စိမ္းေနဦးမည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျမ အပိုင္း (၃၆)

(၁၉)
မုန္းမိသဲတိုင္

ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၌ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာျပည္၏ ပထမဆံုး ေက်ာင္းသားသစ္မ်ား အနက္ တစ္ဦးအျဖစ္ တက္ခဲ့၏။
ထိုႏွစ္ ေက်ာင္းသားမ်ားစုမွာ ဆရာ၀န္ ႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာသင္တန္းသို႔ တက္ႏိုင္သည့္ ဘာသာတြဲတုိ႔ကို ယူၾက သည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္သည္။ သု႔ိရာတြင္ ႏွစ္ရွည္မွန္းသိ၍ မယူရဲ။ မယဥ္ႏြယ္ ႏွင့္ လပိုင္းခန္႔ ခြဲရသည္ ကိုပင္ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီခြဲရသကဲ့သို႔ လြမ္းရလွျပီ။
ကၽြန္ေတာ္က တကၠေဗဒ၊ သခ်ာၤႏွင့္ ေဘာဂေဗဒယူ၍ အိုင္ေအတန္းတက္သည္။ အိုင္ေအ တန္းသား အမ်ားစု မွာ ဗဟုိေက်ာင္းေဆာင္မ်ား၌ ေနၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္နယ္တည္းသား သူငယ္ခ်င္း တင္ေမာင္လတ္ ႏွင့္ အေဖာ္ရ၍ ျပည္ေက်ာင္းေဆာင္၌ ေန၏။

ေက်ာင္းေရာက္စ၊ ပထမေသာ္ မေနတတ္မထိုင္တက္ ျဖစ္မိသည္။ ျဖဴႏုစင္က်ယ္ေသာ ေက်ာင္းသူေလး မ်ားကို ျမင္တိုင္း ရြာ၌က်န္ရစ္သည့္ မယဥ္ႏြယ္ကို ပိုသတိရသည္။
ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ ဦးေလးထြန္းႏွင့္ ေဒၚေဒၚၾကင္တို႔ စံုေထာက္အင္စပက္ေတာ္အျဖစ္ ရာထူးတက္၍ အင္းစိန္ သို႔ ေျပာင္းလာၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခိုလႈံဖြယ္ ေမတၱာရိပ္ျမံဳ တစ္ရပ္ျပန္ရေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာ ရသည္။

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ကား မေအး။ ကြန္ျမဴနစ္ ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈၾကားတြင္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ႏွင့္  ဖဆပလ လည္း ကြဲၾကမည့္ အရိပ္အေယာင္ ေတြ ျပေန၏။
တကၠသိလ္နယ္ေျမ၌လည္း သန္႔ရွင္းေသာ ေက်ာင္းသား၊ ဆိုရွယ္လစ္ေက်ာင္းသား၊ ကြန္ျမဴနစ္ ေက်ာင္သား ဟု အကြဲကြဲအျပဲျပဲ ေျခရႈပ္ေနၾကသည္။
သန္႔ရွင္းေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက သူတုိ႔သည္ ပါတီမဲ့၀ါဒမဲ့ဟု ဆိုသည္။  သူတို႔အားအေကာင္းဆံုးလည္း ျဖစ္သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆိုရွယ္လစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ဟု ေျပာအမည္မခံ။ မည္သူ သည္ ဆုိရွယ္လစ္ျဖစ္၍ မည္သူသည္ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္မွန္း ေက်ာင္းသားမ်ား သိေတာ့သိၾကသည္။

ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဘက္ မွ ကရင္တုိ႔၏ ဆူူပူသံေတြလည္း ၾကားရသည္။ ေကအင္ဒီအိုအဖြဲ႔ ႏွင့္ ေစာဘဦးၾကီး နာမည္ သည္လည္း ၾကီးလာ၏။
ထိုအတြင္း ႏုမူ (၁၄)ခ်က္ ႏွင့္ ရဲေဘာ္မူ (၁၅)ခ်က္ ဆိုသည္ ေပၚလာျပီးေနာက္ ရဲေဘာ္ျဖဴ ရဲေဘာ္၀ါ ဟု ကဲြသြား ၾကျပန္သည္။
ျပင္ပႏိုင္ငံေရးဂယက္ သည္ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို ျပင္းထန္စြာ ရိုက္ခတ္သည္။ ထုိအခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရးသမား ဆိုလွ်င္ ရြံရွာေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က မည္သည့္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းတြင္မွ မပါ။ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုသည္ ကို အျမီးဖ်ား ေခါင္းဖ်ား ေလာက္ပင္ မျမင္ဖူးဘဲ စာအုပ္ထူထူကိုင္ကာ ေတာ္လွန္ေရး အေၾကာင္း အာေဘာင္နီ ႏွင့္ ေအာ္ေနၾကေသာ သတၱ၀့ကေလးမ်ားကိုလည္း ႏွလံုးနာသည္။
အတန္းမွန္မွန္ တက္ ၍ စာကိုသာၾကိဳးစားသည္။ မယဥ္ႏြယ္ထံကိုလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါ မွန္မွန္ စာေရး သည္။

ပထမေသာ္ မယဥ္ႏြယ္ထံ မွ စာမွန္မွန္ျပန္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ ရုတ္ျခင္း စာမ်ားေပၚမလာ ေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းမီးေတာက္ေနစဥ္ ဇူလိုင္လ ေနာက္ဆံုးပတ္တစ္ရက္၌ မေမ်ွာ္လင့္ေသာ ေၾကးနန္း စာ တစ္ေစာင္ ရသည္။
''မယဥ္ႏြယ္ လက္ထပ္မည္....၊ အျမန္လာ...အေရးၾကီး ေက်ာ္ရွိန္...... ''
ေခါင္းမီးေတာက္ရံု တြင္မက ငယ္ထိပ္ေျမြေပါက္ခံရသကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္မိသည္။ ကိုယ့္မ်က္စိ ကိုယ္မယံုဘဲ သံၾကိဳးစာ ကုိ ထပ္တလဲလဲ ဖတ္မိသည္။
ေနာက္ဆံုး ၌ မူ မယံုေသာ္လည္း အသည္းမီးေလာင္၍ ရြာသို႔အျမန္ဆံုး ျပန္ေျပးခဲ့သည္။

ရြာေရာက္ေသာ္ ....အဘသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား အံ့အားသင့္စြာ ၾကည့္သည္။ မ်က္ႏွာသည္ မႈန္မႈိင္း သြားျပီးေနာက္ ျပတ္ေတာင္းစြာ ေမးသည္။
''ေက်ာင္းမပိတ္ ဘဲ မင္းဘာလို႔ျပန္လာရသလဲ''
''ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထက္ အေရးၾကီးတာရွိလို႔ ျပန္လာတာ''
'' ဘာကြ... ''
ကၽြန္ေတာ္ က သံၾကိဳးစာကို ထုတ္ျပသည္။

အဘ၏မ်က္ႏွာၾကီးမွာ ခက္တေရာ္သြား၏။
''ေက်ာ္ရွိန္ က ဘာလို႔ ဒီသံၾကိဳးကို ရုိက္ရတာလဲ''
အဘ ေဒါသၾကီးေနခိုက္ ကိုေက်ာ္ရွိန္သည္ ဣေျႏၵရစြာျဖင့္ အိမ္တြင္း၀င္လာသည္။
''ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ရွိန္ ဒီသံၾကိဳး မင္းရိုက္တာလား''
''ဟုတ္တယ္ ဦးေလး ကၽြန္ေတာ္ရိုက္တယ္''
ကိုေက်ာ္ရွိန္ က ေအးေဆးစြာ ေျဖသည္။

''မင္းက ဘာလု႔ိရိုက္သလဲ''
''ရိုက္သင့္တယ္ထင္လို႔ ရိုက္တာပဲဦးေလး... ''
''ဘာကြ...၊ ရိုက္သင့္လို႔၊ မင္းကငါ့သား ပညာသင္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ရသလား''
အဘက စားပြဲေပၚရွိ ေသနတ္ကို လွမ္းဆြဲယူသည္။ ကိုိေက်ာ္ရွိန္ကလည္း သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္တြင္မွ လွ်ဳိ႕၀ွက္ ယူလာေသာ ေျခာက္လံုးျပဴး ကို ထုတ္ယူ၏။
ႏွစ္ဦးစလံုး တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခက္ထန္စြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကုိေက်ာ္ရွိန္က ဦးစြာ သူ႔ေျခာက္လံုးျပဴးကုိ ျပန္သိမ္း သည္။

''ဦးေလးအျပစ္တင္ရင္ ခံပါ့မယ္၊ ဦးေလး နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သေဘာကြဲလြဲတာကို ေဘးခ်ိတ္၊ ဒီကိစၥမွာ ငယ္ေလး ကိုေရာ မယဥ္ႏြယ္ကိုပါ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လို႔ ေမတၱာရင္းခံျပီး ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥအေနနဲ႕ လုပ္တာ၊ ဒါပါပဲ''
အဘ ငိုင္ က်သြားသည္။ သူတို႔ အခ်ီအခ် ေျပာေနသည္ကို ၾကက္ေသေသၾကည့္ေနမိရာမွ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေမးရ၏။

''ေနပါဦး ကိုေက်ာ္ရွိန္၊ ဒီသံၾကိဳးစာထဲပါတာ အမွန္လား''
''အမွန္မဟုတ္ဘဲ မင္းဆီငါဘာလို႔ လိမ္ရို္က္ရမလဲ ...ငယ္ေလးရာ.... ''
''ဗ်ာ... အမွန္၊ ဒါျဖင့္ မယဥ္ႏြယ္ ဘယ္သူနဲ႔ လက္ထပ္မွာလဲ''
ကိုေက်ာ္ရွိန္ မ်က္ႏွာၾကီးမွာ တင္းမာသြားသည္။

''ဘယ္သူရမလဲ၊ ဟုိေခြးမသား ၀န္ေထာက္နဲ႔ေပါ့၊ မင္းကို ငါသတိေပးဖူးသားပဲ''
''ဗ်ာ ..ဦးဆံနီနဲ႔..... ''
ကၽြန္ေတာ့္နား ကၽြန္ေတာ္မယံုမိ။ မျဖစ္ႏိုင္....၊ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရူးသဖြယ္ အဘနား ကပ္သြား သည္။
''အဘ...ဒါမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အဘေျဖစမ္းပါ။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား''
အဘ၏ ခက္ထန္မႈ႕ မ်ား မ်က္ႏွာ၌ ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္သည္။

''လူေလး .....ေက်ာ္ရွိန္ေျပာတာ မွန္တယ္''
''ဟင္ ....မွန္တယ္ ၊ မွန္ရင္ ခင္ဗ်ားဘာလို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနသလဲ''
ကၽြန္ေတာ့္အသံမွာ ေဒါသႏွင့္ ၀မ္းနည္းမႈတု႔ိေၾကာင့္ တုန္ေန၏။
အဘ၏မ်က္လုံး တို႔၌ မ်ည္ရည္မ်ား၀ဲေနသည္။ အဘမ်က္ႏွာ၌လည္း စိတ္ထိခိုက္မႈ ၾကီးစြာ ျပေန၏။

''လူကေလး အဘေျပာတာ နားေထာင္စမ္း၊ လူကေလးတို႔ လူငယ္ခ်င္းခ်စ္ေနလု႔ိသာ အဘက မကြန္႔ကြက္ ခဲ့တာ၊ သာဇံသမီး န႔႔ဲ ငါ့သား ကို ဘယ္တုန္းကမွ အဘသေဘာ မတူဘူး''
''ဗ်ာ ...အဘတို႔ခ်င္းမုန္းတာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မယဥ္ႏြယ္က ကြဲၾကရမွာလား ...ဟုတ္လား''

''လူေလးရယ္..... အဘေျပာတာ နားေထာင္စမ္း၊ အဘသာဇံကို မုန္းေပမယ့္ လူကေလးတုိ႔ ခ်စ္ျခင္းကိုခြင္းဖုိ႔ အဘ မၾကံခဲ့ဘူး၊ လူကေလးနဲ႔ မိယဥ္ႏြယ္မ်က္ႏွာကို ေထာက္ျပီး သာဇံ ကို အဘျဖဳတ္ႏိုင္ေပမယ့္ အဘ မျဖဳတ္ခဲ့ဘူး၊ အခု အဘႏိုင္ငံေရးအရ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါကိုအခြင့္ေကာင္းယူျပီး သာဇံက လက္စားေခ် တယ္၊ င့ါကိုတစ္သက္လံုး မႏွိမ္ႏိုင္ေတာ့ ငါ့သား ရင္ကို ကြဲေစျပီး လက္စားေခ်တယ္''
ကၽြန္ေတာ္ သည္ အဘ၏ စကားကို ဆံုးေအာင္နားမေထာင္၊ အဘေျပာေသာ စကားေတြကုိလည္း မယံု၊ အိမ္မွာ ေျပးဆင္း၍ သူၾကီးအိမ္ကို ေျပးထြက္ခဲ့သည္။

သူၾကီးေရာ ေဒၚမိုးပါ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးၾကီးျပဴး၍ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေဒၚမိုး က အရင္သတိ၀င္၍ ထိတ္လန္႔ တၾကား ေမး၏။
''ဟဲ့ငယ္ေလး....မင္းကဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္လာသလဲ''
''ေဒၚၾကီး ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒါေတြ ေမးမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ မယဥ္ႏြယ္  ဘယ္မွာလဲ''
ေဒၚမိုး က မေျဖႏိုင္၊ သူၾကီးကိုသာ လွမ္းၾကည့္သည္။

သူၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို တည္ျငိမ္စြာဆိုသည္။
''ေနပါဦး ေမာင္သန္႔ဇင္... ေဒါသၾကီးလွခ်ည့္လား၊ ထိုင္ပါဦးကြဲ႕၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေျပာဦးမွေပါ့''
ကၽြန္ေတာ္ သည္ စိတ္ကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္း၍ သူၾကီးအနီးသို႔ ၀င္ထိုင္သည္။
''ေမာင္သန္႔ဇင္ ...ဘာေၾကာင့္ျပန္လာတာလဲ''
သူၾကီး က အလြန္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ခံစားရမႈမွန္သမွ်ကို ခ်ိဳးႏွိမ္၍ တတ္ႏိုင္သမွ် ေတာင္းပန္ေျပာ၏။
''ဦးေလးရယ္...၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ျပန္လာတယ္ဆိုတာ ဦးေလးသိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကိုသာ အမွန္ေျဖပါ''

''ေမးပါေလ... ဦးေလးေျဖပါ့မယ္''
သူၾကီး၏ အမူအရာမွာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပင္...
''မယဥ္ႏြယ္ ကို ဦးတုိ႔ ၀န္ေထာက္ၾကီးနဲ႔ လက္ထပ္ေပးေတာ့မယ္ဆိုတာ ဟုတ္သလား.... ''
သူၾကီးရုတ္တရက္ မျဖႏိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္ကသာ သူ႔အေျဖကို အသက္မရွဴဘဲ ရပ္ေစာင့္မိ၏။

ဘာေၾကာင့္မသိ သူၾကီး၏မ်က္ႏွာသည္ အနည္းငယ္ ညိဳမိႈင္းသြားသည္။ အတန္ၾကာမွ ေလးပင္စြာေျဖသည္။
''မွန္တယ္၊  ဦးတို႔ဒီအတိုင္း စီစဥ္ထးျပီးျပီ.... ''
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ သူၾကီးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ရုတ္တရက္မို႔ ဘာစကားမွ မျပန္ႏိုင္။
အတန္ၾကာမွ ေတာင္းပန္၀ပ္လွိဴးမိသည္။

''ဦးေလးရယ္...မယဥ္ႏြယ္ဟာ ....ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုး မိန္းကေလးပါ။ မယဥ္ႏြယ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ပါတယ္၊ ဦးေလးတုိ႔ ဒါကိုသိပါတယ္''
''ဒါကို ဦးသိပါတယ္''
''သိရင္လည္း ဦးရယ္ ...ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခ်စ္ျခင္းကို မခြင္းပါနဲ႔''
သူၾကီး က မေျဖ။ ေခါင္းသာခါေန၏။

''ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၀န္ေထာက္မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္  ေကာလိပ္ေက်ာင္း တက္ေနပါျပီ ဦးေလးရယ္.... ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစား သမ်ွဟာ မယဥ္ႏြယ္ အတြက္ပါ''
''ဒါေတြေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ေမာင္သန႔္ဇင္၊ ဦးတုိ႔ အားလံုးကုန္စီစဥ္ျပီးေနျပီပဲ၊ ဒီေတာ့ မင္းႏွမ မယဥ္ႏြယ္ လည္း ေကာင္းစားမည့္ ကိစၥဟာ ငါ့တူေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပန္သြားေစခ်င္ တယ္''
''မယဥ္ႏြယ္ ေကာင္းစားမယ္ဆိုတာ ဦးေလးဘာကိုဆိုလိုသလဲ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့လူကို ယူရမွာဟာ ေကာင္းစား တာလား....ဟင္''
သူၾကီးမေျဖႏိုင္။ ထိုစဥ္ သူၾကီးအစား ေျဖသံတစ္ရပ္ ေပၚလာသည္။

''မယဥ္ႏြယ္ကလည္း သေဘာတူျပီးပါျပီကြာ.... ''
ဤအသံမွာ အိမ္ေပၚထပ္မွဆင္းလာသည့္ ေလွကားထိပ္မွ  ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။
ေလွကားထိပ္ ၌ ၀န္ေထာက္ၾကီးသည္ ခံ့ညားစြာ ရပ္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ က သူ႔ကုိ မုန္တီးရြံရွာစြာ ၾကည့္ေနဆဲ သူက စစ္ေအာင္ေသာ ဗိုလ္တစ္ဦးပမာ ေလွကားမွ ဆင္းလာသည္။ သူ႔ေနာက္မွလည္း ရဲသားသံုးဦး ပါလာ၏။
ဦးဆံနီ... ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္မွစ၍ မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့ေသာ ဦးဆံနီ....။

ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ား ျပာသြားသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မခ်ဳပ္တီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေရွ႕သို႔ တဟုန္ထိုးေျပးကာ သူ႔မ်က္ႏွာ ကို လက္သီးျဖင့္ ဆင့္ကာဆင့္ကာ ထုိးမိသည္။
၀န္ေထာက္ၾကီး မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲက်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေပၚ က်ားအုပ္သကဲ့သို႔ ခုန္အုပ္စဥ္ သူ႔တပည့္ရဲသား မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ၾက၏။
သံုးေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရုန္းသာ။ သူတို႔လက္တြင္၌ အမိခံလိုက္ရသည္။

၀န္ေထာက္ၾကီးသည္ လဲေနရာမွထသည္။ ပထမ သူက သူ႔ခါးၾကားမွ ေျခာက္လံုးျပဴးကို ကိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္ မွ ဘာအၾကံရသည္ မသိ။ စဥ္းလဲစြာျပံဳး၍ ေျခာက္လံုးျပဴးကုိ လႊတ္လိုက္သည္။
သူ႔ပါးစပ္ မွ စီးက်လာေသာ ေသြးမ်ားကို လက္၀ါးႏွင့္ သုတ္၍ ၾကည့္လိုက္ျပီးေသာ္.. ၀န္ေထာက္ၾကီး၏ မ်က္လံုး မ်ားမွာ မီး၀င္း၀င္းေတာက္လာသည္။
သူတပည့္ မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို အလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ထားဆဲျဖစ္သည္။ ၀န္ေထာက္ၾကီး သည္လက္သီး ကို က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ဆုပ္၍ ကၽြန္ေတာ့္နား ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။
ထိုအခိုက္ အိမ္ေရွ႕ မွ ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္း အသံ ၾကားရသည္။

''ေခြးမ်ိဳးေတြ၊ မေသခ်င္ရင္ ငါ့သားကိုလႊတ္လိုက္''
အိမ္ေပါက္၀၌ အဘသည္ ကာဘိုင္စက္ေသနတ္ကိုကိုင္ရင္း က်ားဟိန္းသကဲ့သို႔ ေအာ္၍ ေပၚလာသည္။ အဘ ေနာက္၌လည္း ေသနတ္ကိုင္ ျပည္သူ႔ရဲမ်ားႏွင့္ ကိုေက်ာ္ရွိန္ ပါလာသည္။
ရဲမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ကို လြတ္လိုက္ၾကသည္။
အဘသည္ မည္သူ႔ကိုမွ် ဂရုမစိုက္ ဘဲ အိမ္ေပၚသို႔ မားမားၾကီးတက္လာသည္။

''ဆိုစမ္း....၊ဒါက ဘာလုပ္ၾကတာလဲ''
၀န္ေထာက္ၾကီးက ေလသံေပ်ာ့၍ ေျပာသည္။
''ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားသားကသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုထိုးတာ၊ ဒီမွာၾကည့္ ပါးစပ္က ေသြးထြက္တုန္း''
အဘသည္ ၀န္ေထာက္ၾကီးကို အဖက္လုပ္မေျပာဘဲ သူၾကီးဘက္ သုိ႔သာ လွည့္လိုက္သည္။

''ေတာ္သကြာ...သာဇံ..၊ မင္းက ငါ့့မႏိုင္တာနဲ႕..သမီးနဲ႔လႊတ္ေပးျပီးမွ ငါ့သားရင္ကြဲေအာင္ လုပ္သလား ဟုတ္လား''
သူၾကီး၏ မ်က္ႏွာၾကီးမွာလည္း ရဲသြားသည္။

''ကိုရန္ရွင္း၊ ဒီကိစၥမွာ ... ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ရန္ျငိဳးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ က်ဳပ္သမီး က်ဳပ္ပိုင္တယ္၊ က်ဳပ္ေပးစား ခ်င္တဲ့ သူ နဲ႔ က်ဳပ္ေပးစားမယ္''
''ဘာ...ဟား..ဟား.... မင္းသမီး မင္းေပးစားခ်င္သူနဲ႔ ေပးစားမယ္ဟုတ္လား၊ ေအး..မင့္သမီး ငါ့သား နဲ႔ပဲရရမယ္ သိလား၊ ရန္ရွင္းတဲ့ေဟ့၊ မင္းကိုလည္း သတ္မယ္၊ မင္း၀န္ေထာက္စုတ္ကိုလည္း သတ္မယ္''
အဘ သည္ သူ႔ေသနတ္ကို သူၾကီးဆီခ်ိန္လိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အခ်ိန္မီ၀င္ဆြဲ၍ ေရွ႕မွကာလိုက္သည္။

ဆက္ရန္
.