စိမ္းေနဦးမည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျမ အပိုင္း (၃ဝ)

(၁၇)
ၾကယ္ေတြလေတြ စုံေသာည၀ယ္

ထိုညက ခရီးပမ္းလာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္မွထြက္မလည္ဘဲ ေစာေစာ၀င္ အိပ္သည္။ နံနက္၌လည္း ေနအေတာ္ျမင့္ မွ အိပ္ရာက ႏိုးသည္။
အဘတပည့္မ်ား ေကၽြးေသာ ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္းႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ေသာက္ၿပီးေနာက္ အ၀တ္အစားလဲ၍ ရြာတြင္း သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။
ရြာခံလူမ်ားသည္ အိမ္ေပါက္ေစ့ ထြက္ၾက၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။

"ဟဲ့ ... ငယ္ေလး ... အမယ္ေလး လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္လုိ႔ပါလား"
"အံမယ္ ... သန္႔ဇင္က ၿမိဳ႕သားႀကီးျဖစ္လို႔ ေခ်ာလာတယ္ေဟ့"
"ေဟ့ ... အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီး၊ တို႔အိမ္လည္း ၀င္ အဖန္ ေသာက္ပါဦးဟ ..."
ဤသို႔ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္ကို တုန္႔ျပန္ ႏႈတ္ဆက္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္အိမ္ ေခတၱ ၀င္ထုိင္ ရသည္။ ရွိသမွ် ေကၽြးသည္ကို စား၍ ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ေမးသမွ်ကို ေျဖရသည္။
ဘေထြး တို႔ အိမ္ ေရာက္ခ်ိန္၌ ေနအတန္ျမင့္ေနၿပီ။

မန္က်ည္းပင္ေအာက္ ၌ ဘေထြးသည္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ထုိင္ေသာက္ေန၏။ ညေနက ဘေထြး၏ အျပဳအမူ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရုတ္တရက္ ႏႈတ္မဆက္ေသးဘဲ အကဲခတ္ ၾကည့္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ကို လွမ္းျမင္ေသာ္ ဘေထြး ပါးစပ္ႀကီး ၿပဲသြားသည္။ ထုိေနာက္ ေနရာမွထ၍ အားရပါးရ လွမ္း ေခၚသည္။
"ဟ ငယ္ေလး ...၊ အားပါး ငါ့လူလာဟ ...၊ နည္းတဲ့ေကာင္ႀကီးလားကြာ ...၊ ၿငိမ္းမယ္ေရ ... ငယ္ေလးဟ"
ဤသို႔ ဆိုျပန္ေသာ္ ဘေထြး မွာ ေရွးယခင္ အတုိင္း အမူအရာ မေျပာင္းပါ တကား။

သစ္ပင္ေအာက္ ၌ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္မိေသာ္ အရီးေလးလည္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ႏွင့္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္း လာ၏။
"ငယ္ေလးရယ္ ... အမယ္ေလး ေနႏိုင္လုိက္တာ ... ညကတည္းက ေရာက္တယ္ဆို ... အခုမွ ေပၚလာသတဲ့ေတာ္ ..."
"ညက ခရီးပန္းတာ နဲ႔ ေစာေစာအိပ္တယ္ အရီးေလး၊ ညက အရီးေလး ဆီ မေရာက္ေပမယ့္ လမ္းမွာ ဘေထြး နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ပါေသးတယ္"
ဘေထြး မ်က္လံုး ျပဴးသြားသည္။

"ေဟ ... ညက မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ေတြ႕တယ္"
"ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္က ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ လိုက္ရိုက္မယ္ လုပ္ေသးတယ္၊ ဘေထြးက အလြန္အကၽြံ မူး ေနတာကိုး"
ဘေထြး သည္ သူ႔ကိုယ္သူ မယံုႏိုင္ေအာင္ ေခါင္းခါေနသည္။

"အဲဒါပဲၾကည့္ေတာ့ ငယ္ေလးရာ ... နင့္ဘေထြး အရင္ကလို မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ အရက္ကို ေန႔ေသာက္ ညေသာက္၊ သူႀကီးကေျမႇာက္ေပးတုိင္း မာနေတြတက္၊ လူတကာနဲ႔ ရန္ျဖစ္၊ ငါ့ကိုလည္း ႏွိပ္စက္ ..."
"တန္စမ္းပါ ၿငိမ္းမယ္ ရာ၊ ဒီမွာ ငယ္ေလး ... နင္ ေက်ာက္ျဖဳန္းေရႊနီ ကို မွတ္မိလား"
"မွတ္မိတယ္ အရီးေလး ..."
"ေအး နင့္ဘေထြးလည္း ေရႊနီ႔လမ္းစဥ္ လိုက္ေနတယ္၊ ဘယ္ေန႔ ေရႊနီ လို ႀကိဳး က်မလဲ မသိဘူး"
ဘေထြး ၏ မ်က္ႏွာမူ ခက္ထန္သြား၍ အရီးေလးကို ေဟာက္၏။

"ေတာ္စမ္း ဒီမိန္းမ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ညေနက လွည္းဆရာေျပာေသာ စကားမ်ားကို သတိရသည္။ ဤအတိုင္း ဆိုလွ်င္ ဘေထြး သည္ တကယ္လူဆုိးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီေလာ ..."
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္ကို ရိပ္မိ္ဟန္ႏွင့္ ဘေထြးသည္ မ်က္ႏွာျပင္လိုက္ ၿပီး "ကဲ ၿငိမ္းမယ္ရာ ... ငယ္ေလး အၾကမ္း နဲ႔ ေသာက္ဖို႔ တစ္ခုခုသြားလုပ္ဟာ" ဟု ဆိုသည္။
 "ေနပါေစ အရီးေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းကအိမ္ ၀င္စားခဲ့၍ ဗိုက္ျပည့္ေနပါၿပီ ..."
အရီးေလးသည္လည္း မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားသည္။ မ်က္ႏွာေျပာင္းရာမွ ကၽြန္ေတာ့္စကား ၾကားေသာ္ ၿပံဳးခ်ိဳသြား၏။

"ဟာ ... ဟာ့၊ ကိုေရႊလြန္း ေတာ့္တူစကားေျပာေတာ နားေထာင္စမ္း၊ ၿမိဳ႕သားျဖစ္လို႔ ေလသံ ေတြ ဘာေတြ တစ္မ်ိဳး ေတာ့"
ထုိအခါက် မွ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိျပန္မူသည္။ ယခင္က ... ဘေထြး ကိုေရာ အဘကိုပါ ကၽြန္ေတာ္ က က်ဳပ္ႏွင့္ စကားေျပာသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနရာ ဤသည္ကို အရီးေလးက သတိျပဳ မွတ္ခ်က္ ခ်ျခင္း ျဖစ္သည္။

"ေအးပါေတာ္ ... ေလသံသာေျပာင္းပါ၊ စိတ္ထားေတာ့ မေျပာင္းပါနဲ႔၊ ဗိုက္ျပည့္ျပည့္ မျပည့္ျပည့္ စားေတာ့ စားဦး၊ အရီးေလး ဆတ္သားေျခာက္ မီးဖုတ္လိုက္ဦးမယ္ ..."
အရီးေလး ထြက္သြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္က သတိရ၍ ေမးသည္။
"ဒါထက္ ကေလးေတြေကာ ... မျမင္ပါလား"

"အႀကီးေကာင္ေတာ့ ေက်ာင္းပို႔ထားၿပီကြာ ... ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ ဒါမွ စာလည္းတတ္မယ္၊ အိတ္စရိတ္ လည္း သက္သာတာေပါ့၊ အငယ္ေကာင္ကေတာ့ ေလွ်ာက္ေဆာ့ေနတယ္"
"ႏွမေကာ ..."
"ခင္ၿမိဳင္ က မင္း မယဥ္ႏြယ္ တို႔ အိမ္မွာ ၀ိုင္းကူ၀ိုင္းစား သြားေနတယ္၊ ဒါထက္ မင္း ... မင့္ေကာင္မေလး မယဥ္ႏြယ္ နဲ႔ ေတြ႕ၿပီးၿပီလား"
ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ေတာ့ ရွက္သလို ျဖစ္သြားမိသည္။

"ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး မဟုတ္ပါဘူး ဘေထြးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းပါ ..."
ဘေထြး က သေဘာက်၍ တဟဲဟဲ ရယ္သည္။
"ေအးပါ ... ငါ့လူရာ ... မင္းသူငယ္ခ်င္းပဲ ထားပါေတာ့၊ မယဥ္ႏြယ္က မင္းအေၾကာင္း ခဏခဏ ေမးတယ္"
"မယဥ္ႏြယ္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ေမးသလား"

"ေမးပါတယ္ဆိုမွကြာ၊ ဒါထက္ ငါ့လူ ... မင္း မယဥ္ႏြယ္ကို အခု ေတြ႕ရင္ ေသာက္ရမ္းပစ္ ႀကိဳက္မွာပဲ၊ မယဥ္ႏြယ္ က အခု သိပ္လွေနတယ္"
"မယဥ္ႏြယ္ အစကတည္းက မယဥ္ႏြယ္ကို ႀကိဳက္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား၊ ဟား ... ဟား ..."
"ဘေထြးကလည္း ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ကေလးပဲ ရွိေသးတာ၊ ဘယ္ႀကိဳက္တာ ဟုတ္မလဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ မယဥ္ႏြယ္ကိုေတာ့ တစ္ေန႔မွ မေမ့ပါဘူးဗ်ာ ..."
ဘေထြး ၏ မ်က္ႏွာမွာ တည္သြားသည္။ အတန္ၾကာမွ ညည္းညည္းညဴညဴ ဆို၏။

"မင္း ... မယဥ္ႏြယ္ကို မႀကိဳက္ေသးရင္လည္း မႀကိဳက္နဲ႔ေတာ့ကြာ ...၊ ဒါမွေအးမွာ ..."
"ဘာျပဳလို႔လဲ ဘေထြး ..."
"ဘာျပဳလို႔ရမလဲ ...၊ ငါ့လူအဘနဲ႔ သူႀကီးနဲ႔က အစကတည္းက မတည့္တာ၊ အခုေတာ့ ကမၻာရန္ေတြ ပိုျဖစ္ကုန္ တာေပါ့"
"ဗ်ာ ... ဘာျဖစ္လုိ႔ ..."

"မင္းအဘကလည္းကြာ ဆိုရွည္လစ္ ဆိုလား ဘာလား၊ အဲဒီ၀ါဒီေတြ ကို တရားေဟာ၊ လယ္သမားေတြကို သီးစားခ စပါးမေပးေအာင္ တရား ေဟာလိုေဟာ၊ သူႀကီးနဲ႔ ပုလိပ္ေတြ က စပါးလိုက္သိမ္းေတာ့ မင္းအဘနဲ႔ လယ္သမား ေတြက သူတို႔အလံႀကီးေတြထူၿပီး တားလိုတား နဲ႔ ေသာက္က်ိဳးနဲ မင္းအဘပါပဲကြာ ..."
"အဘ လုပ္တာ မွန္တာေပါ့ ဘေထြးရာ ..."
"ေဟ ... မွန္တယ္ ..."

"မွန္တယ္၊ ဘေထြးလည္း သိသားပဲ၊ ကၽြဲနဲ႔ႏြားနဲ႔ ရုန္းၿပီး လုပ္ရေတာ့ လယ္သမားေတြပဲ၊ သီးစားခတစ္မ်ိဳး၊ စပါးေပး က တစ္ဖုံနဲ႔ စပါးလည္းေပၚေရာ သူႀကီးလို ေျမပိုင္ရွင္ေတြက်ီထဲ ေရာက္ကုန္ေရာ၊ ဒီေတာ့ တစ္ခါ စပါးေပး။ ေငြျပန္ေခ်း၊ လယ္သမားေတြ ဒီဒုကၡသံသရာက ဘယ္လိုလြတ္မလဲ ..."
ကၽြန္ေတာ့္ စကားေၾကာင့္ ဘေထြး မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ မေက်နပ္။

"ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ ငါ့လူရာ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔လယ္သူ႔ေျမ ... သူ႔ေငြ မဟုတ္လား၊ မင္းအဘ တို႔ မင္းဆရာ တို႔ ေဟာသလို သူ႔ၿမီျပန္မဆပ္တမ္းဆိုလွ်င္ ေနာက္ဘ၀ အေၾကြး မေက်ေျမဆိုေတာ့ ... သြားေျမခံရၿပီး၊  ၿမီရွင္အိမ္ မွာ ေခြးေတြႏြားေတြ ျဖစ္မကုန္ဘူး လား ..."
"ဘေထြးရာ ဒီအယူအဆေတြဟာ ေခတ္ကုန္ပါၿပီ၊ ကမၻာဦးအစ ပေဒသာပင္ေခတ္မွာ ... ဘယ္မွာ ေျမမဲ့ ေျမပိုင္ရွင္ ရွိလို႔လဲ၊ ကမၻာဦးေတာင္ မတြက္ပါနဲ႔ေလ ... ဒီရြာတစ္၀ိုက္က ေျမေတြဟာ ဓားမဦးက်ေျမေတြ မဟုတ္လား၊ သူတို႔လက္ထဲ ေရာက္သြားတာက သူတို႔ မတရားေသြးစုတ္ လူလည္လုပ္သိမ္းယူလို႔ မဟုတ္လား"

"ဒါေတာ့ ... ငါ့လူရ တို႔ကလည္း ေငြေခ်းတယ္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ ... ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ေငြေခ်းလဲ ... မိုးဖ်က္ပိုးဖ်က္လို႔ စပါးမေအာင္ဘူး၊ စပါး ေအာင္ေတာင္ ေပါက္ေစ်း မကိုက္ဘူး၊ ေစ်းဆိုတာလည္း ... သူတို႔နဲ႔ ခ်စ္တီးေတြနဲ႔ ... ေနာက္ ဘေထြးသိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဂၤလိပ္ ကုန္သည္ႀကီးေတြ ကစားယူတာပါပဲ၊ ဒီေတာ့ ဘေထြးတို႔မွာ ရိုးရုိးသားသားလုပ္ရင္းက ... ေၾကြး မေပးႏိုင္၊ ေၾကြးမေပးႏိုင္ေတာ့ အတိုးတက္၊ အတိုးတက္ေတာ့ ၀မ္းစာစပါးေတာင္ မခ်န္ဘဲ သိမ္း၊ ငတ္လို႔လဲ ေသခ်င္ေသ ေပ့ါ၊ ဒီေတာ့ ဘယ္သူက အကုသိုလ္ လုပ္တာလဲ"

ဘေထြးသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသည္ကို နားေထာင္ေနရာမွ ေခါင္းခါသည္။ သူေခါင္းခါ ပံုမွာ စိတ္ပ်က္၍ ခါေသာပံု ျဖစ္သည္။
"ငယ္ေလးရာ ... ငါ့လူက အေဖ့သားပဲ၊ မင္းအေဖလည္း ဒီစကား ေျပာတယ္၊ မင္းဆရာ လည္း ဒီစကား ေျပာတယ္"
"ဒါထက္ ... ဆရာေကာ"

"ေအး ... အဲဒါ ေျပာမလို႔ပဲ၊ မင္းအဘနဲ႔ ... မင္းဆရာကလည္း တစ္ေမွာင့္ပဲ ကိုယ့္လူ ... မတည့္ၾကဘူး၊ မင္းဆရာ ၀ါဒ က သာၾကမ္းေသးတယ္၊ ဘာတဲ့ ရုပ္၀ါဒဆိုလား၊ ေနာက္ဘ၀ လည္း မရွိဘူး ေျပာတယ္၊ ဘုရား ရွိခိုး တာလည္း ... အဲ ... ဘိန္းစားအလုပ္ တဲ့ အံ့ေရာကြာ ငွက္ဂိုဏ္း ထက္ေတာင္ ဆိုးေသးတယ္"
"ဆရာ အခုဘယ္မွာလဲ ... ရြာမွာပဲလား"

"ဟင့္အင္းကြ၊ မင္းဆရာ ဒီနယ္မွာ မင္းအဘ ေလာက္ မစြံဘူး၊ သူက ၿမိဳ႕ေပၚမွာပဲ ေနတယ္၊ ဒီေနလည္း ... မင္း အဘတပ္ နဲ႕ ေက်ာ္ရွိန္ တို႔ တပ္က ေဆာ္မွာပဲ"
"ဗ်ာ ... ကိုငေက်ာ္ရွိန္ တို႔တပ္၊ ကိုငေက်ာ္ရွိန္ က ဘာလဲ"
"အံမယ္ ... ငေက်ာ္ရွိန္က အခုမွ ဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္အစစ္ ငါ့လူ၊ သူက ... ျပည့္သူ႔ရဲေဘာ္ ေခါင္းေဆာင္ေလ"
ဤတစ္ႀကိမ္ စိတ္ပ်က္ေခါင္းခါမိသူမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္သည္။

အရီးေလသည္ သံပုရာေရဆမ္းထားေသာ ဆတ္သားေျခာက္ကင္ လာခ်ေပးသည္။
"ငယ္ေလး အဖန္ေသာက္ႏွင့္ဦး၊ မနက္စာလည္း တုိ႔နဲ႔စားရမယ္ေနာ္၊ အရီးေလး ဟင္းရွာ ထြက္လိုက္ဦးမယ္"
"ဒုကၡရွာလို႔ အရီးေလးရာ၊ ရွိတာနဲ႔ပဲ စားၾကတာေပါ့"
"ဒုကၡ မဟုတ္ပါဘူးဟာ ... ေရာက္တုန္း ေကၽြးရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ငါ မယဥ္ႏြယ္တို႔အိမ္ ၀င္ခဲ့ဦး မယ္"

အရီးေလးသည္ အဓိပၸာယ္ပါပါေျပာ၍ ထြက္သြား၏။
"ဒါထက္ ဘေထြးေလးက ဘာလို႔ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ေသာက္စားေနရတာလဲ ဘေထြးရာ"
ဘေထြး ငိုင္က်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏အေမး ကို ရုတ္တရက္ မေျဖႏိုင္။

"ေျဖပါဦး ဘေထြး"
ဘေထြးက သက္ျပင္းရိႈက္၏။
"စိတ္ညစ္လို႔ ေပါ့ ငယ္ေလးရာ"
"ဘေထြး ဘာေတြစိတ္ညစ္လဲ"
ဘေထြး သည္ ဒုတိယမၸိ သက္ျပင္းခ်ျပန္သည္။

"ငါ့လူက ကံေကာင္းၿပီး ၿမိဳ႕တက္သြားရတာကို ... ရြာမွာ ဘာေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ငါ့လူမွ မသိတာဘဲ"
"သိသင့္ သေလာက္ေတာ့ သိတာ ေပါ့ ဘေထြးရယ္ ... ဆိုပါဦး ဘာေတြျဖစ္လဲ"

"ဘာေတြျဖစ္ရမလဲ၊ ငတ္ေပါက္ေတြ တိုးတာေပါ့ကြ၊ အဂၤလိပ္ေတြ ၀င္လာေတာ့ ၿမိဳ႕က ကုန္သည္ေတြ တက္ လိုက္တာကြာ၊ ရြာမွာရွိတာ အကုန္၀ယ္တာပဲ၊ ဆီေရာ ... ပဲေရာ ... စပါးေရာ၊ အထည္ေရာ၊ ေထာင္မလဲ သဲေကာ္ေတြ ေစ်းေတာင္းသေလာက္ ေပးတယ္၊ တုိ႔လည္း ေစ်းေကာင္းတယ္ဆို ေရာင္းလုိက္ၾကတာ ... ေထာင္မလဲ သဲေကာ္ေတြ ဂုံနီအိတ္ နဲ႔ ထည့္ထားရတယ္၊ ေနာက္ ... တို႔ၿမိဳ႕တက္၀ယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေငြ တစ္က်ပ္ ကို ဂ်ပန္ေငြ တစ္ရာနဲ႔ လဲရတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ေငြဆို လံုး၀လက္မံေတာ့ဘူး၊ မင္းၾကည့္ မလား ... အိမ္ေပၚမွ ဂ်ပန္ေငြ ဂုံနီအိတ္နဲ႔အျပည့္ ႏွစ္အိမ္က်န္ေသးတယ္"

"ေတာ္ပါၿပီ ဘထြးရာ ... မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး"
"ေအး ... မၾကည့္တာပဲ ေကာင္းတယ္၊ တို႔မွာ ၀မ္းစာစပါးလည္း မရွိဘူး၊ ဆီဆားေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ... အၾကားရႈပ္တို႔၊ အငြန္တို႔၊ ကိုဟန္မဒါးတို႔ဆီက စပါးေပးနဲ႔ ေၾကြးယူ ရတာေပါ့"
ဘေထြး သည္ သူ႔ဘ၀သူစိတ္နာဟန္ ထြီခနဲ တံေတြးေထြးလိုက္သည္။

"ၿပီးေတာ့ ... ႏြားေတြလည္း ဂ်ပန္ဆြဲထားေတာ့ မုိးက်ႏြားလည္း မရွိ၊ ၀မ္းစာမေျပာနဲ႔ ... ပ်ိဳးစပါးေတာင္မက်န္၊ မိုးတြင္းစရိတ္ဆို ေ၀းေရာ၊ ဒါနဲ႔ အလကပၸက ေငြထုတ္ေခ်းတယ္၊ အခုေတာ့ ... တို႔လယ္ေတြ အလကပၸလယ္ ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီကြာ"
ေႏြနံနက္သည္ ရင့္လာသျဖင့္ ပူျပင္းလာ၏။ ဘေထြးစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္အုိက္လူအိုက္ ျဖစ္လာ သည္။

"ငါ့အစ္ကို ... မင္းအဘကေတာ့ ေျပာမွာပဲ၊ လယ္ယာတိုက္ပြဲတို႔ ေနာက္ၿပီး ... ဘာ ... အဲ ... ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ ေတာ္လွန္ေရးတုိ႔၊ ခက္တာက လက္ငင္း လယ္ဘယ္လိုလုပ္ရ မလဲ၊ ဒုကၡေရာက္ကုန္တဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးေပ့ါ၊ ငါေတာင္ အေတာ္ခံလိုက္ရတယ္၊ သူႀကီး တယ္ေပလို႔သာကြာ ... ႏို႔ျဖစ္ရင္ ... ဟင္း ဦးသာဇံႀကီး က မင္းအဘထင္သေလာက္ မဆိုး ပါဘူး"
"ဦးသာဇံက ဘယ္လိုမဆိုးတာလဲ"

"ဟ ... ငါ အခု လယ္လုပ္ႏို္င္တာ သူ႔ေက်းဇူးေပါ့၊ ေအး ... သူလည္း မသက္သာပါဘူးကြာ၊ မင္းအဘ ေကာင္းမႈ ေၾကာင့္ သီးစားခံေတြေရာ စပါးေပးေတြပါမရလုိ႔ အရင္ကေလာက္ ေငြစ မေတာင့္ေတာ့ဘူး"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာျပန္ေျပာရမည္ မသိ။ သို႔ရာတြင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရ သည္။

"ေနဦးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပမယ္၊ အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္အာင္ဆန္းကို ဘုရင္ခံကေခၚၿပီး အစိုးရ အဖြဲ႕ ခုိင္းထားတယ္၊ ဘေထြးတိုပဆီ ေရာက္လားေတာ့ မသိဘူး၊ ေပါင္းတည္မွာေတာ့ ဘုိင္စကုတ္ရုံႀကီးထဲမွာ တစ္ခါ ...၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေဘာလံုးကြင္းႀကီးထဲမွာ တစ္ခါ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေျပာသြားတယ္၊ လယ္လုပ္သူတိုင္း လယ္ပိုင္ ရမယ္တဲ့၊ ေၾကြၿမီးေတြ ေလွ်ာ္ပစ္ မယ္တဲ့၊ အမေတာ္ေၾကးေတြ ထုတ္ေပးမယ္တဲ့၊ အဲ ... ဒါေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ လြတ္လပ္ေရး ရေအာင္ လုပ္ရမယ္တဲ့"
ကၽြန္ေတာ့္စကားသည္ ဘေထြးအတြက္ မစူးေရာက္။

"ေတာ္စမ္းပါ ငါ့လူရာ ...၊ ဓားမေခတ္တုန္းက ေဒါက္တာဘေမာ္လည္း ဒီလိုေျပာခဲ့တာပဲ ..."
"ဒါေပမယ့္ ... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေဒါက္တာဘေမာ္က တျခားစီပဲဗ်"
"ငါ့လူဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ငါနားမလည္ဘူး၊ ေဒါက္တာဘေမာ္လည္း အလကားပဲ၊ အး မင့္မယဥ္ႏြယ္အဘ ဦးသာဇံကေတာ့ ငါ့အေပၚ ေကာင္းတယ္၊ မင္းအဘ ငါ့အစ္ကိုထက္ ေကာင္းတယ္ ..."
ကၽြန္ေတာ္တို႔တူ၀ရီး ေရွ႕ဆက္စကားေျပာ၍ ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ အရီးေလးသည္ ပံ့သကူၾကက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာ၏။

"ငယ္ေလး ငါ မယဥ္ႏြယ္ကို ၀င္ေျပာခဲ့တယ္"
အရီးေလး သည္ ဤမွ်သာ ေျပာ၍ အိမ္ေပၚတက္ကာ ၾကက္သားဟင္းခ်က္သည္။
ဘေထြး ကလည္း စကားကို ေျပာင္းသည္။
"ဒါထက္ငယ္ေလး ... တို႔ဒီညေန ပ်ားလိုက္ဖြပ္ၾကဦးမလား၊ ခါလည္းတည္ၾကရေအာင္"
အမွန္ဆိုရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပ်ားဖြပ္ျခင္းႏွင့္ ခါတည္ျခင္းကို စိတ္မ၀င္စားလွေတာ့၊ သို႔ေသာ္ ဘေထြး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရ၏။

အရီးေလး ဟင္းခ်က္စဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရြာတြင္း တစ္ခါျပန္ထြက္ခဲ့သည္။
ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္ေသာအခါ တကတက္ၾကြၾကြ လုပ္ခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးလွ်င္ လြတ္လပ္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရးရလွ်င္ တစ္မ်ိဳးသားလံုး ခ်မ္းသာေရး ...။
ယခု လြတ္လပ္ေရးလည္း မရေသး။ ခ်မ္းသာေရးကား ေ၀းစြ။ အိမ္တုိင္းရွိ ရက္ကန္းစင္မ်ား အားလံုး ရပ္ထားရသည္။ ၀ါေတြရွိေသာ္လည္း ရက္လုပ္၍ အက်ိဳးမရွိ။ ရြာမွျဖစ္ေသာ ခ်ည္ၾကမ္းထည္ထက္ အဂၤလိပ္ ႏွင့္ အတူ ပါလာေသာ စက္ရက္ စက္ရုိက္ အဆင္အေသြး အသားေခ်ာသာေသာ အထည္တို႔က ေစ်း၌ ပိုမို မ်က္ႏွာပြင့္ ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ ...။

ဆက္ရန္
.