တို႕ဘဝ တို႕ ကမၻာ အပိုင္း (၂၈)

၁၄
ဒင္နီ ၏ အိမ္မွ သာယာေသာဘ၀၊ လက္ေဆာင္ရလုိက္သည့္ ၀က္တစ္ေကာင္၊ အ႐ွည္ႀကီးေဘာ့ပ္၏ ဒုကၡႏွင့္ အဘုိးအုိ ရာဗင္းႏုိး၏ လဲြမွားေသာ အခ်စ္

ေတာ္လီလာဖလက္ရပ္ကြက္မွ ပီဆာႏုိးမ်ားသည္ စားပဲြတင္နာရီႏွင့္ လက္ပတ္နာရီမ်ားကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မသံုးေခ်။ ဒင္နီႏွင့္ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ားထဲမွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ အလြန္ထူးဆန္းေသာနည္းျဖင့္ လက္ပတ္နာရီတစ္လံုး တေလကုိ မၾကာမၾကာရလာတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကုန္ပစၥည္းခ်င္း ဖလွယ္ရာ၌ အဖုိးထုိက္တန္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခု အျဖစ္သာ လူႀကိဳက္မ်ားျခင္းျဖစ္၏။ သူတုိ႔၏ ဘ၀တြင္ လက္ပတ္နာရီ သည္ အေရးပါ အရာေရာက္သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုမဟုတ္ေပ။ အခ်ိန္နာရီ သိဖုိ႔ဆုိရင္ ေ႐ႊေရာင္လႊမ္း ေနေသာ ေနမင္းႀကီး သည္ သူတုိ႔အတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ နာရီႀကီးျဖစ္သည္။ ေနနာရီ သည္ လက္ပတ္နာရီထက္ ေကာင္း၏။ ညပီးေတာ့ လက္ပတ္နာရီထက္ ပုိ၍ လံုၿခံဳသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ေနနာရီ ကုိ ေတာ္ရဲလီးဆုိင္သုိ႔ ပုိ႔ၿပီး အရက္ႏွင့္ လဲ၍ မေသာက္ႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ေပတည္း။

ေႏြရာသီတြင္ နာရီလက္တံက ခုနစ္ဂဏန္းကုိ ညႊန္ျပသည့္အခါ အိပ္ရာမွထရန္ အခ်ိန္ေကာင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ လည္း ေဆာင္းရာသီ၌ ထုိအခ်ိန္သည္ လံုး၀ တန္ဖုိးမ႐ွိေတာ့ေပ။ ေဆာင္းရာသီ၌ဆုိလွ်င္ ေနက ညႊန္ျပေသာ အခ်ိန္သည္သာလွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္၏။ အမွန္ေတာ့ ေႏြရာသီ၌ျဖစ္ေစ၊ ေဆာင္းရာသီ ၌ ျဖစ္ေစ၊ ထင္း႐ွဴးပင္ ထိပ္ဖ်ားကုိ ေနေက်ာ္လာၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ဆင္၀င္ထက္သုိ႔ ေနေရာင္ထုိးလာေသာ အခ်ိန္ သည္ အိပ္ရာမွ ထသင့္ သည့္အခ်ိန္ျဖစ္၏။ အူႏွင့္ ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနေသာ ၀မ္းဗုိက္ မလႈပ္႐ွား ေတာ့သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၏။

ပင္လယ္ဓားျပႏွင့္ သူ႔ေခြးမ်ားသည္ ဧည့္ခန္းထဲ႐ွိ သူတုိ႔အတြက္ ေပးထားေသာ ေထာင့္တြင္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး အိပ္ေပ်ာ္လ်က္႐ွိၾကသည္။ ပီလြန္၊ ပက္ဘလုိ၊ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ၊ ဒင္နီႏွင့္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး တုိ႔ ကေတာ့ အိပ္ခန္းထဲတြင္ အိပ္ေနၾကသည္။ ဒင္နီသည္ သနားၾကင္နာတတ္ၿပီး အေပးအကမ္း ရက္ေရာသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း သူ႔အိပ္ရာကုိမူ သူမွတစ္ပါး အျခားလူမ်ားကုိ အိပ္ခြင့္ မျပဳေခ်။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးသည္ ဒင္နိ၏ အိပ္ရာေပၚ တက္အိပ္ရန္ ႏွစ္ႀကိမ္မွ် ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း က်ဴးေက်ာ္ ၍ မရသျဖင့္ ဒင္နီ႔အိပ္ရာ၏ တန္ဖုိးကုိ နားလည္သြားသည္အထိ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ဒဏ္ ခံလုိက္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္ တက္အိပ္ဖုိ႔ မႀကိဳးစား၀ံ့ေတာ့ေခ်။

ဒင္နီ၏ သူငယ္ခ်င္း မ်ားသည္ ၾကမ္းေပၚ၌ အိပ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ သူတုိ႔၏ အိပ္ရာခင္းႏွင့္ ေစာင္မ်ားသည္ ေတြ႕ေနက် ျမင္ေနက် ပစၥည္းမ်ားမဟုတ္။ ပက္ဘလုိ သည္ သုိးေရသံုးခ်ပ္ စပ္ခ်ဳပ္ထားသည့္ အရာကုိ ေစာင္အျဖစ္ ၿခံဳအိပ္သည္။ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာတြင္ အေပၚ၀တ္ ကုတ္အက်ႌ႐ွည္ႀကီး တစ္ထည္႐ွိရာ သူ႔ေျခ ေထာက္ႏွစ္ဖက္ ကုိ အက်ႌလက္ေမာင္း တစ္ဖက္တြင္ သြင္းၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ က်န္အက်ႌ လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ တြင္ သြင္းအိပ္သည္။ ပီလြန္ကေတာ့ ေကာ္ေဇာေဟာင္းတစ္ခု ႏွင့္ သူ႔တစ္ကုိယ္လံုးကုိ ပတ္၍ အိပ္သည္။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကေတာ့ အခ်ိန္႐ွိသမွ် ေခြးတစ္ေကာင္ကဲ့ သုိ႔ ေကြး၍အိပ္ သည္။ သူ႔ကုိယ္ေပၚတြင္ သူ႔အက်ႌ ႏွင့္ ေဘာင္းဘီ မွ လဲြ၍ အျခားဘာမွမ႐ွိ။

ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးသည္ ဘာပစၥည္းကုိမွ သူ႔လက္ထဲတြင္ ၾကာၾကာၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္သူမဟုတ္။ သူ႔လက္ထဲ သုိ႔ ေရာက္လာသည့္ ပစၥည္းတုိင္းကုိ ၀ုိင္ႏွင့္ လဲေသာက္ရာ၌ ပါရမီထူးသူ တစ္ဦးျဖစ္၏။ ဤသု႔ိျဖင့္ သူတုိ႔လူစုသည္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေဟာက္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနတတ္ေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင့္ သက္ေသာင့္ သက္သာ အိပ္ၾကရသည္။ အလြန္ ေအးေသာ ညတစ္ညတြင္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးသည္ ပင္လယ္ဓားျပ ထံ မွ ေခြးတစ္ေကာင္ကုိ ငွားၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ မ်ား အေႏြးဓာတ္ရရန္ အားထုတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔သခင္ပင္လယ္ဓားျပ မွ လဲြ၍ ဘယ္သူ႔ကုိမွ လူမထင္ေသာ ေခြး က ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၏ ေျခထာက္ ကုိ ကုိက္သျဖင့္ ဒဏ္ရာရျခင္းသာလွ်င္ အျမတ္ထြက္ခဲ့ေလသည္။

ဒင္နိ၏ အိမ္ျပတင္းေပါက္မ်ားတြင္ ခန္းဆီးမ်ား တပ္မထားေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သဘာ၀တရားက ဖန္တီးေပး ထားသျဖင့္ ျပတင္းေပါက္မွန္မ်ားေပၚတြင္ ပင့္ကူအိမ္မ်ားသည္ ဖုန္မႈန္႔မ်ားေရာကာ ခန္းဆီးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္လ်က္ ႐ွိသည္။
" ျပတင္းေပါက္ ေတြကုိ ဆပ္ျပာနဲ႔ တုိက္ၿပီး ေဆးလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္" ဟု ဒင္နီက ေျပာဖူးသည္။

ပီလြန္ က သေဘာမတူ။ " ျပတင္းေပါက္ကုိ ေရေဆးလုိက္ရင္ အျပင္က အလင္းေရာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ၀င္လာလိမ့္မယ္" ဟု ေျပာသည္။ " အိမ္ထဲမွာ အလင္းေရာင္ သိပ္မ်ားေနရင္ ငါတုိ႔ အျပင္ထြက္ၿပီး အခ်ိန္မျဖဳန္း ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ကုန္မွာ။ ၿပီးေတာ့လည္း ညညက်ရင္ ေလ က သိပ္ေအးတာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳး က်ေတာ့ လည္း အျပင္ က အလင္းေရာင္ကုိ ရဖုိ႔ မလုိပါဘူး"

ထုိအခါ ဒင္နီ က သူ႔စိတ္ကူးကုိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ေတာ့ေပ။ ျပတင္းေပါက္မ်ားသည္ နဂုိအတုိင္းပင္ တည္ ေနသည္။ ဤၾကားထဲတြင္ ယင္ေကာင္မ်ားသည္ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ပင့္ကူအိမ္မ်ားတြင္ ၀င္၍ ၿငိတြယ္ ၿပီး သူတုိ႔၏ အေသြးအသားမ်ားကုိ ပင့္ကူမိသားစုအား ပူေဇာ္ၾကသည္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာေသာ အခါ ယင္ ေကာင္အေသမ်ားသည္ ဖုန္မႈန္႔မ်ား၊ ပင့္ကူအိမ္မ်ားႏွင့္ လံုးေထြးကာ ျပတင္းေပါက္မွန္မ်ားတြင္ ကပ္ေနၾကသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေန႔ခင္းေန႔လယ္မွာပင္ အျပင္မွ အလင္းေရာင္သည္ အတြင္းသုိ႔ မ၀င္ႏုိင္ ေတာ့ ဘဲ တစ္အိမ္လံုး အၿမဲတေစ ေမွာင္မုိက္ေနေလေတာ့သည္။

သူတုိ႔အေနျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္ၾကရသည္ကား မွန္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း မနက္လင္း၍ ျပတင္းေပါက္မွန္မ်ား ေပၚ ေနေရာင္က်လာသည့္အခါတြင္မူ သူတုိ႔အားလံုး အိပ္ရာမွ ထၾကရေလေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေနေရာင္ သည္ အိမ္ထဲသုိ႔ ေရာက္ေအာင္ မ၀င္ႏုိင္သျဖင့္ သူတုိ႔လူစုသည္ အေႏြးဓာတ္ကုိ မရၾကေတာ့ေပ။ ထုိအခ်ိန္ တြင္ အျပင္ဘက္ အိမ္ေ႐ွ႕ဆင္၀င္၌ ေနေရာင္မ်ား က်ေနၿပီျဖစ္၍ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႐ွိေနၿပီျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း သူတုိ႔သည္ အိပ္ရာမွ မထခ်င္ ထခ်င္ႏွင့္ ထကာ ဖိနပ္မ်ားကုိ ႐ွာ၍ စီးၾကသည္။ မီးေမႊးၿပီး လက္ဖက္ေျခာက္ ႏွပ္ကာ လက္ဖက္ရည္ တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိမ္ေ႐ွ႕ ဆင္၀င္ တြင္ တန္းစီ၍ ထုိင္ကာ ေနစာလံႈၾကသည္။ ယင္ေကာင္ မ်ားသည္ သူတုိ႔ အနီး ပတ္ပတ္လည္တြင္ တ၀ီ၀ီ ပ်ံသန္း ေနလ်က္႐ွိၾက၏။

အိပ္ခ်င္စိတ္ကား မေျပေသး။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စကားမေျပာမျဖစ္၍သာ ေျပာေနၾကသည္၊ စိတ္ ကေတာ့ မပါ။ ေႏွးေကြးေလးလံလွ၏။ ၾကာလာေသာအခါတြင္မူ အေျခအေန ေျပာင္းလာသည္။ ေျပာစရာ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိလာသည္။ စိတ္၀င္စားစရာ အေၾကာင္းေတြကလည္း တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေပၚလာ သည္။ ထုိအခါ စကားေျပာလုိ႔ ေကာင္းလာသည္။ သြက္လက္တက္ႂကြလာသည္။ စိတ္အား ထက္သန္ လာသည္။

သူတုိ႔ၾကားတြင္ ႐ွိေနေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္သည္ ျပန္လည္ ႐ွင္သန္ကာ တည္႐ွိလာသည္။ အမ်ား အားျဖင့္ သူတုိ႔၏ အေတြးမ်ားသည္ ေကာ္နဲလီယာ႐ုဇ္ထံသုိ႔ ေရာက္သြားၾကသည္က မ်ား၏။ ယင္းကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ရျခင္း မွာလည္း အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္။ ေကာ္နဲလီယာ႐ုဇ္သည္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ေန႔ေရာညပါ ျပႆနာ ႐ွိ ေနသူျဖစ္၏။ သူ႔ျပႆနာမ်ားသည္ စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္းသည္။ ထူးလည္း ထူးဆန္းသည္။ သူျဖစ္လုိက္လွ်င္ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္မ်ား မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔ျဖစ္စဥ္မ်ားထဲတြင္ ကုိယ္က်င့္ တရား ေကာင္းမြန္ ေရးအတြက္ သင္ခန္းစာယူစရာဆုိ၍ ဘာတစ္ခုမွ် မ႐ွိ။

ထုိေန႔မနက္က ေနေရာင္သည္ ထင္း႐ွဴးပင္မ်ားၾကားမွ ေဖာက္ထြင္းကာ တ၀င္း၀င္း တလက္လက္ ေတာက္ပေန သည္။ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ေျမနံ႔ ႏွင့္ ကတ္စတီလီ ႏွင္းဆီပန္းနံ႔မ်ားသည္ ေလထဲတြင္ တသင္းသင္းပ်ံ႔ေန သည္။ အခုလုိ သာယာေနေသာအခ်ိန္သည္ ဒင္နီ တုိ႔ လူစုအဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ သူတုိ႔၏ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားအေၾကာင္း အတင္းအဖ်င္း ေျပာ ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မေကာင္း ေသာစိတ္ျဖင့္မဟုတ္။ စိတ္၀င္စားစရာ အေၾကာင္းအရာအျဖစ္ ထား၍ ေျပာၾကျခင္း။

" မေန႔က အဲလ္ဘတ္ရပ္စ္မတ္ဆင္နဲ႔ ငါ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္" ဟု ဒင္နီက ေျပာသည္။ " သူ ေကာ္နဲလီယာ အိမ္က ျပန္လာတာ လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေကာ္နဲလီယာဆုိတဲ့ ေကာင္မက ဘာျပႆနာ တက္ျပန္သလဲ မသိဘူး၊ ဒီေကာင္မက ေန႔စဥ္ လုိလုိ ျပႆနာ႐ွိတဲ့ ေကာင္မပါလား "
" ဒါက သူ႔အထာပဲေလကြာ" ဟု ပက္ဘလုိက ေျပာသည္။ " ေကာ္နဲလီယာမွာ အခ်စ္ပဲြနဲ႔ ရန္ပဲြကလဲြလုိ႔ တျခား ဘာမွ မ႐ွိတာ မွ မဟုတ္ဘဲ"
" မင္းက သူ႔ မွာ အဲဒီႏွစ္ခုကလဲြၿပီး တျခားဘာမ်ား ႐ွိေစခ်င္ေသးလုိ႔လဲကြာ" ဟု ပီလြန္က ေမးသည္။

" ဒီေကာင္မက ဘယ္ေတာ့မွ ေအးေအးေဆးေဆး မ႐ွိပါဘူးကြာ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ က စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
" သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မမွ မဟုတ္တာ" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " သူ႔ကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခုိင္းလုိက္ရင္ ခ်က္ခ်င္း အသက္ထြက္သြားမွာေပါ့၊  သူက ခ်စ္မယ္၊ ရန္ျဖစ္မယ္ ဆုိတဲ့ မိန္းမစား တစ္ေယာက္ကြ၊ မင္း ေျပာဖူးတဲ့ စကားတစ္ခု ႐ွိတယ္ေလ၊ အခ်စ္ပဲြရယ္၊ ရန္ပြဲရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၀ုိင္ရယ္၊ အဲဒီ သံုးမ်ိဳးသာ ႐ွိေနရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္သက္လံုး စိတ္ပ်ိဳကုိယ္ႏု ျဖစ္ေန မွာေပါ့ ဆုိတဲ့ စကားေလ၊အဲဒီစကားဟာ ေကာ္နဲလီယာအတြက္ အလြန္မွန္တဲ့စကားပဲ ပက္ဘလုိ၊ ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး၊ မေန႔က ေကာ္နဲလီယာ ဘာျဖစ္တာလဲ "

ဒင္နီက အေပၚစီးရလုိက္ၿပီဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ပီလြန္ကုိ ၾကည့္သည္။ ပီလြန္သည္ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္ အတြင္း၌ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကုိ သိသူဟု နာမည္တစ္လံုးႏွင့္ ေနသူျဖစ္၏။ အခုကိစၥက်ေတာ့ သူမသိ။
 မင္းတုိ႔ အားလံုး သိၾကတာပဲ" ဟု ဒင္နီက ေျပာသည္။ " ေယာက္်ားေတြ ေကာ္နဲလီယာဆီ လာရင္ လက္ေဆာင္ တစ္ခုခု ယူလာတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ၾကက္တစ္ေကာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ယုန္တစ္ေကာင္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ေဂၚဖိထုပ္ တစ္ထုပ္ စတဲ့ဟာမ်ိဳး တစ္ခုခုေပါ့၊ အဖုိးတန္တဲ့ ပစၥည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာ္နဲလီယာ က လည္း အဖုိးတန္တာ မတန္တာ အဒိက မဟုတ္ဘူး။

လက္ေဆာင္ပါရင္ သိပ္သေဘာက်တတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ အဲ ... မေန႔ကေတာ့ အီမီလီယုိ မူရီယက္တားက ေကာ္နဲလီယာအတြက္ ၀က္ေပါက္စ တစ္ေကာင္ လက္ေဆာင္ယူလာသတဲ့။ ၀က္က ပန္းေရာင္တဲ့၊ အဲဒီ၀က္ေပါက္စကုိ အီမီလီယုိက လုိက္လုိ႔ သူက ဒုန္းစုိင္း ေျပးခဲ့ရသတဲ့၊ ေနာက္ဆံုး လြတ္လာခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့၊ လြတ္လည္းလြတ္ေရာ သူက ေကာ္နဲလီယာဆီ တန္း လာခဲ့သတဲ့။
" အီမီလီယုိ ဆုိတဲ့ ေကာင္ကလည္း ေလအုိးတစ္ေယာက္ပါကြာ၊ သူက ေကာ္နဲလီယာကုိ ၀က္တစ္ေကာင္ ေမြးရ တာ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ၀က္ဆုိတဲ့ အေကာင္မ်ိဳးက ဘာေကၽြးေကၽြးစားတဲ့ ေကာင္မ်ိဳး၊ ေမြးလုိ႔ ေကာင္း တဲ့ တိရစၦာန္၊ ဒီ၀က္ကေလးကုိ ခ်စ္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီ၀က္ႀကီးလာရင္ေတာ့ အခ်ိဳးေျပာင္းလာလိမ့္မယ္၊ ယုတ္မာ ညစ္ညမ္း လာလိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါက်ရင္ေတာ့ သူ႔ကုိ မခ်စ္နဲ႔ေတာ့၊ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီ၀က္က နင့္ကုိ ကုိက္ရင္ နင္ေဒါသျဖစ္မယ္၊ အဲဒီေတာ့လည္း ဒီ၀က္ကုိ သတ္ၿပီး စားလုိက္႐ံုပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသလဲ လုိ႔ ေျပာသတဲ့"

ဒင္နီ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္၍ နားေထာင္ၾကသည္။ ပီလြန္က သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ ၀င္ ေျပာသည္။ " အီမိလီယုိ ဆုိတဲ့ ေကာင္က ေလႀကီးေပမယ့္ လူအ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာ ေတြမွာ အင္မတန္ လည္တယ္၊ ဒီ၀က္ကုိ အရင္းျပဳၿပီး သူ႔သာယာမႈအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကပ္တြယ္သြားမွန္းမွ မသိတာ၊ ငါ သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေမးၾကည့္ရဦးမယ္"
" ၀က္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာစမ္းပါဦး" ဟု ပက္ဘလုိက ၾကားျဖတ္ေမးသည္။

ဒင္နီက ေျပာလက္စ စကားကုိ ဆက္သည္။ " ေကာ္နဲလီယာက သူေပးတဲ့ ၀က္ကုိ ယူတယ္၊ အီမီလီယုိ အေပၚ မွာလည္း ထံုးစံအတုိင္း သိပ္ေကာင္းလုိက္တယ္၊ ကိစၥ၀ိစၥ ၿပီးလုိ႔လစ္ေရာ သူက ေသတၱာေဟာင္း ေလးတစ္လံုး ကုိ မီးဖုိေဘးမွာထားၿပီး ၀က္ေပါက္စကုိ အဲဒီထဲ ထည့္ထားသတဲ့။

" အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႔အေပါင္းအသင္း မိန္းမေတြက ၀က္ေပါက္စကုိ လာလာၿပီး ၾကည့္ၾကသတဲ့။ သူ႔၀က္ေပါက္စကုိ ေပြကလုိက္ ပုိက္လုိက္ လုပ္ေတာ့လည္း ေကာ္နီလီယာက သေဘာက်တာေပါ့၊ တစ္ေန႔က် ေတာ့ ရာမီးရက္ဇ္က ၀က္ေပါက္စကုိ လာၾကည့္ရင္းနဲ႔ ၀က္ၿမီးကုိ တက္နင္းမိသတဲ့၊ ၀က္က ေအာ္လုိက္တာ ႂကြက္ႂကြက္ကုိ ညံေရာတဲ့၊ ရထားေခါင္းဆဲြ ဥၾသမႈတ္သံထက္ေတာင္ ဆုိးေသးသတဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးကလည္း ပြင့္ေနေတာ့ အျပင္ဘက္က ၀က္မႀကီး သူ႔ကေလးဆီ ေျပး၀င္လာ တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ ပဲြႀကီး ပဲြေကာင္းက စေတာ့တာပဲ၊ စားပဲြေတြ ကၽြမ္းထုိးေမွာက္ခံုျဖစ္၊ ပန္းကန္ေတြက်ကဲြ၊ ကုလားထုိင္ေတြ က်ိဳးနဲ႔ တစ္အိမ္လံုး ေျဗာင္းဆန္သြားတာပဲတဲ့၊ ၀က္မႀကီးက ရာမီးရက္ဇ္ကုိလည္း ကုိက္တယ္၊ ေကာ္နယ္လီယာရဲ႕ စကက္ကုိလည္း ကုိက္ဆဲြလုိ႔ ရစရာမ႐ွိေအာင္ စုတ္ျပတ္ကုန္သတဲ့၊ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး မီးဖုိခန္းထဲ ၀င္ေျပး ၿပီးတံခါးကုိ ေသာ့ခတ္ထားေတာ့မွ ၀က္မႀကီးက ျပန္သြားတယ္၊ ၀က္ေပါက္စ ကလည္း သူ႔အေမ ၀က္မႀကီးေနာက္ကုိ လုိက္သြားတာေပါ့၊ သူက အီမီလီယုိကုိ ႐ုိက္မယ္လုိ႔ တစ္ႀကိမ္တည္း ႀကိမ္းေနသတဲ့"

" ေအး အဲဒါပဲ ၾကည့္ေတာ့" ဟု ပက္ဘလုိက ေျပာသည္။ " ဘ၀ဆုိတာ အဲဒါပဲကြ၊ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ စီစဥ္ထားတဲ့ အတုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘူး၊ အ႐ွည္ႀကီး ေဘာ့ပ္စမုတ္ တစ္ေယာက္ သူကုိယ္သူ သက္ေသဖုိ႔အထိ ျဖစ္သြား တာဟာ အဲဒီလုိ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳရလုိ႔ေပါ့"
သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ပက္ဘလုိဘက္သုိ႔ လွည့္လာၾကၿပီး စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနၾကသည္။

" ေဘာ့ပ္စမုတ္ကုိ မင္းတုိ႔ သိၾကပါလိမ့္မယ္" ပက္ဘလုိက ေျပာသည္။ " သူ႔ပံုပန္းက တကယ့္ ေကာင္းဘြိဳင္ ပံုမ်ိဳးပဲ၊ ေျခတံက ႐ွည္႐ွည္၊ လူလံုးလူဖန္က ပိန္ပိန္ပါးပါးကြ၊ ဒါေပမယ့္ ေဟ့ ျမင္းေကာင္းေကာင္း မစီးတတ္ဘူး၊ ျမင္း႐ုိင္း ႏြား႐ုိင္း အစီးၿပိဳင္ပဲြေတြမွာ သူ ၀င္ၿပိဳင္လုိ႔ကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚ လိမ့္က်ၿပီး ဖုတ္ထဲမွာ လူးေနတာက မ်ားတယ္ကြ သိလား၊ ခတ္တာက ေဘာ့ပ္ဆုိတဲ့ ငနဲက သူ႔ကုိ လူအမ်ားက ၀ုိင္းၿပီး အံ့ၾသၾက၊ ခ်ီးမြမ္းၾက၊ ၾသဘာေပးၾကတာကုိ သိပ္ ခံခ်င္တယ္၊ အခမ္းအနား ဖြင့္ပဲြေတြမွာ လူေတြ တန္းစီ ေလွ်ာက္ၿပီ ဆုိရင္ သူက ဒုိင္လူႀကီး လုပ္ခ်င္တယ္၊ ပဲြတစ္ခုခု ႐ွိၿပီဆုိရင္ ငါေ႐ွ႕ဆံုးက ေနမယ္လုိ႔ ဦးေအာင္ေျပာတဲ့ လူဟာ သူပဲ၊ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ကြ၊ ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ႀကီးက်ယ္ထင္႐ွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္ တဲ့ လူဟာ ႐ွိတာပဲ၊ အဲဒီ လူစားမ်ိဳးဆုိတာက လူအမ်ား၀ုိင္းၿပီး ၾကည့္တာကုိ ခံခ်င္တယ္။

" တကယ္ေတာ့ကြာ၊ ဒီလုိ လူစားဟာ သနားစရာ ေကာင္းတဲ့ သတၱ၀ါပဲကြ၊ ေမြးကတည္းက အမ်ားက ၀ုိင္းၿပီး ရယ္တာ သေရာ္တာ ခံရဖုိ႔ ျဖစ္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရယ္ၾကတာပဲ၊ အဲ ... အဲဒီ အ႐ွည္ႀကီး ေဘာ့ပ္စမုတ္ကုိလည္း ရယ္တဲ့လူကပဲ သတ္တာပဲ။

" မင္းတုိ႔ မွတ္မိခ်င္လည္း မွတ္မိၾကဦးမွာပါ၊ လူေတြ တန္းစီၿပီး ေလွ်ာက္တဲ့ ပဲြတစ္ပဲြမွာ သူက ေ႐ွ႕ဆံုးက အလံ ကုိင္ေလကြာ၊ ေဘာ့ပ္က ျမင္းျဖဴႀကီး တစ္ေကာင္ေပၚမွာ အခံ့သား ထုိင္လုိက္လာတယ္၊ အဲ အေရးပါ အရာေရာက္ တဲ့ လူႀကီးေတြ ထုိင္ေနတဲ့ ပဲြၾကည့္စင္ေ႐ွ႕ တည့္တည့္လည္း ေရာက္ကေရာ သူစီးလာတဲ့ ျမင္းက အပူဒဏ္ မခံႏိုင္လုိ႔ ေလးဖက္ပစ္ၿပီး လဲပါေလေရာ၊ ေဘာ့ပ္လည္း ျမင္းေပၚက လြင့္က်သြားတယ္။ အလံ ကလည္း လက္ထဲက ပစ္လႊတ္လုိက္တဲ့ လွံတစ္ေခ်ာင္းလုိ အေ၀းႀကီးကုိ ေရာက္သြားတယ္။

" သူ႔ အျဖစ္က အဲဒါပါ၊ သိပ္ၿပီး ႀကီးက်ယ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတုိင္း ကုိး႐ုိးကားရား တစ္ခုခု ျဖစ္ၿပီး လူတုိင္းက ၀ုိင္းရယ္တာကုိ ခံရတာခ်ည္းပဲ၊ မင္းတုိ႔ မွတ္မိၾကလိမ့္ဦးမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ သူ ေခြးေလ ဖမ္းဆီးေရးမွဴး လုပ္ေနတုန္းက မြန္းလဲြပုိင္းဆုိရင္ သူ ေခြးဖမ္းထြက္တယ္။ သူ ေခြးဖမ္းထြက္ၿပီေဟ့ဆုိရင္ ၿမိဳ႕ထဲက လူေတြက ပဲြၾကည့္သလုိပဲ ၀ုိင္းၿပီး ၾကည့္ေလ့႐ွိတယ္။ တစ္ရက္မွာ သူက ေခြးတစ္ေကာင္ကုိ ႀကိဳးကြင္းနဲ႔ ပစ္ဖမ္းတယ္၊ ေခြးက ဖ်တ္ခနဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္လုိက္ေတာ့ ႀကိဳးက မိမိရရ မစြပ္မိေတာ့ဘူး၊ ေခြး ထြက္ေျပး ေတာ့ သူပါ တ`၇ြတ္တုိက္ ပါသြားေရာ၊ ဟာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ေဘးက ရပ္ၾကည့္ ေနၾက တဲ့ လူေတြက ဟားတုိက္ၿပီး ရယ္ၾကတာေပါ့။

သူလည္း သိပ္႐ွက္သြားတယ္၊ ငါ့ကုိယ္ငါ သက္ေသလုိက္ေတာ့မယ္၊ ဒါဆုိရင္ လူေတြအားလံုး ၀မ္းနည္းၾကမွာပဲ၊ သူတုိ႔ ငါ့ကုိ ၀ုိင္းၿပီး ရယ္မိၾကတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကုန္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္လုိ႔ ေတြးသတဲ့၊ အဲ ... ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခါ " ဒါေပမယ့္ ငါ့ကုိယ္ငါ သက္ေသလုိက္ရင္ ငါပဲ ေသသြားမွာပဲ၊ သူတုိ႔တစ္ေတြ၊ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္ဆုိတာကုိ ငါ သိႏိုင္ပါဦးေတာ့မလား" လုိ႔ တစ္မ်ိဳးထပ္ေတြးမိျပန္တယ္။ အဲသလုိ ေတြး မိေတာ့ အစီအစသ္ တစ္ခု လုပ္တယ္၊ သူလုပ္တဲ့ အစီအစဥ္က ငါ့အခန္းကုိ တစ္စံုတစ္ဦး လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ငါ ေစာင့္ေနမယ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ ၀င္လာၿပီဆုိေတာ့မွ ငါ့ပစၥတုိနဲ႔ ငါ့ေခါင္းကုိ ခ်ိန္ထားလုိက္မယ္၊ အဲဒီအခါ က်ရင္ သူက ငါ့ကုိ တားမယ္၊ ငါ့ကုိယ္ငါ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မေသပါဘူးဆုိတဲ့ ကတိကုိ သူက ေတာင္းလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အစီအစဥ္ကြ၊ သူေတြးပံုက အဲသလုိကြ၊ သိလား။

" အဲသလုိေတြးၿပီး သူ အိမ္ျပန္သြားေရာ၊ လမ္းမွာ ေတြ႕တဲ့လူတုိင္းက ေခြးေလဖမ္းလုိ႔ ရခဲ့သလား ေဘာ့ပ္လုိ႔ ေမး ၾကတယ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူစိတ္က ပုိၿပီး ထိခုိက္လာတယ္။ သူ႔ပစၥတုိကုိ ထုတ္ၿပီး က်ည္ဆန္ ထည့္ တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အိမ္ေရာက္အလာကုိ ေစာင့္တယ္။

" သူ႔ အစီအစဥ္ကုိ ဘယ္လုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မယ္ဆုိတာကုိ စဥ္းစားတယ္၊ ပစၥတုိ ေသနတ္နဲ႔ ဘယ္လုိ ခ်ိန္ၿပီး ဘယ္လုိ လုပ္လုိက္မယ္ ဆုိတာ မ်ိဳးေပါ့ကြာ၊ အဲ သူ လုပ္ကုိင္ေနတာကုိ သူ႔မိတ္ေဆြေတြက ျမင္ရင္ " ေဟ့ မင္း ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ၊ မင္းကုိယ္မင္း ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မလုိ႔လား၊ မလုပ္နဲ႔ေလကြာ" လုိ႔ ေျပာမယ္၊ အဲဒီအခါမွာ သူက လူေတြ ဆုိးသြမ္းယုတ္မာလြန္းလုိ႔ လူ႔ျပည္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးလုိ႔ သူက ေျဖလုိက္မယ္ေပါ့၊ သူက သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူ အဲသလုိ ေတြးေနတယ္။

" အဲသလုိ ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနလုိက္တာ တစ္ေကာင္မွ ေပၚမလာဘူး၊ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆက္ေစာင့္ ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္မွ ေပးမလာဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ညက်ေတာ့ ခ်ာလီမီးလား ေရာက္လာပါ ေလေရာ၊ ခ်ာလီမီးလား ဆင္၀င္ေအာက္ ေရာက္လာတာကုိ သူၾကားေတာ့ ေဘာ့ပ္ ပစၥတုိ ေသနတ္ေျပာင္း၀ ကုိ သူ႔ေခါင္းမွာ ေတ့ထားလုိက္တယ္၊ ျမင္ရတဲ့လူ ပုိၿပီး ယံုၾကည္သြားေအာင္ ေသနတ္ေမာင္းကုိလည္း တင္ထား လုိက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ ငါ့ကုိ တရားခ်ေတာ့မွာပဲ၊ သူ တရားခ်တာကုိ ငါက နားေထာင္လုိက္မယ္လုိ႔ ေတြး လုိက္ေသးတယ္။

" ခ်ာလီမီးလားက တံခါးဖြင့္ၿပီး ၀င္လာေရာ၊ ေဘာ့ပ္က ပစၥတုိနဲ႔ သူ႔ေခါင္းသူ ခ်ိန္ထားတာျမင္ေရာ၊ ဒါေပမယ့္ သူက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး အတင္း ၀င္ဆဲြပါေလေရာ၊ အဲဒီေတာ့ ေသနတ္က်ည္ဆန္ ထြက္သြား တာေပါ့၊ က်ည္ဆန္က ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ထြက္တယ္ဆုိရင္ ဟုတ္ေသးတယ္။ အခုဟာက ေဘာ့ရဲ႕ ႏွာေခါင္း ထိပ္ဖ်ားကုိ ႐ွပ္မွန္သြားတာ ဆုိေတာ့ ႏွာေခါင္းထိပ္က ျပတ္ပါသြားတာေပါ့ကြ၊ ေအး အဲဒီ ေနာက္ေတာ့ လူေတြက အရင္ကထက္ ပုိၿပီး ရယ္ၾကတာေပါ့၊ သူ႔အေၾကာင္းက သတင္းစာထဲ ပါလာ လုိက္ေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ၀ုိင္းရယ္ၾကတာေပါ့။

ဆက္ရန္
.