စိမ္းေနဦးမည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျမ အပိုင္း (၁)

 ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ေျမ

ေတာင္က်ေရတိုးသျဖင့္ ေခ်ာင္းအသြယ္သြယ္တို႕ ျပည့္ၿဖိဳးေလသမွ် ေရေအာင္ ရေသာ လယ္ေတာ တစ္ခြင္၀ယ္ စပါးညြန္႕ျမလြင္လြင္မ်း ေလအေ၀ွ႕တြင္ လိႈင္းဆင္းသည္သို႕၊ ေပ်ာင္းအိလႈပ္ရွား ကတိမ္းကပါး ႏွင့္ နိမ့္ရိႈင္းသြားတုံ၊ ျမင့္ေမာက္တုံ၍ မဟီနန္းဘုံ ဤေျမခုံ၌ မုတ္သုံေတးတြင္ ကႀကိဳးယဥ္သည့္ ၀ါ၀င္းၿပီးစ သမယည္း…။

 ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေမွ်ာ္ေခ်လွ်င္မဆုံး၊ ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲယာ ေတာင္ေျမာက္ပတ္သကုံး၊ စပါးညြန္႕ ျမပင္လယ္ ေကာက္မွည့္ ေရႊေရာင္ေရျပင္ဖုံး၍ ႏွလုံးၾကည္ႏူးဖြယ္ ရွိစြတကား…။
    ဤသည္တစ္၀ိုက္ မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေမြးရပ္ဌာေနျဖစ္ပါ၏။ ဤသည္တစ္၀ိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်စ္ လွစြာေသာ မိခင္ေျမျဖစ္ပါ၏။ ဤသည္တစ္၀ိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘိုးဘြားမိဘ၊ ဦးရီး၊ ဆရာသမားတို႕၏ ေမြးဖြားရာ ရွင္သန္ရာ၊ ရုန္းကန္ရာ၊ မ်က္ရည္က်ရာ၊ ေခါင္းခ်ရာ၊ ထာ၀စဥ္စိမ္းလန္း၍ ထာ၀စဥ္ မပ်က္ မကြက္ ၀မ္းစာ ကို ရင္မွထြက္သည့္ ႏို႕ခ်ိဳပမာ ေပးေလပါေသာ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ေျမျမတ္ ေလာကဓာတ္ ျဖစ္ပါ၏။

    ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ယာေတာင္ဆီမွာမူ လယ္ေတာသည္ အဆုံးသတ္မွရွိေလ၏ ေလာဟု အံ့ၾသ ေလာက္ေအာင္ ျပန္႕ေျပာ ေနသည္။ အလြန္ေ၀းရာဆီ၌သာ သစ္အုပ္စုစုႏွင့္ ရြာပုပုတို႕ကို ျမစိမ္း ပင္လယ္ ထက္ ခပ္က်ဲက်ဲ ေပါေလာေပၚေနေသာ ကၽြန္းညိဳညိဳ တို႕အလား လွမ္းေမွ်ာ္ျမင္ရသည္။

    ဤသည္မွာ ေခ်ာင္းေခါင္းရြာ၊ ထိုသည္ကား ဥသွ်စ္ပင္၊ ဟိုမွာလွ်င္ ကံမႀကီး ဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ရြာတို႕၏ အမည္မ်ား ကို မွတ္ထင္ေရရြတ္မိေန၏။
    ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း ေရွ႕ရႈေလွ်ာက္ေနရာ အေရွ႕ဆီတြင္ မိုးျမဴပါးပါးလႊမ္းသျဖင့္ မႈန္ျပာျပာ မိႈင္းရီေ၀ ေသာ ရိုးကေလး ဟု ေခၚသည့္ ေတာင္တန္းသြယ္သြယ္  ကို ျမင္ရသည္။
    ကၽြန္ေတာ္၏ ဇာတိခ်က္ျမႇဳပ္ 'ေရႊဂူ'ရြာသည္ ရိုးကေလး၏ ျမလႊာရိပ္တြင္ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိေန ေပလိမ့္မည္။

    ကၽြန္ေတာ္ ယခုေရာက္ရွိေနေလရာမွသည္ ရြာအေရာက္တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ေပဦးမည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေလာဖြယ္ရာအေၾကာင္းမရွိ။ ရြာ၌လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆီးႀကိဳ ေမွ်ာ္ေစာင့္ ေနေလမည့္ သူ တစ္ဦးမွ်မရွိ။ ေခ်ာင္းေရနံ႕၊ လယ္ရနံ႕ႏွင့္ သစ္စိမ္းနံ႕တို႕ကို ရွဴရိႈက္ရင္း လယ္ကန္သင္း တစ္ေလွ်ာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေလွ်ာက္ရျခင္းသည္မူ ကၽြန္ေတာ့္ရင္သည္ ထူးျခားဆန္းသစ္ေန၏။

    ေျခလမ္းေဘး ကန္သင္းစပ္တြင္း၀မွ လယ္ပုစြန္လုံးတို႕ကား ပါးစပ္၌ အျမႇဳပ္တစီစီျဖင့္ မ်က္လုံးကို ေထာင္ေအာင္ ျမဴးလ်က္ကၽြန္ေတာ့္အား စူးစမ္းသေယာင္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကန္သင္းထက္ လႊမ္းလ်က္ ရွိသည့္ ျမက္ဖုတ္ေပၚမွ ေရေႁမြျမက္ေလွ်ာသည္လည္း ဖားေပါင္စင္းကို လိုက္ရာမွ ရပ္တန္႕ၿငိမ္သက္လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ အား အကဲခတ္ေနဟန္တူသည္။
    ပုစြန္လုံး ႏွင့္ ေရေႁမြတို႕ ကၽြန္ေတာ့္အား မွတ္မိၾကေတာ့မည္မဟုတ္ မွတ္မိၾကလွ်င္မူ ဤသို႕ ၿငိမ္ေနၾကမည့္ အစား လြတ္ရာသို႕ ေျပးၾကမည္မွာ ေသခ်ာေပသည္။ သို႕ရာတြင္ စင္စစ္မူ လယ္ပုစြန္လုံး ကို ျမင္လွ်င္  မီးဖုတ္စား ရန္ လိုက္ဖမ္းတတ္၍ ေရေႁမြဆိုလွ်င္ အေပ်ာ္တမ္းလိုက္လံထုရိုက္သတ္တတ္ေသာ အရြယ္ ႏွင့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရၿပီးသည္မွာ ၾကာေမာလွေပၿပီ။

    အမွတ္မထင္ ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္၌ အမ်ိဳးအမည္ မသိေသာ အၿပဳံးကို ၿပဳံး လုိက္ မိသည္။
    လယ္ကန္သင္းရိုးထက္ ေလွ်ာက္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ျပန္၍ ရႈ႕မိသည္။
    ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တြင္ အစိမ္းရင့္ေရာင္၀တ္စုံကို ဆင္ျမန္းထားပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးတစ္ဖက္စီ ထက္၀ယ္မူ…၊ ေရႊသေျပရြက္တန္းႏွင့္ ေရႊခေရတစ္ပြင့္သည္ ၀င့္ႂကြားတင့္တယ္စြာရွိေနသည္။
    ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ တပ္မေတာ္ ၏ 'သူရ'ဘြဲ႕ခံ ဗိုလ္မွဴးတစ္ဦး တည္း။

    ရာထူး၊ ဘြဲ႕ထူး၊ ဂုဏ္ထူး အေဆာင္အေယာင္အခမ္းအနားႏွင့္ တစ္မူ ထူးျခားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အား ကၽြန္ေတာ့္ရြာငယ္သည္ မည္သိုက ဆီးႀကိဳေလမည္နည္း။ ေရွးစဥ္အခါႏွင့္ တစ္ဘာသာ ျခားေလၿပီ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရြာငယ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မည္သို႕ ရင္ဆိုင္ရေလမည္နည္း…။

    မတည္ၿမဲေသာ ဤေလာက၏ ေျပာင္းလဲျခင္း ဓမၼနိယာမသေဘာကို လြန္ဆန္လ်က္ အစစ ေရွးနည္းတူ ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ မလွည့္စားလိုပါ။
    တတ္ႏိုင္လွ်င္မူ အစစ ေရွးနည္းအတူသာလွ်င္ ျဖစ္ေနပါေစဟု ကၽြန္ေတာ္ ယူဆခ်င္ပါသည္။ ဤဆုသာ ျပည့္လွ်င္မူ အထူး ပိုမို မေပ်ာ္ရႊင္ေလသည့္တိုင္ေစ ရရွိခဲ့မိေသာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ႏွင့္ ကင္း၍ ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းႏွလုံး သည္လည္း အစစေရွးနည္းအတူ ျပန္လည္ျဖစ္ေနတန္ေကာင္းပါ၏။

    ကၽြန္ေတာ့္ရြာငယ္သည္ အစစေရွးနည္းအတူမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါေလ။ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါေလ…။
    ကၽြန္ေတာ့္ရြာ မွာ ရွိခဲ့ဖူးသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖသည္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသည္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေထြးေလးသည္လည္းေကာင္း၊ ထို႕ေနာက္ ထိဳ႕ေနာက္ အမ်ားေသာ ရြာသား ရြာသူ မ်ားနည္တူ….ကၽြန္ေတာ့္ကို အသည္းမဟီနန္းတြင္ တစ္ႀကိမ္သာတင့္ဆန္း၍ တစ္ဘ၀တြင္ တစ္ခါသာ ပြင့္လန္းေလ သည္ျဖစ္သျဖင့္ 'သည္းဦးပန္း' ဟုတင္စားေခၚဆိုခဲ့ရသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဦး 'မယဥ္ႏြယ္' တစ္ေယာက္ သည္လည္းေကာင္း ေရွးႏွင့္မတူႏိုင္ၿပီ….၊ မတူႏိုင္ၿပီ…။

    ကၽြန္ေတ္ာကိုယ္၌ပင္ ေရွးႏွင့္မတူ တစ္မူထူးျခား၍ ဟိုကာလသားမ်ား၏ အျမင္ႏွင့္ရႈဘိမူ တစ္ျပည္သား ပမာ ျဖစ္ေနပါမည္ေလာ မေျပာတတ္၊ ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္….။
    ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိတစ္ဆုံး ျမင္သမွ်မွ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ေျမသည္သာ မေျပာင္းလဲ၊ ေရွးနည္း အတူရွိေနပါ၏။ ၀မ္းစာကိုေပးသကဲ့သို႕ ရင္ႏွလုံးကို ေအးေစေသာ ကၽြန္ေတာ့္ မိခင္ေျမသည္ စိမ္းေနပါ၏။ အတီေတ…အတိတ္ကာလဟု မွန္ကန္စြာ သုံးႏႈန္းႏိုင္ေသာ ေရွးပေ၀သဏီ… ကၽြန္ေတာ့္ ဘိုးဘြားဘီဘင္ ေက်းဇူးရွင္မ်ား လက္ထက္ကတည္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ေျမသည္ စိမ္းလန္းသာယာခဲ့၏။ ယခု လည္း စိမ္းလန္းသာယာေနပါ၏။ ေနာင္-ေနာင္၌လည္း စိမ္းလန္းသာယာေနေပမည္။ ထာ၀စဥ္ စိမ္းေလဦးမည့္ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ ေျမနန္းမဟီတည္း။
    ဤမိခင္ေျမ ၏ ဇာတ္လမ္းကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာရပါမည္။

    ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ေျမ၏ ဇာတ္လမ္းဆိုသည္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ ရြာ၏ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ရြာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေထြးေလး တို႕၏ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဦး မယဥ္ႏြယ္တို႕၏ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေနပါ၏။
    ကၽြန္းျပန္သူပုန္ႀကီး၏ ဂုဏ္၀င့္ေသာ သားတစ္ဦးႏွင့္ မ်က္လုံၚျပာ၀ယ္ ကရုဏာတရားသာ ျပတတ္ေလေသာ ေတာသူႀကီးသမီးတစ္ေယာက္၏ ဇာတ္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ယခုေရွးရႈေလွ်ာက္ေနေသာ ရိုးကေလး ၏ ေတာင္ယံစြာ မွာ စခဲ့ပါသည္။

    ျမဴဆိုင္းပ် မိႈင္းရိပ္ဆင္ေသာ ဤေတာင္စြယ္မွ ဇာတ္လမ္းခရီးေနာက္ေၾကာင္း ျပန္ရာ၌ ႏွစ္လရာသီ အလီလီ ျဖင့္ ဖီလာျခားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အခ်ိန္သင္တိုင္းကို မ်က္ရည္၀ိုင္းလ်က္ ေက်ာ္ျဖတ္ ရမည္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ဤဇာတ္လမ္း၌ လြမ္းေငြ႕ေ၀ေသာ္…ကၽြန္ေတာ့္အားခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

သူႀကီးသမီးႏွင့္ ရန္သူ၏သား

    ထိုစဥ္က ေျမလတ္ေဆာင္း၏ တစ္ေန႕ခင္းျဖစ္၍ ပတ္၀န္းက်င္မွာၾကည္လင္ သာယာသည္။
    မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အေျပးအလႊားလာခဲ့ၾကရာ 'ထိုေနရာေလး'ေရာက္မွ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ထို ေနရာေလး ဆိုသည္မွာ ေနာင္အခါ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုစမွတ္ျပဳသည့္ ေတာင္စြယ္ေျမျပန္႕မွ ဆီးေတာ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္သာျဖစ္ပါသည္။

    မယဥ္ႏြယ္က ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုကိုမွီ၍ ေျခဆင္းထိုင္လိုက္ၿပီး ဟူးကနဲ သက္ျပင္းမႈတ္ရင္း ကိုယ္ကို လက္ကိုင္ ပု၀ါပန္းေရာင္ လွလွေလးတစ္ထည္ႏွင့္ ယပ္ခပ္ေန၏။
    "ေမာလိုက္တာ သန္႕ဇင္ရာ၊ နင္က နီးနီးေလးဆိုလို႕ ဟြန္း"
    မယဥ္ႏြယ္ က ညည္းရင္း အျပစ္တင္သည္ကို ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ ကၽြန္ေတာ္က ျမက္ခင္းေပၚ ပက္လက္ လွန္လဲွ ၍ အေမာေျဖသည္။
    "ငါကေတာ့ ေဟာဒါေတြ ေတြ႕ရင္ အေမာေျပသြားတာပဲ"

    "ဘယ္ဟာေတြလည္း"
    "ဟိုမွာေလ အေပၚမွာၾကည့္"
    မယဥ္ႏြယ္ က ေမာ့ၾကည့္ရာ အပင္ေပၚမွ ၀င္းမွည့္ေနေသာ ဆီးေတာ္သီးမ်ားကို ေတြ႕သြားသည္။
    "ေအးဟယ္…အမယ္ေလး…အႀကီးႀကီးေတြ၊ ထဟယ္နင္ကလည္း မရြံ႕မရွာ ေျမႀကီးေပၚ လွဲအိပ္ ေနလိုက္တာ…."
    "ေျမႀကီးပဲ၊ ဘာ ရြံ႕စရာရွိလဲ…"
    "ေပကုန္မွာ ေျပာတာ…၊ အင္းေလ နင့္အက်ႌေတြက ထပ္ေပစရာလည္း မလိုေတာ့ပါဘူး၊ ကဲပါ…ထပါ"

    ကၽြန္ေတာ္ဖုတ္ဖတ္ခါ၍ ေနရာမွထသည္။ ထစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးမ်ားက ေျမျပင္မွ ဆီးသီးမွည့္ နီနီ ႏွစ္လုံး ဆီ ေရာက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆီးသီးမ်ားကို ေကာက္၍ ေပကပ္ေနေသာ ဖုန္းမ်ား စင္ေအာင္ ပုဆိုး ႏွင့္ သုတ္ၿပီး တစ္လုံးကိုစားၾကည့္သည္။
    "ခ်ိဳတယ္ေဟ့၊ ေရာ့ နင္စားၾကည့္စမ္း"
    မယဥ္ႏြယ္ သည္ ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ ဆီးသီးကိုမယူဘဲ ေခါင္းခါသည္။
    "ယူပါဟ…စားၾကည့္စမ္း…သိပ္ခ်ိဳတယ္"
    မယဥ္ႏြယ္ ၏ မ်က္ႏွာ၌  ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အၿပဳံးေပၚလာရသည္။ ဆီးသီးကိုမူမယူ။

    "နင္ပဲစားပါ၊ ငါက အပင္ေပၚက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မွ စားခ်င္တာ၊ ကဲ..တို႕ဘယ္လို ခူးၾကမလဲ ငါ တုတ္ ရွာေပးမယ္၊ နင္ပစ္ခ်ေပးမလား"
    "ဘာလိဳ႕ပစ္ခ်မလဲ၊ ငါအပင္ေပၚ တက္လႈပ္ခ်ေပးမွာေပါ့"
    "ဘာ…အပင္ေပၚတက္မလိဳ႕…"
    "ေအးေပါ့ဟ….ငါသစ္ပင္ ေကာင္းေကာင္းတက္တတ္ပါတယ္"

    "နင္တက္တတ္မွန္း ငါသိသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္…"
    မယဥ္ႏြယ္ သည္ စကားဆက္မေျပာဘဲ သူ႕မ်က္လုံး၀န္း၀န္းမ်ားႏွင့္ ေဘးပတ္လည္ကို လိုက္ၾကည့္သည္။
    "နင္ဘာၾကည့္တာလဲ"
    မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္ႏွာေလး၌ စိုး၇ိမ္မႈမ်ားေပၚေနသည္။
    "ငါတစ္ေယာက္ တည္း ေအာက္မွာ မေနခဲ့ရဲဘူး"
    "ဒါျဖင့္ နင္ပါလိုက္တက္ခဲ့ပါလား"
    "အို….မိန္းကေလး သစ္ပင္တက္ရင္ နတ္တြန္းခ်မွာေပါ့"

    "နင့္မလဲ ေၾကာကေနတာခ်ည္းပဲ၊ ေအာက္မွာလည္းေၾကာက္ အေပၚမွာလည္းေၾကာက္၊ ေနခဲ့ပါ…ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မရွိဘူး၊ ငါ…ဒီေနရာ ခဏခဏ ေရာက္ဖူးပါတယ္"
    ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က မယဥ္ႏြယ္မယူေသာ ဆီးသီးတစ္လုံးကို ပါးစပ္အတြင္းပစ္ထည့္၊ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး အပင္ေပၚတက္ခဲ့သည္။ ခြဆုံ တစ္ေနရာ ၌ ရပ္ကာ သစ္ကိုင္းကို ညြတ္ေအာင္နင္း၍ လႈပ္ခါ ေပးေသာ္ မွည့္၀င္းစ ဆီးေတာ္သီးတို႕ တသဲသဲ တေဖာက္ေဖာက္ ေႂကြက်ၾကသည္။

    ေၾကာက္ရန္ေမ့သြားဟန္တူသူ မယဥ္ႏြယ္က ဆီးသီးမ်ားကို အေျပးအလႊား လိုက္ေကာက္ေနသည္။ ေကာက္ရင္းလည္း "ေႂကြတယ္ဟ ေႂကြတယ္၊ သန္႕ဇင္ေရ…လႈပ္ေပးလႈပ္ေပး…"ႏွင့္ ေအာ္ေန၏။
    ကၽြန္ေတာ္က အားရေအာင္လႈပ္ေပးၿပီးမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ထိဳ႕ေနာက္ အင္ဖက္တစ္ရြက္ခူးကာ ကေတာ့ ထုိးၿပီး ဆီးသီးထည့္ရန္ မယဥ္ႏြယ္အား လွမ္းေပးသည္။ ဆီးသီးလည္း ကူေကာက္ေပး၏။

    ကုန္ေအာင္ ေကာက္ၿပီးေသာအခါ မယဥ္ႏြယ္က ဆီးသီးတစ္လုံးကို သူ႕လက္ကိုင္ပု၀ါေလးႏွင့္သုတ္၍ ကၽြန္ေတာ့္ အား ေပးသည္။ သူလည္း တစ္လုံးစားသည္။
    "သိပ္ခ်ိဳတာပဲဟယ္…နင္ဒီဆီးသီးပင္ ဒီမွာရွိတာ ဘယ္လိုသိလဲ"
    "ငါလား…ဦးေလးပုႀကီးနဲ႕ လိုက္လာလို႕သိတာ"
    "ဘာ…. အရူးႀကီးကိုပုနဲ႕"
    "ဦးေလးပုႀကီး က အရူးမဟုတ္ပါဘူးဟ၊ လူေတြကသာ ထင္ေနၾကတာ"

    "တစ္ရြာလုံး ရူးေနတယ္လို႕ ေျပာေနတာ၊ နင္ကမရူးဘူး လုပ္ေနျပန္ၿပီ၊ ရူးလို႕သာ ဒီေနရာေတြ လာ ေနတာေပါ့"
    "ဒီေနရာလာတာနဲ႕ ရူးတာနဲ႕ဘာဆိုင္လို႕လဲ၊ ဒီေနရာေတာ့ ငါ့အေဖလည္း လာတာပဲ"
    ဒါေၾကာင့္လည္း နင့္အေဖကိုလည္း ေျပာေနၾကတာပါ"
    "ငါ့အေဖကို ဘာေျပာၾကလဲ"
    "နင့္အေဖဒီလာၿပီး ဥစၥာေစာင့္နဲ႕ေတြ႕တယ္တဲ့"

    "ဥစၥာေစာင့္ေတြ…ေတာက္တီးေတာက္တဲ့၊ ဒီမွာ ဘာမွမရွိဘူး"
    "နင္ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ"
    "သိတာေပါ့၊ ငါခဏခဏ လာတာပဲ၊ ငါေဟာဟိုေပၚထိေရာက္ဖူးတယ္"
    "ဘုရားေရ ဟိုအေပၚအထိ နင္မေၾကာက္ဘူးလား၊ ေအးေလ နင္ေၾကာက္မွာမဟုတ္ဘူး၊ နင္က ကၽြန္းျပန္ လူမိုက္ႀကီး ရဲ႕သားကိုး…."
    "ငါ့အေဖက လူမိုက္ႀကီးမဟုတ္ဘူး မ်ိဳးခ်စ္ႀကီးပါ"

    "ဘာရယ္…"
    "မ်ိဳးခ်စ္ႀကီး…."
    "မ်ိဳးခ်စ္ႀကီးဆိုတာ ဘာလဲ"
    "အဲဒါေတာ့ ငါမသိဘူး၊ ဆရာကိုအုန္းေဖက ေျပာတာပဲ၊ ငါ့အေဖက မ်ိဳးခ်စ္ႀကီးတဲ့…"
    "ဆရာကိုအုန္းေဖက တကယ့္ကို အဲသလိုေျပာတယ္…"
    "တကယ္ေျပာတာေပါ့…၊နင့္ကို ငါက ဘာေၾကာင့္လိမ္ရမွာလဲ.."
    မယဥ္ႏြယ္ သည္ ကၽြန္ောတ္အနည္းငယ္ စိတ္ဆိုးသြားမွန္းသိ၍ သူ႕သြားျဖဴျဖဴညီညီကေလးမ်ား ေပၚသည္ အထိ ၿပဳံး၍ျပန္ေခ်ာ့သည္။

    "သန္႕ဇင္ကလည္းဟယ္…ငါနင့္ကို က်ီစားတာပါ၊ တကတည္း ေဒါသႀကီးပဲ၊ ကဲပါဆက္ေျပာပါဦး၊ နင္ အဲဒီအေပၚ ေရာက္ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ သိုက္တြင္းေတြဘာေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ တကယ္လား…"
    "တကယ္ရွိတာေပါ့၊ အလကားပါဟာ…သိုက္တြင္းသားဆိုတာ ေက်က္ေရတြင္းႀကီးပါ"
    "ေက်ာက္ေရတြင္းႀကီး…အနက္ႀကီးလား"
    "သိပ္နက္တယ္ လို႕ေျပာတယ္၊ အပ္ခ်ည္တစ္လုံးတစ္လုံးဆုံးတာေတာင္ ေအာက္မထိဘူးလို႕ ငါၾကား တာပဲ ၿပီးေတာ့ ငါေျပာဦးမယ္၊ အဲဒီေရတြင္းထဲဆင္းဖို႕ အဲဒီေရတြင္းနံရံ မွာ ေလွကားထစ္ေတြနဲ႕…"

    "ေလွကားထစ္ေတြက ဘာလုပ္ဖို႕လဲ…"
    "ေအးေလ ဒါေၾကာင့္မို႕ သိုက္တြင္းလို႕ေခၚတာေပါ့ သိုက္တူးတုန္းက ဆင္းဖို႕တက္ဖိဳ႕ လုပ္ထားတာေပါ့…"
    မယဥ္ႏြယ္သည္ ေမးေလး ကို လည္းပင္း ၌ အပ္၍ ပခုံးႀကဳံ႕၍…
    "ေအာင္မယ္ေလး ငါၾကက္သီးေတြထလိုက္တာ"ဟု ေျပာသည္။

    ကၽြန္ေတာ္က ရယ္သည္ မယဥ္ႏြယ္သည္ အားတိုင္းေၾကာက္ေၾကာက္ေန တတ္သည္။
    "နင္က အလကားေၾကာက္ေန၊ အဲဒီ နင္တစ္ခါေလာက္ ေရာက္ဖူးရင္ ခဏခဏ နင္သြားခ်င္မယ္…"
    "ဘာျဖစ္ လို႕ သြားခ်င္ရမွာလဲ"
    "သိပ္ဆန္းတယ္ဟ၊ ေတာင္ထိပ္တည့္တည့္မွာ ေရတြင္းအနက္ႀကီးျဖစ္ေနတာ နင္ဘယ္မွာေတြ႕ဖူးသလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေရတြင္း ဟာ ဂူႀကီးထဲမွာ…"
    "ဂူႀကီးထဲမွာ၊ ဂူႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲလား…"

    "ေအး…ႀကီးတယ္၊ တို႕ေက်ာင္းက ဘုရားခန္း ႏွစ္ဆသုံးဆ ေလာက္ရွိတယ္"
    မယဥ္ႏြယ္ လည္း မယုံၾကည္ဟန္ ကၽြန္ေတာ့္အားၾကည့္သည္။
    "သန္႕ဇင္ နင္ တကယ္ေျပာေနတာလား၊ ငါ့ကိုၿဖီးေနတာလား"
    ဤတစ္ခ်ီတြင္မူ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေဒါပြသည္။ မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္သတၱိကို ေစာ္ကားေနသည္။

ဆက္ရန္

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ စာအုပ္ေတြ ထဲ က က်ေနာ္ ႀကိဳက္တဲ႕ တပုဒ္ ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္... ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူး ကို အမွတ္ရလွ်က္ ...

 ေရႊစင္ဦး

.