ျမစိမ္းျပာ ကမာရြတ္ အပိုင္း (၃၉)

အန္တီေမရီက ဖုန္းကုိလက္နဲ႕အသာပိတ္ထားရင္း အန္တီခင္ေလးကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေမးေငါ့ျပလိုက္တယ္။
    'အန္တီခင္ေလး မြန္က စကားေျပာခ်င္လို႕တဲ့'
    အန္တီခင္ေလးက ေခါင္းခါခါ လည္ခါခါနဲ႕ လက္ကေလးကာတယ္။
    'မေျပာဘူး၊ မေျပာဘူး၊ ဘာလို႕ေျပာရမွာလဲ၊ ကၽြန္မေျပာဘူး အန္တီေမရီ'
    အန္တီခင္ေလး အသံေတြက တုန္ေနတယ္။

    'ဟဲလို...မြန္၊ မြန္ေျပာခ်င္တာေျပာခဲ့ေလ၊ အန္တီခင္ေလးက မေျပာခ်င္ဘူးတဲ့၊ သူလဲ စိတ္ထိခုိက္ေနတယ္၊ အင္း...အင္းဟုတ္ၿပီမြန္၊ ဟုတ္ၿပီ၊ အန္တီေမရီေျပာလိုက္ပါ့မယ္၊ ဒါပဲေနာ္'
    အန္တီေမရီက ဖုန္းကို ျပန္တင္လိုက္ၿပီး မ်က္ရည္စေလးေတြကို တို႕သုတ္ရင္း အန္တီခင္ေလးနားမွာ သြားထိုင္တယ္။
    'မြန္က အန္တီခင္ေလးကို စိတ္ပူလို႕တ့ဲ၊ သူလာေခၚခ်င္တယ္တဲ့'

    အလို..သူေခၚရာကို က်ဳပ္က လိုက္ရမယ္၊ အန္တီေမရီရယ္...၊ ကၽြန္မအတြက္ သူတကယ္စိတ္ပူတတ္ရင္ ဒီလုိလုပ္မတဲ့လား လာၾကည့္ေလ၊ ကၽြန္အေၾကာင္း သူသိရမွာေပါ့'
    'ဒီလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္မလဲ အန္တီခင္ေလးရယ္'   
    အန္တီခင္ေလး စိတ္ေတြ သိပ္လႈပ္ရွားေနပုံရတယ္။ ရင္ဘတ္ကေလးကို လက္နဲ႕ဖိၿပီး လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႕လဲ ႏွာေခါင္းကို ခဏခဏ ညႇစ္ေနတယ္။
    'ေဒၚေမရီေရ၊ ဒီကိုခဏလာပါဦးဗ်ာ၊ စကားေျပာစရာေလး နည္းနည္းရွိလို႕'

    ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ ၀ိုင္းက အန္တီေမရီကို လွမ္းေခၚတယ္။ အန္တီခင္ေလးကို ၾကည့္မရျဖစ္ၿပီး ျပန္စို႕တကဲကဲျဖစ္ေနတဲ့ ဦးတကို လတ္က အသာလက္ကုတ္လုိက္တယ္။ အန္တီေမရီနဲ႕ လူႀကီးေတြ၀ိုင္းကို စိတ္၀င္တစားနဲ႕လွမ္းၾကည့္တယ္။
    'ေဒၚေမရီေရ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားတာေနာ္၊ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာမသိဘူး၊ ေဒၚေမရီကို ေသခ်ာသြားၿပီး အလ်င္စုံစမ္းထားရင္ ေကာင္းမယ္ထင္လို႕'
    'ဟုတ္ကဲ့'
    'ဒီတိုက္ၿပိဳက်တဲ့ကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး လူေနရန္မသင့္ဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႕ တိုက္ကို ခ်ိတ္ပိတ္မယ္လို႕ အသံၾကားတယ္'

    ခ်ိတ္ပိတ္မယ္ဟုတ္လား။ လတ္က အန္တီခင္ေလးလိုပဲ ရင္ဘတ္ကို ဖိလိုက္မိတယ္။ တိုက္ကိုခ်ိတ္ပိတ္ေတာ့ လတ္တိဳကက ဆင္းေျပးရမွာေပါ့၊ ဟုတ္လား။ မီးဖို၀မွာ ေပၚလာတယ္။ ဖိုးဘတင္အသံလဲ တိမ္သြားတယ္။ အန္တီခင္ေလးမ်က္ႏွာကေတာ့ ေသြးမရွိေတာ့ဘူး။ အႁမြာမႏွစ္ေယာက္ကလဲ မ်က္လုံးကေလးေတြ၀ိုင္းလို႕။
    'ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားတာေျပာတာေနာ္၊ ေဒၚေမရီတို႕ ဘက္က ျပင္ဆင္ထားဖို႕ သတိေပးသင့္တယ္ထင္လို႕'
    'ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ခ်ိတ္ပိတ္မယ္ဆိုေတာ့ ဒီတိုက္ႀကီးကို...'

    'ဒီတိုက္ႀကီးကို ၿဖိဳပစ္မွာေပါ့ဗ်ာ၊ တကယ္သာ ခ်ိတ္ပိတ္မယ္ဆိုရင္ေျပာတာပါ၊ လူေနဖို႕ မသင့္ဘူးဆိုရင္ ၿဖိဳပစ္တာပဲေလ၊ ၿပီးေတာ့မွ ခိုင္ခုိင္ခံ့ခံ့ျပန္ေဆာက္ေပါ့၊ ဒါေပါ့'
'ဘုရား...ဘုရား၊ ကၽြန္မ ...ကၽြန္မ ၀ရန္တာကို ျပန္ျပင္မွာပါ၊ ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့ျျပန္ျပင္မွာပါ'
    အန္တီခင္ေလးရဲ႕ ဘယ္သူ႕ကို အသနားခံမွန္းမသိတဲ့ ေညႇာင္ညိညိအသံေလး ေပၚလာတယ္။
    'မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သတိေပးတာပါ၊ အားလုံးပဲ စုံစုံစမ္းစမ္းနဲ႕ လုပ္ၾကေပါ့ဗ်ာ'
    စီးကရက္မီးညႇိေနတဲ့ အန္တီေမရီ႕လက္ေတြ တုန္ေနတယ္။

    ဦးက၀ုန္းခနဲထရပ္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲကေန ေဒါႀကီးေမာႀကီးနဲ႕ ထြက္သြားတယ္။
    လတ္က ေနာက္ကေန အေျပးလိုက္တယ္။
    'ေနပါဦးဦးရယ္၊ လတ္ေၾကာက္တယ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ဘ၀ကို လတ္ေၾကာက္တယ္။ အို...လတ္တို႕ အားလုံးပဲ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။
    လတ္တို႕ဘာလုပ္ၾကမလဲ ဦးရယ္...ဟင္။'
    'ဟင္...လို႕...ဦး၊ လတ္တို႕ ဘာလုပ္ၾကမလဲလို႕'
    မရပ္မနားေမးေနတဲ့ လတ္ရဲ႕ေမးခြန္းကို ဦးက မိုးၿပိဳသလို ေခါက္တုံ႕ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေျခသံေတြနဲ႕ပဲ တုံ႕ျပန္တယ္။

    'အန္တီေမရီကေတာ့ အားလုံးစုေပါင္းၿပီး အသနားခံစာတင္မယ္တဲ့'
    'အင္း'
    'ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အခန္းေတြကို ခိုင္ေအာင္ျပင္ၾကရမယ္တဲ့၊ ဟုတ္တယ္ဦးရဲ႕ ဟိုသတင္းစာပါတဲ့ တိုက္လို ၿပိဳက်ရင္လဲဒုကၡ၊ တိုက္ကို ခ်ိတ္မပိတ္လို႕ ေနျပန္ရင္လဲ ထပ္ၿပိဳမွာေၾကာက္ရေသးတယ္၊ အဲဒီၿပိဳတဲ့တိုက္ဆို ေဆာက္ေနတုန္းမို႕ေနာ္၊ သနားပါတယ္၊ အလုပ္သမားေလးေတြ၊ ေသၾကတာ၊ အဂၤေတ အက်ဳိးအပဲ့ေတြပိတာတဲ့'
    'ျဖစ္မွာေပါ့ေလ'
    'အို...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿပိဳက်လို႕ ေသခါမွေသေရာ၊ တိုက္ခ်ိတ္ပိတ္ၿပီး ဆင္းေျပးရမွာပဲ လတ္ေၾကာက္တယ္ဦးရယ္'
    'အို...ေလွ်ာက္ေတြးမေနစမ္းပါနဲ႕ဗ်ာ၊ စိတ္ပင္ပန္းတယ္'

    'မေတြးဘဲ မေနႏုိင္ဘူးဦးရဲ႕၊ လတ္ညဆို အိပ္မေပ်ာ္ဘူး၊ လတ္တို႕မွာ ဒီအခန္းေလးကို ပိုလွ်ံၿပီးစုေဆာင္းမိလို႕ ၀ယ္ရတာမဟုတ္ဘူး၊ ခုထိကိုယ္ပိုင္လို႕လား၊ သူမ်ားေႂကြးေတြ ဆပ္ေနရတုန္း၊ ခုခ်ိန္၀ယ္မယ္ဆို ခုေပါက္ေစ်းနဲ႕ လတ္တို႕ အနားေတာင္မကပ္ႏိုင္ဘူး၊ အလ်င္ေစ်းနဲ႕ ၀ယ္တာေတာင္ ေစ်းအခ်ိဳဆုံး အေပၚထပ္ပဲ တတ္ႏိုင္တာ၊ ၿပိဳက်ရင္ ေသဖို႕ေသခ်ာတဲ့ အေပၚဆုံးထပ္ေလ၊ အို...ဘာျဖစ္ျဖစ္ လတ္အခန္းေလး ကို မစြန္႕လႊတ္ႏုိင္ဘူး'

    'ေၾသာ္...ေဒၚခ်တ္လစ္ရယ္၊ ဒီတိုက္ေပၚက လူေတြအကုန္လုံး ခင္ဗ်ားလိုခ်ည္းေပါ့ဗ်ာ'
    ဦးအသံက ႏူးညံ့ေနတယ္။ လတ္ပခုံးေလးကို ညင္ညင္သာသာ လာဖက္တယ္။ လတ္က ဦးကို အားကိုးတႀကီး သိမ္းက်ဳံးဖတ္လိုက္တယ္။
    'ဦး...တကယ္လို႕ျဖစ္ရင္ လတ္တို႕ ဘယ္သြားၾကမလဲဟင္'
    'အိမ္ငွားေနမွာေပါ့ ခ်တ္လစ္ရယ္၊ ဘာျဖစ္သလဲ'
    'ဦးသူငယ္ခ်င္းကထဲ မိန္းမယူေတာ့မယ္ေနာ္၊ လတ္တို႕ အိမ္ကလဲ ေနလို႕မျဖစ္ပါဘူး'

    'အိမ္ငွားေနတာ ဘာျဖစ္လဲ ေဒၚခ်တ္လစ္ရယ္၊ အိမ္ငွားေနၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံျပန္စုၿပီး ဒီထက္ေကာင္းတဲ့၊ က်ယ္တဲ့ ပထမထပ္လို အခန္းမ်ိဳး၀ယ္မွာေပါ့၊ က်ဳပ္က ဒီအခန္းကို စိတ္ကုန္ေနတာၾကာလာွၿပီ၊ လူႏွစ္ေယာက္ ေတာင္မေရွာင္သာတဲ့အခန္း၊ အိမ္သာကတစ္လုံးတည္း၊ အျမင့္ႀကီး တက္ရတာ ဒူးနာတယ္'
    'ဘယ္က ပိုက္ဆံနဲ႕ဦးသြား၀ယ္မွာလဲ၊ ဒီအခန္းဖိုးေတာင္ ေႂကြးမေၾကေသးတာ'

    'ျဖစ္လာမွာေပါ့ဗ်ာ'
    'ဟင့္အင္း ဦးကိုလတ္မထားခ်င္ဘူး'
    ဦးပခုံးမွာ ပါးအပ္ရင္း လတ္က မ်က္ရည္၀ဲစျပဳတယ္။ ဦးက လတ္ေက်ာေလးကို အသာအယာပုတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္တယ္။
    'မျဖစ္ေသးတာကို ေတြးၿပီး ပူမေနစမ္းပါနဲ႕ဗ်ာ၊ က်ဳပ္မႀကိဳက္ဘူး'
    စိတ္တိုစျပဳလာတဲ့ ဦးရင္ခြင္ထဲမွာပဲ လတ္ ကေတာ့ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး ဦးမႀကိဳက္တဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္တယ္။
    'တပည့္ေတာ္မ တို႕ ဒီအခန္းေလးကေန ဘယ္ကိုမွ မေျပးရပါေစနဲ႕ဘုရား'

    ဖိုးဘတင္တို႕ရဲ႕ အေပၚဆုံးထပ္ ေအာက္လႊာမွာေပါ့ အေမႊးတိုင္နံ႕နဲ႕ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ သစ္သားစ မီးရွိဳ႕ နံ႕ ေတြ တစ္ခန္းလုံး ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနတယ္။
    ေခၽြးမလုပ္သူရဲ႕ တိုက္ခ်ိတ္မပိတ္ေရး၊ အိမ္မေျပာင္းရေရး ဓာတ္ရိုက္ဓာတ္ဆင္ ဆရာေတြရဲ႕ ယၾတာ ေတြကလဲ အိမ္းမေျပာင္းရဘဲ အိမ္မီးေလာင္မယ့္ ကိန္းပါလား။ ညဦးကတည္းက ရွိဳ႕လိုက္တဲ့ သစ္သား ကို သစ္သားစ၊ ရွိဳ႕ရမယ့္ေနရာကလဲ ဘုရားစင္ေပၚမွာ။

    ေခၽြးမကေတာ့ ရွိဳ႕တယ္။ ဆရာေတေျပာတဲ့အတိုင္း သစ္တိုသစ္စေတြကို ဓားနဲ႕ႏွစ္ျခမ္းခြဲ ခြဲၿပီး ရွိဳ႕လိုက္တာဆိုတာ။ ၿပီးေတာ့ပါေသးတယ္။ အထုပ္ကေလးထဲ က ေဆးမႈန္႕ကို မီးေလာင္ ေနတဲ့ သစ္တို သစ္စ ေတြေပၚ ျဖဴးျဖဴးခ်ရေသးတယ္။ ရွဲခနဲ၊ ရွဲခနဲ မီးေတာက္ေတာက္သြားတယ္။
    ဖိုးဘတင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။ သူလဲစိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ သူယုံရာ သူလုပ္တာေပါ့ေလ။ မေျပာပါဘူး။ သားလုပ္တဲ့ ေကာင္ ကေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႕ ခမည္းခမက္ စြန္႕ႀကဲပစၥည္း ေရခဲေသတၱာေလးထဲက ဘီယာေလး ေသာက္ၿပီး စိတ္ ထဲ ညစ္တယ္။

    ေခၽြးမမွာ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တယုတယ တခမ္းတနားထားၿပီး၊ ဧည့္သည္ေတြလာရင္ ျပစား၊ ျပစား လုပ္ရတဲ့ ေရခဲေသတၱာ ကို ေတာင္ ဂရုမစိုက္ႏုိင္တာၾကာၿပီ။
    တိုက္ခ်ိတ္ပိတ္မယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥႀကီးက အားလုံးကို ဖိစီးေနၾကတယ္။
    အင္း....အဲဒီအားလုံးထဲမွာ ဖိုးဘတင္ကေတာ့ မပါဘူးဆိုရင္ အားလုံးက ေဒါသျဖစ္ၾကမွာပဲ။
    ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ့္အေနနဲ႕ကေတာ့ သိပ္၀မ္းမနည္းလွေတာ့ပါဘူး။ ေလာကဓံကို ဆင္ျခင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေလာကဓံေ တြကို ႀကဳံခဲ့ဖူးၿပီေလ။ စစ္အတြင္းတုန္းက အိမ္မီးေလာင္တယ္၊ စစ္ေျပးရင္း ေျမႀကီးေပၚအိပ္၊ ခ်ဳံေတာ ထဲ အိပ္ၿပီး အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႕ ထမင္းလဲ ႏွစ္ရက္သု့းရက္ငတ္ခဲ့ဖူးၿပီ။

    တစ္ခါသားလုပ္သူ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္တစ္ခါမီးေလာင္တယ္။ မီးေလာင္တယ္ဆိုတာ သူခိုးခိုးတာကမွ ပစၥည္းက်န္ဦးမယ္။ မီးေလာင္တာက ဘာမွမက်န္ဘူး။ ဘ၀ကို တစ္ကေနျပန္စရတာပဲ။ အစက ျပန္စရတဲ့အလုပ္ကို ဘယ္သူက လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒီလိုပဲ လုပ္ခဲ့ရတာပဲ။

    တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ဖိုးဘတင္မွာက အိမ္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေျမရွိတယ္ေလ။ ေျမကက်န္ေနေသးတာကိုး။ ဒီေျမေပၚ မွာ တဲျပန္ထိုးဦးေတာ့၊ ေနရာမေပ်ာက္ဘူးေပါ့။ အင္း...ခုသားမ်ားေျပးရမယ့္ကိန္းက ေနစရာ ေပ်ာက္မယ့္ ကိန္း။ အင္း..သူတို႕ စိတ္ညစ္ၾကတယ္ဆိုတာလဲ အဆုိးမဆိုပါဘူး။ သူတို႕ေျပာသလို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မွာ အေရးႀကီးဆုံး ေနစရာဆိုတာလဲ ဟုတ္တာပဲ။ အဲဒီေနစရာ အပိုင္ေလး တစ္ခုျဖစ္ဖို႕ မလြယ္ဘူးဆိုတာလဲ ဟုတ္တာပဲ။ ကိုယ့္လက္ေတြ႕ပါ။ ဒီဘာမဟုတ္တဲ့ အခန္းေလး ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလးကို သုံးသိန္း ေပး၀ယ္ရတာပဲၾကည့္။

    ဖိုးဘတင္ကေတာ့ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ အကယ္တႏၱဳျဖစ္ခဲ့ရင္ တိုက္ေပၚက ဆင္းရရင္ ဖိုဘတင္ အညာျပန္မယ္။ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ ဖိုးဘတင္ ခုထျပန္ ခုေတာင္ရတယ္ ယမန္ေန႕ကပဲ ဖိုးဘတင္ရဲ႕ က်န္တဲ့ လယ္ႏွစ္ကြက္ကို လုပ္စား ေနတဲ့ အမယ္ႀကိးရဲ႕ တူနဲ႕တူမဘုရားဖူးအဖြဲ႕နဲ႕ ပါလာၾကရင္း ဖိုးဘတင္ဆီ ေရာက္လာတယ္ေလ။ ဒီအိမ္ျပႆနာ ဘာညာသူတို႕မသိပါဘူး။ သူတို႕က ရိုးရိုးေခၚရွာတာပါ။ သူတို႕ဆီ တစ္လွည့္ လာေနပါဦး လားတဲ့။ ဖိုးဘတင္ဒီမွာ မေပ်ာ္မွန္းလဲ သူတို႕ သိတယ္။

    အင္း...အဲဒီကတည္းက ဖိုးဘတင္ တစ္ခါတည္းစိတ္ကူးလိုက္သား။ သားနဲ႕ေခၽြးမ လက္မခံႏိုင္တာ၊ ခံႏိုင္တာ က တစ္ပိုင္းေလး။ ဖိုးဘတင္စိတ္ကူးက။
    'ေမႀကီး...ေမႀကီး၊ ဟိုမွာ မ်က္ႏွာၾကက္ ဇာကို မီးစြဲေတာ့မယ္
    ျဖဴျပာ ရဲ႕ အထိတ္တလန္႕သံေၾကာင့္ ဖိုးဘတင္ လက္ထဲက စိတ္ပုတီး လြတ္ေတာင္က်တယ္။
    'ဟဲ့...ေနေန၊ မၿငိမ္းလိုက္နဲ႕ေနာ္၊ မစြဲပါဘူး၊ ဖယ္ဖယ္၊ ငါ့ဟာငါေရႊ႕မယ္'

    ဘုရားစင္ေပၚက ေဆးဖေယာင္းတိုင္လား၊ အင္းဖေယာင္းတိုင္လား မသိတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ အႀကီးႀကီး တစ္ေခ်ာင္း ကို ေခၽြးမလုပ္သူက သူကိုယ္တိုင္ ဂရုတစိုက္ ျဖဳတ္ယူတယ္။
    ဘယ့္ႏွယ္၊ သူကသာ မစြဲပါဘူးဆိုတာ၊ ဟိုဘုရားစင္မ်က္ႏွာ ၾကက္ဇာစေလး မည္းေနၿပီ။ ကေလးျမင္ လို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ အင္း...ခက္ပါတယ္။
    'ေဖႀကီးေရ၊တကယ့္တကယ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အာကာတို႕ အိမ္ပဲသြားရမွာပဲ'

    'ဘယ္လို'
    'သားတို႕အိမ္ေပါ့၊ ေဖႀကီးကလဲ'
    'သားတို႕အိမ္ဆိုတာ...သူ႕ေယာကၡမအိမ္ကို ေျပာတာမဟုတ္လား'
    'အင္းေပါ့ေလ၊ သူတို႕အိမ္မွာ လူနည္းနည္းေလးပဲ၊ အာကာနဲ႕မွ ေလးေယာက္ ရွိတာ၊ အိမ္ကအႀကီးႀကီး'
    'အို... ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ၊ ဘာလို႕ေနရမွာလဲ၊ မ်က္ႏွာငယ္ေအာင္ကြာ'
    'ဘာလို႕ ငယ္ရမွာလဲ၊ ေယာကၡမအိမ္ဟာ သားအိမ္ေပါ့၊ သားအိမ္ဟာ ေမႀကီးတို႕အိမ္ပဲ'
    'ဘာမွ မဆိုင္ဘူး၊ အဲဒါကိုေတာ့ ေဖႀကီး လုံး၀သေဘာမတူဘူး၊ မေနဘူး၊ အိမ္ငွားေနမယ္'

    'ေၾသာ္... ဟုတ္တယ္၊ ေဖႀကီးသိတာ နည္းနည္းေလး၊ ခုေခတ္စေပၚေစ်း နဲ႕ အိမ္ငွားလိုက္ရင္ သင္း အခု ရင္းေန တဲ့ အရင္းအႏွီးေလးျပဳတ္သြားမွာေပါ့၊ ကဲ..အဲဒီေတာ့ ဘာနဲ႕စားမလဲ'
    သားလုပ္သူၿငိမ္သြားတယ္။ ဖိုးဘတင္က ၀င္ေျပာဖို႕ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႕လိုက္ေပမယ့္ ေခၽြးမ အသံ ထြက္လာျပန္တယ္။
    'အေမ တို႕ အိမ္သြားေနရင္လဲ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ပါတယ္'
    'အဲဒါလဲ မျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ ေမႀကီး ေမာင္ က ရွိေသးတယ္ေလ'
    'ဟုတ္တယ္... ဟုတ္တယ္၊ ဘြားဘြားႀကီး နဲ႕ေတာ့ သမီး တို႕ မေနခ်င္ဘူး'
    'ဘာ မေနခ်င္ ရမွာလဲ၊ အဲဒါ နင္တို႕ ဘြားေအပဲ'

    ေခၽြးမမ်က္လုံးေတြက ဖိုးဘတင္ဘက္ တစ္ခ်က္ေ၀့လာတယ္။ မေအ ေငါ့ေတာ့လဲ အႁမြာမႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းေလး ေတြစူၿပီး ၿငိမ္သြားၾကရွာပါတယ္။
    ဖိုးဘတင္ ေခ်ာင္းဟန္႕လိုက္ျပန္တယ္။
    'အေဖ့စိတ္ကူး ကို မင္းတို႕ ေျပာခ်င္တယ္ကြာ၊ အားလုံး စဥ္းစားဖို႕ပါ၊ မင္းတို႕ လက္ခံခ်င္မွခံေပါ့၊ အေဖ ဇြတ္ မတိုက္တြန္းပါဘူး'
    ေျမးမႏွစ္ေယာက္က အဘိုးကလဲ ေလရွည္ရန္ေကာဆိုတဲ့ စိတ္မရွည္တဲ့ အမူအရာကို ျပၾကတယ္။ သား လုပ္သူ ကေတာ့ လွမ္းၾကည့္ပါတယ္၊ ေခၽြးမ က ေတာ့ နားေတာ့စြင့္ေနပုံ။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားစင္ေပၚက စေလာင္းဖုံး ထဲ ေဆးမႈန္သြား သြားျဖဴးလ်က္ပဲ။

    'ဒီလိုကြာ၊ မေျပာေကာင္း၊ မဆိုေကာင္း မိုးၿပိဳမယ္ မၿပိဳဘူး မဆိုႏိုင္ဘူး၊ ၿပိဳခဲ့သည္ရွိေသာ္ အေဖက ေတာ့ အညာ ျပန္မယ္'
    သားလုပ္သူဆီ က 'ဟာ'ဆိုတဲ့ ကန္႕ကြက္သံ ထြက္လာေပမယ့္ က်န္တဲ့ သားအမိသုံးေယာက္ကေတာ့ ကန္႕ကြက္ျခင္း ၿငိမ္သက္ေနတယ္။
    'ဟုတ္တယ္အေဖျပန္မယ္၊ အေဖမင္းအေမရွိတဲ့ ေနရာမွာပဲ ေခါင္းခ်ခ်င္တယ္၊ အဲ...မင္းတို႕ကိုလဲ အညာ ကို လိုက္ခဲ့ဖို႕ အေဖခၚခ်င္တယ္၊ ဟိုမွာ'
    ဖိုးဘတင္ စကားမဆုံးေသးဘူး၊ သားအမိသုံးေယာက္ရဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကန္႕ကြက္သံေတြ ေပၚလာတယ္။

    'ဘုိးဘိုးကလဲ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ၊ ဘိုဘိုးသားအလုပ္နဲ႕ ကေလးေတြ ပညာေရးကလဲ ရွိေသးတာ၊ ၿပီးေတာ့ သင္းတို႕က အညာမွာ ဘာသြားလုပ္စားမွာလဲ'
    ၿပဳံးၿပဳံးေလးနဲ႕ ခ်ိဳခ်ိဳကေလး ျပန္ေျပာေနတဲ့ ေခၽြးမမ်က္ႏွာမွာ ဖိုးဘတင္ကို စိတ္ပ်က္ျခင္းႏွင့္ အထင္ေသးျခင္း ေတြ အတိုင္းသား ေပၚေနတယ္။
    'ဟုတ္တယ္ သမီး တို႕ကေတာ့ အညာ ကို လုံး၀ပဲ ပ်င္းစရာႀကီး၊ မေနခ်င္ပါဘူး'

    'အသာေနစမ္း ျဖဴျပာ၊ လူႀကီးေတြ စကားေျပာေနတာကို၊ ၿပီးေတာ့ ဘိုးဘိုးက ျပန္ေနမယ္ဆိုသာဆိုတာ၊ ဘယ္အိမ္ မွာ ေနမွာလဲ၊ အိမ္မွမရွိေတာ့တာပဲ ကဲ...သင္းတို႕ လိုက္ရင္လဲ ဘယ္အိမ္မွာသြားေနမလဲ'
    'ေအး...အဲဒါေျပာတာေပါ့ကြာ၊ ဟိုေန႕က အိမ္လာတဲ့ အေဖ့တူေတြ လင္မယား ရွိပါေရာလား၊ သူတို႕ အိမ္ က အက်ယ္ႀကီး၊ အေဖေနရင္ေတာ့ သူတို႕အိမ္မွာေနမွာပဲ၊ သူတို႕ကလဲ ေခၚတယ္၊ မင္းတို႕ၾကားပါတယ္'
    'အေဖ ကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဘယ္ေနလို႕ျဖစ္မလဲ'

    'ေနပါဦး ေနပါဦး၊ အေဖေျပာတာနားေထာင္ပါဦးကြာ၊ မင္းတို႕သာလိုက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႕ လုပ္စား ေနတဲ့ အေဖ့ျမႏွစ္ကြက္ ကို  အေဖေရာင္းခုိင္းမွာေပါ့ သူတို႕မွာ ထမင္းစားဖို႕ေတာ့ တျခား ေျမေလး တစ္ကြက္ ရွိပါတယ္'
    'အေဖရာမလြယ္ပါဘူး၊ အိမ္ရွိၿပီထား၊ အဓိကက အလုပ္အကိုင္ပဲ'
    'ဟုတ္တယ္ဘိုးဘိုးရဲ႕'
    ေခၽြးမ အသံက ခုနကထက္ပိုၿပီး ခ်ိျမလာတယ္။

    'ေျမ ႏွစ္ကြက္ ေရာင္းၿပီး ဟိုမွာ သြားေနမယ့္အတူတူ ဒီမွာပဲ ရရာေလးျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္လုိက္မွာေပါ့ ဘိုးဘိုးရဲ႕၊ ဒီတုိက္ ၀ယ္တုန္း ကသာ အဲဒီေျမကြက္ေရာင္းလိုက္ရင္ ဒီတိုက္ထက္ ပိုေကာင္းတဲ့အခန္း ရတာေပါ့ေနာ္ ေဖႀကီး'

    ဖိုးဘတင္ စကားေျပာရတာ ေမာလာတယ္။ ပင္ပန္းလာတယ္။ ကိုယ့္စကားကိုယ့္ေစတနာက သူတို႕ အတြက္ အရာ မထင္လိုက္တာေနာ္။ ေအးေလ ေၾကာင္အိုေတာ့လဲ ႂကြက္မေလးစားေတာ့ဘူးပ။ ေခၽြးမ ေခၽြး၊ ေျပာလိုက္ မိတာနဲ႕ ပြဲစားမ်က္စိနဲ႕ ေျမႏွစ္ကြက္ကို ျမင္သြားၿပီ။ သားကေန တစ္ဆင့္ အေဖ့ကို ေရာင္းခုိင္းဖို႕ သူႀကံေတာ့မယ္။ ရပါတယ္၊ ဖိုးဘတင္ကလဲ ရပါတယ္၊ တိုကတူကေလးေတြကလဲ မရမရွိေစရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဟိုေန႕က အဲဒီ တူကေလးလာတုန္းကေတာ့ ထမင္းေလး တစ္နပ္ေကၽြးဖို႕ကို ေရွာင္လိုက္ တိမ္းလိုက္ တာ၊ ဖိုးဘတင္က ေျပာေနတယ္၊ ေဟ့မင္းတို႕ ထမင္းစားခဲ့ၾကလား၊ မစားရေသး ဒီမွာစားၾကနဲ႕ လူႀကီး ေျပာေနတယ္၊ ဟိုကေလးေတြကလဲ ေတာသူေတာင္သားဆိုေတာ့ ေဆြအိမ္မ်ိဳးအိမ္ ဆိုေတာ့ ထမင္းစားခ်င္ ရွာပုံရတယ္။ အဲဒါကို သူ႕ေရခဲေသတၱာထဲက ေရခဲေရ တစ္ပုလင္းနဲ႕ပဲ ႏွစ္သိမ့္ လိုက္တယ္ေလ။ ဖိုးဘတင္ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။

ဆက္ရန္
.