ရည္ေရာ္မွန္း အိုင္စမ္းေရျပာ အပိုင္း (၁၁)

(၁ဝ)

အဘသာေပၚ ၏ မိဘေတြသည္ ျမန္မာလူမို်းမ်ား မဟုတ္ျကေခ်။ ျမန္မာတို့နွင့္ ေသြးသားရင္းခ်ာ မ်ားျဖစ္ျကေသာ ခ်င္းေသြးပါသည့္ သူမ်ားျဖစ္ျကသည္။
ေဆာင္းေဆာင္းဆိုင္းဆိုင္း၊ ျပိုင္းရရိုင္းတည့္၊ မိႈင္းမိႈင္းအုပ္ေထြ၊ ေဝေဝမို့မို့၊ ညို့ရရို့ျဖင့္၊ ျမသို့ရိွမ္းရိွမ္း၊ ခပ္သိမ္းေတာေတာင္၊ ကုန္ေအာင္ပတ္ကံုး၊ ေမွ်ာ္မဆံုးသည္၊ နွလံုးမ်ားဖြယ္ ရိွလွ၏ ဟူေသာ ရွင္ေတေဇာသာရ ေရးသားထားခဲ့သည့္ ရတုအတိုင္း ေတာေတာင္ ဂနိုင္၊ စိမ့္ျမိုင္အားျကီးလွသည့္ ရခိုင္ရိုးမ ေတာင္တန္းျကီး အတြင္း တစ္ခုေသာ ေတာင္ျကားမွာ ေဆြမို်းတစ္စု ရြာကေလးတစ္ခု တည္ ေထာင္ေနထိုင္ လာခဲ့ျကသည့္ ခ်င္းအမို်းသား မိဘမွ ေပါက္ဖြားလာသည့္သူျဖစ္သည္။

အဘသာေပၚ လူ့ဘဝေရာက္လာျပီး အသက္ ဆယ့္ေလးနွစ္အရြယ္အထိ ေသာကဟူသည္ ျမူျခည္မွ် မရိွခဲ့ဘဲ မိဘမ်ားနွင့္အတူ လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္လာခဲ့သည္။
မိုးစြန္သီေခါင္၊ ရီေမွာင္အံု့ဆိုင္း၊ မိႈင္းမိႈင္းေဝေသာ ရခိုင္ရိုးမ ေတာင္တန္းျကီးသည္ လည္းေကာင္း၊ ေမးျမ ျကည္လင္ သြင္သြင္စီးဆင္းလ်က္ရိွေသာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေရမ်ားနွင့္ ေတာင္ကမ္းပါးယံမွ စိမ့္ထြက္ ေနေသာ စိမ့္စမ္းေရျကည္မွ ေရအိုင္ျဖစ္ေနေသာ စမ္းအိုင္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ျမင့္ေဗြစြန္မွ သြန္သြန္ စီးက်ေနသည့္ ေရတံခြန္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ တစ္ပင္ပံ်ကူး တစ္ပင္ျမူး၍ တြန္ကူ်း ဟစ္ေျြကးေနသည့္ ေက်းငွက္မ်ားသည္လည္းေကာင္း အဘသာေပၚသည္ မခဲြနိုင္မခြာရက္ေအာင္ ျမတ္နိုး ခ်စ္ခင္ နွစ္သက္လွသည္။

ထို့ေျကာင့္ ေဆြမို်းတစ္စု ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္ကာ သီးနံွစိုက္ပို်းလုပ္ကိုင္၍ ရရိွသည့္ သီးနံွမ်ားကို အိမ္ေထာင္စုလိုက္ ထမ္းပိုးရြက္ယူကာ ေရာင္းခ်ျခင္းျဖင့္ ရရိွသည့္ ေငြေျကးကို အထိုက္အေလ်ာက္ သံုးစားကာ ေရာင့္ရဲေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္လာခဲ့ျကေသာ ဘသာေပၚတို့ ရြာကေလးကား စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ ေကာင္းလွသည္။

အဘသာေပၚတို့ ရြာကေလးသည္ အိမ္ေျခမ်ားစြာရိွသည္မဟုတ္ဘဲ၊ ေဆြမို်းတစ္စုသာ တည္ေထာင္ ေနေသာ ရြာကေလးျဖစ္ေသာေျကာင့္ ဆယ့္ရွစ္အိမ္မွ်သာရိွျပီး စုစုေပါင္း လူသံုးဆယ္ေလာက္သာရိွသည္။ ရြာကေလး သည္ ေပခုနစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္မွ်သာ ျမင့္သည့္ ခိ်ပ္ေတာင္ နွင့္တစ္ဖက္က ျမင့္မားလွေသာ ေတာင္ျကီး တစ္လံုးရိွေနသည့္ ေတာင္ျကားရြာကေလးျဖစ္သည္။ ခိ်ပ္ေတာင္သည္ ရခိုင္ရိုးမေတာင္တန္း ျကီးထဲမွာ အပါအဝင္ ေတာင္တန္းငယ္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။

မဘသာေပၚတို့ ရြာကေလးသည္ အိမ္ေျခမ်ားစြာရိွသည္ မဟုတ္ဘဲ၊ ေဆြမို်းတစ္စုသာ တည္ေထာင္ေနေသာ ရြာကေလးျဖစ္ေသာေျကာင့္ ဆယ့္ရွစ္အိမ္မွ်သာရိွျပီး စုစုေပါင္း လူသံုးဆယ္ေလာက္သာရိွသည္။ ရြာကေလး သည္ ေပခုနစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္မွ်သာျမင့္သည့္ ခိ်ပ္ေတာင္ နွင့္ တစ္ဖက္က ျမင့္မားလွေသာ ေတာင္ျကီး တစ္လံုး ရိွေနသည့္ ေတာင္ျကားရြာကေလးျဖစ္သည္။ ခိ်ပ္ေတာင္သည္ ရခိုင္ရိုးမေတာင္တန္း ျကီးထဲမွာ အပါ အဝင္ ေတာင္တန္းငယ္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။

အဘသာေပၚတို့ ေနထိုင္သည့္ ရြာကေလးနားမွာ ေခ်ာင္းတစ္ခုရိွသည္။ ထိုေခ်ာင္းသည္ ေရႊဒဂၤါး အမည္ ရိ်ေသာ ေခ်ာင္းျကီးတစ္ခုထဲကို စီးဝင္သည့္ လက္တက္ေလးျဖစ္သည္။ ထိုေခ်ာင္းအတိုင္း လိုက္သြားလွ်င္ ေရႊဒဂၤါးေခ်ာင္း သို့ ေရာက္မည္။ ေရႊဒဂၤါးေခ်ာင္းအတိုင္း စုန္သြားလွ်င္ ျပည္ခရိုင္အတြင္းရိွ ဥသွ်စ္ပင္သို့ ေရာက္နိုင္သည္။

ထို့ေျကာင့္ ဘသာေပၚတို့ ေဆြမို်းတစ္စုသည္ သြားလမ္းလာလမ္းအဆင္ေျပသည့္ ဤေနရာကိုေရြးျပီး ေျမခုတ္ထြင္ကာ ေတာင္ယာပဲ ခင္းစိုက္ပို်းျခင္း၊ စပါးစိုက္ပို်းျခင္းျဖင့္ ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ေနထိုင္ လာခဲ့ျကသည္ မွာ ဘသာေပၚ လူ့ဘဝမေရာက္ခင္ကပင္ ျဖစ္သည္။

ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ေနထိုင္လ်က္ရိွျကေသာ ဘသာေပၚတို့ ရြာကေလးဝယ္ တစ္ခုေသာညေန ေနဝင္ ဆည္းဆာ အခိ်န္မွာ ထိတ္လန့္ေျကကဲြစရာ အျဖစ္တစ္ခုသည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဖစ္လိုက္သည္။
ဘသာေပၚ တို့ေဆြမို်းစုမွာ ျဖစ္ျခင္းမဟုတ္၊ မည္သည့္ေနရာက ေရာက္လာမွန္းမသိရေသာ မိသားစု နွစ္စုေျကာင့္ျဖစ္သည္။

ခ်င္းဘာသာျဖင့္ ...
'' ငါတို့ကို ကယ္ပါဦး ... ငါတို့ကို ကယ္ပါဦး ''
ဟူေသာ လိႈက္လဲွစြာ ထိတ္လန့္ေသာအသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ကာ လူတစ္စုသည္ ဘသာေပၚတို့ ရြာကေလးထဲ ကို ေျပးဝင္လာျကသည္။ လူျကီးငါးေယာက္နွင့္ ကေလးနွစ္ေယာက္ျဖစ္ျကသည္။ ဘသာေပၚတို့ ေဆြမို်းတစ္စု သည္ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားလာျကသည့္ လူေတြေျကာင့္ တစ္အိမ္နွင့္ တစ္အိမ္ လွမ္းေအာ္ သတိေပး အေျကာင္းျကားရင္း အသီးသီး ေျပးထြက္ျကည့္လိုက္ျကသည္။ ေျပးထြက္ ျကည့္လိုက္သည့္ လူစု ေတြထဲ မွာ အသက္ဆယ့္ကိုးနွစ္ ရိွေနျပီျဖစ္ေသာ ဘသာေပၚက ေရွ့ဆံုးက ျဖစ္သည္။

ေျပးလာျကေလေသာ လူစုကား၊ ရြာအစြန္ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ့ ေရာက္ရံုမွ်သာရိွေသးသည္။ အတံုးအရံုး လဲက်ကာ နႈတ္မွ မပီမသေရရြတ္ ေျပာဆိုျကရင္းထိတ္လန့္စဖြယ္ ေသဆံုးကုန္ျကသည္။
သို့ေသာ္ သူတို့အုပ္စုထဲမွာ ပါလာသည့္ အခါလည္သာသာအရြယ္မွ်သာရိွေသးသည့္ ကေလးငယ္ နွစ္ေယာက္ ကား ေသဆံုးျခင္းမျဖစ္ေခ်။ တစ္ေယာက္ေသာ ကေလးငယ္သည္ တစ္ဦးေသာမိန္းမရြယ္ ရင္ခြင္ထဲ မွာ တင္းက်ပ္စြာ ပိုက္ဖက္ထားလ်က္ လည္းေကာင္း၊ တစ္ဦးေသာ ကေလးငယ္သည္ တစ္ေယာက္ ေသာ မိန္းမရြယ္ရင္ခြင္မွာ ပိုက္ဖက္ထားလ်က္လည္းေကာင္း ေတြ့ရသည္။

ကေလးငယ္ နွစ္ေယာက္သည္ သူတို့ကို ပိုက္ဖက္လ်က္နွင့္ ေသဆံုးေနျကေသာ သူတို့မိခင္မ်ား၏ ရင္ခြင္မွာ ဖက္တြယ္ကာ ထိတ္လန့္ ေျကာက္ရံြ့သည့္အတြက္ အသံပင္ မထြက္နိုင္ရွာျကေခ်။ မ်က္လံုးဝိုင္းေလးျဖင့္ ဝိုင္းအံုျကည့္ေနျကေသာ ဘသာေပၚတို့ အုပ္စုကို သနား စဖြယ္ျပူးေျကာင္ေျကာင္ အမူအရာေလးမ်ားျဖင့္ ျကည့္ေနျက သည္မွာ သနားစရာေကာင္းလြန္းေတာ့သည္။
ေရွာင္တခင္ ေတြ့လိုက္ရေသာ ထိတ္လန့္စရာ လူျမင္ကြင္းေျကာင့္ ဘသာေပၚတို့ ေဆြမို်းတစ္စုလံုးသည္ မည္သူမွ် စကားမေျပာနိုင္ ေအာင္ျဖစ္ေနျကသည္။ စကားေျပာရေအာင္ကလည္း မည္သည့္စကားကို မည္သည့္ အေျကာင္း က စျပီး ေျပာရမည္ကို မသိနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနျကသည္။

''ေဟာ ... ေဟာ ... ေသသြားတဲ့လူေတြကို ျကည့္ျကပါဦး''
အံ့အားသင့္လြန္းသျဖင့္ နႈတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္စြာျဖင့္ ေျမေပၚမွာ လဲက်ေသဆံုးေနသူမ်ားကို ျကည့္ေနျကရာမွ ဘသာေပၚေလး က ေရွးဦး စြာ အသံထြက္လာသည္။ ထိုအခါမွ ျကည့္ေနျကသူေတြသည္ သတိထား မိလာျက သည္။ ေနဝင္ဆည္းဆာခိ်န္ တိမ္ေရာင္ေတာက္ေနသည့္ အတြက္ အရာရာကို သဲကဲြစြာ ျမင္နိုင္ ေသးသည့္ အလင္းေရာင္ထဲဝယ္ လဲက်ေသဆံုးေနျကသူေတြ၏ ခနၶာကိုယ္မ်ားမွာ ျကည့္ေနရင္းပင္ အိုးမဲတံုး ေတြလို မည္းနက္သြားျကသည္ကို ေတြ့ရသည္။

''ဘယ္လို ျဖစ္သြားတာလဲဟဲ့ ... ၊ မီးေလာင္ထားသလိုပါပဲလား ''
ျကည့္ေနသူေတြက အံ့အားသင့္စြာ ေျပာျကသည္။ ထိုစဥ္ ဘသာေပၚေလးသည္ အသက္မေသဘဲ ေျကာက္ရံြ့ထိတ္လန့္ေနသည့္ ကေလးငယ္ နွစ္ေယာက္ကို လ်င္ျမန္စြာ ဆဲြယူလိုက္သည္။ ကေလးငယ္ နွစ္ေယာက္ သည္ ေျကာက္လြန္းသည့္အတြက္ မငိုနိုင္ရွာဘဲ အာေစးထည့္ထားသည့္အလား ျပူးေျကာင္ေသာ မ်က္လံုးေလးမ်ားျဖင့္ ဘသာေပၚဆဲြယူရာသို့ ပါလာျကသည္။
ဘသာေပၚက ကေလးငယ္နွစ္ေယာက္ကို သူ့မိဘေတြလက္ထဲသို့ ထည့္ေပးလိုက္ျပီးေသာအခါ မည္သူမွ် မကိုင္ရဲ မထိရဲ ျဖစ္ေနျကေသာ ရုပ္အေလာင္းေတြကို ဘသာေပၚက ရဲဝံ့စြာ ကိုင္တြယ္ စမ္းသပ္ စူးစမ္း လိုက္သည္။

''အဆိပ္မိတာပဲ၊ ဘာေကာင္ ကိုက္လိုက္တာပါလိမ့္ ... ေတာ္ေတာ္ျပင္းတဲ့ အဆိပ္ ''
ဘသာေပၚက ေျပာလိုက္သည္။
''နင္က ဘာေျကာင့္ အဆိပ္မိတယ္လို့ ေျပာနိုင္ရတာလဲ ''
ဘသာေပၚ အေမကေမးသည္။ အျခားသူမ်ားကား အေလာင္းေတြ အနားကို နီးနီးကပ္ကပ္လည္း မလာ၊ ကိုင္တြယ္ ျကည့္ရႈရန္လည္း မဝံ့မရဲျကေခ်။ ထို့ေျကာင့္ ဘသာေပၚ ျပုမူ ေျပာဆိုသမွ်ကိုသာ တိတ္ဆိတ္စြာ ျကည့္ရႈ နားေထာင္ေနျကသည္။

ဘသာေပၚက သူ့မိခင္ကို ေျဖလိုက္သည္။
''ျကည့္ပါလား အေမ၊ သူတို့ တစ္ကိုယ္လံုး မည္းေနတာ၊ ဒီဟာ ကိုက္လိုက္တဲ့အေကာင္ရဲ့ အဆိပ္ေတြေပါ့။ သူတို့ အကိုက္ခံရတာ မျကာေသးဘူး၊ အကိုက္ခံရတာနဲ့ ခ်က္ခ်င္း ေျပးလာျကတာပဲ၊ ထမင္းအိုး တစ္လံုးခ်က္ေလာက္ပဲျကာမယ္။ ထမင္းအိုးဆိုတာ အျကီးျကီး ခ်က္ရတဲ့ ထမင္းအိုး မဟုတ္ေသးဘူး။ တို့ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္စားတဲ့ ထမင္းအိုးေလာက္ပဲျကာမယ္။ ဒီအဆိပ္ သိပ္ျပင္းျပီး သိပ္ျမန္တဲ့ အဆိပ္ပဲ ''

ဘသာေပၚေျပာသည္ကို အားလံုးက ျငိမ္ျပီး နားေထာင္ေနျကသည္။ ဘသာေပၚက သူ့မိခင္ကို အေျဖေပးျပီး ဝိုင္းအံုျကည့္ေနျကသူေတြ ကိုလွည့္ေျပာလိုက္သည္။
''ကဲ - ျကည့္ေနျကလို့မျပီးဘူး။ ဒီအေလာင္းေတြကို ဟိုလူေသေတြ ျမႈပ္တဲ့ေနရာကို ယူသြားျပီး ျမႈပ္လိုက္ျကရေအာင္၊ ေမွာင္လာရင္ တြင္းတူးဖို့ေတြ၊ အေလာင္းသယ္ဖို့ေတြ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ တို့ရြာထဲ မွာ ဒီအေလာင္းေတြ တစ္ညလံုး သိပ္ထားလို့ မေကာင္းဘူးေနာ္ ...''
အံ့အားသင့္ျခင္း၊ ေျကာက္ရံြ့ထိတ္လန့္ျခင္းျဖင့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနျကေသာ လူေတြကို ဘသာေပၚ ကပင္ ေခါင္းေဆာင္ေျပာဆိုစီမံ လိုက္ေသာအခါမွာ ...
''ေအးေဟ့ ဟုတ္တယ္။ ေမွာင္လာရင္ မေကာင္းဘူး။ ရြာထဲကို မေကာင္းဆိုးဝါးေတြ ဝင္လာမယ္၊ ကဲ - လာျက၊ ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္ျကရ ေအာင္''
ဟု တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေျကာက္ေျကာက္ျဖင့္ ေျပာဆိုေခၚငင္ကာ မည္သူေတါမွန္းမသိရေသာ ရုပ္အေလာင္းေတြကို အျမန္ဆံုး သယ္ယူျမႈပ္နံွလိုက္ျကေတာ့သည္။

ေသဆံုးကုန္ျကသည့္ ဒုကၡသည္ေတြထဲက ဘသာေပၚ ဆဲြယူထားလိုက္သည့္ ကေလးငယ္နွစ္ေယာက္ကား တစ္ေယာက္ ကား မိန္းကေလး ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ကား ေယာက်ာ္းေလးျဖစ္သည္။ အသက္မွာ ရြယ္တူ ေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ဘသာေပၚ၏ မိဘေတြကပင္ ဆက္လက္ ေမြးထားလိုက္သည္။ ဘသာေပၚ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း ညီအစ္ကိုေမာင္နွမမရိွသည့္အတြက္ ကေလးနွစ္ေယာက္ကို သနားရာမွ ညီအရင္းနွမအရင္းလို ခ်စ္သည့္ စိတ္ကပါ ထပ္ေလာင္းလိုက္သည္။
ထို့ေျကာင့္ ဘသာေပၚသည္ ကေလးငယ္နွစ္ေယာက္ကို သူ့မိဘေတြထက္ပင္ ပိုျပီး အနံြတာခံ ျပုစုေမြးျမူ ယုယေနသည္။
ကေလးငယ္ နွစ္ေယာက္ကလည္း တစ္ဦးေမတၲာတစ္ဦးမွာဆိုသည့္အတိုင္း ဘသာေပၚကို အစ္ကိုအရင္း ထင္မွတ္ခ်စ္ခင္ေနျကရွာသည္။

စိတ္ထိခိုက္စရာ ေကာင္းသည့္ ဤအျဖစ္ဆိုးျကီးျဖစ္လိုက္ျပီး ရက္ေတြ ျကာသြားေသာအခါ ဘသာေပၚတို့ ေဆြမို်းစုသည္ ထိုအျဖစ္ကို စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ထင္ထင္ မရိွျကေတာ့ဘဲ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေန ျကေလျပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘသာေပၚခီ်ပိုးထားသည့္ ကေလးငယ္ နွစ္ေယာက္ကို ျမင္ျကသည့္အခါမွ ထိုအျဖစ္ ကို စကားစပ္မိ ေျပာမိျကေတာ့သည္။
ကေလးငယ္ နွစ္ေယာက္ ကို ဘသာေပၚသည္ နာမည္ထူးထူးေထြေထြမမွည့္ေတာ့ေပ။

''ညီေလး၊ ညီမေလး''
ဟူ၍သာ ေခၚသည္။ ထို့ေျကာင့္ အားလံုးေသာ သူေတြကလည္း ဘသာေပၚ ေခၚသလိုပင္ ကေလး နွစ္ေယာက္ ကို ...
''ညီေလး၊ ညီမေလး''
ဟုသာ ေခၚျကသျဖင့္ ကေလးနွစ္ေယာက္ နာမည္သည္ ညီေလးနွင့္ ညီမေလးဟူ၍သာ အတည္ ျဖစ္သြားျက ေတာ့သည္။
ကေလး နွစ္ေယာက္ ဤရြာသို့ ေရာက္လာျပီး ေျခာက္လျကာေသာအခါ သတင္းတစ္ခုျကားရသည္။

ဘသာေပၚတို့လိုပင္ ေတာင္ေျခတစ္ခုမွာ အသီးအနံွစိုက္ပို်းေနထိုင္ျကေသာ ရြာငယ္တစ္ရြာသည္ မည္သည့္ အေျကာင္း ေျကာင့္ မသိ။ သတင္းအစအန မေပၚေအာင္ပင္ လူေတြ မျကာခဏ ေပ်ာက္ေလ့ရိွေျကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ ရြာရိွေနသည့္ ေနရာနွင့္မေဝးကြာလြန္းသည့္ ေတာင္မွ ညအခိ်န္ လူေျခတိတ္ေသာအခါမွာ မည္ကဲ့ သို့ေသာ အသံမို်း မွန္းမသိ၊ ေျကာက္စရာေကာင္းေသာ အသံမို်းကို ျကားရတတ္ ေျကာင္း၊ တစ္ခါ တစ္ရံ လမိုက္ညရက္မ်ားတြင္ ေတာင္ခါးလယ္ေလာက္မွာ မီးလံုးလို နီရဲေသာ အလံုးနွစ္လံုးသည္ ေရြ့လ်ား သြားလာေန သည္ကို ေတြ့ရေလ့ရိွေျကာင္း။
ထို့ေျကာင့္ ရြာသူရာါသားေတြသည္ ထိုရြာမွာ မေနဝံ့ျကေတာ့ဘဲ ေျပာင္းေျပးျကသည့္အတြက္ ရြာပ်က္ သြားျပီ ျဖစ္ေျကာင္း ...။

ဥသွ်စ္ပင္ကို ေဈးေရာင္းေဈးဝယ္ ဆင္းလာျကေသာ ဘသာေပၚတို့ ေဆြမို်းစုသည္ သူတို့လိုပင္ ေဈးေရာင္း ေဈးဝယ္ ဆင္းလာျကသည့္ အျခားရာါမ် ခင်ါးမို်းသားမ်ားနွင့္ ေတြ့ဆံုနႈတ္ဆက္ကာ တစ္ရြာ အေျကာင္း ကို တစ္ရြာက သတင္းေမးျကရာမွ အထက္ပါ သတင္းကို ျကားလာခဲ့ျကရသည္။

သို့ေသာ္ ဘသာေပၚတို့ ေဆြမို်းစုသည္ ထိုသတင္းအတြက္ သူတို့စိတ္တြင္ မည္သို့မွ် ထူးထူးေထြေထြ မျဖစ္။ ပ်က္သည့္ရြာက သူတို့ အေျကာင္းနွင့္သူတို့ ပ်က္စီးသြားျကေသာ္လည္း ဘသာေပၚတို့ ေဆြမို်းစုရြာကား ေဘးမသီ ရန္မခ ေအးခ်မ္းသာယာလ်က္ပင္ ရိွေနသည့္ အတြက္ မည္သူမွ် စိတ္ထဲမွာ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေတာျခင္း မျပုခဲ့ျကေခ်။
သို့နွင့္ပင္ ငါးနွစ္မွ်သာ အခိ်န္သည္ ျကာလိုက္သည္မထင္ရဘဲ ကုန္လြန္လာခဲ့သည္။

ညီေလးနွင့္ ညီမေလးတို့နွစ္ေယာက္သည္ အသက္ေျခာက္နွစ္ခန့္ ရိွလာျပီျဖစ္ေသာေျကာင့္ ဘသာေပၚ မိဘေတြ ကို သူတို့အင္အားျဖင့္ တတ္စြမ္းသေရြ့ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးျကသည္။ ထို့ေျကာင့္ ေမြးေကြ်း လာခဲ့ရေသာ ဘသာေပၚတို့သည္ ညီေလးနွင့္ ညီမေလးကို အားကိုးျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျကင္နာျခင္းတို့ တိုးလာ ရျပန္ေတာ့သည္။
ဤအခိ်န္ မွာ ဘသာေပၚ၏ အသက္သည္ နွစ္ဆယ္ေက်ာ္၍ ေလးနွစ္ပင္ စြန္းခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ဘသာေပၚကို မိဘ ေတြက အိမ္ေထာင္ျပုေစ ခ်င္ျကသည္။ သို့ေသာ္ ဘသာေပၚကား အိမ္ေထာင္ျပုလိုစိတ္ မရိွေခ်။ ထို့ေျကာင့္ လူပို်ျကီးဘဝျဖင့္ပင္ ညီေလးနွင့္ ညီမေလးကို ေလး ေလးနက္နက္ ခ်စ္ေနရွာသည္။

ဤအခိ်န္မွာ ဘသာေပၚတို့ ေဆြမို်းတစ္စု အမွတ္မထင္ေနခဲ့ေသာ သတင္းသည္ အစ ျပန္ေပၚလာျပန္သည္။
ဘသာေပၚတို့ရြာနွင့္ အနီးဆံုးျဖစ္ေသာရြာတြင္ လူေတြေပ်ာက္ျပန္သည္။ ေပ်ာက္ပံုကလည္း ထူးဆန္းသည္။ ေန့ခင္း အခိ်န္မို်း၊ နံနက္ အခိ်န္မို်းမွာ ေတာေတာင္ထဲကို ထင္းေခြ၊ ဟင္းရြက္ခူး သြားသူေတြသည္ လူနွစ္ရပ္ မွ် အျမင့္ရိွျပီး သန္စြမ္းေသာ ေယာက်ာ္းျကီးတစ္ ေယာက္၏ ေပါင္လံုးခန့္မွ်ရိွေသာ မီးေလာင္ငုတ္ျကီးလိုလို၊ သစ္ေျခာက္ပင္ျကီး လိုလို မားမားမတ္မတ္ရိွေသာ အရာဝတၴုျကီးတစ္ခုကို တစ္ခါတစ္ရံ ေတြ့ေလ့ ရိွျကသည္ဟု ဆိုသည္။

ထိုအရာသည္ လံုးဝ လႈပ္ရွားျခင္းလည္းမရိွ၊ အေရာင္အဆင္းကလည္း ေတာမီးေလာင္ထားျပီးသည့္ သစ္ပင္ေျခာက္ျကီးလို မည္းနက္ေနသည့္ အေရာင္အဆင္းရိွေနသည္။ ထိုအရာကို ေတာထဲ ေရာက္သြားသည့္ လူေတြကလည္း ေတာမီးေလာင္ထားျပီးသည့္ သစ္ပင္ေျခာက္ျကီးသာျဖစ္သည္ဟူေသာ ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ အမွတ္သညာျဖင့္ မည္သူကမွ် သတိျပု ဂရုစိုက္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျကည့္ျခင္း မရိွခဲ့ျက ေခ်။

သို့ေသာ္ ထိုသစ္ပင္ေျခာက္ျကီးလိုလို၊ မီးေလာင္တိုင္ ငုတ္ျကီးလိုလို အရာျကီးကိုေတြ့ရသည့္အခါတိုင္း ေတာထဲသို့ ထင္းေခြဟင္းရြက္ခူး သြားသူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆံုးက လိုက္လာသူသည္ ရြာသို့ ျပန္မေရာက္ဘဲ ေပ်ာက္ဆံုး ခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။

''သူက ေနာက္ဆံုးက လိုက္လာတာပဲ။ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္သယ္လာခဲ့ျကရေတာ့ ဘယ္သူမွ ေနာက္ကို လွည့္မျကည့္မိျကဘူးေလ။ ဘာသံမွလဲ မျကားမိလိုက္ပါဘူး။ ေတာထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ေတြ့ရတာဆိုရင္ မီးေလာင္တိုင္ငုတ္ျကီးပဲ ေတြ့ရတယ္။ အဲဒီအနားက ျဖတ္လာခဲ့ျကတာပဲ ''

ဟူေသာ အတူသြားေဖာ္လာေဖာ္ေတြ၏ ေျပာျပခ်က္အရ ထိုမီးေလာင္တိုင္ငုတ္ျကီး ေတြ့ရသည္ဆိုေသာ ေနရာသို့ လူစုျပီး သြားျကည့္ ေသာအခါ မီးေလာင္တိုင္ငုတ္နွင့္တူသည့္ အရာဟူ၍ လံုးဝ မေတြ့ျကရေခ်။ ထိုေနရာတစ္ဝိုက္သည္ ေတာမီးေလာင္ထားသည့္ အသြင္သ႑ာန္မို်း လံုးဝမရိွဘဲ စိမ္းစိမ္းစိုစို ညိုညိုမိႈင္းမိႈင္း သစ္ပင္ခံု်ပုတ္ေတြကိုသာ ေတြ့ရသည္။
သို့နွင့္ပင္ ထိုရြာသည္ အလိုလိုလန့္ကာ တျခားသို့ ေျပာင္းေရႊ့သြားျကျခင္းျဖင့္ ရြာပ်က္ျပန္ေတာ့သည္။

သို့နွင့္ပင္ ေနာက္ဆံုးပ်က္ေသာရြာသည္ ဘသာေပၚတို့ရြာနွင့္ အနီးဆံုးျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ဘသာေပၚ တို့သည္ ယခင္ကလို အမွတ္မထင္ ေအးေအးေဆးေဆးေန၍ မျဖစ္ေတာ့ေျကာင္း စဥ္းစားလာမိျကသည္။
ထို့အျပင္ ထိုရြာေတြ ပ်က္စီးေျပာင္းေရႊ့ရျခင္းနွင့္ ဘသာေပၚတို့ ရြာသို့ မရငမလွအျဖစ္မို်းနွင့္ ေရာက္လာ ေသဆံုးသြားျကရေသာ လူတစ္စုနွင့္ညီေလး၊ ညီမေလးတို့သည္ ရြာပ်က္ခဲ့ျကသည့္ အေျကာင္းေတြနွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္ေနျခင္းျဖစ္ေပမည္ဟု ဘသာေပၚတို့ စဥ္းစားလာမိျကသည္။

ထိုအခါ ဘသာေပၚတို့ရြာသည္ ထိုကိစၥအတြက္ စူးစမ္းမႈျပုျကရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ဤကိစၥကို စူးစမ္းရန္ ေျပာဆိုစီစဥ္ေနျကဆဲဝယ္ ဘသာေပၚတို့ ရြာသားတစ္ေယာက္သည္ နြယ္ခုတ္ရန္ ေတာထဲသို့သြားရာမွ နြယ္မခုတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေျကာက္လန့္စြာ အသက္ဆံဖ်ား ေအာ္ဟစ္ျပန္ေျပးလာခဲ့သည္။

ရြာသူရြာသားေတြက ေမးျကသည္ကို ေတာ္ေတာ္ျဖင့္ အေျဖမေပးနိုင္ေအာင္ ေျကာက္လန့္ျခင္း ျပင္းစြာ ျဖစ္ေနသည္။ အသက္ရွူမွန္ေအာင္၊ စိတ္ျငိမ္သြားေအာင္ ဝိုင္းဝန္းျပုစုျကျပီးမွ ေမးျမန္းျကရသည္။
မီးေလာင္တိုင္ငုတ္လို အရာျကီးကို ေတာင္ဟိုဘက္ေစာင္း နြယ္ခုတ္သြားရာလမ္းတြင္ ေတြ့ခဲ့ရေျကာင္း၊ ထို့ေျကာင့္ ျပန္ေျပးလာခဲ့ေျကာင္း၊ သူေတြ့လာခဲ့သည့္ အရာဝတၴုျကီးသည္ ယခင္ ပ်က္စီးေျပာင္းေရႊ့သြားသည့္ ရြာသူရြာသားေတြ ေျပာျပခဲ့ျကသည့္ ပံုသ႑ာန္အတိုင္းပင္ ျဖစ္ေျကာင္းကို ထိတ္လန့္စြာ ျပန္ေျပာျပေသာအခါ ဘသာေပၚတို့ ရြာသူရြာသားေတြသည္ မ်က္လံုးဝိုင္းကုန္ျကေတာ့သည္။

ဘသာေပၚတို့ ရြာသူရြာသားေတြကား ေဆြမို်းတစ္စုလံုး ဗုဒၶဘာသာကို သက္ဝင္ယံုျကည္ကိုးကြယ္ျကေသာ ေျမျပန့္ခ်င္း အမို်းသားမ်ား ျဖစ္ျကသည္။ ဘုရားကို ရိ်ခိုးတိုင္တည္သူက ရိွခိုးတိုင္တည္ျကသည္။ ေျကာက္ျခင္းျဖင့္ ငိုသူက ငိုျကသည္။ ရြာကို ျခံစည္းရိုးလံုေအာင္ ကာထားရန္ အျကံေပးသူက ေပးျကသည္။ ဥသွ်စ္ပင္ကို ဆင္းကာ သံဃာေတာ္သံုးပါးေလာက္ ပင့္လာျပီး၊ ရြာကို ပရိတ္ရြတ္ကာကြယ္ရန္ အျကံေပးသူကေပးျကသည္။

တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေျပာဆိုေနျကေသာ္လည္း ဘသာေပၚသည္ ဘာမွ်မေျပာဘဲ နႈတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ ေနသည္။ ဤအေရးအခင္းျကီး သူတို့ေနထိုင္သည့္ ရြာနားသို့ နီးကပ္မလာမီ ေတာေတာင္တစ္ခြင္ လွည့္လည္စဥ္က အမွတ္မထင္ သူဖူးေတြ့ခဲ့ရဖူးသည့္ ေတာရေဆာက္ တည္တရားက်င့္ေနသည့္ ဘုန္းေတာ္ျကီး တစ္ပါးကို သတိရေနသည္။
''ဘုန္းေတာ္ျကီးရိွေနေသးလား၊ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ေလွ်ာက္ထားျကည့္ရင္ ထိုဒုကၡေပးေနေသာ အရာဝတၴုျကီး သည္ မည္သည့္အရာဝတၴုျကီးျဖစ္သနည္း၊ ဘုန္းေတာ္ျကီးကေတာ့ သိေတာ္မူလိမ့္မည္ ထင္ပါတယ္''

စသည္ျဖင့္ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိသည္။ ထိုသို့ သူ့စိတ္ထဲက ေျပာေနမိသည့္အတိုင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္ စိတ္ကို ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
သူ့ စိတ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မည္သူ့ကိုမွ် သူ မေျပာေခ်။ သူ့မိဘေတြသိလွ်င္ မည္သည့္နည္းနွင့္မွ် ခြင့္ျပုျကမည္မဟုတ္ဘဲ အတင္းအျကပ္ တားျမစ္မည္ကို ဘသာေပၚ အတပ္သိသည္။ ထို့ေျကာင့္ နံနက္လင္း လွ်င္ လင္းခ်င္း ဘုန္းေတာ္ဘကိးကိုလည္း ေတြ့ေအာင္ရွာမည္။ ရြာေတြပ်က္ေလာက္ေအာင္ ဒုကၡေပး ေနသည့္ ထိုအေကာင္ျကီးကိုလည္း ေတာေတာင္ထဲမွာ သြားရင္းဟန္လဲြ ေတြ့ခဲ့ပါလွ်င္ ရွင္းလင္း သုတ္သင္နိုင္ က ရွင္းလင္းသုတ္သင္ခဲ့မည္ဟု စိတ္ကူးလိုက္သည္။

မည္သူ့ကိုမွ် အေဖာ္မစပ္ေခ်။ အေဖာ္စပ္လွ်င္ မည္သူမွ် လိုက္ဝံ့မည္မဟုတ္ဘဲ စကားေတြပံ့်ကာ သူ့ မိဘ ေတြ သိသြားျပီး သူ့အျကံပ်က္ မည္ကို ေတြးမိသည္။ ထို့ေျကာင့္ အမူအရာမပ်က္ တိတ္တဆိတ္ ဝင္ ေနလိုက္သည္။

ေနာက္တစ္ေန့နံနက္ အရုဏ္တက္ခိ်န္သာသာ အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာရသည့္အခိ်န္တြင္ ဘသာေပၚ သည္ သူ့လက္စဲြေတာ္ ဒူးေလးသာမဟုတ္၊ ျမိေနေအာင္ ေသြးထားေသာ ဓားရွည္တစ္ေခ်ာင္း၊ အေခါင္းပိတ္ အဆစ္ မွာ ဝါရင္းတုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုပါ ယူေဆာင္ကာ ေရဘူးတစ္ဘူး၊ မီးဖုတ္ထားေသာ အသားေျခာက္ တစ္ထုပ္ ကို ထည့္ထားသည့္ အိတ္ကို လြယ္ျပီး အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။
သူ့မိဘ ေတြကမူ ခါတိုင္းလိုပင္ သီးနံွစိုက္ခင္းရိွရာသို့ သြားသည္ဟုထင္ကာ မေမးမျမန္းေနလိုက္သည္။

ဘသာေပၚသည္ သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မ်က္ေစ့နွင့္ နားကို အထူးလ်င္ျမန္စြာ သံုးသြားသည္။ ယမန္ေန့က နြယ္ခုတ္သြားသူ ေတြ့လာခဲ့သည့္ ထိုအရာဝတၴုျကီး ရိွေနသည္ဆိုေသာ ေနရာကို ဦးတည္ျပီးလာခဲ့သည္။
သူ အမ်တ္မထင္ ဖူးျမင္ခဲ့ဖူးသည့္  ဘုန္းေတာ္ျကီး ေတာရေဆာက္တည္ တရားက်င့္ေနသည့္ေနရာကိုမူ ဘသာေပၚသည္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိခဲ့ေခ်။ ထို့ေျကာင့္ ေနရာကို အရင္ေရာက္ေအာင္ သြားမည္ဟူေသာ စိတ္ကူးျဖင့္ နြယ္ခုတ္သူ ေတြ့လာချ့သည့္ ေနရာကို ဦးတည္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

နြယ္ခုတ္သူက ထိုအရာဝတၴုျကီးကို ေတြ့လာခဲ့သည္ဆိုေသာ ေနရာသို့ ေရာက္ေသာအခါ မည္သည့္ အရာကိုမွ် မေတြ့ရေခ်။ ဘသာေပၚသည္ ထိုေနရာမွ ေျမအေနအထားကို ေလ့လာျကည့္ရႈလိုက္သည္။ ေလးပင္ေသာ အရာတစ္ခုကို တရါတ္ဆဲြလာသကဲ့သို့ေသာ စြတ္ေျကာင္းျကီးကို ေတြ့ရသည္။ စြတ္ေျကာင္း ျကီးသည္ သန္စြမ္းျပည့္ျဖိုးေသာ ေယာက်ာ္းျကီးတစ္ေယာက္၏ ေပါင္ရင္းေလာက္ ရိွေန သည္ကို ေတြ့ရသည္။ စြတ္ေျကာင္းျကီး ရိွေနရာတစ္ေလွ်ာက္ သတိထား ျကည့္ရႈသူအဖို့ သိသာေအာင္ပင္ ထင္ေနသည္။

ဘသာေပၚသည္ စြတ္ေျကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ကို လိုက္ျကည့္ရန္ စဥ္းစားခ်င့္ခိ်န္ေနလိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ သူ့လက္စဲြေတာ္ လက္နက္မ်ား ကိုအားကိုးျခင္း၊ သန္စြမ္းက်င္လည္ ဖ်တ္လတ္ေသာ သူ့ပင္ကို အရည္အခ်င္း ကို အားကိုးစိတ္ခ်ယံုျကည္ျခင္းျဖင့္ လူေတြကို ထိတ္လန့္ ေျကာက္ရံြ့ေအာင္၊ ေသေျကပ်က္စီးေအာင္ အေျခအေနပ်က္ျဖစ္ေအာင္ ဒုကၡေပးေနေသာ ထိုအရာဝတၴုျကိးကို သုတ္သင္ရွင္းလင္းလိုက္ ျခင္းျဖင့္ ဒုကၡသည္ေတြကို ကယ္တင္ေတာ့မည္ဟူေသာ ေစတနာျဖင့္ စြတ္ေျကာင္းျကီးအတိုင္းလိုက္ကာ ထိုအရာဝတၴုျကီးကို ရွာေဖြရင္ ဆိုင္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ကိုခိုင္မာစြာ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ထိုသို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေသာအခါ ဘသာေပၚသည္ သူ့ေနာက္မွာ မည္သည့္ ေဘးအနၲရာယ္မွ် မလာနိုင္ေအာင္ သစ္ပင္ျကီးတစ္ပင္ကို ေက်ာမီွထိုင္ကာ ျမတ္စြာဘုရားကို အာရံုျပု ရိွခိုးလိုက္သည္။ ဒုကၡသည္ေတြကို ကယ္တင္လိုေသာ ေစတနာျဖင့္ ရင္ဆိုင္နိွမ္နင္းရာမွာ ေစတနာအကို်းေပးေသာအားျဖင့္ နိွမ္နင္းနိုင္ရပါလို၏ ဟူေသာ ဆုကို ေတာင္းလိုက္သည္။
ထို့ေနာက္ ဘသာေပၚသည္ စြတ္ေျကာင္းျကီးကို ျကည့္ကာ စြတ္ေျကာင္းျကီးေဘးမွ ေျမွာင္လိုက္ သြားေလသည္။ ထိုသို့ လိုက္သြားစဥ္မွာ ဘသာေပၚသည္ အနည္းငယ္မွ် သတိကို မလစ္ေစ ရေအာင္ အထူးဂရုစိုက္ခဲ့သည္။ ဒူးေလးနွင့္ ျမားတံကိုလည္း အသင့္အေနအထား ျပင္ထားသည္။

စြတ္ေျကာင္းျကီးသည္ ေတာင္တစ္လံုးကို ပတ္ကာ တစ္ခုေသာ ေတာင္ေခါင္းအဝမွာ ဆံုးသြားသည္။
''ဒီေတာင္ေခါင္းထဲမွာ ဒီအရာဝတၴုျကီးရိွမွာပဲ ''

ဘသာေပၚက စိတ္ထဲက ေျပာျပီး သူ့ေနာက္မွ ရန္သူမလာနိုင္ေအာင္ ျကီးမားေသာ ေက်ာက္တံုးျကီး တစ္တံုးကို ေက်ာမီွထားလိုက္သည္။ ဘသာေပၚ ေက်ာမီွ အကာအကြယ္ယူထားေသာ ေက်ာက္တံုးျကီး ရိွေနေသာ ေနရာကလည္း စြတ္ေျကာင္းျကီးဆံုးသြားေသာ ေတာင္ေခါင္းဝဘက္ကို တည့္တည့္ လွည့္ ေနေသာ ေနရာျဖစ္၍ ဘသာေပၚအဖို့ အဆင္ေျပေနသည္။
''ကဲ - ထြက္ခဲ့စမ္းေဟ့ ''

ေအာင္ျမင္ခန့္ညားေသာ အသံျဖင့္ ဘသာေပးက ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ ဒူးေလးကို အသင့္တင္ကာ ျမားတံတပ္ထားသည္။ ဝါးရင္းတုတ္ ျကီးျဖင့္ စြပ္ောကာင္းေပၚကို ေဆာင့္ကာ ...
'' လာခဲ့စမ္း၊ ထြက္ခဲ့စမ္း ''
ဟု ေအာင္ျမင္ေသာအသံျဖင့္ ဟစ္ေခၚလိုက္သည္။ မ်က္လံုးက ေတာင္ေခါင္းအဝကို သတိျကီးစြာထားကာ မ်က္ျခည္ မျပတ္ ျကည့္ေနသည္။ နားကို အစြမ္းကုန္ စြင့္ထားသည္။ ဘသာေပၚ ေက်ာမီွထားသည့္ ေက်ာက္တံုးျကီး အနားမွာ ေပါက္ေနေသာ ျကီးမားသည့္ သစ္ပင္ျကီး၏ အကိုင္းအခက္ေတြက ဘသာေပၚ ဦးေခါင္းေပၚ ကို မိုးေနသည္။ ဦးေခါင္းေပၚတည့္တည့္ သစ္ကိုင္းထက္က -
''ရိုက္ပုတ္ ထုတ္ေလ ... ဆုတ္ ... ဆုတ္ ... ဆုတ္ေလ ... ရိုက္ပုတ္ ထုတ္ေလ ... ''

ဟူေသာ ေတာလံုငွက္သည္ ဘသာေပၚကို အားေပးသည့္ အလား ပီပီသသျကီး အဆက္မျပတ္ ျမည္ေျြကးေနသည္။ ေတာလံုငွက္ဟစ္ေျြကး သံေပးသည့္ ေနရာဆိုလွ်င္ ေဘးအနၲရာယ္ ကင္းေဝးလံုျခံုသည္ကို ဘသာေပၚ သိျပီးျဖစ္ေသာေျကာင့္ စိတ္ဓာတ္ တက္ျြကကာ ေတာင္ေခါင္းထဲမွာ ရိွမည္ထင္ရေသာ အရာဝတၴုျကီးကို ေအာ္ေမးေနသည့္အသံသည္ ပိုျပီး ျသဇာအဏာသံ ပါေနသည္။ ျကီးစြာေသာ သတိျဖင့္ ေတာင္ေခါင္းအဝကို ျကည့္ေနေသာ ဘသာေပၚ၏ မ်က္လံုးတြင္ ေတာင္ေခါင္းအဝမွာ မီးကီ်းခဲလို အရာနွစ္ခုကို ျမင္ေနျပီျဖစ္သည္။

ေတာင္ေခါင္းအဝမွာ ေမွာင္ေနသည္ျဖစ္ရာ အေမွာင္ထဲမွာ အလံွ်ေျပာင္ေျပာင္ ထြက္ေနသည္ ထင္ရေအာင္ ပင္ နီရဲေတာက္ပေနေသာ အရာ နွစ္ခုသည္ တစ္ခုလွ်င္ ေဝလာေခါင္း ေငြဒဂၤါးအရြယ္ေလာက္ရိွျပီး တစ္ခု နွင့္ တစ္ခု အကြာအေဝးမွာ ဘသာေပၚ စိတ္ထင္ တစ္ထြာေလာက္ ရိွမည္ဟု မွန္းဆမိသည္။

တြင္းထြက္ ပတၲျမားလို၊ မီးကီ်းခဲလို လွပစြာ နီရဲေတာက္ေျပာင္ေနေသာ ထိုအရာနွစ္ခုသည္ ေတာင္ေခါင္းဝ အေမွာင္ ထဲဝယ္ ျငိမ္သက္ ေနသည္။
'' ေဟ့ ... ငါေခၚေနတယ္၊ အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္လာခဲ့ ''
ဘသာေပၚ သည္ လက္ဝါးကို ျဖန့္ကာ ထိုအရာကို လက္ယပ္ေခၚလိုက္သည္။ စြတ္ေျကာင္းေပၚကို ေထာက္ထားေသာ ဝါးရင္းတုတ္ကို လက္ျဖင့္ ျပင္းျပင္း ေဆာင့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ဘသာေပၚ၏ နားထဲ တြင္ ညည္းညူသံ လိုလို အသံျကီးကို ျကားလိုက္ရျပီး နီရဲ ေတာက္ေျပာင္ေသာ ထိုအရာနွစ္ခုသည္ ေတာင္ေခါင္း အဝ သို့ တေရြ့ေရြ့ ထြက္လာသည္။

ရုတ္တရက္ေသာ္ ဘသာေပၚသည္ အသက္ရွူ မွားလုနီးပါးထိတ္လန့္သြားမိသည္။ ထိုအရာကား စင္စင္နက္အေရာင္ျဖင့္ မည္းေမွာင္ ေသာ အဆင္းအေရာင္ရိွသည့္ ေျကာက္မက္ဖြယ္ ျကီးမားေသာ ေျြမျကီးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေခ်သည္။ ေတာင္ေခါင္းအဝမွ နီရဲေတာက္ေျပာင္ ေသာအေရာင္အဆင္းျဖင့္ ဘသာေပၚ ျမင္ခဲ့သည့္ အရာနွစ္ခုကား ေျြမျကီး၏ မ်က္လံုးနွစ္လံုးျဖစ္သည္။
သန္စြမ္း ေသာ ေယာက်ာ္းျကီးတစ္ေယာက္၏ ေပါင္လံုးေလာက္ျကီးမားေသာ ကိုယ္လံုးရိွသည့္ ေျြမျကီးသည္ အရွည္ မွာ သံုးလံေက်ာ္ခန့္ ရိွသည္။ ဤအေျခအေနမွာ ရိွေနေသာ ေျြမျကီးသည္ လူတစ္ေယာက္ကို သာသာေလး ရစ္ပတ္မို်ခ်နိုင္စြမ္း ရိွေနသည္ကို ဘသာေပၚ ေကာင္းေကာင္းစဥ္းစားမိသည္။

ဘသာေပၚသည္ ေတာင္ေခါင္းထဲမွာ ရိွေနေသာ ရန္သူကို ေျြမဟုမထင္ခဲ့ေခ်။ အျခား တိရစၧာန္ တစ္ေကာင္ ဟုထင္ကာ အသံေပးေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္ရာ ယခုေျြမျကီးကို ျမင္ရေသာအခါ ျပင္းစြာ တုန္လႈပ္မိသည္။ ဤမွ် ျကီးမား၍ ေျကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေျြမျကီးမို်းကို ယခု အသက္အရြယ္အထိ တစ္ျကိမ္မွ် မျမင္ခဲ့ဘူးေခ်။ ထို့ေျကာင့္ ဘသာေပး ျပင္းထန္စြာ ထိတ္လန့္ေျကာက္ရံြ့သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ျပင္းထန္စြာ ထိတ္လန့္သူ တိုပသည္ အသံကုန္ ေအာ္လွ်င္ေအာ္၊ မေအာ္လွ်င္ ပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ဟကာ လွ်ာထြက္ လာတတ္ျကသည္။ ဘသာေပၚသည္ ထိုနည္းအတိုင္း အသံမထြက္နိုင္ မေအာ္နိုင္ဘဲ ပါးစပ္ဟကာ လွ်ာထြက္ ေနေတာ့သည္။ ပါးစပ္ကို မပိတ္နိုင္၊ လွ်ာတစ္လစ္ မ်က္လံုးအျပူးသားျဖင့္ ေျကာင္ေျကာင္ျကီး ျကည့္ေန ေတာ့သည္။

ေျြမျကီးသည္ အနည္းငယ္ ဦးေခါင္းေထာင္ကာ လွ်ာတစ္လစ္ျဖင့္ ဟထားေသာ ဘသာေပၚ၏ ပါးစပ္ကို တစ္ခ်က္မွ် ျကည့္လိုက္ျပီး ဦးေခါင္းျပန္လည္ ငံု့လိွု်းလိုက္ကာ ဘသာေပၚေရွ့ တစ္လံေက်ာ္ေက်ာ္ အကြာတြင္ မာန္ေလွ်ာ့ အညံ့ခံသည့္အလား ဦးေခါင္းကို ေျမျပင္ ေပၚကပီကာ မလႈပ္မယွက္ဘဲ စင္းစင္းျကီး ျငိမ္ေနသည္။

အခိုက္အတန့္မွ် ေျကာင္ျကည့္ေနမိေသာ ဘသာေပၚသည္ ဖ်တ္ခနဲ သတိျပန္ဝင္လာသည္။ ရြာပ်က္ေအာင္ပင္ လူေတြကို သတ္ျဖတ္ ဒုကၡေပးေနေသာ ဤသတၲဝါကို ဤအတိုင္းထားခဲ့လွ်င္ အဆိပ္ပင္ျကီး ကို ေရေလာင္းေပးသလို ျဖစ္ေတာ့မည္ဟုေတြးကာ ေျမေပၚတြင္ မလႈပ္မယွက္ စင္းစင္းျကီး ျငိမ္ေနေသာ ေျြမျကီး၏ ဦးေခါင္းကို ဒူးေလးျဖင့္ ေသခ်ာစြာ ခိ်န္ကာ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ဘသာေပၚ ပစ္ လိုက္ေသာ ဒူးေလးမွ ျမားတံသည္ ေျြမျကီး၏ ဦးေနွာက္ေနရာကို ေသခ်ာတည့္မတ္စြာ ထြင္းေဖာက္သြားျပီး ေျမျကီး ကို စိုက္ဝင္သြားသည္။ ေျြမျကီး၏ ဦးေခါင္းကို ေျမျပင္နွင့္ ကပ္ကာ တံက်င္လိွု်ထားသလို ျဖစ္သြားသည္။

စင္းစင္းျကီး ျဖစ္ေနေသာ ေျြမျကီး၏ ကိုယ္လံုးသည္ သံုးေလးခ်က္မွ် ထြန့္ထြန့္လူးသြားျပီး အဆံုးစြန္ ျငိမ္သက္ သြား ေလေတာ့သည္။
ဘသာေပၚသည္ သူ့ကိုယ္ကို သူ ျပန္အံ့ျသေနသည္။ သူ့ကိုယ္ကို သူ နားမလည္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ လူေပါင္းမ်ားစြာ ကို ထိတ္လန့္ ေျကာက္ရံြ့ေစခဲ့ေသာ၊ အေသဆိုးျဖင့္ ေသေစခဲ့ေသာ၊ လူေကာင္ကို အစာ အျဖစ္ မို်ခ်စားေသာက္ခဲ့ေသာ၊ ရြာပ်က္ေအာင္ပင္ ဒုကၡေပးနိုင္စြမ္းရိွခဲ့ေသာ၊ ေျကာက္မတ္ဖါယ္ ျကီးမား ေသာ ေျြမဆိုးျကီး သည္ အဘယ္ေျကာင့္ သူ့စကားကို ကို်းနံြစြာနာခံျပီး မလႈပ္ မယွက္ ရန္မမူဝံ့ဘဲ ျငိမ္ျငိမ္ ေလး အေသခံသြားပါသနည္း။

ဘသာေပၚသည္ ေျြမေသေကာင္ျကီးကို ျကည့္ကာ ဝမ္းမသာနိုင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ထဲမွာ သနားေနမိသည္။
'' ငါသတ္လိုက္မိတာ မွားမ်ားသြားသလား၊ အို ... ငါမသတ္ရင္ ဒီသတၲဝါက ငါတို့ရြာကိုလည္း ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ေတာ့မယ့္ ဆဲဆဲပဲ။ တစ္ေန့က နြယ္ခုတ္သြားတဲ့လူေတာင္ အေျပးေကာင္းလြန္းလို့၊ သတိေကာင္းလြန္းလို့ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရလာခဲ့တာ။ ငါသတ္လိုက္ တာမမွားပါဘူးေလ။ သူ့အသက္တစ္ခုကို ညွာလိုက္ရင္ ငါအပါအဝင္ အသက္ေတြ အမ်ားျကီး ပ်က္စီးျကမယ္။ ညီေလးနဲ့ ညီမေလး တို့ ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာ ဒီအေကာင္ျကီးပဲ ''

ဘသာေပၚက စိတ္ကို ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ ေျြမျကီး ဦးေခါင္းမွာ စိုက္ဝင္ေနေသာ ျမားတံကို ဆဲြနုတ္ ကာ ေျြမျကီးကိုယ္လံုးျကီးကို ပက္လက္လွန္ျကည့္လိုက္သည္။
ေျြမျကီး ပါးပ်ဥ္းထသည့္ေနရာတြင္ မည္းနက္ေသာ စက္အတန့္မ်ားအျပင္ စက္အတန့္တစ္ခုနွင့္ တစ္ခုျကားမွာ လူေသအေလာင္းတင္သည့္ ေလးတိုင္စင္လို့ ပံုသ႑ာန္မို်းကို ေတြ့လိုက္ရေသာအခါ ဘသာေပၚသည္ မ်ားစြာ အံ့ျသမိသည္။

ေျြမျကီး၏ ကိုယ္လံုးသည္ စင္စင္နက္ေနေသာ္လည္း ေျြမတို့၏ သဘာဝအတိုင္း ေအာက္ဘက္က အျဖူေရာင္ ျဖစ္ေလ့ရိွသည္။
ဤေျြမျကီး သည္ အနက္ေရာင္ လြန္ကဲလြန္းသည့္အတြက္ ေအာက္ဖက္က အျဖူေရာင္သည္ သိသာရံု မွ်သာ ရိွသည္။ ထိုသိသာရံုမွ်ေသာ အျဖူေရာင္ထဲမွာ စက္အတန့္နွင့္ အေလာင္းစင္သ႑ာန္ေတြက ေပၚေနျခင္း ျဖစ္သည္။

''ဒီေျြမျကီးက အဆန္းပဲ၊ တျခားေျြမေတြမွာ ဒီလိုပါတယ္လို့ မျကားဖူးပါဘူး။ ရိုးရိုး စက္အတန့္သာ ပါတယ္လို့ ျကားဖူးပါတယ္''
ဘသာေပၚက အံ့ျသစြာ ေျပာမိသည္။
ဘသာေပးသည္ ေတာေတာင္ထဲမွာ ေနထိုင္ေသာ္လည္း ယခု အသက္အရြယ္ေရာက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ေျြမကို တစ္ျကိမ္မွ် နီးနီးကပ္ကပ္ မျမင္ခဲ့ဘူးေခ်။ သြားရင္းလာရင္း ေတြ့ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ဤမွ်ျကီးမားေသာ ေျြမလို မေတြ့ခဲ့ဘူး။ ေတြ့ရသည့္ေျြမကလည္း ဘသာေပၚနွင့္ အလွမ္းေဝးသည့္ေနရာက ေျပးသြားျက သည္သာ ျဖစ္သည္။ ေတြ့မယ့္ေတြ့ေတာ့ ဘသာေပၚ အံ့ျသေလာက္စရာပင္ ေတြ့ ေနရသည္။

ဘသာေပၚသည္ ေျြမျကီးကို ေသခ်ာစြာ ျကည့္ရႈျပီးမွ စိတ္ေအးေအးခ်မ္းခ်မိ္းျဖင့္ ထိုေနရာမွ ထြက္လာ ခဲ့သည္။ ရြာသို့ျပန္ကာ ရန္သူကို နိုင္နင္းလာခဲ့ေျကာင္း ေျပာျပရဦးမည္။ နြယ္ခုတ္သြားသူ ဦးစြာ ေတြ့လာ ခဲ့သည့္ စြတ္ေျကာင္းအဆံုးသို့ ေရာက္ေသာအခါ ဘသာေပၚ ရပ္၍ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျကည့္လိုက္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ကား၊ စိမ္းလန္းစိုျပည္ေသာ သစ္ပင္၊ ဝါးပင္၊ ခံု်နြယ္ ပိတ္ေပါင္းျဖင့္ ခ်မ္းေျမ့ သာယာလ်က္ ရိွသည္။

မီးေလာင္တိုင္ငုတ္လို မတ္မတ္ျကီး ေထာင္ေနသည္ဆိုသည့္ အရာျကီးသည္ ေျြမျကီး ဦးေခါင္းေထာင္ ျငိမ္သက္ ေနသည့္ ပံုသ႑ာန္ျကီးသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ဘသာေပၚေတြးကာ ထိုေနရာမွ ထြက္ခြာ လာခဲ့သည္။

ထိုအခိုက္ ဘသာေပး စိတ္ထဲမွာ အခိုက္အတန့္ ေမ့ေနခဲ့သည့္ ဘုန္းေတာ္ျကီး အေျကာင္းက ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာသည္။ ရန္သူကို မေတြ့မီ ကမူ ဒုကၡေပးေနေသာ ထိုအရာဝတၴုျကီးသည္ မည္သည့္ အရာမို်းျဖစ္သည္ ကို သိလိုစိတ္ျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ေလွ်ာက္ထားျကည့္မည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့သည္။ ယခု ရန္သူသည္ ေျြမျကီး တစ္ေကာင္ျဖစ္ေျကာင္း သိလိုက္ရျပီ။ ထိုရန္သူေျြမျကီးကိုလည္း သတ္နိုင္ခဲ့ျပီ။ ထို့ေျကာင့္ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို အခိုက္အတန့္မွ် ေမ့ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ယခု ဘုန္းေတာ္ျကီးကို စိတ္က ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္၏။
''ေအးေလ ... ဘုန္းေတာ္ျကီး ရိွေနေသးရင္လည္း ဖူးရတာေပါ့၊ ေျြမစာမ်ားျဖစ္ခဲ့ျပီလား ''
ဘသာေပၚက ေတြးရင္း စိတ္ပူလိုက္မိသည္။ သို့ျဖင့္ပင္ သူဖူးခဲ့ဖူးသည့္ ဘုန္းေတာ္ျကီး တရားအားထုတ္ေနရာကို ေကာင္းစြာမမွတ္မိ သည့္အေလ်ာက္ စိတ္မွန္းျဖင့္ ရမ္းဆ ရွာေဖြလာခဲ့သည္။

ဆက္ရန္
.