အကယ္၍ ရန္သူရွိနာစစ္သားမ်ား ကင္းလွည္႔၍ ဂူအတြင္းသို႔ ေရာက္လာ လွ်င္လည္း ေအာက္သို႔ဆင္း၍ ခရိတ္ တို႕အား အခ်ိန္မီ သတင္းေပးႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
ခရိတ္ႏွင္႔ တြန္ဂါတာသည္ ေရငုတ္ကိရိယာမ်ားကို လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ မၾကည္႔မီ လွ်ဳိ႔၀ွက္ေရအိုင္ရွိရာသို႔ သြားသည္႔ လမ္းကို အထူးဂရုစိုက္၍ ေလ႔လာၾကေလသည္။ မေတာ္တဆ ရန္သူရွိနာစစ္သားမ်ား ၀င္ေရာက္ လာပါ က ခုခံကာကြယ္ႏိုင္ရန္ ခံတပ္သဖြယ္ အကာအကြယ္ယူႏိုင္မည္႔ ေနရာမ်ားကိုလည္း ၾကည္႔ထားၾက ေလသည္။
အမွန္ေတာ႔ ေျမေအာက္သို႔ေရအိုင္သို႔ဆင္းသည္႔ လမ္းမွာ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းသျဖင္႔ ရန္သူႏွင္႔ ရင္ဆို္င္ တိုက္ခိုက္ရန္ မလြယ္ကူေလရာ တကယ္တမ္း သူေသကုိယ္ေသ တိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေရအိုင္ထဲသို႔ပင္ ဆင္း၍ တိုက္ရန္မွ တပါး တစ္ျခားနည္းလမ္းမရွိေၾကာင္း သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး စိတ္ထဲမွသိေနၾကသည္။
တြန္ဂါတာသည္ အေရးရွိလွ်င္ အသုံးျပဳရန္အတြက္ တိုကာရက္ဗ္ ပစၥတိုလ္ေသနတ္ ၏ က်ည္ဆန္ ေလးေတာင္႔ ယူ၍ ဆီစိမ္စကၠဴပါးျဖင္႔ ေသခ်ာစြာ ရစ္ပတ္သုတ္လိုက္ၿပီး ေရကန္၏ အစပ္နားရွိ ထုံးေက်ာက္ တုံး ႏွစ္တုံးၾကား တြင္ ၀ွက္ထားလိုက္သည္။
ယင္းအျပဳအမူကို ခရိတ္ႏွင္႔တကြ မိန္းကေလးႏွစ္ဦးကပါ ျမင္၍ အဓိပၸာယ္ကို ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိၾကေလသည္။ အကယ္၍ ရန္သူအင္းအားမ်ားၿပီး ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းျခင္း ကိုေတာ႔ မခံလို။ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ အဆုံး စီရင္လိုက္ရန္ တြန္ဂါတာ က ဆုံးျဖတ္ထားေၾကာင္း သိသာေလသည္။
ယင္းေၾကာင္႔ပင္လွ်င္ ပစၥတိုက်ည္ဆန္ ေလးေတာင္႔ကို သီးသန္႔ဖယ္ထားလိုက္ ျခင္းျဖစ္သည္။
လူေလးေယာက္အတြက္ က်ည္ဆန္ေလးေတာင္႔ အဓိပၸာယ္က ရွင္းေနေပသည္။ "အိုေက အားလုံးေတာ႕ အဆင္သင္႔ပဲ။ က်ဳပ္တို႔ ဒီကိရိယာေတြ အေျခအေနတကယ္ ေကာင္းမေကာင္း တစ္ေခါက္ ဆင္းၿပီး စမ္းၾကည္႔ မယ္"
ခရိတ္ကေျပာလိုက္သျဖင္႔ တြန္ဂါတာႏွင္႔ မိန္းကေလးႏွစ္ဦးတို႔က ေရငုတ္ကိရိယာ မ်ားကို ကူညီၿပီး တပ္ဆင္ ေပးၾကေလသည္။
မ်က္ႏွာတြင္ ေဆာင္းရမည္႔ ဦးေခါင္းေဆာင္း (ခေမာက္) ႏွင္႔တကြ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးမ်ားကို စနစ္တက် တပ္ဆင္ လိုက္ၿပီးေနာက္ ခရိတ္သည္ ေရအိုင္ထဲသို႔ စတင္၍ ဆင္းလိုက္သည္။
ႀကိဳတင္တြက္မိသည္႔တိုင္ ဘိြဳင္ယင္စီေခၚ သူ၏ ကိုယ္ေပါ႔ေနျခင္းသည္ ပထမဆုံး ျပသာနာ ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း လက္ေတြ႕ သိရေလသည္။ ေရထဲတြင္ ကိုယ္ေပါ႔ေနသျဖင္႔ ခႏၶာကိုယ္ကို တည္႔မတ္စြာ ထားရန္ ပင္ ခက္ေနေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာက္တုံးေလးေလးႀကီး တစ္လုံးကုိ သူ၏ကိုယ္တြင္ ဆြဲထားလုိက္ ၿပီးမွ ျပန္၍ စမ္းသပ္ၾကည့္ ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာက္တုံးကို ျဖဳတ္ပစ္လုိ္က္ သည္ႏွင့္သူ၏ ကုိယ္သည္ ေပါ့လာျပန္ကာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ ဆီသို႔ တုိးတက္လာ ေလသည္။
ေရထဲ သို႔ တစ္ေခါက္ငုပ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ခရိတ္က သူ၏ အေတြ႔အၾကံဳကုိ ေျပာျပေလသည္။
"ေရေအာက္ထဲက်ေတာ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ဓာတ္ရွိလုိ႔ အသက္ရွဴလုိ႔ေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာဖုံး ေခါင္းေဆာင္း က မလုံတဲ့အတြက္ ေ၇ေတြ၀င္လာတယ္။ ဒါကသိပ္ေတာ့ အေရးမၾကဲီးပါဘူး။ က်ဳပ္က ေရေအာက္ ထဲမွာပဲ ေနရင္း အဲဒီေရေတြကို ျပန္ထုတ္ပစ္လို႔ ရပါတယ္။
"ဒါျဖင့္ ရွင္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ဆင္းငုပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္မွာလဲ"
ဆယ္လီ က ေမးရ၊ ခရိတ္က-
"အခုပဲ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ"ဟု ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
တကယ္ေတာ့ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ကား ေရေအာင္ထဲဆင္းငုပ္ျခင္းသည္ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားလွသျဖင့္ ေခ်ာေမာ ေအာင္ျမင္ မည္ဟု တထစ္ခ် တြက္၍ မရနုိင္ေၾကာင္း သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ သိေနေလသည္။
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖြန္ဂါဘီရာသည္ အဘုိုးၾကီး ဗူဆာမန္ဇီအားျပဳံးလ်က္ စကားကို ညင္သာစြာေျပာေလသည္။
"က်ဳပ္က ေက်းရြာသူရြာသားေတြကို က်ဳပ္ရဲ႕ သားသမီးေတြ လို သေေဘာ ထား တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား နားလည္ ေစခ်င္တယ္။ က်ဳပ္တို႕ ရွိနာဘာသာနဲ႕ ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းေျပာတာကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ ဘူး"
အဘိုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီက ရည္မြန္စြာေျပာသေယာင္ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း သေရာ္သည္႔ေလသံပါေနေလရာ ဖြန္ဂါဘီယာ သည္ စိတ္တိုလာလ်က္ သူ၏အနီးရွိ ရွိနာ တပ္ၾကပ္ႀကီးအား လွမ္းၾကည္႔လိုက္သည္။
"ေဟ႔.. စကားျပန္လုပ္မယ္႔လူက ဘယ္မလဲကြ"
တပ္ၾကပ္ႀကီးက ရိုေသစြာ သူ၏စစ္သားမ်ားက စုရုံးေခၚယူထားေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္ သြား ေလသည္။ ေျပာင္းခင္းမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားႏွင္႔ တဲအိမ္မ်ားတြင္ ရွိေနသူမ်ားအား ရွိနာစစ္သား မ်ားက အတင္းဆြဲေခၚလာခဲ႕ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေယာက်ာ္းဆုိ၍ အဘိုုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီတစ္ဦး တည္းသာပါၿပီး က်န္လူမ်ားမွာ အမ်ိဳးတမီးႏွင့္ ကေလးသူငယ္ လူမမညမအရြယ္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။
အခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆုိလွ်င္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားျဖစ္လ်က္ အဘုိးႀကီးဗူဆာမန္ဇီ ႏွင့္ ရြယ္တူနီးပါး ျဖစ္ေန ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားကမူ သူတုိ႔၏ ရင္ေသြး
ငယ္မ်ား ကုိ ေက်ာတြင္ ပိုးလြယ္ထားၾကသည္။
ကေလးသူငယ္မ်ားမွာကား အ၀တ္အစာမပါ ဗလာက်င္းေနၾကသည္။. ျပည့္ၿဖိဳး လွပေသာ ကိုယ္ခႏၶာ ပိုင္ရွင္ မိန္းမပ်ိဳ မ်ားလည္း ပါေလသည္။ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ထိုလုံမပိ်ဳတုိ႔အား ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေလသည္။
သို႔ရာတြင္ မိန္းမပိ်ဳေလးမ်ားႏွင့္တကြ က်န္လူမ်ားအားလုံးတုိ႔က မ်က္ႏွာထား တည္ တည္ ႏွင့္ ဖြန္ဂါဘီရာ အား ျပန္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
"အသင္ မာတာဘယ္ဘီ ေခြးငယ္ကေလး မ်ားသည္ ယေန႔ညေန မတုိင္မီ တ၀ုတ္ ၀ုတ္ႏွင့္ ေဟာင္ၾက ဆူၾက ရေပဦးမည္ "
ဖြန္ဂါဘီရာက သေရာ္သလုိ ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ ရုရွဗိုလ္မႈးၾကီး ရပ္ေစာင့္ေနရာ သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ ခဲ့ေလ သည္။
ဗိုလ္မႈးႀကီးဘူခါ သည္ စီးကရက္ေသာက္ေနရာမွ သူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာေလ သည္။
"ဒီအဘုိးႀကီးက ခင္ဗ်ားဘာမွ ေမးလုိ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။. သူက နာက်င္ျခင္းကုိ ခံရမွာတုန္လႈပ္မယ့္လူ မဟုတ္ဘုူူး။ သူ႔မ်က္လုံးေတြကိုပဲ ၾကည့္ေတာ့။ အလြန္အ ယူသီးၿပီး ေခါင္းမာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆုိတာ ေပၚလြင္ ထင္ရွားေနတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလည္းပဲ တကယ္နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားရရင္ ၾကာရွည္ ေခါင္းမာႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး "
ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ ေျပာလုိက္ၿပဲီးေနာက္ စိတ္မရွည္ဟန္ႏွင့္ လက္ပက္နာရီကို ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။
" ဤသို႔ေအာ္ေငါက္၍ ေမးလုိက္ျပန္သည္။
သုိ႔ရာတြင္ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခန္႕အၾကာမွ စကားျပန္လုပ္မည့္ မာတာဘယ္ လီအက်ဥ္းသား ေရာက္ရွိ လာေလသည္။ ထုိလူသည္ ရွိဳနာဘာသာစကးလည္း တတ္သူျဖစ္၍ အက်ဥ္းစခန္းမွ ေခၚထုတ္လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
လက္ထိ္တ္ခတ္လ်က္ ေခၚလာၾကေလရာ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ထုိလူ၏ လက္ထိပ္ ကို ျဖဳတ္ေပးလုိက္၇န္ သူ၏ ရွိ္ဳနာ စစ္သားမ်ား အား အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ အဘုိးၾကီး ဗူဆာမန္ဇီအား ေက်းရြာအလယ္ဗဟိုရွိ ကြက္လပ္သို႔ ဆြဲေခၚလာေစေလသည္။
ဖြန္ဂါဘီရာသည္ အက်ဥ္းသား (မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳးအား) ရွိဳနာဘာသာျဖင့္ ညြန္ၾကားခ်က္ ေပးေလသည္။ သူက ေမးသည့္ေမးခြန္းကို အက်ဥ္းသားက မာတာဘယ္လီဘာသာျဖင့္ အဘိုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီအား ေမးရမည္ ျဖစ္ၿပဲီး အဘုိး ႀကီးက ျပန္ေျဖၾကားသည္ကုိ ရွိဳနာဘာသာျဖင့္ ဖြန္ဂါဘီရာထံ ျပန္၍ အစီရင္ခံရ မည္ ဟု အမိန္႔ေပး လုိက္သည္။
ယင္းသို႕ ညြန္ၾကားၿပဲီးေနာက္ ဖြန္ဂါဘီရာက စတင္ေမးခြန္းထုတ္ေလသည္။
"ကဲ… အဘုိုးႀကီးကို ေျပာလုိက္စမ္း ငါဟာ သူ႔အေဖပဲလုိ႔"
မာတာလီ အက်ဥ္းသားလည္း အဘုိးႀကီးႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာလုိက္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာထံ ျပန္ အစီရင္ခံ ေလသည္။
"ဗိုလ္မႈးခင္ဗ်ား အဘုိးႀကီးက ေျပာပါတယ္။ သူ႔ဖခင္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ေတာေခြး တစ္ေကာင္ မဟုတ္ဘူးတဲ့"
ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ သူ႔အား ေတာေခြးႏွင့္ ႏိႈင္းေျပာခံရသည္ကုိ ေဒါသထြက္လာ ေလသည္။
"ေဟ့ေကာင္ သူ႔ကို ေျပာလုိက္စမ္း။ ငါဟာ သူနဲ႔တကြ သူတုိ႔ ရြာသားေတြကို စိတ္ေစတနာေကာင္း ထားခဲ့ သေလာက္ အခုေတာ့ အဘုိးႀကီးကုိ ငါက အလြန္မေက်မနပ္ ျဖစ္မိတယ္။ စိတ္လည္းဆုိးတယ္လုိ႔ေျပာလုိက္။ ငါ့မွာ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္တယ္"
"ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ဗ်ား အဘိုိးႀကီးဗူဆာမန္ဇီက ေျပာပါတယ္။ သူ႔ေၾကင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္၇တယ္ ဆုိရင္ သူကေတာ့ အလြန္ေက်နပ္ သေဘာက်ပါ တယ္တဲ့"
"အဘုိးႀကီးဟာ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ရန္သူေလးဦးကို အကာအကြယ္ေပးၿပီး အစာ ေရစာ တြပါ ကူညီ ေထက္ပံ့ ေနတာ ငါသိတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္"
"ႏုို္င္ငံေတာ္ ရဲ႕ ရန္သူေတြ ၀ွက္ထားတာ လုံး၀မရွိပါဘူးလုိ႔ ေျပာပါတယ္"
"ေကာင္းၿပီ၊ အခု မင္းက ဟုိဘက္က ရြာသူရြာသားေတြကို ေျပာလုိ္က္စမ္း။ ငါတို႔က ႏိုင္ငံေတာ္ကို သစၥာေဖာက္သူေတြ ပုန္းေနတဲ့ေနရာကုိ သိခ်င္တယ္လုိ႔ ထပ္ေျပာလုိက္။ အဲဒီလူေတြရွိရာေနရာကို ရြာသူ ရြာသား ေတြက ငါတုိ႔ကို လုိက္ျပမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူမွ ထိခိုက္နစ္နာမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္"
မာတာဘယ္လီ အက်ဥ္သား (စကားျပန္) က အမ်ိဴးသမီးမ်ားဘက္သို႔ လွည့္၍ မာတာဘယ္လီဘာသာျဖင့္ ဖြန္ဂါဘီရာ ၏ စကားကို အေသးစိတ္ ေျပာျပလုိက္ သည္။
သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စကားျပန္လုပ္သူကိုသာ ျပဴး က်ယ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
ထုိအခုိ္က္ ကေလးငယ္တစ္ဦး ဟစ္ေအာ္ငိုေၾကြးေလရာ မိခင္ျဖစ္သူက ကေလး အား ကပ်ာကယာ ေခ်ာ့ေမာ့ရင္း ႏို႔တုိက္လုိက္မွ ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ က်န္လူ အားလုံးသည္ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ ေန၍သာ ေငးၾကည့္ေနၾကေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္နာစစ္သားမ်ားသည္ အဘိုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီအား လက္ျပန္ႀကိဳးတပ္ေႏွာင္ လုိက္ၿပီး စစ္သားတစ္ဦးက ႀကိဳးေပး သတ္ရန္ ျပင္ဆင္သည့္ အေနျဖင့္ ႀကိဳးတစ္ ဖက္၌ ကြင္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္လုိက္သည္။
ထုိ႔ုေနာက္ ႀကိဳးစတစ္ဖက္ကုိ ေျပာင္းဖူးသိုေလွာင္သည့္ စင္ႀက၊ီး၏ သစ္သားတန္း ႀကီးေပၚသို႔ ပစ္တင္ ခ်ည္ေႏွာင္ လုိက္ၿပီး ကြင္းပါေသာ ႀကိဳးတစ္ဖက္ကိုမူ အဘုိး ႀကီး၏ လည္ပင္းတြင္ စြပ္ထားလုိက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ စကားျပန္ အက်ဥ္းသားအားေျပာျပသည္။
"သည္လူေတြကို ရွင္းရွင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာလုိက္စမ္း။ သူတုိ႔အထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က သစၥာေဖာက္ ေကာင္ေတြ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ေနရာကို လုိက္ျပမယ္ဆုိရင္ အခုေပးမယ့္ အျပစ္ဒဏ္ကို ခ်က္ခ်င္း ပယ္ဖ်က္ရပ္ပစ္လုိက္ မယ္လို႔ ေျပာလုိက္ ေယာက်ာ္းဆုိ၍ အဘိုုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီ တစ္ဦးတည္းသာ ပါၿပီး က်န္လူမ်ားမွာ အမ်ိဳးတမီးႏွင့္ ကေလးသူငယ္ လူမမညမအရြယ္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။
အခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆုိလွ်င္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားျဖစ္လ်က္ အဘုိးႀကီးဗူဆာမန္ ဇီႏွင့္ ရြယ္တူနီးပါး ျဖစ္ေန ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားကမူ သူတုိ႔၏ ရင္ေသြး
ငယ္မ်ား ကုိ ေက်ာတြင္ ပိုးလြယ္ထားၾကသည္။
ကေလးသူငယ္မ်ားမွာကား အ၀တ္အစာမပါ ဗလာက်င္းေနၾကသည္။. ျပည့္ၿဖိဳး လွပေသာ ကိုယ္ခႏၶာပိုင္ရွင္ မိန္းမပ်ိဳမ်ားလညး္ ပါေလသည္။ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ထိုလုံမပိ်ဳတုိ႔အား ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေလသည္။
သို႔ရာတြင္ မိန္းမပိ်ဳေလးမ်ားႏွင့္တကြ က်န္လူမ်ားအားလုံးတုိ႔က ်က္ႏွာထားတည္ တည္ ႏွင့္ ဖြန္ဂါဘီရာ အား ျပန္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
"အသင္ မာတာဘယ္ဘီ ေခြးငယ္ကေလးမ်ားသည္ ယေန႔ညေနမတုိင္မီ တ၀ုတ္ ၀ုတ္ႏွင့္ ေဟာင္ၾက ဆူၾကရေပဦးမည္ "
ဖြန္ဂါဘီရာ က သေရာ္သလုိ ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ ရုရွဗိုလ္မႈးၾကီး ရပ္ေစာင့္ေနရာ သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ခဲ့ ေလသည္။
ဗိုလ္မႈးႀကီးဘူခါသည္ စီးကရက္ေသာက္ေနရာမွ သူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာေလ သည္။
"ဒီအဘုိးႀကီး က ခင္ဗ်ားဘာမွ ေမးလုိ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။. သူက နာက်င္ျခင္းကုိ ခံရမွာတုန္လႈပ္မယ့္လူ မဟုတ္ဘုူူး။ သူ႔မ်က္လုံးေတြကိုပဲ ၾကည့္ေတာ့။ အလြန္အ ယူသီးၿပီး ေခါင္းမာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆုိတာ ေပၚလြင္ ထင္ရွား ေနတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလည္းပဲ တကယ္နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားရရင္ ၾကာရွည္ ေခါင္းမာႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး "
ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ ေျပာလုိက္ၿပဲီးေနာက္ စိတ္မရွည္ဟန္ႏွင့္ လက္ပက္နာရီကို ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။
" ဤသို႔ေအာ္ေငါက္၍ ေမးလုိက္ျပန္သည္။
သုိ႔ရာတြင္ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခန္႕အၾကာမွ စကားျပန္လုပ္မည့္ မာတာဘယ္ လီအက်ဥ္းသား ေရာက္ရွိ လာေလသည္။ ထုိလူသည္ ရွိဳနာဘာသာစကးလည္း တတ္သူျဖစ္၍ အက်ဥ္းစခန္းမွ ေခၚထုတ္ လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
လက္ထိ္တ္ခတ္ လ်က္ ေခၚလာၾကေလရာ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ထုိလူ၏ လက္ထိပ္ ကို ျဖဳတ္ေပးလုိက္ရန္ သူ၏ ရွိ္ဳနာစစ္သား မ်ားအား အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ အဘုိးၾကီး ဗူဆာမန္ဇီအား ေက်းရြာအလယ္ဗဟိုရွိ ကြက္လပ္သို႔ ဆြဲေခၚလာေစေလသည္။
ဖြန္ဂါဘီရာသည္ အက်ဥ္းသား (မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳးအား) ရွိဳနဘာသာျဖင့္ ညြန္ၾကားခ်က္ ေပးေလသည္။ သူက ေမးသည့္ေမးခြန္းကို အက်ဥ္းသားက မာတာဘယ္လီဘာသာျဖင့္ အဘိုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီအား ေမးရမည္ ျဖစ္ၿပဲီး အဘုိး ႀကီးက ျပန္ေျဖၾကားသည္ကုိ ရွိဳနာဘာသာျဖင့္ ဖြန္ဂါဘီရာထံ ျပန္၍ အစီရင္ခံရ မည္ ဟု အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
ယင္းသို႕ ညြန္ၾကားၿပဲီးေနာက္ ဖြန္ဂါဘီရာက စတင္ေမးခြန္းထုတ္ေလသည္။
"ကဲ… အဘုိုးႀကီးကို ေျပာလုိက္စမ္း ငါဟာ သူ႔အေဖပဲလုိ႔"
မာတာလီ အက်ဥ္းသားလည္း အဘုိးႀကီးႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာလုိက္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာထံ ျပန္ အစီရင္ခံေလသည္။
"ဗိုလ္မႈး ခင္ဗ်ား အဘုိးႀကီးက ေျပာပါတယ္။ သူ႔ဖခင္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ေတာေခြး တစ္ေကာင္ မဟုတ္ဘူးတဲ့"
ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ သူ႔အား ေတာေခြးႏွင့္ ႏိႈင္းေျပာခံရသည္ကုိ ေဒါသထြက္လာ ေလသည္။
"ေဟ့ေကာင္ သူ႔ကို ေျပာလုိက္စမ္း။ ငါဟာ သူနဲ႔တကြ သူတုိ႔ ရြာသားေတြကို စိတ္ေစတနာေကာင္း ထားခဲ့သေလာက္ အခုေတာ့ အဘုိးႀကီးကုိ ငါက အလြန္ မေက်မနပ္ျဖစ္မိတယ္။ စိတ္လည္း ဆုိးတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္။ ငါ့မွာ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္တယ္"
"ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ဗ်ား အဘိုိးႀကီးဗူဆာမန္ဇီက ေျပာပါတယ္။ သူ႔ေၾကင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္၇တယ္ဆုိရင္ သူကေတာ့ အလြန္ေက်နပ္ သေဘာက်ပါ တယ္တဲ့"
"အဘုိးႀကီး ဟာ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ရန္သူေလးဦးကို အကာအကြယ္ေပးၿပီး အစာ ေရစသာေတြပါ ကူညီ ေထက္ပံ့ ေနတာ ငါသိတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္"
"ႏုို္င္ငံေတာ္ ရဲ႕ ရန္သူေတြ ၀ွက္ထားတာ လုံး၀မရွိပါဘူးလုိ႔ ေျပာပါတယ္"
"ေကာင္းၿပီ၊ အခု မင္းက ဟုိဘက္က ရြာသူရြာသားေတြကို ေျပာလုိ္က္စမ္း။ ငါတို႔က ႏိုင္ငံေတာ္ကို သစၥာေဖာက္သူေတြ ပုန္းေနတဲ့ေနရာကုိ သိခ်င္တယ္လုိ႔ ထပ္ေျပာလုိက္။ အဲဒီလူေတြရွိရာေနရာကို ရြာသူရြာသား ေတြက ငါတုိ႔ကို လုိက္ျပမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူမွ ထိခိုက္နစ္နာမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္"
မာတာဘယ္လီ အက်ဥ္သား (စကားျပန္) က အမ်ိဴးသမီးမ်ားဘက္သို႔ လွည့္၍ မာတာဘယ္လီဘာသာျဖင့္ ဖြန္ဂါဘီရာ၏ စကားကို အေသးစိတ္ ေျပာျပလုိက္ သည္။
သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စကားျပန္လုပ္သူကိုသာ ျပဴး က်ယ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
ထုိအခုိ္က္ ကေလးငယ္တစ္ဦး ဟစ္ေအာ္ငိုေၾကြးေလရာ မိခင္ျဖစ္သူက ကေလး အား ကပ်ာကယာ ေခ်ာ့ေမာ့ရင္း ႏို႔တုိက္လုိက္မွ ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ က်န္လူ အားလုံးသည္ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ ေန၍သာ ေငးၾကည့္ေနၾကေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္နာစစ္သားမ်ားသည္ အဘိုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီအား လက္ျပန္ႀကိဳးတပ္ေႏွာင္ လုိက္ၿပီး စစ္သားတစ္ဦးက ႀကိဳးေပးသတ္ရန္ ျပင္ဆင္သည့္ အေနျဖင့္ ႀကိဳးတစ္ ဖက္၌ ကြင္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္လုိက္သည္။
ထုိ႔ုေနာက္ႀကိဳးစတစ္ဖက္ကုိ ေျပာင္းဖူးသိုေလွာင္သည့္ စင္ႀက၊ီး၏ သစ္သားတန္း ႀကီးေပၚသို႔ ပစ္တင္ခ်ည္ေႏွာင္လုိက္ၿပီး ကြင္းပါေသာ ႀကိဳးတစ္ဖက္ကိုမူ အဘုိး ႀကီး၏ လည္ပင္းတြင္ စြပ္ထားလုိက္ သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ စကားျပန္ အက်ဥ္းသားအားေျပာျပသည္။
"သည္လူေတြ ကို ရွင္းရွင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာလုိက္စမ္း။ သူတုိ႔အထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က သစၥာ ေဖာက္ေကာင္ ေတြ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ေနရာကို လုိက္ျပမယ္ဆုိရင္ အခုေပးမယ့္ အျပစ္ဒဏ္ကို ခ်က္ခ်င္း ပယ္ဖ်က္ရပ္ပစ္လုိက္ မယ္လို႔ ေျပာလိုုက္"
ဆက္ရန္
.
ခရိတ္ႏွင္႔ တြန္ဂါတာသည္ ေရငုတ္ကိရိယာမ်ားကို လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ မၾကည္႔မီ လွ်ဳိ႔၀ွက္ေရအိုင္ရွိရာသို႔ သြားသည္႔ လမ္းကို အထူးဂရုစိုက္၍ ေလ႔လာၾကေလသည္။ မေတာ္တဆ ရန္သူရွိနာစစ္သားမ်ား ၀င္ေရာက္ လာပါ က ခုခံကာကြယ္ႏိုင္ရန္ ခံတပ္သဖြယ္ အကာအကြယ္ယူႏိုင္မည္႔ ေနရာမ်ားကိုလည္း ၾကည္႔ထားၾက ေလသည္။
အမွန္ေတာ႔ ေျမေအာက္သို႔ေရအိုင္သို႔ဆင္းသည္႔ လမ္းမွာ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းသျဖင္႔ ရန္သူႏွင္႔ ရင္ဆို္င္ တိုက္ခိုက္ရန္ မလြယ္ကူေလရာ တကယ္တမ္း သူေသကုိယ္ေသ တိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေရအိုင္ထဲသို႔ပင္ ဆင္း၍ တိုက္ရန္မွ တပါး တစ္ျခားနည္းလမ္းမရွိေၾကာင္း သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး စိတ္ထဲမွသိေနၾကသည္။
တြန္ဂါတာသည္ အေရးရွိလွ်င္ အသုံးျပဳရန္အတြက္ တိုကာရက္ဗ္ ပစၥတိုလ္ေသနတ္ ၏ က်ည္ဆန္ ေလးေတာင္႔ ယူ၍ ဆီစိမ္စကၠဴပါးျဖင္႔ ေသခ်ာစြာ ရစ္ပတ္သုတ္လိုက္ၿပီး ေရကန္၏ အစပ္နားရွိ ထုံးေက်ာက္ တုံး ႏွစ္တုံးၾကား တြင္ ၀ွက္ထားလိုက္သည္။
ယင္းအျပဳအမူကို ခရိတ္ႏွင္႔တကြ မိန္းကေလးႏွစ္ဦးကပါ ျမင္၍ အဓိပၸာယ္ကို ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိၾကေလသည္။ အကယ္၍ ရန္သူအင္းအားမ်ားၿပီး ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းျခင္း ကိုေတာ႔ မခံလို။ မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယ္ အဆုံး စီရင္လိုက္ရန္ တြန္ဂါတာ က ဆုံးျဖတ္ထားေၾကာင္း သိသာေလသည္။
ယင္းေၾကာင္႔ပင္လွ်င္ ပစၥတိုက်ည္ဆန္ ေလးေတာင္႔ကို သီးသန္႔ဖယ္ထားလိုက္ ျခင္းျဖစ္သည္။
လူေလးေယာက္အတြက္ က်ည္ဆန္ေလးေတာင္႔ အဓိပၸာယ္က ရွင္းေနေပသည္။ "အိုေက အားလုံးေတာ႕ အဆင္သင္႔ပဲ။ က်ဳပ္တို႔ ဒီကိရိယာေတြ အေျခအေနတကယ္ ေကာင္းမေကာင္း တစ္ေခါက္ ဆင္းၿပီး စမ္းၾကည္႔ မယ္"
ခရိတ္ကေျပာလိုက္သျဖင္႔ တြန္ဂါတာႏွင္႔ မိန္းကေလးႏွစ္ဦးတို႔က ေရငုတ္ကိရိယာ မ်ားကို ကူညီၿပီး တပ္ဆင္ ေပးၾကေလသည္။
မ်က္ႏွာတြင္ ေဆာင္းရမည္႔ ဦးေခါင္းေဆာင္း (ခေမာက္) ႏွင္႔တကြ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးမ်ားကို စနစ္တက် တပ္ဆင္ လိုက္ၿပီးေနာက္ ခရိတ္သည္ ေရအိုင္ထဲသို႔ စတင္၍ ဆင္းလိုက္သည္။
ႀကိဳတင္တြက္မိသည္႔တိုင္ ဘိြဳင္ယင္စီေခၚ သူ၏ ကိုယ္ေပါ႔ေနျခင္းသည္ ပထမဆုံး ျပသာနာ ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း လက္ေတြ႕ သိရေလသည္။ ေရထဲတြင္ ကိုယ္ေပါ႔ေနသျဖင္႔ ခႏၶာကိုယ္ကို တည္႔မတ္စြာ ထားရန္ ပင္ ခက္ေနေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာက္တုံးေလးေလးႀကီး တစ္လုံးကုိ သူ၏ကိုယ္တြင္ ဆြဲထားလုိက္ ၿပီးမွ ျပန္၍ စမ္းသပ္ၾကည့္ ရေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာက္တုံးကို ျဖဳတ္ပစ္လုိ္က္ သည္ႏွင့္သူ၏ ကုိယ္သည္ ေပါ့လာျပန္ကာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ ဆီသို႔ တုိးတက္လာ ေလသည္။
ေရထဲ သို႔ တစ္ေခါက္ငုပ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ခရိတ္က သူ၏ အေတြ႔အၾကံဳကုိ ေျပာျပေလသည္။
"ေရေအာက္ထဲက်ေတာ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ဓာတ္ရွိလုိ႔ အသက္ရွဴလုိ႔ေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာဖုံး ေခါင္းေဆာင္း က မလုံတဲ့အတြက္ ေ၇ေတြ၀င္လာတယ္။ ဒါကသိပ္ေတာ့ အေရးမၾကဲီးပါဘူး။ က်ဳပ္က ေရေအာက္ ထဲမွာပဲ ေနရင္း အဲဒီေရေတြကို ျပန္ထုတ္ပစ္လို႔ ရပါတယ္။
"ဒါျဖင့္ ရွင္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ဆင္းငုပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္မွာလဲ"
ဆယ္လီ က ေမးရ၊ ခရိတ္က-
"အခုပဲ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ"ဟု ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
တကယ္ေတာ့ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ကား ေရေအာင္ထဲဆင္းငုပ္ျခင္းသည္ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားလွသျဖင့္ ေခ်ာေမာ ေအာင္ျမင္ မည္ဟု တထစ္ခ် တြက္၍ မရနုိင္ေၾကာင္း သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ သိေနေလသည္။
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖြန္ဂါဘီရာသည္ အဘုိုးၾကီး ဗူဆာမန္ဇီအားျပဳံးလ်က္ စကားကို ညင္သာစြာေျပာေလသည္။
"က်ဳပ္က ေက်းရြာသူရြာသားေတြကို က်ဳပ္ရဲ႕ သားသမီးေတြ လို သေေဘာ ထား တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား နားလည္ ေစခ်င္တယ္။ က်ဳပ္တို႕ ရွိနာဘာသာနဲ႕ ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းေျပာတာကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ ဘူး"
အဘိုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီက ရည္မြန္စြာေျပာသေယာင္ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း သေရာ္သည္႔ေလသံပါေနေလရာ ဖြန္ဂါဘီယာ သည္ စိတ္တိုလာလ်က္ သူ၏အနီးရွိ ရွိနာ တပ္ၾကပ္ႀကီးအား လွမ္းၾကည္႔လိုက္သည္။
"ေဟ႔.. စကားျပန္လုပ္မယ္႔လူက ဘယ္မလဲကြ"
တပ္ၾကပ္ႀကီးက ရိုေသစြာ သူ၏စစ္သားမ်ားက စုရုံးေခၚယူထားေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္ သြား ေလသည္။ ေျပာင္းခင္းမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားႏွင္႔ တဲအိမ္မ်ားတြင္ ရွိေနသူမ်ားအား ရွိနာစစ္သား မ်ားက အတင္းဆြဲေခၚလာခဲ႕ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေယာက်ာ္းဆုိ၍ အဘိုုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီတစ္ဦး တည္းသာပါၿပီး က်န္လူမ်ားမွာ အမ်ိဳးတမီးႏွင့္ ကေလးသူငယ္ လူမမညမအရြယ္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။
အခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆုိလွ်င္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားျဖစ္လ်က္ အဘုိးႀကီးဗူဆာမန္ဇီ ႏွင့္ ရြယ္တူနီးပါး ျဖစ္ေန ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားကမူ သူတုိ႔၏ ရင္ေသြး
ငယ္မ်ား ကုိ ေက်ာတြင္ ပိုးလြယ္ထားၾကသည္။
ကေလးသူငယ္မ်ားမွာကား အ၀တ္အစာမပါ ဗလာက်င္းေနၾကသည္။. ျပည့္ၿဖိဳး လွပေသာ ကိုယ္ခႏၶာ ပိုင္ရွင္ မိန္းမပ်ိဳ မ်ားလည္း ပါေလသည္။ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ထိုလုံမပိ်ဳတုိ႔အား ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေလသည္။
သို႔ရာတြင္ မိန္းမပိ်ဳေလးမ်ားႏွင့္တကြ က်န္လူမ်ားအားလုံးတုိ႔က မ်က္ႏွာထား တည္ တည္ ႏွင့္ ဖြန္ဂါဘီရာ အား ျပန္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
"အသင္ မာတာဘယ္ဘီ ေခြးငယ္ကေလး မ်ားသည္ ယေန႔ညေန မတုိင္မီ တ၀ုတ္ ၀ုတ္ႏွင့္ ေဟာင္ၾက ဆူၾက ရေပဦးမည္ "
ဖြန္ဂါဘီရာက သေရာ္သလုိ ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ ရုရွဗိုလ္မႈးၾကီး ရပ္ေစာင့္ေနရာ သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ ခဲ့ေလ သည္။
ဗိုလ္မႈးႀကီးဘူခါ သည္ စီးကရက္ေသာက္ေနရာမွ သူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာေလ သည္။
"ဒီအဘုိးႀကီးက ခင္ဗ်ားဘာမွ ေမးလုိ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။. သူက နာက်င္ျခင္းကုိ ခံရမွာတုန္လႈပ္မယ့္လူ မဟုတ္ဘုူူး။ သူ႔မ်က္လုံးေတြကိုပဲ ၾကည့္ေတာ့။ အလြန္အ ယူသီးၿပီး ေခါင္းမာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆုိတာ ေပၚလြင္ ထင္ရွားေနတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလည္းပဲ တကယ္နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားရရင္ ၾကာရွည္ ေခါင္းမာႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး "
ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ ေျပာလုိက္ၿပဲီးေနာက္ စိတ္မရွည္ဟန္ႏွင့္ လက္ပက္နာရီကို ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။
" ဤသို႔ေအာ္ေငါက္၍ ေမးလုိက္ျပန္သည္။
သုိ႔ရာတြင္ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခန္႕အၾကာမွ စကားျပန္လုပ္မည့္ မာတာဘယ္ လီအက်ဥ္းသား ေရာက္ရွိ လာေလသည္။ ထုိလူသည္ ရွိဳနာဘာသာစကးလည္း တတ္သူျဖစ္၍ အက်ဥ္းစခန္းမွ ေခၚထုတ္လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
လက္ထိ္တ္ခတ္လ်က္ ေခၚလာၾကေလရာ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ထုိလူ၏ လက္ထိပ္ ကို ျဖဳတ္ေပးလုိက္၇န္ သူ၏ ရွိ္ဳနာ စစ္သားမ်ား အား အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ အဘုိးၾကီး ဗူဆာမန္ဇီအား ေက်းရြာအလယ္ဗဟိုရွိ ကြက္လပ္သို႔ ဆြဲေခၚလာေစေလသည္။
ဖြန္ဂါဘီရာသည္ အက်ဥ္းသား (မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳးအား) ရွိဳနာဘာသာျဖင့္ ညြန္ၾကားခ်က္ ေပးေလသည္။ သူက ေမးသည့္ေမးခြန္းကို အက်ဥ္းသားက မာတာဘယ္လီဘာသာျဖင့္ အဘိုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီအား ေမးရမည္ ျဖစ္ၿပဲီး အဘုိး ႀကီးက ျပန္ေျဖၾကားသည္ကုိ ရွိဳနာဘာသာျဖင့္ ဖြန္ဂါဘီရာထံ ျပန္၍ အစီရင္ခံရ မည္ ဟု အမိန္႔ေပး လုိက္သည္။
ယင္းသို႕ ညြန္ၾကားၿပဲီးေနာက္ ဖြန္ဂါဘီရာက စတင္ေမးခြန္းထုတ္ေလသည္။
"ကဲ… အဘုိုးႀကီးကို ေျပာလုိက္စမ္း ငါဟာ သူ႔အေဖပဲလုိ႔"
မာတာလီ အက်ဥ္းသားလည္း အဘုိးႀကီးႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာလုိက္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာထံ ျပန္ အစီရင္ခံ ေလသည္။
"ဗိုလ္မႈးခင္ဗ်ား အဘုိးႀကီးက ေျပာပါတယ္။ သူ႔ဖခင္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ေတာေခြး တစ္ေကာင္ မဟုတ္ဘူးတဲ့"
ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ သူ႔အား ေတာေခြးႏွင့္ ႏိႈင္းေျပာခံရသည္ကုိ ေဒါသထြက္လာ ေလသည္။
"ေဟ့ေကာင္ သူ႔ကို ေျပာလုိက္စမ္း။ ငါဟာ သူနဲ႔တကြ သူတုိ႔ ရြာသားေတြကို စိတ္ေစတနာေကာင္း ထားခဲ့ သေလာက္ အခုေတာ့ အဘုိးႀကီးကုိ ငါက အလြန္မေက်မနပ္ ျဖစ္မိတယ္။ စိတ္လည္းဆုိးတယ္လုိ႔ေျပာလုိက္။ ငါ့မွာ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္တယ္"
"ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ဗ်ား အဘိုိးႀကီးဗူဆာမန္ဇီက ေျပာပါတယ္။ သူ႔ေၾကင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္၇တယ္ ဆုိရင္ သူကေတာ့ အလြန္ေက်နပ္ သေဘာက်ပါ တယ္တဲ့"
"အဘုိးႀကီးဟာ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ရန္သူေလးဦးကို အကာအကြယ္ေပးၿပီး အစာ ေရစာ တြပါ ကူညီ ေထက္ပံ့ ေနတာ ငါသိတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္"
"ႏုို္င္ငံေတာ္ ရဲ႕ ရန္သူေတြ ၀ွက္ထားတာ လုံး၀မရွိပါဘူးလုိ႔ ေျပာပါတယ္"
"ေကာင္းၿပီ၊ အခု မင္းက ဟုိဘက္က ရြာသူရြာသားေတြကို ေျပာလုိ္က္စမ္း။ ငါတို႔က ႏိုင္ငံေတာ္ကို သစၥာေဖာက္သူေတြ ပုန္းေနတဲ့ေနရာကုိ သိခ်င္တယ္လုိ႔ ထပ္ေျပာလုိက္။ အဲဒီလူေတြရွိရာေနရာကို ရြာသူ ရြာသား ေတြက ငါတုိ႔ကို လုိက္ျပမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူမွ ထိခိုက္နစ္နာမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္"
မာတာဘယ္လီ အက်ဥ္သား (စကားျပန္) က အမ်ိဴးသမီးမ်ားဘက္သို႔ လွည့္၍ မာတာဘယ္လီဘာသာျဖင့္ ဖြန္ဂါဘီရာ ၏ စကားကို အေသးစိတ္ ေျပာျပလုိက္ သည္။
သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စကားျပန္လုပ္သူကိုသာ ျပဴး က်ယ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
ထုိအခုိ္က္ ကေလးငယ္တစ္ဦး ဟစ္ေအာ္ငိုေၾကြးေလရာ မိခင္ျဖစ္သူက ကေလး အား ကပ်ာကယာ ေခ်ာ့ေမာ့ရင္း ႏို႔တုိက္လုိက္မွ ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ က်န္လူ အားလုံးသည္ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ ေန၍သာ ေငးၾကည့္ေနၾကေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္နာစစ္သားမ်ားသည္ အဘိုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီအား လက္ျပန္ႀကိဳးတပ္ေႏွာင္ လုိက္ၿပီး စစ္သားတစ္ဦးက ႀကိဳးေပး သတ္ရန္ ျပင္ဆင္သည့္ အေနျဖင့္ ႀကိဳးတစ္ ဖက္၌ ကြင္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္လုိက္သည္။
ထုိ႔ုေနာက္ ႀကိဳးစတစ္ဖက္ကုိ ေျပာင္းဖူးသိုေလွာင္သည့္ စင္ႀက၊ီး၏ သစ္သားတန္း ႀကီးေပၚသို႔ ပစ္တင္ ခ်ည္ေႏွာင္ လုိက္ၿပီး ကြင္းပါေသာ ႀကိဳးတစ္ဖက္ကိုမူ အဘုိး ႀကီး၏ လည္ပင္းတြင္ စြပ္ထားလုိက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ စကားျပန္ အက်ဥ္းသားအားေျပာျပသည္။
"သည္လူေတြကို ရွင္းရွင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာလုိက္စမ္း။ သူတုိ႔အထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က သစၥာေဖာက္ ေကာင္ေတြ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ေနရာကို လုိက္ျပမယ္ဆုိရင္ အခုေပးမယ့္ အျပစ္ဒဏ္ကို ခ်က္ခ်င္း ပယ္ဖ်က္ရပ္ပစ္လုိက္ မယ္လို႔ ေျပာလုိက္ ေယာက်ာ္းဆုိ၍ အဘိုုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီ တစ္ဦးတည္းသာ ပါၿပီး က်န္လူမ်ားမွာ အမ်ိဳးတမီးႏွင့္ ကေလးသူငယ္ လူမမညမအရြယ္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။
အခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆုိလွ်င္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားျဖစ္လ်က္ အဘုိးႀကီးဗူဆာမန္ ဇီႏွင့္ ရြယ္တူနီးပါး ျဖစ္ေန ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားကမူ သူတုိ႔၏ ရင္ေသြး
ငယ္မ်ား ကုိ ေက်ာတြင္ ပိုးလြယ္ထားၾကသည္။
ကေလးသူငယ္မ်ားမွာကား အ၀တ္အစာမပါ ဗလာက်င္းေနၾကသည္။. ျပည့္ၿဖိဳး လွပေသာ ကိုယ္ခႏၶာပိုင္ရွင္ မိန္းမပ်ိဳမ်ားလညး္ ပါေလသည္။ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ထိုလုံမပိ်ဳတုိ႔အား ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေလသည္။
သို႔ရာတြင္ မိန္းမပိ်ဳေလးမ်ားႏွင့္တကြ က်န္လူမ်ားအားလုံးတုိ႔က ်က္ႏွာထားတည္ တည္ ႏွင့္ ဖြန္ဂါဘီရာ အား ျပန္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
"အသင္ မာတာဘယ္ဘီ ေခြးငယ္ကေလးမ်ားသည္ ယေန႔ညေနမတုိင္မီ တ၀ုတ္ ၀ုတ္ႏွင့္ ေဟာင္ၾက ဆူၾကရေပဦးမည္ "
ဖြန္ဂါဘီရာ က သေရာ္သလုိ ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ ရုရွဗိုလ္မႈးၾကီး ရပ္ေစာင့္ေနရာ သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ခဲ့ ေလသည္။
ဗိုလ္မႈးႀကီးဘူခါသည္ စီးကရက္ေသာက္ေနရာမွ သူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာေလ သည္။
"ဒီအဘုိးႀကီး က ခင္ဗ်ားဘာမွ ေမးလုိ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။. သူက နာက်င္ျခင္းကုိ ခံရမွာတုန္လႈပ္မယ့္လူ မဟုတ္ဘုူူး။ သူ႔မ်က္လုံးေတြကိုပဲ ၾကည့္ေတာ့။ အလြန္အ ယူသီးၿပီး ေခါင္းမာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆုိတာ ေပၚလြင္ ထင္ရွား ေနတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလည္းပဲ တကယ္နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာ ခံစားရရင္ ၾကာရွည္ ေခါင္းမာႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး "
ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ ေျပာလုိက္ၿပဲီးေနာက္ စိတ္မရွည္ဟန္ႏွင့္ လက္ပက္နာရီကို ၾကည့္လုိက္ျပန္သည္။
" ဤသို႔ေအာ္ေငါက္၍ ေမးလုိက္ျပန္သည္။
သုိ႔ရာတြင္ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီခန္႕အၾကာမွ စကားျပန္လုပ္မည့္ မာတာဘယ္ လီအက်ဥ္းသား ေရာက္ရွိ လာေလသည္။ ထုိလူသည္ ရွိဳနာဘာသာစကးလည္း တတ္သူျဖစ္၍ အက်ဥ္းစခန္းမွ ေခၚထုတ္ လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
လက္ထိ္တ္ခတ္ လ်က္ ေခၚလာၾကေလရာ ဖြန္ဂါဘီရာသည္ ထုိလူ၏ လက္ထိပ္ ကို ျဖဳတ္ေပးလုိက္ရန္ သူ၏ ရွိ္ဳနာစစ္သား မ်ားအား အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ အဘုိးၾကီး ဗူဆာမန္ဇီအား ေက်းရြာအလယ္ဗဟိုရွိ ကြက္လပ္သို႔ ဆြဲေခၚလာေစေလသည္။
ဖြန္ဂါဘီရာသည္ အက်ဥ္းသား (မာတာဘယ္လီ လူမ်ိဳးအား) ရွိဳနဘာသာျဖင့္ ညြန္ၾကားခ်က္ ေပးေလသည္။ သူက ေမးသည့္ေမးခြန္းကို အက်ဥ္းသားက မာတာဘယ္လီဘာသာျဖင့္ အဘိုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီအား ေမးရမည္ ျဖစ္ၿပဲီး အဘုိး ႀကီးက ျပန္ေျဖၾကားသည္ကုိ ရွိဳနာဘာသာျဖင့္ ဖြန္ဂါဘီရာထံ ျပန္၍ အစီရင္ခံရ မည္ ဟု အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
ယင္းသို႕ ညြန္ၾကားၿပဲီးေနာက္ ဖြန္ဂါဘီရာက စတင္ေမးခြန္းထုတ္ေလသည္။
"ကဲ… အဘုိုးႀကီးကို ေျပာလုိက္စမ္း ငါဟာ သူ႔အေဖပဲလုိ႔"
မာတာလီ အက်ဥ္းသားလည္း အဘုိးႀကီးႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာလုိက္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဖြန္ဂါဘီရာထံ ျပန္ အစီရင္ခံေလသည္။
"ဗိုလ္မႈး ခင္ဗ်ား အဘုိးႀကီးက ေျပာပါတယ္။ သူ႔ဖခင္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ေတာေခြး တစ္ေကာင္ မဟုတ္ဘူးတဲ့"
ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ သူ႔အား ေတာေခြးႏွင့္ ႏိႈင္းေျပာခံရသည္ကုိ ေဒါသထြက္လာ ေလသည္။
"ေဟ့ေကာင္ သူ႔ကို ေျပာလုိက္စမ္း။ ငါဟာ သူနဲ႔တကြ သူတုိ႔ ရြာသားေတြကို စိတ္ေစတနာေကာင္း ထားခဲ့သေလာက္ အခုေတာ့ အဘုိးႀကီးကုိ ငါက အလြန္ မေက်မနပ္ျဖစ္မိတယ္။ စိတ္လည္း ဆုိးတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္။ ငါ့မွာ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္တယ္"
"ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ဗ်ား အဘိုိးႀကီးဗူဆာမန္ဇီက ေျပာပါတယ္။ သူ႔ေၾကင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္၇တယ္ဆုိရင္ သူကေတာ့ အလြန္ေက်နပ္ သေဘာက်ပါ တယ္တဲ့"
"အဘုိးႀကီး ဟာ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ရန္သူေလးဦးကို အကာအကြယ္ေပးၿပီး အစာ ေရစသာေတြပါ ကူညီ ေထက္ပံ့ ေနတာ ငါသိတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္"
"ႏုို္င္ငံေတာ္ ရဲ႕ ရန္သူေတြ ၀ွက္ထားတာ လုံး၀မရွိပါဘူးလုိ႔ ေျပာပါတယ္"
"ေကာင္းၿပီ၊ အခု မင္းက ဟုိဘက္က ရြာသူရြာသားေတြကို ေျပာလုိ္က္စမ္း။ ငါတို႔က ႏိုင္ငံေတာ္ကို သစၥာေဖာက္သူေတြ ပုန္းေနတဲ့ေနရာကုိ သိခ်င္တယ္လုိ႔ ထပ္ေျပာလုိက္။ အဲဒီလူေတြရွိရာေနရာကို ရြာသူရြာသား ေတြက ငါတုိ႔ကို လုိက္ျပမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူမွ ထိခိုက္နစ္နာမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္"
မာတာဘယ္လီ အက်ဥ္သား (စကားျပန္) က အမ်ိဴးသမီးမ်ားဘက္သို႔ လွည့္၍ မာတာဘယ္လီဘာသာျဖင့္ ဖြန္ဂါဘီရာ၏ စကားကို အေသးစိတ္ ေျပာျပလုိက္ သည္။
သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စကားျပန္လုပ္သူကိုသာ ျပဴး က်ယ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
ထုိအခုိ္က္ ကေလးငယ္တစ္ဦး ဟစ္ေအာ္ငိုေၾကြးေလရာ မိခင္ျဖစ္သူက ကေလး အား ကပ်ာကယာ ေခ်ာ့ေမာ့ရင္း ႏို႔တုိက္လုိက္မွ ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ က်န္လူ အားလုံးသည္ တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ ေန၍သာ ေငးၾကည့္ေနၾကေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္နာစစ္သားမ်ားသည္ အဘိုးႀကီး ဗူဆာမန္ဇီအား လက္ျပန္ႀကိဳးတပ္ေႏွာင္ လုိက္ၿပီး စစ္သားတစ္ဦးက ႀကိဳးေပးသတ္ရန္ ျပင္ဆင္သည့္ အေနျဖင့္ ႀကိဳးတစ္ ဖက္၌ ကြင္းျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္လုိက္သည္။
ထုိ႔ုေနာက္ႀကိဳးစတစ္ဖက္ကုိ ေျပာင္းဖူးသိုေလွာင္သည့္ စင္ႀက၊ီး၏ သစ္သားတန္း ႀကီးေပၚသို႔ ပစ္တင္ခ်ည္ေႏွာင္လုိက္ၿပီး ကြင္းပါေသာ ႀကိဳးတစ္ဖက္ကိုမူ အဘုိး ႀကီး၏ လည္ပင္းတြင္ စြပ္ထားလုိက္ သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖြန္ဂါဘီရာ သည္ စကားျပန္ အက်ဥ္းသားအားေျပာျပသည္။
"သည္လူေတြ ကို ရွင္းရွင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာလုိက္စမ္း။ သူတုိ႔အထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က သစၥာ ေဖာက္ေကာင္ ေတြ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ေနရာကို လုိက္ျပမယ္ဆုိရင္ အခုေပးမယ့္ အျပစ္ဒဏ္ကို ခ်က္ခ်င္း ပယ္ဖ်က္ရပ္ပစ္လုိက္ မယ္လို႔ ေျပာလိုုက္"
ဆက္ရန္
.
3 comments:
စာေတြ ထပ္ေနသလိုပဲ .........ဒါေပမယ့္ မဖတ္ပဲလဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး.....ဇာတ္သိမ္းေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ဖတ္မယ္ဗ်ိဳ႕ ...
Thanks.
Ray
ဇတ္ရွိန္တက္လာျပီ..
Post a Comment