သဒိုး အပိုင္း (၇)

(၇)

သားေယာက်္ားကေလး ရၿပီဆိုကတည္းက ဒိုးကေလး မ်က္ႏွာေမာ္ၿပီ။ သူ႔တစ္သက္ ဘယ္မိန္းမကိုမွ မက္ေရ စက္ေရ ႀကိဳက္လွေခ်ရဲ႕ မရွိခဲ့ရာက ႀကိဳက္မိတဲ့ မိန္းမကိုလည္း သူတကာေတြ ဘာေျပာေနေန ေပါင္းခဲ့တယ္။ ဓာတ္ေတာ္ေျပာေျပာ ကလိန္ေစ့ေျပာေျပာ ဒိုးကေလးက မမႈဘူး။ ရြာတကာက ေမးေငါ့ တာလည္း သူအသိပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္မွ မေနေပါင္။ ကုိယ္ခ်စ္လို႔ယူတဲ့ မယား ဘယ္သူေတြက ၾကားထဲက နာစရာပါလို႔လဲ ထင္ခဲ့သူကိုး။ ပန္းညိဳကို ယူတယ္။

ပန္းညိဳ လုပ္ေကၽြးတာ စားခဲ့တယ္။ ေရသီနားခုိ တယ္ ေျပာေျပာ ဒိုးကေလးကျဖင့္ ေနတတ္လိုက္တာမွ။ ေနာက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေယာကၡမႀကီးနဲ႔ သဒိုးအလုပ္ လုပ္ခဲ့ေတာ့တာ။ ဒါလည္း အေျပာမလြတ္ဘူး။ အကုသိုလ္မ ကို ယူေတာ့ အကုသိုလ္ အထုပ္ကို ရြက္ရၿပီေပါ့တဲ့။ ေျပာသာ ေျပာၾကတာပါ။ ဘယ္သူကမွ အကုသိုလ္ တစ္ပဲသား ခြဲေ၀ယူခဲ့ၾက တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ထမင္းတစ္လုတ္ ေရတစ္မႈတ္လာကမ္း ၾကတာ မရွိဘူး။ ဒိုးကေလးကို ၾကည့္ၾကတဲ့ အၾကည့္ကိုက မတူသလို မတန္သလို မ်က္လံုးေတြလုိ႔ေတာင္ ထင္မိ တယ္။

သည္အလုပ္က နာမည္ဆိုးသေလာက္ စီးပြားက် ျဖစ္သလားဆိုေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ပိုတယ္ လွ်ံတယ္လို႔ လည္း မရွိခဲ့ဘူး။ ပန္းညိဳ အမဲသားလည္း ေရာင္းတယ္ ဆိုတာကလည္း အမဲတစ္ေကာင္လံုး ေတာင္းထဲ ထည့္ေရာင္း ရတာမွ မဟုတ္တာ။ သူတကာ အမဲေပၚ ၀က္ေပၚရယ္လို႔ လာအပ္တာကို ေပၚခရယ္လို႔ ေပးတဲ့ ေ၀စု ေလာက္ ရတာပါ။ မေပၚရတဲ့ေန႔ ဘာ၀င္ေငြမွကို မရွိတာ။ ေပၚခ အမဲတြဲ၊ ကလီစာ တြဲကလည္း အကုသိုလ္ နဲ႔ ခ်ိန္ရင္ အရင္းထဲကေတာင္ ပါေသးတာပါ။

ဒိုးကေလးကေတာ့ မုိးလင္းရင္ ေခ်ာက္ဘက္သြားရၿပီ။ ပန္းညိဳက ခံေတာင္းပက္လက္နဲ႔ ခ်ိန္ခြင္ တစ္လက္ ေခါက္ခ်ိဳး ထည့္ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခ်ာက္ထဲ ဆင္းၾကရၿပီ။ ေယာကၡမက သမီးထုပ္ လာတဲ့ ထမင္း အဆာေျပ စားၿပီး သားအဖသံုးေယာက္ ႏြားဆြဲလာမယ့္၊ ကၽြဲဆြဲလာမယ့္လူ ေမွ်ာ္ရၿပီ။ လာတဲ့ေန႔ ေငြ၀င္တယ္။ မလာတဲ့ေန႔ ေငြမ၀င္ဘူး။ လာတဲ့ ကၽြဲ၊ ႏြားဆိုတာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး။ နအို နမင္း ဆြဲလာတာ ရွိသလို ခုိးႏြား ဆြဲလာၾကတာလည္း ရွိတယ္။ အလည္လြန္လာတဲ့ ႏြားအစေပ်ာက္ရ တာလည္း ရွိတယ္။ ေက်းစြန္ရြာဖ်ားဆိုေတာ့ တရားဥပေဒကလည္း ရုတ္တရက္ ေရာက္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေပၚၿပီးသား အမဲ ရြာတကာ လည္ေရာင္းေတာ့လည္း ဘယ္ရြာက ဘယ္သူ႔ႏြား သိႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကိုး။

"စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ငါ့အလုပ္ကို ခုိးရာပါ လက္ခံရေတာ့ ငါလည္း ခုိးျခင္း ငါးပါးေျမာက္တယ္ ... ကၽြဲႏြားပိုင္ရွင္ က လာစုံစမ္းေတာ့လည္း ႏြားအေရာင္ အေသြးကအေစ တလြဲေျပာရတယ္ ... ညာရတယ္ ... သတ္လည္း သတ္ရေသးတယ္ ... အရက္ကလည္း ေသာက္မွ လက္ၿငိမ္တယ္ ကံငါးပါးမွာ ေလးပါး ပ်က္ရၿပီ ေကာ ပန္းညိဳရဲ႕ ... ကာေမသုမိစၦာ တစ္ပါးက်န္ေတာ့သာပါလားဟာ မေကာင္းလိုက္တာ ..."
မေကာင္းလိုက္တာ ဆိုေပသိ ဒိုးကေလးက ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။ အရင္က မယားတင္ရွိတာ၊ ခုက သားကေလး ဒိုးေကာင္း ပါ ရွိေနၿပီ။ သည္သားေမြးကတည္းက ဒိုးကေလးဘ၀ ပိုျပည့္စုံသြားတယ္ ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ခ်စ္လိုက္ ရတာ တုန္လို႔။

မီးေနရက္ေတြ မီးတြင္းရက္ေတြတုန္းက ပန္းညိဳ ရြာစဥ္မလွည့္ႏိုင္ေတာ့ ပန္းညိဳရဲ႕ ညီမ၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္ က လွည့္ေရာင္းေပးရတယ္။ ကေလး မတီမတာ ရင္ခြင္အပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ပန္းညိဳ ညီမ ၀မ္းကြဲ ပုေတးကုိ အားကိုး ရတာပါ။ ပုေတးကလည္း လင္နဲ႔ပါ။ ပုေတးနဲ႔ ဒိုးကေလး အလုပ္သဘာ၀ ဆက္စပ္ ရာက အ၀င္ အထြက္ အထိအေတြ႕ မ်ားလာေတာ့ ေက်ာပုတ္ ေခါင္းပုတ္ ျဖစ္လာတာကို ပန္းညိဳက မႀကိဳက္တာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ သည္ေတာ့ ပုေတးကို ဟင္းတစ္ခ်က္ စာေပးၿပီး ျပန္လႊတ္၊ ပန္းညိဳပဲ ခံေတာင္း ေခါင္းျပန္ရြက္ ရတာပါပဲ။ ပုေတး ကို ျပန္ေမာင္းထုတ္လုိက္ေတာ့ ဒိုကေလး မေက်နပ္ခ်င္ဘူး။
"နင့္ႏွယ္ဟာ ... ပုေတးက ကိုယ့္ကူေနသဲ့ဟာ .. မေကာင္းထင္ရတယ္လို႔ ..."

"ေတာ့္မွာ ကံငါးပါး ျပည့္သြားမွာစိုးလို႔ေတာ္ေရ႕ ငါးပါးသီလ တစ္ပါးေတာ့လံုမွ ႏို႔မို႔ ေခြးျဖစ္ေတာ့မယ္"
"ေခြးျဖစ္ေတာ့ လည္း ေပၚလိုက္ရုံေပါ့ဟာ ..."
သည္ကိစၥ သည္ေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕ ေအာက္ေမ့ရတာပါ။ ပန္းညိဳက ရြာတကာ လည္လို႔ ကေလး ႏို႔ဆာခ်ိန္ ႏို႔ရည္မ်ား "ရင္"က သက္ရင္ အမဲျမန္ျမန္ ကုန္ပါေစ ဆုေတာင္းမိရတယ္။ ကေလးအပ္ခဲ့တဲ အိမ္ကလည္း မိခင္ႏို႔ယိုတဲ့ အိမ္ပါ။ ႏို႔တိုက္ထားေနက်ပါ။ ဒါေပမယ့္ မေအဆိုေတာ့ ႏို႔ယိုရင္ သားကို သတိရတယ္။ ပန္းညိဳက တစ္ခါတစ္ခါ ဘ၀မ်ား ပင္ပန္းလိုက္တာ ေအာက္ေမ့မိတယ္။
ပန္းညိဳ အရင္လင္သား ေရႊေတာ္တက္သလို တစ္မိသားစုလံုး ေရႊေတာတက္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ၀င္လာ မိတယ္။

ဒိုးကေလးက လက္မခံပါဘူး။ ေရႊေတာ သြားၿပီး သူဘာလုပ္တတ္မွာတဲ့တုန္း။ ခုအလုပ္က ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီ။ ေရႊေတာက အလုပ္ၾကမ္းဆိုေတာ့ ငွက္ေတာ ေခြးေတာ တိုးရတာနဲ႔ ၿပီးရတာ၊ သဒိုး အလုပ္က သူမွလုပ္လို႔ ျဖ္စတယ္လို႔လည္း မာနခ့ေသးတာပါ ပါတယ္။ ဒိုးကေလးက ေရႊေတာ မလုိက္ ခ်င္တာ မလိုက္ခ်င္ဘူး မေျပာဘူး။ နင့္လင္ႀကီး ေအာက္ေမ့လို႔လားလို႔ ေသသူနဲ႔ ျပန္ေပးစားေနလို႔ ေနာက္ထပ္ မေျပာ၀ံ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်က္ေတာ့ ျပန္ပက္လုိက္ေသးတာပါ။

"ေတာ္ေသရင္ နတ္စိမ္းျဖစ္မစိုးလို႔ ေျပာသာ ေတာ္ေရ႕ ... က်ဳပ္ကို မတရားမေျပာနဲ႔ ... ေတာ္ လုပ္ခ်င္ မွ လုပ္ ... ေတာ္မွ လုပ္ႏိုင္ရင္ က်ဳပ္က ေရာင္းႏိုင္ပါ့ ... ဘုိးၾကာေပၚ့ သမီး ဆယ္ရြယ္ ခါးေစာင္းတင္ လာတဲ့ မိန္းမပါ ..."

ဒိုးေကာင္း ရွစ္လသားအရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ ကံၾကမၼာက တစ္မ်ိဳးလွည့္ ျပန္တယ္။ ဘုိးၾကာေပၚ တစ္ေယာက္ ေခ်ာက္ထဲမွာပဲ အမဲရိုး၊ ကၽြဲရိုးေတြၾကား ဆံုးရွာေတာ့ ဒိုးကေလးက ေယာကၡမရာထူး ဆက္ခံရတာပါ။ အရက္ကလည္း မနက္ေရ ညေရ ျဖစ္လာၿပီ။ သားဒိုးေကာင္းကိုေတာ့ တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္ရွာတာလား။ ေသွ်ာင္ပြႀကီးနဲ႔ အက်ႌခၽြတ္ႀကီးနဲ႔ သားကို ခ်ီဟယ္ ေပြ႕ဟာ္နဲ႔ ဆိုတာေတာ့ ၀တ္မပ်က္ ဘူး။ တစ္ရက္မွာေတာ့ အကုသိုလ္ေခ်ာက္ႀကီးထဲက ရုန္းတတ္ဖို႔ အေျခအေနေပၚလာ ျပန္တယ္။

ဒိုးကေလးမွာ သားေယာက်္ားကေလး ရၿပီၾကားလို႔ ကုကၠိဳကုန္းက ဘုိးပ်ားအံုဘြားမႈံတို႔က ေျမးကေလး ျမင္ခ်င္တယ္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေယာကၡမ သဒိုးႀကီးလည္း မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သားနဲ႔ ေခၽြးမ ေျမးကေလးကိုပါ ျပန္ေခၚခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေျမးကေလးကေတာ့ အဓိကေပါ့။ ကိုယ့္မွာ ေျမနဲ႔ ယာနဲ႔ ရွိပါလ်က္နဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာသား ဒိုးကေလး "သဒိုး" ျဖစ္ေနတာ စိတ္မခ်မ္းသာၾကဘူး။ သည့္ထက္ ေျမးကေလးေရွ႕ေရး ရင္ေလးမိၾကတာလည္း ပါမွာေပါ့။ ေခၽြးမ ပန္းညိဳမေတာ့ တယ္မၾကည္ သာခ်င္ၾကဘူး။

ကုကၠိဳကုန္းသားဘိုးစုံက ရြာကို ျပန္ေစခ်င္ေၾကာင္း လာေျပာေတာ့လည္း ဒိုးကေလးက မိဘႏွစ္ပါးကိုလည္း သူ႔ကို တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္ရွာခဲ့ၾကတာပါလားဆိုတာကိုလည္း သိၿပီ။ အေဖနဲ႔ အေမ အိုမင္းတြင္းဆံုး က်ေနၿပီဆိုတာလည္း သိၿပီ။ ေျမးကေလး ခ်ီခ်င္ရွာမွာေပါ့။ သီလေကာင္းလို႔ အသက္ရွည္ေသးရင္ ေျမးရွင္ျပဳကေလး မီခ်င္ရွာမွာေပါ့။

"မင္းတို႔အတြက္ ရယ္လို႔ လက္သမား ညႊန္႔ေမာင္ေခၚၿပီး အိမ္ေနာက္ဘက္မယ္ တဲရာကေလး ေကာင္း ေကာင္း ထုိး ေနၾကပါေရာ့လား ငဒိုးရဲ႕ ... ခမ်ာမ်ား ႀကီးၾကပါၿပီကြာ ... မ်က္စိ မမွိတ္ခင္ မင္းတစ္လွည့္ ေစာင့္ေရွာက္ ေစခ်င္သာပဲ ... အမယ္ႀကီးက ယဲ့ယဲ့က်န္ေတာ့သာ ... မင္းအေဖကေတာ့ မာပါရဲ႕ ..."

"ဘုိးစုံရာ ... က်ဳပ္ကလည္း အမုိက္ႀကီးကမ္းကုန္ဆိုတာ မ်ိဳးပါလားဗ်ာ အေဖတုိ႔ အေမတို႔မွ မေခၚရင္ က်ဳပ္ကလည္း ကုကၠိဳကုန္း ေျခမလွမ္းဘူးဆိုတဲ့ မာနနဲ႔ ေပေနသာပါ ... က်ဳပ္မွားခဲ့တယ္ ... ခက္သာက ပန္းညိဳ က ရွိေသးတယ္ ... သူဘယ္မ်က္ႏွာနဲ႔လိုက္မွာတုန္း ... လိုက္လာလို႔ ၾကည္သာရင္ေတာ္ရဲ႕ ... မၾကည္သာ ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ ေညာင္ကားယား ျပန္ေျပးရမွာဗ်"
"မဟုတ္သာ ငဒိုးရာ မိဘမ်ား အရြယ္ေတြလည္း ရၾကပါၿပီကြာ ... ဒါေတြလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး ... ေခၚမွေတာ့ ခြင့္လႊတ္ လို႔ ေခၚၾကသာေပါ့ကြ ... မင္းႏွယ္ ... အသစ္မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔ ... မင္းအသက္ မင္းျပန္တြက္ေလ ... မငယ္ ေတာ့ဘူးကြ ... နာစရာကို လြမ္းစရာနဲ႔ ေျဖၾကပါၿပီကြာ ... ျပန္ၾကပါ ... ဘႀကီးလည္း ရွိပါတယ္ ..."

ေလွ်ာင္ႀကီးေဗြ ဒိုကေလးက ေခ်ာက္ထဲက သစ္ပင္ကိုင္း တစ္ကိုင္းမွာ ေစာင္ပုခက္ခ်ိတ္ထားတာကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ပုခက္ထဲမွာ ဒိုးေကာင္းက အိပ္လို႔။ ဘုိးေအဘြားေအေတြက မင္းကို ေမွ်ာ္ၾက ပတဲ့ ငါ့သားေရ လို စိတ္ထဲက ေရရြတ္လိုက္တယ္။ ဘုိးစုံ ျပန္ေတာ့လည္း ဒိုးကေလးရင္ေတြ တလွပ္လွပ္နဲ႔ က်န္ခဲ့ ေလရဲ႕။

အခန္း (၈) ဆက္ရန္
.