ကိုႀကီးေက်ာက္ နဲ႕ စာဖတ္သူ အားလံုး အတြက္

 ဗုဒၶ နွင္႔ က်န္းမာေရး

ေရာဂါေဝဒနာ ေပ်ာက္ကင္းလာေစရန္ အတြက္ လူနာအေနႏွင္႔လည္း သမားႏွင္႔လည္းေကာင္း သူနာျပဳ ႏွင္႔ လည္းေကာင္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သင္႔၏ ဟု ဗုဒၶက ညႊန္ၾကား ေဟာျပ ထားေတာ္မူသည္။ မည္ကဲ႕ သို႕ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ ရမည္နည္း။

လူနာသည္ ေရာဂါ ႏွင္႔ မတည္႕ေသာအစာကို ေရွာင္က်ဥ္ၿပီး တည္႕ေသာ အစာကိုသာ အတိုင္းအတာ ႏွင္႔ စားရမည္။ မည္မွ် စားသင္႔သည္ ကိုသိထားရမည္။ သမားေပးေသာ ေဆးကို မညည္းမညဴဘဲ စားရမည္။ မိမိ၏ သမား သို႕မဟုတ္ သူနာျပဳအား မိမိေရာဂါေ၀ဒနာ အေၾကာင္းကို ရုိးသားစြာ တင္ျပရမည္။ မခ်ိမဆန္႕ ေရာဂါေဝဒနာ နာက်င္ခံခက္ ျဖစ္ေနသည္႕ အခိ်န္၌ ပင္ျဖစ္ေစ၊ ေဝဒနာကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစား ရမည္။

အဂၤုတၱရနိကယ္၊ တိကနိပါတ္

နာမက်န္းျဖစ္ေနေတာ္မူသည္႕ အခါ၌ ဗုဒၶ သည္ တည္ၿငိမ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးေတာ္ ျဖင္႔ ေနထိုင္ သီတင္း သံုးေတာ္ မူသည္ဟူ၍ သုတၱန္ေဒသနာေတာ္ မ်ား၌ ေျပာဆိုထားသည္။ မိမိအေပၚ ေဒဝဒတ္ေက်ာက္တံုး တြန္းခ်သည္ ျဖစ္၍ ေျခေတာ္ တြင္ ေက်ာက္တံုး အစိတ္အပိုင္း ထိမွန္သြားေသာအခါ ဗုဒၶသည္ မခိ်မဆန္႕ နာက်င္ျခင္း ျဖစ္ေတာ္ မူသည္။  သို႕ေသာ္လည္း သတိသမၸဇဥ္ ႏွင္႔ ယွဥ္လ်က္ နာက်င္ျခင္းကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိေအာင္ လုပ္ေတာ္မူသည္။

 သံယုတၱနိကာယ္

 

ပရိနိဗၺာန္ စံခ်ိန္၌လည္း ဗုဒၶသည္ ကိုယ္ခႏၶာ နာက်င္ျခင္းကို သတိ သမၸဇဥ္ႏွင္႔ ယွဥ္လ်က္ ခံေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ထူးျခားေသာ စြမ္းအားကို ေဆာင္လ်က္ ပါဝါမွ ကုသိနာရုံသို႕ ေနာက္ပါ ရွင္အာနႏၶာ  ႏွင္႔ အတူ ႀကြေတာ္မူသည္။ ယင္းသို႕ၾကြရာတြင္ လမ္းခရီး ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ား၌ ပန္းလ်ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာ အပန္းေျပေစရန္ နားနားၿပီးမွ ၾကြေတာ္မူသည္။

ဒီဃနိကာယ္

တစ္ခါတုန္းက ေဗလုဝဂါမ၌ ဗုဒၶသည္ အျပင္းအထန္နာမက်န္းျဖစ္ျခင္း ကို သတိသမၸဇဥ္ႏွင္႔ ယွဥ္လွ်က္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိေအာင္ ေနေတာ္မူေသာေၾကာင္႔ ေဝဒနာကင္းရွင္းၿပီးက်န္းမာျခင္း ျဖစ္လာသည္ဟု မဟာ ပရိနိဗၺာနသုတ္ ၌ ေဖာ္ျပထားသည္။

စိတ္ဓါတ္ႀကံ႕ခိုင္သူမ်ားသည္ ေရာဂါေဝဒနာ မ်ားကို ခံႏိုင္ရည္ရွိၾကသည္.။ တစ္ခါတုန္းက နကုလပိသာ သည္ အသက္အရြယ္ အိုမင္း ရင္႔ေရာ္ ေနေတာ္မူၿပီျဖစ္ သည္႕ ဗုဒၶထံ ေရာက္သြားေသာအခါ ဗုဒၶ က နကုလပိတာ အား ကိုယ္ခႏၶာ နာမက်န္း ျဖစ္ေနေစကာမူ စိတ္ဓါတ္ ႀကံ႕ႀကံ႕ခိုင္ခိုင္ ရွိေနေစရန္ ညႊန္ၾကား ေတာ္ မူသည္။

သံယုတၱနိကာယ္

ကိုယ္ခႏၶာ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းႏွင္႔ စိတ္နာမက်န္းျခင္း ဟူ၍ ေဝဒနာ ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။

 ေဒြေဝဒနာ ကာယိကာစ

ေစတသိကာစ

အကယ္၍ ပုဂၢိဳလ္တဦး တေယာက္ အေနႏွင္႔ ကိုယ္ခႏၶာ နာမက်န္း ျဖစ္လာသည္႕အတြက္ စိတ္ဓါတ္က်ၿပီး ပူပန္ေသာက ေရာက္ေနပါလွ်င္ စိတ္နာမက်န္းျခင္း ထပ္ဆင္႔တိုးလာသည္။. ျမွားႏွစ္စင္း အပစ္ခံရသူႏွင္႔ တူသည္။

သံယုတၱနိကာယ္

စိတ္ဓါတ္ႀကံ႕ခိုင္သူသည္ မိမိ၏ စိတ္ဓါတ္ႀကံ႕ခိုင္ျခင္း၊ အခ်ဳိးအစားႏွင္႔ ေလ်ာ္ညီစြာ စိတ္ကို က်န္းမာ ေအာင္ ထားႏိုင္သည္။ ရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္ သည္ စိတ္ဓါတ္ႀကံ႕ခိုင္မႈ အျပည္႕အဝရွိေသာေၾကာင္႔ ကိုယ္ခႏၶာ နာက်င္ျခင္း ကိုသာသိသည္။ စိတ္နာက်င္ျခင္းကို မသိေပ။

ေသာဧကံ ေဝဒနာ ေဝဒိယတိ 

ကာယိကံ နေစသတိကံ

သံယုတၱနိကာယ္

သုတၱန္ေဒသနာေတာ္မ်ားစြာ၌ ကိုယ္ခႏၶာ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္းကို ကုစားရန္အတြက္ ေဗာဇၥဳဂၤသုတ္ (ေဗာဇၥဳင္သုတ္) ရြတ္ဖတ္ သရဇၥဳာယ္ရသည္စု ညႊန္ျပထားသည္။ ရွင္မဟာကသ၁ပႏွင္႔ ရွင္မဟာ ေမာဂၢလန္ မေထရ္ျမတ္တို႕ နာမက်န္းျဖစ္ေသာအခါ ေဗာဇၥဳင္သုတ္ ကို ဗုဒၶ ရြတ္ေတာ္မူ ေသာေၾကာင္႔ ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ႏွစ္ပါးလံုး ပံုမွန္အတိုင္း က်န္းမာလာသည္။

သံယူတၱနိကာယ္

တစ္ခါက ဗုဒၶာ နာမက်န္းျဖစ္ေတာ္မူေသာအခါ စုႏၵမေထရ္အား ဗဗာဇၥဳင္သုတ္ အရြတ္ခိုင္းေတာ္မူသည္။ ေဗာဇၥဳင္သုတ္ကို နာၾကားေတာ္မူေသာအခါ ဗုဒၶသည္ ေဝဒနာ ကင္းရွင္းၿပီး က်န္းမာျခင္း ျဖစ္လာ ေတာ္မူသည္။

ေဗာဇၥဳဂၤသံယုတ္

တစ္ခါကလည္း ဂိရိမာနႏၵရဟန္း နာမက်န္းျဖစ္ေသာအခါ ဒသသညာ (သညာဆယ္ပါး) အေၾကာင္း ေဟာျပလွ်င္ ဂိရိမာနႏၵာရဟန္းက်န္းမာလာလိမ့္မည္ဟု ဗုဒၶက ရွင္အာနႏၵာအား မိန္႕ေတာ္မူသည္။

ဒသသညာ (သညာဆယ္ပါး)ကား

၁။ အသုဘသညာ (impurity of the body)

၂။ မရဏသညာ(Ending of all component things)

၃။ အာဟာေရ ပဋိကူလသညာ(Disgustiveness with nutriment)

၄။ သဗၺေလာေက အနဘိရတသညာ(Disen chantment with the entire world)

၅။ အနိစၥသညာ(Impermance)

၆။ အနိစၥ ဒုကၡသညာ(Perception of suffering)

၇။ ဒုေကၡ အနတၱသညာ(Egolessnes)

၈။ ပဟာနသညာ(Elimination of sense pleasure )

၉။ ၀ိရာဂသညာ(Detachment)

၁၀။ နိေရာဓသညာ(Cessation)

ရွင္အာနႏၵာသည္ ဗုဒၶထံေတာ္မွ ေဒသသညာ တရားေတာ္ကုိ နာၾကားျပီးလွ်င္ ယင္းတရားေတာ္ကို ဂိရိမာနႏၵ ရဟန္းသည္ ေရာဂါေ၀ဒနာ သက္သာရာ ရသြားသည္။

တစ္ခါတုန္းက ရဟန္းမ်ားၾကားထဲတြင္ အကၽြမ္း၀င္သူရဟန္းမရွိေသာ ရဟန္းျဖစ္စ ရဟန္းတစ္ပါး နာမက်န္းျဖစ္ေနေၾကာင္း ၾကားသိေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶသည္ ထိုရဟန္းထံ ၾကြသြားေတာ္မူသည္။  (သံယုတၱနိကာယ္)

ဗုဒၶၾကြလာေတာ္မူသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာ အခါ ထိုရဟန္းသည္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ အတင္းထသည္။ ဗုဒၶက လဲေလ်ာင္းျမဲ လဲေလ်ာင္းေနရန္ မိန္႕ေတာ္မူသည္။ တစ္ေနရာ၌ ထိုင္ေတာ္မူျပီးလွ်င္ ဗုဒၶသည္ ထိုရဟန္း၏ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို ေမးျမန္းျပီးလွ်င္ ေရာဂါသက္သာ မသက္သာ စံုစမ္းေတာ္ မူသည္။

ထိုရဟန္းက ေ၀ဒနာအျပင္းအထန္ ခံစားေနရေၾကာင္း အားနည္းေနေၾကာင္း သူ၏နာက်င္မႈသည္ သက္သာ မသြားဘဲ တိုး၍သာလာေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေျပာျပသည္။

ထိုအခါက ဗုဒၶက ထိုရဟန္းအား ပူပန္ေသာက ေနာင္တၾကီးစြာ ရေနပါသလားဟု ေမးျမန္းစံုစမ္းသည္။ ပူပန္ ေသာကေနာင္တၾကီးစြာ ရေနပါသည္ဟု ရဟန္းက ျပန္လည္ေျဖၾကားသည္။ ဗုဒၶက ထိုရဟန္းအား သီလ က်ိဳးပ်က္သည္႕အတြက္ မိမိကိုယ္မိမိ အျပစ္တင္ျခင္းမ်ိဳး ရွိေနပါသလားဟု ေမးျမန္းစံုစမ္း ေတာ္မူ ျပန္သည္။ ရဟန္းက သီလက်ိဳးပ်က္ျခင္း မရွိပါ၊ မိမိကိုယ္မိမိ အျပစ္တင္ျခင္းမ်ိဳးလည္း မရွိပါဟု ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားသည္။

ထိုအခါ ဗုဒၶက သီလက်ိဳးပ်က္ျခင္း အျပစ္မရွိလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ပူပင္ေသာက ေနာင္တရေနသနည္းဟု မိန္႕ေတာ္ မူသည္။ အရွင္ဘုရားက သီလ ၀ိသုဒၶိတရားကို မေဟာၾကားဘဲ ရာဂကင္းကြာမႈ (ရာဂ ၀ိရာဂတၳာ၀ယ) အတြက္သာ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏ဟု ရဟန္းက ေလွ်ာက္ထားသည္။ ေက်နပ္အားရျခင္း ျဖစ္ သြားေတာ္မူေသာ ဗုဒၶက သာဓု သာဓု သာဓု ဟု ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာၾကားေတာ္မူသည္။

ထိုေနာက္ ဗုဒၶက အာရံုခံ ဣေျႏၵတို႕သည္ အနိစၥျဖစ္၏။ ဒုကၡျဖစ္၏။ အနတၱျဖစ္၏။ ထိုေၾကာင့္ ဣေျႏၵတို႕ကို တြယ္တာကပ္ျငိျခင္း မရွိေတာ့ေပ ဟူ၍ တရားေဒသနာ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ ယင္းဓမၼေဒသနာကို ေဟာၾကားေသာအခါ တရားအျမင္ (ဓမၼစကၡဳ) ျဖစ္ေပၚလာျပီးလွ်င္ ထိုရဟန္းသည္ ျဖစ္ျခင္း သေဘာတရားရွိေသာ အရာအားလံုး ပ်က္ျခင္းသေဘာတရားရွိ၏ သိျမင္သေဘာေပါက္ သြားသည္။ တျခားစကားလံုးျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ ေသာတာပႏၷ (ေသာတာပန္) ျဖစ္သြားသည္။

ေသာတာ ပတၱိသံယုတ္၏ အဆိုအရ တစ္ခါတုန္းက နာမက်န္းျဖစ္ေနေသာ အနာထပိ႑ိက (အနာထပိဏ္သူေဌး) သည္ ရွင္သာရိပုၾတာကို ပင့္ဖိတ္သည္ျဖစ္၍ ရွင္သာရိပုၾတာ သည္ အနာထပိ႑ိက ထံ ၾကြ သြားေတာ္မူသည္။

သံယုတ္တၱိနိကာယ္

ေရာဂါေ၀ဒနာခံစားေနရသည္ အေၾကာင္း  အနာထပိ႑ိက က ေလွ်ာက္ထားေျပာျပေသာေၾကာင့္ ရွင္သာရိပုၾတာက အနာထပိ႑ိကအား ယခင္က ေဆာက္တည္ထားခဲ့ေသာ သီလကို ျပန္လည္ သတိရ ေစခဲ့သည္႕ တရားေဒသနာကို ေဟာၾကားလ်က္ သရဏဂံု သံုးပါးကို ယံုၾကည္မႈ မရွိေသာ သီလမရွိေသာ ပုထုဇဥ္ ပုဂၢိဳလ္သည္ ကိုယ္ခႏၶာခ်ဳပ္ျငိမ္းသည္႕အခါ ဒုဂၢတိဘံုလားရသည္ဟု မိန္႕ၾကားေတာ္မူသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အနာထပိ႑ိကသည္ ခိုင္ျမဲစြာ သရဏဂံုတည္ျပီး သီလရွိသူ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ သရဏ ဂံု တည္ျပီး သီလရွိသူ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လွ်င္ ေရာဂါေ၀ဒနာကို ခံႏိုင္ရည္ရွိသည္ဟုလည္း ရွင္သာရိပုၾတာက အနာထပိ႑ိကကို ေဟာျပေတာ္မူသည္။

အယူမွားျပီး မဂၢင္ရွစ္ပါးတရားကို မက်င့္သံုးေသာ ပုထုဇဥ္ ပုဂၢိဳလ္သည္ ကြယ္လြန္ေသာအခါ၌  ဒုဂၢတိဘံု ေရာက္ရသည္ဟု ရွင္သာရိပုၾတာက ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ သို႕ေသာ္လည္း  အနာထိပ႑ိကသည္ မဂၢင္ရွစ္ပါး တရားကို က်င့္သံုးသူပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ မဂၢင္ရွစ္ပါးတရား က်င့္သံုးသူသည္ ေရာဂါေ၀ဒနာကို ခံႏိုင္ရည္ရွိသည္။ ေရာဂါေ၀ဒနာ၏ လႊမ္းမိုးျခင္းကို မခံရဘဲ ေ၀ဒနာသက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားေသာ အနာထပိ႑ိက သည္ အိပ္ယာမွ ထလာျပီးလွ်င္ ရွင္သာရိပုၾတာအား ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးသည္။

တစ္ေန႕ေသာအခါ၌ အနာထပိ႑ိကသည္ နာမက်န္းျဖစ္လာျပန္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း ေသာတာပတၱိ သံယုတ္၌ ေဖာ္ျပထားသည္။

အခါတစ္ပါး၌ အနာထပိ႑ိကသည္ နာမက်န္းျဖစ္လာ၍ ရွင္အာနႏၵာကို ပင့္ဖိတ္သည္။ ရွင္အာနႏၵာသည္ လူမမာ အနာထပိ႑ိက၏ အိပ္ယာေဘး ၾကြလာျပီးလွ်င္ တရားေဒသနာေဟာၾကားသည္။ သရဏဂံု မတည္ေသာ သီလမရွိသူ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္သည္ ေသခါနီး၌ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသည္။ ထိတ္လန္႕ ေၾကာက္ရြ႕ံ သည္။ သို႕ေသာ္လည္း သရဏဂံုတည္ျုပီး သီလရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ေသခါနီး၌ မရဏ ေဘး ကို ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္း မျဖစ္ေပ။

အနာထပိ႑ိကက မိမိ သရဏဂံုတည္ျမဲေၾကာင္း လူဒါယကာတို႕ ေစာင့္ထိန္းအပ္သည္႔ သီလ မက်ိဳး မေပါက္ ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေျပာျပေသာအခါ ရွင္အာနနၵာက အနာထပိ႑ိကကို ေသာတာပန္ တည္ျခင္း သည္ အလြန္ၾကီးမားေသာ ေအာင္ျမင္မႈျဖစ္ေၾကာင္းမိန္႕ေတာ္မူသည္။ သို႕ရာတြင္ အနာထပိ႑ိ က ေရာဂါေ၀ဒနာခ်က္ျခင္း လက္ငင္း ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္ဟူ၍မူ မဆိုေပ။

အဂၤုတၱရနကာယ္

နာမက်န္းျဖစ္သည္႕အခါ၌ စိတ္ဓာတ္ အားေလွ်ာ့တတ္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ တရားဓမၼ က်င့္ၾကံျခင္းလမ္း၌ ေရွ႕တိုးသြားေစရန္ အတြက္ သတိရွိရမည္။ ေရာဂါေ၀ဒနာ သက္သာ သြားျပီးသည္႕ ေနာက္တြင္လည္း သတိလက္လြတ္မေနသင့္ေပ။ အေၾကာင္းမူကား ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေနပါက တရားဓမၼဆိုင္ရာ အဆင့္ျမင့္ေရာက္ႏိုင္သည္႕အခြင့္အလမ္း လက္လြတ္ ဆံုးရံႈး သြားႏိုင္သည္႕အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အထက္ပါ ပါဠိပိဋကတ္ က်မ္းဂန္မ်ား၏ မိန္႕ဆိုခ်က္အရ လူနာ၏ ေရာဂါေ၀ဒနာေပ်ာက္ကင္းေရးအတြက္ ဗုဒၶအလိုက် ကုစားနည္းသည္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ေသာ ကုစားနည္းျဖစ္သည္။ လူနာအား ေဆး၀ါးမွီ၀ဲ ေစျခင္း ၊ ျပဳစုျခင္း နည္းလမ္းမ်ား ျဖင့္ ကုစားရံုမွ်သာမက လူနာအား တရားဓမၼဆီသို႕ အာရံုညြတ္ ေစျခင္းသည္လည္း အေရးၾကီးေသာ ကုစားနည္း ျဖစ္သည္ဆိုေသာ အခ်က္မွာ သိသာထင္ရွားလွေပ သည္။

ဗုဒၶႏွင့္ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္အရွင္ျမတ္မ်ား နာမက်န္းျဖစ္ေနသည္႕အခ်ိန္မ်ား၌ ေဗာဇၥ်ဂၤ (ေဗာဇၥ်င္)သုတ္ ရြတ္ဆိုေသာအခါ အနာေရာဂါေပ်ာက္ကင္းျပီး က်န္းမာလာၾကသည္။ နာမက်န္းျဖစ္ေနစဥ္အခါက ရဟႏၱာ အဆင့္ ေရာက္ဟန္မတူေသးေသာ ဂိရိမာနႏၵ ရဟန္းနာမက်န္းျဖစ္ေနစဥ္ကမူ အနာေရာဂါေပ်ာက္ကင္းျပီး က်န္းမာျခင္းႏွင့္ ျပည္႕စံုလာသည္မွာမူ ဒသသညာ တရားကို နာၾကားရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

အနာထပိ႑ိကသည္ ေသာတပန္ျဖစ္သည္။ေသာတာပန္၏ ဂုဏ္အဂၤါႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြး ေျပာၾကားျခင္သည္ အနာထပိ႑ိက၏ အနာေရာဂါလ်င္ျမန္စြာ ေပ်ာက္ကင္းျခင္း အေၾကာင္းတရား ျဖစ္သည္။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ မိမိရရွိထားျပီးျဖစ္ေသာ ဓမၼ၏ ဂုဏ္အဂၤါရပ္မ်ားကို ျပန္လည္ ေအာင့္ေမ့လွ်င္ စိတ္ႏွလံုးတြင္ ပိတိသည္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ခႏၶာဓာတ္သဘာ၀မ်ားကို က်န္းမာရႊင္လန္းေစသည္။

ယင္းအခ်က္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ပပဥၥသူဒနီ (မဇၥ်ိမနိကာယ္ အ႒ကထာ) ၌ ျပဆိုထားေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ရပ္ကို သတိျပဳသင့္သည္။ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ တရားဓမၼကို နာၾကားေနစဥ္ ေျမြကိုက္ခံရသည္။ ရဟန္းသည္ ေျမြကိုက္သည္ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ တရားဓမၼကို နာၾကားျမဲ နာၾကားေနသည္။ ေျမြဆိပ္ျပန္႕ သြားျပီး မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေ၀ဒနာခံစားရသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းသည္ သူရဟန္းျဖစ္ခ်ိန္မွစ၍ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ေသာ သီလ၏ စင္ၾကယ္မႈကို ျပန္လည္စဥ္းစား ဆင္ျခင္သည္။ 

မိမိအက်င့္သီလ၏ မွဲ႕စြန္းထင္ျခင္း မရွိေသာ သဘာ၀ကို သိျမင္သြားေသာအခါ ရဟန္း၏ သႏၱာန္၌ ၾကီးမားေသာ ပီတိတရားႏွင့္ ေသာမနႆတရားျဖစ္ပြားလာသည္။ ယင္းရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕မႈ အျပည္႕ ရွိေသာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈသည္ အဆိပ္ေျဖေဆးသေဘာျဖစ္သြားျပီးလွ်င္ ေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္း သြားသည္။

ယင္းအျဖစ္အပ်က္ကို ေထာက္ထားလ်က္ သိရသည္မွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ နာမက်န္း ျဖစ္ေနသည္႕ အခါ မိမိ၏ ဓမၼဂုဏ္အဂၤါမ်ားဆီ အာရံုစူးစိုက္ပါက စိတ္ထဲတြင္ သဒၶ့ါအျပည္႔ရွိသည္႔ ပီတိ လွ်ံတက္ လာျပီးလွ်င္ ကိုယ္ခႏၶာ၌ရွိေသာ က်န္းမာမႈ ျဖစ္ေပၚေစတတ္သည္႔ အေျခခံအေၾကာင္းတရား မ်ား၏  အစြမ္းေၾကာင့္ ေရာဂါေ၀ဒနာေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။ 

ယင္းသို႕ျပဳလုပ္ရျခင္းသည္ သင့္ေလ်ာ္ အပ္စပ္ သည္႔ သုတၱန္ေဒသနာေတာ္မ်ားကို ရြတ္ဆိုေသာအခါ ဓမၼ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တိုးတက္မႈရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အား ေရာဂါေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္း သြားေအာင္ ျပဳလုပ္သည္႕ စက္ယႏၱရား သဖြယ္ ျဖစ္သည္။

စာေရးသူ - ပါရဂူ

.