ေညာင္ကားယား ကို ေရာက္ပါၿပီဆိုကတည္းက ဒိုးကေလး အလည္ရပ္သြားခဲ့ၿပီ။ မယားေခ်ာကေလး ရသေကာ ရယ္လို႕ သူ႕ကိုယ္သူလည္း ေက်နပ္ပါရဲ႕။ မိုးဆိုးမသားသည္အေမ ရြာ့အပ်ိဳထက္မ်ား လွရဦး မွာလား။ ရြာ့အပ်ိဳေတြထက္မ်ား ႏုေရဖတ္ေရ ရွိဦးမွာလား။ ေနကုန္ေနခမ္း အမဲသား ကၽြဲသား ေသြးတရႊဲရြဲ၊ ေခၽြးတစီးစီး၊ နဲ႕ ေၾကးေၾကာင္းလိုက္ေနတဲ့ မိန္းမက ပိုၿပီးေတာ႔မ်ား သာရဦးမွာလား သူတကာ အဲသလို ေမးရင္ က်ဳပ္မိန္းမ ပန္းညိဳကသာေတာ့မေပါ့လို႕ ဒိုးကေလး ေျဖတတ္ေနၿပီ။ ပန္းညိဳကို ယူမိလို႕ ခင္မင္ လက္စ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကတာ သိသား။
ပန္းညိဳကို ယူမိလို႕ ရြာေတြက မ်က္ႏွာမဲ့ခ်င္တာလည္း သိသား။ဒိုးကေလးမမႈပါဘူး။ လူပ်ိဳတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့တာပဲ။ အေပါင္းရယ္ အသင္းရယ္ လို႕ ရြာမွာ ကာလသား တရုန္းရုန္း နဲ႕ဘယ္တုန္းကမွ မေနဖူးဘူး။ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူနဲ႕မွ လည္း ေက်ာက္ ပုခုံးဖက္ မရွိခဲ့ဘူး။ မေပါင္းခ်င္ေန၊ ေပါင္းခ်င္ေပါင္း။ ပန္းညိဳကိုယူလို႕ ေရွာင္ၾကတယ္ဆိုရင္ ေရွာင္ၾကစမ္းပေလ့ေစ။
ေျပာသာေျပာရတယ္ ပန္းညိဳက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ အိမ္မွာမရွိေတာ့ဘူး။ ပန္းညိဳက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ အိမ္မွာမရွိေတာ့ဘူး။ ထမင္းတစ္အိုးခ်က္၊ ဟင္းတစ္အိုး တဗ်စ္ဗ်စ္ျမည္ေအာင္ တည္ထားခဲ့ၿပီး ေခ်ာင္းဘက္ မွာ တဲထိုးေနတဲ့ ဖေအ့ဖို႕ ထမင္းတစ္ထုပ္ ခံေတာင္းထဲထည့္ၿပီး ထြက္သြားေနက်။ အခါႀကီး လည္းမနားဘူး၊ ရက္ႀကီးလည္း မနားဘူး။ ဥပုသ္ သီတင္းရယ္လိဳ႕လည္း သားအဖႏွစ္စလုံး ေဆာက္တည္ ၾကတယ္ မရွိဘူး။ အခါႀကီးရက္ႀကီေန႕မ်ားဆို ပိုေတာင္ ေရာင္းေကာင္းေသးသတဲ့။ ဟင္းေကၽြး ဟင္းရံရွား ေတာ့ အသားသည္ ေမွ်ာ္ၾကတာကိုး။
ကဆုန္ လျပည့္ေန႕ႀကီးပါဟာ... တစ္ရက္တစ္ေလမ်ားေတာ့ ေက်ာင္းကန္ဘုရား မေရာက္သာထား... ခံေတာင္း ေတာ့ ေမွာက္ဦးမွေပါ့... ငါ့မိန္းမႏွယ္.... ညည္းအေဖ အသားေပး တာနဲ႕ လိုက္ေရာင္း ေနလို႕ ကေတာ့ နားရမွာမဟုတ္ဘူး... ဘ၀လည္း ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး... ညည္းသြားေတာ့ က်ဳပ္က ေမွ်ာ္ေနရသာ မယ္မင္းႀကီးမ ရဲ႕.........."
လင္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္က သည္စကားေျပာေတာ့ ေရထဲက ဆိတ္လာတဲ့ ကန္စြန္းညြန္႕လို တစ္ေရႏြမ္း ရရွာသူ ပန္းညိဳခမ်ာ ၀မ္းလည္းသာရွာပါရဲ႕။ ငါ့ကို မက္စက္သေကာရယ္လို႔ ဝမ္းသာတာပါ။ လင့္မ်က္ႏွာ လူပုံေခ်ာကို ၾကည့္ရင္းက စိတ္မေကာင္းတာလည္း ပါပါရဲ႕။ ခမ်ာ ရြာပစ္ရပ္ပစ္ မိပစ္ဘပစ္ ငါ့အိမ္ ကို လိုက္လာသာ။ ငါ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ေနရွာသာ၊ တစ္ရက္တေလ ငါနဲ႕ ေနကူးညလည္ ေနခ်င္ရွာ မွာေပါ့လို႕လည္း တြက္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႕လုပ္မွ တစ္ေန႕ အႏိုင္ႏိုင္ေတြကိုး။ ကိုယ္က နားခ်င္ေသာ္မွ ဖေအ က မနားဘူးဆိုေတာ့ ပန္းညိဳကလည္း ေစ်းေတာင္းေခါင္းတင္ရွိရေတာ့တာပါ။
ပန္းညိဳျပန္ေရာက္ရင္ မိုးခ်ဳပ္တာမ်ားတယ္။ ရြာေတြဘက္ ကူးရတာ မလြယ္ဘူးဆိုတာ သိေတာ့ မယားကို ခြင့္လည္း လႊတ္တယ္။ သနားလည္း သနားတယ္။ ကိုယ္တိုင္က တစ္သက္လုံ လက္ေၾကာတင္း ခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ သားမယားကို ငါကိုယ္တိုင္ ပခုံးထမ္းေကၽြးမဟဲ့လို႕ အာမသေႏၱခံဖို႕ကလည္း ခက္တယ္။ ပန္းညိဳ ကို ေမတၱာရွိလို႕ ယူခဲ့ေပမယ့္ ငါလုပ္ေကၽြးမယ္ဆိုတာလည္း မပါဘူး။ ခ်စ္လို႕ယူခဲ့တာပဲရွိတယ္။ ညား လို႕ ေပါင္းရတာပဲရွိတယ္။ ေရွ႕ေရးလည္း မသိခဲဘူး။ တကယ္တမ္း ေညာင္ကားယားကို ေရာက္ေတာ့ ဟိုတုန္းက ေပါင္းခဲ့တဲ့ လူေတြကလည္း သူ႕ကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကေလေတာ့ ပ်င္းသေကာ ရယ္လို႕ လတ္လ်ား လတ္လ်ား သြားမျဖစ္ေတာ့ဘူး။
"မင္းကြာ..ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႕.. မိန္းမလိုခ်င္မွေတာ့ တို႕ရြာမွာ မိန္းမေတြ ေပါခ်က္ေတာ့... ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ႀကိဳက္လွခ်ည့္ဆိုရင္ ငါတို႕ ၀ိုင္းၾကမွာေပါ့... ခုေတာ့ ပန္းညိဳမ အမဲသားသည္ကို စြန္သုတ္ သလို သုတ္လိုက္ေတာ့ တို႕လည္း နားမလည္ႏိုင္ေပါင္ကြာ..."
ေညာင္ကားယားသားသူငယ္ခ်င္းက သေဘာမတူသလိုလို ေလသံနဲ႕ ေျပာကတည္းက သူငသယ္ခ်င္းအိမ္လည္း မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ သည္ေတာ့ ပန္းညိဳတုိ႕ အိမ္ကုတ္ကေလး ထဲမွာ ငုတ္တုတ္ ေပါ့။ ပ်င္းေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕ခ်ထားတဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ေနကုန္ထိုင္ၿပီး မယားေမွ်ာ္ ရတာနဲ႕ ၿပီးရတာခ်ည္းပဲ။ တစ္ခုေကာင္းတာက ပန္းညိဳ အေဖ ဦးၾကာေပၚက အိမ္မကပ္ဘူး။ ေတာထဲ ေခ်ာက္ထဲ က သူ႕တဲထဲမွာပဲေနတာမ်ားတယ္။ ၇ြာေတြက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာက္လာတဲ့ အမဲေပၚ စရာ ေတြက အခ်ိန္ရယ္ အခါရယ္ မရွိတတ္ေတာ့ ဓားေလး,ငါးလက္နဲ႕ အကုသိုလ္ ထိုင္ေမွ်ာ္ ေနသလို ေနေတာ့တာပါ။
ပန္းညိဳအရင္လင္က ေမြးတဲ့ သား ကိုရင္ကလည္း အိမ္ကို ေယာင္လို႕ေတာင္ႂကြမလာဘူး။ မေအ ေနာက္လင္ ရေတာ့ ပိုလို႕သာဆိုးေရာ။ သည္ေတာ့ ပန္းညိဳနဲ႕ ဒိုးကေလး ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ မ်ားတယ္။ ပန္းညိဳက ဒိုးကေလး ကို အပ်ိဳတကာ လက္ထဲ က လုယူရတဲ့လင္ဆိုေတာ့ အၿငိဳျငင္မခံဘူး။ ေရာက္လာတာ နဲ႕ ေရမိုးခ်ိဳး သနပ္ခါးကေလး လိမ္းၿပီး လင့္အနားကပ္ေတာ့တာပါ။ ထမင္းစားရဲ႕လား၊ ေရခ်ိဳး ရဲ႕လား၊ ပ်င္းေနေရာ့လား၊ မိဘေတြ သတိရေနသလားစသည္ျဖင့္ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာ တတ္တယ္။
"ပ်င္းသာပါဟာ... ငါတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ညည္းကိုေမွ်ာ္မိသာပါ... ညည္းက မလိုက္နဲ႕ ဆိုလို႕သာ... ငါက ေတာက္ေလွ်ာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ခ်င္ပါ့.... ႏွစ္ေယာက္ေရာင္းေတာ့လည္း ျဖစ္သာပဲ.."
ပန္းညိဳက လင့္ေခါင္းက ဆံပင္ရွည္ကို ၀ါးဘီးကေလးနဲ႕ ၿဖီးေပးရင္းက ညည္းကို ေမွ်ာ္သာပါဟာ ဆိုတာ သနား သြားတယ္။ သနားလို႕ ေခၚသြားပါၿပီတဲ့။ အမဲခံေတာင္းတစ္ေတာင္း ရြာစဥ္လွည့္ လိုက္ေရာင္း ရတယ္ ဆိုတာ ေရာ့တစ္တြဲ ေရာ့တစ္တြဲ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဇိုးဇိုးဇပ္ဇပ္ ဆြဲသြားၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြဆိုေတာ့ ရွိတဲ့ေငြကေလး ဆုပ္ထားၾကတာ။ ဟင္းေကာင္းဟင္းေကၽြး ေကာင္း ဆိုတာကို စားလိုက္ မဟဲ့ မ်ိဳလိုက္မဟဲ့ရွိၾကတာနည္းတယ္။ မလႊဲသာမွ ၀ယ္ၾကတာမ်ိဳး။ သည္ေတာ့ ရြက္သြား တဲ့ အသားတြဲက ဘယ္အခ်ိန္ကုန္မယ္ဆိုတာေျပာျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာႏွစ္ရြာ သုံးရြာ ဆက္ လိဳ႕ေတာင္ က်န္ခ်င္က်န္ေနတာ။
သည္ၾကားထဲ အေႂကြက က်ခ်င္ေသး။ မကုန္ရင္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ညႇင္းတန္ညႇင္း၊ လွန္းတန္လွန္း လုပ္ရ ေသးတာ ေက်ာကြဲေအာင္ ပူတဲ့ ေနပူေခါင္ေခါင္ႀကီးထဲ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္ တစ္ရြာကတစ္ရြာ ကူးရတဲ့ ဒဏ္ ဒိုးကေလး ဘယ္ခံႏိုင္မွာလဲ။ ေျခကိုတိုေနေအာင္ ေလွ်ာက္ရတာ။ တစ္ကိုယ္လုံး မီးစနဲ႕ တိုက္သလို ပူတာ။
ဒိုးကေလးက သည္ဒဏ္ခံႏိုင္ပါၿပီတဲ့။ ပန္းညိဳေနာက္ တေကာက္ေကာက္ အမဲေရာင္း လိုက္ပါၿပီတဲ့။ တစ္ဆင့္ စကား တစ္ဆင့္နားနဲ႕ ကုကၠိဳကုန္းကို ေရာက္သြားရင္ မိဘမ်ား ရင္က်ိဳးရခ်ည္ ကေလး တစ္ေယာက္ မေအက လူပ်ိဳႏုႏုထြတ္ထြတ္ကို ခိုင္းစားတယ္ျဖစ္ကေရာ့မယ္။
"မျဖစ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္... က်ဳပ္သာ ပင္ပန္းပါရစီ... လင္လုပ္ေကၽြးရသာကို က်ဳပ္က ကုသိုလ္ရသယ္ ေအာက္ေမ့ပါသယ္ မယားလုပ္စာ ထိုင္စားေလျခင္းမ်ားလို႕ေတာ့ မေတြးပါနဲ႕ေတာ္... က်ဳပ္က တစ္သက္ ေနာက္လင္ မယူဘူးလို႕ တြက္ထားသာပါ... ေတာ္နဲ႕ေတြ႕မွ ႀကိဳက္မိသာကို က်ဳပ္က အံ့ၾသေနသာရယ္... က်ဳပ္ ကို လိုခ်င္သူေတြရွိသားပဲ... က်ဳပ္က ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ ရွိသယ္ထင္ခဲ့ေပါင္... ဘုရားစူးရစိ... ေျပာရင္ယုံ... က်ဳပ္ႀကိဳက္လို႕ ယူသဲ့လင္ ေအးေအးသာေနပါေတာ္..."
ပန္းညိဳကို ယူမိလို႕ ရြာေတြက မ်က္ႏွာမဲ့ခ်င္တာလည္း သိသား။ဒိုးကေလးမမႈပါဘူး။ လူပ်ိဳတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့တာပဲ။ အေပါင္းရယ္ အသင္းရယ္ လို႕ ရြာမွာ ကာလသား တရုန္းရုန္း နဲ႕ဘယ္တုန္းကမွ မေနဖူးဘူး။ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူနဲ႕မွ လည္း ေက်ာက္ ပုခုံးဖက္ မရွိခဲ့ဘူး။ မေပါင္းခ်င္ေန၊ ေပါင္းခ်င္ေပါင္း။ ပန္းညိဳကိုယူလို႕ ေရွာင္ၾကတယ္ဆိုရင္ ေရွာင္ၾကစမ္းပေလ့ေစ။
ေျပာသာေျပာရတယ္ ပန္းညိဳက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ အိမ္မွာမရွိေတာ့ဘူး။ ပန္းညိဳက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ အိမ္မွာမရွိေတာ့ဘူး။ ထမင္းတစ္အိုးခ်က္၊ ဟင္းတစ္အိုး တဗ်စ္ဗ်စ္ျမည္ေအာင္ တည္ထားခဲ့ၿပီး ေခ်ာင္းဘက္ မွာ တဲထိုးေနတဲ့ ဖေအ့ဖို႕ ထမင္းတစ္ထုပ္ ခံေတာင္းထဲထည့္ၿပီး ထြက္သြားေနက်။ အခါႀကီး လည္းမနားဘူး၊ ရက္ႀကီးလည္း မနားဘူး။ ဥပုသ္ သီတင္းရယ္လိဳ႕လည္း သားအဖႏွစ္စလုံး ေဆာက္တည္ ၾကတယ္ မရွိဘူး။ အခါႀကီးရက္ႀကီေန႕မ်ားဆို ပိုေတာင္ ေရာင္းေကာင္းေသးသတဲ့။ ဟင္းေကၽြး ဟင္းရံရွား ေတာ့ အသားသည္ ေမွ်ာ္ၾကတာကိုး။
ကဆုန္ လျပည့္ေန႕ႀကီးပါဟာ... တစ္ရက္တစ္ေလမ်ားေတာ့ ေက်ာင္းကန္ဘုရား မေရာက္သာထား... ခံေတာင္း ေတာ့ ေမွာက္ဦးမွေပါ့... ငါ့မိန္းမႏွယ္.... ညည္းအေဖ အသားေပး တာနဲ႕ လိုက္ေရာင္း ေနလို႕ ကေတာ့ နားရမွာမဟုတ္ဘူး... ဘ၀လည္း ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး... ညည္းသြားေတာ့ က်ဳပ္က ေမွ်ာ္ေနရသာ မယ္မင္းႀကီးမ ရဲ႕.........."
လင္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္က သည္စကားေျပာေတာ့ ေရထဲက ဆိတ္လာတဲ့ ကန္စြန္းညြန္႕လို တစ္ေရႏြမ္း ရရွာသူ ပန္းညိဳခမ်ာ ၀မ္းလည္းသာရွာပါရဲ႕။ ငါ့ကို မက္စက္သေကာရယ္လို႔ ဝမ္းသာတာပါ။ လင့္မ်က္ႏွာ လူပုံေခ်ာကို ၾကည့္ရင္းက စိတ္မေကာင္းတာလည္း ပါပါရဲ႕။ ခမ်ာ ရြာပစ္ရပ္ပစ္ မိပစ္ဘပစ္ ငါ့အိမ္ ကို လိုက္လာသာ။ ငါ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ေနရွာသာ၊ တစ္ရက္တေလ ငါနဲ႕ ေနကူးညလည္ ေနခ်င္ရွာ မွာေပါ့လို႕လည္း တြက္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႕လုပ္မွ တစ္ေန႕ အႏိုင္ႏိုင္ေတြကိုး။ ကိုယ္က နားခ်င္ေသာ္မွ ဖေအ က မနားဘူးဆိုေတာ့ ပန္းညိဳကလည္း ေစ်းေတာင္းေခါင္းတင္ရွိရေတာ့တာပါ။
ပန္းညိဳျပန္ေရာက္ရင္ မိုးခ်ဳပ္တာမ်ားတယ္။ ရြာေတြဘက္ ကူးရတာ မလြယ္ဘူးဆိုတာ သိေတာ့ မယားကို ခြင့္လည္း လႊတ္တယ္။ သနားလည္း သနားတယ္။ ကိုယ္တိုင္က တစ္သက္လုံ လက္ေၾကာတင္း ခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ သားမယားကို ငါကိုယ္တိုင္ ပခုံးထမ္းေကၽြးမဟဲ့လို႕ အာမသေႏၱခံဖို႕ကလည္း ခက္တယ္။ ပန္းညိဳ ကို ေမတၱာရွိလို႕ ယူခဲ့ေပမယ့္ ငါလုပ္ေကၽြးမယ္ဆိုတာလည္း မပါဘူး။ ခ်စ္လို႕ယူခဲ့တာပဲရွိတယ္။ ညား လို႕ ေပါင္းရတာပဲရွိတယ္။ ေရွ႕ေရးလည္း မသိခဲဘူး။ တကယ္တမ္း ေညာင္ကားယားကို ေရာက္ေတာ့ ဟိုတုန္းက ေပါင္းခဲ့တဲ့ လူေတြကလည္း သူ႕ကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကေလေတာ့ ပ်င္းသေကာ ရယ္လို႕ လတ္လ်ား လတ္လ်ား သြားမျဖစ္ေတာ့ဘူး။
"မင္းကြာ..ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႕.. မိန္းမလိုခ်င္မွေတာ့ တို႕ရြာမွာ မိန္းမေတြ ေပါခ်က္ေတာ့... ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ႀကိဳက္လွခ်ည့္ဆိုရင္ ငါတို႕ ၀ိုင္းၾကမွာေပါ့... ခုေတာ့ ပန္းညိဳမ အမဲသားသည္ကို စြန္သုတ္ သလို သုတ္လိုက္ေတာ့ တို႕လည္း နားမလည္ႏိုင္ေပါင္ကြာ..."
ေညာင္ကားယားသားသူငယ္ခ်င္းက သေဘာမတူသလိုလို ေလသံနဲ႕ ေျပာကတည္းက သူငသယ္ခ်င္းအိမ္လည္း မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ သည္ေတာ့ ပန္းညိဳတုိ႕ အိမ္ကုတ္ကေလး ထဲမွာ ငုတ္တုတ္ ေပါ့။ ပ်င္းေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕ခ်ထားတဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ေနကုန္ထိုင္ၿပီး မယားေမွ်ာ္ ရတာနဲ႕ ၿပီးရတာခ်ည္းပဲ။ တစ္ခုေကာင္းတာက ပန္းညိဳ အေဖ ဦးၾကာေပၚက အိမ္မကပ္ဘူး။ ေတာထဲ ေခ်ာက္ထဲ က သူ႕တဲထဲမွာပဲေနတာမ်ားတယ္။ ၇ြာေတြက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာက္လာတဲ့ အမဲေပၚ စရာ ေတြက အခ်ိန္ရယ္ အခါရယ္ မရွိတတ္ေတာ့ ဓားေလး,ငါးလက္နဲ႕ အကုသိုလ္ ထိုင္ေမွ်ာ္ ေနသလို ေနေတာ့တာပါ။
ပန္းညိဳအရင္လင္က ေမြးတဲ့ သား ကိုရင္ကလည္း အိမ္ကို ေယာင္လို႕ေတာင္ႂကြမလာဘူး။ မေအ ေနာက္လင္ ရေတာ့ ပိုလို႕သာဆိုးေရာ။ သည္ေတာ့ ပန္းညိဳနဲ႕ ဒိုးကေလး ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ မ်ားတယ္။ ပန္းညိဳက ဒိုးကေလး ကို အပ်ိဳတကာ လက္ထဲ က လုယူရတဲ့လင္ဆိုေတာ့ အၿငိဳျငင္မခံဘူး။ ေရာက္လာတာ နဲ႕ ေရမိုးခ်ိဳး သနပ္ခါးကေလး လိမ္းၿပီး လင့္အနားကပ္ေတာ့တာပါ။ ထမင္းစားရဲ႕လား၊ ေရခ်ိဳး ရဲ႕လား၊ ပ်င္းေနေရာ့လား၊ မိဘေတြ သတိရေနသလားစသည္ျဖင့္ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာ တတ္တယ္။
"ပ်င္းသာပါဟာ... ငါတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ညည္းကိုေမွ်ာ္မိသာပါ... ညည္းက မလိုက္နဲ႕ ဆိုလို႕သာ... ငါက ေတာက္ေလွ်ာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ခ်င္ပါ့.... ႏွစ္ေယာက္ေရာင္းေတာ့လည္း ျဖစ္သာပဲ.."
ပန္းညိဳက လင့္ေခါင္းက ဆံပင္ရွည္ကို ၀ါးဘီးကေလးနဲ႕ ၿဖီးေပးရင္းက ညည္းကို ေမွ်ာ္သာပါဟာ ဆိုတာ သနား သြားတယ္။ သနားလို႕ ေခၚသြားပါၿပီတဲ့။ အမဲခံေတာင္းတစ္ေတာင္း ရြာစဥ္လွည့္ လိုက္ေရာင္း ရတယ္ ဆိုတာ ေရာ့တစ္တြဲ ေရာ့တစ္တြဲ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဇိုးဇိုးဇပ္ဇပ္ ဆြဲသြားၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြဆိုေတာ့ ရွိတဲ့ေငြကေလး ဆုပ္ထားၾကတာ။ ဟင္းေကာင္းဟင္းေကၽြး ေကာင္း ဆိုတာကို စားလိုက္ မဟဲ့ မ်ိဳလိုက္မဟဲ့ရွိၾကတာနည္းတယ္။ မလႊဲသာမွ ၀ယ္ၾကတာမ်ိဳး။ သည္ေတာ့ ရြက္သြား တဲ့ အသားတြဲက ဘယ္အခ်ိန္ကုန္မယ္ဆိုတာေျပာျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာႏွစ္ရြာ သုံးရြာ ဆက္ လိဳ႕ေတာင္ က်န္ခ်င္က်န္ေနတာ။
သည္ၾကားထဲ အေႂကြက က်ခ်င္ေသး။ မကုန္ရင္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ညႇင္းတန္ညႇင္း၊ လွန္းတန္လွန္း လုပ္ရ ေသးတာ ေက်ာကြဲေအာင္ ပူတဲ့ ေနပူေခါင္ေခါင္ႀကီးထဲ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္ တစ္ရြာကတစ္ရြာ ကူးရတဲ့ ဒဏ္ ဒိုးကေလး ဘယ္ခံႏိုင္မွာလဲ။ ေျခကိုတိုေနေအာင္ ေလွ်ာက္ရတာ။ တစ္ကိုယ္လုံး မီးစနဲ႕ တိုက္သလို ပူတာ။
ဒိုးကေလးက သည္ဒဏ္ခံႏိုင္ပါၿပီတဲ့။ ပန္းညိဳေနာက္ တေကာက္ေကာက္ အမဲေရာင္း လိုက္ပါၿပီတဲ့။ တစ္ဆင့္ စကား တစ္ဆင့္နားနဲ႕ ကုကၠိဳကုန္းကို ေရာက္သြားရင္ မိဘမ်ား ရင္က်ိဳးရခ်ည္ ကေလး တစ္ေယာက္ မေအက လူပ်ိဳႏုႏုထြတ္ထြတ္ကို ခိုင္းစားတယ္ျဖစ္ကေရာ့မယ္။
"မျဖစ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္... က်ဳပ္သာ ပင္ပန္းပါရစီ... လင္လုပ္ေကၽြးရသာကို က်ဳပ္က ကုသိုလ္ရသယ္ ေအာက္ေမ့ပါသယ္ မယားလုပ္စာ ထိုင္စားေလျခင္းမ်ားလို႕ေတာ့ မေတြးပါနဲ႕ေတာ္... က်ဳပ္က တစ္သက္ ေနာက္လင္ မယူဘူးလို႕ တြက္ထားသာပါ... ေတာ္နဲ႕ေတြ႕မွ ႀကိဳက္မိသာကို က်ဳပ္က အံ့ၾသေနသာရယ္... က်ဳပ္ ကို လိုခ်င္သူေတြရွိသားပဲ... က်ဳပ္က ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ ရွိသယ္ထင္ခဲ့ေပါင္... ဘုရားစူးရစိ... ေျပာရင္ယုံ... က်ဳပ္ႀကိဳက္လို႕ ယူသဲ့လင္ ေအးေအးသာေနပါေတာ္..."
ပန္းညိဳက သည္လို ေျပာေတာ့လည္း ဒိုးကေလး ၿငိမ္ရတာပါပဲ။ ဟုတ္သေလာက္လည္း ဟုတ္ေပသကိုး။ ေယာကၡမဦးၾကာေပၚကေတာ့ သူ႕သမီး လင္ရလာျပန္ပေကာရယ္လို႕လည္း မရွိဘူး။ ငါ့သမီး ညည္းငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ သည္လိုခ်ည္းေနလို႕ မျဖစ္ပါဘူး အိမ္ေထာင္ရက္သားျပဳမယ္ဆို ျပဳပါေရာ့လားလို႕လည္း မရွိခဲ့ဘူး။ ပန္းညိဳအရင္လင္က လူေပ်ာ့။ အမဲသားနံ႕ ေသြးညႇီနံ႕ မခံႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ေကာင္။ ေနာက္လင္လူႏု။ ပိုေတာင္ဆိုးေသး ေအာက္ေမ့တာပါ။ ငါ့သမီး ပန္းညိဳလည္း ဒါမ်ိဳးေတြ ဘယ္အမိႈက္ပုံက ေကာက္လာပါလိမ့္ဆိုတာ ေလာက္ေတာ့ တစ္ခါသမီးကို ေျပာတာေတာ့ ရွိတယ္။
"ပန္းညိဳမ..ငါ့သမီးလင္ယူသာ အေဖက ဘာမွမေျပာေပါင္ဗ်ာ... ညည္းေပါင္းရသာပါ... ဆိုးလည္း ညည္းကိစၥ၊ ေကာင္းလည္း ညည္းကိစၥ... အေဖက အေနသာႀကီး.... ႏို႕ေပတဲ့.... ညည္းမ်ားေတြ႕လိုက္ရင္ ခရုနဲ႕ ပတ္က်ိေတြခ်ည္းပါေကာ ငါ့သမီးရဲ႕..."
ဟုတ္ပါ့။ အရင္လင္က ခရု။ ေနာက္လင္က ပက္က်ိ။ ဖေအက အဲသလိုေျပာရင္ ပန္းညိဳက ရယ္ေတာ့ တာပါ။ ဖေအေျပာလည္း ေျပာစရာကိုး။ ပန္းညိဳ အေဖဦးၾကာေပးက လုပ္ေတာ့သာ အကုသိုလ္အလုပ္။ အလုပ္ ေတာ့ အင္မတန္ လုပ္ရွာသူပါ။ ပန္းညိဳအေမ ရွိတုန္းကလည္း မနားခဲ့ဘူး။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ရွိလို႕လည္း ေက်ာတစ္ခ်က္ မဆန္႕ဘူးဆိုေတာ့ ေနာက္လာတဲ့သမက္ကလည္း ေရသီနား ခိုဆြဲ သေကာ ရယ္လို႕ အျပစ္တင္တယ္။ ပန္းညိဳကေတာ့ ခရုထက္စာရင္ ပတ္က်ိက နည္းနည္းေတာ့ ျမန္သား ပဲလို႕ ေအာက္ေမ့ရတာေပါ့ေလ။
ဖေအလုပ္သူကလည္း ပန္းညိဳယူလာတဲ့လင္ကို သုံးမရတဲ့ ဓမတုံး (ဓါးမတုံး)ရယ္လို႕ အျပစ္တင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာက္လာတဲ့သမက္ ဒိုးကေလကို လည္း ခင္မင္ရွာပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ရွာတယ္လို႕ေတာ့ ေျပာမျဖစ္ဘူး။ ဦးၾကာေပၚက သဒိုးႀကီးဆိုေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲ ခ်စ္ခင္ႏူးညံ့သိမ္တဲ့စိတ္ရွိတယ္မထင္ဘူး။ ဘယ္သူကမွ ေျပာလို႕မရဘူး။ ပန္းညိဳအေမ ရွိတုန္းကလည္း သည္လိုပဲ။ သမီးကိုလည္း သည္လိုပဲ။ သမီးကိုလည္း သည္လိုပဲ။ ေက်ာင္းက ေျမးကိုရင္ကိုလည္း သည္လိုပဲ။ လိုအပ္မွ စကားေျပာတာပါ။ မလိုရင္မေျပာဘူး။ မ်က္ႏွာထားဆိုးႀကီးနဲ႕ မႈန္ေတေတေနတာမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမက္ အသစ္ ကေလး ကို ခင္မင္ရွာတယ္ေလာက္ ေျပာႏိုင္တာပါ... ဒါကို ဒိုးကေလး ရိပ္မိတယ္။ သူ႕ကို မၾကည္သာ ဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ပန္းညိဳကိုေတာင္ ေျဗာင္ေမးဖူးပါရဲ႕။ ပန္းညိဳက လင္အေနအိုင္ ခက္ရွာမွာ သိလို႕ ဖာဖာ ေထးေထး ေျပာရွာပါတယ္။
"မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္... အေဖက တစ္ရြာလုံး ဘယ္သူမွ စကားေျပာခဲ့သည္မရွိဘူး... ရြာကလည္း ကိုၾကာေပက လူတစ္မ်ိဳးကလို႕ ေျပာၾကသယ္.. အေဖ့စိတ္က ထုံးသြာသလားေတာ့ မသိဘူး... ေျပာရင္ လည္း ၾကားခ်င္မွၾကားသာ... က်ဳပ္က ေတာ္ေတာ္စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မွာ စိုးသာပါ... ၿပီးေတာ့ အေဖက ေခ်ာက္ထဲ ေနသာပဲဟာ..."
"ေအးဟာ...ငါ့မလဲ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ေနရပါတယ္... တစ္ေယာက္က လမ္းေပၚမွ... တစ္ေယာက္က ေခ်ာက္ထဲ မွာ... ငါက အိမ္မွာ ငုတ္တုတ္.... သြားစရာလည္းမရွိေပါင္ဟာ.."
"အစ္ကို က ေခ်ာက္ထဲလိ္ုက္သြားရမွာေပါ့... အေဖလုပ္သာကိုင္သာၾကည့္ေပါ့... အေဖက အဲသလို အေဖာ္ ကေလးရရင္ ခ်စ္ခင္ ရွာမွာပါ... အေဖက အသက္ႀကီးလွၿပီ.... လုပ္လို႕သာ လုပ္ေနရတာ.. မွန္သာေျပာရရင္ က်ဳပ္ကလည္း အေဖလုပ္ေနသဲ့ အလုပ္ႀကီးကို ၀မ္းသာေနတာ မဟုတ္ပါဘူးေတာ္ က်ဳပ္ဥပုသ္ မယူသာၾကည့္... ပါဏာတိပါဏာ ေ၀ရာမဏိဆိုတာ ၾကားရင္ က်ဳပ္က ငိုခ်င္သာ... ရင္ထဲ မေကာင္းဘူး... လူတကာ ေရွာင္သဲ့အလုပ္ကို တုိ႕သားအဖ လုပ္ေနရပါေကာလို႕ စိတ္ထဲ ေပးမိရင္ ေဖ်ာက္လို႕မရေတာ့ဘူး... တတ္ႏိုင္ရင္ သူတကာရြာသူေတြလို ပဲရိတ္ ပဲဆြတ္ လုပ္ခ်င္သာေပါ့... အေဖ့ကို ငဲ့လို ကသာ... အေဖက က်န္သဲ့ကံေလးပါးေတာ့ လုံရွာပါသယ္... လူေကာင္းပါ အစ္ကိုရယ္..."
ပန္းညိဳက သည္စကားေတြ ေျပာရင္ ဒိုးကေလး ျပန္မေခ်ႏိုင္ဘူး။ ပန္းညိဳေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ။ အိမ္မွာငုတ္တုတ္ ေငါး္စင္းမေနခ်င္ရင္ အလုပ္လုပ္ရမွာေပါ့ လူေတြ ၾကားထဲ တိုးရမွာေပါ့။ လူတကာနဲ႕ ကူးကူး လူးလူး ရွိရမွာေပါ့။ လူကဲ့ရဲံသေကာရယ္လို႕ ေရွာင္ေနေတာ့ ကိုယ္က ေဘးေရာက္ေနတာ။ ကိုယ္က သြားမေပါင္းရဲတာ ။ လူေတြၾကားထဲတိုးၿပီး အလုပ္လုပ္ပါၿပီတဲ့။ ဘာလုပ္မွာလဲ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဒိုးကေလး ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။
ႏွီးတစ္ခ်က္ ၿမဲေအာင္ မခ်ည္တတ္ဘူး၊ ဓါးတစ္ေခ်ာင္း ထက္ေအာင္ မေသြးတတ္ဘူး။ တံစဥ္ မကိုင္ တတ္ဘူး။ လူပ်ိဳတုန္းက အေဖက ႏြားပြဲစားလုပ္ပါလား ငါ့သားရာ ေျပာဖူးပါရဲ႕။ သူစိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူး။ အဲသည္တုန္း က အေဖ့စကားနားေထာင္ခဲ့ရင္ စီးပြားမျဖစ္ေတာင္ ႏြားအေၾကာင္း ေနာေၾကလွေရာေပါ့။ ဟုိတုန္က မလုပ္ခဲ့မိတာထား၊ အခုေကာ ဘာလုပ္ရမွာပါလိမ့္။ သူ႕ကိုယ္သူ စိတ္ေတြညစ္ႏြမ္းလာတယ္လို႕ ဒိုးကေလး ခံစားမိတယ္။ စိတ္တင္မကပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ညစ္ႏြမ္းေနတာပါပဲ။
ကတၱီပါ ဖိနပ္ေရာင္စုံေ၀းလို႕ သံနန္းႀကိဳးခ်ည္စီးရတဲ့ ေလာ္ပါဖိနပ္ (ရာဘာဖိနပ္)ေဟာင္း အေကာင္း လုပ္ေနရၿပီ။ ၿမိ႕ဂိုက္အက်ႌဆိုတာလည္း ရိကုန္ၿပီ။ ဆံပင္က ပိုရွည္လာလို႕ ေသွ်ာင္ႀကီး မေဗြ႕ တေဗြ႕ ျဖစ္ေနၿပီ။ ခ်ည္လည္ကတုံးအက်ႌကလည္း ေခၽြးေစးေပါက္ေအာင္ ပူေပသိ မခၽြတ္တမ္း၀တ္ေနရၿပီ။ ပန္းညိဳ နဲ႕ေနရတုန္းကေလးမွာ ေပ်ာ္သလိုလိုရွိေပသိ မနက္မိုးလင္းလို႕ ပန္းညိဳထြက္သြားရင္ ဂုတ္က်ိဳး က်န္ခဲ့ ရသလို ျဖစ္ရၿပီ။ မဆိုင္တဲ့ ေနရာေရာက္ေနသလို ခံစားရၿပီ။
"အစ္ကို...အစ္ကို႕ မိဘေတြကို သတိမရဘူးလား... ႀကီးေတာ္က သေဘာေကာင္းႀကီးေနာ္ ဘႀကီး မ်ားေတာ့ က်ဳပ္နဲ႕မ်ားမ်ား မခင္ခဲ့ရလို႕ မသိဘူးေပါ့... အစ္ကို႕ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ရွာၾကသယ္ က်ဳပ္ၾကား ပါသယ္... ေရာက္ေလရာ ဒိုးကေလးကို အပ်ိဳေတြ ၀ိုင္းၾကဆို..."
တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ပန္းညိဳက ဒိုးကေလးကို ေမးတတ္တယ္။ သူ႕ကိုသူ ေမ့ေပ်ာက္ထားတဲ့စိတ္ကို ပန္းညိဳ က လႈပ္လိုက္ရင္ မိဘေတြအေပၚ မညႇာခဲ့တာကို သတိရေနမိတယ္။ ထမင္းအဆင္သင့္ လက္ႏိႈက္ စားခဲ့ ရတာ၊ ေလွ်ာ္ၿပီးဖြပ္ၿပီး အ၀တ္ထည္လဲ ၀တ္ခဲ့ရတာ၊ အေမ့ေခၽြးခံထဲက ပိက္ဆံသလိုသလိုေရာ၊ မသိသလို ေရာ ယူသုံးခဲ့ရတာေတြကအစ သတိရၿပီကိုး။
"အေမတို႕ အေဖတို႕ သတိမရဘဲေနမလားပန္းညိဳရယ္... မိဘမ်ားဟာကိုး... ခမ်ာမ်ား အသက္ႀကီး ရွာၾကၿပီ... သူရင္းငွားရွိတယ္ဆိုေပတဲ့ အေဖမပါလို႕ မရဘူး အေမမပါလို႕မရဘူး... ခမ်ာမ်ား ခါးက်ိဳးေအာင္ လုပ္ၾက ရသယ္ အစ္ကိုက အေဖ့ကို ေဆးလိပ္ေတာင္ မီးညႇိေပးခဲ့ဖူးသာမရွိဘူး... အေမ့ကို ဇက္ေၾကာ ကေလး ေလွ်ာ့ေပးခဲ့သယ္မရွိဖူးဘူ... အပ်ိဳေတြ ၀ိုင္းသယ္ဆိုသာလည္း ေမာင္ႏွမေတြလိုပါဟာ... ငါ့စိတ္ထဲ နယ္က်ဴးလို႕ကိုမရခဲ့သာ... ေကာင္မေလးေတြလည္း လင္ရၾကေရာေပါ့.."
"က်ဳပ္က ေတာ္၀ဋ္လည္မွာမွာစိုးသာပါ... က်ဳပ္မေျပာေသးဘူးလို႕ေနသာ ေျပာရဦးမယ္... က်ဳပ္မွာ သားသမီး ရွိေနၿပီ... က်ဳပ္သိသာေပါ့... ေယာက်ာ္းကေလး မ်ားေမြးရင္ က်ဳပ္က ဒိုးေကာင္းလို႕ မွည့္မလား လို႕ေတာင္ စဥ္းစာၿပီးေပါ့..."
"ေဟ... ဟုတ္ကဲ့လား ပန္းညိဳရ... ေအးေလ... တို႕ညားသာပဲ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေပါ့ဟာ... ကေလးက ဒိုးေကာင္း ဆိုေတာ့ ငါက ဒိုးဆိုးေပါ့... ဟုတ္လားဟ ပန္းညိဳ...ဟားဟား"
ဆက္ရန္
.
"ပန္းညိဳမ..ငါ့သမီးလင္ယူသာ အေဖက ဘာမွမေျပာေပါင္ဗ်ာ... ညည္းေပါင္းရသာပါ... ဆိုးလည္း ညည္းကိစၥ၊ ေကာင္းလည္း ညည္းကိစၥ... အေဖက အေနသာႀကီး.... ႏို႕ေပတဲ့.... ညည္းမ်ားေတြ႕လိုက္ရင္ ခရုနဲ႕ ပတ္က်ိေတြခ်ည္းပါေကာ ငါ့သမီးရဲ႕..."
ဟုတ္ပါ့။ အရင္လင္က ခရု။ ေနာက္လင္က ပက္က်ိ။ ဖေအက အဲသလိုေျပာရင္ ပန္းညိဳက ရယ္ေတာ့ တာပါ။ ဖေအေျပာလည္း ေျပာစရာကိုး။ ပန္းညိဳ အေဖဦးၾကာေပးက လုပ္ေတာ့သာ အကုသိုလ္အလုပ္။ အလုပ္ ေတာ့ အင္မတန္ လုပ္ရွာသူပါ။ ပန္းညိဳအေမ ရွိတုန္းကလည္း မနားခဲ့ဘူး။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ရွိလို႕လည္း ေက်ာတစ္ခ်က္ မဆန္႕ဘူးဆိုေတာ့ ေနာက္လာတဲ့သမက္ကလည္း ေရသီနား ခိုဆြဲ သေကာ ရယ္လို႕ အျပစ္တင္တယ္။ ပန္းညိဳကေတာ့ ခရုထက္စာရင္ ပတ္က်ိက နည္းနည္းေတာ့ ျမန္သား ပဲလို႕ ေအာက္ေမ့ရတာေပါ့ေလ။
ဖေအလုပ္သူကလည္း ပန္းညိဳယူလာတဲ့လင္ကို သုံးမရတဲ့ ဓမတုံး (ဓါးမတုံး)ရယ္လို႕ အျပစ္တင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာက္လာတဲ့သမက္ ဒိုးကေလကို လည္း ခင္မင္ရွာပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ရွာတယ္လို႕ေတာ့ ေျပာမျဖစ္ဘူး။ ဦးၾကာေပၚက သဒိုးႀကီးဆိုေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲ ခ်စ္ခင္ႏူးညံ့သိမ္တဲ့စိတ္ရွိတယ္မထင္ဘူး။ ဘယ္သူကမွ ေျပာလို႕မရဘူး။ ပန္းညိဳအေမ ရွိတုန္းကလည္း သည္လိုပဲ။ သမီးကိုလည္း သည္လိုပဲ။ သမီးကိုလည္း သည္လိုပဲ။ ေက်ာင္းက ေျမးကိုရင္ကိုလည္း သည္လိုပဲ။ လိုအပ္မွ စကားေျပာတာပါ။ မလိုရင္မေျပာဘူး။ မ်က္ႏွာထားဆိုးႀကီးနဲ႕ မႈန္ေတေတေနတာမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမက္ အသစ္ ကေလး ကို ခင္မင္ရွာတယ္ေလာက္ ေျပာႏိုင္တာပါ... ဒါကို ဒိုးကေလး ရိပ္မိတယ္။ သူ႕ကို မၾကည္သာ ဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ပန္းညိဳကိုေတာင္ ေျဗာင္ေမးဖူးပါရဲ႕။ ပန္းညိဳက လင္အေနအိုင္ ခက္ရွာမွာ သိလို႕ ဖာဖာ ေထးေထး ေျပာရွာပါတယ္။
"မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္... အေဖက တစ္ရြာလုံး ဘယ္သူမွ စကားေျပာခဲ့သည္မရွိဘူး... ရြာကလည္း ကိုၾကာေပက လူတစ္မ်ိဳးကလို႕ ေျပာၾကသယ္.. အေဖ့စိတ္က ထုံးသြာသလားေတာ့ မသိဘူး... ေျပာရင္ လည္း ၾကားခ်င္မွၾကားသာ... က်ဳပ္က ေတာ္ေတာ္စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မွာ စိုးသာပါ... ၿပီးေတာ့ အေဖက ေခ်ာက္ထဲ ေနသာပဲဟာ..."
"ေအးဟာ...ငါ့မလဲ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ေနရပါတယ္... တစ္ေယာက္က လမ္းေပၚမွ... တစ္ေယာက္က ေခ်ာက္ထဲ မွာ... ငါက အိမ္မွာ ငုတ္တုတ္.... သြားစရာလည္းမရွိေပါင္ဟာ.."
"အစ္ကို က ေခ်ာက္ထဲလိ္ုက္သြားရမွာေပါ့... အေဖလုပ္သာကိုင္သာၾကည့္ေပါ့... အေဖက အဲသလို အေဖာ္ ကေလးရရင္ ခ်စ္ခင္ ရွာမွာပါ... အေဖက အသက္ႀကီးလွၿပီ.... လုပ္လို႕သာ လုပ္ေနရတာ.. မွန္သာေျပာရရင္ က်ဳပ္ကလည္း အေဖလုပ္ေနသဲ့ အလုပ္ႀကီးကို ၀မ္းသာေနတာ မဟုတ္ပါဘူးေတာ္ က်ဳပ္ဥပုသ္ မယူသာၾကည့္... ပါဏာတိပါဏာ ေ၀ရာမဏိဆိုတာ ၾကားရင္ က်ဳပ္က ငိုခ်င္သာ... ရင္ထဲ မေကာင္းဘူး... လူတကာ ေရွာင္သဲ့အလုပ္ကို တုိ႕သားအဖ လုပ္ေနရပါေကာလို႕ စိတ္ထဲ ေပးမိရင္ ေဖ်ာက္လို႕မရေတာ့ဘူး... တတ္ႏိုင္ရင္ သူတကာရြာသူေတြလို ပဲရိတ္ ပဲဆြတ္ လုပ္ခ်င္သာေပါ့... အေဖ့ကို ငဲ့လို ကသာ... အေဖက က်န္သဲ့ကံေလးပါးေတာ့ လုံရွာပါသယ္... လူေကာင္းပါ အစ္ကိုရယ္..."
ပန္းညိဳက သည္စကားေတြ ေျပာရင္ ဒိုးကေလး ျပန္မေခ်ႏိုင္ဘူး။ ပန္းညိဳေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ။ အိမ္မွာငုတ္တုတ္ ေငါး္စင္းမေနခ်င္ရင္ အလုပ္လုပ္ရမွာေပါ့ လူေတြ ၾကားထဲ တိုးရမွာေပါ့။ လူတကာနဲ႕ ကူးကူး လူးလူး ရွိရမွာေပါ့။ လူကဲ့ရဲံသေကာရယ္လို႕ ေရွာင္ေနေတာ့ ကိုယ္က ေဘးေရာက္ေနတာ။ ကိုယ္က သြားမေပါင္းရဲတာ ။ လူေတြၾကားထဲတိုးၿပီး အလုပ္လုပ္ပါၿပီတဲ့။ ဘာလုပ္မွာလဲ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဒိုးကေလး ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။
ႏွီးတစ္ခ်က္ ၿမဲေအာင္ မခ်ည္တတ္ဘူး၊ ဓါးတစ္ေခ်ာင္း ထက္ေအာင္ မေသြးတတ္ဘူး။ တံစဥ္ မကိုင္ တတ္ဘူး။ လူပ်ိဳတုန္းက အေဖက ႏြားပြဲစားလုပ္ပါလား ငါ့သားရာ ေျပာဖူးပါရဲ႕။ သူစိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူး။ အဲသည္တုန္း က အေဖ့စကားနားေထာင္ခဲ့ရင္ စီးပြားမျဖစ္ေတာင္ ႏြားအေၾကာင္း ေနာေၾကလွေရာေပါ့။ ဟုိတုန္က မလုပ္ခဲ့မိတာထား၊ အခုေကာ ဘာလုပ္ရမွာပါလိမ့္။ သူ႕ကိုယ္သူ စိတ္ေတြညစ္ႏြမ္းလာတယ္လို႕ ဒိုးကေလး ခံစားမိတယ္။ စိတ္တင္မကပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ညစ္ႏြမ္းေနတာပါပဲ။
ကတၱီပါ ဖိနပ္ေရာင္စုံေ၀းလို႕ သံနန္းႀကိဳးခ်ည္စီးရတဲ့ ေလာ္ပါဖိနပ္ (ရာဘာဖိနပ္)ေဟာင္း အေကာင္း လုပ္ေနရၿပီ။ ၿမိ႕ဂိုက္အက်ႌဆိုတာလည္း ရိကုန္ၿပီ။ ဆံပင္က ပိုရွည္လာလို႕ ေသွ်ာင္ႀကီး မေဗြ႕ တေဗြ႕ ျဖစ္ေနၿပီ။ ခ်ည္လည္ကတုံးအက်ႌကလည္း ေခၽြးေစးေပါက္ေအာင္ ပူေပသိ မခၽြတ္တမ္း၀တ္ေနရၿပီ။ ပန္းညိဳ နဲ႕ေနရတုန္းကေလးမွာ ေပ်ာ္သလိုလိုရွိေပသိ မနက္မိုးလင္းလို႕ ပန္းညိဳထြက္သြားရင္ ဂုတ္က်ိဳး က်န္ခဲ့ ရသလို ျဖစ္ရၿပီ။ မဆိုင္တဲ့ ေနရာေရာက္ေနသလို ခံစားရၿပီ။
"အစ္ကို...အစ္ကို႕ မိဘေတြကို သတိမရဘူးလား... ႀကီးေတာ္က သေဘာေကာင္းႀကီးေနာ္ ဘႀကီး မ်ားေတာ့ က်ဳပ္နဲ႕မ်ားမ်ား မခင္ခဲ့ရလို႕ မသိဘူးေပါ့... အစ္ကို႕ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ရွာၾကသယ္ က်ဳပ္ၾကား ပါသယ္... ေရာက္ေလရာ ဒိုးကေလးကို အပ်ိဳေတြ ၀ိုင္းၾကဆို..."
တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ပန္းညိဳက ဒိုးကေလးကို ေမးတတ္တယ္။ သူ႕ကိုသူ ေမ့ေပ်ာက္ထားတဲ့စိတ္ကို ပန္းညိဳ က လႈပ္လိုက္ရင္ မိဘေတြအေပၚ မညႇာခဲ့တာကို သတိရေနမိတယ္။ ထမင္းအဆင္သင့္ လက္ႏိႈက္ စားခဲ့ ရတာ၊ ေလွ်ာ္ၿပီးဖြပ္ၿပီး အ၀တ္ထည္လဲ ၀တ္ခဲ့ရတာ၊ အေမ့ေခၽြးခံထဲက ပိက္ဆံသလိုသလိုေရာ၊ မသိသလို ေရာ ယူသုံးခဲ့ရတာေတြကအစ သတိရၿပီကိုး။
"အေမတို႕ အေဖတို႕ သတိမရဘဲေနမလားပန္းညိဳရယ္... မိဘမ်ားဟာကိုး... ခမ်ာမ်ား အသက္ႀကီး ရွာၾကၿပီ... သူရင္းငွားရွိတယ္ဆိုေပတဲ့ အေဖမပါလို႕ မရဘူး အေမမပါလို႕မရဘူး... ခမ်ာမ်ား ခါးက်ိဳးေအာင္ လုပ္ၾက ရသယ္ အစ္ကိုက အေဖ့ကို ေဆးလိပ္ေတာင္ မီးညႇိေပးခဲ့ဖူးသာမရွိဘူး... အေမ့ကို ဇက္ေၾကာ ကေလး ေလွ်ာ့ေပးခဲ့သယ္မရွိဖူးဘူ... အပ်ိဳေတြ ၀ိုင္းသယ္ဆိုသာလည္း ေမာင္ႏွမေတြလိုပါဟာ... ငါ့စိတ္ထဲ နယ္က်ဴးလို႕ကိုမရခဲ့သာ... ေကာင္မေလးေတြလည္း လင္ရၾကေရာေပါ့.."
"က်ဳပ္က ေတာ္၀ဋ္လည္မွာမွာစိုးသာပါ... က်ဳပ္မေျပာေသးဘူးလို႕ေနသာ ေျပာရဦးမယ္... က်ဳပ္မွာ သားသမီး ရွိေနၿပီ... က်ဳပ္သိသာေပါ့... ေယာက်ာ္းကေလး မ်ားေမြးရင္ က်ဳပ္က ဒိုးေကာင္းလို႕ မွည့္မလား လို႕ေတာင္ စဥ္းစာၿပီးေပါ့..."
"ေဟ... ဟုတ္ကဲ့လား ပန္းညိဳရ... ေအးေလ... တို႕ညားသာပဲ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေပါ့ဟာ... ကေလးက ဒိုးေကာင္း ဆိုေတာ့ ငါက ဒိုးဆိုးေပါ့... ဟုတ္လားဟ ပန္းညိဳ...ဟားဟား"
ဆက္ရန္
.
4 comments:
ဒိုးကေလးကို ေမ့ေနလို႔ အစျပန္ေဖာ္ယူရတယ္... :D
ဒုိးေကာင္းနဲ႕ ဒုိးဆုိး သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ၾကတာေပါ့ေနာ္..
ခင္မင္စြာျဖင့္
ေဇာ္သိခၤ
ဒိုးကေလးကိုေမွ်ာ္ေနရတာၾကာျပီ။ ေက်းဇူး အမေရႊစင္ေရ ...
ပန္းညိဳအေဖေျပာတာ သေဘာက်တယ္။ ခ႐ုနဲ႔ ပက္က်ိ ဆိုတာ :D
ဆရာမခင္ခင္ထူးကေတာ့ အေရးအသား တစက္မွ လက္မက်ဘူး။ ေတာရိပ္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ဖတ္ရတာ သိပ္သေဘာက်တယ္။ ၾကားကာလ နဲနဲ ဟ သြားေတာ့ အစပိုင္းကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရတယ္
ျမစ္က်ဳိးအင္း
Post a Comment