တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ (ေလထန္ေပမယ္႔ ပန္းမေၾကြ) အပိုင္း (၅)

မုိဂါဒစ္႐ႇဴး

မုိဂါဒစ္႐ွဴးသည္ အလြန္လွသည္။ အိႏၵိယသမုဒၵရာ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္သည္။ ေတာင္ထန္းပင္ေတြ ကာရံ ထားသည့္ တုိက္ျဖဴျဖဴႀကီးေတြကုိ ေငးရင္း ကၽြန္မ ေလွ်ာက္သြားေန၏။ ပန္းပြင့္ေတြကလည္း အေရာင္ စံုမွစံု။

အီတလီမ်ား တည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ျဖစ္၍ မုိဂါဒစ္႐ွဴးကုိ အီတာလွ်ံဆုိမာလီၿမိဳ႕ဟုလည္း ေခၚၾက၏။ ေျမထဲ ပင္လယ္ အေငြ႕အသက္ အျပည့္ရ႐ွိသည့္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။
အိမ္ကထြက္ေျပးၿပီး ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ ၿမိဳ႕ေတာ္ မုိဂါဒစ္႐ွဴးကုိ ကၽြန္မ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အစ္မ၀မ္းကဲြမ်ားႏွင့္ေတြ႕သည္။ ကၽြန္မကုိ ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကပါ၏။ ေအမင့္ သတင္းကုိ ေျပာျပၾက၏။ ခရီးဆက္ႏုိင္ေအာင္ ပုိက္ဆံလည္း စုေပးၾက၏။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္မ သြားေမးသည့္အိမ္က ေအမင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းျဖစ္ ေနသည္။ ေအမင့္ဆီကုိ တန္းတန္းမတ္မတ္ပုိ႔ေပးသည္။
တဲကေလးတစ္လံုးထဲမွ ေအမင္အိပ္ခ်င္မူးတူးပံုစံျဖင့္ ထလာသည္။
" နင္ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ "

သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ အိပ္မက္မက္ေနသည္ႏွင့္တူ၏။ ကၽြန္မကထုိင္ၿပီး ဇာတ္လမ္းကုိ ေျပာျပလုိက္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မကုိ နားလည္ႏုိင္မည့္သူ၊ နားေထာင္မည့္သူႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္းပင္။
အစ္မက အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ၊ ကုိယ္၀န္ႀကီးႏွင့္။ သူ႔ေယာက္်ားက သေဘာသကာယ ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္ပါ၏။ သူတုိ႔ တဲကေလးထဲတြင္ ကၽြန္မ ႀကိဳက္သေလာက္ေနဖုိ႔ ခြင့္ျပဳၾကသည္။
အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ အိမ္႐ွင္း၊ အစ္မကူ ဘ၀ႏွင့္ ကၽြန္မေနခဲ့ရင္း တစ္ေန႔တြင္ ခ်စ္စရာသမီးကေလးကုိ ေအမင္ ေမြးပါေလ ေတာ့သည္။ ေစ်းသြား၊ ကေလးထိန္းအလုပ္ပါ ကၽြန္မ လုပ္ေပးသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မႏွင့္ ေအမင္သည္ စ႐ုိက္ခ်င္းမတူၾကေပ။ သူက ကၽြန္မကုိ သူငယ္ႏွပ္စားကေလးလုိ ဆကဆံ ေနဆဲ႐ွိေသးသည္။ ကၽြန္မ ေနလုိ႔ သိပ္မေပ်ာ္ပါ။

မုိဂါဒစ္႐ွဴးေရာက္မွ အျခားအမ်ိဳးေတြႏွင့္ ကၽြန္မေတြ႕ရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အေမ့ညီမ အန္တီဆာ႐ွဴး အိမ္ကုိ ကၽြန္မေရာက္သြားသည္။ ခဏေနခြင့္ေတာင္းေတာ့ အန္တီဆာ႐ူးက ေ႐ွာေ႐ွာ ႐ွဴ႐ွဴ ခြင့္ျပဳသည္။
ပုိ၍ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခိ်ခ်ိေနရသျဖင့္ ကၽြန္မ သေဘာက်ေန၏။ အိမ္အလုပ္ေတြ ေထာင့္ေစေအာင္ ကၽြန္မ လုပ္သည္။ အေမ့ကုိ သည္အတုိင္းထားခဲ့ရသည့္အျဖစ္ကုိ ေတြးမိလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ရ၏။

အေမ့တြင္ ကူညီမည့္သူမ႐ွိ၊ ေဖးမမည့္သူမ႐ွိ။ အေမ့ဆီ ပုိက္ဆံပုိ႔ခ်င္သျဖင့္ အလုပ္ထြက္လုပ္ဖုိ႔ ဆံုး ျဖတ္လုိက္သည္။
ဧရာမေဆာက္လက္စတုိက္ႀကီးတစ္လံုးဆီကုိ ကၽြန္မေရာက္သြားသည္။ ေယာက္်ားေတြႏွင့္တန္းတူ မဆလာ သယ္ႏုိင္မလား၊ ကၽြန္ကရစ္ေဖ်ာ္ႏုိင္မလားဟု အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ကေမးေတာ့ လုပ္ႏုိင္ ေၾကာင္း ကၽြန္မ အာမခံလုိက္သည္။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္မသည္ ပန္းရန္အကူသမကေလးျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ကၽြန္မထင္သည္ထက္အပံုႀကီး ပုိပင္ပန္း သည့္ အလုပ္မွန္း ကုိယ္ေတြ႕ႀကံဳမွ ယံုရေတာ့၏။ ေက်ာေတြရင္ေတြေအာင့္လာသည္။ လက္ေတြ ေပါက္ၿပဲၿပီး အေရခံြလန္ကုန္သည္။ အားလံုးကၽြန္မကုိ ထြက္ေျပးမည္ထင္ေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ ထြက္မေျပး ခဲ့ပါ။ တစ္လတင္းတင္းျပည့္ေအာင္ ကၽြန္မေပးၿပီးလုပ္ခဲ့သည္။ ေဒၚလာ ၆၀ စုမိသည္။ အေမ့ဆီ လူႀကံဳျဖင့္ ျပန္ပုိ႔လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ အေမ့လက္ထဲသုိ႔ တစ္ဆင့္မွ်ပင္ ေရာက္မသြား ခဲ့ပါေခ်။

တစ္ဖန္ အေဒၚအိမ္တြင္ အိမ္သန္႔႐ွင္းေရးအလုပ္သမ ဘ၀ကုိ ျပန္ေရာက္သြားျပန္၏။ တစ္ေန႔တြင္ အိမ္သုိ႔ မုိဟာမက္ ခ်ာမာဖာရာေရာက္လာသည္။ သူက အဂၤလန္ႏုိင္ငံဆုိင္ရာ ဆုိမာလီယာ သံအမတ္ႀကီး။ အျခား အေဒၚတစ္ေယာက္၏ ေယာက္်ား။ အေမ့ညီမ မာရီယမ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သံအမတ္တာ၀န္ျဖင့္ လန္ဒန္ ေရာက္ေနသူျဖစ္၏။

တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္း ကၽြန္မ ဖံုလွဲေနရင္း နားစြန္နာဖ်ားၾကားလုိက္သည္။ လန္ဒန္အိမ္အတြက္ အိမ္ေဖာ္ တစ္ေယာက္လုိခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေန၏။ ဒါအခြင့္ေကာင္းပဲဟု ကၽြန္မ စိတ္ထဲစဲြထားလုိက္၏။ အန္တီ ဆာ႐ူးကုိေခၚၿပီး " ကၽြန္မ လုပ္ခ်င္တယ္အန္တီ၊ ကၽြန္မ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ " ဟု အတင္းပူဆာေတာ့၏။
အန္တီဆာ႐ူး ဟုိဘက္ခန္းျပန္ကူးသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕မတ္ေတာ္ေမာင္ကုိ ေျပာေနသံၾကားရ၏။

" သူ႔ကုိပဲ ေခၚသြားပါလား၊ သူေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏုိင္တယ္ေလ "
လက္ထဲ တြင္ ၾကက္ေမြးကုိင္လ်က္ တစ္ဖက္ခန္းကုိ ကၽြန္မ အတင္းေျပးခ်သြားသည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ ပီေက ၀ါးလ်က္။ သံအမတ္ႀကီး မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္ေန၏။
" အန္တီ အန္တီ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာေပးေနာ္ "
" သူက ငယ္လည္းငယ္ေသးတယ္၊ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏုိင္ပါတယ္ "

အေဒၚလုပ္သူ၏ ေထာက္ခံခ်က္ကုိ ဦးေလးက သံသယမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေန၏။
" ေကာင္းၿပီေလ၊ မနက္ျဖန္ လန္ဒန္ထြက္မယ္၊ အဆင္သင့္ လုပ္ထား၊ လာေခၚမယ္ "

လန္ဒန္တဲ့။ ဘယ္ေနရာမွာ႐ွိမွန္း ကၽြန္မ မသိပါ။ သုိ႔ေသာ္ အေ၀းႀကီးမွာ ႐ွိတယ္ဆုိတာေတာ့ စိတ္ထဲ သိေန၏။ အေတာ္ပဲေပါ့။ ကၽြန္မက ပုိ၍ေ၀းေသာေနရာကုိ သြားခ်င္ေနသူမဟုတ္လား။
ေနာက္တစ္ေန႔ တြင္ ဦးေလးလုပ္သူ ကၽြန္မကုိ လာေခၚသည္။ ကၽြန္မလက္ထဲကုိ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ တစ္ေစာင္ထည့္ေပးသည္။ ကၽြန္မေၾကာင္ၾကည့္ေနမိ၏။ ကၽြန္မ နာမည္ႏွင့္ ပထမဦးဆံုး ေတြ႕ဖူးသည့္ စာ႐ြက္။
အေဒၚ့ကုိ ေျပးဖက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လက္ျပကာ ဦးေလးေနာက္သုိ႔ လုိက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
-----------------------------
ဆက္ရန္
.