တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ (ေလထန္ေပမယ္႔ ပန္းမေၾကြ) အပိုင္း (၇)

မွန္ထဲမွာၾကည့္

ဆုိင္တစ္ဆုိင္ထဲကုိ ကၽြန္မ၀င္လုိက္သည္။ အက်ႌေ႐ြးေနသည့္ အာဖရိကတုိက္သူ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ ႏွင့္သြားေတြ႕၏။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ။ ကၽြန္မတုိ႔ ဆုိမာလီ စကား ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ သူ႕နာမည္က ဟယ္လ၀ူတဲ့။
" နင္ဘယ္မွာေနလဲ ၀ါးရစ္၊ နင့္အလုပ္ကေကာ " ဟု သူက ေမးသည္။

" အင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္မ႐ူးေနၿပီလုိ႔ အစ္မထင္မွာပဲ။ ကၽြန္မမွာ ေနစရာမ႐ွိဘူး။ ကၽြန္မ မိသားစု ဒီေန႔ပဲ ဆုိမာလီကုိ ျပန္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္မ ဦးေလးက သံအမတ္ႀကီးေလ။ ခု လူသစ္ေရာက္ေတာ့မွာ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္သြားရမွန္း ခုထိ မသိေသးဘူး "
သူက လက္ကာျပၿပီး "မပူပါနဲ႔ဟာ၊ YMCA မွာ ငါ့အခန္း႐ွိပါတယ္။ နင္ ဒီတစ္ညငါ့ဆီမွာအိပ္ေပါ့ "ဟု ေျပာသည္။
သူႏွင့္ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းရင္းႏွီးသြားၾက၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လမ္းတစ္ဖက္မွ သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ YMC  အခန္းတစ္ခန္း ကၽြန္မယူလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကၽြန္မ အလုပ္႐ွာဖုိ႔ စုိင္းျပင္းသည္။
" နင္ဘာလုိ႔ အဲဒီမွာစၿပီး မလုပ္သလဲ "

ဟယ္လ၀ူက မက္ေဒၚနယ္ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိ လက္ညိဴးထုိးၿပီးေျပာသည္။
" မျဖစ္ဘူး အစ္မရဲ႕၊ ကၽြန္မ အဂၤလိပ္စကားမတတ္ဘူး၊ စာလည္း မတတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ပါမစ္လည္းမ႐ွိဘူး "
ဟယ္လ၀ူသည္ အဆက္အသြယ္အလြန္ေကာင္းသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးျဖစ္သည္။ သူ႔အစြမ္းအစျဖင့္ မက္ေဒၚနယ္ မီးဖုိေဆာင္တြင္ ကၽြန္မ အလုပ္ရခဲ့၏။
ပန္းကန္ေဆးရသည္။ စားပဲြ႐ွင္းရသည္။ ၾကမ္းတုိက္ရသည္။ မီးဖုိသန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ရသည္။ အခန္းျပန္ ေရာက္လွ်င္ ကၽြန္မတစ္ကုိယ္လံုး ဆီေခ်းနဲ႔ ေညႇာ္နံ႔လိႈင္ေနတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မတစ္ခ်က္ ကေလးမွ မညည္းဘဲ လုပ္သည္။ သည္အလုပ္ရသည္ကုိပင္ ကၽြန္မေပ်ာ္ေန၏။ အခန္းခေပးႏုိင္ၿပီ မဟုတ္လား။

အခလြတ္ အဂၤလိ္ပ္စာသင္ေက်ာင္းတြင္ ကၽြန္မ ညေက်ာင္းတက္သည္။ အဂၤလိပ္စာအေရးအဖက္သင္ သည္။ အလုပ္ကလဲြၿပီး အျခားတစ္မ်ိဳးလုပ္ဖူးသည္မွာ ကၽြန္မအတြက္ သည္တစ္ႀကိမ္ ပထမဆံုးျဖစ္ သည္။
ဟယ္လ၀ူက ညကလပ္ေတြကုိ ပုိ႔ေပးသျဖင့္ ေရာက္ဖူးရပါ၏။ သူ႕ကုိ လူေတြအားလံုးသိေနၾကသျဖင့္ ကၽြန္မ အံ့ၾသေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကၽြန္မ ရဲလာသည္။ အာဖရိကတုိက္သူ လူမည္းမကေလး ဆုိတာ ေမ့ထားၿပီး လူေတြႏွင့္ စကားေျပာရဲလာသည္။ ျဖဴျဖဴ မည္းမည္း၊ ေယာက္်ားျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမျဖစ္ ျဖစ္။

ကမၻာသစ္တြင္ ဘယ္လုိ ဆက္လက္ရပ္တည္ရမည္ကုိ ကၽြန္မ ေလ့လာရေတာ့၏။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အဆင္ေျပေနသည္။ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုအတြက္ ကၽြန္မဘ၀၏ ဆည္ဆာခ်ိန္ ျဖစ္ပါ၏။ ႐ုပ္႐ွင္ဆန္ဆန္၊ ၀တၳဳဆန္ဆန္ ေျပာင္းလဲမည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ိဳး။
တစ္ညတြင္ အလုပ္မွ အခန္းျပန္ေရာက္ၿပီး အိပ္ထဲက ဓာတ္ပံုဆရာ၏ ကတ္ျပားကေလးကုိ ကၽြန္မထုတ္ ယူလုိက္သည္။ ကတ္ျပားကေလးကုိ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ႏွင့္ ကၽြန္မ တဲြကပ္ထား၏။
ဟယ္လ၀ူ႔ အခန္းကုိ ကူးသြားၿပီး ကတ္ျပားကေလးကုိ ကၽြန္မျပလုိက္သည္။

" အဲဒါဘာလဲဟင္ အစ္မ၊ ကၽြန္မ ဘာမွနားမလည္ဘူး "
" အဲဒါ နင္သူ႕ကုိ သြားေမးရမွာဟဲ့ "
" အစ္မ လုိက္ေမးေပးပါအစ္မရယ္၊ ကၽြန္မမွ စကားေကာင္းေကာင္း မကၽြမ္းေသးတာပဲ "

ဟယ္လ၀ူ အကူအညီေပး႐ွာပါသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မုိက္ေဂါ့(စ)၏ စတူဒီယုိကုိ ကၽြန္မ ေရာက္ခဲ့ရပါေလသည္။ ဘာကုိ ေမွ်ာ္လင့္ရမွန္းမသိဘဲ ေရာက္သြားျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ပါ၏။
အခန္းထဲေရာက္သြားသည္ႏွင့္ အျခားၿဂိဳဟ္တစ္ခုကုိ ကၽြန္မ ေရာက္သြားၿပီထင္လုိက္၏။ တစ္ခန္းလံုး မိန္းမေခ်ာ မိန္းမလွမ်ား၏ ဓာတ္ပံု ပုိစတာႀကီးေတြ အျပည့္ခ်ိန္ထား၏။
ကၽြန္မ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားသည္။ ေခါင္းထဲတြင္ ခ်က္ခ်င္း လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္၀င္းလက္သြား သည္။

" ဒါပဲ ဒါဟာ ငါ့အတြက္ အခြင့္ေကာင္းပဲ "
မုိက္ထြက္လာၿပီး ကၽြန္မကုိ ဓာတ္ပံု႐ုိက္မည့္အေၾကာင္း ေျပာသည္။
ကၽြန္မ သူ႔ကုိ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ အံ့ၾသေနဆဲပင္။
" ဒီလုိ ဒီလုိပံုေတြ ဟုတ္လား "

ကၽြန္မက ပုိစတာႀကီးေတြကုိ လက္ညိဴးထုိးျပၿပီး ေမးလုိက္သည္။
" ဟုတ္တယ္ေလ၊ မင္းပံုကုိ ေဘးေစာင္း႐ုိက္ရင္ ပထမတန္းစားျဖစ္မွာ "
သူက ေခါင္းညိတ္ၿပီး အေလးအနက္ျပန္ေျပာသည္။

ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ သူ႕စတူဒီယုိကုိ ျပန္လာရ၏။ မိတ္ကပ္အမ်ိဳးသမီးက ေရာက္မဆုိက္အလုပ္ စေတာ့၏။
ဂြမ္းစလံုးကေလးေတြ၊ စုတ္တံေတြ၊ ေရျမႇဳပ္ေတြ၊ အလွဆီေတြ၊ ေဆးမ်ိဳးစံု၊ ေပါင္ဒါမ်ိဳးစံုႏွင့္။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာ ကုိ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ တုိ႔လုိက္၊ ဆြလုိက္၊ အေရျပားကုိ ဆဲြယူလုိက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပညာျပ ေတာ့သည္။

သူ႔စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ၿပီးမွ အမ်ိဳးသမီးက ေနာက္ဆုတ္ၾကည့္ျပန္၏။ ၿပီးမွ စိတ္တုိင္းက်သြားပံုျဖင့္
" ကဲ မွန္သြားၾကည့္ " ဟု ဆုိသည္။
မွန္ထဲကုိ ကၽြန္မစုိက္ၾကည့္ေနမိ၏။

ကၽြန္မေနရာတြင္ ကၽြန္မမ႐ွိေတာ့။ ေ႐ႊေရာင္ေတာက္ေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ ပုိးသားလုိ ႏုညက ္ေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေန၏။
" အဲ အဲဒါ ကၽြန္မလားဟင္ "
မိတ္ကပ္အမ်ိဳးသမီးကုိ ကၽြန္မ ျပန္ေမးလုိက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္မကုိ မုိက္ဆီေခၚသြားၿပီး ေခြးေျခ တစ္လံုး ေပၚတြင္ ထုိင္ခုိင္းသည္။
သူ႕အခန္းထဲမွ ကၽြန္မ မျမင္ဖူးသည့္ ပစၥည္းေတြကုိ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိ၏။ မီးလံုးႀကီးေတြ၊ ကင္မရာေတြ၊ ႀကိဳးေတြက ေႁမြေတြအေထြးလုိက္ တဲြေလာင္းခုိေနသည္ႏွင့္မျခား။
" အုိေက ၀ါးရစ္၊ ႏႈတ္ခမ္းကေလးေစ့ထား၊ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ၾကည့္၊ ေမးကေလးနည္းနည္းေမာ့ထား၊ ဟုတ္ၿပီ လွတယ္ "

ေခ်ာက္ခနဲျမည္သြားသံ ကၽြန္မ ၾကားလုိက္၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ အသံက်ယ္ႀကီးတစ္သံ ထြက္လာ သည္။ ကၽြန္မ လန္႔ၿပီး ထခုန္သည္။ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း တအားလင္းထိန္သြားသည့္ မီးေတြ မွိတ္သြား၏။
သုိ႔ေသာ္ သည္တဒဂၤမီးေမာင္းႀကီးက ကၽြန္မဘ၀ကုိ အသစ္တဖန္ ဖန္ဆင္းလုိက္ၿပီဟု ခံစားရ၏။
မုိက္က ကင္မရာထဲမွ စကၠဴစကေလးတစ္ခု ဆဲြထုတ္ၿပီး ကၽြန္မကုိ လွမ္းေခၚသည္။ အေပၚဆံုးအလႊာကုိ ဆဲြယူလုိက္သည္။ ေမွာ္အတတ္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းလုိက္သည့္အလား။ စကၠဴေပၚတြင္ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ႐ုပ္သြင္ တျဖည္းျဖည္းေပၚလာ၏။

သူက ပုိလာ႐ြိဳက္ဓာတ္ပံုကုိ ကၽြန္မဆီ ကမ္းေပးသည္။ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ ႐ုတ္တရက္မမွတ္မိပါ။ ေတာက္ေတာက္ပပလွေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေန၏။
ကၽြန္မဘ၀ကုိ သူတုိ႔ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ၾကၿပီ။ အိမ္ေစမကေလး ၀ါးရစ္မွ ေမာ္ဒယ္မကေလး ၀ါးရစ္ျဖစ္ ေအာင္ သူတုိ႔ မိန္းမႈတ္ေပးလုိက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။
----------------------------

ဆက္ရန္
.