တကၠသိုလ္ ေနဝင္း ဘာသာျပန္ ဇင္ဘာေဘြ အခန္း (၁၉)

အခန္း(၁၉)

ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့သူ ၀န္ႀကီး တြန္ဂါတာ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပးခံလိုက္ရသည့္အတြက္ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္ေနမိသူ ခရိတ္သည္ ယခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ရွိစျပဳလာၿပီ ျဖစ္ သည္။
ကင္းလင္း ေမြးျမဴေရးျခံႀကီး အတြင္း လုပ္စရာအလုပ္ေတြ မ်ားျပားလွျခင္းကလည္း သူ႕အဖုိ႕ အလုပ္ ထဲ စိတ္၀င္စား ေနမိသည္ႏွင့္အမွ် ေစာေစာက စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္း စသည္တို႕ ကို လႊမ္းမိုး ကာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္စ ျပဳလာျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

တြန္ဂါတာ၏ အမႈအေၾကာင္း သတင္းစာမ်ားႏွင့္ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္မွ အႀကီးအက်ယ္ ေဖာ္ ျပၿပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ၏ သတင္းေပ်ာက္သြားကာ လူတကာကလည္း သူ႕အား ေမ့ ေလ်ာ့သြား ၾကေလသည္။

သို႕ရာတြင္ တြန္ဂါတာ၏ နာမည္ ရုတ္တရက္ ျပန္လည္ေပၚထြက္လာျပန္သည္။ ရုပ္ျမင္သံၾကား စက္မ်ား ႏွင့္ သတင္းစာမ်ားတြင္ သူ၏ နာမည္ကို ေဖာ္ျပလာၾကျပန္သည္။
တစ္ေန႕ ခရိတ္ႏွင့္ ဆယ္လီတို႕သည္ ရုပ္ျမင္သံၾကားထိုင္ၾကည့္ေနၾကရင္း ၾကားလိုက္ရေသာ သတင္းကို မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အံ့ၾသေနမိၾကေလသည္။
ယင္း သတင္းေၾကညာခ်က္ အၿပီးတြင္ မိုးေလ၀သ သတင္းဆက္လာသျဖင့္ ခရိတ္သည္ ရုပ္ျမင္ သံၾကားစက္ ကို ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။ သူ၏ အမူအရာက တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္၊ မေတာ္တဆ ထိ ခိုက္မႈ႕ တစ္ခု ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႕ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားေနပံု ရေလသည္။

ဆယ္လီသည္ ခရိတ္အား အကဲခတ္ၾကည့္ရင္း လက္တစ္ဖက္ကို ညင္သာလွပစြာ ဆုပ္ကိုင္ထား လိုက္သည္။
"ဒီမိန္းကေလး ေတြက လူမမည္အရြယ္သာသာ ရွိေသးတယ္။ သူတို႕ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ ထိခိုက္ ေခ်ာက္ခ်ား ရွာၾကမလဲေနာ္"
ဆယ္လီ က ရုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းတြင္ ပါသည့္အေၾကာင္းကို သံုးသပ္သလို ေျပာလိုက္ရာ ခရိတ္က
"အဲဒီ ဂြတ္ဒြင္မိသားစုကို ငါ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ အလြန္ရည္မြန္တဲ့ လူေတြပဲ။ သူတို႕ဟာ မ်က္ႏွာျဖဴ ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ တိုင္းရင္းသား လူမည္းေတြအေပၚ အင္မတန္ ညွာတာေထာက္ထားတဲ့ စိတ္ရွိၿပီး အေကာင္းဆံုး ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုျဖစ္ပ်က္ပံုကို ငါျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္"ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။

ဤတြင္ ဆယ္လီသည္ စိတ္ထဲမွ ခံစားမႈကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေပါက္ကဲြသလို ျဖစ္လာကာ အလြန္ နာၾကည္းစက္ဆုပ္ဟန္ျဖင့္-
"ဒီတိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးဟာ အလြန္ေသြးဆာေနသလို ျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာတယ္ရွင့္။ လုပ္ပံုေတြက လူမဆန္လြန္းလို႕ သိပ္ၿပီး ရင္နာမိတယ္။ ကၽြန္မေတာ့ ဒီလူ႕ကို သိပ္ၿပီး မုန္းတီးစက္ဆုပ္မိတာပဲ"
"ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူးကြဲ႕၊ အခုကိစၥမွာ တြန္ဂါတာရဲ႕ နာမည္ကို သူတို႕ အသံုးျပဳၾကေပမယ့္ ဒီကိစၥကို တြန္ဂါတာက တကယ္ပဲ ညႊန္ၾကား အမိန္႕ေပးတာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေပါ့။ သူ႕အေနနဲ႕ ဒီကိစၥ အေၾကာင္း လံုးလံုး သိခ်င္မွသိမွာ"

"အုိ…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မေတာ့ ဒီလူ႕ကို သိပ္မုန္းတာပဲ"
"အခုလုပ္ရပ္က အလြန္ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကင္းမဲ့ရာ ေရာက္တာ အမွန္ပဲ။ ဒီလို လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ အစိုးရ ဘက္က ရွိဳနာလူမ်ိဳး ေတြခ်ည္း ပါ၀င္တဲ့ စစ္တပ္ေတြ မာတာဘယ္လီနယ္ေျမကို အလံုးအရင္းနဲ႕ လာၿပီး တရၾကမ္း ႏွိမ္နင္းေအာင္ တမင္ဖိတ္ေခၚသလို ျဖစ္ေနတယ္"
"ၾကည့္စမ္း ပါဦးရွင္ ဟိုကေလးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ အသက္ ငါးႏွစ္ပဲရွိရွာေသးတယ္"
ဆယ္လီက မေက်မခ်မ္းျဖစ္ဟန္ႏွင့္ ေျပာျပန္တယ္။

"မစၥတာဂြတ္ဒြင္ဆိုတဲ့ လူကို ငါသိတယ္။ တကယ့္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။ စစ္အတြင္းတုန္းက ငါနဲ႕ အတူ ရဲတပ္ဖြဲ႕ သီးသန္႕တပ္မွာ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးတယ္"
ခရိတ္က ဤသို႕ေျပာၿပီး ယမကာစင္သို႕ထသြားကာ ၀ီစကီႏွစ္ခြက္ ငွဲ႕ေလသည္။ သူ၏
 စိတ္ထဲတြင္ ကား ဇင္ဘာေဘြႏိုင္ငံတြင္ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ၾကသည့္ လူသတ္ပြဲ ႀကီး မျဖစ္ ပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းမိေလသည္။

ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ မွ ထုတ္လြင့္ခဲ့ေသာ သတင္းကို ခရိတ္ႏွင့္ ဆယ္လီတို႕က အံ့ၾသတုန္လႈပ္မိၾက ျခင္းမွာ အေၾကာင္း ရွိေပသည္။ အထူးသျဖင့္ သတင္းပါ ကာယကံရွင္ မစၥတာဂြတ္ဒြင္ဆိုသူ၏ မိသားစုႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ ခရိတ္အဖို႕ ျပင္းစြာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈကို ခံစားရေလသည္။

မစၥတာဂြတ္ဒြင္သည္ အသက္ေလးဆယ္အရြယ္ခန္႕ရွိၿပီး ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဇနီး ဟယ္လင္ကေတာ့ ပိန္ပိန္ပါးပါး ဆံပင္အနက္ေရာင္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။
သူတို႕တြင္ သမီးကေလးႏွစ္ေယာက္ ထြန္းကားရာ သမီးအႀကီး အဲလစၥက ရွစ္ႏွစ္အရြယ္၊ သမီးငယ္ စတီဖင္နီ က ငါးႏွစ္သမီးအရြယ္သာ ရွိေသးသည္။ ကေလးႏွစ္ဦးစလံုး ဘူလာေ၀ယိုၿမိဳ႕ရွိ သာသနာ ျပဳေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား (ေဘာ္ဒါ)အျဖစ္ သြားေရာက္၍ ပညာသင္ ၾကားေနၾကသည္။

မစၥတာဂြတ္ဒြင္တို႕သည္ ၿမိဳ႕မွ(၇၈)မိုင္ေ၀းေသာ ေနရာ၌ ေမြးျမဴေရးျခံလုပ္ငန္းလုပ္ရင္း ထိုျခံမ်ားမွာ ပင္ ေနထိုင္ ၾကသည္။
အပတ္စဥ္ ေသာၾကာေန႕ နံနက္တုိင္း ဂြတ္ဒြင္ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႕ ေမာ္ေတာ္ကား ေမာင္း သြားေလ့ရွိၾကသည္။ မြန္းလြဲတစ္နာရီတြင္ သူတို႕၏ သမီးငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းမွ ေခၚထုတ္ ၿပီး ဆဲလ္တြန္း ဟိုတယ္၌ ေန႕လယ္စာအတူ စားတတ္ၾကသည္။

ထို႕ေနာက္ ၿမိဳ႕တြင္း၌ လွည့္လည္ၿပီး ေစ်း၀ယ္ၾကသည္။ ဂြတ္ဒြင္၏ ဇနီး ဟယ္လင္က ျခံတြင္လို အပ္ေသာ စားေသာက္ဖြယ္မ်ား၊ စည္သြတ္ဘူးမ်ား၊ ယမကာမ်ားႏွင့္ ေကာ္ဖီ၊ သၾကား စသည္တို႕ အျပင္ အ၀တ္ အထည္ မ်ားပါ ၀ယ္ယူေလ့ရွိသည္။

ထို႕ေနာက္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကို ရုပ္ရွင္ေန႕ပြဲ၀င္ၾကည့္ေစၿပီး မိခင္ ဟယ္လင္ကေတာ့ ဆံပင္အလွ ျပင္ဆိုင္သို႕၀င္၍ ေခါင္းေလွ်ာ္၊ ဆံပင္ပံုသါင္း စသည္ျဖင့္ အလွျပဳျပင္တတ္ေလသည္။
အိမ္ေထာင္ ဦးစီးျဖစ္သူ မစၥတာဂြတ္ဒြင္သည္ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားသမဂၢ၌ အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီ၀င္ တစ္ဦးျဖစ္၍ အပတ္စဥ္ ၿမိဳ႕သို႕ေရာက္ေနခိုက္ သမဂၢရံုးသို႕ ေခတၱ၀င္ေလ့ရွိသည္။
ေကာ္မတီ အတြင္းေရးမွဴးအပါအ၀င္ အျခား သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာကိစၥမ်ား ေဆြးေႏြး ေလ့ရွိသည္။ ၿပီးလွ်င္ သူသည္ ၿမိဳ႕တြင္း၌ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သိကၽြမ္း သူ မိတ္ေဆြ မ်ား ေတြ႕လွ်င္ အာလာပသလႅာပ စကားစျမည္ ေျပာေလ့ရွိသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ေသာၾကာေန႕က မစၥတာဂြတ္ဒြင္သည္ ထံုးစံအတုိင္း ၿမိဳ႕တြင္း၌ လမ္းတစ္ပတ္ေလွ်ာက္ ၿပီး သူ၏ တိုယိုတာေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ လယ္ယာကုန္ထုတ္ သမ၀ါယမတိုက္ေရွ႕သို႕ ျပန္လာေသာ အခါ သူ႕ အလုပ္သမား ေခါင္း (မာတာဘယ္လီလူမ်ိဳး) ဂ်ိဳဆီယာဆိုသူသည္ အလုပ္သမားႏွစ္ဦးႏွင့္ အတူ အသင့္ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။
သူတုိ႕သည္ ေစာေစာပိုင္းက ဂြတ္ဒြင္ကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ယူထားေသာ ေမြးျမဴေရးျခံသံုး ပစၥည္းကိရိယာ မ်ား၊ စက္ယႏၱရား အပိုပစၥည္းမ်ား၊ တိရစၦာန္မ်ားအတြက္ ေဆး၀ါးမ်ား စသည္တို႕ကို ေမာ္ေတာ္ကား ေပၚသို႕ သယ္ယူတင္လိုက္ၾကသည္။

ကားေပၚပစၥည္းမ်ား သယ္တင္ၿပီးခ်ိန္ေလာက္တြင္ပင္ ဂြတ္ဒြင္၏ ဇနီး ဟယ္လင္ႏွင့္ သမီးကေလး ႏွစ္ေယာက္တို႕သည္ ေမာ္ေတာ္ကားရွိရာသို႕ ေရာက္လာၾကေလသည္။
ဟယ္လင္သည္ ဆံပင္ေကာက္ဆိုင္၌ ဆံပင္ကို တစ္မ်ိဳး အလွျပဳျပင္ ထံုးဖြဲ႕ထားရာ ရုပ္အသြင္က တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဂြတ္ဒြင္သည္ သူ၏ ခ်စ္ဇနီးအား က်ီစယ္သည့္အေနျဖင့္-
"ဟဲလို မိန္းကေလး၊ က်ဳပ္ရဲ႕ဇနီး မစၥက္ဟယ္လင္ ဂြတ္ဒြင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္မိပါသလားခင္ဗ်"ဟု ခပ္တည္တည္ ေျပာလိုက္သည္။

ဤတြင္ ဟယ္လင္သည္ ခင္ပြန္းသည္က ေနာက္ေနမွန္းသိသျဖင့္ သေဘာက်ၿပီး ရယ္ေမာေလ သည္။ သူမ၏ စိတ္ထဲကေတာ့ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ေနမိသည္။
သမီးငယ္ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဂြတ္ဒြင္က သၾကားလံုးခ်ိဳခ်ဥ္စသည့္ သေရစာမ်ား ၀ယ္ယူထားရာ ဇနီး ျဖစ္သူက ကေလးေတြ သၾကားလံုး မ်ားမ်ားစားလွ်င္ သြားေရာဂါ ျဖစ္တတ္သည္ဟု ကန္႕ကြက္ ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ဂြတ္ဒြင္ကမူ သမီးငယ္ႏွစ္ဦးဘက္သို႕ မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပလိုက္ၿပီးမွ ဇနီး ျဖစ္သူအား-

"အိုကြာ သၾကားလံုး မ်ားမ်ားစားတာ မေကာင္းမွန္း ငါလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ စားရံုနဲ႕ ငါ့ကေလးေတြ မေသႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ဟဲ…ဟဲ…"ဟု ရယ္သြမ္းေသြးကာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
သူတို႕၏ ေမာ္ေတာ္ကားမွာ ပစ္ကပ္ေခၚ ကုန္တင္ယာဥ္ (ယခုေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ သေဘၤာသား ကားမ်ိဳး) ျဖစ္ေလရာ သမီးငယ္ စတီဖင္နီက မိခင္ဖခင္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကား ကား၏ ေရွ႕ခန္းတြင္ ထိုင္ၿပီး သမီးႀကီး အဲလစၥကေတာ့ ကားေနာက္ပိုင္းတြင္ ဂ်ိဳဆီယာႏွင့္ မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္း အလုပ္သမားတို႕ႏွင့္အတူ စီးနင္း လုိက္ပါလာေလသည္။
ထို႕ေနာက္ သူတို႕သည္ ၿမိဳ႕တြင္းမွ ေမာင္းထြက္လာၾကေလသည္။

ပထမေျခာက္ဆယ့္ႏွစ္မုိင္မွာ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမႀကီးအတိုင္းျဖစ္၍ ေမာ္ေတာ္ကားကို ခပ္သြက္သြက္ ေမာင္းႏွင္းႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕၏ ျခံရွိရာသို႕ လမ္းမႀကီးမွ ခြဲထြက္သည့္ ေျမနီလမ္း အတိုင္း ဆက္ေမာင္းၾကရသည္။

မၾကာမီ သူတို႕၏ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးျခံႀကီး၏ ဂိတ္၀သို႕ ေရာက္သြားၾကရာ ဂြတ္ဒြင္သည္ ကားကို ေခတၱ ရပ္လုိက္စဥ္ ဂ်ိဳဆီယာက ခုန္ဆင္းၿပီး ပိတ္ထားေသာ ျခံ၀င္းတံခါးႀကီးကို ဖြင့္လိုက္သည္။
"အင္း…ငါတို႕ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာကို တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္လာၾကျပန္ေပါ့လား"
ဂြတ္ဒြင္ က ေျပာလုိက္ရာ ဇနီး ဟယ္လင္ကလည္း ျပံဳးလ်က္-

"ဟုတ္တယ္ရွင့္ ကၽြန္မေတာ့ ၿမိဳ႕ကိုသြားတိုင္း ဒိျပန္ေရာက္လာရင္ စိတ္ထဲေပ်ာ္မိတယ္"ဟု ေျပာ ေလသည္။
ညေမွာင္လာၿပီျဖစ္၍ ဂြတ္ဒြင္သည္ ေမာ္ေတာ္ကားေရွ႕မီးလံုးႀကီးမ်ားကို ဖြင့္၍ ဆက္လက္ေမာင္း သြားရာ ျခံ၀င္းအတြင္းရွိေနေသာ သူတို႕၏ ေမြးျမဴေရးႏြားမ်ားကို မီးေရာင္တြင္ ျမင္ရေလသည္။ ႏြား အားလံုးလိုလို အစာအာဟာရ ေကာင္းစြာ စားရသျဖင့္ ၀ဖီးေနသည္ကိုလည္း သတိျပဳမိၾကသည္။

မစၥတာဂြတ္ဒြင္သည္ ရာသီဥတု ေျခာက္ေသြ႕ေနပံုကို သေဘာမက်ဟန္ျဖင့္-
"အခုတေလာ ရာသီဥတု ေျခာက္ေသြ႕လြန္းတယ္ကြ၊ မိုးနည္းနည္းရြာလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္"ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ သူတို႕သည္ ျခံ၀င္းအတြင္းရွိ သူ႕အိမ္သို႕ ခ်ဥ္းကပ္လာမိၾကေလသည္။
"ကဲ…အိမ္ေတာ့ ျပန္ေရာက္ၾကျပန္ၿပီ။ ေဟာဟိုမယ္ ျမင္ရဲ႕လား၊ တို႕ရဲ႕ စားဖိုမွဴးက မီးေတြေတာင္ ထိန္လင္းေအာင္ ဖြင့္ထားၿပီ"
ဂြတ္ဒြင္ က သူတို႕အိမ္အတြင္း မီးမ်ားလင္းေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။

မီးက ဂတ္စ္ဓာတ္ေငြ႕သံုးမီးႏွင့္ ေရနံဆီမီးမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ဂြတ္ဒြင္အေနျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီးရရွိ ရန္ ကိုယ္ပိုင္ ဂ်င္နေရတာေခၚ အင္ဂ်င္မီးစက္တစ္လံုး၀ယ္ရန္ စိတ္ကူးရခဲ့သည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႕ပင္ ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။

သို႕ရာတြင္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေငြစာရင္းခ်ဳပ္၍ အသားတင္က်န္ေသာ ေငြပမာဏကို တြက္လိုက္ေသာ အခါ သိပ္မမ်ားလွသျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီးစက္ထက္ ပိုအေရးႀကီးေသာ အျခားပစၥည္းမ်ားကိုသာ ဦးစား ေပး၀ယ္ ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ယခုအထိ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိေသးဘဲ ဂက္စ္ဓာတ္ေငြ႕ႏွင့္ ေရနံဆီကိုသာ အသံုးျပဳၿပီး မီးထြန္း ေနရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ဂြတ္ဒြင္သည္ တိုယိုတာေမာ္ေတာ္ကားကို အိမ္ေနာက္ေဘးဘက္ ၀ရန္တာအနီးတြင္ ရပ္လိုက္ သည္။
ဇနီးဟယ္လင္က အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ သမီးငယ္ စတီဖင္နီအား ေပြ႕ခ်ီလ်က္ ကားေပၚမွ ဆင္းေနစဥ္ ဂြတ္ဒြင္ သည္ ကားေနာက္ပိုင္းသို႕ ေလွ်ာက္သြားၿပီး သမီးႀကီးအဲလစၥအား ေပြ႕ခ်ီ၍ ကားေပၚမွ ခ် ေပးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အလုပ္သမားမ်ား ႀကီးႀကပ္သူ ဂ်ိဳဆီယာအား-

"ကဲ…မင္းတို႕လည္း ပင္ပန္းလာတယ္၊ ျပန္ၿပီးမွ နားၾကေပေတာ့။ ကားေပၚက ပစၥည္းေတြကို မနက္ မွပဲ သယ္ခ်ေတာ့မယ္"ဟု ေျပာလုိက္သည္။
ဇနီးဟယ္လင္က သမီးငယ္ကို ေပြ႕ခ်ီလ်က္ ေရွ႕ကသြားၿပီး ဂြတ္ဒြင္က သမီးႀကီး အဲလစၥကို လက္တစ္ဖက္ ျဖင့္ဆြဲလ်က္ အိမ္ေရွ႕ဘက္သို႕ ေလွ်ာက္သြားၾကစဥ္ အိမ္ဘက္ ေမွာင္ထဲမွ လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီး အလင္းေရာင္တစ္ခု ရုတ္တရက္ ထိန္လင္းစြာ ထြက္ေပၚလာေလရာ ဂြတ္ဒြင္တို႕ မိသားစု အလြန္ အံ့အားသင့္လ်က္ ရပ္လိုက္ၾကေလသည္။
"ေဟ့…ဘယ္သူလဲကြ"

ဂြတ္ဒြင္က စိတ္တိုလ်က္ လွမ္းေအာ္ေပးလိုက္သည္။
ေစာေစာက ေမွာင္မိုက္ေနစဥ္ ရုတ္တရက္ စူးရွေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္ ထိုးလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ မ်က္လံုးျပာကာ ဘာမွ မျမင္ရေသာ္လည္း ယခုေတာ့ မ်က္လံုးမ်ားက က်င့္သားရ၍ ျမင္စ ျပဳလာၿပီ ျဖစ္သည္။
လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး အလင္းေရာင္၏ေနာက္တြင္ တိုင္းရင္းသားလူမည္း (ကပၸလီ)လူမ်ိဳး သံုးဦးရပ္ေန ၿပီး သူတို႕၏လက္တြင္ ေအေက ၄၇ အမ်ိဳးအစား ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကိုယ္စီကိုင္ကာ ေသနတ္ ေျပာင္း မ်ားကိုလည္း ဂြတ္ဒြင္မိသားစုအား ခ်ိန္ရြယ္ထားၾကသည္ကို ျမင္ရေလသည္။

ဂြတ္ဒြင္သည္ ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အႀကီးအက်ယ္ စိုးရိမ္သြားမိေတာ့သည္။
ထုိလူသံုးေယာက္အျပင္ အျခား မ်က္ႏွာစိမ္း တိုင္းရင္းသား လူမည္းအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ လူအေရအတြက္ကိုေတာ့ ဂြတ္ဒြင္က ခန္႕မွန္း၍ မရေခ်။
သူတို႕သည္ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွထြက္လာၿပီး ဂြတ္ဒြင္မိသားစုအား ၀ိုင္း၍ ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ထားၾက ေလသည္။

ဂ်ိဳဆီယာႏွင့္ မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသား အလုပ္သမားႏွစ္ဦးတို႕သည္လည္း ထိတ္လန္႕ တုန္လႈပ္ လ်က္ သံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္နား တစ္ေယာက္ကပ္၍ အသာၿငိမ္ေနၾကသည္။
ဂြတ္ဒြင္ သည္ သူ၏အိမ္ ၀ရန္တာတစ္ဖက္အစြန္းရွိ ရံုးခန္းတြင္းမွ ေသနတ္လက္နက္မ်ားထားရွိရာ မီးခံေသတၱာကို သတိရမိေလသည္။
သို႕ေသာ္ ယင္းေသတၱာထဲ၌ ေသနတ္တစ္လက္မွ မရွိေတာ့ေၾကာင္း စဥ္းစားမိျပန္သည္။ ဇင္ဘာ ေတြ ေတာ္လွန္ေရးစစ္ပြဲအၿပီးတြင္ အာဏာရ လူမည္းအစိုးရက မ်က္ႏွာျဖဴ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းရွင္ မ်ားအား မိမိတို႕တြင္ ရွိသမွ် လက္နက္ခဲယမ္းအားလံုး အစိုးရထံ အပ္ႏွံၾကရမည္ဟု အမိန္႕ထုတ္ လိုက္စဥ္က ဂြတ္ဒြင္သည္လည္း သူ၏ ေသနတ္အားလံုးကို ဆိုင္ရာသို႕ အပ္ႏွံခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယခု လက္နက္မဲ့ ျဖစ္ေန ေလသည္။

သို႕ရာတြင္ ေသနတ္ရွိလွ်င္လည္း အေၾကာင္းထူးလွမည္ မဟုတ္ဟု ဆင္ျခင္မိေလသည္။ အကယ္ ၍ မိမိက ေသနတ္ေျပးဆြဲယူလွ်င္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ မီးခံေသတၱာဆီသို႕ ေရာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ ေခ်။ ေအေက ၄၇ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ၀ိုင္းပစ္ခတ္ခံရ၍ ပြဲခ်င္းၿပီး ကိစၥေခ်ာရန္ ေသခ်ာ သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

"ဒက္ဒီ သူတို႕ေတြက ဘယ္သူေတြလဲဟင္"
သမီးအႀကီး အဲလစၥက ဖခင္ျဖစ္သူအား ခပ္တိုးတိုး လွမ္းေမးလိုက္သည္။ သူမသည္ ျပည္တြင္းစစ္ ကာလတြင္ သိတတ္စျပဳေသာ အရြယ္ျဖစ္ေန၍ စင္စစ္ အနိ႒ာရံုမ်ားကို ျပန္ေတြးၿပီး ေၾကာက္လန္႕ ေနရွာပံုရသည္။

ဂြတ္ဒြင္ကမူ သူကိုယ္တိုင္၏ စိုးရိမ္တုန္လႈပ္မႈကို အသာဖယ္ထားလ်က္-
"အားလံုး သတၱိရွိရွိ ေနၾကေဟ့"ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ဇနီးဟယ္လင္သည္ သမီးငယ္စတီဖင္နီအား ေပြ႕ခ်ီထားလ်က္ႏွင့္ပင္ ခင္ပြန္းသည္အနီးသုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။
လူမည္းတစ္ဦးသည္ ဂြတ္ဒြင္၏ ေနာက္ေက်ာသို႕ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေျပာင္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေထာက္ထားလိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္သို႕ယူ၍ လက္ျပန္ ႀကိဳးတုပ္လိုက္သည္။ ခ်ည္ေႏွာင္သည့္ႀကိဳးက သံ၀ါယာႀကိဳးျဖစ္၍ ဂြတ္ဒြင္၏ အသားကိုထိေသာ အခါ အလြန္နာက်င္ေလသည္။

ဇနီးဟယ္လင္၏ ရင္ခြင္မွ သမီးငယ္ စတီဖင္နီကိုလည္း ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ခ်ထားလိုက္ရာ ကေလးငယ္မွာ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနသျဖင့္ ေကာင္းစြာပင္ မရပ္ႏိုင္ရွာေခ်။
ကေလးအေမ ဟယ္လင္တို႕သည္ သံ၀ါယာႀကိဳးျဖင့္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ေႏွာင္ျပန္ရာ သူမသည္ နာက်င္လြန္းသျဖင့္ ရံႈ႕မဲ့ေနရွာေလသည္။
ဂြတ္ဒြင္သည္ နာက်င္ျခင္း၊ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ေဒါသထြက္ျခင္း စသည္တို႕ ျဖစ္ေပၚခံစားလ်က္ ရွိ လင့္ကစား မိဘတို႕၏ သားသမီးအေပၚ ထားရွိေသာ ေမတၱာပမာဏအားလံုးကို လႊမ္းမိုးလာသျဖင့္ မာနစိတ္ကို ခ်ဳပ္ထိန္းကာ တိုင္းရင္းသားလူမည္းတို႕အား မာတာဘယ္လီဘာသာျဖင့္ ေတာင္းပန္ ေလသည္။

"သူတို႕ေတြက လူမမည္ကေလးေတြပါဗ်ာ။ သူတို႕ အနာတရျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႕။ ေတာင္းပန္ပါ တယ္"
သို႕ေသာ္ ေသနတ္ကိုင္ တုိင္းရင္းသားတစ္ဦးက-
"ေဟ့…မ်က္ႏွာျဖဴေကာင္ တိတ္တိတ္ေနစမ္း"ဟု ခပ္ထန္ထန္ ေငါက္လိုက္ၿပီးေနာက္ သမီးငယ္ ကေလး စတီဖင္နီ၏ ေနာက္နားတြင္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္လိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ ကေလးငယ္အား ႀကိဳးျဖင့္ တုပ္ေလရာ စတီဖင္နီခမ်ာ နာက်င္သျဖင့္ ငိုရွာေလသည္။

"ဒက္ဒီ၊ ဒက္ဒီ သမီး သိပ္နာတာပဲ ဒက္ဒီ။ ဒက္ဒီရယ္ ဒီလူႀကီးက နာေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ သူ႕ကို မလုပ္ေအာင္ တားေပးပါ ဒက္ဒီ"
"သမီးေလး သမီးေလး စိတ္ကို တင္းထားစမ္းပါကြယ္၊ သတၱိရွိပါ။ သမီးက အခု ကေလးေပါက္စ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးကြဲ႕"
ငါးႏွစ္သမီးအရြယ္ စတီဖင္နီအား ဤသို႕ ေျပာျခင္းသည္ လံုး၀ အဓိပၸါယ္မရွိလင့္ကစား ဂြတ္ဒြင္ သည္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

လူမည္းေနာက္တစ္ေယာက္က သမီးအႀကီး အဲလစၥနားသို႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားရာ အဲလစၥသည္ ဖခင္ ဘက္သို႕ လွည့္၍-
"ဒက္ဒီ သမီးမငိုဘူး။ သမီးက သတၱိရွိရွိနဲ႕ ခံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္"ဟု ေျပာရွာသည္။
"ေအး ဒါမွေပါ့ကြဲ႕ သမီးရဲ႕"
ဂြတ္ဒြင္က ေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ ကပၸလီလူမည္းက အဲလစၥအား လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္လိုက္ေလသည္။
"အားလံုး ေရွ႕ကို ေလွ်ာက္သြားၾက"
လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကိုင္သူ (ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူေသာ) တုိင္းရင္းသားလူမည္းက ခပ္ထန္ထန္ အမိန္႕ေပးလိုက္သလိုေျပာရင္း သူ၏ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေျပာင္ျဖင့္ ကေလးႏွစ္ဦးအား တြန္းလိုက္သည္။

ဂြတ္ဒြင္တို႕မိသားစုလည္း မတတ္သာဘဲ ေလွ်ာက္သြားၾကရာ မီးဖိုဘက္ရွိ ၀ရန္တာသို႕ ေရာက္ သြားၾကေလသည္။
သမီးငယ္ကေလး စတီဖင္နီသည္ တစ္ေနရာတြင္ ေျခေခ်ာ္လဲက်သြားရာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားသျဖင့္ ျပန္ထရန္ ခက္ခဲေနရွာသည္။
ဂြတ္ဒြင္လည္း ေဒါသထြက္လာသျဖင့္-
"ေခြးမသားေတြ၊ လူမဆန္တဲ့ ေခြးသားေတြ"ဟု ေရရြတ္လိုက္မိသည္။

တိုင္းရင္းလူမည္တစ္ဦးက စတီဖင္နီ၏ ဆံပင္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲဆုပ္ၿပီး မတ္ တတ္ထႏိုင္ေအာင္ ထူလိုက္သည္။ စတီဖင္နီခမ်ာ ငိုေၾကြးလ်က္ႏွင့္ပင္ ထ၍ သူ႕အစ္မ အဲလစၥရွိရာ သို႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားရွာေလသည္။
အႀကီးမ အဲလစၥကလည္း ညီမငယ္အား ႏွစ္သိမ့္အားေပးလ်က္-
"ငိုမေနစမ္းပါနဲ႕ စတီဖင္ရယ္၊ အခုဟာက ငါတို႕ အေပ်ာက္ကစားနည္းတစ္မ်ိဳး ကစားေနတာပါကြဲ႕" ဟု လုပ္ႀကံေျပာလိုက္သည္။
သို႕ေသာ္ အဲလစၥမ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ အလြန္စိုးရိမ္တုန္လႈပ္ေနဟန္ ျဖစ္ေနသည္။

လက္နက္ကိုင္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားသည္ ဂြတ္ဒြင္ႏွင့္ဇနီး ဟယ္လင္တို႕အား ကေလးငယ္ ႏွစ္ဦးႏွင့္ အတူ တန္းစီရပ္ခိုင္းေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက တစ္ဦးခ်င္း၏မ်က္ႏွာ ကို လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးျဖင့္ ထိုးၾကည့္သည္။
"ခင္ဗ်ားကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္ေနတာလဲ။ စစ္ပြဲကလည္း ၿပီးဆံုးေနမွပဲ။ က်ဳပ္တို႕က ခင္ဗ်ားတို႕ ကို ဘာမွလည္း လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး"
ဂြတ္ဒြင္က ဤသို႕ေမးလိုက္ရာ လက္နက္ကိုင္ လူမည္းက ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးျဖင့္ သာ ဆက္လက္ထိုးၾကည့္ေနေလသည္။
သမီးငယ္ကေလး စတီဖင္နီသည္ ဆက္လက္၍ ငိုေၾကြးေနရွာသည္။

ထိုအေတာအတြင္း ေမွာင္ရိပ္ထဲမွလူမ်ား စကားေျပာေနသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ မိမိတို႕၏ ျခံ၀င္း အတြင္းသို႕ အျခား တုိင္းရင္းသားလူမည္းမ်ား (အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား)ပါ ေရာက္ရွိေန ေၾကာင္း သိသာေလသည္။
"ကၽြန္မတို႕ကို ႏွိပ္စက္တာ ၀ိုင္းၾကည့္ရေအာင္ လူေတြေခၚထားတာ ျဖစ္ရမယ္ရွင့္။ ျပည္တြင္းစစ္ အတြင္းက လိုပါပဲလား။ ကၽြန္မတို႕ကို သုတ္သင္ ကြပ္မ်က္ၾကလိမ့္မယ္နဲ႕ တူတယ္ေနာ္"
ဟယ္လင္ က ခင္ပြန္းျဖစ္သူအား ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။

ဂြတ္ဒြင္ကမူ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ကား ဇနီး ျဖစ္သူေျပာသည့္အတုိင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သိေနသည္။ ဟယ္လင္က တိုးတိုးေျပာလိုက္ျခင္းမွာ သမီးကေလးႏွစ္ေယာက္ မၾကားေစရန္ ျဖစ္ေလသည္။
ဂြတ္ဒြင္သည္ ဧကန္မုခ် ေသရေတာ့မည္ဟု တြက္လ်က္ ဇနီးျဖစ္သူအား ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ မိသည္။

"ငါမင္းကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခဏခဏ မေျပာမိတာကို အခုမ် ၀မ္းနည္းမိတယ္ ဟယ္ လင္ရယ္"
"မလိုပါဘူးရွင္၊ ရွင့္ပါးစပ္က ဖြင့္မေျပာေပမယ့္ ရွင္ဟာ ကၽြန္မကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္း ေကာင္းႀကီး သိေနပါတယ္"
ဟယ္လင္က ျပန္ေျပာလိုက္မွ ဂြတ္ဒြင္သည္ စိတ္ထဲ သက္သာရာရသလို ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္၌ မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္းသားလူမည္း အေတာ္မ်ားမ်ား စုရံုးေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ရာ သူတို႕ ၏ ေခါင္းေဆာင္က မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္းဘာသာျဖင့္ စကားေျပာေလသည္။
"ဒီမ်က္ႏွာျဖဴ မိသားစုဟာ က်ဳပ္တို႕ မာတာဘယ္လီ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ပိုင္နက္နယ္ေျမေပၚမွာ လာၿပီး ေခါင္းပုံျဖတ္ ေသြးစုပ္အျမတ္ထုတ္ေနသူမ်ား ျဖစ္တယ္။ အသားစားက်ဴးတဲ့ ေတာေခြးရိုင္း ေတြနဲ႕ တူတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႕ဟာ ဟာရာေရၿမိဳ႕က ေအာက္တန္းစား ရွိဳနာလူမ်ိဳး လူသတ္ သမားေတြနဲ႕လည္း အဆက္အသြယ္ ရွိသူေတြျဖစ္တယ္"
ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူသည္ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ ေျပာၿပီး ေရာက္ရွိေနေသာ လူထုကပါ မ်က္ႏွာျဖဴ မိသားစုအေပၚ ေဒါသထြက္ကာ မုန္းတီးစက္ဆုပ္လာေအာင္ လံႈ႕ေဆာ္ေသြးထိုးေပး လ်က္ရွိေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေပသည္။

စကားေျပာေကာင္းသူျဖစ္၍ သူ၏ လႈံ႕ေဆာ္ေဟာေျပာခ်က္က ထိေရာက္ေၾကာင္းလည္း ထင္ရွား ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသားမ်ားသည္ စိတ္လႈပ္ရွား တက္ၾကြရာမွ တိုင္းရင္းသား ရိုးရာဓေလ့ အတိုင္း ခႏၶာကိုယ္ ၀ဲယာယိမ္းထိုးကာ စစ္ခ်ီသီခ်င္းမ်ားကို သံၿပိဳင္သီဆိုစ ျပဳေနၾကေလသည္။
ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက ေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႕ လံႈ႕ေဆာ္ေဟာေျပာလိုက္လွ်င္ လူအုပ္ႀကီးသည္ ေဒါသကို မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ဘဲ သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္မွာ သူတို႕၏ ရိုးရာဓေလ့တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။

အတိတ္ကာလတစ္ခ်ိန္က မာတာဘယ္လီ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို မီဇီလီကာဇီအမည္ရွိ လူမည္း ဘုုရင္တစ္ဦး အုပ္စိုးစဥ္က ယခုကဲ့သို႕ လူထုအား ေသြးထိုးလံႈ႕ေဆာ္ေပးျခင္းအားျဖင့္ လူအုပ္ႀကီးက ေသြးရူးေသြးတန္းျဖစ္လာကာ ၀ိုင္း၀န္းသတ္ျဖတ္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရသူေပါင္း ဆယ္သိန္း ခန္႕ ရွိခဲ့သည္ဟုလည္း အဆိုရွိေပသည္။
ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။

"…..ဒီမ်က္ႏွာျဖဴ ေသြးစုပ္ေကာင္ေတြဟာ ငါတို႕ရဲ႕ ဖခင္ႀကီး ေခါင္းေဆာင္တြန္ဂါတာကို ရွိဳနာ လူမ်ိဳးတို႕ရဲ႕ လူသတ္စခန္း၊ အက်ဥ္းစခန္းေရာက္ေအာင္ ကူညီ ပို႕ေပးခဲ့သူမ်ားလည္း ျဖစ္တယ္"
ဂြတ္ဒြင္သည္  ဇနီးျဖစ္သူအနီးသုိ႕ ကပ္၍-
"ဟယ္လင္ရယ္ ငါေလ မင္းကုိ သိပ္ခ်စ္တာပဲ"ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ဟယ္လင္ခမ်ာ  ခင္ပြန္းသည္က တကယ္ပင္  ယုယၾကင္နာ ျမတ္ႏုိးစြာ ေျပာလုိက္သည္ကုိ  ၾကားလွ်င္  ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္လြန္း၍ မ်က္ရည္မ်ားပင္ က်မိရွာေလသည္။
"ဒီသစၥာေဖာက္ မ်က္နွာျဖဴေတြကုိ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ဘာလုပ္ၾကရင္ ေကာင္းမလဲ"

တိုင္းရင္းသား လူမညး္ေခါင္းေဆာင္က ေမးလိုက္ရာ သူတုိ႕ထဲမွ လူတစ္ေယာက္က "သုူတုိ႕ကုိ  သတ္ပစ္လိုက္ရမယ္"ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
သုိ႕ေသာ္ အမ်ားစုပါ၀င္ေသာ  လူအုပ္ၾကီးက ဘာမွမေျပာဘဲ ျငိမ္ေနၾကသည္။
"သူတို႕ကုိ ဘာလုပ္မလဲ"
ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက ထပ္မံ၍ ေမးလိုက္ျပန္သည္။ တစ္ဖန္ ထိုလူသည္ မူလက စကားရပ္ေျပာ ေနေသာ ၀ရန္တာေပၚမွ ေျမျပင္သို႕ခုန္ဆင္းလုိက္ျပီး "ဒီမ်က္ႏွာျဖဴ သတၱ၀ါေတြကုိ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ "ဟု ထပ္ဆင့္၍ ေအာ္ေမးလိုက္ျပန္သည္။

"သတ္ပစ္လိုက္၊ သတ္ပစ္လုိက္"
လူအုပ္ထဲမွ တစ္ေယာက္က ေအာ္ေျပာလိုက္ရာ က်န္လူမ်ားကလည္း လိုက္၍ ဟစ္ေအာ္ၾကေလ ေတာ့သည္။
"သက္ပစ္လိုက္ သက္ပစ္လုိက္"
ထုိအခိုက္ တုိင္းရင္းသား လူမည္း အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦးသည္ အလြန္စိုးရိမ္ပူပန္ဟုန္ျဖင့္ "ကြ်န္မရဲ႕ ကေလးေတြ၊ ကြ်န္မရဲ႕ ကေလးငယ္ေလးေတြ သနားပါတယ္"ဟု တုိးလွ်ဳိးေတာင္းပန္သလို္ ေျပာ လိုက္သည္။

ထုိအမ်ိဳးသမီးၾကီးသည္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦး (စတိီဖင္နီးႏွင့္ အဲလစၥတုိ႕)အား ထိန္းရသူ (နာနီကေလး ထိန္း) မိန္းမၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း ဂြတ္ဒြတ္က မွတ္မိေလသည္။
သုိ႕ရာတြင္ သတ္ပစ္လိုက္၊ သတ္ပစ္လိုက္ဟု လူအုပ္ၾကီးက ညာသံေပး၍ ဟစ္ေအာ္ေၾကြးေၾကာ္ သံက ဆူညံေနသျဖင့္ အဘြားၾကီး၏ အသံ ေပ်ာက္ေနေတာ့သည္။
ျပည္တြင္းစစ္အတြင္းက တုိင္းရင္းသား လူမည္းေျပာက္က်ားတပ္မ်ား ၀တ္ဆင္ေသာ ယူနီေဖာင္း ၀တ္စုံ၀တ္းထားသူ  လူမည္းႏွစ္ဦးသည္ ေရွ႕သုိ႕ ထြက္လာေလသည္။
သူတို႕သည္ ဂြတ္ဒြင္ရွိရာကုိ ခ်ဥ္းကပ္လာျပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ အုတ္နံရံဆီးသို႕ေခၚ သြားေလသည္။

ဂြတ္ဒြင္အား နံရံကို မ်က္ႏွာမူ၍ ဒူးေထာက္ခုိင္းသည္။
ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူသည္ သူ၏လက္မွ လက္နွိပ္ဓာတ္မီးကို အနီးရွိိ လူတစ္ေယာက္အား လွမ္းေပး လိုက္ျပီးေနာက္ သူ၏ခါးၾကားမွ ေမာင္းျပန္ပစၥတုိေသနတ္တစ္လက္ ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။ တစ္ ဆက္တည္းမွာပင္  သူသည္ ပစၥတုိေသနတ္ေျပာင္းကို ဂြတ္ဒြင္၏ ဦးေခါင္းေနာက္သို႕ ေတ့ကာ တစ္ခ်က္ပစ္လိုက္သည္။

ဂြဒြင္ခမွာ ေမွာက္ထုိးလဲက်သြားစဥ္ အနီးကပ္ ပစ္လိုက္ေသာ ေသနတ္က်ည္ဆန္၏  ယမ္းအား ျပင္ထန္မႈေၾကာင့္ ဦးေခါင္းေၾကြမြကာ မရႈမလွ ေသဆုံးသြားရွာေလသည္။
လက္နတ္ကုိင္ တုိင္းရင္းသား လူမည္းမ်ားက ဇနီး ဟယ္လင္းအား ဖမ္းေခၚ၍ ဂြတ္ဒြင္၏ အေလာင္းေဘးနားသုိ႕ ဆြဲေခၚကာ ဒူးေထာက္ခုိင္းလိုက္သည္။
"မာမီ၊ မာမီ"

သမီးၾကီး အဲလစၥက ထိတ္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ဒိုင္းကနဲ႕ ပစၥတုိေသနတ္သံ တစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာျပီး ဟယ္လင္းလည္း ေသဆုံးသြားေလေတာ့သည္။
ထုိ႕ေနာက္ သမီးၾကီး အဲလစၥကိုလည္း အလားတူ ပစ္သတ္လုိက္ျပန္သည္။

သမီးငယ္ကေလး စတီဖင္နီသည္ ရုန္းကန္ေနရာ လူမည္းေခါင္းေဆာင္က ပစၥတုိေသနတ္ဒင္ျဖင့္ ကေလး ၏ ဦးေခါင္းကုိ ခပ္ျပင္းျပင္း လႊဲရုိက္လုိက္သည္။ ကေလးမေလးသည္ သူ႕အစ္မ၏ကိုယ္မွ ထြက္က် လာေသာ ေသြးအုိင္ထဲ လဲက်သြားရွာသည္။ ဤတြင္ လူမည္းေခါင္းေဆာင္က စတီဖင္နာ ၏ နားထင္ တည့္တည့္ သို႕ ပစၥတုိျဖင့္ ပစ္လုိက္ေလသည္။
ထုိ႕ေနာက္ သူ၏ လက္ညိဳးျဖင့္ ေသြးမ်ားကုိတုိ႕ျပီး အိမ္၀ရန္တာနံရံတြင္

"တြန္ဂါတာ အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ"ဟု ေရးသားလိုက္ျပီးမွ သူ၏ လူမ်ားကုိေခၚကာ ျခံၾကီး အတြင္းမွ ထြက္သြားေလသည္။
ယင္းေၾကကြဲဖြယ္ ျဖစ္ရပ္သတင္းကုိ ခရိတ္ႏွင့္ ဆယ္လီတို႕က ရုပ္ျမင္သံၾကားမ် ၾကားသိလုိက္ရ ျခင္းျဖစ္ ေလသည္။

အခန္း (၁၉) ဆက္ရန္
.