ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း (ငထြန္းကား တို႕ညီအစ္ကို) အတြဲ (၂) အပိုင္း (၉) ဇာတ္သိမ္း

''က်ီးဒန္၊ ညည္းတို႔လင္မယား ရြာထဲမွာဆက္ေနလို႔ မေတာ္ဘူး။ လယ္ျပင္မွာ တဲထိုးေနေခ်ၾက''
ဤသို႔ျဖင့္ ေမာင္ေဆးရိုးႏွင့္ က်ီးးဒန္တို႔မွာ သာဒြန္း၀ ေျမာင္းဖ်ားေသာက္ ေတာေရွာက္လယ္ပြဲသို႔ ေရာက္လာၾက၏။ ေအာက္ဆံုးလယ္ပြဲတြင္ရွိေသာ ေပါက္ပင္မ်ားႏွင့္ မန္က်ည္းပင္က သူတို႔၏ တဲကေလး ကုိ အေ၀းမွ မျမင္ေစရန္ ဖံုးကြယ္ေပးထားသည္။ ငွက္ေပ်ာရံုကေလးေတြ ျဖစ္လာေသာအခါ ပိုျပီး အကာအကြယ္ ရသည္။ ဘူးႏွင့္ ပဲပုုစြန္ပင္မ်ား အပင္ျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ကား နားေအးပါးေအးရွိေသာ ေနရာ ကေလးျဖစ္လာေလ၏။

ေမာင္ေဆးရိုးႏွင့္ က်ီးဒန္တို႔၏ တဲကေလးသည္ ရြာဆက္ေ၀းျငား အလုပ္တြင္သည္။ တဲတဲမွ ထြက္္လိုက္ လ်ွင္ လုပ္းငန္းခြင္သို႔ ေရာက္သည္။ လုပ္ခြင္မွ တက္လိုက္လ်ွင္ အိမ္သို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ီးဒန္ မွာ စားကာအိပ္ကာ မေနရပါ။ ေမာင္ေဆးရိုးက ရက္ကန္းစင္ တစ္စင္ေဆာက္ေပးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
''အလကား ေန အလကားပဲဟ၊ အိမ္သံုးဖို႔ တဘက္တစ္ထည္ပဲရဦး၊ အျမတ္ေပါ့''

ရမ္းဘိုကုန္းရြာသို႔ မၾကာခဏ၀င္ထြက္ေနေသာ ပုလိပ္သည္ ေမာင္ေဆးရိုးႏွင့္မက်ီးဒန္ တို႔ကို ရြာထဲတြင္ မေတြ႕ေသာအခါ စံုစမ္း၏။ အဓိကက်ေသာ ရြာေခါင္းဦးဘရီပင္ မသိ။ လယ္ထဲသို႔ ေျပာင္းေရြ႕ ေနထိုင္သေလာ ဟု ပုလိပ္သည္ လယ္ျပင္သို႔ကား လိုက္လံမစံုစမ္း ရဲေပ။ သူ႔သြင္ျပင္သည္ လယ္ျပင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၌ ထင္းေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
အေ၀းမွ ပတ္မတုတ္သံမ်ား ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ၾကားေနရေသာ တစ္ညေနတြင္ က်ီးဒန္သည္ သြက္လက္ စြာ ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ေန၏။ ေမာင္ေဆးရိုးကား လွည္းစီးကံုး၊ လွည္းနားေစာင့္ႏွင့္ သံေခြမ်ား ကို စစ္ေဆးျပီး လွည္းေပၚသို႔ ေကာက္ရိုးေတြ တင္ေနသည္။

''ေစာေစာစီးစီး ထမင္းစားရတာ ၀င္မွာမဟုတ္ပါဘူးေတာ္၊ ပြဲခင္းက်မွ ငါးေပါင္းေၾကာ္ ၀ယ္ျပီး စားၾက တာေပါ့''
က်ီးဒန္သည္ ထမင္းထုပ္အတြက္ ငွက္ေပ်ာရြက္ခုတ္ရန္ ဓားကို ဆြဲလာသည္။ ငွက္ေပ်ာရံုၾကား၌ လူ တစ္ေယာက္။ က်ီးဒန္သုတ္ခနဲ ေနာက္သို႔ ျပန္ဆုတ္သည္။
''က်ီးဒန္ ငါပါဟ''

ေမာင္ေဆးရိုးသည္ က်ီးဒန္ပ်ာသီးပ်ာယာ ျဖစ္သြားကတည္းက ငွက္ေပ်ာရွံဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္မိျပီး ျဖစ္ေန ေတာ့သည္။
''က်ီးဒန္ ဘာတံုးဟ''
''လူေတာ္ရဲ႕''
''ဟ ငါပါဟ''

ေပက်ံညစ္ေထးေနေသာ ထိုသူ၏ သြင္ျပင္ကုိ မမွတ္မိျငား အသံကုိမူ ေမာင္ေဆးမွတ္မိသည္။
''အစ္ကုိငထြန္းကား''
''ေအး ဟုတ္တယ္၊ ငါပါကြ ညီေလးရ''
ငထြန္းကားသည္ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားၾကားမွ ထြက္လာ၏။

''ေတာ့္ႏွယ္ေတာ္၊ ငွက္ေပ်ာရံုထဲ၀င္ေနေတာ့ လန္႔တာေပါ့။ တဲထဲကို တန္းျပီး၀င္လာေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ''
က်ီးဒန္က ရန္ေတြ႔ရင္း ပုဆိုးတစ္ထည္ လွမ္းေပး၏။
''ဘယ္ႏွရက္မ်ား ေရမခ်ိဳး မိုးမခ်ိဳးနဲ႔ ဘာေတြေလ်ွာက္လုပ္ေနခဲ့တယ္ မသိဘူး။ နံေနတာပဲ၊ ကဲေရခ်ိဳး''
''ေရခ်ိဳး လို႔ မျဖစ္ဘူးဟ၊ ငါဖ်ားေနတယ္''
ဖ်ားေနသည္ဆိုေသာ္ျငား၊ ငထြန္းကား ေရခ်ိဳးရသည္။

သူ႔ညီက ေရေႏြးျဖင့္ ခ်ိဳးေပးသည္။ က်ီးဒန္က 'မုန္႔ညင္းဥ' ေတြက်ိဳျပီး ေဆးတိုက္သည္။
''ဟဲ့နင္တို႔ ဘာလုပ္တံုး၊ လွည္းျပင္ေနပံုေထာက္ေတာ့ ပြဲသြားမလို႔ထင္တယ္၊ ကဲသြားၾက၊ ငါေနေကာင္းျပီ''
သို႔ေသာ္ ေမာင္ေဆးရိုးႏွင့္ က်ီးဒန္တို႔ ပြဲမသြားျဖစ္ပါ။ ငထြန္းကားကုိ ၀ိုင္း၀န္းျပဳစု ေနၾကသည္။ သုိ႔ျဖင့္ လူမမာ အိပ္ေပ်ာ္သြားစဥ္ ျပဳစုသူမ်ားသည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ အသံမ်ား ေၾကာင့္ က်ီးဒန္လန္႔ႏိုးသည္။ နားစြင့္ၾကည့္သည္။ စကားေျပာသံမ်ား၊ တဲအျပင္သို႔ ေခါင္းထုတ္္ ၾကည့္သည္။ ေျပးလႊားလွဳပ္ရွားေနေသာ မီးတုတ္မ်ား။

''ကိုေဆးရိုး ကိုေဆးရိုး''
က်ီးဒန္သည္ အင္းအဲ လုပ္ေနသူကုိ ဆြဲထူသည္။
''လူသံေတြလည္း ၾကားတယ္၊ မီးတုတ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ''
အစ္ကို ငထြန္းကား အား ပုလိပ္က ရြလံုးကၽြတ္ ဆင္းျပီးလယ္ၾကိဳလယ္ၾကားမက်န္ ရွာေဖြေနျပီေလာ။
ေမာင္ေဆးရိုး သည္ တဲအျပင္သို႔ ေျပးထြက္၏။ မီးတုတ္မ်ားကို ေမ်ွာၾကည့္၏။ ရဲရဲညီေနေသာ မီးတုတ္ မ်ားသည္ အေျပးအလႊား လာေနၾကျပီ။

''အစ္ကိုထထ၊ ပုလိပ္က ေတာနင္းျပီးရွာေနျပီ''
ေမာင္ေဆးရိုးသည္ ဓားကုိ ဆဲြ၊ ငထြန္းကားကုိ ထမ္းျပီး ျမစ္ဘက္သို႔ ေျပးသည္။ ျမစ္ကမ္းဘက္တြင္ ကိုင္းေတာၾကီးရွိသည္။ မလြတ္သာသည့္အဆံုး၌ ေရထဲဆင္းေျပး ႏိုင္သည္။
က်ီးဒန္မွာ သူေလွ်ာ္ဖြပ္ထားေသာ ခဲအို၏ အ၀တ္မ်ားကုိ စုစည္းသိမ္းဆည္းသည္။ အိပ္ရာကုိလည္း အေျပးအလႊြား သိမ္းဆည္းရသည္။ ေမာင္ေဆးရုိးတို႔ ဆင္းသြားေသာ ဘက္သို႔ ေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္၊ မီးတုတ္ မ်ား လွဳပ္ရွားေနရာအရပ္သို႔ ေမ်ွာ္ၾကည့္လိုက္ ဗ်ာမ်ားေနစဥ္ မီးတုတ္မ်ားသည္ ေ၀းကြာေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾက သည္။

''နင္တို႔ဥစၥာက မထိတ္သာမလန္႔သာ နဲ႔ ဘာတံုးဟ''
တဲထဲသု႔ိ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ျပန္ေရာက္လာေသာ အခ်ိန္တြင္ ငထြန္းကား၏ ျပဴးတူးျပဲတဲ အေမး။
''မသိေတာ့လားေတာ္၊ မီးတုတ္ေတြလည္း ျမင္ရ၊ လူသံေတြလည္း ၾကားရေတာ့ က်ဳပ္ခဲအို ကို ပုလိပ္ ၀ိုင္းျပီေပါ့''
ငထြန္းကား ရယ္ေမာသည္။

''အ ပါ့ ငါ့ခယ္မရယ္၊ ငါ့ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ခ်င္ရင္ တိတ္တိတ္ကေလးလာျပီး အနားေရာက္ေတာ့မွ 'ေဟ့ေကာင္ လက္ေျမွာက္၊ လာခဲ့' ဆိုျပီး ေခၚသြားမွာဟ သိရဲ႕လား''
က်ီးဒန္ မွာ ရင္တုန္ပန္းတုန္ႏွင့္ ေငးေမာေနရသည္။
ငထြန္းကားမွာ အအိပ္မွန္ အစားမွန္သျဖင့္ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္း လူရုပ္ျပန္ေပၚေပါက္ လာေလ၏။ ထိုအခါ တြင္ ငထြန္းကားသည္ ဇနီးႏွင့္ သားကုိသတိရ၏။
''မယ္ျငိမ္းစည္ ဘာမွာသြားသတံုး''

''ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မရွိပါဘူးအစ္ကုိ၊ အစ္ကိုလိုက္ခဲ့ဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပုလိပ္ကုိ ဓားနဲ႔ခုတ္မွဳမွာ သူဟာ တစ္ေယာက္တည္း ေသာ သက္ေသျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သတိထားပါဦး အစ္ကို''
မပူနဲညီေလး၊ ျငိမ္းစည္ဟာ သူ႔သားကုိ ေထာင္ထြက္ရဲ႕သား ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ဘူး၊ စိတ္ခ်''
ငထြန္းကား ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျပာေသာ္ျငား၊ ေမာင္ေဆးရိုးမွာမူ ရတက္မေအးႏိုင္ရွာ။

''ေနာက္ျပီး မရီးကုိယ္တိုင္က ေျပာတာ တစ္ခုရွိေသးတယ္၊ အစ္ကိုကပုလိပ္ကို ခုတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ကုခုတ္တာတဲ့။ ပုလိပ္က ထရပ္လိုက္လို႔ အခုတ္ခံရတာတဲ့ဗ်ား''
''ဒါလည္းအမွန္ပဲကြ''
''ဒါနဲ႔မ်ား အစ္ကိုရာ၊ သြားမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ သူ႕တိုက္နဲ႔သူ႔ကံ ထားလိုက္ပါေတာ့လား''
ငထြန္းကား ေခါင္းယမ္းသည္။ ''ကေလးရွိေသးတယ္ကြ'' ဟုဆိုျပီး သက္ျပင္းခ်သည္။

''ေဆြမရွိ မ်ိဳးမရွိေတြရဲ႕အလယ္မွာ ငါ့သားမ်က္ႏွာငယ္မယ္ ညီေလး''
ထိုအခါမွာ သက္ျပင္းခ်ရသူမွာ ေမာင္ေဆးရိုးျဖစ္လာျပန္၏။
''သူမ်ားေတြ အေဖေခၚတဲ့အခါ ငါ့သားေလးလည္း အေဖေခၚခ်င္ရွာမွာပဲကြ၊ ျငိမ္းစည္မွာ လည္း ငါက ဘာတစ္ခုမွမလုပ္ဘဲ ထိုင္ေနဦး အားရွိမွာ  အမွန္ပဲ''
ေမာင္ေဆးရိုးတြင္ သားသမီးမရွိေသးျငား အစ္တို႔စကားမွာ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္သျဖင့္ ေစာဒက မတတ္ ႏိုင္ေခ်။

''ျပီးေတာ့ မိစံုဖစံု အုပ္ျပီးၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ငါ့သားကို ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဟုိလူ ကကန္၊ သည္လူက ေခါက္နဲ႔ ေျခၾကိဳေျခၾကားမွာ ၾကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး''
''အစ္ကို သြားရင္ ပိုက္ဆံလုိမွာေပါ့''

''မင့္မရီးကို ေငြတစ္ဆယ္ ရွာေပးလိုက္တယ္မဟုတ္လား၊ ေတာ္ျပီေပါ့ကြာ၊ ငါပိုက္ဆံမလိုပါဘူး''
''တာလမ္းက မသြားနဲ႔အစ္ကုိ၊ ျမစ္ေဘးကပဲ သြား''
''ဒါေပါ့၊ ယာၾကိဳယာၾကားက သြားလိုက္၊ ျမစ္ကမ္းေဘးက ေျမွာင္သြားလိုက္ လုပ္ရမွာေပါ့။ ဟိုေရာက္ ေတာ့လည္း ငါလိုလူေတြ ရွိမွာပါ၊ မပူပါနဲ႔''
ေျပာေျပာဆိုဆို ငထြန္းကား ထသည္။ တဲတံစက္ျမိတ္အျပင္သို႔ ေခါင္းထုတ္သည္။

''ဘာလုပ္မလို႔တံုး အစ္ကို''
''သြားျပီေလကြာ''
''အစ္ကို ဟာကလဲ အခုဆိုခုကိုဗ်၊ ေနဦးေနဦး၊ ထမင္းေျခာက္ကေလး ထန္းလ်က္ကေလး လမ္းမွာစားဖို႔ ထည့္သြားဦး''
ေမာင္ေဆးရိုးက ေျပာေျပာဆိုဆို တဲထဲသို႔ ေျပး၀င္သည္။ ငထြန္းကားက ညီ၏လက္ကို လွမ္းဆြဲ ထားသည္။
''လုပ္မေနပါနဲ႔၊ ယာေတြတဲမွာ သခြားသီး၊ ကဆစ္သီးေတာ့ ရွိမွာပါ''

သို႔ေသာ္''ေနစမ္းပါဦးဗ်ာ'' ဆိုကာ ေမာင္ေဆးရိုးသည္ ေျမအိုးသစ္ကေလးတစ္လံုးကို ယူထုတ္လာသည္။ ငထြန္းကား ၏ ပုဆိုးခါးပိုက္ေထာင္ထဲသို႔ ထန္းလ်က္ႏွင့္ ေပါက္ေပါက္လံုုးထားေသာ 'ေပါက္ေပါက္ဆုပ္' ေတြ ထည့္ေပးသည္။
''ကဲလိုက္ပို႔မေနနဲ႔ေတာ့၊ ငါသြားျပီ၊ လိမ္လိမ္မာမာေနၾက၊ သတိ၀ီရိယနဲ႔ ေနၾကေဟ့''
ေမာင္ေဆးရိုးသည္  ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ျပီး အစ္ကိုအား ရွိခိုး၏။ ဦးသံုးၾကိမ္ခ်ျပီး၍ ေမာင္ေဆးရိုး ေမာ့ၾကည့္ခ်ိန္တြင္ကား ငထြန္းကားသည္ ေတာေရွာက္ပင္ အုပ္မ်ားၾကားသုိ႔ ၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလျပီ။ ေက်ာင္းဦးေစတီမွ ဆည္းလည္းသံမ်ား လြင့္၀ဲလာသည္။

ေျပာရင္းေျပာရင္းျဖင့္ ဘေဆးရိုး၏ အာရံု၀ယ္ အစ္ကိုငထြန္းကား၏ ရုပ္သြင္သည္ ပီျပင္စြာေပၚလာ၏။
''ဟုတ္တယ္၊ ငါတို႔တဲမွာ သူလာျပီး ခုနစ္ရက္ေလာက္ အားေမြးေနတုန္း ႏြားပျခဳပ္ရက္တယ္၊ ၾကိဳးက်စ္ တယ္၊ ေတာင္းပလံုး၊ ဆန္ေကာဆန္ခါရက္တယ္၊ သံုးႏွစ္လံုးလို႔ မကုန္ဘူး''
ဘေဆးရိုးက အသံအက္ၾကီးျဖင့္ ေျပာ၏။
မျပည့္တျပည့္ေငြလသည္ ထန္းေတာထိပ္သို႔ ေရာင္လာျပီ။ ၾကည္လင္ေသာ အလင္းေရာင္ သည္ ရမ္းဘိုကုန္း ရြာထဲသို႔ သြန္ဆင္းေန၏။ မိန္ေကာင္တစ္ေကာင္သည္ ရြာထဲမွ ျဖတ္သန္း၀ဲပ်ံရင္းက ဆိုးရြား ေသာ အသံကို ျမည္တမ္း၏။

''ဖြဟဲ့ ဖြဟဲ့''
ရီးသာဒြန္း ခ်က္ခ်င္း တန္ျပန္ေရရြက္၏။
''လုပ္မေနပါနဲ႔ကြာ၊ ပရိတ္ေမတၱာကသာ မေကာင္းတာေတြကုိ ပယ္ျဖတ္ႏိုင္တာပါ၊ ဖြဲဟဲ့တို႔ ဖြတ္ဖြတ္တုိ႔က''
ဘေဆးရိုး ေျပာေနဆဲမွာပင္ ''ဘေရ'' ေအာ္သံၾကားရသည္။ ေမာင္ကိုၾကီး၏ သားႏွင့္ သမီးမ်ားျဖစ္သည္။
''ဘ ဘာလုပ္ေနတာတံုး၊ အေမၾကီးက ေမးခိုင္းလို႔''
''အရက္ေသာက္ေနတယ္ ေျပာလိုက္ေဟ့''

ရီးသာဒြန္းက ၀င္ေျပာေသာအခါ ''အဘိုးကလဲ'' ဆိုကာ ကေလးမ်ားသည္ ၀တ္ေက်ာင္းေလွကားရင္းသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ ဘုိးေဘအရင္း ကိုသာအေဖ့ေလသံအတိုင္း ဘ ေခၚၾကျငား ထိုဘႏွင့္ အရြယ္တူသူမ်ားကိုမူ အဘိုးဟူ၍ ေခၚၾကသည္။
''ခမ်ားမ်ားမွာ ေဆြရယ္မ်ိဳးရယ္လို႔ မျမင္ဖူးၾကရွာဘူး၊ ငါကအဲဒါ သနားတာပဲ''
ဘေဆးရိုးက ျမစ္မ်ားကိုငု႔ံၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။

''တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွာ ေဆြမရွိမ်ိဳးမရွိနဲ႔ မ်က္ႏွာငယ္ၾကမွာပဲဆိုျပီး ငါလုိက္သြားတာကြ၊ ေဆြရယ္ မ်ိဳးရယ္ ျမင္လို္က္ရရင္ အားရွိေအာင္၊ အေရးဟဲ့ အေၾကာင္းဟဲ့ဆိုရင္ ရမ္းဘိုကုန္းကို ေျပးလာႏိုင္ေအာင္ေပါ့''
''သူ႔တို႔ ဘေတြက မေျပာဘဲမေနပါဘူးကြား၊ မင္းတို႔ဘေထြး ကိုေဆးရိုး၊ မင္းတို႔ေဒြးေလး မယ္မ်ွင္ အစရွိသည္ျဖင့္ေပါ့''
''ငါ့မရီးက ရြာကိုစိတ္နာသြားေတာ့ ရမ္းဘိုကုန္းအမည္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္မွ ထည့္ပါ့မလား''

''မယ္ျငိ္မ္းစည္ စိတ္နာေအာင္ ရမ္းဘုိကုန္းက လုပ္တာလား၊ သူကလုပ္တာလား''
ဘေဆးရိုးသည္ ရီးသာဒြန္း၏ အေမးကို မေျဖၾကားလိုေပ။ အရိပ္ေနျပီး အခက္ကို ခ်ိဳးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မယ္ျငိမ္းစည္၏ မိဘမ်ားျဖစ္ေသာ ဦးရဲတင္ ေဒၚမင္းေဘာ္တို႔ကအစ သေဘာထားသည္။ မိမိမွီတင္း ေနထိုင္ရာ ရမ္းဘိုကုန္းရြာ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း ဓားျပလက္ေထာက္ခ်ျခင္းကို 'သားေရေပၚအိပ္ သားေရ နားစား' ဟူ၍လည္း ရွုတ္ခ်ျပစ္တင္ ခဲ့ၾကသည္။

''ေဟ့ ဒါထက္ေနပါဦးကြ၊ မင္းတို႔တဲကို ကိုထြန္းကား ေရာက္ေနတဲ့ညမွာ မီးတုတ္ေတြ ျမင္ရတာ၊ လူသံေတြၾကားရတာက ဘာတံုးကြ။ ပုလိပ္လာ၀ိုင္းတယ္ထင္ျပီး မင့္အစ္ကို ကုန္းပိုးျပီး ျမစ္ဘက္ကို ထြက္ေျပးၾကတယ္ဆိုတာေလ''
''ေၾသာ္ ေအးကြ ဟုတ္သားပဲ''
ဘေဆးရိုး ေျခာက္ကပ္စြာ ရယ္ေမာသည္။

''ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလ်ွက္မွာရွိတဲ့ လယ္ၾကားေျမာင္းေတြကို ေရေပးတဲ့ 'ေရက်ေပါက္' ေတြမွာ ငါးမခံရဘူး၊ 'ခံုစင္' မလုပ္ရဘူး ဆိုတာဟာ ဟိုးတုန္းကတည္းက ရွိခဲ့တာကြ။ ဟိုတုန္းကတည္းက ရွိခဲ့တာကို ညအခ်ိန္ မွာ တိတ္တိတ္လုက္ၾကေတာ့ ငါးၾကီးတစ္ေကာင္ ေရက်ေပါက္မွာ လာညပ္ေနတာတဲ့ကြ''
''မနည္းၾကီး မွာေပါ့''

''ေအာက္မက် အထက္မဆန္ျဖစ္ေနတဲ့ ငါးၾကီးကုိ ေတာတြင္း သားက ဆင္းဖမ္းဆိုကိုးကြ၊ အဲသည္ အခါ က်မွ ငါးကရုန္းျပီး ေျမာင္းအတုိင္း စုန္ေျပးလို႔ တပ္ခ်ီျပီး လိုက္လာၾကတာတဲ့''
ရီးသာဒြန္း သည္ ကိုယ့္ေပါင္ကို လက္၀ါးျဖင့္ပုတ္ကာ''ျဖစ္ရေလကြာ'' ဟုဆိုသည္။
''ေအးေပါ့ကြာ၊ က်ီးဒန္က ျပဴတူးျပဲတဲနဲ႔ ပုလိပ္ဆိုေတာ့ ငါလည္းဘာမ်ွေတြးမေနေတာ့ဘူး၊ အစ္ကို လာေဟ့ ဆိုျပီး ကုန္းပိုးေျပးရေတာ့တာေပါ့''
''ဘေရာ၊ အေမၾကီး ေခၚေနျပီ''

အသံရွင္က အတူေနေျမးၾကီး ေမာင္ကိုၾကီး ျဖစ္သည္။ သူ၏ကေလးေတြသည္ ဖေအလိုက္လာေသာအခါ ၀ိုင္းအံုဖက္ၾကသည္။
''ေနၾကစမ္း သည္မွာလူၾကီးေတြ စကားေျပာေနတယ္''
ေမာင္ကိုၾကီးသည္ ၀တ္ေက်ာင္းေလွကားထိပ္တြင္ 'တင္ပါးလႊဲ' ၀င္ထိုင္၏။

''ေနပါဦး၊ မင့္အစ္ကိုရဲ႕ နာမည္ ငထြန္းကားဆိုေတာ့ စေနသားေပါ့၊ သားဦးစေန မီးလိုေမႊတဲ့၊ ဘာေတြေမႊတံုး''
''မိဘကိုလည္း မေမႊ၊ သူ႔ကိုယ္သူ မေမႊတဲ့အျပင္ အက်ိဳးေတာင္ျပဳသြားေသး''
ေမာင္ကိုၾကီး မွာ သူၾကားရုံသာၾကားဖူးေသာ အဘိုးအေၾကာင္းမို႔ စိတ္၀င္တစား ရွိ၏။ ဘအား အေမၾကီးအေခၚခိုင္းသည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့ေခ်ျပီ။
''အေဖ၊ ဘကိုေခၚေလ၊ ေတာ္ၾကာ အေမၾကီးဆိုေနလိ္မ့္မယ္''

ကေလးမ်ားက စိတ္မ၀င္စား။ ထို႔ေၾကာင့္ လာရင္းကစၥကို သတိေပးၾကရာ ''သြားၾကစမ္း'' ဆိုကာ ေမာင္ကိုၾကီး တြန္းလႊတ္၏။
''အဘိုး ဦးထြန္းကားအေၾကာင္း ေျပာပါဦး ဘရ''
''ဘာေျပာစရာရွိမွာတံုး လူေလးရယ္ ေသသလားရွင္သလားမသိ၊ ေဆြျပတ္မ်ိဳးျပတ္ ျဖစ္ကုန္ျပီပဲကြ''
''လူခ်င္း ၀င္တိုက္မိလို႔မွ ေဆြမွန္းမ်ိဳးမွန္း မသိေတာ့ေပါ့ေနာ္''

ေမာင္ကိုၾကီး၏ ေမးသံက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးရွိသည့္နည္းတူ ဘေဆးရိုး၏ ''ေအးေပါ့ကြာ'' ေျဖသံကလည္း ေၾကကြဲ၏။ တစ္ေအာင့္မ်ွ ၾကာမွ ဘေဆးရိုး၏ အသံ ေပၚလာ၏။
''ဘတို႔ေသတဲ့ေနာက္မွာ မင္းတို႔က်န္ခဲ့မယ္၊ ဘတို႔အခုလုပ္ေနတဲ့ ေျမာင္းရင္းက သံုးဧကလယ္ပြဲဟာ မင္း အဘိုး ငထြန္းကားရဲ႕ လယ္ေနာ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထား''
''ဟုတ္ကဲဘ''

''သည္စကားကုိ ဘာေၾကာင့္ေျပာရတံုးဆိုေတာ့ အစ္ကိုငထြန္းကားရဲ႕ သားသမီးေတြ တစ္ေန႔ မဟုတ္တစ္ေန႔ ေရာက္လာခဲ့ရင္ မင္းတုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးလုိက္ၾက။ မ႐ွိရင္ ႐ွိတာ ထုခဲြၿပီး ေပးလုိက္ၾက။ သူ႔လယ္ကုိ ဘတစ္သက္ လုပ္စားခဲ့ၿပီးၿပီ။ အေဖတစ္ေယာက္တည္းအားနဲ႔ ' မျဖစ္ တုတ္တက္' ေတာတုိးထားတာ၊ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ မေရာင္းနဲ႔'
' စိတ္ခ် ဘ '
' ဘေရ၊ အေမႀကီး လုိက္လာၿပီဗ် '

ေမာင္ကုိႀကီး၏သားက ေလတုိးတုိင္း ယိမ္းႏဲြ႕ေနေသာ မီးညြန္႔တစ္ညြန္႔ကုိ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျပာ၏။
' အင္း သြားဦးမွေဟ့ '
ဘေဆး႐ုိး ကုန္းထသျဖင့္ ျမစ္တစ္ေယာက္က ေၾကးစည္ကုိ လွမ္းယူ၏။ ေမာင္ကုိႀကီးက လက္ကမ္း ေပး၏။

' အမွ်ေ၀ၿပီးတာ ၾကာပါၿပီေကာ၊ အဘုိးႀကီး ဘာလုပ္ေနတာတံုး '
သည္လုိေပါ့ေအ၊ ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ '
' အစ္ကုိ ငထြန္းကားတုိ႔ ႐ွင္ၿငိမ္းစည္တို႔အေၾကာင္းမွ ပါပါေလစ'
ဘေဆး႐ုိး မေျဖပါ။ သာယာေအးျမေသာ ေငြလေရာင္တြင္းသုိ႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တုိး၀င္သြားေလ၏။
------------------

ၿပီးပါၿပီ

အတြဲ (၃) အပိုင္း (၁) ဆက္ရန္