(ေနာက္ပိုင္း စာမ်က္ႏွာ မ်ား ကို အီးဘြတ္ ရွိသည္ဟု ညီမ တေယာက္ မွ သတင္းေပးလာသည္႔ အတြက္ ဆက္မရိုက္ေတာ႔ ဘဲ ၎ အီးဘြတ္ မွ ပင္ ေကာ္ပီ ကူးတင္ေပးလိုက္ပါသည္ မူရင္း လင္႔ခ္ အားလည္း ခ်ိတ္ဆက္ ေပးထားပါသည္... အထူးပင္ ေက်းဇူး တင္ရွိပါသည္) ဒီေနရာမွာ လင္ခ္
ဘရင္းမ်ား ေရာက္ကတည္းကဦးေစာမ်က္ႏွာမွာ တျဖည္းျဖည္း တင္းမာလာသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ အိမ္အဝင္ ဂိတ္မွာလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ျဖစ္လာပါၿပီ။ ၃ေယာက္ တတြဲ ၄ေယာက္တတြဲ ေတြ႕လွ်င္ ေခၚၿပီး ''က်ဳပ္တုိ႕အခု လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ဟာရာဇဝတ္မႈေတြျဖစ္တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က သစၥာ ေဖါက္ ရင္ လူ၃ဝေက်ာ္ တခါထဲ ဒုကၡျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္တစ္ေယာက္ေဖါက္ရင္ အဲဒီတစ္ေယာက္ကုိ ' ေျဖာင္ ' ပစ္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒီေတာ့ကာ လူတုိင္းက ''ကြၽန္ေတာ္ သည္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ေရးကုိယ္တာအတြက္ ေလာကႀကီးကုိစိတ္ပ်က္သျဖင့္ အသက္႐ွင္ လွ်က္ မေနလုိေတာ့ ေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသလုိက္ပါသည္''လုိ႕ စာတစ္႐ြက္စီေရးေပးထားရင္ မေကာင္း ဘူးလား။ ဒါမွစိတ္ခ်ရမယ္''စသည္ျဖင့္ ေျပာျပပါသည္။ မည္သူမွ်မေတာ္ပါဟုမေျပာရဲ။ ''ေကာင္းပါ တယ္'' ဟုေျပာကာ သေဘာတူၾကပါသည္။ဤသုိ႕အစုလုိက္ေခၚေျပာၿပီးေနာက္၊တစ္ေန႕တြင္ အားလံုး လူ ၃ဝ ေက်ာ္ ကုိ သူ႕ဘုရားစင္႐ွိရာသုိ႕ေခၚၿပီး သစၥာေရတုိက္၊ သစၥာဆုိခုိင္း၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိကုိယ့္ဖာသာ သတ္ေသ ေၾကာင္း စာကုိ ေရးခုိင္းၿပီး သူကသိမ္းထားပါသည္။
အကယ္၍တစ္ေယာက္ေယာက္က သစၥာေဖါက္မည့္ လကၡဏာကုိ သူေတြ႕လွ်င္ ထုိလူကုိသတ္ၿပီး၊ ထုိလူ ေရးသည့္စာကုိ အိတ္ထဲထည့္၊ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္ ထုိလူ႕လက္ႏွင့္ ဆုပ္ဟန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး လူျပတ္ရာ တေနရာ၊ ျပည္ကားလမ္းေပၚတြင္ျဖစ္ေစ သြား၍ခ်ထားလုိက္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။
ဤအစီအစဥ္မ်ားလုပ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ဦးေစာသည္ ညဥ့္ဘက္တြင္ အျပင္သုိ႕ အလြန္ထြက္ပါသည္။ တခါတရံ အေဖၚပါ၍ တခါတရံ သူကုိယ္တုိင္ကားေမာင္းၿပီး ထြက္ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ျပန္လာ တတ္ပါသည္။ စိန္ႀကီး တုိ႕ ခင္ေမာင္ရင္တုိ႕က တခါတရံ ကားေမာင္းၿပီး လုိက္ၾကရပါသည္။ ကုိဘၫြန္႕ ျဖစ္ေစ၊ ကုိသက္ႏွင္းျဖစ္ေစ တစ္ေယာက္ေယာက္လည္း ပါတတ္ပါသည္။ ညထြက္သည့္အခါ အေဖၚ မွာ တစ္ေယာက္ထက္မမ်ားပါ။
အေဖၚမ်ားအား ဘယ္သြားဘယ္လာေၾကာင္း မေျပာရန္လည္း မွာထားဟန္မတူပါ။ လုိက္ပါသြားသူမ်ား ထဲမွ တခါ တခါ ေျပာျပခ်က္အရ မဂၤလာဒံုဘက္ ေရာက္ေၾကာင္း သိရပါသည္။
မဂၤလာဒံု စစ္တပ္က ဟုသိရေသာ အဂၤလိပ္ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႀကီး တစ္ေယာက္လည္း အိမ္ကုိ မၾကာ မၾကာ လာပါသည္။ ထုိစစ္ဗိုလ္ႀကီးမွာ အမႈကိစၥျဖစ္လာေသာအခါ ပါသည္ဟုမၾကားပါ။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ ဆုိသည္ ကုိလည္း ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ။
ဤသို႕ညပုိင္းတြင္ ထြက္ထြက္ေနၿပီး သည့္ေနာက္မ်ားမၾကာမီ ေတာ္မီ၊ ေျခာက္လံုးျပဴး၊ စတင္း၊ ဘရင္း စေသာ ေသနတ္မ်ားအတြက္ က်ည္ဆံေပါင္း တစ္သိန္းသံုုးေသာင္းေက်ာ္ကို ေလာ္ရီကားႀကီး၂စင္းႏွင့္ ေန႕လယ္မွာပင္ သယ္ယူခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ အားလံုးေသတၱာအသစ္မ်ားႏွင့္ ေရလံုေလလံု ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဦးေစာက ေရကန္ထဲတြင္ ေဆာက္ထားေသာ ဘုရားေဆာင္ကေလးတုိင္ေျခရင္းမ်ား အနီး၌ ၄င္းက်ည္ဆံမ်ားကုိ ခ်ေစပါသည္။ အျခားဟုိေနရာ ဒီေနရာမ်ားတြင္လည္း ထားေစပါသည္။ ဦးေစာကုိယ္တုိင္ ေျပာျပခ်က္အရ ထိုမွ် မ်ားျပားေသာ က်ည္ဆံမ်ား ကို ေစ်းေပါေပါ ကေလးႏွင့္ရေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ က်ည္ဆံဆယ္သိန္းခန္႕မၾကာမီ ရဘုိ႕႐ွိေၾကာင္း၊ ေငြတစ္သိန္းခြဲ ခန္႕ေပးလွ်င္ ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ သိ႐ွိရပါသည္။
ျဗိတိသွ်စစ္တပ္သည္ ဤယမ္း ေတာင့္မ်ားကို ဖ်က္ဆီး ပစ္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖ်က္ဆီးသည့္ စာရင္းထဲတြင္ ျပၿပီးတဘက္ကလွည့္ကာခုိးေရာင္း ျခင္းေၾကာင့္ ဤမွ် ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ရႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိလည္း ေျပာျပပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ လက္ဖက္ရည္ခံုသို႕ ဦးေစာ တခါတရံ လာတတ္ပါသည္။ တေန႕တြင္ ဆံုမိေသာေၾကာင့္ ဦးေစာက ေျပာျပ ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
႐ုိင္ဖယ္ ေခတ္ေဟာင္းေဟာင္း ႏွင့္ ၂လံုးျပဴးပါ ေပါင္း ေသနတ္ ၁၅ဝဝခန္႕ အားလံုးေကာင္းစြာ သံုး၍ ရသည္မ်ား ကိုလည္း ရရန္ ႐ွိေသးေၾကာင္း၊ ထုိလက္နက္မ်ားကို လက္နက္တုိက္တစ္ခုတြင္ အေစာင့္မ်ားႏွင့္ ထားေၾကာင္း၊ ထုိလက္နက္မ်ားကုိ သရက္ၿမိဳ႕ဆီမွ လာထုတ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၄င္းတုိ႕လာမထုတ္မီ အခ်ိန္ ၁နာရီ ၂နာရီ ခန္႕ေစာၿပီး လက္မွတ္တု ႏွင့္ မိမိတုိ႕က ထုတ္ယူႏွင့္ ရန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိကိစၥ အတြက္လည္း မိမိစီစဥ္ေနေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာျပပါသည္။
႐ွိႏွင့္ၿပီး လက္နက္ခဲယမ္း မီးေက်ာက္မ်ားကုိ သိမ္းရဆည္းရႏွင့္ အားလံုးအလုပ္အလြန္မ်ားေနၾကပါသည္။ ဧည့္သည္မ်ား လာၾကေသာလည္း အလုပ္လုပ္ ေနၾကသည္မ်ားကုိ မေတြ႕ႏုိင္ပါ။ ထုပ္ပုိးျပင္ဆင္ၿပီး အခ်ိဳ႕ လက္နက္ မ်ားကို ျပည္လမ္းပို႕၊ အခိ်ဳ႕ကုိရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း အသိမိတ္ေဆြမ်ားထံ ပုိ႕ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ပုိ႕၍မႏုိင္၊ သိမ္း၍ မႏုိင္ျဖစ္ေနေသးသျဖင့္ ဘရင္းဂန္းမ်ား ထည့္ထားေသာ ထင္း႐ူးေသတၱာ ၂လံုးကို ဦးေစာ က က်ိဳက္လတ္ ဘက္တြင္ ဝွက္ထားရန္ ကုိသက္ႏွင္းကုိ ေျပာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို တုိင္ပင္ ေျပာ ေျပာျပန္ရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သေဘာတူ လုိက္ပါသည္။
ဝါဆုိလျပည့္ေန႕မနက္ေစာေစာမုိးမလင္းမီ ေလာ္ရီေပၚတင္ၿပီး က်ိဳက္လတ္သေဘၤာဆိပ္ဘက္သုိ႕ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ ကားကို ေမာင္းလာရာ၊ ေခါင္းေပါင္းနီႏွင့္ ပထန္အမ္ပီမ်ား ဂ်စ္ကားႏွင့္လာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၍ ေတာ္ေတာ္ပင္ လန္႕သြားပါသည္။ အမ္ပီမ်ားက ရပ္ၿပီး စစ္၍ ေတြ႕သြားလွ်င္ မည္သုိ႕ မ်ားျဖစ္မည္ နည္း ဟုလည္းေတြးမိ ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ဦးေစာအေပၚအထင္ႀကီးမႈေၾကာင့္ ဦးေစာ႐ွိသားဘဲ ဟုေတြးကာ မေၾကာက္ လွပါ။
အမ္ပီ ကားလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကုိေက်ာ္ၿပီး မဂၤလာဒံုဘက္သုိ႕ ဆက္၍ေမာင္းသြားပါသည္။ အမ္ပီ တစ္ေယာက္ ကမူ ေနာက္သုိ႕ျပန္လွည့္ၾကည့္ပါေသးသည္။ ေတာ္ေတာ္ကေလးလွမ္းေသာအခါ အမ္ပီ ဂ်စ္ကား ရပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ကားဘက္ဆီသုိ႕ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ေမာင္းလုိက္ လာျပန္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကေလး စုိးရိမ္ေနၾကပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္သူတုိ႕သည္ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ေနာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ လုိက္မလာၾကပါ။ သူတုိ႕ကိစၥႏွင့္သူတုိ႕ တလမ္းသုိ႕ခ်ိဳးၿပီး ေမာင္းသြား ၾကပါသည္။ မိန္းမ ေနာက္ လုိက္ေနၾကဟန္တူပါသည္။
ေလာ္ရီကားႀကီး ဆိပ္ကမ္းသုိ႕ေရာက္ေသာအခါ မုိးထိန္ထိန္လင္းေနပါၿပီ။ ကူလီေတြ အမ်ားႀကီး ေခၚၿပီး သမၺန္ ေမာ္ေတာ္ေပၚသုိ႕တင္ရပါသည္။ ကူလီမ်ားက ''ေလးလုိက္တာ၊ ဘာေတြပါလိမ့္'' လုိ႕ ညည္းၾက၊ ေမးၾက ပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားပစၥည္းမ်ား သံထည္ေတြခ်ည္းျဖစ္၍ ေလးေၾကာင္းေျပာရပါသည္။ ျမစ္ဆိပ္ တြင္ ပုလိပ္ မ်ားလည္း ႐ွိၾကပါသည္။ တင္ေနခ်ေနသည္ကုိပင္ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။
ပစၥည္း မ်ားကုိ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းထဲသုိ႕ခ်ၿပီး ေမာ္ေတာ္သမားမ်ားက ပိတ္လုိက္ပါသည္။
မည္မွ်ပင္ေလးေစကာမူ သူတုိ႕က သေဘာက်ေနၾကပါသည္။ ေလးေလ ပုိက္ဆံ ရေလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ ေနၾကပါသည္။ ၇နာရီ ထုိးေသာအခါ ေမာ္ေတာ္ထြက္ပါသည္။ လမ္းမွာပင္ တစ္ေယာက္ တစ္ေသတၱာ ယူထားရန္ သေဘာတူၾက ပါသည္။ က်ိဳက္လတ္သို႕ မြန္းလြဲ ၁နာရီ ၂နာရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ေရာက္သြားပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းမွာ ျမဴနီစပယ္လူႀကီး ျဖစ္ဖူး၍ တပည့္လက္သားေပါသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕တပည့္ တခ်ိဳ႕အားေခၚၿပီး ေသတၱာ ၂လံုးကို လွည္းႏွင့္တင္ကာ တစ္လံုးကို ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ တစ္လံုးကုိ သူ႕အိမ္သို႕ ခ်ေပးရန္ ခုိင္းလုိက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကမူ ျပန္ႏွင့္ၾကပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ထမင္းစားေနခုိက္မွာပင္လွည္းေရာက္လာပါသည္။ကူလီမ်ားကလည္း''ေလးလုိက္တာေလးလုိက္တာ''ႏွင့္ ညည္းရင္း ေသတၱာႀကီးကုိ ခ်ေပးကာ ေလွကားေအာက္တြင္ သြင္းေပးသြားပါသည္။
ဤေသတၱာႀကီးကုိ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ထား၍ မလံုၿခံဳ၊ ထုိ႕ေၾကာင့္ အိမ္တြင္႐ွိေသာကုိ ခ်စ္တီးအား သမၺန္တစ္စင္းႏွင့္ ဂုန္ညင္းတန္း႐ြာသူႀကီး ဦးဘထြန္းႏွင့္ ဦးစိန္ဘန္းတုိ႕ကုိ ေခၚခဲ့ရန္လႊတ္လုိက္ပါသည္။ ညဥ့္သန္းေခါင္ သန္းလြဲ ေရာက္ရင္ေရာက္၊ ထုိလူ၂ေယာက္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္း ျပန္ခဲ့ရန္လည္း မွာလုိက္ပါသည္။
မုိးခ်ဳပ္ေသာ အခါ ေသတၱာကိုဖြင့္ၿပီး ေသနတ္မ်ားကုိ ဂုန္နီအိတ္ႏွင့္ထုပ္၍ လူမ႐ွိေသာ တဘက္အိမ္ ေအာက္တြင္ သြားထားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေန ကုိင္ေန သည္မ်ားကုိ ထိန္ဝွက္ထား၍ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေစာေစာက ''ကုိသက္ႏွင္းရဲ႕ေမာ္ေတာ္ကားပစၥည္းေတြ ခဏလာထားတာပါ'' ဟုေျပာထားေသာ ကြၽန္ေတာ့္ မိန္းမ အား ဖြင့္ေျပာရပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့မိန္းမမွာ ဤအေၾကာင္းကုိၾကားၿပီး ဤပစၥည္း မ်ားကုိ ျမင္ရေသာအခါ အလြန္စုိးရိမ္ပူပန္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိလည္း မေျပာရဲပါ။ ရန္ကုန္သုိ႕ ကုိယ့္စီးပြားေရး ကိစၥမဟုတ္ဘဲ ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္သြားေနကတည္းကသေဘာမက်ျဖစ္ေနရာယခုမူ အလြန္ ပူပင္ ေသာကျဖစ္ေန ႐ွာပါေတာ့သည္။
သူႀကီးဦးဘထြန္းႏွင့္ ဦးစိန္ဘန္းတုိ႕မွာ ကြၽန္ေတာ့္အား ခ်စ္ခင္ေလးစားသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က အေရးႀကီး ၍ အေခၚလႊတ္လုိက္သည္ဆုိရာ ၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထလုိက္လာၾကသျဖင့္ နံနက္ ၂နာရီအခ်ိန္တြင္ ေရာက္လာၾကပါသည္။ ကုိခ်စ္တီးကုိမူ ဘာမွ အသိမေပးဘဲ ဦးဘထြန္းႏွင့္ ဦးစိန္ဘန္းတို႕ကုိသာ ဝွက္စရာ ေနရာမွ စ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီးဂံုနီအိတ္ထုပ္ပစၥည္းမ်ားကုိ လူတြန္းလွည္းကေလးႏွင့္ တင္ကာ သမၺန္ေပၚ တင္ေပးလုိက္ပါသည္။
နံနက္မုိးလင္းေသာ္ ကုိသက္ႏွင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အိမ္သုိ႕ေပါက္လာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းသည္ ဤမွ် ႀကီးက်ယ္ ေသာ ကိစၥႀကီးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာင္းစြာ စိတ္ခ်ဟန္မတူပါ။ ကြၽန္ေတာ္မ်ား သစၥာေဖါက္ ေလမလားဟုလည္း အနည္းငယ္သံသယ႐ွိဟန္တူပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ျခည္ အျပတ္ မခံပါ။ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္သုိ႕သြား၍လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကၿပီးလွ်င္ နံနက္၁ဝနာရီထုိးေသာ္၊ ဦးေစာက ''တစ္ည အိပ္ထက္ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ပုိမၾကာၾကေစႏွင့္''ဟူေသာအမိန္႕အတုိင္း ဖ်ာပံု သေဘၤာႏွင့္ ရန္ကုန္သုိ႕ ျပန္လုိက္လာၾကပါသည္။
ပတ္သက္ရာလူအားလံုးကြၽန္ေတာ္တုိ႕တေတြမွာအစက ဦးေစာကဲ့သုိ႕ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွင့္ ေပါင္းသင္း ရ၍ ဂုဏ္႐ွိသည္ ဟုထင္မိပါသည္။သူသည္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထက္သန္ေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆ ၾကပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ရက္ကေလး အေတာ္ၾကာေသာအခါ သူ႕ကုိယ္က်င့္တရားခ်ိဳ႕ယြင္းမႈ၊ ဓါးျပတုိက္ရန္ႀကံစည္ခ်က္၊ အက်ပ္ကုိင္ေလ့႐ွိျခင္း အစ႐ွိသည္တုိ႕အတြက္ စိတ္ပ်က္စျပဳလာၾကပါသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ႏွင့္နီးစပ္ရသည့္အတြက္ ဝမ္းသာရေသာ အေျခအေနမွ အႀကီး အက်ယ္ စိတ္ပ်က္ရေသာ ဘဝသုိ႕ ေရာက္လာရပါသည္။
သုိ႕ရာတြင္ ေနာက္မဆုတ္ႏုိင္ပါ။ သူ႕အႀကံ အစည္မ်ားကုိ ရိပ္မိေသာေၾကာင့္ အလိမၼာႏွင့္ ခြဲထြက္ရန္ စိတ္ကူးပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူအနည္းငယ္ သံသယ ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ခ်င္း အသက္ႏွင့္ ခႏၶာ အုိးစားကြဲမည္မွာ ေသခ်ာ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ေလာက္လူစားကုိ ပ႐ြတ္ဆိတ္တစ္ေကာင္ကဲ့သုိ႕ လက္ေခ်ာင္းကေလး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေခ်မႈန္းပစ္ႏုိင္ပါသည္။ အ႐ွိန္အဝါ ကလည္းႀကီးပါသည္။ အစုိးရပုိင္းႏွင့္ ေနရာအမ်ားတြင္ သူ႕ ၾသဇာမွာ ႀကီးမားတုန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
တခါတရံ သူငယ္စဥ္က သူႏွင့္ရန္သူျဖစ္ခဲ့သူမ်ားကို မည္သုိ႕လုပ္လုိက္ပံုမ်ားကို ေျပာျပေလ့႐ွိသည့္ျပင္၊ သူ႕ကုိ မေကာင္းႀကံသူမွန္လွ်င္ တိမ္ဖ်ားတြင္ တက္ကပ္ေနသည္ပင္ျဖစ္ေစ၊ ရေအာင္ခ်မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးေသာ အရာ႐ွိႀကီးတစ္ဦးသည္ သူ႕အားအစ္ကုိႀကီးဟုေခၚေၾကာင္း၊ ထုိသူ သည္ သူ႕အား နိမ့္က်ေအာင္ အႀကီးအက်ယ္ေခ်ာက္တြန္းခဲ့ဘူးေၾကာင္း၊ သုိ႕ရာတြင္ မၾကာေသးမီက သူ႕ကုိ လာေရာက္ ေတာင္းပန္ေၾကာင္း၊ အိမ္ေ႐ွ႕သရက္ပင္ေအာက္တြင္သူ႕ေျခေထာက္ကုိလာဆုပ္ေၾကာင္း၊ သူက ''ကိစၥ မ႐ွိပါဘူး'' ဟုေျပာလုိက္ေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္ ဤလူမ်ိဳးကုိ ဘယ္နည္းနဲ႕မွမေၾကေၾကာင္း၊ တိမ္ဖ်ားတြင္ ကပ္ေနေစဦး၊ ေျမႀကီးကလူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႕ေျမႀကီးေရာက္လာလွ်င္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သူ႕လက္က မလြတ္ေၾကာင္း၊ စသည္ျဖင့္လည္း အာရပါးရ ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ေျပာေလ့႐ွိပါသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာက ''တစ္ညဥ့္အိပ္ထက္ပုိမၾကာေစနဲ႕''ဟု မွာသည္ကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ မလြန္ဆန္ႏုိင္ပါ။ အိပ္ေမြ႕ခ် ထားျခင္းခံရေသာ သူမ်ားကဲ့သုိ႕ပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ သူ႕ၾသဇာသည္ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚတြင္ သာမက အားလံုးေသာကြၽန္ေတာ္တို႕လူစုအေပၚတြင္ လႊမ္းအုပ္လ်က္႐ွိပါသည္။
ယေန႕အထိ ဦးေစာအိမ္သုိ႕ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္မွာ တလေက်ာ္ေက်ာ္႐ွိပါၿပီ။ ဦးေစာအိမ္က လက္ဖက္ရည္ အခ်ိဳေသာက္ ၍ ထမင္းသာ စားပါသည္။ ေဆးလိပ္ဖုိး တစ္ျပားပင္ မယူဖူးပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္က ေငြ၂ဝဝခန္႕ ပါခဲ့သည့္အထဲမွပင္ ေဆးလိပ္ဝယ္ေသာက္ပါသည္။ ဦးေစာကလည္း ပုိက္ဆံမေပးပါ။ အျခား လူမ်ားအား ေပးသည္ကုိလည္း မျမင္ မေတြ႕မိပါ။ လူအမ်ားအတြက္ ခ်က္ရသျဖင့္ တခါတရံ ဟင္း မေကာင္းပါ။ ထုိအခါ မ်ိဳးတြင္ အျခား ၄၊ ၅ေယာက္ႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ကုိယ့္ပုိက္ဆံႏွင့္ ကိုယ္ ထမင္း ဝယ္စားၾကပါသည္။ တစ္ေယာက္တည္း ၂ေယာက္တည္းလည္းမသြားပါ။ သံသယအျဖစ္မခံႏုိင္ပါ။ သူအယံုၾကည္ဆံုး လူအခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတူသြား၍ အတူျပန္ၾကပါသည္။
က်ပ္တည္းလာေသာရက္ပုိင္းမ်ားတြင္မူ လံုးလံုးမထြက္ႏုိင္ၾကေတာ့ပါ။
ဘရင္းဂန္းမ်ားမေရာက္မီက ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမမွာ ကုိယ္ေလးလက္ဝန္ႀကီးႏွင့္ျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ျပန္လုိေၾကာင္း ကိုသက္ႏွင္း ကုိ ေျပာျပရာ၊ ကုိသက္ႏွင္းကဦးေစာကိုသူေျပာေပးမည္ဟုေျပာပါသည္။သုိ႕ေသာ္လည္း ဘရင္းဂန္း မ်ား သြားပုိ႕မွပင္ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ ယခုလည္း ကုိသက္ႏွင္းအား ေခတၱျပန္လုိေၾကာင္း သံုးေလးႀကိမ္ မွ် ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပရာ၊ ကုိသက္ႏွင္းက အရိပ္အျခည္ၾကည့္ၿပီး သူေျပာေပးပါမည္ဟု ေျပာပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူကိုယ္တုိင္လည္း ေျပာရဲဟန္မတူလွပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တုိက္႐ုိက္မေျပာဝံ့ပါ။ ဦးေစာ ကလည္း ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ ေရာက္ခါစႏွင့္ မတူေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္တင္း၍ စိတ္အေတာ္ ခက္ထန္ ေနပါသည္။
ဦးေစာ အိမ္သုိ႕ ေရာက္သည့္အထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မွာ ေနာက္အက်ဆံုးေလာက္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာ ကလည္း လူႀကီးမ်ားကဲ့သုိ႕ပင္ဆက္ဆံပါသည္။ သို႕ရာတြင္ တစ္ခါမွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္အတူေရာ၍ ထမင္း မစားဘူးပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ေရာက္ခါစကေတြ႕ရသည္မွာ အိမ္ေဘးကန္ဘက္ မ်က္ႏွာျပဳေသာ ေနရာ ကေလးတြင္ လသာသာ ေအာက္၌ သူတစ္ေယာက္တည္းထမင္းစားေလ့႐ွိပါသည္။ ေဒၚသန္းခင္ႏွင့္ ေဘဘီေစာ တုိ႕ပင္ အတူ စားသည္ ကုိ မေတြ႕ဘူးပါ။ ဟင္းတစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ လာခ်သည္ကုိ စားလုိက္၊ ကန္ဘက္ ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားလုိက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ဇိမ္႐ွိ႐ွိ စားေလ့ အႀကံထုတ္ေလ့႐ွိပါသည္။ သူ႕ ထမင္းပြဲနား သုိ႕ အိမ္သားမ်ား မည္သူမွ် မလာၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းမွာ ေရာက္ခါစ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူစားေနေသာ ျမန္မာထမင္းဝုိင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေနရာ႐ွိ စားပြဲကေလး တြင္လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ေသာက္ေနမိၾကပါသည္။ သူၾကိဳက္သည္ မၾကိဳက္ သည္လည္းမသိပါ။ ဘယ္ဟာ ကုိဦးေစာ ႀကိဳက္၍ ဘယ္ဟာကုိ မႀကိဳက္သည္ အိမ္မွာ ဘာစည္းကမ္းေတြ႐ွိသည္ ကုိလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ မသိၾကပါ။
အရက္ကေလးကုိ ဇိမ္ခံေသာက္ၿပီးေနာက္ ဦးေစာသည္ ထမင္းစားေနရာမွေန၍ တခါတရံ တခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ဆီကုိစကားလွမ္းေျပာပါသည္။သူေျပာမွပင္ကြၽန္ေတာ္တုိ႕လည္းျပန္ေျပာၾကပါသည္။ သူကလည္း တစ္ခြန္းတေလေျပာၿပီး ေနာက္မွီကေလးကို မွီလုိက္၊ လက္သုတ္ပဝါႏွင့္ လက္မ်ားကို ပြတ္လုိက္၊ စားလုိက္ႏွင့္ စိတ္ကူးထုတ္ေနဟန္ တူပါသည္။ လမသာလွ်င္လည္း အိမ္တြင္းမွ မီးေရာင္ ကေလးက လသာေရာင္မွ်ေလာက္ ထုိးေပးလွ်က္ ႐ွိပါသည္။ ေရဒီယုိ တီးဝုိင္းကလည္း အိမ္ခန္းထဲမွ ေန၍ၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေညာင္းေညာင္း ျဖည္းျဖည္းသာသာ ျဖင့္ လွ်ံထြက္လွ်က္႐ွိပါသည္။ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ ခဏ တစ္ျဖဳတ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကုိ ရယ္စရာေမာစရာ လွမ္းေျပာတတ္ပါေသးသည္။ တစ္ခါထမင္းစားလွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္နာရီခန္႕ၾကာပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မွာ သူထမင္းစားၿပီးသည္ အထိ ထုိစားပြဲကေလး တြင္ မ႐ွိၾကပါ။သူတစ္ေယာက္တည္းသာ သူ႕ေနရာ ႏွင့္သူ အခ်ိန္ယူၿပီး အႀကံဥာဏ္ ထုတ္ေနေလ့ ႐ွိပါသည္။
ဝါဆုိလ မုိးရာသီေရာက္လာေသာအခါတြင္မူ တုိက္တြင္းအလယ္ခန္း႐ွိ ထမင္းစားပြဲတြင္ သူတစ္ေယာက္ တည္း ပင္ စားေလ့႐ွိပါသည္။ မည္သူမွသူႏွင့္အတူစားသည္ကုိမေတြ႕ဘူးပါ။တစ္အိမ္လံုးကသူ႕ကုိ အလြန္ ေၾကာက္ၾက ရဟန္တူပါသည္။ ေရာက္ခါစတြင္ ေဒၚသန္းခင္ေရာ ေဘဘီေစာပါ အိမ္တြင္ ႐ွိၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရ ပါသည္။ မ်ားမၾကာမီေဘဘီေစာကေလးသည္ေက်ာင္းအိမ္ေက်ာင္းစားသြားေနပါသည္။မ်ားမၾကာမီ ေဒၚသန္းခင္ ကုိ လည္းမေတြ႕ေတာ့ပါ။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာမွ အင္းစိန္သုိ႕ သြား၍ ဥပုသ္ သီတင္း ေစာင့္ေနေၾကာင္း သိရပါသည္။
ဦးေစာေနေသာအိမ္တြင္ ဦးေစာ ၊ ကုိဘၫြန္႕ ႏွင့္ ဆံပင္ဆံတုိႏွင့္ အခုိင္းအေစ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာ အိပ္ၾကပါသည္။ အျခားသူမ်ားမွာ ဝင္းႀကီးအတြင္း႐ွိ အျခားအိမ္မ်ားတြင္ အိပ္ၾကပါသည္။ ဤအခိ်န္ပုိင္းတြင္ အခ်ိဳ႕ကုိ ေနရာခြဲ၍အိပ္ေစသည္။ အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေန႕တာဝန္ညဥ့္တာဝန္ ခ်ထားဟန္တူပါသည္။ ဦးေစာမွာ လည္းခါတုိင္းႏွင့္မတူအားလံုးအေပၚတြင္တင္းက်ပ္လာပါသည္။မ်က္ႏွာသာမေပးေတာ့ပါ။ဇိမ္႐ွိ႐ွိေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စိတ္ကူး ထုတ္ရင္း ထမင္းစားေလ့႐ွိေသာ သူ႕ထံမွ ေဒါပြၿပီး ဆူညံသံ တခါတရံ ၾကားရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ႏွင့္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ စကားစျမည္ေျပာေနေသာ အခ်ိန္အခါဟူ၍ မ႐ွိေတာ့ပါ။
ေစာေစာပုိင္းကဆုိလွ်င္ဝင္းႀကီးထဲ၌ေတာ္မီေသနတ္ေလ့က်င့္သူကေလ့က်င့္ေလ့႐ွိၾကပါသည္။ဦးေစာကုိယ္တုိင္္လည္း ေတာ္မီ၊ သုိ႕မဟုတ္ စတင္းကို ထုတ္လာကာ ကန္ေဘးတြင္ တန္းစုိက္ထားေသာ သရက္ပင္မ်ား အရင္းတြင္ ထား႐ွိသည့္ သံပံုးေပါက္ စသည္တုိ႕ကုိ လက္တည့္စမ္း ေလ့႐ွိပါသည္။ က်ည္ဆံေတြကလည္းေပါ၊ ၿခံႀကီး ကလည္း ႀကီးသျဖင့္ ၿခံႀကီးအတြင္း ဘာလုပ္ေနသည္ကုိ အျပင္လူမ်ား သိၾကဟန္မတူပါ။
အေၾကာင္းသိ၍ တစံုတေယာက္က ျပည္လမ္းမေပၚမွ ေစာင့္ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္မူ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏုိင္ျမင္ႏုိင္ ပါမည္။ ေသနတ္ပစ္သည္မွာလည္း ျပည္လမ္းဘက္သို႕ ဦးတည္၍ သစ္ပင္ေျခရင္းကုိ ခ်ိန္ၿပီး ပစ္သျဖင့္ က်ည္ဆံမွာ အေပၚသုိ႕ ေထာင္မတက္ပါ။ သရက္ပင္ႏွင့္လြဲသြားေစကာမူ ေရကန္ထဲသုိ႕သာ ေရာက္ပါ သည္။
ယခုမူဤေလ့က်င့္ျခင္းမ်ိဳးလည္းရပ္ဆုိင္းေနၾကပါသည္။ဦးေစာလည္းကားႏွင့္အျပင္ထြက္လုိက္၊ ျပန္လာ လုိက္ ႏွင့္ အလြန္အလုပ္႐ႈပ္ေနပါသည္။ေန႕ေရာညဥ့္ပါ အလုပ္မ်ားေနပါသည္။ အမႈထဲပါၾကေသာ ေမဂ်ာ ဗီဗီယန္း ႏွင့္ ကက္ပတိန္ဘီဗင္တုိ႕လည္း အိမ္ကို အဝင္အထြက္ မ်ားၾကေသာ လူမ်ိဳးျခားမ်ားထဲတြင္ အပါ အဝင္ျဖစ္ၾကပါ သည္။ ကက္ပတိန္ဘီဗင္မွာ ဘရင္းဂန္းထုတ္သည့္ ေနရာတြင္ပင္ အလုပ္လုပ္သူျဖစ္၍ ဘရင္းဂန္း ထုတ္စဥ္က လက္မွတ္တုလုပ္ေပးသူဟုသိရပါသည္။ေစာဘဦးႀကီးႏွင့္အတူေသၿပီဟု သတင္းစာ ထဲတြင္ ပါဘူးၿပီး မၾကာမီက ႐ွိေသးသလုိလုိ သတင္းစာတစ္ေစာင္တြင္ေတြ႕လုိက္ရေသာ ကက္ပတိန္ ဘီဗင္ ပင္ျဖစ္ပါ သည္။
အိမ္ျပန္ လုိေသာ သူမ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ား ေနၾကပါလိမ့္မည္။ ကုိသက္ႏွင္းကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေျပာမေပး သျဖင့္ကြၽန္ေတာ္ေခတၱျပန္လုိေၾကာင္း အရဲစြန္႕၍ေျပာဘုိ႕ႀကံမိပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ တစ္ေန႕ေသာ ညေန၌ဦးေစာ သည္အိမ္ဝင္းထဲတြင္စိတ္ကူးထုတ္ရင္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္ ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕သံုးေယာက္မွာ လည္း ဦးေစာႏွင့္ သိပ္မေဝးပါ။ အုတ္ဖုိနယ္ဖက္မွ ကုိ႐ွိန္ကေလး ဆုိသူသည္ (ပုိ၍အသက္ႀကီးေသာကုိ႐ွိန္ကုိမူ ကို႐ွိန္ႀကီးဟုေခၚသည္) ဦးေစာအနီးသုိ႕ ႐ုိ႕႐ို႕ကေလး သြားကာ ''ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ဖို႕ ခြင့္ခဏေပးပါ၊ ၂ရက္ အတြင္းကြၽန္ေတာ္ျပန္လာပါမယ္''ဟုေျပာရာ၊ ဦးေစာ က ''လူေတြ ဒီေလာက္အလုပ္႐ႈပ္ေနရသည့္အထဲ ခင္ဗ်ားက အိမ္ျပန္ခ်င္သလား၊ ျပန္ ျပန္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာခဲ့ နဲ႕'' စသည္ျဖင့္ ေငါက္ငန္းမန္မဲ လုိက္ပါသည္။ ဤသို႕ ေျပာေနသည္ ကုိကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ၾကားလည္း ၾကား ေနရပါသည္။
ျမင္လည္း ျမင္ေနၾကရပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္ေလ်ာ့ လုိက္ပါသည္။ လူ၃ဝေက်ာ္ ႐ွိၾကသည့္ အနက္ ဦးေစာက ဘယ္သူေတြသည္ အရင္းဆံုး၊ စိတ္အခ်ရဆံုး၊ ဘယ္သူေတြကုိ အစစ တုိင္ပင္ ႏုိင္သည္။ ဘယ္သူေတြကိုမူမတုိင္ပင္ႏုိင္၊ ဘယ္သူေတြကိုဘယ္လုိေနရာမွာအသံုးခ်ရမည္ စသည္တုိ႕ကုိ ေဝဘန္တိက ျပဳထားၿပီးဟန္႐ွိပါသည္။ ဤလူစုထဲတြင္ ကိုစုိးမွာ အရင္းက်ဆံုးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သူဤအိမ္သို႕ေရာက္ေနသည္ မွာလည္း အၾကာဆံုး သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အျပင္ ဂဠဳန္အစစ္ဆံုး လည္းျဖစ္ပါ သည္။ကုိစုိးမွာမင္းလွၿမိဳ႕နယ္ကျဖစ္၍စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ျဖစ္ပါသည္။ အသက္၄ဝ ေက်ာ္ ေလာက္ ႐ွိပါၿပီ။
ကုိဘၫြန္႕မွာ အုိးသည္ကုန္းၿမိဳ႕ တရား႐ံုးတစ္႐ံုးတြင္ ေ႐ွ႕ဖတ္စာေရးလုပ္ဖူး၍ အႀကံဥာဏ္ ေကာင္းသူ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာက သူ႕အိမ္တြင္ အတူေနေစ၍ အေတာ္လည္း ယံုၾကည္ပါသည္။ အသက္၃ဝ ေအာက္ မွာပင္ ႐ွိပါလိမ့္မည္။
ကုိသက္ႏွင္း မွာလည္း က်ိဳက္လတ္ ၿမိဳ႕က ဂဠဳန္လက္ေဟာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာကုိ အလြန္ေလးစား၍ ဦးေစာ ကလည္း အလြန္ယံုၾကည္ပါသည္။ ထုိအခါက အသက္၄ဝေက်ာ္ေလာက္႐ွိပါၿပီ။
မံႈႀကီး မွာ အုတ္ဖုိအနီးအနားတဝုိက္ ေတာ႐ြာကေလး တစ္႐ြာက ျဖစ္ပါသည္။ ပညာလည္းမတတ္႐ွာပါ။ ႐ုိး႐ုိး အလုပ္ၾကမ္း သမားတစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာက သူခုိင္းသမွ်ရမည္ ဆုိေသာသေဘာႏွင့္ ေခၚထား ဟန္႐ွိပါသည္။ အိမ္တြင္လည္း အခုိင္းအေစသေဘာမ်ိဳး ဆန္ဆန္ပင္ ေနရ႐ွာပါသည္။ အမႈျဖစ္စဥ္ က အသက္ ၃ဝ နီးပါးေလာက္႐ွိပါလိမ့္ဦးမည္။
ရန္ႀကီးေအာင္ မွာ ဦးေစာတူ ေတာ္ပါသည္။ ဦးေစာ ညီအစ္ကုိ တဝမ္းကြဲက ေမြးသူျဖစ္ပါသည္။ ဘားလမ္း အခ်ဳပ္ခန္း ထဲတြင္ ရန္ႀကီးေအာင္ ရန္ႀကီးႏုိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ရက္ေပါင္း ၅ဝ လံုးလံုး အတူေနရရာ ထုိအခါမွပင္ သူတုိ႕ႏွင့္စကားေျပာဘူးၿပီး သူတုိ႕ ဘဝျဖစ္အင္ မ်ားကိုလည္းသိရပါသည္။
ရန္ႀကီးေအာင္မွာ အဘမ္းခံရစဥ္က ၁၆ႏွစ္သာ ႐ွိပါေသးသည္။ ရန္ႀကီးႏုိင္ ဆုိေသာကေလး မွာလည္း မတိမ္းမယိမ္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အလြန္ပင္ငယ္ၾကပါေသးသည္။ရန္ႀကီးေအာင္သည္သတ္ရဲျဖတ္ရဲပစ္ရဲခတ္ရဲ မုိက္ေသြး ႐ွိေသာ လူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။သုိ႕ရာတြင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ လူကုိယ္တုိင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးပါ။ အတြင္းဝန္႐ံုးကုိ မည္သုိ႕ဝင္ မည္သုိ႕ထြက္ရသည္ကုိ သိဖုိ႕ေဝး၍ အတြင္းဝင္႐ံုး ဆုိသည္မွာ ဘာဆုိသည္ကုိပင္ သူမသိ႐ွာပါ။ အျခားသူမ်ားႏွင့္လုိက္သြားၿပီး၊ အျခားသူမ်ားပစ္ခတ္ေသာ လူစုထဲ သို႕ ခုိင္းေစၫႊန္ၾကားသည့္ အတုိင္း ဝင္ေရာက္ပစ္ခတ္သူျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးလည္း ဘာမွ နားမလည္ပါ။ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ခန္း အတြင္း၌ အတူ ေနရစဥ္ လုပ္ႀကံမႈႀကီး ထဲသုိ႕သူ ပါလာရပံုကို ရန္ႀကီးေအာင္ က ေျပာျပ၍ဤအတုိင္းကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရပါသည္။
စိန္ႀကီးသည္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ဇာတိျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ထုိနယ္၌ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ရေသာ တပ္မေတာ္သားကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သာယာဝတီေပါင္းတည္နယ္ တဝုိက္မွ တပ္မေတာ္ ထဲတြင္ ႀကီးပြားေနၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ား သည္ သူ ႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္၍ ေတာ္ေတာ္ပင္ ခင္မင္ၾကေၾကာင္း သိ႐ွိရပါသည္။
စိန္ႀကီး ႏွင့္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးႀကိဳးတုိက္အတြင္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေနခဲ့ရသျဖင့္ သူေျပာျပခ်က္အရ ကြၽန္ေတာ္ သိ႐ွိရသည္မွာ အလြန္ ဆန္းၾကယ္လွပါသည္။ စိန္ႀကီးမိဘမ်ားမွာပစၥည္းဥစၥာအေတာ္အသင့္ ခ်မ္းသာ ၾကပါသည္။ ႏုိင္ငံေရး အားျဖင့္မ်ိဳးခ်စ္ပါတီ ကုိ ေထာက္ခံၿပီး ဦးေစာကုိပုဂၢဳိဳလ္ အရ အလြန္ ေလးစားၾကည္ညိဳ သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူ႕အစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကမူ ႐ုိး႐ုိးကုန္သည္မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးၿပီးသည့္ ေနာက္စိန္ႀကီးသည္ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္အဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းရာတြင္ အေရးႀကီး ေသာ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ျဖင့္ ပါဝင္ခဲ့ရသည္။ ထုိ႕ေနာက္စစ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး မ်ားစြာ တက္တက္ ႂကြႂကြ ေဆာင္႐ြက္သူျဖစ္သည္။ သူ႕မိဘမ်ားမွာဦးေစာဘက္သာအားသန္သူမ်ားျဖစ္၍ စိန္ႀကီးယခုကဲ့သုိ႕ လုပ္ကုိင္ေန သည္ကုိနည္းနည္းမွသေဘာမက်ၾကပါ။ ဦးေစာကလည္းဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၿပီ ျဖစ္ရာ၄င္းတုိ႕သားတစ္ေယာက္သည္ ဦးေစာကုိ ဆန္႕က်င္ေသာ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္အဖြဲ႕ တြင္ မားမားႀကီး ေဆာင္႐ြက္ ေနသည့္အတြက္ ၄င္းတုိ႕စိတ္ထဲတြင္ မသက္သာၾကဟု ဆုိပါသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္အဖြဲ႕သည္ ျပည္လမ္းဘက္သုိ႕ စည္း႐ံုးေရးထြက္ၾကသည္။ ဦးေစာကလည္း သူ႕လူစု ႏွင့္သူ ထြက္ျပန္သည္။ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္သုိ႕ေရာက္ေသာအခါ စိန္ႀကီးမိဘမ်ားႏွင့္ ေတြ႕၍ စိန္ႀကီး အေၾကာင္း ကုိ စကားစပ္မိၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္က ဦးေစာမွာ လူငယ္လူ႐ြယ္၊ လူေတာ္လူေကာင္း အလြန္လုိေနေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္လူထုေထာက္ခံမႈ႐ွိ၍ ေခါင္းေဆာင္မႈအေတာ္အသင့္ရေနေသာစိန္ႀကီးအေၾကာင္းကုိ ၾကားရေသာ အခါ ငန္းငန္းတက္ လုိခ်င္ေလေတာ့သည္။
စိန္ႀကီးမိဘမ်ားက ၄င္းတုိ႕သားအား ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕မွထြက္၍ ဦးေစာေနာက္သုိ႕လုိက္ရန္ေျပာရာ စိန္ႀကီးက ခါးခါးသီးသီးျငင္းသည္။ ႏုိင္ငံေရးအယူအဆခ်င္း မတူသူတစ္ဦးႏွင့္ ေပါင္း၍ မလုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း တင္ျပသည္။ ဦးေစာဝါဒကုိ မႀကိဳက္ေၾကာင္းလည္း အတိအလင္းေျပာျပသည္။ မိဘမ်ားကမူ စိတ္မေလွ်ာ့ၾက၊ ၄င္းတုိ႕သားအား အတင္းေရာအဓမၼပါ ဦးေစာႏွင့္ထည့္ေတာ့သည္။ သားျဖစ္သူက မိမိမွာျပည္သူ႕ရဲေဘာ္ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္၍ ဤသို႕မလုိက္ႏုိင္ေၾကာင္း ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း ဦးေစာႏွင့္ေတြ႕ဆံုေပးၾကသည္။
ဦးေစာသည္ လူခ်င္းေတြ႕စ က်ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ေသာ ဝိဇၹာတစ္ေယာက္ဟုဆုိလွ်င္လြန္မည္မထင္ပါ။ ကုိသက္ႏွင္း ေခၚသြား၍ စိန္ႀကီးထက္ အသက္ႀကီးသျဖင့္ အေတြ႕အႀကံဳ အေတာ္အတန္႐ွိေသာ ကြၽန္ေတာ္ ပင္လွ်င္ ဦးေစာ အဆြဲဓါတ္ကုိ မခံႏုိင္ဘဲ ႐ွိခဲ့ပါသည္။ သတိၱေကာင္း၍ တက္ႂကြေသာ လူငယ္ ကေလးပင္ ျဖစ္ ေသာ္လည္း ဦးေစာကမူ မရအရဆြဲမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ဆြဲလည္းဆြဲခဲ့ပါသည္။
စိန္ႀကီးသည္ မိဘကုိ အားနာ၍၄င္း ဦးေစာကုိ အားနာ၍၄င္း ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္တရားပြဲတြင္ ဦးေစာအနား၌ ေနရပါသည္။ ဦးေစာကလည္းသူႏွင့္ ေဝးေဝးမခြာေစဘဲ ေနရာေပးသည္။ ကားႏွင့္သြားလည္း သူ႕ေဘးမွာပင္ ထုိင္ခုိင္းသည္။ စိန္ႀကီးကမူ အနည္းငယ္မွ်စိတ္မခ်မ္းသာ။ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္းလည္း ႐ွက္၍ ေနသည္။
မ်က္ႏွာပင္ မျပခ်င္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာျပည္ဘက္ သုိ႕ဆက္၍ မတက္မီတစ္ခ်ိန္ တြင္စိန္ႀကီးသည္ လစ္ၿပီးေ႐ွာင္ေျပး သည္။ ဦးေစာသည္ ခရီးဆက္မထြက္ဘဲ ေစာင့္ေနသည္။ မိဘမ်ားက လုိက္၍႐ွာကာ ဦးေစာႏွင့္ အတူ လုိက္ေစျပန္ ပါသည္။ ဦးေစာကလည္းကားေပၚတြင္ သူ႕ေဘးကပင္ ထုိင္လုိက္ေစပါသည္။ လမ္းတေနရာ တြင္ စိန္ႀကီးထပ္၍လစ္ျပန္သည္။ ဦးေစာကလုိက္၍႐ွာၿပီးထပ္ေခၚျပန္ပါသည္။ ေနာက္တေနရာ တြင္မူ စိန္ႀကီးသည္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္အေရာက္ ျပန္ခဲ့သည္။ ဦးေစာလည္းလုိက္မ႐ွာႏုိင္။ မေစာင့္ႏုိင္ ဘဲ ျပည္ဘက္သုိ႕ဆက္၍ တက္သြားေတာ့သည္။
အသြားတြင္သာ အေစာင့္အေ႐ွာက္လုိ၍ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ အျပန္တြင္ ေခၚေတာ့မည္ မဟုတ္ ဟုစိန္ႀကီး က ယူဆ ကာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ အိမ္၌ေနလုိက္သည္။ က်ားကုတ္က်ားခဲႏုိင္ေသာဦးေစာသည္အျပန္ခရီးတြင္ စိန္ႀကီး မိဘ မ်ားထံ ဝင္ေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စိန္ႀကီးျပန္ေရာက္မေရာက္ေမးသည္။ ထုိအခါစိန္ႀကီးႏွင့္ ပက္ပင္း ပါေတြ႕ ေနရာ ခက္ျပန္ေတာ့သည္။ မိဘမ်ားက ၄င္းတို႕သားကို ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕ထဲတြင္ မျမင္ လုိ၍ ဦးေစာႏွင့္ ရန္ကုန္လုိက္သြားရန္ အတင္း တြန္းထုိး ထည့္ၾကသည္။ ဦးေစာကလည္း ဇြတ္တ႐ြတ္ ေခၚျပန္သည္။ စိန္ႀကီး သည္ မိဘမ်ားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္စုိးသည္။ ဦးေစာကိုလည္း အားနာသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာေဘးက ထုိင္ကာ ရန္ကုန္သုိ႕လုိက္ခဲ့သည္။
ထုိ႕ျပင္စိန္ႀကီးမွာ အျခားစိတ္ကူးလည္းေပၚလာသည္။ အင္းယားေစာင္းဦးေစာအိမ္သို႕ေရာက္လွ်င္ ဦးေစာ သည္ စိန္ႀကီးအား အျခားသူမ်ားထက္ မ်က္ႏွာသာ ပုိေပးသည္။ ဂ်စ္ကားေကာင္းေကာင္းႏွစ္စီး႐ွိရာ စိန္ႀကီး သည္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးကုိဘယ္အခါမဆုိထုတ္ေမာင္းသြားလာႏုိင္သည္။မၾကာမၾကာလည္း ကားေမာင္းၿပီး ထြက္ သြား ေလ့ ႐ွိသည္။
စိန္ႀကီးသည္ လူရည္သန္႕သည္။ စကားမွန္မွန္ေျပာသည္။ ဆက္ဆံေရးေကာင္းသည္။ သပ္ရပ္ ေကာင္းမြန္ စြာ ဝတ္စားေလ့႐ွိသည္။ ဦးေစာ ကိုလည္း ခပ္မွန္မွန္ ခပ္တည္တည္ပင္ ေျပာဆုိ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္း ပါသည္။ မ်က္ႏွာလုိ မ်က္ႏွာရအပိုအလုိ ေျပာဆုိဆက္ဆံျခင္းမ႐ွိ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာကလည္း သူ႕ကုိ အထင္ မေသးႏုိင္။
ဂ်ပန္ေခတ္က ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္နယ္သုိ႕ ရန္ကုန္မွ စစ္ေျပးေျပးကာ လာေရာက္ေနသူမ်ားအနက္ ေက်ာင္းသူ႐ြယ္ မိန္းကေလးတစ္ဦးသည္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအခ်ိန္တြင္ ေတာ္လွန္ေရး၌ ပါလာသည္။ သူနာျပဳ လုပ္ငန္း တာဝန္မ်ားကုိ ေဆာင္႐ြက္ ေနသည္။ ထုိမိန္းကေလး ႏွင့္ စိန္ႀကီးသည္ လူငယ္တုိ႕ ဘာဝ သမီးရည္းစားျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႕ရာတြင္ စိန္ႀကီးမိဘမ်ားက ၄င္းတုိ႕သားကို ထုိမိန္းကေလးႏွင့္ သေဘာမတူ။ မိန္းကေလး မိဘမ်ားကလည္း သူတုိ႕သမီးကုိ စိန္ႀကီးႏွင့္သေဘာမတူ။ စစ္ၿပီးေသာ အခါ မိန္းကေလးႏွင့္ မိဘမ်ားသည္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ စမ္းေခ်ာင္းသုိ႕ ျပန္၍ေျပာင္းလာရာ ပ်ိဳ႐ြယ္သူႏွစ္ဦးမွာ ခ်စ္ပင္ပ်ိဳးစ၌ပင္ ခြဲခြာ လုိက္ၾကရသည္။
မလႊဲသာ၍ ဦးေစာႏွင့္ရန္ကုန္လုိက္ခဲ့ရေသာစိန္ႀကီးသည္ သူ႕ခ်စ္ရည္းစားကုိေတြ႕ေအာင္႐ွာရန္ အခြင့္ေကာင္း ရေတာ့သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးယူကာ စိန္ႀကီးထြက္ထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။တခါတရံသူ႕သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ မ်ား႐ွိရာျပည္သူ႕ ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕ သုိ႕ လည္းအလည္အပတ္သြားေလ့႐ွိသည္။ဤအေၾကာင္းကုိ ဦးေစာမသိေပ။
သူ႕ရည္းစား သည္သည္ ေက်ာင္းျပန္၍ေနသည္။ ဂါဝန္ကေလးႏွင့္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း သုိ႕တက္ သည္။
စိန္ႀကီးက႐ွာ၍ေတြကေသာအခါဝမ္းသာၾကသည္။တခါတရံေက်ာင္းေျပးၿပီးစိန္ႀကီးႏွင့္အတူအင္းယားဘက္သုိ႕ သြားကာ အခ်ိန္ကုန္သည္အထိ စကားေျပာေနတတ္ၾကသည္။ စိန္ႀကီးကမူ မိန္းကေလးကို ညႇာတာသည္။ သစၥာ မေဖါက္။ အတူမေနႏုိင္ေသးသည့္ အေျခေန ကုိလည္း ေျပာျပထားသည္။ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္သုိ႕ စိန္ႀကီး မျပန္ႏုိင္ ေသာ အေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းမွာ ဤအေၾကာင္းလည္းတစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ေလသည္။
ထုိ႕ျပင္ သေဘာလည္းေကာင္း၊ ငယ္႐ြယ္သူကိုလည္း ခ်စ္ခင္တတ္ေသာ စိန္ႀကီးအား ကေလးငယ္အ႐ြယ္ ၁၃ႏွစ္သမီး ခန္႕သာ႐ွိေသးေသာ ေဘဘီေစာကေလးကလည္း အလြန္ ခင္သည္။ ''အစ္ကုိ-အစ္ကို''ႏွင့္ ေခၚ၍ ေနေလ့႐ွိသည္။ စိန္ႀကီးကလည္း ေဘဘီေစာအား ႏွစ္မငယ္ကေလးအရင္းသဖြယ္ ယူဆသည္။
ဤကေလးကုိခင္မင္မႈသည္လည္း ဦးေစာဝါဒအစစကိုမႀကိဳက္ေသာ စိန္ႀကီးအဘုိ႕ ဦးေစာထံမွ ထြက္ မသြားႏုိင္ ေသာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။
တေန႕ညေနတြင္ ခါတုိင္းညေနမ်ားကဲ့သုိ႕ အင္းယားကန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရခ်ိဳးဆင္းၿပီးအဝတ္အစားလဲကာ အနည္းငယ္ အေညာင္းဆန္႕ရန္အတြက္ အိမ္ေ႐ွ႕ကြက္လပ္ဘက္သုိ႕ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ဦးေစာ ႏွင့္ အျခား ၃ဦးေလာက္သည္ အိမ္ေ႐ွ႕ပုိင္း တေနရာတြင္ ထုိင္ကာ တစံုတခု တုိင္ပင္ေနၾကပါသည္။ ဦးေစာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေသာအခါ လွမ္းေခၚၿပီး '' ကဲ ကုိသုခ အေတာ္ဘဲ '' ဟုဆုိပါသည္။း ကြၽန္ေတာ္ လည္း ကုလားထုိင္အလြတ္တစ္ခုတြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္ပါသည္။ ''ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မွာ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥ တစ္ခ ႐ွိတယ္။
ကုိသုခ ကားေမာင္းရလိမ့္မယ္။ အရင္ကိစၥထက္ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥဘဲ။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ။ ေမာင္းႏုိင္ပါ့မလား။'' ဟုေမးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ''ဘာကိစၥျဖစ္ပါသလဲ'' ဟုပင္ မေမးေတာ့ပါ။ ''ေမာင္းတာေပါ့'' ဟု ေျဖလုိက္ ပါသည္။ သူဘာခုိင္းခုိုင္းလုပ္ရမည့္အေျခအေနတြင္႐ွိရကားေမာင္းခုိင္းသည္ကိုေမာင္းရမည္ပင္ျဖစ္ပါ သည္။ တစ္အိမ္လံုး ဦးေစာအိမ္ တြင္ ႐ွိေနေသာပရိတ္သတ္ ၃ဝေက်ာ္တြင္ ကားေမာင္းတတ္သူက ၃ေယာက္သာ ႐ွိပါသည္။ ခင္ေမာင္ရင္ စိန္ႀကီးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကုိ ဦးေစာသိၿပီးျဖစ္၍ သူ႕အစီအစဥ္ တြင္ ထည့္သြင္း တြက္ခ်က္ၿပီး ၿဖစ္ဟန္တူပါသည္။
''ေမာင္းပါ့မယ္'' ဆုိေသာစကားျပန္ရၿပီးသည့္ေနာက္ ဦးေစာသည္ မူလလူ၃ေယာက္ႏွင့္ပင္ ဆက္လက္၍ စကား ေျပာေနပါသည္။ ခပ္တုိးတုိးပင္ျဖစ္ပါသည္။
''ဗုိလ္ခ်ဳပ္''စသည္ျဖင့္သူ႕စကားမ်ားထဲတြင္နာမည္နာမ တစ္လံုးမွ မပါပါ။ သုိ႕ရာတြင္ မည္သုိ႕တက္၊ မည္သုိ႕ဝင္၊ မည္သုိ႕ပစ္ခတ္ရမည္စသည္မ်ားကို ေျပာေနျခင္းျဖစ္ရာ တစုံတခုေသာ သတ္ျဖတ္မႈကို စီစဥ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ကုိကား အနီးတြင္ ထုိင္လ်က္ ႐ွိေသာကြၽန္ေတာ္သည္ ေကာင္းစြာ ရိပ္မိ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အားတမင္ေခၚယူတုိင္ပင္ျခင္းမဟုတ္ပါ။အိမ္ေ႐ွ႕ထြက္လာ၍ ေခၚေျပာျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။ အျခားသူ ၃ေယာက္ကမူ အပုိင္းအဆစ္ေတြသိၿပီး ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္လူစုကြဲသြားၾကပါသည္။ မည္သူေတြႏွင့္ မည္သုိ႕ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည္ကုိကား ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ မသိပါ။ ယခုလူစုခြဲၾကရာတြင္လည္း ဘယ္သူက ဘာတာဝန္ စသည္ျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ခြဲသည္ ဟုလည္း မၾကားပါ။ ဦးေစာ ထသြား၍ အျခားသူမ်ားလည္း ထသြားၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႕ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ျဖစ္၍ တစံုတရာ အခက္အခဲ ႐ွိမည္ကုိ ပူပင္ေသာ ဟန္အမူအရာ ကုိ မေတြ႕ရပါ။ ထုိေန႕မွာ၁၉၄၇ခု၊ဇူလုိင္လ၁၈ရက္ေန႕ျဖစ္ပါသည္။
ညမုိးခ်ဳပ္ေသာ္ဤလူစု သည္တေနရာတည္းတြင္အတူတူအိပ္ၾကပါသည္။ ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ စကား တစ္ခြန္း မွ မေျပာၾကပါ။ တစ္ေယာက္မွလည္း စကားမစပ္ၾကပါ။ ဦးေစာမ်က္ကြယ္တြင္ ေတာ္သည္ မေတာ္သည္ ဘာဘယ္သို႕ ဟူ၍လံုးလံုး တုိင္ပင္ရဲျခင္း မ႐ွိၾကပါ။ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လည္း ဘယ္ေလာက္ ယံုၾကည္ရသည္ ဆုိသည္ကို မသိႏုိင္ပါ။ တုိင္ပင္မိရာတြင္ အစြန္းအစထြက္၍ သံသယ ျဖစ္ဖြယ္ စကားတစ္ခြန္း ကို ေျပာမိပါလွ်င္ ထုိသူမွာ မုခ်ေသရဘုိ႕သာ ႐ွိပါသည္။
အိပ္ယာထဲမလွဲမီဝုိင္းဖြဲၿပီးဟုိစကားသည္စကား ရယ္စရာမ်ားကုိ ေျပာေနၾကပါသည္။ ဦးေစာသည္ ႐ုတ္တရက္ ဝင္လာပါသည္။ ရယ္ေမာေနၾက၍ျဖစ္ပါသည္။ ''မထၾကနဲ႕ မထၾကနဲ႕'' ဟုလည္း လက္ကျပကာ ၿပံဳးေန ပါသည္။
''ဘာေတြမ်ားေျပာေနၾကလည္း''ဟုလည္း ေမးလုိက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ထဲမွတစ္ေယာက္က ''အလကား ရယ္စရာ ေတြေျပာေနတာပါ''ဟုေျဖလုိက္ပါသည္။
ခဏသာမတ္တပ္ရပ္ေနၿပီးႏႈတ္ဆက္ကာသူ႕အိမ္သို႕ျပန္သြား ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနေသာ ရက္ေပါင္း ၄ဝခန္႕ အတြင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ေနရေသာ ဤအိမ္ကေလးသို႕ ဦးေစာလာသည္မွာ ဤတစ္ႀကိမ္ သာျဖစ္ပါသည္။ အေရးႀကီးေသာ အခ်ိန္ပုိင္းျဖစ္၍ သူႏွင့္ေတြ႕ဆံုၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ခ်င္း ဘာေတြ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ေနသည္။စိတ္ခ်ရမည္။ မခ်ရမည္စသည္တုိ႕ကုိ အကဲလာခတ္ ျခင္းျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ႐ွိရာ အိမ္ထဲသုိ႕မဝင္မီက အျပင္ဘက္မွ မည္မွ်ၾကာၾကာ ရပ္ၾကည့္ အကဲခတ္ၿပီး နားေထာင္ ၿပီး ဆုိသည္ ကို လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မသိပါ။
နံနက္ မုိးလင္းၿပီး ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳေသာက္ၾကပါသည္။ ၁၉၄၇ခု၊ ဇူလုိင္လ ၁၉ရက္ေန႕၊ ၁၃ဝ၉ခု ဝါေခါင္လဆန္း ၂ရက္ စေနေန႕ျဖစ္ပါသည္။
ဦးေစာ က ေခၚခုိင္း၍ အမႈထဲပါသူတခ်ိဳ႕ သြားၾကပါသည္။ ယူနီေဖါင္းမ်ားဝတ္ၾကရန္။ အသင့္ျပင္ၾကရန္ေျပာ ပါသည္။
ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ အစံု ႏွင့္ စစ္ယူနီေဖါင္းအစံုေပါင္းေျမာက္ျမားစြာအထပ္လုိက္အပံုလုိက္ ဦးေစာ အိပ္ေသာ အခန္း ထဲတြင္ ႐ွိပါသည္။ စစ္ဦးထုပ္မ်ားလည္း ကား႐ံုအခန္း ၂ခန္းထဲတြင္ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ပါသည္။
မွတ္မိ ပါေသးသည္။ ဘဏ္တုိက္ကုိ စီးရန္ႀကံစဥ္က ပါရမည့္သူမ်ား ယူနီေဖါင္း ဝတ္ၾကည့္ၾကရာ ေတာ္သူ တစ္ေယာက္မွ မ႐ွိ၍အားလံုးျပင္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကရပါသည္။ ထုိအစီအစဥ္တြင္ ပါခဲ့သူမ်ားအတြက္မူ ဦးေစာအခန္း ထဲမွယူနီေဖါင္းယူရန္မလုိေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာကားေမာင္းရမည့္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ''ကြၽန္ေတာ္ေကာ ယူနီ ေဖါင္းဝတ္ဖုိ႕လုိပါသလား'' ဟုေမးရာ ၊ ဦးေစာက ''ေဘာင္းဘီေတာ့ဝတ္ပါ။ အကၤ်ီေတာ့ ကိစၥမ႐ွိဘူး။''ဟု ျပန္ေျပာ ပါသည္။
အိမ္ကေလးသုိ႕ျပန္ၿပီးေဘာင္းဘီစိမ္း ႏွင့္ ႐ွပ္လက္တုိအျဖဴကိုဝတ္ကာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာေသာအခါ '' ပစ္ဖုိ႕ ထဲက တစ္ေယာက္ လုိေနတယ္'' ဦးေစာႏွင့္ ကုိစုိးတုိ႕ လူစု ေျပာေန ၾကပါသည္။ သဲသဲကြဲကြဲ ဆံုးျဖတ္ၾကရ ေသးဟန္ မတူပါ။ ထုိ႕ေနာက္ ''ရန္ႀကီးေအာင္ဘဲေကာင္းတယ္'' ဟုေျပာၾကကာ ရန္ႀကီးေအာင္ကုိ ေခၚၿပီး ယူနီေဖါင္း မ်ား ကုိစုိး ႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းတုိ႕က ဝုိင္းဝတ္ ဆင္ျပင္ေပးၾကပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ စစ္တပ္ တံဆိပ္မ်ား တပ္ဆင္ၾကပါသည္။
ေကာင္းစြာ မတပ္တတ္ၾကသျဖင့္ ရယ္ၾကရပါေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတပ္ျပီးသည့္တုိင္ေအာင္ စနစ္တက် မွန္ကန္ လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ဘိနပ္မ်ားကလည္း သားေရစစ္ဘိနပ္ထူႀကီးမ်ားမဟုတ္။ ကုိယ့္ဖာသာ ကိုယ္ဝယ္ ၿပီး တခါတရံ စီးၾကေသာ ကင္းဘတ္စ္ဘိနပ္အညိဳမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာက ဝယ္မေပးပါ။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ဂ႐ုျပဳၾကည့္လွ်င္ စစ္သားမဟုတ္ေၾကာင္းသိသာလွပါသည္။
အသင့္ျဖစ္ၾကေသာအခါ ဦးေစာက ခပ္တုိးတုိး ဟန္အမူအရာခပ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မွာစရာမ်ားကုိ မွာေန ပါသည္။
ထုိအခိ်န္တြင္ တယ္လီဖုန္းလာ၍ ဦးေစာသည္ တယ္လီဖုန္း ႐ွိေသာအခန္းတြင္း သုိ႕ ထသြားပါသည္။ က်န္ရစ္ေသာ လူစုသည္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာၾကပါ။ ကုိယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ကုိယ္ေတြးေနၾကပါသည္။ ဦးေစာ သည္ တယ္လီဖုန္း ကုိ အသံအုပ္ၿပီး တုိးတုိးပင္ေျပာေနပါသည္။ ဘာေျပာေနသည္ကုိမသိႏုိင္။ ဦးေစာ ႏွင့္ မည္သူ တယ္လီဖုန္း စကားေျပာေနၾကသည္ကိုလည္းကြၽန္ေတာ္မသိပါ။ ခင္ေမာင္ရင္၊ မံႈႀကီး၊ ကုိနီႏွင့္ဝ ကုိဘၫြန္႕ တုိ႕ ေစာေစာ ကတည္းက ေဒါဂ်စ္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲသြားေနၾကသည္ကို အမႈျဖစ္လာမွသာ သိပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ကမူ မသိေသးပါ။ အိမ္အတြင္းတေနရာတြင္အေစခံမိန္းကေလးႏွင့္ ေယာက္်ားေလး တစ္ဦး ႐ွိၾကပါသည္။ ဦးေစာ က ထုိကေလးမ်ား ႏွင့္ တာဝန္ေပးထားသူထဲက အခ်ိဳ႕လူမ်ားကုိ အသိမေပးလုိ၍ ဤ အေရးႀကီး ေသာအခ်ိန္ တြင္ တုိးတုိးျဖည္းျဖည္း လုပ္ေန ေျပာေနဟန္တူပါသည္။
တယ္လီဖုန္း ေျပာၿပီးေနာက္ေျခကုိပင္ခပ္ျဖည္းျဖည္းနင္းၿပီး ဦးေစာျပန္လာပါသည္။ ခပ္တုိးတုိးပင္။ သုိ႕ရာတြင္ ေဒါပါပါ ႏွင့္ ျပန္ဆက္၍ ''ဘာမွေၾကာက္စရာမ႐ွိဘူး။ လုပ္စရာ႐ွိတာကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ဖုိ႕ လုိတယ္။ သတိေတာ့႐ွိရမယ္။ သတိဆုိတာကေတာ့ ပုိတယ္လုိ႕မ႐ွိဘူး'' စသည္ျဖင့္ မွာၾကား ေနပါသည္။ တယ္လီဖုန္း လာျပန္ပါၿပီ။ ယခင္ကအတုိင္းဦးေစာထၿပီး တုိးတုိးေျပာျပန္ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ျပန္လာၿပီး ဆက္ကာ အားေပး စကား၊ သတိေပး စကားမ်ား ေျပာေနျပန္ ပါသည္။ မၾကာမီ တယ္လီဖုန္း မည္သံၾကားရျပန္ပါသည္။ဦးေစာထသြား၍ ျဖည္းျဖည္းျပန္လာျပန္ပါသည္။
စကားတုိးတုိးေျပာေနခုိက္ တယ္လီဖုန္းတစ္ႀကိမ္ထပ္လာၿပီးေနာက္ ဦးေစာက '' ကဲ- သြားၾကမယ္၊ ထၾက ျပင္ၾက'' ဟုဆုိပါသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ၁ဝနာရီခန္႕ ႐ွိေနမည္ဟုထင္ပါသည္။
မုိးအနည္းငယ္႐ြာေနပါသည္။ အိမ္ေပၚကအဆင္းလုိက္ အဝတ္ဖိနပ္ ေရာ္ဘာခံဖဝါးႏွင့္ ေရညႇိေပၚနင္းမိ၍ ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာ္လဲရာ ေတာ္ေတာ္ပင္ တင္ပါးဆံုနာသြားပါသည္။ ဦးေစာက ''ဘယ္ႏွယ္ေနလဲ။ ဘယ္ႏွယ္ ေနလဲ'' လုိက္ေမးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က အသာထၿပီး ကိစၥမ႐ွိပါဘူးဟုျပန္ေျပာကာ ကားဆီ သုိ႕ ဆက္သြားပါသည္။ ထုိအခါကသာ တင္ပါးမနာဘဲ လက္က်ိဳးသြားလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ ကားေမာင္း လုိက္ရမည္ မဟုတ္ပါ။
ဂ်စ္ကား ကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကုိယ္တုိင္ အသင့္ျပင္ထားျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေတာ္မီ၃လက္ႏွင့္ စတင္းတစ္လက္လဲ ကားေပၚတြင္အဆင္သင့္႐ွိပါသည္။ဦးေစာကသူ႕တာဝန္ႏွင့္သူ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ တာဝန္ခ ထားၿပီး လုပ္ခုိင္းတားဟန္႐ွိပါသည္။ ကားေပၚတက္ၿပီးေမာင္းထြက္သြားရန္ အားလံုးအသင့္ျဖစ္ေနပါသည္။ ကုိစုိး၊ ကုိသက္ႏွင္း၊ စိန္ႀကီးႏွင့္ ရန္ႀကီးေအာင္တုိ႕ကားေပၚေရာက္လွ်င္ထြက္ပါေတာ့သည္။ဦးေစာက လက္လွမ္း ျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ကားေပၚကလည္း ျပန္ျပ ႏႈတ္ဆက္ဟန္ ျပဳၾကပါသည္။
အတြင္းဝန္႐ံုးသုိ႕သြားရာတြင္ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ကင္း၂ကင္း႐ွိပါသည္။ကမာ႐ြတ္ဂတ္အနီးတြင္ တစ္ကင္း ၊ ေျမနီကုန္းတြင္တစ္ကင္းျဖစ္ပါသည္။ စိန္ႀကီးသည္ဤလမး္မ်ားႏွင့္ ဤကင္းမ်ားကို ေကာင္းေကာင္း ေလ့လာၿပီး ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ အိမ္ကထြက္ၿပီး ျပည္လမ္းအတုိင္း ေမာင္းေနရာမွ၁ဝမိနစ္ခန္႕အၾကာတြင္ စိန္ႀကီးက ဘယ္ေကြ႕ခုိင္းၿပီး ထုိလမ္းဤလမ္းစသည္ျဖင့္ၫႊန္ျပကာ ေမာင္းခုိင္းပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဆက္ေမာင္း သြားရာ ဘယ္လမ္းက ဘယ္သို႕ေမာင္းရသည္ဆုိသည္ကုိမူ ယခုမမွတ္မိေတာ့ပါ။
မၾကာမီ ဤေထာင္ႀကီးေနာက္ေဖးက ျပည္လမ္းမႀကီး ေပၚသုိ႕ ေရာက္လာပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ေကာ္မ႐ွင္နာလမ္း၊ေမာင့္ဂုိမာရီလမ္း(ယခုဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္း)မွ စပတ္လမ္းကိုခ်ိဳးျပီး အတြင္းဝင္႐ံုး စာတုိက္ကေလး အနီး႐ွိစပတ္လမ္းေပၚမွ ပထမအေပါက္က်ယ္အတုိင္း ဝင္ရပါသည္။ ဂိတ္အဝင္တြင္ ဘာျဖစ္သည္ မသိပါ။ ကားအမ်ားပိတ္ဆုိ႕ေနၾကပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ရပ္ေစာင့္ ေနၾကရပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ စိန္ႀကီး ေမာင္းခုိင္းသည့္လမ္းအတုိင္း ဆက္၍ေမာင္းကာ သူတို႕ကုိတစ္ေနရာ တြင္ခ်ထားၿပီး သူတုိ႕ကုိ တစ္ေနရာတြင္ေစာင့္ေနရပါသည္။ စိန္ႀကီးက ''ကားစက္မရပ္နဲ႕'' ဟုလည္း မွာခဲ့ပါသည္။
အတြင္းဝန္႐ံုး ေပၚသုိ႕ ၄ေယာက္တက္သြားၿပီး မၾကာမီပင္ '' ေျဖာက္-ေျဖာက္ '' ႏွင့္ အသံမ်ားၾကားရသျဖင့္ ပစ္ကုန္ၾကၿပီ ဆုိသည္ ကုိ ကြၽန္ေတာ္သိပါသည္။
အသံမွာ သိပ္လည္းမက်ယ္ပါ။ ဝံုးဝံုးဒုိင္းဒုိင္းလည္း မျဖစ္ပါ။ အ႐ြက္ေတြမ်ားေသာ သရက္ပင္ကုိ ေက်ာက္စရစ္ ခဲကေလးမ်ား ႏွင့္ ဆုပ္၍ လွမ္းပစ္သည္ကုိ မလွမ္းမကမ္းမွ ၾကားရေသာ အသံေလာက္သာ ႐ွိပါသည္။ ဘယ္လုိျဖစ္ေနသလဲ။ သူတုိ႕ကပဲ ပစ္ေနၾကသလား၊ အျပန္အလွန္ ပစ္ေနၾကသလား၊ စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာ ေနမိပါသည္။ ခဏၾကာေသာ္ သူတုိ႕လူသုိက္ ေလွကားမႀကီး အတုိင္း ခပ္သုတ္သုတ္ အေျပးကေလး ဆင္းလာၾကပါသည္။ ကားစက္မွာ ႏုိးေနရာမွ သူတုိ႕ပစ္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြား ပါသည္။ ႏိႈးေသာလည္းမရပါ။ သူတုိ႕ဆင္းလာသည္ကုိ ေတြ႕၍ ထပ္ႏႈိးေသာ္လည္း မႏုိးပါ။ ကားေပၚ လူေတြတက္မိ၍ စိန္ႀကီးအတင္းႏႈိးေတာ့မွ ႏုိးပါသည္။ ဤကားမွာ စိန္ႀကီးကုိင္ေနၾက ကားျဖစ္သည့္ျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ ထက္လည္း သူက နားလည္ပါသည္။
စပတ္လမ္းဘက္သုိ႕ပင္ေမာင္းထြက္ရပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ဘယ္ခ်ိဳး ညာခ်ိဳး ဘယ္တစ္ခါခ်ိဳး ျပီး စေတာ့ကိတ္ လမ္းအတုိင္း က ကန္ေတာ္ႀကီးသုိ႕တက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကားေမာင္းသည္ကိုအားမရၾကပါ။ ''ခင္ဗ်ားကား ေမာင္းတာ ေႏွးတယ္၊ ေႏွးတယ္''ျဖင့္ ကုိသက္ႏွင္းတဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း ကုိယ့္အခ်ိန္အဆႏွင့္ ကုိယ္ အျမန္ဆံုးေမာင္းေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဗဟန္း ဘက္သုိ႕ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖယ္ခုိင္းၿပီး စိန္ႀကီးေမာင္းပါသည္။ ၃တန္ ကုန္တင္ကားႀကီး ေတြကလည္းသြား၊ အျခား ႐ုိး႐ုိးကားမ်ား ကလည္း ခရီးမ်ားခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ အျမန္ေမာင္း ရန္ အလြန္ ခက္ေသာ ေနရာ ျဖစ္ပါသည္။
သုိ႕ရာတြင္ စိန္ႀကီးသည္ လွ်င္ျမန္ျခင္း ကို နည္းနည္းမွ်မေလွ်ာ့ဘဲ ကားေတြ ပိတ္ဆုိ႕ ေနသည့္ၾကားထဲမွပင္ အျမန္ဆံုး ေမာင္းေနပါသည္။ ၃တန္ကားေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ၿပီးၿပီ။ ကားတစ္ကားကုိ ေက်ာ္တက္လုိက္ ေနာက္ေရာက္ သြားလုိက္၊ လမ္းက်ယ္လွ်င္ ထပ္ေက်ာ္တက္လုိက္၊ တခါတရံ ကပ္တရာေစးလမ္းေပၚတဝက္၊ ေျမနီလမ္း ေပၚ တဝက္ေမာင္းျပန္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ၌ တေနရာရာတြင္ ကားေမွာက္၍ ေသလိမ့္မည္ ဟု ထင္မိပါသည္။ ဂ်စ္ကားမွာ ဤထက္ပုိ၍ လွ်င္ျမန္ႏုိင္စြမ္း မ႐ွိႏုိင္ေတာ့ပါ။
ၿခံဝင္းဝသုိ႕ေရာက္လွ်င္ ခါတုိင္းကဲ့သုိ႕ ေစာင့္မေနရပါ။ အသင့္ေစာင့္ေနသူက ဖြင့္ေပးပါသည္။ ကားေပၚက ေနၿပီး ဦးေစာ ကုိ လွမ္းၾကည့္ၾကရာမေတြ႕ပါ။ ေအာက္ေရာက္၍ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း မေတြ႕ပါ။ ေတာ္ေတာ္ကေလးၾကာမွကန္ေစာင္းဘက္မွလာေနသည္ကုိ ေတြ႕သျဖင့္ ကုိစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္း တုိ႕က လက္သီးဆုပ္ေျမာက္ကာ ''ေအာင္ၿပီ၊ ေအာင္ၿပီ''ဟုလွမ္းေအာ္ေႂကြးေၾကာ္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ဦးေစာ မ်က္ႏွာမွာ မေကာင္းလွပါ။ ႐ႊင္႐ႊင္ျပျပ အားရဝမ္းသာ႐ွိသည ့္အသြင္ကုိလည္း မေတြ႕ရပါ။ သုိ႕ရာတြင္ သူ ကလည္း လက္သီးဆုပ္ေျမာက္ကာ ''ေအာင္ၿပီ၊ ေအာင္ၿပီ'' ဟု ျပန္လွန္ေႂကြးေၾကာ္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ အိမ္ထဲ သုိ႕ ေရာက္၍ ထုိင္မိေသာအခါ၊ ပစ္ခတ္သူမ်ားက ဘယ္လုိပစ္လုိက္တာပဲ။ ဘယ္လုိျဖစ္သြားတာပဲ။ စသည္ျဖင့္ ေျပာလုိက္ၾကသည္မွာဆူညံေနပါေတာ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ဦးေစာ က အရက္တုိက္ပါသည္။ သူလည္း ေသာက္ပါ သည္။ ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကမူ မေသာက္ၾကပါ။ ကုိသက္ႏွင္းမွာ ပုတီးသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ ၍ တစ္သက္လံုး အရက္ေ႐ွာင္ပါသည္။
တယ္လီဖုန္းလာ၍ ယခင္ကအတုိင္း ဦးေစာ စကားထေျပာပါသည္။
ခဏၾကာေသာ္ ဦးေစာက ''ထမင္းစားၾက၊ အပန္းေျဖၾက'' ဟုေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕လည္း လူစု ခြဲလုိက္ကာ ထမင္းစားပြဲတြင္ျပန္စုၾကပါသည္။ဝမ္းဗုိက္ထဲတြင္ကားဘာမစာမွမ႐ွိပါ။ဝမ္းဟာသည္ကုိကား ေျပာစရာ မ႐ွိပါ။ သို႕ရာတြင္ထမင္းစားခ်င္စိတ္လည္းမ႐ွိ၊စား၍လည္းမရပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ အိပ္ယာ ထဲသုိ႕သြားကာ လွဲေနလုိက္ပါသည္။
အျခားသူမ်ားလည္း အိပ္ယာသုိ႕ေရာက္လာၾကပါသည္။
ညေန ၃နာရီ အခ်ိန္ခန္႕တြင္ အိပ္ရာမွႏုိး၍ၾကည့္လုိက္ရာ အိမ္ဝင္း အျပင္ဘက္၌ သံခေမာက္စစ္ဦးထုပ္ေတြ အေျမာက္အျမာ းစီလွ်က္ ခ်ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ မ်ားစြာ အံ့အားသင့္ သြားပါသည္။ အျခား သူမ်ားလည္း ႏုိးလာၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေျပာသျဖင့္ၾကည့္ၾကရာဝင္းႀကီးတစ္ခုလံုးကို ရဲ စစ္တပ္ စသည္ တုိ႕က ေနရာယူၿပီး ဝုိင္းထားၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကုိစုိးကမူ ဆပ္မ႐ွင္းဂန္း ေသနတ္အငယ္စား ကို ထဆြဲပါေသးသည္။ အျခားသူမ်ားက သူ႕ကုိဆြဲထားၿပီး ''ဒီလုိ လုပ္လုိ႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ အားလံုးေသကုန္မွာေပါ့''ဟုေျပာၾကေသာေၾကာင့္သာ သူမပစ္ဘဲ ေနလုိက္ပါသည္။
မိနစ္ အနည္းငယ္မွ်ၾကာေသာ္ ရဲအမႈထမ္းတစ္ေယာက္လာၿပီး '' ဦးေစာက ခင္ဗ်ားတုိ႕ကုိ ေခၚခုိင္း လုိက္တယ္'' ဟုေျပာပါသည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ထလုိက္သြားခ်ိန္တြင္ရဲစေသာလက္နက္ကုိင္မ်ားသည္ ဝင္းထဲ တြင္ ျပည့္ေနပါၿပီ။
'' ကဲ-ကဲ၊ လာၾက၊ လာၾက'' ဟုဦးေစာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကို လွမ္းေခၚၿပီး ''ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႕ကုိ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သြားလုိ႕ မသကၤာတာနဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕ကုိ နဲနဲပါးပါး ႐ွာခ်င္လုိ႕တဲ့'' ဟု လွမ္းေျပာ ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ခ႐ိုင္ရဲဝန္ခန္႕ အဆင့္အတန္း႐ွိမည္ထင္ရေသာ အရာ႐ွိအား ''႐ွာခ်င္ တယ္ဆုိ ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ဆီမွာ ႐ွာေဖြဖုိ႕ ဝရမ္းပါသလား '' ဟု ခပ္တည္တည္ႏွင့္ေမးလုိက္ရာအရာ႐ွိႀကီးက တယ္လီဖုန္းဆက္ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ''႐ွာေဖြခြင့္ အမိန္႕ေပးပါတယ္'' ဟုျပန္ေျပာလုိက္ရာ ၊ ဦးေစာက ''ဒီလုိဆုိရင္ ႐ွာၾကေပါ့'' ဟု ခပ္ေအးေအးပင္ ျပန္ေျပာပါသည္။ လက္တစ္ဘက္က ဝီစကီဖန္ခြက္ကေလးကုိ ကုိင္လွ်က္ တခါတခါ ျဖည္းျဖည္းေသာက္လုိက္ ခပ္႐ြႊင္႐ႊင္စကားလွမ္းေျပာလုိက္ႏွင့္လုပ္ေနပါသည္။ ရဲမ်ား ႐ွာသည့္ ေနာက္သုိ႕ လုိက္မသြားပါ။ ထုိင္ၿမဲထုိင္ေနပါသည္။ သူ႕အိပ္ခန္းထဲ မွ က်ည္ဆံ အေျမာက္အျမား ကို ရဲမ်ားဆြဲထုတ္လာၾကသည္ ကုိလည္း သူလွည့္မၾကည့္ပါ။
'' ကဲ- ႐ွာေဖြၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ အစီအစဥ္က ဘာတဲ့တုန္း '' ဟု ရဲအရာ႐ွိအား ဦးေစာက လွမ္းေမး လုိက္ပါသည္။ အရာ႐ွိႀကီးလည္း တယ္လီဖုန္းဆက္ျပန္ပါသည္။ ''လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေရးအတြက္ ေခၚခဲ့ဖုိ႕ အမိန္႕ေပးပါတယ္''ဟု ႐ုိေသစြာေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းျပန္ေျပာပါသည္။ ဦးေစာက ''က်ဳပ္ တစ္ေယာက္ တည္းလား''ဟုေမးျပန္ရာတယ္လီဖုန္းဆက္ျပန္ပါသည္။''အားလံုးကိုဘဲအႏၱရာယ္မ႐ွိရေအာင္ လံုၿခံဳ စိတ္ခ် ရေရး အတြက္ ဘမ္းဘုိ႕အမိန္႕ေပးပါတယ္'' ဟုျပန္ေျပာပါသည္။
''ကဲ-ကဲ၊ မသကၤာလုိ႕ က်ဳပ္တုိ႕ကုိ ခဏဘမ္းမလုိ႕ တဲ့။ အသင့္ျပင္ၾက။ အိပ္ရာလိပ္တုိ႕ ဘာတုိ႕ ယူခဲ့ၾက။ ဟုိေရာက္ ေတာ့ သူတုိ႕ေပးဖုိ႕လြယ္ခ်င္မွ လြယ္လိမ့္မယ္။ သံုးေလးရက္ၾကာခ်င္လဲ ၾကာလိမ့္မယ္'' စသည္ျဖင့္ ဦးေစာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အား ခပ္ေအးေအးပင္ လွမ္းေျပာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ ေယာက်္ားခ်ည္း ၃ဝ ေက်ာ္ အားလံုးကိုအင္းစိန္ေထာင္သုိ႕ပုိ႕ပါသည္။ ကုိနီ႕မိန္းမ၊ ခင္ေမာင္ရင္႕မိန္းမႏွင့္ အခုိင္း အေစ ကေလးမကေလး၊ အခုိင္းအေစေယာက်္ားကေလးတုိ႕ကုိလည္း ဘမ္းသည္ဟု ေနာက္ေတာ့ ၾကားရ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အင္းစိန္ ေထာင္သုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ ေမွာင္ေနပါၿပီ။
ပဌမ ည တြင္ အားလံုးအတူတူအိပ္ၾကရပါသည္။ ေနာက္ေန႕ေန႕လယ္တြင္ ဦးေစာကို ခြဲထားလုိက္ပါသည္။ ၃ရက္ ခန္႕ၾကာေသာအခါခင္ေမာင္ရင္ကိုလာေခၚသြားပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္အျခားသူမ်ားကုိပါေခၚေခၚသြားပါ သည္။ဘားလမ္းတြင္အခ်ိဳ႕သြားစုမိၾကျပန္ပါသည္။အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္လမ္းေလွ်ာက္ရင္းကိုဘၫြန္႕အား ''ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ'' ဟုတုိးတုိးေမးရာ ကုိဘၫြန္႕က ''ဒီအမႈမွာေဖၚရမွာပဲ။ မေဖၚရင္ အားလံုး ေသကုန္မယ္။ ေဖၚရင္ က်န္တဲ့လူက်န္လိမ့္မယ္''ဟုေျပာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္း ကုိေမးျပန္ရာ ''မေဖၚရင္ ဘယ္နည္း ႏွင့္ မွ ဘာမွမျဖစ္ႏုိင္ ဘူး'' ဟုေျပာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္မွာ ဘာမွနားမလည္၊ သူတုိ႕ကုိပင္ ေမးၾကည့္ ရပါသည္။
''ေဖၚေကာင္ဘၫြန္႕''ဟုဆုိေသာ္လည္း ဤလုပ္ႀကံမႈႀကီးကုိ ပဌမဆံုး အျပည့္အစံုေဖၚသူမွာ ခင္ေမာင္ရင္ ျဖစ္ပါ သည္။ ခင္ေမာင္ရင္ကဥပေဒကိုနားမလည္။ ကုိဘၫြန္႕ မွာမူ ႐ံုးတြင္ ေ႐ွ႕ဖတ္ စာေရး လုပ္လာသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ''သူေဖၚမည္။ ဤအမႈအတြက္ ဘာမဆုိျဖစ္ေအာင္သူလုပ္ေပးမည္။ ဦးေစာလည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္း တပ္ေပးမည္။ သုိ႕ရာတြင္ ဒိစႀတိတ္ရာဇဝတ္တရားသူႀကီး(အေရးပုိင္)ကုိ ေခၚေပးပါ'' ဟု ေျပာသျဖင့္ ရဲက စီစဥ္ေပးရပါသည္။ တရာသူႀကီးႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ ဤလုပ္ႀကံမႈႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ သူေျဖာင့္ခ်က္ေပးလုိေၾကာင္း ေဖၚေကာင္ လက္မွတ္လည္း ထုတ္ေပးပါမည့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရာ တရားသူႀကီးက ထုတ္ေပးလုိက္ပါသည္။
ခင္ေမာင္ရင္ သာမက အျခားတရားခံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရဲအရာ႐ွိမ်ားထံ အိတ္သြန္ဖါေမွာက္ ေဖၚထုတ္ ဝန္ခံ
ၾကၿပီးသည့္ ေနာက္မွ ေဖၚသည့္ ကုိဘၫြန္႕ က ''ေဖၚေကာင္'' ျဖစ္ၿပီး၊ ခင္ေမာင္ရင္က ''ေဖၚေကာင္'' မျဖစ္သည္ မွာ ဥပေဒကုိ နားမလည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
တရားခံ အခ်ိဳ႕စစ္ခ်က္မ်ားကို လက္ႏွိပ္စက္ႏွင့္ အျပည့္အစံု႐ုိက္ထားၿပီးေနာက္ က်န္တရားခံအခ်ိဳ႕ကုိ ခပ္နာနာ ကေလးတီးၿပီး ဖတ္ခုိင္းရာ ''အားလံုးမွန္ပါသည္။'' ဟု ဝန္ခံၾကရသည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ ထြက္ခ်က္ မ်ား မွာအေသးစိတ္တစ္ခုမက်န္ဘာကေလးမ်ား လုိပါေသးလားမ႐ွိေလာက္ေအာင္စံုေစ့ပါသည္။
အမႈႏွင့္ မဆုိင္သည့္ ကိစၥမ်ားပင္ပါပါေသးသည္။အခ်ိ႕ကအပိုအမုိ ကေလးမ်ားပင္ ပါပါေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မသိေသာအေၾကာင္းအ ရာ မ်ားလည္းပါပါသည္။
ဘားလမ္း အခ်ဳပ္ခန္းသုိ႕ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ရန္ႀကီးႏုိင္၊ ရန္ႀကီးေအာင္တုိ႕ႏွင့္ အတူ ေနရ သျဖင့္ ''ကုိစိုးတုိ႕နဲ႕ ဒီကိစၥ ႀကံစည္ေနတာၾကာၿပီ။ သူ႕ကုိတုိက္႐ုိက္မေျပာျပဘူးေပမယ့္ သူသိတယ္'' ဟု ရန္ႀကီးေအာင္ က ကြၽန္ေတာ့္အားေျပာျပပါသည္။
ဤအခ်ိန္တြင္ ကုိစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းမွလြဲ၍ အျခားသူမ်ားသည္ျဖစ္ပ်က္ရေသာ ကိစၥ အရပ္ရပ္ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးေစာသည္ သူ႕ဆႏၵမ်ားျပည့္ဝမႈ၊ သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖစ္ေျမာက္မႈအတြက္ မိမိတုိ႕ အား လက္ပါးေစ၊ ဓါးစာခံမ်ား အျဖစ္ အသံုးျပဳလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟူ နားလည္ၾကကာ ဦးေစာအေပၚ စိတ္နာလာၾက၊ မုန္းလာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ အမူအရာ ေျပာင္းလာျခင္း၊ ဦးေစာအား မေကာင္း ေျပာလာၾကျခင္းမ်ား ကို ေတြ႕႐ွိၾကရာ ကိုစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းတုိ႕သည္ တစ္ဦးခ်င္း ႏွစ္ဦးခ်င္းအေနႏွင့္ မၾကာ မၾကာ မသိမသာ လာေရာက္ေခ်ာ့ေလ့ ႐ွိၾကပါသည္။ ''ဂုဏ္႐ွိတဲ့ အထက္တန္းလူတစ္ေယာက္နဲ႕တြဲၿပီး ျဖစ္ရတဲ့ ကိစၥ မွာ ပူစရာမ႐ွိပါဘူး။ သူ႕ဖါသာ ၾကည့္လုပ္သြားလိမ့္မေပါ့'' စသည္ျဖင့္ ေျပာေလ့႐ွိၾကပါသည္။ ဤနည္း ႏွင့္ေဒါသူပုန္ထမႈမ်ားကို လွီးလြဲေပးၾက ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ မရပါ။ မယံုၾကည္ၾကပါ။
အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးထဲတြင္ အထူးခံု႐ံုးဖြင့္၍ ပဌမဦးဆံုး တရားသူႀကီးမ်ားေ႐ွ႕သုိ႕ ေရာက္ရေသာေန႕တြင္ ဦးေစာ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အားလံုးျပန္ေတြ႕ၾကရပါသည္။ဦးေစာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ဘက္သုိ႕လွမ္း၍ ''ဘယ္ႏွယ့္လဲ။ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား'' စသည္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ဘက္က ကိုစုိး ႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္း က လြဲ၍ အျခားသူမ်ားကစိတ္ပါလက္ပါျပန္လည္ႏႈတ္မဆက္ၾကပါ။ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ ေသာစိတ္မ႐ွိ ေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ ပါသည္။ အမႈအခင္း ေ႐ွ႕ေနေ႐ွ႕ရပ္ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံု႐ံုး ဥကၠ႒ တရားဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္ က''တရားခံမ်ားဘက္မွ ေ႐ွ႕ေန ဘယ္သူ ေတြ ေဆာင္႐ြက္ၾကမလဲ'' ဟုေမးလုိက္ရာ ဦးေစာက သူ႕အတြက္ ဝတ္လံုေတာ္ရ မစၥတာ ဘတားနီးစ္ ႏွင့္ အဂၤလန္ျပည္မွ နာမည္ႀကီးဝတ္လံု ကားတစ္(စ္) ဘဲနက္ ( ေကစီ ) ( ဘုရင့္ေကာင္စီအဖြဲ႕ဝင္ ) ဝတ္လံုႀကီးမ်ားက ေဆာင္႐ြက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အျခားသူမ်ားအတြက္ အျခားေ႐ွ႕ေန ႏွစ္ေယာက္ ေဆာင္႐ြက္ မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ထ၍ျပန္ေျပာပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အတြက္ လုိက္ပါ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ဆုိေသာ ေ႐ွ႕ေနမ်ားမွာ အုတ္ဖုိႏွင့္ သာယာဝတီနယ္မွ ေ႐ွ႕ေနမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဦးမွာ ဒုတိယတန္းေ႐ွ႕ေနျဖစ္သည္ဟုထင္ပါသည္။ ဤအျပဳအမူ ေစတနာ ထားခ်က္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕လူစု ဦးေစာကို သာ၍စိတ္နာၾကပါသည္။ သူ႕အတြက္ မွာမူ ပဌမတန္း ဝတ္လံု မ်ား သူ႕အတြက္ ဓါးစာခံရခဲ့သူမ်ားအတြက္ကား ေတာေ႐ွ႕ေနမ်ား ငွားေပးသည္ဟု ျမင္ကာ အႀကီး အက်ယ္ ေဒါပြၾကပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္တရားဝန္ႀကီးဦးေက်ာ္ျမင့္က ဝတၱရား အတုိင္းတရားခံမ်ားအား မိမိတုိ႕အတြက္ ေ႐ွ႕ေန မည္သူ လုိက္မည္နည္း ဟု ေမးပါသည္။ ကုိစုိးႏွင့္ကုိသက္ႏွင္းတုိ႕ကဦးေစာနာမည္ေပးသြားေသာေ႐ွ႕ေနႏွစ္ဦးပင္္ ေဆာင္႐ြက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ၍စိန္ႀကီးအလွည့္ေရာက္ေသာအခါ စိန္ႀကီး က ''ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ွ႕ေန မငွားပါ'' ဟု ထေျဖလုိက္ ပါသည္။ ဦးေစာသည္ စိန္ႀကီးကုိၾကည့္ကာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ''ေမာင္စိန္၊ ေမာင္စိန္၊ ေမာင္စိန္'' ႏွင့္ လွမ္းေခၚ ပါသည္။ စိန္ႀကီးကလွည့္မၾကည့္ပါ။
ရန္ႀကီးေအာင္ ကုိ ေမးေသာအလွည့္တြင္ ဦးေစာတူေတာ္၍ ၁၆ႏွစ္သားသာ႐ွိေသးေသာ ရန္ႀကီးေအာင္ သည္ ဘာေျဖရမွန္းမသိဘဲ အေတာ္ၾကာမွ် ေငးေနပါသည္။ ကုိစုိးႏွင့္ ကိုသက္ႏွင္း တုိ႕က''စာရင္းေပးထား တဲ့ အတုိင္းပဲလုိ႕ေျပာ'' ဟုလွမ္းေျပာေနၾကသျဖင့္ ရန္ႀကီးေအာင္လည္း ၾကည့္တိေၾကာင္ေတာင္ ႏွင့္ ပါးစပ္ က ေျပာကာ ထုိင္လုိက္ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အလွည့္ေရာက္ေသာအခါ ''အစိုးရငွားေပးပါ။'' ဟု ထ ေျပာလုိက္ ပါသည္။ ထုိအခါ ဦးေစာ က ''ကုိသုခ ကုိသုခ'' ဟု လွမ္းေအာ္ပါေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လွည့္ မၾကည့္ပါ။
ထုိ႕ေနာက္ ဦးေစာက ထ၍ ''ဟုိဘက္က ကေလးေတြကို သူတုိ႕ဘာေတြေျပာလုိ႕ ဘယ္လုိ လုပ္ထားမွန္း မသိပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ အထင္မွား အျမင္မွား ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ခြင့္ ေပးပါ'' ဟု ခံု႐ံုးသဘာပတိ တရားဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္အား ခြင့္ေတာင္းပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ေတြ႕ခြင့္ မေပးပါ။
အမႈအတြက္ ပဌမဆံုးထြက္ရေသာထုိေန႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မွာ အဝတ္အစား စုတ္ျပတ္ညစ္ေပေနပါၿပီ။ ထည္လဲ လည္းမ႐ွိၾကသျဖင့္ အလြန္ညစ္ပတ္ေနပါၿပီ။ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႕ခြင့္လည္း မရသျဖင့္ မိဘ ေဆြမ်ိဳး သားမယားမ်ားကလည္း မပုိ႕ႏုိင္။ မေပးႏုိင္ၾကပါ။ ဤအေျခအေနႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ စိတ္ဓါတ္ကိုျမင္ရေသာေၾကာင့္လားမေျပာတတ္ပါ။ ေနာက္ေန႕တြင္ ဦးေစာက တစ္ေယာက္ တစ္ခန္းစီ အေစာင့္ ေတြႏွင့္ ေနၾကရေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ထံ ခ်ည္ၾကမ္း လံုခ်ည္ တစ္ကြင္းစီ ပုိ႕ေပး လုိက္ပါသည္။ စိန္ႀကီး က မယူဘဲ ျပန္ေပးသည္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕လုိက္ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မယူ လုိက္ပါ။ အျခားသူေတြထဲက မယူမည့္ သူေတြ႐ွိပါလိမ့္မည္။ မည္သူေတြဟူ၍ေတာ့ မသိပါ။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္႐ံုးတက္ေသာေန႕တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အစုိးရကငွားေပးေသာ ေ႐ွ႕ေနမွာ ဦးဘထြန္း ဆုိသူ ျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က အားမရသျဖင့္တရားဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္က ေမးေသာအခါ ''ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ွ႕ေနမငွားေတာ့ပါ'' ဟူ၍ ထေျပာလုိက္ပါသည္။ တရားဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္ က '' ေမာင္သုခ က ဦးဘထြန္းကုိ မေကာင္းဘူးထင္လုိ႕လား၊ ဦးဘထြန္း ေကာင္းပါတယ္၊ စမ္းၾကည့္ပါဦး'' ဟုေျပာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္ႏွင့္ မလႈပ္ပါ။
ဤသုိ႕အထူးခံု႐ံုးဖြင့္၍စစ္ေဆးေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ကုိမူ အင္းစိန္ ေထာင္ တြင္တလွည့္၊ ရန္ကုန္ေထာင္တြင္တလွည့္ ထားပါသည္။ ဦးေစာကုိလည္း အားလံုးႏွင့္ ခြဲထား ပါသည္။ စိန္ႀကီး သည္ တပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ေဟာင္း တစ္ေယာက္၊ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ရဲမ်ားစစ္ရာ၌ ၄င္း၊ ႐ံုး၌၄င္း တစ္ခြန္းမွမေျပာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္းကုိသာ စကားစပ္ မိသျဖင့္ ေျပာပါသည္။
ရဲေဘာ္ေဟာင္း တစ္ေယာက္ျပည္သူ ႕ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္၊ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရး သမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလ်က္ ဤအမႈႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ရာတြင္ ေ႐ွ႕ဆံုးတန္းက မုိက္မဲစြာ ပါခဲ့မိသည့္အတြက္ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ေနသည္ ကုိ သိႏုိင္ပါသည္။ ဆင္ျခင္တုိင္းထြာမႈ ကင္း၍ အေဖကိုသတ္မိမွားေသာသားျဖစ္ေနၿပီ ကုိ သူ ေကာင္းစြာ သတိရေနဟန္ တူပါသည္။ သို႕ရာတြင္ အမွားႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ၿပီးၿပီ။ ျပင္၍မရႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ျမန္ျမန္ ကိစၥၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ရန္ အသင့္ျပင္ထားလ်က္႐ွိပါသည္။
ရဲမ်ားစစ္စဥ္က ေသလုေမ်ာပါး အ႐ုိက္အႏွက္ခံ ရၿပီးမွ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ႐ံုးတြင္မူ ေမးသမွ် အားလံုးကို ''ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ မွန္တယ္'' စသည္ျဖင့္သာ တေလွ်ာက္လံုးေျဖပါသည္။ ေမးၿပီးေျဖၿပီးျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ျမန္ျမန္ၿပီးေစခ်င္သည္။ အဆုိးဆံုးအတြက္အသင့္ျပင္ထားၿပီးျဖစ္၍ ဤ ကိစၥႀကီး ေက်ာ္လြန္ၿပီးစီး သြားေစခ်င္သည္။ ႀကိဳးတုိက္သုိ႕ ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း သူသည္ မည္သူကုိမွ ဤအမႈအေၾကာင္းအေျပာ၊ သူမ်ားေျပာသည္ကုိလည္း မႀကိဳက္၊ သူ႕ထံသုိ႕မူ အေမႏွင့္ အစ္မ တုိ႕သာမက သူ႕ရည္းစားကေလးလည္း မၾကာမၾကာ ေထာင္ဝင္စာ လာသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။
အထူးခံု႐ံုးက ႀကိဳးမိန္႕ေပးလုိက္ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပါပါသည္။ တစ္ေန႕ေသာအခါ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ကုိနီ၊ ခင္ေမာင္ရင္မွစ၍ ႀကိဳးဒဏ္ အျပစ္ေပးခံရၿပီး တရားခံ မ်ားထံ အိမ္သူအိမ္သား ေဆြမ်ိဳးမိဘမ်ား ေထာင္ဝင္စာ လာေနၾကပါသည္။ အင္းစိန္ႀကိဳးတုိက္မွာျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေမႏွင့္ အစ္မတုိ႕လည္း လာၾကပါသည္။ သူတုိ႕ငုိသည္ကုိကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ေၾကာင္းသိ၍ ေအာ္မငုိဘဲမ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ရင္ထဲကသာ ပူေလာင္ေနၾကပါသည္။ အေမက မေနႏုိင္သျဖင့္ ႐ႈိက္လာပါသည္။ ထုိအခါ အစ္မက '' ငါ့ေမာင္ကေလး ေဒဝဒတ္နဲ႕ေပါင္းမိလုိ႕ ဒီလုိျဖစ္ရတယ္ဟဲ့'' ဟုေအာ္ဟစ္ငုိပါေတာ့သည္။
အျခားဧည့္သည္ မ်ားႏွင့္ ေထာင္ပုိင္၊ ေထာင္မွဴး၊ ဝါဒါေတြေတာ့ ၾကားၾကပါလိမ့္မည္။
ရန္ကုန္ႀကိဳးတုိက္ သုိ႕ ေျပာင္းခဲ့ရေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မွာ ေသဘုိ႕ရက္ကနီးလာပါၿပီ။ ေနာက္တြင္ ျဖစ္ခဲ့သည္ မ်ားမွာ ဆုိးဝါးလြန္း သျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေပၚ၍ မလာေစလုိပါ။ ေ႐ွ႕ျဖစ္ရမည့္ အတြက္လည္း မေတြးလုိပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္ လက္ငင္းအခ်ိန္ထဲမွာပင္ စိတ္ဝင္စားေနေအာင္၊ အလုပ္မ်ားေနေအာင္ လုပ္ၿပီး ေနၾကပါသည္။
စိန္ႀကီး ရည္းစားကေလး ႏွင့္စိန္ႀကီး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သည္ ၁၉၄၈ခု၊ ေမလ၇ရက္ ေန႕တြင္ နံနက္ ေစာေစာပုိင္း မွစ၍ စိန္ႀကီးထံေထာင္ဝင္စာ လာေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။ တေန႕လံုး ေနာက္ေျပာင္ ၾကည္စယ္ ေနၾက ပါသည္။ ''နက္ဖန္ခါဒီအခ်ိန္ေတာ့ ငါဒီမွာ ႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ခရီးသြားစရာ႐ွိလုိ႕ သြားရ ဦးမယ္။
နံနက္ ေစာေစာ ငါခရီးထြက္မယ့္အခ်ိန္မွာ မင္းတုိ႕၃ေယာက္လံုး အရက္ေသာက္ၾကပါ။ စီးကရက္ အပို တစ္လိပ္ လဲ မီးညႇိထားပါ'' ဟု စိန္ႀကီးက မွာလုိက္ပါသည္။ ယခုမေဖါက္ေသးဘဲ ေနာက္တေန႕မွ သံုးေယာက္ စံုညီ ေဖါက္ရန္ စာတစ္ေစာင္ ကုိလည္း စိန္ႀကီးက သူ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ လက္ထဲသုိ႕ ထည့္ေပးလုိက္ ပါသည္။ ထုိစာထဲတြင္ သူပုိင္ေသာ ပစၥည္း၅ဝဝ၊ ၆ဝဝက်ပ္ ဘုိးခန္႕ဘယ္မွာ ဘာ႐ွိသည္၊ ထုိပစၥည္းမ်ားကို တေန႕ေန႕ ၌ သူ႕ရည္းစားကေလး လက္ထပ္ လွ်င္ လက္ဖြဲ႕လုိက္ပါ ဟူ၍ ေရးထားေၾကာင္း စိန္ႀကီးက ဧည့္သည္မ်ားျပန္သြားၿပီးေနာက္ေျပာျပပါသည္။
ေသဒဏ္ မွ လြတ္ေသာအမိန္႕ကြၽန္ေတာ္တုိ႕လည္းမရေသးပါ။
နက္ဖန္ႀကိဳးစင္တက္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယေန႕နံနက္ပုိင္းတြင္ ဘုန္းႀကီး၃ပါးႂကြလာၿပီး ႀကိဳးသမား မ်ားကို ထံုးစံအတုိင္း သရဏဂံုတင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စိန္ႀကီး ကမူ တုိက္ခန္းထဲက ထြက္မလာပါ။ သြားေခၚရာ ''ဒီဘဝ ဒီေလာက္ အဆုိး ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ေ႐ွ႕ဘဝ ေတြမွာ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္စမ္းဆုိၿပီး လႊတ္ေပးထားလုိက္မယ္၊ ေနေပေစေတာ့ '' ဟုျပန္ေျပာလုိက္ပါသည္။
ေတာ္ေတာ္ကေလးေနေစာင္းေသာအခါ ကုိနီ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္အား ႀကိဳးဒဏ္အျပစ္မွ တစ္သက္တစ္ကြၽန္းသုိ႕ ေျပာင္းလုိက္ ေသာ အမိန္႕ေရာက္လာသျဖင့္ ႀကိဳးတုိက္မွ၅ေဆာင္သုိ႕ ခ်က္ျခင္းေျပာင္းရပါသည္။ ေနာက္တရက္ နံနက္ေစာေစာ ေထာင္မဖြင့္ေသးေသာအခ်ိန္တြင္ စိန္ႀကီးႏွင့္ ရန္ႀကီးေအာင္ တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ကို ႀကိဳးေပးလုိက္ ပါသည္။ စိန္ႀကီး မွာ အသက္၂၂ႏွစ္သာ႐ွိပါေသးသည္။
ဦးေစာ၊ ကိုစုိး၊ ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ မံႈႀကီးတုိ႕ကုိလည္း အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးတြင္ ထုိအခ်ိန္ေလာက္မွာပင္ ႀကိဳးေပး လုိက္ ပါသည္။ ထုိေန႕မွာ ၁၉၄၈ခု၊ ေမလ ဂရက္ျဖစ္ပါသည္။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ဦးလွ ေမး၍သာ ဤအမႈႀကီးအေၾကာင္းကုိ မခ်န္မႁခြင္း အေသးစိတ္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆုိးဝါးလြန္း ေသာ ႏုိင္ငံေရးမုိက္ျပစ္ႀကီးတြင္ ပါဝင္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ဤထက္႐ွက္စရာ စက္ဆုပ္စရာ ေကာင္းေသာ အလုပ္ကို လူတစ္ေယာက္အေန ႏွင့္ ဤေလာကမွာ ျပဳမိႏုိင္စရာ မ႐ွိေတာ့ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မည္သူ ေမး၍မွ ဤအေၾကာင္းကုိ ေျပာမျပခ်င္ပါ။ ေမ့မည့္သူဆုိလွ်င္ တတ္ႏုိင္သမွ် ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ွာင္ေန ပါသည္။ ေမးသည္ကုိေျဖရန္ အမႈအေၾကာင္းကုိေျပာျပရန္မဆုိထားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဖာသာ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ေတြးရန္ ပင္အင္မတန္ဝန္ေလးေနမိပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ပင္ ဇူလုိင္လ၁၉ရက္ ဆုိလွ်င္လြန္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကုိေတြးေတာ သတိရၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ မိမိကုိယ္ကို မိမိ အျပစ္ မလႊတ္ ႏုိင္သလုိျမင္ၿပီး ထုိမုိက္မွားမႈႀကီး အတြက္ ရင္နာလွ်က္႐ွိပါသည္။
မိတ္ေဆြျဖစ္ေသာ ကုိသက္ႏွင္းကုိခင္မင္ရာမွ သူက ဦးေစာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ဦးေစာႏွင့္ ေပါင္း ရသည္ ကို ဂုဏ္႐ွိသည္ဟု ကြၽန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ထင္ခဲ့ပါသည္။ ေခတ္ႏုိင္ငံေရးအယူအဆ ေဝဖန္ သံုးသပ္မႈတြင္ ဘာမွ နားမလည္ေသးေသာကြၽန္ေတာ္သည္ ဦးေစာႏွင့္ေပါင္းရေသာေၾကာင့္ မိမိတြင္ ဘာမွ နစ္နာစရာ မ႐ွိ ဟုတြက္ဆ မိခဲ့ပါသည္။ ဦးေစာသည္လည္း ရာဇဝတ္မႈႀကီးမ်ားကုိ ႀကံစည္လိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္မယူဆ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္၍ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ေဆာင္႐ြက္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္း ဟူ၍သာ ကြၽန္ေတာ္ယံုမွတ္ေလးစား ခဲ့ပါသည္။
မိတ္ေဆြ ကုိသက္ႏွင္း ဆြဲေဆာင္ခ်က္၊ ကိုသက္ႏွင္းအေပၚ ကြၽန္ေတာ့္ခင္မင္မႈမ်ားႏွင့္ ဦးေစာ အေပၚ အထင္ႀကီး မႈေၾကာင့္ သူတုိ႕ အတြင္းပုိင္း စည္းဝုိင္း အတြင္း သုိ႕ ရက္ေပါင္း အနည္းငယ္ ၾကာမွ် ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြား ရပါသည္။
မႀကိဳက္ေသာ အမူအရာ အစီအမံမ်ား အက်ပ္ကုိင္မႈမ်ားကို အထုိက္အေလ်ာက္ ရိပ္မိေတြ႕႐ွိရ၍ ခြာရန္ ႀကံေသာ အခါတြင္ မူ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။
ဦးေစာ သည္ ၾသဇာလည္းႀကီး၊ ေငြလည္းေပါ၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕လုိလူတစ္ေယာက္ကို ေဖ်ာက္ပစ္ရန္ ဘာမွ မခဲယဥ္း။ ပ႐ြတ္ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိ လက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပြတ္ေခ်ျခင္းထက္ ပုိမိုခက္စရာမ႐ွိ။ သူႏွင့္ သူ႕လူရင္း မ်ားက သံသယျဖစ္သည္ဆုိလွ်င္ ထုိသူသည္ မည္သုိ႕မွ်တတ္ႏုိ္င္ေတာ့မည္မဟုတ္။ သူတုိ႕ အေၾကာင္း ေတြသိေနေသာ လူတစ္ေယာက္ သည္ သူတုိက အျငိဳအျငင္ မခံရဘဲ ေနာက္မဆုတ္ ႏုိင္ေတာ့။ သူတုိ႕ကို အတုိက္အခံ လုပ္ရန္အထိလည္း ကြၽန္ေတာ္မဝံ့။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တစတစႏွင့္ ဦးေစာပုိင္စက္႐ုပ္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္လာ ၾကပါသည္။ ကုိယ္ပုိင္ အေတြးအေခၚ၊ ကုိယ္ပုိင္စဥ္းစားမႈ ဟူ၍လည္း ဘာမွမ႐ွိေတာ့ပါ။ စဥ္းစားခ်င္စိတ္လည္းမ႐ွိ။ စဥ္းစားရန္လည္း မႀကံ႐ြယ္ေတာ့။ လြတ္လပ္စြာ စဥ္းစားရန္ ပင္ မဝံ့ေတာ့ဘဲ ေမွ်ာလုိက္ရာ က နစ္ေသာဘဝသို႕ ေရာက္ၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဦးေစာၿခံဝင္းႀကီးထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္လာေရာက္ေနထုိင္ေသာ ရက္ေပါင္းမွာ ၄ဝေက်ာ္ခန္႕မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ထုိရက္မွ် အတြင္းမွာပင္ ထုိမွ်ဆုိးဝါးေသာ အမႈႀကီး ျဖစ္ပြားၿပီး ကြၽန္ေတာ္လည္း စက္႐ုပ္ လက္ပါးေစ အျဖစ္ျဖင့္ ဓါးစာခံ ပါခဲ့ရပါသည္။
ဤလုပ္ႀကံမႈႀကီး ကုိ ဦးေစာသည္ ကြၽန္ေတာ္သူတုိ႕အထဲ မပါေသာ္လည္း လုပ္မည္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သာမက ယခုအမႈ တြင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပါဝင္ခဲ့ၾကသူမ်ားမ႐ွိလွ်င္လည္း ဦးေစာသည္ တစ္နည္း နည္း ႏွင့္ တေန႕ေန႕တြင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ယူဆပါသည္။
တုိင္းျပည္တြင္၄င္း၊ ကမၻာတြင္၄င္း မခန္႕မွန္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အက်ိဳးယုတ္ နစ္နာေစသည့္ လုပ္ႀကံမႈႀကီး တြင္ တရားခံတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္းလူျဖစ္႐ံႈးပါၿပီ။ ေငြေၾကး တစ္ေသာင္း တစ္သိန္း မည္မွ်ပင္ေႂကြးတင္ပါေစ၊ စီးပြားႀကိဳးစား႐ွာၿပီးဆပ္လွ်င္ တစ္ေန႕ေသာ္ ေက်ႏုိင္ပါေသးသည္။ ဤ ရာဇဝင္ေႂကြး ဆုိးႀကီးကိုမူဆပ္၍ ေက်ႏုိင္ေတာ့မည္ မထင္ပါ။ ယခုေထာင္အႏွစ္၂ဝ က်ခံၿပီးသည့္ေနာက္ အကယ္၍ ေထာင္ထဲမွာ မေသဘဲလြတ္ခဲ့သည့္တုိင္ေအာင္ဤအျပစ္ႀကီးအတြက္ အျပစ္မ႐ွိေတာ့ဟု မဆုိႏုိင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေသသြားသည့္ တုိင္ေအာင္လည္း ဤအမဲမွတ္ႀကီးသည္ ေပ်ာက္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သားစဥ္ ေျမးဆက္ ထိခုိက္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။
ဤႏုိင္ငံေရး အကုသုိလ္ႀကီးပေပ်ာက္သြားမည့္ကုစားမႈအလုပ္ဆုိလွ်င္ ယခုခ်က္ခ်င္း ပင္ေသရပါေစ၊ ကြၽန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္မည္သာျဖစ္ပါသည္။
ေထာင္ထဲ ေရာက္မွ ရ႐ွိေသာ ႏုိင္ငံေရးဗဟုသုတ ၊ ႏုိင္ငံေရးအျမင္မ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား ေ႐ွ႕အဖုိ႕တြင္ လမ္းမွန္ ကို ေ႐ွ႕ေဆာင္ေပးႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ အခြင့္သာေသာတစ္ေန႕တြင္ ျပဳခဲ့မွားေသာ လူသတ္ဝါဒ ႏုိင္ငံေရးအကုသုိလ္ႀကီးကို ဖံုးအုပ္သြားႏုိင္သည့္ ႏုိင္ငံေရးေကာင္းမႈရပ္မ်ားကို သက္စြန္႕ ႀကိဳးပမ္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
ဤမွ်ေလာက္ ဆုိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတာ္ေတာ္စံုေလာက္ၿပီဟုထင္ပါသည္။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ဇူလုိင္လ ၁၉ရက္ေန႕ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႕က်ဆံုးသည့္ေန႕ဆုိလွ်င္ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပုိင္မ်ား ခြင့္ျပဳခ်က္ အရ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ လူသတ္ဝါဒ႐ႈတ္ခ်ပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့ေသာ ၃ႏွစ္အတြင္း ဇူလုိင္လ၁၉ရက္ေန႕ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ ၅ေဆာင္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ေဆာင္တည္း ေနၾကေသာ ကိုသုခႏွင့္ ခင္ေမာင္ရင္ တုိ႕သည္ အခမ္းအနားအတြက္ စားပြဲထမ္း၊ ခံုေ႐ႊ႕အလုပ္မွစ၍ လုပ္စရာ မ်ားကို ဝုိင္းလုပ္ေနၾက သည္ကို ေတြ႕ရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ကုိနီကုိလည္း အစည္းအေဝး၌ ေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႕သည္ ကုစားဘုိ႕ ခက္လွေသာ အျပစ္ဆုိးအတြက္ ေနာင္တ အႀကီးအက်ယ္ရလ်က္ ႐ွိသည္မွာလည္း ထင္႐ွားသည္။
ကိစၥႀကီးျဖစ္ပြားခါစက သူတုိ႕ကုိအစိမ္းလုိက္ ဝါးစားခ်င္သူမ်ားကလည္း ရန္မမူၾကေတာ့။ အားလံုးအေပါင္း အသင္းျဖစ္ေနၾက ေခ်ၿပီ။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ေတာင္းပန္ခ်က္။
ေ႐ွ႕ပုိင္းစာမ်က္ႏွာ မ်ား ႐ုိက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ကိုသုခ အစ္မ မစံတင့္ ပဌမခင္ပြန္း ဦးေဖျဖဴ အနိစၥ ေရာက္ၿပီဆုိသည္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ယခုတုိင္က်န္းမာစြာ႐ွိေၾကာင္းႏွင့္စာေရးလုိက္ပါသည္။မွားယြင္းသြားသည့္ အတြက္ မ်ားစြာဝမ္းနည္းပါသည္။
လူထုဦးလွ
ဒါေၾကာင့္တစ္ေယာက္ေဖါက္ရင္ အဲဒီတစ္ေယာက္ကုိ ' ေျဖာင္ ' ပစ္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒီေတာ့ကာ လူတုိင္းက ''ကြၽန္ေတာ္ သည္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ေရးကုိယ္တာအတြက္ ေလာကႀကီးကုိစိတ္ပ်က္သျဖင့္ အသက္႐ွင္ လွ်က္ မေနလုိေတာ့ ေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသလုိက္ပါသည္''လုိ႕ စာတစ္႐ြက္စီေရးေပးထားရင္ မေကာင္း ဘူးလား။ ဒါမွစိတ္ခ်ရမယ္''စသည္ျဖင့္ ေျပာျပပါသည္။ မည္သူမွ်မေတာ္ပါဟုမေျပာရဲ။ ''ေကာင္းပါ တယ္'' ဟုေျပာကာ သေဘာတူၾကပါသည္။ဤသုိ႕အစုလုိက္ေခၚေျပာၿပီးေနာက္၊တစ္ေန႕တြင္ အားလံုး လူ ၃ဝ ေက်ာ္ ကုိ သူ႕ဘုရားစင္႐ွိရာသုိ႕ေခၚၿပီး သစၥာေရတုိက္၊ သစၥာဆုိခုိင္း၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိကုိယ့္ဖာသာ သတ္ေသ ေၾကာင္း စာကုိ ေရးခုိင္းၿပီး သူကသိမ္းထားပါသည္။
အကယ္၍တစ္ေယာက္ေယာက္က သစၥာေဖါက္မည့္ လကၡဏာကုိ သူေတြ႕လွ်င္ ထုိလူကုိသတ္ၿပီး၊ ထုိလူ ေရးသည့္စာကုိ အိတ္ထဲထည့္၊ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္ ထုိလူ႕လက္ႏွင့္ ဆုပ္ဟန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး လူျပတ္ရာ တေနရာ၊ ျပည္ကားလမ္းေပၚတြင္ျဖစ္ေစ သြား၍ခ်ထားလုိက္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။
ဤအစီအစဥ္မ်ားလုပ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ဦးေစာသည္ ညဥ့္ဘက္တြင္ အျပင္သုိ႕ အလြန္ထြက္ပါသည္။ တခါတရံ အေဖၚပါ၍ တခါတရံ သူကုိယ္တုိင္ကားေမာင္းၿပီး ထြက္ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ျပန္လာ တတ္ပါသည္။ စိန္ႀကီး တုိ႕ ခင္ေမာင္ရင္တုိ႕က တခါတရံ ကားေမာင္းၿပီး လုိက္ၾကရပါသည္။ ကုိဘၫြန္႕ ျဖစ္ေစ၊ ကုိသက္ႏွင္းျဖစ္ေစ တစ္ေယာက္ေယာက္လည္း ပါတတ္ပါသည္။ ညထြက္သည့္အခါ အေဖၚ မွာ တစ္ေယာက္ထက္မမ်ားပါ။
အေဖၚမ်ားအား ဘယ္သြားဘယ္လာေၾကာင္း မေျပာရန္လည္း မွာထားဟန္မတူပါ။ လုိက္ပါသြားသူမ်ား ထဲမွ တခါ တခါ ေျပာျပခ်က္အရ မဂၤလာဒံုဘက္ ေရာက္ေၾကာင္း သိရပါသည္။
မဂၤလာဒံု စစ္တပ္က ဟုသိရေသာ အဂၤလိပ္ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္းႀကီး တစ္ေယာက္လည္း အိမ္ကုိ မၾကာ မၾကာ လာပါသည္။ ထုိစစ္ဗိုလ္ႀကီးမွာ အမႈကိစၥျဖစ္လာေသာအခါ ပါသည္ဟုမၾကားပါ။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ ဆုိသည္ ကုိလည္း ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ။
ဤသို႕ညပုိင္းတြင္ ထြက္ထြက္ေနၿပီး သည့္ေနာက္မ်ားမၾကာမီ ေတာ္မီ၊ ေျခာက္လံုးျပဴး၊ စတင္း၊ ဘရင္း စေသာ ေသနတ္မ်ားအတြက္ က်ည္ဆံေပါင္း တစ္သိန္းသံုုးေသာင္းေက်ာ္ကို ေလာ္ရီကားႀကီး၂စင္းႏွင့္ ေန႕လယ္မွာပင္ သယ္ယူခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ အားလံုးေသတၱာအသစ္မ်ားႏွင့္ ေရလံုေလလံု ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဦးေစာက ေရကန္ထဲတြင္ ေဆာက္ထားေသာ ဘုရားေဆာင္ကေလးတုိင္ေျခရင္းမ်ား အနီး၌ ၄င္းက်ည္ဆံမ်ားကုိ ခ်ေစပါသည္။ အျခားဟုိေနရာ ဒီေနရာမ်ားတြင္လည္း ထားေစပါသည္။ ဦးေစာကုိယ္တုိင္ ေျပာျပခ်က္အရ ထိုမွ် မ်ားျပားေသာ က်ည္ဆံမ်ား ကို ေစ်းေပါေပါ ကေလးႏွင့္ရေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္ က်ည္ဆံဆယ္သိန္းခန္႕မၾကာမီ ရဘုိ႕႐ွိေၾကာင္း၊ ေငြတစ္သိန္းခြဲ ခန္႕ေပးလွ်င္ ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ သိ႐ွိရပါသည္။
ျဗိတိသွ်စစ္တပ္သည္ ဤယမ္း ေတာင့္မ်ားကို ဖ်က္ဆီး ပစ္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖ်က္ဆီးသည့္ စာရင္းထဲတြင္ ျပၿပီးတဘက္ကလွည့္ကာခုိးေရာင္း ျခင္းေၾကာင့္ ဤမွ် ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ရႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိလည္း ေျပာျပပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ လက္ဖက္ရည္ခံုသို႕ ဦးေစာ တခါတရံ လာတတ္ပါသည္။ တေန႕တြင္ ဆံုမိေသာေၾကာင့္ ဦးေစာက ေျပာျပ ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
႐ုိင္ဖယ္ ေခတ္ေဟာင္းေဟာင္း ႏွင့္ ၂လံုးျပဴးပါ ေပါင္း ေသနတ္ ၁၅ဝဝခန္႕ အားလံုးေကာင္းစြာ သံုး၍ ရသည္မ်ား ကိုလည္း ရရန္ ႐ွိေသးေၾကာင္း၊ ထုိလက္နက္မ်ားကို လက္နက္တုိက္တစ္ခုတြင္ အေစာင့္မ်ားႏွင့္ ထားေၾကာင္း၊ ထုိလက္နက္မ်ားကုိ သရက္ၿမိဳ႕ဆီမွ လာထုတ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၄င္းတုိ႕လာမထုတ္မီ အခ်ိန္ ၁နာရီ ၂နာရီ ခန္႕ေစာၿပီး လက္မွတ္တု ႏွင့္ မိမိတုိ႕က ထုတ္ယူႏွင့္ ရန္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိကိစၥ အတြက္လည္း မိမိစီစဥ္ေနေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာျပပါသည္။
႐ွိႏွင့္ၿပီး လက္နက္ခဲယမ္း မီးေက်ာက္မ်ားကုိ သိမ္းရဆည္းရႏွင့္ အားလံုးအလုပ္အလြန္မ်ားေနၾကပါသည္။ ဧည့္သည္မ်ား လာၾကေသာလည္း အလုပ္လုပ္ ေနၾကသည္မ်ားကုိ မေတြ႕ႏုိင္ပါ။ ထုပ္ပုိးျပင္ဆင္ၿပီး အခ်ိဳ႕ လက္နက္ မ်ားကို ျပည္လမ္းပို႕၊ အခိ်ဳ႕ကုိရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း အသိမိတ္ေဆြမ်ားထံ ပုိ႕ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ပုိ႕၍မႏုိင္၊ သိမ္း၍ မႏုိင္ျဖစ္ေနေသးသျဖင့္ ဘရင္းဂန္းမ်ား ထည့္ထားေသာ ထင္း႐ူးေသတၱာ ၂လံုးကို ဦးေစာ က က်ိဳက္လတ္ ဘက္တြင္ ဝွက္ထားရန္ ကုိသက္ႏွင္းကုိ ေျပာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို တုိင္ပင္ ေျပာ ေျပာျပန္ရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သေဘာတူ လုိက္ပါသည္။
ဝါဆုိလျပည့္ေန႕မနက္ေစာေစာမုိးမလင္းမီ ေလာ္ရီေပၚတင္ၿပီး က်ိဳက္လတ္သေဘၤာဆိပ္ဘက္သုိ႕ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ ကားကို ေမာင္းလာရာ၊ ေခါင္းေပါင္းနီႏွင့္ ပထန္အမ္ပီမ်ား ဂ်စ္ကားႏွင့္လာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၍ ေတာ္ေတာ္ပင္ လန္႕သြားပါသည္။ အမ္ပီမ်ားက ရပ္ၿပီး စစ္၍ ေတြ႕သြားလွ်င္ မည္သုိ႕ မ်ားျဖစ္မည္ နည္း ဟုလည္းေတြးမိ ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ဦးေစာအေပၚအထင္ႀကီးမႈေၾကာင့္ ဦးေစာ႐ွိသားဘဲ ဟုေတြးကာ မေၾကာက္ လွပါ။
အမ္ပီ ကားလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကုိေက်ာ္ၿပီး မဂၤလာဒံုဘက္သုိ႕ ဆက္၍ေမာင္းသြားပါသည္။ အမ္ပီ တစ္ေယာက္ ကမူ ေနာက္သုိ႕ျပန္လွည့္ၾကည့္ပါေသးသည္။ ေတာ္ေတာ္ကေလးလွမ္းေသာအခါ အမ္ပီ ဂ်စ္ကား ရပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ကားဘက္ဆီသုိ႕ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ေမာင္းလုိက္ လာျပန္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကေလး စုိးရိမ္ေနၾကပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္သူတုိ႕သည္ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ေနာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ လုိက္မလာၾကပါ။ သူတုိ႕ကိစၥႏွင့္သူတုိ႕ တလမ္းသုိ႕ခ်ိဳးၿပီး ေမာင္းသြား ၾကပါသည္။ မိန္းမ ေနာက္ လုိက္ေနၾကဟန္တူပါသည္။
ေလာ္ရီကားႀကီး ဆိပ္ကမ္းသုိ႕ေရာက္ေသာအခါ မုိးထိန္ထိန္လင္းေနပါၿပီ။ ကူလီေတြ အမ်ားႀကီး ေခၚၿပီး သမၺန္ ေမာ္ေတာ္ေပၚသုိ႕တင္ရပါသည္။ ကူလီမ်ားက ''ေလးလုိက္တာ၊ ဘာေတြပါလိမ့္'' လုိ႕ ညည္းၾက၊ ေမးၾက ပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားပစၥည္းမ်ား သံထည္ေတြခ်ည္းျဖစ္၍ ေလးေၾကာင္းေျပာရပါသည္။ ျမစ္ဆိပ္ တြင္ ပုလိပ္ မ်ားလည္း ႐ွိၾကပါသည္။ တင္ေနခ်ေနသည္ကုိပင္ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။
ပစၥည္း မ်ားကုိ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းထဲသုိ႕ခ်ၿပီး ေမာ္ေတာ္သမားမ်ားက ပိတ္လုိက္ပါသည္။
မည္မွ်ပင္ေလးေစကာမူ သူတုိ႕က သေဘာက်ေနၾကပါသည္။ ေလးေလ ပုိက္ဆံ ရေလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ ေနၾကပါသည္။ ၇နာရီ ထုိးေသာအခါ ေမာ္ေတာ္ထြက္ပါသည္။ လမ္းမွာပင္ တစ္ေယာက္ တစ္ေသတၱာ ယူထားရန္ သေဘာတူၾက ပါသည္။ က်ိဳက္လတ္သို႕ မြန္းလြဲ ၁နာရီ ၂နာရီအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ေရာက္သြားပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းမွာ ျမဴနီစပယ္လူႀကီး ျဖစ္ဖူး၍ တပည့္လက္သားေပါသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႕တပည့္ တခ်ိဳ႕အားေခၚၿပီး ေသတၱာ ၂လံုးကို လွည္းႏွင့္တင္ကာ တစ္လံုးကို ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ တစ္လံုးကုိ သူ႕အိမ္သို႕ ခ်ေပးရန္ ခုိင္းလုိက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကမူ ျပန္ႏွင့္ၾကပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ထမင္းစားေနခုိက္မွာပင္လွည္းေရာက္လာပါသည္။ကူလီမ်ားကလည္း''ေလးလုိက္တာေလးလုိက္တာ''ႏွင့္ ညည္းရင္း ေသတၱာႀကီးကုိ ခ်ေပးကာ ေလွကားေအာက္တြင္ သြင္းေပးသြားပါသည္။
ဤေသတၱာႀကီးကုိ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ထား၍ မလံုၿခံဳ၊ ထုိ႕ေၾကာင့္ အိမ္တြင္႐ွိေသာကုိ ခ်စ္တီးအား သမၺန္တစ္စင္းႏွင့္ ဂုန္ညင္းတန္း႐ြာသူႀကီး ဦးဘထြန္းႏွင့္ ဦးစိန္ဘန္းတုိ႕ကုိ ေခၚခဲ့ရန္လႊတ္လုိက္ပါသည္။ ညဥ့္သန္းေခါင္ သန္းလြဲ ေရာက္ရင္ေရာက္၊ ထုိလူ၂ေယာက္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္း ျပန္ခဲ့ရန္လည္း မွာလုိက္ပါသည္။
မုိးခ်ဳပ္ေသာ အခါ ေသတၱာကိုဖြင့္ၿပီး ေသနတ္မ်ားကုိ ဂုန္နီအိတ္ႏွင့္ထုပ္၍ လူမ႐ွိေသာ တဘက္အိမ္ ေအာက္တြင္ သြားထားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေန ကုိင္ေန သည္မ်ားကုိ ထိန္ဝွက္ထား၍ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေစာေစာက ''ကုိသက္ႏွင္းရဲ႕ေမာ္ေတာ္ကားပစၥည္းေတြ ခဏလာထားတာပါ'' ဟုေျပာထားေသာ ကြၽန္ေတာ့္ မိန္းမ အား ဖြင့္ေျပာရပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့မိန္းမမွာ ဤအေၾကာင္းကုိၾကားၿပီး ဤပစၥည္း မ်ားကုိ ျမင္ရေသာအခါ အလြန္စုိးရိမ္ပူပန္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိလည္း မေျပာရဲပါ။ ရန္ကုန္သုိ႕ ကုိယ့္စီးပြားေရး ကိစၥမဟုတ္ဘဲ ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္သြားေနကတည္းကသေဘာမက်ျဖစ္ေနရာယခုမူ အလြန္ ပူပင္ ေသာကျဖစ္ေန ႐ွာပါေတာ့သည္။
သူႀကီးဦးဘထြန္းႏွင့္ ဦးစိန္ဘန္းတုိ႕မွာ ကြၽန္ေတာ့္အား ခ်စ္ခင္ေလးစားသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က အေရးႀကီး ၍ အေခၚလႊတ္လုိက္သည္ဆုိရာ ၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထလုိက္လာၾကသျဖင့္ နံနက္ ၂နာရီအခ်ိန္တြင္ ေရာက္လာၾကပါသည္။ ကုိခ်စ္တီးကုိမူ ဘာမွ အသိမေပးဘဲ ဦးဘထြန္းႏွင့္ ဦးစိန္ဘန္းတို႕ကုိသာ ဝွက္စရာ ေနရာမွ စ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီးဂံုနီအိတ္ထုပ္ပစၥည္းမ်ားကုိ လူတြန္းလွည္းကေလးႏွင့္ တင္ကာ သမၺန္ေပၚ တင္ေပးလုိက္ပါသည္။
နံနက္မုိးလင္းေသာ္ ကုိသက္ႏွင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အိမ္သုိ႕ေပါက္လာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းသည္ ဤမွ် ႀကီးက်ယ္ ေသာ ကိစၥႀကီးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာင္းစြာ စိတ္ခ်ဟန္မတူပါ။ ကြၽန္ေတာ္မ်ား သစၥာေဖါက္ ေလမလားဟုလည္း အနည္းငယ္သံသယ႐ွိဟန္တူပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ျခည္ အျပတ္ မခံပါ။ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္သုိ႕သြား၍လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကၿပီးလွ်င္ နံနက္၁ဝနာရီထုိးေသာ္၊ ဦးေစာက ''တစ္ည အိပ္ထက္ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ပုိမၾကာၾကေစႏွင့္''ဟူေသာအမိန္႕အတုိင္း ဖ်ာပံု သေဘၤာႏွင့္ ရန္ကုန္သုိ႕ ျပန္လုိက္လာၾကပါသည္။
ပတ္သက္ရာလူအားလံုးကြၽန္ေတာ္တုိ႕တေတြမွာအစက ဦးေစာကဲ့သုိ႕ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႏွင့္ ေပါင္းသင္း ရ၍ ဂုဏ္႐ွိသည္ ဟုထင္မိပါသည္။သူသည္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထက္သန္ေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆ ၾကပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ရက္ကေလး အေတာ္ၾကာေသာအခါ သူ႕ကုိယ္က်င့္တရားခ်ိဳ႕ယြင္းမႈ၊ ဓါးျပတုိက္ရန္ႀကံစည္ခ်က္၊ အက်ပ္ကုိင္ေလ့႐ွိျခင္း အစ႐ွိသည္တုိ႕အတြက္ စိတ္ပ်က္စျပဳလာၾကပါသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ႏွင့္နီးစပ္ရသည့္အတြက္ ဝမ္းသာရေသာ အေျခအေနမွ အႀကီး အက်ယ္ စိတ္ပ်က္ရေသာ ဘဝသုိ႕ ေရာက္လာရပါသည္။
သုိ႕ရာတြင္ ေနာက္မဆုတ္ႏုိင္ပါ။ သူ႕အႀကံ အစည္မ်ားကုိ ရိပ္မိေသာေၾကာင့္ အလိမၼာႏွင့္ ခြဲထြက္ရန္ စိတ္ကူးပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူအနည္းငယ္ သံသယ ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ခ်င္း အသက္ႏွင့္ ခႏၶာ အုိးစားကြဲမည္မွာ ေသခ်ာ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ေလာက္လူစားကုိ ပ႐ြတ္ဆိတ္တစ္ေကာင္ကဲ့သုိ႕ လက္ေခ်ာင္းကေလး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေခ်မႈန္းပစ္ႏုိင္ပါသည္။ အ႐ွိန္အဝါ ကလည္းႀကီးပါသည္။ အစုိးရပုိင္းႏွင့္ ေနရာအမ်ားတြင္ သူ႕ ၾသဇာမွာ ႀကီးမားတုန္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
တခါတရံ သူငယ္စဥ္က သူႏွင့္ရန္သူျဖစ္ခဲ့သူမ်ားကို မည္သုိ႕လုပ္လုိက္ပံုမ်ားကို ေျပာျပေလ့႐ွိသည့္ျပင္၊ သူ႕ကုိ မေကာင္းႀကံသူမွန္လွ်င္ တိမ္ဖ်ားတြင္ တက္ကပ္ေနသည္ပင္ျဖစ္ေစ၊ ရေအာင္ခ်မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးေသာ အရာ႐ွိႀကီးတစ္ဦးသည္ သူ႕အားအစ္ကုိႀကီးဟုေခၚေၾကာင္း၊ ထုိသူ သည္ သူ႕အား နိမ့္က်ေအာင္ အႀကီးအက်ယ္ေခ်ာက္တြန္းခဲ့ဘူးေၾကာင္း၊ သုိ႕ရာတြင္ မၾကာေသးမီက သူ႕ကုိ လာေရာက္ ေတာင္းပန္ေၾကာင္း၊ အိမ္ေ႐ွ႕သရက္ပင္ေအာက္တြင္သူ႕ေျခေထာက္ကုိလာဆုပ္ေၾကာင္း၊ သူက ''ကိစၥ မ႐ွိပါဘူး'' ဟုေျပာလုိက္ေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္ ဤလူမ်ိဳးကုိ ဘယ္နည္းနဲ႕မွမေၾကေၾကာင္း၊ တိမ္ဖ်ားတြင္ ကပ္ေနေစဦး၊ ေျမႀကီးကလူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႕ေျမႀကီးေရာက္လာလွ်င္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သူ႕လက္က မလြတ္ေၾကာင္း၊ စသည္ျဖင့္လည္း အာရပါးရ ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ေျပာေလ့႐ွိပါသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာက ''တစ္ညဥ့္အိပ္ထက္ပုိမၾကာေစနဲ႕''ဟု မွာသည္ကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ မလြန္ဆန္ႏုိင္ပါ။ အိပ္ေမြ႕ခ် ထားျခင္းခံရေသာ သူမ်ားကဲ့သုိ႕ပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ သူ႕ၾသဇာသည္ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚတြင္ သာမက အားလံုးေသာကြၽန္ေတာ္တို႕လူစုအေပၚတြင္ လႊမ္းအုပ္လ်က္႐ွိပါသည္။
ယေန႕အထိ ဦးေစာအိမ္သုိ႕ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္မွာ တလေက်ာ္ေက်ာ္႐ွိပါၿပီ။ ဦးေစာအိမ္က လက္ဖက္ရည္ အခ်ိဳေသာက္ ၍ ထမင္းသာ စားပါသည္။ ေဆးလိပ္ဖုိး တစ္ျပားပင္ မယူဖူးပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္က ေငြ၂ဝဝခန္႕ ပါခဲ့သည့္အထဲမွပင္ ေဆးလိပ္ဝယ္ေသာက္ပါသည္။ ဦးေစာကလည္း ပုိက္ဆံမေပးပါ။ အျခား လူမ်ားအား ေပးသည္ကုိလည္း မျမင္ မေတြ႕မိပါ။ လူအမ်ားအတြက္ ခ်က္ရသျဖင့္ တခါတရံ ဟင္း မေကာင္းပါ။ ထုိအခါ မ်ိဳးတြင္ အျခား ၄၊ ၅ေယာက္ႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ကုိယ့္ပုိက္ဆံႏွင့္ ကိုယ္ ထမင္း ဝယ္စားၾကပါသည္။ တစ္ေယာက္တည္း ၂ေယာက္တည္းလည္းမသြားပါ။ သံသယအျဖစ္မခံႏုိင္ပါ။ သူအယံုၾကည္ဆံုး လူအခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတူသြား၍ အတူျပန္ၾကပါသည္။
က်ပ္တည္းလာေသာရက္ပုိင္းမ်ားတြင္မူ လံုးလံုးမထြက္ႏုိင္ၾကေတာ့ပါ။
ဘရင္းဂန္းမ်ားမေရာက္မီက ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမမွာ ကုိယ္ေလးလက္ဝန္ႀကီးႏွင့္ျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ျပန္လုိေၾကာင္း ကိုသက္ႏွင္း ကုိ ေျပာျပရာ၊ ကုိသက္ႏွင္းကဦးေစာကိုသူေျပာေပးမည္ဟုေျပာပါသည္။သုိ႕ေသာ္လည္း ဘရင္းဂန္း မ်ား သြားပုိ႕မွပင္ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ ယခုလည္း ကုိသက္ႏွင္းအား ေခတၱျပန္လုိေၾကာင္း သံုးေလးႀကိမ္ မွ် ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပရာ၊ ကုိသက္ႏွင္းက အရိပ္အျခည္ၾကည့္ၿပီး သူေျပာေပးပါမည္ဟု ေျပာပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူကိုယ္တုိင္လည္း ေျပာရဲဟန္မတူလွပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တုိက္႐ုိက္မေျပာဝံ့ပါ။ ဦးေစာ ကလည္း ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ ေရာက္ခါစႏွင့္ မတူေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္တင္း၍ စိတ္အေတာ္ ခက္ထန္ ေနပါသည္။
ဦးေစာ အိမ္သုိ႕ ေရာက္သည့္အထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မွာ ေနာက္အက်ဆံုးေလာက္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာ ကလည္း လူႀကီးမ်ားကဲ့သုိ႕ပင္ဆက္ဆံပါသည္။ သို႕ရာတြင္ တစ္ခါမွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္အတူေရာ၍ ထမင္း မစားဘူးပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ေရာက္ခါစကေတြ႕ရသည္မွာ အိမ္ေဘးကန္ဘက္ မ်က္ႏွာျပဳေသာ ေနရာ ကေလးတြင္ လသာသာ ေအာက္၌ သူတစ္ေယာက္တည္းထမင္းစားေလ့႐ွိပါသည္။ ေဒၚသန္းခင္ႏွင့္ ေဘဘီေစာ တုိ႕ပင္ အတူ စားသည္ ကုိ မေတြ႕ဘူးပါ။ ဟင္းတစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ လာခ်သည္ကုိ စားလုိက္၊ ကန္ဘက္ ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားလုိက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ဇိမ္႐ွိ႐ွိ စားေလ့ အႀကံထုတ္ေလ့႐ွိပါသည္။ သူ႕ ထမင္းပြဲနား သုိ႕ အိမ္သားမ်ား မည္သူမွ် မလာၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းမွာ ေရာက္ခါစ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူစားေနေသာ ျမန္မာထမင္းဝုိင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ေနရာ႐ွိ စားပြဲကေလး တြင္လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ေသာက္ေနမိၾကပါသည္။ သူၾကိဳက္သည္ မၾကိဳက္ သည္လည္းမသိပါ။ ဘယ္ဟာ ကုိဦးေစာ ႀကိဳက္၍ ဘယ္ဟာကုိ မႀကိဳက္သည္ အိမ္မွာ ဘာစည္းကမ္းေတြ႐ွိသည္ ကုိလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ မသိၾကပါ။
အရက္ကေလးကုိ ဇိမ္ခံေသာက္ၿပီးေနာက္ ဦးေစာသည္ ထမင္းစားေနရာမွေန၍ တခါတရံ တခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ဆီကုိစကားလွမ္းေျပာပါသည္။သူေျပာမွပင္ကြၽန္ေတာ္တုိ႕လည္းျပန္ေျပာၾကပါသည္။ သူကလည္း တစ္ခြန္းတေလေျပာၿပီး ေနာက္မွီကေလးကို မွီလုိက္၊ လက္သုတ္ပဝါႏွင့္ လက္မ်ားကို ပြတ္လုိက္၊ စားလုိက္ႏွင့္ စိတ္ကူးထုတ္ေနဟန္ တူပါသည္။ လမသာလွ်င္လည္း အိမ္တြင္းမွ မီးေရာင္ ကေလးက လသာေရာင္မွ်ေလာက္ ထုိးေပးလွ်က္ ႐ွိပါသည္။ ေရဒီယုိ တီးဝုိင္းကလည္း အိမ္ခန္းထဲမွ ေန၍ၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေညာင္းေညာင္း ျဖည္းျဖည္းသာသာ ျဖင့္ လွ်ံထြက္လွ်က္႐ွိပါသည္။ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါ ခဏ တစ္ျဖဳတ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကုိ ရယ္စရာေမာစရာ လွမ္းေျပာတတ္ပါေသးသည္။ တစ္ခါထမင္းစားလွ်င္ အနည္းဆံုး တစ္နာရီခန္႕ၾကာပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မွာ သူထမင္းစားၿပီးသည္ အထိ ထုိစားပြဲကေလး တြင္ မ႐ွိၾကပါ။သူတစ္ေယာက္တည္းသာ သူ႕ေနရာ ႏွင့္သူ အခ်ိန္ယူၿပီး အႀကံဥာဏ္ ထုတ္ေနေလ့ ႐ွိပါသည္။
ဝါဆုိလ မုိးရာသီေရာက္လာေသာအခါတြင္မူ တုိက္တြင္းအလယ္ခန္း႐ွိ ထမင္းစားပြဲတြင္ သူတစ္ေယာက္ တည္း ပင္ စားေလ့႐ွိပါသည္။ မည္သူမွသူႏွင့္အတူစားသည္ကုိမေတြ႕ဘူးပါ။တစ္အိမ္လံုးကသူ႕ကုိ အလြန္ ေၾကာက္ၾက ရဟန္တူပါသည္။ ေရာက္ခါစတြင္ ေဒၚသန္းခင္ေရာ ေဘဘီေစာပါ အိမ္တြင္ ႐ွိၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရ ပါသည္။ မ်ားမၾကာမီေဘဘီေစာကေလးသည္ေက်ာင္းအိမ္ေက်ာင္းစားသြားေနပါသည္။မ်ားမၾကာမီ ေဒၚသန္းခင္ ကုိ လည္းမေတြ႕ေတာ့ပါ။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာမွ အင္းစိန္သုိ႕ သြား၍ ဥပုသ္ သီတင္း ေစာင့္ေနေၾကာင္း သိရပါသည္။
ဦးေစာေနေသာအိမ္တြင္ ဦးေစာ ၊ ကုိဘၫြန္႕ ႏွင့္ ဆံပင္ဆံတုိႏွင့္ အခုိင္းအေစ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာ အိပ္ၾကပါသည္။ အျခားသူမ်ားမွာ ဝင္းႀကီးအတြင္း႐ွိ အျခားအိမ္မ်ားတြင္ အိပ္ၾကပါသည္။ ဤအခိ်န္ပုိင္းတြင္ အခ်ိဳ႕ကုိ ေနရာခြဲ၍အိပ္ေစသည္။ အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေန႕တာဝန္ညဥ့္တာဝန္ ခ်ထားဟန္တူပါသည္။ ဦးေစာမွာ လည္းခါတုိင္းႏွင့္မတူအားလံုးအေပၚတြင္တင္းက်ပ္လာပါသည္။မ်က္ႏွာသာမေပးေတာ့ပါ။ဇိမ္႐ွိ႐ွိေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စိတ္ကူး ထုတ္ရင္း ထမင္းစားေလ့႐ွိေသာ သူ႕ထံမွ ေဒါပြၿပီး ဆူညံသံ တခါတရံ ၾကားရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ႏွင့္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ စကားစျမည္ေျပာေနေသာ အခ်ိန္အခါဟူ၍ မ႐ွိေတာ့ပါ။
ေစာေစာပုိင္းကဆုိလွ်င္ဝင္းႀကီးထဲ၌ေတာ္မီေသနတ္ေလ့က်င့္သူကေလ့က်င့္ေလ့႐ွိၾကပါသည္။ဦးေစာကုိယ္တုိင္္လည္း ေတာ္မီ၊ သုိ႕မဟုတ္ စတင္းကို ထုတ္လာကာ ကန္ေဘးတြင္ တန္းစုိက္ထားေသာ သရက္ပင္မ်ား အရင္းတြင္ ထား႐ွိသည့္ သံပံုးေပါက္ စသည္တုိ႕ကုိ လက္တည့္စမ္း ေလ့႐ွိပါသည္။ က်ည္ဆံေတြကလည္းေပါ၊ ၿခံႀကီး ကလည္း ႀကီးသျဖင့္ ၿခံႀကီးအတြင္း ဘာလုပ္ေနသည္ကုိ အျပင္လူမ်ား သိၾကဟန္မတူပါ။
အေၾကာင္းသိ၍ တစံုတေယာက္က ျပည္လမ္းမေပၚမွ ေစာင့္ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္မူ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏုိင္ျမင္ႏုိင္ ပါမည္။ ေသနတ္ပစ္သည္မွာလည္း ျပည္လမ္းဘက္သို႕ ဦးတည္၍ သစ္ပင္ေျခရင္းကုိ ခ်ိန္ၿပီး ပစ္သျဖင့္ က်ည္ဆံမွာ အေပၚသုိ႕ ေထာင္မတက္ပါ။ သရက္ပင္ႏွင့္လြဲသြားေစကာမူ ေရကန္ထဲသုိ႕သာ ေရာက္ပါ သည္။
ယခုမူဤေလ့က်င့္ျခင္းမ်ိဳးလည္းရပ္ဆုိင္းေနၾကပါသည္။ဦးေစာလည္းကားႏွင့္အျပင္ထြက္လုိက္၊ ျပန္လာ လုိက္ ႏွင့္ အလြန္အလုပ္႐ႈပ္ေနပါသည္။ေန႕ေရာညဥ့္ပါ အလုပ္မ်ားေနပါသည္။ အမႈထဲပါၾကေသာ ေမဂ်ာ ဗီဗီယန္း ႏွင့္ ကက္ပတိန္ဘီဗင္တုိ႕လည္း အိမ္ကို အဝင္အထြက္ မ်ားၾကေသာ လူမ်ိဳးျခားမ်ားထဲတြင္ အပါ အဝင္ျဖစ္ၾကပါ သည္။ ကက္ပတိန္ဘီဗင္မွာ ဘရင္းဂန္းထုတ္သည့္ ေနရာတြင္ပင္ အလုပ္လုပ္သူျဖစ္၍ ဘရင္းဂန္း ထုတ္စဥ္က လက္မွတ္တုလုပ္ေပးသူဟုသိရပါသည္။ေစာဘဦးႀကီးႏွင့္အတူေသၿပီဟု သတင္းစာ ထဲတြင္ ပါဘူးၿပီး မၾကာမီက ႐ွိေသးသလုိလုိ သတင္းစာတစ္ေစာင္တြင္ေတြ႕လုိက္ရေသာ ကက္ပတိန္ ဘီဗင္ ပင္ျဖစ္ပါ သည္။
အိမ္ျပန္ လုိေသာ သူမ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ား ေနၾကပါလိမ့္မည္။ ကုိသက္ႏွင္းကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေျပာမေပး သျဖင့္ကြၽန္ေတာ္ေခတၱျပန္လုိေၾကာင္း အရဲစြန္႕၍ေျပာဘုိ႕ႀကံမိပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ တစ္ေန႕ေသာ ညေန၌ဦးေစာ သည္အိမ္ဝင္းထဲတြင္စိတ္ကူးထုတ္ရင္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္ ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕သံုးေယာက္မွာ လည္း ဦးေစာႏွင့္ သိပ္မေဝးပါ။ အုတ္ဖုိနယ္ဖက္မွ ကုိ႐ွိန္ကေလး ဆုိသူသည္ (ပုိ၍အသက္ႀကီးေသာကုိ႐ွိန္ကုိမူ ကို႐ွိန္ႀကီးဟုေခၚသည္) ဦးေစာအနီးသုိ႕ ႐ုိ႕႐ို႕ကေလး သြားကာ ''ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ဖို႕ ခြင့္ခဏေပးပါ၊ ၂ရက္ အတြင္းကြၽန္ေတာ္ျပန္လာပါမယ္''ဟုေျပာရာ၊ ဦးေစာ က ''လူေတြ ဒီေလာက္အလုပ္႐ႈပ္ေနရသည့္အထဲ ခင္ဗ်ားက အိမ္ျပန္ခ်င္သလား၊ ျပန္ ျပန္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာခဲ့ နဲ႕'' စသည္ျဖင့္ ေငါက္ငန္းမန္မဲ လုိက္ပါသည္။ ဤသို႕ ေျပာေနသည္ ကုိကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ၾကားလည္း ၾကား ေနရပါသည္။
ျမင္လည္း ျမင္ေနၾကရပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္ေလ်ာ့ လုိက္ပါသည္။ လူ၃ဝေက်ာ္ ႐ွိၾကသည့္ အနက္ ဦးေစာက ဘယ္သူေတြသည္ အရင္းဆံုး၊ စိတ္အခ်ရဆံုး၊ ဘယ္သူေတြကုိ အစစ တုိင္ပင္ ႏုိင္သည္။ ဘယ္သူေတြကိုမူမတုိင္ပင္ႏုိင္၊ ဘယ္သူေတြကိုဘယ္လုိေနရာမွာအသံုးခ်ရမည္ စသည္တုိ႕ကုိ ေဝဘန္တိက ျပဳထားၿပီးဟန္႐ွိပါသည္။ ဤလူစုထဲတြင္ ကိုစုိးမွာ အရင္းက်ဆံုးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သူဤအိမ္သို႕ေရာက္ေနသည္ မွာလည္း အၾကာဆံုး သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အျပင္ ဂဠဳန္အစစ္ဆံုး လည္းျဖစ္ပါ သည္။ကုိစုိးမွာမင္းလွၿမိဳ႕နယ္ကျဖစ္၍စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ျဖစ္ပါသည္။ အသက္၄ဝ ေက်ာ္ ေလာက္ ႐ွိပါၿပီ။
ကုိဘၫြန္႕မွာ အုိးသည္ကုန္းၿမိဳ႕ တရား႐ံုးတစ္႐ံုးတြင္ ေ႐ွ႕ဖတ္စာေရးလုပ္ဖူး၍ အႀကံဥာဏ္ ေကာင္းသူ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာက သူ႕အိမ္တြင္ အတူေနေစ၍ အေတာ္လည္း ယံုၾကည္ပါသည္။ အသက္၃ဝ ေအာက္ မွာပင္ ႐ွိပါလိမ့္မည္။
ကုိသက္ႏွင္း မွာလည္း က်ိဳက္လတ္ ၿမိဳ႕က ဂဠဳန္လက္ေဟာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာကုိ အလြန္ေလးစား၍ ဦးေစာ ကလည္း အလြန္ယံုၾကည္ပါသည္။ ထုိအခါက အသက္၄ဝေက်ာ္ေလာက္႐ွိပါၿပီ။
မံႈႀကီး မွာ အုတ္ဖုိအနီးအနားတဝုိက္ ေတာ႐ြာကေလး တစ္႐ြာက ျဖစ္ပါသည္။ ပညာလည္းမတတ္႐ွာပါ။ ႐ုိး႐ုိး အလုပ္ၾကမ္း သမားတစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာက သူခုိင္းသမွ်ရမည္ ဆုိေသာသေဘာႏွင့္ ေခၚထား ဟန္႐ွိပါသည္။ အိမ္တြင္လည္း အခုိင္းအေစသေဘာမ်ိဳး ဆန္ဆန္ပင္ ေနရ႐ွာပါသည္။ အမႈျဖစ္စဥ္ က အသက္ ၃ဝ နီးပါးေလာက္႐ွိပါလိမ့္ဦးမည္။
ရန္ႀကီးေအာင္ မွာ ဦးေစာတူ ေတာ္ပါသည္။ ဦးေစာ ညီအစ္ကုိ တဝမ္းကြဲက ေမြးသူျဖစ္ပါသည္။ ဘားလမ္း အခ်ဳပ္ခန္း ထဲတြင္ ရန္ႀကီးေအာင္ ရန္ႀကီးႏုိင္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ရက္ေပါင္း ၅ဝ လံုးလံုး အတူေနရရာ ထုိအခါမွပင္ သူတုိ႕ႏွင့္စကားေျပာဘူးၿပီး သူတုိ႕ ဘဝျဖစ္အင္ မ်ားကိုလည္းသိရပါသည္။
ရန္ႀကီးေအာင္မွာ အဘမ္းခံရစဥ္က ၁၆ႏွစ္သာ ႐ွိပါေသးသည္။ ရန္ႀကီးႏုိင္ ဆုိေသာကေလး မွာလည္း မတိမ္းမယိမ္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အလြန္ပင္ငယ္ၾကပါေသးသည္။ရန္ႀကီးေအာင္သည္သတ္ရဲျဖတ္ရဲပစ္ရဲခတ္ရဲ မုိက္ေသြး ႐ွိေသာ လူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။သုိ႕ရာတြင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ လူကုိယ္တုိင္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးပါ။ အတြင္းဝန္႐ံုးကုိ မည္သုိ႕ဝင္ မည္သုိ႕ထြက္ရသည္ကုိ သိဖုိ႕ေဝး၍ အတြင္းဝင္႐ံုး ဆုိသည္မွာ ဘာဆုိသည္ကုိပင္ သူမသိ႐ွာပါ။ အျခားသူမ်ားႏွင့္လုိက္သြားၿပီး၊ အျခားသူမ်ားပစ္ခတ္ေသာ လူစုထဲ သို႕ ခုိင္းေစၫႊန္ၾကားသည့္ အတုိင္း ဝင္ေရာက္ပစ္ခတ္သူျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးလည္း ဘာမွ နားမလည္ပါ။ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ခန္း အတြင္း၌ အတူ ေနရစဥ္ လုပ္ႀကံမႈႀကီး ထဲသုိ႕သူ ပါလာရပံုကို ရန္ႀကီးေအာင္ က ေျပာျပ၍ဤအတုိင္းကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရပါသည္။
စိန္ႀကီးသည္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ဇာတိျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ထုိနယ္၌ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ရေသာ တပ္မေတာ္သားကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သာယာဝတီေပါင္းတည္နယ္ တဝုိက္မွ တပ္မေတာ္ ထဲတြင္ ႀကီးပြားေနၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ား သည္ သူ ႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္၍ ေတာ္ေတာ္ပင္ ခင္မင္ၾကေၾကာင္း သိ႐ွိရပါသည္။
စိန္ႀကီး ႏွင့္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးႀကိဳးတုိက္အတြင္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေနခဲ့ရသျဖင့္ သူေျပာျပခ်က္အရ ကြၽန္ေတာ္ သိ႐ွိရသည္မွာ အလြန္ ဆန္းၾကယ္လွပါသည္။ စိန္ႀကီးမိဘမ်ားမွာပစၥည္းဥစၥာအေတာ္အသင့္ ခ်မ္းသာ ၾကပါသည္။ ႏုိင္ငံေရး အားျဖင့္မ်ိဳးခ်စ္ပါတီ ကုိ ေထာက္ခံၿပီး ဦးေစာကုိပုဂၢဳိဳလ္ အရ အလြန္ ေလးစားၾကည္ညိဳ သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူ႕အစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကမူ ႐ုိး႐ုိးကုန္သည္မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးၿပီးသည့္ ေနာက္စိန္ႀကီးသည္ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္အဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းရာတြင္ အေရးႀကီး ေသာ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ျဖင့္ ပါဝင္ခဲ့ရသည္။ ထုိ႕ေနာက္စစ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး မ်ားစြာ တက္တက္ ႂကြႂကြ ေဆာင္႐ြက္သူျဖစ္သည္။ သူ႕မိဘမ်ားမွာဦးေစာဘက္သာအားသန္သူမ်ားျဖစ္၍ စိန္ႀကီးယခုကဲ့သုိ႕ လုပ္ကုိင္ေန သည္ကုိနည္းနည္းမွသေဘာမက်ၾကပါ။ ဦးေစာကလည္းဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၿပီ ျဖစ္ရာ၄င္းတုိ႕သားတစ္ေယာက္သည္ ဦးေစာကုိ ဆန္႕က်င္ေသာ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္အဖြဲ႕ တြင္ မားမားႀကီး ေဆာင္႐ြက္ ေနသည့္အတြက္ ၄င္းတုိ႕စိတ္ထဲတြင္ မသက္သာၾကဟု ဆုိပါသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္အဖြဲ႕သည္ ျပည္လမ္းဘက္သုိ႕ စည္း႐ံုးေရးထြက္ၾကသည္။ ဦးေစာကလည္း သူ႕လူစု ႏွင့္သူ ထြက္ျပန္သည္။ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္သုိ႕ေရာက္ေသာအခါ စိန္ႀကီးမိဘမ်ားႏွင့္ ေတြ႕၍ စိန္ႀကီး အေၾကာင္း ကုိ စကားစပ္မိၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္က ဦးေစာမွာ လူငယ္လူ႐ြယ္၊ လူေတာ္လူေကာင္း အလြန္လုိေနေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္လူထုေထာက္ခံမႈ႐ွိ၍ ေခါင္းေဆာင္မႈအေတာ္အသင့္ရေနေသာစိန္ႀကီးအေၾကာင္းကုိ ၾကားရေသာ အခါ ငန္းငန္းတက္ လုိခ်င္ေလေတာ့သည္။
စိန္ႀကီးမိဘမ်ားက ၄င္းတုိ႕သားအား ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕မွထြက္၍ ဦးေစာေနာက္သုိ႕လုိက္ရန္ေျပာရာ စိန္ႀကီးက ခါးခါးသီးသီးျငင္းသည္။ ႏုိင္ငံေရးအယူအဆခ်င္း မတူသူတစ္ဦးႏွင့္ ေပါင္း၍ မလုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း တင္ျပသည္။ ဦးေစာဝါဒကုိ မႀကိဳက္ေၾကာင္းလည္း အတိအလင္းေျပာျပသည္။ မိဘမ်ားကမူ စိတ္မေလွ်ာ့ၾက၊ ၄င္းတုိ႕သားအား အတင္းေရာအဓမၼပါ ဦးေစာႏွင့္ထည့္ေတာ့သည္။ သားျဖစ္သူက မိမိမွာျပည္သူ႕ရဲေဘာ္ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္၍ ဤသို႕မလုိက္ႏုိင္ေၾကာင္း ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း ဦးေစာႏွင့္ေတြ႕ဆံုေပးၾကသည္။
ဦးေစာသည္ လူခ်င္းေတြ႕စ က်ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ေသာ ဝိဇၹာတစ္ေယာက္ဟုဆုိလွ်င္လြန္မည္မထင္ပါ။ ကုိသက္ႏွင္း ေခၚသြား၍ စိန္ႀကီးထက္ အသက္ႀကီးသျဖင့္ အေတြ႕အႀကံဳ အေတာ္အတန္႐ွိေသာ ကြၽန္ေတာ္ ပင္လွ်င္ ဦးေစာ အဆြဲဓါတ္ကုိ မခံႏုိင္ဘဲ ႐ွိခဲ့ပါသည္။ သတိၱေကာင္း၍ တက္ႂကြေသာ လူငယ္ ကေလးပင္ ျဖစ္ ေသာ္လည္း ဦးေစာကမူ မရအရဆြဲမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ဆြဲလည္းဆြဲခဲ့ပါသည္။
စိန္ႀကီးသည္ မိဘကုိ အားနာ၍၄င္း ဦးေစာကုိ အားနာ၍၄င္း ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္တရားပြဲတြင္ ဦးေစာအနား၌ ေနရပါသည္။ ဦးေစာကလည္းသူႏွင့္ ေဝးေဝးမခြာေစဘဲ ေနရာေပးသည္။ ကားႏွင့္သြားလည္း သူ႕ေဘးမွာပင္ ထုိင္ခုိင္းသည္။ စိန္ႀကီးကမူ အနည္းငယ္မွ်စိတ္မခ်မ္းသာ။ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္းလည္း ႐ွက္၍ ေနသည္။
မ်က္ႏွာပင္ မျပခ်င္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာျပည္ဘက္ သုိ႕ဆက္၍ မတက္မီတစ္ခ်ိန္ တြင္စိန္ႀကီးသည္ လစ္ၿပီးေ႐ွာင္ေျပး သည္။ ဦးေစာသည္ ခရီးဆက္မထြက္ဘဲ ေစာင့္ေနသည္။ မိဘမ်ားက လုိက္၍႐ွာကာ ဦးေစာႏွင့္ အတူ လုိက္ေစျပန္ ပါသည္။ ဦးေစာကလည္းကားေပၚတြင္ သူ႕ေဘးကပင္ ထုိင္လုိက္ေစပါသည္။ လမ္းတေနရာ တြင္ စိန္ႀကီးထပ္၍လစ္ျပန္သည္။ ဦးေစာကလုိက္၍႐ွာၿပီးထပ္ေခၚျပန္ပါသည္။ ေနာက္တေနရာ တြင္မူ စိန္ႀကီးသည္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္အေရာက္ ျပန္ခဲ့သည္။ ဦးေစာလည္းလုိက္မ႐ွာႏုိင္။ မေစာင့္ႏုိင္ ဘဲ ျပည္ဘက္သုိ႕ဆက္၍ တက္သြားေတာ့သည္။
အသြားတြင္သာ အေစာင့္အေ႐ွာက္လုိ၍ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ အျပန္တြင္ ေခၚေတာ့မည္ မဟုတ္ ဟုစိန္ႀကီး က ယူဆ ကာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ အိမ္၌ေနလုိက္သည္။ က်ားကုတ္က်ားခဲႏုိင္ေသာဦးေစာသည္အျပန္ခရီးတြင္ စိန္ႀကီး မိဘ မ်ားထံ ဝင္ေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စိန္ႀကီးျပန္ေရာက္မေရာက္ေမးသည္။ ထုိအခါစိန္ႀကီးႏွင့္ ပက္ပင္း ပါေတြ႕ ေနရာ ခက္ျပန္ေတာ့သည္။ မိဘမ်ားက ၄င္းတို႕သားကို ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕ထဲတြင္ မျမင္ လုိ၍ ဦးေစာႏွင့္ ရန္ကုန္လုိက္သြားရန္ အတင္း တြန္းထုိး ထည့္ၾကသည္။ ဦးေစာကလည္း ဇြတ္တ႐ြတ္ ေခၚျပန္သည္။ စိန္ႀကီး သည္ မိဘမ်ားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္စုိးသည္။ ဦးေစာကိုလည္း အားနာသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာေဘးက ထုိင္ကာ ရန္ကုန္သုိ႕လုိက္ခဲ့သည္။
ထုိ႕ျပင္စိန္ႀကီးမွာ အျခားစိတ္ကူးလည္းေပၚလာသည္။ အင္းယားေစာင္းဦးေစာအိမ္သို႕ေရာက္လွ်င္ ဦးေစာ သည္ စိန္ႀကီးအား အျခားသူမ်ားထက္ မ်က္ႏွာသာ ပုိေပးသည္။ ဂ်စ္ကားေကာင္းေကာင္းႏွစ္စီး႐ွိရာ စိန္ႀကီး သည္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးကုိဘယ္အခါမဆုိထုတ္ေမာင္းသြားလာႏုိင္သည္။မၾကာမၾကာလည္း ကားေမာင္းၿပီး ထြက္ သြား ေလ့ ႐ွိသည္။
စိန္ႀကီးသည္ လူရည္သန္႕သည္။ စကားမွန္မွန္ေျပာသည္။ ဆက္ဆံေရးေကာင္းသည္။ သပ္ရပ္ ေကာင္းမြန္ စြာ ဝတ္စားေလ့႐ွိသည္။ ဦးေစာ ကိုလည္း ခပ္မွန္မွန္ ခပ္တည္တည္ပင္ ေျပာဆုိ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္း ပါသည္။ မ်က္ႏွာလုိ မ်က္ႏွာရအပိုအလုိ ေျပာဆုိဆက္ဆံျခင္းမ႐ွိ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဦးေစာကလည္း သူ႕ကုိ အထင္ မေသးႏုိင္။
ဂ်ပန္ေခတ္က ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္နယ္သုိ႕ ရန္ကုန္မွ စစ္ေျပးေျပးကာ လာေရာက္ေနသူမ်ားအနက္ ေက်ာင္းသူ႐ြယ္ မိန္းကေလးတစ္ဦးသည္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအခ်ိန္တြင္ ေတာ္လွန္ေရး၌ ပါလာသည္။ သူနာျပဳ လုပ္ငန္း တာဝန္မ်ားကုိ ေဆာင္႐ြက္ ေနသည္။ ထုိမိန္းကေလး ႏွင့္ စိန္ႀကီးသည္ လူငယ္တုိ႕ ဘာဝ သမီးရည္းစားျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႕ရာတြင္ စိန္ႀကီးမိဘမ်ားက ၄င္းတုိ႕သားကို ထုိမိန္းကေလးႏွင့္ သေဘာမတူ။ မိန္းကေလး မိဘမ်ားကလည္း သူတုိ႕သမီးကုိ စိန္ႀကီးႏွင့္သေဘာမတူ။ စစ္ၿပီးေသာ အခါ မိန္းကေလးႏွင့္ မိဘမ်ားသည္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ စမ္းေခ်ာင္းသုိ႕ ျပန္၍ေျပာင္းလာရာ ပ်ိဳ႐ြယ္သူႏွစ္ဦးမွာ ခ်စ္ပင္ပ်ိဳးစ၌ပင္ ခြဲခြာ လုိက္ၾကရသည္။
မလႊဲသာ၍ ဦးေစာႏွင့္ရန္ကုန္လုိက္ခဲ့ရေသာစိန္ႀကီးသည္ သူ႕ခ်စ္ရည္းစားကုိေတြ႕ေအာင္႐ွာရန္ အခြင့္ေကာင္း ရေတာ့သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးယူကာ စိန္ႀကီးထြက္ထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။တခါတရံသူ႕သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ မ်ား႐ွိရာျပည္သူ႕ ရဲေဘာ္တပ္ဖြဲ႕ သုိ႕ လည္းအလည္အပတ္သြားေလ့႐ွိသည္။ဤအေၾကာင္းကုိ ဦးေစာမသိေပ။
သူ႕ရည္းစား သည္သည္ ေက်ာင္းျပန္၍ေနသည္။ ဂါဝန္ကေလးႏွင့္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း သုိ႕တက္ သည္။
စိန္ႀကီးက႐ွာ၍ေတြကေသာအခါဝမ္းသာၾကသည္။တခါတရံေက်ာင္းေျပးၿပီးစိန္ႀကီးႏွင့္အတူအင္းယားဘက္သုိ႕ သြားကာ အခ်ိန္ကုန္သည္အထိ စကားေျပာေနတတ္ၾကသည္။ စိန္ႀကီးကမူ မိန္းကေလးကို ညႇာတာသည္။ သစၥာ မေဖါက္။ အတူမေနႏုိင္ေသးသည့္ အေျခေန ကုိလည္း ေျပာျပထားသည္။ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္သုိ႕ စိန္ႀကီး မျပန္ႏုိင္ ေသာ အေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းမွာ ဤအေၾကာင္းလည္းတစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ေလသည္။
ထုိ႕ျပင္ သေဘာလည္းေကာင္း၊ ငယ္႐ြယ္သူကိုလည္း ခ်စ္ခင္တတ္ေသာ စိန္ႀကီးအား ကေလးငယ္အ႐ြယ္ ၁၃ႏွစ္သမီး ခန္႕သာ႐ွိေသးေသာ ေဘဘီေစာကေလးကလည္း အလြန္ ခင္သည္။ ''အစ္ကုိ-အစ္ကို''ႏွင့္ ေခၚ၍ ေနေလ့႐ွိသည္။ စိန္ႀကီးကလည္း ေဘဘီေစာအား ႏွစ္မငယ္ကေလးအရင္းသဖြယ္ ယူဆသည္။
ဤကေလးကုိခင္မင္မႈသည္လည္း ဦးေစာဝါဒအစစကိုမႀကိဳက္ေသာ စိန္ႀကီးအဘုိ႕ ဦးေစာထံမွ ထြက္ မသြားႏုိင္ ေသာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။
တေန႕ညေနတြင္ ခါတုိင္းညေနမ်ားကဲ့သုိ႕ အင္းယားကန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရခ်ိဳးဆင္းၿပီးအဝတ္အစားလဲကာ အနည္းငယ္ အေညာင္းဆန္႕ရန္အတြက္ အိမ္ေ႐ွ႕ကြက္လပ္ဘက္သုိ႕ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ဦးေစာ ႏွင့္ အျခား ၃ဦးေလာက္သည္ အိမ္ေ႐ွ႕ပုိင္း တေနရာတြင္ ထုိင္ကာ တစံုတခု တုိင္ပင္ေနၾကပါသည္။ ဦးေစာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမင္ေသာအခါ လွမ္းေခၚၿပီး '' ကဲ ကုိသုခ အေတာ္ဘဲ '' ဟုဆုိပါသည္။း ကြၽန္ေတာ္ လည္း ကုလားထုိင္အလြတ္တစ္ခုတြင္ ဝင္ထုိင္လုိက္ပါသည္။ ''ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မွာ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥ တစ္ခ ႐ွိတယ္။
ကုိသုခ ကားေမာင္းရလိမ့္မယ္။ အရင္ကိစၥထက္ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥဘဲ။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ။ ေမာင္းႏုိင္ပါ့မလား။'' ဟုေမးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ''ဘာကိစၥျဖစ္ပါသလဲ'' ဟုပင္ မေမးေတာ့ပါ။ ''ေမာင္းတာေပါ့'' ဟု ေျဖလုိက္ ပါသည္။ သူဘာခုိင္းခုိုင္းလုပ္ရမည့္အေျခအေနတြင္႐ွိရကားေမာင္းခုိင္းသည္ကိုေမာင္းရမည္ပင္ျဖစ္ပါ သည္။ တစ္အိမ္လံုး ဦးေစာအိမ္ တြင္ ႐ွိေနေသာပရိတ္သတ္ ၃ဝေက်ာ္တြင္ ကားေမာင္းတတ္သူက ၃ေယာက္သာ ႐ွိပါသည္။ ခင္ေမာင္ရင္ စိန္ႀကီးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကုိ ဦးေစာသိၿပီးျဖစ္၍ သူ႕အစီအစဥ္ တြင္ ထည့္သြင္း တြက္ခ်က္ၿပီး ၿဖစ္ဟန္တူပါသည္။
''ေမာင္းပါ့မယ္'' ဆုိေသာစကားျပန္ရၿပီးသည့္ေနာက္ ဦးေစာသည္ မူလလူ၃ေယာက္ႏွင့္ပင္ ဆက္လက္၍ စကား ေျပာေနပါသည္။ ခပ္တုိးတုိးပင္ျဖစ္ပါသည္။
''ဗုိလ္ခ်ဳပ္''စသည္ျဖင့္သူ႕စကားမ်ားထဲတြင္နာမည္နာမ တစ္လံုးမွ မပါပါ။ သုိ႕ရာတြင္ မည္သုိ႕တက္၊ မည္သုိ႕ဝင္၊ မည္သုိ႕ပစ္ခတ္ရမည္စသည္မ်ားကို ေျပာေနျခင္းျဖစ္ရာ တစုံတခုေသာ သတ္ျဖတ္မႈကို စီစဥ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ကုိကား အနီးတြင္ ထုိင္လ်က္ ႐ွိေသာကြၽန္ေတာ္သည္ ေကာင္းစြာ ရိပ္မိ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အားတမင္ေခၚယူတုိင္ပင္ျခင္းမဟုတ္ပါ။အိမ္ေ႐ွ႕ထြက္လာ၍ ေခၚေျပာျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။ အျခားသူ ၃ေယာက္ကမူ အပုိင္းအဆစ္ေတြသိၿပီး ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္လူစုကြဲသြားၾကပါသည္။ မည္သူေတြႏွင့္ မည္သုိ႕ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည္ကုိကား ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ မသိပါ။ ယခုလူစုခြဲၾကရာတြင္လည္း ဘယ္သူက ဘာတာဝန္ စသည္ျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ခြဲသည္ ဟုလည္း မၾကားပါ။ ဦးေစာ ထသြား၍ အျခားသူမ်ားလည္း ထသြားၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႕ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ျဖစ္၍ တစံုတရာ အခက္အခဲ ႐ွိမည္ကုိ ပူပင္ေသာ ဟန္အမူအရာ ကုိ မေတြ႕ရပါ။ ထုိေန႕မွာ၁၉၄၇ခု၊ဇူလုိင္လ၁၈ရက္ေန႕ျဖစ္ပါသည္။
ညမုိးခ်ဳပ္ေသာ္ဤလူစု သည္တေနရာတည္းတြင္အတူတူအိပ္ၾကပါသည္။ ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ စကား တစ္ခြန္း မွ မေျပာၾကပါ။ တစ္ေယာက္မွလည္း စကားမစပ္ၾကပါ။ ဦးေစာမ်က္ကြယ္တြင္ ေတာ္သည္ မေတာ္သည္ ဘာဘယ္သို႕ ဟူ၍လံုးလံုး တုိင္ပင္ရဲျခင္း မ႐ွိၾကပါ။ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လည္း ဘယ္ေလာက္ ယံုၾကည္ရသည္ ဆုိသည္ကို မသိႏုိင္ပါ။ တုိင္ပင္မိရာတြင္ အစြန္းအစထြက္၍ သံသယ ျဖစ္ဖြယ္ စကားတစ္ခြန္း ကို ေျပာမိပါလွ်င္ ထုိသူမွာ မုခ်ေသရဘုိ႕သာ ႐ွိပါသည္။
အိပ္ယာထဲမလွဲမီဝုိင္းဖြဲၿပီးဟုိစကားသည္စကား ရယ္စရာမ်ားကုိ ေျပာေနၾကပါသည္။ ဦးေစာသည္ ႐ုတ္တရက္ ဝင္လာပါသည္။ ရယ္ေမာေနၾက၍ျဖစ္ပါသည္။ ''မထၾကနဲ႕ မထၾကနဲ႕'' ဟုလည္း လက္ကျပကာ ၿပံဳးေန ပါသည္။
''ဘာေတြမ်ားေျပာေနၾကလည္း''ဟုလည္း ေမးလုိက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ထဲမွတစ္ေယာက္က ''အလကား ရယ္စရာ ေတြေျပာေနတာပါ''ဟုေျဖလုိက္ပါသည္။
ခဏသာမတ္တပ္ရပ္ေနၿပီးႏႈတ္ဆက္ကာသူ႕အိမ္သို႕ျပန္သြား ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနေသာ ရက္ေပါင္း ၄ဝခန္႕ အတြင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ေနရေသာ ဤအိမ္ကေလးသို႕ ဦးေစာလာသည္မွာ ဤတစ္ႀကိမ္ သာျဖစ္ပါသည္။ အေရးႀကီးေသာ အခ်ိန္ပုိင္းျဖစ္၍ သူႏွင့္ေတြ႕ဆံုၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ခ်င္း ဘာေတြ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ေနသည္။စိတ္ခ်ရမည္။ မခ်ရမည္စသည္တုိ႕ကုိ အကဲလာခတ္ ျခင္းျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ႐ွိရာ အိမ္ထဲသုိ႕မဝင္မီက အျပင္ဘက္မွ မည္မွ်ၾကာၾကာ ရပ္ၾကည့္ အကဲခတ္ၿပီး နားေထာင္ ၿပီး ဆုိသည္ ကို လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မသိပါ။
နံနက္ မုိးလင္းၿပီး ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳေသာက္ၾကပါသည္။ ၁၉၄၇ခု၊ ဇူလုိင္လ ၁၉ရက္ေန႕၊ ၁၃ဝ၉ခု ဝါေခါင္လဆန္း ၂ရက္ စေနေန႕ျဖစ္ပါသည္။
ဦးေစာ က ေခၚခုိင္း၍ အမႈထဲပါသူတခ်ိဳ႕ သြားၾကပါသည္။ ယူနီေဖါင္းမ်ားဝတ္ၾကရန္။ အသင့္ျပင္ၾကရန္ေျပာ ပါသည္။
ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ အစံု ႏွင့္ စစ္ယူနီေဖါင္းအစံုေပါင္းေျမာက္ျမားစြာအထပ္လုိက္အပံုလုိက္ ဦးေစာ အိပ္ေသာ အခန္း ထဲတြင္ ႐ွိပါသည္။ စစ္ဦးထုပ္မ်ားလည္း ကား႐ံုအခန္း ၂ခန္းထဲတြင္ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ပါသည္။
မွတ္မိ ပါေသးသည္။ ဘဏ္တုိက္ကုိ စီးရန္ႀကံစဥ္က ပါရမည့္သူမ်ား ယူနီေဖါင္း ဝတ္ၾကည့္ၾကရာ ေတာ္သူ တစ္ေယာက္မွ မ႐ွိ၍အားလံုးျပင္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကရပါသည္။ ထုိအစီအစဥ္တြင္ ပါခဲ့သူမ်ားအတြက္မူ ဦးေစာအခန္း ထဲမွယူနီေဖါင္းယူရန္မလုိေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာကားေမာင္းရမည့္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ''ကြၽန္ေတာ္ေကာ ယူနီ ေဖါင္းဝတ္ဖုိ႕လုိပါသလား'' ဟုေမးရာ ၊ ဦးေစာက ''ေဘာင္းဘီေတာ့ဝတ္ပါ။ အကၤ်ီေတာ့ ကိစၥမ႐ွိဘူး။''ဟု ျပန္ေျပာ ပါသည္။
အိမ္ကေလးသုိ႕ျပန္ၿပီးေဘာင္းဘီစိမ္း ႏွင့္ ႐ွပ္လက္တုိအျဖဴကိုဝတ္ကာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာေသာအခါ '' ပစ္ဖုိ႕ ထဲက တစ္ေယာက္ လုိေနတယ္'' ဦးေစာႏွင့္ ကုိစုိးတုိ႕ လူစု ေျပာေန ၾကပါသည္။ သဲသဲကြဲကြဲ ဆံုးျဖတ္ၾကရ ေသးဟန္ မတူပါ။ ထုိ႕ေနာက္ ''ရန္ႀကီးေအာင္ဘဲေကာင္းတယ္'' ဟုေျပာၾကကာ ရန္ႀကီးေအာင္ကုိ ေခၚၿပီး ယူနီေဖါင္း မ်ား ကုိစုိး ႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းတုိ႕က ဝုိင္းဝတ္ ဆင္ျပင္ေပးၾကပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ စစ္တပ္ တံဆိပ္မ်ား တပ္ဆင္ၾကပါသည္။
ေကာင္းစြာ မတပ္တတ္ၾကသျဖင့္ ရယ္ၾကရပါေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတပ္ျပီးသည့္တုိင္ေအာင္ စနစ္တက် မွန္ကန္ လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ဘိနပ္မ်ားကလည္း သားေရစစ္ဘိနပ္ထူႀကီးမ်ားမဟုတ္။ ကုိယ့္ဖာသာ ကိုယ္ဝယ္ ၿပီး တခါတရံ စီးၾကေသာ ကင္းဘတ္စ္ဘိနပ္အညိဳမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ ဦးေစာက ဝယ္မေပးပါ။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ဂ႐ုျပဳၾကည့္လွ်င္ စစ္သားမဟုတ္ေၾကာင္းသိသာလွပါသည္။
အသင့္ျဖစ္ၾကေသာအခါ ဦးေစာက ခပ္တုိးတုိး ဟန္အမူအရာခပ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မွာစရာမ်ားကုိ မွာေန ပါသည္။
ထုိအခိ်န္တြင္ တယ္လီဖုန္းလာ၍ ဦးေစာသည္ တယ္လီဖုန္း ႐ွိေသာအခန္းတြင္း သုိ႕ ထသြားပါသည္။ က်န္ရစ္ေသာ လူစုသည္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာၾကပါ။ ကုိယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ကုိယ္ေတြးေနၾကပါသည္။ ဦးေစာ သည္ တယ္လီဖုန္း ကုိ အသံအုပ္ၿပီး တုိးတုိးပင္ေျပာေနပါသည္။ ဘာေျပာေနသည္ကုိမသိႏုိင္။ ဦးေစာ ႏွင့္ မည္သူ တယ္လီဖုန္း စကားေျပာေနၾကသည္ကိုလည္းကြၽန္ေတာ္မသိပါ။ ခင္ေမာင္ရင္၊ မံႈႀကီး၊ ကုိနီႏွင့္ဝ ကုိဘၫြန္႕ တုိ႕ ေစာေစာ ကတည္းက ေဒါဂ်စ္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲသြားေနၾကသည္ကို အမႈျဖစ္လာမွသာ သိပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ကမူ မသိေသးပါ။ အိမ္အတြင္းတေနရာတြင္အေစခံမိန္းကေလးႏွင့္ ေယာက္်ားေလး တစ္ဦး ႐ွိၾကပါသည္။ ဦးေစာ က ထုိကေလးမ်ား ႏွင့္ တာဝန္ေပးထားသူထဲက အခ်ိဳ႕လူမ်ားကုိ အသိမေပးလုိ၍ ဤ အေရးႀကီး ေသာအခ်ိန္ တြင္ တုိးတုိးျဖည္းျဖည္း လုပ္ေန ေျပာေနဟန္တူပါသည္။
တယ္လီဖုန္း ေျပာၿပီးေနာက္ေျခကုိပင္ခပ္ျဖည္းျဖည္းနင္းၿပီး ဦးေစာျပန္လာပါသည္။ ခပ္တုိးတုိးပင္။ သုိ႕ရာတြင္ ေဒါပါပါ ႏွင့္ ျပန္ဆက္၍ ''ဘာမွေၾကာက္စရာမ႐ွိဘူး။ လုပ္စရာ႐ွိတာကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ဖုိ႕ လုိတယ္။ သတိေတာ့႐ွိရမယ္။ သတိဆုိတာကေတာ့ ပုိတယ္လုိ႕မ႐ွိဘူး'' စသည္ျဖင့္ မွာၾကား ေနပါသည္။ တယ္လီဖုန္း လာျပန္ပါၿပီ။ ယခင္ကအတုိင္းဦးေစာထၿပီး တုိးတုိးေျပာျပန္ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ျပန္လာၿပီး ဆက္ကာ အားေပး စကား၊ သတိေပး စကားမ်ား ေျပာေနျပန္ ပါသည္။ မၾကာမီ တယ္လီဖုန္း မည္သံၾကားရျပန္ပါသည္။ဦးေစာထသြား၍ ျဖည္းျဖည္းျပန္လာျပန္ပါသည္။
စကားတုိးတုိးေျပာေနခုိက္ တယ္လီဖုန္းတစ္ႀကိမ္ထပ္လာၿပီးေနာက္ ဦးေစာက '' ကဲ- သြားၾကမယ္၊ ထၾက ျပင္ၾက'' ဟုဆုိပါသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ၁ဝနာရီခန္႕ ႐ွိေနမည္ဟုထင္ပါသည္။
မုိးအနည္းငယ္႐ြာေနပါသည္။ အိမ္ေပၚကအဆင္းလုိက္ အဝတ္ဖိနပ္ ေရာ္ဘာခံဖဝါးႏွင့္ ေရညႇိေပၚနင္းမိ၍ ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာ္လဲရာ ေတာ္ေတာ္ပင္ တင္ပါးဆံုနာသြားပါသည္။ ဦးေစာက ''ဘယ္ႏွယ္ေနလဲ။ ဘယ္ႏွယ္ ေနလဲ'' လုိက္ေမးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က အသာထၿပီး ကိစၥမ႐ွိပါဘူးဟုျပန္ေျပာကာ ကားဆီ သုိ႕ ဆက္သြားပါသည္။ ထုိအခါကသာ တင္ပါးမနာဘဲ လက္က်ိဳးသြားလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ ကားေမာင္း လုိက္ရမည္ မဟုတ္ပါ။
ဂ်စ္ကား ကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကုိယ္တုိင္ အသင့္ျပင္ထားျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေတာ္မီ၃လက္ႏွင့္ စတင္းတစ္လက္လဲ ကားေပၚတြင္အဆင္သင့္႐ွိပါသည္။ဦးေစာကသူ႕တာဝန္ႏွင့္သူ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ တာဝန္ခ ထားၿပီး လုပ္ခုိင္းတားဟန္႐ွိပါသည္။ ကားေပၚတက္ၿပီးေမာင္းထြက္သြားရန္ အားလံုးအသင့္ျဖစ္ေနပါသည္။ ကုိစုိး၊ ကုိသက္ႏွင္း၊ စိန္ႀကီးႏွင့္ ရန္ႀကီးေအာင္တုိ႕ကားေပၚေရာက္လွ်င္ထြက္ပါေတာ့သည္။ဦးေစာက လက္လွမ္း ျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ကားေပၚကလည္း ျပန္ျပ ႏႈတ္ဆက္ဟန္ ျပဳၾကပါသည္။
အတြင္းဝန္႐ံုးသုိ႕သြားရာတြင္ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ကင္း၂ကင္း႐ွိပါသည္။ကမာ႐ြတ္ဂတ္အနီးတြင္ တစ္ကင္း ၊ ေျမနီကုန္းတြင္တစ္ကင္းျဖစ္ပါသည္။ စိန္ႀကီးသည္ဤလမး္မ်ားႏွင့္ ဤကင္းမ်ားကို ေကာင္းေကာင္း ေလ့လာၿပီး ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ အိမ္ကထြက္ၿပီး ျပည္လမ္းအတုိင္း ေမာင္းေနရာမွ၁ဝမိနစ္ခန္႕အၾကာတြင္ စိန္ႀကီးက ဘယ္ေကြ႕ခုိင္းၿပီး ထုိလမ္းဤလမ္းစသည္ျဖင့္ၫႊန္ျပကာ ေမာင္းခုိင္းပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဆက္ေမာင္း သြားရာ ဘယ္လမ္းက ဘယ္သို႕ေမာင္းရသည္ဆုိသည္ကုိမူ ယခုမမွတ္မိေတာ့ပါ။
မၾကာမီ ဤေထာင္ႀကီးေနာက္ေဖးက ျပည္လမ္းမႀကီး ေပၚသုိ႕ ေရာက္လာပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ေကာ္မ႐ွင္နာလမ္း၊ေမာင့္ဂုိမာရီလမ္း(ယခုဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္း)မွ စပတ္လမ္းကိုခ်ိဳးျပီး အတြင္းဝင္႐ံုး စာတုိက္ကေလး အနီး႐ွိစပတ္လမ္းေပၚမွ ပထမအေပါက္က်ယ္အတုိင္း ဝင္ရပါသည္။ ဂိတ္အဝင္တြင္ ဘာျဖစ္သည္ မသိပါ။ ကားအမ်ားပိတ္ဆုိ႕ေနၾကပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ရပ္ေစာင့္ ေနၾကရပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ စိန္ႀကီး ေမာင္းခုိင္းသည့္လမ္းအတုိင္း ဆက္၍ေမာင္းကာ သူတို႕ကုိတစ္ေနရာ တြင္ခ်ထားၿပီး သူတုိ႕ကုိ တစ္ေနရာတြင္ေစာင့္ေနရပါသည္။ စိန္ႀကီးက ''ကားစက္မရပ္နဲ႕'' ဟုလည္း မွာခဲ့ပါသည္။
အတြင္းဝန္႐ံုး ေပၚသုိ႕ ၄ေယာက္တက္သြားၿပီး မၾကာမီပင္ '' ေျဖာက္-ေျဖာက္ '' ႏွင့္ အသံမ်ားၾကားရသျဖင့္ ပစ္ကုန္ၾကၿပီ ဆုိသည္ ကုိ ကြၽန္ေတာ္သိပါသည္။
အသံမွာ သိပ္လည္းမက်ယ္ပါ။ ဝံုးဝံုးဒုိင္းဒုိင္းလည္း မျဖစ္ပါ။ အ႐ြက္ေတြမ်ားေသာ သရက္ပင္ကုိ ေက်ာက္စရစ္ ခဲကေလးမ်ား ႏွင့္ ဆုပ္၍ လွမ္းပစ္သည္ကုိ မလွမ္းမကမ္းမွ ၾကားရေသာ အသံေလာက္သာ ႐ွိပါသည္။ ဘယ္လုိျဖစ္ေနသလဲ။ သူတုိ႕ကပဲ ပစ္ေနၾကသလား၊ အျပန္အလွန္ ပစ္ေနၾကသလား၊ စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာ ေနမိပါသည္။ ခဏၾကာေသာ္ သူတုိ႕လူသုိက္ ေလွကားမႀကီး အတုိင္း ခပ္သုတ္သုတ္ အေျပးကေလး ဆင္းလာၾကပါသည္။ ကားစက္မွာ ႏုိးေနရာမွ သူတုိ႕ပစ္ေနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြား ပါသည္။ ႏိႈးေသာလည္းမရပါ။ သူတုိ႕ဆင္းလာသည္ကုိ ေတြ႕၍ ထပ္ႏႈိးေသာ္လည္း မႏုိးပါ။ ကားေပၚ လူေတြတက္မိ၍ စိန္ႀကီးအတင္းႏႈိးေတာ့မွ ႏုိးပါသည္။ ဤကားမွာ စိန္ႀကီးကုိင္ေနၾက ကားျဖစ္သည့္ျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ ထက္လည္း သူက နားလည္ပါသည္။
စပတ္လမ္းဘက္သုိ႕ပင္ေမာင္းထြက္ရပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ဘယ္ခ်ိဳး ညာခ်ိဳး ဘယ္တစ္ခါခ်ိဳး ျပီး စေတာ့ကိတ္ လမ္းအတုိင္း က ကန္ေတာ္ႀကီးသုိ႕တက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကားေမာင္းသည္ကိုအားမရၾကပါ။ ''ခင္ဗ်ားကား ေမာင္းတာ ေႏွးတယ္၊ ေႏွးတယ္''ျဖင့္ ကုိသက္ႏွင္းတဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း ကုိယ့္အခ်ိန္အဆႏွင့္ ကုိယ္ အျမန္ဆံုးေမာင္းေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဗဟန္း ဘက္သုိ႕ေရာက္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖယ္ခုိင္းၿပီး စိန္ႀကီးေမာင္းပါသည္။ ၃တန္ ကုန္တင္ကားႀကီး ေတြကလည္းသြား၊ အျခား ႐ုိး႐ုိးကားမ်ား ကလည္း ခရီးမ်ားခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ အျမန္ေမာင္း ရန္ အလြန္ ခက္ေသာ ေနရာ ျဖစ္ပါသည္။
သုိ႕ရာတြင္ စိန္ႀကီးသည္ လွ်င္ျမန္ျခင္း ကို နည္းနည္းမွ်မေလွ်ာ့ဘဲ ကားေတြ ပိတ္ဆုိ႕ ေနသည့္ၾကားထဲမွပင္ အျမန္ဆံုး ေမာင္းေနပါသည္။ ၃တန္ကားေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္ၿပီးၿပီ။ ကားတစ္ကားကုိ ေက်ာ္တက္လုိက္ ေနာက္ေရာက္ သြားလုိက္၊ လမ္းက်ယ္လွ်င္ ထပ္ေက်ာ္တက္လုိက္၊ တခါတရံ ကပ္တရာေစးလမ္းေပၚတဝက္၊ ေျမနီလမ္း ေပၚ တဝက္ေမာင္းျပန္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ၌ တေနရာရာတြင္ ကားေမွာက္၍ ေသလိမ့္မည္ ဟု ထင္မိပါသည္။ ဂ်စ္ကားမွာ ဤထက္ပုိ၍ လွ်င္ျမန္ႏုိင္စြမ္း မ႐ွိႏုိင္ေတာ့ပါ။
ၿခံဝင္းဝသုိ႕ေရာက္လွ်င္ ခါတုိင္းကဲ့သုိ႕ ေစာင့္မေနရပါ။ အသင့္ေစာင့္ေနသူက ဖြင့္ေပးပါသည္။ ကားေပၚက ေနၿပီး ဦးေစာ ကုိ လွမ္းၾကည့္ၾကရာမေတြ႕ပါ။ ေအာက္ေရာက္၍ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း မေတြ႕ပါ။ ေတာ္ေတာ္ကေလးၾကာမွကန္ေစာင္းဘက္မွလာေနသည္ကုိ ေတြ႕သျဖင့္ ကုိစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္း တုိ႕က လက္သီးဆုပ္ေျမာက္ကာ ''ေအာင္ၿပီ၊ ေအာင္ၿပီ''ဟုလွမ္းေအာ္ေႂကြးေၾကာ္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ဦးေစာ မ်က္ႏွာမွာ မေကာင္းလွပါ။ ႐ႊင္႐ႊင္ျပျပ အားရဝမ္းသာ႐ွိသည ့္အသြင္ကုိလည္း မေတြ႕ရပါ။ သုိ႕ရာတြင္ သူ ကလည္း လက္သီးဆုပ္ေျမာက္ကာ ''ေအာင္ၿပီ၊ ေအာင္ၿပီ'' ဟု ျပန္လွန္ေႂကြးေၾကာ္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ အိမ္ထဲ သုိ႕ ေရာက္၍ ထုိင္မိေသာအခါ၊ ပစ္ခတ္သူမ်ားက ဘယ္လုိပစ္လုိက္တာပဲ။ ဘယ္လုိျဖစ္သြားတာပဲ။ စသည္ျဖင့္ ေျပာလုိက္ၾကသည္မွာဆူညံေနပါေတာ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ဦးေစာ က အရက္တုိက္ပါသည္။ သူလည္း ေသာက္ပါ သည္။ ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကမူ မေသာက္ၾကပါ။ ကုိသက္ႏွင္းမွာ ပုတီးသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ ၍ တစ္သက္လံုး အရက္ေ႐ွာင္ပါသည္။
တယ္လီဖုန္းလာ၍ ယခင္ကအတုိင္း ဦးေစာ စကားထေျပာပါသည္။
ခဏၾကာေသာ္ ဦးေစာက ''ထမင္းစားၾက၊ အပန္းေျဖၾက'' ဟုေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕လည္း လူစု ခြဲလုိက္ကာ ထမင္းစားပြဲတြင္ျပန္စုၾကပါသည္။ဝမ္းဗုိက္ထဲတြင္ကားဘာမစာမွမ႐ွိပါ။ဝမ္းဟာသည္ကုိကား ေျပာစရာ မ႐ွိပါ။ သို႕ရာတြင္ထမင္းစားခ်င္စိတ္လည္းမ႐ွိ၊စား၍လည္းမရပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ အိပ္ယာ ထဲသုိ႕သြားကာ လွဲေနလုိက္ပါသည္။
အျခားသူမ်ားလည္း အိပ္ယာသုိ႕ေရာက္လာၾကပါသည္။
ညေန ၃နာရီ အခ်ိန္ခန္႕တြင္ အိပ္ရာမွႏုိး၍ၾကည့္လုိက္ရာ အိမ္ဝင္း အျပင္ဘက္၌ သံခေမာက္စစ္ဦးထုပ္ေတြ အေျမာက္အျမာ းစီလွ်က္ ခ်ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ မ်ားစြာ အံ့အားသင့္ သြားပါသည္။ အျခား သူမ်ားလည္း ႏုိးလာၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေျပာသျဖင့္ၾကည့္ၾကရာဝင္းႀကီးတစ္ခုလံုးကို ရဲ စစ္တပ္ စသည္ တုိ႕က ေနရာယူၿပီး ဝုိင္းထားၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကုိစုိးကမူ ဆပ္မ႐ွင္းဂန္း ေသနတ္အငယ္စား ကို ထဆြဲပါေသးသည္။ အျခားသူမ်ားက သူ႕ကုိဆြဲထားၿပီး ''ဒီလုိ လုပ္လုိ႕ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ အားလံုးေသကုန္မွာေပါ့''ဟုေျပာၾကေသာေၾကာင့္သာ သူမပစ္ဘဲ ေနလုိက္ပါသည္။
မိနစ္ အနည္းငယ္မွ်ၾကာေသာ္ ရဲအမႈထမ္းတစ္ေယာက္လာၿပီး '' ဦးေစာက ခင္ဗ်ားတုိ႕ကုိ ေခၚခုိင္း လုိက္တယ္'' ဟုေျပာပါသည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ထလုိက္သြားခ်ိန္တြင္ရဲစေသာလက္နက္ကုိင္မ်ားသည္ ဝင္းထဲ တြင္ ျပည့္ေနပါၿပီ။
'' ကဲ-ကဲ၊ လာၾက၊ လာၾက'' ဟုဦးေစာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ကို လွမ္းေခၚၿပီး ''ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႕ကုိ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္သြားလုိ႕ မသကၤာတာနဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕ကုိ နဲနဲပါးပါး ႐ွာခ်င္လုိ႕တဲ့'' ဟု လွမ္းေျပာ ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ခ႐ိုင္ရဲဝန္ခန္႕ အဆင့္အတန္း႐ွိမည္ထင္ရေသာ အရာ႐ွိအား ''႐ွာခ်င္ တယ္ဆုိ ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ဆီမွာ ႐ွာေဖြဖုိ႕ ဝရမ္းပါသလား '' ဟု ခပ္တည္တည္ႏွင့္ေမးလုိက္ရာအရာ႐ွိႀကီးက တယ္လီဖုန္းဆက္ပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ''႐ွာေဖြခြင့္ အမိန္႕ေပးပါတယ္'' ဟုျပန္ေျပာလုိက္ရာ ၊ ဦးေစာက ''ဒီလုိဆုိရင္ ႐ွာၾကေပါ့'' ဟု ခပ္ေအးေအးပင္ ျပန္ေျပာပါသည္။ လက္တစ္ဘက္က ဝီစကီဖန္ခြက္ကေလးကုိ ကုိင္လွ်က္ တခါတခါ ျဖည္းျဖည္းေသာက္လုိက္ ခပ္႐ြႊင္႐ႊင္စကားလွမ္းေျပာလုိက္ႏွင့္လုပ္ေနပါသည္။ ရဲမ်ား ႐ွာသည့္ ေနာက္သုိ႕ လုိက္မသြားပါ။ ထုိင္ၿမဲထုိင္ေနပါသည္။ သူ႕အိပ္ခန္းထဲ မွ က်ည္ဆံ အေျမာက္အျမား ကို ရဲမ်ားဆြဲထုတ္လာၾကသည္ ကုိလည္း သူလွည့္မၾကည့္ပါ။
'' ကဲ- ႐ွာေဖြၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ အစီအစဥ္က ဘာတဲ့တုန္း '' ဟု ရဲအရာ႐ွိအား ဦးေစာက လွမ္းေမး လုိက္ပါသည္။ အရာ႐ွိႀကီးလည္း တယ္လီဖုန္းဆက္ျပန္ပါသည္။ ''လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေရးအတြက္ ေခၚခဲ့ဖုိ႕ အမိန္႕ေပးပါတယ္''ဟု ႐ုိေသစြာေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းျပန္ေျပာပါသည္။ ဦးေစာက ''က်ဳပ္ တစ္ေယာက္ တည္းလား''ဟုေမးျပန္ရာတယ္လီဖုန္းဆက္ျပန္ပါသည္။''အားလံုးကိုဘဲအႏၱရာယ္မ႐ွိရေအာင္ လံုၿခံဳ စိတ္ခ် ရေရး အတြက္ ဘမ္းဘုိ႕အမိန္႕ေပးပါတယ္'' ဟုျပန္ေျပာပါသည္။
''ကဲ-ကဲ၊ မသကၤာလုိ႕ က်ဳပ္တုိ႕ကုိ ခဏဘမ္းမလုိ႕ တဲ့။ အသင့္ျပင္ၾက။ အိပ္ရာလိပ္တုိ႕ ဘာတုိ႕ ယူခဲ့ၾက။ ဟုိေရာက္ ေတာ့ သူတုိ႕ေပးဖုိ႕လြယ္ခ်င္မွ လြယ္လိမ့္မယ္။ သံုးေလးရက္ၾကာခ်င္လဲ ၾကာလိမ့္မယ္'' စသည္ျဖင့္ ဦးေစာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အား ခပ္ေအးေအးပင္ လွမ္းေျပာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ ေယာက်္ားခ်ည္း ၃ဝ ေက်ာ္ အားလံုးကိုအင္းစိန္ေထာင္သုိ႕ပုိ႕ပါသည္။ ကုိနီ႕မိန္းမ၊ ခင္ေမာင္ရင္႕မိန္းမႏွင့္ အခုိင္း အေစ ကေလးမကေလး၊ အခုိင္းအေစေယာက်္ားကေလးတုိ႕ကုိလည္း ဘမ္းသည္ဟု ေနာက္ေတာ့ ၾကားရ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အင္းစိန္ ေထာင္သုိ႕ ေရာက္ေသာအခါ ေမွာင္ေနပါၿပီ။
ပဌမ ည တြင္ အားလံုးအတူတူအိပ္ၾကရပါသည္။ ေနာက္ေန႕ေန႕လယ္တြင္ ဦးေစာကို ခြဲထားလုိက္ပါသည္။ ၃ရက္ ခန္႕ၾကာေသာအခါခင္ေမာင္ရင္ကိုလာေခၚသြားပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္အျခားသူမ်ားကုိပါေခၚေခၚသြားပါ သည္။ဘားလမ္းတြင္အခ်ိဳ႕သြားစုမိၾကျပန္ပါသည္။အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္လမ္းေလွ်ာက္ရင္းကိုဘၫြန္႕အား ''ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ'' ဟုတုိးတုိးေမးရာ ကုိဘၫြန္႕က ''ဒီအမႈမွာေဖၚရမွာပဲ။ မေဖၚရင္ အားလံုး ေသကုန္မယ္။ ေဖၚရင္ က်န္တဲ့လူက်န္လိမ့္မယ္''ဟုေျပာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္း ကုိေမးျပန္ရာ ''မေဖၚရင္ ဘယ္နည္း ႏွင့္ မွ ဘာမွမျဖစ္ႏုိင္ ဘူး'' ဟုေျပာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္မွာ ဘာမွနားမလည္၊ သူတုိ႕ကုိပင္ ေမးၾကည့္ ရပါသည္။
''ေဖၚေကာင္ဘၫြန္႕''ဟုဆုိေသာ္လည္း ဤလုပ္ႀကံမႈႀကီးကုိ ပဌမဆံုး အျပည့္အစံုေဖၚသူမွာ ခင္ေမာင္ရင္ ျဖစ္ပါ သည္။ ခင္ေမာင္ရင္ကဥပေဒကိုနားမလည္။ ကုိဘၫြန္႕ မွာမူ ႐ံုးတြင္ ေ႐ွ႕ဖတ္ စာေရး လုပ္လာသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ''သူေဖၚမည္။ ဤအမႈအတြက္ ဘာမဆုိျဖစ္ေအာင္သူလုပ္ေပးမည္။ ဦးေစာလည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္း တပ္ေပးမည္။ သုိ႕ရာတြင္ ဒိစႀတိတ္ရာဇဝတ္တရားသူႀကီး(အေရးပုိင္)ကုိ ေခၚေပးပါ'' ဟု ေျပာသျဖင့္ ရဲက စီစဥ္ေပးရပါသည္။ တရာသူႀကီးႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ ဤလုပ္ႀကံမႈႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ သူေျဖာင့္ခ်က္ေပးလုိေၾကာင္း ေဖၚေကာင္ လက္မွတ္လည္း ထုတ္ေပးပါမည့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရာ တရားသူႀကီးက ထုတ္ေပးလုိက္ပါသည္။
ခင္ေမာင္ရင္ သာမက အျခားတရားခံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရဲအရာ႐ွိမ်ားထံ အိတ္သြန္ဖါေမွာက္ ေဖၚထုတ္ ဝန္ခံ
ၾကၿပီးသည့္ ေနာက္မွ ေဖၚသည့္ ကုိဘၫြန္႕ က ''ေဖၚေကာင္'' ျဖစ္ၿပီး၊ ခင္ေမာင္ရင္က ''ေဖၚေကာင္'' မျဖစ္သည္ မွာ ဥပေဒကုိ နားမလည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
တရားခံ အခ်ိဳ႕စစ္ခ်က္မ်ားကို လက္ႏွိပ္စက္ႏွင့္ အျပည့္အစံု႐ုိက္ထားၿပီးေနာက္ က်န္တရားခံအခ်ိဳ႕ကုိ ခပ္နာနာ ကေလးတီးၿပီး ဖတ္ခုိင္းရာ ''အားလံုးမွန္ပါသည္။'' ဟု ဝန္ခံၾကရသည္ခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ ထြက္ခ်က္ မ်ား မွာအေသးစိတ္တစ္ခုမက်န္ဘာကေလးမ်ား လုိပါေသးလားမ႐ွိေလာက္ေအာင္စံုေစ့ပါသည္။
အမႈႏွင့္ မဆုိင္သည့္ ကိစၥမ်ားပင္ပါပါေသးသည္။အခ်ိ႕ကအပိုအမုိ ကေလးမ်ားပင္ ပါပါေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မသိေသာအေၾကာင္းအ ရာ မ်ားလည္းပါပါသည္။
ဘားလမ္း အခ်ဳပ္ခန္းသုိ႕ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ရန္ႀကီးႏုိင္၊ ရန္ႀကီးေအာင္တုိ႕ႏွင့္ အတူ ေနရ သျဖင့္ ''ကုိစိုးတုိ႕နဲ႕ ဒီကိစၥ ႀကံစည္ေနတာၾကာၿပီ။ သူ႕ကုိတုိက္႐ုိက္မေျပာျပဘူးေပမယ့္ သူသိတယ္'' ဟု ရန္ႀကီးေအာင္ က ကြၽန္ေတာ့္အားေျပာျပပါသည္။
ဤအခ်ိန္တြင္ ကုိစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းမွလြဲ၍ အျခားသူမ်ားသည္ျဖစ္ပ်က္ရေသာ ကိစၥ အရပ္ရပ္ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးေစာသည္ သူ႕ဆႏၵမ်ားျပည့္ဝမႈ၊ သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖစ္ေျမာက္မႈအတြက္ မိမိတုိ႕ အား လက္ပါးေစ၊ ဓါးစာခံမ်ား အျဖစ္ အသံုးျပဳလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟူ နားလည္ၾကကာ ဦးေစာအေပၚ စိတ္နာလာၾက၊ မုန္းလာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ အမူအရာ ေျပာင္းလာျခင္း၊ ဦးေစာအား မေကာင္း ေျပာလာၾကျခင္းမ်ား ကို ေတြ႕႐ွိၾကရာ ကိုစုိးႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္းတုိ႕သည္ တစ္ဦးခ်င္း ႏွစ္ဦးခ်င္းအေနႏွင့္ မၾကာ မၾကာ မသိမသာ လာေရာက္ေခ်ာ့ေလ့ ႐ွိၾကပါသည္။ ''ဂုဏ္႐ွိတဲ့ အထက္တန္းလူတစ္ေယာက္နဲ႕တြဲၿပီး ျဖစ္ရတဲ့ ကိစၥ မွာ ပူစရာမ႐ွိပါဘူး။ သူ႕ဖါသာ ၾကည့္လုပ္သြားလိမ့္မေပါ့'' စသည္ျဖင့္ ေျပာေလ့႐ွိၾကပါသည္။ ဤနည္း ႏွင့္ေဒါသူပုန္ထမႈမ်ားကို လွီးလြဲေပးၾက ပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ မရပါ။ မယံုၾကည္ၾကပါ။
အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးထဲတြင္ အထူးခံု႐ံုးဖြင့္၍ ပဌမဦးဆံုး တရားသူႀကီးမ်ားေ႐ွ႕သုိ႕ ေရာက္ရေသာေန႕တြင္ ဦးေစာ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အားလံုးျပန္ေတြ႕ၾကရပါသည္။ဦးေစာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ဘက္သုိ႕လွမ္း၍ ''ဘယ္ႏွယ့္လဲ။ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား'' စသည္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ဘက္က ကိုစုိး ႏွင့္ ကုိသက္ႏွင္း က လြဲ၍ အျခားသူမ်ားကစိတ္ပါလက္ပါျပန္လည္ႏႈတ္မဆက္ၾကပါ။ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ ေသာစိတ္မ႐ွိ ေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ ပါသည္။ အမႈအခင္း ေ႐ွ႕ေနေ႐ွ႕ရပ္ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံု႐ံုး ဥကၠ႒ တရားဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္ က''တရားခံမ်ားဘက္မွ ေ႐ွ႕ေန ဘယ္သူ ေတြ ေဆာင္႐ြက္ၾကမလဲ'' ဟုေမးလုိက္ရာ ဦးေစာက သူ႕အတြက္ ဝတ္လံုေတာ္ရ မစၥတာ ဘတားနီးစ္ ႏွင့္ အဂၤလန္ျပည္မွ နာမည္ႀကီးဝတ္လံု ကားတစ္(စ္) ဘဲနက္ ( ေကစီ ) ( ဘုရင့္ေကာင္စီအဖြဲ႕ဝင္ ) ဝတ္လံုႀကီးမ်ားက ေဆာင္႐ြက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အျခားသူမ်ားအတြက္ အျခားေ႐ွ႕ေန ႏွစ္ေယာက္ ေဆာင္႐ြက္ မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ထ၍ျပန္ေျပာပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႕အတြက္ လုိက္ပါ ေဆာင္႐ြက္ရန္ ဆုိေသာ ေ႐ွ႕ေနမ်ားမွာ အုတ္ဖုိႏွင့္ သာယာဝတီနယ္မွ ေ႐ွ႕ေနမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဦးမွာ ဒုတိယတန္းေ႐ွ႕ေနျဖစ္သည္ဟုထင္ပါသည္။ ဤအျပဳအမူ ေစတနာ ထားခ်က္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕လူစု ဦးေစာကို သာ၍စိတ္နာၾကပါသည္။ သူ႕အတြက္ မွာမူ ပဌမတန္း ဝတ္လံု မ်ား သူ႕အတြက္ ဓါးစာခံရခဲ့သူမ်ားအတြက္ကား ေတာေ႐ွ႕ေနမ်ား ငွားေပးသည္ဟု ျမင္ကာ အႀကီး အက်ယ္ ေဒါပြၾကပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္တရားဝန္ႀကီးဦးေက်ာ္ျမင့္က ဝတၱရား အတုိင္းတရားခံမ်ားအား မိမိတုိ႕အတြက္ ေ႐ွ႕ေန မည္သူ လုိက္မည္နည္း ဟု ေမးပါသည္။ ကုိစုိးႏွင့္ကုိသက္ႏွင္းတုိ႕ကဦးေစာနာမည္ေပးသြားေသာေ႐ွ႕ေနႏွစ္ဦးပင္္ ေဆာင္႐ြက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ၍စိန္ႀကီးအလွည့္ေရာက္ေသာအခါ စိန္ႀကီး က ''ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ွ႕ေန မငွားပါ'' ဟု ထေျဖလုိက္ ပါသည္။ ဦးေစာသည္ စိန္ႀကီးကုိၾကည့္ကာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ''ေမာင္စိန္၊ ေမာင္စိန္၊ ေမာင္စိန္'' ႏွင့္ လွမ္းေခၚ ပါသည္။ စိန္ႀကီးကလွည့္မၾကည့္ပါ။
ရန္ႀကီးေအာင္ ကုိ ေမးေသာအလွည့္တြင္ ဦးေစာတူေတာ္၍ ၁၆ႏွစ္သားသာ႐ွိေသးေသာ ရန္ႀကီးေအာင္ သည္ ဘာေျဖရမွန္းမသိဘဲ အေတာ္ၾကာမွ် ေငးေနပါသည္။ ကုိစုိးႏွင့္ ကိုသက္ႏွင္း တုိ႕က''စာရင္းေပးထား တဲ့ အတုိင္းပဲလုိ႕ေျပာ'' ဟုလွမ္းေျပာေနၾကသျဖင့္ ရန္ႀကီးေအာင္လည္း ၾကည့္တိေၾကာင္ေတာင္ ႏွင့္ ပါးစပ္ က ေျပာကာ ထုိင္လုိက္ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အလွည့္ေရာက္ေသာအခါ ''အစိုးရငွားေပးပါ။'' ဟု ထ ေျပာလုိက္ ပါသည္။ ထုိအခါ ဦးေစာ က ''ကုိသုခ ကုိသုခ'' ဟု လွမ္းေအာ္ပါေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လွည့္ မၾကည့္ပါ။
ထုိ႕ေနာက္ ဦးေစာက ထ၍ ''ဟုိဘက္က ကေလးေတြကို သူတုိ႕ဘာေတြေျပာလုိ႕ ဘယ္လုိ လုပ္ထားမွန္း မသိပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ အထင္မွား အျမင္မွား ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ခြင့္ ေပးပါ'' ဟု ခံု႐ံုးသဘာပတိ တရားဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္အား ခြင့္ေတာင္းပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ ေတြ႕ခြင့္ မေပးပါ။
အမႈအတြက္ ပဌမဆံုးထြက္ရေသာထုိေန႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မွာ အဝတ္အစား စုတ္ျပတ္ညစ္ေပေနပါၿပီ။ ထည္လဲ လည္းမ႐ွိၾကသျဖင့္ အလြန္ညစ္ပတ္ေနပါၿပီ။ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႕ခြင့္လည္း မရသျဖင့္ မိဘ ေဆြမ်ိဳး သားမယားမ်ားကလည္း မပုိ႕ႏုိင္။ မေပးႏုိင္ၾကပါ။ ဤအေျခအေနႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ စိတ္ဓါတ္ကိုျမင္ရေသာေၾကာင့္လားမေျပာတတ္ပါ။ ေနာက္ေန႕တြင္ ဦးေစာက တစ္ေယာက္ တစ္ခန္းစီ အေစာင့္ ေတြႏွင့္ ေနၾကရေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ထံ ခ်ည္ၾကမ္း လံုခ်ည္ တစ္ကြင္းစီ ပုိ႕ေပး လုိက္ပါသည္။ စိန္ႀကီး က မယူဘဲ ျပန္ေပးသည္ကုိ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕လုိက္ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မယူ လုိက္ပါ။ အျခားသူေတြထဲက မယူမည့္ သူေတြ႐ွိပါလိမ့္မည္။ မည္သူေတြဟူ၍ေတာ့ မသိပါ။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္႐ံုးတက္ေသာေန႕တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အစုိးရကငွားေပးေသာ ေ႐ွ႕ေနမွာ ဦးဘထြန္း ဆုိသူ ျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က အားမရသျဖင့္တရားဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္က ေမးေသာအခါ ''ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ွ႕ေနမငွားေတာ့ပါ'' ဟူ၍ ထေျပာလုိက္ပါသည္။ တရားဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္ က '' ေမာင္သုခ က ဦးဘထြန္းကုိ မေကာင္းဘူးထင္လုိ႕လား၊ ဦးဘထြန္း ေကာင္းပါတယ္၊ စမ္းၾကည့္ပါဦး'' ဟုေျပာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္ႏွင့္ မလႈပ္ပါ။
ဤသုိ႕အထူးခံု႐ံုးဖြင့္၍စစ္ေဆးေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ကုိမူ အင္းစိန္ ေထာင္ တြင္တလွည့္၊ ရန္ကုန္ေထာင္တြင္တလွည့္ ထားပါသည္။ ဦးေစာကုိလည္း အားလံုးႏွင့္ ခြဲထား ပါသည္။ စိန္ႀကီး သည္ တပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ေဟာင္း တစ္ေယာက္၊ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ရဲမ်ားစစ္ရာ၌ ၄င္း၊ ႐ံုး၌၄င္း တစ္ခြန္းမွမေျပာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္းကုိသာ စကားစပ္ မိသျဖင့္ ေျပာပါသည္။
ရဲေဘာ္ေဟာင္း တစ္ေယာက္ျပည္သူ ႕ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္၊ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရး သမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလ်က္ ဤအမႈႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ရာတြင္ ေ႐ွ႕ဆံုးတန္းက မုိက္မဲစြာ ပါခဲ့မိသည့္အတြက္ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ေနသည္ ကုိ သိႏုိင္ပါသည္။ ဆင္ျခင္တုိင္းထြာမႈ ကင္း၍ အေဖကိုသတ္မိမွားေသာသားျဖစ္ေနၿပီ ကုိ သူ ေကာင္းစြာ သတိရေနဟန္ တူပါသည္။ သို႕ရာတြင္ အမွားႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ၿပီးၿပီ။ ျပင္၍မရႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ျမန္ျမန္ ကိစၥၿပီး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ရန္ အသင့္ျပင္ထားလ်က္႐ွိပါသည္။
ရဲမ်ားစစ္စဥ္က ေသလုေမ်ာပါး အ႐ုိက္အႏွက္ခံ ရၿပီးမွ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ႐ံုးတြင္မူ ေမးသမွ် အားလံုးကို ''ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ မွန္တယ္'' စသည္ျဖင့္သာ တေလွ်ာက္လံုးေျဖပါသည္။ ေမးၿပီးေျဖၿပီးျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ျမန္ျမန္ၿပီးေစခ်င္သည္။ အဆုိးဆံုးအတြက္အသင့္ျပင္ထားၿပီးျဖစ္၍ ဤ ကိစၥႀကီး ေက်ာ္လြန္ၿပီးစီး သြားေစခ်င္သည္။ ႀကိဳးတုိက္သုိ႕ ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း သူသည္ မည္သူကုိမွ ဤအမႈအေၾကာင္းအေျပာ၊ သူမ်ားေျပာသည္ကုိလည္း မႀကိဳက္၊ သူ႕ထံသုိ႕မူ အေမႏွင့္ အစ္မ တုိ႕သာမက သူ႕ရည္းစားကေလးလည္း မၾကာမၾကာ ေထာင္ဝင္စာ လာသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။
အထူးခံု႐ံုးက ႀကိဳးမိန္႕ေပးလုိက္ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပါပါသည္။ တစ္ေန႕ေသာအခါ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ကုိနီ၊ ခင္ေမာင္ရင္မွစ၍ ႀကိဳးဒဏ္ အျပစ္ေပးခံရၿပီး တရားခံ မ်ားထံ အိမ္သူအိမ္သား ေဆြမ်ိဳးမိဘမ်ား ေထာင္ဝင္စာ လာေနၾကပါသည္။ အင္းစိန္ႀကိဳးတုိက္မွာျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေမႏွင့္ အစ္မတုိ႕လည္း လာၾကပါသည္။ သူတုိ႕ငုိသည္ကုိကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ေၾကာင္းသိ၍ ေအာ္မငုိဘဲမ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး ရင္ထဲကသာ ပူေလာင္ေနၾကပါသည္။ အေမက မေနႏုိင္သျဖင့္ ႐ႈိက္လာပါသည္။ ထုိအခါ အစ္မက '' ငါ့ေမာင္ကေလး ေဒဝဒတ္နဲ႕ေပါင္းမိလုိ႕ ဒီလုိျဖစ္ရတယ္ဟဲ့'' ဟုေအာ္ဟစ္ငုိပါေတာ့သည္။
အျခားဧည့္သည္ မ်ားႏွင့္ ေထာင္ပုိင္၊ ေထာင္မွဴး၊ ဝါဒါေတြေတာ့ ၾကားၾကပါလိမ့္မည္။
ရန္ကုန္ႀကိဳးတုိက္ သုိ႕ ေျပာင္းခဲ့ရေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕မွာ ေသဘုိ႕ရက္ကနီးလာပါၿပီ။ ေနာက္တြင္ ျဖစ္ခဲ့သည္ မ်ားမွာ ဆုိးဝါးလြန္း သျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေပၚ၍ မလာေစလုိပါ။ ေ႐ွ႕ျဖစ္ရမည့္ အတြက္လည္း မေတြးလုိပါ။ထုိ႕ေၾကာင့္ လက္ငင္းအခ်ိန္ထဲမွာပင္ စိတ္ဝင္စားေနေအာင္၊ အလုပ္မ်ားေနေအာင္ လုပ္ၿပီး ေနၾကပါသည္။
စိန္ႀကီး ရည္းစားကေလး ႏွင့္စိန္ႀကီး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သည္ ၁၉၄၈ခု၊ ေမလ၇ရက္ ေန႕တြင္ နံနက္ ေစာေစာပုိင္း မွစ၍ စိန္ႀကီးထံေထာင္ဝင္စာ လာေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။ တေန႕လံုး ေနာက္ေျပာင္ ၾကည္စယ္ ေနၾက ပါသည္။ ''နက္ဖန္ခါဒီအခ်ိန္ေတာ့ ငါဒီမွာ ႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ခရီးသြားစရာ႐ွိလုိ႕ သြားရ ဦးမယ္။
နံနက္ ေစာေစာ ငါခရီးထြက္မယ့္အခ်ိန္မွာ မင္းတုိ႕၃ေယာက္လံုး အရက္ေသာက္ၾကပါ။ စီးကရက္ အပို တစ္လိပ္ လဲ မီးညႇိထားပါ'' ဟု စိန္ႀကီးက မွာလုိက္ပါသည္။ ယခုမေဖါက္ေသးဘဲ ေနာက္တေန႕မွ သံုးေယာက္ စံုညီ ေဖါက္ရန္ စာတစ္ေစာင္ ကုိလည္း စိန္ႀကီးက သူ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ လက္ထဲသုိ႕ ထည့္ေပးလုိက္ ပါသည္။ ထုိစာထဲတြင္ သူပုိင္ေသာ ပစၥည္း၅ဝဝ၊ ၆ဝဝက်ပ္ ဘုိးခန္႕ဘယ္မွာ ဘာ႐ွိသည္၊ ထုိပစၥည္းမ်ားကို တေန႕ေန႕ ၌ သူ႕ရည္းစားကေလး လက္ထပ္ လွ်င္ လက္ဖြဲ႕လုိက္ပါ ဟူ၍ ေရးထားေၾကာင္း စိန္ႀကီးက ဧည့္သည္မ်ားျပန္သြားၿပီးေနာက္ေျပာျပပါသည္။
ေသဒဏ္ မွ လြတ္ေသာအမိန္႕ကြၽန္ေတာ္တုိ႕လည္းမရေသးပါ။
နက္ဖန္ႀကိဳးစင္တက္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယေန႕နံနက္ပုိင္းတြင္ ဘုန္းႀကီး၃ပါးႂကြလာၿပီး ႀကိဳးသမား မ်ားကို ထံုးစံအတုိင္း သရဏဂံုတင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စိန္ႀကီး ကမူ တုိက္ခန္းထဲက ထြက္မလာပါ။ သြားေခၚရာ ''ဒီဘဝ ဒီေလာက္ အဆုိး ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ေ႐ွ႕ဘဝ ေတြမွာ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္စမ္းဆုိၿပီး လႊတ္ေပးထားလုိက္မယ္၊ ေနေပေစေတာ့ '' ဟုျပန္ေျပာလုိက္ပါသည္။
ေတာ္ေတာ္ကေလးေနေစာင္းေသာအခါ ကုိနီ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္အား ႀကိဳးဒဏ္အျပစ္မွ တစ္သက္တစ္ကြၽန္းသုိ႕ ေျပာင္းလုိက္ ေသာ အမိန္႕ေရာက္လာသျဖင့္ ႀကိဳးတုိက္မွ၅ေဆာင္သုိ႕ ခ်က္ျခင္းေျပာင္းရပါသည္။ ေနာက္တရက္ နံနက္ေစာေစာ ေထာင္မဖြင့္ေသးေသာအခ်ိန္တြင္ စိန္ႀကီးႏွင့္ ရန္ႀကီးေအာင္ တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ကို ႀကိဳးေပးလုိက္ ပါသည္။ စိန္ႀကီး မွာ အသက္၂၂ႏွစ္သာ႐ွိပါေသးသည္။
ဦးေစာ၊ ကိုစုိး၊ ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ မံႈႀကီးတုိ႕ကုိလည္း အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးတြင္ ထုိအခ်ိန္ေလာက္မွာပင္ ႀကိဳးေပး လုိက္ ပါသည္။ ထုိေန႕မွာ ၁၉၄၈ခု၊ ေမလ ဂရက္ျဖစ္ပါသည္။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ဦးလွ ေမး၍သာ ဤအမႈႀကီးအေၾကာင္းကုိ မခ်န္မႁခြင္း အေသးစိတ္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆုိးဝါးလြန္း ေသာ ႏုိင္ငံေရးမုိက္ျပစ္ႀကီးတြင္ ပါဝင္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ဤထက္႐ွက္စရာ စက္ဆုပ္စရာ ေကာင္းေသာ အလုပ္ကို လူတစ္ေယာက္အေန ႏွင့္ ဤေလာကမွာ ျပဳမိႏုိင္စရာ မ႐ွိေတာ့ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မည္သူ ေမး၍မွ ဤအေၾကာင္းကုိ ေျပာမျပခ်င္ပါ။ ေမ့မည့္သူဆုိလွ်င္ တတ္ႏုိင္သမွ် ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ွာင္ေန ပါသည္။ ေမးသည္ကုိေျဖရန္ အမႈအေၾကာင္းကုိေျပာျပရန္မဆုိထားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဖာသာ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ေတြးရန္ ပင္အင္မတန္ဝန္ေလးေနမိပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ပင္ ဇူလုိင္လ၁၉ရက္ ဆုိလွ်င္လြန္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကုိေတြးေတာ သတိရၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ မိမိကုိယ္ကို မိမိ အျပစ္ မလႊတ္ ႏုိင္သလုိျမင္ၿပီး ထုိမုိက္မွားမႈႀကီး အတြက္ ရင္နာလွ်က္႐ွိပါသည္။
မိတ္ေဆြျဖစ္ေသာ ကုိသက္ႏွင္းကုိခင္မင္ရာမွ သူက ဦးေစာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ဦးေစာႏွင့္ ေပါင္း ရသည္ ကို ဂုဏ္႐ွိသည္ဟု ကြၽန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ထင္ခဲ့ပါသည္။ ေခတ္ႏုိင္ငံေရးအယူအဆ ေဝဖန္ သံုးသပ္မႈတြင္ ဘာမွ နားမလည္ေသးေသာကြၽန္ေတာ္သည္ ဦးေစာႏွင့္ေပါင္းရေသာေၾကာင့္ မိမိတြင္ ဘာမွ နစ္နာစရာ မ႐ွိ ဟုတြက္ဆ မိခဲ့ပါသည္။ ဦးေစာသည္လည္း ရာဇဝတ္မႈႀကီးမ်ားကုိ ႀကံစည္လိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္မယူဆ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္၍ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ေဆာင္႐ြက္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္း ဟူ၍သာ ကြၽန္ေတာ္ယံုမွတ္ေလးစား ခဲ့ပါသည္။
မိတ္ေဆြ ကုိသက္ႏွင္း ဆြဲေဆာင္ခ်က္၊ ကိုသက္ႏွင္းအေပၚ ကြၽန္ေတာ့္ခင္မင္မႈမ်ားႏွင့္ ဦးေစာ အေပၚ အထင္ႀကီး မႈေၾကာင့္ သူတုိ႕ အတြင္းပုိင္း စည္းဝုိင္း အတြင္း သုိ႕ ရက္ေပါင္း အနည္းငယ္ ၾကာမွ် ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြား ရပါသည္။
မႀကိဳက္ေသာ အမူအရာ အစီအမံမ်ား အက်ပ္ကုိင္မႈမ်ားကို အထုိက္အေလ်ာက္ ရိပ္မိေတြ႕႐ွိရ၍ ခြာရန္ ႀကံေသာ အခါတြင္ မူ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။
ဦးေစာ သည္ ၾသဇာလည္းႀကီး၊ ေငြလည္းေပါ၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕လုိလူတစ္ေယာက္ကို ေဖ်ာက္ပစ္ရန္ ဘာမွ မခဲယဥ္း။ ပ႐ြတ္ဆိတ္တစ္ေကာင္ကုိ လက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပြတ္ေခ်ျခင္းထက္ ပုိမိုခက္စရာမ႐ွိ။ သူႏွင့္ သူ႕လူရင္း မ်ားက သံသယျဖစ္သည္ဆုိလွ်င္ ထုိသူသည္ မည္သုိ႕မွ်တတ္ႏုိ္င္ေတာ့မည္မဟုတ္။ သူတုိ႕ အေၾကာင္း ေတြသိေနေသာ လူတစ္ေယာက္ သည္ သူတုိက အျငိဳအျငင္ မခံရဘဲ ေနာက္မဆုတ္ ႏုိင္ေတာ့။ သူတုိ႕ကို အတုိက္အခံ လုပ္ရန္အထိလည္း ကြၽန္ေတာ္မဝံ့။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တစတစႏွင့္ ဦးေစာပုိင္စက္႐ုပ္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္လာ ၾကပါသည္။ ကုိယ္ပုိင္ အေတြးအေခၚ၊ ကုိယ္ပုိင္စဥ္းစားမႈ ဟူ၍လည္း ဘာမွမ႐ွိေတာ့ပါ။ စဥ္းစားခ်င္စိတ္လည္းမ႐ွိ။ စဥ္းစားရန္လည္း မႀကံ႐ြယ္ေတာ့။ လြတ္လပ္စြာ စဥ္းစားရန္ ပင္ မဝံ့ေတာ့ဘဲ ေမွ်ာလုိက္ရာ က နစ္ေသာဘဝသို႕ ေရာက္ၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဦးေစာၿခံဝင္းႀကီးထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္လာေရာက္ေနထုိင္ေသာ ရက္ေပါင္းမွာ ၄ဝေက်ာ္ခန္႕မွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ထုိရက္မွ် အတြင္းမွာပင္ ထုိမွ်ဆုိးဝါးေသာ အမႈႀကီး ျဖစ္ပြားၿပီး ကြၽန္ေတာ္လည္း စက္႐ုပ္ လက္ပါးေစ အျဖစ္ျဖင့္ ဓါးစာခံ ပါခဲ့ရပါသည္။
ဤလုပ္ႀကံမႈႀကီး ကုိ ဦးေစာသည္ ကြၽန္ေတာ္သူတုိ႕အထဲ မပါေသာ္လည္း လုပ္မည္ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သာမက ယခုအမႈ တြင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပါဝင္ခဲ့ၾကသူမ်ားမ႐ွိလွ်င္လည္း ဦးေစာသည္ တစ္နည္း နည္း ႏွင့္ တေန႕ေန႕တြင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ယူဆပါသည္။
တုိင္းျပည္တြင္၄င္း၊ ကမၻာတြင္၄င္း မခန္႕မွန္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အက်ိဳးယုတ္ နစ္နာေစသည့္ လုပ္ႀကံမႈႀကီး တြင္ တရားခံတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္းလူျဖစ္႐ံႈးပါၿပီ။ ေငြေၾကး တစ္ေသာင္း တစ္သိန္း မည္မွ်ပင္ေႂကြးတင္ပါေစ၊ စီးပြားႀကိဳးစား႐ွာၿပီးဆပ္လွ်င္ တစ္ေန႕ေသာ္ ေက်ႏုိင္ပါေသးသည္။ ဤ ရာဇဝင္ေႂကြး ဆုိးႀကီးကိုမူဆပ္၍ ေက်ႏုိင္ေတာ့မည္ မထင္ပါ။ ယခုေထာင္အႏွစ္၂ဝ က်ခံၿပီးသည့္ေနာက္ အကယ္၍ ေထာင္ထဲမွာ မေသဘဲလြတ္ခဲ့သည့္တုိင္ေအာင္ဤအျပစ္ႀကီးအတြက္ အျပစ္မ႐ွိေတာ့ဟု မဆုိႏုိင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေသသြားသည့္ တုိင္ေအာင္လည္း ဤအမဲမွတ္ႀကီးသည္ ေပ်ာက္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သားစဥ္ ေျမးဆက္ ထိခုိက္ ဝမ္းနည္းဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။
ဤႏုိင္ငံေရး အကုသုိလ္ႀကီးပေပ်ာက္သြားမည့္ကုစားမႈအလုပ္ဆုိလွ်င္ ယခုခ်က္ခ်င္း ပင္ေသရပါေစ၊ ကြၽန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္မည္သာျဖစ္ပါသည္။
ေထာင္ထဲ ေရာက္မွ ရ႐ွိေသာ ႏုိင္ငံေရးဗဟုသုတ ၊ ႏုိင္ငံေရးအျမင္မ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား ေ႐ွ႕အဖုိ႕တြင္ လမ္းမွန္ ကို ေ႐ွ႕ေဆာင္ေပးႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ အခြင့္သာေသာတစ္ေန႕တြင္ ျပဳခဲ့မွားေသာ လူသတ္ဝါဒ ႏုိင္ငံေရးအကုသုိလ္ႀကီးကို ဖံုးအုပ္သြားႏုိင္သည့္ ႏုိင္ငံေရးေကာင္းမႈရပ္မ်ားကို သက္စြန္႕ ႀကိဳးပမ္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
ဤမွ်ေလာက္ ဆုိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတာ္ေတာ္စံုေလာက္ၿပီဟုထင္ပါသည္။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ဇူလုိင္လ ၁၉ရက္ေန႕ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႕က်ဆံုးသည့္ေန႕ဆုိလွ်င္ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာပုိင္မ်ား ခြင့္ျပဳခ်က္ အရ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ လူသတ္ဝါဒ႐ႈတ္ခ်ပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့ေသာ ၃ႏွစ္အတြင္း ဇူလုိင္လ၁၉ရက္ေန႕ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ ၅ေဆာင္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ေဆာင္တည္း ေနၾကေသာ ကိုသုခႏွင့္ ခင္ေမာင္ရင္ တုိ႕သည္ အခမ္းအနားအတြက္ စားပြဲထမ္း၊ ခံုေ႐ႊ႕အလုပ္မွစ၍ လုပ္စရာ မ်ားကို ဝုိင္းလုပ္ေနၾက သည္ကို ေတြ႕ရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ကုိနီကုိလည္း အစည္းအေဝး၌ ေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႕သည္ ကုစားဘုိ႕ ခက္လွေသာ အျပစ္ဆုိးအတြက္ ေနာင္တ အႀကီးအက်ယ္ရလ်က္ ႐ွိသည္မွာလည္း ထင္႐ွားသည္။
ကိစၥႀကီးျဖစ္ပြားခါစက သူတုိ႕ကုိအစိမ္းလုိက္ ဝါးစားခ်င္သူမ်ားကလည္း ရန္မမူၾကေတာ့။ အားလံုးအေပါင္း အသင္းျဖစ္ေနၾက ေခ်ၿပီ။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ေတာင္းပန္ခ်က္။
ေ႐ွ႕ပုိင္းစာမ်က္ႏွာ မ်ား ႐ုိက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ကိုသုခ အစ္မ မစံတင့္ ပဌမခင္ပြန္း ဦးေဖျဖဴ အနိစၥ ေရာက္ၿပီဆုိသည္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ယခုတုိင္က်န္းမာစြာ႐ွိေၾကာင္းႏွင့္စာေရးလုိက္ပါသည္။မွားယြင္းသြားသည့္ အတြက္ မ်ားစြာဝမ္းနည္းပါသည္။
လူထုဦးလွ
၁၉၅၇ခုႏွစ္ စာေပဗိမာန္ စာပေဒသာဆုရစာအုပ္
''ေထာင္ႏွင့္လူသား'' လူထုဦးလွေရးသည္။
( စာမ်က္ႏွာ ၅၈ မွ ၁၃၁ထိ )
''ကြၽႏု္ပ္တုိ႕ အသက္႐ွင္ျခင္းကား အေရးမႀကီး၊
ဘယ္သုိ႕ အသက္႐ွင္မည္သာ အေရးႀကီးသည္။''
ေဘလီ
.
3 comments:
thank u for posting
thanks,ama.
Myatnoe
အရမ္းကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
ကုိယ္႕ဘာသာရွာဖတ္ဖုိ႕အခက္အခဲရွိတဲ႕စာေတြကုိ အစ္မဆီမွာဖတ္လုိက္ရလုိ႕ အထူးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။
Post a Comment