လုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ ပါဝင္ခဲ႔သူတဦး (ကိုသုခ) အပိုင္း (၁)

လုပ္ႀကံမႈႀကီးတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူတစ္ဦး
ကိုသုခ (အသက္ ၄၁ ႏွစ္တြင္း)

စာေရးသူ - လူထု ဦးလွ

ဗမာၿပည္ ႏိုင္ငံေရးရာဇ၀င္တြင္ မႀကံဳဖူး၊ မႀကားဖူးေအာင္ အထိနာလိုက္ရသည့္ လုပ္ႀကံမႈႀကီးကို လူတိုင္း လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ မွတ္မိေနႀကလိမ့္ဦးမည္ဟု ယူဆပါသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမွဴးၿပဳေသာ တိုင္းၿပည္ေခါင္းေဆာင္ ၀န္ႀကီးမ်ားကို ဦးေစာတို႕ လူစုက ရက္ရက္ စက္စက္ လုပ္ႀကံ သတ္ၿဖတ္သည့္ အမႈအခင္းႀကီးကို ဆိုလုိပါသည္။

ဤအမႈႀကီး ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ လူတိုင္းလိုလို စိတ္၀င္စားသည့္နည္းတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမွန္ကို သိလိုသၿဖင့္ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီးအတြင္း ၃ ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ေနထိုင္ရစဥ္ ထိုအမႈႏွင့္ ပတ္သက္    ၍ တစ္သက္တစ္ကၽြန္း အၿပစ္ေပး ခံေနႀကရေသာ ခင္ေမာင္ရင္၊ ကိုနီ၊ ကိုသုခတို႕ႏွင့္ စကားစၿမည္ ေၿပာခြင့္၊ ၎တို႕အား ေမးၿမန္းခြင့္ ရရွိခဲ့သၿဖင့္ သတင္းစားမ်ားတြင္ မပါေသးသည့္ ထုိလုပ္ႀကံမႈႀကီးႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ၿဖစ္ေသာ အေႀကာင္း အရာ အခ်က္အလက္ မ်ားကို ထပ္မံသိရွိခဲ့ရပါသည္။
 

ထို႕ၿပင္ လူတစ္ေယာက္သည္ ဤကဲ့သို႕ေသာ မႈႀကီးခင္းႀကီးတြင္ ဘယ္သို႕ေသာ အေႀကာင္းမ်ားေႀကာင့္ ပါ၀င္ခဲ့ ရသည္ ဆိုသည့္ အေႀကာင္းကိုလည္း ေလ့လာလိုသၿဖင့္ ကိုသုခအား မိဘမိ်ဳးရိုးမွစ၍ လူ႕ဘ၀ ေရာက္လာပံု၊ ပညာသင္ယူခဲ့ရပံု၊ လူ႕ေလာကတြင္ ႀကီးၿပင္းလာခဲ့ပံု၊ ဤအမႈႀကီးတြင္ မည္သို႕မည္ပံု ပါ၀င္ လာခဲ့ရပံု မ်ားကို ေၿပာၿပရန္ ေတာင္းပန္သၿဖင့္ ကိုသုခသည္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေၿပာၿပရွာပါသည္။
ကိုသုခ ေၿပာၿပသည္မ်ားကို ကၽြႏ္ေတာ္က ႀကိဳတင္ေ၀ဖန္ၿခင္း မၿပဳလိုပါ။ မူရင္းအတိုင္း ယခု တင္ၿပ လိုက္သည္ ၿဖစ္ရာ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြမ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ကို ေလ့လာေသာ သေဘာၿဖင့္ အခ်ိန္ ယူ၍ က်က်နန ဖတ္ရႈ ေစလုိပါသည္။

စာေရးသူ

ကိုသုခ ေၿပာၿပသည္မွာ-

ကၽြန္ေတာ္၏ အေဖက အထက္သားပါ။ ၿမင္းၿခံခရိုင္ တလုပ္ၿမိဳ႕က ၿဖစ္ပါသည္။ အေဖ့ အေမက ေဒၚငယ္မပါ။ အေဖ့ နာမည္ကေတာ့ ဦးေမွာ  ၿဖစ္ပါသည္။ ဦးေမွာ္ႏွင့္ သူရဲ၀န္ကေတာ္ ေဒၚေရမယ္မွာ ေမာင္ႏွမ တစ္၀မ္းကြဲ ေတာ္ပါသည္။ သူရဲ၀န္သည္ ၿမင္ကြန္း ၿမင္းခုန္တိုင္ အေရးေတာ္အခါက မင္းတုန္းမင္းဘက္က လိုက္  ၍ တိုက္သူ ၿဖစ္ပါသည္။
 

အေဖ့ အစ္ကိုက ဦးေရေဘာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ အေဖ ႏွင့္ ဘႀကီးတို႕မွာ တိုင္းၿပည္အေၿခအေနေႀကာင့္ တစ္ေႀကာင္း၊ အလုပ္ အဆင္မေၿပမႈမ်ားေႀကာင့္ တစ္ေႀကာင္း အလြန္ပင္ဆင္းရဲႀကပါသည္။
ရပ္ရြာမွာ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ အေၿခအေနဆိုးေသာေႀကာင့္ ဦးေရြေဘာ္ႏွင့္ ဦးေမွာ္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ လည္းေအာက္ၿပည္သို႕ ထြက္ခဲ့ႀကပါသည္။ ေၿခက်င္ေလွ်ာက္ သည့္အခါ ေလွ်ာက္၊ ေလွရသည့္ အခါ ေလွႏွင့္ ဆင္းခဲ့ႀကရင္းလမ္းတြင္ ရပ္နားၿပီး အလုပ္အကိုင္မ်ားလုပ္ရသည့္ အခါလည္း လုပ္ႀက ရပါသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ ေအာက္ၿမန္မာၿပည္ ၿမစ္၀ကၽြန္းေပၚ က်ိဳက္လတ္နယ္ သို႕ ေရာက္လာ ႀကပါသည္။ ထိုေဒသမွာ ထိုစဥ္အခါက လယ္ယာေၿမေကာင္းေကာင္း မရွိေသးပါ။ သစ္ေတာ ကိုင္းေတာႀကီး သာၿဖစ္ပါသည္။ သစ္ပင္ေတြ လွဲ၊ ေတာခုတ္၊ ဂရန္ယူ၊ ၃ ႏွစ္ဆိုလွ်င္ ဓားမဦးခ် လုပ္ကိုင္သူ ပိုင္ပါသည္။
ဤနည္းေကာင္းကို ေတြ႕ႀကရာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ အထက္ ၿပန္သြားၿပီး ေဆြမ်ိဳးေတြကို ေခၚခဲ့ႀက ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က သီေပါမင္း မပါေသးပါ။ သစ္ပင္ေတြလွဲလိုက္သည့္အခါ ေမ်ာက္ေတြ၊ ႀကက္တူေရြးေတြ ေၿပးလႊား ပ်ံသန္း ႀကသည္ ဟု ဆိုႀကပါသည္။

၁၂၄၇ ခု သီေပါဘုရင္ ပါေတာ္မူေသာ ႏွစ္တြင္ အေမတို႕ကလည္း မိဘ ေဆြမိ်ဳးမ်ားႏွင့္အတူ ေအာက္ၿပည္ သို႕ေရာက္လာပါသည္။ ထိုအခါက အေမမွာ ၂ ႏွစ္သမီးသာရွိပါေသးသည္။ ဇာတိကေတာ့ ႏြားထိုးႀကီးနယ္ ေကြရြာ ကပါ။

အေဖႏွင့္ အေမမွာ ေအာက္တြင္ လာေရာက္ ဆံုစည္းမိႀကၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ အေဖက အေမ့ထက္ အသက္္ အမ်ားႀကီး ႀကီးပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ႀကီးပါသည္။
အေဖ၏ ပထမ အိမ္ေထာင္မွာ ေဒၚယု ၿဖစ္ပါသည္။ မ၀က္ႏွင့္ ကိုေရႊသီး ဆိုေသာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ထြန္းကား ပါသည္။ မ၀က္မွာ ငယ္စဥ္ကပင္ ေသဆံုးသြားပါသည္။
ေဒၚယု ၏ လက္ထက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ သိရသေလာက္စီးပြားေရးက အသင့္အတင့္သာလွ်င္ တက္ပါ ေသးသည္။ အေဖမွာ အလြန္ကပ္ေစးႏွဲသူ ၿဖစ္ပါသည္။ ဟင္းတြင္ ဆီပါလွ်င္ ေဒၚယုကို ထေထာင္း သည္ဟု အဆို ရွိပါသည္။ 'ဆီပါရင္ မြဲေရာေပါ့ဟဲ့' ဟု ႀကိမ္းေမာင္းေလ့ရွိေႀကာင္းလည္း ေၿပာႀကပါသည္။

ေဒၚယုေသဆံုးသြားသည့္ေနာက္ ဦးေမွာ္သည္ က်ံဳေပ်ာ္သူေဒၚက်င္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပန္ပါသည္။ ေဒၚက်င္ႏွင့္ အစံတင့္ ဆိုေသာ သမီးတစ္ေယာက္ ထြန္းကားပါသည္။ အစ္မ မစံတင့္ယခု ရွိပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လယ္ဧက အေတာ္အသင္ ့စီးပြားတက္လာပါသည္။ ေဒၚက်င္ႏွင့္ ေပါင္းရေသာ ႏွစ္မွာမမ်ားလွပါ။

ေဒၚက်င္ ဆံုးၿပီးသည့္ေနာက္ ေဒၚသာယာႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ပါသည္။ ေဒၚသာယာႏွင့္ သား သံုးေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ ထြန္းကားရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ တတိယသားၿဖစ္ပါသည္။ ယခုကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္သာ က်န္ ပါေတာ့သည္။ အေမႏွင့္ ေပါင္းေသာ ၁၀ ႏွစ္အတြင္းတြင္ စီးပြားအလြန္ပင္ တက္ပါသည္။ အလွဴႀကီးမ်ားလည္း ေပးပါသည္။ ေက်ာင္း၊ ေရတြင္း၊ ေရကန္မ်ားကို ရြာတကာ ရပ္တကာမွာ ေဆာက္လုပ္ တူးေဖာ္ လွဴဒါန္းပါသည္။ ရာ၀င္အိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ဆီေတြ ေလွာင္ထားၿပီး ေရာင္းလည္း ေရာင္း၊ လွဴလည္း လွဴပါသည္။ အရပ္ထဲက လာေတာင္းလွ်င္လည္းေပးပါသည္။ ငယ္ငယ္က ကပ္ေစးႏွဲသေလာက္ ႀကီးလာေသာ အခါ လွဴပါသည္။ မိုးဦးက်လာေသာအခါ ေမ်ာတိုင္၊ ဓနိ၊ ၀ါးေတြ ပံုထားပါသည္။ ယူေသာ သူမ်ား က ကိုယ္တိုင္စာရင္းမွတ္ႀကရၿပီး ၿပန္ေပးလွ်င္လည္း ယူသည္၊ မေပးလွ်င္လည္း ဘာမွ မေၿပာပါ။

ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ဥတုသံုးပါးလံုး၌ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကနားဖ်င္းတဲႀကီး ထိုးထားၿပီး ထန္းလ်က္၊ ငါးေၿခာက္၊ ပဲေလွာ္၊ လက္ဖက္ေၿခာက္မ်ား အၿပည့္အစံု ထားပါသည္။ စားခ်င္သူ စားဆိုေသာ သေဘာပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ဒူးရင္းယို တို႕၊ ဟာလပါ တို႕ ပါသည့္အခါ ပါပါေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်းရြာမ်ားမွာ ဓားၿပပူပါသည္။ အေဖ ကေတာ့ ေသနတ္လိုင္စင္လည္း မေတာင္း၊ ေသနတ္လည္း မေဆာင္ပါ။ အိမ္ကိုလည္း ေန႕ ညဥ့္ တံခါးပိတ္ သည္ မရွိလွပါ။ အၿမဲပင္ တံခါးဖြင့္ထားပါသည္။

အေဖတို႕၊ အေမတို႕ ေနေသာ က်ဳိက္လတ္ႏွင့္ ၁၀ မိုင္ခန္႕ေ၀းသည့္ ပရိုက္အေနာက္စုရြာတြင္ ပ်ဥ္ေထာင္၊ သြပ္မိုးအိမ္ ေတြ အမ်ားႀကီး အေဖက ေဆာက္ထားပါသည္။ လယ္လုပ္သူေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ ထိုအိမ္ေပၚ တက္ၿပီး ေနႀကပါသည္။ အေဖ ေသဆံုးေသာ အခ်ိန္တြင္ထိုအိမ္မ်ားကို ေနထိုင္သူမ်ားက ပိုင္ႀကပါသည္။ အေမတို႕ ကလည္း ဘာမွမေၿပာႀကေတာ့ပါ။

၀က္သား ေရာင္းေသာ တရုတ္မ်ား၊ သမန္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လာလွ်င္ တစ္ရြာလံုးဘယ္သူ ဆင္းယူယူ အလွဴႀကီး ေပးလိုက္ပါသည္။ တရုတ္မ်ား္က စာ ရင္း မွတ္ထားၿပီး အေဖ့ထံတြင္ ေငြရွင္းရပါသည္။ ငါးသည္မ်ား ေလွ၀မ္း ၿပည့္မွ် တင္လာလွ်င္ ငါးေလွကို ဆင္းႀကည့္ပါသည္။ အရွင္ေတြမ်ားသည္ကို ေတြ႕က- " အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္လဲ၊ ဘယ္ေစ်းလဲ" ေမးၿပီး ေလွနံကို နင္းေမွာက္ပစ္ပါသည္။ အရွင္ေတြကို လႊတ္    ၍ အေသ ေတြ ကို အလွဴလုပ္ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။

ရြာအနီးအနားက အင္းမ်ားကို အားလံုး ေလလံအုပ္ဆြဲထားၿပီး ငါးမ်ားကို ေဘးမဲ့ေပးထားပါသည္။ သူ ေလလံႀကိဳးဆြဲ ထားေသာေႀကာင့္ သူေသၿပီး ၇ ႏွစ္အထိ အစိုးရက ေလလံမပစ္ႏုိင္ပါ။ ဘယ္သူမွ အင္း မလုပ္ ရပါ။
က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ ၁၁ ၿဖတ္လမ္း က ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးထဲတြင္ ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ၿပီး လွဴသည္။ က်ိဳက္လတ္ ဘုရားႀကီး ၀င္သည့္ ေစာင္းတန္းႀကီး ကို ၿမိဳ႕က တစ္၀က္၊ သူက တစ္၀က္ ေငြထည့္ၿပီး ေဆာက္လုပ္္ လွဴဒါန္း ခဲ့သည္။ ဘုရားႀကီးထဲတြင္ တံခြန္တိုင္ႀကီး တစ္လံုးလည္း လွဴသည္။

ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ေအာက္သမံတလင္းခံ တိုက္ခံ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးအိမ္ ၃၀ ခန္႕ ေဆာက္သည္။ မိတ္ေဆြေတြ အသိ အကၽြမ္း ေတြက အေဖ့ကို ေၿပာၿပီး ေနႀကသည္ က မ်ားသည္။
၁၂၈၀ ၿပည့္ႏွစ္ အသက္ ၆၇ ႏွစ္မွာ အေဖ ဆံုးပါးသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္မွာ ၄ ႏွစ္သာသာ ကေလး သာ ရွိပါေသးသည္။ အေဖ ဆံုးခ်ိန္မွာ အၿခားအစ္ကိုတစ္ေယာက္ႏွင့္ အေဖတူ အေမတူ ေမြးခ်င္း အရင္း ႏွစ္ေယာက္ သာ က်န္ပါေသးသည္။

ေဒၚယုႏွင့္ ရေသာ သာ ကိုေရႊသီးမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း မေနပါ။ က်ိဳက္လတ္တြင္ ရန္ကုန္ မွ ဆရာတစ္ေယာက္ ေခၚထားၿပီး အိမ္တစ္လံုးႏွင့္သားကို စာသင္ေစရာတြင္လည္း ေလွ်ာက္လည္ ၍သာ ေနပါသည္။ အေဖကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ကေလး မထီေလးစားလုပ္ပါသည္။ ထိုသားကို အေဖ အသက္ ရွိစဥ္ ကတည္း က က်ိဳက္လတ္မွာ အိမ္တစ္လံုး ေပးထားပါသည္။ တၿခားစီ ေနပါသည္။ လယ္ေတြ ဘာေတြ လည္း ေပးထားပါသည္။

ေႏြရာသီ စပါးသိမ္းရန္ အေဖႏွင့္ အေမ ေတာသြားရင္းအေဖက က်ိဳက္လတ္မွာ ကိစၥရွိသၿဖင့္ ကိ်ဳက္လတ္ ကို ဆက္အသြား၊ ၀မ္းေရာဂါ ၿဖစ္ေနႀကေသာအခ်ိန္ ၿဖစ္၍ အေဖ့ကို ၀မ္းေရာဂါ ကူးစက္ပါသည္။ အေမ လိုက္သြားရာသံုးရက္ သာ အသက္မီလိုက္ပါသည္။ အေမက ရိုး၍ အလြန္ပူပင္တတ္ပါသည္။ အစ္ကို ကိုေရႊသီး က အေမ့ကို ေတာၿပန္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ၇ ရက္ၿပည့္ ဆြမ္းသြတ္ၿပီးေသာအခါ သူက ေသာ့ရေအာင္  ယူထား ကာ ေရွ႕က သမန္ႏွင့္ သြားပါသည္။

မီးခံေသတၱာထဲက စာခ်ဳပ္ႏွင့္ ေရႊ၊ ေငြ၊ စိန္ေတြ ယူၿပီးယူနီေဖာင္းေသတၱာႏွင့္ ထည့္၍ အခန္းတစ္ခန္းထဲ စုထားကာ အပိုင္စီးထားပါေတာ့သည္။ အိပ္လည္း စိတ္မခ်ရ၊ စားလည္း စိတ္မခ်ရေသာ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ တစ္ေတြ မွာ ထမင္းစားလွ်င္ပင္ ေဆးခတ္မွာ ေႀကာက္၍ ထမင္းပြဲ ကို လဲၿပီးမွ စားရဲႀကပါသည္။
"ေမာင္ေရႊသီး ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ တို႕ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ေပးပါ" ဟု အေမက ဆိုသည္ကိုလည္း သူက လက္မခံပါ။ ေနာက္ဆံုး အစ္မအိမ္ သို႕ သားႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး လက္ခ်ည္း ဆင္းသြား ရပါသည္။

အပိုင္း (၂) ဆက္ရန္

စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း ဂ်ဴလိုင္ ၂ဝ၁ဝ

.