ၾကယ္နီ အပိုင္း (၂)

အခန္း (၅)

ေနကား တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာၿပီျဖစ္ရာ ေနျခည္မွာလည္း ရင့္သည္ထက္ ရင့္လာသည္။ တဖဲြ ဖဲြႏွင့္ ထူထပ္စြာ က်လာေနေသာ ျမဴႏွင္းမ်ားသည္ ဖ႐ုိဖရဲႏွင့္ ၿပိဳကဲြေပ်ာက္လြင့္ရေခ်ၿပီ။ အေအးဒီဂရီမွာ တျဖည္းျဖည္း က်ဆင္းေန၍ အပူဒီဂရီက တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာေနသည္။
ကုိေဒါင္းစိန္ ခ်ံဳေပၚေပးျဖင့္ အေႂကြးယူထားေသာ အရက္ ၆ ပုလင္းကား တက္တက္ေျပာင္ေလၿပီ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔လုပ္ငန္းကုိ စရန္ ျပင္ဆင္ၾက၏။ လုပ္ငန္းတာ၀န္ကုိလည္း ခဲြေ၀ၾက၏။ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးက ေရငုပ္ကာ ပုိက္ကုိ က်ဥ္းလာခ်ိန္တြင္ ပုိက္႐ွင္ ကုိေပါက္တူးႏွင့္ ကုိေဒါင္းစိန္က ပုိက္ လက္နား တုိင္မ်ားကုိ လုိက္ေပးရမည္။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္တုိ႔ ကေတာ့ အတုိအထြာ လုိအပ္ေသာ ေနရာမ်ား၌ ျဖည့္စြက္ ကူညီေပးၾကရမည္။ ဤသုိ႔ လုပ္ငန္းတာ၀န္ကုိ ခဲြေ၀ သတ္မွတ္ ထားၾက၏။

ခ်မ္းေအးလွသည့္ ေဆာင္းကာလ နံနက္ခင္း၌ပင္ အက်ႌမ၀တ္ဘဲ ေက်ာေျပာင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ျဖစ္ေနၾက ေသာ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးသည္ ခါးေတာင္းကုိ ေျမႇာင္လွေအာင္ က်ိဳက္၍ ပုိက္၀ုိင္းထားေသာ ခ်ံဳအတြင္း ေရထဲသုိ႔ ခုန္ဆင္းလုိက္ၾက၏။ ေနာက္ ေရလယ္ဘက္ဆီ၌ ႐ွိေနေသာ ဂုန္နီပုိက္အစပ္သုိ႔ ကူးယက္သြားကာ ေရေအာက္သုိ႔ စုပ္ခနဲ ငုပ္သြားၾက၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရလယ္ဘက္မွ ဂုန္နီပုိက္အစပ္မွာ တဆတ္ဆတ္ ယိမ္းထုိး လႈပ္႐ွား ေနၿပီးေနာက္ ကမ္းစပ္ဘက္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္း ေ႐ြ႕မွန္းမသိ ေ႐ြ႕လာ၏။ ပုိက္၀ုိင္း ထားေသာ ခ်ံဳအျပင္ဘက္ ေရထဲတြင္ကား ေလွႀကီးတစ္စင္းေပၚတြင္ ကုိေဒါင္းစိန္က ပဲ့ကုိင္ေပး၍၊ ပုိက္႐ွင္ ကုိေပါက္တူး က ေလွဦး၌ရပ္ကာ ေ႐ြ႕လ်ားသြားေသာ ဂုန္နီပုိက္အနီးမွ လက္နားတုိင္ကုိ ႏုတ္ၿပီး ဂုန္နီပုိက္ ေ႐ြ႕လ်ား သြားသေလာက္ လက္နားတုိင္ကုိ အလုိက္သင့္ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းစုိက္ထူေပးေနရ၏။

၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာမွ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးမွာ တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေပၚလာ၏။ သူတုိ႔သည္ ေအာင့္ထားရေသာ ၀င္သက္ ကုိ အ၀႐ွဴသြင္းလုိက္ၿပီးေနာက္မွ ဂုန္နီပုိက္အျပင္ဘက္၌ ႐ွိေနေသာ ကုိေဒါင္းစိန္အား ေအာ္ဟစ္ ေျပာလုိက္၏။

' ေဟ့ ေဒါင္းစိန္ရဲ႕၊ မင္းခ်ံဳထဲ ငါးမ်ိဳးကုိ စံုလုိ႔ပါကလားကြယ့္၊ ခါတုိင္း ပါေနက် ငါးပတ္၊ ငါးရံ႕၊ ဒုိး၊ ေခါင္းျပတ္နဲ႔ ေကာင္ေသးငါးေတြကုိေတာ့ ဖယ္ထားလုိက္ပါဦး၊ ငါးဖယ္ေတြကလည္း ေအာတုိက္ေန တာပဲကြ၊ ငါးက်ည္းေတြဆုိတာလည္း ပုိက္ေအာက္ေျခက သံႀကိဳးနားမွာ ပုိစုေနလုိ႔ ပုိက္သိမ္းရတာ တယ္မလြယ္ ဘူးကြာ၊ အခုပဲ တုိ႔လက္ကုိ ငါးက်ည္းႏွစ္ခ်က္စီေလာက္ အစူးခံလုိက္ရၿပီကြ၊ မင္း ေကာ္သေလာက္ တုိ႔ ေရငုပ္ သမား ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ခုိက္မွာပါပဲကြာ'

သူတုိ႔သည္ စကားအဆံုးတြင္ ' ဒီမွာ ၾကည့္စမ္းပါဦး' ဟု ေနာက္ဘက္တြယ္ကပ္တက္ကာ ငါးက်ည္း စူးထား သျဖင့္ ေသြးရဲရဲျဖစ္ေနေသာ သူတုိ႔လက္မ်ားကုိ ေျမႇာက္ျပလုိက္၏။ ကုိေဒါင္းစိန္ ကား ေရငုပ္သမား ႏွစ္ဦး အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေသာ္လည္း သူ႔ခ်ံဳထဲ ငါးမ်ိဳးစံု႐ိွ႐ံုမက ငါးေပါ မ်ားေၾကာင္း သိရ၍ ၀မ္းသာ သြားမိ၏။ ၀မ္းသာရာမွပင္ ငါးက်ည္းစူး၍ ပုိက္ကုိ ၿပီးစလြယ္ သိမ္းလုိက္မည္ကုိလည္း တစ္ဖက္မွ စုိးရိမ္ မကင္းျဖစ္လာ ျပန္ေသာေၾကင့္ အေရးတႀကီး ေတာင္းပန္လုိက္ရ၏။

' ငါးက်ည္းစူးလုိ႔ဆုိၿပီး အဲဒီငါးက်ည္းေတြကုိ မလႊတ္ပစ္ခဲ့ပါနဲ႔ဗ်ာ ေနာ္ အဲဒီ ငါးက်ည္းေတြပါ ပါေအာင္ တစ္ဆိတ္ကေလး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သိမ္းေပးပါလားဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔အတြက္လည္း မနည္းေစ ရပါဘူး။ ခါတုိင္း ခ်ံဳတစ္ခ်ံဳ ကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေရငုပ္ခ ပုိက္သိမ္းခ ေငြႏွစ္က်ပ္ရတယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဦးကုိ ငါးက်ပ္ အထိ တုိးေပးပါ့မယ္၊ အရက္ကုိလည္း အ၀တုိက္ပါ့မယ္ဗ်ာ'
ေရငုပ္သမား ႏွစ္ဦးက သူ႔စကားကုိ သေဘာက်သြားသလုိ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လုိက္ၾက၏။

သူ၏ စုိးရိမ္စိတ္ကေလး ေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ စကားျပန္ၾကားလုိက္၏။
' ေဟ့ ေဒါင္းစိန္ရဲ႕၊ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကုိ မင္းေမ့သြားၿပီထင္တယ္၊ မွတ္ထားကြ၊ တစ္ေယာက္က ' တင္က်ီး' တဲ့၊ တစ္ေယာက္က ' နံက႐ုိင္း' တဲ့။ တင္က်ီး ငွက္မ်ားဟာ ေရငုပ္သန္ ၿပီး ငါးဖမ္းက်င္လည္သလုိ၊ နံက႐ုိင္းအမည္႐ွိတဲ့ ကၽြဲသတၱ၀ါမ်ားဟာလည္း အင္မတန္ေရႀကိဳက္တဲ့ အေကာင္မ်ိဳးဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဒီနာမည္ေတြကုိ တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ယူထားၾကတာပဲကြ။ ငါးက်ည္းစူးလုိ႔ ငါးက်ည္းကုိ အ႐ံႈးေပးရမယ္ဆုိရင္ ရာဇ၀င္႐ုိင္းေတာ့မေပါ့ကြာ၊ ေႁမြေဆးထုိးတဲ့ေနရာ မွာ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ဦးၾသဘာသရဲ႕ တပည့္အစစ္ေတြမုိ႔ ငါးက်ည္းအဆိပ္ ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ထားတယ္ကြ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မင္း စိတ္ေအးေအးသာ ထားေန၊ တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ မက်န္ေအာင္ သိမ္းေပးမယ္၊ ေရငုပ္ ပုိက္သိမ္းခကုိလည္း တုိးေပးဖုိ႔ မလုိပါဘူး၊ ခါတုိင္း ေပးေနက် တစ္ေယာက္ ႏွစ္က်ပ္ပဲ ေပးပါ၊ ဒါေပမဲ့ အရက္ကုိေတာ့ အ၀တုိက္ရလိမ့္မယ္ကြ၊ ခုလုိ ေအးပံုမ်ိဳး၊ ခုလုိ ငါးက်ည္း စူးပံုမ်ိဳးနဲ႔ဆုိရင္ အရက္မကူဘဲ မျဖစ္ဘူးဆုိတာ မင္း သိတဲ့အတုိင္းပဲ ေဟ့'

' အုိ စိတ္ခ်၊ အရက္ဆုိတာ ဆန္းတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔လုိသေလာက္ ရပါေစ့မယ္၊ ေျပာေနရင္ ၾကာတယ္ဗ်ာ၊ ဗ်ိဳ႕ ကုိလူေမာင္၊ အမိႈင့္ဆုိင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလုိ႔ ဆုိၿပီး အရက္ ငါးပုလင္း ေလာက္ထပ္ၿပီး သြားယူထားလုိက္စမ္းပါဗ်ာ'
ကုိေဒါင္းစိန္က သူတုိ႔အား ကတိေပး႐ံုမွ်မက လက္ေတြ႕ပင္ လုပ္ျပလုိက္သျဖင့္ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦး မွာ ေက်နပ္သြားကာ ေရေအာက္သုိ႔ စုပ္ခနဲ ငုပ္သြားၾကျပန္၏။ သူတုိ႔ တစ္ႀကိမ္ငုပ္လွ်င္ ပုိက္မွာလည္း ကမ္းစပ္သုိ႔ အနည္းငယ္ ေ႐ြ႕လ်ားလာသည္ျဖစ္ရာ ပုိက္လက္နားတုိင္ကုိလည္း တစ္ ႀကိမ္ ထပ္လုိက္ ေပးရ၏။ သည္လုိႏွင့္ ေရငုပ္လုိက္၊ ပုိက္ အနည္းငယ္ေ႐ႊ႕လုိက္၊ လက္နားတုိင္ကုိ လုိက္ေပးလုိက္ႏွင့္ ပုိက္အ၀ုိင္း မွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ က်ဥ္းေျမာင္းလာသည္။

ပုိက္အ၀န္းအ၀ုိင္း က်ဥ္းေျမာင္းလာေလေလ ငါးမ်ားက လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ခုန္ေလေလ ျဖစ္ေနရာ တေျဖာင္း ေျဖာင္းႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ငါးေပၚငါးလြင့္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ငါးပတ္၊ ငါးဖယ္ ေအာင္း၊ ငါးျမစ္ခ်င္း၊ ငါးဒိန္းလံုးက ပုိ၍ခုန္သည္။ တန္းျမင့္ခုန္ ၿပိဳင္ပဲြတြင္ ဗုိလ္ဆဲြေနေသာ ငါးပတ္ မ်ားမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ပုိက္ကုိ ေက်ာ္လြန္ေအာင္ ခုန္ႏုိင္စြမ္းသျဖင့္ ပုိက္အျပင္ဘက္ ေရထဲသုိ႔က်ကာ လြတ္ေျမာက္သြား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိေလးဖုိးကြန္႔က ပုိက္ပတ္လည္တစ္ေလွ်ာက္ ေလွႀကီးမ်ား ဆုိက္ကပ္ထားကာ ခုန္စင္အျဖစ္ ခံထားရ၏။ ပုိက္ကုိေက်ာ္လြန္ၿပီး က်လာေသာ ငါးပတ္မ်ားမွာ ထုိေလွႀကီးမ်ားထဲသုိ႔ ေရာက္ကာ ႐ုိက္ႏွက္ဖမ္းဆီးျခင္း ခံရေတာ့၏။`

ဤနည္းျဖင့္ ငါးပတ္ဆယ္ေကာင္ခန္႔ ရမိထားသည္။ ဤငါးပတ္မ်ားထဲမွ အႀကီးဆံုးတစ္ေကာင္ကုိ ေ႐ြးခ်ယ္၍ ကုိေဒါင္းစိန္က သူ႔သားဒီလံုးႏွင့္ မယ္စိန္ထံ အပုိ႔လႊတ္လုိက္သည္။ ဤငါးပတ္ကုိ ဟင္း ေကာင္းေကာင္း ခ်က္ၿပီး ယူလာရန္လည္း အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။

(၆)

ေနကား အေတာ္ျမင့္တက္လာေပၿပီ။ ခန္႔မွန္းေျခအားျဖင့္ နံနက္ ၁၀ နာရီေလာက္႐ွိၿပီဟု သူတုိ႔ ခန္႔မွန္း ၾကသည္။ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးကား ပန္းလွေခ်ၿပီ။ နံနက္ ၇ နာရီေလာက္က စ၍ ယခု ၁၀ နာရီခန္႔အထိ ၃ နာရီ လံုးလံုး ေအးျမလွေသာ ေရထဲသုိ႔ဆင္းကာ တငုပ္တည္း ငုပ္ေနၾကရသည္ျဖစ္ရာ၊ သူတုိ႔တစ္ကုိယ္လံုး ေအးစက္ ၍ သူတုိ႔နားမွာ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ကုိက္ခဲ လ်က္႐ွိေခ်ၿပီ။ ငါးက်ည္းစူးတာေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ ဟု ဆုိေသာ္လည္း ငါးက်ည္းအထပ္ထပ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ စူးထားသျဖင့္ သူတုိ႔တစ္ကုိယ္လံုး ထံုက်ဥ္ ကုိက္ခဲ ေစသည္။ သူတုိ႔ကား ပန္းလွပါၿပီ။ သူတုိ႔၏ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ပုိက္အ၀န္းအ၀ုိင္းမွာ အေတာ္ပင္ က်ဥ္းေျမာင္းလာၿပီျဖစ္၍ သူတုိ႔အဖုိ႔ အနားယူရန္ အခ်ိန္တန္ေနပါၿပီ။

ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးႏွင့္ ပုိက္လက္နားတုိင္ လုိက္ေနေသာ ကုိေပါက္တူးႏွင့္ ကုိေဒါင္းစိန္၊ ငါးပတ္ခုန္ စင္ခံေနၾကေသာ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္တုိ႔ပါ အနားယူၾကရန္ ကုန္းေပၚ တက္လာၾက၏။ ေရငုပ္ သမားႏွစ္ဦး မွာ မီးပံုအနီးသု႔ ေျပးကာ မီးထုိင္လံႈရင္း ' အရက္ေပးပါ ... အရက္ေပးပါ' ဟု ေအာ္ ဟစ္ေနၾက၏။ ကုိေဒါင္းစိန္ ကလည္း အလုိက္သိစြာပင္ ကုိလူေမာင္ ယူလာေသာ အရက္ငါးပုလင္းထဲမွ ႏွစ္ပုလင္းကုိ ခ်က္ခ်င္း ယူေပးလုိက္၏။

ႏွစ္ေယာက္သား စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာႏုိင္ဘဲ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ အရက္ ပုလင္းကုိကုိင္က ပုလင္းလုိက္ ေမာ့ခ်ၾက၏။ ဤမွ် ျပင္းလွေသာ မီးေတာက္အရက္ကုိပင္ အရပ္ အနားမ႐ွိဘဲ တစ္႐ွိန္တည္း တစ္ပုလင္းလံုး ေျပာင္ေအာင္ ပုလင္းလုိက္ ေမာ့ခ်ႏုိင္ျခင္းမွာ အံ့ဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။ ေမာ့ၿပီး၍ လြတ္သြားေသာ ပုလင္းခံြကုိ ပစ္ခ်လုိက္ၿပီးေနာက္ ေမးဖ်ားမွ ယုိစီးက် လာေသာ အရက္ အနည္းငယ္ ကုိ လက္ႏွင့္သုတ္ပစ္ရင္း ' ဟား ' ဟုၿပိဳင္တူ သက္မႀကီး ခ်လုိက္ၾက၏။

သည္ေတာ့မွ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးမွာ ေနသာထုိင္သာ ႐ွိသြားပံုရၾက၏။ သူတုိ႔တစ္ကိုယ္လံုး ႏံြႏွစ္မ်ား ေပက်ံ လ်က္ ႐ွိသျဖင့္ ႏံြလူးထားေသာ ကၽြဲႀကီးမ်ားလားဟု ထင္မွားေလာက္သည္။
ကုိေဒါင္းစိန္ကေတာ့ ယခုထက္တုိင္ ထမင္းပုိ႔ မေရာက္ေသးေသာ မယ္စိန္အား ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာႏွင့္ ေမာေနရ၏။ ထမင္းဆာလွ၍ မယ္စိန္အား ေမွ်ာ္ျခင္းမဟုတ္။ တေျဖာင္းေျဖာင္း တ၀ုန္း၀ုန္းျဖင့္ ဆူညံ ေနေအာင္ ငါးေပါမ်ားလွေသာ သူ႔ခ်ံဳကုိ မယ္စိန္အား ျပကာ ႂကြားခ်င္လွ၍ ျဖစ္သည္။

သူ ေမွ်ာ္ေနခုိက္မွာပင္ မယ္စိန္သည္ ထမင္းေတာင္းကုိ ေခါင္းတြင္ ႐ြက္ကာ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ေရာက္႐ွိလာသည္။ သူက မယ္စိန္ေခါင္းေပၚမွ ထမင္းေတာင္းကုိ ေအာက္သုိ႔ ခ်ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္၊ မယ္စိန္သည္ ပုိက္၀ုိင္းထားေသာ ခ်ံဳ႐ွိရာသုိ႔ အေျပးသြားၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေက်နပ္သြား သလုိ မ်က္ႏွာ မွာ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးျဖစ္သြား၏။

ထမင္းပဲြကုိ ျပင္ဆင္ကာ ၀ုိင္းဖဲြ႕၍ စားၾက၏။ မယ္စိန္ ပန္းကန္ျပားမ႐ွိသျဖင့္ ငွက္ေပ်ာ႐ြက္မ်ားကုိ ခင္းကာ ထမင္းပံုၿပီး စားၾက၏။ မယ္စိန္က ငါးပတ္ခ်ဥ္ရည္ဟင္းကေလး ခ်က္လာသည္။ သူတုိ႔သည္ ဟင္းရည္ကုိ လက္ၾကား မွ ယုိက်သည့္တုိင္ေအာင္ ခပ္မ်ားမ်ားဆမ္းကာ ႀကီးစြာေသာ အလုပ္အေလြးျဖင့္ ၿမိန္႐ွက္စြာ စားေသာက္ၾကသည္။

ထမင္းစားေသာက္ၿပီးၾကေသာအခါ ေခတၱမွ် ထမင္းလံုးစီရင္း အနားယူၾကၿပီးေနာက္ လုပ္ငန္းကုိ ဆက္ၾကျပန္၏။ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးက ေရထဲခုန္ဆင္းကာ ေရငုပ္၍ပုိက္ကုိသိမ္း၏။ ကုိေဒါင္းစိန္နဲ႔ ကုိေပါက္တူး က ပုိက္လက္နားတုိင္ လုိက္ေဖာ္၏။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္က ခုန္ထြက္လာ ေသာ ငါးပတ္ႀကီး မ်ားကုိ ဖမ္းရန္ ခုန္စင္ခံၾက၏။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ဂုန္နီပုိက္အနီးသုိ႔ ကြန္ေလွႏွစ္စင္း ေရာက္လာသည္။ ဤကြန္ေလွႏွစ္စင္းကား ပုိက္ သိမ္းရာ တြင္ ပါမသြားဘဲ လြတ္က်န္ရစ္ေသာ ငါးမ်ားကုိ ပုိက္အျပင္ဘက္မွေန၍ ကြန္ျဖင့္ ပစ္ဖမ္းရန္ ေရာက္႐ွိ လာျခင္းျဖစ္သည္။

ကြန္ေလွ ႏွစ္စင္းမွ ကြန္သမားႏွစ္ဦးသည္ သူတုိ႔၏ ကြန္မ်ားကုိ ၀င့္၍ ဂုန္နီပုိက္အနီးသုိ႔ ကပ္က်သြား ေအာင္ ပစ္ႀကဲလုိက္ၾကသည္။ သူတုိ႔၏ ကြန္မ်ားကုိ အတန္ၾကာေအာင္ ေရထဲ၌စိမ္ ထားၿပီးေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း ဆဲြေဖာ္လုိက္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႏွင့္ကား ကြာ ေ၀းလွသည္။ သူတုိ႔၏ ကြန္ထဲတြင္ ငါးက်ည္း သံုးေလးေကာင္ႏွင့္ အျခားငါး အနည္းအက်ဥ္းမွ တစ္ပါး ဟုတ္ဟုတ္ညားညား မမိၾက။ သူတုိ႔သည္ မေက်နပ္၍ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ပစ္ႀကဲလုိက္ၾက ျပန္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔၏ ကြန္ထဲတြင္ ငါး အလွ်င္းပင္ မပါေတာ့။

ဤအျဖစ္ကုိ သိလုိက္ေသာ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးက ပုိက္အတြင္းမွ ေန၍ တဟားဟား ေအာ္ရယ္လုိက္ ၿပီးေနာက္ ' ေဟ့ ကြန္သမားေတြရဲ႕၊ တင္က်ီးနဲ႔ နံက႐ုိင္းႏွစ္ေယာက္ ေရငုပ္ၿပီး ပုိက္ သိမ္းတဲ့ခ်ံဳမွာ မင္းတုိ႔ ကြန္သာပစ္လုိ႔ ဘယ္ငါးမိႏုိင္မလဲကြ၊ တုိ႔က တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ မက်န္ေအာင္ ဂ႐ုတစုိက္ သိမ္းလာတာမုိ႔ မင္းတုိ႔ ကြန္သမားေတြအဖုိ႔ ဘာငါးမွ က်န္ရစ္မွာ မဟုတ္ ဘူးကြ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ အလကားအခ်ိန္ကုန္ ခံ မေနဘဲ တျခားခ်ံဳေတြမွာသာ သြားပစ္ၾကပါကြာ' ဟု ေအာ္ေျပာလုိက္၏။

ဤတြင္ ကြန္သမားႏွစ္ဦးမွာ စိတ္ပ်က္သြားၾကတာ  ' ၾသ... ဒီခ်ံဳမွာ ေရငုပ္ပုိက္ သိမ္းတဲ့လူက  ' တင္းက်ီးနဲ႔ နံက႐ုိင္း' ကုိး၊ က်ဳပ္တုိ႔က ဒီလုိမန္းမသိလုိ႔ပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ပုိက္သိမ္းတဲ့ ခ်ံဳ ဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႔ ကြန္သမားေတြ တစ္ခါမွ ငါးမမိဖူးဘူး၊ အင္မတန္ ပုိက္သိမ္းေစ့စပ္တဲ့ လူေတြပဲ' ဟု ေျပာ၍ ထြက္ခြာသြားၾက၏။

ကုိေဒါင္းစိန္ကေတာ့ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ၿပံဳးလုိက္၏။ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးအားလည္း ေျပမျပႏုိင္ေအာင္ပင္ ေက်းဇူးတင္သြားမိ၏။ ဤေရငုပ္သမားႏွစ္ဦး ပုိက္ကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သိမ္းသလား၊ ၿပီးစလြယ္ သိမ္းသလားဆုိတာ ဤဂုန္နီပုိက္ အျပင္ဘက္၌ လာ၍ ပစ္ႀကဲၾကေသာ ကြန္သမားမ်ား၏ ကြန္ကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သိႏုိင္သည္။ သူတုိ႔၏ ကြန္ထဲ ငါးမ်ားမ်ားမိလွ်င္ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးသည္ ပုိက္ကုိ ၿပီးစလြယ္သိမ္းေသာေၾကာင့္ ငါးမ်ား ပုိက္တြင္းမွ ထြက္ၿပီး သူတုိ႔၏ ကြန္ထဲ၄ လာမိေၾကာင္း ခန္႔မွန္းသိ႐ွိႏုိင္သည္။ အကယ္၍ သူတုိ႔၏ ကြန္ထဲ၌ ငါး ေျပာပေလာက္ ေအာင္ မပါ႐ွိလွ်င္ကား ေရငုပ္သမား ႏွစ္ဦးသည္ ပုိက္ကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သိမ္းသြားေသာေၾကာင့္ ငါး မ်ားပုိက္တြင္း၌ တလံုးတစည္းတည္း ပါသြားသည့္အတက္ သူတုိ႔၏ ကြန္ထဲ၌ ငါး မပါမ႐ွိေၾကာင္း ရိပ္မိသိ႐ွိႏုိင္သည္။ ယခုလာ၍ ပစ္ႀကဲၾကေသာ ကြန္သမားမ်ား၏ ကြန္ထဲ၌ ငါး မပါ႐ွိပံုကုိ ေထာက္ လုိက္လွ်င္ ပုိက္ကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သိမ္းသြားေၾကာင္း ထင္႐ွား ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရငုပ္သမား ႏွစ္ဦးအား သူက ေက်းဇူးတင္လုိက္ရသည္။

ဤေရငုပ္သမားႏွစ္ဦးသည္ ကုိယ့္ပစၥည္း ကုိယ့္လုပ္ငန္းမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အပင္ပန္းမခံဘဲ ပုိက္ကုိ ၿပီးစလြယ္ သိမ္းသြားသည္ဆုိလွ်င္လည္း သူ ဘာမွ်တတ္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးကား ဤသုိ႔ မဟုတ္ၾက။ ကုိယ့္ပစၥည္း၊ ကုိယ့္လုပ္ငန္းလုိ သေဘာထားၿပီး ငါးက်ည္းအစူးခံကာ ဇဲြနပဲႏွင့္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သိမ္းေပးၾကသည္။ သူက ဤအတြက္ ေရငုပ္ခ တုိးေပးမည္ ဆုိသည္ကုိပင္ လက္မခံဘဲ ျငင္းပယ္ၾကသည္။ သူတုိ႔ကား အခြင့္အေရးကုိ မၾကည့္ဘဲ သူတုိ႔ အလုပ္ကုိသာ တန္ဖုိး ထားၾကသည္။ သူတုိ႔ လုပ္လုိက္ေသာ လုပ္ငန္းသည္ ေသခ်ာေစ့စပ္စြာ ၿပီးစီးသြားသည္ဟူေသာ အလုပ္ဂုဏ္ကုိသာ ျမတ္ႏုိးလုိလားၾကသည္။ ၾကည္ညိဳ ေလးစားဖြယ္ ေကာင္းေပစြ။

(၇)

ညေန ၃ နာရီခန္႔ အခ်ိန္တြင္ ဂုန္နီပုိက္ေအာက္ေျခ႐ွိ သံႀကိဳးကုိ ကမ္းစပ္ကုန္းေပၚသုိ႔ ဆဲြတင္ႏုိင္ သည့္အထိ ပုိက္အ၀န္းကုိ က်ဥ္းမိၾက၏။ ငါးမ်ားမွာ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနသျဖင့္ တစ္ေကာင္ ႏွင့္တစ္ေကာင္ တုိးေ၀ွ႕ကာ ပြက္ေလာ႐ုိက္ေနသည္။ ယခု ထုိငါးမ်ားကုိ ျခင္းေတာင္း ႏွင့္ ခပ္ယူကာ ပုိက္သိမ္း႐ံုသာ ႐ွိေတာ့သျဖင့္ ေရငုပ္သမားႏွစ္ဦး၏ တာ၀န္မွာ ၿပီးဆံုးသြားေပၿပီ။
ေရငုပ္သမား ႏွစ္ဦးသည္ ယုိင္တုိင္တုိင္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ကုန္းေပၚသုိ႔ တက္လာၾကကာ မီးပံုအနီး တြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ လဲေလ်ာင္းေနၾက၏။ သူတုိ႔ တစ္ကုိယ္လံုး ႏံြႏွစ္မ်ား ဖံုး၍ ငါးက်ည္းစူးထား ေသာ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ မ်ားမွာလည္း မြမြႀကဲေနသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကား အေတာ္ပင္ ဖားသြားေခ်ၿပီ။

ကုိေဒါင္းစိန္သည္ အလုိက္သိစြာပင္ က်န္႐ွိေသာ အရက္သံုးပုလင္းကုိ သူတုိ႔အနီး၌ ခ်ထားေပးလုိက္သည္။
ကုိေဒါင္းစိန္၊ ကုိလူေမာင္ႏွင့္ ကုိေလးဖုိးကြန္႔တုိ႔သည္ က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ ပုိက္၀ုိင္းအတြင္း၌ မိေန ေသာ ငါးမ်ားအား ျခင္းေတာင္းႏွင့္ ခပ္ကာ ေလွႀကီးတစ္စင္းထဲသုိ႔ ေလာင္းထည့္ၾက၏။ ငါးဖယ္မ်ား ကုိမူ ေဖာက္သည္ငါး (ငါးစိမ္းငါး) အျဖစ္ျဖင့္ ငါးစိမ္းသည္မႀကီး မမယ္ရင္အား ခ်ိန္ေရာင္းရန္ သီးျခား ေ႐ြးထုတ္ကာ ေရထဲတြင္ ခ်ထားေသာ ' ဗံုလံု' ထဲသုိ႔ ထည့္၍ ေလွာင္ထားသည္။ ငါးရံ႕ႏွင့္ ငါးပတ္မ်ားကုိမူ တ၀ုန္း၀ုန္း ထခုန္ေနၾကသျဖင့္ လြတ္ေျမာက္သြားမည္စုိးေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကုိ တုတ္ျဖင့္ ႐ုိက္ကာ ေလွကန္႔ တစ္ေနရာ တြင္ သီးျခားပံုထား၏။

ပုိက္၀ုိင္းထဲမွ ငါးမ်ားကုိ ျခင္းေတာင္းျဖင့္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခပ္ယူလုိက္ေသာအခါ ပုိက္၀ုိင္းထဲတြင္ ငါးအနည္းငယ္မွ်သာ က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ထုိအခါ သူတုိ႔သည္ ပုိက္ကုိ မ ယူကာ က်န္႐ွိေနေသာ ငါးမ်ားအား ေလွထဲသုိ႔ ေလာင္းထည့္လုိက္ၾကသည္။ ႀကီးမားလွေသာ ေလွႀကီးမွာ ငါးမ်ား ေမာက္ေနေအာင္ ျပည့္သိပ္သြားေတာ့သည္။ ကုိေဒါင္းစိန္ကား ငါးမ်ားမ်ား ရမိလုိက္သျဖင့္ အူျမဴးေနသည္။ မယ္စိန္၏ မ်က္ႏွာ မွာလည္း တၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္ေနသည္။ ကုိေဒါင္းစိန္သည္ ေရငုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ မေသာက္ႏုိင္သျဖင့္ ခ်န္ထား ခဲ့ေသာ အရက္တစ္ပုလင္းကုိ ကုိေလးဖုိးကြန္႔၊ ကုိလူေမာင္တုိ႔ႏွင့္အတူ ခဲြေ၀၍ ေသာက္လုိက္ ၿပီးေနာက္ ငါးေလွ ေပၚသုိ႔တက္ကာ ေလွာ္ျပန္လာသည္။

သူက ေလွပဲ့မွ ေလွာ္၍ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္က ဦးမွေန ေလွာ္ကာ၊ မယ္စိန္ကေတာ့ ေလွလယ္တြင္ ထုိင္လုိက္လာသည္။
ကုိေဒါင္းစိန္သည္ ငါးမ်ားမ်ားရ၍ အူျမဴးေနသည့္ၾကားထဲ အရက္ကေလးကုိလည္း ေသာက္ထား ျပန္ေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ကေလးမွ် ဂနာမၿငိမ္ဘဲ တစ္ကုိယ္လံုး ႂကြႂကြ႐ြ႐ြ ျဖစ္ေနသည့္တုိင္ ျမဴးေန ေတာ့၏။ သူသည္ ေလွာ္တက္ကုိ ေရထဲႏွစ္ကာ အားစုိက္၍ ေလွာ္ယက္ရင္းမွ ေလွဦးမွ ကုိေလးဖုိးကြန္႔သုိ႔ လွမ္းကာ 'ဗ်ိဳ႕ ကုိေလးဖုိးကြန္႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ခ်ံဳထဲ ငါးမ်ဳးစံုၿပီး ငါးအေတာ္မ်ားမ်ား ႐ွိ တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတုန္းက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႂကြားတယ္လုိ႔ ထင္တယ္မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ဘယ့္ ႏွယ္႐ွိစ၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ' ဟုိခ်ံဳ ဒီခ်ံဳ ကင္ပြန္းခ်ံဳ၊ တုိက္ေစာင္ၿခံဳတဲ့ အေမ့ေခၽြးမ' ဆုိတဲ့ သံခ်ပ္ကုိ ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္မ်ိဳး ျပင္လုိက္ ခ်င္ေသးတယ္'

' ဆုိစမ္းပါဦးကြ၊ မင္းက ဘယ္လုိမ်ား ျပင္ခ်င္လုိ႔လဲ'
' ဟုိခ်ံဳ ဒီခ်ံဳ မန္က်ည္းခ်ံဳ၊ ငါးမ်ိဳးစံုတဲ့ ေဒါင္းစိန္ခ်ံဳဗ်' လုိ႔ ျပင္လုိက္ခ်င္တာေပါ့၊ အႏုိ႔မဟုတ္ဘူးလားလုိ႔'
'ဟုတ္ပါသဗ်ား၊ မွန္ပါသဗ်ား' ဟု ကုိေလးဖုိးကြန္႔က သေဘာက်သြားသလုိ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ရင္းက ေျပာလုိက္ရာ၊ မယ္စိန္က ' ကာလနာကေတာ့ လုပ္ၿပီ' ဟု ေရ႐ြတ္ရင္း မ်က္ေစာင္း ခ်ိတ္လုိက္သည္။

' ကဲေဟ့ ေဒါင္းစိန္၊ မင္းသံခ်ပ္ကုိ မင္းက တုိင္ေပး၊ တုိ႔က လုိက္မယ္'ဟု ကုိေလးဖုိးကြန္႔က ေျပာလုိက္ရာ ကုိေဒါင္းစိန္က 'အဟီး'ဟု အူေၾကာင္ေၾကာင္ တစ္ခ်က္ ရယ္လုိက္ၿပီးေနာက္ 'ဟုိခ်ံဳ ဒီခ်ံဳ မန္က်ည္းခ်ံဳေဟ့' ဟု တုိင္ေပးလုိက္ရာ ကုိေလးဖုိးကြန္႔ႏွင့္ ကုိလူေမာင္က 'ငါးမ်ိဳးစံုတဲ့ ေဒါင္းစိန္ ခ်ံဳဗ်'ဟု သံၿပိဳင္လုိက္ေပးၾက၏။ သုိ႔ျဖင့္ အတုိင္အေဖာက္ ညီစြာ ေအာ္ဟစ္ဆူညံသြားၾကရာ ကုိေဒါင္းစိန္တုိ႔ အိမ္ဆိပ္ေရာက္မွ ရပ္လုိက္ၾက၏။

သူတုိ႔သည္ ကုိေဒါင္းစိန္၏ အိမ္အနီး ေျမကြက္လပ္တြင္ ယင္းမ်ားကုိ ခင္းၿပီးေနာက္ ေလွထဲမွ ငါးမ်ားကုိ ျခင္းမ်ားႏွင့္ သယ္တင္ကာ ထုိယင္းေပၚသုိ႔ ေလာင္းခ်ၾက၏။ ကုိေလးဖုိးကြန္႔၏ မိန္းမ မျပားႀကီးႏွင့္ ကုိလူေမာင္၏ မိန္းမမဖြားသက္တုိ႔လည္း ေရာက္လာၾကကာ မယ္စိန္ႏွင့္အတူ ယင္း ေပၚမွ ငါးမ်ားကုိ သူ႕အမ်ိဳးအစားႏွင့္သူ သီးသန္႔ခဲြျခား ေ႐ြးထုတ္ေနၾက၏။ ကူညီလုပ္ကုိင္သူမ်ားလွ သျဖင့္ မေမွာင္မီပင္ ေလွ၀မ္းထဲမွ ငါးမ်ားအားလံုး သယ္တင္ၿပီး ျဖစ္႐ံုမွ်မက သူ႔အမ်ိဳးအစားႏွင့္သူ လည္းခဲြျခား ေ႐ြးထုတ္ၿပီး ျဖစ္ေန၏။

ဤအခ်ိန္တြင္ ငါးမ်ားကုိ ကုန္လုပ္ၿပီး ေရာင္းခ်ၾကမည့္ ကုန္သည္ကေလးႏွစ္ဦး ေရာက္လာၾကကာ ဤငါးမ်ားကုိ ေရာင္းမည္ေလာဟု လာေမးၾက၏။ မယ္စိန္က ငါးက်ည္းမ်ားကုိ သူ႔ဟာသူ က်ပ္တုိက္ ၿပီး ငါးက်ည္းေျခာက္ ျဖစ္မွ ေရာင္းမည္။ ေကာင္ေသးငါးမ်ားကုိလည္း သူ႔ဟာသူ ငါးပိလုပ္၍ ငါးပိျဖစ္ မွ ေရာင္းမည္။ က်န္႐ွိသည့္ ငါးပတ္၊ ဒုိး၊ ေခါင္းျဖတ္ႏွင့္ ေခ်ာမီးနီမ်ားကုိမူ ငါးစိမ္းအတုိင္း ေရာင္း မည္ဟု ေၾကညာ လုိက္၏။

ဤအခ်ိန္တြင္ ကုန္သည္ကေလးႏွစ္ဦးသည္ အၿပိဳင္အတုိင္ ေစ်းပုိတင္ၿပီး သူ႕ထက္ငါ ေကာင္းလု၀ယ္ ၾကရ မယ္စိန္တုိ႔ ခန္႔မွန္းသည့္ေစ်းထက္ ပုိ၍ရ၏။ ငါးပတ္မွာ ၇၅ိ ေစ်း။ ဒုိးေခါင္းျဖတ္ ေခ်ာမီးနီမ်ားမွာ ၆၅ိ ေစ်းအထိ ရ႐ွိလုိက္၏။ ေပါက္ေစ်း ၇၀ က်ပ္ႏွင့္ ၆၀က်ပ္ ေစ်းသာ႐ွိရာ အခ်ိန္တစ္ရာကုိ ငါးက်ပ္ပုိ၍ ရလုိက္၏။ သူတုိ႔သည္ ရာဇူကုိ ဆင္ကာ ခ်ိန္ေပးၿပီး ေငြ ႐ွင္းယူလုိက္ၾကသည္။ ငါးဖယ္မ်ားကုိမူ ငါးစိမ္းသည္မႀကီး မမယ္ရင္အား ခ်ိန္ေရာင္းလုိက္ၾကသည္။

မယ္စိန္ကား ကုိေဒါင္းစိန္တစ္ေန႔လံုး ပင္ပန္းထားသည္ကုိ သိ၍ က်န္႐ွိေနေသာ ငါးရံ႕၊ ငါးက်ည္း ႏွင့္ ေကင္ေသးငါးမ်ားကုိ သူ႕ဟာသူ လုပ္ေတာ့မည္။ ကုိေဒါင္းစိန္ အနားယူလုိက ယူဟု ခြင့္ျပဳ လုိက္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိေဒါင္းစိန္သည္ အိမ္ေပၚသုိ႔ တက္လာကာ အိပ္ရာထဲ ထုိးလွဲလုိက္၏။ အိပ္ရာထဲတြင္ လွဲေနရင္းမွ သူ႕လုပ္ငန္း၏ အက်ိဳးအျမတ္ကုိ တြက္ၾကည့္၏။ သူ ခ်ံဳခ်ရန္ မန္က်ည္းပင္ငယ္ ေငြအစိတ္၊ မန္က်ည္းပင္ကုိ လွည္းရ၊ ျဖတ္ရ၊ ခ်ံဳခ်မည့္ ေနရာသုိ႔ သယ္ရသည့္ အတြက္ လူငွားခက ေငြငါးက်ပ္၊ ေပါင္းသံုးဆယ္။

လယ္သမားေတြက တရားစဲြလုိ႔ အစုိးရကုိ ဒဏ္ေငြ ေဆာင္ရတာက သံုးဆယ္ဆုိေတာ့ ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္။ ကုိေပါက္တူးရဲ႕ ဂုန္နီပုိက္ငွားခ တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ ထပ္ထည့္လုိက္ေတ့၊ ခုနစ္ဆယ့္ ငါးက်ပ္ျဖစ္ေရာ။ ေရငုပ္သမား ႏွစ္ဦးအား ေပးရသည့္ ေငြေလးက်ပ္ႏွင့္ အရက္ဖုိး ကုန္က်ေငြမ်ားပါ ထည့္လုိက္ဦး၊ အားလံုးအရင္းေငြ တစ္ရာ ထက္ပုိမကုန္ႏုိင္။ ယခု သူ႔ခ်ံဳမွ ေငြႏွစ္ရာခန္႔ ရ႐ွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းႏုိင္ၿပီျဖစ္ရာ ေငြတစ္ရာ အသားတင္ ျမတ္မည္။ ၿပီးေတာ့ မပိတ္ဆုိ႔ရေသးေသာ ခ်ံဳႏွစ္ခ်ံဳ က်န္႐ွိေနေသးရာ ဤခ်ံဳႏွစ္ခ်ံဳမွာလည္း အနည္းဆံုး အသားတင္ ေငြတစ္ရာ့ငါးဆယ္ေတာ့ ရဦးမည္။ ေနာက္ၿပီး ထင္းဆုိက္ရန္ မန္က်ည္း တံုးမ်ား၊ မန္က်ည္းကုိင္းမ်ားလည္း ႐ွိေနေသးရာ ဤဟာမ်ားလည္း ျမတ္က်န္ရစ္ဦးမည္။ ပင္ပန္းရ က်ိဳးေတာ့ျဖင့္ နပ္ေတာ့မည္။ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖင့္ ၿပံဳးမိသည္။

သူ႔အက်ိဳးအျမတ္ကုိ တိတိက်က် ခန္႔မွန္းႏုိင္ၿပီးသည္၏ အျခားမဲ့၌ လူ႔စိတ္ႏွလံုးမွာ တည္ၿငိမ္သြား၍ သူ႔အေတြးမ်ားလည္း ရပ္ဆုိင္းသြားကာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း ေမွးငုိက္လာေတာ့၏။ အိမ္အျပင္ မွ မယ္စိန္၊ မဖြားသက္၊ မျပားႀကီးတုိ႔၏ ငါးခုတ္သံ၊ စကားေျပာသံမ်ားကုိ ၾကားရတစ္ခ်က္၊ မၾကားရတစ္ခ်က္ျဖင့္ ေမ်ာက္မ်ဥ္း အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ေနာက္ဆံုး လံုး၀ မၾကားရေတာ့သည့္ တုိင္ အိပ္ေမာက်သြားေလေတာ့သည္။

ကုိေဒါင္းစိန္ကား အိပ္မက္ထဲတြင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာကာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူးေန႐ွာေလသတည္းဟု နိဂံုးခ်ဳပ္ကာ အဆံုးသတ္လုိက္က လဲြမွားႏုိင္ပါမည္ေလာ။
-------------------