ပန္းသတင္း (ဂ်ဴလိုင္ ၁၁)

ေၾကာင္ပန္းေစ့မွစေသာမီး
ဆင္ျဖဴကၽြန္း ေအာင္သိန္း

'အဲဒါနဲ႔ ျပည့္၀ဟာ ဒါေလာက္လွတဲ့ ငါ့ကုိ ေရခပ္ခုိင္းရပါမလားဆုိၿပီး ေရအုိးကုိ ႐ုိက္ခဲြၿပီး အိမ္ျပန္သြားသတဲ့။ အိမ္ႀကီး႐ွင္ က ေရအခပ္မခုိင္းဘဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ေရအုိးကဲြမလားဆုိၿပီး လွိမ့္႐ုိက္တယ္။ ႐ုိက္ၿပီးေတာ့မွ သားေရ ေရအုိးႀကီး ေပးလုိက္သတဲ့'

' သနားစရာေနာ္ အေမႀကီး '
' ေရတြင္းေရာက္လာတဲ့အခါ သားေရ ေရအုိးႀကီးကုိ ႐ုိက္ခဲြေပမဲ့ မကဲြဘူး။ မကဲြေတာ့မွ ေခြးေတြ ေခၚေကၽြး သတဲ့။ ေခြးေတြက သားေရ ေရပံုးႀကီးကုိ စားေနတုန္း ေရတြင္းထဲငံု႔ၾကည့္ၿပီး ဒါေလာက္လွတဲ့ ငါ့ကုိ ေရခပ္ ခုိင္း ရသလားလုိ႔ ေအာ္ၿပီး ေခြးေတြကုိ ႐ုိက္ေနတုန္း ခစ္ခနဲ ရယ္သံကုိ ေခါင္းေပၚက ၾကားရသတဲ့'
' မင္းသမီးေလး ေပါ့ေနာ္ '

' ေအးေပါ့၊ မင္းသမီးကေလး မာလာေငြေဖာ့ရဲ႕အရိပ္ကုိ သူ႕အရိပ္ထင္ၿပီး... '
' ေျဖာင္း...ဟဲ့... ပလုတ္တုတ္'
ေျဖာင္းခနဲ အသံႏွင့္အတူ တစ္စံုတစ္ရာသည္ ရီးက်ီးဒန္အား လာေရာက္ထိမွန္သည့္အတြက္ ေ႐ွးစကား အေျပာပ်က္ သြားေတာ့သည္။
တစ္စံုတစ္ခု သည္ ေၾကာင္ပန္းေစ့ျဖစ္၏။ ရီးက်ီးဒန္အား လာေရာက္ထိမွန္သည့္အတြက္ ေ႐ွးစကား အေျပာပ်က္ သြားေတာ့သည္။

တစ္စံုတစ္ခုသည္ ေၾကာင္ပန္းေစ့ျဖစ္၏။ ရီးက်ီးဒန္၏ေပါင္ကုိ ထိမွန္ကာ ေျမျပင္ေပၚသုိ႔က်သြားသည္။ ေၾကာင္ပန္းေစ့ ထိမွန္သည့္အတြက္ နာလွသည္မဟုတ္ေသာ္ျငား စပ္ေတာ့စပ္သည္။ ေျဖာင္းခနဲျမည္သံမွာ ေၾကာင္ပန္းေစ့ ကုိ ၀ါးေျဗာက္ထဲ ထည့္ပစ္ရာမွ ထြက္ေပၚ လာေသာအသံျဖစ္၏။

ကေလးမ်ားသည္ အခါရာသီ ေ႐ြးေနေလ့မရွိေပ။ ႐ြာထဲတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္က တေျဖာင္းေျဖာင္း အသံေပးလ်က္ ၀ါးေျဗာက္စတင္ကုိင္ၿပီဆုိလွ်င္ သံုးေလးရက္အတြင္း ႐ြာလံုးကၽြတ္ ႐ွိ ကေလးမ်ား လက္တြင္ ၀ါးေျဗာက္ကုိယ္စီေရာက္ၿပီး ေလးထပ္ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္တြင္းက ၀ါး႐ံုအုပ္ ႀကီးလည္း ေသဖုိ႔ ျပင္ေပေရာ့။ ယခုလည္း ႐ြာထဲတြင္ ၀ါးေျဗာက္ေခတ္ထေနသည္။ ရီးက်ီးဒန္အား ပစ္သူမွာ မေခ်ာစိန္၊ မလွေမ ႏွစ္မိေပါက္မွ တစ္ေကာင္ေကာင္ျဖစ္မည္။

ရီးက်ီးဒန္သည္ ေၾကာင္ပန္းေစ့ကုိ ငံု႔ၾကည့္လုိက္၊ ဟုိဟုိသည္သည္ ၾကည့္လုိက္ျဖင့္ လက္သည္ကုိ ႐ွာေန၏။ ၀ါးေျဗာက္ျဖင့္ပစ္သူသည္ ေကာက္လိႈင္းဆုိင္၏ ဟုိဘက္တြင္ ပုန္းကြယ္ေန၏။ ေကာက္လိႈင္းမ်ား အိမ္ေ႐ွ႕ ေရာက္ေနၿပီမုိ႔ ရီးက်ီးဒန္တုိ႔ ေအးေအးလူလူ လုပ္ေန၏။ ႏြားကုိလည္း ၀ါထြန္ေရးငင္ရမည္မုိ႔ အား ေမြးထားသည္။ စပါးအနယ္မခုိင္း၊ စပါးေစ့ကုိ လက္ျဖင့္သာ ႐ုိက္ပုတ္ေႁခြယူသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ သံုးဖက္တြင္ ႐ုိင္ကာၿပီး အလယ္တြင္ လွည္းဘီးႀကီးခ်ထားသည္။ စပါးပုတ္ေသာေနရာတြင္ စပါးေ႐ႊ၀ါမ်ား မုိ႔ေမာက္ေနၿပီ။ ႏြား႐ွိၿပီး ႏြားစာမ႐ွိသူမ်ားအားလည္း ' စင္ေအာင္ ႐ုိက္ၿပီး ယူသြား' ဟုႏြားစာမွ်ႏုိင္သည္။

ယေန႔ကား ၀ါခင္းအတြက္ ထြန္စက္အလွည့္ရေသာေန႔ျဖစ္၏။ အမ်ားထံုးစံအတုိင္း ထြန္စက္ေမာင္းသူအား ထမင္းေကၽြးရမည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ရီးက်ီးဒန္အလုပ္မ်ားသည္။ ထြန္စက္ျဖင့္ ထြန္ခကုိ သူ႔အလႊာႏွင့္ သူ႕အက်ယ္အလုိက္ ေငြေၾကးေပးရျငားလည္း ထြန္စက္ေမာင္းသူမွာ သူ႕စက္မႈလယ္ယာက လုပ္ခလစာ ေပးထားျငား ရီးက်ီးဒန္သည္ ေတာ္စြ ေလ်ာ္စြ မေကၽြးလုိေပ။ ေစတနာအျပည့္ သဒၵါတရားအေမာက္ျဖင့္ ထမင္းေကၽြး ခ်င္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀က္သားဟင္းတစ္ခြက္၊ ၾကက္သားဟင္းတစ္ခြက္အျပင္ ငါးပိခ်က္၊ မုန္လာခ်ဥ္ တုိ႔စရာ ႏွင့္ ဘူး႐ြက္ဟင္းခ်ိဳကုိပါ စီမံထားသည္။ အခ်ိန္နာရီမ်ားသည္ ယေန႔က်မွ ကုန္လြယ္ လွ၏။ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးမွ ႏြားစာထည့္မည္ စိတ္ကူးထားျငား ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္အထိ ထမင္းအုိးက မက်ေသး။ ႏြားေတြ က ဆာလွၿပီ။ အိမ္ဆီသုိ႔ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးေတြျဖင့္ လွမ္းကာလွမ္း ကာၾကည့္ေနၾကၿပီ။

' ေအးဟယ္၊ ငါ့မလဲ လက္လွည့္မအား ေျဗာသမားျဖစ္ေနၿပီဟ'
ရီးက်ီးဒန္ တစ္ကုိယ္တည္းေရ႐ြတ္၍ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏြားစာကုိ သည္အတုိင္း ေကၽြး၍ မရ။ ေရထည့္ရဦးမည္။ သည္ေရထဲမွာ စဥ္းထားေသာ ေကာက္႐ုိးႏွင့္ ဖဲြႏုကုိ ထည့္ေကၽြးၿမဲျဖစ္၏။ ေဟာ ယခု ေရမ႐ွိေသး။ ႐ြက္အုိးကုိ ဆဲြကာ ေခ်ာင္းထဲသုိ႔ ရီးက်ီးဒန္ ေျပးဆင္း လာ၏။ ကသီၿပီဆုိမွျဖင့္ လုပ္သမွ်တုိ႔ အေပါက္အလမ္းမတည့္ခ်င္။ ယခုၾကည့္၊ ေရအုိးထဲတြင္ ေရျပည့္သျဖင့္ ေခါင္းေပၚသုိ႔ ေျမႇာက္တင္မည္ ျပဳေသာ အခါ ေခါင္းေပၚတြင္ ေခါင္းဖု (ေခါင္းခု)မ႐ွိ။ မတတ္ႏုိင္ၿပီ။ တစ္ခါက္တေလေတာ့ ေခါင္းဖုမပါဘဲ အံခဲၿပီး ႐ြက္လာသည္။ နာလုိက္သည္မွာ ဆံပင္ေတြ ကၽြတ္ထြက္ကုန္ၿပီလား၊ ဦးေရခံြ အခ်ပ္လုိက္ ကြာေတာ့မည္လားထင္ရသည္။ ႏြားစာေခါင္းထဲသုိ႔ ေရထည့္ခဲ့ၿပီး ထမင္းအုိးကုိ တက္ေမႊရင္း မီးထုိးေပး၏။ တတိယ အေခါက္ ရအၿပီး ထမင္းအုိးတက္ၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ ငတက္ျပားမေရာက္လာ၏။

' အေမႀကီး ... ႏြားလည္း မေကၽြးရေသးပါလား'
တေမာ့ေမာ့လုပ္ေနေသာႏြားမ်ားကုိ လွမ္းၾကည့္ရာက မိမိေထြးသည့္ ႏြားစာေခါင္းဘက္သုိ႔ မ်က္လံုး ေရာက္သြား၏။
' ႏြားစာေရလည္း မ႐ွိေသးဘဲကုိး၊ ဘယ္ႏွေခါက္ ခပ္ရဦးမွာတံုးအေမႀကီး'

ရီးက်ီးဒန္မွာ စိတ္တုိခ်င္ျဖစ္ေနသျဖင့္ လွမ္းတုတ္ရန္ ပါးစပ္ျပင္မိခ်ိန္တြင္ မိမိေထြးေရအုိးကုိ ေကာက္ကုိင္ သည္ကုိ လွမ္းျမင္ရ၏။ မ်က္ႏွာၾကည္လင္လာသည္။ လိမၼာပါေပသည္။ သိတတ္ပါေပ သည္။ စိတ္ထဲက ခ်ီးမြမ္း ရင္း ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သက္႐ွည္ပါေစဟူ၍လည္း တသီႀကီးဆုေပးေနမိေလ ေတာ့၏။ ထမင္းအုိးက ငွဲ႔ဖုိ႔ရန္ လုိေသးသည္ဆုိကာ ထားပစ္ခဲ့၍လည္းမရ။ ေရခပ္ခ်င္သည္။ မခပ္ ႏုိင္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေရာက္လာၿပီး အခုိင္း မေစာင့္ဘဲ ေရေကာက္ခပ္ေဖာ္ရေသာ မိမိေထြးအား တစ္ သက္လံုးခ်စ္ခဲ့သမွ်တုိ႔ထက္ ပုိ၍ပုိ၍ တုိး၍ တုိး၍ ခ်စ္ခင္သနားၾကင္နာမႈ ပြားလာမိေပ၏။

မိမိေထြး ၀င္ကူေသာေၾကာင့္ ရီးက်ီးဒန္မွာ ေရအခပ္ရ ခုနစ္ေခါက္ခန္႔သက္သာသြားသည္။ သည္မွ် မကေသး၊ ထြန္စက္သမားႏွင့္အတူျပန္လာမည့္ ရီးေဆး႐ုိးအတြက္ ေရေႏြးတည္ရန္ ေသာက္ေရအုိး ကုိ ဖြင့္ေသာ အခါ ေရမ႐ွိ။
' ေဟာေတာ့္ ... အေရးထဲမွာ'
သည္အခါတြင္လည္း မိမိေထြးတုိ႔ ခ်က္ခနဲသိသည္။
'အေမႀကီး ႏြားေကၽြးႏွင့္ေလ၊ သမီး ခပ္ေခ်မယ္'
' ေ၀းတယ္ သမီးရဲ႕'
' တစ္ေခါက္တည္းပဲ အေမႀကီးရာ၊ ေ၀း ေ၀း '

ႏြားစာေရႏွင့္ သံုးေရအတြက္မူ ေခ်ာင္းကမ္းပါးႏွင့္ အာလူးခင္း မ်ားၾကား႐ွိ လက္ယက္တြင္းမ်ားမွပင္ ခပ္ယူ သံုးစဲြ ၾက၏။ သုိ႔တေစ ထုိေရမွာ အာလူးခင္းတြင္ထည့္ေသာ ႏြားေခ်း ေျမေဆြးႏွင့္ စမ္းေၾကာ္ ႏွင့္ ပနံ သင့္ ကာ ႏြားေခ်းေစာ္နံ၏။ ႏြားေခ်းနံ႔မကင္းေသာ ေရသည္မည္သုိ႔လွ်င္ ေသာက္ေရႏွင့္ေရ ေႏြးၾကမ္းအတြက္ ေကာင္းပါမည္နည္း။ သုိ႔ေၾကာင့္ အာလူးခင္းမ်ား တည္ေနရာထက္ ပုိမုိျမင့္၍ ကုန္းက်ေသာေနရာသုိ႔ သြားေရာက္ခပ္ၾကရ၏။ ေနပူသည္။ အာလူးခင္းမ်ားကုိ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီး ေကြ႕ပတ္ၿပီးသြားရ၏။ သည္ေျမးမ ကူညီေသာေၾကာင့္ ရီးက်ီးဒန္ ေစာစီးစြာ နားရသည္။ နားရသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း ေရေႏြးအုိး တည္ကာ ထြန္စက္အလာကုိ ေစာင့္ရင္း ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးတြင္ တဖဲြ႕တႏဲြ႕ျဖင့္ ေ႐ွးစကား (ပံုျပင္)ေျပာေနႏုိင္ျခင္းျဖစ္ေပ၏။ ေျမးအဘြား၏ သည္ၾကည္ႏူးမႈကုိ ဖ်က္ဆးလာေသာ အရာကား တေျဖာင္ေျဖာင္ ျမည္ေသာေျဗာက္။

' ဟဲ့...ဘယ္သူလဲ၊ မေတာ္တဆ မ်က္စိမ်က္ဆန္ မွန္မွျဖင့္ '၀ါးေျဗာက္ျဖင့္ ပစ္သူပုန္းစရာကြယ္စရာ ေနရာမွာ ေကာက္လိႈင္းဆုိင္မ်ားအကြယ္မွသာ ျဖစ္ႏုိင္၏။ ရီးက်ီးဒန္သည္ ထုိေနရာသုိ႔ ေခါင္းငဲ့ကာ ေအာ္သည္။ ေအာ္ေနဆဲ 'ဖုန္' ခနဲ တစ္ခ်က္ျမည္ၿပီး ေၾကာင္ပန္းေစ့တစ္ေစ့ လြင့္လာျပန္သည္။ မည္သူ႔ကုိမွ် မထိ။ ၀ါးေျဗာက္ ကုိ လက္ညိႈးလက္သန္းအ႐ြယ္ ထီး၀ါး ၀ါးဖေယာင္းျဖင့္ တစ္ဆက္ တည္းမွသာ ျပဳလုပ္ေလ့႐ွိ၏။ အဆစ္ မပါေစဘဲ အရင္းအဖ်ားတိထားေသာ ၀ါးေျဗာက္တြင္ ထုိးတံ ပါ႐ွိေသးသည္။ ထုိးတံသည္ ေျဗာက္အုိး ကုိယ္ထည္ေအာက္ ေ႐ြးသံုးေစ့စာခန္႔ေလ်ာ့သည္။ တုိသည္။ ထုိး၍ ကုိင္၍ ေကာင္းေစရန္ ၀ါးလက္ကုိင္ တပ္ထား ၾက၏။

ေၾကာင္ပန္းပင္ မသီးေသးေသာ ရာသီဆုိလွ်င္ စကၠဴကုိ ညက္ေအာင္၀ါးၿပီး ၀ါးေျဗာက္တြင္းသုိ႔ ထုိးသြင္း ရသည္။ ဦးစြာထုိးသြင္းထားေသာအရာသည္ ' ေလာင္ေဖာ္' ျဖစ္၏။ သူမ႐ွိဘဲ ေျဖာင္ခနဲ မျမည္၊ က်ည္လည္း မထြက္ေပ။ ေ႐ွ႕တြင္ အခံတစ္ခု႐ွိၿပီးမွသာ ေနာက္တစ္ခုထည့္ပစ္တုိင္း ေ႐ွ႕တြင္ ႐ွိႏွင့္ေသာအရာက အဟုန္ ျပင္းစြာ ေျပးထြက္သြားေလ့႐ွိ၏။ ေဖာင္ခနဲျမည္သံသည္ ကေလးမ်ား၏နား၀၌ သာယာ၏။ တစ္စံု တစ္ေယာက္ အား ထိမွန္ ပူစပ္သြားလွ်င္ ေပ်ာ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေ႐ွ႕တြင္႐ွိႏွင့္ေသာအရာျဖစ္ေစ ေနာက္မွ ထုိးသြင္းေသာ အရာျဖစ္ေစ တစ္ခုခုက ေသးငယ္ေခ်ာင္ခ်ိ ေနမည္ဆုိလွ်င္ ေလအား မျပင္းေတာ့ပါ။ ေဖာင္ခနဲ မျမည္၊ ဖုန္ခနဲသာျမည္သည္။ မွန္းရာသုိ႔လည္း မေရာက္ေတာ့ေပ။ ယခု ေနာက္တစ္ခ်က္ ပစ္လုိက္ေသာ 'ဖုန္'ကားက်ည္ေခ်ာင္ေန၍ျဖစ္သည္။ ၀ါး ေျဗာက္႐ွင္သည္ ဖုန္ခနဲျမည္သည့္အတြက္ မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္သြားဟန္တူ၏။ ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ပစ္၏။ ေျဖာင္ခနဲ ျမည္သည္။ ပီတိျဖစ္စရာေကာင္းေအာင္ ပီသ ျမည္လွပါေပ။

' အမယ္ေလး... နာတယ္ အေမႀကီးရဲ႕' ငတက္ျပားမမွာ လက္ေမာင္းသားကုိ မွန္သျဖင့္ ငုိသံျဖင့္ ေအာ္ရင္း ထခုန္၏။ ထုိအခါ မိမိလက္စြမ္းေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္နာက်င္သြားသည့္အတြက္ ၀ါး ေျဗာက္႐ွင္ သည္ တဟားဟားရယ္ေမာကာ ေကာက္လိႈင္းဆုိင္ ေနာက္ကြယ္မွ ထြက္လာ၏။

' တိတ္တိတ္ေနလုိက္စမ္း၊ ခဲပူေတာင့္ကေလးေတြက နားၿငီးရင္ ေျပာင္း၀က ခုန္ထြက္လာတတ္တယ္'
မည္သည့္ဆုိင္းၿငိမ့္ထဲက ျပဇာတ္စကားမွန္းမသိေသာ စကားကုိ႐ြတ္ဆုိလ်က္ ၀ါးေျဗာက္ျဖင့္ ခ်ိန္ရင္း ေျပးထြက္ လာေသာ သူေကာင္းသားမွာ ကုိကုိႀကီး။ မေခ်ာစိန္ တစ္မိေပါက္တြင္ အႀကီးဆံုး လည္းျဖစ္ေသာ ကုိကုိႀကီး။

' ဟင္ ႏြားနာေကာင္၊ ေျပာဆုိေနတဲဲ့ၾကားက ထပ္ၿပီး ခ်ိန္ျပန္ၿပီလား၊ မေတာ္တဆ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္မွန္မွျဖင့္'
' အမယ္ႀကီး ဘာစကားမ်ားတာလဲ၊ ကဲကြာ၊ ဗုိလ္ေအာင္ဒင့္အေၾကာင္း သိသြားပလား'

အေမႀကီး အဘယ္မွ် မာန္မဲေနေစကာမူ ျပဇာတ္ ဇာတ္လမ္းစိတ္၀င္ဖမ္းစားခံေနရေသာ ကုိကုိႀကီး မ်က္ႏွာပုိးမသတ္။ ရီးက်ီးဒန္႔ရင္ဘတ္ကုိပင္ ေျဖာင္းခနဲ တစ္ခ်က္ပစ္လုိက္ကာ ျပဇာတ္လူၾကမ္းပံုျဖင့္ တအားရယ္ေမာေန၏။ သုိ႔စဥ္တြင္ ရီးက်ီးဒန္ထံမွ ' ဒါေလာက္ မခုိးမခန္႔ႏုိင္တဲ့ ကေလး၊ ကဲဟာ' ေရ႐ြတ္သံေပးလာသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းပင္ ရီးက်ီးဒန္၏ လက္ထဲမွ တစ္စံု တစ္ရာလည္း လြင့္တက္ သြား၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကုိကုိႀကီးသည္ ' အမယ္ေလးဗ်၊ အမယ္ေလးဗ်' ေအာ္လ်က္ နဖူးကုိ အုပ္၍ေျပးသည္။ ရီးက်ီးဒန္႔ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြား၏။
' အငယ္၊ ညည့္အစ္ကုိ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ'

' အလကားေနာက္ေနတာပါ အေမႀကီးရာ၊ အေမႀကီးေျမးက ျပဇာတ္မင္းသား႐ူး ႐ူးေနတာ'
မိမိေထြး ထုိသုိ႔ေျပာမွ ရီးက်ီးဒန္ ရင္ေပါ့သြား၏။ အနားတြင္ ႏြားစာစဥ္းေသာ ဓားႏွင့္ ႐ွားသားႏွစ္ဖက္ ခၽြန္မ်ား၊ ေက်ာက္ခဲမ်ား႐ွိ၏။ ေဒါသထြက္ထြက္ျဖင့္ ေကာက္ပစ္လုိက္လုိ႔ျငား မေတာ္တဆ ထိသြားမည္ စုိးသျဖင့္ မပစ္ရဲ။ သုိ႔ေသာ္ပစ္စရာေပါက္စရာအမ်ားအျပားထဲမွ ထြန္သြား က်ိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျဖင့္ကား ေဘးဘက္ သုိ႔လဲြေခ်ာ္ၿပီး ပစ္လုိက္မိ၏။ မိမိေထြးက မထိ၊ ဟန္လုပ္သြားျခင္း သာျဖစ္သည္ဆုိသျဖင့္ ရီးက်ီးဒန္ စိတ္ေအးသြားစဥ္ မိမိေထြးက ပူဆာ၏။

' ခုနကဟာ ဆက္ပါဦးအေမႀကီး'
' အဲဒါနဲ႔ ... '
ခ်ထားေသာ ေဆးလိပ္တုိ႔ကုိ ေကာက္ကုိင္ဆဲခဏ၀ယ္ ဆူညံေသာအသံမ်ားကုိ ၾကားရ၏။ သမီး ေခ်ာစိန္၏ အသံျဖစ္၏။ အသံသည္ ေ၀းရာမွ နီးလာသည္။
' အေမ လုပ္တာ ေကာင္းသလား၊ ကုိကုိႀကီးဟာ အေမ့သမီး က်ဳပ္က ေမြးတာပါ'
ရီးက်ီးဒန္ ၏ ရင္ထဲတြင္ ပူခနဲခံစားရသည္။ မ်က္ႏွာလည္း ထူအမ္းသြားသည္။

' ဟဲ့ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ '
' ဘာျဖစ္ရမလဲ၊ ကေလးကုိ အေမ လုပ္လႊတ္လုိက္တာ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ေကာင္းေသးလား'
မေခ်ာစိန္သည္ ေနာက္မွ ကပ္ပါလာေသာ ကုိကုိႀကီးကုိ ေ႐ွ႕သုိ႔ ဆဲြထုတ္ျပသည္။ နဖူးေပၚတင္ အုပ္ထားေသာလက္ကုိ အဖယ္ခုိင္းလုိက္၏။
' ေဟာ့ေတာ္'

ေျမးႀကီး၏ နဖူးမွာ ေသြးေပါက္ေပါက္ က်ေန၏။ နဖူးေပၚလြင္ကား အျဖဴေရာင္သန္းေနေသာ ဟက္တက္ကဲြ ဒဏ္ရာႀကီး။
ရီးက်ီးဒန္မွာ မ်က္လံုးမ်ား ျပာသြားကာ ' ေဟာ့ေတာ္' အျပင္၊ ေနာက္ထပ္စကားဆက္ရန္ စကားလံုး ႐ွာမရ ႏုိင္ေအာင္ တုန္လႈပ္ထိတ္လန္႔သြား၏။ ခဏၾကာမွ ေျခာက္ကပ္ေသာ အသံထြက္လာႏုိင္သည္။
ရီးက်ီးဒန္ သည္ အမွန္ပင္ က်ီးၾကက္ေျခာက္လွန္႔သည့္အခါ ေဘးကုိေခ်ာ္ၿပီး ပစ္သည့္နည္းတူ မ်က္ႏွာေျပာင္ ေသာေျမႀကီးကုိလည္း ေဘးေခ်ာ္ၿပီး ပစ္ခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ထြန္သြားက်ိဳးသည္ ေကာက္လိႈင္းဆုိင္ကုိ ထိကာ၊ ေမာ့ေနေသာ နဖူးေပၚသုိ႔ တည့္မတ္စြာ က်ခဲ့သည္။ အခၽြန္အစမ်ား ေပြပြေနေသာ ဘက္ႏွင့္မွ က်သည့္ အတြက္ ကုိကုိႀကီးနဖူးကဲြခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစကာမူ ရီးက်ီးဒန္မွာ ရင္ဆုိ႔သြားရ၏။ 'ေတာ္ေတာ္မ်ား သလား' ဟူ၍အသံတိမ္တိမ္၊ အသံအက္အက္ျဖင့္ ဆက္ေမးသည္တြင္ မေခ်ာစိန္၏ အသံ က စူးစူး၀ါး၀ါး လႊမ္းသြား၏။

' ေတာ္ေတာ္မ်ားသလား၊ နည္းသလား အခုမွေမးေနလုိ႔ အပုိပဲေပါ့ အေမရဲ႕'
' မေတာ္တဆျဖစ္တာကုိ ညည္း ဒီလုိမေျပာပါနဲ႔'
ရီးက်ီးဒန္ သည္ ေဆာင့္ၿပီးရပ္မိ၏။

' ေျပာရမွာပဲ ေျပာရမွာပဲ၊ က်ဳပ္ကေလးေတြဆုိရင္ ဒီလုိခ်ည္းပဲ မတရားသျဖင့္လုပ္တယ္။ သူမ်ား ၀မ္းသာ ေအာင္ လုပ္ပါ လုပ္ပါ'
မေအကုိ ရန္ေတြ႕ေနရာက အေႏွာင့္မလြတ္ အသြားမလြတ္ျဖင့္ ေယာက္မ မလွေမကုိ ေစာင္းေျမာင္း ရန္ေထာင္သည္။ ထုိအခါ ရီးက်ီးဒန္၏ ပါးစပ္မွ ၾကမ္းတမ္းေသာအသံုးအႏႈန္းေတြ တရၾကမ္း ထြက္လာ ေတာ့သည္။

' ငါ့ေျမးကုိ ငါ ဒီလုိလုပ္ရက္မလား၊ မေတာ္တဆျဖစ္တာပါ ေျပာတာေတာင္ နားမ၀င္ေတာ့၊ နင့္ကုိ ငါက ကန္ေတာ့ပဲြ နဲ႔ ေတာင္းပန္ရမွာလားဟင္'
အေမၾကမ္း လာေသာအခါ မေခ်ာစိန္ တြန္႔သြားသည္။ အိမ္ျပန္ရန္ ေျခလွမ္းပင္ျပင္ေခ်ၿပီ။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ၀င္ေဆာ့သူ မွာ ကုိကုိႀကီး ေအာက္မွ ခင္ခင္ႀကီးျဖစ္၏။
' အခုမွ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ေတြနဲ႔ အလြမ္းသယ္မေနပါနဲ႔၊ လာ အေမ ေကာင္စီသြားတုိင္မယ္'

' တယ္ ဒီေကာင္မေလး '
မေခ်ာစိန္သည္ ခင္ခင္ႀကီး၏ ေက်ာကုိသာ ပုတ္လုိက္ႏုိင္၏။ ပါးစပ္ကုိကား မပိတ္လုိက္ႏုိင္။
' ဟင္ လက္ေတာက္ေလာက္က ငါ့ကုိ ဒီလုိေျပာသလားဟင္၊ မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမ သမီးက ငါ့ကုိမ်ား'
' အေမ ဒီလုိမေျပာပါနဲ႔ '

' ေျပာတယ္ဟဲ့ ေျပာတယ္၊ မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမ သမီးမုိ႔ ငါ့ကုိ ဒီလုိေျပာတာ။ ေခြးက ေမြးတာ'
' ေဟာ ဘတုိ႔ ျပန္လာၿပီ အေမႀကီး'
ထြန္စက္သံ ၾကားရသည္။ ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ မိမိေထြးသည္ မန္က်ည္းပင္ရိပ္မွ ေျပးထြက္သြားသည္။ ထြန္စက္ ေမာင္းသူ ေ႐ွ႕တြင္ သားအမိခ်င္း အေခ်အတင္ေျပာရန္မွာ ႐ွက္စရာ ႀကီး။ ေမာေမာ ပန္းပန္း ျပန္လာေသာ ရီးေဆး႐ုိးအတြက္လည္း စိတ္မညစ္ေစသင့္။ သုိ႔ျဖစ္ျငား ရီးက်ီး ဒန္မွာ ေဒါသကုိ ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရၿပီ။ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ၀င္လာေသာ ထြန္စက္ေပၚတြင္ ေမာင္းသူေဘး၌ ရီးေဆး႐ုိး ထုိင္လ်က္ ပါလာ၏။ ရီးက်ီးဒန္သည္ ဆဲေရး၍ ေကာင္းဆဲ၊ တုိင္းထြာ၍ ေကာင္းဆဲ။ ရီးေဆး႐ုိးကလည္းသိပါသည္။ သူ႔အမယ္ႀကီးအုိ သည္ ေတာ္႐ံုျဖင့္ သည္မွ် ေဒါသႀကီး မေနဟူ၍။ သုိ႔ေၾကာင့္ ေလေပ်ာ့ကေလးျဖင့္ ေျပာရ သည္။

'မေမာေသးဘူးလားေအ၊ ငါလည္း ဆာလာၿပီ၊ ဧည့္သည္လည္း ဆာလွေရာေပါ့'
ရီးက်ီးဒန္သည္ တစ္ခ်က္ ေစာင္းၾကည့္၏။ တစ္ကုိယ္လံုး ဖုန္တံုးျဖစ္ေနသည္တြင္ ေခၽြးျဖင့္လည္း ႐ႊဲ ေနေသာ ရီးေဆး႐ုိး။ သုိ႔အတြက္ ပါးစပ္ပိတ္ကာ အိမ္ေပၚတက္သည္။
' ေရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမခ်ိဳးၾကနဲ႔ဦး။ ေခၽြးတိတ္ေအာင္ ေစာင့္ရင္းေဟာ့ဒီမွာ'

လင္ပန္းျဖင့္ ျပင္ထားေသာ ေရေႏြးၾကမ္းပဲြတြင္ လက္ဖက္၊ ဂ်င္းသုပ္အျပင္၊ ေျမပဲေၾကာ္ႏွင့္ ပဲေလွာ္ေၾကာ္ သုပ္လည္း ပါ၀င္၏။ ဒန္အုပ္ကေလးႏွင့္ တသီးတသန္႔ထည့္ထားေသာအရာမွာ အမဲ ေျခာက္ဖုတ္။
' ေဟာဒီမွာ' ဆုိကာ တံခါးၾကားမွ ဆဲြထုတ္လာေသာအရာကုိ ျမင္သည့္ခဏ၌ ထြန္စက္ေမာင္း ရဲေဘာ္ တြန္႔သြား၏။
' ဟာ ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္တတ္ပါဘူးဗ်ာ '
ရီးက်ီးဒန္ ထုတ္ယူတည္ခင္းေသာ ပုလင္းသံုးလံုးအနက္ ႏွစ္လံုးမွာ ထန္းရည္၊ တစ္လံုးမွာ ခ်က္အရက္။
' အားမနာ ပါနဲ႔ကြ'

' မေသာက္လု႔ိပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေသာက္ကုိ မေသာက္လုိ႔ပါ'
' ဒါျဖင့္ ေရေႏြးေသာက္'
ရီးေဆး႐ုိးသည္ ထြန္စက္ေမာင္းသမားအား ေရေႏြးငွဲ႔ေပး၏။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ရီးက်ီးဒန္မွာ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ၌ ဟင္းအုိးေႏႊးလ်က္႐ွိသည္။ အသားဟင္း ႏွစ္အုိး ေႏႊးအၿပီးတြင္ ဟင္းခ်ိဳအုိး ေႏႊးရင္း ပန္းကန္ေဆးသည္။ ေျမးမ ခင္ခင္ႀကီး ေျပာသြားေသာ စကားကုိ ၾကားေယာင္လာ၏။

' ဟယ္၊ ကေလးအမုိက္အမဲပဲဟာကုိ ဘာသိမွာလဲ၊ ဘယ္ေျပာလုိ႔ ဘယ္ေရာက္မွန္းမသိတဲ့ ကေလးေတြပါ'
ရင္ထဲ ကလိကလိျဖစ္လာသျဖင့္ မိမိဘာသာ ျပန္ဆံုးမ၏။ ခဏေသာ္ စိတ္ေျပသေယာင္႐ိွျငား၊ ထုိေျမးမ ငယ္စဥ္ က အေၾကာင္းမ်ားသည္ ကြင္းခနဲကြက္ခနဲေပၚလာ၏။
ခင္ခင္ႀကီး ကုိးလသမီးအ႐ြယ္ကျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ မေခ်ာစိန္မွာ အျပင္းအထန္ဖ်ားသည္။ ကေလးကုိ ႏုိ႔တုိက္ရန္ ေ၀းစြ၊ အသားခ်င္းပင္ အထိမခံခ်င္ေပ။ သုိ႔အတြက္ ကေလးကုိ ႏုိ႔ဆီ၊ ႏုိ႔မႈန္႔၊ ႏြားႏုိ႔ႏွင့္ ဆိတ္ႏုိ႔ တုိက္ၾကရသည္။ ကေလးမွာ ထုိႏို႔မ်ားကုိေသာက္ရ၍ ၀မ္းျပည့္ျငား ကုိးလလံုးလံုး ငံုခဲ့ ခဲခဲ့ေသာ အေမ့ႏုိ႔သီး ကုိ မေမ့ေပ။

တအယ္အယ္ တအာအာျဖင့္ ေခ်ာ့မရ၊ ျမႇဴမရ။ ခက္ေခ်ၿပီ။ ထုိအခက္ကုိ ေျဖ႐ွင္းရန္ ရီးက်ီးဒန္သည္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ေနရာသုိ႔ ကေလးကုိ ခ်ီသြာကာ သူ႔ႏုိ႔ေပ်ာ့ ႀကီးကုိ ကေလးပါးစပ္တြင္ ထုိးထည့္ေပး၏။ ႀကံရာ မရ သျဖင့္ ျဖစ္လုိျဖစ္ျငား ႀကံစည္ၾကည့္ရာ ဟန္က်သြားေတာ့သည္။
ရီးက်ီးဒန္သည္ ႏုိ႔ရည္မထြက္ေသာ ႏုိ႔ျဖင့္ ကေလးကုိ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ လွည့္စားခဲ့ရာ (၁၅)ရက္ ေျမာက္ေန႔ ၌ မယံုစဖြယ္ အျခင္းအရာကုိ အံ့ၾသစြာ ေတြ႕ရေလ၏။ ယင္းကား အ၀တ္စုတ္ႀကီးပမာ ေပ်ာ့ၿပဲေနေသာ ႏုိ႔မွ ႏုိ႔ရည္မ်ား ထြက္လာျခင္းေပတည္း။

' ငါ့ႏုိ႔ကုိ စုိ႔ၿပီး လူျဖစ္လာရတဲ့ ကေလးက ငါ့ကုိ ေကာင္စီတုိင္မယ္ေလး ဘာေလးနဲ႔'
ထမင္းပဲြတြင္ ထုိင္မိခါစ လူႏွစ္ေယာက္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ က်န္ခဲ့ၾကသည္။ ရီးက်ီးဒန္မွာ ' နင့္ကုိ နင့္အေမသာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါလည္း ႏုိ႔တုိက္ခဲ့ရသဟဲ့။ အခု ေက်းဇူးဆပ္တာေပါ့ေလ။ သြားဟဲ့၊ တုိင္ေခ်ဟဲ့' ပြက္ေသးၾကမ္း ေအာင္ ေအာ္လ်က္ ကုိထြန္းရ၊ မေခ်ာစိန္တုိ႔ တင္းကုပ္ဘက္သုိ႔ ေျပးလာ၏။

' အရီး၊ အရီး... ေဒါသမႀကီးပါနဲ႔'
' ႀကီးတယ္ဟဲ့ ... ႀကီးတယ္ဟဲ့'
ဆီးႀကိဳေတာင္းပန္ေသာ သမက္အား ကုတ္ဖဲ့ပစ္၏။ တြန္းထုိးပစ္၏။ ကန္ေက်ာက္ပစ္၏။
' အခုပဲ သူတုိ႔ကုိ က်ဳပ္ ဆူေနတာပါ'

' နင္ ဆူစရာမလုိဘူး၊ ငါ ကန္ေတာ့မယ္။ ႐ွိခုိးကန္ေတာ့မယ္။ မယ္မင္းႀကီးမ ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သက္႐ွည္ပါေစ'
ေနပူပူတလင္းေျပာင္တြင္ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ထုိင္ကာ ႐ွိခုိးမည္လုပ္သျဖင့္ ကုိထြန္းရမွာ အတင္း ဖက္ထားရာ က 'ဘညိန္း ေရ လာပါဦးဟ' ဟုေအာ္မိေတာ့သည္။
' အေမကလဲဗ်ာ၊ သတိထားဦးမွေပါ့'
ကုိဘညိန္း မွာလည္း လယ္ျပင္မွ ျပန္ေရာက္စ၊ ေခၽြးေတြသံေတြႏင့္ျဖစ္၏။

' ငါ့ႏုိ႔ကုိ စုိ႔ရလုိ႔ ငါ့ကုိေစာ္ကားတာ'
' ေတာ္ပါေတာ့ အေမရာ၊ ဟုိမွာ အေမ့ကုိ ေၾကာက္လုိ႔ အသံေတာင္မထြက္ရဲၾကပါဘူး'
' ဟုတ္ပါတယ္ အရီးရယ္၊ ကုိယ့္အေမႀကီးကုိ ဒီလုိေျပာရမလားဆုိၿပီး က်ဳပ္ ႐ုိက္ထားပါတယ္'
' မဟုတ္ဘူး၊ ငါကန္ေတာ့မယ္'

ထုိသုိ႔ ကုိထြန္းရႏွင့္ ကုိဘညိန္းက ေတာင္းပန္လုိက္၊ ရီးက်ီးဒန္က ဇြတ္တုိးလုိက္ျဖင့္ ခ်ာခ်ာလည္ ေနေတာ့ သည္။ ေမာပန္းလာရသည့္ ကုိဘညိန္းလည္း စိတ္ညစ္လွၿပီ။
' ေျပာမရရင္ က်ဳပ္ကုိသာ သတ္ပါေတာ့ အေမရာ'
' ငါ့သားကုိ မသတ္ဘူး၊ ဟုိကုိသာ ... '
' ေဟ့ အေမႀကီး၊ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ေအးကုန္လိမ့္မယ္ေဟ့။ လာဟ၊ ငါတုိ႔လည္း စားၿပီးသြားၿပီ။ ညည္းမစား ရေသးဘူး၊ မဟုတ္လား'
ရီးေဆး႐ုိးသည္ လမ္းမမွ လွမ္းေအာ္ေန၏။

' ေဟာ အေဖလုိက္လာၿပီ အေမေရ၊ သြားရေအာင္၊ သြားရေအာင္၊ က်ဳပ္လည္း လုိက္စားဦးမယ္'
ကုိဘညိန္းသည္ သူ႕အေမအား ဖက္ကာ မက်ယ့္တက်ယ္ေျပာရင္း အိမ္ျပင္သုိ႔ မသိမသာ ဆဲြေခၚ လာ၏။ အိမ္၀ုိင္းျပင္ေရာက္လွ်င္ အိမ္သုိ႔ေခၚလာရန္ကား မခက္ခဲေတာ့ၿပီ။ ပန္းကန္ခက္ေယာက္မ်ား ျဖင့္ အုပ္ဆုိင္း ထားေသာ ထမင္းပဲြသည္ ရီးက်ီးဒန္အား ေစာင့္လင့္လ်က္႐ွိသည္။ ရီးေဆး႐ုိးသည္ တၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ ထမင္း ထည့္ေပး၊ လက္ေဆးရည္ယူေပးၿပီးေနာက္ ယပ္ပင္ ခတ္ေပးေသး၏။

' လူေလး စားဟ၊ မုန္လာခ်ဥ္ကေလးက ႂကြပ္ေနတာပဲ။ ငါေတာ့ မစားႏုိင္ပါဘူးကြာ၊ သြားမ႐ွိေတာ့ဘဲကုိးကြ။ အင္း...ေဒါသ ေမာဟေတြႀကီးလုိ႔မ်ား ဒါေလာက္ျမန္ျမန္ သြားက်ိဳးသလားမသိပါဘူး။ က်ီးဒန္စားဟ၊ ၾကက္သား ဟင္းရည္ က သိပ္ခ်ိဳတာပဲ'
ရီးက်ီးဒန္မွာ ရီးေဆး႐ုိးခတ္ေပးေသာ ယပ္ေလကုိ ခံယူရင္း ထမင္းကုိ သြားဖံုးျဖင့္ ႀကိတ္လုိက္ မ်ိဳခ်လုိက္ လုပ္ေနရရာ ေဒါသတျဖည္းျဖည္းက်ဆင္းလာၿပီး၊ ထုိစကားအေရာက္တြင္ ဟင္း၏အရသာကုိ သတိထား မိစ ျပဳလာ ေခ်ၿပီးတည္း။
....................................
စာေရးသူ - ဆင္ျဖဴကၽြန္း ေအာင္သိန္း

.