ပန္းသတင္း (ဂၽြန္ ၂၂)

ပြဲထိန္း
ဦးေဆြ(ဒႆနိက)

(၁)
မေကြးကေနလာရင္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးမိုင္အကြာ၊ နတ္ေမာက္ကလာရင္ ဆယ့္ႏွစ္မိုင္အကြာ၊ အဲဒီေနရာမွာ ၾကာကန္ရြာရွိပါတယ္။ မေကြးၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ အဆုံး၊ အုပ္စုရြာႀကီးေပါ့။ နတ္ေမာက္ၿမိဳကနယ္ထဲက တမလန္းပင္၊ တက္၀န္ဆိုတဲ့ ရြာေတြက ေထြလာ်ေတြ၊ ေထာ္လာဂ်ီေတြ၊ ကားေတြ၊ ၿမိဳ႕သစ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေလးတိုင္စင္၊ ဖိုႀကီး၊ နတ္ရြာဆိုတဲ့ ရြာေတြက ထြက္တဲ့ကားေတြေၾကာင့္ မေကြးနဲ႕ နတ္ေမာက္ ကားလမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ ၾကာကန္ကားဆိပ္ဟာ ေန႕ေရာညပါ စည္ကားပါတယ္။ ကားဆိပ္မွာ ထမင္းဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္၊ အေအးနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ မုန္႕ဟင္းခါး၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္၊ ကြမ္းယာဆိုင္ စုံေအာင္ ရွိတာေပါ့။ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ကားလမ္း ေပၚက ဆိုင္ေတြေလာက္ မခမ္းနားေပမယ့္ သူ႕အတိုင္းအတာနဲ႕ သူေတာ့ ျပည့္စုံပါတယ္။

    ကားဆိပ္မွာလည္း မေကြးျပန္၊ နတ္ေမာက္ျပန္ ေစာင့္တဲ့ လွည္းသမားေတြနဲ႕ လွည္းေတြကလည္း အၿမဲလိုလို ရွိေနတတ္တာဆိုေတာ့ ေရာင္းအားေလးလည္း မဆိုးၾကပါဘူး။ အဲဒီကားဆိပ္မွာရွိတဲ့ ဆိုင္ေတြ ထဲက အေအးနဲ႕ လက္ဖက္ရည္၊ လိုခ်င္လို႕မွာရင္ အရက္လည္း ေရာင္းပါတယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ ညေနတိုင္း ထိုင္ေလ့ ရွိသူကေတာ့ ဆရာေဗဒါပါပဲ။ ၾကာကန္ရြာက အုပ္စု၀င္ေက်းရြာ ခုနစ္ရြာရွိတဲ့ ရြာႀကီးဆိုေတာ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းလည္း ရွိတယ္။ ေဆးရုံလည္းရွိတယ္။ ဆရာေဗဒါက ၾကာကန္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာ ပါပဲ။ ထူးျခားတာက သူမူလတန္းျပတုန္းကလည္း ဒီေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းျပ ဆရာ ျဖစ္ေတာ့လည္း ဒီေက်ာင္း၊ အခုအထက္တန္းျပဆရာျဖစ္ေတာ့လည္း ဒီေက်ာင္းျဖစ္ေနတာကိုပါပဲ။

    ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႕ ေစာေစာကေျပာတဲ့ "ကိုႏိုင္"ဆိုင္မွာ လက္ဘက္ရည္ ေအးစက္စက္ တစ္ခြက္ ကို ဇိမ္ဆြဲေသာက္ေနတဲ့ ဆရာ ေဗဒါ ကို ေတြ႕ရတာဟာ ၾကာကန္ဆိပ္ရဲ႕ ဖက္ရွင္ တစ္ခုပါပဲ။ လူက ညိဳတုတ္တုတ္ႀကီး၊ မ်က္ႏွာကတည္တည္၊ အရပ္ေမာင္းကလည္း ေကာင္းေကာင္းဆိုေတာ့ ေတာ္ရုံ လူက သူ႕ကို ေက်ာင္းဆရာ လို႕ကိုမထင္ၾက ဘူး။
    ရုပ္ကလည္း ေတာျပဇာတ္ထဲက လူၾကမ္းရုပ္မ်ိဳးေလ။ ရုပ္ကလည္း အဲသလိုဆိုးတာ။ စကားေျပာ ၾကည့္မလား။ တကယ့္ဘုနဲ႕ခြ။ ထန္းသီးလုံးနဲ႕ ေနာက္ေက်ာလွမ္းထုတာ ခံရတာကမွ သက္သာခ်င္ သက္သာ လိမ့္မယ္။ သူနဲ႕ စကားေျပာမိလို႕ကေတာ့ အဆင္မသင့္ရင္ မလြယ္ဘူး။ အဲ…စာသင္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းသတဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကေရာ၊ တျခားဆရာ၊ ဆရာမေတြကပါ ေျပာၾကတာပဲ။ ေက်ာင္းသား ေတြကေတာ့ သူ႕ကြယ္ရာမွာ စိန္ေဗဒါႀကီးလို႕ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ဆုံးမရင္ လက္သံကလည္း ေျပာင္ ဆိုပဲ။

    ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။ ၾကာကန္ေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြ အဆက္ဆက္၊ ဘယ္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးကိုမွ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႕ေလာက္မေၾကာက္ၾကဘူး။ သူမို႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္ သူငယ္တန္း က ဆယ္တန္းအထိ အကုန္ၿငိမ္၊ အကုန္တိတ္ပဲ။ ပိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းထဲက ေဟာင္ေနတဲ့ ေခြးေတာင္ အေဟာင္ရပ္သြားတယ္။ တကယ္….တကယ္၊ ဆရာေဗဒါက အသက္သာ ေလးဆယ္ ေက်ာ္တယ္။ ခုထိ လူပ်ိဳႀကီးပဲ။ အေဖအေမက မရွိရွာေတာ့ဘူး။ ညီမတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ေနတယ္။ ညီမအိမ္ကလည္း ေယာက္ဖေရာ၊ တူ၊ တူမေတြကိုေရာ သူက ၾသဇာေညာင္းၿပီးသား။ ၿပီးေတာ့ သူက ဘာမွ ၀ိစိကိစၥ မ်ားတတ္တဲ့ သူလည္းမဟုတ္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ သူ႕အလုပ္က စာသင္ဖို႕၊ ညေနေစာင္း ရင္ ကိုႏိုင္ဆိုင္မွာ ထိုင္ဖို႕၊ ေက်ာင္းမွာ အလုပ္ရွိရင္ လုပ္ဖို႕၊ ဒီေလာက္ပါပဲ။ မပူမပင္ မေၾကာင့္ မေၾက ဘ၀လို႕ ေျပာလို႕လည္း ရတာေပါ့ေလ။

    ဒါေပမဲ့ အခုတေလာ ဆရာေဗဒါ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ တည္ေနတာထက္ မရႊင္မပ် ျဖစ္ေနသလိုပဲလို႕ ကိုႏိုင္ က ထင္ေနတယ္။ ဖြင့္ေတာ့လည္း မေမးရဲေသးဘူး။ ငယ္ေၾကာက္ဆရာေလ။ သူေရာ၊ သူ႕မိန္းမ ေနာ္ၾကည္ေထြး ေရာ ဆရာေဗဒါရဲ႕ တပည့္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာမို႕လား။ လက္ဖက္ရည္ဖိုး၊ ေဆးလိပ္ဖိုး ပိုက္ဆံ ေတာင္ စားပြဲေပၚ ခ်ထားမွ ယူရဲတာ။ ဘယ္ေလာက္က်ပါတယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းရဲတာမွတ္လို႕။ တစ္ခါ တစ္ခါေဘးက အေၾကာင္းမသိတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ဆရာေဗဒါရွိတဲ့အခ်ိန္ ခြက္ပုန္းမွာေသာက္ရင္ေတာင္ မ်က္ႏွာရိပ္၊ မ်က္ႏွာကဲျပၿပီးမွ ေရာင္းရဲတာေလ။ မဆူနဲ႕၊ စကားမမ်ားနဲ႕၊ ေသာက္ၿပီး တန္းျပန္။ ႏို႕မိဳ႕ဆို မေရာင္းဘူး ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးထားရေသးတာ။ ဒါေတာင္ ဆရာကမ်က္ႏွာဆိုးဆိုးနဲ႕ လွည့္ၾကည့္ရင္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလုံး ပ်ာလို႕။ အဲလိုေၾကာက္ရတာမ်ိုးေလ။

(၂)
'ဆရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား'
    ေဖ်ာ္ၿပီးသား လက္ဖက္ရည္ခြက္ ေရွ႕ေရာက္ၿပီး တစ္ငုံမေသာက္မခ်င္း သည္ေမးခြန္း ကို ကိုႏိုင္ မေမးရဲ ေသးဘူး။ တစ္ငုံေသာက္ၿပီးၿပီ။ ဆရာေဗဒါက သူ႕အႀကိဳက္ မလွရွင္ေဆးလိပ္ အတုတ္ႀကီးကိုညႇိၿပီး ရွဴးခနဲ ဖြာၿပီဆိုမွ သည္စကား ေမးခြင့္ရတာ၊ ေမးရဲတာ။ အဲဒီလိုေမးရင္ ဆရာေဗဒါက လွည့္ၾကည့္ၿပီး 'ေအး'လို႕ တစ္ခြန္း ေျဖမယ္။ ေခါင္းကို တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ညိတ္မယ္။ ၿပီးရင္ ကားလမ္းဘ္ဆီ လွမ္းၿပီးေငးရီရီ ၾကည့္ေနမယ္။ ဒါကထုံးစံ။

    သည္ညေနလည္း မားမား မားမားနဲ႕ ဆရာေဗဒါ ေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ကတည္းက လက္ဖက္ရည္ကို ေဖ်ာ္ထား ႏွင့္ၿပီးသား။ ေရွ႕ခ်ေပးၿပီး လွည့္ထြက္၊ မလွမ္းမကမ္း ဆရာတစ္ငုံ ေသာက္ၿပီလား၊ မေသာက္ေသး ဘူးလား ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဆရာ့အက်င့္ကလည္း ပထမတစ္ငုံကို ပူတုန္းေသာက္တာ။ က်န္တာကို ေအးစက္ ၿပီး အေပၚရည္တင္းမွကိုပဲ ေသာက္တတ္တယ္။ ခုလည္း တစ္ငုံ ဂြတ္ခနဲ က်ိဳက္ခ်လိုက္တယ္။ ကိုႏိုင္ ကေမးမလို႕ ပါးစပ္ျပင္တုန္းရွိေသးတယ္။ ဆရာေဗဒါက လွမ္းေခၚလိုက္တာပဲ။

    'ငႏိုင္လာဦး'
    'ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ ဘာလိုလို႕လဲမသိဘူး'
    ဆရာက ကိုႏိုင့္ကို ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ သူ႕ေရွ႕က ျမင္ကြင္းကိုပဲ ၾကည့္ေနတယ္။ သူဘာၾကည့္မွန္း မသိေတာ့ ကိုႏိုင္လည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ သူ႕ဆရာၾကည့္တဲ့ဘက္ပဲ ဘာမွန္းမသိ လိုက္ၾကည့္ ေနတယ္။

    'မင္းေတြ႕လား'
    ၾကည့္…ခက္ပုံက။ ဘာကိုၾကည့္လို႕ ဘာကို ေတြ႕ရမွန္းလည္းမသိ။ ကားဆိပ္မွာ လူေတြက ဟိုကသည္၊ သည္ကဟို သြားလာေနၾကတာေတြ ကားႏွစ္စင္း ရပ္ထားတာမို႕ ဆင္းတဲ့၊ တက္တဲ့သူေတြေကာ တစ္ပုံႀကီး ကိုႏိုင္က ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိလို႕ ေခါင္းကုတ္ေတာ့ ထပ္ေမးတယ္။

    'ေတြ႕လား ေဟ့ေကာင္'
    'ဟုတ္ကဲ့၊ အဲ…ဘာကိုလဲ ဆရာ'
    ဆရာေဗဒါက မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ကုတ္ၿပီး ကိုႏိုင့္ကို ျပန္ၾကည့္တယ္။
    'ဟိုမွာေလကြာ၊ ဟိုေကာင္ …… ဟိုေကာင္'
    'ေၾသာ္ … လွမင္းလားဆရာ'
    'အင္း……'

    ဆရာေဗဒါက ခုမွ သူလိုခ်င္တဲ့အေျဖ ရသြားတဲ့ပုံနဲ႕ အင္းခနဲ ေလရွည္ဆြဲ ေျဖလိုက္ၿပီး သူ႕ေဆးေပါ့လိပ္ကို ေကာက္ညႇိ တယ္။ လွမင္း ေအာက္က ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႕ အေပၚက ပုဆိုးကို ခပ္တိုတို ထပ္၀တ္ထားတယ္။ ဘယ္ကားသမား က ေနာက္ၿပီးေပးထားတယ္ မသိပါဘူး။ လည္ပင္းမွာ နက္ကတိုင္လို အျပားႀကီးက ေၾကာင္လွ်ာသီး ဆြဲထားသလို တန္းလန္းတန္းလန္းနဲ႕ ခါးမွာလည္း ကေလးကစားတဲ့ ေျခာက္လုံးျပဴး ေသနတ္ ႏွစ္လက္ ကိုထိုးလို႕။ ေတာင္ေလွ်ာက္လိုက္၊ ေျမာက္ေလွ်ာက္လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ သူခံတြင္း မေတြ႕တဲ့ လူတစ္ေယာက္ အနားေရာက္ရင္ ခါးက ေျခာက္လုံးျပဴးကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ပါးစပ္က တဒိုင္းဒိုင္း နဲ႕ပစ္။ အခ်ိဳ႕ အဘြားႀကီး ေတြက လန္႕သြားရင္ သူကတဟားဟား ေအာ္ရယ္။ ဒါကိုပဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့သူေတြက ၀ိုင္း ဟားၾက လုပ္ေနတယ္ေလ။ ဒါလည္းအခုတေလာ သည္ကားဆိပ္မွာ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီမိဳ႕ ဆိုင္က လူေတြက အထူးအဆန္းလို႕ သေဘာမထားၾကေတာ့ပါဘူး။

    'လွမင္းကေတာ့ သည္လိုပါပဲဆရာ။ မနက္မိုးလင္းရင္ ကားဆိပ္ကို ေရာက္လာၿပီး ညေနေမွာင္ရင္ ျပန္တာပဲ။ ထမင္းေတာ့ ဘယ္ကစားတယ္မသိဘူး။ တခါတေလး ေဆးလိပ္ေလး ဘာေလး ကၽြန္ေတာ္ တို႕ဆိုင္ လာေတာင္းတတ္တယ္။ အႏၱရာယ္မရွိပါဘူးဆရာ။ ေအးေအးေဆးေဆး သမားမို႕ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ေပးလိုက္တာပါပဲ။ အခုတေလာ နည္းနည္းၾကမ္းတာက ဟိုေကာင္ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ့ဆိုင္ အေနာက္က အိမ္က ေဇာ္မင္းေလ။ သည္ေကာင္ခုတေလာေဖာက္ေနတယ္။ ဟိုေန႕ကေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕ ဓားႀကိမ္း လာႀကိမ္းေနတယ္'
    'ဟုတ္လားကြ၊ သူ႕အိမ္ကေရာ မထိန္းၾကဘူးလား'

    'ထိန္းေတာ့ ထိန္းတာပဲဆရာ။ ဒါေပမဲ့ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီးက လူအို ေတြမို႕လား။ သည္ေကာင့္ အားကို ဘယ္ႏိုင္ မွာလဲ။ ေတာ္ေသးတယ္။ အေရွ႕ဘက္ ကြမ္းယာဆိုင္က သူ႕အစ္ကို လာလာဆြဲလို႕'
    ဆရာေဗဒါက စဥ္းစားသလို တစ္ခ်က္ ေတြခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
    'ဘာျဖစ္လို႕ မင္းဆိုင္ကို ဓားႀကိမ္း လာႀကိမ္းရတာလဲကြ'
    'ဒီလိုဆရာေရ ဒီေကာင္က ေခ်ာင္းဆိုးသံ၊ သလိပ္ဟပ္သံ ေတြၾကားရင္ သူ႕ကို စိန္ေခၚတယ္လို႕ ထင္ေန ေတာ့တာ။ သူ႕အေမ ေျပာတာကေတာ့ သူက အိမ္မွာေအးေအးေဆးေဆး မွိန္းေနတာပဲ။ သူ႕စိတ္ကူးထဲမွာ နတ္သမီးေလး ေတြနဲ႕ ေတြ႕ေနတယ္ေျပာတာပဲ။ ေခ်ာင္းဟန္႕သံ၊ သလိပ္ဟပ္သံေတြၾကားေတာ့ သူ႕အာရုံ ပ်က္ၿပီး လန္႕ႏိုးသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္တာလို႕ ေျပာတာပဲ'
    'အင္း…ခက္ေတာ့လည္း ခက္သားကြ။ ေအးေလ… ဒါမ်ိဳးက ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ'

    'အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ့ဆိုင္က ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ေနမေကာင္းလို႕ ေခ်ာင္းဆိုးတာ ဆရာေရ။ အဲဒါ သူ႕ကို စိန္ေခၚပါတယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ေရွ႕က ဓားတကိုင္ကိုင္နဲ႕ ထြက္ခဲ့ခ်ည္းေခၚေနတာပဲ။ ဟိုဧည့္သည္ လည္း အေအးပတ္ၿပီး ေခ်ာင္းဆိုးေနတာ အဂၤလိပ္ေဆးလည္း မေပ်ာက္ ဗမာေဆးလည္း မေပ်ာက္ဘူးလို႕ ေျပာတာ။ ေဇာ္မင္း ထၾကမ္းေရာ ဘာသံမွကို မၾကားရေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတည္းကို ေပ်ာက္ကေရာ'

    ဣေႁႏၵေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ ဆရာေဗဒါေတာင္ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးျဖစ္သြားတယ္။ သည္ေဇာ္မင္းနဲ႕ လွမင္း ႏွစ္ေယာက္ စလုံးက သူ႕တပည့္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး  ဆယ္တန္း ေရာက္တယ္ တစ္ႏွစ္စီေျဖၿပီး ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္လို႕ မည္မည္ရရမသိရဘဲ စိတ္ေနာက္ သြားၾက တာလည္း အတူတူပဲ။ လွမင္းက အရင္က အလြန္ေအးတဲ့ေကာင္။ ေမးတစ္ခြန္း ေျပာတစ္ခြန္းသမား။ အခုေတာ့ လူၾကားထဲမွာကို ေပ်ာ္ေနေတာ့တာ။ ေဇာ္မင္းက အရင္က သြက္သြက္လက္လက္၊ ေက်ာင္းလက္ေရြးစင္ ေဘာလုံးသမားေလ။ ခုေတာ့ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ကို လုံး၀မထြက္ဘူး။ အဲ… ေခ်ာင္းဆိုးသံ မၾကားရရင္ေပါ့။ သူတို႕မိဘေတြကလည္း ဟိုရြာက၊ ဒီရြာက  ဆရာေတြနဲ႕ေရာ ပေယာဂလိုလို ဘာလိုလို ေတြနဲ႕လည္း ကုၾကတာပါပဲ။ ၿမို႕တက္ၿပီးေတာ့  ဆရာ၀န္နဲ႕ေတာ့  စနစ္တက် မကုႏိုင္ၾကဘူး။ ခမ်ာမ်ား မလည္း ဆင္းရဲၾကတယ္ေလ။

    'ငါ အဲဒါ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ စဥ္းစားေနတာကြ'
    ဆရာေဗဒါက သူ႕ရဲ႕ ေအးစက္စက္ လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ငုံထပ္ငုံၿပီး ကိုႏိုင္ကို ေျပာတယ္။ ကိုႏိုင္က ဆရာဘာဆက္ေျပာမလဲဆိုၿပီး ၿငိမ္နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။
    'ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ငါေဇာ္မင္း အေဖနဲ႕ေရာ လွမင္းအေမနဲ႕ပါ ေတြ႕တယ္။ မေကြးျဖစ္ျဖစ္၊ ၇န္ကုန္ျဖစ္ျဖစ္ သြားေဆးကု ဖို႕ေပါ့ကြာ။ ငါလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေထာက္ပါ့မယ္လို႕ ေျပာတာ၊ အဲဒါသူတို႕သားေတြက လူျပဳစားတာ ခံရတာလိုလို၊ အရင္ဘ၀ သိုက္ေဟာင္းက ဘာျပဳတယ္ဆိုလား၊ မသိပါဘူးကြာ အခ်ိန္တန္ သူ႕အလိုလို ျပန္ေကာင္းသြားမယ့္ပုံမ်ိဳး ျပန္ေျပာလႊတ္တယ္။ ဒီေလာက္ တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ထဲမွာကြာ၊ ေတာက္….'

    ဆရာေဗဒါက ေျပာရင္းဆိုရင္း ေဒါသထြက္လာၿပီး ေတာက္တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္တယ္။ ခုမွ ကိုႏိုင္ လည္း ခုတေလာ ဆရာမ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္းတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ရွင္းသြၾးေတာ့တယ္။
    'မင္းစဥ္းစားၾကည့္ငႏိုင္။ ငါ့တပည့္ေတြထဲမွာ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စစ္ဗိုလ္အမ်ားႀကီး။ မင္းတို႕လို ဘြဲ႕ရၿပီး ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ ေကာင္ေတြ၊ ယာလုပ္ ထန္းတက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြလည္း အပုံႀကီး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႕ေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေရာ ကိုယ့္မိသားစုကိုေရာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ တိုင္းျပည္ကို၊ လူ႕ေ လာကကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႕ အက်ိုးျပဳေနၾကတာကြ။ ခုေတာ့ ဒီႏွစ္ေကာင္မွာက ငါစိတ္မေကာင္း တာ အဲဒါပဲ'

    ကိုႏိုင္ကေတာ့ သူ႕ကို တစ္ခါမွ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း စကားမေျပာဘူးတဲ့ ဆရာေဗဒါကိုသာ အဲ့ၾသသလို ေငးၾကည့္ ေနမိတယ္။ ဆရာ့ေစတနာကိုလည္း တေရးေရး သေဘာေပါက္လာတယ္။ ဆရာလည္း ေျပာရင္း က သည္အေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာခ်င္ဟန္ မတူေတာ့ဘူး။ အိတ္ကပ္ထဲက လက္ဖက္ရည္ဖိုး ပိုက္ဆံက စားပြဲေပၚခ်ၿပီး မီးေသေနတဲ့ သူ႕ေဆးလိပ္ညႇိတယ္။ ကိုႏိုင္သိလိုက္တယ္။ လက္က်န္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို အကုန္ေမာ့ၿပီး သူ႕ဆရျပန္ေတာ့မယ္ဆို တာကိုေပါ့။ 

အဲသည္အခ်ိန္မွာ နတ္ေမာက္ဘက္က ကားတစ္စီး၀င္လာတယ္။ ဒိုင္နာအျပာေလးပါ။ ခရီးသည္ေတြ ဆင္းၾက၊ တက္ၾက။ တခ်ိဳ႕ခရီးသည္ေတြ ကိုႏိုင့္ဆိုင္ထဲ ၀င္လာၿပီး ေကာ္ဖီမစ္ ေသာက္သူေသာက္လို႕ ေဖ်ာ္ေပး ရေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အေပါ့အပါးသြားၾကေပါ့။ ေဘးဆိုင္ထဲမွာ မုန္႕ဟင္းခါးေလး ဘာေလးမွာ စားတဲ့သူ၊ ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္ ၀ယ္တဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ကားေပၚက ဆင္းလာတဲ့သူတစ္ေယာက္က ဆရာေဗဒါ အသိထင္တယ္။ ဆရာေဗဒါနဲ႕ ရပ္စကားေျပာတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ကားသမား က ကားထြက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႕ သူ႕ခရီးသည္ေတြကို ဟြန္းတီးၿပီးေခၚတယ္။ ဆရာေဗဒါ လည္း စိုက္စိုက္စိုက္စိုက္နဲ႕ ထြက္သြားတာ လွမ္းျမင္လိုက္ရေလရဲ႕။

(၃)

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ထိန္လန္႕တၾကား စီခနဲ ေအာ္သံေတြကို ၾကားလိုက္ရတာပဲ။
    'လုပ္ၾကပါဦး။ တုတ္ႀကီးနဲ႕ေတာ့၊ တုတ္ႀကီးနဲ႕'
    'ေဟ့ေကာင္… ေဘးဖယ္၊ ေဘးဖယ္'
    လူေတြလည္း ေျပးတဲ့လူက ေျပး၊ ကားေပၚ ဇြတ္ခုန္တက္တဲ့သူကတက္၊ ရႈပ္ယွက္ကို ခတ္သြားတာပဲ။ ကိုႏိုင္က လွမ္းၾကည့္လိုက္သလို ဆိုင္ကေန ထြက္သြားတဲ့ ဆရာေဗဒါကလည္း ကားဆီကိုရပ္ၿပီး ၾကည့္ေန တယ္။

    ဘယ္ေနရာက ဘယ္လို ေျပးထြက္လာတယ္ေတာ့မသိဘူး ေဇာ္မင္း…ေဇာ္မင္း၊ လက္ထဲမွာ သစ္သား ေခ်ာင္းႀကီး ကိုင္လို႕။ ကားနားေရာက္ေတာ့ ကားမွန္ကို ခြမ္းခနဲ။ ခြမ္းခနဲ သုံးခ်က္ပဲရိုက္ခြဲလိုက္တယ္။ အိုး… ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ၊ ေအာ္သံေတြဆိုတာ ကမၻာပ်က္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ ကားမွန္က အက္ရာေတြ ထင္လာတယ္။ အစကေလးေတြ ထြက္လာေပမယ့္ ရိုးရိုးမွန္လို ခြမ္းခနဲ ကြဲမသြားဘူးဗ်။ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ မွန္မို႕ ထင္ပါရဲ႕။ ကားေခါင္းထဲ ထိုင္ေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးကေတာ့ အေၾကာက္ပဲလြန္လို႕လား၊ ဣေႁႏၵပဲ ႀကီးလြန္း သလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ မ်က္လုံးႀကီးေတြျပဴးၿပီး ၾကည့္ေန လိုက္ၾကတာ။ တုတ္တုတ္ကို မလႈပ္ဘူး။

    ဆိုင္ထဲက လူေတြေရာ၊ လမ္းေပၚက လူေတြကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ဘယ္သူမွ ၀င္မဆြဲရဲၾကဘူး။ ဆရာေဗဒါ က ဖ်တ္ခနဲ ကားဆီ ေျခလွမ္းလွမ္းၿပီးမွ သူလည္း တုံ႕ခနဲ ျပန္ရပ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဟိုက စိတ္ေကာင္းတာ မွမဟုတ္တာ။ ေနာက္ၿပီး လက္ထဲမလည္း တုတ္ႀကီးနဲ႕ မေတာ္လို႕ ကို႕ေဆာ္ လႊတ္ လိုက္ရင္ ဒုကၡ။ သတိ၀င္လာတဲ့ ကားဒရိုင္ ဘာက ကားတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ဆင္းေျပးမယ္ လုပ္တယ္။ ကားမွန္ကို ရိုက္ေနတဲ့ ေဇာ္မင္းက သူ႕ကို ရန္မူဖို႕ ဆင္းလာတဲ့ ဒရိုင္ဘာကို ရိုက္မလို႕ တုတ္နဲ႕အားပါးတရ ရြယ္ လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြဆို မၾကည့္ရဲလို႕ မ်က္လုံးကို လက္နဲ႕ကာလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအးစက္ မာေက်ာတဲ့ အသံတစ္သံ ထြက္လာတာပါပဲ။

    'ေဟ့ေကာင္…. လက္ထဲက တုတ္ကို ခ်လိုက္စမ္း'
    ေဇာ္မင္းရဲ႕ ရိုက္ေတာ့မယ့္တုတ္ တန္႕ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္တယ္။ အေနာက္တိုင္း ရုပ္ရွင္ေတြ ထဲက ေကာင္းဘြိဳင္းမင္းသားလို ေျခႏွစ္ဖက္ကားၿပီး ေျခာက္လုံးျပဴး ႏွစ္လက္နဲ႕ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တန္းတန္း ခ်ိန္လို႕။ ဘယ္သူရွိမလဲ၊ လွမင္းေပါ့။ ထပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
    'မင္းတုတ္ ကို ခ်ရင္ခ်ေနာ္၊ မခ်ရင္ ငါတကယ္ပစ္မွာ'

    ေဇာ္မင္းက မ်က္လုံးကလယ္ကလယ္ျဖစ္သြားၿပီး တုတ္ကို မခ်ခ်င္ခ်ခ်င္ ခ်လိုက္တယ္။ ဒရိုက္ဘာကေတာ့ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းကို မသိဘူး။ ေျပးၿပီေလ။ ေဇာ္မင္းတုတ္ကို ခ်လိုက္ေတာ့ လွမင္းက ဘယ္လက္နဲ႕ ကိုင္ထားတဲ့ ေသနတ္ကို ခါးၾကားထဲ ျပန္ထိုးလိုက္တယ္။ ညာဘက္လက္က ေသနတ္ေတာ့ ခ်ိန္ထားတုန္းပဲ။ ၿပီးမွ ေဇာ္မင္း ဆီကို တစ္လွမ္းခ်င္း ဟန္ပါပါ ေလွ်ာက္လာတယ္။
    ေဘးကလူေတြကေတာ့ ခုထိ ဘာစကားမွ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ ပြဲၾကည့္သလို ေငးၾကည့္လို႕။ အနားေရာက္ေတာ့မွ လွမင္းက အသံမာမာနဲ႕ပဲ ေမးတယ္။
    'မင္းဘာလို႕ ကားမွန္ကုိ တုတ္နဲ႕ရိုက္တာလဲ'
    လွမင္းလက္ထဲက ေသနတ္ကိုတစ္လွည့္၊ လွမင္းမ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို တစ္လွည့္ၾကည့္ရင္းက ေဇာ္မင္းက မပြင့္တပြင့္ ျပန္ေျဖတယ္။

    'နားၿငီးတယ္ကြာ၊ ဟြန္းတီးေနတာ ဆူညံေနတာပဲ'
    လွမင္း က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္လုပ္ၿပီး သေဘာက်သလို တဟားဟား ရယ္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွာ မ်က္ႏွာ ကို ျပန္တည္ၿပီး….
    'ေဟ့ေကာင္… မင္းရူးေနသလားကြ … ဟင္။ ဟြန္းမည္တာ ကားကျမည္တာပဲ၊ ကားကိုရိုက္ေပါ့ကြ။ ဘာလို႕ လူကိုရိုက္မယ္ လုပ္ရတာလဲ။ တယ္… ငါနဖူး တည့္တည့္ကို ပစ္လိုက္ရ'
    လက္ထဲက ေသနတ္နဲ႕ ေဇာ္မင္းနဖူးကို လည္း ေထာက္ပစ္လိုက္ေသးတယ္။

    'ေရာ့… မင္းတုတ္မင္းျပန္ေကာက္။ ကားကို ေနာက္တစ္ခ်က္ ရိုက္။ ၿပီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးျပန္၊ ၾကားလား'
    ေဇာ္မင္းလည္း အခုမွ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရတဲ့သူလို တုတ္ကို ဆတ္ခနဲေကာက္၊ ကားေရွ႕ေဘာနက္ကို ဒုန္းဆို တစ္ခ်က္ရိုက္ၿပီး သူ႕အိမ္ကို သူအေျပးေလး ထြက္သြားတယ္။ လွမင္းလည္း သူ႕ေသနတ္ကို ခါးၾကား ျပန္ထိုးၿပီး သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္ သြားထိုင္ေနေလရဲ႕။

    ေစာေစာက ေၾကာက္လို႕ေရာ၊ အံ့အားသင့္လို႕ေရာ ခံစားမႈေပါင္းစုံနဲ႕ ၿငိမ္ေနတဲ့ လူေတြလည္း အခုမွ လႈပ္လႈပ္ရြရြ၊ ဆူဆူညံညံ ျပန္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ကားအုံနာကေတာ့ ေတာက္တေခါက္ေခါက္၊ စုတ္ တသပ္သပ္နဲ႕ေပါ့။ သူ႕ပစၥည္းဟာကိုး။ ခဏၾကာေတာ့ ေဇာ္မင္းမိဘေတြနဲ႕ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ လာ ေတာင္းပန္တာ ေတြ႕ရတယ္။ စားစရာမရွိ၊ ေလ်ာ္စရာေတာ့ရွိရမွာေပါ့ေလ။

    ရြာဘက္ျပန္မယ္လုပ္တဲ့ ဆရာေဗဒါလည္း ကိုႏိုင့္ဆိုင္ ျပန္ထိုင္ေနၿပီ။ မေသာက္စဖူး ကိုႏိုင့္ဆိုင္က ေတာအရက္ တစ္ပိုင္းလည္း မွာေသာက္လို႕။ ေစာေစာကကိစၥကို ၾကားလို႕ ရြာထဲကထြက္လာၿပီး စပ္စုတဲ့သူေတြကို သည္းထိတ္ရင္ဖိုျဖစ္ေအာင္ ကားဆိပ္က လူေတြက အျမႇဳပ္တစီစီနဲ႕ ရွင္းျပလို႕။ အဲဒီ အခ်ိန္ မွာ မွန္အစင္းေၾကာင္းေတြနဲ႕ကားႀကီး ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ထြက္သြားသလို ခါးမွာ ေသနတ္ ႏွစ္လက္ ထိုးထားတဲ့ ေကာင္းဘိြဳင္မင္းသားလည္း တဒိုင္းဒိုင္းနဲဲ႕ ရြာထဲျပန္သြားေလရဲ႕။

(၄)

ကိုႏိုင္ကေတာ့ မေသာက္စဖူး ေသာက္ၿပီးမူးသြားတဲ့ သူ႕ဆရာ စိန္ေဗဒါေျပာတဲ့စကားကို ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္အထိ ၾကားေယာင္ေနတုန္းပဲ။
    'ရူးေနတဲ့ ေကာင္တစ္ေကာင္က ရူးေနတဲ႔ေကာင္တစ္ေယာက္ကို မင္းရူးေနသလားလို႕ ေျပာၿပီး ပြဲထိန္းသြားတာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ရူးခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥပဲကြ ငႏိုင္ရ' တဲ့ေလ။

ေရႊအျမဴေတ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၀၅

.