ပန္းသတင္း (ဂၽြန္ ၂၉)

တြတ္

' တြတ္ တြတ္ တြတ္၊ တြတ္ တြတ္ တြတ္ '
    ေငြလေရာင္သည္ ရမ္းဘုိကုန္း တစ္႐ြာလံုးကုိ ေငြရည္ေလာင္းထားေပသည္။ ေငြရည္ လိမ္းထားေသာ ႐ြာငယ္သည္ ေတးခ်င္းသံမ်ား၊ ရယ္ေမာသံမ်ားျဖင့္ ျမဴးထူးလ်က္႐ွိေပ၏။ ဓာတ္ ေပါင္းစုဘုရားဘက္မွ ေငြဆည္းလည္းသံည္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ လြင့္ပ်ံလာသည္။ တြတ္သံရပ္ သြားလွ်င္ ႏြားစာစဥ္းသံမ်ားကုိ ၾကားရ၏။
ရီးေဆး႐ုိး သည္ ေလျပည္ေသြးတုိင္း လြင့္၀ဲလာေသာ၊ ၾကဴသင္းေသာ နန္းလံုးႀကိဳင္ပန္းရနံ႔ကုိ ႏွစ္ သက္စြာ ႐ွဴ႐ိႈက္ရင္း ေျပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ကုိ အရသာခံဖြာ႐ိႈက္ေန၏။ ျငင္းသံခံုသံမ်ားကုိ ၾကား ရေသာ္ ရီးေဆး႐ုိး ၿပံဳးမိသည္။ တြတ္ထုိးကစားျခင္းသည္ အလြန္ျငင္းခံုရေသာ ကစားနည္း မဟုတ္ လား။

အိမ္ထဲတြင္ ေမွာင္ခ်ထား၏။ မီးသာထြန္းထားလွ်င္ ၿပံဳးရျခင္းအေၾကာင္းကုိ ရီးက်ီးဒန္ ေစာေၾကာ လိမ့္ဦးမည္။ ျငင္းခံုသံ၊ အုတ္အုတ္က်က္က်က္အသံမ်ား ရပ္သြားလွ်င္ တြတ္ေအာ္သံမ်ား ေပၚလာ ျပန္၏။ တြတ္သံ မွိန္အသြား၌ ႏြားစာစဥ္းသံမ်ား ေ၀့ဲ၀ဲလာျပန္၏။

ရီးေဆး႐ုိးသည္ ဤကား ေျခနင္းဓားျဖင့္ စဥ္းသံ၊ ဤကား နန္းတုိင္တြင္ လက္ခုတ္ဓားျဖင့္ စဥ္းသံ၊ ဤအသံမူ တံုးေနေသာ ဓားျဖင့္ စဥ္းသံတည္းဟု အသံကုိ ခဲြျခားမွတ္သားေန၏။
အိမ္ေ႐ွ႕ တလင္းေျပာင္တြင္ ေကာက္လိႈင္းမ်ား လက္စမသတ္႐ွိေနဆဲ ျဖစ္ေသာ္ျငား၊ တာ၀န္က် စပါးတင္းေရသြင္းေျပၿပီးမုိ႔ ရီးေဆး႐ုိးမွာ ေအးေအးေဆးေဆး႐ွိ၏။ ယခုပင္ ႏြားစာစဥ္းသံကုိ ခဲြျခား ေသာ အာ႐ံု၀င္စားႏုိင္သည္အထိ ေအးေဆးသည္။ သည္နားတစ္၀ုိက္႐ွိ လယ္သမားတုိင္း ေအးေအး လူလူ ႐ွိေနၾက၏။ သူတုိ႔မွာ အားလံုးလုိလုိပင္ ကုလားပဲပ်က္ၾကသည္။ မလုိဘဲ ေစတနာပုိ ေသာမုိးေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ကုလားပဲသာ ေကာင္းလွ်င္ ၀ါစုိက္ရန္ ထြန္ယက္ေရးက တစ္ဖက္၊ ရိတ္သိမ္းၿပီးေသာ ကုလားပဲမ်ား မုိးလြတ္ေအာင္ အေျပးအလႊားနယ္ရ၊ ေလွ႕ရႏွင့္ ယား သည္ကုိပင္ မကုတ္အား။ ယခုႏွယ္ တြတ္ထုိးရန္ေ၀းစြ။ သည္ႏွစ္ေတာ့ ၀ါစုိက္ႏွမ္းႀကဲမည့္ ေျမမ်ားကုိ စက္ထြန္၀င္ၿပီးေနာက္ ေျမာင္းေရကုိ ေစာင့္ဆုိင္း ေနရေသာေၾကာင့္ ေအးေအးလူလူ ေန ႏုိင္ၾကျခင္းျဖစ္ေပ၏။

ဖုန္လံုးႀကီးတစ္လံုးသည္ အလံုးလုိက္ အခဲလုိက္ ၀ဲေ၀့လာ၏။ ရီေဆး႐ုိးသည္ မ်က္ႏွာေ႐ွ႕ကုိ ပုဆုိးျဖင့္ ပုတ္ယမ္းသည္။ ' မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒီတြတ္၀ုိင္းကုိ သြားေျပာဦးမွပါ ' ဆုိသည္။
ရီးက်ီးဒန္ကား ရီးေဆး႐ုိး၏ စကားကုိ ၾကားဟန္မတူေပ။ ကျပင္ (ၾကမ္းျပင္)တြင္ ေဆးေတာင္းႀကီး ခ်ကာ၊ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကုိ တ႐ွဲ႐ွဲ 'ပြတ္'ရင္း ေငြေရာင္ည အလွကုိ ေငးေမာေန၏။ အစီခံဖက္ ၾကမ္းမ်ား၊ ေဆး႐ြက္႐ုိးရည္ဆြတ္ထားေသာ ဖက္၀ါ၀ါမ်ား၊ အုပ္မပ်က္ေသးေသာ ဖက္အုပ္မ်ား၊ စည္းႀကိဳးလုပ္ေသာ ၿမိတ္ဆာေထြးမ်ား၊ ေဆး႐ုိးထုပ္ႏွင့္ အစီခံညႇပ္စမ်ား၊ အုပ္မပ်က္ေသးေသာ ဖက္အုပ္မ်ား၊ စည္းႀကိဳး လုပ္ေသာ ၿမိတ္ဆာေထြးမ်ား၊ ေဆး႐ုိးထုပ္ႏွင့္ အစီခံညႇပ္စမ်ားသည္လည္း ရီးက်ီးဒန္ကုိ ပတ္ၿခံ ၀န္းရံ လ်က္ ေငးေမာေနၾကဟန္႐ွိေပ၏။

တန္ခူး မပီတပီမုိ႔ ေလကလည္း မ႐ူး တ႐ူး ျဖစ္ေနဟန္႐ွိ၏။
ခုနက ေတာင္ဘက္မွလာေသာ ေလသည္ တြတ္၀ုိင္းက်င္းပေသာ ေနရာဆီသုိ႔ ရီးေဆး႐ုိး ေရာက္ သြားခ်ိန္တြင္ ေတာင္ဘက္သုိ႔ ေ၀့လြင့္ေနျပန္၏။ ဖုန္လံုးႀကီးသည္ မႈန္ရီေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ အညြန္႔တလူလူျဖင့္ ယိမ္းကေနေခ်၏။ တြတ္သံသည္ အခါမလပ္ ညံစာမေနႏုိင္ေပ။ မည္သူမွ် အဆက္မျပတ္ ေအာ္မေနႏုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ တြတ္ကြင္းသည္ ေတာင္ေျမာက္တန္းေနေသာ လမ္းေပၚ တြင္ တည္သည္။ ဟုိဘက္ သည္ဘက္ကုိ စည္းသားထားသည္။ စည္းမွာ ေျမႀကီးေပၚတြင္ တုတ္ျဖင့္ ျခစ္ထားရာ ရီးေဆး႐ုိး၏ မ်က္စိမ်ိဳးျဖင့္ ျမင္ရန္ မလြယ္ကူေခ်။ ယခုသက္ျပန္ ႐ိႈက္ရင္း တြတ္သံမျပတ္ေအာင္ ေအာ္လ်က္ စည္းေတာင္ဘက္ပုိင္းသုိ႔ တက္ေရာက္ေနသူမွာ ထြန္းမႈန္ျဖစ္၏။ ထြန္းမႈန္၏ကုိယ္တြင္ အက်ႌမပါေပ။ ဖုန္တြ သည္မွ်ထေနပါလ်က္ႏွင့္ သူ႔ေက်ာျပင္မွ ေခၽြးသီးမ်ားကုိ လေရာင္ျဖင့္ တလက္လက္ ျမင္ရ၏။

သူသည္ ပုဆုိးကုိ ေပါင္လယ္ေရာက္ေအာင္ ၀တ္ထား၏။ ညာေျခေ႐ွ႕သုိ႔ တုိးထားကာ ဘယ္ေျခကုိ ေနာက္ပစ္ၿပီး ခါးကုိ ကုန္းထားသည္။ ပါးစပ္မွလည္း တြတ္တြတ္မျပတ္ေအာင္ ေအာ္သည္။ ၀ဲယာကုိလည္း လ်င္ျမန္စြာ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေနသည္။ တစ္ဖက္တြင္ လူေျခာက္ေယာက္႐ွိည္။ သည္အခံ ဘက္မွ လူမ်ားလည္း အက်ႌမပါၾက။ သူတုိ႔က အလယ္ဟုိက္ကာ လျခမ္းပံုသ႑ာန္ျဖင့္ ခံစစ္ စစ္ မ်က္ႏွာ ဖြင့္ထားၾက၏။ ထြန္းမႈန္က အလယ္ေကာင္႐ွိ လူကုိ လွမ္းပုတ္၏။ အပုတ္ခံရသူ ေနာက္သုိ႔ ခုန္ဆုတ္စဥ္ ေဘးႏွစ္ဖက္မွ လူမ်ားက ေျပးကပ္လာၾက၏။ ထြန္းမႈန္လွည့္ၿပီး ပုတ္သည္။ ခုန္ၿပီး ေ႐ွာင္ၾကသည္။ ခံစစ္သမားမ်ား အေန အထား ပ်က္သြားစဥ္ ထုိသူမ်ားကုိ ေက်ာေပးကာ ထြန္းမႈန္ဆုတ္ ခြာသည္။

သုိ႔ျဖစ္ျငား ပါးစပ္မွ တြတ္သံကား မျပတ္၊ မရပ္။ ထြန္းမႈန္ စည္းနားေရာက္ သြားၿပီ။
ထြန္းမႈန္တုိ႔ဘက္သုိ႔ ၀င္ထုိးရန္ တာ၀န္က်သူမွာ ကုိဘညိန္း။ ကေလး ေလးေယာက္အေဖေပမင့္ သူလည္း အားလပ္ခုိက္တြင္ ငယ္မူျပန္ကာ ဖုန္လူးေသာ ကစားနည္းတြင္ ၀င္ႏဲႊေနျခင္းျဖစ္၏။ ကုိဘညိန္းသည္ ထြန္းမႈန္စည္းတစ္ဖက္သုိ႔ ေရာက္ခ်ိန္ကုိ ေခ်ာင္းေန၏။ စည္းေပၚတြင္ ႐ွိေနေသးလွ်င္ လုပ္၍မရ၊ ၀င္၍မရ။ စည္းဟုိဘက္ေရာက္မွ ၀င္ခြင့္တုိက္ခြင့္႐ွိသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ သည္ဘက္ကုိ ထြန္းမႈန္ ေက်ာခုိင္းကာ စည္းဆီသုိ႔ ဆုတ္သြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ကုိဘညိန္း ေျပးထြက္သြား၏။ ထြန္းမႈန္ခ်ာခနဲလွည့္ပုတ္သည္။ ကုိဘဘိန္းမွာ လြတ္႐ံုကေလးသာေ႐ွာင္ႏုိင္သည္။ ေနာက္က ထက္ၾကပ္လုိက္လာမည့္သူကုိ ဟန္႔တားၿပီး လွ်င္ ၿပီးခ်င္း ထြန္းမႈန္ဆုတ္သြား၏။ စည္းေပၚအေရာက္တြင္ ခြရပ္ကာ အေျခအေနကုိ အကဲခတ္ သည္။ တစ္ဖက္ လူမ်ားၿငိမ္ေနသည္။
' တြတ္ တြတ္ တြတ္၊ တြတ္ တြတ္ တြတ္ '

ထြန္းမႈန္စည္းကုိ ခြာမိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ကုိဘဘိန္း တအားေျပးတက္လာသည္။ ထြန္းမႈန္ေနာက္သုိ႔ စြန္ရဲသုတ္သလုိ ထုိး၀င္ကာ ေက်ာျပင္ႀကီးကုိ ျဖန္းခနဲပုတ္မိခ်ိန္တြင္၊ အလယ္ဟုိက္ကာ အနားသား ေကြးထား သူမ်ားက ကဏန္းလက္ပံု ၀ုိင္းဖမ္းသည္။ အုန္းဗုန္းအသံမ်ားၾကားရၿပီး ကုိဘဘိန္း လြတ္ထြက္သြား၏။ တြတ္တုိ႔၏စည္းကမ္းမွာ လာေရာက္ တုိက္ခုိက္ေသာ အတက္သမားက ပုတ္ခတ္ ႏုိင္လွ်င္ ၿပီးသည္။ အတုိက္ခံရသူမ်ားကမူ ပုတ္ခတ္ႏုိင္ ႐ံုျဖင့္မ၊ အမိဖမ္းရသည္။ ထုိအခါ အပုတ္ခံရသူမွာ မိေအာင္ဖမ္းႏုိင္လွ်င္ ဖမ္း၊ မဖမ္းႏုိင္လွ်င္ ေသၿပီမုိ႔ ကုိဘဘိန္းေျခေထာက္ကုိ တအားက်ံဳးဖက္သည္။ ကုိဘညိန္းမွာ ကုိင္႐ုိက္ခံရဘိအလား ေျမႀကီးေပၚ ပစ္က်သြားျငား တြတ္ေအာ္သံ မပ်က္၊ လက္ျဖင့္ တြန္းထုိးပုတ္ခတ္သလုိ ေျချဖင့္လည္း ကန္ေက်ာက္ရင္း စည္း႐ွိရာသုိ႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ခ်ဥ္းကပ္၏။

' ဒီေကာင္ေလာက္မ်ား မႏုိင္ၾကဘူးလား၊ လက္ကုိ မ ထား၊ ပါးစပ္ကုိ ပိတ္ထား၊ ေသေရာ့ေပါ့ဟ'
အားမလုိ အားမရျဖစ္ကာ ၀င္ေရာက္ သညာေပးလုိက္သူမွာ ရီးေဆး႐ုိးျဖစ္သည္။
' ေသၿပီ ေသၿပီ၊ အားလံုးေသၿပီ '
ကုိဘညိန္းသည္ ၀ုိင္းဆဲြေသာ လူေျခာက္ေယာက္ကုိ တြတ္ေအာ္သံမျပတ္ေစဘဲ စည္းေၾကာင္း႐ွိရာသုိ႔ ပါလာေအာင္ ႐ုန္းကန္ခ်ဥ္းကပ္လာ႐ံုသာမက၊ စည္းေပၚသုိ႔ မိမိရရ လက္တင္ နုိင္ခဲ့၏။ သုိ႔ေၾကာင့္ သူ႕ဘက္သား မ်ားက တစ္ဖက္လူအားလံုး ေသၿပီဟု ေအာ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ ေသာ္ ကုိဘညိန္းကား တြတ္ ေအာ္ဆဲ။

' ကုိဘညိန္း ေသကုန္ၿပီဗ် '
' ငါသိပါတယ္ကြ၊ ေအာ္လုိ႔ေကာင္းတာနဲ႔ ေအာ္ေနတာပါ '
ယင္းသုိ႔ေျဖၿပီးမွ ကုိဘညိန္း ကုန္း႐ုန္းထသည္။ ထ၍မရ။ ခြစီးထားသည္ မဟုတ္ပါလား။
' ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဘယ္သူေတြလည္း၊ ဖယ္ၾကေလကြာ'
ဖယ္ပါေျပာကာမွ ေက်ာေပၚမွ လူမ်ားက ခုန္ေဆာင့္ေနၾကေသးရာ ကုိဘညိန္းမွာ တအင့္အင့္ ျမည္သံျဖင့္ ေကာ္ဆဲ ရ၏။
' မင္းေတာင္ ေအာ္ေနေသးတယ္၊ ငါတုိ႔လည္း ထုိင္ေနတာေပါ့ကြ '

မေအ ႏွမဆဲသံကုိ ပန္းျဖင့္ ေပါက္ခံရသည့္အလား တဟားဟား ရယ္ေနေသာ ေအးေအာင္ႏွင့္ စိန္အုတ္က တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာရင္း ေနာက္တစ္ပဲြစရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ရီးေဆး႐ုိးမွာ တြတ္ပဲြကုိ တားဆီးရန္၊ သုိ႔မဟုတ္ ေနရာေ႐ႊ႕ဖုိ႔ ေျပာရန္ လာခဲ့သည္။ ပဲြေဘးေရာက္ေသာအခါ သူပါ စိတ္၀င္စားေနၿပီ။ ေျပာရန္ ေမ့ေနၿပီ။ ဖုန္မႈန္႔ေတြ သူ႔ေခါင္းေပၚ တဖြားဖြားက်သည္ကုိပင္ သတိမထားအား။
' တြတ္ တြတ္ တြတ္၊ တြတ္ တြတ္ တြတ္ '
ႏုိင္ေသာဘက္က ဦးစြာ တက္ရသည္။ တက္လာသူမွာ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္ ငဦးျဖစ္၏။ သူလည္း တစ္ဖက္လူ အဖမ္းရခက္ေစရန္ ခါးကုိ ကုန္းထားၿပီး လက္ကုိ ေ႐ွ႕ုထုတ္ထား၏။ ဆင္ႏွာေမာင္းအလား တယမ္းယမ္း ပုတ္ခတ္၏။

' ၾကင္ေမာင္ အရဲမကုိးနဲ႔ေလ'
အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္ ညိဳႀကီး လွမ္းသတိေပးစဥ္ ငဦး ၀ုန္းခနဲ ခုန္ပုတ္သည္။ ညိဳႀကီး ခုန္ဆုတ္၏။ ေနာက္က်သြားသည္။ ရင္ဘတ္ကုိ ဗုန္းခနဲပုတ္မိသည္။ လက္ကုိ ေဆာင့္ဆဲြသည္။ ငဦးေသၿပီ။ မေသ ခံႏုိင္႐ုိးလား လူကုိ စည္း႐ွိရာ မသြားႏုိင္ေအာင္ ခ်ဳပ္႐ံုသာမဟုတ္၊ တြတ္ျပတ္ေအာင္ ပါးစပ္ပါ ပိတ္ၾက သည္ကုိး။
' ထြီး ... ငါ့ပါးစပ္ပိတ္တာ ဘယ္ေကာင္လဲကြ၊ ငန္လုိက္တာ '
' ငါပါကြ၊ လက္က သန္႔ပါတယ္၊ အဲ ... ေစာေစာကေတာ့ ေခြးေခ်းနည္းနည္း ေပသြားတယ္'

ေသသူ ေဘးထြက္ထုိင္ေနရသျဖင့္ ငါးေယာက္သာ က်န္ေတာ့ေသာဘက္သုိ႔ ေျခာက္ေယာက္အျပည့္ က်န္ေသးေသာဘက္မွ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္ညိဳႀကီး ေျပးတက္လာ၏။ သူတက္ပံုက တစ္မ်ိဳး။ ခါးမကုန္းေပ၊ ေစာင္မေနေပ။ အတင္းေျပး၀င္ကာ လုိက္ၿပီး ပုတ္သည္။ ျဖန္းခနဲ ဖုန္းခနဲ အသံေတြ အဆံုးတြင္ ညိဳႀကီးမွာ ေျမႀကီး ေပၚတြင္ ေရကူးေနၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ကုိ ဆဲြထားေသာ ဘေမာင္မွာ တ႐ြတ္တုိက္ၿပီးပါေန၏။ သုိ႔ေၾကာင့္ သာစိန္ေျပးလာက ဘေမာင္ကုိ ကူေသာ္ျငား ညိဳႀကိး၏လက္က စည္းေပၚေရာက္ေနၿပီ။

' ဘေမာင္နဲ႔ သာစိန္ ေသသြားၿပီ'
ညိဳႀကီး ေမာဟုိက္သံျဖင့္ ေျပာရင္း ျပန္လွည့္လာသည္။
'တြတ္ တြတ္ တြတ္၊ တြတ္ တြတ္ တြတ္ '
မိမိဘက္ သုိ႔ ညိဳႀကီး ေျခခ်မိ႐ံု႐ွိေသး၊ ခင္ေမာင္ေလး ေျပးတက္လာသည္။ ညိဳႀကီးေက်ာကုိ လက္သီးျဖင့္ ထုိးပစ္ခဲ့သည္။
' ညိဳႀကီးေသၿပီ၊ တုိ႔ဘက္က အဦးဆံုးေသတာ ဘယ္သူလဲ၊ ငဦးမဟုတ္လား၊ ငဦး႐ွင္ၿပီေဟ့'
' မရဘူး၊ မရဘူး'

' ဘာျပဳလုိ႔ မရရမွာလဲ၊ စည္းတစ္ဖက္ကုိ ေရာက္ေနေပါ့ဟာကုိ'
' ဘယ္ဒီလုိလုပ္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ'
' အစက ဘာစည္းဘာကမ္းမွ ႀကိဳတင္ထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ရတာေပါ့။ ညိဳႀကီး ေသၿပီ၊ ငဦး႐ွင္တယ္'
' မရဘူးကြာ '
' ရတယ္ကြာ'
ဖုန္လံုးႀကီး ရပ္သြားသည့္အခုိက္တြင္ စကားလံုးမ်ား ေသာေသာညံေနသည္။ မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျငင္းသူပါသလုိ၊ အေျပာင္အပ်က္ျငင္းသူလည္းပါ၀င္၏။ ယခုမွ နားရေတာ့သည္ဆုိကာ ဖုန္ထဲ ပစ္ထုိင္သူ ထုိင္၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္သူေသာက္။
' ပုိက္ဆံရမယ့္ အလုပ္မဟုတ္လား၊ ျငင္းၾကကြ။ အဲ ဟုတ္ၿပီ၊ လက္သီးနဲ႔ထုိးကြာ၊ ငါ ဓားငွားမယ္'
ရီးေဆး႐ုိး ၀င္ၿပီး ႐ႊတ္သည္။

' အံမယ္ ေဆး႐ုိး၊ မင့္ကုိယ္မင္း ကာလသားေလး မွတ္ေနသလား။ ကေလးေတြၾကားထဲမွာ သူက'
ေဆးလိပ္မီးပြား တဖြားဖြားျဖင့္ ေရာက္လာကာ ပြာေလာင္ ပြာေလာင္ ေအာ္လုိက္သူကား ရီးသာဒြန္းပင္တည္း။
' ဟ ငါက ကာလသားပဲကြ၊ မင္းသာ ေသခါနီးေနတာ။ ငါ့ေတာ့ ေျပာၿပီး သူကလည္း ကေလးၾကားထဲ ေရာက္ ေနတာမ်ား'
' ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အမွတ္မဲ့ ရပ္ၾကည့္ေနမိတာပါ။ ေဟ့ ဒီကေလးေတြက ငါတုိ႔ထက္ ေတာ္တယ္ကြ။ ငါတုိ႔ တုန္းက တစ္ခါဟာကြာ တြတ္ထုိးရာက စၿပီး ႐ုိက္ၾကေသးပါေကာလား။
' တစ္ခါတည္းပါကြာ '
' မင့္ေမလႊားတဲ့၊ တစ္ခါကလည္း ေသရာပါ ပါေရာလား'

ရီးသာဒြန္းသည္ ေျပာရင္းဆုိရင္းက သူ႔ခ်ိဳေစာင္း ညာဘက္က်က်႐ွိ ေျပာင္ေခ်ာေနေသာ ေနရာကေလးကုိ စမ္းၾကည့္သည္။
' အဲဒီတုန္းက စညစ္တာ ဘယ္သူလဲကြ ေဟ ေဆး႐ုိး'
' မင္းေပါ့ကြ '
' ငါညစ္ေတာ့ မင္းတုိ႔ဘက္က မင္းလည္း ညစ္ေရာ '
ရီးသာဒြန္းသည္ အားပါးတရ ေအာ္ဟစ္၍ ရယ္ေမာေလ၏။ ကုိယ္ထီးလက္ခ် သံုးမရသည့္ သည္အ႐ြယ္တြင္ ရယ္ေမာ စရာ အေသးအမႊားျဖစ္ခဲ့ၿပီ ယူဆျငား၊ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကမူ တကယ့္သဲႀကီး မဲႀကီးပါေပ။
' မွတ္မိေသးလား ေဆး႐ုိး '
' မွတ္မိတာေပါ့ကြာ၊ ေပပင္ဘကီးေအာက္မွာ '

ေပပင္ႀကီးကား သားေျမး ေပသီးမ်ားကုိ အပင္ေလာကအတြက္ ေမြးဖြားေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ ေသသြားပါၿပီ။ ေပပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ကိစၥကုိမူ က်န္ရစ္သူတုိ႔ မေမ့ႏုိင္ၾကေသး။ ေပပင္ႀကီးေအာက္မွာ ကုန္းက် ေသာေၾကာင့္ ဖုန္မထူေပ။ ေန႔တြင္ ေပသီး၀ုိင္း။ ညေနတြင္ ျခင္း၀ုိင္း ႏွင့္ ညတြင္ တြတ္ထုိး၊ ဘုတ္တလုပ္ေတာက္တဲ့ စသည္။
ထုိေန႔ညက တြတ္ထုိးကစားရာတြင္ ရီးသာဒြန္းတုိ႔ဘက္က စ ညစ္သည္။ ညစ္ပံုမွာ ရီးသာဒြန္း တုိ႔ ဘက္မ ွတက္လာသူတစ္ေယာက္ကုိ ၀ိုင္းဖမ္းၾက၏။ အဖမ္းခံရသူက တြတ္မျပတ္ေအာင္ ေအာ္လ်က္ စည္းသုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ႐ုန္းကန္ၿပီးသြား၏။ သြားေသာ္ျငား စည္းႏွင့္ တစ္ေတာင့္ထြာမွ် ေ၀းေသးသည္။ သည္တြင္ ရီးသာဒြန္းေျပးလာ၏။ စည္းအျဖစ္ ခ်ထားေသာ ၀ါး လံုးကုိ ကုိယ့္ဘက္သား လက္လွမ္းမီေအာင္ ေ႐ႊ႕ေပးလုိက္သည္။

' ေဟ့ စည္းကုိ သာဒြန္းေ႐ႊ႕ေပးတယ္ကြ'
' ေအာင္မယ္၊ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပး မေ႐ႊ႕ပါဘူးဗ်ာ'
' ေဟ့ မူလက စည္းနဲ႔ ေပပင္နဲ႔ တည့္တည့္ကြ '
' အခုလည္း တည့္သားပဲ '
ၾကာျမင့္စြာ ျငင္းခံုၾကၿပီးေနာက္ တစ္ဖက္က ေလွ်ာ့ေပးလုိက္ရာ ရီးေဆး႐ုိးတုိ႔ဘက္တြင္ တစ္ေယာက္သာ က်န္ၿပီး အားလံုးေသကုန္သည္။ က်န္ေသာ တစ္ေယာက္မွာ ရီးေဆး႐ုိး။
'ေဆး႐ုိး၊ ညစ္သာညစ္ေဟ့'

မခံခ်ိမခံသာ အေလွ်ာ့ေပးလုိက္ရသူတစ္ေယာက္က တီးတုိးသံျဖင့္ ေျမႇာက္ေပး၏။ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေတာ့ေသာ ရီးေဆး႐ုိးလည္း ခါးေတာင္းကုိ ေျမႇာင္ေအာင္ က်ိဳက္လုိက္သည္။ အသက္ကုိ ၀ေအာင္ ႐ွဴလုိက္သည္။ တစ္ဖက္စည္းတြင္းသုိ႔ တြတ္မဆုိဘဲ ေျပးဝင္သည္။ တြတ္ မဆုိဘဲ ၀င္လာသူအား တစ္ဖက္လူ က ထိ႐ံု ပုတ္ႉကေလးျဖင့္ သည္ဘက္ကလူ ေသ၏။ ရီးသာဒြန္းတုိ႔ဘက္မွ လူမ်ားသည္ ၀က္ေခါင္းထုိး အေနအထားျဖင့္ ေစာင့္ေနၾက၏။ တြတ္မဆုိေကာင္းလားဟု ေျပး၍မပုတ္၀ံ့။

ကုိယ္ေျပးလာသည္ကုိျမင္မွ တြတ္ဆုိၿပီး ပုတ္ေျပးလွ်င္ အေခ်ာင္ေသမည္မုိ႔ မွားကြက္ကုိ ေစာင့္ေနၾက၏။
ရီးေဆး႐ုိး တြတ္ဆုိၿပီ။ ၀ဲေတာင္ပံသုိ႔ ေျပး၀င္ကာ လူသံုးေယာက္ကုိ လက္ျဖင့္ ႐ုိက္၊ ေျချဖင့္ကန္၏။ ထုိစဥ္တြင္ ယာေတာင္ပံမ် လူမ်ားၿပံဳဆင္းလာကာ ရီးေဆး႐ုိးကုိပိတ္ဖမ္းရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ရီးေဆး႐ုိး၀က္ေခါင္းပံု ခါးလယ္သုိ႔ ေျပး၀င္သည္။ ေနာက္ထပ္ လူသံုးေယာက္ကုိ ပုတ္ၿပီးေျပးသည္။ ေျပးသည္ဆုိရာ၌ စည္း႐ုိး႐ွိရာသုိ႔ ဆုတ္ေျပးျခင္းမဟုတ္။ စည္းႏွင့္ ေ၀းရာ ႐ြာေတာင္ပုိင္းသုိ႔ ေခြးတစီစီ၊ ဖတ္တေထာင္းေထာင္း၊ တြတ္သံ တညံညံျဖင့္ ေျပးျခင္းျဖစ္၏။ သူသည္ ေခြး၀င္ေပါက္ တစ္ခုမွ ၿဖကာ ႐ြာ့ျပင္ လွည္းလမ္း သုိ႔ ထြက္သည္။ တစ္ဖန္ အျခားေခြး၀င္ေပါက္ တစ္ခုမွ ႐ြာတြင္းသုိ႔ ၿဖဲ၀င္ၿပီး သူ႕အဖဲြ႕သား မ်ား႐ွိသည့္ဘက္သုိ႔ ျပန္ေရာက္လာ၏။

' ေဆး႐ုိး တြတ္ျပတ္တယ္၊ ေသၿပီ'
'ဘာျပဳလုိ႔ ငါေသရမွာလဲ၊ မင္းတုိ႔ဘက္က ေျခာက္ေယာက္ေသတာ၊ တုိ႔ဘက္က အားလံုး ျပန္႐ွင္ၿပီ'
' အ႐ွင္ဘူး'
' ႐ွင္တယ္၊ မင္းတုိ႔သာေသတယ္'
' မေသဘူးကြာ'
'ေသတယ္ကြာ'
ဤသည္မွစကာ ဆဲေရးၾကသည္။

သည္ေခတ္ သည္အခါက သူငယ္ခ်င္းဘ၀ မေအ၊ ႏွမ၊ ငါႏွင့္ဆဲျခင္းမွာ အဆန္းမဟုတ္။ ထမင္းစား ေရေသာက္မွ်သာ။ သုိ႔တေစ မခံခ်င္ေဇာျဖင့္ ေဒါသကေလး ခံလာေသာအခါ တစ္ခ်ိန္က ပန္းပြင့္ သဖြယ္ ေပါ့ပါးခဲ့ေသာ မေအႏွမသည္ ျမင္းမုိရ္ေတာင္တမွ် ေလးလံလာသည္။ ခြန္းတံု႔ျပန္ ဆဲေရးရာက လက္သီး၊ လက္၀ါး၊ တံေတာင္၊ ထုိမွတစ္ဆင့္ တုတ္မ်ား၊ ခဲမ်ား ပါလာေတာ့သတည္း။ ထုိအခ်ိန္က ဧရာမ မခံခ်င္စရာႀကီးထင္ခဲ့ေသာ ကိစၥမွာ ယခုေသာ္ ရီးေဆး႐ုိးႏွင့္ ရီးသာဒြန္းတုိ႔အတြက္ ရယ္စရာျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
' အခုေတာ့လည္း ရယ္စရာေပါ့ကြာ '
ရီးေဆး႐ုိးလည္း ရယ္ေမာမိသည္။

' ကဲကြာ...ကဲကြာ အစက ျပန္ကစားမယ္၊ ဘယ္သူမွ မေသဘူး၊ ဟုတ္ၿပီလား။ ခုနတုန္းကလုိပဲ ႏုိင္တဲ့ ဘက္က စတက္'
' မစဘူးကြာ၊ ညိဳႀကီးေသတယ္ပဲ ထားလုိက္ကြာ၊ ကိစၥမ႐ွိဘူး'
တစ္ဖက္က ကုိဘညိန္းက ေက်ေရာေက်ေၾကာင္း ဖ်န္ေျဖေသာ္ျငား ေအးေအာင္က လက္မခံဘဲ အျငင္းပြားျခင္းကုိ ရပ္စဲၿပီး ဆက္လက္ကစားၾကသည္။
'တက္ၿပီေဟ့' ေအာ္သံအဆံုးတြင္ စည္းတစ္ဖက္သုိ႔ ကားခနဲေရာက္လာသူကား ေအးေအာင္တည္း။ သူသည္ တြတ္သံလည္း မျပတ္ေစရ။ စည္းႏွင့္လည္း သိပ္မခြာေပ။ ထုိအခါ ' စည္းကုိဖင္မွာ ခ်ည္ၿပီး တက္ေနတာ ကုိးဟ ေအးေအာင္ရ၊ သတၱမ႐ွိလည္း ျပန္ပါကြာ' ဟု မခံခ်င္ေအာင္ စသည္။

ေအးေအာင္သည္ အတန္ၾကာေအာင္ ၀ဲေျပးပုတ္လုိက္၊ ေနာက္ဆုတ္လုိက္၊ ယာေျပးပုတ္လုိက္၊ ျပန္ဆုတ္လုိက္ လုပ္ၿပီးေနာက္စည္းဘက္သုိ႔မ်က္ႏွာမူသည္။ ပါးစပ္မူ တြတ္မပ်က္။ သူ႔ေနာက္သုိ႔ ေက်ာ္ထြန္းကပ္လုိက္လာ၏။ စည္းေက်ာ္မိလွ်င္ ေက်ာ္မိခ်င္း အငုိက္ဖမ္းရန္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေအးေအာင္ ကလည္း သည္အကြက္ကုိဆင္ျခင္းျဖစ္ရာ စည္းနားေရာက္ကာမွ ခ်ာခနဲလွည့္၍ ခုန္ပုတ္သည္။ ေက်ာ္ထြန္းကုိ ထိသည္။ ေက်ာ္ထြန္းမဖမ္းႏုိင္မီ ေအးေအာင္သူ႔ဘက္ ျပန္ေရာက္သြား ေခ်ၿပီ။ ကုိဘညိန္းေျပးတက္လာ၏။ ၀ဲေရာ ယာေရာ အလယ္ပါ လုိက္ပုတ္သည္။ တစ္ဖက္လူမ်ားဆုတ္ေပးကာ ျမႇဴသည္။ သို႔ျဖစ္ျငား ကုိဘညိန္းစည္းဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာမူ၏။ ကပ္လုိက္သူ ႐ွိ မ႐ွိ အကဲခတ္သည္။ သည္အနက္ ခုနကမွ ျပန္႐ွင္လာေသာ ညိဳႀကီးကုိ စည္းအနီး ယာစြန္တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလး ျမင္ရသည့္အတြက္ ေျပးပုတ္သည္။ သူေျပးပုတ္ခ်ိန္ႏွင့္ ညိဳႀကီး ၀မ္းလ်ားထုိးအဖမ္းတို႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ က်သြား၏။ စည္းႏွင့္တစ္ေတာင္ပင္မကြာ၊ တြတ္သံ မျပတ္ေစဘဲ ကုိဘညိန္းအလူးအလဲ႐ုန္းသည္။ ႐ုန္းစဥ္တြင္ တြတ္သံမမွန္ေတာ့။

' ကုိဘညိန္း တြတ္ဆက္တယ္၊ ေသၿပီ'
တြတ္သံသည္ တစ္ဆက္တည္းမွန္မွန္ေအာ္ေနရမည္။ ျပတ္သြားၿပီးမွ ျပန္ေအာ္လွ်င္ တြတ္ဆက္ သည္ မည္၏။
' မေမာခင္မွာ တုိက္ရတယ္ကြ၊ တြတ္ေအာ္ရတာတစ္မ်ိဳး၊ ခုန္ရပုတ္ရတာတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေမာကာမွဆုိေတာ့ တစ္ေတာင္ေလာက္ကေလးေ၀းရင္ေတာင္ ေရာက္ေအာင္ မ႐ုန္းႏုိင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ တြတ္ မဆက္လည္း ေသမွာပဲကြ'
ရီးသာဒြန္းက မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ သူက တြတ္ထုိးကစားျခင္းကုိ ရည္႐ြယ္ေသာ္ျငား ရီးေဆး႐ုိးမူ အေလးအနက္ ေတြးမိ၏။
' ဟုတ္တယ္၊ လူဆုိတာ မအုိမင္းခင္မွာ ႐ုန္းရ ကန္ရ ႀကိဳးစားရတယ္ကြ။ အုိမင္း ေမာဟုိက္ခါမွဆုိရင္'
' ကုိထြန္းမႈန္ ေတာ့္ ... ကုိထြန္းမႈန္'
စာစာ စာစာႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အသံျဖစ္၏။

' လာၿပီေဟ့... လာၿပီ'
ညိဳႀကီးတုိ႔အဖဲြ႕မွ ထြန္းမႈန္သည္ ခၽြတ္ထားေသာ ဖိနပ္ကုိစီး၊ အက်ႌကုိ ႐ြာခ႐ုိးေပၚမွ လွမ္း႐ုပ္ လုိက္ေသာ္ လည္း စာစာသံက ရပ္မသြားေပ။
' ထယ္္ သြားငွားေခ်ဦးမယ္ဆုိၿပီး ထြက္သြားလုိက္တာ၊ ထယ္သြားမ်ား ျဖစ္ေနသလားလုိ႔'
' ႐ုိက္ပါေဟ့၊ ႐ုိက္ ႐ုိက္'
ကစားေဖာ္ မ်ားက လွမ္းေနာက္ၾကသည္။
ထြန္းမႈန္ ေလ်ာ့သြားသျဖင့္ ပဲြရပ္ကာ အစားထုိးရန္ လူစား႐ွာေနစဥ္ မလွေမ ေရာက္လာ၏။

' ကဲ ကုိဘညိန္းေရ၊ က်ဳပ္မေတာ့ ထမင္းပဲြႀကီးနဲ႔ ေစာင့္လုိ႔။ ေတာ့္မွာေတာ့ ဒီမွာလာၿပီး သူငယ္ျပန္ ေနတာ ပါကလား။ ကိုယ့္အသက္အ႐ြယ္ ကုိယ္ၾကည့္ဦးမွေပါ့'
ထြန္းမႈန္ ေလ်ာ့သြားသျဖင့္ ပဲြရပ္ကာ အစားထုိးရန္ လူစား႐ွာေစစဥ္ မလွေမ ေရာက္လာ၏။
' ကဲ ကုိဘညိန္းေရ၊ က်ဳပ္မေတာ့ ထမင္းပဲြႀကီးနဲ႔ ေစာင့္လုိ႔။ ေတာ့္မွာေတာ့ ဒီမွာလာၿပီး သူငယ္ျပန္ ေနတာပါကလား။ ကုိယ့္အသက္အ႐ြယ္ ကုိယ္ၾကည့္ဦးမွေပါ့'
' ေအး ... ေအး ... လာမယ္'
လာမယ္ဆုိျငား ကုိဘညိန္း ေနရာမွ မေ႐ႊ႕။

' ဟဲ့ေကာင္မေလး၊ နင္စကားေျပာတာၾကည့္ေျပာ၊ နင့္ေယာက္်ားကုိ မႏုိင္တုိင္း ငါတုိ႔ကုိ မေစာ္ကားနဲ႔' မလွေမ ' ေဟာေတာ့္' ေအာ္သည္။ ရီးသာဒြန္း ၀မ္းေခါင္းသံႀကီးျဖင့္ ရယ္ေမာ၏။
' အရီး႐ွိမွန္း မသိပါဘူးေတာ္၊ တကယ္ပါ'
' ဘာအခုမွ မသိပါဘူးလဲ၊ နင့္ေယာကၡမကလည္း ငါ့ကုိ ဆြယ္ေနတာ၊ တြတ္ထုိးရေအာင္လုိ႔တဲ့။ အို ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ၀င္ၿပီး တြတ္ထုိးဖုိ႔ ႀကံေနတာ၊ နင္ေရာက္လာလုိ႔ ပ်က္သြားၿပီ'
ရီးေဆး႐ုိး မေနသာေတာ့ေခ်။

' မႀကီးမငယ္နဲ႔ကြာ၊ ငါ လွိမ့္ကန္ရ ေသေတာ့မွာပါ' ဆဲဆဲ ဆုိဆုိျဖင့္ တြတ္၀ုိင္းေဘးမွ ထသြားေလေတာ့ရာ ရီးသာဒြန္း မွာ တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း က်န္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔ရယ္သံႏွင့္ၿပိဳင္ေသာ ကာလသားတုိ႔၏ တြတ္တုိးသံ ကား က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ပ်ံေနဆဲေပတည္း။

စာေရးသူ - ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း
.