အခန္း (၂၀)
ဗုဒၶဟူးေန႕သို႕ ဆုိက္ေရာက္လာခ့ဲေလၿပီ။ ရာသီဥတုသည္ စိုစြတ္ ထုိင္းမႈိင္းလ်က္ ရွိ၏။ ရီေ၀အံု႕ဆုိင္းေနေသာ မုိးေကာင္းကင္ထက္ဆီမွ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ ေနေရာင္ျခည္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ တခြင္လံုး ကို ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ ပက္ဖ်န္းေပးလ်က္ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ဘက္ဆီမွ တ၀ီ၀ီ ျမည္သံမ်ားသည္ ကာဆာဘရီဇာ အိမ္ႀကီးဆီသို႕ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္၏။ ဤၾကားထဲမွပင္ အိမ္ႀကီးသည္ ထူးထူး ျခားျခား တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႕လ်က္ ရွိေလသည္။
အျပင္ေလာကရွိ ရာသီဥတု အေျခအေနႏွင့္ ေကာင္စစ္၀န္၏ စိတ္သည္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ျဖစ္လ်က္ ရွိေလသည္။ ယေန႕ နံနက္ အိမ္ရာမွ ႏုိးလာကတည္းက ဘရန္းဒီး၏ စိတ္သည္ သာယာၾကည္လင္ျခင္း ကင္းမ့ဲ လ်က္ရွိသည္။ သူ ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္က့ဲသို႕ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ မည္ကို လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ရက္ကပင္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးခ့ဲၿပီး ျဖစ္၏။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေသာ ကိစၥတခုႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ သူသည္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္၍ စဥ္းစားေသာ အေလ့အထရွိသူ မဟုတ္ေပ။ သူ႕အေနျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္ အတုိင္းသာ ဆက္လုပ္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သို႕ဆုိလွ်င္ သူ႕မွာဘာမ်ား ေသာက ေရာက္စရာ လုိပါေတာ့သနည္း....။ သို႕ေသာ္လည္း လြန္ခ့ဲေသာ ရက္မ်ားအတြင္းမွစ၍ စြဲကပ္ လာေသာ စိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္မႈသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ မေပ်ာက္ေသး။
နံနက္စာ စားအၿပီး ႐ံုးသို႕မသြားမီ ဘရန္းဒီးသည္ နီကိုလတ္စ္ကိုေခၚ၍ သူလုပ္စရာရွိသည့္ ကိစၥမ်ားကို နည္းလည္ေအာင္ ရွင္းျပသည္။ နီကိုလတ္စ္ကလည္း သူ႕အေဖေျပာျပေနသမွ်ကို ေအးေဆးစြာပင္ နားေထာင္ သည္။ ၾကားျဖတ္၍ ေျပာခ်င္စိတ္ ေမးခ်င္စိတ္ ရွိေသာ္လည္း မေမး၀့ံ။ ေနာက္ထပ္ သူႏွင့္ သူ႕အေဖ ၾကားတြင္ ျပႆနာ ထပ္ျဖစ္မည္ကို ေၾကာက္လ်က္ရွိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕အေဖ ကားနား သို႕ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္မူ နီကုိလတ္စ္၏ စိတ္သည္ လႈပ္ရွားလာသည္။ ေျပာခ်င္သည့္ စကားကို မေျပာပဲ မေနႏုိင္ ျဖစ္လာသည္။ သူသည္ တံခါး၀တြင္ ရပ္ေနရာမွ သူ႕အေဖအား တခ်က္ေမာ့္ၾကည့္ၿပီး 'မသြား ပါနဲ႕လား.... ေဖေဖ'ဟု မ၀့ံမရဲေလသံျဖင့္ လွမ္းေျပာသည္။
"မသြားလုိ႕ မျဖစ္ဘူး နီကိုလတ္စ္" နီကိုလတ္စ္ၿငိမ္ေနသည္။
"မသြားပါနဲ႕ ေဖေဖရယ္၊ ေဖေဖသြားေနဖုိ႕ မလိုပါဘူး၊ ဂ်ိဳစီကိုပို႕တာ သူတုိ႕ဘာသာ သူတုိ႕ ပို႕လဲရမွာပါ၊ ေဖေဖ လုိက္ဖုိ႕ လုိမယ္မထင္ပါဘူး'ဟု နီကိုလတ္စ္က ထပ္ေျပာျပန္သည္။
သို႕ေသာ္ လည္း ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘရန္းဒီးသည္ ေမာ္ေတာ္ကားထဲ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ကားထဲမွေန၍ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္း စြာ ယမ္းျပသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္တဘက္ ေျမႇာက္၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကား သည္ ထြက္သြားေလသည္။
ဘရန္းဒီး႐ံုးေရာက္သည့္အခါ သူသြားရမည့္ ခရီးအေၾကာင္းကို ေတြးဖုိ႕ အခ်ိန္မရေတာ့။ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ သို႕ သြားေရာက္ေနထုိင္ရန္ ေလွ်ာက္ထားသူမ်ားအား လူကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ဆံုး စစ္ေဆးျခင္း၊ ယင္းတုိ႕ကို ေလွ်ာက္လႊာ မ်ားကို စိစစ္၍ ေထာက္ခံေပးျခင္း၊ ဆိပ္ကမ္းမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာမည့္ အေမရိကန္ သေဘၤာ မ်ား ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္လည္ထြက္ခြာႏုိင္ေရး အတြက္ လုိအပ္သည့္ ကိစၥအ၀၀ကို စစ္ေဆး ရွင္းလင္း ေပးျခင္း စသည့္အလုပ္မ်ားျဖင့္ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနရေလ၏။
ထုိတာ၀န္မ်ား ၿပီးစီးသြားျပန္ေတာ့လည္း ပါရီၿမိဳ႕မွ ထုတ္ေ၀သူ တဦးထံမွ စာတေစာင္ ေရးရျပန္သည္။ ထုတ္ေ၀သူ မွာ ပါေမာကၡ ေဟးလီးဗီးက အႀကံျပဳ ေထာက္ခံေပးခ့ဲသူ ျဖစ္၍ သူ႕စာမူ "ေမးဘရန္းခ်ီး" အေပၚတြံင္ လုိလိုခ်င္ခ်င္ ရွိလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရေပသည္။ စာေရးရသည္မွာ ယခင္ကလုိ သြက္သြက္ လက္လက္ မရွိ။ သူ႕ကေလာင္တံသည္ ေလးကန္ ဖင့္ႏႊဲလ်က္ ရွိ၏။ သူ႕စိတ္သည္ ထိုင္းမႈိင္းလ်က္ ရွိသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ သူ႕မွာ ေက်နပ္မႈကေလး တခုေတာ့ရွိပါ၏။ သူေရးသား ျပဳစုေနေသာ စာမူ သည္ အၿပီးသတ္ သြားခ့ဲၿပီျဖစ္ရာ ယခုဆုိလွ်င္ ထုတ္ေ၀သူထံသို႕ ပို႕ဖုိ႕အတြက္ ထုပ္ပိုးၿပီး သူ႕အိမ္ခန္း ထဲတြင္ အသင့္ရွိေနေပၿပီ။
တနာရီ ထုိးေသာအခါ ဆင္းဒ၀စ္ေပါင္မုန္႕ တခ်ပ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ေန႕လယ္စာအျဖစ္ သူ႕အခန္း ထဲမွာ၍ စးလုိက္သည္။ ေနာက္မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕အၾကာတြင္မူ သူသည္ ဘူတာရံုဘက္သို႕ ဦးတည္၍ ေလွ်ာက္သြား လ်က္ ရွိ၏။ မုိးေပါက္မ်ား တဖြဲဖြဲက်စျပဳလာေလၿပီ။ မုိးေရစက္မ်ားသည္ ညစ္ပတ္ ေပေရ လ်က္ ရွိေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ခပ္ျပင္းျပင္း ရိုက္ခတ္လ်က္ ရွိသည္။ ေကာင္စစ္၀န္သည္ မိုးေရစို မည္ကိုပင္ ဂရုမထားပဲ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ပင္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ႕စိတ္အာရံုသည္ ဂေရစီယာထံသို႕ ေရာက္လ်က္ ရွိသည္။ သူေမးျမန္းစံုစမ္းစဥ္ အခါက ဂေရစီယာ ျပဳမူခ့ဲေသာ ရုန္႕ရင္းရုိင္းစိုင္းမႈမ်ားသည္ သူ႕မ်က္စိထဲမွ မထြက္။
ဘူတာထဲတြင္ ပက္ဒရုိ၊ ဂ်ိဳစီႏွင့္ အေစာင့္ရဲတုိ႕ ေရာက္ေနၾကေပၿပီ။ သူတုိ႕သံုးေယာက္သည္ ဘူတာ ပလက္ေဖာင္း ေဘးတြင္ ရပ္ကာ မိုးခုိလ်က္ရွိၾက၏။ ေကာင္စစ္၀န္သ္ည သူတုိ႕သံုးေယာက္အား စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္သည္။ အထူးသျဖင့္ အလြန္အမင္း ပိန္ခ်ံဳးသြားေသာ ဂ်ိဳစီကို ၾကည့္ကာ အ့ံအားသင့္လ်က္ရွိသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ အသားအေရမွာ ေသြးမရွိေတာ့သည့္ႏွယ္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ၀ါဖန္႕ဖန္႕ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ အ၀တ္အစား မ်ားမွာလည္း ဖရိုဖရဲႏွင့္ ညစ္ပတ္ေပေရလ်က္ ရွိ၏။ လက္ထိတ္တြဲ၍ ခတ္ထားသျဖင့္ အေစာင့္ရဲ၏ ေဘးတြင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ရပ္ေနရသည္။ ဂ်ိဳစီကို သူ မျမင္ခ့ဲရသည္မွာ တနဂၤေႏြ တပတ္မွ်သာ ရွိေပ ေသးသည္။ ဤတပတ္ေလာက္အတြင္း ဤမွ်ေလာက္ ရုပ္အသြင္အျပင္ ေျပာင္းသြားသည္မွာ သူ႕အဖို႕ အ့ံၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ ဂ်ိဳစီအေပၚတြင္ စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာေသာ စိတ္မွာ ယခင္ကေလာက္ ျပင္းထန္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း သူ႕စိတ္သည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္လ်က္ ရွိသည္။ ယခု သူလုပ္ကိုင္ေနပံုမွာ မလုပ္ မျဖစ္၍ လုပ္ေနရသည့္ ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ဘရန္းဒီးသည္ မီးရထား လက္မွတ္သြား၀ယ္ၿပီး သူတုိ႕ လူစုဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာခ့ဲသည္။ ပက္ဒ႐ုိႏွင့္ ဂ်ိဳစီတုိ႕ကေတာ့ သူ႕အၾကည့္ကို ရင္ဆုိင္ျခင္း မျပဳ။ တဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလႊဲထား ၾကသည္။ တရားခံေစာင့္ ရဲကသာ သူ႕ကို ျမင္ျမင္ျခင္း အားေနေသာ လက္တဘက္ျဖင့္ ဆီး၍ အေလးျပဳသည္။
"စိုတိ စိုစြတ္နဲ႕ ေနရတာ မေကာင္းဘူး"ဟု ဘရန္းဒီးက ေျပာသည္။
"ဟုတ္တယ္...ဆီေညာ္'ဟု ရဲက အလုိက္သင့္ျပန္ေျဖသည္။ သူေျဖပံုမွာ တရုိတေသ တေလးတစား ရွိလွ၏။
ဘရန္းဒီး၏ မ်က္လံုမး်ားသ္ည အေရာင္တလက္လက္ ထြက္ေနေသာ လက္ထိတ္မ်ားေပၚ ေရာက္သြား သည္။ သူသည္ အေတာ္ၾကာမွ် ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ လက္ထိတ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ စိတ္ျဖစ္ ေပၚလာသည္။ ရုတ္တရက္ သူ႔ပါးစပ္မွ ေမးခြန္းတခု ထြက္လာသည္။
"ဒါေတြ ခတ္ထားဖုိ႕ လုိသလား"
"ရထားေပၚ မရာက္ခင္ လံုၿခံဳမႈ ရွိေအာင္လုိ႕ ခတ္ထားပါဆီေညာ္"
ထုိ႕ေနာက္ ၿငိမ္စိတ္သြားျပန္သည္။ ပလက္ေဖာင္းေခါင္မိုး ေပၚသို႕ မိုးစက္မ်ား က်သံသည္ မွန္မွန္ ထြက္ေပၚ လ်က္ရွိသည္။ ပလက္ေဖာင္းအျပင္တြင္ ရပ္ေနၾကသည့္ လူအုပ္ဆီမွ တီးတုိး စကားေျပာသံမ်ားကိုလည္း ၾကားေန ရသည္။ သူသည္ ေနာက္သို႕ လွည့္၍ လူအုပ္ကိုၾကည့္မိသည္။ သူ႕အား မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ လကၡဏာ မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္ႏွာမ်ား...။ သူ႕အၾကည့္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္၍ ရုပ္သိမ္းလုိက္သည္။ ခဏမွ် အၾကာ တြင္ ပက္ဒရုိသည္ သူ႕ေျမးအနားတြင္ ရပ္ေနရာမွ ထြက္ခြာသြားၿပိး သတင္းစာတေစာင္ ၀ယ္သည္။ ျပန္ေရာက္ လာသည့္အခါ ဂ်ိဳစီကို စကားလွမ္းေျပာသည္။ အသံက ခပ္တုိးတုိး...။ သို႕ေသာ္လည္း ရာသီဥတု ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာသည့္စကား။ ဂ်ိဳစီကေတာ့ ခြနးတုံ႕ျပန္ မေျပာ။ အေနက်ံဳ႕လာေသာ ဘရန္းဒီးသည္ ေနရာေရႊ႕ ၍ ရပ္သည္။ မီးရထားလာမွ လာပါဦးမည္ေလာ....။ ေစာင့္ရသည့္ အလုပ္သည္ သည္းမခံ ႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ ဆုိးရြားလွပါတကား....။
ေနာက္ဆံုးတြင္ မီးရထား ဥၾသသံ သ့ဲသ့ဲသည္ ေလထဲတြင္ ပါလာသည္။ ၿပီးေတာ့ သံလမ္းႏွင့္ ထိေတြ႕ ေနရသည့္ ရထားဘီးသံမ်ား။ မ ၾကာမတင္မွာပင္ မီးရထားသည္ ဘူတာေရွ႕တြင္ ရပ္သည္။ ဘရန္းဒီးသည္ ေရွ႕ဆံုးမွ ေန၍ သစ္သားတြဲ တတြဲဆီသို႕ လွမ္းတက္လုိက္သည္။ ရထားတြဲထဲတြင္ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ ပါလာသည္။ အားလံုး ေတာသူ ေတာင္သားေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ ရထားတြဲထဲတြင္ တေက်ာ္ေက်ာ္ ဟစ္ေအာ္၍ ေစ်းေရာင္း တတ္ေသာ ခရီးသြား ေစ်းသည္ႏွစ္ဦးပါသည္။ အဘြားအုိ တခ်ိဳ႕မွာ ျခင္းေတာင္းမ်ား ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္၏။ သူ႕အေနျဖင့္ မူလက ထားရွိခ့ဲေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဂ်ိဳစီႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ရန္ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္လည္း တစံုတခုေသာ အရာက သူ႕စိတ္အား ေႏွာင့္ယွက္ဟန္႕တားသလုိ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဂ်ိဳစီႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွခံုတြင္ ၀င္ထုိင္မိသည္။ ထုိင္ခံုမွာ ဂ်ိဳစီအား ေက်ာေပးထားသျဖင့္ တည့္တည့္ႀကီး မျမင္ႏုိင္ ေသာ္လည္း ထုိင္ခံုေရွ႕နံရံေပၚတြင္ မွန္တခ်ပ္ရွိေနသည္။ ဂ်ိဳစီတုိ႕ လူစု၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ ဤမွန္ထဲတြင္ ေပၚလ်က္ရွိ၏။ ဘရန္းဒီးသည္ ထုိင္ခံုတြင္ ထုိင္မိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ထံုးစံအတုိင္း အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ရပ္ေနဦးမည့္ မီးရထားအထြက္ကို သည္းခံ၍ ေစာင့္ဆုိင္းရန္ ႀကိဳးစားလ်က္ရွိေလ၏။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း မီးရထားသည္ ဘူတာထဲမွ ထြက္ခြာလာခ့ဲသည္။ ရထား၏ ေနာက္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္ ခ့ဲသည့္ ရႈခင္းမ်ားကို ေငးေမာေနမိေသာ ဘရန္းဒီးသည္ မွန္ထဲတြင္ ေပၚလာသည့္ ဂ်ိဳစီတုိ႕၏ လႈပ္ရွားမႈ တခုကို သတိထားမိသည္။ အေစာင့္ရဲသည္ သူ႕အိပ္ကပ္ထဲမွ ေသာ့တေခ်ာင္းကို ထုတ္ကာ ဂ်ိဳစီ၏ လက္မွလက္ထိတ္ကို ျဖဳတ္ေပးသည္။ ဂ်ိဳစီက သူ႕လက္ေကာက္၀တ္ကို ပြတ္ယင္းက ရဲအား ေက်းဇူး တင္စကားေျပာသည္။ အဘုိးႀကီး ပက္ဒရိုကေတာ့ သတင္းားထဲမွ အားကစား သတင္းမ်ားကို က်ယ္ေလာင္ စြာ ေအာ္ဖတ္လ်က္ ရွိ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ဂ်ိဳစီႏွင့္ အေစာင့္ရဲတုိ႕က နားမထင္။ အေစာင့္ရဲသည္ ဂ်ိဳစီကို မ်က္ျခည္အျပတ္ခံသည့္ ပံုမေပၚ။ သူ၏ အျပဳအမူသည္ တာ၀န္လစ္ဟင္းပံုမရ။ ဂ်ိဳစီ ကေတာ့ မ်က္ႏွာကို တဘက္သို႕လႊဲကာ မိုးစက္မုိးေပါက္မ်ား ပက္ဖ်န္းျခင္း ခံေနရသည့္ ေရေျမ ေတာေတာင္ မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ မ်က္ႏွာသည္ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်မရွိ။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေသာ အသြင္သည္ အထင္အရွား ေပၚလြင္လ်က္ရွိ၏။ ဤအျဖစ္ကို ျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္စစ္၀န္သည္ ၀မ္းမသာႏုိင္။ သူ၏ ေအာင္ႏုိင္မႈသည္ အႏွစ္သာရ ကင္းမ့ဲေနသည္။ အရသာ ရွာၾကည့္ပါ၏။ မေတြ႕။ သူသည္ မွန္ထဲတြင္ ထင္ပဟ္ေနသည့္ ဂ်ိဳစီ၏ ရုပ္ရည္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိသည္။ ထုိအခါက်ျပန္ေတာ့ ပို၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ဂ်ိဳစီထံ သြား၍ အားေပးႏွစ္သိမ့္သည့္ စကားမ်ား ေျပာရလွ်င္ ေကာင္းေလမလား....။ အျပစ္မွ သက္သာႏုိင္သမွ် သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးမည္ဟူေသာ ကတိကို ေပးလုိက္လွ်င္ ေကာင္းေလမလား။ အျပစ္မွ သက္သာႏိုင္သမွ်သက္သာ ေအာင္လုပ္ေပး မည္ဟူေသာ ကတိကို ေပးလိုက္ရလွ်င္ ေကာင္းေလ မလား။ သူဘယ္လို လုပ္ရပါနည္း။ အခုမွထ၍ လုပ္ရမည္ ဆိုေတာ့လည္း စိတ္က ေျဖာင့္ျဖဴးျခင္း မရွိ။ သူ႔ စိတ္ကူး သည္ အဓိပၸာယ္မရွိဟု သူ ထင္၏။ ေကာင္စစ္၀န္သည္ ခ်ီတံုခ်တံု ခ်ဳပ္တည္းသည္။ သူသည္ မ်က္ႏွာ ကို မွန္ေပၚမွ လႊဲကာ တဘက္သို႔ ၾကည့္သည္။ ေခါင္းမွဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ကာ သူ႔နဖူးတြင္ စို႔ေနေသာ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္ႀကီး မ်ားကို လက္ကိုင္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္သည္။
ရထားတြဲအတြင္းရွိ အပူရွိန္မွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျပင္းထန္လြန္းလွေခ်သည္။ ရထား တြဲ၏ အစြန္းတဘက္မွ တံခါးသည္ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရွိေနသျဖင့္ အျပင္မွေလေတာ့ ၀င္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ၀င္လာ ေနသည့္ ေလက ေလပူႀကီး ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့လည္း သူႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး ဘက္တြင္ အိမ္သာ။ ဤအျဖစ္ ကို အခုမွပင္ သူသတိျပဳမိ၏။ ဤလမ္းတြင္ မီးရထား အိမ္သာမ်ား သန္႔ရွင္းေရးကို မွန္မွန္ လုပ္ၾကသည္ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္လည္း အခုခ်ိန္က်မွ ေနရာ ေျပာင္းထုိး၍ မျဖစ္ေတာ့။ သူသည္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ သူ႔ေနရာ မွာ ထုိင္ကာ ေတြေ၀ေငးငိုင္လ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏဆိုသလိုပင္ ခရီးသည္မ်ားသည္ သူ႔ေဘးမွ ျဖတ္၍ အိမ္သာဆီ သြားၾကသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္သူမ်ားေလ သူစိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္ေလ။ ရထားဘီးသံ မ်ားႏွင့္ ေလထုိးသံမ်ားသည္ သူ႔နားႏွစ္ဘက္အတြင္းသို႔ အဆက္မျပတ္ ၀င္လာေန သည္။ အသံ အားလံုး သည္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္ ရွိ၏။ သူေနမွ ေကာင္းပါေလေစ...။ ဖ်ားမ်ား ဖ်ားေနၿပီလား...။ ထုိေမးခြန္း ကို သူ႔ဘာသာသူ တိတ္တိတ္ကေလးက်ိတ္၍ ေမးသည္။ သူ မအီမသာ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ကိုယ္ခႏၶာ ႏွင့္ မဆိုင္မွန္း သူ သိသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ အခုလို ျဖစ္ေန ရျခင္းသည္ စိတ္...။ စိတ္ပုိင္း အားနည္းမႈ ႏွင့္ ခၽြတ္ယြင္းမႈ...။
ဤဘက္ပိုင္းသို႕ ေရာက္သည့္အခါ မီးရထားသည္ ေခ်ာင္းငယ္ေျမာင္းငယ္ကို မၾကာခဏ ျဖတ္ရသည္။ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ ေျခရင္းမွ ေကြ႕ပတ္သြားသည့္အခါ သြားရသည္။ ပင္လယ္ႏွင့္ နီးကပ္သျဖင့္ ေလထုတြင္ ဆားနံ႕လႈိင္လွ်က္ ရွိ၏။ ျမင္ကြင္းအတြင္းသို႕ ၀င္လာတတ္သည္။ ဤဘက္ပုိင္းက်ေတာ့ မီးရထားသည္ မီးရထားႏွင့္မတူ၊ လွည္းၾကမ္းစီးေနရသည္ႏွင့္ တူလွေပသည္။
ေကာင္စစ္၀န္သည္ သူ႕လက္မွ နာရီကို ငုံ႕ၾကည့္သည္။ သံုးနာရီပင္ မထုိးေသး။ ဆန္ေဂ်ာ္ဂ်ီမွ ဆယ့္ငါးကီလုိမီတာ အကြာမွ်သာ ေရာက္လိမ့္ဥိမည္ဟု သူခန္႕မွန္းသည္။ သူသည္ စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ညည္းလုိက္၏။ ဘာစီလိုးနားသို႕ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္ဦးမည္ မဟုတ္ပါတကား......။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ မွန္ဆီသို႕ အမွတ္တမ့ဲေရာက္သြားသည္။ သူတုိ႕အားလံုး ၿငိမ္သက္စြာပင္ ထုိင္ေနၾကသည္။ သူၾကည့္ ေနခုိက္မွာပင္ ဂ်ိဳစီအား စကားလွမ္းေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ထုိ႕ေနာက္ ရဲက ဂ်ိဳစီဘက္သို႕ လွည့္၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ ထုိင္ရာမွ ထကာ ထုိင္ခံုမ်ားၾကားမွ တုိးေ၀ွ႕ထြက္လာသည္။
ဂ်ိဳစီက အိမ္သာသြားဖုိ႕ ခြင့္ေတာင္းဟန္ တူ၏။ အခုဆုိလွ်င္ ဂ်ိဳစီသည္ သူထုိင္ေနရာဘက္သို႕ ေလွ်ာက္လာလ်က္ရွိေလၿပီ။ သူ႕ရင္သည္ ၿငိမ္သက္ျခင္းမရွိ။ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထုိက့ဲသို႕ ျဖစ္ရသနည္း။ ဂ်ိဳစီက သူ႕ကို တခုခု လုပ္မွာ ေၾကာက္၍လား...။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မျဖစ္ႏုိင္။ ဒါကို ေတာ့ သူေကာင္းစြာသိေနသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္မဟုတ္။ ရထားတြဲ လႈပ္ယမ္းေနသျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သည္ ဟိုယိုင္ သည္ယိမ္း။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕ေနာက္သို႕ ေရာက္လာသည္။ ဘရန္းဒီးသည္ အသက္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မရွဴႏုိင္။ မ်က္စိမ်ားကို စံုမွတ္၍ မွိန္းေနဟန္ျပဳဖုိ႕ ႀကိဳးစားသည္။ မရ။ အလိုလုိေနယင္းႏွင့္ သူ႕မ်က္လံုး မ်ားသည္ ဂ်ိဳစီကို ေမာ့္ၾကည္ေနမိသည္။
ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕ေရွ႕မက်တက်ေနရာတြင္ ရပ္ေနသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ မၾကည့္သည္ သူ႕ထံ ေရာက္လာသည္။ ၾကည့္ပံုမွာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္။ ဂ်ိဳစီ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တၿပံဳးရိပ္ပင္လွ်င္ ျမင္လုိက္ရသည္ ထင္၏။ ထုိေနာက္ ဂ်ိဳစီသည္ တဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလႊဲသြား ေလသည္။
မီးရထားသည္ ေတာင္ေျခရင္း လြင္ျပင္ဆီသို႕ ဦးတည္၍ ဆင္းလ်က္ရွိသည္။ ဤအဆင္းလမ္းသည္ ပို၍ မတ္ေစာက္သည္။ ရထားအရွိန္သည္ မသိမသာ ေႏွးလာသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ ေျခလွမ္းတလွမ္းသည္ ေရွ႕သို႕ တုိးလာသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ လႈပ္ရွားမႈကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ေနမိေသာ ေကာင္စစ္၀န္၏ စိတ္္သည္ ဂ်ိဳစီ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိသလုိလုိ ခံစားလာရသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ အိမ္သာဘက္သို႕ မသြားပဲ ရထားတြဲ တံခါးေပါက္ မွ ေန၍ အျပင္သို႕ ထုိးဆင္းေလမလား...။ အသက္႐ွဴ၍ မ၀သည့္ႏွယ္ ခံစားလာရသည္။ ဂ်ိဳစီ အခုလုိ လုပ္လွ်င္ေတာ့ မွားလိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။ အခုလုိ အျဖစ္မ်ိဳးေတာ့ အျဖစ္မခံႏုိင္။ အ႐ွိန္ႏွင့္ သြားေနေသာ မီးရထားေပၚ မွ ခုန္ခ်ဖုိ႕ ဆုိသည္မွာ ဂ်ိဳစီအတြက္ အလြန္အသက္ေဘး အႏၱရာယ္မ်ားေသာ အလုပ္တခု ျဖစ္၏။ သူတားျမစ္မွ ျဖစ္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဂ်ိဳစီခုန္မခ်ႏုိင္ေအာင္ တားျမစ္ဖုိ႕ ကိစၥမွာ လက္ေတြ႕ က်ေတာ့ လြယ္မည္မထင္။ ဘရန္းဒီး၏ စိတ္သည္ ဤအေတြးမ်ား ေျဗာင္းဆန္လ်က္ ရွိသည္။ ထုိစကၠန္႕ ပိုင္းကေလး အတြင္းမွပင္ ဂ်ိဳစီသည္ တံခါးေပါက္မွေန၍ အျပင္ဘက္သို႕ ထုိးခ်လုိက္ေလ၏။
ဂ်ိဳစီ ထုိးအခ်ႏွင့္ ဘရီးဒီး ထုိင္ခံေပၚမွ ခုန္အထသည္ တၿပိဳင္နက္တည္း က်သည္။ ဘရန္းဒီး၏ ႏႈတ္မွ အလန္႕တၾကား ေအာ္သံတခ်က္ ထြက္လာသည္။ သူ႕လက္သည္ ဂ်ိဳစီ ကုတ္အက်ႌစကုိ ဆြဲမိသည္။ ဂ်ိဳစီ ခုန္ထြက္လုိက္သည့္ အရွိန္က ျပင္းလြန္းလွသျဖင့္ အကႌ်ေနာက္ေက်ာ တျခမ္းလံုး ျဖန္းကနဲ စုတ္ၿပဲကာ ဘရန္းဒီး လက္ထဲသို႕ ပါလာသည္။ ဘရန္းဒီး တကိုယ္လံုးမွာလည္း ေလထဲသို႕ ေျမာက္တက္သြားၿပီးမွ ေအာက္ဘက္ သုိ႕ ျပန္က်သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ သူ႕ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္သည္ ရထားတြဲ သံေဘာင္ ႏွင့္ ေျခနင္းခံု ၾကားသို႕ ေထာက္မိေသာ္လည္း လူက မဟန္ႏုိင္ပဲ အလ်ားေမွာက္လဲကာ သူ႕ေခါင္းသည္ ေျခနင္းခံု အစြန္းႏွင့္ အရွိန္ျပင္းစြာ ေဆာင့္မိေလသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္လုိက္ေသာ အသံသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ ပါးစပ္မွ ထြက္ေပၚ လာျပန္သည္။ မီးရထးကို ရပ္ေအာင္လုပ္ၾကဖုိ႕ အသံကုန္ ဟစ္၍ ေအာ္ေျပာလုိက္ေသာ အသံျဖစ္၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေရးေပၚ ခလုတ္ႀကိဳး ဆြဲသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မီးရထား ဘရိတ္ ဆြဲသံ....။ ရထားဘီးမ်ားႏွင့္ သံလမ္းထိေတြ႕ ပြတ္တုိက္သံမ်ား။ ထုိ႕ေနာက္ေတာ့ မီးရထားသည္။ တုံ႕ကနဲ ရပ္သြားသည္။ ရထားတြဲအတြင္းမွ ခရီးသည္မ်ားသည္ အျပင္သို႕ တရၾကမ္းတုိးေ၀ွ႕ ထြက္ာ႕သည္။ တြဲထဲ၌ တေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေသာ ေကာင္စစ္၀န္ လဲက်ေနရာမွ ကေသာကေမ်ာ လူးလဲထလာသည္။ သူအျပင္ထြက္မွ ျဖစ္မည္။ မထြက္၍ မျဖစ္။ သူသြားမွ...၊ သူသြားမွ...။ သူသည္ ဒရီးဒယိုင္ႏွင့္ တြဲအျပင္သို႕ ထြက္သည္။
သူတုိ႕သည္ ဂ်ိဳစီအား လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခ့ဲၾကၿပီး ျဖစ္၏။ ဂ်ိဳစီ၏ခႏၶာကုိယ္သည္ ရထား လမ္းေဘး ေရကာတာေပၚရွိ စိမ္းလန္း စိုျပည္ေသာ ျမက္ခင္းေပၚ၌ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက် လ်က္ရွိသည္။ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကိုမူ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေပးထားၾကၿပီးျဖစ္သည္။ တစံုတေယာက္ေသာ သူက ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျဖဴေဖြး သန္႕စင္ေသာ လက္ကိုင္ပ၀ါ တထည္ျဖင့္ အုပ္ေပးထားသည္။ ႏူးည့ံ၍ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ပင္မ်ားႏွင့္ ထုိျမက္ပင္ၾကားမွ လွပစြာ ပြင့္ဖူးေနၾကေသာ အ၀ါေရာင္ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား....။ သာယာေသာ ေရစီးသံ သည္ ဂ်ိဳစီ၏နားသိဳ႕ ေျပးလာလ်က္ရွိ၏။ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သူခုိလႈံရမည့္ ေနရာဌာနသည္ သူအလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ေသာ ျမစ္ႏွင့္ အလွမ္းမေ၀း...။
ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ၍ ရပ္ေနေသာ အဘိုးအို ပက္ဒ႐ုိသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္။ သို႕ေသာ္ ေဆြးေျမ႕ညင္သာေသာ ေလသံျဖင့္ စကားတခြန္း ေျပာသည္။
'အခုဆိုယင္ သူေထာင္ကို မသြားရေတာ့ဘူးေပါ့ ဆီေညာ္'
***
အခန္း (၂၁) ဆက္ရန္
ဗုဒၶဟူးေန႕သို႕ ဆုိက္ေရာက္လာခ့ဲေလၿပီ။ ရာသီဥတုသည္ စိုစြတ္ ထုိင္းမႈိင္းလ်က္ ရွိ၏။ ရီေ၀အံု႕ဆုိင္းေနေသာ မုိးေကာင္းကင္ထက္ဆီမွ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ ေနေရာင္ျခည္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ တခြင္လံုး ကို ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ ပက္ဖ်န္းေပးလ်က္ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ဘက္ဆီမွ တ၀ီ၀ီ ျမည္သံမ်ားသည္ ကာဆာဘရီဇာ အိမ္ႀကီးဆီသို႕ မၾကာမၾကာ ေရာက္လာတတ္၏။ ဤၾကားထဲမွပင္ အိမ္ႀကီးသည္ ထူးထူး ျခားျခား တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႕လ်က္ ရွိေလသည္။
အျပင္ေလာကရွိ ရာသီဥတု အေျခအေနႏွင့္ ေကာင္စစ္၀န္၏ စိတ္သည္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ျဖစ္လ်က္ ရွိေလသည္။ ယေန႕ နံနက္ အိမ္ရာမွ ႏုိးလာကတည္းက ဘရန္းဒီး၏ စိတ္သည္ သာယာၾကည္လင္ျခင္း ကင္းမ့ဲ လ်က္ရွိသည္။ သူ ရင္ဆုိင္ေနရေသာ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္က့ဲသို႕ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ မည္ကို လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ရက္ကပင္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးခ့ဲၿပီး ျဖစ္၏။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးေသာ ကိစၥတခုႏွင့္ ပတ္သက္ လာလွ်င္ သူသည္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္၍ စဥ္းစားေသာ အေလ့အထရွိသူ မဟုတ္ေပ။ သူ႕အေနျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္ အတုိင္းသာ ဆက္လုပ္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သို႕ဆုိလွ်င္ သူ႕မွာဘာမ်ား ေသာက ေရာက္စရာ လုိပါေတာ့သနည္း....။ သို႕ေသာ္လည္း လြန္ခ့ဲေသာ ရက္မ်ားအတြင္းမွစ၍ စြဲကပ္ လာေသာ စိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္မႈသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ မေပ်ာက္ေသး။
နံနက္စာ စားအၿပီး ႐ံုးသို႕မသြားမီ ဘရန္းဒီးသည္ နီကိုလတ္စ္ကိုေခၚ၍ သူလုပ္စရာရွိသည့္ ကိစၥမ်ားကို နည္းလည္ေအာင္ ရွင္းျပသည္။ နီကိုလတ္စ္ကလည္း သူ႕အေဖေျပာျပေနသမွ်ကို ေအးေဆးစြာပင္ နားေထာင္ သည္။ ၾကားျဖတ္၍ ေျပာခ်င္စိတ္ ေမးခ်င္စိတ္ ရွိေသာ္လည္း မေမး၀့ံ။ ေနာက္ထပ္ သူႏွင့္ သူ႕အေဖ ၾကားတြင္ ျပႆနာ ထပ္ျဖစ္မည္ကို ေၾကာက္လ်က္ရွိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူ႕အေဖ ကားနား သို႕ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္မူ နီကုိလတ္စ္၏ စိတ္သည္ လႈပ္ရွားလာသည္။ ေျပာခ်င္သည့္ စကားကို မေျပာပဲ မေနႏုိင္ ျဖစ္လာသည္။ သူသည္ တံခါး၀တြင္ ရပ္ေနရာမွ သူ႕အေဖအား တခ်က္ေမာ့္ၾကည့္ၿပီး 'မသြား ပါနဲ႕လား.... ေဖေဖ'ဟု မ၀့ံမရဲေလသံျဖင့္ လွမ္းေျပာသည္။
"မသြားလုိ႕ မျဖစ္ဘူး နီကိုလတ္စ္" နီကိုလတ္စ္ၿငိမ္ေနသည္။
"မသြားပါနဲ႕ ေဖေဖရယ္၊ ေဖေဖသြားေနဖုိ႕ မလိုပါဘူး၊ ဂ်ိဳစီကိုပို႕တာ သူတုိ႕ဘာသာ သူတုိ႕ ပို႕လဲရမွာပါ၊ ေဖေဖ လုိက္ဖုိ႕ လုိမယ္မထင္ပါဘူး'ဟု နီကိုလတ္စ္က ထပ္ေျပာျပန္သည္။
သို႕ေသာ္ လည္း ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘရန္းဒီးသည္ ေမာ္ေတာ္ကားထဲ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ကားထဲမွေန၍ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္း စြာ ယမ္းျပသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္တဘက္ ေျမႇာက္၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကား သည္ ထြက္သြားေလသည္။
ဘရန္းဒီး႐ံုးေရာက္သည့္အခါ သူသြားရမည့္ ခရီးအေၾကာင္းကို ေတြးဖုိ႕ အခ်ိန္မရေတာ့။ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံ သို႕ သြားေရာက္ေနထုိင္ရန္ ေလွ်ာက္ထားသူမ်ားအား လူကုိယ္တုိင္ ေတြ႕ဆံုး စစ္ေဆးျခင္း၊ ယင္းတုိ႕ကို ေလွ်ာက္လႊာ မ်ားကို စိစစ္၍ ေထာက္ခံေပးျခင္း၊ ဆိပ္ကမ္းမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာမည့္ အေမရိကန္ သေဘၤာ မ်ား ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္လည္ထြက္ခြာႏုိင္ေရး အတြက္ လုိအပ္သည့္ ကိစၥအ၀၀ကို စစ္ေဆး ရွင္းလင္း ေပးျခင္း စသည့္အလုပ္မ်ားျဖင့္ မအားမလပ္ ျဖစ္ေနရေလ၏။
ထုိတာ၀န္မ်ား ၿပီးစီးသြားျပန္ေတာ့လည္း ပါရီၿမိဳ႕မွ ထုတ္ေ၀သူ တဦးထံမွ စာတေစာင္ ေရးရျပန္သည္။ ထုတ္ေ၀သူ မွာ ပါေမာကၡ ေဟးလီးဗီးက အႀကံျပဳ ေထာက္ခံေပးခ့ဲသူ ျဖစ္၍ သူ႕စာမူ "ေမးဘရန္းခ်ီး" အေပၚတြံင္ လုိလိုခ်င္ခ်င္ ရွိလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရေပသည္။ စာေရးရသည္မွာ ယခင္ကလုိ သြက္သြက္ လက္လက္ မရွိ။ သူ႕ကေလာင္တံသည္ ေလးကန္ ဖင့္ႏႊဲလ်က္ ရွိ၏။ သူ႕စိတ္သည္ ထိုင္းမႈိင္းလ်က္ ရွိသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ သူ႕မွာ ေက်နပ္မႈကေလး တခုေတာ့ရွိပါ၏။ သူေရးသား ျပဳစုေနေသာ စာမူ သည္ အၿပီးသတ္ သြားခ့ဲၿပီျဖစ္ရာ ယခုဆုိလွ်င္ ထုတ္ေ၀သူထံသို႕ ပို႕ဖုိ႕အတြက္ ထုပ္ပိုးၿပီး သူ႕အိမ္ခန္း ထဲတြင္ အသင့္ရွိေနေပၿပီ။
တနာရီ ထုိးေသာအခါ ဆင္းဒ၀စ္ေပါင္မုန္႕ တခ်ပ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီတခြက္ကို ေန႕လယ္စာအျဖစ္ သူ႕အခန္း ထဲမွာ၍ စးလုိက္သည္။ ေနာက္မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕အၾကာတြင္မူ သူသည္ ဘူတာရံုဘက္သို႕ ဦးတည္၍ ေလွ်ာက္သြား လ်က္ ရွိ၏။ မုိးေပါက္မ်ား တဖြဲဖြဲက်စျပဳလာေလၿပီ။ မုိးေရစက္မ်ားသည္ ညစ္ပတ္ ေပေရ လ်က္ ရွိေသာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ခပ္ျပင္းျပင္း ရိုက္ခတ္လ်က္ ရွိသည္။ ေကာင္စစ္၀န္သည္ မိုးေရစို မည္ကိုပင္ ဂရုမထားပဲ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ပင္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ႕စိတ္အာရံုသည္ ဂေရစီယာထံသို႕ ေရာက္လ်က္ ရွိသည္။ သူေမးျမန္းစံုစမ္းစဥ္ အခါက ဂေရစီယာ ျပဳမူခ့ဲေသာ ရုန္႕ရင္းရုိင္းစိုင္းမႈမ်ားသည္ သူ႕မ်က္စိထဲမွ မထြက္။
ဘူတာထဲတြင္ ပက္ဒရုိ၊ ဂ်ိဳစီႏွင့္ အေစာင့္ရဲတုိ႕ ေရာက္ေနၾကေပၿပီ။ သူတုိ႕သံုးေယာက္သည္ ဘူတာ ပလက္ေဖာင္း ေဘးတြင္ ရပ္ကာ မိုးခုိလ်က္ရွိၾက၏။ ေကာင္စစ္၀န္သ္ည သူတုိ႕သံုးေယာက္အား စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္သည္။ အထူးသျဖင့္ အလြန္အမင္း ပိန္ခ်ံဳးသြားေသာ ဂ်ိဳစီကို ၾကည့္ကာ အ့ံအားသင့္လ်က္ရွိသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ အသားအေရမွာ ေသြးမရွိေတာ့သည့္ႏွယ္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ၀ါဖန္႕ဖန္႕ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ အ၀တ္အစား မ်ားမွာလည္း ဖရိုဖရဲႏွင့္ ညစ္ပတ္ေပေရလ်က္ ရွိ၏။ လက္ထိတ္တြဲ၍ ခတ္ထားသျဖင့္ အေစာင့္ရဲ၏ ေဘးတြင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ရပ္ေနရသည္။ ဂ်ိဳစီကို သူ မျမင္ခ့ဲရသည္မွာ တနဂၤေႏြ တပတ္မွ်သာ ရွိေပ ေသးသည္။ ဤတပတ္ေလာက္အတြင္း ဤမွ်ေလာက္ ရုပ္အသြင္အျပင္ ေျပာင္းသြားသည္မွာ သူ႕အဖို႕ အ့ံၾသဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ ဂ်ိဳစီအေပၚတြင္ စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာေသာ စိတ္မွာ ယခင္ကေလာက္ ျပင္းထန္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း သူ႕စိတ္သည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္လ်က္ ရွိသည္။ ယခု သူလုပ္ကိုင္ေနပံုမွာ မလုပ္ မျဖစ္၍ လုပ္ေနရသည့္ ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။
ဘရန္းဒီးသည္ မီးရထား လက္မွတ္သြား၀ယ္ၿပီး သူတုိ႕ လူစုဆီသို႕ ေလွ်ာက္လာခ့ဲသည္။ ပက္ဒ႐ုိႏွင့္ ဂ်ိဳစီတုိ႕ကေတာ့ သူ႕အၾကည့္ကို ရင္ဆုိင္ျခင္း မျပဳ။ တဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလႊဲထား ၾကသည္။ တရားခံေစာင့္ ရဲကသာ သူ႕ကို ျမင္ျမင္ျခင္း အားေနေသာ လက္တဘက္ျဖင့္ ဆီး၍ အေလးျပဳသည္။
"စိုတိ စိုစြတ္နဲ႕ ေနရတာ မေကာင္းဘူး"ဟု ဘရန္းဒီးက ေျပာသည္။
"ဟုတ္တယ္...ဆီေညာ္'ဟု ရဲက အလုိက္သင့္ျပန္ေျဖသည္။ သူေျဖပံုမွာ တရုိတေသ တေလးတစား ရွိလွ၏။
ဘရန္းဒီး၏ မ်က္လံုမး်ားသ္ည အေရာင္တလက္လက္ ထြက္ေနေသာ လက္ထိတ္မ်ားေပၚ ေရာက္သြား သည္။ သူသည္ အေတာ္ၾကာမွ် ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ လက္ထိတ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ စိတ္ျဖစ္ ေပၚလာသည္။ ရုတ္တရက္ သူ႔ပါးစပ္မွ ေမးခြန္းတခု ထြက္လာသည္။
"ဒါေတြ ခတ္ထားဖုိ႕ လုိသလား"
"ရထားေပၚ မရာက္ခင္ လံုၿခံဳမႈ ရွိေအာင္လုိ႕ ခတ္ထားပါဆီေညာ္"
ထုိ႕ေနာက္ ၿငိမ္စိတ္သြားျပန္သည္။ ပလက္ေဖာင္းေခါင္မိုး ေပၚသို႕ မိုးစက္မ်ား က်သံသည္ မွန္မွန္ ထြက္ေပၚ လ်က္ရွိသည္။ ပလက္ေဖာင္းအျပင္တြင္ ရပ္ေနၾကသည့္ လူအုပ္ဆီမွ တီးတုိး စကားေျပာသံမ်ားကိုလည္း ၾကားေန ရသည္။ သူသည္ ေနာက္သို႕ လွည့္၍ လူအုပ္ကိုၾကည့္မိသည္။ သူ႕အား မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ လကၡဏာ မ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္ႏွာမ်ား...။ သူ႕အၾကည့္ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္၍ ရုပ္သိမ္းလုိက္သည္။ ခဏမွ် အၾကာ တြင္ ပက္ဒရုိသည္ သူ႕ေျမးအနားတြင္ ရပ္ေနရာမွ ထြက္ခြာသြားၿပိး သတင္းစာတေစာင္ ၀ယ္သည္။ ျပန္ေရာက္ လာသည့္အခါ ဂ်ိဳစီကို စကားလွမ္းေျပာသည္။ အသံက ခပ္တုိးတုိး...။ သို႕ေသာ္လည္း ရာသီဥတု ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာသည့္စကား။ ဂ်ိဳစီကေတာ့ ခြနးတုံ႕ျပန္ မေျပာ။ အေနက်ံဳ႕လာေသာ ဘရန္းဒီးသည္ ေနရာေရႊ႕ ၍ ရပ္သည္။ မီးရထားလာမွ လာပါဦးမည္ေလာ....။ ေစာင့္ရသည့္ အလုပ္သည္ သည္းမခံ ႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ ဆုိးရြားလွပါတကား....။
ေနာက္ဆံုးတြင္ မီးရထား ဥၾသသံ သ့ဲသ့ဲသည္ ေလထဲတြင္ ပါလာသည္။ ၿပီးေတာ့ သံလမ္းႏွင့္ ထိေတြ႕ ေနရသည့္ ရထားဘီးသံမ်ား။ မ ၾကာမတင္မွာပင္ မီးရထားသည္ ဘူတာေရွ႕တြင္ ရပ္သည္။ ဘရန္းဒီးသည္ ေရွ႕ဆံုးမွ ေန၍ သစ္သားတြဲ တတြဲဆီသို႕ လွမ္းတက္လုိက္သည္။ ရထားတြဲထဲတြင္ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ ပါလာသည္။ အားလံုး ေတာသူ ေတာင္သားေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ ရထားတြဲထဲတြင္ တေက်ာ္ေက်ာ္ ဟစ္ေအာ္၍ ေစ်းေရာင္း တတ္ေသာ ခရီးသြား ေစ်းသည္ႏွစ္ဦးပါသည္။ အဘြားအုိ တခ်ိဳ႕မွာ ျခင္းေတာင္းမ်ား ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္၏။ သူ႕အေနျဖင့္ မူလက ထားရွိခ့ဲေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဂ်ိဳစီႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ရန္ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္လည္း တစံုတခုေသာ အရာက သူ႕စိတ္အား ေႏွာင့္ယွက္ဟန္႕တားသလုိ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဂ်ိဳစီႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွခံုတြင္ ၀င္ထုိင္မိသည္။ ထုိင္ခံုမွာ ဂ်ိဳစီအား ေက်ာေပးထားသျဖင့္ တည့္တည့္ႀကီး မျမင္ႏုိင္ ေသာ္လည္း ထုိင္ခံုေရွ႕နံရံေပၚတြင္ မွန္တခ်ပ္ရွိေနသည္။ ဂ်ိဳစီတုိ႕ လူစု၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ ဤမွန္ထဲတြင္ ေပၚလ်က္ရွိ၏။ ဘရန္းဒီးသည္ ထုိင္ခံုတြင္ ထုိင္မိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ထံုးစံအတုိင္း အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ရပ္ေနဦးမည့္ မီးရထားအထြက္ကို သည္းခံ၍ ေစာင့္ဆုိင္းရန္ ႀကိဳးစားလ်က္ရွိေလ၏။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့လည္း မီးရထားသည္ ဘူတာထဲမွ ထြက္ခြာလာခ့ဲသည္။ ရထား၏ ေနာက္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္ ခ့ဲသည့္ ရႈခင္းမ်ားကို ေငးေမာေနမိေသာ ဘရန္းဒီးသည္ မွန္ထဲတြင္ ေပၚလာသည့္ ဂ်ိဳစီတုိ႕၏ လႈပ္ရွားမႈ တခုကို သတိထားမိသည္။ အေစာင့္ရဲသည္ သူ႕အိပ္ကပ္ထဲမွ ေသာ့တေခ်ာင္းကို ထုတ္ကာ ဂ်ိဳစီ၏ လက္မွလက္ထိတ္ကို ျဖဳတ္ေပးသည္။ ဂ်ိဳစီက သူ႕လက္ေကာက္၀တ္ကို ပြတ္ယင္းက ရဲအား ေက်းဇူး တင္စကားေျပာသည္။ အဘုိးႀကီး ပက္ဒရိုကေတာ့ သတင္းားထဲမွ အားကစား သတင္းမ်ားကို က်ယ္ေလာင္ စြာ ေအာ္ဖတ္လ်က္ ရွိ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ဂ်ိဳစီႏွင့္ အေစာင့္ရဲတုိ႕က နားမထင္။ အေစာင့္ရဲသည္ ဂ်ိဳစီကို မ်က္ျခည္အျပတ္ခံသည့္ ပံုမေပၚ။ သူ၏ အျပဳအမူသည္ တာ၀န္လစ္ဟင္းပံုမရ။ ဂ်ိဳစီ ကေတာ့ မ်က္ႏွာကို တဘက္သို႕လႊဲကာ မိုးစက္မုိးေပါက္မ်ား ပက္ဖ်န္းျခင္း ခံေနရသည့္ ေရေျမ ေတာေတာင္ မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ မ်က္ႏွာသည္ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်မရွိ။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေသာ အသြင္သည္ အထင္အရွား ေပၚလြင္လ်က္ရွိ၏။ ဤအျဖစ္ကို ျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္စစ္၀န္သည္ ၀မ္းမသာႏုိင္။ သူ၏ ေအာင္ႏုိင္မႈသည္ အႏွစ္သာရ ကင္းမ့ဲေနသည္။ အရသာ ရွာၾကည့္ပါ၏။ မေတြ႕။ သူသည္ မွန္ထဲတြင္ ထင္ပဟ္ေနသည့္ ဂ်ိဳစီ၏ ရုပ္ရည္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိသည္။ ထုိအခါက်ျပန္ေတာ့ ပို၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ဂ်ိဳစီထံ သြား၍ အားေပးႏွစ္သိမ့္သည့္ စကားမ်ား ေျပာရလွ်င္ ေကာင္းေလမလား....။ အျပစ္မွ သက္သာႏုိင္သမွ် သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးမည္ဟူေသာ ကတိကို ေပးလုိက္လွ်င္ ေကာင္းေလမလား။ အျပစ္မွ သက္သာႏိုင္သမွ်သက္သာ ေအာင္လုပ္ေပး မည္ဟူေသာ ကတိကို ေပးလိုက္ရလွ်င္ ေကာင္းေလ မလား။ သူဘယ္လို လုပ္ရပါနည္း။ အခုမွထ၍ လုပ္ရမည္ ဆိုေတာ့လည္း စိတ္က ေျဖာင့္ျဖဴးျခင္း မရွိ။ သူ႔ စိတ္ကူး သည္ အဓိပၸာယ္မရွိဟု သူ ထင္၏။ ေကာင္စစ္၀န္သည္ ခ်ီတံုခ်တံု ခ်ဳပ္တည္းသည္။ သူသည္ မ်က္ႏွာ ကို မွန္ေပၚမွ လႊဲကာ တဘက္သို႔ ၾကည့္သည္။ ေခါင္းမွဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ကာ သူ႔နဖူးတြင္ စို႔ေနေသာ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္ႀကီး မ်ားကို လက္ကိုင္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္သည္။
ရထားတြဲအတြင္းရွိ အပူရွိန္မွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ျပင္းထန္လြန္းလွေခ်သည္။ ရထား တြဲ၏ အစြန္းတဘက္မွ တံခါးသည္ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရွိေနသျဖင့္ အျပင္မွေလေတာ့ ၀င္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ၀င္လာ ေနသည့္ ေလက ေလပူႀကီး ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့လည္း သူႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုး ဘက္တြင္ အိမ္သာ။ ဤအျဖစ္ ကို အခုမွပင္ သူသတိျပဳမိ၏။ ဤလမ္းတြင္ မီးရထား အိမ္သာမ်ား သန္႔ရွင္းေရးကို မွန္မွန္ လုပ္ၾကသည္ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္လည္း အခုခ်ိန္က်မွ ေနရာ ေျပာင္းထုိး၍ မျဖစ္ေတာ့။ သူသည္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ သူ႔ေနရာ မွာ ထုိင္ကာ ေတြေ၀ေငးငိုင္လ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏဆိုသလိုပင္ ခရီးသည္မ်ားသည္ သူ႔ေဘးမွ ျဖတ္၍ အိမ္သာဆီ သြားၾကသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္သူမ်ားေလ သူစိတ္ညစ္ စိတ္ရႈပ္ေလ။ ရထားဘီးသံ မ်ားႏွင့္ ေလထုိးသံမ်ားသည္ သူ႔နားႏွစ္ဘက္အတြင္းသို႔ အဆက္မျပတ္ ၀င္လာေန သည္။ အသံ အားလံုး သည္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္ ရွိ၏။ သူေနမွ ေကာင္းပါေလေစ...။ ဖ်ားမ်ား ဖ်ားေနၿပီလား...။ ထုိေမးခြန္း ကို သူ႔ဘာသာသူ တိတ္တိတ္ကေလးက်ိတ္၍ ေမးသည္။ သူ မအီမသာ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ကိုယ္ခႏၶာ ႏွင့္ မဆိုင္မွန္း သူ သိသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ အခုလို ျဖစ္ေန ရျခင္းသည္ စိတ္...။ စိတ္ပုိင္း အားနည္းမႈ ႏွင့္ ခၽြတ္ယြင္းမႈ...။
ဤဘက္ပိုင္းသို႕ ေရာက္သည့္အခါ မီးရထားသည္ ေခ်ာင္းငယ္ေျမာင္းငယ္ကို မၾကာခဏ ျဖတ္ရသည္။ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ ေျခရင္းမွ ေကြ႕ပတ္သြားသည့္အခါ သြားရသည္။ ပင္လယ္ႏွင့္ နီးကပ္သျဖင့္ ေလထုတြင္ ဆားနံ႕လႈိင္လွ်က္ ရွိ၏။ ျမင္ကြင္းအတြင္းသို႕ ၀င္လာတတ္သည္။ ဤဘက္ပုိင္းက်ေတာ့ မီးရထားသည္ မီးရထားႏွင့္မတူ၊ လွည္းၾကမ္းစီးေနရသည္ႏွင့္ တူလွေပသည္။
ေကာင္စစ္၀န္သည္ သူ႕လက္မွ နာရီကို ငုံ႕ၾကည့္သည္။ သံုးနာရီပင္ မထုိးေသး။ ဆန္ေဂ်ာ္ဂ်ီမွ ဆယ့္ငါးကီလုိမီတာ အကြာမွ်သာ ေရာက္လိမ့္ဥိမည္ဟု သူခန္႕မွန္းသည္။ သူသည္ စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ညည္းလုိက္၏။ ဘာစီလိုးနားသို႕ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္ဦးမည္ မဟုတ္ပါတကား......။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ မွန္ဆီသို႕ အမွတ္တမ့ဲေရာက္သြားသည္။ သူတုိ႕အားလံုး ၿငိမ္သက္စြာပင္ ထုိင္ေနၾကသည္။ သူၾကည့္ ေနခုိက္မွာပင္ ဂ်ိဳစီအား စကားလွမ္းေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ထုိ႕ေနာက္ ရဲက ဂ်ိဳစီဘက္သို႕ လွည့္၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ ထုိင္ရာမွ ထကာ ထုိင္ခံုမ်ားၾကားမွ တုိးေ၀ွ႕ထြက္လာသည္။
ဂ်ိဳစီက အိမ္သာသြားဖုိ႕ ခြင့္ေတာင္းဟန္ တူ၏။ အခုဆုိလွ်င္ ဂ်ိဳစီသည္ သူထုိင္ေနရာဘက္သို႕ ေလွ်ာက္လာလ်က္ရွိေလၿပီ။ သူ႕ရင္သည္ ၿငိမ္သက္ျခင္းမရွိ။ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထုိက့ဲသို႕ ျဖစ္ရသနည္း။ ဂ်ိဳစီက သူ႕ကို တခုခု လုပ္မွာ ေၾကာက္၍လား...။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မျဖစ္ႏုိင္။ ဒါကို ေတာ့ သူေကာင္းစြာသိေနသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္မဟုတ္။ ရထားတြဲ လႈပ္ယမ္းေနသျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သည္ ဟိုယိုင္ သည္ယိမ္း။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕ေနာက္သို႕ ေရာက္လာသည္။ ဘရန္းဒီးသည္ အသက္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မရွဴႏုိင္။ မ်က္စိမ်ားကို စံုမွတ္၍ မွိန္းေနဟန္ျပဳဖုိ႕ ႀကိဳးစားသည္။ မရ။ အလိုလုိေနယင္းႏွင့္ သူ႕မ်က္လံုး မ်ားသည္ ဂ်ိဳစီကို ေမာ့္ၾကည္ေနမိသည္။
ဂ်ိဳစီသည္ သူ႕ေရွ႕မက်တက်ေနရာတြင္ ရပ္ေနသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ မၾကည့္သည္ သူ႕ထံ ေရာက္လာသည္။ ၾကည့္ပံုမွာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္။ ဂ်ိဳစီ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တၿပံဳးရိပ္ပင္လွ်င္ ျမင္လုိက္ရသည္ ထင္၏။ ထုိေနာက္ ဂ်ိဳစီသည္ တဘက္သို႕ မ်က္ႏွာလႊဲသြား ေလသည္။
မီးရထားသည္ ေတာင္ေျခရင္း လြင္ျပင္ဆီသို႕ ဦးတည္၍ ဆင္းလ်က္ရွိသည္။ ဤအဆင္းလမ္းသည္ ပို၍ မတ္ေစာက္သည္။ ရထားအရွိန္သည္ မသိမသာ ေႏွးလာသည္။ ဂ်ိဳစီ၏ ေျခလွမ္းတလွမ္းသည္ ေရွ႕သို႕ တုိးလာသည္။
ဂ်ိဳစီ၏ လႈပ္ရွားမႈကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ေနမိေသာ ေကာင္စစ္၀န္၏ စိတ္္သည္ ဂ်ိဳစီ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိသလုိလုိ ခံစားလာရသည္။ ဂ်ိဳစီသည္ အိမ္သာဘက္သို႕ မသြားပဲ ရထားတြဲ တံခါးေပါက္ မွ ေန၍ အျပင္သို႕ ထုိးဆင္းေလမလား...။ အသက္႐ွဴ၍ မ၀သည့္ႏွယ္ ခံစားလာရသည္။ ဂ်ိဳစီ အခုလုိ လုပ္လွ်င္ေတာ့ မွားလိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။ အခုလုိ အျဖစ္မ်ိဳးေတာ့ အျဖစ္မခံႏုိင္။ အ႐ွိန္ႏွင့္ သြားေနေသာ မီးရထားေပၚ မွ ခုန္ခ်ဖုိ႕ ဆုိသည္မွာ ဂ်ိဳစီအတြက္ အလြန္အသက္ေဘး အႏၱရာယ္မ်ားေသာ အလုပ္တခု ျဖစ္၏။ သူတားျမစ္မွ ျဖစ္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဂ်ိဳစီခုန္မခ်ႏုိင္ေအာင္ တားျမစ္ဖုိ႕ ကိစၥမွာ လက္ေတြ႕ က်ေတာ့ လြယ္မည္မထင္။ ဘရန္းဒီး၏ စိတ္သည္ ဤအေတြးမ်ား ေျဗာင္းဆန္လ်က္ ရွိသည္။ ထုိစကၠန္႕ ပိုင္းကေလး အတြင္းမွပင္ ဂ်ိဳစီသည္ တံခါးေပါက္မွေန၍ အျပင္ဘက္သို႕ ထုိးခ်လုိက္ေလ၏။
ဂ်ိဳစီ ထုိးအခ်ႏွင့္ ဘရီးဒီး ထုိင္ခံေပၚမွ ခုန္အထသည္ တၿပိဳင္နက္တည္း က်သည္။ ဘရန္းဒီး၏ ႏႈတ္မွ အလန္႕တၾကား ေအာ္သံတခ်က္ ထြက္လာသည္။ သူ႕လက္သည္ ဂ်ိဳစီ ကုတ္အက်ႌစကုိ ဆြဲမိသည္။ ဂ်ိဳစီ ခုန္ထြက္လုိက္သည့္ အရွိန္က ျပင္းလြန္းလွသျဖင့္ အကႌ်ေနာက္ေက်ာ တျခမ္းလံုး ျဖန္းကနဲ စုတ္ၿပဲကာ ဘရန္းဒီး လက္ထဲသို႕ ပါလာသည္။ ဘရန္းဒီး တကိုယ္လံုးမွာလည္း ေလထဲသို႕ ေျမာက္တက္သြားၿပီးမွ ေအာက္ဘက္ သုိ႕ ျပန္က်သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ သူ႕ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္သည္ ရထားတြဲ သံေဘာင္ ႏွင့္ ေျခနင္းခံု ၾကားသို႕ ေထာက္မိေသာ္လည္း လူက မဟန္ႏုိင္ပဲ အလ်ားေမွာက္လဲကာ သူ႕ေခါင္းသည္ ေျခနင္းခံု အစြန္းႏွင့္ အရွိန္ျပင္းစြာ ေဆာင့္မိေလသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္လုိက္ေသာ အသံသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ ပါးစပ္မွ ထြက္ေပၚ လာျပန္သည္။ မီးရထးကို ရပ္ေအာင္လုပ္ၾကဖုိ႕ အသံကုန္ ဟစ္၍ ေအာ္ေျပာလုိက္ေသာ အသံျဖစ္၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေရးေပၚ ခလုတ္ႀကိဳး ဆြဲသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မီးရထား ဘရိတ္ ဆြဲသံ....။ ရထားဘီးမ်ားႏွင့္ သံလမ္းထိေတြ႕ ပြတ္တုိက္သံမ်ား။ ထုိ႕ေနာက္ေတာ့ မီးရထားသည္။ တုံ႕ကနဲ ရပ္သြားသည္။ ရထားတြဲအတြင္းမွ ခရီးသည္မ်ားသည္ အျပင္သို႕ တရၾကမ္းတုိးေ၀ွ႕ ထြက္ာ႕သည္။ တြဲထဲ၌ တေယာက္တည္း က်န္ရစ္ေသာ ေကာင္စစ္၀န္ လဲက်ေနရာမွ ကေသာကေမ်ာ လူးလဲထလာသည္။ သူအျပင္ထြက္မွ ျဖစ္မည္။ မထြက္၍ မျဖစ္။ သူသြားမွ...၊ သူသြားမွ...။ သူသည္ ဒရီးဒယိုင္ႏွင့္ တြဲအျပင္သို႕ ထြက္သည္။
သူတုိ႕သည္ ဂ်ိဳစီအား လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခ့ဲၾကၿပီး ျဖစ္၏။ ဂ်ိဳစီ၏ခႏၶာကုိယ္သည္ ရထား လမ္းေဘး ေရကာတာေပၚရွိ စိမ္းလန္း စိုျပည္ေသာ ျမက္ခင္းေပၚ၌ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက် လ်က္ရွိသည္။ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ဖရုိဖရဲျဖစ္ေနေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကိုမူ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေပးထားၾကၿပီးျဖစ္သည္။ တစံုတေယာက္ေသာ သူက ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျဖဴေဖြး သန္႕စင္ေသာ လက္ကိုင္ပ၀ါ တထည္ျဖင့္ အုပ္ေပးထားသည္။ ႏူးည့ံ၍ စိမ္းလန္းေသာ ျမက္ပင္မ်ားႏွင့္ ထုိျမက္ပင္ၾကားမွ လွပစြာ ပြင့္ဖူးေနၾကေသာ အ၀ါေရာင္ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား....။ သာယာေသာ ေရစီးသံ သည္ ဂ်ိဳစီ၏နားသိဳ႕ ေျပးလာလ်က္ရွိ၏။ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သူခုိလႈံရမည့္ ေနရာဌာနသည္ သူအလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိး ေသာ ျမစ္ႏွင့္ အလွမ္းမေ၀း...။
ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ၍ ရပ္ေနေသာ အဘိုးအို ပက္ဒ႐ုိသည္ ေကာင္စစ္၀န္၏ မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္။ သို႕ေသာ္ ေဆြးေျမ႕ညင္သာေသာ ေလသံျဖင့္ စကားတခြန္း ေျပာသည္။
'အခုဆိုယင္ သူေထာင္ကို မသြားရေတာ့ဘူးေပါ့ ဆီေညာ္'
***
အခန္း (၂၁) ဆက္ရန္
.
3 comments:
ဒီငနဲၾကီးကြာ ေမႊပဲ ေမႊႏုိင္လြန္းတယ္
ေနာက္က လွမ္းမဆြဲရင္ ဂ်ိဳစီ ဒီလုိျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး
ဟယ္..အမရယ္..ဂ်ီုစီေလး ေသသြားတာေပါ့...စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ..
ေကာင္စစ္၀န္ကတကယ္ေတာ့ သူ႔စိတ္က ေပ်ာ့ေပ်ညင္းသားပဲ..မာနခံေနလို႔..ဂ်ိဳစီေလးမေသသင့္ပဲေသသြားရရွာတာ.. သူေတာ့ ဒီတသက္ေနာင္တေတြနဲ႔ေနရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့...
ျမတ္ႏိုး
ဂ်ိဳစီ ေသမယ့္အစား ယုတ္မာတဲ့ ေကာင္စစ္ဝန္ ေသသြားရင္ ေကာင္းမယ္
Post a Comment