အခန္း (၁၆) သခင္မ ေမရီ
"ကဲ ေမရီ၊ မင့္းအဖို႔ ေရွ႕ေရာက္ ဟန္က်ေတာ့မွာပါ။ ေဟာဒီမွာ ကိုယ့္အမလဲ ေရာက္လာၿပီ။ အဲ၊ ကိုယ့္အမကေတာ့ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔တူေအာင္လဲ လုပ္တတ္တယ္။ ဘာမဆို ထိထိေရာက္ ေရာက္လဲ လုပ္တတ္တယ္။ ခုအခ်ိန္ကစၿပီး မင္း တာ၀န္ယူေနရတဲ့ အိမ္ကိစၥကို သူ တာ၀န္ ယူလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ မင္း့ကိုယ့္မင္းသာ ေနေကာင္းေအာင္ေန။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနေပါ့။ ဒီေတာ့ အိမ္တြင္းက ပစၥည္းပစၥယေတြ ထားတဲ့ ေသာ့ေတြက အစ သူ႔ လႊဲေပးလိုက္ေပါ့ကြယ္"
စိန္႔ကလဲယား သည္ သူ႔အမ ၀မ္းကြဲ ေအာ္ဖီလီယာ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ တနံနက္ခင္း ထမင္းပြဲ တြင္ သူ႔အမ ႏွင့္ ပတ္သက္၍၎၊ မယားျဖစ္သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၎ အစီအစဥ္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာလာ၏။
"အင္း၊ ေကာင္းပါတယ္။ က်မကေတာ့ အႀကိဳက္ပဲေပါ့။ ဒီေတာ့မွလဲ ဒီက ကၽြန္ေတြ အေၾကာင္းသူ သိမွာ။ ေျပာေတာ့ ထားလိုက္အံုးေပါ့ရွင္။ က်မတို႔မွာ မလႊဲသာလို႔သာ ဒင္းတို႔ကို ထားေနရတဲ့ အေၾကာင္း။ တကယ္ဘဲ စိတ္ကုန္ပါရဲ႕။ ဒင္းတို႔မ်ားျဖင့္"
"ဒါျဖင့္ သူတို႔ကို ဘာလို႔ထားေသးလဲ ေမေမ" သမီးျဖစ္သူက ၾကား၀င္ ေမးသည္။
"ေမေမ့ အဖို႔ေတာ့ ဒုကၡခံရဘို႔ ထားမိသလိုဘဲ။ ေမေမ က်န္းမာတာကိုဘဲ ဒင္းတို႔ေၾကာင့္ ထင္တယ္"
"အို ေမရီရယ္။ မင္း ဒီမနက္ ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ။ ဒီေလာက္ေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ မမ္မီဆုိ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္သလဲ။ သူ၊ မရွိရင္ မင္း ဘာမ်ား လုပ္ႏိုင္လို႔လဲ" လင္သားျဖစ္သူက မမ္မီအမည္ရွိ ကၽြန္မ တေယာက္ အေၾကာင္းကုိ စကားစသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္။ က်မေတြ႕သမွ်ေတာ့ မမ္မီဟာ အေကာင္းဆံုးပါဘဲ။ ဒါေတာင္ ဒင္းခု တေလာ အလိုက္ ေကာင္းဆိုး ဘာမွ မသိဘူး။ သူ႔ဘို႔ သူဘဲ သိတယ္။ ဒင္းတို႔ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးလံုး ဒီလိုခ်ည္းဘဲ။ ကိုယ္ဘို႔ကိုယ္ဘဲ သိတယ္။ လိပ္မ်ိဳးေတြ"
"ကုိယ့္ဘို႔ကိုယ္သိတယ္၊ ဟုတ္လား"
"ဒါေပါ့။ ညညဆို ဒင္း ေသေနသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ အိပ္တယ္။ ဒါ သူ႔ ဘို႔သူ သိတာဘဲေပါ့။ တကယ္ဆို ဒင္း က်မကို ဂရုစိုက္ဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။ ဒီက လူမမာ။ အဲဒီ အခ်ိန္မ်ိဳးဆို ေကာင္မက ႏိႈးမရဘူး။ ညက ဒင္းႏိႈးရတာနဲ႔ မနက္ က်မ ပိုၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္ရေရာ"
"သူ ဟိုညေတြက ေမေမ့နားမွာ တညလံုးလိုလို ထိုင္ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား ေမေမ" လီဗာ က ၀င္ေျပာသည္။
"ဒါကို နင္က ဘာလုိ႔ သိရတာလဲ။ ဘာလဲ၊ သူက နင့္ေရွ႕မွာ လာၿပီး ညည္းတယ္ေပါ့ေလ"
"မေျပာပါဘူး ေမေမ။ ေမေမ ညည ေရာဂါ ဆိုးတယ္လို႔ သူက ေျပာလို႔ပါ"
"ဒါျဖင့္လဲကြယ္၊ တညတေလ ဂ်ိန္းျဖစ္ျဖစ္၊ ရိုဆာ ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚထားၿပီး မမ္မီ့ ကို အနားေပး လိုက္ပါ အံုးလား" စိန္႔ကလဲယားက ျဖစ္ႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းကို ေျပာျပန္၏။
"အမယ္ေလးေတာ္။ ရွင္ ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ။ ရွင္ မစဥ္းစားတတ္ဖူးလား။ ဒီဟာမ ေတြနဲ႔ ျဖစ္မလား ဆိုတာ။ တကယ္က မမ္မီဟာ က်မကို ဂရုစိုက္ရင္ ႏိုးစရာရွိ အလြယ္နဲ႔ ႏိုးရမွာ ေပ့ါ။ အုိ၊ က်မကို ကံဆိုး ပါတယ္ေလ" ေမရီသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ သက္ျပင္းကို မႈတ္ထုတ္ လိုက္သည္။
ေအာ္ဖီလီယာသည္ သားအမိ သားအဖတေတြ၏ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္သဖြယ္ စကားကို ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့လ်က္ နားစိုက္ေထာင္ေန၏။
ယခုတႀကိမ္တြင္မူ ေမရီသည္ ေအာ္ဖီလီယာ့ဖက္သို႔ လွည့္၍ မမ့္မိအေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ေျပာဆို ျပန္ေခ်သည္။ မမ္မီသည္ လင္ႏွင့္ခြဲ၍ မိမိေနာက္သို႔ လုိက္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ မမ္မီ့လင္သည္ မိမိဖခင္ထံတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း။
"က်မ ဒင္းကို ေခၚလာကတဲက "နင့္ လင္ကိုေတာ့ ခဏခဏ ျပန္ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ဖူး" ေျပာၿပီး ေခၚလာတာ။ က်မ က်န္းမာေရးနဲ႔ အေဖတို႔ေနရာကလဲ မကိုက္ဖူးအမရဲ႕။ ဒီေတာ့ က်မ မျပန္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေကာင္မလဲ လင္နဲ႔ မေတြ႕ရဘူးေပါ့။ အဲဒါ ေကာင္မက လင္တရူးေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ရူးလဲ ယူလိုက္ေပါ့။ က်မကလဲ ယူေစ့ခ်င္ပါတယ္။ ယူဘို႔လဲ တိုက္တြန္းတာဘဲ။ ေကာင္မ ကိုက ေခါင္းခပ္မာမာရယ္"
"သူ႔မွာ ခေလးေတြမ်ား ရွိေရာ့လား" ေအာ္ဖီလီယာ မေနသာေတာ့ေပ။
"ရွိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္"
"သူ ခေလးေတြကိုမ်ား လြမ္းေနေရာ့လား ေမရီရယ္"
"ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဒင္းတို႔ကိုေတာ့ မေခၚႏိုင္ဘူး။ ခေလးေတြက ညစ္ပတ္ ေပေတကေလးေတြ အမရဲ႕။ ၿပီးေတာ့လဲ ဒီဟာေလးေတြ ပါလာရင္ ဒီေကာင္မအလုပ္ပို အံုးမယ္။ အလကားပါ။ က်မေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္ေနတာ ဒင္း အသိသားနဲ႔။ ဒါသိရက္နဲ႔ ေကာင္မက လင္တရူး ေနတာ" ထုိေနာက္ ေမရီသည္ သူ မမ့္မီအေပၚတြင္ မည္မွ်ေကာင္းေၾကာင္း၊ တဆက္တည္းပင္ သူ ဤမွ် သေဘာထား ေကာင္းေသာေၾကာင့္ သူတို႔အိမ္က ကၽြန္ေတြအားလံုး ကမ္းတက္ေနေၾကာင္း ေျပာေနျပန္ ေလသည္။
"ဘာလဲ သမီး။ ဘာလဲ"
"သမီး ေမေမနဲ႔ တည လာအိပ္မလားလို႔ပါ။ ေမေမ့အတြက္ အကူအညီရေအာင္ပါ။ သမီး မအိပ္ပါဘူး။ တညလံုး မအိပ္ပဲ ေနႏိုင္ပါတယ္။
"အဓိပၸာယ္ မရွိတာဘဲ။ ေနစမ္းပါကြယ္"
"တကယ္ပါ ေမေမ။ မမ္မီကလဲ ေနမွ မေကာင္းတာ။ သူ ေခါင္းကိုက္ေနတယ္တဲ့
"အဲဒါဘဲ။ ေကာင္မေတြကိုက အားအားရွိ အေၾကာင္းရွာခ်င္တာဘဲ။ ဒါဘဲ အမ။ ဒင္းတို႔က တဆိတ္ရွိ ဖင္နာရတာနဲ႔၊ ေခါင္းကိုက္ရတာနဲ႔။ အဲဒါ ဒင္းတုိ႔မ်ား ကာသာ ေပးလိုက္ရင္ ေခါင္းေပၚ ေတာင္ တက္မယ့္ ဟာေတြ။ က်မတို႔မ်ားျဖင့္ ေတာ္ရုံျဖစ္ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာ က်ိတ္မွိတ္ခံတယ္" ေမရီသည္ ေအာ္ဖီလီယာ႔ ဖက္သို႔ လွည့္ေျပာျပန္သည္။
စိန္႔ကလဲယား သည္ ရုတ္ကနဲ အားရပါးရ ရယ္ခ်လိုက္သည္။
"ရွင္ ဒါဘဲတတ္တယ္။ သူမ်ား ေနမေကာင္းေနတာေတာင္ ရွင္ ဟီလာတိုက္ေနတာဘဲ" ေမရီသည္ မ်က္လံုးကို လက္ကိုင္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္လုိက္သည္။
ထို႔ေနာက္ စကားစ ျပတ္သြားျပန္သည္။ အတန္ၾကာလွ်င္ စိန္႔ကလဲယားသည္ နာရီကို ၾကည့္ၿပီး ကိစၥရွိသည္ဆိုကာ အျပင္သို႔ ထြက္သြား၏ အီဗာလည္း အျပင္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။ ထုိအခါ သမီးေယာက္မ ႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ေမရီသသည္ သူ႔လင္ ကိုယ္တိုင္က သူ႔အေပၚ၌ ဂရုမစိုက္ေၾကာင္းကို မ်က္ရည္ စမ္စမ္း စမ္းစမ္းျဖင့္ ဆက္လက္ေျပာေန၏။ ထုိ႔ေနာက္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို ေျပာျပရာမွ သမီးအေၾကာင္းကို ေရာက္ျပန္သည္။ သမီးျဖစ္သူ ကၽြန္ေတြႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနသည္ကအစ သူ မႀကိဳက္။
"သူ႔အေဖကလဲ မေျပာဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ သူ႔အေဖ ကိုယ္တိုင္က ဘယ္သူ႔မဆို ကာ ေပးေနတာ။ က်မကိုသာ ဂရုမစိုက္တာ"
ေအာ္ဖီလီယာသည္ ဘာမွ်၀င္မေျပာဘဲ နားေထာင္ေန၏။
ေမရီ၌ ေျပာစရာစကား မကုန္ႏိုင္ေသး။ သူ႔အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတြ ထင္ရာစိုင္းေနၾကသည့္ အျဖစ္၊ ဤသို႔ ကၽြန္ေတြ ထင္ရာစိုင္းေနၾကသည္မွာလည္း လင္သားျဖစ္သူ စိန္႔ကလဲယားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္းဆက္၍ ေျပာေန၏။
သူတို႔ စကားေျပာေနစဥ္မွာပင္ စိန္႔ကလဲယားသည္ သူတို႔အခန္းတြင္းသို႔ ျပန္ေရာက္လာ သည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတြအေပၚ အျပစ္ဖို႔ေသာ စကားမွာ မဆံုးႏိုင္ေသးေပ။ စိန္႔ကလဲယားကပါ သူ႔ကၽြန္ေတြ စည္းပ်က္ ကမ္းပ်က္ ျဖစ္ေနပံုကို ၀င္၍ ေျပာ၏။
"ငါ့စိတ္ကေတာ့ ဒါဟာ ကၽြန္ထားတဲ့ လူေတြရဲ႕ တာ၀န္ဘဲလို႔ ထင္တာဘဲ။ တကယ္က မင္းတို႔ ကိုယ္တိုင္က သူတို႔ကို လူေတြလို သေဘာထားၿပီး အသိပညာေပး ဆက္ဆံၾကဘု႔ ေကာင္း တာေပါ့။ ငါ့စိတ္ထဲ မွာေတာ့ သူတို႔လဲ လူေတြဘဲ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ ငါတို႔လို လူေတြဘဲေပါ့" ေအာ္ဖီလီယာက သူ႔သေဘာထားကို ရွင္းျပေန၏။
စိန္႔ကလဲယားက စကားစျပတ္ေစရန္ ႀကိဳးစားေသး၏။
ထိုအခုိက္မွာပင္ ၿခံ၀င္းဆီမွ ျမဴးတူးရႊင္ပ်ေသာ ရယ္ေမာသံ က်ယ္က်ယ္သည္ သူတို႔ အခန္းတြင္းသို႔ လြင့္ပ်ံ လာ၏။
သူတို႔ စကားစသည္လည္း ျပတ္သြားေလသည္။ သူတို႔သည္ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ ေရာက္ လာကာ အသံလာရာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။
အီဗာသည္ ဦးေလးတြမ္၏ဒူးေခါင္းထက္တြင္ ထုိင္ေန၏။ တြမ္၏အက်ႌအိတ္မ်ားမွာ ပန္းပြင့္ မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ လည္ပင္း၌ ပန္းကံုးစြပ္ထား၏။ တြမ္ႏွင့္အီဗာတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ဦးေလးတြမ္အဖို႔ ဤေနရာသည္ အမွန္ပင္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းေသာ ေနရာ ျဖစ္၏။ ဤေနရာ၌ သူသည္ ေကာင္းေကာင္း ၀တ္ရ၏။ ေကာင္းေကာင္းစားရ၏။ သူ႔အလုပ္မွာလည္း မပင္ပန္း။ အီဗာကို သူေစာင့္ေရွာက္ ရရုံဘဲ ရွိသည္။ အီဗာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လွ်င္ သူပါသည္။ အီဗာရထားစီး၍ သြားလွ်င္ သူ ရထား ေမာင္းရသည္။ သူ႔တာ၀န္မွာ ဤမွ်သာ ျဖစ္၏။
သို႔ျဖင့္ တနဂၤေႏြေန႔ တနံနက္သို႔ ေရာက္လာ၏။
ေမရီသည္ ဖုရားရွိခိုးေက်ာင္းသို႔ သြားရန္ ျပင္ဆင္၀တ္စားလ်က္ ၀ရန္တာတြင္ ရပ္ေန သည္။ သူ ျပင္ဆင္ ၀တ္စား ထားသည္မွာ ဖုရားေက်ာင္းသို႔သြားရန္ ျပင္ဆင္၀တ္စားထားသည္ႏွင့္ မတူလွေပ။ ပြဲေနပြဲထုိင္တခုသို႔ သြားမည္ဟန္ပန္မ်ိဳးျဖင့္ စိန္ေရႊရတနာမ်ား အျပည့္၀တ္ဆင္ထား ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ အတူ ေအာ္ဖီလီယာလည္း ရွိသည္။ သူတို႔သည္ အီဗာ့ကို ေစာင့္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
အီဗာသည္ မမ္မီေခါင္းကိုက္ေနသည္ဟု သိထားသျဖင့္ မမ္မီအား သူပိုင္ ေရႊျဖင့္ လုပ္ထား ေသာ ရႈေဆးဗူး ကေလးကို ေပးေနျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတန္ၾကာမွ အီဗာသည္ သူ႔အေမေရွ႕ သို႔ ေရာက္လာသည္။
"ၾကာလွခ်ည္လား သမီးရဲ႕။ ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ"
"မမ္မီေခါင္းကိုက္ေနတယ္ဆိုလို႔ သမီး ရႈေဆးဗူး ၀င္ေပးေနလို႔ ၾကာသြားတာပါ ေမေမ"
"ဘယ္က ရႈေဆးဗူးလဲ။ သမီးဗူးလား။ ဟို ေရႊဗူးေလးဟာ၊ ဟုတ္လား။ ဒါကို ညည္းက ကၽြန္မကို ေပးတယ္ေပါ့ေလ။ သြားသြား၊ ခု သြားယူေခ်"
အီဗာသည္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သြားၿပီး ေနရာမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
"ေမရီရယ္။ သမီး သူႀကိဳက္တာ သူ လုပ္စမ္းပါေစကြယ္" စိန္႔ကလဲယားက လွမ္းေျပာ သည္။
"ဒီလိုဆို ဒင္း လူ႔ေလာကထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လူေမြး လူေတာင္ ေျပာင္ပါ့မလဲ စိန္႔ကလဲယား"
"ဘာေျပာေျပာ မင္းတုိ႔ငါတို႔ထက္ေတာ့ ငါ့သမီးက ေကာင္းကင္ဘံုမွာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မွာဘဲ"
"အို ေဖေဖရယ္၊ ေမေမ စိတ္မေကာင္းေအာင္ ဘာေတြ ေျပာေနရတာလဲ" ျပန္ေရာက္လာ ေသာ အီဗာက ၀င္ေျပာသည္။
"ကဲ၊ ငါ့ေမာင္ ေကာ ဖုရားေက်ာင္းသြားမယ္ေလ" ေအာ္ဖီလီယာကပါ စကားကို ၀င္၍ ျဖတ္ သည္။
"က်ေနာ္ မလိုက္ဖူး မမ"
"က်မလဲ ေခၚပါတယ္။ သူဘယ္ေတာ့မွ မလိုက္ဖူး။ ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးမွန္း မသိပါဘူး" ေမရီက ေျပာသည္
"ေအး၊ ေအး၊ ဟုတ္တယ္။ မင္းတို႔ မိန္းမေတြသာ ဖုရားရွိခိုးေက်ာင္းသြားၾက။ ေလာကမွာ လူတလံုး သူတလံုးျဖစ္ဖို႔ သြားၿပီး သင္ယူၾက။ သမီးေကာေဟ့။ ေဖေဖနဲ႔ေနခဲ့မယ္ မဟုတ္လား"
"သမီး လိုက္သြားမယ္ ေဖေဖ"
"ပ်င္းစရာႀကီးကြယ္"
"ကိစၥမရွိပါဘူး ေဖေဖ"
"ဘာလုပ္ဖို႔သြားမလဲ သမီးရယ္"
"ေဒၚေဒၚ ေျပာတယ္ ေဖေဖ။ ဖုရားသခင္ဟာ သမီးတို႔ကို သူနဲ႔အတူ ရွိေစခ်င္တယ္တဲ့"
"ေကာင္းပါၿပီတဲ့ကြယ္။ ကဲ ကဲ၊ သမီးသြားရင္ ေဖေဖ့ဘို႔ပါ ကုသိုလ္ျပဳခဲ့ပါမယ္"
သို႔ျဖင့္ သူတုိ႔လိုက္ပါေသာ ရထား ထြက္လာသည့္တုိင္ေအာင္ ေမရီသည္ သမီး၏ အေပး အကမ္း ရက္ေရာျခင္း ကို မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘဲ ျဖစ္ေန၏။
အခန္း (၁၇) ဆက္ရန္
.
"ကဲ ေမရီ၊ မင့္းအဖို႔ ေရွ႕ေရာက္ ဟန္က်ေတာ့မွာပါ။ ေဟာဒီမွာ ကိုယ့္အမလဲ ေရာက္လာၿပီ။ အဲ၊ ကိုယ့္အမကေတာ့ အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔တူေအာင္လဲ လုပ္တတ္တယ္။ ဘာမဆို ထိထိေရာက္ ေရာက္လဲ လုပ္တတ္တယ္။ ခုအခ်ိန္ကစၿပီး မင္း တာ၀န္ယူေနရတဲ့ အိမ္ကိစၥကို သူ တာ၀န္ ယူလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ မင္း့ကိုယ့္မင္းသာ ေနေကာင္းေအာင္ေန။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနေပါ့။ ဒီေတာ့ အိမ္တြင္းက ပစၥည္းပစၥယေတြ ထားတဲ့ ေသာ့ေတြက အစ သူ႔ လႊဲေပးလိုက္ေပါ့ကြယ္"
စိန္႔ကလဲယား သည္ သူ႔အမ ၀မ္းကြဲ ေအာ္ဖီလီယာ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ တနံနက္ခင္း ထမင္းပြဲ တြင္ သူ႔အမ ႏွင့္ ပတ္သက္၍၎၊ မယားျဖစ္သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၎ အစီအစဥ္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာလာ၏။
"အင္း၊ ေကာင္းပါတယ္။ က်မကေတာ့ အႀကိဳက္ပဲေပါ့။ ဒီေတာ့မွလဲ ဒီက ကၽြန္ေတြ အေၾကာင္းသူ သိမွာ။ ေျပာေတာ့ ထားလိုက္အံုးေပါ့ရွင္။ က်မတို႔မွာ မလႊဲသာလို႔သာ ဒင္းတို႔ကို ထားေနရတဲ့ အေၾကာင္း။ တကယ္ဘဲ စိတ္ကုန္ပါရဲ႕။ ဒင္းတို႔မ်ားျဖင့္"
"ဒါျဖင့္ သူတို႔ကို ဘာလို႔ထားေသးလဲ ေမေမ" သမီးျဖစ္သူက ၾကား၀င္ ေမးသည္။
"ေမေမ့ အဖို႔ေတာ့ ဒုကၡခံရဘို႔ ထားမိသလိုဘဲ။ ေမေမ က်န္းမာတာကိုဘဲ ဒင္းတို႔ေၾကာင့္ ထင္တယ္"
"အို ေမရီရယ္။ မင္း ဒီမနက္ ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ။ ဒီေလာက္ေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ မမ္မီဆုိ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္သလဲ။ သူ၊ မရွိရင္ မင္း ဘာမ်ား လုပ္ႏိုင္လို႔လဲ" လင္သားျဖစ္သူက မမ္မီအမည္ရွိ ကၽြန္မ တေယာက္ အေၾကာင္းကုိ စကားစသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္။ က်မေတြ႕သမွ်ေတာ့ မမ္မီဟာ အေကာင္းဆံုးပါဘဲ။ ဒါေတာင္ ဒင္းခု တေလာ အလိုက္ ေကာင္းဆိုး ဘာမွ မသိဘူး။ သူ႔ဘို႔ သူဘဲ သိတယ္။ ဒင္းတို႔ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးလံုး ဒီလိုခ်ည္းဘဲ။ ကိုယ္ဘို႔ကိုယ္ဘဲ သိတယ္။ လိပ္မ်ိဳးေတြ"
"ကုိယ့္ဘို႔ကိုယ္သိတယ္၊ ဟုတ္လား"
"ဒါေပါ့။ ညညဆို ဒင္း ေသေနသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ အိပ္တယ္။ ဒါ သူ႔ ဘို႔သူ သိတာဘဲေပါ့။ တကယ္ဆို ဒင္း က်မကို ဂရုစိုက္ဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။ ဒီက လူမမာ။ အဲဒီ အခ်ိန္မ်ိဳးဆို ေကာင္မက ႏိႈးမရဘူး။ ညက ဒင္းႏိႈးရတာနဲ႔ မနက္ က်မ ပိုၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္ရေရာ"
"သူ ဟိုညေတြက ေမေမ့နားမွာ တညလံုးလိုလို ထိုင္ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား ေမေမ" လီဗာ က ၀င္ေျပာသည္။
"ဒါကို နင္က ဘာလုိ႔ သိရတာလဲ။ ဘာလဲ၊ သူက နင့္ေရွ႕မွာ လာၿပီး ညည္းတယ္ေပါ့ေလ"
"မေျပာပါဘူး ေမေမ။ ေမေမ ညည ေရာဂါ ဆိုးတယ္လို႔ သူက ေျပာလို႔ပါ"
"ဒါျဖင့္လဲကြယ္၊ တညတေလ ဂ်ိန္းျဖစ္ျဖစ္၊ ရိုဆာ ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚထားၿပီး မမ္မီ့ ကို အနားေပး လိုက္ပါ အံုးလား" စိန္႔ကလဲယားက ျဖစ္ႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းကို ေျပာျပန္၏။
"အမယ္ေလးေတာ္။ ရွင္ ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ။ ရွင္ မစဥ္းစားတတ္ဖူးလား။ ဒီဟာမ ေတြနဲ႔ ျဖစ္မလား ဆိုတာ။ တကယ္က မမ္မီဟာ က်မကို ဂရုစိုက္ရင္ ႏိုးစရာရွိ အလြယ္နဲ႔ ႏိုးရမွာ ေပ့ါ။ အုိ၊ က်မကို ကံဆိုး ပါတယ္ေလ" ေမရီသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ သက္ျပင္းကို မႈတ္ထုတ္ လိုက္သည္။
ေအာ္ဖီလီယာသည္ သားအမိ သားအဖတေတြ၏ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္သဖြယ္ စကားကို ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့လ်က္ နားစိုက္ေထာင္ေန၏။
ယခုတႀကိမ္တြင္မူ ေမရီသည္ ေအာ္ဖီလီယာ့ဖက္သို႔ လွည့္၍ မမ့္မိအေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ေျပာဆို ျပန္ေခ်သည္။ မမ္မီသည္ လင္ႏွင့္ခြဲ၍ မိမိေနာက္သို႔ လုိက္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ မမ္မီ့လင္သည္ မိမိဖခင္ထံတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း။
"က်မ ဒင္းကို ေခၚလာကတဲက "နင့္ လင္ကိုေတာ့ ခဏခဏ ျပန္ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ဖူး" ေျပာၿပီး ေခၚလာတာ။ က်မ က်န္းမာေရးနဲ႔ အေဖတို႔ေနရာကလဲ မကိုက္ဖူးအမရဲ႕။ ဒီေတာ့ က်မ မျပန္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေကာင္မလဲ လင္နဲ႔ မေတြ႕ရဘူးေပါ့။ အဲဒါ ေကာင္မက လင္တရူးေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ရူးလဲ ယူလိုက္ေပါ့။ က်မကလဲ ယူေစ့ခ်င္ပါတယ္။ ယူဘို႔လဲ တိုက္တြန္းတာဘဲ။ ေကာင္မ ကိုက ေခါင္းခပ္မာမာရယ္"
"သူ႔မွာ ခေလးေတြမ်ား ရွိေရာ့လား" ေအာ္ဖီလီယာ မေနသာေတာ့ေပ။
"ရွိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္"
"သူ ခေလးေတြကိုမ်ား လြမ္းေနေရာ့လား ေမရီရယ္"
"ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဒင္းတို႔ကိုေတာ့ မေခၚႏိုင္ဘူး။ ခေလးေတြက ညစ္ပတ္ ေပေတကေလးေတြ အမရဲ႕။ ၿပီးေတာ့လဲ ဒီဟာေလးေတြ ပါလာရင္ ဒီေကာင္မအလုပ္ပို အံုးမယ္။ အလကားပါ။ က်မေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္ေနတာ ဒင္း အသိသားနဲ႔။ ဒါသိရက္နဲ႔ ေကာင္မက လင္တရူး ေနတာ" ထုိေနာက္ ေမရီသည္ သူ မမ့္မီအေပၚတြင္ မည္မွ်ေကာင္းေၾကာင္း၊ တဆက္တည္းပင္ သူ ဤမွ် သေဘာထား ေကာင္းေသာေၾကာင့္ သူတို႔အိမ္က ကၽြန္ေတြအားလံုး ကမ္းတက္ေနေၾကာင္း ေျပာေနျပန္ ေလသည္။
"ဘာလဲ သမီး။ ဘာလဲ"
"သမီး ေမေမနဲ႔ တည လာအိပ္မလားလို႔ပါ။ ေမေမ့အတြက္ အကူအညီရေအာင္ပါ။ သမီး မအိပ္ပါဘူး။ တညလံုး မအိပ္ပဲ ေနႏိုင္ပါတယ္။
"အဓိပၸာယ္ မရွိတာဘဲ။ ေနစမ္းပါကြယ္"
"တကယ္ပါ ေမေမ။ မမ္မီကလဲ ေနမွ မေကာင္းတာ။ သူ ေခါင္းကိုက္ေနတယ္တဲ့
"အဲဒါဘဲ။ ေကာင္မေတြကိုက အားအားရွိ အေၾကာင္းရွာခ်င္တာဘဲ။ ဒါဘဲ အမ။ ဒင္းတို႔က တဆိတ္ရွိ ဖင္နာရတာနဲ႔၊ ေခါင္းကိုက္ရတာနဲ႔။ အဲဒါ ဒင္းတုိ႔မ်ား ကာသာ ေပးလိုက္ရင္ ေခါင္းေပၚ ေတာင္ တက္မယ့္ ဟာေတြ။ က်မတို႔မ်ားျဖင့္ ေတာ္ရုံျဖစ္ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာ က်ိတ္မွိတ္ခံတယ္" ေမရီသည္ ေအာ္ဖီလီယာ႔ ဖက္သို႔ လွည့္ေျပာျပန္သည္။
စိန္႔ကလဲယား သည္ ရုတ္ကနဲ အားရပါးရ ရယ္ခ်လိုက္သည္။
"ရွင္ ဒါဘဲတတ္တယ္။ သူမ်ား ေနမေကာင္းေနတာေတာင္ ရွင္ ဟီလာတိုက္ေနတာဘဲ" ေမရီသည္ မ်က္လံုးကို လက္ကိုင္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္လုိက္သည္။
ထို႔ေနာက္ စကားစ ျပတ္သြားျပန္သည္။ အတန္ၾကာလွ်င္ စိန္႔ကလဲယားသည္ နာရီကို ၾကည့္ၿပီး ကိစၥရွိသည္ဆိုကာ အျပင္သို႔ ထြက္သြား၏ အီဗာလည္း အျပင္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။ ထုိအခါ သမီးေယာက္မ ႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
ေမရီသသည္ သူ႔လင္ ကိုယ္တိုင္က သူ႔အေပၚ၌ ဂရုမစိုက္ေၾကာင္းကို မ်က္ရည္ စမ္စမ္း စမ္းစမ္းျဖင့္ ဆက္လက္ေျပာေန၏။ ထုိ႔ေနာက္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို ေျပာျပရာမွ သမီးအေၾကာင္းကို ေရာက္ျပန္သည္။ သမီးျဖစ္သူ ကၽြန္ေတြႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနသည္ကအစ သူ မႀကိဳက္။
"သူ႔အေဖကလဲ မေျပာဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ သူ႔အေဖ ကိုယ္တိုင္က ဘယ္သူ႔မဆို ကာ ေပးေနတာ။ က်မကိုသာ ဂရုမစိုက္တာ"
ေအာ္ဖီလီယာသည္ ဘာမွ်၀င္မေျပာဘဲ နားေထာင္ေန၏။
ေမရီ၌ ေျပာစရာစကား မကုန္ႏိုင္ေသး။ သူ႔အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတြ ထင္ရာစိုင္းေနၾကသည့္ အျဖစ္၊ ဤသို႔ ကၽြန္ေတြ ထင္ရာစိုင္းေနၾကသည္မွာလည္း လင္သားျဖစ္သူ စိန္႔ကလဲယားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္းဆက္၍ ေျပာေန၏။
သူတို႔ စကားေျပာေနစဥ္မွာပင္ စိန္႔ကလဲယားသည္ သူတို႔အခန္းတြင္းသို႔ ျပန္ေရာက္လာ သည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတြအေပၚ အျပစ္ဖို႔ေသာ စကားမွာ မဆံုးႏိုင္ေသးေပ။ စိန္႔ကလဲယားကပါ သူ႔ကၽြန္ေတြ စည္းပ်က္ ကမ္းပ်က္ ျဖစ္ေနပံုကို ၀င္၍ ေျပာ၏။
"ငါ့စိတ္ကေတာ့ ဒါဟာ ကၽြန္ထားတဲ့ လူေတြရဲ႕ တာ၀န္ဘဲလို႔ ထင္တာဘဲ။ တကယ္က မင္းတို႔ ကိုယ္တိုင္က သူတို႔ကို လူေတြလို သေဘာထားၿပီး အသိပညာေပး ဆက္ဆံၾကဘု႔ ေကာင္း တာေပါ့။ ငါ့စိတ္ထဲ မွာေတာ့ သူတို႔လဲ လူေတြဘဲ မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ ငါတို႔လို လူေတြဘဲေပါ့" ေအာ္ဖီလီယာက သူ႔သေဘာထားကို ရွင္းျပေန၏။
စိန္႔ကလဲယားက စကားစျပတ္ေစရန္ ႀကိဳးစားေသး၏။
ထိုအခုိက္မွာပင္ ၿခံ၀င္းဆီမွ ျမဴးတူးရႊင္ပ်ေသာ ရယ္ေမာသံ က်ယ္က်ယ္သည္ သူတို႔ အခန္းတြင္းသို႔ လြင့္ပ်ံ လာ၏။
သူတို႔ စကားစသည္လည္း ျပတ္သြားေလသည္။ သူတို႔သည္ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ ေရာက္ လာကာ အသံလာရာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။
အီဗာသည္ ဦးေလးတြမ္၏ဒူးေခါင္းထက္တြင္ ထုိင္ေန၏။ တြမ္၏အက်ႌအိတ္မ်ားမွာ ပန္းပြင့္ မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ လည္ပင္း၌ ပန္းကံုးစြပ္ထား၏။ တြမ္ႏွင့္အီဗာတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ဦးေလးတြမ္အဖို႔ ဤေနရာသည္ အမွန္ပင္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းေသာ ေနရာ ျဖစ္၏။ ဤေနရာ၌ သူသည္ ေကာင္းေကာင္း ၀တ္ရ၏။ ေကာင္းေကာင္းစားရ၏။ သူ႔အလုပ္မွာလည္း မပင္ပန္း။ အီဗာကို သူေစာင့္ေရွာက္ ရရုံဘဲ ရွိသည္။ အီဗာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လွ်င္ သူပါသည္။ အီဗာရထားစီး၍ သြားလွ်င္ သူ ရထား ေမာင္းရသည္။ သူ႔တာ၀န္မွာ ဤမွ်သာ ျဖစ္၏။
သို႔ျဖင့္ တနဂၤေႏြေန႔ တနံနက္သို႔ ေရာက္လာ၏။
ေမရီသည္ ဖုရားရွိခိုးေက်ာင္းသို႔ သြားရန္ ျပင္ဆင္၀တ္စားလ်က္ ၀ရန္တာတြင္ ရပ္ေန သည္။ သူ ျပင္ဆင္ ၀တ္စား ထားသည္မွာ ဖုရားေက်ာင္းသို႔သြားရန္ ျပင္ဆင္၀တ္စားထားသည္ႏွင့္ မတူလွေပ။ ပြဲေနပြဲထုိင္တခုသို႔ သြားမည္ဟန္ပန္မ်ိဳးျဖင့္ စိန္ေရႊရတနာမ်ား အျပည့္၀တ္ဆင္ထား ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ အတူ ေအာ္ဖီလီယာလည္း ရွိသည္။ သူတို႔သည္ အီဗာ့ကို ေစာင့္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
အီဗာသည္ မမ္မီေခါင္းကိုက္ေနသည္ဟု သိထားသျဖင့္ မမ္မီအား သူပိုင္ ေရႊျဖင့္ လုပ္ထား ေသာ ရႈေဆးဗူး ကေလးကို ေပးေနျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အတန္ၾကာမွ အီဗာသည္ သူ႔အေမေရွ႕ သို႔ ေရာက္လာသည္။
"ၾကာလွခ်ည္လား သမီးရဲ႕။ ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ"
"မမ္မီေခါင္းကိုက္ေနတယ္ဆိုလို႔ သမီး ရႈေဆးဗူး ၀င္ေပးေနလို႔ ၾကာသြားတာပါ ေမေမ"
"ဘယ္က ရႈေဆးဗူးလဲ။ သမီးဗူးလား။ ဟို ေရႊဗူးေလးဟာ၊ ဟုတ္လား။ ဒါကို ညည္းက ကၽြန္မကို ေပးတယ္ေပါ့ေလ။ သြားသြား၊ ခု သြားယူေခ်"
အီဗာသည္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သြားၿပီး ေနရာမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
"ေမရီရယ္။ သမီး သူႀကိဳက္တာ သူ လုပ္စမ္းပါေစကြယ္" စိန္႔ကလဲယားက လွမ္းေျပာ သည္။
"ဒီလိုဆို ဒင္း လူ႔ေလာကထဲမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လူေမြး လူေတာင္ ေျပာင္ပါ့မလဲ စိန္႔ကလဲယား"
"ဘာေျပာေျပာ မင္းတုိ႔ငါတို႔ထက္ေတာ့ ငါ့သမီးက ေကာင္းကင္ဘံုမွာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မွာဘဲ"
"အို ေဖေဖရယ္၊ ေမေမ စိတ္မေကာင္းေအာင္ ဘာေတြ ေျပာေနရတာလဲ" ျပန္ေရာက္လာ ေသာ အီဗာက ၀င္ေျပာသည္။
"ကဲ၊ ငါ့ေမာင္ ေကာ ဖုရားေက်ာင္းသြားမယ္ေလ" ေအာ္ဖီလီယာကပါ စကားကို ၀င္၍ ျဖတ္ သည္။
"က်ေနာ္ မလိုက္ဖူး မမ"
"က်မလဲ ေခၚပါတယ္။ သူဘယ္ေတာ့မွ မလိုက္ဖူး။ ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးမွန္း မသိပါဘူး" ေမရီက ေျပာသည္
"ေအး၊ ေအး၊ ဟုတ္တယ္။ မင္းတို႔ မိန္းမေတြသာ ဖုရားရွိခိုးေက်ာင္းသြားၾက။ ေလာကမွာ လူတလံုး သူတလံုးျဖစ္ဖို႔ သြားၿပီး သင္ယူၾက။ သမီးေကာေဟ့။ ေဖေဖနဲ႔ေနခဲ့မယ္ မဟုတ္လား"
"သမီး လိုက္သြားမယ္ ေဖေဖ"
"ပ်င္းစရာႀကီးကြယ္"
"ကိစၥမရွိပါဘူး ေဖေဖ"
"ဘာလုပ္ဖို႔သြားမလဲ သမီးရယ္"
"ေဒၚေဒၚ ေျပာတယ္ ေဖေဖ။ ဖုရားသခင္ဟာ သမီးတို႔ကို သူနဲ႔အတူ ရွိေစခ်င္တယ္တဲ့"
"ေကာင္းပါၿပီတဲ့ကြယ္။ ကဲ ကဲ၊ သမီးသြားရင္ ေဖေဖ့ဘို႔ပါ ကုသိုလ္ျပဳခဲ့ပါမယ္"
သို႔ျဖင့္ သူတုိ႔လိုက္ပါေသာ ရထား ထြက္လာသည့္တုိင္ေအာင္ ေမရီသည္ သမီး၏ အေပး အကမ္း ရက္ေရာျခင္း ကို မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘဲ ျဖစ္ေန၏။
အခန္း (၁၇) ဆက္ရန္
.
2 comments:
ေမရီလိုမ်ိဳး ဘာကိုမွမေက်နပ္နိုင္ပဲ အရာခပ္သိမ္းကို ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတဲ့ သူေတြနားမွာ ေနခ်င္ပါဘူး မ ရယ္။ တအိမ္သားလံုး စိတ္ညစ္ေနရမွာေနာ္။
အီဗာနဲ႔ ဦးေလးတြမ္ကိုပဲ သေဘာက်တယ္ း)))
တိုထွာ႕အမရာ...ဖတ္ရတာ..။
ျမတ္ႏိုး
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးပါ..အမရာ။
စာေတြမ်ားမ်ား ေရးပါ..
ေရးပါ..ေရးပါ..အမရာ..။
Post a Comment