ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ကမၻာရန္ အပိုင္း (၄ဝ)

အခန္း (၄၀)

ဖေလာ္ရင္တီနာကိန္းသည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ မတ္လထဲတြင္ ပဥၥမအဲဗင္းနယူးလမ္းထဲ၌ ဖက္ရွင္တိုက္သစ္ ဖြင့္လွစ္ သည္။
    ဖက္ရွင္တိုက္သစ္ဖြင့္ပြဲသို႕ ေအဘယ္ရို႕စေနာ့စကီးႏွင့္ ၀ီလ်ံကိန္းတို႕မွ တစ္ပါး နယူးေယာက္ တစ္ၿမိဳ႕လုံး လိုလို တက္ေရာက္ၾကသည္။

    ကိတ္ႏွင့္လူစီတို႕က ၀ီလ်ံအား အိပ္ရာထဲတြင္ ထားခဲ့ၿပီး ဖေလာ္ရင္တီနာ၏ ဖက္ရွင္တိုက္ဖြင့္ပြဲသို႕ လာခဲ့ၾကသည္။ ၀ီလ်ံမွာ အိပ္ရာထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ညည္းတြား က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

    ေဂ်ာ့ကလည္း ေအဘယ္အား သူ႕အခန္းထဲတြင္ ထားပစ္ခဲ့ၿပီး ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေဂ်ာ့က ေအဘယ္အား သူႏွင့္အတူ လိုက္ခဲ့ရန္ ေဖ်ာင္းဖ်ေခၚပါေသးသည္။ 'ေနပါေစေတာ့ဗ်ာ၊ ဖေလာ္ရင္တီနာက ကၽြန္ေတာ္မပါဘဲနဲ႕ ဖက္ရွင္တိုက္ ၁၀ တိုက္ေတာင္မွ ဖြင့္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ၊ အခုလည္း သူ႕ဟာသူပဲ ဖြင့္ပါေစေတာ့'ဟု ေအဘယ္က ျပန္ေျပာသည္။ ေဂ်ာ့က 'ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတာပဲ အဘိုးႀကီးပဲ'ဟု ေျပာၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့သည္။

    အခမ္းအနားသို႕ ေရာက္သြားေတာ့ တိုက္သစ္ႀကီးကို အားရစရာ ေတြ႕ရသည္။ အေဆာက္ အအုံပုံစံကလည္း ေခတ္မီလွပသည္။ တစ္ခန္းလုံး အေကာင္းစား ေကာ္ေဇာႀကီးေတြ အျပည့္ခင္းထားသည္။ ပရိေဘာဂ ေတြလည္း ေနာက္ဆုံးေပၚ ဆြီဒင္လုပ္ အေကာင္းစားေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။

    ဖက္ရွင္တိုက္ႀကီးရွင္ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ရႈမ၀ေအာင္ ေၾကာ့ရွင္းလွပေနသည္။ သူမသည္ ေနာက္ဆုံးေပၚ ေကာ္လံျမင့္ႏွင့္ မိုးျပာေရာင္ အေကာင္းစား ၀တ္ရုံရွည္ႀကီးကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ သူမက ေဂ်ာ့အား ရွမ္ပိန္အရက္ခြက္ကို ကမ္းေပးသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဇာဖီယာႏွင့္ စကား၀ိုင္းက်ေနေသာ ကိတ္ႏွင့္ လူစီတို႕ နွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ကိတ္ႏ်င့္လူစီတို႕မွာ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပုံရသည္။ သူတို႕က ေအဘယ္ အေၾကာင္းကို သတင္းေမးေသာအခါ ေဂ်ာ့အံ့ၾသာသြားမိသည္။

    'ဒီလိုပြဲမ်ိဳး အလြဲခံတာ ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာတဲ့အဘိုးႀကီးပဲလို႕ေျပာၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့တာဗ်'ုဟု ေဂ်ာ့က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ဒါနဲ႕ မစၥတာကိန္းကေရာ ဒီကိုေရာက္ေနသလား'
    ကိတ္က ခပ္ျမဴးျမဴးျပန္ေျပာလိုက္ေသာစကားကို ေဂ်ာ့က ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားမိ သည္။

    ၀ီလ်ံသည္ အိပ္ေပၚတြင္လွဲရင္း "ေယာက္တိုင္း"သတင္းစာကို ဖတ္ကာ ေဒါသျဖစ္ေနမိသည္။ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ျဖင့္ က်ိန္ဆဲေနမိသည္။ သမၼတဂၽြန္ဆင္က အေမရိကန္စစ္သားမ်ားကို ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံမွ ျပန္လည္ထါက္ခြာလာၾကရန္ အမိန္႕ေပးလိုက္ သည္ကို သူကမေက်မနပ္ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
    သတင္းစာကို ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။

    ၿပီးေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အ၀တ္အစားလဲသည္။ အ၀တ္အစားလဲၿပီးေတာ့ မွန္ေရွ႕မွာ လာရပ္သည္။ 'မဆိုးပါဘူး။ ဘဏ္လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ရုပ္ေတာ့ေပါက္ေသးတာပဲ'
    အနက္ေရာင္ ကုတ္အက်ႌႀကီးကို ေကာက္၀တ္သည္။ ဟမ္းဘတ္ဦးထုပ္ေဟာင္းႀကီးကို ေဆာင္းသည္။ ေငြလက္ကိုင္ပါေသာ အနက္ေရာင္ တုတ္ေကာက္ႀကီးကို ယူသည္။ ကြယ္လြန္သူ မစၥတာရူပတ္ေကာ့ခ္စမစ္ ေပးခဲ့ေသာ တုတ္ေကာက္ႀကီးျဖစ္သည္။

    ထို႕ေနာက္ လမ္းေပၚေရာက္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ႏွလုံးေရာဂါ ျပန္ေဖာက္၍ အိပ္ရာထဲလဲၿပီးကတည္းက သုံးႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ အျပင္သို႕ ထြက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထူးထူးျခားျခားတစ္ေယာက္ တည္း အိမ္ျပင္ထြက္သြားသည္ကို အိမ္ေဖာ္မ ကေလး က တအ့ံတၾသၾကည့္ က်န္ရစ္သည္။
    ေႏြဦးေပါက္ ညခ်မ္းကာလသည္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေႏြးေထြးသားယာေနသည္။ သို႕ေသာ္ အိမ္ထဲတြင္ အေနၾကာခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ၀ီလ်ံအဖို႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကေလး ခ်မ္းေအးသလို ထင္မိသည္။

    ဖေလာ္ရင္တီနာ ဖက္ရွင္တိုက္သစ္ႀကီးေရွ႕တြင္ လူအုပ္ႀကီးသည္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးကာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။ သည္လူအုပ္ႀကီးကို ထိုးေဖာက္ၿပီး အထဲသို႕၀င္ရန္ သူ႕မွာစြမ္းအားမရွိ။
    သူသည္ လမ္းထိပ္ အုတ္ခုံနားမွာ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။

    အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား လူငယ္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးကာ ဆိုင္ထဲသို႕ တိုးေ၀ွ႕၀င္သြားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြက ေနာက္ဆုံးေပၚ မီနီစကတ္မ်ားကို ၀တ္ဆင္လာၾကသည္္။ ေနာက္ဆိုရင္ ဖေလာ္ ရင္တီနာ စကတ္မ်ားကို ၀တ္ၾကေတာ့မည္ဟု ၀ီလ်ံကေတြးလိုက္သည္။
    ေဟာ…ဟိုမွာ…ဟိုမွာ…သူ…သူ…သူထြက္လာၿပီ။ သား….သား…..သား…..ငါ့သားႀကီး… ငါ့ သားႀကီး….. ရစ္ခ်က္……ရစ္ခ်တ္ကိန္း။

    သူကသူ႕ေမေမႏွင့္ စကားရပ္ေျပာေနသည္။
    အရပ္ကလည္း အလ်င္ကထက္ ရွည္သြားသည္။ ရုပ္ကလည္း အရင္ကထက္ ေခ်ာလာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အၿပဳံးပန္းေတြ ေ၀ေနသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈ၊ အားကိုးမႈ အရိပ္အေရာင္ေတြ ျဖာထြက္ေနသည္။ လူႀကီးလူေကာင္းပီသေသာ ဣေႁႏၵအျပည့္ျဖင့္ စကားေျပေနသည္။ ရွက္ရြ႕ံေနျခင္း၊ စိတ္လႈပ္ရွားေနျခင္း စိုးစဥ္းမွ်မရွိ။ ပင္ကိုဟန္အတိုင္းပင္ ရႊႈ္လန္းေနသည။္ ေအးေဆးသက္သာရွိေနသည္။

    သားႀ႕ီးကို အၾကာႀကီးေနၿပီးမွ ျပန္ျမင္ရေတာ့ ၀ီလ်ံက သူ၏ဖခင္ႀကီးကို သြားသတိရလိုက္မိသည္။
    ဒါနဲ႕ ဖေလာ္ရင္တီနာက ဘယ္သူလဲ။ သူဘယ္မွာလဲ…. ပရိတ္သတ္ေတြ အုတ္အုတ္သဲသဲ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္း ခြဲျခားရန္ မလြယ္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ထက္ငါ စကားလုေျပာေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းအုပ္ဖြဲ႕ကာ ရယ္ေမာေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။
    သူသည္တစ္နာရီခန္႕မွ် ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ အက်ိဳးမဲ့ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ ေန႕ရက္မ်ားအတြက္ ေနာင္တ ႀကီးစြာ ရမိသည္။

    ပဥၼအဲဗင္းနယူးလမ္းထဲသို႔ ေလျပင္းစျပဳလာသည္။ မတ္လေလသည္ ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းေအး ေၾကာင္း ယခုမွ သတိျပဳမိသည္။
    သူက ကုတ္အက်ႌေကာ္လာကို ဆန္႕တင္လိုက္သည။
    အိမ္သို႕ျပန္မွျဖစေတာ့မည္။ ကိတ္တို႕သားအမိ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ညစာစားၾကမည္။
    သူသည္ မၾကာမီတြင္ ေခၽြးမေခ်ာအလိမၼာကေလးႏွင့္ ေျမးကေလးမ်ားကို ျမင္ရေတာ့မည္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ကြဲေနခဲ့ေသာ သားႀကီးကိုလည္း ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မည္။

    သူမွားခဲ့ေၾကာင္း ေနာင္တရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖေလာ္ရင္တီနာက သူ႕အေပၚ ခြင့္လႊတ္ဖို႕အေၾကာင္း ေတာင္းပန္ ေပးရန္ ကိတ္ကို မၾကာခင္က ေျပာျပခဲ့ၿပီးၿပီ။ မၾကာခင္တြင္ပင္ ဖေလာ္ရင္တီနာထံ စာေရာက္ လာခဲ့သည္။ 'ေဖ့ေဖ့ကို လူကိုယ္တိုင္ ကၽြန္မမျမင္ဖူးေပမယ့္ စိတ္ကူးနဲ႕ အၿမဲတမ္း ခ်စ္ခင္ ေလးစားလ်က္ပါ ေဖေဖ'ေသာ စားေၾကာင္းကိုသာ မွတ္မိေတာ့သည္။ ေတာ္ေတာ္သေဘာထားႀကီးတဲ့ မိန္းကေလး၊ နားလည္မႈရွိတဲ့ မိန္းကေလး။ ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ မိန္းကေလး။ အင္း…ဘာတဲ့၊ မွတ္မိ ပါေသးတယ္။ သူ႕စာမွာ နိဂုံးခ်ဳပ္ထားတာက 'ေဖေဖနဲ႕ေတြ႕ရဖို႕ အၿမဲတမ္း ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ရွိပါတယ္ ေဖေဖ' တဲ့။

    အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ သည္လို ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးႀကီးထဲ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္ထြက္ခဲ့မွန္း ကိတ္သိသြားရင္ အရမ္းေဒါသထြက္ေနေတာ့မယ္။ သူ႕အေျခအေနအရ သည္အခ်ိန္ သည္ရာသီတြင္ သည္ေနရာသို႕ မလာသင့္ေသာ္လည္း လာခ်င္လြန္း၍ လာခဲ့သည္။ သားကိုလည္း ျမင္ခ်င္သည္။ သူတို႕တစ္ေတြ၏ ႀကိဳးစားမႈျမင္ခ်င္သည္။ ေျမးကေလးေတြကိုလည္း ျမင္ခ်င္သည္။ သူတို႕တစ္ေတြ၏ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ ဖက္ရွင္တုိက္ဖြင့္ပြဲ အခမ္းအနားကိုလည္း ျမင္ခ်င္သည္။

    ယခုေတာ့ သူေက်နပ္သြားၿပီး။ အလြန္၀မ္းသာမိသည္။ သူတို႕ႏွင့္အတူ အခမ္းအနားတြင္ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ၾကပ္ ရွိေနခဲ့ရသလို ေအာက္ေမ့မိသည္။

    သူျပန္ရေတာ့မည္။ ေပ်ာ္ၾကပါေစ။ သူတို႕ေလးေတြ ေပ်ာ္ခ်င္တိုင္း ေပ်ာ္ၾကပါေစ။ ေအာင္ျမင္၍ေပ်ာ္ျခင္း။
    ကိတ္တို႕သားအမိ ျပန္လာလွ်င္ အခမ္းအနားႀကီး ဘယ္ေလာက္မ်ား စည္ကားလိုက္သလဲ ဆိုၿပီး ညစာစားရင္း မနားတမ္း ေျပာျပၾကလိမ့္မည္။ သူကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ခဲ့ ေၾကာင္း လု့း၀ေျပာလိမ့္မည္ မဟုတ္။ သူတို႕ေျပာတာကိုပဲ ၿပဳံးၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ နားေထာင္ေနလိုက္မည္။ ဒါကသူ႕၀သီ၊ သူ႕အက်င့္။ အၿမဲတမ္း လွ်ိဳ႕၀ွက္တတ္ေသာ သူ႕စရိုက္။

    သူသည္ အိမ္ျပန္ရန္ ေနာက္သို႕ ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္ သူ႕အရြယ္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္လိုက္မိသည္။ ကိုက္အစိတ္ခန္႕ကြာမွ သူ႕ဘက္သို႕ တူရူေလွ်ာက္လာေနသည္။ ထိုအဘိုးအို သည္လည္း သူ႕လိုပင္ ကုတ္အက်ႌရွည္ႀကီးကို ၀တ္ထားသည္။ ဦးထုပ္ကို ေရွ႕သို႕ငိုက္၍ ေဆာင္းထားသည္။ မာဖလာကို လည္ပင္းတြင္ ပတ္ထားသည္။

    ထိုပုဂၢိဳလ္လည္း ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းေနပုံရသည္။သည္လိုညမ်ိဳးတြင္ လူအိုမမ်ား လမ္းမထြက္ သင့္။
    ယင္းသို႕ေတြးရင္း ၀ီလ်ံသည္ ေရွ႕သို႕ဆက္ေလွ်ာက္လာသည္။ ေစာေစာက အဘိုးအိုလည္း သူ႕ဘက္သို႕ ဆက္ေလွ်ာက္လာသည္။
    ထိုအခိုက္ အဆိုပါအဘိုးအို၏ လက္ေကာက္၀တ္မွ ေငြလက္ေကာက္ကြင္းကို ၀ီလ်ံက ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္မိသည္။
    သူ႕ေခါင္းထဲသို႕ အသိတစ္ခု ဖတ္ခနဲ၀င္ေရာက္လာသည္။ သူ႕အာရုံသည္ အတိတ္ဆီသို႕ ပ်႕ံလြင့္သြားသည္။
    သည္လက္ေကာက္ကု သူျမင္ဖူးခဲ့သည္။ ဘယ္တုန္းကပါလိမ့္။ ဘယ္ေနရာမွာပါလိမ့္။
    ဟုတ္ၿပီ….မွတ္မိၿပီ။

    ပထမအႀကိမ္ ပလာဇာဟိုတယ္မွာ။ ဒုတိယအႀကိမ္က ေဘာ့စတြန္မ်ားၿပီးေတာ့ ဂ်ာမနီမွာ။ ယခု….ဒီမွာ။
    ထိုပုဂၢိဳလ္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာသည္။ သူလည္း သည္ေနရာတြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကၾကာ ရပ္ေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္ဟန္တူသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႕မ်က္ႏွာက ေလဒဏ္ေၾကာင့္ နီရဲေနသည္။
    သူက၀ီလ်ံအား စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သည္မ်က္လုံးကို ၀ီလ်ံမွတ္မိသည္။ ရႊန္းရႊန္းေတာက္ေနေသာ အျပာေရာင္မ်က္လုံးမ်ား။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ သူမွ…သူအစစ္ပါ။

    သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ကိုက္အနည္းသာ ကြာလွမ္းေတာ့ သည္။
    ၀ီလ်ံက ဦးထုပ္ကို ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကလည္း ျပန္၍ ေျမႇာက္ျပသည္။
    ထို႕ေနာက္ စကားတစ္ခြန္းမွ်မေျပာဘဲ ဆန္႕က်င္ဘက္ ဦးတည္ရာသို႕ ဆက္လက္ေလွ်ာက္ ထြက္သြားၾကသည္။
၀ီလ်ံသည္ ေသာ့ခေလာက္ကိုစမ္း၍ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ဖြင့္သည္။
    'မီးေတြအားလုံး ဖြင့္စမ္း၊ မီးလင္းဖိုလည္း အဆင္သင့္ျပင္ထား၊ သူတို႕လာရင္ ခ်မ္းေနၾကလိမ့္မယ္'
    သူကအိမ္ေဖာ္ကေလးကို ေျပာလိုက္သည္။ သူအလြန္း၀မ္းသာေနသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ေမာလည္း ေတာ္ေတာ္ေမာေနသည္။

    'ျပတင္းလိုက္ကာေတြ ဆြဲခ်လိုက္၊ စားေသာက္ခန္းမွာ ဖေယာင္းတိုင္ထိန္ေနေအာင္ထြန္း၊ ဒီေန႕ေပ်ာ္ပြဲႀကီး က်င္းပရမယ္ကြဲ႕'
    သူကိတ္တို႕မိသားစုကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ႏွင့္ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ သားေရဖုံး ကုလားထိုင္ႀကီးတြင္ သြားထိုင္ေနလိုက္သည္။

    အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ ကုန္ခဲ့ပါပေကာ။ ေျမးကေလးေတြနဲ႕ မီးဖိုနားမွာ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး ပုံေျပာေနခဲ့ရရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိမ့္မလဲ။ ငါ့ေျမးကေလး "တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး"လိုက ဘယ္ေတာ့မ်ား ေျပာတတ္ပါ့မလဲ၊ မေကာင္းေသာ အတိတ္ကို ေျမမွာျမႇဳပ္၊ ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႕ ေကာင္းေသာ အနာဂတ္ကို ႀကိဳဆို။ ဒါသာလွ်င္ အေကာင္းဆုံးေသာ လူ႕ဘ၀ပါ။
    ေအာက္ထပ္မွ အသံဗလံေတြၾကားရၿပီ။ သူတို႕ျပန္လာၾကၿပီ။ အိမ္ေဖာ္မကေလး ေျပး၀င္လာသည္။

    "ဘဘႀကီး…သူတို႕အားလုံး ေရာက္လာၾကၿပီ၊ အစ္ကိုႀကီးေရာ၊ သူ႕မိန္းမေရာ၊ ကေလးေတြပါ ာအးလုံးပါလာတယ္၊ ကေလးေတြက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ အစ္ကိုႀကီးမိန္းမ ကလည္း ေခ်ာလိုက္တာ'
    အိမ္ေဖာ္မကေလးက အေမာတေကာ တစ္ေယာက္တည္း လုေျပာေနသည္။ ၀ီလ်ံမွာ ၾကည္ႏူးလြန္း၍ ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ နားေထာင္ေနမိသည္။
    'တကယ္လား….တကယ္ေျပာတာလား၊ သူတို႕လည္း ပါလာၾကတယ္…. ဟုတ္လား'
    အိမ္ေဖာ္မကေလးသည္ သူ႕အေမးကို ျပန္မေျဖခဲ့ေတာ့ဘဲ အခန္းထဲမွ အေျပးကေလး ျပန္ထြက္သြားေလၿပီ။
    အခန္းိထဲသို႕ ရစ္ခ်တ္၀င္လာသည္။ သူ႕ေနာက္မွ ဖေလာ္ရင္တီနာက ကပ္လိုက္လာသည္။ သူမသည္ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးစြာျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား လွေနသည္။

    'ေဖေဖ…သားတို႕ျပန္လာၿပီ ေဖေဖ၊ ေဖ့ေဖ့သမီးနဲ႕ စကားေျပာပါဦး ေဖေဖ၊ ကေလးေတြလည္းပါလာတယ္ ေဖေဖ၊ ဟိုမွာ ေမေမတိုကနဲ႕ ခုတင္ပဲလာၾကပါလိမ့္မယ္'
    သုိ႕ေသာ္…သို႕ေသာ္ ေဖေဖႀကီးကေတာ့ သူေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္လွေသာ သားတို႕သမီးတို႕အား ၀မ္းသာလိႈက္လွဲ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ရွာေတာ့။ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ထိုက္လ်က္ႀကီး အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ေလၿပီတကား။

အခန္း (၄၁) ဆက္ရန္

.