Saturday, June 12, 2010

ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ကမၻာရန္ အပိုင္း (၃၉)

အခန္း (၃၉)

သူ၏ေနာက္ဆုံးေအာင္ပြဲေၾကာင့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးျခင္း မျဖစ္မိသေလာက္ ခံစားရေသာအခါ ေအဘယ္သည္ အံ့ၾသေနမိသည္။
    ေဂ်ာ့က စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္လည္း ျဖစ္သြားေအာင္၊ ဟိုတယ္ေနရာလည္း ၾကည့္ရေအာင္ ၀ါေဆာသို႕ ခရီးထြက္ရန္ တိုက္တြန္းေသာ္လည္း သူကမသြားခ်င္။ အသက္အရြယ္ႀကီးလာၿပီ ျဖစ္၍ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႏိုင္ငံ ရပ္ျခား တြင္ ရုတ္တရက္ ေသသြားမည္ကို ေၾကာက္မိသည္။ အထူးသျဖင့္ သမီးျဖစ္သူ ဖေလာ္ရင္တီနာႏွင့္ ျပန္လည္ မေတြ႕ဆုံလိုက္ရပဲ ေသသြားမည္ကို ေၾကာက္မိသည္။ အထူးသျဖင့္ သမီးျဖစ္သူ ဖေလာ္ရင္ တီနာ ႏွင့္ မေတြ႕လိုက္ရဘဲေသသြားမည္ကို ပို၍ေၾကာက္မိသည္။

    သူသည္ ဟိုတယ္လုပ္ငန္းတြင္လည္း စိတ္၀င္စားျခင္း လုံး၀မရွိေတာ့။ လေပါင္းမ်ားစြာ သူ၏ သီးသန္႕ ခန္းထဲမွာပင္ တစ္ကိုယ္တည္း ေနေနေတာ့သည္။
    ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၂၂ရက္ေန႕တြင္ အေမရိကန္သမ®တ ကေနဒီလုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ျခင္းခံရသည္။ ေအဘယ္ သည္ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားမိသည္။ အေမရိကတြင္ ေနရသည္ကိုလည္း အလြန္ ေၾကာက္လန္႕ျခင္း ျဖစ္မိသည္။

    ဤတြင္အခြင့္အေရးေပၚလာသျဖင့္ ေဂ်ာ့က ႏိုင္ငံျခားခရီးထြက္ရန္ တိုက္တြန္းျပန္သည္။ ခရီး ထြက္ျခင္း ျဖင့္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လန္းဆန္းမႈရွိလာၿပီး ျပန္လာေသာ အခါ လူသစ္စိတ္သစ္ ျဖစ္လာႏိုင္သည္ဟု ေဂ်ာ့က ေျပာျပ သည္။

    သို႕ျဖင့္ ေအဘယ္သည္ ၀ါေဆာသို႕ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ၀ါေဆာသို႕ေသာအခါ ဟိုတယ္ေဆာက္လုပ္ရန္ ေနရာ ကို လြယ္ကူစြာျဖင့္ ရရွိႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခင္ရွိႏွင့္ၿပီးေသာ "ေဟာလီးေဒးအင္း"ႏွင့္ "အင္တာ ကြန္တီ နင္တယ္" ဟိုတယ္လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ၿပိဳင္ဆိုင္ရမည္ကို ေတြးၿပီး သူက၀မ္းသာျခင္းပင္ ျဖစ္မိသည္။

    သို႕ေသာ္ ၀မ္းသာျခင္းက တာရွည္ေတာ့မခံ။ သူ႕ႏွလုံးသားထဲတြင္ စိတ္မေကာင္းျခင္း ဓာတ္ခံ ရွိေနေသာ ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
    သူသည္ ၀ီလ်ံကိန္းကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဖေလာ္ရင္တီနာကို ဆုံးရႈံးခဲ့ရသည္။ ၀ီလ်ံကိန္းကလည္း သူ႕သား အတြက္ သူ႕လိုပင္ခံစားရလိမ့္မည္ဟု သူကကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။

    ၀ါဆာၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြာၿပီးေနာက္ ကမၻအရပ္ရပ္ကို ပတ္သည္။ ေဆာ္လုပ္ဆဲဟိုတယ္မ်ားကို ၾကည့္ရ စစ္ေဆး၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို ညႊန္ၾကားသည္ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ ကိတ္ေတာင္းၿမိဳ႕၌ နယ္စား ဟို္တယ္ အသစ္ဖြင့္သည္။ ထို႕ေနာက္ ဂ်ာမနီသို႕ ေရာက္လာၿပီး ဒပ္ဆယ္ေဒါ့နယ္စား ဟိုတယ္ကို ဖြင့္ေပး သည္။

    သူသည္ အႀကိဳက္ဆုံး ပါရီနယ္စားဟိုတယ္တြင္ ေျခာက္လတိတိ ေနခဲ့သည္။ ေန႕စဥ္အလုပ္ကေတာ့  ေန႕ဘက္ တြင္ လမ္းတကာေလွ်ာက္သည္။ ညဘက္တြင္ ေအာ္ပရာၾကည့္သည္။ ဖေလာ္ရင္တီနာႏွင့္ အလည္ လာခဲ့စဥ္က သားအဖႏွစ္ေယာက္ တေပ်ာ္တစ္ပါး သြားလာခဲ့ၾကသည္မ်ားကို ျပန္လည္ သတိရ မိသည္။

    ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ၿပီးေနာ္မွ အေမရိကသို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဘိုးအင္း ဂ်က္ေလယာဥ္ ပ်ံႀကီး ၏ သံေလကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္။ သူ႕ခါးက ကုန္းေနၿပီ၊ ေျပာင္ေနေသာ ေခါင္းေပၚတြင္ ဦးထုပ္နက္ ကို ေဆာင္းထားသည္။ သူ႕ကိုဘယ္သူမွ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိၾက။

    ေဂ်ာ့ကထုံးစံအတိုင္းပင္ သူ႕အားသစၥာရွိစြာ၊ ရိုးသားစြာျဖင့္ ၀တၱရားမပ်က္ လာႀကိဳေနသည္။ ေဂ်ာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ပင္အိုသြားပါေရာ့လား။
    နယူးေယာက္နယ္စားဟိုတယ္သို႕ ကားျဖင့္ ထြက္လာၾကစဥ္ ေဂ်ာ့က ထုံးစံအတိုင္းပင္ လုပ္ငန္း အေၾကာင္း ကို ေနာက္ဆုံးအေျခအေနအထိ အေသးစိတ္ ေျပာျပလာခဲ့သည္။ ဟိုတယ္လုပ္ငန္းမွာ တစ္ေန႕ တျခား တိုးတက္လ်က္ ရွိသည္။ ကမၻာအရပ္ရပ္ရွိ နယ္စားဟိုတယ္ မ်ား၌ အရည္အခ်င္းရွိေသာ လူငယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မွဴးမ်ားကို  ခန္႕ထားၿပီး လုပ္ပိုင္ခြင့္အျပည့္ေပးကာ စနစ္တက် စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္။

    ယခုအခ်ိန္တြင္ တစ္ကမၻာလုံး၌ နယ္စားဟိုတယ္ ၇၂ခုအထိ ရွိခဲ့ၿပီ။ အမႈထမ္းစုစုေပါင္း ၇၂,၀၀၀။
    ေအဘယ္က ဆက္၍ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့။ စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ သူစိတ္၀င္စားသည္မွာ ဖေလာ္ရင္ တီနာ အေၾကာင္းကို သာအလြန္သိလခ်င္ေနသည္။
    'သူေနေကာင္းပါတယ္၊ လာမယ့္ႏွစ္ဆန္းမွာ နယးေယာက္ကို လာပါလိမ့္မယ္' ေဂ်ာ့က ေျပာျပသည္။
    'ဘာလုပ္မလို႕လဲ'ေအဘယ္က ကမန္းကတန္း ေမးလိုက္သည္။

    'ပဥၥမအဲဗင္းနယူးလမ္းမွာ ဖက္ရွင္တုိက္ဖြင့္မလို႕'
    'ဖက္ရွင္တိုက္ဖြင့္မလို႕ ဟုတ္လား
    'ဟုတ္တယ္၊ ၁၁ခုေျမာက္ ဖေလာ္ရင္တီနာ ဖက္ရွင္တိုက္ဖြင့္မလို႕'
    'ခင္ဗ်ားသူနဲ႕သြားေတြ႕လို႕လား'
    'ဟုတ္တယ္'
    'သူေနေကာင္းရဲ႕လား၊ စိတ္ခ်မ္းသာရဲ႕လား'

    'ေနလို႕လည္းေကာင္းတယ္၊ စိတ္လည္းခ်မ္းသာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ေအာင္ျမင္လည္း ေအာင္ျမင္ေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ား အေန နဲ႕ သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူသင့္ပါတယ္ ေအဘယ္၊ ခင္ဗ်ားေျမးကလည္း လူရည္သန္႕ကေလးပဲ ေျမးကေလး ကလည္း ေခ်ာပါ့ဗ်ာ ႀကီးလာရင္ေတာ့ သူ႕အေမနဲ႕ခၽြတ္စြပ္ပဲ'
    'သူကၽြန္ေတာ့ကိုေတြ႕ခ်င္စိတ္ရွိရဲ႕လားေဂ်ာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီသူငယ္ကို မေတြ႕ခ်င္ဘူး သဴ႕အေဖအသက္ရွင္ေနသမွ် ေတြ႕လို႕မျဖစ္ဘူး'
    'ခင္ဗ်ားေသသြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ'

    'ခင္ဗ်ားကလည္း သမၼာက်မ္းထဲမွာပါသမွ် ယုံၾကည္ေနတာပဲလား ေဂ်ာ့' ႏွစ္ေယာက္စလုံး ပါးစပ္ ပိတ္သြားၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ လိုက္ပါလာၾကသည္။

    ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ ေအဘယ္က သူ႕အခန္းထဲတြင္တစ္ေယာက္တည္း ညစာစားသည္။
    သူသည္ ထိုေန႕မွစ၍ ေျခာက္လတိုင္တိုင္ သူ႕အခန္းထဲမွမထြက္ေတာ့။

အခန္း (၄ဝ) ဆက္ရန္
.

2 comments:

ကိုေဇာ္ said...

ဖတ္စ္. . . .

Anonymous said...

အမရယ္...

ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လက္စားေခ်မႈၾကီးရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲက...

အေပ်ာ္ေတြေပ်ာက္ဆံုးျခင္း ဘဝေသဆံုးတာနဲ႔မျခားျခင္းပဲ. တကဲ့ကို အသိတရားယူသင့္တဲ့စာေကာင္းေပမြန္ေတြပါပဲ။

အမေရ..ျဖန္ေ၀ေပးတဲ့အတြက္ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ျမတ္ႏိုး