ျမန္မာျပည္က ဟယ္လင္ အပိုင္း (၃၉)

က်မႏွင္႔ ေဂ်ာ႔တို႕ကလည္း က်မ တို႔အေပၚ တရားမွ်တစြာ ႏွင္႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔သည္႕အတြက္ တေၾကာင္း လူအမ်ားေပၚတြင္ ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားဘဲ ဥပေဒ တမ်ဳိး တည္း ထားခဲ႔သည္႕ အတြက္ တေၾကာင္း တို႔ေၾကာင္႔ ေက်းဇူး ဥပကာရတင္ရွိပါေၾကာင္း ျဖင္႔ေျပာျပပါသည္။

ခင္ဗ်ားတို႕ လူေတြ ျပန္ေရာက္လာရင္ ခင္ဗ်ားတို႕ ေပ်ာ္ၾကမွာပါ က်ေနာ္တို႕ကေတာ႔ ဒီမွာဘဲ ေနၿပီး တေယာက္မက်န္ ေသသည္အထိ ျပန္တိုက္ရမယ္..၊ ဂိတ္မွာ ေစာင္႔ေနတဲ႔ စစ္သားေတြကို မထားေတာ႔ဘူး။ စစ္တိုက္ဖို႕ လူေတြ သိပ္လိုေနၿပီ ဟု ကပၸတိန္ မူရန္ဒို က ေျပာပါေသးသည္။ အေစာင္႔မ်ား မရုပ္သိမ္းရန္ ရုပ္သိမ္းလွ်င္ က်မ တို႕အား ေသတြင္းပို႕သည္ႏွင္႔ အတူတူပင္ျဖစ္ေၾကာင္း က်မက ေျပာပါသည္။ သူတို႔ ရုပ္သိမ္း သြားသည္ကို လူဆိုးမ်ား သိသြားခဲ႔ေသာ္ က်မတို႕ထံတြင္ ရွိေနေသာ ပစၥည္းမ်ား အစားအစာ မ်ားကို လုယက္ရုံသာမက လူ၏ အသက္ကိုပါ အႏၱရယ္ ေပးလာလွ်င္ မခက္ပါလား ဟု က်မ က တင္ျပပါသည္။

က်ေနာ္ လူေတြ ကိုယ္တိုင္က လည္း ဘယ္လို က်င္႔ၾကံမယ္ဆိုတာ ေျပာလို႕မရဘူးေလ ဒါေပမယ္႔ အတတ္ ႏိုင္ဆံုး ကာကြယ္ေပးပါ႔မယ္။ အခု အေတာအတြင္း မွာေတာ႔ ေဘးမွာ ကာထားတဲ႔ အကာအကြယ္ေတြကို အတြင္း ဘက္ေရႊၿပီး ကာဖို႕ေကာင္းတယ္၊ ေနရာက်ဥ္းသြားေတာ႔ ကာကြယ္ရတာ လြယ္တာေပါ႔ ဟု သူက အႀကံ ေပးပါသည္။

ကပၸတိန္ မူရန္ႏိုသည္ က်မတို႕ လူစုကို အေလးျပဳၿပီးေနာက္ ထြက္ခြာသြားပါသည္။ က်မလည္း ငိုမိပါသည္။ က်မက ေဂ်ာ႔အား ဒီအခ်ိန္ဟာ က်မတို႕အတြက္ အဆိုးဆံုး အခ်ိန္ဘဲ ၿဗိတိသွ် တပ္ေတြကေတာ႔ သိပ္မေ၀း ေတာ႔ ဘူး။ ခုအခ်ိန္မ်ဳိးၾကမွ က်မတို႕ ညီညြတ္မႈ ပ်က္သြားလို႕ မျဖစ္ဘူး ဟုေျပာပါသည္။
ဂ်ပန္ အေစာင္႔မ်ား စခန္းမွ ရုပ္သိမ္းသြားေသာအခါ က်မသည္ က်န္းမာ သန္စြမ္းသူ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီး မ်ား လူငယ္မ်ားကို စုရုံး၍ စခန္း၏ အကာအရံမ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီး အတြင္းဘက္ က်က် သို႔ ေရႊ႕ကာပါသည္။

ေတာင္ေပၚသား မ်ားသည္ ယေန႕တုိင္ေရွးထံုးစဥ္လာမပ်က္ ဝါးလံုးကိုပင္ လက္နက္သဖြယ္ အသံုးျပဳ ေနသည္ကို က်မ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ က်မသည္ စခန္းအတြင္းရွိ လူမ်ားကို ဓါးမ်ား ရဲတင္းမ်ား ယူေဆာင္ေစ၍ ၀ါးမ်ား ခုတ္ခိုင္းပါသည္။ ၀ါးကို အရင္းဘက္ မွ ခၽြန္၍ မီးသင္းလိုက္ရာ လွံကဲ႔သို႕ ခၽြန္ျမ၍ ေက်ာက္ကဲ႔သို႕ မာေက်ာ လာပါသည္။
ကၽြန္မႏွင္႔ ေဂ်ာ႔တို႕က စခန္းတြင္းရွိ စခန္းတြင္းရွိ အသက္အရြယ္ အုိမင္းသူမ်ားမွ အပ ကေလးမ်ား အမ်ဳိးသမီး မ်ားပါ မက်န္ အလွည္႕က် ကင္းေစာင္႔ ရန္ တာဝန္ေပးၾကပါသည္။ က်မတို႕အား မည္သူကမွ် လာေရာက္ တိုက္ခိုက္ျခင္း မရွိပါ။ အကာအကြယ္ မ်ားႀကိဳတင္ ျပဳလုပ္ထား၍ လည္း လံုၿခံဳႏိုင္ပါသည္။ က်မ အစိုးရိမ္ လြန္ခဲ႔မိသည္ကေတာ႔ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ရက္မ်ား ကုန္လြန္လာခဲ႔ရာ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၁ရက္ ေန႕ မွာပင္ ၿဗိတိသွ် တပ္မ်ားသည္ ျပင္ဦးလြင္ ကို သိမ္းပိုက္ လိုက္ပါသည္။
ထိုေန႔ညဘက္တြင္ က်မႏွင္႔ ဂ်က္စီတို႕ႏွစ္ဦး ကင္းေစာင္႔ ၾကရပါသည္။ နံနက္လင္းေရာင္ျခည္ ေပၚစျပဳခ်ိန္၌ ျမင္းမ်ား ဟီသံႏွင္႔ လမ္းေပၚ၌ လွည္းဘီး လွိမ္႔သံမ်ားကို ၾကားရပါသည္။ အဝတ္ေလွ်ာ္ ေသာ တဲေခါင္မိုး ေပၚသို႔ က်မက တက္ရာ ဂ်က္စီက ေအာက္က မ တင္ေပးပါသည္။

ေဂၚရခါး စစ္သားမ်ားျခံရံလွ်က္ ေလးလံေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ဆြဲလာေသာ ႏြားလွည္းမ်ားေၾကာင္႔ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထေနသည္ကို အံ႔ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ လွည္းမ်ား၌ မိုးအုပ္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ အမိုးသည္ ေလထဲ၌ တလူလူ လြင္႔ ေနေပရာ ရုပ္ရွင္မ်ား၌ ၾကည္႔ခဲ႔ရေသာ လ်ည္းတန္းႀကီး၏ ျမင္ကြင္း ကို သတိရမိပါသည္။

လွည္းတန္းႀကီးက တျဖည္းျဖည္း နီးလာေသာအခါ လွည္းေခါင္မိုးမ်ားမွာ ေလထီးစမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ လွည္းတန္းရွည္ႀကီး ကို ဦးေဆာင္လာသူမ်ားမွာ အလြန္လွပေသာ ျမင္းႏွစ္ေကာင္ အေပၚတြင္ စီးနင္း လိုက္ပါလာသည္႔ၿဗိတိသွ် စစ္ဗိုလ္ ႏွစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။

အရာရွိ တစ္ေယာက္က လက္တစ္ဖက္ကို ေျမွာက္ျပၿပီး အမိန္႕ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ ေဂၚရခါးစစ္သား မ်ားက သူတို႕ႏွင္႔ ပါလာေသာ အေျမွာက္မ်ားကို ေနရာခ်ထားၿပီး က်င္းတူး၍ ဝပ္ေနၾကပါသည္။ သူတို႕၏ အေျမာက္ ေျပာင္းဝ သည္ က်မတို႕၏ စခန္းထဲသို႕ ခ်ိန္ထားသည္ကို ထိတ္လန္႕ဖြယ္ရာ ေတြ႕ရွိရပါသည္။

က်မသည္ ေခါင္မိုးေပၚမွ ကပ်ာကယာ ခုန္ခ်ၿပီး ဂ်က္စီကိုလည္း က်မ၏ ေနာက္မွ လိုက္ခဲ႔ရန္ ေခၚပါသည္။ က်မတို႕ႏွစ္ဦးသည္ စစ္သားမ်ားရွိေနေသာ ေနရာသို႕ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေျပးသြားရာ လမ္းတြင္ ခ်ိဳင္႔မ်ား၊ ခဲမ်ားေၾကာင္႔ ခလုတ္တိုက္ လဲက်ၿပီး ပြန္းပဲကာ ေသြးမ်ား ေပက်ံေနသည္ ကိုပင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ၾကပါ။ ေျပးရင္း လႊားရင္း မပစ္ပါနဲ႔ မပစ္ပါနဲ႔ က်မတို႔ရဲ႕ ေနရာပါ ဟူ၍ အဆက္မျပတ္ ေအာ္ဟစ္ သြားခဲ႔ပါသည္။

ကမသည္ ျမင္းေပၚမွ ကပၸတိန္ထံသို႕ အူယားဖားယား ေျပးသြားၿပီး အသက္ပင္ မရွဴႏိုင္ဘဲ အဲဒီစခန္းဟာ က်မတို႕ေနတာပါ..၊ က်မ တို႕ကို ဖမ္းဆီးထားတာပါ။ က်မတို႕ လူေပါင္း၄၀၀ ရွိပါတယ္။ မပစ္ဖို႕ ရွင္႔လူေတြ ကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေျပာေပးပါရွင္ ဟုေျပာပါသည္။

သူက ခါးကို ကုန္းလိုက္ၿပီး လက္စစ္ဖက္ျဖင္႔ သူ႕ျမင္းေပၚသို႕ က်မကို ဆြဲတင္လိုက္ကာ မင္းဘယ္သူလဲ ဘယ္က လာတာလဲ ဟု ေမးပါသည္။
က်မတို႕စခန္းမွာ ကင္းေစာင္႔ေနစဥ္ သူတို႕တပ္ခ်ီတက္လာသည္ကို ေတြ႕ရပါေၾကာင္း စခန္းကို အေျမွာက္ ႏွင္႔ အပစ္ခံရမည္စိုး၍ ကမန္းကတန္း ေျပးလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း က်မတို႕ ဤ စခန္းတြင္ ေနထိုင္လာ ခဲ႔သည္မွာ ၁၉လ ရွိၿပီျဖစ္၍ ယခုအခ်ိန္တြင္ မေသလိုေတာ႔ပါေၾကာင္းျဖင္႔ သူ႕ကို ရွင္းျပရပါသည္။

သူသည္ က်မ၏ ပခံုးကို လက္ႏွင္႔ ပုတ္၍ ၿပံဳးၿပီး စိတ္မပူနဲ႔ ေတာ႔ အခုမွေတာ႔ လာမွ မျဖစ္ေစရပါဘူး ဟုေျပာ ပါသည္။
ဂ်ပန္စစ္တပ္က မီးရထားဝင္းတစ္၀ိုက္တြင္ စုရုံးလ်က္ ရွိၿပီး က်မတို႕ထံသို႕ အခ်က္ေပးျခင္း မရွိဘဲ အေျမာက္ မ်ားႏွင္႔ စတင္ ပစ္ခတ္ရာ ပထမဆံုး အေျမာက္ဆန္သည္ က်မတို႕ႏွင္႔ မနီးမေ၀း တြင္ က်ေရာက္ ေပါက္ကြဲ ပါသည္။

က်မကို ျမင္းေပၚမွ ဖယ္ရွားၿပီး အရာရွိက သူ႕လူမ်ားအားအမိန္႕ေပးပါသည္။ သတိရေသာအခါ က်မႏွင္႔ ဂ်က္စီ ႏွစ္ဦးစလံုး ဗံုးခိုက်င္းထဲသို႕ ေရာက္ေနၾကပါသည္။ က်ည္ဆန္မ်ား၏ ေလကို ခြင္း၍ လာေနသံမ်ားႏွင္႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေပါက္ကြဲေနေသာ အေျမာက္ဆန္မ်ား၏ အသံမွာ မိုးႀကိဳး အၾကိမ္ႀကိမ္ ပစ္ေနသည္ႏွင္႔ တူလွ ပါသည္။
အေျမာက္သံမ်ား ရုတ္တရက္ ရပ္သြားသည္။ တိတ္ဆိတ္မႈမွာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွ၏၊ က်င္းႏႈတ္ခမ္း ေပၚ ေက်ာ္၍ ၾကည္႔လိုက္ေသာ အခါ ေဂၚရခါး တစ္ဦးက မတ္တတ္ရပ္ၿပီး က်မတို႕အား မနက္စာ စားရန္ ေခၚေနသည္ ကို ေတြ႕ရပါသည္။

က်မႏွင္႔ ဂ်က္စီတို႕ က်င္းထဲမွ ထြက္လာၾကေသာအခါ က်မတို႕၏ ႏွာေခါင္းမ်ားက အနံ႕မ်ဳိးစံု ကို ရႈရႈိက္ မိၾက ပါသည္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ ဝက္ေပါင္ေျခာက္၊ ေပါင္မုန္႕ပူပူေႏြးေႏြး ပဲမ်ဳိးစံုႏွင္႔ လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီနံ႕ မ်ဳိးစံု ျဖစ္ပါသည္။ ဤမွ် အမ်ဳိးေပါင္းစံုလင္လွေသာ စားစရာမ်ားသည္ မည္သို႕လွ်င္ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာ သို႕ ေရာက္ေနရသနည္း ဆိုသည္ကိုေတာ႔ ဘုရားသခင္မွ တစ္ပါး မည္သူမွ် မသိႏိုင္ၿပီ။ က်မကေတာ႔ ယင္းကိစၥ ကို စံုစမ္း ေမးျမန္းျခင္း မျပဳေတာ႔ပါ။

က်မတို႕ႏွစ္ဦး အား ထမင္းစားခန္း လုပ္ထားေသာ တဲတခုသို႔ ေခၚသြားျပီး ေရွ႕တြင္ စားစရာ ပန္းကန္ မ်ဳိးစံု ခ်ေပး ပါသည္။ ညအခ်ိန္မ်ား`၌ က်မ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႔ ရေသာ စားစရာမ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ၊ ေပါင္မံုကို မီးကင္၍ ယို၊ ေထာပတ္ မားမလိတ္တို႕ပင္ ပါပါေသးသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ က လက္ေတြ႕ ျဖစ္လာ ေသာ အခ်ိန္တြင္ မစားႏိုင္၍ ေဘးသို႕ ဖယ္ထားရသည္။ က်မေသာက္ ရေသာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ အတြင္း ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ ျဖစ္ပါသည္။

က်မက ကပၸတိန္အား .....
ရွင္ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားဘူးဆိုရင္ က်မတို႔ကို စခန္းျပန္ခြင့္ျပဳပါေနာ္ စခန္းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနလို႔ စိတ္ပူေနလိမ့္မယ္ ဟု ေျပာျပပါသည္။
ကပၸတိန္ႏွင့္ အေစာင့္အေရွာက္အနည္းငယ္က က်မတို႔အားစခန္းသို႔ ျပန္ပို႔ေပးပါသည္။ စခန္းအေပါက္၀၌ က်မတို႔အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စြာ ေစာင့္ေနၾကေသာ မစၥတာ နီကိုလတ္(စ္)ႏွင့္ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ၾက ပါသည္။

ဒီအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ မဟုတ္လွ်င္ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ ေသကုန္ၾကျပီ လူတခ်ိဳ႕က ဒီေနရာဟာ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ ခံတပ္ပဲဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕က စခန္းတခုလံုး ျပဳတ္သြားေအာင္ ျဖိဳပစ္ေတာ့မလုိ႕ဘဲ ဟု ကပၸတိန္က ေျပာပါသည္။
ထိုေန႔မြန္းလြဲပိုင္းတြင္ ႏြားလွည္းတစီးတိုက္ အစားအစာမ်ား စီးကရက္မ်ား ၀ီစကီမ်ားလာပို႔ပါသည္။

ျပင္ဦးလြင္ တိုက္ပြဲမွာ တိုေတာင္းစြာ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ေသာ္လည္း အေသအေပ်ာက္မ်ားလွပါ၏။
မႏၱေလးျမိဳ႕သို႕ ခ်ီတက္ေနေသာ တပ္မမွ တပ္မဟာတစ္ခုသည္ အေရွ႕အေျမာက္အရပ္ဆီသို႕ ဘိန္းခ်သူမ်ား အသံုးျပဳေသာ လမ္းအတိုင္း ေတာင္ႏွစ္လံုးကိုေက်ာ္၍ ေလးရက္တိုင္တိုင္ခ်ီတက္ခဲ ့ၾကသည္။
ဂ်ပန္ျမိဳ႕ေစာင့္တပ္မွ အငိုက္မိသြားကာ တခ်ိဳ႕က ဘူတာရံုတြင္ ရပ္ထားေသာ ရထားေပၚတပ္ျပီး ထြက္ေျပး ၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဂ်ပန္စစ္သားမ်ားမွာ အိမ္မ်ားအတြင္း ဘန္ဂလိုမ်ားအတြင္းႏွင့္ လမ္းမ မ်ားေပၚ ၌ သူတ္သင္ျခင္းခံၾကရပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားအုပ္စုတခုမွာ အငိုက္မိခံရျပီး စစ္ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ အစီး ၄၀ ကို ျဗိတိသွ်တပ္မ်ားက သိမ္းယူလိုက္ပါသည္။

က်မတို႔တေတြ ေမွ်ာ္လင့္ အားထား ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ အခ်ိန္သို႕ ေရာက္လာျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိမူ မိၾကပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ငိုယိုၾကသည္။ စစ္သားမ်ား၏ ပခံုးကို ဖက္၍ အနမ္းမိုးရြာ ခ်ၾကသည္။ ေယာက်္ား မ်ားကမူ အားပါးတရ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။

လြတ္လပ္ျပီ လြတ္လပ္ျပီဟူေသာ စကားသံုးလံုးကိုမူ လူတိုင္းက ေၾကြးေၾကာ္ၾကပါ၏။
က်မသည္ အခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားျပီး ဒူးတုပ္၍ ဘုရားသခင္ အား ရွိခိုးပါသည္။ ယခုကဲ့သို႕ အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ရ သည္ကို ယံုၾကည္ရန္ ခက္ေနမိပါသည္။

ဆက္ရန္

.