ျမန္မာျပည္က ဟယ္လင္ အပိုင္း (၄၁)

ျဗိတိသွ် အရာရွိတစ္ဦးက ကၽြန္မ၏ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္တြင္ မ်က္ရည္မ်ား တေတြေတြ စီးက်ေနသည္ကို မယံုၾကည္နိုင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ၾကည္႔၍ ............
ကၽြန္ေတာ့္တို႔ အသက္စြန္႔ျပီး စစ္တိုက္ခဲ့တာ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကိုး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕က သူတို႕ကို သတ္တယ္ သူတို႔ အတြက္ ခင္းဗ်ားတုိ႔က ငိုၾကတယ္ ဟု ေဒါသတၾကီး ေျပာပါသည္။
 ကၽြန္မ အလြန္အမင္း စိတ္ဆိုးသြားပါသည္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ လုပ္ထားေသာ ခံုဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ခၽြတ္၍ သူ၏ ပါးကို ရိုက္ခ် လိုက္မိပါသည္။ သူသည္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ျဖစ္သြားျပီး ေနာက္ဘက္သို႔ လွည္႔၍ ျပန္ထြက္ သြား ခဲ့၏။

ကၽြန္မမွာ ဖ်ားခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ရန္လိုသည္႔ စိတ္ဆတ္မႈကို ထိန္းသိမ္းသင့္ပါသည္။ ယခုကဲ့သို႔ အေတြ႕ အၾကံဳမ်ားကို ရင္ဆိုင္ရေသာ အရာရွိတစ္ဦးအေနႏွင့္ မည္သည္႔စကားကို ေျပာရ မည္နည္း။ သူ႔စစ္သား အမ်ားအျပားကို ဂ်ပန္တို႕က သတ္ခဲ့ၾကျပီ မဟုတ္ပါလား။ ဂ်ပန္မ်ားက သူတို႕ အတြက္ ငိုယုိၾကပါသလား။

ရန္သူ၏ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွပင္ ျဖစ္ပါေစ ျမင့္ျမတ္သူ တစ္ဦးေသဆံုး သြားမႈအတြက္ ကၽြန္မတို႕ ငိုယိုၾကသည္ကို နားလည္ သေဘာ ေပါက္ရမည္ဟာ မည္သို႔လွ်င္ ေမွ်ာ္လင့္၍ ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
ေဂ်ာ့နီကိုလတ္(စ္) က ကၽြန္မ ပခံုးကို ပုတ္၍ မင္းကို အျပစ္တင္စရာ မလိုပါဘူး ဟယ္လင္ ဒီကိစၥကို ေမ့ေပ်ာက္ လုိက္ပါ ဟု ေျပာပါသည္။

ဘ၀င္မက်နိုင္ေသာ ယင္းအျဖစ္အပ်က္သည္ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတအား တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြား ေစေသာ္ လည္း အရပ္သခ်ႋဴင္းတြင္ မူရန္နို၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ သျဂႋဳလ္နုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။
ေန႔ရက္မ်ား ကုန္လြန္လာခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔သည္ ဘ၀အသစ္ကို ခံယူနိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ကို ေပးေသာ ရာရွင္မ်ားက ပထမတန္းစားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စီးကရက္ႏွင့္ အရက္ကိုလည္း ေဖာေဖာသီသီ ထုတ္ေပး ပါသည္။ ဖခင္ၾကီးပင္လွ်င္ ၀ီစကီေသာက္လုိက္ စာဖတ္လိုက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္လာပါသည္။

ငယ္ရြယ္ၾကေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာမူ ရုပ္ေျဖာင့္ေသာ စစ္သားမ်ားႏွင့္ တြဲ၍ ကပြဲမ်ားတြင္ ကေနၾကပါသည္။
ကပၸတိန္ မူရန္နိုအား သျဂႋဳလ္ေပးခဲ့သည္႔ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျဗိတိသွ် စစ္အရာရီႏွင့္ အခ်င္းမ်ားခဲ့သည္ကို မစၥတာနီကိုလတ္(စ္) အၾကံေပးသလို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ဟု သေဘာထားခဲ့ပါ၏။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွခ်င္ေတာ့ ျဗိတိသွ် အရာရွိက ထိုသို႔မခံယူပါ။ ကၽြန္မက ပါးရုိက္၍ သြားတစ္ေခ်ာင္း ျပဴတ္ထြက္ သြားခဲ့သည္။ သူ၏ ဂုဏ္မာနႏွင့္ ခံစားမႈ မ်ားကို ထိခုိက္သြားသည္ျဖစ္၍ အထက္အရာရွိထံ တိုင္ၾကား ခဲ့ပါသည္။

မၾကာမီ ရက္မ်ားအတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး စလင္း၏ ဌာနခ်ဳပ္တပ္ဖြဲ႕ မွာ အရာရွိတစ္ဦးႏွင့္ လာေတြ႔ရန္ အေၾကာင္း ၾကားပါသည္။ ထိုအရာရွိသည္ ကၽြန္မအား ခက္ထန္စြာ ၾကည္႔၍
ခင္ဗ်ားနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အေကာင္းဆံုးသတင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရထားခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အရာရွိ တစ္ဦးကို ပါးရုိက္လိုက္တာနဲ႔ အဲဒီသတင္းေတြ အားလံုး ပ်က္စီးကုန္ျပီ၊ ခင္ဗ်ားကိစၥ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ ရမွာလဲ ဟု ေျပာပါသည္။

ရွင့္ဟာရွင္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ၾကိဳက္သလိုလုပ္ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ကို စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာပါရေစ ရွင္တုိ႔ ဒီအရပ္ကို ေရာက္မလာခင္ ကၽြန္မတို႔ ေျမျမဳပ္ သျဂႋဳလ္ေပးခဲ့တဲ့ ကပၸတိန္ မူရန္နိုေၾကာင့္ ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ဦး တေလကမွ ကၽြန္မတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကို လက္ဖ်ားနဲ႕ မထိရဲဘူးဆိုတာပါပဲ ရွင္တို႔ ျဗိတိသွ် စစ္တပ္ေတြ ျပန္လည္ ေရာက္လာတဲ့အထိ သူ႕ေက်းဇူး ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႕အားလံုး အပ်ိဳရည္ မပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္း ထား နိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္ ဟု ျပန္ေျပာခဲ့ပါသည္။

အခုကိစၥကို သူျပန္လည္ စဥ္းစားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပီး ကၽြန္မကို ေခါင္းညိတ္ျပ၍ ျပန္ခြင့္ျပဳလုိက္ပါသည္။
မ်ားမၾကာမီ စစ္တပ္မွ အိမ္ရွင္လုပ္၍ ထမင္းစားပြဲတစ္ခု က်င္းပပါသည္။ ကၽြန္မအား ဂုဏ္ျပဳေသာ ညစာ စားပြဲျဖစ္ပါသည္။ ဂုဏ္ျပဳခံထိုက္သည္ဟု မိမိကုိယ္ကိုယ္ မိမိ မယူဆပါ၍ အျခား အသက္ၾကီးၾကီး အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးဦး အား ေရြးခ်ယ္ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံရပါသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ စခန္းမွ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦးႏွင့္ ကၽြန္မအား ပူးတြဲ ဂုဏ္ျပဳပြဲ လုပ္ရန္ ညွိႏိႈင္း၍ ရသြား ပါသည္။
ရြံ႕တြံ႕တြံ႕ ျဖစ္ေနရသည္မွာလည္း ထမင္းစားပြဲ၌ ၀တ္ဆင္ရန္ သင့္ေလွ်ာ္ေသာ ၀တ္စံုမရွိ၍ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္သားတစ္ဦးက အ၀ါေရာင္ပိုးသား ေလထီးစကို ေပးသျဖင့္ ျပႆနာ ေျပလည္သြားခဲ့ပါသည္။ ဤအ၀တ္စ ျဖင့္ ဆီေလွ်ာ္သည္႔ ကပြဲ၀တ္စံုကို ခ်ဳပ္လိုက္ပါသည္။
ဧည္႔ခံပြဲ ကို ခ်မ္းသာေသာ သစ္ေတာဌာန အရာရွိၾကီးတစ္ဦးပိုင္ အလြန္လွပါသည္႔ အိမ္၌ က်င္းပပါသည္။ ထိုအိမ္ ကို ကၽြန္မတို႕က ျဗိတိသွ် နန္းရင္း၀န္မ်ား ေနထိုင္ေသာ အမွတ္ ၁၀ ေဒါင္းနင္းလမ္းဟု အမည္ ေပးထား ခဲ့၏။

မိန္႔ခြန္းမ်ား ေျပာၾကားျခင္း ဆုေတာင္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။ အရက္ေသာက္ၾကသည္။ စားပြဲမ်ားေပၚ၌ အလြန္ လွပစြာ တည္ခင္းထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားျဖင့္ ျပည္႔လွ်ံေနပါသည္။ ကၽြန္မ၏ အေကာင္း ဆံုး ေသာ အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး စလင္းႏွင့္ တဲြ၍ က ရခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ စစ္ဌာနခ်ဳပ္မွ အရာရွိ တစ္ဦး အား ပါးခ်လိုက္သည္႔ ကိစၥကို သိမ်ားသိေနမလားပဲ ဟု အံ့ၾသေနမိပါသည္။ မၾကာမီအတြင္း သူ သိသြားျပီကို သိလာရ၏။

သူက မင္းဟာ စပစ္ဖိုင္းယား ေလယာဥ္ပ်ံ က်ေနတာပဲလို႔ ငါၾကားရတယ္ ဟု မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္၍ ေျပာပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္ေျပာင္းေတြးေတာလိုက္ေသာအခါ ခပ္ေရးေရးသာ မွတ္မိ ေတာ့သည္။ ကၽြန္မက အရက္ကို လိုသည္ထက္ ပို၍ ေသာက္မိသည္။ အရက္ႏွင့္ ကာလရွည္ၾကာစြာ ကင္းကြာ ေနခဲ့သျဖင့္ အူရိုင္းေနျပီး အရက္မ်ားမ်ားေသာက္လွ်င္ လူက ခံနုိင္ရည္ မရွိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခုကေတာ့ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။ ခံုဖိနပ္ ကိစၥသည္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္မံ ေပၚေပါက္လာရန္ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ေပ။

ကၽြန္မတြင္ ၀မ္းေရာဂါ ျဖစ္ပြားလာခဲ့သျဖင့္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူကုသခဲ့ရသည္။ ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္း သြားေသာ အခါ ဖခင္ၾကီးအတြက္ ကိစၥတစ္ခုကို လ်င္ျမန္စြာ ေဆာင္ရြက္ေပးရမည္ဟု သတိရလာပါသည္။
ကၽြန္မတို႕ လြတ္လပ္သြားၾက၍ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြမႈ အရွိန္အဟုန္က ကုန္လြန္သြားပါျပီ။ သူ႔အား အိႏၵိယျပည္ သို႕ ကၽြန္မက ပို႔မေပးနုိင္ခဲ့ေသာ္ သူ ေသသြားနိုင္ပါသည္။ သူ ဤမွ် အသက္ရွင္ေနသည္မွာလည္း မိခင္ၾကီး ႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုရလိမ့္မည္ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ေဆးရံုမ်ား တြင္ ေဆးကုသခံယူျခင္း မရွိပါက ေသဆံုးၾကမည္႔ သူမ်ားကလည္း ရွိေနၾကပါေသးသည္။ ကၽြန္မ သည္ အိႏၵိယ ျပည္သို႔ အခ်ိန္မွန္မွန္ ပ်ံသန္းေနၾကေသာ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား၌ အသက္အ၇ြယ္ၾကီးရင့္သူမ်ား မမာမက်န္း ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားအတြက္ ေနရာ လုပ္ေပးပါရန္ စစ္တပ္အား ပူဆာရပါသည္။
ၾကိဳးနီ စနစ္က ကၽြန္မအား အစဥ္အျမဲ ဒုကၡေပးေနပါသည္။ ကၽြန္မက ျခိမ္းေျခာက္သည္။ ျဖားေယာင္းသည္ အစြမ္းကုန္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၾကိဳးစားေသာ္လည္း နားပင္းေနသူအား စကားေျပာရသလို ျဖစ္ေနပါသည္။

ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက လူတစ္ေယာက္မွ မပါဘဲ အိႏၵိယျပည္သို႔ ေန႔စဥ္ ပ်ံသန္းေနၾကေစကာမူ စစ္သည္ ေတာ္မ်ား ကို ေနရပ္သို႕ ျပန္ပို႔ရသည္႔ ဌာနမွ တာ၀န္ခံ ဗိုလ္မႈးၾကီးကမူ ကၽြန္မအား ဖခင္ႏွင့္ ဖခင္ ကဲ့သုိ႕ လူစားမ်ိဳးအတြက္ စိတ္၀င္စားျခင္းမရွိပါ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပ၍ ျငင္းပယ္ေနပါသည္။ ကၽြန္မတို႔အား အမိ်ဳးမ်ိဳး ဆင္ေျခ ဆင္လက္မ်ား ေပးေနေသာ္လည္း သူ၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားမွာ ယုတၱိယုတၱာမရွိပါ။ ရက္ေပါင္း မ်ားစြာ ကုန္လြန္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူက ေလွ်ာ့မေပးဘဲ တင္းခံေနပါသည္။

ကၽြန္မ၏စိတ္ကို မရိုးမရြျဖစ္ေစသည္မွာ အစိုးရ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ အရပ္သားအခ်ိဳ႕အား ေဆးကုသရန္အတြက္ အိႏၵိယ သို႔ လုိက္ပါခြင့္ျပဳျခင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။  ကပၸတိန္ ၀ါဒ့္က ကၽြန္မေပးခဲ့ဖူးေသာ အကူအညီကို ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း ေျပာျပရန္လာေတြ႔စဥ္က ထိုအေၾကာင္းကို သိရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကပၸတိန္ ၀ါ့ဒ ္က ကၽြန္မ ေပးခဲ့ဖူး ေသာ အကူအညီကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာျပရန္လာေတြ႕စဥ္က ထိုအေၾကာင္းကို သိရျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ ကပၸတိန္ ၀ါ့ဒ္မွာ အသားအေရ ျဖဴဖပ္ ျဖဴေရာ္ႏွင့္ ေကာင္းစြာ မက်န္းမာေသးပါ။ သူ႔အေနႏွင့္ ေဆးကု သြားရန္ ထိုက္တန္သူျဖစ္ပါသည္။ အကူအညီေပးရန္ အခြင့္အေရးရွိေနပါလ်က္ အကူအညီမေပးဘဲ လ်စ္လ်ဴ ရႈေနသည္ကို ကၽြန္မ သေဘာမေပါက္ပါ။

ေနာက္ဆံုး၌ ကၽြန္မ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ၾကိဳးစားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ မိတၳီလာ ေလယာဥ္ကြင္းမွ တစ္ဆင့္ လူအမ်ား အျပားသည္ အိႏၵိယနိုင္ငံသို႕ ထြက္ခြာသြားေနၾကသည္ကို ၾကားသိရပါသည္။ အကယ္၍သာ ထိုေနရာသို႔ သြားေရာက္နုိင္ပါက ထိုကိစၥ ေျပလည္သြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ စံုစမ္းၾကည္႔ေသာ အခါ ထိုေလယာဥ္ ကြင္းသို႔ မိမိ အစီအစဥ္ျဖင့္ လာေရာက္ရန္လိုသည္ဟု သိရပါသည္။
သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရး တပ္ဖြဲ႕မွ ကပၸတိန္တစ္ဦးႏွင့္ ကၽြန္မတို႕ ခင္မင္ေနၾကျပီျဖစ္၍ ထရပ္ကားတစ္စီးကို ကားေမာင္း သူႏွင့္ တကြ အသံုးျပဳခြင့္ေပးပါရန္ တင္ျပပါသည္။ သူကလည္း ဖခင္၏ က်န္းမာေရး အေျခ အေန ကို သိေနသူျဖစ္၍ ကၽြန္မကို ကူညီရန္ စြန္႔စားျပီး တာ၀န္ယူခဲ့ပါသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ကၽြန္မသည္ ဖခင္ၾကီးအား ေရပတ္တိုက္ျခင္း အေမြးအမွင္မ်ား ရိတ္ျခင္း သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို ၀တ္ေပးျခင္းတို႕ကို ျပဳလုပ္ေပးပါသည္။
ဖခင္ကိုၾကည္႔ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလွ၏။ ကၽြန္မ၏ အသည္းႏွလံုးတြင္ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဖခင္ၾကီးအား ေနာက္ထပ္ ျမင္ေတြ႕ရေတာ့မည္ မဟုတ္ဟု ခံစားမိပါသည္။

မစၥတာ နီကိုလတ္(စ္)ႏွင့္ မစၥတာ ဂ်စ္တို႕အတြက္လည္း ကားေပၚ၌ ေနရာလပ္ရွိပါသည္။ ေလယာဥ္ပ်ံတြင္ လုိက္ပါခြင့္ ေနရာသံုးခု ေပးခဲ့ရာ ကၽြန္မအတြက္ တစ္ေနရာ သတ္မွတ္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္မက အျခားသူ တစ္ဦးအားေပးလိုက္ ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ ကေလးမ်ားကို ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုျပီး ပစ္ခြာ မသြားရက္ပါ။
ဖခင္ၾကီးတို႕ ခရီးမထြက္မီ တစ္ရက္အလိုတြင္ အိႏၵိယမွ ျပန္ေရာက္လာေသာ မိတ္ေတြတစ္ဦးက ဟယ္လင္ ေျပာရမယ့္သတင္းက သတင္းေကာင္း မဟုတ္ဘူး မင္းရဲ႕ မိခင္ကြယ္လြန္သြားရွာျပီ ဟူ၍ ေျပာလာခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္မသည္ မည္သို႔လုပ္ရမည္ ဘာေျပာရမည္ကို မသိပါ။ ဖခင္ အား ထိုအေၾကာင္း ဟ လိုက္ပါက သူ႔ကို သတ္သလို ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဖခင္ၾကီးႏွင့္ မိခင္တို႔ ျပန္လည္ ဆံုစည္းျပီး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ဟူေသာ မူလက အစီအစဥ္ အတိုင္း ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ပါသည္။
ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ကၽြန္မတို႕ မိတၳီလာျမိဳ႕သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက မိတၳီလာျမိဳ႕ကို ဗံုး လာေရာက ္ ၾကဲခ်စဥ္ ကၽြန္မတို႕ ေရာက္သြားသျဖင့္ ေလယာဥ္ေပၚသို႔ ဖခင္ မစၥတာ နီကိုလတ္(စ္) ႏွင့္ မစၥတာ ဂ်စ္တို႕ သံုးဦးအား တင္ေပးလိုက္ပါသည္။

ကၽြန္မသည္ ကတၱရာခင္းထားသည္႔ ေလယာဥ္ေျပး လမ္းေၾကာင္းေပၚ၌ ရပ္ေနျပီး ဖခင္တို႕စီးသြားေသာ ေလယာဥ္ပ်ံ ေကာင္းကင္ယံ၌ အစက္အေျပာက္ကေလး ျဖစ္သြားသည္႔တုိင္ ၾကည္႔ေနမိပါသည္။ ထိုေနာက္ ကားေပၚတက္ျပီး ျပင္ဦးလြင္ သို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္မ၏ ေန႔စဥ္ ဒိုင္ယာယီ၌ ဖခင္ၾကီးအား ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာျဖင့္ ဂြတ္ဘိုင္ ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူ႔အား အသက္ရွင္လွ်က္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုရလိမ့္မည္ ဟု မထင္မွတ္ပါ ဟူ၍ ေရးသားခဲ့ပါ၏။
ေနာက္ ၁၅ ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ မစၥတာ နီကိုလတ္(စ္)ထံမွ ရွည္လ်ားစြာ ေရးထားေသာ သံၾကိဳးတစ္ေစာင္ရရွိခဲ့ပါသည္။

အိႏၵိယျပည္သို႕ ေရာက္ျပီး ႏွစ္ရက္အၾကာ ဖခင္ၾကီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေၾကာင္း ဖခင္ၾကီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ မိတ္ေဆြတစ္ဦး က ေပးေသာ သတင္းမွာ မမွန္ကန္ေၾကာင္း အမွန္မွာ မိခင္ၾကီးသည္ အသက္ရွင္ရံုမက က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေၾကာင္း ဖခင္ၾကီး ရုပ္ကလာပ္ကို သျဂႍဳလ္သည္အထိ ေရာက္မလာနိုင္ေၾကာင္း ျဖင့္ သံၾကိဳးစာ ရပါသည္။

ဖခင္ၾကီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ မိတ္ေဆြ တစ္ဦး အိပ္ယာေဘး၌ ရွိေနသည္ကို သိရသည္႔အတြက္ ကၽြန္မမွာ ေျဖသိမ့္နိုင္ပါ ေသးသည္။
ကၽြန္မသည္ ကေလးမ်ားကို အိမ္အသစ္မ်ား၌ ေနရာခ်ေပးျပီးသည္ႏွင့္ ျပင္ဦးလြင္မွ ထြက္ခြာသြားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ ပါသည္။ ပထမဆံုး ရိုစလင္းႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သူ တစ္ဦးကို ေျခရာခံမိပါသည္။ မႏၱေလးျမိဳ႕၌ သူတို႔ႏွင့္ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုမိၾက ပါသည္။

ဆက္ရန္
.