ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး စာဆိုေတာ္ အခန္း(၂၄)

အခန္း(၂၄)

ေမာင္ေမာင္ငယ္တုိ႔ လူစုလည္း ဗီရိုလွည္းကေလးတစ္စီးႏွင့္ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ျပန္ခဲ့ၾကေလရာ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ အတြင္း ဒိုင္း၀န္မင္းအိမ္၀င္းသို႔ ညဥ့္မီးခြက္ထြန္းစ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ျပန္ေရာက္လာ ၾကေလ၏။ ၀န္ကေတာ္ႀကီးမွာ သားႏွင့္သမီး အခ်ိန္ေႏွာင္းေနသျဖင့္ စိတ္မခ်တခ် ျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင့္ မၾကာခဏ ေမွ်ာ္၍ ေနမိရွာေလ၏။ ထုိေန႔အဖို႔ ေရႊနန္းေတာ္ အေနာက္ေဆာင္တစ္၀ိုက္သို႔ အခစား၀င္ရာတြင္ နန္းေတာ္ ၀င္စဥ္က ဒိုင္း၀န္မင္းႏွင့္ အတူ၀င္ၾကေသာ္လည္း တံခါးနီေတာ္ အလြန္တြင္ ၀န္မင္းႏွင့္ ၀န္ကေတာ္ႀကီးသို႔ အသီးသီး လမ္းခြဲကာ ဒိုင္း၀န္မင္းမွာ လႊတ္ေတာ္ကိစၥ ႏွင့္ ၿဗဲတိုက္အရာရွိမ်ားရွိရာ ၿဗဲတိုက္္ေဆာင္သို႔ ၀င္၍ ဒိုင္း၀န္ ကေတာ္ႀကီးမွာလည္း မင္းမိဖုရားမ်ား စံစားေတာ္မူရာ အေနာက္ပိုင္းသို႔ အတြဲအပို႔ မိန္းမငယ္ျဖစ္သူ မယ္ဆံု၏ ပခံုးကို တြဲကိုင္ကာ ဆင္ျဖဴမရွင္ အေဆာင္ေတာ္၊ စလင္းစုဖုရားအေဆာင္ေတာ္၊ ေတာင္ေဆာင္ ေတာ္ဘုရား အေဆာင္ေတာ္ စသည္မ်ားသို႔ တစ္ေဆာင္ၿပီးလွ်င္ တစ္ေဆာင္ သြားေရာက္ ခစားၿပီး အျပန္တြင္ ဒိုင္း၀န္မင္းမွာ အမိန္႔ေတာ္ခံရန္ ကိစၥတစ္ခုရွိ၍ ညညီလာခံအထိ ေစာင့္ဆိုင္းရမည္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ၀န္ကေတာ္ ႀကီးႏွင့္တူ မျပန္ႏိုင္ဘဲ ေရႊနန္းေတာ္ထဲတြင္ က်န္ရစ္ေလရာ ၀န္ကေတာ္ ႀကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ေတာ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာရာတြင္လည္း သားႏွင့္ သမီးတို႔ မေရာက္ေသး သည္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္တည္း ေမွ်ာ္ေနရွာခ်ိန္ ျဖစ္ေလ၏။

ထုိအခိုက္ ေမာင္ေမာင္ငယ္တုိ႔ တရုတ္ကတ္ ဗီရိုလွည္းကေလး ဆိုက္ေရာက္လာၿပီး ခင္ခင္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ငယ္တို႔ ဆင္းလာၾကလ်က္ ၀န္ကေတာ္ႀကီး အပါးသို႔ အားရ၀မ္းသာ ေရာက္လာၾကသည္တြင္မွ ေမွ်ာ္ရသည့္ကိစၥ ၿငိမ္းသြားကာ ခ်ိဳသာေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္။
"ေၾသာ္ ... သားႏွင့္ သမီတို႔ ျပန္လာၾကၿပီလား၊ ေမဖုရားျဖင့္ ေနမ၀င္မီ အခ်ိန္က စၿပီး ေမာင္တို႔ ေမာင္ႏွမကို စိတ္မခ်၍ ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ ယခုမွပင္ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ေမာင္ေမာင္တို႔ ေမာင္ႏွမ အေတာ္ေပ်ာ္ကခဲ့ၾကသလား"
ဆီး၍ ေမးေလ၏။

ေမာင္ေမာင္ငယ္ကလည္း ၀န္ကေတာ္ႀကီးအနီးတြင္ ထုိင္လုိက္တာ။
"ေပ်ာ္ၾကပါတယ္ ေမေမဖုရား။ ခင္အႀကီးလည္း အေတာ္ပဲ ေပ်ာ္ရွာပါသည္။ ေရခ်ိဳးၾက၊ ၾကာပန္း ေတြခူးၾက၊ ေလွစီးၾကႏွင့္ ခင္အႀကီးျဖင့္ ေပ်ာ္ရွာလြန္းလို႔ ေမဖုရားရဲ႕၊ ႏို႔ၿပီး ေမာင္တုိ႔ ညေနမေစာင္း တေစာင္းမွာ ေဇာင္းကေလာ ကန္ဦးက ဘုရားေတြကို ေစ့စုံေအာင္ လိုက္ဖူးၿပီး ေန႔လယ္က ဆြတ္ခူး ထားတဲ့ ၾကပန္းမ်ား၊ လွဴၾကပါတယ္။ အမွ်ယူေတာ္မူပါေတာ့  ေမဖုရား"
"အင္း ... သာဓုေတာ္ ... သာဓု၊ လိမၼာတဲ့ သားသမီးမ်ားေတာ့ သြားေလရာရာမွာလည္း ရတနာ သံုးပါးကို ဦးထိပ္ထားရွာၾကေပရဲ႕။ ကဲ ... ကဲ သမီးကေလး ခင္ႀကီးေကာ၊ ေမဖုရားအပါး တိုးစမ္း ပါဦး၊ အေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့ရွာမွတ္တယ္"

"ေပ်ာ္လိုက္တာမွ လြန္ပါေရာ ေမဖုရားရဲ႕၊ ခင္အႀကီးကေလး ေတာင္သမန္အင္းကို ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ေရခ်ိဳးမယ္ ဆိုတာကို အစ္ကိုက ေနပူကလာစမို႔ မခ်ိဳးရေသးဘူး ဆိုလို႔ ခဏတျဖဳတ္ အေမာေျဖ နားေနၾကၿပီးမွ နံနက္ထမင္းကို ၾကာဖက္ကေလးေတြ ခင္း၍ စားၾကပါတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ ေမဖုရားရယ္။ ေမဖုရား တို႔မ်ား ပါလာမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ၊ ခင္ႀကီး အစ္ကို႔ကို ေျပာမိပါေသးတယ္။ ထမင္းစား ၿပီး တေအာင့္တနား ၾကာေတာ့မွ ခင္ႀကီးတို႔ ေရဆင္း၍ ခ်ဳိးပါတယ္ ေမဖုရားရဲ႕။ ဒါႏွင့္ အစ္ကို ကေလ ေမဖုရားရဲ႕။ ခင္ႀကီးက ေရခ်ိဳးရေအာင္ ေခၚတာကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလာဘူး။ သူ ဘာေတြေတြၿပီး တုံ႔ေႏွးေႏွး ႀကီး လုပ္ေနမွန္း မသိဘူး ေမဖုရားရဲ႕။ ေနာက္ ခင္ႀကီးက အတင္းေရာ အဓမၼပါ ေရခ်ိဳး ရမယ္ဆိုေတာ့မွ စိတ္မပါ လက္မပါနဲ႔ ခ်ိဳးပါေလေရာ။

ဒါေတာင္ မွ ခင္ႀကီးတု႔ိ အနားမွာ မခ်ိဳးပါဘူး။ ဟို ... အေ၀းႀကီးမွာသြားၿပီး ခင္ႀကီးမလုိက္ႏိုင္တဲ့ ေရနက္ႀကီးထဲ သြားခ်ိဳးတယ္ ေမဖုရားရဲ႕။ အစကေတာ့ ခင္ႀကီးကလည္း ေရထဲဆင္းရမွာ ေၾကာက္တာႏွင့္ အစ္ကို႔ လက္ကို တစ္ဖက္၊ အနန္းရဲ႕လက္ကို တစ္ဖက္ ဆြဲကိုင္ထားတယ္။ ဒါကို အစ္ကိုကေလ ခင္အႀကီး ဒါေလာက္ေၾကာက္ရသလားတဲ့။ အနန္းကလည္း ၀င္ၿပီး ခင္ခင္ ဒါေလာက္ေၾကာက္လွ်င္ ကန္ေပါင္ရိုး ေပၚမွာ ခ်ိဳးပါေလ။ အနန္း ေရသယ္ေလာင္း ပါမယ္လို႔ ေလွာင္ၾကတယ္ ေမဖုရားရဲ႕။ ဒါႏွင့္ ခင္ႀကီးလည္း အစ္ကို႔ လက္ကို လႊတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေရခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အစ္ကိုတုိ႔ကလည္း ၾကာပန္း ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ခူးေပးပါတယ္ ေမဖုရားရဲ႕"

ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ ခင္ခင္ႀကီး အေမာတေကာ စကားအလ်ဥ္မျပတ္ ရိႈက္ခါရိႈက္ခါ ေလာဘတႀကီး ေျပာေနရွာ သည္ကို ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ အသာၿငိမ္၍ နားေထာင္လ်က္ရွိရာ ၀န္ကေတာ္ႀကီးကလည္း သမီး ကေလး ေျပာသမွ်ကို သေဘာက် နား၀င္ခ်ိဳၿပီး အလိုလို ၿပံဳး၍ ေနရွာေလေတာ့၏။

ခင္ခင္ႀကီးကား စကားအဆက္မျပတ္ေသးဘဲ ...
 "ၾကာပန္းေတြကလည္း ေပါလိုက္တာ ေမဖုရားရယ္၊ ခင္ႀကီးတို႔ ေရခ်ိဳးတဲ့အနားမွာေတာ့ ၾကာညိဳပန္းေတြ ေပါတယ္။ ေရလယ္ဆီမွာေတာ့ ပဒုမၼာၾကာေတြ ေပါလိုက္တာ၊ ေတာႀကီး ကို ျဖစ္ေနတာပဲ ေမဖုရား။ ခင္ႀကီးတို႔ျဖင့္ေလ ေလွကေလးနဲ႔ သြားၿပီး ၾကာပန္းေတြ အားရ ပါးရ ခူးၾကပါတယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာလည္း လြန္ပါေရ။ ကိုႏြဲ႕ႀကီးကလည္း သီခ်င္းဆို အေကာင္းသား ေမဖုရားရဲ႕။ ဒါေပတဲ့ အစ္ကို ေနာက္ထပ္ ဆုိလိုက္တဲ့ အမရပူရ ေရႊၿမိဳ႕ ေတာ္ဘြဲ႕ သီခ်င္းႀကီးေလာက္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဒါႏွင့္ ခင္ႀကီးတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး သီခ်င္းတေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ေလွေလွာ္လိုက္ၾကတာ ညေနေစာင္းေတာ့ ေဇာင္းကေလာကန္ ထိပ္ကို ေရာက္ၾကပါေရာ၊ ေလွကေလးလည္း ငယ္ေတာ့ လူေတြေလးေနမွာ စိုးရိမ္တာနဲ႔ အနန္းကို ထားခဲ့ရၿပီး ခင္ႀကီးရယ္၊ အစ္ကိုရယ္၊ ကိုႏြဲ႕ႀကီးရယ္သာ ဘုရားေတြ လည္ဖူးရပါ ေတာ့တယ္။ ဒါႏွင့္ အျပန္ေတာ့ ေမဖုရားရယ္ အင္မတန္ မုန္းစရာေကာင္းတဲ့ ဆူးေလ၊ ဆူးတစ္ခုဟာ ခင့္ကို လာစူးပါေရာ ေမဖုရားရဲ႕။ အစ္ကိုက ႏုတ္ေပးတာေတာင္ နာလြန္းလို႔ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တာႏွင့္ အစ္ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ေလွေပၚ ေခၚလာရတယ္ ေမဖုရားရယ္။ အစက ေပ်ာ္ခဲ့သေလာက္ ဆူးစူးလို႔ နာတာႏွင့္ စိတ္ညစ္ သြားပါ ေရာ"

ေတြ႕ခဲ့ ႀကံဳခဲ့သေရြ႕ ခေရေစ့တြင့္က် အပ္က်မတ္က် တစ္လံုးတစ္ပါဒမက်န္ ျပန္ေျပာ ေနသည္တြင္ ၀န္ကေတာ္ႀကီးမွာလည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္၍ ေနရ ရွာေတာ့၏။
တစ္လမ္းလံုး တြင္ စိတ္တြင္းသူပုန္ထ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေထြေထြ စိတ္ရႈပ္ စိတ္ေလေတြႏွင့္ ေဖာက္ျပန္ လာခဲ့မိေသာ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ မိမိသိကၡာကို မိမိ မလံုမလဲျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မ်က္ႏွာ မလံုႏိုင္ ရွိရာမွ အႏိုင္ႏိုင္ ဟန္လုပ္ကာ။

"အင္း ... ခင္အႀကီးတို႔ကေတာ့ ေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ် ခေရေစ့တြင္းက် ေမဖုရားကို စကား ေဖာက္သည္ခ်၍ ေကာင္းေနမွတ္တယ္"
ၿပံဳးကာ ရယ္ကာႏွင့္ ေျပာလိုက္သျဖင့္။
"ဟင္း ... အစ္ကိုကလည္း ေမဖုရားက ေမးေတာ္မူတာကိုး၊ ေျပာမွပ၊ အစ္ကိုကျဖင့္ မေျပာ ခ်င္ဘဲနဲ႔ ခင္ႀကီး ေျပာတာကိုပဲ အျပစ္တင္ခ်င္ျပန္ၿပီ"
"အမယ္ေလး ... အစ္ကိုက အျပစ္တင္တယ္ မဟုတ္ပါဘူး ခင္ရယ္၊ စကားေတြ အဆင္ မျပတ္ေတာ့ ခင္ ေမာေနမွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ"
ဆိုမွ ၀န္ကေတာ္ႀကီးကလည္း ၿပံဳး၍ နားေထာင္ေနရင္း ...။

"ကိုင္း ... ကိုင္း သားႏွင့္သမီးမ်ား ေမာလာၾက၊ ဆာေလာင္လာၾကထင္ပ။ ယခုေလာက္ရွိ အေမာမ်ားလည္း ေျပေလာက္ပါၿပီ။ ထမင္းအုပ္ျပင္၍ ယူခဲ့ပေစေတာ့"
အတြင္းခန္းသို႔ လွမ္း၍ အမိန္႔ေပးလိုက္ရာ နန္းခံုလည္း "တင္ပါဖုရား" ဟု ဆိုကာ ေနာက္ေဆာင္ထဲသို႔ ကူးသြားေလ၏။

ထုိညအဖို႔ ထမင္းမ်ား စားေသာက္ၿပီးၾက၍ အသီးအသီး လသာေဆာင္သုိ႔ ထြက္လာၾက ကာ စကား ၀ိုင္းဖြဲ႕ ၾကျပန္ေလ၏။ ဒိုင္း၀န္မင္းမွာ ညညီလာခံ၀င္ရာမွ ညီလာခံ မကြဲေသး သျဖင့္ အိမ္ျပန္ မေရာက္လာ ေသးေသာေၾကာင့္ လသာေဆာင္ သင္ျဖဴးေခ်ာကေလးေပၚ တြင္ ၀န္ကေတာ္ႀကီး၊ ေမာင္ေမာင္ငယ္ႏွင့္ ခင္ခင္ႀကီး တို႔ သံုးဦးသားသာ စကားလက္ဆံု ၀င္လ်က္ ရွိၾကၿပီး၊ ေမာင္ေမာင္ငယ္ကား ၀န္ကေတာ္ႀကီးႏွင့္ စကား အဆက္မျပတ္ ေျပာေန ရသည္တုိင္ေအာင္ စိတ္တြင္းတြင္ ေန႔လယ္က ေတြ႕ႀကံဳျဖစ္ပ်က္ရေသာ မိမိ စိတ္ထား ေျပာင္းလဲခ်ိဳ႕ယြင္းမႈ အတြင္းေရးမ်ားကိုသာ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ေပၚေနရွာေတာ့၏။ ခင္ခင္ ႀကီးက ႐ိုးသား စင္ၾကယ္လွေသာ အမူအယာကေလးႏွင့္ ကေလးသဖြယ္ ဘယ္၀ယ္ ဘယ္သို႔ ေျပာေနရွာ ေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင္ငယ္၏ စိတ္ထဲတြင္ အစဥ္သျဖင့္ သာယာ တိမ္းညႊတ္၍သာ ေနရွာေတာ့၏။

၀န္ကေတာ္ႀကီးမွာ မိမိကို ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေသာ ေစတနာႏွင့္ သားရင္းပမာ အထူးခ်စ္ခင္ ေနရွာသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိအလိုဆႏၵကို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ ခြင့္ပန္ျခင္းအမႈ ျပဳပါက ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ျငင္းဆန္ကန္႔ကြက္ပံု မရဟု ယူဆမိသည္တုိင္ေအာင္ မိမိႏႈတ္က ေျပာ မထြက္ရက္ဘဲ အထူးသျဖင့္ အဖြင့္ ခက္ေနၿပီးလွ်င္ ခင္ခင္ႀကီးကေလးမွာလည္း အမိန္႔ သက္ေတာ္မွ် မစင္ေသးသည့္ အရြယ္ကေလးတြင္ ရွိေနေသး သျဖင့္ မေျပာအပ္ မေျပာထိုက္ေသးေၾကာင္း ေကာင္းစြာ စဥ္းစားမိေလေတာ့၏။

မိမိမွာ ဤအခြင့္အေရးမ်ိဳး၌လည္း အျခားသူမ်ားထက္ တစ္ပန္းသာေနရုံမက ၀န္ကေတာ္ ႀကီးကလည္း သားအရင္းတမွ် ခ်စ္ခင္၊ ခင္ခင္ႀကီးႏွင့္ကလည္း ေမာင္ရင္းႏွမကဲ့သို႔ အတြင္း က်က် အေရာတ၀င္ ရင္းႏွီးၿပီး ျဖစ္ရကား၊ ေနာင္ေရးအတြက္ ဘာမွ် အႀကံခက္စရာ အေၾကာင္းမရွိ၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ေသာ တစ္ေန႔သ၌ မိမိခူးဆြတ္ရမည့္ စပယ္ငုံကေလးသာ ျဖစ္ေပသည္တကားဟု သပိတ္၀င္ အိတ္၀င္ စိတ္ဘ၀င္ခ်ၿပီး အယံုၾကည္ႀကီး ယံုၾကည္ ထားလိုက္မိေသာေၾကာင့္လည္း ၀န္ကေတာ္ႀကီးအာ အရိပ္အျမြက္ ေျပာေတာ့ အံ့ဟု ေလာေလာဆယ္  ျပင္ဆင္ထားမိေသာ စိတ္ကူးကေလးမ်ားကိုပင္ ရုပ္သိမ္းလိုက္ေလ ေတာ့၏။
ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ မိမိစိတ္ ပရမ္းပတာ ျဖစ္ေနရွာသေလာက္ တစ္စုံတစ္ရာ မသိရွာ မရိပ္မိရွာတတ္ေသာ ခင္ခင္ႀကီးအား တစ္ပဟိုရ္ထက္ တစ္ပဟိုရ္၊ တစ္ဗီဇနာထက္ တစ္ဗီဇနာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစိတ္တုိ႔သာ တဖိတ္ဖိတ္ လွ်ံတက္၍လာၿပီး သဒၶါခ်စ္ေပၚတြင္ ဘယာခ်စ္ အဆစ္၀င္လ်က္ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္ မခံေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနမိရွာေတာ့ ၏။
၀န္ကေတာ္ႀကီးကား စကားေျပာရင္းက တစ္စုံတစ္ရာ ေငးစိုက္ေတြေ၀သြားေသာ ေမာင္ေမာင္ငယ္ကို အကဲခတ္ကာ။
"အလို ... ေမာင္ေမာင္ ဘာျဖစ္သတံုး။ တစ္ေန႔လံုး လွည္းစီးရ၍ ခရီးပန္းလာသလား ေမာင္ေမာင္ရဲ႕"
ေမးလိုက္မွ ...

"ေၾသာ္ ... မဟုတ္ပါဘူး ေမဖုရား၊ အိမ္ေတာ္ျပန္ရမည့္အခ်ိန္ကို စဥ္းစားလိုက္မိလို႔ပါ။ ႏို႔ ... ဒါႏွင့္ သည္ကေန႔ ေမဖုရား ေရႊနန္းေတာ္ထဲ အခစား၀င္ခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။ ေမာင္ အလိုရွိတဲ့ ျမတ္ေလးပန္း ကေလးမ်ားမွ ရခဲ့ပါေလစ"
ဖာေထးကာ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္ရေစကာမူ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ အိမ္ေေတာ္ကိစၥႏွင့္ ျမတ္ေလးပန္း ကိစၥကို လံုး၀ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိရာ ယခုမွ ေကာက္ခါ ငင္ခါ စကားဖာလိုက္ရရင္း မွ သတိရလာျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ ၀န္ကေတာ္ႀကီး ၿပံဳးကာ ...
"အင္း ... ေမဖုရား အခစား ၀င္ပါတယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ ခရီးေရာက္မဆိုက္ စကားေကာင္း ေန၍ မေျပာဘဲေနတာ။ ေမာင္ေမာင္ အလိုရွိတဲ့ ျမတ္ေလးပန္းမ်ား ေတာင္ေဆာင္ေတာ္ ဘုရားအေဆာင္မွ တစ္ကံုးစာ မွ် ရခဲ့တယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕၊ ေမာင္ေမာင္ အင္မတန္ ကံေကာင္းတယ္။ အခါရာသီ မဟုတ္၍ ရွားပါး ေသာ္လည္း လိုတခဏႏွင့္ ရခဲ့တယ္။ ျမတ္ေလးငုံကေလးမ်ားကို ေမဖုရား ကရမက္ ေသတၱာတြင္ ထည့္ထားတယ္။ နံနက္ ေစာေစာမွ ပြင့္ဖတ္ကေလးမ်ား ငုံအာပြင္လာပါလိမ့္မယ္။ ေမာင္ေမာင္  သီေပါမင္းသား ထံ နံနက္ေစာေစာျပန္၍ ဆက္ပါေလေတာ့"
ေမာင္ေမာင္ငယ္လည္း ဤတြင္မွ ၀န္ကေတာ္ႀကီးအိမ္မွာ နံနက္ေစာေစာ ျပန္ရေတာ့မည္ ကို သတိရလ်က္ ရုတ္တရက္ ႏွမငယ္ ခင္ခင္ႀကီးကေလးႏွင့္ ခြဲခြာရမည္ကို အတြင္းက်ိတ္ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမိသေယာင္ေယာင္ ရွိေလေတာ့၏။ သို႔ႏွင့္လည္း မိမိမွာ မူလ လာစဥ္အခါ ကပင္ တာ၀န္ႏွင့္ လာရသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မျပန္ခ်င္ ၍လည္း မေနသာေသးေၾကာင္း စဥ္းစားမိေလ၏။

မိမိအရွင္ သီေပါကိုယ္ေတာ္ကေလးအတြက္လည္း ၀န္ကေတာ္ႀကီး၏ လု႔ံလေၾကာင့္ ျမတ္ေလးပန္းမ်ား ရခဲ့သျဖင့္ အိမ္ေတာ္အျပန္ မ်က္ႏွာျပရန္ အခြင့္သာေၾကာင္း ေတြးမိကာ ဤကိစၥမွာလည္း မိမိႏွင့္ ေမာင္ေမာင္တုတ္တို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ အတြင္းဥာဏ္ႏွင့္ သီေပါမင္းသား၏ အလိုဆႏၵေတာ္ကို ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီး ျပဳမူျခင္းမွ်သာျဖစ္၍ မိမိျပန္သြား၍ ျမတ္ေလး ပန္းမ်ားကို ဆက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ သီေပါကိုယ္ေတာ္သည္ ႏွမေတာ္ စုဖုရားလတ္အတြက္ စကား မဆက္သာဘဲရွိကာ ေနာက္ထပ္ မိမိတို႔အား စုဖုရားအတြက္ႏွင့္ ေမးေတာ္ မူခ်င္ေသးပါက ယခုကဲ့သို႔ ဥပါယ္တံမ်ဥ္ျဖင့္ သြယ္၀ိုက္ျခင္း မျပဳႏိုင္ေတာ့ဘဲ အတိအလင္းသာ ဖြင့္ထြက္ မိန္႔ေတာ္မူလာေအာင္ ပိုက္တန္းေထာင္သည့္ သေဘာႏွင့္ ႀကံစည္ခဲ့ေသာ ကိစၥျဖစ္သျဖင့္ အတြင္း က်ိတ္ ၿပံဳးမိျပန္ေလေရာ။

"လိုေတာ္မူတဲ့ ျမတ္ေလးပန္းမ်ားအတြက္ ေမဖုရားကို အားကိုးစြာ ေရာက္လာခဲ့သည့္ အတိုင္း ေမာင့္တာ၀န္ကိစၥ ေျပကုန္ေတာ့မည္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလြန္တရာမွ ၀မ္းသာလွပါ ေတာ့သည္ ေမဖုရားရဲ႕။ ေမာင့္ အစြမ္းအစအတုိင္းသာဆိုလွ်င္ ျမတ္ေလးပန္းကို မဆိုထား ႏွင့္ ျမတ္ေလးပင္ကိုပင္ ျမင္ရဖို႔ အခက္သားပါ။ ေမဖုရားေၾကာင့္ သက္ေသာင့္သက္သာႏွင့္ ရလာရေပတယ္"
ေတာ္။    "အင္း ... ေမာင္ေမာင္ႏွင့္စာလွ်င္ ေမဖုရားက အလြယ္တကူ ရတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ပ။ သို႔ေသာ္လည္း ေမာ္ငေမာင္ထင္သေလာက္ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္ဘူးကြဲ႕။ ေတာင္ေဆာင္ေတာ္ဖုရား အေဆာင္ေတာ္ကို တမင္တကာ သြား၍ ခစားၿပီး ေတာင္ ေဆာင္ေတာ္ ဖုရားထံမွာ အခြင့္ပန္ အမိန္႔ေတာ္ရ ခူးခဲ့ရေတယ္။ ကံအား ေလ်ာ္စြာ အပ်ိဳေတာ္မ်ား ပန္းေတာ္မဆြတ္မီ ေရာက္သြား၍သာ ရခဲ့တာ။ စလင္းစုဖုရား အေဆာင္ေတာ္ ေရာက္သြားတဲ့အခါလည္း။ ပန္းခံုေတာ္ထဲက ျမတ္ေလးပင္မ်ားမွာ နံနက္ပြင့္မယ့္ အဖူးဆုိ ၍ တစ္ဖူးမွ် မက်န္ဘူး။ စုဖုရားက ညေနေစာင္းတိုင္း ေရႊတေကာင္းႏွင့္ သမၺဳေႏၶ ပန္းေတာ္ ရွစ္ေသာင္း ေရစက္ သြန္းခ် လွဴဒါန္းေတာ္မူတဲ့အတြက္ အပ်ိဳေတာ္ကေလးမ်ားမွာ ေစာေစာ စီးစီးပင္ ပန္းခံုေတာ္ ထဲဆင္း၍ တစ္ေန႔အဖို႔ ပြင့္သမွ် ပန္းပြင့္, ပန္းဖူးတို႔ကို သိမ္းက်ံဳး၍ ခူးရွာၾကတယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ ဆင္ျဖဴမရွင္ မိဖုရားႀကီး အေဆာင္ေတာ္ ေရာက္ျပန္ေတာ့ လည္း ဆင္ျဖဴမရွင္ဖုရားကို အထက္က တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါ မွ် အခစား မ၀င္ဖူးေသးေလေတာ့ အေလွ်ာက္အေတာင္း မျပဳ၀ံ့ေပဘူး။

အသနား ခံသည္တိုင္ေအာင္လည္း ရခဲ့မည္ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေမာင္ရဲ႕၊ ေမဖုရား အျပန္မွာလည္း အေဆာင္ေတာ္ နားက ျမတ္ေလးရုံ မ်ားကို ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ အပြင့္ႏွင့္ အငုံရင့္မ်ားကို အပ်ိဳေတာ္တြင္ ခူးယူ သြားၾကၿပီ ေမာင္ရဲ႕။ ဒါႏွင့္ စကားမစပ္မိလို႔ ဆက္ေျပာရဦးေတာ့မယ္။ ဆင္ျဖဴမရွင္ဖုရား အေဆာင္ေတာ္သို႔ အခစား ၀င္ရတာ ေမဖုရား အလန္႔သာ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ ေမာင္ေမာင္ မိန္႔ဖူးတဲ့အတိုင္း ယခုအခါ ဆင္ျဖဴမရွင္ ဖုရားမွာ အေနာက္ပိုင္းတြင္ ၾသဇာအာဏာ လႊမ္းမိုး၍ ဘုန္းတန္ခုိး ေတာက္ေတာ္မူေနဆဲ ျဖစ္၍ တစ္ခါ တစ္ေခါက္မွ် ၀င္ေရာက္ခစားျခင္း မျပဳျပန္လွ်င္လည္း မေတာ္သင့္ေပဘူး။ အခစား ၀င္ျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ေတာ္နည္းနည္း ထက္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းနဲ႔ အရွင္သခင္ခ်င္းလည္း အေၾကာင္း မသိက်ေတာ့ မေတာ္တဆ အမွားအယြင္း မ်ား ပါသြားလွ်င္ သူ၏စိတ္ေတာ္တြင္ အခန္႔မသင့္ပါက အမ်က္ေတာ္ ရာဇမာန္ရွမွာလည္း အေၾကာက္ ရသားမို႔ သြားသာသြားရတယ္ စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္၊ ေမာင္ေမာင့္ ျမတ္ပန္းေလး ကိစၥ ကလည္း ရွိေနေသးေတာ့ ေရာက္လို႔မွ အေဆာင္ ေတာ္၀င္ ၿပီး ရွိဦးမတင္ဘူး ဆုိလွ်င္ မေတာ္တာႏွင့္ တစ္လက္စာတည္း အခစား ၀င္ခဲ့ရေတာ့တယ္"

ငယ္။    "ႏို႔ ... ဖူးျမင္ ကန္ေတာ့ပန္းဆင္ရေတာ့ ဘယ္လုိမ်ား ထူးျခားပါေသးလဲ ေမဖုရားရဲ႕ အထင္နဲ႔ အလကား လန္႔ေၾကာက္ေနၾကတာႏွင့္ တူပါတယ္။ သို႔ကေလာက္လည္း ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး ေမဖုရားရဲ႕"
ေတာ္။      "အဲေလ ... ေရာက္ေတာ့လည္း သို႔ကေလာက္ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္သေဘာေတာ္ အလြန္ ေကာင္းပံု ရပါတယ္။ မဟုတ္မခံ လမ္းမွန္မွန္ သြားေတာ္မူပံု လည္း ရပါတယ္။ သို႔ရာတြင္ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ကိုယ္ထက္ေတာ့ သူမ်ားအဖို႔ကို မၾကည့္ ႏိုင္ၾကဘူးေပါ ့ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ မိန္႔ေတာ္မူပံု အသံေန အသံထားလည္း မ်ားစြာ သိမ္ေမြ႕ ႏူးညံ့ေတာ္မူပါတယ္"
"ေမဖုရား အခစားေရာက္သြားေတာ့ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ အခစား မလာဖူးတဲ့သူမို႔လား မသိ၊ အေတာ္ကေလး ဂရုတစိုက္ ေမးျမန္း ေျပာဆိုေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။ ေမဖုရားကလည္း နတ္ျပည္စံ အရွင္နန္းမေတာ္ဖုရားႀကီး အေဆာင္ေတာ္မွာ မွန္နန္းပ်ိဳေတာ္မ်ားႏွင့္ အတူ တကြ ၀င္ထြက္ ခစားခဲ့ရဖူးတဲ့ မွန္နန္းေတာ္ႀကီး အရိပ္ အေငြ႕ မကင္းသူတစ္ဦး ျဖစ္ေလ ေတာ့ ယခုလို ေမဖုရား ၀င္ေရာက္ခစားသည္ကို ဆင္ျဖဴမရွင္ဖုရား၏ စိတ္ေတာ္ ထဲမွာ အေတာ္ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေတာ္မူလာပုံ ရပါတယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕"

ငယ္။     "သည့္ႏွယ္ျဖင့္ ေမဖုရားကို ဆင္ျဖဴမရွင္ဖုရားက အေရးတယူ ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံ လိုက္သည္ ဆိုပါေတာ့"
ေတာ္။     "ဟုတ္ေပသေပါ့ ေမာင္ေမာင္။ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႕ျမင္ခစားရတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ယခင္က စိုးရိမ္ ေၾကာက္ရြံ႕ ခဲ့သေလာက္ မဟုတ္ေပဘူးဆိုတာ သိရေပၿပီ။ 'မင္းလိုလိုက္ မင္းႀကိဳက္'တဲ့ စကားလို  သူတို႔ ဘုန္းေတာက္ သည့္အခါ အထိုက္အေလ်ာက္ဆိုသလို ကိုယ့္ကို အျပစ္လြတ္ေအာင္ ေနထိုင္ခစားတတ္မွ ေတာ္ရုံ က်တယ္ ေမာင္ေမာင္ရယ္။ 'မင္းခစား ကမ္းနားသစ္ပင္'တဲ့၊ မင္းႏွင့္ နီးစပ္လွ်င္ ပါးရတဲ့ မင္းမႈထမ္း ဆိုတာ ေရွ႕ေနာက္ ေျမာ္ျမင္ႏိုင္မွ ေမာင္ရဲ႕။ ဒီေတာ့ အထြက္အ၀င္ အခစား လြယ္ကူေစခ်င္ရင္ ဆင္ျဖဴမရွင္ ဖုရား၏ အလိုေတာ္လိုက္၍ အႀကိဳက္ကို သိထားသည့္အခါ ယခုထက္ ပိုမိုလြယ္ကူလာ စရာ ရွိပါတယ္"

ငယ္။      "ယခုေလာက္ အရိပ္အကဲ ခတ္မိလွ်င္  ေနာင္ေရးအတြက္ ထြက္၀င္ခစားဖို႔ တက္" ဆိုသလိုမို႔ ႀကံဳရာကို အလိုက္အထိုက္ ခစားရမယ့္ ၀တၱရားဟာ ေမာင္တို႔၊ ေမဖုရား တို႔ရဲ႕ မင္းခစားမ်ား တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါ ေတာ့တယ္ ေမဖုရား"
ယင္းသို႔ ေမာင္ေမာင္ငယ္ႏွင့္ ၀န္ကေတာ္ႀကီးတို႔ စကားေျပာေဟာေနၾကစဥ္ ခင္ခင္ႀကီးမွာ ေမာင္ေမာင္ငယ္အနီးတြင္ ပူးတြဲယွဥ္ကပ္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ထိုင္လ်က္ ေမာင္ေမာင္ငယ္၏ ေပါင္ေပၚသို႔ တံေတာင္ကေလး တစ္ဖက္ႏွင့္ ေထာက္မွီထားၿပီး လူႀကီးစကားေျပာသည္ကို အပါးမွ ထုိင္နားေထာင္ ေနရွာေသာ အကေလးငယ္ကေလးႏွင့္မျခား အေငးသား နားေထာင္ေနရာမွ အတန္ၾကာေသာ္ ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႕ လာသည္ တစ္ေၾကာင္း၊ ေန႔လယ္က ခရီးပန္းသျဖင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာသည္ တစ္ေၾကာင္း တို႔ေၾကာင့္ လက္ကေလးႏွင့္ ေထာက္မွီထားေသာ ေမာင္ေမာင္ငယ္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းတင္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားေလ ၏။

ေမာင္ေမာင္ငယ္ကား ခင္ခင္ႀကီး ပခံုးကေလးတစ္ဖက္ကို အမွတ္မထင္ လက္တင္ထား ေသာ္လည္း ထုိအခ်ိန္ အခါ၌ ၀န္ကေတာ္ႀကီးႏွင့္ စကားေျပာရာတြင္ အေတာ္ကေလး စိတ္၀င္စားေနခိုင္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ခင္ခင္ႀကီးကို သတိမရ အမွတ္တမဲ့ ေနမိရာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ စကားတစ္စ ျပတ္အသြားတင္မွ မိမိေပါင္ ေပၚတြင္ ေခါင္းကေလးတင္ လ်က္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္စက္ေနရွာေသာ ခင္ခင္ႀကီးကို ရုတ္တရက္ သြား၍ျမင္လိုက္မွ။

"ဟင္း ... ခင္အႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာၿပီ ေမဖုရား၊ ေမာင္တို႔ စကားေကာင္းေနတာႏွင့္ ပ်င္းရိ ၿငီးေငြ႕ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားရွာတာႏွင့္ တူရဲ႕"
ဆိုမွ ၀န္ကေတာ္ႀကီးကလည္း ...
"အလိုၾကည့္ပ၊ ခင္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ေမာင္ေမာင္ ေညာင္းေနေရာ့မယ္။ နန္းခံုကို ေပြ႕၍ အိပ္ရာေပၚ တင္ေပးပေစ ေမာင္ေမာင္"
"အို ... ေနပါေစ၊ အိပ္ရွာပါေစ၊  ေမဖုရားရဲ႕၊ ေမာင္ မေညာင္းပါဘူး၊ သူ႔ခမ်ာ ခရီးပန္းလာ ရွာလို႔ပါ၊ အိပ္ေပ်ာ္စ ကေလးမွာ လႈပ္ရွားလိုက္လွ်င္ ႏိုးသြားၿပီး အိပ္ေရးပ်က္ေနတတ္ပါ တယ္"

"အင္း ... ေမာင္ေမာင္ေတာ့ေလ ေမာင္ေမာင့္ႏွမကေလးကို အိပ္ေပ်ာ္ရာမွပင္ အလိုလိုက္ ေတာ့တယ္။ ခင္ခင္ႀကီးကလည္း ေမာင္ေမာင္က အလိုလိုက္မွန္း သိလို႔ထင့္။ ေမာင္ေမာင့္ အေပၚမ်ားျဖင့္ အင္မတန္ ဆိုးခ်င္ႏြဲ႕ခ်င္ ဟန္ ရွိတယ္။ ၾကည့္စမ္းပ ... သည္အရြယ္ေရာက္ သည္တုိင္ေအာင္ သူ႔ကိုယ္သူ အင္မတန္ အငယ္ကေလးရွိေသးတယ္ ထင္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ၀င္အိပ္ရွာေတာ့တယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ နည္းနည္းကေလးမွ မသိတတ္ ရွာေသးဘူး"

"မွန္ပါတယ္။ ယခုလို ကေလးသေဘာအတိုင္း ေနရွာတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ေမဖုရား။ ေမာင္ကလည္း ခင္အႀကီးမ်ားျဖင့္ အသက္ကေလး ႀကီးလာသည္ဟုပင္ မထင္ႏိုင္ဘဲ ကေလးငယ္ကေလးပဲလို႔သာ အၿမဲစိတ္မွာ စြဲမွတ္ေနမိပါတယ္။ ထင္သည့္အတိုင္းလည္း ေန႔လယ္က အင္းထဲမွာ ေရကူးၿပီး ျမဴးထူးရွာ ပံုကေလးမွာ ဘာမွန္းမွ မသိတတ္ေသာ ကေလးငယ္အတိုင္းပင္ ရွိရာေသးတာကို ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္"
"အဲ ... ေမာင္ေမာင္ကလည္း သည္လို သေဘာထားမွေတာ့ ေမဖုရားူလည္း မေျပာတတ္ ေတာ့ၿပီဘူး၊ သုိ႔ေသာ္လည္းေလ ေမဖုရားမွာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ခင္ႀကီး၊ ဒီသားႏွင့္ ဒီသမီး ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ခ်စ္စရာ ခင္စရာ သံေယာဇဥ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ေလေတာ့ ေမာင္ေမာင္က ႏွမငယ္ကေလးကို ယခုလို ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာႏွင့္ အစစ အရာရာ အလိုလိုက္ေနတာ ျမင္ရတဲ့အခါ ေနာင္ေရးအတြက္ အင္မတန္မွ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္မိတယ္။ခင္အၾကိီးဟာ ဘာလုိလိုနွင့္ အဆုိး၊ အေတ၊ အေပ၊ အႏြဲ႕မ ကေလးတစ္ ေယာက္  ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ဒီေတာ့ေနာင္ခါေရး ေတြးလုိက္ပါလား ဆုိရင္ သူ႕ကိုအလုိလိုက္ႏုိင္တဲ့သူ၊ သူသည္းညည္း၊သူ႕ဇဲြမ်ဳိး၊ အႏဲြ႕အဆုိးကုိ ခံႏုိင္မည့္သူမွ ေတြ႕ပါ႔မလားလုိ႔  ေတြးပူ မိတယ္။သည္ကေလးမေလး ဤေရြ႕ ဤမၽွ ဆုိးတတ္ႏြဲ႕တတ္ေန သညမွာလည္း ေမာင္ေမာင္သာလက္သည္တရားခံ ျဖစ္ေတာ့တယ္။ သည္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္တင္တဲ့ စစ္ကဲကုိ ေမာင္ေမာင ္ဆဲြလို႔ မခ်ႏိုင္သည့္အတူတူ ေမာင္ေမာင္ခင္းတဲ့ ဇာတ္ကို ေမာင္ေမာင္သာ ၀င္ကေစရမွာပဲ။

ခင္ႀကီဟာလည္း ေမာင္ေမာင္က သူ႔အလိုလိုက္ၿပီး အႀကိဳက္ကို ျပဳေနမွန္းသိလို႔လည္း ခ်စ္အားကိုးႏွင့္ ႏြဲ႕ဆိုး ဆုိးမည့္သာ ဆိုးရွာတယ္၊ ေမာင္ေမာင့္ကို ခ်စ္လုိက္သည္မွာ တုန္လို႔ ေနရွာတယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ ေမဖုရားက သူ႔အေၾကာင္းသိလုိ၍ ကစားၿပီး ေမာင့္ေမာင့္ကို ဘယ္သုိ႔လား၊ ဘယ္ညာလားႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္အခါ ေမဖုရားမို႔ ခုခုခံခံ မေျပာ၀ံ့ရွာသည့္ တိုင္ေအာင္ မ်က္ႏွာကေလးညိဳညိဳႏွင့္ ငိုမလို မဲ့၍ ေနတတ္ရွာပါတယ္။ အတန္ၾကာ ေမ့သေလာက္ ရွိကာမွ ေမဖုရားအနီးသို႔ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ႏွင့္ လာ၍ေခ်ာ့ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ အတြက္ ေျပရာေျပေၾကာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္း ေတာင္းပန္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ရ ံမ်ား ေမဖုရားေျပာမိသည့္ စကားကိုပင္ ေမဖုရား အမွတ္မရေတာ့သည့္ အခ်ိန္အခါတုိင္ေအာင္ သူ႔မွာေတာ့ မေမ့ေသးဘဲ တအံုးေႏြးေႏြးႏွင့္ စိတ္မေအးရွာလို႔ထင့္၊ ေမာင္ေမာင့္ဘက္က ေလွ်ာက္လဲခ်က္ လာ၍ ေပးကာမွ ေမဖုရားျဖင့္ ကုိယ့္စကားကိုယ္ အေတာ္ စဥ္းစား ယူလုိက္ရတယ္ေမာင္ရဲ႕"

စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပေနေသာအခါ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ နဂိုက အခ်စ္မိုး အံု႔ဆိုင္း ညိႇဳ႕မွိဳင္း ေနရာတြင္ ၀န္ကေတာ္ႀကီး ၏စကားက လႈံ႕ေဆာ္ေပးေသာ မိုးသက္မုန္တုိင္းအလား အခ်စ္ တည္းဟူေသာ မိုးေရမ်ား ကို တားမႏိုင္ ဆီးမရ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္သြင္းရြာ၍ ခ်ေစေလေတာ့၏။
ထို႔ျပင္လည္း ၀န္ကေတာ္ႀကီး ေျပာေနေသာ စကားအရိပ္နိမိတ္မ်ားမွာ လူမမယ္ ခင္ခင္ႀကီး ကေလး၏ ေနာင္ေရးအတြက္ မိမိလက္သို႔ပင္ ပံုအပ္ခ်င္သေယာင္ အဓိပၸာယ္ေဆာင္ေနျပန္ ေလရာ ဤအေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၀န္ကေတာ္ႀကီး၏ စကားအလာကို ေထာက္ရႈရျခင္း အားျဖင့္ မိမိက စကားစရန္ပင္မလုိဘဲ အခ်ိန္အခါ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ကာလတြင္ ေရကန္ အသင့္ ၾကာအသင့္၊ ဗိမာန္အသင့္ ဘံုအသင့္ ဆိုသလို အလိုလိုျဖစ္လာရမည္ဟုသာ ၀မ္းေျမာက္စြာ အေတြးေပၚလာမိေလ၏။ သို႔ေၾကာင့္လည္း ခင္ခင္ႀကီးကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ ေသာ အမူအရာႏွင့္ ခ်စ္သည့္အေလ်ာက္ပင္ အခါခပ္သိမ္း ကယုကယႏွင့္ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေရွးကကဲ့သို႔ အလိုလိုက္အႀကိဳက္ေဆာင္ အေရးေပးေနရုံမွတစ္ပါး မိမိတာ၀န္ အျခားမရွိ ေတာ့ၿပီဟု ပိုင္းျဖတ္ကာ ...

"ေမာင္ကလည္း ခင္အႀကီးကို ဘယ္ပံုဘယ္နညး္ျဖင့္ ခ်စ္မိသည့္ဟုပင္ အဆံုးထိေအာင္ မေျပာႏိုင္ပါ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ခင္အႀကီးႏွင့္ ေမာင့္မွာ တစ္အူထံု႔ဆင္း၊ တကယ့္ ေသြးသားစပ္ၾကသည့္ ေမာင္ႏွမအရင္း မျဖစ္ရဘဲ တစ္မိတစ္၀မ္းစီ ကြဲၿပီးမွ ေမဖုရားထံတြင္ ေမာင္ႏွမလာ၍ ေတာ္ရျပန္သည္ကို ၀မ္းနည္း လိုက္မိပါေသးသည္ ေမဖုရား"
ေျပာဆိုကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာေသာ ခင္အႀကီး၏ နဖူးဆံစကေလးမ်ားကို အသာအယာ ယုယၾကင္နာစြာ သိမ္းဆည္းသပ္ရပ္ေပးေနမိေလ၏။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း အျပစ္မဲ့ေသာ ကေလးငယ္ပမာ ေလာကႀကီး အေရးကို ဘာမွ် မေတြးတတ္၊ မသိတတ္ရွာေသးေသာ ခင္ခင္ႀကီး၏ အတြင္းေခ်ာ အျပင္ေခ်ာ စင္းလံုးျပည့္ ေခ်ာေမာသန္႔ရွင္းေနရာေသာ မ်က္ႏွာ ၀ါ၀င္း၀င္းကေလးကို တစိမ့္စိမ္ၾကည့္ကာ မရိုးမေျဖာင့္ အေမွာင့္ ပေယာဂ ၀င္ေနေသာ မိမိစိတ္ထားေၾကာင့္ ကိုယ္ေစာင့္နတ္မ်ားကိုပင္ ရွက္ေၾကာက္မိေတာ့ကာ အသည္း ႏွလံုး အတြင္း၌ တျဖန္းျဖန္း ၾကက္သီးထ၍ လာမိေလ၏။

"အင္း ... ငါ မတရားစိတ္ေတြ ပြားမ်ားလွေခ်ရဲ႕ေနာ္၊ ေၾသာ္ ... ခင္အႀကီး၊ ခင္အႀကီး၊ တစ္ခါတစ္ခါ ျဖဴစင္၀ါ၀င္း အျပစ္ကင္းတဲ့ ခင္အႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကေလးဟာ အစ္ကိုရဲ႕ ညစ္ႏြမ္းေနာက္က်ိတဲ့ စိတ္ထားေတြကို တရားျပၿပီး ဆံုးမေနသလိုပါပဲကလား ခင္အႀကီး ရယ္။ အစ္ကိုဟာ ခင္အႀကီးအေပၚတြင္ တိတ္တိတ္ခိုး အု႔ံပုန္းတရားပ်က္ေနၿပီ။ ခင္အႀကီး သည္ အေၾကာင္းေတြ သိလွ်င္ အစ္ကို႔ကိုမွ ခ်စ္မွ ခ်စ္ခ်င္ပါေတာ့မလား"
တရားႏွလံုးသြင္းသလိုလို၊ သံေ၀ဂရသလိုလို၊ ခင္ခင္ႀကီးကေလးကို တစ္ဖက္သတ္ သနား ေနမိသလိုလို၊ ထုိထုိ ဤဤႏွင့္ မတည္မၾကည္ မၿငိမ္မသက္ စိတ္ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေနရွာမိေလ၏။
၀န္ကေတာ္ႀကီးကား အေတြးအေခၚ အစဥ္းအစားမ်ားေနေသာ ေမာင္ေမာင္ငယ္က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၿငိမ္သက္စြာ ႏွင့္ စကားျဖတ္ထားသည္ကိုပင္ ေညာင္းညာထင္ေသာ ေၾကာင့္။

"ကိုင္း ... ေမာင္ေမာင္၊ ေမာင္ေမာင္ ေညာင္းညာလွေရာ့မည္၊ ခင္ႀကီးကို သူ႔အိပ္ရာ ခန္းဆီ သို႔ ႏိႈး၍ ပို႔ပါေစေတာ့လား၊ ညဥ့္လည္းနက္ပါၿပီ"
ဆိုကာ ၀န္ကေတာ္ႀကီးကိုယ္တုိင္ ခင္ခင္ႀကီး၏ ပခံုးကေလးကို ကိုင္၍ ႏိႈးေတာ့မည္ျပဳလွ်င္ ေမာင္ေမာင္ငယ္ မွာ ကပ်ာကယာ ကာဆီးလ်က္။
"အို ... ေနပါေစ ေမဖုရားရဲ႕၊ မႏိႈးပါနဲ႔၊ ေမာင္ မေညာင္းပါဘူး"
"ေမာင္ေမာင္ ေမဖုရားကို သူ႔ႏွမကေလးအတြက္ႏွင့္ မုသားသံုးၿပီး ထင္သည္။ အခ်ိန္ ၾကာရွည္လွၿပီ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ ေမာင္ေမာင္က မေညာင္းပါဘူးဆိုသည္တိုင္ေအာင္ ေမဖုရား မယံုၾကည္ႏိုင္ပါဘူး၊ ႏိႈးပါရ ေစေတာ့"
ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာေနေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ မေနသာေတာ့ဘဲ။

"ကဲ ... ဒါျဖင့္လည္း ခင္အႀကီး မႏိုးေအာင္ ေမာင္ကိုယ္တုိင္ ေပြ႕ခ်ီ၍ သြားသိပ္ပါမည္။ ႏိုးေအာင္ျဖင့္ ႏိႈးေတာ္မမူပါႏွင့္ ေမဖုရား"
ဆိုကာ မိမိေပါင္ေပၚတြင္ ကေလးပမာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာႏွင့္ အပူအပင္မရွိ အိပ္ေနရွာေသာ ခင္ခင္ႀကီးကို ယုယၾကင္နာစြာႏွင့္ အသာအယာ ေပြ႕ခ်ီၿပီး ခင္ခင္ႀကီး အိပ္ရာရွိေသာ အခန္းထဲသို႔ ယူသြားသည္တြင္ မလွမ္းမကမ္းက ေစာင့္စားေနေသာ နန္းခံုလည္း ခင္ခင္ႀကီးကို ညဥ့္လႊာရုံ ေထြးၿခံဳေပးရန္ ေမာင္ေမာင္ငယ္ ေနာက္ပါးမွ တစ္ဖ၀ါးမကြာ လိုက္ပါသြားေလ၏။

ေမာင္ေမာင္ငယ္လည္း ခင္ခင္ႀကီးကို စက္ေမြ႕ရာတြင္ အသာတင္၍ သိပ္ၿပီး စိမ္းစိမ္းလဲ့လဲ့ ၾကည့္ကာ အျပင္သို႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္တြင္ ညညီလာခံစဲသျဖင့္ ဒိုင္း၀န္မင္း ျပန္ေရာက္ လာသည့္အတြက္ အတြင္းေတာ္က ကိစၥမ်ားကို သားအမိသံုးေဖာ္ အက်ိဳးအေၾကာင္း စကားဆက္ၾကရျပန္ေလ၏။

ဒိုင္း၀န္မင္းမွာ ေခါင္းေပါင္းျဖဴ ေဖာ့လံုးႏွင့္ ပုဆိုးရွည္ႀကီးကို ျဖဳတ္ကာ တရုတ္အက်ႌ ရင္ဖံုး ႏွင့္ နံငယ္ပိုင္းကို လဲလွယ္လ်က္ သင္ျဖဴးေခ်ာ္၏ ေခါင္းရင္းဘတ္တြင္ ထုိင္ၿပီး။
"၀န္ကေတာ္ႀကီးေရ ... ဘုန္းေတာ္ႀကီးလွေသာ ဘုရားျဖင့္ သားေတာ္ႀကီးမ်ားအတြက္ ေရွ႕ေရးခက္ေတာ္မူပံုပဲ။ ယေန႔ ညီလာခံမွာ သားေတာ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေတာ္အေရး ႀကီးတဲ့ ကိစၥမ်ားကို တိုင္ပင္ေတာ္မူတယ္"
ေတာ္။     "ေၾသာ္ ... ဟုတ္ကဲ့လား ၀န္မင္းရဲ႕။ ယခုတိုင္ပင္တဲ့ ကိစၥမ်ားဟာျဖင့္ အေတာ္ ထူးျခားေပလိမ့္မယ္။ ဘယ္သားေတာ္မ်ား အေရးကိစၥပါလဲ ခင္ႀကီးတို႔ ဘဘရဲ႕"
၀န္။    "သားေတာ္ႀကီးမ်ားအတြက္ေပါ့ ၀န္ကေတာ္၊ က်ဳပ္တို႔ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီး ဘုရားမွာ သားေတာ္ငယ္မ်ား အေရးထက္ သားေတာ္ႀကီးမ်ား အေရးက အေတာ္ႀကီးေလး ေတာ္မူေနရွာတယ္"
ငယ္။     "ဒီကိစၥထဲမွာယ ေမာင္တို႔ သီေပါကိုယ္ေတာ္ကေလးမ်ားေတာ့ ပါမထင္ပါဘူး ဘဘ ဘုရားရဲ႕"

၀န္။       "ဟာ ... ေမာင္ေမာင္ငယ္တုိ႔ မင္းသားကေလးမေျပာထားႏွင့္ မင္းသားလတ္မ်ား ေတာင္ သည္အေရးမွာ ထည့္၍ မေတြးၾကပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ ဒါႏွင့္ အတြင္းေတာ္က စကား ဆိုတာ အျပင္ကို ေပါက္ၾကားရၿမဲ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ငါ့သားက မင္းသားတစ္ဦး၏ အမႈေတာ္ ထမ္း ျဖစ္ေနေတာ့ သတိေပးရတယ္။ သည္ကဲ့သို႔ အတြင္းေရးမ်ားကို ေမာင္ေမာင္တို႔ သီေပါစံအိမ္ေတာ္သို႔ ေဆာင္ၾကဥ္မသြားပါေလႏွင့္ကြယ္"
ငယ္။    "စိုးရိမ္ေတာ္မမူပါႏွင့္ ဘဘဘုရား။ သည္အေရးမ်ိဳးကို ေမာင္ နားလည္ပါတယ္"

၀န္။      "အေၾကာင္းက သည္လိုကြဲ႕၊ အမည္ကို မေဖာ္ေသာ္လည္း အရိပ္ျပလွ်င္ အေကာင္း ထင္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္ေလ။ ယခုရွိတဲ့ သားေတာ္ႀကီးေတြထဲမွာ ဗိုလ္စြဲေနတဲ့ သားေတာ္ႀကီး သံုးပါး ရွိတယ္"
"ထီးေမြးနန္းလ်ာ ဆုိလို႔လည္း ယေန႔အထိ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် လ်ာထားၿပီးမရွိ၊ နတ္ျပည္စံ မိဖုရားေခါင္းႀကီး ဖုရားကလည္း သားေတာ္ သမီးေတာ္ မထြန္းကားေလေတာ့ ယခုရွိၾကတဲ့ သားေတာ္မ်ား အနက္က အၿပိဳင္အဆိုင္ ျဖစ္ၾကတဲ့ သားေတာ္ႀကီး သံုးေလးပါး မွ တစ္ပါးဘုန္းေတာ္ႀကီးလွေသာ ဘုရား၏ ထီးေမြနန္းေမြမ်ား အနည္းဆံုး ခံစားေတာ္မူႏိုင္ ရန္ မရွိၾက ဘူးဆိုတာ အားလံုးအသိပဲ မဟုတ္လား။ အဲသည္လို အနည္းဆံုး ဆက္ခံထိုက္ တဲ့ သားေတာ္မ်ားကလည္း တစ္ပါးမက သံုးေလးပါး ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို သီးသန္႔ ေရြးၿပီး နန္းေမြေပး ထိုက္တယ္ဆိုတာ ေ၀ခြဲေတာ္ မမူႏိုင္ရွာဘူး။ ႏို႔ၿပီးေတာ့ ဘ၀ရွင္ဘုရား၏ ေရႊစိတ္ေတာ္မွာလည္း အဲသည္ သားေတာ္ႀကီး သံုးေလးပါးကို ညီတူညီမွ် ခ်စ္ခင္အား ထားေတာ္မူထားျပန္ေတာ့ ဘယ္သားေတာ္ကိုမွ် ေရြးခ်ယ္ေတာ္ မမူႏိုင္ဘဲ ရွိတဲ့အျပင္ အကယ္၍ တစ္ပါးပါးကို ေရြးခ်ယ္ ကန္႔သတ္လုိက္ျပန္ပါလွ်င္ က်န္တဲ့သားေတာ္မ်ားက အမွန္ပင္ စိတ္ညႇိဳ႕ကြက္သြားၿပီး ခမည္းေတာ္ဘုရားကို ဂတိလိုက္စားသည္ဟု စြပ္စြဲခံေတာ္ မူရေတာ့မယ္"

"အဲသည္လို စြပ္စြဲခံေတာ္မူရၿပီး သားေတာ္မ်ားက အာဃာတထား၍ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ရွိထားေသာ ျမင္ကြန္း ျမင္းခံုတိုင္ မင္းသားမ်ားအလား ပုန္ကန္ျခင္းနားၾကပါလွ်င္ ျပည္ရြာ စေနာင့္စနင္းျဖစ္မွာလည္း စိုးရိမ္ေတာ္မူမိျပန္ေလတယ္။ အထူးျပဳတဲ့ ကိစၥတစ္ခ်က္မွာ လည္း ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးဘုရားဟာ ဘယ္သို႔ေသာ ကိစၥျခင္းရာမဆို ေရႊဥာဏ္ေတာ္ႏွင့္ ေမွ်ာ္ေခၚစဥ္းစားေတာ္မူတတ္တဲ့အေလ့ ေရွ႕ေနာက္ ခ်င့္ခ်ိန္ေတာ္မူႏိုင္တဲ့ ၀ါသနာ ရွိေတာ္ မူတဲ့အတုိင္း သည္ကိစၥမွာလည္း မွဴးေတာ္ မတ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို ႏွီးေႏွာတုိင္ပင္ေတာ္မူၿပီး အတုိင္ပင္ခံ အမတ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ လိုလားခ်က္, ေထာက္ခံခ်က္ကိုလည္း သိေတာ္မူတဲ့ အတြက္ ယေန႔ည ညီလာခံမွာ စုံစမ္းေတာ္မူတာပဲ ၀န္ကေတာ္ႀကီးရဲ႕"

"ဘုန္းေတာ္ႀကီးလွေသာဘုရား အဲဒီလိုလည္း စုံစမ္းေတာ္မူလိုက္ပါေရာ တစ္ခါတည္း ဘာမွ မေျပာနဲ႔ ၀ိုင္းတည့္၍ ေလွ်ာက္တင္လိုက္ၾကသည္မွာ လက္မလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားေတာ့ တာပဲ"
"တခ်ိဳ႕ကလည္း မကၡရာမင္းသားႀကီးကို ႀကိဳက္ညီၾကတဲ့အတြက္ မင္းသားႀကီးရဲ႕ သတၱိ ဗ်တၱိ ဂုဏ္အရည္အခ်င္းမ်ားကို အားပါးတရ ေလွ်ာက္တင္ ေထာက္ခံၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က ေတာ့လည္း သံုးဆယ္မင္းသားကို အားရပါးရ ခ်ီးမြမ္းညႊန္ျပတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေညာင္ရမ္းမင္းသားအတြက္ ထီးနန္းအေမြ ဆက္ခံထုိက္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ၾကတယ္။

"အခ်ိဳကေတာ့လည္း ကိုယ့္ဆိုင္ရာဆုိင္ရာ လုိလားတဲ့ မင္းသားမ်ားကို ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ဂုဏ္အရည္အခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္လိုက္ၾကသေပါ့။ ေခၚသႏၱီမင္းသား၊ ငရနဲမင္းသား၊ မိုင္းရင္းမင္းသား၊ ပင္လယ္မင္းသား၊ ရေနာင္မင္းသား၊ မိုင္းတုန္မင္းသာ၊ ေရႊဂူမင္းသား၊ ေတာင္ညိဳမင္းသား၊ မိုးလိႈင္မင္းသား၊ ကသာမင္းသား၊ သာဂရမင္းသား၊ ေညာင္အုပ္ မင္းသား စုံလို႔သြားပါေရာ။ အခ်ိဳ႕ကလည္း နတ္ရြာစံ အိမ္ေရွ႕ဘုရားသားေတာ္၊ ထန္းတပင္ မင္းသားတို႔၊ မလြန္မင္းသားတို႔ကို ခမည္းေတာ္အရိုက္ရာ ဆက္ခံသင့္တယ္ဆိုၿပီး လိုသလို ေလွ်ာက္ထား သံေတာ္ဦးတင္ၾကတယ္"
"အဲသည္လို သူတစ္မ်ိဳး၊ ငါတစ္ဖံု ၀ိုင္း၀န္းၿပီး သံေတာ္ဦးတင္လိုက္ၾကေတာ့ နဂိုကမွ စိတ္ေတာ္ေ၀ခြဲမရႏိုင္တဲ့ ေရႊနန္းရွင္ဘုရားမွာ သာ၍ စိတ္ရႈပ္ေထြးေတာ္မူသြား ထင္ပါရဲ႕ ၀န္ကေတာ္ရယ္"

"ကဲ ... ကဲ ေတာ္ၾက၊ ေတာ္ၾက။ ေမာင္မင္းတို႔စကားေတြဟာ မုိးမဆံုး ေျမမဆံုး ဘယ္ေတာ့ မွ ဆံုးေတာ့မယ္မဟုတ္ဘူး။ သားေတာ္ေတြ ရွိသေလာက္ မကုန္မခ်င္း စာရင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္ ေနၾကလွ်င္ ဒီရာဇ၀င္မဆံုးဘူး ေမာင္မင္းတို႔။ ေမာင္မင္းတို႔ကို တုိင္ပင္ေတာ္မူမွ သာလို႔ ေရႊစိတ္ေတာ္ ေပြရျပန္တယ္။ သည့္ေလာက္မ်ားျပားတဲ့ သားေတာ္ေတြထဲမွ ေရြးထုတ္ထား တဲ့ သားေတာ္ႀကီးမ်ာကိုပင္ ဘယ္သူမွ် ေခါင္းေကာက္၍ မေရြးတတ္ရသည့္အေပၚမွာ ၿမိဳ႕စား၊ နယ္စား၊ ဘုရင္ခ့အရာ ထားရမည့္ သားေတာ္ငယ္မ်ားကိုပါ ျပည္လည္ထည့္သြင္း စဥ္းစားႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဘူး ေမာင္မင္းတုိ႔ရဲ႕"
စိတ္ပ်က္ေတာ္မူသံႀကီးႏွင့္ ညည္းညဴေတာ္မူလိုက္ေတာ့မွ ေစာေစာက အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ႏွင့္ စကားတန္ရွည္ေနသည့္ လူက်ယ္တစ္စုဟာ တစ္ခါတည္း ၿငိမ္၀ပ္သြားၾကပါ ေတာ့တယ္။
ေတာ္။      "ဒီအေရးကလည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရႈပ္ေထြးသည္ထက္ ရႈပ္ေထြးလာေတာ့မွာ ထင္ပါရဲ႕၊ ခင္ႀကီးတို႔ ဘဘရယ္။ အႏို႔ ... ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမ်ား ... "

၀န္။        "ဘုိးေတာ္ဘုရားရဲ႕ မင္းကြန္းပုထိုးေတာ္ႀကီး အၿပီးမသတ္ႏိုင္သလို သည္အေရး ကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ ျဖစ္သြားျပန္တာပဲ၊ သို႔ေသာ္လည္း ဘ၀ရွင္ဘုရား ေရႊစိတ္ေတာ္အကဲ ခတ္ရသျဖင့္ အဲသည္ သားေတာ္ႀကီး သံုးပါးအနက္က (......) ကို အေတာ္ကေလး ေက်နပ္ေတာ္မူပံု ရတယ္ ၀န္ကေတာ္ရဲ႕"
မင္းသား၏ အမည္ကို ၀န္ကေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ငယ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးသား ၾကားေလာက္ရုံ ေလသံႏွိမ့္၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။ ၀န္ကေတာ္ႀကီးမွာ အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္သလို ျဖစ္ သြားၿပီးမွ ...
"အလို ... ဒါျဖင့္ ဟိုကိုယ္ေတာ္လည္း ဆတ္ဆတ္ႀကဲ၊ အင္အားကလည္း မနည္းလွဘူး၊ ခင္ႀကီးတုိ႔ ဘဘရဲ႕"
ျပန္ေျပာမိရာ ၀န္မင္းမွာလည္း စိတ္ရႈပ္သလိုႏွင့္ ...

"အို ... ၀န္ကေတာ္ရယ္၊ ေတြးေလေတြးေလ ေနာင္ေရးမေအးစရာေတြ ေပၚေလပါပဲ။ ဒီမင္းသားႀကီး သံုးပါးဟာ သတၱိဂုဏ္၊ ဗ်တၱိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ႏွင့္လည္း အင္အားက ညီလ်က္ ရွိေလေတာ့ တစ္ေယာက္တက္လွ်င္ ႏွစ္ေယာက္က ဖ်က္မည္ အမွန္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ဘ၀ရွင္ဘုရားက မိမိအလိုေတာ္ကို ထုတ္ေဖာ္ျခင္း မျပဳေသးဘဲ စကားနည္း ရန္စဲ လုပ္ေတာ္မူေနတာေပါ့။ ႏို႔ၿပီးေတာ့ အနာက္ပိုင္းကလည္း ဆင္ျဖဴမရွင္မိဖုရားႀကီးက တစ္စခန္းထေနျပန္ၿပီလို႔ အတြင္းစကား သဲ့သဲ့ၾကားရျပန္သည္ ၀န္ကေတာ္ရဲ႕"
စကားဦး လွည့္သြားျပန္သည္တြင္ ေမာင္ေမာင္ငယ္က တစ္လွည့္၀င္၍ အံ့ၾသေသာ အမူ အရာႏွင့္ ...
"အလို ... ဆင္ျဖဴမရွင္မိဖုရားႀကီးက ဘယ္နည္းဘယ္ပံု တစ္စခန္း ထေတာ္မူျပန္သတဲ့တုန္း ဘဘဘုရားရဲ႕"

၀န္။        "သည္မိဖုရားႀကီးဟာ ယခုအခါမွာဆုိေတာ့ ရွိသမွ် မိဖုရားေတြထဲတြင္ အဆင့္ အတန္းက လည္းရင့္၊ ၾသဇာအာဏာကလည္း ႀကီးျမင့္ေနတဲ့ အခုိက္အခါ ေလာက္ေလာက္ လားလား သားေယာက်္ား ရယ္လို႔လည္း မထြန္းကားဘဲ သမီးေတာ္သံုးပါးသာ ရွိေလေတာ့ မိမိတစ္ဦးတည္း အထြပ္အထိပ္  ္ေရာက္သည႔္ တုိင္ေအာင္ ေနာင္အရွည္သျဖင့္ သမီးေတာ္ မ်ားအတြက္ မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ စီမံဖန္တီးရန္ အတြက္မ်ား ျဖစ္ေနမလား မသိႏိုင္ဘူး။ ဦးေကာက္တို႔၊ ဦးဘိုးတို႔ တစ္ေတြႏွင့္ အေတာ္ ရင္းရင္း ႏွီးႏွီး အဆက္အသြယ္ျပဳၿပီး အေစ အပါးမ်ား အ၀င္အထြက္ အင္မတန္ မ်ားေနသည္လို႔ ၾကားရ တယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ ဘယ္လို အေရးကိစၥရယ္လို႔ အကဲမခတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အၾကံအစည္တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အဆက္အသြယ္ ရွိေနတယ္လို႔ ေတြးေနၾကရတာပဲ။ ဘဘထင္သလို သမီးေတာ္သံုးပါး အတြက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူကိုယ္တိုင္အတြက္လည္း ေရွ႕သည့္ထက္ အတန္းတက္စရာ မရွိဘူး မဟုတ္လား ေမာင္ေမာင္ရဲ႕။ သည္ေတာ့ သူ၏သမီးေတာ္မ်ားအတြက္သာ ျဖစ္မည္ ဆိုတာ ဘဘဘုရား အတတ္ ေတြးမိသည္"
ငယ္။      "မွန္လွပါေတာ့သည္။ ယခုအေျခအေနအတိုင္းသာ ဆုိပါလွ်င္ ဘဘဘုရား ေစာေစာက မိန္႔ေတာ္မ ူသြားသလို ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးဘုရားက ဘယ္သားေတာ္ကိုမွ် ယခုထက္တုိင္ ထီးေမြနန္းေမြကို ရည္ညြန္းေတာ္ မူခ်က္ မရွိေသးတဲ့အတြက္ မင္းတရားႀကီး ဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေတာ္မမူတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးတစ္ခုလံုး မီးဟုန္း ဟုန္းေတာက္ၿပီး သားေတာ္ႀကီးေတြ နန္းလုပြဲခင္း၍ သ ူတစ္မင္း ငါတစ္မင္းႏွင့္ စစ္အင္ က်င္းေနၾကတဲ့အခါ ေဘးက၀င္လာမည့္ အျပင္အပ ရန္သူ႔လက္သို႔ ပါ၍ျဖစ္ေစ၊ သားေတာ္ အခ်င္းခ်င္းမွ ႏိုင္ရာစား ႏိုင္သူလက္သို႔  ေရာက္၍ျဖစ္ေစ သည္မီး ၿငိမ္းေအးမည္ မွန္ပါ တယ္။ သို႔အတြက္ အရာရာက စိတ္ခ်ေလာက္ေအာင္ မိမိတို႔အင္အား ေတာင့္တင္းေအာင္ ေနာင္ေရးအတြက္ ျပဳျပင္စီမံထားႏိုင္ျခင္းက သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္ ဘဘဘုရား။ သူတို႔မွာ ထီးရွင္ နန္းရွင္ေတြျဖစ္၍ ေမာင္တုိ႔၊ ဘဘတို႔ထက္ ရန္သူ၀ိုင္းလ်က္ ရွိပါသည္။ အင္မတန္ ရင္းတဲ့ ေသြးသားခ်င္း ျဖစ္ေပမယ့္  ရန္သူကဲ့သို႔ ဓားတ၀ဲ၀ဲ လည္ပင္းတကဲကဲႏွင့္ ေနၾက ရွာပါတယ္။ ေမာင္တို႔ မင္းခစား ေက်းကၽြန္အမႈထမ္းမ်ားကမွ ေဆြရယ္၊ မ်ိဳးရယ္၊ ေသြးသား ရင္းခ်ာခ်င္းရယ္လို႔ စိတ္မ္းခ်ခ်ႏွင့္ ခ်စ္ခင္စြာ ေနထိုင္ေနတဲ့ သတၱိရွိၾကေသးတယ္ ဘဘ ဘုရား။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔ခမ်ာမ်ားလည္း ေနာင္ခါ ေနာင္ေရးကို ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ စီမံ ၾကျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

၀န္။     "အင္း ... ေမာင္ေမာင္ ေျပာသလိုလည္း မွန္ပါရဲ႕ေလ၊ ယခုေနအခါဆိုေတာ့ အခ်ိန္ ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္ရမွာပေလ။ သို႔ေပတဲ့ အဲဒီလို ကိုယ့္အေရးအတြက္ ႀကံစည္တဲ့ အစီအမံ ထဲမွာ သူတစ္ထူးမွာ ဒုကၡေရာက္ဖို႔၊ ထိခုိက္ဖို႔၊ အက်ိဳးယုတ္ဖို႔ မပါပ ါေစနဲ႔ ဆိုတာ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာပဲ"
ေတာ္။     "ေၾသာ္ ... သူ႔ဘာသာသူ ၾကံစည္ျပဳျပင္ေတာ္မူပါတဲ့ဟာကို ခင္ႀကီးတို႔ ဘဘက ဘာေၾကာင့္ 'သူမ်ား တကာအတြက္ င၀က္ကပူ' ဆိုတာလို ပူေစာင့္ပန္းပင္နဲပ စပ္ၾကားက ၀င္၍ ဆုေတာင္း ခ်င္ရပါသတံုးလို႔"

၀န္။     "က်ဳပ္တို႔ ၀န္ကေတာ္က တစ္ျမင္ကေလးၾကည့္ မေျပာနဲ႔ေနာ္။ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ၾကည့္၍ ေျပာမွပ။ ဒီမိဖုရားႀကီးဟာ နတ္ရြာစံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ စၾကာေဒ၀ီရွင္ မိဖုရား ေခါင္ႀကီး မဟုတ္ဘူးဗ်။ ရတနာပူရ စတုတၳနန္းစံ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားကို ဒိုးကေလးကဲ့သို႔ ေမႊ႕ယမ္းကစားသြားတဲ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုဆိုတဲ့ မိဖုရားႀကီး၏ရင္ေသြး တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေတာ္ဗ်။ သည္ေတာ့ 'ဘအမ်ိဳး ဘုိးတူ' ဆုိသလို ကိုယ္က်ိဳးသက္သက္ေလာက္ ၾကည့္ ၿပီး တစ္ဖက္သား လားလားမွ မေထာက္ဘဲ ေစ်းေၾကာင္းေပါက္ စီမံခဲ့ေသာ္ မခက္ပါလား ၀န္ကေတာ္ရဲ႕"
ေတာ္။      "ဘုန္းတာ္ႀကီးလွေသာ ဘ၀ရွင္ဘုရား ေရႊလက္ထက္ေတာ္မွာေတာ့ ကေမာက္ ကမ ျဖစ္ႏိုင္ၾကဖို႔ မရွိပါဘူး၊ ခင္ႀကီးတို႔ ဘဘရဲ႕"

၀န္။       "အႏို႔ ... က်ဳပ္ကလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးလွေသာ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိေတာ္မူစဥ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔မွ မေျပာပါဘဲကလား ၀န္ကေတာ္ႀကီးရဲ႕။ ေရႊမ်က္ႏွာေတာ္ လႊဲတဲ့အခါကို ရည္ေရာ္ၿပီး ေျပာျခင္းပါကလား"
ေတာ္။       "အဲသည္အခါမွာလည္း ဆင္ျဖဴမရွင္မိဖုရားႀကီး တစ္ပါးတည္းရဲ႕ သေဘာေတာ္ အတုိင္း ျပဳျပင္ ေတာ္မူႏိုင္မည္ မထင္ပါႏွင့္။ ဘုန္းႏွင့္ ကံႏွင့္ သတၱိဗ်တၱိႏွင့္ ျပည့္စုံတဲ့ သားေတာ္ႀကီး သံုးေလးပါးက အလကား ၿငိမ္၍ေနမည္လား ခင္ႀကီးတို႔ ဘဘရဲ႕"

၀န္။       "အင္းေလ ... သည္လိုအေရးေတြကို ဆင္ျဖဴမရွင္မိဖုရားႀကီးက ေျပးၾကည့္သည္ ထက္ ပို၍ ျမင္ေတာ္မူၿပီးျဖစ္လုိ႔ ယခုက စ၍ ၾကံလုိ႔ဖန္လို႔ေနၿပီ။ ေနာင္ခါ ဘယ္နည္းဘယ္ပံု စခန္းစဥ္ထြက္ လာမည ္ဟုသာ မေျပာႏိုင္ေသးတာကိုး။ ကိုဘိုးတို႔၊ ဦးေကာက္တို႔နဲ႔ အေတာ္ ပလဲနံပ သင့္ေနတယ္။ မုခ် အတြင္းေရး အႀကံ တစ္ခုခုကို တိုင္ပင္ၾကျခင္း ျဖစ္မွာပဲ ၀န္ကေတာ္ရဲ႕"
ငယ္။      "ယခုၾကားရသည့္အတိုင္း ဆိုပါလွ်င္ ဘဘဘုရား မိန္႔ေတာ္မူသည့္အတိုင္းလည္း အျခားေသာ္ သားေတာ္ႀကီးမ်ား အခံရွိေတာ္မူေသးသျဖင့္ ထုိသားေတာ္ႀကီးမ်ားက မသင့္ ေသာ အႀကံဆိုလွ်င္ အမွန္ပင္ ကန္႔ကြက္ တုိက္ဖ်က္ေတာ္မူၾကပါလိမ့္မယ္။ သည္အေရး ထဲမွာ ေမာင္တုိ႔သခင္ သီေပါကိုယ္ေတာ္ကေလးေတာ့ နဂိုကလည္း ခပ္ေအးေအးမုိ႔ ေဘးမရွိ ရန္မခဘဲ ၾကားထဲက အေနေခ်ာင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာလည္း သမီးေတာ္ စုဖုရားလတ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေတာ္ မူထားတဲ့အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ဖြယ္ အခ်က္ ကေလးမ်ား ရွိေကာင္းရွိမယ္လား မေျပာတတ္ ပါဘူး ဘဘဘုရား။ ေမာင္တို႔မွာေတာ့ "အရွင္ျမင့္၊ ကၽြန္တင့္" ဆုိတဲ့ စကားလို ကိုယ့္အရွင္သခင္ ႀကီးပြား ပါေစဆိုတာ အၿမဲ ဆုေတာင္းလ်က္ ေနရေတာ့တာပါပဲ"

၀န္။       "ေၾသာ္ ... ေမာင္ေမာင္တို႔ကလည္း ကိုယ့္သခင္ ျဖစ္ေနေတာ့ ႀကီးပြားေစခ်င္ ေပမွာပ။ သို႔ေသာ္ ဘဘဘုရား ေတာ့ျဖင့္ သည္မင္းသားကေလးက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ျဖစ္ေနေသးတာ တစ္ေၾကာင္း၊ စိတ္သေဘာ ေတာ္ကလည္း အင္မတန္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၍ စာေပပိဋကတ္ကို တစ္ဖက္ကမ္းခပ္ တတ္ေျမာက္ ေတာ္မူရွာတဲ့ ဂုဏ္တစ္ခုကို အေၾကာင္း ျပဳၿပီး တ္စနည္းတစ္လမ္းေတာ့ ႀကီးပြား ထြန္းကား စရာ လမ္းရွိပါရဲ႕။ သိုေပမဲ့ ေျမြေပြး၊ ေျမြေဟာက္ေတြေနတဲ့ ေတာထဲမွာ ျမက္ေလွ်ာကေလး မစြာႏိုင္ရွာသလို ျဖစ္ေနတယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕"

ငယ္။      "ဒါလည္း မွန္ပါတယ္ ဘဘဖုရား၊ သို႔ရာတြင္ ေရႊကိုယ္ေတာ္ဖ်ား၏ ဘုန္းကံပါရမီ က ရွိပါေသးတယ္။ တိတ္နိမိတ္မ်ားကလည္း အေတာ္ပဲ ထူးျခားလ်က္ ရွိပါတယ္။ ဟိုတစ္ေလာဆီက သီေပါ ကိုယ္ေတာ္၏ ဇာတာေတာ္ကို က်ီးငွက္တစ္ေကာင္က ကိုက္ခ်ီသြားၿပီး ေရႊနန္းေတာ္ ထုပိကာၾကားမွာ ပ်ံသန္းေနပါတယ္။ ဒိကိစၥဟာ အံ့ၾသဖြယ္သရဲ ထူးကဲတဲ့နိမိတ္ေတာ္ပဲ။ အႏို႔ ... ၿပီးေတာ့ သီေပါကိုယ္ေတာ္ ကေလး ပြဲေတာ္တည္ရန္ မယ္ေတာ္ေဆာင္က ပို႔လိုက္သည့္ မုန္လာခ်ဥ္ဖက္ အိုးအတြင္းက မုန္လာခ်ဥ္ မ်ားဟာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အတက္အလက္ အခက္အေညႇက္ေတြေပါက္လို႔ ေနပါတယ္"

၀န္။      "အလို ... ဟုတ္ကဲ့လာ၊ အင္း ... အင္း သည္အတုိင္းမွန္လွ်င္ေတာ့ အတန္ပင္ ကံထမ္းလာတာကို မျမင္ရဘူးဆို မဟုတ္လား။ ပုဂံရာဇ၀င္မွာ ဘာမွ် ထီးေငြ႕နန္းေငြ႕ မစပ္မဆက္ဘဲ ဆင္းရဲသားစင္စစ္ ေတာင္သူႀကီးအျဖစ္က ဘုရင္ျဖစ္လာရတဲ့ ေတာင္သူႀကီးမင္း တို႔လည္း ဘယ္တံုးအခါကမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိခဲ့ပါဘဲ ဘြားခနဲ ထီးနန္းစည္းစိမ္ ရရွိခဲ့ဖူး တယ္။ တစ္ဖန္ ကြမ္းေဆာ္မင္း ဆိုတာမွာလည္း အသက္အရြယ္ ႏုနယ္စဥ္အခါကပင္ ရာဇ၀တ္ေရး၊ အသက္ေဘးကို ေျပးလႊားေရွာင္ပုန္းခဲ့ရ၍ ကြမ္းေတာင္းကို ပခံုးထမ္းၿပီး ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ေက်ာင္း ေနရေလေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ မဟာေသြးျဖစ္သည္ကို သတိ မရရွာေတာ့ဘဲ ဆင္းရဲသားအျဖစ္ႏွင့္ ေနရစဥ္အခိုက္မွာ မင္းျဖစ္ထိုက္တဲ့ ကံဇာတာပါလာေတာ့ မင္းေလာင္းအၾကည့္ သြားရာမွာ သူကိုယ္တိုင္ မင္းေလာင္းျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာၿပီး နန္းေတာ္ထဲေရာက္ခါမွ "အလို ... ရွင္ဘုရင္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား"လို႔သိရတယ္။ အလြန္တရာ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးတဲ့ ေနာ္ရထားမင္းေစာ ဆုိတဲ့ သားထူးသားျမတ္တစ္ပါးကိုပင္ ထြန္းကားခဲ့ေပေသးတယ္။ ႏို႔ၿပီး တစ္တန္ အဲသည္ ပုဂံရာဇ၀င္မွာပဲ မင္းယဥ္နရသိခၤဆုိတဲ့ မင္းသားကေလးလိုပဲ သားေတာ္ေတြထဲမွာ အသက္လည္း အငယ္ဆံုး၊ အရြယ္လည္း အႏု ဆံုး၊ စိတ္သေဘာေတာ္ကလည္း ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ဆံုး ျဖစ္တယ္။

ခမည္းေတာ္ ဘုရင္းမင္းႀကီး မွာလည္း ယခု ဘဘဘုရားတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးကဲ့သို႔ သားေတာ္ ႀကီးေတြ အမ်ားရွိေတာ္မူေတာ့ ထီးေမြ နန္းေမြကို တရားသျဖင့္ ရေစလိုေသာ ေစတနာ ေၾကာင့္ ကနကၠဒဏ္ ထီးျဖဴေတာ္ ညြတ္ရာကို ေပးမည္ဟု သားေတာ္ႀကီးမ်ား အလွည့္တြင္ မညြတ္ဘဲ သားေတာ္အေထြးဆံုးျဖစ္တဲ့ မင္းယဥ္နရသိခၤ အလွည့္ေရာက္မွ ထီးျဖဴေတာ္ ညြတ္ကိုင္းသျဖင့္ ထုိမင္းသားကေလးမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲႏွင့္ ဘုရင္ျဖစ္လာၿပီး ထီးေရာက္ မင္းေရာ လိုလားသျဖင့္ (ထီးလို, မင္းလို) ရယ္လို႔ေတာင္ တြင္ေပေသးတယ္။ သူ႔ဘုန္းသူ႔ကံ ပါလာေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး ျစဖ္ရေပမွာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို တိတ္နိမိတ္ ဆုိတာမ်ိဳးဟာလည္း ကမၼနိမိတ္ အက်ိဳးေပးဖို႔ အတိတ္နိမိတ္ရယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါေပတယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕"

ေတာ္။      "ေၾသာ္ ... ကုိယ့္သားနဲ႔ ပတ္သက္၍ သံေယာဇဥ္ကေလး ၿငိလာမိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္လွ်င္ သီေပါမင္းသားကေလးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္ေလ။ နိမိတ္ေတြ အားရစရာ ႀကီးပဲ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕"
ငယ္။        "ေမာင္တို႔လည္း ကိုယ့္သခင္ကိုသာ ႀကီးပြားေစလိုတဲ့ ေစတနာရွိတာပါပဲ ေမဖုရားရယ္၊ ေမာင့္အထင္ျဖင့္ ေရႊကိုယ္ေတာ္ဘုရားဟာ ေနာင္ကိုမေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႀကီးပြားလာရမည့္ ကံကုသိုလ္ေတာ္ ထူးက ထက္ၾကပ္ပါလာေတာ္မူ၍လား မသိ၊ မင္းသား, မင္းသမီးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါလ်က္က သည္စုဖုရားႏွင့္မွ လာေတြ႕ေတာ္မူတယ္၊ လွပေလတယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ယခု ဘဘဘုရား မိန္႔ေတာ္မူတဲ့ စကားအရ ဆင္ျဖဴမရွင္ဘုရားႏွင့္ လယ္ကိုင္းမင္းႀကီး ဦးေကာင္းတို႔၊ ဦးဘိုးတို႔ႏွင့္ တုိင္ပင္ႏွီးေႏွာေတာ္မူ ေနတဲ့ ကိစၥဟာ သမီးေတာ္မ်ား အေရးႏွင့္ ပတ္သက္ပါက ေမာင္တို႔ သီေပါေရႊကိုယ္ေတာ္ဘုရားကို ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် ခ်န္ထားလို႔ ရေတာ္မူမည္ မထင္ပါ။ တစ္ႏြယ္ငင္ရုံႏွင့္ တစ္စင္လံုး ပါရေတာ့မည္သာ ျဖစ္ပါသည္"

၀န္။     "ဟုတ္ေပရဲ႕ ... ဟုတ္ေပရဲ႕၊ 'ဘုန္းေကာင္းခ်ိန္သင့္၊ ပန္းႏွယ္ပြင့္' ဆိုသလို သူ႔ဘုန္း သူ႔ကံ ပါရင္ေတာ့ အခါအခြင့္ေကာင္းမ်ိဳးဆိုတာ အလိုအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္လာရၿမဲ ဓမၼ တာေပါ့ေလ။ ကံအက်ိဳးေပး ဆန္းၾကယ္မႈေတြကို ဘဘတို႔ ရွင္ေတာ္ဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ကပင္ ႀကံစည္ရည္ရြယ္ေသာ္လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ မႀကံမရြယ္ေသာ္လည္း ျဖစ္ေျမာက္ႏုိင္တယ္ လို႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့ေပသားပဲ"
ငယ္။     "ေရႊကိုယ္ေတာ္ဖ်ား၏ ကံအခြင့္အေရးက ႏိႈးေဆာ္ေပး၍လား မသိ၊ ဆင္ျဖဴမရွင္ ဘုရား၏ သမီးေတာ္ စုဖုရားလတ္နဲ႔ ဖက္စပ္ေတြ႕ဆံု ေမတၱာေငြ႕လႈံမိၾကရာမွာ ေမာင္တို႔က ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ေနသေလာက္ ရိုးသားေတာ္မူလွတဲ့ ေရႊကိုယ္ေတာ္ဘုရားက ေနာက္ဆုတ္ ေနာက္ဆုတ္ႏွင့္ ေႏွးေႏွးေဆးေဆး ေလးေလးလံလံ လုပ္ေတာ္မူေနတာကို ေမာင္တို႔က တယ္ၿပီး အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနၾကရပါတယ္။ မူလကမွ ေအးေအးေဆးေဆး  ေလးေလးလံလံ ျပဳေတာ္မူေနရသည့္အထဲ မယ္ေတာ္ေလာင္းရွည္ မိဖုရားက မၾကာခဏ ၾကြလာၿပီး အရာရာ ဆံုးမစကား ေျပာၾကားေတာ္မူသြားတဲ့အခါ သာလို႔ ဆိုးသြားပါေသးတယ္။ ရည္ငံခ်စ္ခင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ အခ်ိန္အခါ အေတာ္ပင္ ၾကာလာ သည့္တုိင္ေအာင္ ကုိယ္ေတာ္ဖ်ားကျဖင့္ ေရွ႕တိုးသြားေတာ္မူ၀ံ့ေသးတယ္မရွိ၊ ၿမံဳစိစိႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ရသည္မွာ အတန္ၾကာပါၿပီ။ ေမာင္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္တုတ္တုိ႔က အားမရ လြန္း၍ စပ္ၾကားက ေလွာ္လွယ္ခပ္ၾကသည္ပင္ ေရႊကိုယ္ေတာ္က အင္တင္တင္၊ ေၾကာက္ ဆုတ္ဆုတ္ လုပ္ေနေတာ္မူပါေသးတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါလည္း ေရႊကိုယ္ေတာ္ဖ်ား ရုိးသား ေတာ္မူလွလို႔ က်ိတ္၍ ရယ္ပင္ ရယ္မိၾကပါေတာ့တယ္။ ဘဘဘုရား မိန္႔ေတာ္မူသည့္ ေရေျမြက စြမ္းသည့္ေနရာ စြမ္းစြမ္းတမံ ရွိပါလိမ့္ဦးမယ္။ သည္ေနရာမ်ိဳးမွာ မကၡရာ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးတို႔ စိတ္ေတာ္မ်ိဳးနဲ႔ လဲလို႔ရေကာင္းသည့္အရာ ျဖစ္ပါက ခဏေခတၱျဖစ္ေစ လဲလွယ္လို႔ ေပးလိုက္စမ္းခ်င္ပါဘိုလို႔ ေမာင္ေမာင္တုတ္ႏွင့္ ညည္းမိၾကပါေတာ့တယ္"
ေတာ္။      "ေမာင္ေမာင့္သခင္က ရိုးေတာ္မူရွာလြန္းတယ္။ ေၾသာ္ ... ေလာကီ အေတြ႕ အႀကံဳကလည္းနည္း၊ အရြယ္ေတာ္ကလည္း ငယ္ေတာ္မူရွာေသးသကိုး ေမာင္ေမာင္ရဲ႕" ထုိသို႔ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္သား ထုိင္၍ စကားေကာင္းေနၾကစဥ္ ပဟိုရ္ ႏွစ္ခ်က္တီးသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ၀န္ကေတာ္ႀကီးက။
"ေဟာ ... ႏွစ္ခ်က္တီးၿပီး။ ညဥ့္နက္လွပါၿပီေကာ၊ ကဲ ... ေမာင္ေမာင္ အိပ္ခန္းသို႔ ၀င္ေပ ေတာ့လ။ နံနက္ ျမတ္ေလးပန္းေတာ္ဆက္ရန္ အိမ္ေတာ္ျပန္ရမည့္ ကိစၥကလည္း ရွိေသး တယ္။
ေျပာလိုက္မွ ဒိုင္း၀န္းမင္းကလည္း ...

"အလို ... ဟုတ္ပါေလရဲ႕။ စကားေကာင္းေနလိုက္ၾကသည္မွာ ညဥ့္နက္လာသည္ကိုပင္ သတိမရၾကဘူး။ ကဲ ... ကဲ ေမာင္ေမာင္လည္း အိပ္ေပေတာ့။ ဘဘေတာ့ ဘုရားရွိခိုး ပရိတ္ ေမတၱာပို႔ၿပီး ပုတီးပါ စိပ္ရဦးမယ္ ရွိေသးတယ္"
ဆိုကာ ထုိင္ရာမွ ထ၍ အေညာင္းမ်ား ဆန္႔ၿပီး အိမ္ေရွ႕ဘုရားခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားသည္ႏွင့္ ၀န္ကေတာ္ႀကီးကလည္း ...
"ကဲ ... ကဲ ေမာင္ေမာင္ အိပ္ပါေခ်ေတာ့။ ေမဖုရားလည္း အိပ္ရာ၀င္၍ အႏွိပ္ခံရဦးမည္ ေမာင္ေမာင္"
ဆိုကာ အတြင္းေဆာင္သို႔ ၀င္သြားသျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ငယ္လည္း မိမိအတြက္ ျပင္ဆင္ ခင္းက်င္းထားေသာ စက္ေမြ႕ရာထက္သို႔ တစ္ကိုယ္တည္း ေလ်ာင္းစက္ကာ ကလီကမာ တီတီတာတာႏွင့္ ပီယ၀ါစာ ေျပာတတ္ရွာေသာ ခ်စ္မၿငီးသည့္ ခင္ခင္ႀကီး၏ ရူပါရုံကေလး ကိုသာ အႏုလံု ပဋိလံု ေတြးရင္း ေန႔ခင္းက ဖိႏွိပ္ႏွိမ္နင္းထားလိုက္ရေသာ စာဆိုတုိ႔ ၀ါသနာ အရ ေပၚေပါက္ထၾကြျပန္ေသာေၾကာင့္ စကားလံုးကေလးမ်ားသည္ တသီတတန္းႀကီး တားမႏိုင္ ဆီးမရ ႏိုးၾကြလာျပန္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး၌ လက္ေလွ်ာ့ အရႈံးေပးကာ အိပ္ ရာေဘးတြင္ ရွိေသာ ပုရပိုက္ႏွင့္ ကံ့ကူဆံကို ေကာက္၍ ေအာက္ပါ ေတးထပ္တစ္ပုဒ္ကို ေရးခ်လိုက္မိေလ၏။

"ကေလးလို ဘူတုန္းေဟ့လို႔၊ ျမဴၿပံဳးေနစဥ္၊ ယုက်ံဳးေပြ႕ခ်င္တယ္၊ ေငြ႕ေရႊရင္လႈံလို႔။ ႏုပါး  ေတာ္ ေမႊးအဆီကို၊ ေသြးနီေအာင္ နမ္းခ်င္ငဲ့ကိုယ့္။ ေရႊရင္လြမ္းျပည့္ တျပည္ကို မီ တမီအို တို႔။ သီကရီကုိယ္ မရုိ႕ပါႏွင့္၊ ညိဳတိုတို႔မ်က္ႏွာ။ ေသတတ္တာ အိုမဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္ဆုတ္ ဆုတ္ ဘာျပဳဆိုရွာ။ လိမ္ေကာ့လို႔ ရြံ႕မဲ့ဟာရယ္၊ တြန္႔တဲ့ကာ တယ္မရုန္းပါႏွင့္၊ စပယ္ကံုး လွေသာ္ေမာ္၊ ဘုန္းႏွင့္ေပ်ာ္ေပ်ာ္၊ ယေန႔ျဖင့္ အခ်က္ေပၚၿပီ၊ မရွက္ေတာ္မူႏွင့္ကြယ့္ေလး။"

စာဆိုတို႔ ၀ါသနာေၾကာင့္ လက္သရမ္းလိုက္ရေသာ္လည္း ရွက္ခမန္းလိလိ အဓိပၸာယ္ကို စိတ္၀ယ္ေတြး၍ ရြံ႕မိေတာ့သည္။ ၀ိပရိနာမ ေဖာက္ျပန္ထၾကြလ်က္ရွိေသာ မိမိ၏ အတြင္း သႏၱာန္ကိုလည္း မည္သို႔ ျဖစ္ေနသည္ဟု မိမိလွ်င္ ရိပ္စားမိသည္။ နွမအရင္းပင္ မဟုတ္ေစ ကာမူ သူ႔ချမာ ကေလးမွာ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း ေျခာက္ျပစ္ကင္းေသာ စိတ္ထားႏွင့္ ေမာင္ရင္း အစ္ကိုရင္းပမာ ခ်စ္ခင္ဆိုးႏြဲ႕ရွာသည္။ ငါကား တရားလက္လြတ္ စိတ္ညြတ္တုိင္း ျပစ္မွား ေနမိသည္ကို သိရွိသြားပါက မည္မွ်ရွိခ်ိမ့္မည္နည္းဟု ေရွးတိုးမေယာင္ေယာင္၊ ေရွာင္ဖယ္ ရမလိုလုိႏွင့္ စိတ္ကစားရင္း မ်က္ေတာင္စင္းၿပီး တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ သြားရွာေလသတည္း။

အလြန္တရာ သာယာလွေသာ ပန္းၿမိဳင္ ပန္းေတာ္ႀကီးကား ေမွ်ာ္၍မဆံုး၊ ၾကည့္၍မဆံုး၊ ေက်းငွက္သာရကာအေပါင္းတို႔ ၿခိမ့္ၿခိမ့္အုန္းအုန္း ဘာသာဘာ၀ ေမာင္မယ္ေခၚထူး ေပ်ာ္ျမဴးရႊင္ၿပံဳးလ်က္ ရွိေလ၏။
တသင္းသင္း တပ်ံ႕ပ်ံ႕ ရနံ႔လိႈင္ေသာ ပန္းခုိင္ ပန္းႏြယ္ ဆန္းတၾကယ္တို႔လည္း အသြယ္ သြယ္ အ၀၀ ဘယ္ညာလွည့္၍ ကျပသည့္ႏွယ္ အခုိင္အဖူး အထူးတလီ နီနီတခ်ိဳ႕ ညိဳညိဳ တျဖာ၊ ၀ါ၀ါတကိန္း၊ စိမ္းစိမ္းတေထြ၊ ေရႊေရႊတခန္း၊ မရမ္းတစ္ကြက္၊ သက္မတစ္မ်ိဳး၊ ပိုးစုန္းၾကဴတစ္ျဖာ၊ ၾကည္ျပာေရာင္တစ္နည္း၊ မည္းမည္းျဖဴျဖဴ၊ ေရႊတူ ေငြတူ မဥၨဴသက ပန္းမ်ားေတာ္၀င္၊ သဇင္ဂမုန္း၊ ေတာလံုးေတာင္းလံုးျပည့္ ရႈမဆံုး ၾကည့္မႏိုင္ အခ်င္းခ်င္း ဂုဏ္ၿပိဳင္လ်က္ ရွိၾကေပ၏။

ပင္ေျခစိပ္စိပ္ အရိပ္ေအးေအး စမ္းေရကေလး တသြင္သြင္ ၾကည္လင္သာယာလွေသာ ပန္းေတာႀကီးအလယ္ ပန္းေမြ႕ရာႀကီးက်ယ္က်ယ္တြင္ ေရာက္ရွိေနသူ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ ပန္း၀တ္လံုကို ၿခံဳရုံေထြး၍ ခ်စ္ေရးဖြဲ႕သီ ၿပံဳးႏြဲ႕ၾကည္ၿပီး ကိႏၷရီမယ္လ် ပန္းသူေယာင္မ ကေလးပမာ တီတီတာတာ ညင္းေလးႏြဲ႕၍ ေနရွာေသာ ခင္ခင္ႀကီးကေလးအား မိမိရင္ခြင္ ထက္တြင္ တင္းက်ပ္စြာ ပိုက္ဖက္၍ စိတ္ရွိလက္ရွိ ကလိကစား ခ်စ္ခင္အားျဖင့္ ေခ်ာ့ျမဴ က်ီစယ္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္လ်က္ ရွိေလ၏။

ႏြဲ႕ႏြဲ႕လ်လ်၊ ခါးက်ရင္ခ်ီ၊ ေရႊသႋကဲ့သို႔၊ တပီ့တပီ၊ ႏုေဂါရီရြယ္၊ မိန္းငယ္ ခင္ခင္ႀကီးမွာလည္း အစ္ကိုႀကီး၏ လည္တိုင္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ကိုင္တြဲမွီလ်က္ ပီယ၀ါစာ ခ်စ္သံသာႏွင့္ ပလီ ပလာ ဆိုးႏြဲ႕၍ ေနရွာေလ၏။

ေမာင္ေမာင္ငယ္ကား ခင္ခင္ႀကီးအား ကေလးလိုျမႇဴ၍ ကလူက်ီစယ္ အသြယ္သြယ္ ေခ်ာ့ ေမာ့ရင္း ခင္ခင္ႀကီးက ခ်စ္အားကိုးႏွင့္ ဆိုးတိုင္း ႏြဲ႕တိုင္း မူတိုင္း ခရာတိုင္း သာယာ ၾကည္ႏူး ပီတိပင္လယ္တြင္း၀ယ္ လက္ပစ္ကူး၍ ေနေလရာ တစ္ခါတစ္ခါ ေမာင္ေမာင္ငယ္ ရင္ခြင္တြင္ ႏြဲ႕မွီက်ီစယ္ေနရွာေသာ ခင္ခင္ႀကီးမွာ ပန္းေမြ႕ရာေပၚတြင္ ဟိုမွသည္မွ လွည့္ပတ္ေျပးလႊား ေျပးခုန္တမ္း ကစား၍ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ မရမက လုိက္ဖမ္းရသည္ မွာလည္း ေပ်ာ္၍မဆံုး ၿပံဳးၿပံဳးၾကည္ၾကည္ ရယ္ရယ္ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ပန္း၀တ္ယွက္သံုးေသာ လိပ္ျပာေမာင္ႏွံတို႔အလား၊ ပန္းေမြ႕ယာ ပနး္ျပဒဏ္မ်ား အလယ္တြင္ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ပန္းဖူး, ပန္းပြင့္တို႔ျဖင့္ ပစ္ေပါက္ကစားၾကရသည္လည္း တေမာ၊ ပန္းကိုင္း, ပန္းႏြယ္တို႔ အလယ္တြင္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ တူပုန္းၾကရင္း အပ်င္းေျဖသည့္အခါ ေျဖလ်က္ ကိႏၷရာ ကိႏၷရီေမာင္ႏွံတို႔ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ယံတြင္ ေတာင္ပံယွက္ႏြဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲက်င္း ဘိအလား၊ အခ်စ္၏ စည္းစိမ္ကို ခံစား၍မဆံုး တၿပံဳးၿပံဳး တရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ရွိၾကေလ၏။

အလြန္ျမင့္မားေသာ သစ္ကိုင္းႀကီးတစ္ကိုင္းမွ ပန္းႏြယ္ႀကီး ႏွစ္စမွာ ေအာက္သို႔ တြဲရရြဲ က်လ်က္ ေလထဲတြင္ ဘယ္ညာယိမ္းႏြဲ႕၍ ေနေလ၏။ အပြင့္အဖူး ေပါင္းစုံတို႔ျဖင့္ တင့္ထူး ေ၀ဆာလွေသာ ပန္းႏြယ္ႀကီး ႏွစ္စကို ေတြ႕ျမင္ရေသာ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ ပန္းႏြယ္ႀကီး တစ္စႏွင့္တစ္စကို အလယ္က ထံုးခ်ည္ၿပီး ဒန္းႏြယ္ႀကီးအျဖစ္ အသံုးျပဳကာ ႏြဲ႕ေႏွာင္း ေသးသြယ္ေသာ ခင္ခင္ႀကီး၏ ကုိယ္ကေလးကို ႏြယ္ဒန္းေပၚသို႔ ေပြ႕တင္ေပးၿပီး မိမိႏွင့္ အတူ ယွဥ္၍ ထုိင္ကာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ကေလး သီခ်င္းကေလး တၾကဴၾကဴႏွင့္ ဒန္းေပၚတြင္ ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္ျဖဴလ်က္ ရွိၾကျပန္ေလ၏။

တစ္ခါတစ္ခါ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ ဒန္းေပၚမွ ေအာက္သို႔ဆင္းလ်က္ ခင္ခင္ႀကီးတစ္ေယာက္ တည္း အသည္းေအးေလာက္ေအာင္ မၾကာခဏ ဒန္းလႊဲ၍ ေပးေနရွာေလ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ လည္း မိမိပါစီး၍ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ခင္ခင္ႀကီး တစ္ေယာက္တည္းကို ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးေလး ဒန္းလႊဲ၍ ေပးေနေလ၏။ ခင္ခင္ႀကီးကေလးမွာ မ်က္ႏွာကေလး တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ေပ်ာ္၍မဆံုး ႏိုင္ရွာေတာ့ၿပီ။ ခင္ခင္ႀကီး ေပ်ာ္သည္ကိုပင္ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရ ရွာလ်က္ ႏြယ္ဒန္းကေလးကို အဆက္မျပတ္ ပန္းဧယင္က်ဴးေပးၿပီး ကေလးငယ္ကို ေရးဆိုး ၍ ေခ်ာ့သည့္အလား ခ်စ္အားကိုးႏွင့္ ဆုိးခ်င္တုိင္း ဆုိးေစရန္ စီမံဖန္တီးထားရကား ခင္ခင္ ႀကီးမွာ ေမာင္ေမာင္ငယ္ လႊဲေပးသေလာက္ႏွင့္ မေက်ေအးေသးဘဲ။

"အစ္ကိုရဲ႕ ... ဟို ျမင့္ျမင့္ႀကီးေရာက္ေအာင္ လႊဲေပးပါဆိုေန၊ အစ္ကုိလႊဲတာက နိမ့္နိမ့္ ကေလးပဲ၊ ခင့္အသည္းထဲ ေအးသြားေအာင္ လႊဲေပးစမ္းပါ အစ္ကိုရဲ႕"
ကႏြဲ႕ကလ်အသံေလးႏွင့္ ပူဆာရွာျပန္လွ်င္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ဒန္းလႊဲေနေသာ ေမာင္ေမာင္ ငယ္လည္း ခ်စ္သူကေလး ခင္ခင္ႀကီး၏ အလိုကိုလိုက္ကာ မသိမသာ တုိး၍ လႊဲေပးေနေလ ၏။ သို႔ေသာ္ ခင္ခင္ႀကီးကား ဤမွ်ႏွင့္ မေကနပ္ေသးဘဲ။

"အုိ ... အစ္ကိုလည္း ျမင့္ျမင့္ႀကီးေရာက္ေအာင္ လႊဲေပးပါ အစ္ကိုရဲ႕။ ခင္က နိမ့္နိမ့္ကေလး မေနခ်င္ဘူး။ ျမင့္ျမင့္ႀကီးမွ ဟို ထိပ္ေခါင္ဖ်ားေရာက္ေအာင္ လႊဲေပးရမယ္"
ေျခကေလးဆတ္ကာ စိတ္တိုင္းမက်ဟန္ႏွင့္ ေျပာေနျပန္ေလ၏။
"အို ... ခင္ကလည္းကြယ္၊ သိပ္ျမင့္ျမင့္ႀကီး ေရာက္သြားလို႔ မေတာ္တဆ လိမ့္က်မွျဖင့္ အက်နာေရာ့မယ္။ ဒီအေနပဲ စီးပါေတာ့ ခင္ရဲ႕" ဟု ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာသည့္တိုင္ေအာင္ "အို ... ခင္ ၿမဲၿမဲ ကိုင္ထားမွာေပါ။ မက်ေစရပါဘူး အစ္ကိုရဲ႕၊ ခင့္အတြက္ မပူပါႏွင့္။ ၿမဲၿမဲႀကီး ကိုင္ ထားပါမယ္။ လႊဲသာလႊဲပါ အစ္ကိုရဲ႕" ဟု ထပ္မံ နားပူဆာေနျပန္သည္တြင္ ေမာင္ေမာင္ငယ္ မွာ မေနသာေတာ့ဘဲ "ကဲ ... ၿမဲၿမဲကိုင္ထားေနာ္ ခင္၊ အစ္ကို ျမင့္ျမင့္ႀကီးေရာက္ေအာင္ လႊဲ ေပးေတာ့မယ္" ဟု ဆိုကာ အားအင္စိုက္၍ လႊဲေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ခင္ခင္ႀကီး စီးေန ေသာ  ပန္းျဖင့္ၿပီးသည့္ ႏြယ္ဒန္းကေလးမွာ ေလထဲတြင္ ျမင့္ခနဲ ေျမာက္၍ သြားရကား ခင္ခင္ႀကီးမွာ အားရေက်နပ္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးျဖင့္ ပန္းႏြယ္ဒန္းကို ၿမဲၿမဲစြာကိုင္လ်က္ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္းပင္ ႏြယ္ဒန္းေဆာင္ၾကဥ္းရာသို႔ လိုက္ပါေနရွာေလ၏။

ေမာင္ေမာင္ငယ္ကား ဒန္းလႊဲေပးရင္းမွာပင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အထက္သို႔ ေျမာက္ၾကြသြား ေသာ ခင္ခင္ႀကီးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္လ်က္ ပီတိတသက္သက္ ျဖစ္ေနေလ၏။ ရွည္လ်ား ျမင့္မားေသာ ပန္းႏြယ္ဒန္းႀကီးေပၚတြင္ ေတာပန္း ေတာင္ပန္းေတြ အေ၀သားပန္ဆင္လ်က္ ၿပံဳးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ တခစ္ခစ္ ရယ္လိုက္သည့္ ခ်ိဳေအးေသာ ခင္ခင္ႀကီး၏ အသံကေလးကို ၾကားရသည္မွာ ပန္းေတာႀကီးအလယ္တြင္ ပန္းလိပ္ျပာမကေလး ျမဴးထူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနဘိသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ပုပၸါယန ပနး္ဂႏိုင္ႀကီးအတြင္း ပန္း၀တ္ရက္တို႔ျဖင့္ ေပ်ာ္ပြဲက်င္းပေနေသာ နတ္ကိႏၷရီကမေလးကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အခ်စ္ရည္ျဖင့္ ျပည့္၀ ေသာ အခ်စ္မ်က္လံုးထဲတြင္ ၾကည့္ရင္း, ၾကည့္ရင္းပင္ အဆင္ခြဲ၍ အနည္းနည္းလွလာ သကဲ့သို႔ အထင္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ႏြယ္ဒန္းကို အဆက္မျပတ္လႊဲကာ စိမ္းလဲ့လဲ့ စိုက္ၾကည့္ ေနမိရွာေလ၏။

ယင္းသို႔ လႊဲသူက လႊဲ၍ စီးသူက စီးလ်က္ရွိေနၾကစဥ္ ဒန္းကေလးမွာ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ လာၿပီး ဒန္းႏြယ္ခ်ည္ထားေသာ သစ္ကိုင္းႀကီးမွာလည္း အဆုပ္အဆုပ္ အခိုင္အခိုင္အပြင့္ ေတြ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႏွင့္ တအိအိ တညြတ္ညြတ္ႏွင့္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရကာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ဒန္ လႊဲလိုက္ေသာအခါမူကား ဒန္းႏြယ္တြင္ ပါသြားေသာ ခင္ခင္ႀကီးမွာ အဆိုပါ သစ္ကိုင္းႀကီး ေပၚတြင္ တင္ပါးလႊဲထိုင္လ်က္ က်န္ေနရစ္သည္ကို ေတြ႕ရကာ ေမာင္ေမာင္ငယ္ထံသို႔ကား ဒန္းႏြယ္ႀကီးသာလွ်င္ ျပန္လာေတာ့၏။ ေမာင္ေမာင္ငယ္လည္း ခင္ခင္ႀကီး သစ္ကိုင္းေပၚ တြင္ က်န္ရစ္သည္ကို ျမင္ရေသာအခါ အထိတ္တလန္႔ စိုးရိမ္ႀကီးစြာႏွင့္ ရင္ဘတ္စည္တီး ျဖစ္ေနၿပီးလွ်င္ "အို ... ခင္အႀကီးႏွယ္၊ ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ သစ္ကိုင္းေပၚ ထိုင္ေနရစ္သည္ တံုး။ အဆင္းရ ခက္ေတာ့မယ္။ မေတာ္လို႔ လိမ့္က်မွျဖင့္ ခက္ရခ်ရဲ႕" ဟု ေအာက္မွေန၍ ေျပာေသာ္လည္း ခင္ခင္ႀကီးမွာ ၿပံဳးစိစိ မ်က္ႏွာထားကေလးႏွင့္ အေရးမႀကီး လွသည္သ႑ာန္ မေထမဲ့ျမင္ ျပဳေနေသာေၾကာင့္ "အို ... ခင္အႀကီးႏွယ္၊ အေျပာရ ခက္ေလျခင္းေနာ္၊ အပင္ေပၚက ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္၍ ဆင္းမတံုးခင္ရဲ႕" ဟု ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေျပာသည္တြင္ ခင္ခင္ႀကီးမွာ ခပ္မႈန္မႈန္ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ "အို ... မဆင္း၀ံ့ပါဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ေတာ့မွ အစ္ကို လာေခၚပါလား။ ခင္ အခု ဒီသစ္ကိုင္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ ပန္းေတြကို အားရ ေအာင္ ခူးေနဦးမည္ အစ္ကိုရဲ႕" ဟု မေၾကာက္မရြံ႕ ေျပာလုိက္သည္တြင္ ေမာင္ေမာင္ငယ္ လည္း အသည္းတထိတ္ထိတ္ႏွင့္ စိတ္ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း စိတ္ေမာေနရွာေလ၏။

ခင္ခင္ႀကီးကား သစ္ကိုင္းဖ်ားကေလးသို႔ ေလွ်ာက္သြားျပန္ကာ အဆုပ္လိုက္, အခဲလိုက္ ျပြတ္သိပ္ထုိးပြင့္ေနၾကေသာ ပန္းမ်ားကို အားပါးတရ ဆြတ္ခူးေနကာ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ေအာက္မွ ေမာ့ေမာ့ ေစာင့္စားေနရရွာေသာ ေမာင္ေမာင္ငယ္ထံသို႔ အခ်ိဳ႕ေသာ ပန္းခက္ မ်ားကို ခ်ိဳးခ်ေပးလ်က္ရွိၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ၀မ္းသာအားရႏွင့္ သစ္ကိုင္းေပၚတြင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရွာေလ၏။ ေမာင္ေမာင္ငယ္ကား ခင္ခင္ႀကီး မေၾကာက္ မရြံ႕ လႈပ္ရွားတိုင္း ႏွလံုးေသြးေတြ လိႈင္းထေနရွာေလ၏။ "အို ... ခင္အႀကီး၊ မေတာ္တဆ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ႏွင့္ လိမ့္ျပဳက်ပါမယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေနစမ္းပါ၊ ေနစမ္းပါဘိ" ဟု ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ သတိေပးေနရေသာ္လည္း ခင္ခင္ႀကီးမွာ ျမဴးရႊင္ခုန္ေပါက္ၿမဲ ခုန္ေပါက္ေနရွာ ေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ ၾကံရာမရျဖစ္ေနေတာ့၏။

ထုိအခိုက္အတန္႔တြင္ ေကာင္းကင္တိမ္တိုက္ထဲမွ ပန္းယာဥ္ပ်ံ ရထားတစ္စီးသည္ ခင္ခင္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္တို႔ရွိရာ ပန္းေတာ ပန္းဂႏိုင္ႀကီးဆီသို႔ တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ား ပ်ံသန္းလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလ၏။
"ခင္ေရ ... ခင္ေရ၊ ေဟာဟိုအေပၚမွာ ေမာ့ၾကည့္စမ္း၊ သစ္ကိုင္းကိုလည္း ၿမဲၿမဲကိုင္ထား ေနာ္။ တိမ္တိုက္ထဲက ပန္းယာဥ္ပ်ံရထားႀကီးတစ္ခု ပ်ံလာေနတယ္ ခင္ရဲ႕"
တအံ့တၾသ ေျပာဆိုျပသေလရာ ခင္ခင္ႀကီးလည္း သစ္ကိုင္းကို ၿမဲၿမံစြာ ကိုင္ထားရာမွ ေကာင္းကင္သို႔ မ်က္ႏွာကေလး ေမာ့ၾကည့္လိုက္လ်က္ မိမိတို႔ဘက္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ လာေန ေသာ ပန္းယာဥ္ပ်ံႀကီးကို ျမင္ရသည္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးခုန္လိုက္ကာ ...

"အို ... ဟုတ္ပါရဲ႕ အစ္ကို။ အင္မတန္ လွပထူးဆန္းတဲ့ ပန္းယာဥ္ပ်ံ ရထားႀကီးပဲေနာ္။ အလို ... ေျပာရင္းဆိုရင္း ခင္တို႔ရွိရာကို တျဖည္းျဖည္း လာေနပါကလား အစ္ကိုရဲ႕။     ေေဟာ ... ေဟာ နီးလာၿပီ။ အို ... ပန္းယာဥ္ပ်ံ ရထားေပၚမွာ မင္းသားကေလးတစ္ပါး လည္း လွပါဘိနဲ႔ေနာ္။ ခင္တို႔ဆီကို သူ ဘာလို႔လာရွာတာပါလိမ့္"
မိမိျမင္ရသည့္ အျခင္းအရာမ်ားကို ေမာင္ေမာင္ငယ္ ၾကားေအာင္ တစ္ဆင့္ေျပာၾကား ေနရွာျပန္ေတာ့၏။

ေမာင္ေမာင္ငယ္ကား တေရြ႕ေရႊ႕ နီးကပ္လာေသာ ပန္းယာဥ္ပ်ံရထားႀကီးကို ေစ့ေစ့ ၾကည့္ေနရာက ပန္းယာဥ္ပ်ံရထားေပၚတြင္ မင္းသားတစ္ပါး ပါလာသည္ကို ေတြ႕ရေသာ အခါ ပိုမုိအံ့ၾသေနေလ၏။ သို႔ႏွင့္ ပန္းယာဥ္ပ်ံမွာ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာၿပီး ခင္ခင္ႀကီး ေနေသာ သစ္ကိုင္းဘက္သို႔ တစ္စတစ္စ သက္ေလွ်ာက်လာသည္ကို ေတြ႕ရၿပီးလွ်င္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ပန္းယာဥ္ပ်ံမွာ ခင္ခင္ႀကီးေနေသာ သစ္ကိုင္းေပၚတြင္ အသာအယာ ၿငိမ္သက္စြာ တင္ေနမွ ပန္းယာဥ္ပ်ံတြင္ စီးနင္းပါလာေသာ မင္းသားမွာ အျခားသူမဟုတ္ဘဲ မိမိအရွင္သခင္ သီေပါမင္းသားကေလးျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရသျဖင့္ အတိုင္ထက္အလြန္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖ္စမိကာ။

"အလိုေလး ... ေရႊကိုယ္ေတာ္ဖ်ားပါလား။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမွာ တျခားတစ္ပါးက မင္းသားမ်ား လုိ႔၊ ဤမွ် ထူးဆန္းေသာ ပန္းယာဥ္ပ်ံရထားႏွင့္ ေကာင္းကင္လမ္းမွ ၾကြျမန္းေတာ္မူႏိုင္ သည့္ ဘုန္းရွင္ ကံရွင္မွာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔၏ သခင္ျဖစ္မွန္း သိရလို၊ ၀မ္းေျမာက္လို႔ မဆံုး ႏိုင္ေအာင္ ရွိပါေတာ့သည္ဘုရား" ဟုဆိုကာ သစ္ပင္ေအာက္မွေန၍ ရွိခိုးဦခ်ေနရွာၿပီ။
"ခင္အႀကီးေရ ... သည္ကိုယ္ေတာ္က သစ္ကိုင္ႀကီးေပၚတြင္ တင္ပါးလႊဲထုိင္လ်က္ကာ သီေပါမင္းသားကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ေလ၏။

ပန္းယာဥ္ပ်ံရထားေပၚမွ သီေပါမင္းသားလည္း ေမာင္ေမာင္ငယ္ႏွင့္ ခင္ခင္ႀကီးတို႔အား တစ္လွည့္စီ ၿပံဳးရႊင္စြာ ၾကည့္ရႈေတာ္မူၿပီး တစ္ဖန္လည္း ခင္ခင္ႀကီးအား နီးနီးကပ္ကပ္ ရႈစား ေတာ္မူရာမွ ...
"သည္ကေလးမဟာ ေမာင္ေဖငယ္ႏွင့္ ဘာေတာ္သည္" လွမ္း၍ ေမးေတာ္မူလိုက္သည္ တြင္ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ခစာေနေသာ ေမာင္ေမာင္ငယ္က ...
"သည္ကေလးမဟာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး၏ ႏွမငယ္ ျဖစ္ပ ါေတာ့သည္။ ဒန္းစီးရင္းက သစ္ကိုင္း ေပၚ ေရာက္သြားပါေတာ့သည္ဘုရား" ဟု ေလွ်ာက္ထား၍ သီေပါမင္းသားကလည္း "အင္း ... အင္း" ဟု ေခါင္းညိတ္ကာ ခင္ခင္ႀကီးကို စိမ့္စိမ့္လဲ့လဲ့ ထပ္မံရႈစားေနေတာ္ျပန္ရာမွ ...
"ေမာင္ေဖငယ္ရဲ႕ ႏွမကေလးက အင္မတန္ လွပါဘိေတာ့တယ္။ ဟဲ့ ... ကေလးမ မင္းအမည္ ဘယ့္ႏွယ္ေခၚသတံုး"

ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေမးေတာ္မူလိုက္ရာ ခင္ခင္ႀကီးက ရုိေသစြာ ရွိခိုးလက္ယွက္လ်က္ "ဘုရာ့ ကၽြန္မ အမည္ ခင္ႀကီးလို႔ ေခၚပါတယ္ဘုရား"ဟု တိုးတိုးသာသာ ေလွ်ာက္တင္လိုက္လွ်င္ သီေပါမင္းသားက ယယယ
"အင္း ... အမည္ႏွင့္ ရုပ္ရည္ရူပကာ လိုက္ေလ်ာလွေပတယ္" ဟဲ့ ... ခင္ႀကီးရဲ႕၊ နင္ ကိုယ္ေတာ္ဖ်ားႏွင့္အတူ ပန္းယာဥ္ပ်ံ ရထားစီး၍ လိုက္ခဲ့မည္လား"
ေမးေတာ္မူလွ်င္ ခင္ခင္ႀကီးမွာ အင္မတန္ ထူးဆန္းလွပသည့္ တိမ္ယာဥ္ပ်ံပန္းရထားႏွင့္ စီးနင္းလိုက္ပါသြားခ်င္ဟန္ျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ငယ္ကို တစ္ဖန္ ေစာင့္ငဲ့ၾကည့္ျပန္ကာ ...
"အစ္ကို ထည့္လွ်င္ လိုက္ခ်င္ပါသည္ဘုရား" ျပန္၍ ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ သိေပါမင္းသား လည္း ေမာင္ေမာင္ငယ္ကို ေစာင္းငဲ့ ရႈစားေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ...

"ဘယ့္ႏွယ္ ေမာင္ေဖငယ္ရဲ႕၊ ခင္ႀကီးက ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္အတူ လုိက္ခ်င္ပါသည္တဲ့" မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ ႏွမငယ္ ခင္ခင္ႀကီးကို စိတ္လည္းမခ်၊ မထည့္လို ပါဟု ေျပာရမည္လည္း မ၀ံ့ရွာ။ ခင္ခင္ႀကီးကုိယ္တုိင္မွာလည္း ပန္းယာဥ္ပ်ံရထားႏွင့္ လိုက္ပါသြားခ်င္သည္ကို သတိရျပန္ေသာေၾကာင့္ ခင္ခင္ႀကီး၏ လိုအင္ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာ ရေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ရွိေနၿပီးလွ်င္ ထူးျခားေသာ ပန္းယာဥ္ပ်ံရထားကို စီးဖူးေစခ်င္ရွာေသာ ေစနာက အရင္းခံလ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ စိတ္မခ်တခ်ႏွင့္ပင္။
"ခင္အႀကီး လိုက္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ထည့္ရပါေတာ့မယ္ ဘုရား"
ေလွ်ာက္ထားလုိက္ရၿပီး ခင္ခင္ႀကီးသုိ႔လည္း ...

"ခင္ေရ ... ေရႊကိုယ္ေတာ္ဖ်ားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လိုက္သြားပါဘိ၊ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ႏွင့္ ေဆာ့၍ မမေနေလနဲ႔ေနာ္၊ မေတာ္တဆ အျမင့္က လိမ့္ျပဳက်ေနပါဦးမယ္"
လွမ္း၍ မွာထားရွာေဖ၏။ သီေပါမင္းသားလည္း ေမာင္ေမာင္ငယ္ကို ၿပံဳးရယ္ ရႈစားကာ ...
"မယ္မင္ ... ေမာင္မင္းႏွမက ကေလး ... ကေလးမ မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါကိုယ္ေတာ္ ျမတ္လည္း အပါသားနဲ႔ အလကား စိတ္ပူေနေတာ့တယ္"
ဆိုကာ ...
"ကိုင္း ... ခင္ႀကီး၊ လာဟဲ့၊ ငါနဲ႔ လိုက္ခဲ့ေပေတာ့"

ဆိုကာ ခင္ခင္ႀကီး၏ လက္ကေလးကို လွမ္းလင့္ၿပီး ပန္းယဥ္ပ်ံရထားေပၚသို႔ တင္ယူ ေခၚေဆာင္ကာ အဇဋာတိမ္တိုက္အထိ ပန္းယာဥ္ပ်ံရထား ယူေဆာင္သြားေလေတာ့၏။ ခင္ခင္ႀကီးလည္း ပန္းယာဥ္ပ်ံရထား တက္မွ ေမာင္ေမာင္ငယ္ရွိရာသို႔ လက္ကေလးတျပျပႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာလုိက္ပါသြားရွာေလရာ ေမာင္ေမာင္ ငယ္ကား ခ်စ္လွေသာ ႏွမကေလးအား စိတ္မခ်တခ်ႏွင့္ ေအာက္မွမ်က္စိတဆံုး ေမွ်ာ္ၾကည့္လ်က္ ရွိေလေတာ့၏။

ပန္းယာဥ္ပ်ံကေလးကား တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္သြားသည္တိုင္ေအာင္ ခင္ခင္ႀကီးမွာ လက္ကေလး တျပျပႏွင့္ ေတြ႕ရေလေသး၏။ သီေပါမင္းသားမွာလည္း မိမိႏွင့္အတူ ပါလာေသာ ခင္ခင္ႀကီး၏ ပခံုးကေလးကို ဖက္ကာယုယၾကင္နာစြာ ေခၚယူသြားရွာသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ ၀မ္းသာသလိုလို ၀မ္းနည္းသလိုလို ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ ေကာင္းကင္တြင္ ပ်ံ၀ဲေနေသာ ပန္းယာဥ္ပ်ံရထားကိုသာ စူးစိုက္ကာ မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနမိစဥ္ အေနာက္ဘက္ တိမ္ေတာင္ၾကားစီမွ ဂဠဳန္ငွက္ႀကီး တစ္ေကာင္သည္ ေတာင္ဟုန္ျပင္းစြာ ခတ္လ်က္ ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာၿပီး ေရွ႕ကသြားေနေသာ ပန္းယာဥ္ပ်ံရထားကေလးေနာက္သို႔ လ်င္ျမန္စြာလိုက္ေလ်ာရွိသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလ၏။ ေမာင္ေမာင္ငယ္ ၏ ရင္မွာကား တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာေလ၏။ ဘုရား ... ဘုရား ... ဟု ဘုရားကိုသာ အခါခါ တရင္း ေကာင္းကင္တြင္ ဘယ္ပံု စစ္ခင္းမည္ကို အသည္းတဖိုဖိုႏွင့္ ၾကည့္ေနရေတာ့၏။

ပန္းယာဥ္ပ်ံရထားကေလးမွာ ေနာက္မွ လိုက္လာေသာ ငွက္ဂဠဳန္၏ ရန္ကုိမခုခံႏိုင္သကဲ့သို႔ ရွိၿပီး ခင္ခင္ႀကီးလည္း ေၾကာက္အားႏွင့္ သီေပါမင္းသားကို တအားဖက္၍ ထားရွာ၏။ သီေပါမင္းကား ငွက္ရန္ကုိ စိုးရိမ္သည္ကတစ္ဖက္၊ ခင္ခင္ႀကီးကိုမေၾကာက္ရန္ အားေပးေနရသည္က တစ္တန္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးပူပန္ေသာက ေရာက္ေနရွာသည္ ေတြ႕ရေလ၏။

မာန္ဟုန္ၾကြၾကြ ေဒါမာန္ထလ်က္ အေတာင္ႀကီး တမမႏွင့္လုိက္လာေသာ ငွက္ဂဠဳန္ႀကီးမွာ ပန္းယာဥ္ပ်ံ အထြတ္ကို ေျချဖင့္ ကုတ္မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခၽြန္ထက္လွေသာ ႏႈတ္သီးႀကီးျဖင့္ သီေပါမင္းသားႏွင့္ ခင္ခင္ႀကီးတို႔အား ထုိးႏွစ္ကာ တစ္လွည့္စီ ညႇဥ္းဆဲေန ရာမွ ေနာက္ဆံုးတြင္ သနားစဖြယ္ အသြယ္သြယ္ ဟစ္ေအာ္ ငိုေၾကြးေနရွာေသာ ခင္ခင္ႀကီး အားႏႈတ္သီးျဖင့္ တအားေပါက္ကာ ပန္းယာဥ္ပ်ံထက္မွ ေျမျပင္သို႔ ပစ္ခ်လိုက္သည္တြင္ သီေပါမင္းသားလည္း မၾကည့္ရက္သကဲ့သုိ႔ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္ပိတ္ကာ တစ္ဖက္သို႔ လွည့္သြားရွာလ်က္ ဖက္ရြက္ေျခာက္ကေလး ေလထဲတြင္ လြင့္လာဘိသလား၊ ေကာင္းကင္တိမ္တုိက္ၾကားမွ တလိမ့္လိမ့္ ဟစ္ေအာ္ရင္းက်လာေသာ ခင္ခင္ႀကီးကို မင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ အသည္းထဲတြင္ ေအးခနဲ ျဖစ္သြား ၿပီး "အမယ္ေလး ... ခင္အႀကီးေသပါၿပီ" ဟု လန္႔ျဖန္႔ဟစ္ေအာ္ကာ မိမိေရွ႕ရွိ ေခ်ာက္ကမ္း ပါးႀကီးကိုပင္ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ ပူပင္ေသာေဇာႏွင့္ တစ္အား ခုန္ခ်လိုက္မိရကား ရင္ထဲ တြင္ ဟာခနဲျဖစ္၍ သြားရွာေတာ့၏။

ျဗဳန္းခနဲ စက္ေမြ႕ရာေပၚမွ လိမ့္က်သျဖင့္ အိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးလာသည္တြင္ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ အိပ္မက္အတြင္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မႈန္၀ါး၀ါးႏွင့္ မရွင္းမလင္း အကယ္ျဖစ္ပ်က္ ပူပန္ေနမိရွာေသး၏။ ထုိ႔ေနာက္မွ အိမ္ဦးခန္းဆီမွ ေၾကးစည္သံကေလး တစ္ခ်က္ၾကားၿပီး ဒိုင္း၀န္မင္းအသံျဖင့္ အမွ်အတန္း ေ၀ေနသည္ကို ေနာက္ထပ္ၾကားရမွ မိမိအနီးအပါးရွိ စက္ေမြ႕ရာႀကီးကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိကာ အိပ္ရာေပၚမွ အရွိန္ႏွင့္ လိမ့္က်လာေၾကာင္း သတိရလာၿပီး မၾကာေသးမီက အေရးတႀကီး ပူပင္ေသာက ျဖစ္ခဲ့ရသမွ် တို႔လည္း အကယ္မဟုတ္ဘဲ အိပ္မက္ထဲတြင္ ေတြ႕ႀကံဳျဖစ္ပ်က္ေနေၾကာင္း ရွင္းလင္းစြာ သိရရွာလ်က္ အသက္ရွဴေခ်ာင္ သြားေပေတာ့၏။

 တစ္ဖန္လည္း အိပ္မက္၏ အခင္းသြားကို စဥ္းစားမိေသာအခါ မိမိအတြက္ႏွင့္ ခင္ခင္ႀကီး အတြက္မွာ အားမရစရာ ေနာင္ေရး မေအးႏိုင္စရာျဖစ္မည့္ အတိတ္နိမိတ္မ်ားေပေလာဟု ေတြးေတာစိတ္ပူမိရွာေလ။ တိမ္တိုက္ထဲမွ ခင္ခင္ႀကီးေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ကာဟစ္ကာ က်လာရွာပံုကေလးကို တေရးေရးျမင္ၿပီး သနား၍ မၿပီးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရွာျပန္ ေလ၏။

ျပန္အိပ္ဦးမည္ဟု အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲလိုက္ေသာ္လည္း မ်က္လံုးမ်ား ေၾကာင္လ်က္ စိတ္ရ တက္ေပြ၍သာ ေနမိရွာေတာ့၏။ အေရွ႕ဘက္ကို ၾကည့္ျပန္ရာ လင္းေရာင္ျခည္မ်ား ထြန္း လာေနၿပီး ဒိုင္း၀န္မင္းႀကီးလည္း ဘုရားပုထိုး ရွိခိုး၍ပင္ ၿပီးစီးေနသည္ကို သိရေသာေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ ထ၍ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဘုရားရွိခိုး၊ ပရိတ္ရြတ္၊ ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေ၀ႏွင့္ အိပ္မက္ဆိုး ျဖစ္က ေျပေပ်ာက္ရာ ေျပေပ်ာက္ေၾကာင္း ဘုရားတြင္ ဆုေတာင္းေနမိရွာေလ၏။ ယင္းသို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းရင္းပင္ မုိးစင္စင္လင္းခဲ့လ်က္ အိမ္သားမ်ား လူစုံႏိုးၾကသည္တြင္ ေမာင္ေမာင္ငယ္လည္း ၀တ္လဲျပင္ဆင္၍ အျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့ရာ အိပ္ရာမွ ထစျဖစ္ေသာ ခင္ခင္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ရၿပီး။

"အလို ... အစ္ကို ေစာေစာစီးစီး အ၀တ္အစားမ်ား လဲထားလို႔၊ ဘယ္မ်ား ၾကြေတာ္မူမတံုး"
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးကေလး ဆီး၍ ေမးသည္တြင္ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ ညဥ့္က အိပ္မက္ကို ေတြး၍ ခပ္ေငးေငးကေလး ၾကည့္ေနမိေသာေၾကာင့္။
"ၾကည့္စမ္း ... အစ္ကို၊ ခင္ႀကီးေမးေနသည္ကို မၾကားဘူးထင္ပ"
ထပ္ေျပာလိုက္မွ သတိရၿပီး ...

"ေၾသာ္ ... ခင္အႀကီး ႏိုးလာမွကိုး။ အစ္ကို အိမ္ေတာ္သို႔ ျပန္ရေတာ့မယ္ ခင္ရဲ႕"
ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာထ၍ အ၀တ္လဲလွယ္ထားရတယ္"
ေျပာလိုက္လွ်င္ ခင္ခင္ႀကီးမွာ မ်က္ႏွာကေလး ညိႈးသြားရွာၿပီး ...
"အစ္ကိုကလည္း အၾကာႀကီး မလာဘဲေနၿပီး လာျပန္ေတာ့လဲ ခဏကေလး ေနတာပဲ"
ညည္းညည္းတြားတြား ေျပာရွာေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္ငယ္မွ ေက်ာသပ္၍ ေခ်ာ့ေမာ့ ကာ ...
"အစ္ကို ေနာက္တစ္ခါလာမွ ၾကာၾကာေနပါမည္ ခင္ရဲ႕။ ယခုတစ္ခါေတာ့ အိမ္ေတာ္ ျပန္စရာ ကိစၥက ရွိေသးလို႔ ခင္နဲ႔ ၾကာၾကာ မေနရတာဘဲကြယ္။ အစ္ကို ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ ပါမယ္"
ေျပာေနစဥ္ ၀န္ကေတာ္ႀကီး ထြက္လာၿပီး ...

"ေၾသာ္ ... ေမာင္ေမာင္ ျပန္ေတာ့မယ္လား" ဟု ဆိုကာ ျမတ္ေလးငုံမ်ား ထည့္ထားေသာ ကရမက္သား ေသတၱာကေလးကို နန္းခံုအား ယူေပးေစၿပီး ...
"ကိုင္း ... ေမာင္ေမာင္ ပန္းေတာ္မ်ား ေစာေစာစီးစီး ဆက္ေခ်ပါဘိ၊ ေနျမင့္လွ်င္ ရနံ႔ျပယ္ ေတာ့မယ္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕"
ဆိုသည္တြင္မွ ေမာင္ေမာင္ငယ္လည္း ပန္းငုံမ်ား ထည့္ထားသည့္ ကရမက္သားေသတၱာ ကေလးကို လွမ္းယူကာ ...
"ဒါျဖင့္ ေမာင္ သြားလိုက္ပါဦးမယ္ ေမဖုရား"
ဆိုကာ ၀န္ကေတာ္ႀကီးကို ဦးခ်ကန္ေတာ့သည္တြင္ ...

"အင္း ... ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ၊ အႏၱရာယ္ကင္း၍ ေဘးရွင္းပါေစေတာ္။ ဒါနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ ဘယ္ေတာ့ဆီေလာက္ ေမဖုရားတို႔ထံ လာဦးမယ္ ၾကံသတံုး။ အရင္ကလို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေပၚလာဘဲလည္း မေနနဲ႔ဦးေနာ္"
ဆိုသည္တြင္ ...
"သည္တစ္ခါ ေမာင္ ၾကာၾကာမေနပါဘူး ေမဖုရားရဲ႕၊ အမိန္႔ခံၿပီးမွ မၾကာမီ ေရာက္လာပါဦး မယ္၊ ခင္အႀကီးကလည္း အျမန္ျပန္လာဖုိ႔ မွာေနရွာပါတယ္ ေမဖုရားရဲ႕"
ဆို၍ ၀န္ကေတာ္ႀကီးအနီးမွ ခင္ခင္ႀကီးကို လက္ဆြဲ၍ ထလာၿပီး အိမ္ဦးခန္းတြင္ ပုတီးစိပ္ လ်က္ရွိေသာ ဒိုင္း၀န္မင္းထံ ၀င္ေရာက္ဦးခ်ကာ။

"ဘဘဘုရား ေမာင္ ျပန္ပါဦးမယ္" ဟု ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့သည္တြင္ ၀န္မင္းကလည္း "ေအး ... ေအး ဘုန္းႀကီးပ ါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ၊ အရာအထူး တုိးတက္ပါေစဗ်ား။ ဘဘ ဘုရားတို႔ထံကို မၾကာမၾကာ အမိန္႔ခံ၍ ျပန္ခဲ့ပါ ေမာင္ေမာင္ရယ္။ ကဲ ... ကဲ ေနျမင့္ေရာ့ မယ္ ၾကြေပေရာ့"
ဆိုသည္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ငယ္လည္း ...

"မွန္လွပါ" ေျပာကာ အိမ္ေရွ႕ ေလွကားသို႔ ဆင္းသက္လာၿပီး ေလွကားရင္းအထိ လိုက္ပို႔ ရွာေသာ ခင္ခင္ႀကီးကို ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ေက်ာလက္သပ္လ်က္ ...
"ကဲ ... ခင္ႀကီး အစ္ကို သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
၀မ္းနည္းသံႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္၍ ခင္ခင္ႀကီးကလည္း ...
"အစ္ကို ျမန္ျမန္ႀကီး ျပန္ခဲ့ပါေနာ္၊ ခင္ႀကီး ေမွ်ာ္ေနမယ္ အစ္ကိုရဲ႕"
ကႏြဲ႕ကလ် ႏႈတ္ဆက္မွာထားရွာေလရာ ...

"စိတ္ခ်ပါ ခင္ရယ္၊ အစ္ကို မလာဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး"
ေျပာလ်က္ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာလာခဲ့ရွာသည္တြင္ ခင္ခင္ႀကီးက ေလွကားကိုမွီရင္း လက္ျပ က်န္ရစ္ရွာသည္ကို ေမာင္ေမာင္ငယ္မွာ ေနာက္ဆံ တငင္ငင္ႏွင့္ သံေယာဇဥ္ အျမစ္ တြယ္၍ အခ်စ္နယ္က်ယ္သည္ထက္ က်ယ္ကာ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ပင္ လမ္းခ်ိဳး တစ္ခုတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရွာေလေတာ့သတည္း။

အခန္း (၂၅) ဆက္ရန္