ေတာ႔တိုး-ခ်န္

တိုမိုေက်ာင္းတြင္ ဒုတိယႏွစ္

ေက်ာင္း၀င္းထဲရွိ သစ္ပင္မ်ား အားလံုးေပၚတြင္ သစ္ရြက္စိမ္းမ်ား ေပၚထြက္လ်က္ ရွိေနေလၿပီ။ ပန္းခင္း မ်ားရွိ ပန္းပြင့္မ်ားမွာလည္း ပြင့္ေနၾကေလၿပီ။ ပန္းပြင့္မ်ားက "နင္တုိ႔ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား" ဟု တိုမို ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ေနၾကပံုရသည္။

ေရကူးကန္နံေဘးရွိ ကြန္ကရစ္ ေရကန္ငယ္ကေလးမ်ားထဲ၌ ေမြးျမဴထားေသာ ေရႊငါးကေလးမ်ား မွာလည္း ေပ်ာ္ျမဴးစြာျဖင့္ ေရကူးေနၾကေလၿပီ။
"ေႏြဦးရာသီ ေရာက္လာၿပီ"ဟု ေျပာစရာမလိုပါ။ အလံုးစုံေသာအရာမ်ားသည္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း၊ ဖ်တ္ဖ်တ္ လတ္လတ္၊ ေတာက္ေတာက္ပပ ရွိလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေႏြဦးရာသီေရာက္လာၿပီဆို သည္ကို မေျပာ ဘဲႏွင့္ သိႏိုင္ေလသည္။ ေႏြဦးရာသီကို လူတိုင္း သိၾကပါ၏။

တိုမုိဂါကူးအန္သို႔ အေမႏွင့္အတူ ေတာ့တိုး-ခ်န္ ပထမဆံုး စေရာက္သည့္ နံနက္ခင္းမွ ေရတြက္ လွ်င္ တစ္ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ေလၿပီ။ ထုိေန႔နံနက္က သူမသည္ ေက်ာင္းၿခံ၀င္း၀ရွိ အပင္ေပါက္ေန ေသာ တံခါးကို ၾကည့္၍ အ့ံၾသျခင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မီးရထားတြဲထဲ၌ ျပဳလုပ္ထားေသာ စာသင္ခန္း မ်ားကို ျမင္ရေသာ အခါ သူမသည္ စိတ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္မိသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး အိုဆာကူး ကိုဘာ ယာရွီသည္ သူမ၏ မိတ္ေဆြႀကီးျဖစ္လာၿပီဆိုသည္ကို အေသအခ်ာသိရွိေသာ အခါက သူမသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ လြန္း၍ ခုန္လိုက္ေပါက္လိုက္ ျပဳလုပ္မိသည္ကိုလ္း သူမ မေမ့ေပ။

ယခုအခါတြင္ ေတာ့တိုး-ခ်န္ႏွင့္ သူမ၏ အတန္းသားမ်ားသည္ ဒုတိယတန္းသို႔ တက္လာၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလၿပီ။ ပထမတန္းေက်ာင္းသူ အသစ္ကေလးမ်ားမွာလည္း ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိ လာၾကေလၿပီ။ သူတို႔တေတြသည္ ယမန္ႏွစ္က ေတာ့တိုး-ခ်န္ႏွင့္ သူမ၏ အတန္းသားမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည့္ နည္းလမ္း အတိုင္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ထူးဆန္းအံ့ၾသစြာျဖင့္ ၾကည့္ လ်က္ရွိေနၾကေလၿပီ။

လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္လံုးသည္ ေတာ့တိုး-ခ်န္အဖို႔ မွတ္သားဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ႏွစ္ပင္ ျဖစ္ေတာ့ သည္။ သူမသည္ နံနက္ခင္းတုိင္းကို အၿမဲတမ္းေစာင့္ေမွ်ာ္သမႈ ျပဳခဲ့၏။ သူမသည္ လမ္းေပၚက အဆိုေတာ္မ်ားကို အခု အခ်ိန္ထိ သေဘာက်ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမအေနျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္၌ ျဖစ္ပ်က္ ေနသည္မ်ားကို မ်ားစြာေလ့လာသိရွိထားခဲ့ေလၿပီ။ ေက်ာင္း၌ အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အေၾကာင္း ျပခ်က္ျဖင့္ ေက်ာင္းမွ ႏုတ္ပယ္ျခင္းခံခဲ့ရေသာ မိန္းကေလး ငယ္သည္ တိုမိုေက်ာင္း၏ တန္ဖိုးရွိ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေပၿပီ။

အခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသားသမီးမ်ားသည္ တိုမိုေက်ာင္း၏ ပညာသင္ၾကားပံု နည္းစနစ္အေပၚ မယံုၾကည္ သလိုလို ျဖစ္လာၾကသည္။ ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ အေမႏွင့္အေဖတုိ႔သည္ပင္လွ်င္ သူတို႔၏ လုပ္ရပ္ မွန္ရဲ႕ လားဟု စဥ္းစား ၾကသည့္အခ်ိန္မ်ား ရွိခဲ့သည္။ မစၥတာ ကိုဘာယာရွီ၏ ပညာ သင္ၾကား ပံုနည္း စနစ္အေပၚ သံသယ ရွိလာကာ အေပၚယံေၾကာကိုသာ ၾကည့္ၿပီး မႀကိဳက္ဟု ဆံုးျဖတ္ၾကေသာ အခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသား မိဘ မ်ားသည္ သူတို႔၏ကေလးမ်ားကို ေက်ာင္းေျပာင္းထားရန္ စီစဥ္ၾကေလသည္။

သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားအေနျဖင့္ တိုမိုေက်ာင္းမွ မခြဲခြာလိုၾကေပ။ သူတို႔ ငိုၾကသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေတာ့တုိး-ခ်န္၏ အတန္းမွ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ေက်ာင္းထြက္သြားျခင္း မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ လည္း သူတို႔ထက္ အတန္းႀကီးေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွာမူ အျခားေက်ာင္းသို႔ မေျပာင္း လိုေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီး၏ ေက်ာကုန္းကို အတင္းတြယ္ဖက္ထားသည္။ သူ၏မ်က္ႏွာမွာလည္း မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ေပက်ံ ေနေတာ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း ငိုထားသျဖင့္ နီရဲလ်က္ ရွိသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ထုိေက်ာင္းသားသည္ သူ၏မိဘမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္ပါသြားရာေလရာ သူသည္ ေက်ာင္းကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ခဏခဏ လက္ေ၀ွ႕ ယမ္းျပသြားရွာေလသည္။

ဤကဲ့သို႔ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ အျဖစ္မ်ားသည္ ခဏခဏ မေပၚေပါက္ခဲ့ေပ။ ေတာ့တိုး-ခ်န္ သည္ ယခု အခါ ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသူ  ျဖစ္လာခဲ့ေလၿပီ။ သူမသည္ အံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ား၊ ရႊင္ျမဴး ဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ မွတ္သား ဖြယ္ရာမ်ားကို ေန႔စဥ္ ေတြ႕ရွိရန္ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။
ယခု အခါ၌ ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္သည္ သူမ၏ ေက်ာကုန္းႏွင့္ပါ ထိေတြ႕မႈ မ်ားလာ ေသာေၾကာင့္ ပို၍ယဥ္ပါးလာေလၿပီ ျဖစ္သည္။

ငန္းတို႔၏ ေရကန္

ဟီဘီရာဇာတ္ရုံတြင္ တင္ဆက္လ်က္ရွိေသာ 'ငန္းတို႔၏ ေရကန္' ဘဲကေလးကပြဲကို ေတာ့တိုး-ခ်န္ သည္ ၾကည့္ခြင့္ရသည္။ အေဖက တေယာ ထုိးသည္။ ဘဲကေလး သူမ်ားမွာလည္း အလြန္ေတာ္ သူမ်ား ျဖစ္သည္။ သူမအေနျဖင့္ ဘဲေလးအကကို ယခုမွ ပထဦးဆံုးအႀကိမ္ ၾကည့္ဖူးျခင္း ျဖစ္ သည္။

ငန္းတုိ႔၏ဘုရင္မအျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္သူသည္ ေသးငယ္ၿပီး အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ေနသည့္ သရဖူကို ေဆာင္းထားသည္။ ေလထဲ၌ ခုန္ပ့်ေနသည္မွာ တကယ့္ငန္းႏွင့္ တူသည္။ မင္းသားသည္ ငန္းဘုရင္မႏွင့္ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္လ်က္ ရွိသည္။ အျခားငန္းမ်ားကို တျခားသို႔ သြားေစၿပီးေနာက္ သူတို႔ ႏွစ္ဦးသားသည္ ညက္ေညာစြာျဖင့္ ကခုန္ၾကေလသည္။

ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ေတးဂီတသံမ်ားကိုလည္း အလြန္ႏွစ္သက္မိသည္။ သူမ အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္ အခါတြင္လည္း ျပန္မစဥ္းစားမိဘဲ မေနႏိုင္ေခ်။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလွ်င္ႏိုးခ်င္း သူမသည္ ဆံပင္ကို မၿဖီးႏိုင္ေသးဘဲ အေမရွိရာ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔ သြား၍ "ကၽြန္မ သူလွ်ိဳတစ္ေယာက္ လည္း မျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ လမ္းေပၚက အတီးအမႈတ္သမားလည္း မလုပ္ေတာ့ဘူး။ မီးရထား လက္မွတ္ေရာင္းသမားလည္း မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မေလဲ ဘဲေလးကေခ်သည္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး 'ငန္းတို႔ရဲ႕ ေရကန္'မွာ ၀င္က ေတာ့မယ္"ဟု ေျပာလိုက္သည္။
"အိုး ..."
အေမသည္ ထုိမွ်သာ အသံျပဳလုိက္သည္။ သူမသည္ အံ့ၾသျခင္းျဖစ္ဟန္မတူ။

ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ဘဲေလးအကကို ယခုမွပထမဆံုးအႀကိမ္ ၾကည့္ဖူးျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ထံမွ ဘဲေလးအကကို လွပစြာကႏိုင္ေသာ အေမရိကန္ဘဲေလး ကေခ်သည္ အိုင္ဆာ ဒိုးရာဒန္းကင္ အေၾကာင္းကိုမူ ၾကားဖူးထားေလၿပီ။ အိုင္ဆာဒိုးရာဒန္းကင္သည္ မစၥတာ ကိုဘာယာရွီ ကဲ့သို႔ပင္ ဒါးလ္ခရိုဇီ၏ အႏုပညာလႊမ္းမုိးျခင္းကို ခံရသူ ျဖစ္သည္။ ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ အုိင္ဆာ ဒိုးရာဒန္းကင္၏ အဆိုအကကို မျမင္ဖူးေသာ္လည္း သူမႏွင့္ သိကၽြမ္းေနသည္ဟု သူမ၏ စိတ္၀ယ္ ထင္မွတ္ေနမိသည္။

တုိမိုေက်ာင္းတြင္ ယိမ္းအကကို လာေရာက္သင္ျပေပးေသာ ဆရာသည္ မစၥတာကိုဘာယာရွီ၏ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ေက်ာင္းအနီး၌ အကသင္တန္းဖြင့္ထားသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၌ သူ၏ သင္တန္းတြင္ အကသင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားႏိုင္ရန္ အေမသည္ ေတာ့တိုး-ခ်န္အတြက္ စီစဥ္ေပးသည္။ အေမသည္ ေတာ့တုိး-ခ်န္ကို ဟိုဟာလုပ္၊ ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ဟု ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ေတာ့တိုး-ခ်န္က တစ္စုံတစ္ရာလုပ္ခ်င္ပါသည္ဟု ေျပာ လာလွ်င္ သူမသည္ လိုက္ေလ်ာေလ့ ရွိသည္။ သူမသည္ သမီးျဖစ္သူကို ေမးခြန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေမးေလ့ မရွိဘဲ လုိအပ္ေသာ အစီအစဥ္မ်ားကိုသာ ျပဳလုပ္ ေပးသည္။

ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ 'ငန္းတုိ႔၏ ေရကန္'တြင္ ပါ၀င္ကျပႏိုင္ရန္ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ အက သင္တန္း၌ သင္ခန္းစာမ်ားကို စတင္ သင္ၾကားသည္။ ဆရာ၌ သူ၏ကိုယ္ပိုင္သင္ၾကားနည္း ရွိသည္။ တိုမိုေက်ာင္း၌ သူတို႔ သင္ၾကားရေသာ ယိမ္းအကအျပင္ ဆရာသည္ သူ၏တပည့္မ်ားကို စႏၵရားတီး၍ လည္းေကာင္း၊ ဓာတ္ျပား ဖြင့္ျပ၍လည္းေကာင္း၊ စာပိုဒ္ငယ္မ်ားကို ရြက္ျပ၍ လည္းေကာင္း သင္ၾကားေပသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ့တိုး-ခ်န္ ၏ ရင္ထဲ၀ယ္ အေရာင္တလဲ့လဲ့ ေတာက္ပေနေသာ သရဖူကို ေဆာင္းထားသည့္ ငန္းသာ ရွိသည္။ ဆရာ၏ သင္နည္းမ်ားကို သူမ စိတ္မ၀င္စားေပ။

တစ္ေန႔တြင္ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ စိတ္အားတင္း၍ ဆရာ့ထံသြားသည္။ ဆရာ၏ဆံပင္မ်ားမွာ ရွည္ ၿပီး ေကာက္ေကြး ေနသည္။ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔တန္း၍ ငန္းအေတာင္ ပံမ်ား ခတ္သလို ျပဳလုပ္လိုက္သည္။

"ကၽြန္မတုိ႔ဒီလို မလုပ္ၾကဘူးလား" ဟု ေမးလိုက္သည္။
ဆရာသည္ ရုပ္ေခ်ာသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ႀကီး၍ လံုးဝိုင္းသည္။ သူ႕တြင္ ေကာက္ေသာ ႏွာေခါင္းရွိသည္။

ဒီမွာ ငါ႕တို႕ အဲဒါမ်ဳိး မသင္ဘူး

ဆရာ ကေျပာလိုက္သည္၊
ထို႔ေၾကာင္ ့ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ဆရာ၏သင္တန္းသို႔ ဆက္မတက္ေတာ့ေခ်.
ေနာင္ႏွစ္အတန္ၾကာေသာအခါ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ သိရွိလာခဲ့သည္မွာ ထုိဆရာ၏အမည္မွာ ဘာကူးအစ္ရွီ ျဖစ္ၿပီး သူသည္ ဂ်ပန္ျပည္၌ ဘဲေလးအကဆန္းတစ္မ်ိဳးကို တီထြင္ခဲ့သူျဖစ္သည္ သာမက ထိုေဒသကိုပင္ 'ဂ်ီယူဂါ အုိကာ' (လြတ္လပ္ေသာေတာင္ကုန္း)ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္ ဆိုသည့္ အခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

လယ္သမား ေက်ာင္းဆရာ ဆက္ရန္
.

(ေတာတိုး-ခ်န္ ကို ခ်စ္သူမ်ား ခင္ဗ်ား က်ေနာ္ စာအုပ္အႀကီး အတြက္ဆို အပိုရုိက္ထားၿပီး သမီးမ်ား မအားတဲ႔ ေန႔အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၿပီးသားပါ..၊ အခု ေတာတိုး-ခ်န္ လို စာအုပ္ အပါးမ်ဳိး နဲ႔ ပန္းသတင္း လိုမ်ဳိးဆိုရင္ ေတာ႔ တေန႔စာတေန႔ ရုိက္ပါတယ္..ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ ဒီေန႔ သမီးမ်ား မအားတဲ႔ အတြက္ နဲနဲဘဲ တင္ႏိုင္ပါတယ္..ခြင္႔လႊတ္ၾကပါ..)

.