အခန္း(၃)
စူဇီသည္ သူ႕ကိုယ္သူ ထိန္းသိမ္းၿပီး မည္သူႏွင့္မွ အဆက္အဆံမလုပ္ၾကာင္း တစ္ဘက္မွာ ဘင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္ျခင္းသည္ ထုိအခ်ိန္ထိ အမွန္ကို ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သို႕ေသာ္လည္း ထုိ႕ေနာက္ အနည္းငယ္ၾကာလာေတာ့ စူဇီေဖာက္လာသည္။
တစ္ညဦးတြင္ ဘားခန္းထဲမွာ စူဇီထုိင္ေနတုန္း သေဘၤာသား တစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။ လြန္ခ့ဲသည့္ ရွစ္လေလာက္က စူဇီ၏ ေဖာက္သည္ ေဟာင္းျဖစ္သည္။ ယခုတစ္ဖန္ သူတုိ႕သေဘၤာ ေဟာင္ေကာင္သို႕ ျပန္အ၀င္တြင္ စူဇီကို လာေတြ႕ျခင္းျဖစ္သည္။
စူဇီသည္ ဘင္းႏွင့္ ေန႕လယ္စာ အတူစားၾကသည့္အခ်ိန္မွစၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ထိန္းသိမ္း ခ့ဲသည္မွာ မွန္ပါသည္။ ညဦးပိုင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ သူအားေနသည္။ အားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္း လာၿပီး ေထြရာ ေလးပါး ေျပာေနတတ္သည္လည္း ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘားခန္းထဲသြားၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ အတူ ထုိင္ကာ စကားေျပာ ေနတတ္သည္။
ထုိအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ေယာက္က ခ်ဥ္းကပ္လာပါက အခ်ိဳသာဆံုး စကားျဖင့္ မွန္မွန္ ျငင္းပယ္ေလ့ရွိသည္။
ယခု သေဘၤာသားကေတာ့ ေဖာက္သည္ေဟာင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စူဇီက လက္ခံလုိက္သည္။
စူဇီည္ သူ႕သားကေလး၏ေနာင္ေရးအတြက္လည္း အၿမဲေတြးေနသူျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလး၏ ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရေအာင္ ရတုန္းရခုိက္တြင္ ေငြရွာမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ လုိက္သည္။
တစ္ခါ ၿခံခုန္ဖူးေသာ ႏြားသည္ ဆက္ကာဆက္ကာ ၿခံခုန္သည္ ဆုိသည့္အတုိင္း ထုိအခ်ိန္မွ စၿပီး စူဇီလည္း မၾကာခဏ ၿခံခုန္ေလေတာ့သည္။
သည္လုိမလုပ္သင့္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာဖူးသည္။ ထုိအခါတြင္ စူဇီသည္ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္
"ရွင္နဲ႕ ဘာဆုိင္သလဲ… ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ပါ" ဟူေသာ စကားမ်ိဳးျဖင့္ ျပန္ပက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႕စကား လြန္သြားေၾကာင္း သိကာ ေတာင္းပန္သည္။
သူေလးစားသည့္အတြဲကို ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာေဖာက္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သစၥာေဖာက္ ဖုိ႕ပင္အိမ္မက္ မမက္ဖူးေၾကာင္း၊ ဘင္းကိုေတာ့ နည္းနည္းကေလးမွ သူေလးစားလုိ႕မရေၾကာင္း၊ ဘင္းမွာ ရင့္က်က္သည့္ စိတ္ထား ရွိသည္ဟု မထင္ေၾကာင္းမ်ား စူဇီက ရွင္းျပသည္။
"မင္းမွားတာေပါ့ကြာ….. ဘင္းဟာ စစ္ႀကီးအတြင္းက အင္မတန္ေျပာင္ေျမာက္တ့ဲ သူရဲေကာင္း၊ သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ကိုလည္း ရခ့ဲတယ္"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပသည္။
သို႕ေသာ္လည္း စူဇီက လက္မခံပါ။ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးမားသေလာက္ သေဘာထားေသး ေၾကာင္း၊ စိတ္ႏွလံုးထား မေကာင္းလွေၾကာင္းသာ တြင္တြင္ေျပာသည္။
"သူဟာ အင္မတန္စိတ္ေကာင္းရွိတယ္လုိ႕ ကိုယ္ထင္တယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ… သူ႕ပိုက္ဆံယူၿပီး သူ႕ကုိ ဟန္ေဆာင္ျပ ေနတာကေတာ့ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႕ မေကာင္းတ့ဲ အျပဳအမူပဲ၊ သူ႕ကို မင္းလိမ္ေနတာပဲ"
"ဟုတ္တယ္ လိမ္ေနတာ"
"ဒီလုိဆုိရင္ မင္းကိုယ္မင္း ျပန္မရွက္ဘူးလား"
"မရွက္ေပါင္…."
ေနာက္တစ္ပတ္အၾကာတြင္ ျပႆနာေပၚေပါက္ေလေတာ့သည္။ ထံုးစံအတုိင္း ျပႆနာထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာေထြးပါရျပန္သည္။
တစ္ည ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္တြင္ ကမန္ေတာ္ အိပ္ရာထဲ၀င္ရံုရွိေသးသည္။ ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း တံခါးေခါက္သံ ၾကားရသည။ အမူးသမား တစ္ေယာက္ေယာက္ အခန္းတံခါးမွားေခါက္ သည္ဟု ထင္သည္။
"ဘယ္သူလည္း" ဟု ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေအာ္သည္။
"ဘင္း….."
သူသည္ ထုိမွ်ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကိုပင္ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ အခန္းတြင္းသို႕ တန္း၀င္လာသည္။ ခုတင္ေျခရင္းမွာရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မုိးၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္လာစဥ္ကေလာက္ အရက္မူးမေနသည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႕သာ္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာ တင္းမာေနသည္။ ရန္ူကိုေတြ႕ ၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ပစ္မိန္႕ေပးေတာ့မည္႔ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ ၏မ်က္ႏွာ အမူအရာျဖစ္ေနသည္။
"ကိုယ့္လူအ၀တ္လဲစမ္း…. က်ဳပ္တုိ႕ အလုပ္တစ္ခု လုပ္စရာရွိတယ္"ဟု သူကေျပာသည္။
"ဘာျဖစ္လာရျပန္တာလဲ……ဘင္း"
"ဟုိမိန္းမကေပါ့…. သေဘၤာသားတစ္ေကာင္နဲ႕ အိပ္ေနတယ္"
"ဘုရားေရ... အဲဒါကုိ ခင္ဗ်ားက ဘာသြားလုပ္ဦးမလုိ႔လဲ"
"ဒီေကာင္မကုိ အမိဖမ္းရမယ္"
"ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား ဒီလုိလုပ္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္..."
"လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔ ကုိယ့္လူရာ... အ၀တ္ျမန္ျမန္လဲ...ခင္ဗ်ား အ၀တ္လဲေနရင္း စကားေျပာမယ္"
ကၽြန္ေတာ္ အ၀တ္ထလဲပါသည္။ အခ်ိန္ဆဲြသည့္အေနျဖင့္လည္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း လုပ္ေနမိသည္။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ဘင္းက ဇာတ္လမ္းကုိ ႐ွင္းျပသည္။
သူ႔ေလေအးစက္မ်ား၀ယ္ေနက် ေဖာက္သည္တ႐ုတ္သူေဌးတစ္ေယာက္ ယေန႔ ညစာစားပဲြတစ္ခု တည္ခင္းသည္။ ေယာက္်ားမ်ား ခ်ည္းတက္ရေသာ ညစာစားပဲြျဖစ္သည္။ ထုိပဲြတြင္ စားပဲြထုိး တ႐ုတ္မကေလး တစ္ေယာက္ ေတြ႕သည္။ တ႐ုတ္မ ကုိျမင္ရေတာ့ စူဇီကုိ သူသတိရလာသည္။ အရက္ ကလည္း ၀င္ထားၿပီမုိ႔ သူ ဘယ္လုိမွ မထိန္းသိမ္း ႏုိင္ေတာ့။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ညစာစားပဲြၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း နမ္ေကာက္ဟုိတယ္သုိ႔ သူကုိယ္တုိင္ ကားေမာင္း လာသည္။ ဘားခန္းထဲသုိ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္၀င္သြားသည္။ စူဇီကုိ ႐ွာမေတြ႕။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ေမးၾကည့္သည္။ အမ်ိဳးသမီးက သူမသိေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။ ထုိအမ်ိဳးသမီး သည္ စူဇီ၏ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အျခားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ သူ သြားေမးျပန္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ တင္ ဘယ္ညာယမ္းၿပီး ေလွ်ာက္တတ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္။ ထုိအမ်ိဳးသမီးက အေမရိကန္ သေဘၤာသား တစ္ေယာက္ႏွင့္ စူဇီအေပၚထပ္ တက္သြားေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
"အင္း... အဲဒါ ဘက္တီေလာင္းျဖစ္ဖုိ႔ ေသခ်ာတယ္၊ သူက စူဇီႏွင့္ မ်က္ႏွာေၾကာတည့္တာ မဟုတ္ဘူးေလ"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာသည္။
"ကဲ... ကုိယ့္လူ ေနရာက မေ႐ႊ႕ႏုိင္ဘူးလား"
"ဘင္း... သူမ်ားအခန္းကုိသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဖြင့္ခုိင္းလုိ႔မျဖစ္ဘူး"
"ဘာေၾကာင့္မျဖစ္ရမွာလဲ..."
"ဘာေၾကာင့္ရမလဲဗ်ာ...အားလံုး ႐ႈပ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ့"ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေဖ်ာင္းဖ်သည္။
"႐ႈပ္ကုန္မွာကုိ က်ဳပ္ကိစၥ ထားလုိက္စမ္းပါ၊ ကဲ...အ၀တ္လဲ"
"ဘင္း...ဒီကိစၥထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္၀င္ပါစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မ႐ိွဘူး"
"ေကာင္းၿပီ... ေမာင္ရင့္မွာ သတၱိမ႐ွိရင္ က်ဳပ္အလုပ္ က်ဳပ္လုပ္မယ္"
ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ ေဒါသတတႀကီး အျပင္သုိ႔ လွည့္ထြက္သြားသည္။ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲသုိ႔ အေတာင္း၀င္လာသည္။ စိတ္မသက္မသာျဖင့္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ေနသည္။ စူဇီ ဘယ္အခန္းမွာ ႐ွိသလဲဟု ဘင္းက သူ႕ကုိ စစ္ေဆးေၾကာင္း၊ သည္အထပ္တြင္ စူဇီမ႐ွိေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ေသာအခါ ေအာက္ထပ္သုိ႔ ဆင္းသြားေၾကာင္း၊ ဘင္း၏ အေျခအေနသည္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏုိင္သည့္အေျခအေန ေရာက္ေနေၾကာင္း၊ စူဇီကုိ သူေတြ႕ သြားပါက ဘာေတြျဖစ္လာမည္ကုိ စဥ္းပင္ မစဥ္းစား ရဲေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကင့္ ဘင္းကုိ ထိန္းေပးေစလုိ ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေတာင္းပန္ ေနသည္။
အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေဆာင္႐ြက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ သေဘာတူ လုိက္သည္။ အေတာင္းႏွင့္ အတူလုိက္ထြက္သြားသည္။ ေအာက္ထပ္ အခန္းေစာင့္၏ စားပဲြမွ ျပန္ထြက္ လာေသာ ဘင္းကုိ ေတြ႕ရသည္။
"အား... ဒါ လုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္သြားၿပီ မဟုတ္လား"
ဘင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျဖတ္ၿပီး ေလွကားဆီသုိ႔ သုတ္သုတ္ႀကီးေလွ်ာက္သြားသည္။
"ဒီေကာင္မ ဒီအထပ္မွာ မ႐ွိဘူး၊ ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္" ဟုလည္း ဆက္ေျပာသြားသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ နားေထာင္ဦး ဘင္း... ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊ သူ႔အခန္း နံပါတ္ကုိ ေတြ႕ေအာင္႐ွာႏုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဖုန္းနဲ႔ စကားလွမ္းေျပာႏုိင္တာပဲ၊ ခင္ဗ်ားအသံကုိ ၾကားလုိက္ ရရင္ သူသိပ္ကုိ တုန္လႈပ္သြားမွာပါဗ်ာ"
သူယံုၾကည္လာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေျပာပါသည္။
"သူ႕ကုိ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ စကားေျပာဖုိ႔ က်ဳပ္စိတ္ကူးမထားဘူး"
ေအာက္ထပ္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ အခန္းေစာင့္၏ စားပဲြသုိ႔ သူတန္းေလွ်ာက္ သြားသည္။
"စူဇီေ၀ါင္း ဘယ္အခန္းထဲမွာ ႐ွိသလဲ"
"အား..."
"ငါေျပာတာကုိ မင္းၾကားတယ္... စူဇီေ၀ါင္း"
အခန္းေစာင့္က ေခါင္းကုိ ခါရမ္းေနသည္။ သူသည္ အေမရိကန္႐ုပ္႐ွင္မင္းသား မင္းသမီး ႐ုပ္ပံုမ်ား ပါေသာ တ႐ုတ္ ႐ုပ္႐ွင္မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ကုိ ဖတ္ေနသည္။ သည္အထပ္သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ ဖူးပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။
"ဒီအထပ္မွာ မ႐ွိဘူး"
သူက မ်က္လံုးလဲႊလုိက္သည္။ ညာေျပာေနေၾကာင္းလည္း သိသာလွသည္။
ဘင္းက တစ္စံုတစ္ရာ ထပ္ေျပာေတာ့မည္အျပဳတြင္ စႀကၤ ံတံခါးတစ္ခ်ပ္ပြင့္သြားသည္။ ထုိတံခါးေပါက္မွ ဂ်င္နီ ထြက္လာသည္။ သူ႔ေနာက္က အေမရိကန္ေရတပ္သားတစ္ေယာက္ ပါလာသည္။ ေရတပ္သားက သူ႔ဦးေခါင္းေပၚမွ ဦးထုပ္ကုိ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ျပင္ေဆာင္းရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကုိ ေခါက္ေနသည္။
"ေဟး ... ဟန္႔ခ္" ဟုလည္း အတြင္းသုိ႕ ေအာ္ေခၚသည္။
"ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲ...ဟန္႔ခ္ အလုပ္မ်ားေနတယ္"
အခန္းထဲမွ အမ်ိဳးသမီးအသံ ထြက္လာသည္။
"ေဟး ... ဖီဖီလား...တုိ႔ ထမင္းသြားစားေတာ့မလုိ႔... ဟန္႔ခ္ကုိ ေျပာျပလုိက္"
"ဂ်ိဳးလား... "
အခန္းထဲမွ ဟန္႔ခ္၏အသံ ထြက္လာသည္။
"ဟုတ္တယ္...အခုေျပာတာ ဟန္႔ခ္လား"
"ေအး...မင္းတုိ႔ဘယ္မွာ သြားစားမွာလဲ"
အခန္းတြင္းမွ အသံ။
ဂ်င္နီက သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကုိ တံခါးနားကပ္ၿပီး ေျပာသည္။
"ေဟး... ဖီဖီ ဂ်ိဳးကုိ ဂါဗစ္တရီေခၚသြားမယ္၊ ဟန္႔ခ္ကုိေခၚၿပီး မင္း လုိက္ခဲ့မလား"
"ေခၚခဲ့မယ္... ေခၚခဲ့မယ္ ...သူ႕ေၾကာင့္ ကုိယ္ တအားဗုိက္ဆာေနၿပီ"
"တုိ႔သြားၿပီေဟ့..."
ဂ်ိဳးက ေခါင္းေပၚမွ သူ႕ဦးထုပ္ကုိ ျပင္ေဆာင္းသည္။ ဂ်င္နီက သူ႕လက္ေမာင္းကုိဆဲြၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နားမွ ေလွကားအတုိင္း ဆင္းသြားသည္။
"ဘုရား...ဘုရား... ဘယ္လုိေနရာမ်ိဳးမ်ား ေရာက္ေနရပါလိမ့္"
ဘင္းက ညည္းတြားလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းေစာင့္ဘက္သုိ႔ ျပန္လွည့္လာသည္။
"ကုိင္း...ေျပာစမ္း... အဲဒီေကာင္မ ဘယ္မွာလဲ၊ ငါ ရဲအရာ႐ွိကြ"
"အား..."
"ရဲအရာ႐ွိ..."
ဘင္းသည္ သူ႔ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ဆဲြထုတ္လုိက္သည္။ မ်က္လံုးကမူ အခန္းေစာင့္ထံမွ တစ္ခ်က္ ကေလးမခြာ။ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ဆဲြဖြင့္ၿပီး စားပဲြေပၚသုိ႔ ဖြင့္လ်က္သား ပစ္ခ်လုိက္သည္။ အထဲမွာ လေခ်းျပားအကန္႔႐ွိသည္။ တစ္ဖက္တြင္ အစုိးရတံဆိပ္တံုး႐ုိက္ႏွိပ္ထားသည့္ အမွတ္အသား တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။
အံ့အားသင့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဘင္း၏ အရာ႐ွိဟန္ပန္သည္ ထင္းထင္းႀကီးေပၚေနသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားသလုိ ႐ုိး႐ုိးကုန္သည္မဟုတ္ဘဲ အစုိးရ အရာ႐ွိ တကယ္ပဲ ျဖစ္ေနေလသလားဟု စဥ္းစားေနမိသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႕ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ အနီးကပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိသည္။ သည္ေတာ့မွပင္ အစုိးရတံဆိပ္တံုး ခပ္ႏွိပ္ထားသည့္ အရာသည္ ယာဥ္ေမာင္းလုိင္စင္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။
မည္သုိ႔ဆုိေစ အခန္းေစာင့္သည္ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ တစ္ခ်က္မွ်သာ လွမ္းၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္သြားသည္။
"အခန္းနံပါတ္ ၁၄ မွာပါ ဆရာ" ဟု ျပန္ေျဖသည္။
ဘင္းသည္ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ျပန္ေကာက္ယူၿပီး စႀကၤ ံအတုိင္း ေလွ်ာက္လာသည္။ အခန္းေစာင့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ေနာက္မွ လုိက္သြားသည္။ အခန္းေစာင့္သည္ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္ေနသည္။ မန္ေန၈်ာေရာ သူတုိ႔အပါအ၀င္ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္မွာ ႐ွိ႐ွိသမွ် လူအားလံုးတုိ႔သည္ ရဲအဖဲြ႕ကုိ အာခံႏုိင္စြမ္းမ႐ွိၾက။
ဖီဖီ နွင့္ ဟန္႔ခ္ တုိ႔၏အခန္းထဲမွ ဗလံုးဗေထြးသံမ်ားသည္ ေလ၀င္ေပါက္မွ အန္ထြက္ေနသည္။ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ အလုပ္သမ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္က လူမ႐ွိသည့္ အခန္းတစ္ခုထဲသုိ႔ ၀င္သြားသည္။ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ ေ႐ႊသြားမ်ားကုိ ျမင္လုိက္ရသည္။ အေျပာေရာင္ အက်ႌကုိ ၀တ္ထားသည္။ အိပ္ရာခင္း အသစ္မ်ားကုိ လက္ေမာင္းေပၚမွာ တင္ထားသည္။
အခန္းနံပါတ္ ၁၄ သည္ ဟုိဘက္ႏွစ္ခန္းေက်ာ္မွာ ႐ွိသည္။ ဘင္းက အခန္းတံခါးကုိ လက္သီးဆုပ္ျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လုိက္သည္။
"ရဲတပ္ဖဲြ႕ကကြ"
အတြင္းမွ တီးတုိးစကားေျပာသံမ်ားကုိ ၾကားရသည္။ အထိတ္တလန္႔လႈပ္႐ွားသံမ်ားကုိပါ ဆက္တုိက္ၾကားရသည္။ ဘင္းက တံခါးဖြင့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အတြင္းမွ မင္းတုပ္ထုိး ထားသည္။
"တံခါးဖြင့္ဖုိ႔ အခ်ိန္ ဆယ္စကၠန္႔ေပးမယ္"
တံခါးေစာင့္က စုိးရိမ္တႀကီးျဖင့္ တံခါးသြားေခါက္ေနသည္။ တံခါးနားသုိ႔ ကပ္ၿပီးေတာ့လည္း ကန္တုန္ဘာသာျဖင့္ အတြင္းကုိ လွမ္းေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဘယ္လုိနည္းႏွင့္မွ ၾကား၀င္ေျဖ႐ွင္းေပးလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သည္အတုိင္း လက္ပုိက္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ ေနရေတာ့သည္။
ဘင္းက သူ႕လက္ပတ္နရီကုိ ငံု႕ၾကည့္သည္။
"ငါးစကၠန္႔ပဲ လုိေတာ့တယ္" ဟု ေအာ္ေျပာသည္။
တံခါးက လက္မအနည္းငယ္ကေလး ဟလာသည္။
သူငယ္တစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ရင္အုပ္က်ယ္သည္။ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္မွာ ေဆးမင္ေၾကာင္ထုိးထားသည္။ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ အေမႊးအမွင္ထူထပ္လွေသာသူ ျဖစ္ေလရာ ေဂၚဇီလာ ရင္ဘတ္မ်ိဳးႏွင့္ တူေနသည္။ ႏွာေခါင္းကလည္း ကေလးငယ္၏ ႏွာေခါင္းလုိ အေပၚလန္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကုိယ္လံုး ကုိယ္ ထည္ကေတာ့ ႀကံ့ခုိင္လွသည္။
ဘင္းက တံခါးကုိ ေျခေထာက္ႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ ကန္ဖြင့္လုိက္သည္။ ခုတင္နားမွာ စူဇီရပ္ေန သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကုလားထုိင္ေပၚမွာ တင္ထားသည့္ သူ႕ဂါ၀န္ကုိ လွမ္းဆဲြေနခုိက္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ၀ုန္းခနဲ တံခါးပြင့္သြားေသာေၾကာင့္ ခုတင္ေပၚသုိ႔ သူျပန္ေရာက္သြားသည္။ အိပ္ရာခင္းကုိဆဲြၿပီး သူ႕လက္ပင္းအထိ ဆဲြဖံုးလုိက္သည္။
ဘင္း၀င္လာသည္ကုိ သတိျပဳမိသြားသည္။ ဘင္းေနာက္က အခန္းေစာင့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပါလာသည္ကုိပါ ျမင္သြားသည္။ မယံုၾကည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားပံုရသည္။ ထုိမ်က္ႏွာကုိ ျပန္စဥ္းစားမိတုိင္း အူတက္မတတ္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္မိၿမဲျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးမ်ားက ပန္းကန္ျပားလုိ ၀ုိင္းစက္သြားသည္။ မ်က္ခံုးအစံုက စက္၀ုိင္းျခမ္းသဖြယ္ အေပၚသုိ႔ ေကြးတက္သြားသည္။ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း ပြင့္သြားသည္။
"ဂီး..."
သေဘၤာသားပါးစပ္မွ အသံထြက္လာသည္။
သူ႕အသံက က်ယ္ေသာ္လည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္။ ေဂၚဇီလာရင္ဘတ္က ထြက္လာေသာအသံ မဟုတ္။ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္၏ ႏွာတံကဲ့သုိ႔ေသာ မ်က္ႏွာမွ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာမွ ဒုကၡျပန္ေပး မည့္သူ မဟုတ္ေၾကာင္း ေသခ်ာသြားသည္။
"အ၀တ္၀တ္ၿပီး မင္းထြက္ေတ့" ဟု ဘင္းက သေဘၤာသားကုိေျပာသည္။
"ဂီး...ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အမွားတစ္ခုမွ မလုပ္မိပါလားဗ်ာ" ဟု သူက ေျပာသည္။ အနည္းငယ္လည္း သတၱိျပန္႐ွိလာပံုရသည္။
"အထဲမွာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္႐ွိေနတုန္း ေနာက္ထပ္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ၀င္လာခြင့္ ႐ွိတယ္ ဆုိတဲ့ ဥပေဒမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ မၾကားဖူးေပါင္ဗ်ာ..."
"ထြက္သြား... ဒီေကာင္မက မူးယစ္ေဆး၀ါးသယ္တဲ့ေကာင္မကြ..."
ဘင္းက အတည္ေပါက္မ်က္ႏွာထားျဖင့္ သူ႕ကုိ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၾကည့္သည္။
"ဂီး..."
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့မွ စူဇီ စကားေျပာႏုိင္ေတာ့သည္။ ဘင္းကုိ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ဆဲေရး ဆုိင္းထြာသည္။ ဘင္းကုိသာမက အခန္းေစာင့္ကုိလည္း တ႐ုတ္ဘာသာျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနသည္။ ဘင္းက စူဇီကုိ အေရးမစုိက္၊ သေဘၤာသားဘက္သုိ႔ လွည့္သြားသည္။ သေဘၤာသားက ကမန္းကတန္း အ၀တ္ ၀တ္ေနသည္။
"မင္း သူ႕ကုိ ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးရသလ"
"ဟုိဒင္းခင္ဗ်ာ... တစ္ညလံုးအတြက္"
"ဘယ္ေလာက္လဲ..."
ဘင္းက စိတ္မ႐ွည္ႏုိင္သလုိ ျဖတ္ေမးသည္။
"ေဟာင္ေကာင္ေဒၚလာ တစ္ရာပါခင္ဗ်ာ"
"မင္းကုိ သက္သက္အခ်ဥ္ဖမ္းလုိက္တာ"
ဘင္းက ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ သူ႕ပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွ ရာတန္တစ္႐ြက္ထုတ္ၿပီး သေဘၤာသားကုိ လွမ္းေပးသည္။
"မယူနဲ႔... သူလိမ္ေနတာ သူ ပုလိပ္မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မအတဲြ သူ႔ကုိ အခန္းထဲက ေမာင္းထုတ္ လုိက္စမ္း..."
စူဇီက ျဖတ္ေအာ္ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွ နားမလည္ေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ အားလံုး႐ႈပ္ကုန္ပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္သြားပါရေစေတာ့"
သေဘၤာသားက စိတ္မခ်မ္းသာသည့္ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာသည္။
" ရွင္လည္း ေသာက္ေၾကာက္ပဲ"
စူဇီက ဘင္းကုိ ခံခ်ဖုိ႔ သေဘၤာသားအား ေျမႇာက္ေပးေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ သေဘၤာသားက မသက္မသာၿပံဳးေနသည္။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႔ေနာက္ေစ့ကုိ သူကုိင္ၾကည့္ေနသည္။ ဘင္း၏ လက္ထဲမွ ရာတန္ကုိလည္း မယံုၾကည္ႏုိင္သလုိ ၾကည့္ေနသည္။
"ဂီး... အေမရိကန္ပုလိပ္ေတြဟာ ပုိက္ဆံျပန္ေပးတယ္ ဆုိတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးပါဘူးဗ်ာ"
"မင္း ထြက္ေတာ့"
သေဘၤာသားသည္ ႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္းျဖင့္ အခန္းအျပင္သုိ႔ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ စူဇီက ဘင္းကုိ ရန္ေတြ႕ရင္း ဆဲေရးတုိင္းထြာေတာ့သည္။ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ ရန္ေတြ႕ေသာေၾကာင့္ အိပ္ရာခင္းက ေျခေထာက္ အထိ ပံုက်သြားသည္။
"႐ွင္ ကၽြန္မကုိ ဘာေကာင္မ ထင္လုိ႔လဲ၊ ႐ွင့္ေက်းကၽြန္ ေအာက္ေမ့လုိ႔လား၊ ကၽြန္မဟာ ဘယ္သူ႕ရဲ႕ ေက်းကၽြန္မွ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီအခန္းထဲကုိ ႐ွင္လာဖုိ႔ ဘာအခြင့္အေရးမွ မ႐ွိဘူး၊ ဒီအခန္းကုိ ကၽြန္မ ေဖာက္သည္က ပုိက္ဆံေပးၿပီး ငွားထားတာ"
"ပါးစပ္ပိတ္" ဟု ဘင္းက ေျပာသည္။
"မပိတ္ဘူး... ႐ွင့္ပါးစပ္သာပိတ္ထား... ထြက္သြား... ခု ထြက္သြား သခ်ႋဳင္းကုန္းကုိ သြားေသလုိက္"
ဘင္းက ခုတင္ဆီသုိ႔ တုိးသြားသည္။ စူဇီကုိ လွမ္းဆဲြသည္။ စူဇီက ႐ုန္းထြက္သြားသည္။ ခုတင္တစ္ဖက္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ဘင္းက ခုတင္ေပၚသုိ႔ ကုိယ္ကုိကုိင္းၿပီး အလြယ္တကူဖမ္းယူ သည္။ လက္ေကာက္၀တ္ ကို ဖမ္းဆဲြမိသည္။ ဖြတ္တစ္ေကာင္ကုိ အၿမီးမွ ဆဲြယူသလုိ ဆဲြယူလုိက္သည္။
အလြန္တရာႀကီးမားသည့္ ဘင္း၏ခႏၶာကုိယ္ႀကီးႏွင့္ ယွဥ္လုိက္ေတာ့ စူဇီ၏ ကုိယ္လံုးကေလးမွာ အလြန္တရာ ေသးငယ္သြားေတာ့သည္။ စူဇီက ေျခေထာက္ႏွင့္ ျပန္ကန္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ျဖင့္လည္း ျပန္႐ုိက္ေနသည္။ ဘင္းက လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္လုိက္သည္။ စူဇီက သူ႕လက္တစ္ဖက္ကုိ ဖမ္းကုိက္ သည္။ ဘင္းက စူဇီ၏ ေခါင္းကုိ တြန္းဖယ္ပစ္လုိက္သည္။ သူ႕လက္မွ ေသြးမ်ား အိပ္ရာခင္းေပၚသုိ႔ က်သြားသည္။ စူဇီကုိ ေမွာက္လ်က္ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္လုိက္ၿပီး ေက်ာေပၚကုိ တံေတာင္တစ္ဖက္ ႏွင့္ ဖိထား လုိက္ေလေတာ့သည္။
တင္ပါးကုိ လက္၀ါးၾကမ္းၾကမ္း ျဖင့္ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ႐ုိက္ေနသည္။ စူဇီက အသံကုန္ေအာ္သည္။ သူ႕ေအာ္သံသည္ နမ္ေကာက္ဟုိတယ္ႀကီး တစ္ခုလံုးသုိ႕ ပဲ့တင္႐ုိက္သြားသည္။ ခဏပဲ သူေအာ္ႏုိင္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လုိ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိေနသည္။
ပတ္လည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္ေနၾကေသာ မ်က္ႏွာေပါင္း မ်ားစြာကုိ ေတြ႕ရသည္။ အလုပ္သမ အဘြားႀကီး၊ သေဘၤာသားသံုးေယာက္၊ ဖီးဖီး၊ ဗုဒၶဟူးလူးလူးႏွင့္ ဂြမ္နီ။
အသားစံုေၾကာ္ တစ္ပန္းကန္မွာသည္။ ဘင္းတစ္ေယာက္တည္း အကုန္စားပစ္လုိက္သည္။ စူဇီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မဆာေသာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရင္း ကြာေစ့ေလွာ္ ထုိင္စားေန ၾကသည္။
"တ႐ုတ္အစားအစာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ဳပ္ ကၽြမ္းက်င္လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကန္တုန္ အစားအစာ ထက္ ပီကင္း အစားအစာကို ပုိႀကိဳက္တယ္"ဟု ဘင္းက ေျပာသည္။
စကား၀ုိင္းမွာ ဘင္းကသာ ဒုိင္ခံေျပာသည္။ စူဇီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၿပီး သူေျပာသမွ် ကုိသာ ထုိင္နားေထာင္ေနၾကသည္။ စူဇီ မည္သုိ႔မွ မတံု႕ျပန္သည္ကုိ သူက သတိ မျပဳမိေလဟန္ေဆာင္ ေနသည္။ စည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္ေသာ အရာ႐ွိ တစ္ေယာက္ကုိ ျပစ္ဒဏ္ ေပးလုိေသာ္လည္း တာ၀န္ အရ ျပစ္ဒဏ္ ေပးလုိက္ရသည့္ ပံုစံမ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ သည္အေၾကာင္းကုိ ျပည္ဖံုးကား ခ်ထားလုိက္သည့္ ဟန္ပန္မ်ိဳး ကုိ သူက ေဆာင္ေနသည္။
"လက္ဖက္ရည္ ထပ္ယူဦးမလား"
စူဇီကုိ သူက လွမ္းေမးသည္။ စူဇီက ေခါင္းခါျပသည္။ စူဇီကုိက္သျဖင့္ ဒဏ္ရာရသြားေသာ သူ႕လက္ကုိ ခပ္ယဲ့ယဲ့ၿပံဳးရင္ တစ္ခ်က္ငံု႕ၾကည့္သည္။ ဒဏ္ရာကုိ လက္ကုိင္ပ၀ါျဖင့္ ပတ္ထားသည္။
"ဒီဒဏ္ရာကိစၥကေတာ့ အေတာ္ ႐ွင္းျပရဦးမွာပဲ၊ ပတ္တီးကုိ မေျဖဘဲ ဒီအတုိင္းထားမွ ျဖစ္မယ္၊ တံခါးပိတ္ရင္း ခုိက္မိတာလုိ႔ ေျပာရမယ္"
စူဇီက ဒဧ္ရာကုိ လွစ္ခနဲ တစ္ခ်က္ခုိးၾကည့္လုိက္သည္။ သူ စိတ္ပူသြားပံုရသည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ သူ သုန္သုန္ မႈန္မႈန္ႀကီးလုပ္ေနသည္။ တကယ္ဆုိေတာ့ ဘာမွ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ လုပ္ေနစရာ အေၾကာင္း မ႐ွိေတာ့ေၾကာင္း သတိရသြားဟန္တူသည္။ သူ၏ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ သုန္မႈန္ ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ဘင္း ဒဏ္ရာ ရသြားေအာင္ ကုိက္လုိက္မိသည့္အတြက္ သူ စိတ္ခ်မ္း သာသြားသည့္ အမူအရာမ်ိဳးကုိ ႀကိဳးစား လုပ္ျပ ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရာႏႈန္းျပည့္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ပါ။
"ဘယ္အခ်ိန္႐ွိသြားပါလိမ့္ က်ဳပ္လစ္ေတာ့မွ ျဖစ္မယ္"
ဘင္းက ေျပာေျပာဆုိဆုိ ထုိင္ရာမွ ထသည္။ သူ မတ္တပ္ရပ္သည္ကုိ စူဇီက ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ကုိဆက္ၿပီး အလုိ႐ွိ မ႐ွိ သူသိခ်င္ပံု ေပၚသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဖြင့္ေမးလွ်င္ ေအာက္က် ေနာက္က် ႏုိင္သည္ဟု ေတြးမိပံုေပၚသည္။
ဘင္းက က်သင့္ေငြမ်ားကုိ ထုတ္ေပးသည္။ သူကားရပ္ထားရာ ေနရာအထိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္လုိက္သြားၾကသည္။ ကားထဲ၀င္ထုိင္ကာ တံခါးပိတ္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္မွ မ်က္ႏွာထြက္လာသည္။
"က်ဳပ္ အေရးတႀကီးျပန္ရမယ္၊ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲ ေလွ်ာက္ျပန္ၾကေပ ေတာ့ေနာ္"
အထဲသုိ႔ ျပန္၀င္သြားသည္။ ကားစက္ႏိႈးသည္။ စူဇီသည္ ဆက္ၿပီး တင္းထားႏုိင္စြမ္း မ႐ွိေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လွမ္းေမးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႕ေလသံကုိ ဘာမွ မထူးျခားသလုိ ေလသံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေျပာသည္။
"မနက္ျဖန္ ကၽြန္မကုိ လာေစခ်င္ေသးသလား"
"နက္ျဖန္ လာေစခ်င္ေသးသလား ဟုတ္လား..." ဘင္းက အံ့ၾသတႀကီးဟန္ျဖင့္ ျပန္ေမးတယ္။
"မနက္ျဖန္ မင္းကုိ သိပ္လာေစခ်င္တာေပါ့ကြယ္...ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"႐ွင္ ကၽြန္မကုိ စိတ္မဆုိးပါဘူးေနာ္..."
စူဇီက မယံုၾကည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
"မဆုိးပါဘူး... ကဲ ... ဒါကုိ တုိ႔ေမံလုိက္ၾကရေအာင္၊ ဒါေပမဲ့ ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္လုိ႔ေတာ့ အဲဒီဘားခန္းနဲ႔ မင္း ေ၀းေ၀းေနပါ၊ လံုး၀ မပတ္သက္ပါနဲ႔ နားလည္တယ္မဟုတ္လား"
ၿပီးေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားကုိ ဂီယာထုိးကာ ေမာင္းထြက္သြားေတာ့သည္။
စူဇီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေမာ္ေတာ္ကားကုိ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ သူေပ်ာ္သြားသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိက္ရပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကား အသြားအလာ႐ွင္းေနသည့္ လမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ စကၠဴစုတ္ေတြ၊ စီးကရက္ဘူးခံြေတြ၊ အသီးမ်ိဳးစံု၏ အခံြေတြ၊အေစ့ေတြျဖင့္ ႐ႈပ္ေပြညစ္ပတ္ေနပါသည္။ ပလက္ေဖာင္းကုိ အုိးအိမ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး အိပ္စက္ေနၾကသူ အေျမာက္ အျမား ကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕က မိသးစုလုိက္ျဖစ္သည္။ ပုစုခ႐ုေတြလည္း ပါသည္။ သူတုိ႔ပုိင္ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေသာ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္မ်ား၊ ေတာင္းစုတ္ ပလံုးစုိတ္မ်ားသည္ သူတုိ႔ေဘးမွာ ျပန္႔က်ဲေနသည္။
မီးေရာင္ထိန္ထိန္လင္းေနသည့္ ေခတ္မီ ေစ်းဆုိင္တစ္ဆုိင္၏ ေ႐ွ႕သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္လာပါသည္။ ဖိနပ္မ်ိဳးစံုကုိ သပ္ရပ္စြာ ခင္းက်င္းျပသထားသည္။ လူတစ္ေယာက္မွ မ႐ွိေတာ့သည့္ ယခုလုိ အခ်ိန ္မေတာ္ႀကီးအထိ ဆုိင္ဖြင့္ထားျခင္းကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အညႇိဳ႕ခံလုိက္ရသလုိပင္ ျဖစ္သြားပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိင္ေ႐ွ႕မွာ ခဏရပ္မိၾကသည္။
"ဒီဆုိင္ျမင္ေတာ့မွ သတိရတယ္ စူဇီ... ကုိယ္ ဖိနပ္အသစ္၀ယ္ဖုိ႔ လုိေနၿပီ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။
"ဟုတ္ကဲ့..."
သူက စိတ္မပါသလုိ အမွတ္မထင္ ျပန္ေျပာသည္။
"ေျခညႇပ္ဖိနပ္က ေစ်းေပါမယ္၊ ဒီဖိနပ္ေတြ မင္း သေဘာက်ရဲ႕လား:
ဖိနပ္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္က လက္ညႇိဴးထုိးျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မည္သည့္ အ၀တ္အစားမ်ား လုိက္ဖက္သည္ ကုိ စူဇီျမင္တတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႕ကုိ အသိမေပးဘဲ၊ သူသေဘာမက်ဘဲ မ၀ယ္ပါႏွင့္ဟု စည္းကမ္း လုပ္ထားဖူးသည္။ ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္ျပသည့္ ေျခညႇပ္ဖိနပ္မ်ားကုိ စိတ္မွတ္မထင္ တစ္ခ်က္သာ လွမ္းၾကည့္ သည္။ ၾကည့္ေသာ္လည္း သူ ျမင္ပံုမရပါ။
"ဟုတ္တယ္... သိပ္ေကာင္းတယ္"
အလုိအေလ်ာက္ သူ႔ပါးစပ္မွ ထြက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခစ္ခနဲ ႐ုတ္တရက္ရယ္ခ်လုိက္သည္။
"သူ ကၽြန္မကုိ ႐ုိက္တာ သိပ္နာတာပဲ သိလား... တကယ့္ကုိနာတယ္"
"နာမယ္ဆုိတာ ကုိယ္သိပါတယ္"
"စားေသာက္ဆုိင္တုန္းကေလ ထိုင္လုိ႔မရဘူး... သိပ္နာတာပဲ၊ ဖင္ခုထုိင္ဖုိ႔ ကူ႐ွင္ေတာင္းဦးမလုိ႔... ဒါေပမဲ့ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္၊ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ နာသြားတယ္ ဆုိတာ သူ႕ကုိ ေျပာျပသလုိ ျဖစ္သြားမွာေပါ့ ႐ွက္စရာႀကီး..."
"အဲဒီေျခညႇပ္ဖိနပ္ေတြ ကုိ မင္း တကယ္ သေဘာက်တာလား စူဇီ..."
"သေဘာက်ပါတယ္လုိ႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမွာလဲ၊ အခုနလည္း ေျပာၿပီးၿပီ သိပ္ေကာင္းတယ္" သူက စိတ္မ႐ွည္သလုိ ျပန္ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ "ဟုတ္တယ္.. သူ တကယ္သန္တာ... ဟူး... တကယ့္ႂကြက္သားႀကီးေတြနဲ႔ သိပ္သန္တာ" ဟု ဆက္ေျပာေနသည္။
"မင္း အၿမဲတမ္း ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာခဲ့တာပဲ"
"ဒါေပမဲ့ အစတုန္းက သူ႕ကုိ ကၽြန္မ အကဲခတ္မွားခဲ့တယ္၊ သူဟာ သေဘာထားေသးတယ္လုိ႔... အခုေတာ့ သူသေဘာထားႀကီးတာ ေတြ႕ရတယ္၊ စိတ္ေကာင္း႐ွိတာ ေတြ႕ရတယ္၊ သူ႕ကုိ ကၽြန္မ လိမ္ခဲ့တယ္၊ တပတ္႐ုိက္ ခဲ့တယ္၊ ဒါေတာင္ သူက စိတ္မဆုိးပါဘူး... "ဒါကုိ တုိ႔ ေမ့လုိက္ၾကရေအာင္ မင္းကုိ ငါခြင့္လႊတ္ ပါတယ္" လုိ႔ ေျပာသြားတယ္၊ သေဘာထား ႀကီးလုိ႔ ဒီစကားမ်ိဳး သူေျပာႏုိင္တာေပါ့"
"ဒီစကားၾကားရတာ ကုိယ္ စိတ္ခ်မ္းသာလုိက္တာကြာ"
"သူက စူဇီ ေမ့ပစ္လုိက္ေတာ့" တဲ့... ဒီစကားလံုး ကေလးဟာ သိပ္လွတာပဲလုိ႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္၊ ဒီစကားကုိ ေျပာတာ သိပ္လွတာပဲ"
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။မီးေရာင္ႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ေရာက္လာသည္။ စူဇီ၏ လက္ေမာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းႏွင့္ ပြတ္မိေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူသည္ အျခားကမၻာ တစ္ခုထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပါႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေသာ ကမၻာထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူအေကာင္ အထည္အျဖစ္ ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာက္ကြယ္ေပးခဲ့ၿပီ။ သူ႕ေဘးမွ ခြာၿပီး လမ္းေဘးသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းသြားသည္ကုိလည္း သူ သတိျပဳမိေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ အေရးစုိက္ ေတာ့မည္လည္း မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုးမ်ား နာက်င္လာသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း သည္လုိ အသည္းနာျခင္းသည္ အဓိပၸာယ္ကင္းမဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလုိက္မိပါသည္။ သည္လုိ သန္မာထြားက်ိဳင္းေသာ ေယာက္်ားႀကီးမ်ားသည္ ဘာမဟုတ္ေသာ ႐ုိး႐ုိး မိန္းကေလးမ်ားအဖုိ႕ အထင္ႀကီးစရာသာ ျဖစ္တတ္သည္။ တာဇံ႐ုပ္႐ွင္ကား ၾကည့္ရင္း မူးမူးေမ့ေမ့ ျဖစ္သြားတတ္ ၾကေသာ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ဘာမွမျခား။ တာဇံသည္ သူတုိ႔ အထင္ႀကီးေသာ စံျပ ဇာတ္လုိက္ ႀကီး မဟုတ္ပါလား။
စူဇီလုိ စာမတတ္ ေပမတတ္ မိန္းကေလး အေနျဖင့္လည္း ဒါမ်ိဳးသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူလုိ မိန္းကေလး မ်ိဳးအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အသည္းနာစရာလိုၿပီ။
မည္သုိ႔ဆုိေစ အသည္းႏွလံုးေတြ နာက်င္ျခင္းက ပုိဆုိးလာသည္။ စူဇီႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သ၀န္တုိစိတ္ မ်ားကုိ ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ ခံစားမိျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။
စာအုပ္ (၂) အခန္း (၄) ေမွ်ာ္
.
No comments:
Post a Comment