Sunday, November 24, 2013

မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း အပိုင္း (၇)

တျခားအလုပ္ ကို ကၽြန္ေတာ့္အေဖက လုိက္ေျပာေပးတာေပါ့။ ေရးဘက္မွာ ရွိတဲ့ ပလုိင္ကီးက ဆားလုပ္ငန္းရွင္၊ သူ႔နာမည္က  ဦးဟန္တင္လား... ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးကို သြားေျပာေပးတာ။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးက ဆားေတြကို အေႂကြးေရာင္းေပးတယ္။ အဲဒါေတြ မႏၱေလးကို တင္ပို႔ ရတယ္။ တစ္ပိႆာကို "ဆယ္ျပား" ေလာက္ ျမတ္တယ္။ တစ္ေခါက္ တစ္ေခါက္သြားရင္ ပိႆာ ေသာင္းရွစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ကို မီးရထားနဲ႔ တင္ပို႔တာရွိတယ္။ ကားနဲ႔တင္ပို႔တာရွိတယ္။ အေမ့ ကို အကူအညီေပး ခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း က် ေတာ့လည္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး ဗ်။ သိပ္အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့လို႔ ေနတယ္။ အေမနဲ႔ေတာ့ အဲဒါ လုပ္ဖူးပါတယ္။ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ...


စာတည္း။ ။ဆရာ... ဆရာနဲ႔ ဦးဝင္းၿငိမ္းတို႔ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္က သိမ္ျဖဴကြင္းမွာ ႐ံုသြင္းခဲ့တဲ့ ပေလးဘြဳိင္းသန္းႏုိင္ စတိတ္႐ႈိးပြဲအေၾကာင္း ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေလး ေျပာျပေပးပါဦး ဆရာ။ ဆရာ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပေပးပါဦး။

ဆရာမ်ဳိးျမင့္ညိမ္း။ ။အဲဒါက ကိုဝင္းၿငိမ္းက၊ ဒီလိုဗ်... သူက ငယ္ငယ္ကတည္းက Music နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဝင္စားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလးတန္းေက်ာင္းသားေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီကာလမွာ သူ လည္း တကၠသိုလ္ေတာ့ မေရာက္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သံုးတန္း၊ ေလးတန္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒုိင္အို ေက်ာင္းမွာ Fun Fair လုပ္တဲ့အခါမွာ သူက သီခ်င္းေတာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ေလး လုပ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက Recorder ေတြက ေပၚခါစပဲရွိေသးတယ္။ Recorder အႀကီးႀကီးေတြ၊ "အကိုင္း" တို႔ ဘာတို႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အဘိုးအိမ္မွာလည္း Recorder တစ္လံုးရွိတယ္။ အဲဒီ Recorder ႏွစ္လံုးနဲ႔ သူက သီခ်င္းေတာင္းတဲ့ အစီ အစဥ္ေပါ့။ The Charm ဆိုၿပီးေတာ့ လက္မွတ္ေလးေတြ ေရာင္းတယ္။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ တစ္မတ္ (၂၅ ျပား)။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေတာင္းရင္ တစ္မတ္ (၂၅ ျပား) ေပါ့။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔အတြက္ ေတာင္းတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔အတြက္ေပါ့။ ေရဒီယိုကလာတဲ့ သီခ်င္းလက္ေဆာင္လို က႑မ်ဳိးေပါ့။ ဘယ္သူကေန ဘယ္သူ႔ကို ဘာအတြက္ဆိုတာ ဒါေလးကို Announce လုပ္ေပးရတယ္။ ဆိုေတာ့... ခုန စလစ္ေလးေတြ တစ္ေစာင္ တစ္မတ္၊ တစ္ေစာင္ တစ္မတ္နဲ႔ေရာင္း။

ေရာင္းၿပီးလို႔ရွိရင္ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔အတြက္ သီခ်င္း လက္ေဆာင္က႑ဆိုၿပီး သူက အဲဒီလိုလုပ္ခဲ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ သူ ပထမဆံုး လုပ္ခဲ့ဖူးတာ ကၽြန္ ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ Recorder ႀကီး ယူသြားၿပီးေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔အတြက္ ေတာင္းတဲ့သီခ်င္းေတြ ကို ဖြင့္ေပးတာ။ အထဲမွာ Reel ေတြ ရွိတယ္။ Recorder က ႏွစ္လံုးမွာ တစ္လံုးက ပြင့္တယ္။ တစ္လံုးက သီခ်င္းရွာထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီအေခြကို ဒီမွာေျပာင္းတယ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းဖြင့္ေပါ့။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ သီခ်င္းအပုဒ္ သံုးေလးရာေလာက္ ကုိင္ၿပီး လုပ္ပံုရတယ္။ အဲဒါ ပထမဆံုး သူ႔ရဲ႕ဂီတနဲ႔ပတ္ သက္ၿပီးေတာ့ စ ခဲ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တျခားလူေတြ လုပ္တာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ဖူးဘူး။ ေတး သ႐ုပ္ေဖာ္ေတြ၊ ဘာေတြလည္း မရွိေသးဘူး။ မေပၚေသးဘူး။

ေနာက္... သူက ဂီတနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ရွိတယ္။ ရွိတယ္ဆုိတာ သီခ်င္းဆို တာ၊ ဂီတာတီးတာ မဟုတ္ဘူး။  သီခ်င္း နားေထာင္တာ။ သူက သီခ်င္းေတြ အကုန္လံုးနီးပါး ရတယ္။ ဘယ္ သီခ်င္းကို ဘယ္သူ ဆိုတာ စသျဖင့္ေပါ့။ ဘယ္သီခ်င္းက ဘယ္တီးဝိုင္းနဲ႔ဆိုတာ။ ဘယ္သီခ်င္းေရးဆရာ က ေရးတယ္။ အဲဒါေတြကုိ ေျပာႏိုင္တဲ့အေနအထားထိ ရွိတယ္။ အဲဒီေလာက္အထိ သီခ်င္းကို ဝါသနာ ပါတယ္။
အဲဒီလို ေနလာတဲ့အခါ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ၁၉၇၀ ေက်ာ္ေလာက္မွာ အဲဒီတုန္းက ေတး သ႐ုပ္ေဖာ္ ေတြ ေခတ္စားလာၿပီး ေနာက္ပုိင္း Music Concert ေလးေတြ စတိတ္႐ႈိး လို႔ ေခၚတာေလးေတြေပါ့။ ရပ္ကြက္ အလုိက္၊ ရပ္ကြက္အလုိက္ သီတင္းကၽြတ္တို႔၊ တန္ေဆာင္တုိင္တို႔မွာ လုပ္ၾကတယ္။ နာမည္ႀကီးတာေတာ့ ဖ.ဆ.ပ.လ မွာ နာမည္ႀကီးတယ္။

နာမည္အႀကီးဆံုးက ၾကည့္ျမင့္တုိင္နဲ႔ ဖ.ဆ.ပ.လ ပဲ။ ၾကည့္ျမင္တုိင္မွာ ကိုစိုးပုိင္တို႔ တီးတယ္။ ဖ.ဆ.ပ.လ မွာက ကိုေက်ာ္မင္းတုိ႔၊ ပေလးဘြဳိင္းတို႔ မ်ားတယ္။ Free Show ရပ္ကြက္ ထဲက ပြဲေတြမို႔ ပိုက္ဆံမရဘူး။ ပုိက္ဆံနဲ႔လုပ္တဲ့ပြဲေတြ မဟုတ္ဘူး။ သီတင္းကၽြတ္တို႔ တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲတို႔မွာ လုပ္တဲ့ပြဲေတြေပါ့။ အဓိကကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္နဲ႔ တန္ေဆာင္တုိင္ႏွစ္ခုပဲ။ ရန္ကုန္မွာက သီတင္းကၽြတ္ဆို ရင္ ရန္ကုန္အေရွ႕ပုိင္းမွာ လုပ္တယ္။ ဖ.ဆ.ပ.လ က အစည္ဆံုး။ တန္ေဆာင္တုိင္က်လုိ႔ရွိရင္ အေနာက္ပုိင္း နဲ႔ ၾကည့္ျမင္တုိင္က လုပ္တယ္။ အေရွ႕ပုိင္းနဲ႔ အေနာက္ပုိင္း အဲဒီလို ခြဲထားတယ္။ သီတင္းကၽြတ္က်ရင္ ရန္ကုန္အေနာက္ပုိင္းတစ္ခုလံုး အေရွ႕ပုိင္းကို လာတယ္။ တန္ေဆာင္တုိင္က်ရင္ အေရွ႕ပုိင္းက လူေတြ အေနာက္ပုိင္းကို သြားတယ္။ အရမ္းစည္တယ္။ အဲဒီမွာ Music Concert ေတြစၿပီး ေပၚေနၿပီ။ Music Concert လုိ႔ စၿပီး မသံုးၾကေသးဘူး။ စတိတ္ရိႈးလုိ႔ပဲသံုးတယ္။ စတိတ္ရိႈးဆုိတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကုိ ဘယ္သူက စသံုးသလဲေတာ့မသိဘူး။ အမွန္ေတာ့ ဒီအသံုးအႏႈန္းႀကီးက မွားေနတယ္ဗ်။ အမွန္က Music Concert ဆုိမွ အမွန္။ ဒါေတြက ထားပါေတာ့။ စတိတ္ရိႈးဆုိမွလူေတြက နားလည္တာ။

အဲဒီလုိ လုပ္ၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ပဲြေလးတစ္ခု လုပ္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ေနတဲ့ ဒီပုဇြန္ေတာင္၊ သီတာဆိပ္ ရပ္ကြက္ေလးမွာေပါ့။ စတိတ္ရိႈးေလး တစ္ခုလုပ္တယ္။ လုပ္ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ သိတာ ဘယ္သူနဲ႔ သိတာလဲဆုိေတာ့ မင္းမင္းလတ္ကုိ သိတယ္။ မင္းမင္းလတ္ကုိ တုိက္ရိုက္သိတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ ရည္းစားေပါ့။ အခု အနဂၢတုိ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ သူတုိ႔ ေနာင္ႏွမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြက ရြယ္တူေတြပဲ။ သူတုိ႔အေဖ၊ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေဖ၊ အေမက သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ရင္းႏွီးတယ္။ သူ႔နာမည္က ယမင္းႀကိဳင္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သူ႔ကုိ ကုလားမလုိ႔ေခၚတယ္။ သူ႔ရည္းစားက ယမင္းႀကိဳင္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သူ႔ကုိ ကလားမလုိ႔ ေခၚမယ္ေပါ့။ သူ႔ကုိ အကူအညီေတာင္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူက ေခၚေပးမယ္ဆုိၿပီး ေခၚေပး တယ္။

ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထဲမွာ ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေအာင္ကုိလတ္ကုိ ေခၚေပး မယ္ဆုိၿပီး ေခၚေပးတယ္။ အဲဒီလုိေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဟုိလူ ေခၚ၊ ဒီလူ ေခၚေပးမယ္ဆုိၿပီး ေခၚေပးတယ္။ အဲဒီလုိေတြ လုပ္ၾကတာေပါ့။ ဟုိလူ ေခၚ၊ ဒီလူ ေခၚ လုပ္ၾကရင္း ဘုိဘုိဟန္ကုိ ေခၚေပးမယ္။ တစ္ေယာက္က ဂ်င္မီဂ်က္ကုိ ေခၚေပးမယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ မင္းမင္းလတ္၊ ေအာင္ကုိလတ္တုိ႔နဲ႔ ဒီေလး ေယာက္ေလာက္ ရထားၿပီး လုပ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူတုိ႔က စတားေတြ။ သူတုိ႔က ခဏပါ။ တစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္ ေလာက္ဆုိၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကပဲ တီးၾကတယ္။ အဲဒါေတြကုိ အဲဒီလုိ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ သေဘာက်ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဒီ အဆုိေတာ္ေတြ နာမည္ျပၿပီး လက္မွတ္လည္းေရာင္းတယ္။ အလွဴေငြေပါ့ေလ။ အဲဒါ ရတယ္။ ရတဲ့အခါ က်ေတာ့ ဒီဟာကုိ နည္းနည္းစိတ္ ၀င္စားသြားတယ္။

အဲဒီကာလေတြ မတုိင္ခင္ကတည္းက လက္ေ၀ွ႕ပဲြေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ငယ္ငယ္ေလးကတည္း ကလုပ္ခဲ့ရတကုိး။ လက္ေ၀ွ႕ပဲြ ရံုသြင္းကိစၥေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေဖ ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႕ပဲြေတြ အေကာင္ အထည္ေဖာ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အား/ကာ ကေနၿပီးေတာ့ ဒီဟာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ့္ဟာကုိယ္လုပ္ဆုိၿပီး Authority အျပည့္ေပးထားတယ္။ လက္ေ၀ွ႕သမားလည္း ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေခၚ၊ ရံုကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေဆာက္၊ ပဲြကုိယ့္ဟာကုိယ္ သြင္း။ ရတဲ့ ပုိက္ဆံ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ယူဆုိၿပီး Authority အျပည့္ေပးထားတယ္။ အမွန္ ေတာ့္ ျမန္မာ့ရိုးရာလက္ေ၀ွ႕အဖဲြ႕ခ်ဳပ္ဆုိၿပီး ဖဲြ႕ထားတဲ့အဖဲြ႕က အားကစားနဲ႔ ကာယပညာဦးစီးရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ မရွိဘူး။ ဒါက အစုိးရအဖဲြ႕ကေနၿပီးေတာ့ ဒီဟာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ့္ဟာကုိယ္လုပ္ဆိုၿပီး Authority အျပည့္ေပးထားတယ္။ လက္ေ၀ွ႕သမားလည္း ကုိယ့္ဟာကုိယ္ေခၚ၊ ရံု ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေဆာက္၊ ပဲြ ကုိယ့္ဟာကုိယ္သြင္း။ ရတဲ့ပုိက္ဆံ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ယူဆုိၿပီး Authority အျပည့္ေပးထားတယ္။ အမွန္ေတာ့ ျမန္မာ့ရုိးရာလက္ေ၀ွ႕အဖဲြ႕ခ်ဳပ္ဆုိၿပီး ဆဲြ႕ထားတဲ့အဖဲြ႕က အားကစားနဲ႔ ကာယပညာဦးစီးရဲ႕ လက္ေအာက္ မွာ မရွိဘူး။ ဒါက အစုိးရအဖဲြ႕ကေနၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကုိ တုိက္ရုိက္ တာ၀န္ေပးထား တာ။

အဲဒီတုန္းက အကူအညီေပးတာက ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ တင္ေဖတုိ႔၊ ဦးေဇာ္၀ိတ္တုိ႔ေပါ့။ သူတုိ႔က တာ၀န္ေပး ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေဖက လုပ္ရတယ္။ ဒါဟာ ဘတ္ဂ်က္အေနနဲ႔ မပါဘူးဗ်။ ႏုိင္ငံေတာ္က ခြင့္ျပဳ ထားတဲ့အထဲမွာ ျမန္မာ့ရုိးရာ လက္ေ၀ွ႕အတြက္ ဘတ္ဂ်က္ မပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကုိ Full Authority ေပးထားတယ္။ သူတုိ႔ပစၥည္းတုိ႔ ဘာတုိ႔ေတာ့ ေထာက္ပံ့တယ္။ အားကစားရံု သံုးလုိ႔ရတယ္။ အား ကစားကြင္းမွာ ေနလုိ႔ရတယ္။ တည္းခုိလုိ႔ရတယ္။ ရံုေဆာက္ဖုိ႔ေပးတယ္ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ က်န္တဲ့ Facilities ျဖည့္ေပးတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရး အပုိင္းကုိေတာ့ မေပးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္ရတယ္။ ပထမပုိင္းမွာေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးထြန္းေ၀က Fund ေငြ နည္းနည္းထည့္ေပးတာရွိ တယ္။ ဆရာႀကီး ဥိးေဇာ္၀ိတ္က Fund ေငြ နည္းနည္းထည့္ေပးတာ ရွိတယ္။

ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔အေဖ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္ရတယ္။ လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ရံုေဆာက္တဲ့ ကိစၥတုိ႔၊ ရံုသြင္းတဲ့ ကိစၥတုိ႔၊ ပဲြႀကီးတစ္ပဲြကုိ ဘယ္လုိ တည္ေဆာက္မလဲ၊ ဖန္တီးမလဲဆုိတာ နားလည္တယ္။ နားလည္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီဟာအေပၚမွာ အေတြ႕အႀကံဳရွိေနေတာ့ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ စိတိတ္ရိႈး လုပ္ မယ္ဆုိရင္ လုပ္ႏုိင္တယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ယံုၾကည္တယ္။ ဆုိေတာ့ ... ေနာက္တစ္ ဆင့္ တက္လုိက္တာေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲက Music Concert ေလး လုပ္ေနရာကေန ရံုပဲြ လုပ္မယ္ေပါ့။ ခုန Music Concert ေတြက လမ္းေဘးမွာခ်ည္းပဲရွိတာ။ ရံုပဲြမရွိဘူး။ ရံုသြင္းတာ မရွိဘူး။ အဲဒီတုန္းက လမ္း ေဘးမွာ ခဏခဏ ရုိက္တယ္။ ေဆးေျခာက္ရွဴတဲ့ လူနဲ႔၊ ဆံပင္ ရွည္ႀကီးေတြနဲ႔။ ေအာက္က ၾကည့္တဲ့ လူခ်င္း ရုိက္ၾကတာ။ ေရေက်ာ္မွာ ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ခ်ိန္းခ်ိန္းၿပီး ရုိက္ၾကတာကုိး။ ဆုိတဲ့လူက ဆုိေန၊ ေအာက္မွာ ရုိက္တဲ့ လူေတြက ရုိက္ၾကေပါ့။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာတယ္။

ဆုိေတာ့ ... ဒီ Music Concert၊ စတိတ္ရိႈးဆုိရင္ လမ္းသရဲေတြ၊ လမ္းသရဲေတြရဲ႕ပဲြလုိ႔ သတ္မွတ္ ၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္မွာပဲ၊ ပဲြသြားရင္ လမ္းသရဲေတြ ေတြ႕မွာပဲလုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း သြားမၾကည့္ ခ်င္ၾကဘူး။ မိသားစုကုိလည္း မလႊတ္ဘူးေပါ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိမ္ျဖဴကြင္းမွာ လုပ္ပါ တယ္။ ပထမဆံုး ရံုသြင္းတဲ့ ပဲြေပါ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိမ္ျဖဴကြင္းမွာ လုပ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး ရံုသြင္းတဲ့ပဲြ ေပါ့။ စတီရီယုိ အဆုိေက်ာ္ေတြ နဲ႔ ရံုသြင္းတဲ့ပဲြ။ ပထမဆံုး စၿပီး ဆုိျဖစ္ တီးျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ သိမ္ျဖဴ ကြင္းမွာ ဆုိတဲ့ပဲြပါ။ ပေလးဘြိဳင္းအဖဲြ႕နဲ႔ပါ။ ပေလးဘြိဳင္းကုိသန္းႏုိင္ ပါတယ္။ ေတာ္မီေက်ာ္ႏုိင္၊ ပုလဲ၊ သိန္းတန္ (ျမန္မာျပည္)၊ ဧပရယ္ခ်စ္ခင္၊ ဘုိဘုိဟန္ ပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး ပါပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဦးဆံုး လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတဲ့ စတိတ္ရိႈး ရံုသြင္းပဲြပါ။

စာတည္း။     ။ ဆရာ အသက္ ၂၇၊ ၂၈ မွာ စာေပနယ္ထဲမွာ က်င္လည္ေနတယ္လုိ႔ အင္တာဗ်ဴးထဲမွာ ဖတ္ လုိက္ရပါတယ္။ စာေပနယ္ထဲကုိ မ၀င္ခင္တုန္းက တျခား အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့ေသးလဲ ဆရာ။

ဆရာျမင့္ညိမ္း။     ။  ကၽြန္တာ္ မလုပ္ဖူးဘူး။ အခုအခ်ိန္အထိလည္း မလုပ္ဖူးဘူး။ အေမ့ကုိ ဆားအေရာင္း အ၀ယ္လုပ္တုန္းက အကူအညီေပးဖူးတယ္။ က်န္တာေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ဖူးဘူး။

စာတည္း။     ။  ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ။ ဆရာ စစ္ျပန္မဂၢဇင္းမွာ အလုပ္သင္အယ္ဒီတာဘ၀နဲ႔ စခဲ့တုန္းက ဒရ၀မ္ အဆင့္က စခဲ့ရတယ္လုိ႔ ဆရာ့ရဲ႕ မေဟသီမဂၢဇင္း အင္တာဗ်ဴးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ျပန္ အဖဲြ႕က လူေတြ ရံုးဆင္းခ်ိန္ မဂၢဇင္းတုိက္ကုိ ေရာက္လာတဲ့အခါ ဆရာတုိ႔က စက္ပုိင္းေနရာကုိ သြား၊ စာစီ တာေတြ၊ ဒမ္မီ ခ်တာေတြ ေလ့လာ၊ ေလ့လာၿပီးေတာ့မွ အယ္ဒီတာပညာေတြ သိလာတယ္ ဆုိေတာ့ အယ္ဒီ တာ တစ္ေယာက္ ေလ့လာရမယ့္ ပညာရပ္ေတြ ဆရာ သိသေလာက္ ေျပာျပပါဦး ဆရာ။

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း။      ။ အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာကုိ မားလည္ရမလဲဆုိရင္ အဓိကအေနန႔ စာကုိ နားလည္ဖုိ႔ လုိတာေပါ့။ စာဆုိတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လုိ စာလဲ၊ ဘယ္လုိ စံလဲ၊ နားလည္ဖုိ႔ လုိတယ္။ စာေတြ႕သမွ် ဒီဟာက ငါတုိ႔နဲ႔ ဆုိင္တယ္၊ မဆုိင္ဘူး ခဲြျခားဖုိ႔ေတာ့ လုိတာေပါ့။ စာဖတ္ဖုိ႔က အဓိက၊ ဒီစာဟာ ငါတုိ႔နဲ႔ ဆုိင္လား ... မဆုိင္ဘူးလား၊ ဒီစာက စာဖတ္သူအတြက္ အက်ိဳးရွိမလား၊ မရွိဘူးလား။ ဒီစာဟာ ငါတုိ႔ စာဖတ္သူေတြအတြက္ တူသလား၊ တန္သလား ဆုိတာေတြ အထိေအာင္ စဥ္းစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာေတြ မွတ္ခ်က္မွာ ေရးေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီစာမူဟာ ဥပမာ ေပဖူးလႊာမွာ ဆုိပါေတာ့၊ ဒီစာမူ ဟာ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းနဲ႔ မသင့္ေလ်ာ္ပါ၊ မဆီေလ်ာ္ပါ။ ကၽြန္တာ္တုိ႔ ဒီလုိ ေရးရတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီလုိ ေရးလုိက္လုိ႔ရွိရင္ စာေရးသူက ၾကားသြားတဲ့အခါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေနမယ္။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ဒီဟာက အဆင့္မမီဘူး၊ အဲဒီလုိဟာမ်ိဳးေပါ့။

ေျပာမယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္မဂၢဇင္းက ဘယ္တန္းမွာ သြားေနသလဲ ဆုိတာ၊ ကုိယ့္ Audience က ဘာလဲဆုိတာ သိရမယ္။ ကုိယ့္စာဖတ္သူရဲ႕ တန္း၊ သူ႔တန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကည့္ရတယ္။ ေရႊအျမဳေတ ဖတ္ေနတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕တန္းက ဘယ္ေလာက္ ရွိသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိထားရတယ္။ ကုိယ္ လုပ္ေနတဲ့မဂၢဇင္း၊ ကုိယ့္စာဖတ္ပရိသတ္ ဘယ္တန္းမွာရွိသလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိထား ရတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာဖတ္ရတယ္။ စာအမ်ားႀကီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဖတ္ရတယ္။ ကုိယ့္ဆီ ေရာက္ လာတဲ့ စာမူဟာ သိပ္ျမင့္ေနလုိ႔ရွိရင္၊ တစ္ခါတေလက်ရင္ ကုိယ္ လုိက္မမီတာ မ်ိဳး ျဖစ္သြား တတ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စာကုိ ဖတ္ရတယ္။ အဓိကက စာအစံု ဖတ္ဖုိ႔ပါ။ စာအစံုဖတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။

ေနာက္တစ္ဆင့္က ဘာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီစာေရးေနတဲ့ သူေတြကို သိေနဖို႔လိုတယ္။ စာေရးဆရာေတြပါ။ တခ်ဳိ႔ကစာကိုဖတ္ေနတယ္။ ဒီစာေရးဆရာကိုမသိဘူး။ မသိတဲ႔အတြက္ နည္းနည္းေလး ဆက္ဆံေရးတို႔ ဘာတို႔မွာ အခက္အခဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဟာကၽြန္ေတာ္ႀကဳံဖူးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပ မယ္။ ဆိုေတာ႔ ဒီစာေရးဆရာကိုလည္း သိေနရမယ္။ ဒီစာေရးဆရာကုိလည္း သိေနရမယ္။ ဒီ စာေရးဆရာ Character ကုိလည္း သိေနရမယ္။ စာေရးဆရာရဲ႕ Type ကုိလည္း သိေနဖုိ႔လုိတယ္။ အယ္ဒီ တာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုက ကုိယ္ လုပ္ေနတဲ့၊ ကုိယ္ သြားေနတဲ့ Trend ဟာ ဘယ္သြားေနတာလဲ။ မူေပါ့။ ကုိယ့္မဂၢဇင္းရဲ႕ မူက ဘာလဲ။ ေနာက္ ကုိယ့္မဂၢဇင္းရဲ႕ ေပၚလစီေပါ့။ ကုိယ္က ဘာအတြက္ လုပ္မွာလဲ။ ဘယ္သူ႔ အတြက္ လုပ္မွာလဲ။ ဒီအပုိင္းေတြေတာ့ ေလ့လာထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ပထမဦးဆံုးကေတာ့ စာအစံု ဖတ္ရမယ္။ စာဖတ္ထားမွ ကုိယ့္ဆီ ေရာက္လာတဲ့ စာမူရဲ႕ အေနအထားကုိ ကုိယ္ ခန္႔မွန္းလုိ႔ ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကုိယ့္စာေရးဆရာေတြကုိ ကုိယ္သိေနရမယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကုိယ္ ေပးလုိက္တဲ့ ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ေရာက္သလဲ ... မေရာက္သလဲ ကုိယ္ ေပးလုိက္တဲ့ဟာ ဘယ္ေလာက္ ထိေအာင္ ေရာက္သလဲ ... မေရာက္သလဲ ကုိယ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမယ္။ ဒီဟာေတြကုိ အဓိက ထားရ ပါမယ္။ ေျပာခ်င္ တာက စာဖတ္ပါ။ စာအစံုဖတ္ပါ။ စာအစံုဆုိလုိ႔ ဒီျပည္တြင္းကစာ ကြက္ကြက္ေလး ဖတ္ၿပီးေတာ့ ငါတုိ႔ စာဖတ္တာပဲဆုိတဲ့ တခ်ိဳ႕ အေဟာင္းေတြကုိ ၾကြပ္ၾကြပ္၀ါး ထားတာေတြ ရွိတယ္။

အဲဒါဟာ အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စာအေဟာင္းေတြ ေက်ညက္ရံုနဲ႔ အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းလုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔မရပါဘူး။ အယ္ဒီတာေကာင္းပါလုိ႔ ေျပာလုိ႔ မရပါဘူး။ စာေတြေတာ့ ၾကြပ္ၾကြပ္ ျမည္ေအာင္ ၀ါးထားပါရဲ႕။ဒါေပမဲ့ အယ္ဒီတာရဲ႕ တျခား အတတ္ပညာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတာ ကုိး။ ကၽြန္ေတာ္ခုနက ေျပာတဲ့ စာဖတ္ပါ ဆုိတာ အဓိကအပုိင္း ကုိ ေျပာတာ။ က်န္တဲ့အပုိင္းေတြ မပါဘူးလား ဆုိေတာ့ ပါတာေပါ့။ စာေရးဆရာေတြကုိ သိေနမယ္။ စာေရးဆရာနဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး။ စည္းရံုးႏုိင္ ရမယ္။ ဆုိပါေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရႈမ၀တုိက္က ဆရာဦးေက်ာ္တုိ႔ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မီခဲ့ပါတယ္။ မီခဲ့ တယ္ဆုိတာ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကုိေဆြတင့္တုိ႔နဲ႔ပဲ Familiar ျဖစ္တယ္။ ေမာင္ျမင့္ျမတ္တုိ႔ကုိ Familiar ျဖစ္ ပါတယ္။

ဆရာ ဦးေက်ာ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အေ၀းကပဲ ၾကည့္ခဲ့ရတာ။ ဒါေပမဲ့ အစဥ္အလာအရ ဒီဆရာႀကီးေတြဟာ စာေရးဆရာေတြကုိ ညီအစ္ကုိေတြလုိ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလုိ၊ သားတပည့္ေတြလုိ သံေယာဇဥ္ရွိတယ္။ အဲဒီစာေရးဆရာၾကီးေတြကလည္း ဦးေက်ာ္ကုိ မိဘလုိ၊ ဆရာသမားလုိ၊ ဦေလးလုိ သံေယာဇဥ္ ရွိတယ္။ ေခၚတာေတာင္ ဦးေလးေက်ာ္ပဲ ေခၚတာ မ်ားတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိေအာင္ စာေပေလာကသား နဲ႔ အယ္ဒီတာနဲ႔ဟာ Familiar ျဖစ္တာ။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လာသလဲဆုိေတာ့ စာေရးဆရာ က မိဘကုိ လုပ္ေကၽြးျပဳစုသလုိပဲ၊ အယ္ဒီတာကလည္း သားသမီး ကုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ သလုိပဲ ေလးစားမႈ၊ အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံမႈ ရွိၾကတယ္။ အဲဒီလုိေၾကာင့္ ဒီမဂၢဇင္းေတြ ဟာ ေရရွည္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရပ္တည္သြားၾကတယ္။ အဲဒါဟာလည္း အယ္ဒီတာရဲ႕ ရွိသင့္ ရွိထုိက္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ရပ္ပဲ။ ကုိယ့္ရဲ႕ စာေရးဆရာေတြအေပၚမွာ သားတပည့္လုိ၊ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမလုိ သေဘာထားဖုိ႔လုိတယ္။

တခ်ိဳ႕က ပုိက္ဆံေပးတာပဲဆုိၿပီး ပုိက္ဆံထုပ္ ကုိင္လာၿပီး ခင္ဗ်ားစာမူလုိတယ္၊ ပုိက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ ေပး ရ မလဲ ဆုိၿပီး စာမူ ၀ယ္တာေပါ့။ အယ္ဒီတာေကာင္း တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္သင့္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီအသက္အရြယ္ထိ တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာေတြ လည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ဆရာေတြလည္း တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ စာမူ ၀ယ္တာ။ သာမန္ထုတ္ေ၀သူေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္။ ဆရာ့စာမူ လုိခ်င္တယ္။ စာမူခ ဘယ္ေလာက္ေပး ရမလဲ။ သူမ်ားက ဘယ္ေလာက္ ေပး သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ပုိေပးမယ္ဆုိတာ Publisher လုပ္တဲ့ အလုပ္။ Publisher နဲ႔ အယ္ဒီတာကြာတယ္။ သိပ္ ကြာပါတယ္။ Publisher ဆုိတာ ေအာင္ျမင္တဲ့ သူရဲ႕စာကုိ ထုတ္တာ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀သူ။ တန္ရာတန္ေၾကး စာေရးဆရာ ကုိ ေပးၿပီး ထုတ္တာ။ အယ္ဒီတာက ဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။

အယ္ဒီတာ ရဲ႕ လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့၊ ဒီမဂၢဇင္း ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္သလဲ ဆုိတဲ့ အေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ စာေရးလုိသူမ်ားက လာေရးတာ။ လာေရးတဲ့အခါမွာ ကုိယ္က ႀကိဳက္မွသံုးၿပီး မႀကိဳက္ရင္ ျပန္ေပးလုိ႔ရတယ္။ ကုိယ့္မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္၊ ျငင္းပယ္ခြင့္ရွိတယ္။ ထုတ္ေ၀သူမွာ အဲဒီ အခြင့္အေရးမရွိ ဘူး။ အယ္ဒီတာမွာ ရွိတယ္။ အဲဒါအျပင္ အယ္ဒီတာမွာ တည္းျဖတ္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ အျပည့္အ၀ ရွိတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင့္ေတာ့ မရွိဘူး။ အလြန္ အကၽြံေတြ ျဖစ္သြားတဲ့အခါ စာေရးဆရာနဲ႔ အယ္ဒီတာတုိ႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးေတြ ပ်က္ျပားသြား တတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ ၾက။ သူ႔ဘက္ကုိယ့္ဘက္ေတြ ျဖစ္ၾကမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာ ဘာလဲဆုိေတာ့ စာေရးဆရာနဲ႔ အယ္ဒီ တာၾကားမွာ သီးျခား ဆက္ဆံေရးတစ္ခု ရွိရမယ္။ အဲဒီေတာ့ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကုိ ျပန္ေျပာမယ္ဆုိရင္ စာဖတ္ပါ။ စာေရးဆရာ နဲ႔အတူ စာေပနယ္ပယ္ ထဲမွာ ကုိယ့္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္တစ္ခုရွိေနေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ဒါေလး ႏွစ္ခု အဓိကထား ၿပီးေတာ့ လုပ္ေစခ်င္ပါတယ္။

စာတည္း။       ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ။ ဆရာ့ရဲ႕ မေဟသီ အင္တာဗ်ဴးထဲမွာ ဆရာ ေပဖူးလႊာကုိ ၀င္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္။ ဒီ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၁၉၈၀၊ ဇြန္လလုိ႔ ဆရာ ေျပာထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ၁၉၈၁၊ ဇြန္လလုိ႔ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာက ေပဖူးလႊာမွာ ဆရာ တာ၀န္ယူခဲ့ရတဲ့ အခန္းက႑ေလးေတြ ေျပာျပေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း။ ။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ၁၉၈၁ ဇြန္လက အမွန္။ ကၽြန္ေတာ္ မွားသြားတာ ပါ။ ေပဖူးလႊာမွာက ေပဖူးလႊာကုိ မေရာက္ခင္ စစ္ျပန္မွာ။ စစ္ျပန္ကေနစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပပါ့မယ္။ စစ္ျပန္ မွာကတည္းက ခုနက ေျပာၿပီးသားပါ။ တံျမက္စည္းလွည္း၊ ေရခပ္၊ ေသာက္ေရအုိး ေရျဖည့္၊ လက္ဖက္ရည္ ၀ယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စခဲ့ရတာ။ မွတ္မွတ္ရရ ကုိ၀ဏ ၰနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ျပန္ မွာ ရွိေနတဲ့ ကာလတုန္းက စာေရးဆရာ ေမာင္၀ဏၰ လာလိမ့္မယ္၊ မင္း အဲဒါ သူ႔ကုိ ႀကိဳဆုိၿပီးေတာ့ လုိအပ္ တာအားလံုး လုပ္ေပးလုိက္ပါ ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဆရာ ဦးျမလိႈင္က လွမ္း ဖုန္းဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မဂၢဇင္းတုိက္မွာ ရွိေနတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ... ဆုိၿပီး မၾကာခင္ ေမာင္၀ဏၰက မဂၢဇင္းတုိက္ ကုိ ေရာက္လာတယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္နဲ႔။ ဟာ ... ဆရာ လာပါ၊ ထုိင္ပါေပါ့။ ဆရာ ဘာလုပ္ေပးရ မလဲေပါ့။ ရတယ္၊ စာေရးဖုိ႔ လာတာတဲ့။ သူ စာေရးေတာ့ ေဘးနားကေန အရိပ္အျခည္ ၾကည့္ေနရတယ္။ သူ ေဆးေပါ့လိပ္ ကုိင္လုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပးၿပီး မီးညႇိေပးရတယ္။ ဒုိင္းခနဲေပါ့။

ဒါက ကုိယ့္ဘက္က လုပ္တာပါ။ သူ႔ဘက္က အဲဒါကုိ လက္မခံပါဘူး။ ရတယ္၊ ရတယ္၊ ရတယ္တဲ့။ သူက ေဆးေပါ့လိပ္ ခ်တယ္။ စာေရးတယ္။ ေဆးလိပ္ ေသာက္လုိက္၊ စာေရးလုိက္ေပါ့။ သူက ဟုိအိတ္ စမ္းလုိက္၊ ဒီအိတ္စမ္းလုိက္၊ လြယ္အိတ္ထဲ စမ္းလုိက္၊ တုိက္ပံုအက်ႌထဲ စမ္းလုိက္ဆုိရင္ ဆရာ ဘာလဲ၊ ေဆးလိပ္လား၊ ဟုတ္တယ္ ေဆးလိပ္ဆုိရင္၊ ဘာေဆးလိပ္လဲ ဆရာ၊ ျခေသၤ့ သံုးေကာင္လား၊ ဟုတ္ၿပီ ကၽြန္ေတာ္ သြား၀ယ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီလုိ အေျပးအလႊား လုပ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ခ်ိန္က်ရင္ ဆရာ လက္ဖက္ရည္ ဘာေသာက္လဲ၊ ခ်ိဳေပါ့၊ ခ်ိဳေပါ့ကုိ လက္ဖက္ရည္ ခ်ိဳင့္ဆဲြၿပီး ေျပး၀ယ္ေပး ရတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ခြက္နဲ႔ ငွဲ႔ေပး၊ ၿပီးရင္ ေရေႏြးေသာက္မလား၊ ေသာက္မယ္ဆုိရင္ ေရေႏြးအုိး တည္ေပး၊ အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒါ ကုိ၀ဏၰ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာေတာ့ ရယ္တယ္။ သူ မမွတ္မိဘူး။

အဲဒီတုန္းက ေဆြလိႈင္ဦးေခတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေဆြလိႈင္ဦး ေ၀ါခနဲ ကားထုိးဆုိက္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က အဆင္သင့္ လုပ္ထားရတယ္။ ေဆြလိႈင္ဦးက အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ဆီမွာ ေၾကာင္ရုိင္း သံုးဆယ္ ေရးေနတာ။ အခန္းဆက္ပါ။ ကုိသုေမာင္က အခ်စ္သစ္ပင္ အခန္းဆက္၊ ကုိ၀ဏၰကလည္း အခန္းဆက္ ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိဘူး။ ထားပါ။ ဆုိေတာ့ ... ေဆြလိႈင္ဦးလာေတာ့ အဲဒီတုန္း က ေဆြလိႈင္ဦး လာရင္ " ဖယ္မလီယာ" တကၠစီနဲ႔ဗ်။ တစ္နာရီ ၇ က်ပ္ ေပးရတယ္။ ဖယ္မလီယာ ကားအစိမ္းဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ သူ လာၿပီဆုိရင္ ဂ်ိမ္းစဘြန္းလုိပဲ ကားက ေ၀ါခနဲ ေမာင္းခ်ၿပီး ဒုိင္းခနဲ ထုိးဆုိက္လုိက္တယ္။ ကားေနာက္မွာ ဖုန္ေတြက လံုးေထြးၿပီး လုိက္ လာတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ေနာက္က ကုလားတစ္ေယာက္ အၿမဲတမ္း ပါတယ္ဗ်။ ျဖဴေဖြး ဆုိတဲ့ ကုလား အၿမဲပါတယ္။ သူက ကမန္းကတန္း ေျပးဆင္းၿပီးေတာ့ ကားတံခါး ကုိ ဆဲြဖြင့္ေပးရတယ္။ ဆဲြဖြင့္ေပးေတာ့မွ ေဆြလိႈင္ဦးက အေပၚျဖဴ၊ ေအာက္ျဖဴ တက္ထရြန္နဲ႔ ၀င္းဦး ၀တ္တဲ့ ဟာမ်ိဳး။ တိမ္လႊာမုိ႔မုိ႔လြင္မွာ ၀င္းဦး၀တ္တဲ့ ယူနီေဖာင္းမ်ိဳးနဲ႔ ဆင္းလာတာ။ ဆင္းလာၿပီး ေနာက္ကားတံခါး ပိတ္လုိက္ လုိ႔ရွိရင္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာ ပစၥတုိ ေတြ႕ရတယ္။

အဲဒီတုန္းက "အတက္ခ်ီေက့စ္" ကုိလူတုိင္း မကုိင္ႏုိင္ေသးဘူး။ သူ ကုိင္တယ္။ ခုနက ျဖဴေဖြးက တံခါးပိတ္ၿပီးရင္ "အတက္ခ်ီေက့စ္" ကုိဆဲြထုတ္ၿပီး အထဲက စီးကရက္ဘူးကုိ ထုတ္ေပးတယ္။ စီးကရက္ ဘူးထဲက ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ထြက္လာေအာင္ လုပ္ၿပီး ဆရာ့ကုိ ေပးတယ္။ ဆရာက ေဆးလိပ္ကုိ ယူတယ္။ ညာဘက္လက္က ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ကပ္ထဲက ပစၥတုိကုိ ဆဲြထုတ္ၿပီး ေထာက္ေထာက္ ... ဆုိ မီးညွိတာ။ ေသနတ္မီးျခစ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလုိဗ်။ ေဆြလိႈင္ဦးက အဲဒီလုိ လာတာ။ အဲဒီလုိ လုပ္ထားတာ။ ေနာက္က ျဖဴေဖြးဆုိတဲ့ ကုလားေလးကလည္း အဆင္သင့္ လုပ္ထားတာ။ ၀င္လာတာ နဲ႔ ေဒါင္း၊ ေဒါင္း၊ ေဒါင္း ဆုိၿပီး အသံေတြ ျမည္ၿပီး ေရာက္လာတာဗ်။ စာေရးဆရာေတြ အဲဒီလုိ ခမ္းနားခဲ့ဖူး တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ငခၽြတ္ေတြေလ။ ေဆြလိႈင္ဦး လာတယ္ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ပ်ာေနရတယ္။

ေမာင္၀ဏၰ လာတယ္ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ပ်ာေနရတယ္။ သုေမာင္ လာတယ္ဆုိရင္လည္း ပ်ာေန ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီလုိ ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ တစ္ခါတည္း စာေရးဆရာေတြ ကုိ ဘယ္လုိ ဆက္ဆံရမလဲဆုိတာ သင္ေပးထားတာ။ ကုိယ္က အယ္ဒီတာဆုိေပမယ့္ အယ္ဒီတာေပါက္စ ေပါ့ဗ်ာ။ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ စာေရးဆရာေတြကုိ ရုိက်ိဳးသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ တစ္ခါတည္း လုပ္ေပးထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဒီစာေရးဆရာေတြကုိ အင္မတန္ကုိ ရုိက်ိဳးၿပီး ေနရမယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပံုစံသြင္းၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ဆက္ဆံ တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ရုိရုိက်ိဳးက်ိဳး ဆက္ဆံတယ္။ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတဲ့ အေနအထားတစ္ခု ရလာတယ္။ ကုိယ့္ထက္ အသက္အရြယ္ ငယ္ေပမယ့္လည္း ဒီလူေတြကုိ ဆရာလုိ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခၚရတယ္။ စာေရးဆရာေတြအျဖစ္ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတယ္။

ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာေတြက သင္ေပးခဲ့တဲ့ အယ္ဒီတာ အတတ္ပညာတစ္ခုပါပဲ။ အခု ၾကားၾကားေန ရတာပဲ။ စာေရးဆရာကုိ စာေရးဆရာ မွန္းမသိ။ စာမူခ သြားထုတ္ေတာ့ မရွိဘူး ေျပာ လုိေျပာ။ စာအုပ္ လက္ေဆာင္မေပး။ ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာေတြက ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ၿပီးသား။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာလုပ္ဆုိၿပီး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ ဧရိယာေတြမွာ ဘယ္ေတာ့ မွ အဲဒီလုိ ျပႆနာမ်ိဳးေတြ မရွိဘး။ ေမတၱာလက္ ေဆာင္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မရွိဘူး။ စာမူခနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မရွိဘူး။

 ေနာက္ဆံုးဗ်ာ ... စာမူ ပယ္တယ္လုိ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မသံုးဘူး။ ဆရာ ဒါေလး ျပန္ယူသြား၊ မသံုးျဖစ္လုိ႔ပါ၊ ဆရာ ေနာက္တစ္ပုဒ္ ေလာက္ ေပးပါဦး၊ ဒါ အင္မတန္ ယဥ္ေက်းစြာ တံု႔ျပန္ရတဲ့ အယ္ဒိတာတစ္ေယာက္ရဲ႕ က်င့္၀တ္။ စာေရး ဆရာကုိ ေလးစားစြာ အသိအမွတ္ျပဳၿပီးေတာ့ အယ္ဒီတာ က ဒီလုိ တံု႔ျပန္ရတယ္။ ဆရာ ဒီစာမူေလးေတာ့ မသံုးျဖစ္ဘူး။ ေနာက္တစ္ပုဒ္ ေပးပါဦး။ ဒီလုိ ေျပာရပါတယ္။ ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ သင္ေပးခဲ့ၿပီးသား။ အင္မတန္ အပုိးက်ိဳးေအာင္ လုပ္ၿပီးေတာ့ ဒီဆရာေတြကုိ ဒီလုိ ဆက္ဆံ ရတယ္လုိ႔ သင္ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ လည္း အခု စာေရးဆရာေတြက ဘယ္မဂၢဇင္းကေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ ဘယ္မဂၢဇင္း ဆုိ မေရးဘူးကြ၊ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြက ဘယ္မဂၢဇင္းဆုိ မေရးဘူးကြ ...။

ဒါေတြက အယ္ဒီတာေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံေရးေတြ မရွိလုိ႔ ဒီလုိ ျပႆနာေတြ ေပၚလာတာ။ အဲဒီေတာ့ ေစာေစာက ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ယူရတဲ့ အပုိင္းကုိ ေျပာပါဆုိရင္ စ၀င္လာကတည္းက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က ဦးျမလိႈင္၊ နာယက က ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေစာျမင့္ (မွဴးသမိန္)၊ ေနာက္ တာ္၀န္ခံအယ္ဒီတာက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕မွာ ဦးေအာင္ျမင့္၊ ေမာင္သုခနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္။ ဒီေျခာက္ေယာက္နဲ႔ လုပ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ဦး၀င္းႏုိင္။ ေနာက္တစ္ခါ ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းပုိင္ရွင္ ဦးျမတ္ေက်ာ္ ရွိတယ္။ ဒီရွစ္ေယာက္က မဂၢဇင္းကုိ အဓိက လည္ပတ္ေအာင္ လုပ္ရတာ။ အဲဒီကာလတုန္းက ပုဂၢလိကမဂၢဇင္းက မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။ စႏၵာမဂၢဇင္း ရွိတယ္။ ရႈမ၀၊ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီတို႔ရွိတယ္။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ ပုဂၢလိကမဂၢဇင္း ေပဖူးလႊာကုိ ထုတ္ေ၀ခြင့္စၿပီး ေပးတယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဦးျမလိႈင္က စာေပစိစစ္ေရးကေန အနားယူ ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အနားယူရင္ စာအုပ္ လုပ္ခ်င္တယ္ ဆုိတဲ့အတြက္ ဦးျမလိႈင္က ျမ၀တီမဂၢဇင္း တည္ေထာင္တဲ့ Founder ထဲမွာ ပါပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုးကလည္း စာေပသမားအျဖစ္ပဲ ေနခဲ့ တယ္။ ဆုိေတာ့ သူ႔ကုိ ဒါ ထုတ္ေ၀ခြင့္ေပးပါဆုိၿပီးေတာ့ ေတာင္းတယ္။ သူက အရင္တုန္းကလည္း ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းကုိ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္က ထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အရံႈးဒဏ္ မခံႏုိင္တဲ့အတြက္ သူက ဒီမဂၢဇင္းကုိ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္က ထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အရံႈးဒဏ္ မခံႏုိင္တဲ့အတြက္ သူက ဒီမဂၢဇင္းကုိ ျပန္အပ္ခဲ့တာ။ ဘယ္လုိ ေခၚမလဲ။ ဆုိင္းငံ့ထားလုိက္တာ။ ပိတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ တကယ္လုိ႔ ျပန္ထုတ္မယ္ဆုိရင္ ျပန္ထုတ္ ခြင့္ရေအာင္ တင္ခဲ့တာ။ သူ ျပန္တင္ေတာ့ သူ ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဦးျမလိႈင္က ၃ လ ခြင့္နဲ႔ ပင္စင္ မယူခင္ သြားေနတဲ့ ကာလ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စလုပ္ျဖစ္တာပါ။ ခုန အယ္ဒီတာေတြကလည္း ဒီလုိပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စတာ၀န္ယူရတာက ဘာလဲဆုိေတာ့ အဓိကက ကၽြန္ေတာ္က ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းကုိ တာ၀န္ယူရ တယ္။ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာကုိ တဲြၿပီး လုပ္ေပးရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မဂၢဇင္းတုိက္မွာ အခ်ိန္ျပည့္ တာ၀န္ခံတာက ဦးျမလိႈင္နဲ႔ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေစာျမင့္နဲ႔ .. ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကုိသုခပဲ ရွိတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ ထုိင္ၾက တာပါ။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္နဲ႔ ဦးေအာင္ျမင့္က Part Time ပဲ ထုိင္ၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိလဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ၁၉၈၃ အထိေအာင္ Part Time ပဲ ထုိင္ၾကတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ေတာင္သူလယ္သမား ဂ်ာနယ္မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္တယ္။ ဦးေအာင္ျမင့္က အေသးစား ေခ်းေငြလုပ္ငန္း (ဗဟန္း)မွာ လုပ္ရတယ္။ သူက ၃ နာရီေလာက္မွာ လာတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ၄ နာရီ၊ ၄ နာရီခဲြ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေလာက္မွာ လာတယ္။ သူတုိ႔မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လုိအပ္တာေတြ အကုန္လုပ္ထားရတယ္။ ေနာက္ေန႔ လုပ္မယ့္ အလုပ္ေတြ အားလံုးကုိ သူတုိ႔က ဘာေတြ ဘာေတြ လုပ္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ Assignment ေတြ ေပးခဲ့တာ ေပါ့။ ပံုႏွိပ္ဖုိ႔၊ ဒီမဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ေရးအပုိင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္က ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကုိ Assist  လုပ္ေပးရ တယ္။ ပန္းခ်ီအပ္ရတာမ်ိဳး၊ စာမူဖတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ ေရးေပးရတာမ်ိဳး၊ စာေဖာင္စစ္ေပးရတာမ်ိဳး၊ စာစီခ်ေပးရ တာမ်ိဳး စသျဖင့္ ဒီမဂၢဇင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အားလံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရတယ္။ အဓိကက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကုိ ကန္ေတာ္ Assist လုပ္ေပးရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာကုိ Assist လုပ္ေပးရတဲ့အတြက္ တုိက္ထုိင္အယ္ဒီတာ ပဲ ေျပာ ေျပာ၊ ေဖာင္ကုိင္အယ္ဒီတာပဲ ေျပာေျပာ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ဒီစာအုပ္တစ္အုပ္လံုး လည္ပတ္ဖုိ႔ အတြက္ တာ၀န္ ယူေပးရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အထိအေတြ႕ ပုိမ်ားတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ အထိအေတြ႕မ်ားတယ္။ ဒီေလာကသားေတြနဲ႔ အထိအေတြ႕မ်ားတယ္။

စာတည္း။     ။ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ဆရာ့ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ဆရာ့ရဲ႕ မိသားစု အေၾကာင္းေလး ေျပာျပေပး ပါ ဦး ဆရာ။

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း။        ။  ကၽြန္ေတာ္ ၇၄ ခုႏွစ္မွာပဲ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးနာမည္ က ေဒၚ၀င္းေဌးပါ။ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက တျခား စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မလုပ္ဘူး။ အိမ္ေထာင္က်ခါစ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မရွိေသးဘူး။ စစ္ျပန္မွာ တစ္လ ၁၅၀ ရခါစက အမ်ိဳးသမီးက အိမ္မွာ စက္ခ်ဳပ္ တယ္။ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ စက္ခ်ဳပ္ဆုိင္ဖြင့္ၿပီး အဲဒီအလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ လုပ္ရင္း တစ္လ ၁၅၀ ရတာနဲ႔ ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ က်န္တာေတာ့ ညီအစ္ကုိေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေထာက္ပံ့ပါတယ္။

သားသမီးသံုးေယာက္ရတယ္။ အႀကီးဆံုးသားက ဇာနည္မ်ိဳးျမင့္ညိမ္း၊ ဒုတိယက ဒါလီမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း၊ အငယ္ဆံုးသား က ဘုိမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း။ သားအႀကီးက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့ ေျမး ဟန္နီညိမ္းဆုိတာ ရွိတယ္။ အငယ္ဆံုးသားက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့ ေျမး ဂ်ဴႏုိက္ဆုိတာ ရွိတယ္။ သမီးက အိမ္ေထာင္ေတာ့ က်ေနၿပီ။ သားသမီး မရေသးဘူး။

စာတည္း။      ။  ဆရာ ... ဆရာတုိ႔ လက္ထက္မွာ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းဟာ ၁၉၈၁ ဇြန္လကေန ၁၉၉၁၊ ၾသဂုတ္လ အမွတ္ ၁၁၈ ထိ ထုတ္ခဲ့တယ္။ ထုတ္ၿပီးေတာ့ ရပ္ဆုိင္းလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိ ထုတ္ေနရင္းနဲ႔ ရပ္ဆုိင္းသြားတဲ့ အေျခအေနရယ္၊ ေနာက္ လူေတြကုိ တစ္လတာ လဲႊျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔လည္း ရပ္သြားတယ္။ ဒါဟာ ေခတ္ကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္သြားလုိ႔လား၊ ေခတ္ရဲ႕ လုိအပ္မႈကုိ မသိေတာ့လုိ႔လား၊ ကံၾကမၼာေတြ စုၿပံဳ သြား လုိ႔လား ဆုိတာ ဆရာ ျမင္တာေလး ေျပာျပေပးပါဦး။ ပထမဆံုးက ဆရာ့ အင္တာဗ်ဴးကုိ မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့မိတုန္းက မဂၢဇင္းတစ္ခုကုိ လုပ္တာ ေခတ္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကုိသိလုိ႔။ အဲဒီတုန္းက စႏၵာမဂၢဇင္းက ေခတ္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကုိ မသိေတာ့တဲ့အတြက္ အေျခအေနတစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြား တယ္ေပါ့။ ဆရာတုိ႔က ေခတ္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကုိ နားလည္လုိ႔ တစ္ခါတည္း တစ္ဟုန္ထုိး ေစာင္ေရ ေသာင္း ေက်ာ္တဲ့အထိ ေအာင္ျမင္သြားတယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ က်ဆံုးသြားတဲ့ အခါ ေခတ္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကုိ မသိလုိ႔လား၊ ကံၾကမၼာေတြ စုၿပံဳသြားလုိ႔လားဆုိတာ ဆရာ့ရဲ႕ အျမင္ေလး ေျပာျပေပးပါဦးဆရာ။

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း။       ။   အဲဒါေတြ ေျပာရင္ တခ်ိဳ႕ဟာေတြမွာ အတြင္းေရးေတာ့ နည္းနည္းပါ လိမ့္မယ္။ ပါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ နစ္နာေစလုိတာ မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ မွန္တဲ့အတုိင္း ေျပာရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေပဖူးလႊာလုပ္ေနရင္း မေဟသီမဂၢဇင္းကုိ တဲြၿပီး လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ မေဟသီမဂၢဇင္း ၆ လေလာက္ လုပ္ၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေပဖူးလႊာက ေစာင္ေရက်ၿပီး မေဟသီ က ေစာင္ေရတက္ သြားတယ္။ ေပဖူးလႊာ က ေသာင္းႏွစ္ ေထာင္ကေန ရွစ္ေထာင္ေလာက္ ေရာ႕သြားၿပီ။ မေဟသီ က ေျခာက္ေထာင္ကေန ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ Balance က အဲဒီလုိ ကြာ ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္ တာလဲဆုိေတာ့ မေဟသီမွာ ပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက ပုိၿပီးေတာ့ Pop မ်ားလာတယ္။ ပုိၿပီးေတာ့ Celebrity ေတြရဲ႕ News ေတြ၊ Pop ေဆာင္းပါးေတြ ပုိၿပီးေတာ့ ပါတယ္။

ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ကုိယ္တုိင္က စာေပထက္စာရင္ Celebrity News ေတြ ပုိၿပီးေတာ့ စိတ္၀င္စားတယ္။ အဖံုးရုိက္တာက အစ သူကုိယ္တုိင္ လုိက္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္တာမ်ိဳး လုပ္တယ္။ သူက ဒီအေပၚမွာ ပုိၿပီးအာရံုစုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဦးျမလိႈင္က နည္းနည္းေလး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္လာတယ္။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ မေဟသီမဂၢဇင္းကလည္း ဦးျမလိႈင္ ပုိက္ဆံနဲ႔ပဲ စၿပီးေတာ့ ထူေထာင္တာပါ။ ဦးျမလိႈင္ က အရင္းစုိက္ေပးထားတယ္။ ေငြေခ်စရာရွိတာ စုိက္ေခ်ေပး တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ရွင္းေပး ပါတယ္။ မေဟသီကုိ စခဲ့တုန္းက ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ အကူအညီေတြ အမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဦးျမလိႈင္က ဒီအေပၚမွာ နည္းနည္းေလး လက္မခံတဲ့ အပုိင္းေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္လုိလဲ ဆုိေတာ့ အိမ္ႀကီးေပၚ အိမ္ငယ္ ေဆာက္သလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ လုပ္ငန္းခဲြမယ္ဆုိၿပီး ခဲြၾကတယ္။ ေပဖူးလႊာ က တစ္တုိက္ျဖစ္ၿပီး မေဟသီက တစ္တုိက္ျဖစ္သြား တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေစာျမင့္က သူ႔ဟာသူ လည္ပတ္လုိ႔ ရသြားၿပီ။ နံပါတ္ ၆ မွာ ခဲြလုိက္ၿပီး ၇ မွာ သူ႔ဟာသူ ရပ္တည္လုိ႔ ရသြားၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာဆုိေတာ့ ဟုိဘက္မွာ လည္း ထုိင္၊ ဒီဘက္မွာလည္း ခဲြထုိင္ေပါ့။ အဲဒါကုိ ဦးျမလိႈင္က ေရြးခ်ယ္ခုိင္းတယ္။ ဟုိဘက္မွာ ထုိင္မလား၊ ဒီဘက္မွာ ထုိင္မလားေပါ့။ စဥ္းစားဦးမယ္လုိ႔ သူက ေျပာတယ္။ ဒါကုိ စဥ္းစားမေနနဲ႔ေတာ့၊ တစ္ခါတည္း ထြက္ေတာ့ဆုိၿပီး ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ကုိ စာပုိ႔ၿပီး ထြက္ခုိင္းလုိက္ တယ္။ ေပဖူးလႊာ ကေနၿပီးေတာ့ တစ္ခါတည္း အနားယူခြင့္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ဟုိဘက္ ေရာက္ သြားတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီဘက္မွာ လုပ္ရတယ္။ နဂုိကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ Team Work ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေတာ္လုိ႔၊ တစ္ေယာက္တည္း ေကာင္းလုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ Team  ရွိတယ္။ အားလံုးက လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ ဆုိပါေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ကုိေအာင္ျမင့္၊ ကုိသုခ၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ကုိ၀င္းၿငိမ္း၊ ဓတ္ပံုဆရာ တကၠသုိလ္ ေအးျမင့္နဲ႔ သူ႔မိန္းမ ႏုႏုယဥ္၊ မိတ္ကပ္ဆရာ အႀကိဳင္၊ ဓာတ္ပံုဆရာ စုိင္းဘုဏ္းထူး၊ စာေရးဆရာမ ျမေႏွာင္းညိဳ၊ ဒီဇုိင္းပန္းခ်ီဆရာ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္တုိ႔ ရွိၾကတယ္။ အဲဒီလုိ New Blood ေတြခ်ည္းပဲ ဒီမွာ လာစုေနၾက တာ။ Team ရွိတယ္။ New Idea နဲ႔ လုပ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအထဲက တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထဲက ပဲ့ ထြက္သြားတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္။ အုိေက ... ကိစၥမရွိဘူး။

ဒါကုိ ဆက္လုပ္မယ္ဆုိေတာ့ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီေစာင္ေရက အတူတူ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လာသလဲ ဆုိရင္ ၁၉၈၅ ကေန ၈၅၊ ၈၆၊ ၈၇ ေတြမွာ ေပဖူးလႊာဟာ အင္မတန္ကုိ ေစာင့္ဖတ္ရတဲ့ အေျခအေန ထိ ျဖစ္လာတယ္။ သခင္ေအာင္ႀကီး (ေပါင္းတည္)ရဲ႕ "ကၽြန္ေတာ္ အညာသားပါ" ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးရွိတယ္။ ေဒၚခင္ၾကည္ရဲ႕ က်န္းမာေရး ကိစၥေတြ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ မိသားစုကိစၥေတြ ပါတယ္။ ေတာ္ဘုရားေလးေအာင္ေဇရဲ႕ နန္းစဥ္ရတနာတုိ႔ ဒါမ်ိဳးေတြပါေန တယ္။ ေျပာရမယ္ ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ေပဖူးလႊာက ႏုိင္ငံေရး၊ ႏုိင္ငံေရး Scene ေတြ ပါတယ္။ အဲဒီကာလမွာ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အစုိးရ မ်က္မုန္းက်ိဳးတဲ့၊ အစုိးရ မႀကိဳက္တဲ့ ေဆာင္းပါး ေတြ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔မွာ ပါေနတယ္။ အစုိးရနဲ႔ တစ္သားတည္းမက်တဲ့ လူေတြက ေပဖူးလႊာမွာ ပါတယ္။

ျပန္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရင္ သခင္ေအာင္ႀကီး၊ ေတာ္ဘုရားေလးေအာင္ေဇ၊ စမ္းစမ္းႏဲြ႕ (သာယာ၀တီ)၊ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း)၊ ေမာင္ေသာ္က၊ ေမာင္ကုိယု၊ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္၊ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္၊ ဒီနာမည္ေတြ ၾကည့္လုိက္လုိ႔ရွိရင္ ဘယ္လုိလူေတြဆုိတာ သိပါတယ္။ သမုိင္းေၾကာင္းေတြရွိတယ္။ အဲဒါေတြက ေပဖူးလႊာမွာပဲရွိတယ္။ တျခား မဂၢဇင္းေတြမွာ မရွိဘူး။ ဒါေတြကုိ ၾကည့္။ တခ်ိဳ႕က သမုိင္းေၾကာင္းေတြ ကုိ မွိန္ပစ္လုိက္ခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ႏုိင္ငံေရး စိတ္ဓာတ္ ႏုိးၾကား တက္ၾကြေအာင္ လုပ္တာ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းပဲ ရွိတယ္။ ဘယ္မဂၢဇင္း မွ မရွိဘူး။ ျပန္လွန္ၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ သက္ေသျပလုိ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကုိ အေသ အခ်ာ ေျပာခ်င္တယ္။
၁၉၈၈ ကာလမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကုိ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ႏိုးၾကားတက္ၾကြေအာင္ လုပ္တာ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းပဲရွိတယ္။

မေဟသီ မွာက ဆန္းထြန္း(မန္းတကၠသုိလ္)ပါမယ္။ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးေတြရဲ႕ တစ္ေန႔တာ ပါမယ္။ ဘာသာေရး အေၾကာင္း ပါမယ္။ သူ႔မူက အဲဒီလုိ သြားတာ။ ခဲြထြက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲ ဆုိေတာ့ ခုနက Popularity ႀကိဳက္တဲ့သူေတြက မေဟသီဖတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က မေဟသီ မွာ ေကာင္းတာ ဘာလဲ ဆုိေတာ့ စာအုိးရဲ႕ စာအုပ္ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြပါတယ္။ ေနာက္ အတုိဆံုး ၀တၳဳေလးေတြ ပါတယ္။ သူ႔မွာလည္း ေကာင္းတာေလးေတြပါတယ္။ အခန္းဆက္ေတြပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ တစ္၀က္ေလာက္က Pop ေတြ မ်ားတယ္။ ေပဖူးလႊာမွာ အဲဒါေတြ အင္မတန္ နည္းပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၆၀ ေလာက္ ေပးထားတယ္။ စီးရီး အညႊန္းလုိ ဟာမ်ိဳးပါမယ္။ ရုပ္ရွင္ အေၾကာင္းပါမယ္။ ေပဖူးလႊာမွာက ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ႏႊယ္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြမ်ား တယ္။ ႏုိင္ငံေရး ႏုိးၾကား တက္ၾကြေအာင္ လုပ္တာေတြပါတယ္။

ဦးျမလိႈင္ရဲ႕ သမုိင္းကုိ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိလုိ႔ရွိ ရင္ ဦးျမလိႈင္ဟာ ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀ကတည္းက ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ဓာတ္ရွိတယ္။ ဖ်ာပံုၿမိဳ႕မွာ ဂ်ပန္ကုိ ေတာ္လွန္ေတာ့မယ္ ဆုိကတည္း က ရန္ပံုေငြရွာတဲ့အခါ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကုိ ၀င္ဓားျပတုိက္ၿပီး သူ႔အိမ္ကုိ ေတာင္ သူ ျပန္ဓားျပတုိက္ၿပီး ရန္ပံုေငြရွာတဲ့ လူမ်ိဳး။ ဦးျမလိႈင္ဆုိတာ အဲဒီလုိလူ။ သူ႔သမုိင္းေၾကာင္းက အဲဒီလုိ ရွိပါတယ္။ တုိင္းျပည္ကုိ တကယ္ ခ်စ္တယ္။ သူ႔အစ္ကုိက ဗုိလ္လက္်ာ၊ သူ႔အစ္ကုိအႀကီးဆံးက ေဒါက္တာလွေရႊ ... အာဏာရွင္လွေရႊ၊ ေတာ္လွန္ေရးမွာ အဲဒီလုိ တစ္မိသားစုလံုးပါတယ္။ တုိင္းျပည္အေပၚမွာ အဲဒီေလာက္ ထိေအာင္ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့လူေတြ၊ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္က်၊ အဖမ္းခံ၊ ဒုကၡခံ။ သူ႔အစ္ကုိေတြဆုိ တုိက္ပဲြမွာက်၊ တစ္ေယာက္ဆုိရင္ ေလယာဥ္ပ်က္က်၊ ဒီလုိ ပုဂၢိဳလ္ေတြ။ တုိင္းျပည္အေပၚမွာ တကယ္ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့လူေတြ။

အဲဒီေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ိန္တစ္ခု ေရာက္လာၿပီ။ တုိင္းျပည္အတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့အခ်ိန္ မွာ စာေပအရ လူထုကုိ အသိေပး လႈံ႔ေဆာ္မႈေတြ လုပ္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ သခင္ေအာင္ႀကီး (ေပါင္းတည္)ဆုိတာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မတုိင္မီက တုိင္းျပည္မွာ အင္မတန္ စိတ္၀င္စား စရာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ပါ။ လူထုလႈပ္ရွားမႈမွာ တကယ္ ဦးေဆာင္၊ တယ္လႈံ႕ ေဆာ္ ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔ေဆာင္းပါးေတြအားလံုး၊ သူ ေရးခဲ့တာေတြ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေပဖူးလႊာမွာ အရင္ပါတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ သြားေစာင့္ၿပီး ယူၿပီးေတာ့ ထည့္ရတာ။ သခင္ေအာင္ႀကီး စာေတြမွာ ေဖာ္ျပခြင့္ မရတာေတြ၊ အပယ္ခံရတာေတြ၊ အျဖတ္ခံရတာေတြ အမ်ားႀကီး ပဲ။ ေပဖူးလႊာ ေပၚမွာ က်ေတာ့ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စားတဲ့ သူေတြက ေပဖူးလႊာကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။

သာမန္စာပဲ ဖတ္မယ္ဆုိတဲ့ သူေတြကေတာ့ မေဟသီကုိ ဖတ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခုဟာ နည္းနည္းေတာ့ ကြာျခားမႈရွိတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ကလ်ာတုိ႔၊ ခ်ယ္ရီတုိ႔၊ ဒဂုန္တုိ႔၊ စံပယ္ျဖဴတုိ႔၊ ႏြယ္နီတုိ႔ ထြက္ေနပါၿပီ။ အဲဒီမဂၢဇင္းေတြ ျပန္ၾကည့္လည္း အဲဒါမ်ိဳး မပါဘူး။ မယံုရင္ ျပန္ၾကည့္ပါ။ မပါဘူး။ ခ်ယ္ရီ မွာလည္း မပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိ ေတာ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီးျမတ္ထန္၊ တပ္ထြက္ေတြ လုပ္တာ။ မေဟသီက ဗုိလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္၊ တပ္ထြက္ပုဂၢိဳလ္ေတြ လုပ္တာ။ သိပၸံ၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီးတင္ေမာင္၊ တပ္ထြက္ပုဂၢိဳလ္ေတြ လုပ္တာ။ လံုမေလး၊ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာမ မေလးလံုလုပ္တာ။ သူတုိ႔ က ႏုိင္ငံေရး နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ရွိရင္ ကင္းတယ္။

ဦးျမလိႈင္ကေတာ့ တစ္သက္လံုး ႏုိင္ငံေရးအရ ရပ္တည္လာတဲ့သူျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးအရ ေနလာခဲ့ တယ္။ အႏုပညာလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ရင္လည္း ႏုိင္ငံေရးႏႊယ္တဲ့အႏုပညာပါလာတယ္။ တစ္ခုရွိတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ပတ္သက္တာ၊ ဒီအေပၚမွာ ကြန္ျမဴနစ္ဇင္နဲ႔ ပတ္သက္တာ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ လုပ္တာေတာ့ မပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ခုန ေမးလုိက္တဲ့ ေမးခြန္းဘာလုိ႔ က်သြားလဲ။ ဟုတ္လား ... အမွန္တကယ္ က်သြားတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ မက်ဘူး။ ဆုိပါေတာ့ ... ၈၈ ျဖစ္တယ္။ ၈၈ အထိေအာင္။ ဒီႏွစ္ုက အၿပိဳင္ပဲ။ ရွစ္ေထာင္ ... ရွစ္ေထာင္ ရွိတယ္။ မေဟသီက ရွစ္ေထာင္၊ ေပဖူးလႊာက ရွစ္ေထာင္ အဲဒီလုိ သြားေနတယ္။ သြားေနရင္းနဲ႔ ဘာလုိ႔ ၿပိဳကဲြသြားတယ္။ ေပဖူးလႊာမွာ ၿပိဳကဲြသြားတယ္။ ၈၈ မတုိင္ခင္ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပဖူးလႊာ စားပဲြဟာ ႏုိင္ငံေရးဆုိင္ရာ ေဆြးေႏြးပဲြေတြ အၿမဲလုပ္ေလ့ရွိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စားပဲြမွာ ဘယ္သူေတြ ရွိသလဲဆုိရင္ စာေရးဆရာေမာင္ေသာ္က ရွိတယ္။ ေလထီး ဦးအုန္းေမာင္ရွိတယ္။ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ ရွိတယ္။ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဒီမွာ ညေန အလုပ္သိမ္းၿပီဆုိရင္ စကား၀ုိင္းေလးေတြ၊ အယ္ဒီတာ စားပဲြ၀ုိင္းမွာရွိတယ္။ အဲဒီလုိပဲ ေလာကနတ္မွာလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလုိပဲ ၃၇ လမ္းက ဆရာအေထာက္ေတာ္လွေအာင္ရဲ႕ သတင္းမဂၢဇင္းမွာလည္း ႏုိင္ငံေရးေဆြး ေႏြးပဲြေတြရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္က သတင္းမဂၢဇင္းမွာ ညပုိင္း အယ္ဒီတာ လုပ္ရတယ္။ ဆုိေတာ့ ... ဒီဟာေလး က သူ႔ဟာသူ စီးေမ်ာေနတာေပါ့။ ခုနက ဒီစားပဲြ၀ုိင္းမွာ စကားေျပာၾကားတဲ့အထဲက ေမာင္ေသာ္က ကေနၿပီးေတာ့ ေလာကနတ္ မွာ ရွိတဲ့ တပ္မွဴးေဟာင္းေတြရဲ႕ စကား၀ုိင္းကုိ ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ အဲဒီလုိပဲ ေမာင္ေသာ္က ကေနၿပီးေတာ့ အဲဒီစကား၀ုိင္းက ဟာေတြ ဘယ္ယူသြားသလဲ ဆုိေတာ့ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ရဲ႕ ၃၇ လမ္းက သတင္းမဂၢဇင္းတုိက္ ကုိ ေရာက္တယ္။ သတင္းမဂၢဇင္း တုိက္မွာ ဘယ္သူေတြ ရွိသလဲဆုိရင္ ဆရာဦး၀င္းတင္ရွိတယ္။ ဆရာ ဦးေဖသိန္း ရွိတယ္။ ဆရာလင္းယုန္ ေမာင္ေမာင္ရွိတယ္။ ဆရာေမာင္ကုိယုရွိတယ္။ ဆရာတင္ေမာင္ျမင့္ ရွိတယ္။ ဆရာျမတ္ၿငိမ္းရွိတယ္။ ေမာင္ ေအာင္မြန္ရွိတယ္။ သူတုိ႔ေတြ ရွိၾကတယ္။ ဆုိေတာ့ ဒီဟာေတြက အၿမဲ လုပ္ေနတယ္။ ဒီ Discussion ေတြက အၿမဲ လည္ေနတယ္။ ဒါ လူမသိတဲ့ကိစၥ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲ သိတဲ့ကိစၥ။

အဲဒီလုိ ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပဲြေတြက အၿမဲရွိတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနသံုးသပ္တာရွိတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေန ေရွ႕အလားအလာေတြကုိ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ဘာျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဘာျဖစ္မယ္ ဆုိတာ မ်က္မျမင္ ဆင္စမ္း ေျပာၾကတုန္းပဲရွိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ ေသးဘူး။ ဟုိမွာ တပ္မွဴးႀကီးေဟာင္းမ်ားမွာလည္း တပ္မွဴးႀကီးေတြ ပါတာကုိး။ ဓမၼိကဦးဘသန္းတုိ႔ရွိတယ္။ သူတုိ႔ဆီက သတင္းေတြက အေထာက္ေတာ္လွေအာင္တုိ႔ဆီေရာက္၊ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္တုိ႔ဆီက သတင္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီေရာက္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီက သတင္းေတြက ေလာကနတ္ဆီေရာက္။ ဆုိေတာ့ ... ေပဖူးလႊာရယ္၊ သတင္းမဂၢဇင္း ရယ္၊ ေလာကနတ္ ရယ္ ဒီသံုးခုက ဒီလုိမ်ိဳး လည္ေနတာ။ အဲဒီလုိ သြားေနၾကရင္းနဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ ဆုိေတာ့ ၈၈ ျဖစ္ခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီက ပုိၿပီးေတာ့ Movement ေတြ မ်ားလာတယ္။

ေပဖူးလႊာကေနၿပီးေတာ့ လႈံ႔ေဆာ္တဲ့ စာေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာေမာင္ေသာ္ကကုိယ္တုိင္ ဒီဟာေတြ ကုိ Slogan ေရးတယ္၊ ထုတ္တယ္၊ ျဖန္႔တယ္။ ဒီဟာေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၈၈ စေတာ့ စာေပနဲ႔ အႏုပညာရွင္မ်ားအဖဲြ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲ ပထမဆံုး စဖဲြ႕တယ္။ ဘႀကီးမုိး (ေမာင္မုိးသူ)၊ ေမာင္ေသာ္က၊ ဦးတင္စုိး၊ ဦး၀င္းတင္ စသျဖင့္ ဦးေဆာင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပဲ စၿပီး Run  ၾကတယ္။ စံပယ္ဦး ဦးတင္စုိးဆီမွာ ေဘ့စ္ Base လုပ္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စၿပီး လက္မွတ္ထုိးၾကတယ္။ စာေရးဆရာေတြ လူထုလႈပ္ရွားမႈကုိ ေဖာ္ေဆာင္ဖုိ႔ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စၿပီး စာထုတ္ၾကတယ္။ အဲဒါ ၁၉၈၈၊ ၾသဂုတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ ေၾကညာခ်က္ထုတ္တယ္။ ၉ ရက္ေန႔မွာ ထုတ္တာ က ေဒါက္တာခင္ဆင့္တုိ႔ ဆရာ၀န္မ်ားအသင္းက ထုတ္တယ္။ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ ေရွ႕ေနမ်ားအသင္းက ထုတ္တယ္။ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေပအႏုပညာရွင္မ်ားအဖဲြ႕က ထုတ္တယ္။

ဆုိေတာ့ ... အဲဒီ Movement ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အကုန္ပါသြားတယ္။ ေပဖူးလႊာမွာ ဘယ္သူေတြ က်န္ခဲ့သလဲ ဆုိေတာ့ ဆရာေမာင္ျမင့္ျမတ္ က်န္ခဲ့တယ္။ ဖ်ာပံုနီလံုဦး (ဦးေအာင္ျမင့္) က်န္တယ္။ ေမာင္သုခ က်န္တယ္။ က်န္တဲ့ အယ္ဒိတာ တစ္ေယာက္ က်န္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မရွိေတာ့ ဘာျဖစ္ သလဲဆုိတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ NLD မွာ ျပန္ၾကားေရးဌာန မ်တ္တမ္းလႊာအဖဲြ႕မွာ အုပ္ ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္ခံ လုပ္ေနတယ္။ Volunteer ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ဆရာမ မသီတာရွိတယ္။ တကၠသုိလ္ ေအးျမင့္၊ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္ရွိတယ္။ ကုိျမားနီ ရွိတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၁၇ ေယာက္ေပါ့။ စာေပနဲ႔ အႏုပညာရွင္ အဖဲြ႕က ၀င္လုပ္ၾကတယ္။ ၈၈ မွာ စုေပါင္းလႈပ္ရွား ရုန္းကန္ခဲ့တဲ့ စာေပနဲ႔ အႏုပညာရွင္အဖဲြ႕က ၁၇ ေယာက္ အဲဒီမွာ သြားၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္။

ဆုိေတာ့ ... လကုန္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တုိက္မွာ သြားၿပီး လခ ထုတ္တယ္။ လခ မရဘူး။ လခ မရဘူး ဆုိရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လခရမွ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါက တာ၀န္အေနနဲ႔ သြားတာ။ ေပဖူးလႊာ က တာ၀န္အေနနဲ႔ သြားတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ လခေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အန္ကယ္ဦးျမလိႈင္ မရွိဘူး။ အေမရိက သြားေနတယ္။ ေနာက္ အန္ကယ္ ဦးျမလိႈင္ ျပန္ေရာက္ လာတယ္။ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခၚတယ္။ မင္း ပါတီထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာလားတဲ့။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနတယ္။ မင္း ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ပါနဲ႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ မင္း NLD မွာ လုပ္ေနတယ္။ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ပါနဲ႔တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အန္ကယ္လုိ႔ ေမးေတာ့ မင္း ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ပါနဲ႔၊ မင္း ဒုကၡေရာက္ မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေလွ်ာက္လံုး မွာ ရန္ကုန္ဘေဆြ၊ အန္ကယ္ ဦးျမလိႈင္တုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ ဖတ္လာတာ။ ဆရာ ဦးျမလိႈင္ဆုိရင္ ''ေတာ္လွန္ေရး ၀တၳဳတုိ႔ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး စာအုပ္ေတြ ဖတ္လာတာ။ ဆရာ ဦးျမလိႈင္ဆုိရင္ ''ေတာ္လွန္ေရး ၀တၳဳတုိမ်ား''ဆုိၿပီး အမ်ိဳးသား စာေပဆုရခဲ့တာ။

''ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္''ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အၿမဲ ဖတ္ခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ရႈမ၀ကုိ စာမူသြား သြားေပးရတာ။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၿပီးမွ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ ဖတ္ရသလုိမ်ိဳး။ သူကုိယ္တုိင္လည္း ႏုိင္ငံေရး ဆုိတာ လုပ္ကုိလုပ္ရမယ့္ အလုပ္အျဖစ္ ၿမိန္ေရရွက္ေရ အသိပညာေပးခဲ့ၿပီးၿပီး။ ရန္ကုန္ဘေဆြ ဆုိရင္ ''တုိက္ယူရတဲ့ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္''တုိ႔၊ ''ေသေသာ္မွာတည့္ ေၾသာ္ ေကာင္း၏'' တုိ႔၊ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဖတ္ခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေတြ ဖတ္ၿပီးမွ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တာ။ ေအး၊ မင္းဖတ္ေတာ့ ဖတ္ပါ၊ ႏုိင္ငံေရးေတာ့ မလုပ္ပါနဲပါနဲ႔တဲ့။ သူ႔ဆီ ျပန္လာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းမေျဖဘဲ စဥ္းေတာ့ စဥ္းစားေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္လက္ စေတြမျပတ္ေသး ဘူးဆုိၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီ မျပန္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ NLD က ကိစၥေတြ ဆက္ လုပ္တယ္။ တစ္ရက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္း ျပန္လာမွာလားတဲ့။ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ ရတာ အဆင္မေျပဘူးတဲ့။ ဆုိေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာမယ္၊ အဲဒီက တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ ကုိျမင့္ျမတ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ကုိ၀င္းႏုိင္ကုိ ထုတ္ေပး ရင္ ျပန္လာမယ္။ ၾကားထဲမွာ ဆက္ဆံေရးအဆင္မေျပတာေလးေတြ ရွိတာကုိး။ သူတုိ႔ကုိ ထုတ္ေပး၊ ျပန္လာမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆုိလုိက္တယ္။ ေအး ... ကုိယ္ Meeting ေခၚလုိက္မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မပါဘဲ သူတုိ႔ Meeting  ေခၚၿပီးေတာ့ ကန္႔ကြက္သူမရွိ၊ ကၽြန္ေတာ္ မပါလည္း လုပ္လုိ႔ရတယ္ ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျဖဳတ္ခ်လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ အလုပ္က အနားေပးၿပီဆုိတဲ့စာ။

အဲဒီမွာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပဳတ္က်လာတယ္။ ဆုိေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မရွိေတာ့တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ၿပီး ေရးေနၾကတဲ့၊ ပင္တုိင္ေရးေနတဲ့ စာေရးဆရာေတြ ကုိ ပညာျပတယ္။ စာမူ ဘယ္ေန႔ ေပးရမယ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ ေျပာလာတယ္။ အမွန္က ပညာျပ တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ မကုိင္တြယ္တတ္ေတာ့ဘူး။ စာေရးဆရာေတြ ကေတာ့ ေျပာတာေပါ့။ သူတုိ႔ကုိ ပညာျပတယ္ေပါ့။ အမွန္ေတာ့ ဒီဥစၥာကုိ သူတုိ႔ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီအတတ္ပညာ ကုိ သူတုိ႔ မလုပ္တတ္ ဘူး။ အဲဒါေတြ တစ္ေလွ်ာက္လံုးက ကၽြန္ေတာ္ ပဲ ေဖာင္ကုိင္လာခဲ့တဲ့ အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္မွာ '' ကုိျမင့္ေအာင္'' ဆုိတာ တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ မလွည့္တတ္ဘူး။ မကုိင္တတ္ဘူး။ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ .... ဒါ မရရင္ ဟုိဟာ၊ ဟုိဟာ မရရင္ ဒီဟာ ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ထိန္းထားရတာေတြရွိတယ္။ စာစီ၊ ပံုႏွိပ္သမားကုိ ထိန္းထား တာ ရွိတယ္။ ပံုႏွိပ္စက္ အၿမဲ လည္ေနေအာင္။

ဆက္ရန္
.

1 comment:

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

စိန္ေခၚထားေၾကာင္း လာေျပာတာ အမ။ း)