ကၽြန္ေတာ္ က ေတာက္ေခါက္၍ ညည္းညဴလုိက္ေလရာ ႏွင္းေအး သည္ ေခါင္း ကေလး ေမာ့ေထာင္
လာၿပီး မ်က္လႊာပင့္၍ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ ၾကည့္သည္တြင္ သူမမ်က္လံုးအိမ္၌ မ်က္ရည္ မ်ား ျပည့္လွ်ံေန သည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာလည္း ဆုိ႔နင့္၍ သြားရေတာ့သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..........
“ေအာ္ သတုိ႔သားပါလား။ ဖုတ္သြင္းရထား ဆုိက္တုန္းမလြတ္ေစနဲ႔ေဟ့”
ေဒၚသန္းၿမိဳင္ သည္ ေနာက္ေဖးေဆာင္မွ ထြက္လာၿပီး ေျပာလုိက္ေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပုိ၍ စိတ္ဆင္းရဲ သြားရျပန္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိေနရာ၌ ဆက္လက္ေနရလွ်င္ ရင္ပြင့္ရေတာ့ မေလာက္ျဖစ္ လာေသာေၾကာင့္ ႏွင္းေအးတုိ႔ သားအမိအား ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးမ်ားသည္ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စပ္စားထားျခင္းအတြက္ ၀မ္းသာၾက သည္။ အထူးသျဖင့္ အေဖ့ညီမ ၀မ္းကဲြႏွစ္ေယာက္မွာ အူျမဴးေနၾကၿပီး ခင္စန္းၾကည္တုိ႔ အိမ္သုိ႔ ၀င္ကာ ထြက္ကာ ရွိေနၾကသည္။
ခင္စန္းၾကည္တြင္ ေမာင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ညီမငယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူမမိခင္ ေဒၚျမင့္ မွာ အိပ္ယာ ကပင္ မထႏုိင္ေသာ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ ျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚျမင့္က သူသည္ အသက္ရွည္စြာေနရမည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္စန္းၾကည္ လက္ထပ္သည္ကုိ ျမင္သြားလုိသည္ဟုဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အားလည္း သူတုိ႔အိမ္သုိ႔ လာရန္ဖိတ္ေခၚသည္။ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးမႈရွိၿပီးလွ်င္ လူႀကီး စံုရာေရွ ႕၌ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းမည္။ ၿပီးေနာက္ မဂၤလာေဆာင္မည္ဟု ဆုိေလသည္။
အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုဖုိ႔ တုိက္တြန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မျငင္းပယ္ေသာ္ လည္း မသြားဘဲေနသည္။ ထုိသုိ႔ျဖင့္ လေပါင္းအေတာ္ၾကာရွိလာ ေသာအခါ ေဒၚျမင့္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ ေဒါပြေလေတာ့သည္။
“ငါတုိ႔က ဒါေလာက္ လုိက္ေလ်ာေနတာေတာင္ ဒီေကာင္က ဘာမာနႀကီးေနရတာလဲ” ဟူေသာစကားမ်ိဳး ကုိ ေျပာေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အား သူ႔သမီးႏွင့္ သေဘာမတူေတာ့ဟု ေၾကညာလုိက္ေလသည္။
ထုိကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာေသာ္လည္း အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးမ်ား မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၾကေလ သည္။ သူတုိ႔က ေဒၚျမင့္ႏွင့္ ေစ့စပ္ေရးလုပ္ၾကေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဒၚျမင့္ က လက္မခံေတာ့။ ထုိကိစၥအတြက္ ႏွင္းေအး မွာ အေတာ္၀မ္းသာေနပံုရေလသည္။
“ဘယ့္ႏွယ္ ေမာင္ဆန္း၊ နင္ ဒီတစ္ခါ က်န္ရစ္ျဖစ္ျပန္ၿပီလား”
တစ္ေန႔ သူမ ထံသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားေလရာ ႏွင္းေအးက ရႊင္ၿပံဳးေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆီး၍ ေျပာ ေလသည္။
“ငါကေတာ့ ခဏခဏ က်န္ရစ္ျဖစ္ေနတာပါပဲဟာ”
“အမယ္၊ ဟုိတစ္ခါ သူႀကီးသမီးနဲ႔တုန္းက တစ္ခါပဲ မဟုတ္လား”
“ဘယ္ကမလဲ။ နင္ လင္ယူတုန္းကလည္း ငါ က်န္ရစ္ခဲ့ရတာပဲ”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤစကားကေလးကုိေျပာ၍ ထုတ္ခ်င္လွ၏။ သုိ႔ေသာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါေခ်။
“ေအးေပါ့။ အဲဒီတုန္းကပဲေပါ့”ဟုသာ ေျပာလိုက္မိပါ၏။
“အင္း၊ ဒါနဲ႔မ်ား ခဏခဏ ေျပာရေသးတယ္”
ႏွင္ေအးက မ်က္ေစာင္းေလးခဲရင္း ေျပာလုိက္ပါသည္။
“ငါေတာ့ ဒီလုိျဖစ္သြားတာပဲ ၀မ္းသာပါတယ္ဟာ”
“နင္ စိတ္ထဲကပါလုိ႔ ေျပာတာလား”
“အသည္းထဲက ေျပာတာ”
“ငါ မယံုပါဘူးဟယ္”
သူမက ကၽြန္ေတာ့္အား အကဲခတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သက္ျပင္း ကို ရိႈက္ရႈလုိက္၏။
“ငါ ဒီတစ္သက္ အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ဘူး။ နင္လည္း နင့္ေယာက္်ားနဲ႔ မကြာနဲ႔။ တန္းလန္း ႀကီးပဲေန”
ကၽြန္ေတာ္က ႏွင္းေအးကုိ အားမလုိ အားမရၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္သည္။ ႏွင္းေအး၏ မ်က္ႏွာသည္ ညွိဳးက် သြားၿပီး
“ေအးဟယ္ ငါလဲ အဲဒါ သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ သံုးႏွစ္အတူမေနရင္ လင္ခန္း မယားခန္းျပတ္တယ္ ဆုိလားပဲ”
သူမသည္ ထုိစကားစုမ်ားကုိ အားနည္းေသာ အသံတိမ္ကေလးႏွင့္ေျပာလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ႏွင္ေအးအား ရင္ခြင္ထဲသုိ႔ ဆဲြယူေပြ႕ဖက္ေမြ႕ရမ္း၍ မုိ႔ေဖာင္းေဖာင္းပါးကေလးမ်ားကုိ တအားေမႊးပစ္ လုိက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ရဲ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းထြက္ျဖစ္၏။ ဘာသာေရး ကုိင္းရိႈင္းသူ မိဘမ်ားက ေမြးဖြားေသာသူျဖစ္၏။ ဘာသာေရး ပညတ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ ကာေမသု မိစၦစာရ သီလ၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္မွာ သူတစ္ပါး သားမယားအား ျပစ္မွားက်ဴးလြန္သူတုိ႔သည္ ငရဲ၌ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံရၿပီးေနာက္ ငရဲမွ လြတ္ေျမာက္လာ၍ လူပင္ျဖစ္လင့္ကစား နပုလႅိင္ ပုလႅိင္စေသာ ရွက္ဖြယ္ လိလိ ဘ၀ဆုိးမ်ိဳး၌ ျဖစ္ တတ္သည္ဟု ဆုိေလသည္။
ႏွင္းေအးမွာ လင္ႏွင့္ကဲြေနသည္မွာမွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူမလင္မွာ သူမအား တရား၀င္ စြန္႔လႊတ္သည္ မဟုတ္ေသးေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမ၌ ကာမပုိင္ရွိေသးသည္ဟု ဆုိရေပမည္။ ကာမပုိင္ ရွိသူ အား ျပစ္မွားက်ဴးလြန္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကာေမသုပုိက္ကြန္၌ စင္းစင္းႀကီး မိရေခ်ေတာ့မည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိယ့္၀ကုိယ္ ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ေနရ၏။ ေတြးမိတုိင္းလည္း ရင္နာေနရ သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ဤေလာကတြင္ ခ်စ္ဒုကၡခံစားရန္အတြက္ သက္သက္ေမြးဖြား လာ ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။
ေဒၚျမင့္မွာ သူ႔သမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား သေဘာမတူႏုိင္ေၾကာင္း ေၾကညာၿပီးေနာက္ မၾကာ မီတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားေလးတုိ႔ႏွင့္ စီးပြားေရးၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္သူ ကုန္စံုဆုိင္ရွင္၏သား လွညြန္႔ႏွင့္ ခင္စန္းၾကည္အား စပ္ဟပ္ေလ သည္။ လွညြန္႔ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား ၀မ္းသာအယ္လဲ ျဖစ္ၾကသေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား ခံျပင္းလြန္း၍ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ၾကျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အားလည္း ေဆးစက္စက္ ေနရေကာင္းလားဟု ၀ုိင္း၀န္းအျပစ္တင္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထုိကိစၥအတြက္ စိတ္၌ ထိခုိက္မႈ မရွိလွေသာ္လည္း ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ လံႈ႕ေဆာ္ ခ်က္ေၾကာင့္ မခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာမိေလသည္။ ထုိအထဲတြင္ လွညြန္႔ေရာ လွညြန္႔ေဆြမ်ိဳး မိဘ မ်ားပါ ေျခတၾကြၾကြျဖစ္ေနသည္ကုိလည္း ျမင္ျပင္းကပ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္စန္းၾကည္ စပ္ထားစဥ္ က ေဒၚျမင့္ကပင္ မဂၤလာစရိတ္ အကုန္အက်ခံမည္ဟု အဆုိရွိခဲ့၏။ လွညြန္႔၏ မိဘမ်ား သည္ ငါးေထာင္ တစ္ေသာင္းအထိ အကုန္အက်ခံ၍ မဂ္လာပဲြကုိ ခမ္းခမ္းနားနား ျပဳလုပ္မည္ဟု သတင္းလႊင့္ၾကေလသည္။
တစ္ေန႔သ၌ အေဖ့ညီ၀မ္းကဲြ ၂ ေယာက္မွ အငယ္ျဖစ္သူ မေစာျမင့္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ အူယားဖားယား ေရာက္ရွိလာၿပီး
“ေမာင္ဆန္း၊ မင္း ခင္စန္းၾကည္ဆီ ရည္းစားစာ တစ္ေစာင္ေရးစမ္း။ အမွန္ ေကာင္မေလးက မင္းကုိ ႀကိဳက္ေန တာ။ လွညြန္႔ကုိ နည္းနည္းမွ ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေမက သာမင္းကုိ မာနႀကီးတယ္ဆုိၿပီး သေဘာ မတူေပမယ့္ သူကေတာ့ အခု လွညြန္႔နဲ႔ေပးစားမယ္ဆုိလုိ႔ တငုိထဲငုိေနရွာတယ္။ အဲဒါ မင္းဆီက စာ ရရင္ သူ႔အေမကုိ ဒီစာျပၿပီး မင္းနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနတဲ့အတြက္ လွညြန္႔ကုိ မယူႏုိင္ဘူး လုိ႔ ျငင္းမယ္တ့ဲ”ဟု ေျပာပါေလသည္။
“အုိ ကၽြန္ေတာ္မွ သူ႔ကုိ မခ်စ္ဘဲ မေရးခ်င္ပါဘူး ေဒၚေလးရာ။ သူ႔ၾကမၼာနဲ႔သူပဲ ရွိပါေစ ေတာ့”
“မင္း အေတာ္ ေျပာရခက္တဲ့ေကာင္ပဲ။ ကုိယ့္ကုိ ခ်စ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သူမခ်စ္တဲ့လူလက္ မေရာက္ေအာင္ မင္း ကူညီ ရမယ္ကြယ့္။ ေနာက္မွ ကုိယ္မယူခ်င္ေနေပါ့။ ဒီလွညြန္႔နဲ႔ ကဲြသြားေအာင္ေတာ့ မင္းလုပ္ကုိ လုပ္မွ ျဖစ္မွာ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ ေကာင္မေလးက မုိက္ကန္းကန္းနဲ႔ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသပစ္လိမ့္မယ္”
ကၽြန္ေတာ့္မွာ အၾကပ္က်ေနျပန္ပါေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါ၏။ ကုိယ့္အတြက္ႏွင့္ပင္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေသဆံုးရမလုိ ရွိေနျပန္သည္။ ၿပီးေနာက္ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူအား မိဘ မ်ားက အတင္းအဓမၼ လက္ထပ္ေပးစားေသာ စံနစ္ကုိလည္း ရြံမုန္းသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္မွ ၾကည့္ရွင္းရေတာ့မည္ဟု သေဘာထား ကာ ခင္စန္းၾကည္အား ရည္းစားစာတုိကေလးတစ္ေစာင္ ေရး၍ မေစာျမင့္ႏွင့္ ေပး လုိက္ပါသည္။
ေနာက္ေန႔တြင္ ခင္စန္းၾကည္ထံမွ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကုိ လက္ခံေၾကာင္း၊ သူမအား လွညြန္႔ လက္မွ ကယ္တင္ ပါရန္ စေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားပါသည့္ စာတစ္ေစာင္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ မေစာျမင့္ ယူလာျပန္ေလသည္။
“ဒုကၡပဲ ကၽြန္ေတာ္က အပ်က္ပ်က္လုပ္တာကုိ ခင္စန္းၾကည္က အဟုတ္ထင္ေနျပန္ၿပီ။ ေဒၚေလး သိပ္ရႈပ္ တယ္၊ မေကာင္းဘူး”
ကၽြန္ေတာ္က ေဒၚေလးအား မေက်မနပ္ ေျပာလုိက္သည္။
“ေဟ့ မင္း ရွာရွည္မေနနဲ႔။ ေရးအံုး စာတစ္ေစာင္။ လွညြန္႔လက္က မၾကာခင္ ကယ္တင္ပါ့ မယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း”
“ဟာ ေတာ္ၿပီဗ်ာ။ ေတာ္ၾကာ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ေနဦးမယ္”
“အမယ္ မင္းကလည္း အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ေကာင္ပဲကြာ။ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္ေသး လဲ။ မင္းက နာဦးမွာတဲ့လား။ ဂုဏ္သေရရွိ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ကုိယ့္ခ်စ္ေနပါ တယ္ဆုိတဲ့ ဥစၥာမ်ား မူလက်ီ လုပ္ေနရေသးတယ္”
မေစာျမင့္က မဲ့ကာရြဲ႕ကာ ေျပာေနေလသည္။
“မူလက်ီလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး ေဒၚေလးရ။ တကယ္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ မခ်စ္လုိ႔ပါ။ မခ်စ္ဘဲနဲ႔လည္း ခ်စ္ဟန္ မေဆာင္ခ်င္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းကုိ ခါရမ္းရင္း ေျပာလုိက္ပါသည္။
“အင္း၊ မင္းက မယားခုိးမႈနဲ႔ ေထာင္က်မယ့္ ေကာင္ပဲ”
မေစာျမင့္ က ကၽြန္ေတာ့္အား ေဒါသႀကီးစြာႏွင့္ က်ိန္ဆပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူမအား ဘာမွ်ျပန္၍ မေျပာေတာ့ ဘဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ရွိေနရပါသည္။
“မင္းဟာ ေတာ္မလုိလုိနဲ႔ ေဆြဂုဏ္မ်ိဳးဂုဏ္ဖ်က္မယ့္ေကာင္”
“မဟုတ္ဖူး ေဒၚေလး။ ေဒၚေလး ဒီလုိ အရမ္းမေျပာပါနဲ႔”
“ဘာ မဟုတ္ရမွာလဲ။ မင္း ဒီေကာင္မကုိပဲ စဲြလန္းေနတာ ငါသိတယ္။ တစ္ေန႔ မင္း ေထာင္က်ရင္က် မက်ရင္ လည္ပင္းျပတ္မွာပဲ”
ဘာျပဳလုိ႔ လည္ပင္းျပတ္ရမွာလဲ
“သူ႔လင္ က မင္းကုိသတ္ဖုိ႔ လူမုိက္ေတြ ပုိက္ဆံ …”
“ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ ေဒၚေလး။ ႏွင္းေအးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီေန႔ထိ ဘာမွမျဖစ္ၾက ေသးပါဘူး”
“ကဲ ကဲ အခ်ိန္ၾကာတယ္။ ေကာင္မေလး သိပ္သနားစရာေကာင္းေနၿပီ။ လွညြန္႔နဲ႔ ကိစၥျပတ္သြားမွ မင္းသေဘာ အတိုင္း။ ဒီလွညြန္႔အေမႀကီး ၾကြေစာင္းေစာင္း လုပ္ေနတာကုိပဲ ငါၾကည့္ မရလြန္းလုိ႔ စာတစ္ေစာင္ ေရးဦး”
မေစာျမင့္က အာဏာသံပါပါႏွင့္ ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္မပါလွပဲႏွင့္ ေနာက္ဆက္တဲြ စာတစ္ေစာင္ ကုိ ေရးရျပန္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသည့္သေဘာမွာ ဘာမွ် စိတ္ဆင္းရဲမေနဖုိ႔ႏွင့္ အကယ္၍ လွညြန္႔ႏွင့္ အတင္းအဓမၼ ေပးစားၾကလွ်င္ ခုိးယူထြက္ေျပးၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ ေထြ၍ ဦးေႏွာက္မ်ားလည္း ရီေဝေနသည္။ အပ်က္အပ်က္ႏွင့္ ခင္စန္ၾကည္အား တကယ္ ယူရေသာ အေျခသို႔ ေရာက္ရွိသြားရမည္ကိုလည္းေတြးေတာ စိုးရိမ္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ရႈပ္လြန္းသျဖင့္ အရပ္တစ္ပါးသုိ႔ပင္ ထြက္ေျပးသြားခ်င္စိတ္ေပါက္ေနပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ ပညာရွိသူမဟုတ္။ တစ္ရပ္တစ္ရြာ သုိ႔ေရာက္လွ်င္ လက္ရံုး အားကုိး ကူလီစာရင္းင်ားသာ လုပ္ကုိင္ရေပမည္။ ယခု အသက္အရြယ္ထိ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အေလးအပင္ ကုိ မလုပ္ခဲ့ဘူးေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ထုိသုိ႔ ပင္ပန္းစြာ အားထုတ္မွ ထမင္း တစ္လုပ္ စားရမည့္ အလုပ္မ်ိဳးကုိလည္း လုပ္ကုိင္လုိစိတ္ မရွိပါေခ်။
ၿပီးေနာက္ အေဖႏွင့္ကၽြန္ေတာ္မွာ ၀ိညာဥ္ႏွင့္ ခႏၶာလုိ ဆက္စပ္ေနသည္။ ၀ိညာဥ္မရွိလွ်င္ ခႏၶာလဲၿပိဳ သြားမည္ကဲ့သုိ႔ ခႏၶာမရွိလွ်င္ ၀ိညာဥ္မတြယ္ႏုိင္။ ထုိနည္းတူစြာပင္ ကၽြန္ေတာ္လူတန္းေစ့ ေနႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ကုိ စံနစ္တက် ထိန္းသိမ္းႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အေဖ ေကာင္း ေကာင္း စီးပြားရွာႏုိင္ ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ယင္းအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤေျမမွ ဤအေဖႏွင့္ခဲြ၍ ဘယ္ကုိမွ ထြက္ခြာ မသြား နုိင္ဘဲ ခ်စ္ေမတၱာ အရႈပ္အေထြးထဲတြင္ အလူးအလဲ ေသာကေရာက္ လ်က္ရွိေနျခင္းျဖစ္ ပါေတာ့သည္။
လွညႊန္႔ႏွင့္ ခင္စန္းၾကည္တို႔ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းမည့္ ရက္ကိုပင္ သတ္မွတ္ၿပီးၾကေလၿပီ။ လွညႊန္႔မွာလည္း ရေလးစက္ဘီး အသစ္ကေလးျဖင့္ ရြာလမ္းမ်ားတြင္ လမ္းသလာလ်က္ ရွိေနေလ သည္။
'ငါ ဒီေကာင္ကို ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္ေနၿပီကြာ'
အုန္းေမာင္ သည္ လွညႊန္႔အား ၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။
'အင္း မ်က္ေစ့ေနာက္စရာေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတာပဲကြ'
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လွညႊန္႔အား စိတ္ထဲမွ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ရွိသည္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။
'အမွန္ေတာ့ မင္း ေသာက္သံုးမက်လို႔ပါကြာ။ မင္းက အလကား တစ္ခုလပ္ တစ္လင္ကြာ မႀကီးကို စဲြလန္းေန လို႔ ပါ။ ငါသာဆို ခင္စန္းၾကည္ကို ရတဲ့နည္းနဲ႔ ယူပစ္လိုက္မယ္'
အုန္းေမာင္က ဤသို႔ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ့စိတ္၌လည္း မခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္၍လာသည္။ 'ဒီေလာက္ေတာင္ ေျခဖ်ားေထာက္ လွတဲ့ေကာင္ ကုန္က်သြားေအာင္ လုပ္လိုက္ဦးမွထင္တယ္' ဟူ ေသာ အေတြး မ်ား လည္း ေပါက္လာသည္။
'တကယ္ တကယ္။ ငါလိုဆို ခင္စန္းၾကည္ ကို ယူျပလိုက္မွာ။ ဒါမွ ဒီေကာင္ ဝပ္ဆင္းသြားမယ္'
အုန္းေမာင္က ဟန္ပါပါ ျပန္ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲ၌ လႈပ္ရွားေနေလသည္။ အုန္းေမာင္ေျပာ သလို ခင္စန္းၾကည္အား ခိုးယူလိုက္လွ်င္ လွညႊန္႔ၿငိမ္သြားမည္က အမွန္ပင္။ သို႔ ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္စန္းၾကည္ အား မခ်စ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သာ ႏွင္းေအးႏွင့္ ေကြကြင္းရေပ မည္။ ႏွင္းေအးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္းသင္းႏိုင္ရန္မွာလည္း ၃ ႏွစ္ခန္႔ ေစာင့္ရေပဦးမည္။ ထို ၃ ႏွစ္ အတြင္း ေျပာင္းလဲႏိုင္၏ ႏွင္းေအးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မခ်စ္ဘဲ အျခားတစ္ေယာ္က္ို ေျပာင္းလဲ ခ်စ္ႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ သူပေယာက်္ားထံသို႔ ျပန္လည္ စိတ္လည္ႏိုင္ေသးသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ေသာ္ ၄င္း၊ ႏွင္းေအးေသာ္၄င္း ေသးဆံုးႏိုင္သည္။ လူ႔ဘဝဆိုသည္မွာ တည္ျမဲေသာ သေဘာ မရွိ။ ေရပြက္ပမာပင္ မဟုတ္ပါလား။
ဤသို႔ ေတြးမိေသာအခါ အုန္းေမာင္၏ တိုက္တြန္းခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စား၍ လာမိ သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ေသာသူကိုမွ လက္ထပ္လိုေသာ ကၽြန္ေတာ့ဆႏၵမွာ ေျပာင္းလဲ၍ မရႏိုင္ေအာင္ ရွိေနခဲ့ရျပန္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ဦးေႏွာက္မ်ား ရီေဝေနာက္က်ိလွေသာေၾကာင့္ အလည္အပတ္ မထြက္ေတာ့ ဘဲ အိမ္၌ကုတ္ၿပီး စာေတြကိုသာ ဖတ္နခဲ့သည္။ တစ္ညေန အိုက္အိုက္ရွိသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေဘး၌ လမ္းေလွ်ာက္ စဥ္ မေစာျမင့္ ပ်ာယီးပ်ာယာ ေရာက္ရွိလာေလသည္။
'ေမာင္ဆန္း၊ တို႔အိမ္ ခဏလိုက္ခဲ့စမ္းဟယ္။ ငါ့သမီး အႀကီးမေလး ဖ်ားၿပီး တက္မလို ခ်က္ မလိုျဖစ္ေနလို႔ အေမ လည္း ဆရာဆီသြားတယ္။ ကေလးေတြအေဖလည္း မရွိဘူး။ ခုေတာင္ အိမ္ ေရွ႕အိမ္က အေဒၚႀကီး ေခၚ ထားခဲ့ရတယ္'
သူမက ဤသို႔ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ အိမ္ေပၚသို႔ပင္ တက္မေနေတာ့ဘဲ မေစာျမင့္ ေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြား ရပါေတာ့သည္။
'ကဲ ေမာင္ဆန္း၊ အိပ္ခန္းထဲ ျမန္ျမန္ဝင္စမ္း။ ငါ ေရဆာလြန္းလို႔ ေရတစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ လိုက္ဦးမယ္'
မေစာျမင့္ သည္ ဤသို႔ေျပာၿပီး မီဖိုေဆာင္ဘက္သို႔ သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အိပ္ခန္းထဲ သို႔ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာ ဝင္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္၏ ဦးေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲျဖစ္ၿပီး မ်က္ေစ့မ်ား ျပာေဝ၍ သြားမိေလသည္။ အိပ္ခန္းထဲ၌ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနေသာ ကေလးမ ကို မေတြ႕ရ။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ရသည္မွာ မခင္စန္းၾကည္ျဖစ္ ၍ ေနေလသည္။
'ကဲ ကဲ ေမာင္ဆန္း ထိုင္ဦး။ ငါရွင္းျပမယ္'
ေရွ႕ကို တိုးရန္အခက္၊ ေနာက္ဆုတ္ရန္ အခက္ျဖစ္ကာ ေၾကာင္၍ရပ္ေနမိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အား မေစာျမင့္ က လက္ကိုဆဲြလ်က္ ခင္စန္းၾကည္ေရွ႕၌ အထိုင္ခိုင္းရင္း ေျပာေလသည္။
'ဒီေန႔ည သူတို႔က ခင္စန္းၾကည္ကို လာၿပီးေတာ့ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း ၾကေတာ့မယ္ေလ။ ခုပဲ လူႀကီး သူႀကီးေတြ လိုက္ဖိတ္ေနၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္စန္းၾကည္သာ သူ႔အေမအလစ္မွာ ငါ့ဆီ ေျပးလာၿပီး မင္းကို ေခၚေပးပါ ဆိုလို႔ ေခၚေပးရတာပဲ'
မေစာျမင့္ စကားအဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သက္ျပင္းတစ္လံုးကို ညင္သာစြာဆဲြ၍ ခ်လိုက္မိပါသည္။ ၿပီးေနာက္ ခင္စန္းၾကည္ အား မရဲတရဲ ၾကည့္လုိက္မိရာ ခင္စန္းၾကည္မွာ အသား မ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္ ရွိေနသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရေလသည္။
'စိတ္ ေအးေအးသာ ေနပါ ခင္စန္းၾကည္။ ေမာင္ဆန္းလဲ ေရာက္လာမွပဲ'
'က် က် ကၽြန္မတို႔ ေျပးၾကမွ ထင္တယ္ကိုဆန္းရယ္။ ေတာ္ၾကာ သူတို႔က ဒီအိမ္ကို လိုက္လာခ်င္ လိုက္ လာၾကမွာ'
ခင္စန္းၾကည္က တုန္ရီေသာ အသံႏွင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။
'ကိစၥမရွိပါဘူး ခင္စန္းၾကည္'
မေစာျမင့္က ေျပာလိုက္သည္။
'ဟင့္အင္း ကၽြန္မ ဒီမွာ မေနရဲဘူး'
ခင္စန္းၾကည္က ငိုသံပါေလးႏွင့္ ေျပာျပန္၏။
'ဒီလိုဆို ငါကေလးေတြအေဖ လိုက္ရွာလိုက္ဦးမယ္။ လွည္းနဲ႔ခံုႀကီးက တို႔အစ္မမ်ားတဲကို ေျပးၾကေပေတာ့'
မေစာျမင့္က ဤသို႔ေျပာၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေခါင္းငိုက္ စိုက္ႏွင့္ ၿငိမ္သက္က်န္ခဲ့ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ လူကသာမလႈပ္မယွက္ ထိုင္လ်က္ရွိေနေသာ္လည္း စိတ္ကမူ စၾကဝဠာ အနႏ ၱ သို႔ ေျပးလႊားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုထဲတြင္ ႏွင္းေအး၏ ညိဳးလ် ႏြမ္းနယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာ ကေလး ကလည္း ရစ္ဝဲလ်က္ ရွိေနေပသည္။
“ကၽြန္မေတာ့ ဘာမွယူခ်ိန္မရခဲ့ဘူး။ အ၀တ္တစ္ထည္ ကုိယ္တစ္ခုနဲ႔ပဲ ေျပးလာခဲ့တာပဲ”
ခင္စန္းၾကည္ က ခပ္တုိးတုိးအသံႏွင့္ ေျပာေနေလသည္။
“အမွန္ေတာ့ မင္းကုိယ္က ေရႊေတြေတာင္မွ ခၽြတ္ထားခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဂတ္ တုိင္လား ဘာလား လုပ္ရင္ ဒီေရႊေတြအတြက္ ဒုကၡျဖစ္ႏုိင္တယ္”
“ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မဒါေတြ သတိမရခဲ့ဘူး။ သူတုိ႔လက္က ကုိယ္လြတ္ရုန္းဖုိ႔ပဲ စဥ္းစားေနခဲ့ ၿပီး ထြက္ေျပး လာခဲ့ရတာ။ ဒါေတြအတြက္ ကိစၥမရွိပါဘူးေလ။ သူတုိ႔လုိက္လာရင္ ျပန္ေပးလုိက္ တာေပါ့။ ၿပီး အႀကိတ္အနယ္ ျဖစ္လာရင္လဲ ရွင့္ကုိ ကၽြန္မ ခုိးတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္မယ္”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္စန္းၾကည္အား စုိက္ၾကည့္လုိက္မိ၏။ ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္ၾကင္ အားကုိးေသာ မ်က္လံုးကေလးမ်ားႏွင့္ သနားစဖြယ္ ျပန္ၾကည့္ေနရွာေလသည္။
“ခုေနမ်ား အိမ္က လုိက္လာၿပီး ကၽြန္မကုိ အတင္းဆဲြေခၚသြားရင္ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မ ကဲြၾကရမွာ ပဲေနာ္။ အဲဒီလုိ ဆုိရင္ ကၽြန္မေတာ့ ေရထဲဆင္းေသပစ္လုိက္မွာပဲ”
သူမက တကယ္ပင္ စုိးရိမ္ေၾကာက္လန္႔စြာ ေျပာ၍ ေနေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေနသာေတာ့ဘဲ
“အုိ အစန္းရာ၊ ဒါေတြ ေတြးပူမေနစမ္းပါနဲ႔။ မင္းကုိ ကုိယ့္လက္က ဘယ္ေတာ့မွ အလြတ္ မခံပါဘူး” ဟု အားေပး စကားေျပာလုိက္ေတာ့မွ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလး ၾကည္လန္း၍ လာရွာေလ သည္။
“အမွန္ေတာ့ ရွင္ ေအးစက္စက္လုပ္ေနလုိ႔ပါ။ အေမက အစတုန္းက ရွင္နဲ႔ သေဘာတူတဲ့ ဥစၥာပဲ”
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မခ်င့္မရဲ ၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။
“အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကုိယ္ကလူပ်ိဳဘ၀နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ေသးတယ္မုိ႔လား အစန္းရဲ႕”
“ခုလည္း အစန္းက ေျပးလာခဲ့လုိ႔ပါ။ ရွင္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ စိတ္ မပါေသးပါဘူး”
ခင္စန္းၾကည္က မ်က္ေစာင္းေလးခဲရင္း ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဘာေျပာရမည္ မသိဘဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္၍ ေနခဲ့ရပါသည္။
“ဒီလုိလည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ အစန္းရယ္။ သူတုိ႔က ဒီေလာက္ေလာေလာ ဆယ္ ေစ့စပ္ ေၾကာင္းလမ္း လိမ့္မယ္ မထင္ေသးလုိ႔ေပါ့”
“ရွင္ သိပါတယ္။ အစန္းကုိ မညာပါနဲ႔”
ခင္စန္းၾကည္က ကမန္ေတာ့္အား ၾကာမူပါပါ မ်က္ေစာင္းကေလးႏွင့္ ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္စန္းၾကည္အား ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ယခုအေျခက်မွေတာ့ မလဲႊသာ မေရွာင္သာ ခုိးယူေပါင္းသင္းရေပေတာ့မည္။ ဤအေၾကာင္းကုိ ေတြးမိျပန္ေတာ့လည္း ႏွင္းေအးအား တသသပင္ သတိရေန ရျပန္ပါသည္။
“အမွန္ေတာ့ အစန္းကသာ ရွင့္ကုိ ခ်စ္ေနရတာပါ။ ရွင္က အစန္းကုိ မခ်စ္ပါဘူး”
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အားမလုိအားမရ ၾကည့္ရင္း ေျပာကာ မ်က္ႏွာကေလး ညွိဳးငယ္ေန သည္။
“အုိ အစန္းကလည္း မဟုတ္တာ။ အစန္းကုိ ကုိယ္ခ်စ္ပါတယ္ကြယ္”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္စန္းၾကည္၏ လင္ေယာက္်ားျဖစ္ရေခ်ေတာ့မည္မွာ နာရီပုိင္းေလာက္ သာ လုိေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ သံုးေလးနာရီဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ခင္စန္းၾကည္အား ခုိးယူ ထြက္ေျပးသြားၿပီ ဆုိေသာ သတင္းသည္ တစ္ရြာလံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔၍ ဟုိးဟုိးေက်ာ္ ျဖစ္ရေခ်ေတာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ့္ဇနီးေလာင္း ကေလး စိတ္ခ်မ္းသာမည့္ စကားလံုးမ်ားကုိ ရွာ ေဖြေျပာဆုိလုိက္ရေလသည္။
“ခ်စ္ရင္ ဘာလုိ႔ အေမသေဘာတူတုန္းက အိမ္ကုိ မလာတာလဲ။ အေမက ခဏ ခဏမွာေန ရက္သားနဲ႔”
“ကုိယ္က မိန္းကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာရမွာ သိပ္ရွက္တတ္တယ္”
“ေတာ္စမ္းပါ။ မိန္းကေလးေတြထဲမွာပဲ သူေနၿပီးေတာ့”
ခင္စန္းၾကည္ က မေက်နပ္ေသာအၾကည့္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္ပါ သည္။
“ေအာ္ အဲဒါက မိတ္ေဆြအျဖစ္နဲ႔ ေနၾကတာဆုိေတာ့ ဘယ္ရွက္မလဲ။ ရည္းစားအေနနဲ႔ဆုိ ေတာ့ ရွက္စရာ သိပ္ေကာင္းတာ”
“ရွင္ ေတာ္ေတာ္ စကားတတ္တယ္”
“အအမွ မဟုတ္ဘဲ စကားေတာ့ ေျပာေသးတာေပါ့”
“ေအာ္ ၾကည့္ပါလား။ ဒါေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စကားကုိ သိပ္ၿပီး လွည့္တတ္ပတ္တတ္ တယ္လုိ႔ ေျပာတာပါ”
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာေနရေသာေၾကာင့္ သူမအိမ္မွ လူႀကီးမ်ား လုိက္လာမည္ ကုိ ေၾကာက္ေသာ စိတ္ပင္ ကုိယ္မွ ကြာေနကာ မ်က္ႏွာေလး ၾကည္ခ်ိဳေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ကုိယ္ႏွင့္ မလဲြမေသြ ေပါင္းသင္းရေတာ့ မည့္ဇနီးေလာင္းကေလး စိတ္ခ်မ္းခ်မ္း သာသာ ရွိေနဖုိ႔ကုိသာ ဆႏၵရွိေနမိပါသည္။
“ကုိဆန္း၊ ရည္းစားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ထားခဲ့ဖူးသလဲ”
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္ႏွာကုိ စိမ္းစိမ္းစုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေမးေလသည္။
“တစ္ေယာက္မွ မထားဘူးေသးဘူး”
“ညာျပန္ၿပီ”
“တကယ္ပါ။ တကယ့္ကုိ ေျပာတာ”
“ရွင့္လုိ မိန္းမေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနတဲ့လူက ရည္းစားမထားဘူးဖူး ဆုိတာေတာ့ မယံုႏုိင္ ေပါင္”
ခင္စန္းၾကည္ သည္ ဤသုိ႔ ေျပာလုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ အကဲခတ္သလုိ ၾကည့္ေန ျပန္သည္။
“အင္း အစန္း က ကုိယ့္ကုိ အထင္ႀကီးေနျပန္ၿပီ။ ကုိယ့္မွာျဖင့္ ရည္းစားတစ္ေယာက္မွ မထားဘူးဘဲနဲ႔ က်န္ရစ္ႏွစ္ခါျဖစ္ခဲ့ရတယ္”
“ဟင္ ဘယ္လို ဘယ္လုိ”
သူမက အံ့ၾသစြာ ေမးလုိက္ပါသည္။
“ေနာက္မွ ကုိယ္ေျပာျပမယ္”
“ဟင့္အင္း မရဘူး။ ခုေျပာရမွာပဲ”
ခင္စန္းၾကည္က ဤသုိ႔ ေျပာရင္း ေရွ႕နားသုိ႔ တုိးလာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွင္းေအးအား ပုိးပန္းေနခဲ့ရာ မွ ႏွင္းေအး လင္ယူသြား၍ က်န္ရစ္ျဖစ္ခဲ့ရပံုႏွင့္ ပုတ္သင္ညိဳရွာမွ သူႀကီးသမီးႏွင့္ စပ္ဟပ္ေန ဆဲသူႀကီးသမီး လင္ယူသြား၍ က်န္ရစ္ျဖစ္ခဲ့ရပံုမ်ားကုိ ေျပာျပလုိက္ပါ သည္။
“ဒီလုိဆုိ အစန္း လွညြန္႔နဲ႔ လက္ထပ္လုိက္ရ အေကာင္းား၊ ဒါမွ ရွင္ သံုးက်န္ရစ္ျဖစ္မွာ”
“ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္က်န္ရစ္အျဖစ္ခံေတာ့မလဲ အစန္းရယ္”
“အမယ္ေလး၊ မိန္းမေတြ ရွက္တတ္ေပလုိ႔ပဲ”
ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ သူမ ကုိယ္လံုးကေလးအား ဖက္ေပြ႕ၿပီး ပါးျပင္ႏုမ်ားအား နမ္းေလရာ သူမက လက္၀ါးကေလးႏွစ္ဖက္ ႏွင့္ကာရင္း ေျပာပါေလသည္။
“ဒါေတာ့ ကုိယ့္မယား ျဖစ္လာမွကုိးကြ။ ရည္းစားမွ မဟုတ္ဘဲ”
“ဆင္ေျခ ကလဲသိပ္မ်ားတာပဲ။ သူ႔လုိသာဆုိရင္ က်န္ရစ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ခုျဖင့္ သူမ်ားက လာရတာမ်ား”
ယင္းသုိ႔ ခင္စန္းၾကည္က ေျပာေနစဥ္ အခန္း၀မွ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ၾကားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ခင္စန္းၾကည္ ၏ ကုိယ္ကေလးအား ဖက္ထားေသာ လက္မ်ားကုိ ကပ်ာကယာ လႊတ္ ပစ္လုိက္ရပါေတာ့သည္။
“ကဲ လွည္းအသင့္ ျပင္ၿပီးၿပီေဟ့”
မေစာျမင့္သည္ အခန္းထဲသုိ႔၀င္လာကာ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာႀကီးႏွင့္ ေျပာလုိက္ေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွက္ေသြးေတြျဖာ၍ သြားမိေလသည္။ ခင္စန္းၾကည္သည္လည္း ေခါင္းကေလးကုိ အသာငံု႔ထား၏။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ အ၀တ္တစ္ထည္ ကုိယ္တစ္ခုစီႏွင့္ အိမ္မွ ထြက္လာၾကသူမ်ားျဖစ္ၾက၍ ယူစရာ ငင္စရာ ဘာမွမပါၾကဘဲ အိမ္ေရွ႕တြင္ အသင့္ရပ္ေနေသာ လွည္းေပၚသုိ႔ တက္ခဲ့ပါသည္။ မေစာျမင့္ ေယာက္်ားကုိသာေမာင္သည္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကုိ သြက္သြက္ႀကိမ္တုိ႔ၿပီး မေစာျမင့္အမ မေဟာႏွစ္ တုိ႔ ကုိင္း ထဲသုိ႔ လုိက္ပုိ႔ေလသည္။
လွည္းထြက္စတြင္ ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခပ္ခြာခြာေနခဲ့ေသာ္လည္း ႏြားလွည္း ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္၍ ရြာႏွင့္ေ၀းလာေသာအခါ ေၾကာက္သည္ဟုဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္၌ သူမကုိယ္ကေလး အား မွီကပ္ထားေလသည္။ အျခားသူမ်ား မိန္းမခုိးေနခ်ိန္တြင္ ၀မ္းသာ သည္၊ ေပ်ာ္သည္ ဟု ဆုိၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ၀မ္းလည္းမသာ၊ ၀မ္းနည္းမနည္း၊ ေပ်ာ္လည္းမေပ်ာ္ ခဲ့ပါ။ စိတ္မွာ ဟံု၍ ေလလြင့္ေနေလသည္။
ႏွင္းေအးအား ေျပး၍သတိရသည္။ ၿပီးေနာက္ ျပန္ပ်ိဳ၍ မရေတာ့ေသာ အိမ္ေထာင္ရွင္ ဘ၀ ေရာက္ရေတာ့မည္ျဖစ္၍လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ႏွေျမာသလုိလုိရွိသည္။ လွညြန္႔တုိ႔အား ခ်ိဳးလုိက္ ရေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာသလုိလည္း ျဖစ္မိသည္။
“အုိ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ သူ႔ကုိ ခ်စ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ႏွင္းေအးကုိ ေမ့ပစ္ရမယ္” ဟု ေတြးကာ ေလလြင့္ေသာ စိတ္မ်ားကုိ ထိန္းသိမ္းလုိက္ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေဘးရန္ကင္းရွင္းစြာႏွင့္ပင္ မေစာႏွစ္တုိ႔ကုိင္းတဲသုိ႔ ေရာက္ရွိခ့ဲၾကရပါ သည္။ မေစာႏွစ္ မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခင္စန္းၾကည္အား ခုိးယူလာသည္ကုိ သိရေလေသာအခါ ၀မ္းသာ မဆံုးတၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ သူတုိ႔၏ တဲအိပ္ခန္းတြင္ ေနရာခ်ထားေပးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္စန္းၾကည္အား တကယ္ပင္ ခုိးလာခဲ့ေလၿပီ။ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ္ျပဳ သမွ်တုိ႔ကုိ အလုိက္သင့္ ပင္ ႏုရွာပါေပသည္။ ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း သူမအား တကယ္ခ်စ္ ျမတ္ႏုိးသည္ဟု အထင္ေရာက္ေနရွာ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤအေၾကာင္းကုိ ေတြးမိေသာအခါ ခင္စန္းၾကည္အား သနား လွပါသည္။
“ေအာ္ သူ႔ခမ် ငါ့စိတ္ကုိ မသိရွာပါကလား”ဟုလည္း ေတြးကာ ရင္နာေနမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ မွာ သူမအား ခ်စ္လာႏုိင္ေစရန္ စိတ္ကုိ အတင္းႀကိဳးစားေနရျပန္သည္။
အေဖသည္ ညႀကီးမင္းႀကီး၌မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရွိရာ ကုိင္းတဲသုိ႔ လွည္းႏွင့္ေရာက္လာေလသည္။ အေဖႏွင့္အတူ အဖြားေလးလည္း ပါလာေလသည္။ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုးႏွင့္ဖ်ာ၊ ျခင္ေထာင္မ်ားလည္း ပါလာ သည္။ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားလည္းပါသည္။
“ဟုိလူစုေတာ့ တစ္ခါထဲ မိႈင္က်သြားတာပဲ”
ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း အဖြားေလးက ေျပာေလသည္။
“အေမတုိ႔ အေဖတုိ႔က သူႀကီးအိမ္သုိ႔ ဂတ္တုိ႔ တုိင္မယ္လုိ႔ ၾကားသလား၊ အရီး”
ခင္စန္းၾကည္က စုိးရိမ္သံႏွင့္ ခပ္ေလာေလာ ေမးေလသည္။
“ဘယ္မွ တုိင္မယ္ျပဳမယ္ေတာ့ မၾကားပါဘူး။ မယ္ျမင့္ေတာ့ ငုိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညည္းကုိ လည္း သမီးအျဖစ္ က စြန္႔လႊတ္မယ္ေျပာသတဲ့”
အဖြားေလးက ဤသုိ႔ျပန္ေျပာေလရာ ခင္စန္းၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးညွိဳး၍ သြားေလသည္။ ၿပီးမွ သက္ျပင္းေလး ကုိ ျမွင္းျမွင္းဆဲြ၍ ခ်လုိက္ကာ -
“အုိ စြန္႔လည္း စြန္႔လႊတ္ေပါ့။ ကၽြန္မမွ ဒီလွညြန္႔ဆုိတဲ့ေကာင္ကုိ မႀကိဳက္တဲ့ဥစၥာ”ဟု ေျပာ လုိက္ပါသည္။
ခင္စန္းၾကည္သည္ ျဖစ္ရာဘ၀ကုိ ရင္ဆုိင္ေတာ့ရန္ စိတ္ကုိ ဆံုးျဖတ္လုိက္ဟန္ရွိ၏။ သူမ သည္ စကားကုိ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ပင္ ေျပာလုိက္ပါသည္။
“ဒါေပါ့ ကေလးမရယ္း။ တုိ႔ကလည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲမွ မဟုတ္ဘဲ”
အေဖက၀င္၍ အားေပးစကားေျပာေလသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေကာင္နဲ႔ မယူလုိ႔ ေသခန္းျဖတ္မယ္ဆုိလည္း ျဖတ္ေပေစေပါ့။ ကုိယ္မခ်စ္ တာယူရရင္ တစ္သက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲေနမွာမုိ႔လား”
မေစာႏွစ္က၀င္၍ ေျပာျပန္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဦးေႏွာက္ ခ်ာခ်ာလည္ေနရ၏။ ခင္စန္းၾကည္ ကုိေတာ့ သူမ မခ်စ္သူကုိယူရ၍ စိတ္ဆင္းရဲရမည္ကုိ သူတုိ႔စုိးရိမ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ ယူမည္ကုိ သူတုိ႔သေဘာမတူဘဲ ကန္႔ကြက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မခ်စ္သူကုိယူဖုိ႔ ၀ုိင္း၀န္းနားခ်ၾကသည္။ အပိေယဟိဒုကၡ၊ ပိေယဟိဒုကၡဆုိသည္တုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မသက္ဆုိင္သကဲ့သုိ႔ ရွိေနသည္။ သူတုိ႔၏ စိတ္ေန စိတ္ ထားအယူအဆမ်ားသည္ကား မွန္ကန္ၾကပါေလ၏လား။
ဆက္ရန္
.
“ေအာ္ သတုိ႔သားပါလား။ ဖုတ္သြင္းရထား ဆုိက္တုန္းမလြတ္ေစနဲ႔ေဟ့”
ေဒၚသန္းၿမိဳင္ သည္ ေနာက္ေဖးေဆာင္မွ ထြက္လာၿပီး ေျပာလုိက္ေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပုိ၍ စိတ္ဆင္းရဲ သြားရျပန္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိေနရာ၌ ဆက္လက္ေနရလွ်င္ ရင္ပြင့္ရေတာ့ မေလာက္ျဖစ္ လာေသာေၾကာင့္ ႏွင္းေအးတုိ႔ သားအမိအား ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးမ်ားသည္ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စပ္စားထားျခင္းအတြက္ ၀မ္းသာၾက သည္။ အထူးသျဖင့္ အေဖ့ညီမ ၀မ္းကဲြႏွစ္ေယာက္မွာ အူျမဴးေနၾကၿပီး ခင္စန္းၾကည္တုိ႔ အိမ္သုိ႔ ၀င္ကာ ထြက္ကာ ရွိေနၾကသည္။
ခင္စန္းၾကည္တြင္ ေမာင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ညီမငယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူမမိခင္ ေဒၚျမင့္ မွာ အိပ္ယာ ကပင္ မထႏုိင္ေသာ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ ျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚျမင့္က သူသည္ အသက္ရွည္စြာေနရမည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္စန္းၾကည္ လက္ထပ္သည္ကုိ ျမင္သြားလုိသည္ဟုဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အားလည္း သူတုိ႔အိမ္သုိ႔ လာရန္ဖိတ္ေခၚသည္။ ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီးမႈရွိၿပီးလွ်င္ လူႀကီး စံုရာေရွ ႕၌ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းမည္။ ၿပီးေနာက္ မဂၤလာေဆာင္မည္ဟု ဆုိေလသည္။
အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ခင္စန္းၾကည္ႏွင့္သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုဖုိ႔ တုိက္တြန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မျငင္းပယ္ေသာ္ လည္း မသြားဘဲေနသည္။ ထုိသုိ႔ျဖင့္ လေပါင္းအေတာ္ၾကာရွိလာ ေသာအခါ ေဒၚျမင့္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ ေဒါပြေလေတာ့သည္။
“ငါတုိ႔က ဒါေလာက္ လုိက္ေလ်ာေနတာေတာင္ ဒီေကာင္က ဘာမာနႀကီးေနရတာလဲ” ဟူေသာစကားမ်ိဳး ကုိ ေျပာေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အား သူ႔သမီးႏွင့္ သေဘာမတူေတာ့ဟု ေၾကညာလုိက္ေလသည္။
ထုိကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာေသာ္လည္း အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးမ်ား မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၾကေလ သည္။ သူတုိ႔က ေဒၚျမင့္ႏွင့္ ေစ့စပ္ေရးလုပ္ၾကေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဒၚျမင့္ က လက္မခံေတာ့။ ထုိကိစၥအတြက္ ႏွင္းေအး မွာ အေတာ္၀မ္းသာေနပံုရေလသည္။
“ဘယ့္ႏွယ္ ေမာင္ဆန္း၊ နင္ ဒီတစ္ခါ က်န္ရစ္ျဖစ္ျပန္ၿပီလား”
တစ္ေန႔ သူမ ထံသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားေလရာ ႏွင္းေအးက ရႊင္ၿပံဳးေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆီး၍ ေျပာ ေလသည္။
“ငါကေတာ့ ခဏခဏ က်န္ရစ္ျဖစ္ေနတာပါပဲဟာ”
“အမယ္၊ ဟုိတစ္ခါ သူႀကီးသမီးနဲ႔တုန္းက တစ္ခါပဲ မဟုတ္လား”
“ဘယ္ကမလဲ။ နင္ လင္ယူတုန္းကလည္း ငါ က်န္ရစ္ခဲ့ရတာပဲ”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤစကားကေလးကုိေျပာ၍ ထုတ္ခ်င္လွ၏။ သုိ႔ေသာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါေခ်။
“ေအးေပါ့။ အဲဒီတုန္းကပဲေပါ့”ဟုသာ ေျပာလိုက္မိပါ၏။
“အင္း၊ ဒါနဲ႔မ်ား ခဏခဏ ေျပာရေသးတယ္”
ႏွင္ေအးက မ်က္ေစာင္းေလးခဲရင္း ေျပာလုိက္ပါသည္။
“ငါေတာ့ ဒီလုိျဖစ္သြားတာပဲ ၀မ္းသာပါတယ္ဟာ”
“နင္ စိတ္ထဲကပါလုိ႔ ေျပာတာလား”
“အသည္းထဲက ေျပာတာ”
“ငါ မယံုပါဘူးဟယ္”
သူမက ကၽြန္ေတာ့္အား အကဲခတ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သက္ျပင္း ကို ရိႈက္ရႈလုိက္၏။
“ငါ ဒီတစ္သက္ အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ဘူး။ နင္လည္း နင့္ေယာက္်ားနဲ႔ မကြာနဲ႔။ တန္းလန္း ႀကီးပဲေန”
ကၽြန္ေတာ္က ႏွင္းေအးကုိ အားမလုိ အားမရၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္သည္။ ႏွင္းေအး၏ မ်က္ႏွာသည္ ညွိဳးက် သြားၿပီး
“ေအးဟယ္ ငါလဲ အဲဒါ သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ သံုးႏွစ္အတူမေနရင္ လင္ခန္း မယားခန္းျပတ္တယ္ ဆုိလားပဲ”
သူမသည္ ထုိစကားစုမ်ားကုိ အားနည္းေသာ အသံတိမ္ကေလးႏွင့္ေျပာလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ႏွင္ေအးအား ရင္ခြင္ထဲသုိ႔ ဆဲြယူေပြ႕ဖက္ေမြ႕ရမ္း၍ မုိ႔ေဖာင္းေဖာင္းပါးကေလးမ်ားကုိ တအားေမႊးပစ္ လုိက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ရဲ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းထြက္ျဖစ္၏။ ဘာသာေရး ကုိင္းရိႈင္းသူ မိဘမ်ားက ေမြးဖြားေသာသူျဖစ္၏။ ဘာသာေရး ပညတ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ ကာေမသု မိစၦစာရ သီလ၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္မွာ သူတစ္ပါး သားမယားအား ျပစ္မွားက်ဴးလြန္သူတုိ႔သည္ ငရဲ၌ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံရၿပီးေနာက္ ငရဲမွ လြတ္ေျမာက္လာ၍ လူပင္ျဖစ္လင့္ကစား နပုလႅိင္ ပုလႅိင္စေသာ ရွက္ဖြယ္ လိလိ ဘ၀ဆုိးမ်ိဳး၌ ျဖစ္ တတ္သည္ဟု ဆုိေလသည္။
ႏွင္းေအးမွာ လင္ႏွင့္ကဲြေနသည္မွာမွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူမလင္မွာ သူမအား တရား၀င္ စြန္႔လႊတ္သည္ မဟုတ္ေသးေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမ၌ ကာမပုိင္ရွိေသးသည္ဟု ဆုိရေပမည္။ ကာမပုိင္ ရွိသူ အား ျပစ္မွားက်ဴးလြန္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကာေမသုပုိက္ကြန္၌ စင္းစင္းႀကီး မိရေခ်ေတာ့မည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုိယ့္၀ကုိယ္ ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္ေနရ၏။ ေတြးမိတုိင္းလည္း ရင္နာေနရ သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ဤေလာကတြင္ ခ်စ္ဒုကၡခံစားရန္အတြက္ သက္သက္ေမြးဖြား လာ ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။
ေဒၚျမင့္မွာ သူ႔သမီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား သေဘာမတူႏုိင္ေၾကာင္း ေၾကညာၿပီးေနာက္ မၾကာ မီတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖြားေလးတုိ႔ႏွင့္ စီးပြားေရးၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္သူ ကုန္စံုဆုိင္ရွင္၏သား လွညြန္႔ႏွင့္ ခင္စန္းၾကည္အား စပ္ဟပ္ေလ သည္။ လွညြန္႔ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား ၀မ္းသာအယ္လဲ ျဖစ္ၾကသေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား ခံျပင္းလြန္း၍ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ၾကျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အားလည္း ေဆးစက္စက္ ေနရေကာင္းလားဟု ၀ုိင္း၀န္းအျပစ္တင္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထုိကိစၥအတြက္ စိတ္၌ ထိခုိက္မႈ မရွိလွေသာ္လည္း ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ လံႈ႕ေဆာ္ ခ်က္ေၾကာင့္ မခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာမိေလသည္။ ထုိအထဲတြင္ လွညြန္႔ေရာ လွညြန္႔ေဆြမ်ိဳး မိဘ မ်ားပါ ေျခတၾကြၾကြျဖစ္ေနသည္ကုိလည္း ျမင္ျပင္းကပ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္စန္းၾကည္ စပ္ထားစဥ္ က ေဒၚျမင့္ကပင္ မဂၤလာစရိတ္ အကုန္အက်ခံမည္ဟု အဆုိရွိခဲ့၏။ လွညြန္႔၏ မိဘမ်ား သည္ ငါးေထာင္ တစ္ေသာင္းအထိ အကုန္အက်ခံ၍ မဂ္လာပဲြကုိ ခမ္းခမ္းနားနား ျပဳလုပ္မည္ဟု သတင္းလႊင့္ၾကေလသည္။
တစ္ေန႔သ၌ အေဖ့ညီ၀မ္းကဲြ ၂ ေယာက္မွ အငယ္ျဖစ္သူ မေစာျမင့္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ အူယားဖားယား ေရာက္ရွိလာၿပီး
“ေမာင္ဆန္း၊ မင္း ခင္စန္းၾကည္ဆီ ရည္းစားစာ တစ္ေစာင္ေရးစမ္း။ အမွန္ ေကာင္မေလးက မင္းကုိ ႀကိဳက္ေန တာ။ လွညြန္႔ကုိ နည္းနည္းမွ ႀကိဳက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေမက သာမင္းကုိ မာနႀကီးတယ္ဆုိၿပီး သေဘာ မတူေပမယ့္ သူကေတာ့ အခု လွညြန္႔နဲ႔ေပးစားမယ္ဆုိလုိ႔ တငုိထဲငုိေနရွာတယ္။ အဲဒါ မင္းဆီက စာ ရရင္ သူ႔အေမကုိ ဒီစာျပၿပီး မင္းနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနတဲ့အတြက္ လွညြန္႔ကုိ မယူႏုိင္ဘူး လုိ႔ ျငင္းမယ္တ့ဲ”ဟု ေျပာပါေလသည္။
“အုိ ကၽြန္ေတာ္မွ သူ႔ကုိ မခ်စ္ဘဲ မေရးခ်င္ပါဘူး ေဒၚေလးရာ။ သူ႔ၾကမၼာနဲ႔သူပဲ ရွိပါေစ ေတာ့”
“မင္း အေတာ္ ေျပာရခက္တဲ့ေကာင္ပဲ။ ကုိယ့္ကုိ ခ်စ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သူမခ်စ္တဲ့လူလက္ မေရာက္ေအာင္ မင္း ကူညီ ရမယ္ကြယ့္။ ေနာက္မွ ကုိယ္မယူခ်င္ေနေပါ့။ ဒီလွညြန္႔နဲ႔ ကဲြသြားေအာင္ေတာ့ မင္းလုပ္ကုိ လုပ္မွ ျဖစ္မွာ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ ေကာင္မေလးက မုိက္ကန္းကန္းနဲ႔ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသပစ္လိမ့္မယ္”
ကၽြန္ေတာ့္မွာ အၾကပ္က်ေနျပန္ပါေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါ၏။ ကုိယ့္အတြက္ႏွင့္ပင္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေသဆံုးရမလုိ ရွိေနျပန္သည္။ ၿပီးေနာက္ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူအား မိဘ မ်ားက အတင္းအဓမၼ လက္ထပ္ေပးစားေသာ စံနစ္ကုိလည္း ရြံမုန္းသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္မွ ၾကည့္ရွင္းရေတာ့မည္ဟု သေဘာထား ကာ ခင္စန္းၾကည္အား ရည္းစားစာတုိကေလးတစ္ေစာင္ ေရး၍ မေစာျမင့္ႏွင့္ ေပး လုိက္ပါသည္။
ေနာက္ေန႔တြင္ ခင္စန္းၾကည္ထံမွ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကုိ လက္ခံေၾကာင္း၊ သူမအား လွညြန္႔ လက္မွ ကယ္တင္ ပါရန္ စေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားပါသည့္ စာတစ္ေစာင္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ မေစာျမင့္ ယူလာျပန္ေလသည္။
“ဒုကၡပဲ ကၽြန္ေတာ္က အပ်က္ပ်က္လုပ္တာကုိ ခင္စန္းၾကည္က အဟုတ္ထင္ေနျပန္ၿပီ။ ေဒၚေလး သိပ္ရႈပ္ တယ္၊ မေကာင္းဘူး”
ကၽြန္ေတာ္က ေဒၚေလးအား မေက်မနပ္ ေျပာလုိက္သည္။
“ေဟ့ မင္း ရွာရွည္မေနနဲ႔။ ေရးအံုး စာတစ္ေစာင္။ လွညြန္႔လက္က မၾကာခင္ ကယ္တင္ပါ့ မယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း”
“ဟာ ေတာ္ၿပီဗ်ာ။ ေတာ္ၾကာ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ေနဦးမယ္”
“အမယ္ မင္းကလည္း အေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ေကာင္ပဲကြာ။ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္ေသး လဲ။ မင္းက နာဦးမွာတဲ့လား။ ဂုဏ္သေရရွိ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ကုိယ့္ခ်စ္ေနပါ တယ္ဆုိတဲ့ ဥစၥာမ်ား မူလက်ီ လုပ္ေနရေသးတယ္”
မေစာျမင့္က မဲ့ကာရြဲ႕ကာ ေျပာေနေလသည္။
“မူလက်ီလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး ေဒၚေလးရ။ တကယ္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ မခ်စ္လုိ႔ပါ။ မခ်စ္ဘဲနဲ႔လည္း ခ်စ္ဟန္ မေဆာင္ခ်င္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းကုိ ခါရမ္းရင္း ေျပာလုိက္ပါသည္။
“အင္း၊ မင္းက မယားခုိးမႈနဲ႔ ေထာင္က်မယ့္ ေကာင္ပဲ”
မေစာျမင့္ က ကၽြန္ေတာ့္အား ေဒါသႀကီးစြာႏွင့္ က်ိန္ဆပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူမအား ဘာမွ်ျပန္၍ မေျပာေတာ့ ဘဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ရွိေနရပါသည္။
“မင္းဟာ ေတာ္မလုိလုိနဲ႔ ေဆြဂုဏ္မ်ိဳးဂုဏ္ဖ်က္မယ့္ေကာင္”
“မဟုတ္ဖူး ေဒၚေလး။ ေဒၚေလး ဒီလုိ အရမ္းမေျပာပါနဲ႔”
“ဘာ မဟုတ္ရမွာလဲ။ မင္း ဒီေကာင္မကုိပဲ စဲြလန္းေနတာ ငါသိတယ္။ တစ္ေန႔ မင္း ေထာင္က်ရင္က် မက်ရင္ လည္ပင္းျပတ္မွာပဲ”
ဘာျပဳလုိ႔ လည္ပင္းျပတ္ရမွာလဲ
“သူ႔လင္ က မင္းကုိသတ္ဖုိ႔ လူမုိက္ေတြ ပုိက္ဆံ …”
“ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ ေဒၚေလး။ ႏွင္းေအးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီေန႔ထိ ဘာမွမျဖစ္ၾက ေသးပါဘူး”
“ကဲ ကဲ အခ်ိန္ၾကာတယ္။ ေကာင္မေလး သိပ္သနားစရာေကာင္းေနၿပီ။ လွညြန္႔နဲ႔ ကိစၥျပတ္သြားမွ မင္းသေဘာ အတိုင္း။ ဒီလွညြန္႔အေမႀကီး ၾကြေစာင္းေစာင္း လုပ္ေနတာကုိပဲ ငါၾကည့္ မရလြန္းလုိ႔ စာတစ္ေစာင္ ေရးဦး”
မေစာျမင့္က အာဏာသံပါပါႏွင့္ ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္မပါလွပဲႏွင့္ ေနာက္ဆက္တဲြ စာတစ္ေစာင္ ကုိ ေရးရျပန္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသည့္သေဘာမွာ ဘာမွ် စိတ္ဆင္းရဲမေနဖုိ႔ႏွင့္ အကယ္၍ လွညြန္႔ႏွင့္ အတင္းအဓမၼ ေပးစားၾကလွ်င္ ခုိးယူထြက္ေျပးၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ ေထြ၍ ဦးေႏွာက္မ်ားလည္း ရီေဝေနသည္။ အပ်က္အပ်က္ႏွင့္ ခင္စန္ၾကည္အား တကယ္ ယူရေသာ အေျခသို႔ ေရာက္ရွိသြားရမည္ကိုလည္းေတြးေတာ စိုးရိမ္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ရႈပ္လြန္းသျဖင့္ အရပ္တစ္ပါးသုိ႔ပင္ ထြက္ေျပးသြားခ်င္စိတ္ေပါက္ေနပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ ပညာရွိသူမဟုတ္။ တစ္ရပ္တစ္ရြာ သုိ႔ေရာက္လွ်င္ လက္ရံုး အားကုိး ကူလီစာရင္းင်ားသာ လုပ္ကုိင္ရေပမည္။ ယခု အသက္အရြယ္ထိ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အေလးအပင္ ကုိ မလုပ္ခဲ့ဘူးေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ထုိသုိ႔ ပင္ပန္းစြာ အားထုတ္မွ ထမင္း တစ္လုပ္ စားရမည့္ အလုပ္မ်ိဳးကုိလည္း လုပ္ကုိင္လုိစိတ္ မရွိပါေခ်။
ၿပီးေနာက္ အေဖႏွင့္ကၽြန္ေတာ္မွာ ၀ိညာဥ္ႏွင့္ ခႏၶာလုိ ဆက္စပ္ေနသည္။ ၀ိညာဥ္မရွိလွ်င္ ခႏၶာလဲၿပိဳ သြားမည္ကဲ့သုိ႔ ခႏၶာမရွိလွ်င္ ၀ိညာဥ္မတြယ္ႏုိင္။ ထုိနည္းတူစြာပင္ ကၽြန္ေတာ္လူတန္းေစ့ ေနႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ကုိ စံနစ္တက် ထိန္းသိမ္းႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အေဖ ေကာင္း ေကာင္း စီးပြားရွာႏုိင္ ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ယင္းအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤေျမမွ ဤအေဖႏွင့္ခဲြ၍ ဘယ္ကုိမွ ထြက္ခြာ မသြား နုိင္ဘဲ ခ်စ္ေမတၱာ အရႈပ္အေထြးထဲတြင္ အလူးအလဲ ေသာကေရာက္ လ်က္ရွိေနျခင္းျဖစ္ ပါေတာ့သည္။
လွညႊန္႔ႏွင့္ ခင္စန္းၾကည္တို႔ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းမည့္ ရက္ကိုပင္ သတ္မွတ္ၿပီးၾကေလၿပီ။ လွညႊန္႔မွာလည္း ရေလးစက္ဘီး အသစ္ကေလးျဖင့္ ရြာလမ္းမ်ားတြင္ လမ္းသလာလ်က္ ရွိေနေလ သည္။
'ငါ ဒီေကာင္ကို ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္ေနၿပီကြာ'
အုန္းေမာင္ သည္ လွညႊန္႔အား ၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။
'အင္း မ်က္ေစ့ေနာက္စရာေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတာပဲကြ'
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လွညႊန္႔အား စိတ္ထဲမွ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ရွိသည္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။
'အမွန္ေတာ့ မင္း ေသာက္သံုးမက်လို႔ပါကြာ။ မင္းက အလကား တစ္ခုလပ္ တစ္လင္ကြာ မႀကီးကို စဲြလန္းေန လို႔ ပါ။ ငါသာဆို ခင္စန္းၾကည္ကို ရတဲ့နည္းနဲ႔ ယူပစ္လိုက္မယ္'
အုန္းေမာင္က ဤသို႔ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ့စိတ္၌လည္း မခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္၍လာသည္။ 'ဒီေလာက္ေတာင္ ေျခဖ်ားေထာက္ လွတဲ့ေကာင္ ကုန္က်သြားေအာင္ လုပ္လိုက္ဦးမွထင္တယ္' ဟူ ေသာ အေတြး မ်ား လည္း ေပါက္လာသည္။
'တကယ္ တကယ္။ ငါလိုဆို ခင္စန္းၾကည္ ကို ယူျပလိုက္မွာ။ ဒါမွ ဒီေကာင္ ဝပ္ဆင္းသြားမယ္'
အုန္းေမာင္က ဟန္ပါပါ ျပန္ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲ၌ လႈပ္ရွားေနေလသည္။ အုန္းေမာင္ေျပာ သလို ခင္စန္းၾကည္အား ခိုးယူလိုက္လွ်င္ လွညႊန္႔ၿငိမ္သြားမည္က အမွန္ပင္။ သို႔ ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္စန္းၾကည္ အား မခ်စ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သာ ႏွင္းေအးႏွင့္ ေကြကြင္းရေပ မည္။ ႏွင္းေအးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္းသင္းႏိုင္ရန္မွာလည္း ၃ ႏွစ္ခန္႔ ေစာင့္ရေပဦးမည္။ ထို ၃ ႏွစ္ အတြင္း ေျပာင္းလဲႏိုင္၏ ႏွင္းေအးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မခ်စ္ဘဲ အျခားတစ္ေယာ္က္ို ေျပာင္းလဲ ခ်စ္ႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ သူပေယာက်္ားထံသို႔ ျပန္လည္ စိတ္လည္ႏိုင္ေသးသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ေသာ္ ၄င္း၊ ႏွင္းေအးေသာ္၄င္း ေသးဆံုးႏိုင္သည္။ လူ႔ဘဝဆိုသည္မွာ တည္ျမဲေသာ သေဘာ မရွိ။ ေရပြက္ပမာပင္ မဟုတ္ပါလား။
ဤသို႔ ေတြးမိေသာအခါ အုန္းေမာင္၏ တိုက္တြန္းခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စား၍ လာမိ သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ေသာသူကိုမွ လက္ထပ္လိုေသာ ကၽြန္ေတာ့ဆႏၵမွာ ေျပာင္းလဲ၍ မရႏိုင္ေအာင္ ရွိေနခဲ့ရျပန္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ဦးေႏွာက္မ်ား ရီေဝေနာက္က်ိလွေသာေၾကာင့္ အလည္အပတ္ မထြက္ေတာ့ ဘဲ အိမ္၌ကုတ္ၿပီး စာေတြကိုသာ ဖတ္နခဲ့သည္။ တစ္ညေန အိုက္အိုက္ရွိသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေဘး၌ လမ္းေလွ်ာက္ စဥ္ မေစာျမင့္ ပ်ာယီးပ်ာယာ ေရာက္ရွိလာေလသည္။
'ေမာင္ဆန္း၊ တို႔အိမ္ ခဏလိုက္ခဲ့စမ္းဟယ္။ ငါ့သမီး အႀကီးမေလး ဖ်ားၿပီး တက္မလို ခ်က္ မလိုျဖစ္ေနလို႔ အေမ လည္း ဆရာဆီသြားတယ္။ ကေလးေတြအေဖလည္း မရွိဘူး။ ခုေတာင္ အိမ္ ေရွ႕အိမ္က အေဒၚႀကီး ေခၚ ထားခဲ့ရတယ္'
သူမက ဤသို႔ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ အိမ္ေပၚသို႔ပင္ တက္မေနေတာ့ဘဲ မေစာျမင့္ ေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြား ရပါေတာ့သည္။
'ကဲ ေမာင္ဆန္း၊ အိပ္ခန္းထဲ ျမန္ျမန္ဝင္စမ္း။ ငါ ေရဆာလြန္းလို႔ ေရတစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ လိုက္ဦးမယ္'
မေစာျမင့္ သည္ ဤသို႔ေျပာၿပီး မီဖိုေဆာင္ဘက္သို႔ သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အိပ္ခန္းထဲ သို႔ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာ ဝင္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္၏ ဦးေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲျဖစ္ၿပီး မ်က္ေစ့မ်ား ျပာေဝ၍ သြားမိေလသည္။ အိပ္ခန္းထဲ၌ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနေသာ ကေလးမ ကို မေတြ႕ရ။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ရသည္မွာ မခင္စန္းၾကည္ျဖစ္ ၍ ေနေလသည္။
'ကဲ ကဲ ေမာင္ဆန္း ထိုင္ဦး။ ငါရွင္းျပမယ္'
ေရွ႕ကို တိုးရန္အခက္၊ ေနာက္ဆုတ္ရန္ အခက္ျဖစ္ကာ ေၾကာင္၍ရပ္ေနမိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အား မေစာျမင့္ က လက္ကိုဆဲြလ်က္ ခင္စန္းၾကည္ေရွ႕၌ အထိုင္ခိုင္းရင္း ေျပာေလသည္။
'ဒီေန႔ည သူတို႔က ခင္စန္းၾကည္ကို လာၿပီးေတာ့ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း ၾကေတာ့မယ္ေလ။ ခုပဲ လူႀကီး သူႀကီးေတြ လိုက္ဖိတ္ေနၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္စန္းၾကည္သာ သူ႔အေမအလစ္မွာ ငါ့ဆီ ေျပးလာၿပီး မင္းကို ေခၚေပးပါ ဆိုလို႔ ေခၚေပးရတာပဲ'
မေစာျမင့္ စကားအဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သက္ျပင္းတစ္လံုးကို ညင္သာစြာဆဲြ၍ ခ်လိုက္မိပါသည္။ ၿပီးေနာက္ ခင္စန္းၾကည္ အား မရဲတရဲ ၾကည့္လုိက္မိရာ ခင္စန္းၾကည္မွာ အသား မ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္ ရွိေနသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရေလသည္။
'စိတ္ ေအးေအးသာ ေနပါ ခင္စန္းၾကည္။ ေမာင္ဆန္းလဲ ေရာက္လာမွပဲ'
'က် က် ကၽြန္မတို႔ ေျပးၾကမွ ထင္တယ္ကိုဆန္းရယ္။ ေတာ္ၾကာ သူတို႔က ဒီအိမ္ကို လိုက္လာခ်င္ လိုက္ လာၾကမွာ'
ခင္စန္းၾကည္က တုန္ရီေသာ အသံႏွင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။
'ကိစၥမရွိပါဘူး ခင္စန္းၾကည္'
မေစာျမင့္က ေျပာလိုက္သည္။
'ဟင့္အင္း ကၽြန္မ ဒီမွာ မေနရဲဘူး'
ခင္စန္းၾကည္က ငိုသံပါေလးႏွင့္ ေျပာျပန္၏။
'ဒီလိုဆို ငါကေလးေတြအေဖ လိုက္ရွာလိုက္ဦးမယ္။ လွည္းနဲ႔ခံုႀကီးက တို႔အစ္မမ်ားတဲကို ေျပးၾကေပေတာ့'
မေစာျမင့္က ဤသို႔ေျပာၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေခါင္းငိုက္ စိုက္ႏွင့္ ၿငိမ္သက္က်န္ခဲ့ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ လူကသာမလႈပ္မယွက္ ထိုင္လ်က္ရွိေနေသာ္လည္း စိတ္ကမူ စၾကဝဠာ အနႏ ၱ သို႔ ေျပးလႊားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုထဲတြင္ ႏွင္းေအး၏ ညိဳးလ် ႏြမ္းနယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာ ကေလး ကလည္း ရစ္ဝဲလ်က္ ရွိေနေပသည္။
“ကၽြန္မေတာ့ ဘာမွယူခ်ိန္မရခဲ့ဘူး။ အ၀တ္တစ္ထည္ ကုိယ္တစ္ခုနဲ႔ပဲ ေျပးလာခဲ့တာပဲ”
ခင္စန္းၾကည္ က ခပ္တုိးတုိးအသံႏွင့္ ေျပာေနေလသည္။
“အမွန္ေတာ့ မင္းကုိယ္က ေရႊေတြေတာင္မွ ခၽြတ္ထားခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဂတ္ တုိင္လား ဘာလား လုပ္ရင္ ဒီေရႊေတြအတြက္ ဒုကၡျဖစ္ႏုိင္တယ္”
“ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မဒါေတြ သတိမရခဲ့ဘူး။ သူတုိ႔လက္က ကုိယ္လြတ္ရုန္းဖုိ႔ပဲ စဥ္းစားေနခဲ့ ၿပီး ထြက္ေျပး လာခဲ့ရတာ။ ဒါေတြအတြက္ ကိစၥမရွိပါဘူးေလ။ သူတုိ႔လုိက္လာရင္ ျပန္ေပးလုိက္ တာေပါ့။ ၿပီး အႀကိတ္အနယ္ ျဖစ္လာရင္လဲ ရွင့္ကုိ ကၽြန္မ ခုိးတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္မယ္”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္စန္းၾကည္အား စုိက္ၾကည့္လုိက္မိ၏။ ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္ၾကင္ အားကုိးေသာ မ်က္လံုးကေလးမ်ားႏွင့္ သနားစဖြယ္ ျပန္ၾကည့္ေနရွာေလသည္။
“ခုေနမ်ား အိမ္က လုိက္လာၿပီး ကၽြန္မကုိ အတင္းဆဲြေခၚသြားရင္ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မ ကဲြၾကရမွာ ပဲေနာ္။ အဲဒီလုိ ဆုိရင္ ကၽြန္မေတာ့ ေရထဲဆင္းေသပစ္လုိက္မွာပဲ”
သူမက တကယ္ပင္ စုိးရိမ္ေၾကာက္လန္႔စြာ ေျပာ၍ ေနေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေနသာေတာ့ဘဲ
“အုိ အစန္းရာ၊ ဒါေတြ ေတြးပူမေနစမ္းပါနဲ႔။ မင္းကုိ ကုိယ့္လက္က ဘယ္ေတာ့မွ အလြတ္ မခံပါဘူး” ဟု အားေပး စကားေျပာလုိက္ေတာ့မွ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလး ၾကည္လန္း၍ လာရွာေလ သည္။
“အမွန္ေတာ့ ရွင္ ေအးစက္စက္လုပ္ေနလုိ႔ပါ။ အေမက အစတုန္းက ရွင္နဲ႔ သေဘာတူတဲ့ ဥစၥာပဲ”
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မခ်င့္မရဲ ၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။
“အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကုိယ္ကလူပ်ိဳဘ၀နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ေသးတယ္မုိ႔လား အစန္းရဲ႕”
“ခုလည္း အစန္းက ေျပးလာခဲ့လုိ႔ပါ။ ရွင္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ စိတ္ မပါေသးပါဘူး”
ခင္စန္းၾကည္က မ်က္ေစာင္းေလးခဲရင္း ေျပာေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဘာေျပာရမည္ မသိဘဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္၍ ေနခဲ့ရပါသည္။
“ဒီလုိလည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ အစန္းရယ္။ သူတုိ႔က ဒီေလာက္ေလာေလာ ဆယ္ ေစ့စပ္ ေၾကာင္းလမ္း လိမ့္မယ္ မထင္ေသးလုိ႔ေပါ့”
“ရွင္ သိပါတယ္။ အစန္းကုိ မညာပါနဲ႔”
ခင္စန္းၾကည္က ကမန္ေတာ့္အား ၾကာမူပါပါ မ်က္ေစာင္းကေလးႏွင့္ ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္စန္းၾကည္အား ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ယခုအေျခက်မွေတာ့ မလဲႊသာ မေရွာင္သာ ခုိးယူေပါင္းသင္းရေပေတာ့မည္။ ဤအေၾကာင္းကုိ ေတြးမိျပန္ေတာ့လည္း ႏွင္းေအးအား တသသပင္ သတိရေန ရျပန္ပါသည္။
“အမွန္ေတာ့ အစန္းကသာ ရွင့္ကုိ ခ်စ္ေနရတာပါ။ ရွင္က အစန္းကုိ မခ်စ္ပါဘူး”
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အားမလုိအားမရ ၾကည့္ရင္း ေျပာကာ မ်က္ႏွာကေလး ညွိဳးငယ္ေန သည္။
“အုိ အစန္းကလည္း မဟုတ္တာ။ အစန္းကုိ ကုိယ္ခ်စ္ပါတယ္ကြယ္”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္စန္းၾကည္၏ လင္ေယာက္်ားျဖစ္ရေခ်ေတာ့မည္မွာ နာရီပုိင္းေလာက္ သာ လုိေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ သံုးေလးနာရီဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ခင္စန္းၾကည္အား ခုိးယူ ထြက္ေျပးသြားၿပီ ဆုိေသာ သတင္းသည္ တစ္ရြာလံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔၍ ဟုိးဟုိးေက်ာ္ ျဖစ္ရေခ်ေတာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ့္ဇနီးေလာင္း ကေလး စိတ္ခ်မ္းသာမည့္ စကားလံုးမ်ားကုိ ရွာ ေဖြေျပာဆုိလုိက္ရေလသည္။
“ခ်စ္ရင္ ဘာလုိ႔ အေမသေဘာတူတုန္းက အိမ္ကုိ မလာတာလဲ။ အေမက ခဏ ခဏမွာေန ရက္သားနဲ႔”
“ကုိယ္က မိန္းကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာရမွာ သိပ္ရွက္တတ္တယ္”
“ေတာ္စမ္းပါ။ မိန္းကေလးေတြထဲမွာပဲ သူေနၿပီးေတာ့”
ခင္စန္းၾကည္ က မေက်နပ္ေသာအၾကည့္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား ၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္ပါ သည္။
“ေအာ္ အဲဒါက မိတ္ေဆြအျဖစ္နဲ႔ ေနၾကတာဆုိေတာ့ ဘယ္ရွက္မလဲ။ ရည္းစားအေနနဲ႔ဆုိ ေတာ့ ရွက္စရာ သိပ္ေကာင္းတာ”
“ရွင္ ေတာ္ေတာ္ စကားတတ္တယ္”
“အအမွ မဟုတ္ဘဲ စကားေတာ့ ေျပာေသးတာေပါ့”
“ေအာ္ ၾကည့္ပါလား။ ဒါေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စကားကုိ သိပ္ၿပီး လွည့္တတ္ပတ္တတ္ တယ္လုိ႔ ေျပာတာပါ”
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာေနရေသာေၾကာင့္ သူမအိမ္မွ လူႀကီးမ်ား လုိက္လာမည္ ကုိ ေၾကာက္ေသာ စိတ္ပင္ ကုိယ္မွ ကြာေနကာ မ်က္ႏွာေလး ၾကည္ခ်ိဳေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ကုိယ္ႏွင့္ မလဲြမေသြ ေပါင္းသင္းရေတာ့ မည့္ဇနီးေလာင္းကေလး စိတ္ခ်မ္းခ်မ္း သာသာ ရွိေနဖုိ႔ကုိသာ ဆႏၵရွိေနမိပါသည္။
“ကုိဆန္း၊ ရည္းစားဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ထားခဲ့ဖူးသလဲ”
ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္ႏွာကုိ စိမ္းစိမ္းစုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေမးေလသည္။
“တစ္ေယာက္မွ မထားဘူးေသးဘူး”
“ညာျပန္ၿပီ”
“တကယ္ပါ။ တကယ့္ကုိ ေျပာတာ”
“ရွင့္လုိ မိန္းမေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနတဲ့လူက ရည္းစားမထားဘူးဖူး ဆုိတာေတာ့ မယံုႏုိင္ ေပါင္”
ခင္စန္းၾကည္ သည္ ဤသုိ႔ ေျပာလုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ အကဲခတ္သလုိ ၾကည့္ေန ျပန္သည္။
“အင္း အစန္း က ကုိယ့္ကုိ အထင္ႀကီးေနျပန္ၿပီ။ ကုိယ့္မွာျဖင့္ ရည္းစားတစ္ေယာက္မွ မထားဘူးဘဲနဲ႔ က်န္ရစ္ႏွစ္ခါျဖစ္ခဲ့ရတယ္”
“ဟင္ ဘယ္လို ဘယ္လုိ”
သူမက အံ့ၾသစြာ ေမးလုိက္ပါသည္။
“ေနာက္မွ ကုိယ္ေျပာျပမယ္”
“ဟင့္အင္း မရဘူး။ ခုေျပာရမွာပဲ”
ခင္စန္းၾကည္က ဤသုိ႔ ေျပာရင္း ေရွ႕နားသုိ႔ တုိးလာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွင္းေအးအား ပုိးပန္းေနခဲ့ရာ မွ ႏွင္းေအး လင္ယူသြား၍ က်န္ရစ္ျဖစ္ခဲ့ရပံုႏွင့္ ပုတ္သင္ညိဳရွာမွ သူႀကီးသမီးႏွင့္ စပ္ဟပ္ေန ဆဲသူႀကီးသမီး လင္ယူသြား၍ က်န္ရစ္ျဖစ္ခဲ့ရပံုမ်ားကုိ ေျပာျပလုိက္ပါ သည္။
“ဒီလုိဆုိ အစန္း လွညြန္႔နဲ႔ လက္ထပ္လုိက္ရ အေကာင္းား၊ ဒါမွ ရွင္ သံုးက်န္ရစ္ျဖစ္မွာ”
“ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္က်န္ရစ္အျဖစ္ခံေတာ့မလဲ အစန္းရယ္”
“အမယ္ေလး၊ မိန္းမေတြ ရွက္တတ္ေပလုိ႔ပဲ”
ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ သူမ ကုိယ္လံုးကေလးအား ဖက္ေပြ႕ၿပီး ပါးျပင္ႏုမ်ားအား နမ္းေလရာ သူမက လက္၀ါးကေလးႏွစ္ဖက္ ႏွင့္ကာရင္း ေျပာပါေလသည္။
“ဒါေတာ့ ကုိယ့္မယား ျဖစ္လာမွကုိးကြ။ ရည္းစားမွ မဟုတ္ဘဲ”
“ဆင္ေျခ ကလဲသိပ္မ်ားတာပဲ။ သူ႔လုိသာဆုိရင္ က်န္ရစ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ခုျဖင့္ သူမ်ားက လာရတာမ်ား”
ယင္းသုိ႔ ခင္စန္းၾကည္က ေျပာေနစဥ္ အခန္း၀မွ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ၾကားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ခင္စန္းၾကည္ ၏ ကုိယ္ကေလးအား ဖက္ထားေသာ လက္မ်ားကုိ ကပ်ာကယာ လႊတ္ ပစ္လုိက္ရပါေတာ့သည္။
“ကဲ လွည္းအသင့္ ျပင္ၿပီးၿပီေဟ့”
မေစာျမင့္သည္ အခန္းထဲသုိ႔၀င္လာကာ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာႀကီးႏွင့္ ေျပာလုိက္ေလရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွက္ေသြးေတြျဖာ၍ သြားမိေလသည္။ ခင္စန္းၾကည္သည္လည္း ေခါင္းကေလးကုိ အသာငံု႔ထား၏။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ အ၀တ္တစ္ထည္ ကုိယ္တစ္ခုစီႏွင့္ အိမ္မွ ထြက္လာၾကသူမ်ားျဖစ္ၾက၍ ယူစရာ ငင္စရာ ဘာမွမပါၾကဘဲ အိမ္ေရွ႕တြင္ အသင့္ရပ္ေနေသာ လွည္းေပၚသုိ႔ တက္ခဲ့ပါသည္။ မေစာျမင့္ ေယာက္်ားကုိသာေမာင္သည္ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကုိ သြက္သြက္ႀကိမ္တုိ႔ၿပီး မေစာျမင့္အမ မေဟာႏွစ္ တုိ႔ ကုိင္း ထဲသုိ႔ လုိက္ပုိ႔ေလသည္။
လွည္းထြက္စတြင္ ခင္စန္းၾကည္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခပ္ခြာခြာေနခဲ့ေသာ္လည္း ႏြားလွည္း ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္၍ ရြာႏွင့္ေ၀းလာေသာအခါ ေၾကာက္သည္ဟုဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္၌ သူမကုိယ္ကေလး အား မွီကပ္ထားေလသည္။ အျခားသူမ်ား မိန္းမခုိးေနခ်ိန္တြင္ ၀မ္းသာ သည္၊ ေပ်ာ္သည္ ဟု ဆုိၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ၀မ္းလည္းမသာ၊ ၀မ္းနည္းမနည္း၊ ေပ်ာ္လည္းမေပ်ာ္ ခဲ့ပါ။ စိတ္မွာ ဟံု၍ ေလလြင့္ေနေလသည္။
ႏွင္းေအးအား ေျပး၍သတိရသည္။ ၿပီးေနာက္ ျပန္ပ်ိဳ၍ မရေတာ့ေသာ အိမ္ေထာင္ရွင္ ဘ၀ ေရာက္ရေတာ့မည္ျဖစ္၍လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ႏွေျမာသလုိလုိရွိသည္။ လွညြန္႔တုိ႔အား ခ်ိဳးလုိက္ ရေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာသလုိလည္း ျဖစ္မိသည္။
“အုိ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ သူ႔ကုိ ခ်စ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ႏွင္းေအးကုိ ေမ့ပစ္ရမယ္” ဟု ေတြးကာ ေလလြင့္ေသာ စိတ္မ်ားကုိ ထိန္းသိမ္းလုိက္ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေဘးရန္ကင္းရွင္းစြာႏွင့္ပင္ မေစာႏွစ္တုိ႔ကုိင္းတဲသုိ႔ ေရာက္ရွိခ့ဲၾကရပါ သည္။ မေစာႏွစ္ မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခင္စန္းၾကည္အား ခုိးယူလာသည္ကုိ သိရေလေသာအခါ ၀မ္းသာ မဆံုးတၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ သူတုိ႔၏ တဲအိပ္ခန္းတြင္ ေနရာခ်ထားေပးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္စန္းၾကည္အား တကယ္ပင္ ခုိးလာခဲ့ေလၿပီ။ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ္ျပဳ သမွ်တုိ႔ကုိ အလုိက္သင့္ ပင္ ႏုရွာပါေပသည္။ ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း သူမအား တကယ္ခ်စ္ ျမတ္ႏုိးသည္ဟု အထင္ေရာက္ေနရွာ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤအေၾကာင္းကုိ ေတြးမိေသာအခါ ခင္စန္းၾကည္အား သနား လွပါသည္။
“ေအာ္ သူ႔ခမ် ငါ့စိတ္ကုိ မသိရွာပါကလား”ဟုလည္း ေတြးကာ ရင္နာေနမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ မွာ သူမအား ခ်စ္လာႏုိင္ေစရန္ စိတ္ကုိ အတင္းႀကိဳးစားေနရျပန္သည္။
အေဖသည္ ညႀကီးမင္းႀကီး၌မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရွိရာ ကုိင္းတဲသုိ႔ လွည္းႏွင့္ေရာက္လာေလသည္။ အေဖႏွင့္အတူ အဖြားေလးလည္း ပါလာေလသည္။ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုးႏွင့္ဖ်ာ၊ ျခင္ေထာင္မ်ားလည္း ပါလာ သည္။ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားလည္းပါသည္။
“ဟုိလူစုေတာ့ တစ္ခါထဲ မိႈင္က်သြားတာပဲ”
ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း အဖြားေလးက ေျပာေလသည္။
“အေမတုိ႔ အေဖတုိ႔က သူႀကီးအိမ္သုိ႔ ဂတ္တုိ႔ တုိင္မယ္လုိ႔ ၾကားသလား၊ အရီး”
ခင္စန္းၾကည္က စုိးရိမ္သံႏွင့္ ခပ္ေလာေလာ ေမးေလသည္။
“ဘယ္မွ တုိင္မယ္ျပဳမယ္ေတာ့ မၾကားပါဘူး။ မယ္ျမင့္ေတာ့ ငုိေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညည္းကုိ လည္း သမီးအျဖစ္ က စြန္႔လႊတ္မယ္ေျပာသတဲ့”
အဖြားေလးက ဤသုိ႔ျပန္ေျပာေလရာ ခင္စန္းၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးညွိဳး၍ သြားေလသည္။ ၿပီးမွ သက္ျပင္းေလး ကုိ ျမွင္းျမွင္းဆဲြ၍ ခ်လုိက္ကာ -
“အုိ စြန္႔လည္း စြန္႔လႊတ္ေပါ့။ ကၽြန္မမွ ဒီလွညြန္႔ဆုိတဲ့ေကာင္ကုိ မႀကိဳက္တဲ့ဥစၥာ”ဟု ေျပာ လုိက္ပါသည္။
ခင္စန္းၾကည္သည္ ျဖစ္ရာဘ၀ကုိ ရင္ဆုိင္ေတာ့ရန္ စိတ္ကုိ ဆံုးျဖတ္လုိက္ဟန္ရွိ၏။ သူမ သည္ စကားကုိ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ပင္ ေျပာလုိက္ပါသည္။
“ဒါေပါ့ ကေလးမရယ္း။ တုိ႔ကလည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲမွ မဟုတ္ဘဲ”
အေဖက၀င္၍ အားေပးစကားေျပာေလသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေကာင္နဲ႔ မယူလုိ႔ ေသခန္းျဖတ္မယ္ဆုိလည္း ျဖတ္ေပေစေပါ့။ ကုိယ္မခ်စ္ တာယူရရင္ တစ္သက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲေနမွာမုိ႔လား”
မေစာႏွစ္က၀င္၍ ေျပာျပန္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဦးေႏွာက္ ခ်ာခ်ာလည္ေနရ၏။ ခင္စန္းၾကည္ ကုိေတာ့ သူမ မခ်စ္သူကုိယူရ၍ စိတ္ဆင္းရဲရမည္ကုိ သူတုိ႔စုိးရိမ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ ယူမည္ကုိ သူတုိ႔သေဘာမတူဘဲ ကန္႔ကြက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္မခ်စ္သူကုိယူဖုိ႔ ၀ုိင္း၀န္းနားခ်ၾကသည္။ အပိေယဟိဒုကၡ၊ ပိေယဟိဒုကၡဆုိသည္တုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မသက္ဆုိင္သကဲ့သုိ႔ ရွိေနသည္။ သူတုိ႔၏ စိတ္ေန စိတ္ ထားအယူအဆမ်ားသည္ကား မွန္ကန္ၾကပါေလ၏လား။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
စာေရးေကာင္းတဲ့ ဆရာတင့္ဆန္း၏ အထၳဳပၸတိၱအား အင္တာနက္စြယ္စံုက်မ္းတြင္ ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္...
http://my.wikipedia.org/wiki/%E1%80%90%E1%80%84%E1%80%B7%E1%80%BA%E1%80%86%E1%80%94%E1%80%BA%E1%80%B8
Post a Comment