“အဲဒါ အတာေရးစပ္တဲ့ စာပဲ၊ ၾကည့္စမ္း ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲလုိ႔ ဒီလိုစာမ်ဳိး ေတြ႕ရလိမ့္မည္လို႔ ဆရာျဖင့္ လံုးလံုး မေမွ်ာ္လင့္မိဘူး” ဆရာ့အသံ သည္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲေန၏။ ၾကည့္ရသည္မွာ အေတာ္ကေလး ဝမ္းေျမာက္သြားပံု ရလ်က္ “ခု ၾကည့္စမ္း၊ ညဳိေရႊနီျဖဴ ေမာင္းေသာ ဟူ ေျခာက္မူၿပဳိးၿပဳိးျပက္၊ ေရာင္ျခည္ေထြေရာ ျမတ္ဗုေဒၶါ နေမာရွိ ခိုးလ်က္၊ ကဲ အဓိပၸာယ္ေရာ ကာရန္ေရာ တစ္ပုိဒ္နဲ႔ တစ္ပိုဒ္ တုိက္႐ုိက္ဆက္သြယ္ေနပံုေရာ ဘာမွေျပာ စရာမရွိဘူး၊ အင္မတန္ ေကာင္းတဲ့စာ” သို႔လွ်င္ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ေျပာဆိုေနၿပီးမွ အတာအား ပခံုးကို ဖက္ကာ “ဆရာ လိုခ်င္ တဲ့ စာမ်ဳိးျဖစ္႐ံုသာမက ဆရာေမွ်ာ္လင့္တာထက္ပိုၿပီး အေတာ့္ ကို ေျပာင္ေျမာက္ေအာင္ ေရးစပ္ႏိုင္ တဲ့အတြက္ ေခါက္ဆြဲတစ္ခြက္အျပင္ ေနာက္ထပ္ေငြတစ္က်ပ္ပါ အတာ့ ကို ဆရာ ဆုခ်တယ္” ဟု ေျပာေျပာခ်င္ခ်င္ ေငြတစ္က်ပ္ႏွင့္ မူးေစ့တစ္ေစ့ ေပးလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္တန္း လံုး ပင္ ၾသဘာလက္ ခုပ္သံ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ဆူသြားေသာေၾကာင့္ “ရွဴး လက္ခုပ္ မတီးၾကနဲ ႔ေဟ့၊ ဒိျပင္အတန္းကို အားနာဖို႔ေကာင္းပါတယ္၊ ေက်ာင္းလႊတ္မွပဲ အားရပါးရ ခ်ီးက်ဴးၾကေပါ့ ကြယ္ ေနာ္၊ ကဲ မင္းတုိ႔လဲ ဒီႏွစ္ပုိဒ္ကို ကူးေရးထားၾက၊ တစ္ေန႔ အသံုးက်လိမ့္မယ္” ဆရာ ကိုယ္တုိင္ကလည္း အတာ့စာကို လုိလိုခ်င္ခ်င္ ကူးေရးသြားေတာ့၏။ ထိုမွ်ေလာက္ ပညာရည္ခၽြန္ ေသာ အတာပါေပ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..............
.......................................................................................................................................................................................
“မမစိုးက ေျပာေနတယ္၊ ဒီလမ္းထဲက လူပ်ဳိေတြဆိုရင္ သူ႔ကို အားလံုး စာေပးဖူးၾကေတာခ်ည့္ပဲတဲ့ ကိုတာ တစ္ေယာက္သာ မေပးတာတဲ့၊ ကိုတာကေကာ ဘာျပဳလုိ႔ မေပးတာလဲ၊ ဟင္”
“ငါ သူ႔ကို ဘာျပဳလုိ႔ စာေပးရမွာလဲ၊ သူ႔ကိုမွ ငါမႀကဳိက္တာ”
ပထမ ပိုင္းေသာ အတာဝတၳဳတြင္ အေတာ္ကေလး စံုစံုလင္လင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတုိင္း ခုနစ္တန္း စာေမးပြဲပင္ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္ေသာ အခ်ိန္၌ အတာသည္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ လူပ်ဳိေပါက္ က ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ခင္စိုးလွမွာလည္း ထုိ႔အတူပင္။
ေအးခ်ဳိမွ တစ္ဆင့္ ခင္စိုးလွေျပာလုိက္သည့္ စကားသည္မွန္၏။ ေမာင္ေမာင္၊ ဘေဆြ၊ နီတြတ္၊ စိုးျမင့္ အစ က်င္စြိႏွင့္ ဂနီတည္းဟူေသာ တ႐ုတ္ကုလား လူပ်ဳိေပါက္ကေလးမ်ားပါမက်န္ ခင္စိုးလွ အား ေမတၱာစာ ေပးဖူးၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ ထိုအထဲတြင္ အတာမပါ၊ အတာ ဘာေၾကာင့္ေမတၱာ စာေပး၍ ခ်စ္ေရးမဆိုခဲ့သနည္း။ အေျဖမွာ ပထမပိုင္းတြင္ ဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း ခင္စိုးလွ၏အေနအထိုင္ႏွင့္ အဆင့္ အတန္း ခြဲျခားတတ္သည့္စိတ္ေနသေဘာထားကို မႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။
အပ်ဳိေခ်ာ ေပါလွေသာ ထိုအရပ္ထဲတြင္ အတာ ႏွစ္သက္ေလာက္သည့္ မိန္းမပ်ဳိ မရွိသေလာက္ရွား၏။ အတာ့စိတ္ထဲ၌ႀကိတ္၍ ျမတ္ႏိုးေနသူႏွစ္ေယာက္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ အတာ ခ်စ္ေရးမဆိုခဲ့၊ စာေပးရန္ ေဝး စြ၊ အမူအရာျဖင့္ ပင္ ခ်စ္ရိပ္ခ်စ္ေရာင္ မျပစဖူး။
အေၾကာင္း ရွာေသာ္ အတာသည္ ဤအျပဳအမူမ်ဳိးကို ပညာသင္ခ်ိန္၌ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္သည္ဟု သူ ယူဆ ၏။ အထူးသျဖင့္ ဤလို အပ်ဳိ လူပ်ဳိကိစၥမ်ဳိး၌ ႐ိုးသားသည္ဟူေသာ ဂုဏ္ကို အတာ အလြန္မက္ေမာ၏။ သို႔အေလ်ာက္လည္း သူ လံုးလံုးေရွာင္၏။ သို႔လွ်င္ အခ်စ္ကိစၥ၌ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းႏွင့္ ႐ိုးသားခဲ့ေသာ ေၾကာင့္လည္း အတာသည္ အရပ္ထဲ၌ အေတာ္ကေလး သတင္းေမႊးခဲ့၏။
“ဟဲ့ ဘယ္သြားၾကမလုိ႔လဲ”
အရပ္ထဲ တြင္ အတာ ကိုယ္တိုင္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ပါဝင္ေသာ အ႐ုဏ္ဆြမ္းေတာ္အသင္း ရွိ၏။ ထုိအသင္း သည္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္တုိင္း ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္တြင္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္၏။ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေန႔ မ်ား၌မူ ရွင္လူရဟန္းတုိ႔ကိုပါ အေကၽြးအေမြး တစ္ခုခုျဖင့္ ဧည့္ခံေလ့ရွိသည္ျဖစ္ရာ အရပ္ထဲ ရွိ အိမ္တုိင္းေစ့ လိုလို ပ်ဳိအိုမက်န္ ဝိုင္းဝန္းကူညီ ဧည့္ခံလုပ္ကိုင္ေပးတတ္ၾက၏။
အေကၽြးအေမြးကိစၥၿပီးသည္ႏွင့္ မိန္းမပ်ဳိမ်ားေရာ လူငယ္တစ္သုိက္ပါ အနီးပတ္ဝန္းက်င္သုိ႔ ေလွ်ာက္ လည္တတ္ၾက၏။ ဤလို စုစုေဝးေဝးႏွင့္ သြားၾကရဟန္ျပင္တုိင္း မိန္းမပ်ဳိ၏မိဘမ်ားက
“ဟဲ့ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ”ဟု သမီးျဖစ္သူမ်ား ခြင့္မပန္မီ ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ေမးတတ္ၾက၏။
“လိပ္ကန္ ကို ေမေမ၊ ငါးေတြ အစာသြားေကၽြးၾကမလို႔ပါ၊ ကိုတာႀကီးလဲ ပါပါတယ္”
“ေအး ေအး သြားၾက”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
“ေဖေဖ သမီး တို႔ ဘုရားေစ်း ခဏသြားမယ္ေနာ္၊ စိတ္ပုတီးဝယ္ခ်င္လုိ႔”
“သမီးတို႔ခ်ည္း သြားလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ လူႀကီးမပါဘဲနဲ႔၊ ေၾသာ္ ဒီလိုလုပ္၊ အတာကိုလုိက္ပို႔ခုိင္း သူ လုိက္ ပို႔မယ္ဆုိရင္ သြားၾက၊ ဟုတ္လား”ဟူ၍ လည္းေကာင္း
သမီးပ်ဳိရွင္ မိခင္ ဖခင္မ်ားကိုယ္တုိင္ကပင္ အတာပါလွ်င္ အရာရာစိတ္ခ်၏။ မိန္းမပ်ဳိမ်ားကလည္း အတာ့ ကိုယံုၾကည္ၾက၏။ သူ၏တည္ၾကည္႐ုိးသားမႈကို ႏွစ္သက္ၾက၏။ အတာႏွင့္သာဆုိလွ်င္ အဘယ္ လိုခရီးမ်ဳိးကိုပင္ သြားရသည္ျဖစ္ေစ မေၾကာက္မရြံ႕ သြားဝ့ံ၊ လုိက္ဝ့ံၾက၏။ အတာကလည္း သစၥာေစာင့္ ၏။
တစ္ခါကလည္း အပ်ဳိလူပ်ဳိတစ္သိုက္ တစ္ခုတစ္ေဝးႀကီး တိရစာၦန္႐ံုသြားၾကရာ၌ ဘေဆြတြင္ ကင္မရာ တစ္လံုး ပါလာ၏။ တေပ်ာ္တပါး ဓာတ္ပံု႐ုိက္ၾကေတာ့မည္ရွိစဥ္ အတာလည္း မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္အား ခပ္လွမ္းလွမ္း သို႔ မ်က္ရိပ္ျပ၍ ေခၚသြားကာ
“ဒီမွာ ျမင့္ျမင့္၊ နင္တုိ႔ မိန္းကေလးေတြ အားလံုးကိုေျပာျပ၊ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ရင္ တစ္ေယာက္ထဲအ႐ုိက္မခံနဲ႔ ၾကားလား၊ အနည္းဆံုး သံုးေယာက္ေလာက္ တြဲၿပီး႐ုိက္ၾကလုိ႔ ေျပာ၊ မိန္းကေလးဟာ ဓာတ္ပံုဆိုင္မွာ မဟုတ္ဘဲ နဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ဓာတ္ပံုအ႐ုိက္ခံတာ မေကာင္းဘူး၊ အ႐ႈပ္အရွင္းျဖစ္လာတတ္တယ္၊ အဲဒါ နင္တုိ႔ခ်င္းႀကိတ္ၿပီး သတိေပးလုိက္၊ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မေတာ့ အ႐ုိက္မခံပါဘူး၊ ဘေဆြကို ကၽြန္မ မုန္းတယ္”
“ေအးေလ၊ ဒါေတာ့ နင့္ဟာနင္ လိမၼာသလို ၾကည့္ၿပီးေရွာင္ေနေပါ့”
မိန္းမပ်ဳိ မ်ားလည္း အတာ ေျပာသည့္အတုိင္းပင္ အတြဲလုိက္ အၿပံဳလုိက္သာ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံၾက၏။
ထို အထဲတြင္ ျမင့္ျမင့္မပါ။ ဘေဆြလည္း ျမင့္ျမင့္ကို အလြန္ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခ်င္၏။ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အခြင့္ ေကာင္း ရွာ၏။ ျမင့္ျမင့္ကလည္း အကင္းပါးစြာျဖင့္ ေရွာင္ရွားေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘေဆြက တျဖည္းျဖည္း အတင့္ရဲလာကာ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပင္ မရမက လုိက္၍႐ုိက္ေနေသာေၾကာင့္ ျမင့္ျမင့္တြင္ သည္းမခံႏိုင္ ေတာ့ဘဲ
“ကိုတာ ဘေဆြကိုေျပာရင္ ေျပာထားေနာ္၊ ကၽြန္မကိုခ်ည္း ဓာတ္ပံုလုိက္လုိက္႐ုိက္ေနတယ္၊ အဲဒါ ေနာက္ေတာ့သာ ကၽြန္မကို အဆိုးမဆိုနဲ႔ေနာ္”ဟု ေဒါသတႀကီးနဲ႔ လာတုိင္ေသာအခါ၌မူ အတာတြင္ မေနသာေတာ့သည့္ အတုိင္း ဘေဆြအား တစ္ေယာက္ခ်င္းေခၚ၍ အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပရင္း
“သူက မေက်နပ္ဘူးတဲ့ကြာ၊ မလုပ္ပါနဲ႔၊ တကယ္ဆိုေတာ့ ဒီလိုကိစၥေတြမွာ ငါလဲ ဝင္မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူက လာတုိင္ေတာ့လဲ”
“ေအးပါ အတာ၊ ဒီလိုဆိုလဲ ငါ မ႐ုိက္ေတာ့ပါဘူး”
အတာ တြင္ ဤလုိလည္း ႏွစ္ဖက္စလံုးက ေက်နပ္ေစရန္ သိမ္ေမြ႕ေသာနည္းျဖင့္ ကိစၥၿပီးေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ရေသး၏။
“အတာလား၊ ဒီေကာင္ေလးေတာ့ မေျပာနဲ႔၊ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အ႐ႈပ္အရွင္းေတာ့ အင္မ တန္ကို ကင္းတဲ့သူငယ္ပဲရွင့္”
“ကိုတာနဲ႔သာဆုိရင္လား ႏုႏုေတာ့ ဘယ္ကိုျဖစ္ျဖစ္ သြားရဲတယ္”
ဤလို ဂုဏ္ျပဳသံမ်ားကို နာခံရသည္မွာ အတာအဖုိ႔၌ ဧရာမအရသာပင္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အလြန္ မြန္ျမတ္ေသာ ေစာင့္စည္းျခင္းဟူ၍လည္း အတာ ယူဆ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ယခုထိ သူ႔သစၥာရွိ မႈ သတင္းကေလး သည္ အရပ္ထဲ၌ ေမႊးဆဲပင္ ရွိေနေသး၏။
သို႔ေသာ္ ခင္စိုးလွ၏ေပးစာကို ရသည့္ေန႔မွစ၍ အတာတြင္ ေနမထိ ထုိင္မထိျဖစ္ေန၏။ အခ်စ္ဟူသည္ ကုိယ္က စိတ္ထိန္းႏုိင္သေလာက္ တည္ၿငိမ္ေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္က စလာလွ်င္ မ႐ိုးမရြႏွင့္ လႈပ္ရွားထႂကြလာတတ္၏။
ယခု သူ႔အား စလာသူမွာလည္း သာမန္မိန္းကေလးမဟုတ္။ ႐ုပ္ရည္အားျဖင့္ၾကည့္ေသာ္ အရပ္ထဲတြင္ အလွဆံုး၊ ေငြေၾကးဘက္တြင္လည္း ေျပာစရာမရွိေအာင္ ခ်မ္းသာသူ မိဘႏွစ္ပါး၏တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး ကေလးျဖစ္သည့္ျပင္ အကယ္တ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ႐ိုး႐ိုးခင္ရာမွ ယခုလို စလာသည္ ဆိုလွ်င္ အတာ၌ ထုိမွ်လႈပ္ရွားလိမ့္မည္မဟုတ္။ ယခုေသာ္ သူ႔ကိုၾကည့္မရေအာင္ မုန္းေနပါသည္ဆို ေသာ မိန္းကေလးက ထိုကဲ့သို႔ေသာ စကားအဆန္းျဖင့္ အံ့ဖြယ္ဘနန္း ခ်စ္စကား ကမ္းလွမ္း လာျခင္း ေၾကာင့္ အတာတြင္ ပို၍အစဥ္းစားရၾကပ္သြား၏။ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု နည္းလမ္း ကုန္ သေလာက္ စဥ္းစား လုိက္ၿပီးမွ
“သူဟာ ငါ့လိုအေကာင္နဲ႔ မတန္ပါဘူးေလ”
ထိုသို႔ေသာ ေရရြတ္သံႏွင့္ အတာ ေနာက္ဆံုးႀကံစည္ခဲ့၏။ ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ေမာင္တုိ႔ရွိရာ မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံ သို႔ လုိက္သြားကာ တေပ်ာ္တပါး ကစားၿပီး၍ ျပန္လာေသာအခါ၌မူ သူ႔ေခါင္းထဲသို႔ ခင္စိုးလွျပႆနာ သည္ မသိမသာ ဝင္လာျပန္၏။ ေခ်ာ၍လွၿပီး လွသေလာက္လည္း က်က္သေရရွိရွိ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ခင္စိုးလွကို ျမင္ေယာင္လာ၏။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ဆံပင္ကေလး ဖြားလ်ားခ် ကာ ခ်စ္စရာမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ၿပဳံးၿပဳံးကေလး ထြက္လာေသာ ခင္စိုးလွကို အတာသည္ ယခု ထင္ထင္ရွား ရွား ျမင္ေနရၿပီျဖစ္၏။
ေစာေစာက ျမင္ေယာင္ေနသည္ထက္ ခင္စုိးလွသည္ ပို၍ေခ်ာေန၏။
ယခင္ကဆုိလွ်င္ ခင္စုိးလွ ဤလိုထြက္လာသည့္အခုိက္ အတာ့ကိုျမင္လုိက္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ကေလး ရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးကာ ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ ျပန္ဝင္သြားတတ္၏။ ဝင္မသြားသည့္ တုိင္ေအာင္လည္း ႏႈတ္ခမ္းကေလး တစူစူႏွင့္ အတာ့ ဘက္ ေက်ာေပး၍ေသာ္လည္း ေနတတ္၏။ ယေန ႔ေသာ္ ထူးထူးျခား ျခား အတာ့ကိုျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ သြားကေလး ေပၚလာသည္အထိပင္ ၿပဳံးျပလုိက္ေခ်ေသး၏။
အတာ မတုန္လႈပ္ဘဲ ခံႏိုင္ပါမည္ေလာ။
ဤလိုအၿပဳံးကေလးျဖင့္ အတာ၏စိတ္ဓာတ္ကို ဆြဲငင္လုိက္႐ံုသာမကေသး။ အတာ မ်က္စိေနာက္သည္ ဟု ဆိုခဲ့ေသာ ဂါဝန္ကားကားႏွင့္ ဖားဖားႀကီးသည္ ခင္စိုးလွ ကိုယ္ေပၚတြင္ မရွိေတာ့ဘဲ ျမန္မာပီပီ ပဒုမၼာ အက်ႌ ဇင္းမယ္ထဘီကေလးျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား အသြင္ေျပာင္းေနသည္ကိုျမင္လုိက္ရျပန္ေသာ ေၾကာင့္ အတာ တြင္ ပို၍ေခ်ာက္ခ်ားသြား၏။ တစ္ဖန္လည္း ခင္စိုးလွသည္ “ခု ကၽြန္မ ကိုတာမႀကိဳက္တဲ့ ဂါဝန္ႀကီး ကို မဝတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ကဲ သေဘာက်ေတာ္မူပလား”ဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးကေလးျဖင့္ ၿပဳံးၾကည့္ျပန္၏။
အတာ သည္ ဘာမုိ႔ ခံႏုိင္ေလမည္နည္း။ သူ႔စိတ္သည္ ယုိင္သြားၿပီျဖစ္၏။ ဘယ္ေသာအခါကမွ မိန္းမပ်ဳိ တစ္ေယာက္ကို မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ထက္ ပို၍ၾကာေအာင္ ၾကည့္ေလ့မရွိခဲ့ေသာ အတာသည္ ယခု ခင္စိုးလွ ဆီတြင္သာ အာ႐ံုစုိက္ေနမိျပန္၏။ သူ႔စိတ္တြင္ ၾကည္ႏူးသလိုလိုလည္း ရွိေန၏။
ခင္စိုးလွလည္း ဝရန္တာသုိ႔ထြက္လာသည့္အခ်ိန္မွ ယခုထိေသာ ရွစ္မိနစ္ခန္႔အတြင္း တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေသာ္မွ် မ်က္ႏွာလႊဲမသြားေသး။ သူ၏ေတာက္ပၾကည္လင္ေသာ မ်က္လံုးဝုိင္းဝိုင္းကေလးမ်ားသည္ အတာ့ဆီတြင္ ေတြေန၏။ စိုက္ေန၏။ သူသည္ ဂါဝန္ဝတ္ေက်ာင္းထြက္ပီပီ အေျပာအဆိုလည္း ရဲတင္း ၏။ အျပဳအမူလည္း ရဲတင္း၏။ ေမာင္ေမာင္၊ ဘေဆြ၊ နီတြတ္စေသာ ရြယ္တူေယာက္်ားကေလးမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္လည္း ေျခတို႔လက္တုိ႔ျဖင့္ ရဲတင္းလြန္းလွေသာေၾကာင့္ အတာကိုယ္တုိင္ပင္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ ၾကက္သီးထခဲ့မိဖူး၏။
ယခုေသာ္ အတာ၌ ၾကက္သီးထ႐ံုသာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီပါ စိမ့္ေနၿပီျဖစ္၏။
ခင္စိုးလွက လည္း ခပ္ရဲရဲပင္ ၿပံဳးေနရာမွ ရယ္ျပလုိက္ ေခါင္းကေလးငံု႔၍ ကႏြဲ႕ကလ်ၾကည့္လုိက္ ဝရန္တာ မွ ေနာက္ သို႔ ဆုတ္သြားကာ ေဘးလူမျမင္ႏိုင္သည့္ အတြင္းတံခါးေပါက္နားေရာက္သည္ႏွင့္
“အစိုး မလွဘူးလား ဟင္၊ ကိုတာ ျမတ္ႏိုးတဲ့ ျမန္မာပီပီ အဝတ္အစားကေလးနဲ႔ေလ”
ဤလိုအဓိပၸာယ္ရေသာ အမူအရာကေလးျဖင့္ ပဒုမၼာအက်ႌကေလးကိုလည္းေကာင္း၊ ဇင္းမယ္ထဘီ ကေလးကိုလည္းေကာင္း ကိုယ္ဟန္ေလးႏြဲ႕ကာလွည့္ကာ ကိုင္၍ကိုင္၍ ျပေနျပန္၏။ အတာ မခံႏုိင္။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ အငုိင္သား ၿပံဳးေနမိ၏။ ေငးေနမိ၏။
တစ္ဖန္ ေခါင္းေလ်ာ္ၿပီးစျဖစ္၍ ဆံပင္ကေလး ဖားလ်ားခ်ကာ ဇက္ပိုးရင္းမွ သိုင္းစု၍ နဖူးႏုႏု အထက္ ပိုင္းက်က် ထိ လွလွကေလး ထိန္းခ်ည္ထားေသာ ဖဲျပားနီနီကေလးကို ျဖဴေဖြးေသာ လက္ညႈိးညက္ ညက္ျဖင့္ ခင္စိုးလွက သြက္သြက္ကေလးေထာက္ျပေနျပန္၏။
“ဒါကိုေကာ သေဘာက်ရဲ႕လား”ဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေမးကေလးဆတ္၍ ထင္ျမင္ ခ်က္ ေတာင္း ေနျပန္၏။ ဤတြင္လည္း အတာက ၿပဳံးျပလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ခင္စိုးလွက မဲ့ျပသည္ အထင္ျဖင့္
“ကိုတာ မေက်နပ္လဲ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္မယ္ေလ”
ဤလိုအဓိပၸာယ္ေဆာင္ေသာ မ်က္ႏွာထားကေလးျဖင့္ ခင္စိုးလွလည္း သူ႔ေခါင္းမွ ဖဲျပားကေလး၏ အပြင့္ေဖာ္ ထားသည့္အစကို ဆတ္ခနဲဆြဲျဖဳတ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ “အို”ဟူ၍ပင္ ေရရြတ္မိ ကာ မ်က္ႏွာလည္း သိသိသာသာပ်က္သြား၏။ ခင္စိုးလွက ဘာဆိုလိုသည္ကိုလည္း ရိပ္မိလုိက္သျဖင့္
“ဟုတ္ဖူးေလ အဲဒီ ဖဲျပားကေလးနဲ႔က လွတယ္”ဟူေသာ အရိပ္လကၡဏာျဖင့္ အတာက ေခါင္းကေလး ခါျပ လုိက္၏။ ဤတြင္ ခင္စိုးလွကလည္း “ေနဦး”ဟု လက္ဝါးကေလး ဆန္႔ေထာင္ျပရင္း အတြင္းခန္း သုိ႔ ေျပးဝင္သြား၏။
ျပန္ထြက္လာေသာအခါတြင္မူကား လွလွကေလး စည္းထားေသာ ဖဲျပားမွာ ေစာေစာကအနီကေလး မဟုတ္ေတာ့ ဘဲ သူ႔အသားကေလးႏွင့္ ဟပ္ေနသည့္ ေရညႇိေရာင္ ဖန္႔ဖန္႔ကေလး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ ရ၏။
“ဒီလိုက ပိုမလွဘူးလား ဟင္” ဟူေသာအသြင္ျဖင့္ ခင္စိုးလွက ေမးကေလး ဆတ္ျပေနျပန္၏။ အတာ ကလည္း သေဘာက်သြားသလိုၿပံဳးကာ မသိမသာေခါင္းကေလး ညိတ္လုိက္မိစဥ္ ရႊီခနဲ ေလခၽြန္၍ ေခၚ လုိက္ေသာ ေမာင္ေမာင့္အသံေၾကာင့္ အတာတြင္ မဆင္းခ်င္ ဆင္းခ်င္ႏွင့္ ဆင္းသြားရေတာ့၏။
အတာတြင္ ေဘးဒုကၡအေပါင္းတုိ႔မွ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လြတ္ကၽြတ္ခဲ့ၿပီဟု ဆိုရန္ရွိ႐ံုသာမက ကုသိုလ္ ကံကေလးလည္း ထလာၿပီဟု အတိအက်ပင္ ေဗဒင္မေဟာရဘဲ သိသာေနၿပီျဖစ္၏။
ေက်ာင္း စရိတ္ အျပည့္အစံုသာမက အဝတ္အစားကိုပါ သူေ႒းသားမ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္ေမာင္တုိ႔ႏွင့္ ယွဥ္ႏုိင္ေအာင္ သူ႔ေဒၚေဒၚသန္းတို႔က လုိေလေသးမရွိ ဆင္ခဲ့၏။ အိမ္တြင္လည္း ယခင္ကလို ထမင္း ကိစၥတြင္ ဝုိင္းမကူရေတာ့ဘဲ သူ႔ညီမေလး အမာသည္ အတာလုပ္ရမည့္အလုပ္ဟူသမွ် ဒုိင္ခံ၍ ကူလုပ္ ေပး၏။ တစ္ခါတစ္ရံဆိုသလိုသာ တုိတိုထြာထြာျဖစ္ေသာ င႐ုတ္သီးစိမ္း နံနံပင္စသည္တုိ႔ကို အတာ သြားဝယ္ေပးရ၏။
သို႔ေသာ္ မၾကာမီပင္ ဆုိင္ထြက္ဆုိင္သိမ္းပစၥည္းသယ္ရန္ ေဂၚရင္ဂ်ီကုလားကေလးတစ္ေယာက္ကို မသိန္းေမ ငွားလုိက္သျဖင့္ အတာ ဝမ္းသာသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ထိုကုလားကေလးမွာ ျမန္မာစကား မတတ္ေသာေၾကာင့္ အတုိအထြာတစ္ခုခုလိုတုိင္း အတာပင္ ေစ်းသုိ႔ေျပးေနရျပန္၏။
သို႔ေသာ္ ကံကလည္း ေကာင္းလာၿပီ။ ဉာဏ္ကေလးလည္း အခက္ႏွင့္ အညြန္႔ႏွင့္ဆိုသလို ျဖတ္ထိုး ဉာဏ္သြက္ သူျဖစ္သည့္အတုိင္း တစ္ေန႔တြင္ ထိုကုလားကေလးကိုပါ ေစ်းသို႔ေခၚသြားၿပီး နံနက္တုိင္း လိုလို သူ သြားဝယ္ရတတ္ေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကိုျပကာ သူတို႔ဘာသာ အေခၚအေဝၚ ကိုေမး၍ ေရးမွတ္ထားလုိက္၏။
ဤနည္းကိုသံုးက သူ႔ေမေမက မန္က်ည္းသီးဝယ္ခုိင္းလွ်င္ ေရးမွတ္ထားေသာ စာကိုၾကည့္လ်က္ ဒန္ပ ပန္ဒူးဟုေျပာ၍ ကုလားကေလးကိုပင္ အဝယ္ခုိင္း၏။ နံနံပင္ဆိုလွ်င္ ကိုတီးဖီးရားကူး၊ ႐ံုးပတီသီးဆုိ လွ်င္ ဗန္ဒကိုင္းယား၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ကို ဝန္လုပန္သု၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ပြန္လြန္းကိုင္းယား စသျဖင့္ စာ ရြက္ကိုၾကည့္ ၍ ဘာသာျပန္ကာ ကုလားကေလးကိုပင္ ခုိင္းႏုိင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ႔တြင္ အစစ သက္သာ ေနေတာ့၏။ ဤသည္လည္းတစ္နည္းကံေကာင္းျခင္း (ဝါ) သူ ဉာဏ္ထြင္၍လုပ္တတ္ေသာ အလုပ္ ၏ ေကာင္းျခင္းပင္ျဖစ္၏။
သို႔လွ်င္ အဖက္ဖက္က ကုသုိလ္ကေလးထူးၿပီး တစ္ဦးတည္းေသာ သူေဌးသမီးကေလး ခင္စိုးလွကပါ ခ်စ္ေမတၱာစကားမ်ဳိး စလာရသည္အထိ သိသိသာသာ ဇာတာကေလး အေရာင္ထြက္ခဲ့ရာမွ
တစ္ေန႔ေသာ္
ထိုေန႔သည္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအတြင္းဝန္႐ံုးကို ဝိုင္းၾကေသာ ေန႔ ျဖစ္၏။ နယ္ခ်ဲ႕သမားလက္ခ်က္ျဖင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေသဆံုးသြားရ၏။ အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာ အျပင္း အထန္ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔၏ဖိႏွိပ္မႈကို ခံလုိက္ရ၏။ ဤသူကို အေၾကာင္းျပဳ၍ တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ ေက်ာင္း သားမ်ား အံုႂကြလာ၏။ နယ္ခ်ဲ႕သမားတုိ႔၏ အျပဳအမူကို ႐ႈတ္ခ်ေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းဟူသမွ် သပိတ္ ေမွာက္ၾက၏။
အတာတို႔ ေက်ာင္းလည္းပါ၏။ မည္သည့္ကိစၥ အေရးအခင္းမ်ဳိးတြင္မဆို သူမ်ားထက္ ထူးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမွ အခြင့္အေရးရလွ်င္ ကုိယ္တုိင္ဝင္၍ ေခါင္းေဆာင္ရမွ ေက်နပ္ေသာ အတာ သည္ သူတုိ႔ ေက်ာင္းသပိတ္ကိစၥတြင္လည္း တစ္ေယာက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့၏။ သပိတ္တားရာတြင္လည္း မားမားမတ္မတ္ ေရွ႕ဆံုးမွရပ္ခဲ့၏။
ဤလို စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္လည္း ထိုေက်ာင္းသား အေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပုိင္းမွ အခါေတာ္ေပး ဦးပုညလုပ္ေနၾကေသာ ထိပ္သီးႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ မ်ားသည္ အတာ့ အား အထူးအေရးေပးၾက၏။ အတာ၏ဇြဲသတၱိကို ခ်ီးက်ဴးၾက၏။ ေျမႇာက္စားၾက၏။
အျဖစ္အပ်က္ ဥႆံုကို အကုန္ၿခံဳၾကည့္ေသာ္ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔၏ရက္စက္မႈ ဖိႏွိပ္မႈကို ကန္႔ကြက္ ႐ႈတ္ခ် ေသာအားျဖင့္ သပိတ္ေမွာက္သည္မွာ မွန္၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား အသိဉာဏ္ႏုေသး ၍ ႏုိင္ငံေရးသမားတို႔ က ေနာက္ပိုင္းမွ အႀကံေပးဉာဏ္ေပးလုပ္သည္မွာလည္း လြတ္လပ္ေရး ႀကဳိးပမ္းေနၾကရ သည့္ အခုိက္ အခါ ျဖစ္၍ အေျခအေနအရ မွန္၏။
ထိုအေရးေတာ္ပံု လည္း ၿပီးဆံုးသြားေလၿပီ။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အေပါင္းတုိ႔သည္ လည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ထႂကြျပင္းထန္ခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္မွသည္ ပညာေရးစိတ္ဓာတ္သုိ႔ ကူး ေျပာင္းတည္ၿငိမ္လာၾကၿပီျဖစ္၏။
အတာကား မၿငိမ္ေသး။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ သူ႔ဓာတ္ပံုပါလာဖူးသည့္ သူသိမ္းဆည္းစုေဆာင္းထား ေသာ သတင္းစာမ်ားကိုသာ မၾကာခဏလွန္ၾကည့္ရင္း ေသြးႂကြေန၏။ သေဘာက်ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဓာတ္ပံုထက္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔စဥ္လည္းပါတတ္ေသာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္၏ပံုကို ျမင္လုိက္ရ တိုင္း သူ႔စိတ္တြင္ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ျဖစ္သြားတတ္၏။
“ေတာက္ ငါသာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ဆိုရင္”
ဤလိုလည္း အားမလိုအားမရျဖင့္ စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္ေနတတ္ေခ်ေသး၏။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္သာ ဤလို အေရးေတာ္ပံု မ်ဳိး ေပၚလာက သူသည္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံေက်ာ္သြားေအာင္ အသက္စြန္႔ လုိက္မည္ ဟူ၍လည္း သူရဲေကာင္းဆန္ေသာ စိတ္ကေလးျဖင့္ ႀကိတ္၍ ႀကံဳးဝါးေနမိေသး၏။ သပိတ္ ကိစၥအတြင္း က ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ ထုိထိုႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တုိ႔ထံသုိ႔လည္း အတာသည္ မၾကာခဏ သြား ေလ့ ရွိ၏။ အဆိုပါ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကလည္း အတာ ေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ သတင္းစာတုိက္ မ်ားသုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ပို႔ခုိင္းတတ္၏။ ေၾကာ္ျငာလည္း ေဝခုိင္းတတ္၏။ ပိုစတာကပ္ရန္လည္း တာဝန္ေပးတတ္ ၏။
အတာလည္း မျငင္း။ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ဆိုက အသက္ပင္ စြန္႔ရေသးသည္ျဖစ္ရာ ဤလို ပိုစတာကပ္ ေၾကာ္ျငာေဝရေသာအလုပ္သည္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ တကယ္ရွိေသာ လူတစ္ေယာက္အဖုိ႔၌ ဘာမွ် ရွက္စရာမလိုဟု အတာ ယူဆခဲ့၏။ သူ႔အား ဤလိုခိုင္းၾကသည္ကိုပင္ အရပ္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ဝမ္းသာအားရ ဂုဏ္ယူေျပာဆိုတတ္ေသး၏။ သို႔ ေျပာတိုင္းလည္း သူႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ထိပ္သီးႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏အမည္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိက “ငါ သူတုိ႔နဲ႔ သိတယ္ကြ”ဟူ၍ တျမျမ အရသာခံ တတ္ေလေသး၏။
သို႔ျဖင့္ ေက်ာင္းတြင္လည္း ႏုိင္ငံေရးစိတ္ အိမ္တြင္လည္း ႏုိင္ငံေရးစိတ္ျဖင့္ စဥ္းစားေတြးေတာ ကာ ေငး ေမာစရာအလုပ္တစ္ခုသည္ သူ႔တြင္ ပိုေနရသည့္အထဲ၌ ခင္စိုးလွျပႆနာကလည္း တစ္ေမွာင့္ ဆိုသလို ျဖစ္ေနျပန္ရာ အတာသည္ စာကုိပင္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ရွိလာေတာ့၏။
ခင္စိုးလွႏွင့္ပတ္သက္၍ ေတြးမိတုိင္း အတာသည္ သူ႔ဦးေလးက ေရးကူးေပးလုိက္ေသာ သူ႔ဘိုးဘိုး၏ ဆံုးမစာမ်ားပါသည့္ ေကာ္ပီစာအုပ္ကေလးကို ထုတ္၍ ထုတ္၍ ဖတ္မိတတ္သည္။
“ခင္စိုးလွဟာ ငါလိုအေကာင္နဲ႔လဲ မတန္ပါဘူးေလ”ဟူေသာ စကားကို အတာသည္ မၾကာခဏ ေျပာခဲ့ ဖူး၏။
ဤသည္မွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ သူ႔ဘိုးဘိုး သတိေပးဆံုးမခဲ့ေသာ စကားမ်ားတြင္ အိမ္ေထာင္ဘက္ ေရြးခ်ယ္ရာ၌ “မမီသည့္ပန္းကို တံုးခု၍ မလွမ္းႏွင့္” ဟူေသာ ေရွးလူႀကီးပီပီ ေရွးက်က်စကားႏွင့္အတူ “ကိုယ့္ထက္ ခ်မ္းသာတဲ့မိန္းမ၊ ကိုယ့္ထက္ ပညာတတ္တဲ့ မိန္းမ ကို ငါ့ေျမးဘယ္ေတာ့မွမလွမ္းေလနဲ႔” ဟူ၍ အေသးစိတ္ သတိေပးခဲ့၏။
“ဟုတ္တယ္။ ငါ့ညီမေလးကို ဦးေလးခ်စ္တို႔ခုိင္းထားတဲ့ေကာင္ေလးက ရည္းစားစာေပးတာေတာင္ ငါ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆိုးသြားလဲ၊ ဒီအတုိင္းပဲ ခင္စိုးလွတို႔ မိဘေတြကလဲ ငါလိုေကာင္နဲ႔ သူ႔သမီးကို ဘယ္ လိုနည္းနဲ႔ မွ သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ သူေရာ ငါပါ စိတ္ဆင္းရဲရ႐ံုပဲရွိမယ္”
ဤလိုလည္း သူ႔ဘိုးဘိုးေျပာသြားသည့္ အေသးစိတ္ စကားအတုိင္းပင္ အတာ သေဘာေပါက္လာ၏။ သို႔အေလ်ာက္ လည္း ခင္စိုးလွႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတာသည္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းခဲ့ ၏။ ခင္စိုးလွကေလး ဝရန္တာထြက္ေနလွ်င္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္မိေအာင္ အတာ ေရွာင္ေနလုိက္၏။ မလႊဲ သာ မေရွာင္သာ ေဒၚေဒၚေအးေခၚ၍ အိမ္ေပၚတက္ရေသာအခါမ်ား၌လည္း ခင္စိုးလွ ဘာမွ် မေျပာသာ ေအာင္ လူျမင္ကြင္းျဖစ္ေသာ ဝရန္တာသို႔ထြက္ကာ ခပ္တည္တည္ရပ္ေနတတ္၏။
သို႔ႏွင့္ မၾကာမီပင္ ခါသႀကၤန္ပြဲဆင္ႏႊဲရန္ အခ်ိန္ဆုိက္လာျပန္ေသာေၾကာင့္ အတာတို႔ လူငယ္တစ္စုမွာ သူ႔တာဝန္ႏွင့္သူ အလုပ္ျဖင့္ ႐ႈပ္ေနၾကရျပန္ေတာ့၏။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း သႀကၤန္အခါဆိုလွ်င္ ဣေႁႏၵရွင္ ကေလးလုပ္ ၍ တုိက္ေပၚတြင္သာ ကုပ္ေနေလ့ရွိေသာ ခင္စိုးလွသည္ ယခုေသာ္ကား မိုးလင္းသည္ႏွင့္ မ႑ာပ္တြင္း သုိ႔ ေရာက္လာေတာ့၏။
“ကိုတာ အစိုး ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဟင္”
အေျပာအဆိုေရာ အဆက္အဆံပါ ရဲတင္းသူကေလးျဖစ္သည့္အတုိင္း အတာႏွင့္ ထိလုနီးပါးကပ္ကာ တစာစာ ေမးေလ့ရွိ၏။
“ျမင့္ျမင့္ တုိ႔ ေအးေအးတုိ႔ေတာင္ ဘယ္သူမွမေရာက္ၾကေသးဘူး၊ အစုိးလဲ အိမ္ခဏျပန္ေနပါဦးလား ဟင္၊ ေစာပါေသးတယ္”
“ဘာလဲ၊ ကိုတာ က အစိုးလာတာ မႀကဳိက္လို႔လား ေျပာစမ္း၊ အစိုးက ဘြင္းဘြင္းသမား သိလား၊ လာ တာမႀကဳိက္ဘူး ဆိုရင္ ခုေျပာ၊ တစ္ခါထဲ ထြက္သြားမယ္၊ ေနာက္လဲ မလာဘူး”
မ်က္ရည္ ကေလး တေဝ့ေဝ့ျဖင့္ သို႔လွ်င္ မေထ့တေထ့ကေလး ေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္
“အစိုး ဒိလို မေျပာနဲ႔ေလ၊ ကိုတာက ဘယ္လိုေစတနာနဲ႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ နားလည္မွေပါ့၊ အရင္ အစိုး ဂါဝန္တကားကား နဲ႔ ခုန္ေပါက္သြားလာၿပီး ဣေႁႏၵမရျဖစ္ေနတာကို ကိုတာ သေဘာမက်ဘူးဆိုတာ အစိုး သိေတာ့ ခု ဆင္ျခင္လုိက္တယ္ မဟုတ္လား”
“အင္းေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ခု ျမန္မာပီပီပဲ အစိုး ဝတ္တယ္၊ ဣေႁႏၵရရ သြားတယ္ လာတယ္”
“ကဲ ဘယ္ေလာက္က်က္သေရရွိသလဲ၊ အရပ္ထဲကေတာင္ ေျပာေနၾကၿပီ၊ ခင္စိုးလွ ဣေႁႏၵရွိမဲ့ ရွိသြား ေတာ့လဲ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိပါလားတဲ့၊ အစုိးလဲ ၾကားမွာေပါ့”
“ၾကားသားပဲ” “အဲ ဒါေပမဲ့ အစိုးမွာ တစ္ခုလိုေနေသးတယ္ ျပဳျပင္စရာ၊ အဲဒါ တျခားမဟုတ္ဘူး၊ အစုိးဟာ အေျပာ အဆို ရဲတင္းလြန္းအားႀကီးတယ္၊ ရြယ္တူေယာက္်ားကေလးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာ မွာလဲ ေျခတုိ႔လက္တို႔နဲ႔ အဲဒါလဲ ကိုတာ မႀကဳိက္ဘူး၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အဖုိ႔ ဣေႁႏၵသိကၡာဟာ အေရး အႀကီးဆံုး ပဲ၊ အဲဒါ အစိုး နားလည္စမ္းပါကြယ္၊ ကိုတာ အစုိးကိုခင္လို႔ ေျပာေနတာပါ၊ မိန္းကေလး မေျပာ နဲ႔ ကိုတာ ကို ၾကည့္၊ ေယာက်္ားေလးခ်င္း မေျပာနဲ႔ အရပ္ထဲက မိန္းကေလးေတြကပါ”
“အစိုး နားလည္ပါၿပီ ကိုတာ၊ ျမင့္ျမင့္တုိ႔ ႏုႏုတုိ႔ကဆို ကိုတာ ဣေႁႏၵႀကီးတာကို အၿမဲခ်ီးက်ဴးၾကတာပဲ၊ အစိုး လဲ ၾကားသေပါ့”
“ဒီလိုဆိုရင္ မိန္းကေလးအဖုိ႔ ဣေႁႏၵသိကၡာဟာ ပိုလို႔ အေရးမႀကီးဘူးလား၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုတာ က ေျပာတာ၊ ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္ဆို ျမင့္ျမင့္တို႔ မခင္ျမတုိ႔ေရာက္လာၾကမွာလဲ၊ အဲဒီေတာ့မွ အစိုး လဲ ဆင္းလာေပါ့ေနာ္။ ခုေတာ့ ေစာလြန္းအားႀကီးေသးယ္၊ ဒိျပင္မိန္းကေလးအေဖာ္ေတြရွိရင္ေတာ့ ကိုတာ မေျပာပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ခု အစိုးဆင္းလာတာေကာ ေဒၚေဒၚေအး သိရဲ႕လား”
“သိသား ပဲ၊ မ႑ာပ္ထဲသြားမယ္လို႔ေျပာေတာ့ ေမေမက အတာရွိရဲ႕လား ၾကည့္ဦး၊ အတာရွိမွသြား တဲ့”
“အဲဒါ ကိုတာ သိကၡာရွိလို႔ ေဒၚေဒၚေအးက ကိုတာ့ဆိုရင္ စိတ္ခ်တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမဟုတ္လား၊ အစုိး ဟင္၊ ကဲ ဒီတစ္ခါ လဲ ကိုတာ့စကား နားေထာင္လုိက္ဦး ေနာ္၊ ရွစ္နာရီေလာက္မွ ဆင္းလာေပါ့ ဟုတ္ လား”
“အင္းေလ၊ ဒါျဖင့္ အစိုး သြားမယ္ေနာ္”
ဤလို သိမ္ေမြ႕လွေသာ အတာ့ကုိယ္က်င့္တရားကေလးမ်ားေၾကာင့္ ခင္စိုးလွတြင္ ပို၍ ၾကည္ညဳိသြား ၏။ ေလးစားမိ၏။
ယခုႏွစ္တြင္လည္း အတာ စာေမးပြဲေအာင္၏။ သို႔ေသာ္ ယခင္တစ္ႀကိမ္မ်ားနည္းတူ ပထမမခ်ိတ္ေတာ့ ဘဲ အမွတ္ ၇ အထိ စံခ်ိန္က်သြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာမေမာ္ႏိုင္။ ေခါင္းကေလး အငံု႔သားႏွင့္ သူ ႔ေဒၚေဒၚသန္း တုိ႔အား အစီရင္ခံရာ၌
“စာေမးပြဲေအာင္တယ္ ဆိုၿပီးတာပါပဲကြယ္၊ အၿမဲတမ္းတာ့ ပထမခ်ည္း ဘယ္ရႏုိင္ပါ့မလဲ၊ ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔ ကြယ္”
ဤတြင္မွ အတာ စိတ္သက္သာရာရသြားေတာ့၏။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ သူ႔အမွားကို သူ မျမင္ေသး။ ႏုိင္ငံ ေရးသမားမ်ားႏွင့္ေပါင္းကာ စြာတာတာ သတၱဝါကေလးအျဖစ္ စခန္းသြားေနဆဲပင္ ရွိေနေသး ၏။
အမ်ဳိးသားေအာင္ပြဲေန႔ လွည့္လည္ရာတြင္ အတာ ေရွ႕ဆံုးမွပါလာသည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။
႐ိုး႐ိုးမ ဟုတ္။ လည္ပင္းမွ အေၾကာမ်ားထေအာင္ အသံကုန္ဟစ္၍ သံခ်ပ္တုိင္လာတတ္၏။ ရပ္ကြက္အႏွံ႔ လည္၍ တရားေဟာရာတြင္လည္း အတာပါသည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ သို႔ တရားေဟာရာ တြင္လည္း ႏိုင္ငံေရးထိပ္သီးမ်ားပင္ မသံုးဝံ့ မေျပာဝ့ံေသာ စကားလံုး မ်ားျဖင့္ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ေဟာေလ့ရွိ၏။ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ၾသဘာေပးလုိက္တုိင္း အတာ တြင္ ေက်ာစိမ့္ေအာင္ အရသာရွိသြား၏။
ထို႔ထက္ပို၍ သူအလိုအရွိဆံုးအရာမွ အစုိးရက သူ႔ကိုဖမ္းရန္ ေနာက္႐ံုးတင္တရားစြဲရန္ ေနာက္ ေထာင္ ခ်ပစ္ရန္ျဖစ္၏။ ဤလို ဖမ္းဆီးတရားစြဲ ေထာင္အခ်ခံရလွ်င္ နာမည္ႀကီးလာမည္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္၊ ေက်ာင္းသားအာဏာရွင္ ကိုလွေရႊတုိ႔ကဲ့သို႔လည္း ႏုိင္ငံေက်ာ္သြားမည္။ ဤသည္တို႔မွာ အတာ အလို လားဆံုးေသာ အခ်က္မ်ားျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ အဖမ္းမခံရ။ သုိ႔အဖမ္းမခံရေလ စိတ္ထဲ၌ အားမလို အား မရ ျဖစ္ေလသာရွိေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးမူ သတင္းစာအခ်ဳိ႕တြင္ ပါလာကာ
“အလြန္တရားအေဟာၾကမ္းသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး”ဟူသည့္ သတင္းကိုဖတ္ရင္း သူ႔စိတ္သူေျဖ၍ ထိုမွ်ႏွင့္ ပင္ ေက်နပ္လုိက္ရေတာ့၏။
သို႔ တရားေဟာရသည့္ အခြင့္အေရးႏွင့္စီတန္းလွည့္လည္ရာတြင္ ထိပ္ဆံုးမွေႂကြးေၾကာ္ရသည့္ အခြင့္ ေကာင္းမ်ဳိးကို တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္က်င္းပရေသာ အမ်ဳိးသားေအာင္ပြဲေန႔က်မွ် ႀကံဳရဆံုရသည္ျဖစ္၍ အတာ တင္းမတိမ္၊ တရားေဟာခြင့္ ဆူပူေႂကြးေၾကာ္ခြင့္ရမည့္ လႈပ္ရွားမႈ အံုႂကြမႈမ်ားကိုသာ အတာ ေတာင့္တေနမိ၏။
“ေဟ့ ေအာင္ဒင္၊ မင္းတုိ႔ ေဘာ္ဒါေတြ ထမင္းဟင္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆို ဟုတ္လားကြ”
“ေအး ထမင္းကိစၥ တင္ မဟုတ္ဘူး၊ ညဘက္မွာ ႐ုပ္ရွင္သြားမၾကည့္ရဘူးဆိုတဲ့ အမိန္႔ကိုလဲ ဘယ္သူမွ မေက်နပ္ၾကဘူး” “ဒီလိုဆို မင္းတုိ႔ သပိတ္ေမွာက္ပါလား” “ခုေတာ့ ဒါကို မစဥ္းစားေသးဘူး၊ တု႔ိေဘာ္ဒါ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေဆြးေႏြး ခြင့္ေတာင္းဖို႔ စီစဥ္ေနၾကတယ္ကြ”
“ေအး ဒီလိုေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာ့လုပ္ေနလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ထစ္ခနဲရွိရင္ သပိတ္ေမွာက္၊ မေက်နပ္မႈ တစ္ခုေပၚလာရင္ သပိတ္ေမွာက္၊ ဒီလိုမွ ခ်က္ခ်င္း ေအာင္ျမင္မွာကြ”
အတာသည္ ဤလိုေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ သတၱဝါကေလးျဖစ္ေနေလၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ အေၾကာင္းအ ရာ အေျခအေနကို သံုးသပ္ရန္မွာ သူ႔အလုပ္မဟုတ္။ သပိတ္ေမွာက္လွ်င္ (ဝါ) ဆူဆူပူပူျဖစ္လွ်င္ သူ ေခါင္းေဆာင္ခြင့္ရလာမည္။ တရားေဟာခြင့္ရမည္။ သတင္းစာေတြထဲတြင္ ပါလာမည္။ နာမည္ႀကီးလာ မည္။ ဤသည္တုိ႔သာလွ်င္ သူ၏ေတာင့္တခ်က္မ်ား ျဖစ္၏။
ဆက္ရန္
.
.......................................................................................................................................................................................
“မမစိုးက ေျပာေနတယ္၊ ဒီလမ္းထဲက လူပ်ဳိေတြဆိုရင္ သူ႔ကို အားလံုး စာေပးဖူးၾကေတာခ်ည့္ပဲတဲ့ ကိုတာ တစ္ေယာက္သာ မေပးတာတဲ့၊ ကိုတာကေကာ ဘာျပဳလုိ႔ မေပးတာလဲ၊ ဟင္”
“ငါ သူ႔ကို ဘာျပဳလုိ႔ စာေပးရမွာလဲ၊ သူ႔ကိုမွ ငါမႀကဳိက္တာ”
ပထမ ပိုင္းေသာ အတာဝတၳဳတြင္ အေတာ္ကေလး စံုစံုလင္လင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတုိင္း ခုနစ္တန္း စာေမးပြဲပင္ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္ေသာ အခ်ိန္၌ အတာသည္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ လူပ်ဳိေပါက္ က ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ခင္စိုးလွမွာလည္း ထုိ႔အတူပင္။
ေအးခ်ဳိမွ တစ္ဆင့္ ခင္စိုးလွေျပာလုိက္သည့္ စကားသည္မွန္၏။ ေမာင္ေမာင္၊ ဘေဆြ၊ နီတြတ္၊ စိုးျမင့္ အစ က်င္စြိႏွင့္ ဂနီတည္းဟူေသာ တ႐ုတ္ကုလား လူပ်ဳိေပါက္ကေလးမ်ားပါမက်န္ ခင္စိုးလွ အား ေမတၱာစာ ေပးဖူးၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ ထိုအထဲတြင္ အတာမပါ၊ အတာ ဘာေၾကာင့္ေမတၱာ စာေပး၍ ခ်စ္ေရးမဆိုခဲ့သနည္း။ အေျဖမွာ ပထမပိုင္းတြင္ ဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း ခင္စိုးလွ၏အေနအထိုင္ႏွင့္ အဆင့္ အတန္း ခြဲျခားတတ္သည့္စိတ္ေနသေဘာထားကို မႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။
အပ်ဳိေခ်ာ ေပါလွေသာ ထိုအရပ္ထဲတြင္ အတာ ႏွစ္သက္ေလာက္သည့္ မိန္းမပ်ဳိ မရွိသေလာက္ရွား၏။ အတာ့စိတ္ထဲ၌ႀကိတ္၍ ျမတ္ႏိုးေနသူႏွစ္ေယာက္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ အတာ ခ်စ္ေရးမဆိုခဲ့၊ စာေပးရန္ ေဝး စြ၊ အမူအရာျဖင့္ ပင္ ခ်စ္ရိပ္ခ်စ္ေရာင္ မျပစဖူး။
အေၾကာင္း ရွာေသာ္ အတာသည္ ဤအျပဳအမူမ်ဳိးကို ပညာသင္ခ်ိန္၌ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္သည္ဟု သူ ယူဆ ၏။ အထူးသျဖင့္ ဤလို အပ်ဳိ လူပ်ဳိကိစၥမ်ဳိး၌ ႐ိုးသားသည္ဟူေသာ ဂုဏ္ကို အတာ အလြန္မက္ေမာ၏။ သို႔အေလ်ာက္လည္း သူ လံုးလံုးေရွာင္၏။ သို႔လွ်င္ အခ်စ္ကိစၥ၌ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းႏွင့္ ႐ိုးသားခဲ့ေသာ ေၾကာင့္လည္း အတာသည္ အရပ္ထဲ၌ အေတာ္ကေလး သတင္းေမႊးခဲ့၏။
“ဟဲ့ ဘယ္သြားၾကမလုိ႔လဲ”
အရပ္ထဲ တြင္ အတာ ကိုယ္တိုင္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ပါဝင္ေသာ အ႐ုဏ္ဆြမ္းေတာ္အသင္း ရွိ၏။ ထုိအသင္း သည္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္တုိင္း ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္တြင္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္၏။ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေန႔ မ်ား၌မူ ရွင္လူရဟန္းတုိ႔ကိုပါ အေကၽြးအေမြး တစ္ခုခုျဖင့္ ဧည့္ခံေလ့ရွိသည္ျဖစ္ရာ အရပ္ထဲ ရွိ အိမ္တုိင္းေစ့ လိုလို ပ်ဳိအိုမက်န္ ဝိုင္းဝန္းကူညီ ဧည့္ခံလုပ္ကိုင္ေပးတတ္ၾက၏။
အေကၽြးအေမြးကိစၥၿပီးသည္ႏွင့္ မိန္းမပ်ဳိမ်ားေရာ လူငယ္တစ္သုိက္ပါ အနီးပတ္ဝန္းက်င္သုိ႔ ေလွ်ာက္ လည္တတ္ၾက၏။ ဤလို စုစုေဝးေဝးႏွင့္ သြားၾကရဟန္ျပင္တုိင္း မိန္းမပ်ဳိ၏မိဘမ်ားက
“ဟဲ့ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ”ဟု သမီးျဖစ္သူမ်ား ခြင့္မပန္မီ ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ေမးတတ္ၾက၏။
“လိပ္ကန္ ကို ေမေမ၊ ငါးေတြ အစာသြားေကၽြးၾကမလို႔ပါ၊ ကိုတာႀကီးလဲ ပါပါတယ္”
“ေအး ေအး သြားၾက”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊
“ေဖေဖ သမီး တို႔ ဘုရားေစ်း ခဏသြားမယ္ေနာ္၊ စိတ္ပုတီးဝယ္ခ်င္လုိ႔”
“သမီးတို႔ခ်ည္း သြားလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ လူႀကီးမပါဘဲနဲ႔၊ ေၾသာ္ ဒီလိုလုပ္၊ အတာကိုလုိက္ပို႔ခုိင္း သူ လုိက္ ပို႔မယ္ဆုိရင္ သြားၾက၊ ဟုတ္လား”ဟူ၍ လည္းေကာင္း
သမီးပ်ဳိရွင္ မိခင္ ဖခင္မ်ားကိုယ္တုိင္ကပင္ အတာပါလွ်င္ အရာရာစိတ္ခ်၏။ မိန္းမပ်ဳိမ်ားကလည္း အတာ့ ကိုယံုၾကည္ၾက၏။ သူ၏တည္ၾကည္႐ုိးသားမႈကို ႏွစ္သက္ၾက၏။ အတာႏွင့္သာဆုိလွ်င္ အဘယ္ လိုခရီးမ်ဳိးကိုပင္ သြားရသည္ျဖစ္ေစ မေၾကာက္မရြံ႕ သြားဝ့ံ၊ လုိက္ဝ့ံၾက၏။ အတာကလည္း သစၥာေစာင့္ ၏။
တစ္ခါကလည္း အပ်ဳိလူပ်ဳိတစ္သိုက္ တစ္ခုတစ္ေဝးႀကီး တိရစာၦန္႐ံုသြားၾကရာ၌ ဘေဆြတြင္ ကင္မရာ တစ္လံုး ပါလာ၏။ တေပ်ာ္တပါး ဓာတ္ပံု႐ုိက္ၾကေတာ့မည္ရွိစဥ္ အတာလည္း မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္အား ခပ္လွမ္းလွမ္း သို႔ မ်က္ရိပ္ျပ၍ ေခၚသြားကာ
“ဒီမွာ ျမင့္ျမင့္၊ နင္တုိ႔ မိန္းကေလးေတြ အားလံုးကိုေျပာျပ၊ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ရင္ တစ္ေယာက္ထဲအ႐ုိက္မခံနဲ႔ ၾကားလား၊ အနည္းဆံုး သံုးေယာက္ေလာက္ တြဲၿပီး႐ုိက္ၾကလုိ႔ ေျပာ၊ မိန္းကေလးဟာ ဓာတ္ပံုဆိုင္မွာ မဟုတ္ဘဲ နဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ဓာတ္ပံုအ႐ုိက္ခံတာ မေကာင္းဘူး၊ အ႐ႈပ္အရွင္းျဖစ္လာတတ္တယ္၊ အဲဒါ နင္တုိ႔ခ်င္းႀကိတ္ၿပီး သတိေပးလုိက္၊ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မေတာ့ အ႐ုိက္မခံပါဘူး၊ ဘေဆြကို ကၽြန္မ မုန္းတယ္”
“ေအးေလ၊ ဒါေတာ့ နင့္ဟာနင္ လိမၼာသလို ၾကည့္ၿပီးေရွာင္ေနေပါ့”
မိန္းမပ်ဳိ မ်ားလည္း အတာ ေျပာသည့္အတုိင္းပင္ အတြဲလုိက္ အၿပံဳလုိက္သာ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံၾက၏။
ထို အထဲတြင္ ျမင့္ျမင့္မပါ။ ဘေဆြလည္း ျမင့္ျမင့္ကို အလြန္ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခ်င္၏။ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အခြင့္ ေကာင္း ရွာ၏။ ျမင့္ျမင့္ကလည္း အကင္းပါးစြာျဖင့္ ေရွာင္ရွားေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘေဆြက တျဖည္းျဖည္း အတင့္ရဲလာကာ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပင္ မရမက လုိက္၍႐ုိက္ေနေသာေၾကာင့္ ျမင့္ျမင့္တြင္ သည္းမခံႏိုင္ ေတာ့ဘဲ
“ကိုတာ ဘေဆြကိုေျပာရင္ ေျပာထားေနာ္၊ ကၽြန္မကိုခ်ည္း ဓာတ္ပံုလုိက္လုိက္႐ုိက္ေနတယ္၊ အဲဒါ ေနာက္ေတာ့သာ ကၽြန္မကို အဆိုးမဆိုနဲ႔ေနာ္”ဟု ေဒါသတႀကီးနဲ႔ လာတုိင္ေသာအခါ၌မူ အတာတြင္ မေနသာေတာ့သည့္ အတုိင္း ဘေဆြအား တစ္ေယာက္ခ်င္းေခၚ၍ အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပရင္း
“သူက မေက်နပ္ဘူးတဲ့ကြာ၊ မလုပ္ပါနဲ႔၊ တကယ္ဆိုေတာ့ ဒီလိုကိစၥေတြမွာ ငါလဲ ဝင္မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူက လာတုိင္ေတာ့လဲ”
“ေအးပါ အတာ၊ ဒီလိုဆိုလဲ ငါ မ႐ုိက္ေတာ့ပါဘူး”
အတာ တြင္ ဤလုိလည္း ႏွစ္ဖက္စလံုးက ေက်နပ္ေစရန္ သိမ္ေမြ႕ေသာနည္းျဖင့္ ကိစၥၿပီးေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ရေသး၏။
“အတာလား၊ ဒီေကာင္ေလးေတာ့ မေျပာနဲ႔၊ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အ႐ႈပ္အရွင္းေတာ့ အင္မ တန္ကို ကင္းတဲ့သူငယ္ပဲရွင့္”
“ကိုတာနဲ႔သာဆုိရင္လား ႏုႏုေတာ့ ဘယ္ကိုျဖစ္ျဖစ္ သြားရဲတယ္”
ဤလို ဂုဏ္ျပဳသံမ်ားကို နာခံရသည္မွာ အတာအဖုိ႔၌ ဧရာမအရသာပင္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အလြန္ မြန္ျမတ္ေသာ ေစာင့္စည္းျခင္းဟူ၍လည္း အတာ ယူဆ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ယခုထိ သူ႔သစၥာရွိ မႈ သတင္းကေလး သည္ အရပ္ထဲ၌ ေမႊးဆဲပင္ ရွိေနေသး၏။
သို႔ေသာ္ ခင္စိုးလွ၏ေပးစာကို ရသည့္ေန႔မွစ၍ အတာတြင္ ေနမထိ ထုိင္မထိျဖစ္ေန၏။ အခ်စ္ဟူသည္ ကုိယ္က စိတ္ထိန္းႏုိင္သေလာက္ တည္ၿငိမ္ေနမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္က စလာလွ်င္ မ႐ိုးမရြႏွင့္ လႈပ္ရွားထႂကြလာတတ္၏။
ယခု သူ႔အား စလာသူမွာလည္း သာမန္မိန္းကေလးမဟုတ္။ ႐ုပ္ရည္အားျဖင့္ၾကည့္ေသာ္ အရပ္ထဲတြင္ အလွဆံုး၊ ေငြေၾကးဘက္တြင္လည္း ေျပာစရာမရွိေအာင္ ခ်မ္းသာသူ မိဘႏွစ္ပါး၏တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး ကေလးျဖစ္သည့္ျပင္ အကယ္တ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ႐ိုး႐ိုးခင္ရာမွ ယခုလို စလာသည္ ဆိုလွ်င္ အတာ၌ ထုိမွ်လႈပ္ရွားလိမ့္မည္မဟုတ္။ ယခုေသာ္ သူ႔ကိုၾကည့္မရေအာင္ မုန္းေနပါသည္ဆို ေသာ မိန္းကေလးက ထိုကဲ့သို႔ေသာ စကားအဆန္းျဖင့္ အံ့ဖြယ္ဘနန္း ခ်စ္စကား ကမ္းလွမ္း လာျခင္း ေၾကာင့္ အတာတြင္ ပို၍အစဥ္းစားရၾကပ္သြား၏။ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု နည္းလမ္း ကုန္ သေလာက္ စဥ္းစား လုိက္ၿပီးမွ
“သူဟာ ငါ့လိုအေကာင္နဲ႔ မတန္ပါဘူးေလ”
ထိုသို႔ေသာ ေရရြတ္သံႏွင့္ အတာ ေနာက္ဆံုးႀကံစည္ခဲ့၏။ ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ေမာင္တုိ႔ရွိရာ မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံ သို႔ လုိက္သြားကာ တေပ်ာ္တပါး ကစားၿပီး၍ ျပန္လာေသာအခါ၌မူ သူ႔ေခါင္းထဲသို႔ ခင္စိုးလွျပႆနာ သည္ မသိမသာ ဝင္လာျပန္၏။ ေခ်ာ၍လွၿပီး လွသေလာက္လည္း က်က္သေရရွိရွိ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ခင္စိုးလွကို ျမင္ေယာင္လာ၏။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ဆံပင္ကေလး ဖြားလ်ားခ် ကာ ခ်စ္စရာမ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ၿပဳံးၿပဳံးကေလး ထြက္လာေသာ ခင္စိုးလွကို အတာသည္ ယခု ထင္ထင္ရွား ရွား ျမင္ေနရၿပီျဖစ္၏။
ေစာေစာက ျမင္ေယာင္ေနသည္ထက္ ခင္စုိးလွသည္ ပို၍ေခ်ာေန၏။
ယခင္ကဆုိလွ်င္ ခင္စုိးလွ ဤလိုထြက္လာသည့္အခုိက္ အတာ့ကိုျမင္လုိက္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ကေလး ရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးကာ ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ ျပန္ဝင္သြားတတ္၏။ ဝင္မသြားသည့္ တုိင္ေအာင္လည္း ႏႈတ္ခမ္းကေလး တစူစူႏွင့္ အတာ့ ဘက္ ေက်ာေပး၍ေသာ္လည္း ေနတတ္၏။ ယေန ႔ေသာ္ ထူးထူးျခား ျခား အတာ့ကိုျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ သြားကေလး ေပၚလာသည္အထိပင္ ၿပဳံးျပလုိက္ေခ်ေသး၏။
အတာ မတုန္လႈပ္ဘဲ ခံႏိုင္ပါမည္ေလာ။
ဤလိုအၿပဳံးကေလးျဖင့္ အတာ၏စိတ္ဓာတ္ကို ဆြဲငင္လုိက္႐ံုသာမကေသး။ အတာ မ်က္စိေနာက္သည္ ဟု ဆိုခဲ့ေသာ ဂါဝန္ကားကားႏွင့္ ဖားဖားႀကီးသည္ ခင္စိုးလွ ကိုယ္ေပၚတြင္ မရွိေတာ့ဘဲ ျမန္မာပီပီ ပဒုမၼာ အက်ႌ ဇင္းမယ္ထဘီကေလးျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား အသြင္ေျပာင္းေနသည္ကိုျမင္လုိက္ရျပန္ေသာ ေၾကာင့္ အတာ တြင္ ပို၍ေခ်ာက္ခ်ားသြား၏။ တစ္ဖန္လည္း ခင္စိုးလွသည္ “ခု ကၽြန္မ ကိုတာမႀကိဳက္တဲ့ ဂါဝန္ႀကီး ကို မဝတ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ကဲ သေဘာက်ေတာ္မူပလား”ဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးကေလးျဖင့္ ၿပဳံးၾကည့္ျပန္၏။
အတာ သည္ ဘာမုိ႔ ခံႏုိင္ေလမည္နည္း။ သူ႔စိတ္သည္ ယုိင္သြားၿပီျဖစ္၏။ ဘယ္ေသာအခါကမွ မိန္းမပ်ဳိ တစ္ေယာက္ကို မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ထက္ ပို၍ၾကာေအာင္ ၾကည့္ေလ့မရွိခဲ့ေသာ အတာသည္ ယခု ခင္စိုးလွ ဆီတြင္သာ အာ႐ံုစုိက္ေနမိျပန္၏။ သူ႔စိတ္တြင္ ၾကည္ႏူးသလိုလိုလည္း ရွိေန၏။
ခင္စိုးလွလည္း ဝရန္တာသုိ႔ထြက္လာသည့္အခ်ိန္မွ ယခုထိေသာ ရွစ္မိနစ္ခန္႔အတြင္း တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေသာ္မွ် မ်က္ႏွာလႊဲမသြားေသး။ သူ၏ေတာက္ပၾကည္လင္ေသာ မ်က္လံုးဝုိင္းဝိုင္းကေလးမ်ားသည္ အတာ့ဆီတြင္ ေတြေန၏။ စိုက္ေန၏။ သူသည္ ဂါဝန္ဝတ္ေက်ာင္းထြက္ပီပီ အေျပာအဆိုလည္း ရဲတင္း ၏။ အျပဳအမူလည္း ရဲတင္း၏။ ေမာင္ေမာင္၊ ဘေဆြ၊ နီတြတ္စေသာ ရြယ္တူေယာက္်ားကေလးမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္လည္း ေျခတို႔လက္တုိ႔ျဖင့္ ရဲတင္းလြန္းလွေသာေၾကာင့္ အတာကိုယ္တုိင္ပင္ အႀကိမ္ ႀကိမ္ ၾကက္သီးထခဲ့မိဖူး၏။
ယခုေသာ္ အတာ၌ ၾကက္သီးထ႐ံုသာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီပါ စိမ့္ေနၿပီျဖစ္၏။
ခင္စိုးလွက လည္း ခပ္ရဲရဲပင္ ၿပံဳးေနရာမွ ရယ္ျပလုိက္ ေခါင္းကေလးငံု႔၍ ကႏြဲ႕ကလ်ၾကည့္လုိက္ ဝရန္တာ မွ ေနာက္ သို႔ ဆုတ္သြားကာ ေဘးလူမျမင္ႏိုင္သည့္ အတြင္းတံခါးေပါက္နားေရာက္သည္ႏွင့္
“အစိုး မလွဘူးလား ဟင္၊ ကိုတာ ျမတ္ႏိုးတဲ့ ျမန္မာပီပီ အဝတ္အစားကေလးနဲ႔ေလ”
ဤလိုအဓိပၸာယ္ရေသာ အမူအရာကေလးျဖင့္ ပဒုမၼာအက်ႌကေလးကိုလည္းေကာင္း၊ ဇင္းမယ္ထဘီ ကေလးကိုလည္းေကာင္း ကိုယ္ဟန္ေလးႏြဲ႕ကာလွည့္ကာ ကိုင္၍ကိုင္၍ ျပေနျပန္၏။ အတာ မခံႏုိင္။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ အငုိင္သား ၿပံဳးေနမိ၏။ ေငးေနမိ၏။
တစ္ဖန္ ေခါင္းေလ်ာ္ၿပီးစျဖစ္၍ ဆံပင္ကေလး ဖားလ်ားခ်ကာ ဇက္ပိုးရင္းမွ သိုင္းစု၍ နဖူးႏုႏု အထက္ ပိုင္းက်က် ထိ လွလွကေလး ထိန္းခ်ည္ထားေသာ ဖဲျပားနီနီကေလးကို ျဖဴေဖြးေသာ လက္ညႈိးညက္ ညက္ျဖင့္ ခင္စိုးလွက သြက္သြက္ကေလးေထာက္ျပေနျပန္၏။
“ဒါကိုေကာ သေဘာက်ရဲ႕လား”ဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေမးကေလးဆတ္၍ ထင္ျမင္ ခ်က္ ေတာင္း ေနျပန္၏။ ဤတြင္လည္း အတာက ၿပဳံးျပလိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ခင္စိုးလွက မဲ့ျပသည္ အထင္ျဖင့္
“ကိုတာ မေက်နပ္လဲ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္မယ္ေလ”
ဤလိုအဓိပၸာယ္ေဆာင္ေသာ မ်က္ႏွာထားကေလးျဖင့္ ခင္စိုးလွလည္း သူ႔ေခါင္းမွ ဖဲျပားကေလး၏ အပြင့္ေဖာ္ ထားသည့္အစကို ဆတ္ခနဲဆြဲျဖဳတ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ “အို”ဟူ၍ပင္ ေရရြတ္မိ ကာ မ်က္ႏွာလည္း သိသိသာသာပ်က္သြား၏။ ခင္စိုးလွက ဘာဆိုလိုသည္ကိုလည္း ရိပ္မိလုိက္သျဖင့္
“ဟုတ္ဖူးေလ အဲဒီ ဖဲျပားကေလးနဲ႔က လွတယ္”ဟူေသာ အရိပ္လကၡဏာျဖင့္ အတာက ေခါင္းကေလး ခါျပ လုိက္၏။ ဤတြင္ ခင္စိုးလွကလည္း “ေနဦး”ဟု လက္ဝါးကေလး ဆန္႔ေထာင္ျပရင္း အတြင္းခန္း သုိ႔ ေျပးဝင္သြား၏။
ျပန္ထြက္လာေသာအခါတြင္မူကား လွလွကေလး စည္းထားေသာ ဖဲျပားမွာ ေစာေစာကအနီကေလး မဟုတ္ေတာ့ ဘဲ သူ႔အသားကေလးႏွင့္ ဟပ္ေနသည့္ ေရညႇိေရာင္ ဖန္႔ဖန္႔ကေလး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ ရ၏။
“ဒီလိုက ပိုမလွဘူးလား ဟင္” ဟူေသာအသြင္ျဖင့္ ခင္စိုးလွက ေမးကေလး ဆတ္ျပေနျပန္၏။ အတာ ကလည္း သေဘာက်သြားသလိုၿပံဳးကာ မသိမသာေခါင္းကေလး ညိတ္လုိက္မိစဥ္ ရႊီခနဲ ေလခၽြန္၍ ေခၚ လုိက္ေသာ ေမာင္ေမာင့္အသံေၾကာင့္ အတာတြင္ မဆင္းခ်င္ ဆင္းခ်င္ႏွင့္ ဆင္းသြားရေတာ့၏။
အတာတြင္ ေဘးဒုကၡအေပါင္းတုိ႔မွ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လြတ္ကၽြတ္ခဲ့ၿပီဟု ဆိုရန္ရွိ႐ံုသာမက ကုသိုလ္ ကံကေလးလည္း ထလာၿပီဟု အတိအက်ပင္ ေဗဒင္မေဟာရဘဲ သိသာေနၿပီျဖစ္၏။
ေက်ာင္း စရိတ္ အျပည့္အစံုသာမက အဝတ္အစားကိုပါ သူေ႒းသားမ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္ေမာင္တုိ႔ႏွင့္ ယွဥ္ႏုိင္ေအာင္ သူ႔ေဒၚေဒၚသန္းတို႔က လုိေလေသးမရွိ ဆင္ခဲ့၏။ အိမ္တြင္လည္း ယခင္ကလို ထမင္း ကိစၥတြင္ ဝုိင္းမကူရေတာ့ဘဲ သူ႔ညီမေလး အမာသည္ အတာလုပ္ရမည့္အလုပ္ဟူသမွ် ဒုိင္ခံ၍ ကူလုပ္ ေပး၏။ တစ္ခါတစ္ရံဆိုသလိုသာ တုိတိုထြာထြာျဖစ္ေသာ င႐ုတ္သီးစိမ္း နံနံပင္စသည္တုိ႔ကို အတာ သြားဝယ္ေပးရ၏။
သို႔ေသာ္ မၾကာမီပင္ ဆုိင္ထြက္ဆုိင္သိမ္းပစၥည္းသယ္ရန္ ေဂၚရင္ဂ်ီကုလားကေလးတစ္ေယာက္ကို မသိန္းေမ ငွားလုိက္သျဖင့္ အတာ ဝမ္းသာသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ထိုကုလားကေလးမွာ ျမန္မာစကား မတတ္ေသာေၾကာင့္ အတုိအထြာတစ္ခုခုလိုတုိင္း အတာပင္ ေစ်းသုိ႔ေျပးေနရျပန္၏။
သို႔ေသာ္ ကံကလည္း ေကာင္းလာၿပီ။ ဉာဏ္ကေလးလည္း အခက္ႏွင့္ အညြန္႔ႏွင့္ဆိုသလို ျဖတ္ထိုး ဉာဏ္သြက္ သူျဖစ္သည့္အတုိင္း တစ္ေန႔တြင္ ထိုကုလားကေလးကိုပါ ေစ်းသို႔ေခၚသြားၿပီး နံနက္တုိင္း လိုလို သူ သြားဝယ္ရတတ္ေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကိုျပကာ သူတို႔ဘာသာ အေခၚအေဝၚ ကိုေမး၍ ေရးမွတ္ထားလုိက္၏။
ဤနည္းကိုသံုးက သူ႔ေမေမက မန္က်ည္းသီးဝယ္ခုိင္းလွ်င္ ေရးမွတ္ထားေသာ စာကိုၾကည့္လ်က္ ဒန္ပ ပန္ဒူးဟုေျပာ၍ ကုလားကေလးကိုပင္ အဝယ္ခုိင္း၏။ နံနံပင္ဆိုလွ်င္ ကိုတီးဖီးရားကူး၊ ႐ံုးပတီသီးဆုိ လွ်င္ ဗန္ဒကိုင္းယား၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္ကို ဝန္လုပန္သု၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ပြန္လြန္းကိုင္းယား စသျဖင့္ စာ ရြက္ကိုၾကည့္ ၍ ဘာသာျပန္ကာ ကုလားကေလးကိုပင္ ခုိင္းႏုိင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ႔တြင္ အစစ သက္သာ ေနေတာ့၏။ ဤသည္လည္းတစ္နည္းကံေကာင္းျခင္း (ဝါ) သူ ဉာဏ္ထြင္၍လုပ္တတ္ေသာ အလုပ္ ၏ ေကာင္းျခင္းပင္ျဖစ္၏။
သို႔လွ်င္ အဖက္ဖက္က ကုသုိလ္ကေလးထူးၿပီး တစ္ဦးတည္းေသာ သူေဌးသမီးကေလး ခင္စိုးလွကပါ ခ်စ္ေမတၱာစကားမ်ဳိး စလာရသည္အထိ သိသိသာသာ ဇာတာကေလး အေရာင္ထြက္ခဲ့ရာမွ
တစ္ေန႔ေသာ္
ထိုေန႔သည္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအတြင္းဝန္႐ံုးကို ဝိုင္းၾကေသာ ေန႔ ျဖစ္၏။ နယ္ခ်ဲ႕သမားလက္ခ်က္ျဖင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ေသဆံုးသြားရ၏။ အမ်ားအျပား ဒဏ္ရာ အျပင္း အထန္ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔၏ဖိႏွိပ္မႈကို ခံလုိက္ရ၏။ ဤသူကို အေၾကာင္းျပဳ၍ တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ ေက်ာင္း သားမ်ား အံုႂကြလာ၏။ နယ္ခ်ဲ႕သမားတုိ႔၏ အျပဳအမူကို ႐ႈတ္ခ်ေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းဟူသမွ် သပိတ္ ေမွာက္ၾက၏။
အတာတို႔ ေက်ာင္းလည္းပါ၏။ မည္သည့္ကိစၥ အေရးအခင္းမ်ဳိးတြင္မဆို သူမ်ားထက္ ထူးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမွ အခြင့္အေရးရလွ်င္ ကုိယ္တုိင္ဝင္၍ ေခါင္းေဆာင္ရမွ ေက်နပ္ေသာ အတာ သည္ သူတုိ႔ ေက်ာင္းသပိတ္ကိစၥတြင္လည္း တစ္ေယာက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့၏။ သပိတ္တားရာတြင္လည္း မားမားမတ္မတ္ ေရွ႕ဆံုးမွရပ္ခဲ့၏။
ဤလို စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္လည္း ထိုေက်ာင္းသား အေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပုိင္းမွ အခါေတာ္ေပး ဦးပုညလုပ္ေနၾကေသာ ထိပ္သီးႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ မ်ားသည္ အတာ့ အား အထူးအေရးေပးၾက၏။ အတာ၏ဇြဲသတၱိကို ခ်ီးက်ဴးၾက၏။ ေျမႇာက္စားၾက၏။
အျဖစ္အပ်က္ ဥႆံုကို အကုန္ၿခံဳၾကည့္ေသာ္ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔၏ရက္စက္မႈ ဖိႏွိပ္မႈကို ကန္႔ကြက္ ႐ႈတ္ခ် ေသာအားျဖင့္ သပိတ္ေမွာက္သည္မွာ မွန္၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား အသိဉာဏ္ႏုေသး ၍ ႏုိင္ငံေရးသမားတို႔ က ေနာက္ပိုင္းမွ အႀကံေပးဉာဏ္ေပးလုပ္သည္မွာလည္း လြတ္လပ္ေရး ႀကဳိးပမ္းေနၾကရ သည့္ အခုိက္ အခါ ျဖစ္၍ အေျခအေနအရ မွန္၏။
ထိုအေရးေတာ္ပံု လည္း ၿပီးဆံုးသြားေလၿပီ။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အေပါင္းတုိ႔သည္ လည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ထႂကြျပင္းထန္ခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္မွသည္ ပညာေရးစိတ္ဓာတ္သုိ႔ ကူး ေျပာင္းတည္ၿငိမ္လာၾကၿပီျဖစ္၏။
အတာကား မၿငိမ္ေသး။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ သူ႔ဓာတ္ပံုပါလာဖူးသည့္ သူသိမ္းဆည္းစုေဆာင္းထား ေသာ သတင္းစာမ်ားကိုသာ မၾကာခဏလွန္ၾကည့္ရင္း ေသြးႂကြေန၏။ သေဘာက်ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဓာတ္ပံုထက္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔စဥ္လည္းပါတတ္ေသာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္၏ပံုကို ျမင္လုိက္ရ တိုင္း သူ႔စိတ္တြင္ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ ျဖစ္သြားတတ္၏။
“ေတာက္ ငါသာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ဆိုရင္”
ဤလိုလည္း အားမလိုအားမရျဖင့္ စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္ေနတတ္ေခ်ေသး၏။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္သာ ဤလို အေရးေတာ္ပံု မ်ဳိး ေပၚလာက သူသည္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံေက်ာ္သြားေအာင္ အသက္စြန္႔ လုိက္မည္ ဟူ၍လည္း သူရဲေကာင္းဆန္ေသာ စိတ္ကေလးျဖင့္ ႀကိတ္၍ ႀကံဳးဝါးေနမိေသး၏။ သပိတ္ ကိစၥအတြင္း က ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ ထုိထိုႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တုိ႔ထံသုိ႔လည္း အတာသည္ မၾကာခဏ သြား ေလ့ ရွိ၏။ အဆိုပါ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကလည္း အတာ ေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ သတင္းစာတုိက္ မ်ားသုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ပို႔ခုိင္းတတ္၏။ ေၾကာ္ျငာလည္း ေဝခုိင္းတတ္၏။ ပိုစတာကပ္ရန္လည္း တာဝန္ေပးတတ္ ၏။
အတာလည္း မျငင္း။ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ဆိုက အသက္ပင္ စြန္႔ရေသးသည္ျဖစ္ရာ ဤလို ပိုစတာကပ္ ေၾကာ္ျငာေဝရေသာအလုပ္သည္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ တကယ္ရွိေသာ လူတစ္ေယာက္အဖုိ႔၌ ဘာမွ် ရွက္စရာမလိုဟု အတာ ယူဆခဲ့၏။ သူ႔အား ဤလိုခိုင္းၾကသည္ကိုပင္ အရပ္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ဝမ္းသာအားရ ဂုဏ္ယူေျပာဆိုတတ္ေသး၏။ သို႔ ေျပာတိုင္းလည္း သူႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ထိပ္သီးႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏အမည္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိက “ငါ သူတုိ႔နဲ႔ သိတယ္ကြ”ဟူ၍ တျမျမ အရသာခံ တတ္ေလေသး၏။
သို႔ျဖင့္ ေက်ာင္းတြင္လည္း ႏုိင္ငံေရးစိတ္ အိမ္တြင္လည္း ႏုိင္ငံေရးစိတ္ျဖင့္ စဥ္းစားေတြးေတာ ကာ ေငး ေမာစရာအလုပ္တစ္ခုသည္ သူ႔တြင္ ပိုေနရသည့္အထဲ၌ ခင္စိုးလွျပႆနာကလည္း တစ္ေမွာင့္ ဆိုသလို ျဖစ္ေနျပန္ရာ အတာသည္ စာကုိပင္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ရွိလာေတာ့၏။
ခင္စိုးလွႏွင့္ပတ္သက္၍ ေတြးမိတုိင္း အတာသည္ သူ႔ဦးေလးက ေရးကူးေပးလုိက္ေသာ သူ႔ဘိုးဘိုး၏ ဆံုးမစာမ်ားပါသည့္ ေကာ္ပီစာအုပ္ကေလးကို ထုတ္၍ ထုတ္၍ ဖတ္မိတတ္သည္။
“ခင္စိုးလွဟာ ငါလိုအေကာင္နဲ႔လဲ မတန္ပါဘူးေလ”ဟူေသာ စကားကို အတာသည္ မၾကာခဏ ေျပာခဲ့ ဖူး၏။
ဤသည္မွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ သူ႔ဘိုးဘိုး သတိေပးဆံုးမခဲ့ေသာ စကားမ်ားတြင္ အိမ္ေထာင္ဘက္ ေရြးခ်ယ္ရာ၌ “မမီသည့္ပန္းကို တံုးခု၍ မလွမ္းႏွင့္” ဟူေသာ ေရွးလူႀကီးပီပီ ေရွးက်က်စကားႏွင့္အတူ “ကိုယ့္ထက္ ခ်မ္းသာတဲ့မိန္းမ၊ ကိုယ့္ထက္ ပညာတတ္တဲ့ မိန္းမ ကို ငါ့ေျမးဘယ္ေတာ့မွမလွမ္းေလနဲ႔” ဟူ၍ အေသးစိတ္ သတိေပးခဲ့၏။
“ဟုတ္တယ္။ ငါ့ညီမေလးကို ဦးေလးခ်စ္တို႔ခုိင္းထားတဲ့ေကာင္ေလးက ရည္းစားစာေပးတာေတာင္ ငါ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆိုးသြားလဲ၊ ဒီအတုိင္းပဲ ခင္စိုးလွတို႔ မိဘေတြကလဲ ငါလိုေကာင္နဲ႔ သူ႔သမီးကို ဘယ္ လိုနည္းနဲ႔ မွ သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ သူေရာ ငါပါ စိတ္ဆင္းရဲရ႐ံုပဲရွိမယ္”
ဤလိုလည္း သူ႔ဘိုးဘိုးေျပာသြားသည့္ အေသးစိတ္ စကားအတုိင္းပင္ အတာ သေဘာေပါက္လာ၏။ သို႔အေလ်ာက္ လည္း ခင္စိုးလွႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတာသည္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းခဲ့ ၏။ ခင္စိုးလွကေလး ဝရန္တာထြက္ေနလွ်င္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္မိေအာင္ အတာ ေရွာင္ေနလုိက္၏။ မလႊဲ သာ မေရွာင္သာ ေဒၚေဒၚေအးေခၚ၍ အိမ္ေပၚတက္ရေသာအခါမ်ား၌လည္း ခင္စိုးလွ ဘာမွ် မေျပာသာ ေအာင္ လူျမင္ကြင္းျဖစ္ေသာ ဝရန္တာသို႔ထြက္ကာ ခပ္တည္တည္ရပ္ေနတတ္၏။
သို႔ႏွင့္ မၾကာမီပင္ ခါသႀကၤန္ပြဲဆင္ႏႊဲရန္ အခ်ိန္ဆုိက္လာျပန္ေသာေၾကာင့္ အတာတို႔ လူငယ္တစ္စုမွာ သူ႔တာဝန္ႏွင့္သူ အလုပ္ျဖင့္ ႐ႈပ္ေနၾကရျပန္ေတာ့၏။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း သႀကၤန္အခါဆိုလွ်င္ ဣေႁႏၵရွင္ ကေလးလုပ္ ၍ တုိက္ေပၚတြင္သာ ကုပ္ေနေလ့ရွိေသာ ခင္စိုးလွသည္ ယခုေသာ္ကား မိုးလင္းသည္ႏွင့္ မ႑ာပ္တြင္း သုိ႔ ေရာက္လာေတာ့၏။
“ကိုတာ အစိုး ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဟင္”
အေျပာအဆိုေရာ အဆက္အဆံပါ ရဲတင္းသူကေလးျဖစ္သည့္အတုိင္း အတာႏွင့္ ထိလုနီးပါးကပ္ကာ တစာစာ ေမးေလ့ရွိ၏။
“ျမင့္ျမင့္ တုိ႔ ေအးေအးတုိ႔ေတာင္ ဘယ္သူမွမေရာက္ၾကေသးဘူး၊ အစုိးလဲ အိမ္ခဏျပန္ေနပါဦးလား ဟင္၊ ေစာပါေသးတယ္”
“ဘာလဲ၊ ကိုတာ က အစိုးလာတာ မႀကဳိက္လို႔လား ေျပာစမ္း၊ အစိုးက ဘြင္းဘြင္းသမား သိလား၊ လာ တာမႀကဳိက္ဘူး ဆိုရင္ ခုေျပာ၊ တစ္ခါထဲ ထြက္သြားမယ္၊ ေနာက္လဲ မလာဘူး”
မ်က္ရည္ ကေလး တေဝ့ေဝ့ျဖင့္ သို႔လွ်င္ မေထ့တေထ့ကေလး ေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္
“အစိုး ဒိလို မေျပာနဲ႔ေလ၊ ကိုတာက ဘယ္လိုေစတနာနဲ႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ နားလည္မွေပါ့၊ အရင္ အစိုး ဂါဝန္တကားကား နဲ႔ ခုန္ေပါက္သြားလာၿပီး ဣေႁႏၵမရျဖစ္ေနတာကို ကိုတာ သေဘာမက်ဘူးဆိုတာ အစိုး သိေတာ့ ခု ဆင္ျခင္လုိက္တယ္ မဟုတ္လား”
“အင္းေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ခု ျမန္မာပီပီပဲ အစိုး ဝတ္တယ္၊ ဣေႁႏၵရရ သြားတယ္ လာတယ္”
“ကဲ ဘယ္ေလာက္က်က္သေရရွိသလဲ၊ အရပ္ထဲကေတာင္ ေျပာေနၾကၿပီ၊ ခင္စိုးလွ ဣေႁႏၵရွိမဲ့ ရွိသြား ေတာ့လဲ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိပါလားတဲ့၊ အစုိးလဲ ၾကားမွာေပါ့”
“ၾကားသားပဲ” “အဲ ဒါေပမဲ့ အစိုးမွာ တစ္ခုလိုေနေသးတယ္ ျပဳျပင္စရာ၊ အဲဒါ တျခားမဟုတ္ဘူး၊ အစုိးဟာ အေျပာ အဆို ရဲတင္းလြန္းအားႀကီးတယ္၊ ရြယ္တူေယာက္်ားကေလးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာ မွာလဲ ေျခတုိ႔လက္တို႔နဲ႔ အဲဒါလဲ ကိုတာ မႀကဳိက္ဘူး၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အဖုိ႔ ဣေႁႏၵသိကၡာဟာ အေရး အႀကီးဆံုး ပဲ၊ အဲဒါ အစိုး နားလည္စမ္းပါကြယ္၊ ကိုတာ အစုိးကိုခင္လို႔ ေျပာေနတာပါ၊ မိန္းကေလး မေျပာ နဲ႔ ကိုတာ ကို ၾကည့္၊ ေယာက်္ားေလးခ်င္း မေျပာနဲ႔ အရပ္ထဲက မိန္းကေလးေတြကပါ”
“အစိုး နားလည္ပါၿပီ ကိုတာ၊ ျမင့္ျမင့္တုိ႔ ႏုႏုတုိ႔ကဆို ကိုတာ ဣေႁႏၵႀကီးတာကို အၿမဲခ်ီးက်ဴးၾကတာပဲ၊ အစိုး လဲ ၾကားသေပါ့”
“ဒီလိုဆိုရင္ မိန္းကေလးအဖုိ႔ ဣေႁႏၵသိကၡာဟာ ပိုလို႔ အေရးမႀကီးဘူးလား၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုတာ က ေျပာတာ၊ ေနာက္ တစ္နာရီေလာက္ဆို ျမင့္ျမင့္တို႔ မခင္ျမတုိ႔ေရာက္လာၾကမွာလဲ၊ အဲဒီေတာ့မွ အစိုး လဲ ဆင္းလာေပါ့ေနာ္။ ခုေတာ့ ေစာလြန္းအားႀကီးေသးယ္၊ ဒိျပင္မိန္းကေလးအေဖာ္ေတြရွိရင္ေတာ့ ကိုတာ မေျပာပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ခု အစိုးဆင္းလာတာေကာ ေဒၚေဒၚေအး သိရဲ႕လား”
“သိသား ပဲ၊ မ႑ာပ္ထဲသြားမယ္လို႔ေျပာေတာ့ ေမေမက အတာရွိရဲ႕လား ၾကည့္ဦး၊ အတာရွိမွသြား တဲ့”
“အဲဒါ ကိုတာ သိကၡာရွိလို႔ ေဒၚေဒၚေအးက ကိုတာ့ဆိုရင္ စိတ္ခ်တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမဟုတ္လား၊ အစုိး ဟင္၊ ကဲ ဒီတစ္ခါ လဲ ကိုတာ့စကား နားေထာင္လုိက္ဦး ေနာ္၊ ရွစ္နာရီေလာက္မွ ဆင္းလာေပါ့ ဟုတ္ လား”
“အင္းေလ၊ ဒါျဖင့္ အစိုး သြားမယ္ေနာ္”
ဤလို သိမ္ေမြ႕လွေသာ အတာ့ကုိယ္က်င့္တရားကေလးမ်ားေၾကာင့္ ခင္စိုးလွတြင္ ပို၍ ၾကည္ညဳိသြား ၏။ ေလးစားမိ၏။
ယခုႏွစ္တြင္လည္း အတာ စာေမးပြဲေအာင္၏။ သို႔ေသာ္ ယခင္တစ္ႀကိမ္မ်ားနည္းတူ ပထမမခ်ိတ္ေတာ့ ဘဲ အမွတ္ ၇ အထိ စံခ်ိန္က်သြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာမေမာ္ႏိုင္။ ေခါင္းကေလး အငံု႔သားႏွင့္ သူ ႔ေဒၚေဒၚသန္း တုိ႔အား အစီရင္ခံရာ၌
“စာေမးပြဲေအာင္တယ္ ဆိုၿပီးတာပါပဲကြယ္၊ အၿမဲတမ္းတာ့ ပထမခ်ည္း ဘယ္ရႏုိင္ပါ့မလဲ၊ ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔ ကြယ္”
ဤတြင္မွ အတာ စိတ္သက္သာရာရသြားေတာ့၏။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ သူ႔အမွားကို သူ မျမင္ေသး။ ႏုိင္ငံ ေရးသမားမ်ားႏွင့္ေပါင္းကာ စြာတာတာ သတၱဝါကေလးအျဖစ္ စခန္းသြားေနဆဲပင္ ရွိေနေသး ၏။
အမ်ဳိးသားေအာင္ပြဲေန႔ လွည့္လည္ရာတြင္ အတာ ေရွ႕ဆံုးမွပါလာသည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။
႐ိုး႐ိုးမ ဟုတ္။ လည္ပင္းမွ အေၾကာမ်ားထေအာင္ အသံကုန္ဟစ္၍ သံခ်ပ္တုိင္လာတတ္၏။ ရပ္ကြက္အႏွံ႔ လည္၍ တရားေဟာရာတြင္လည္း အတာပါသည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ သို႔ တရားေဟာရာ တြင္လည္း ႏိုင္ငံေရးထိပ္သီးမ်ားပင္ မသံုးဝံ့ မေျပာဝ့ံေသာ စကားလံုး မ်ားျဖင့္ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ေဟာေလ့ရွိ၏။ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ၾသဘာေပးလုိက္တုိင္း အတာ တြင္ ေက်ာစိမ့္ေအာင္ အရသာရွိသြား၏။
ထို႔ထက္ပို၍ သူအလိုအရွိဆံုးအရာမွ အစုိးရက သူ႔ကိုဖမ္းရန္ ေနာက္႐ံုးတင္တရားစြဲရန္ ေနာက္ ေထာင္ ခ်ပစ္ရန္ျဖစ္၏။ ဤလို ဖမ္းဆီးတရားစြဲ ေထာင္အခ်ခံရလွ်င္ နာမည္ႀကီးလာမည္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္၊ ေက်ာင္းသားအာဏာရွင္ ကိုလွေရႊတုိ႔ကဲ့သို႔လည္း ႏုိင္ငံေက်ာ္သြားမည္။ ဤသည္တို႔မွာ အတာ အလို လားဆံုးေသာ အခ်က္မ်ားျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ အဖမ္းမခံရ။ သုိ႔အဖမ္းမခံရေလ စိတ္ထဲ၌ အားမလို အား မရ ျဖစ္ေလသာရွိေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးမူ သတင္းစာအခ်ဳိ႕တြင္ ပါလာကာ
“အလြန္တရားအေဟာၾကမ္းသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး”ဟူသည့္ သတင္းကိုဖတ္ရင္း သူ႔စိတ္သူေျဖ၍ ထိုမွ်ႏွင့္ ပင္ ေက်နပ္လုိက္ရေတာ့၏။
သို႔ တရားေဟာရသည့္ အခြင့္အေရးႏွင့္စီတန္းလွည့္လည္ရာတြင္ ထိပ္ဆံုးမွေႂကြးေၾကာ္ရသည့္ အခြင့္ ေကာင္းမ်ဳိးကို တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္က်င္းပရေသာ အမ်ဳိးသားေအာင္ပြဲေန႔က်မွ် ႀကံဳရဆံုရသည္ျဖစ္၍ အတာ တင္းမတိမ္၊ တရားေဟာခြင့္ ဆူပူေႂကြးေၾကာ္ခြင့္ရမည့္ လႈပ္ရွားမႈ အံုႂကြမႈမ်ားကိုသာ အတာ ေတာင့္တေနမိ၏။
“ေဟ့ ေအာင္ဒင္၊ မင္းတုိ႔ ေဘာ္ဒါေတြ ထမင္းဟင္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆို ဟုတ္လားကြ”
“ေအး ထမင္းကိစၥ တင္ မဟုတ္ဘူး၊ ညဘက္မွာ ႐ုပ္ရွင္သြားမၾကည့္ရဘူးဆိုတဲ့ အမိန္႔ကိုလဲ ဘယ္သူမွ မေက်နပ္ၾကဘူး” “ဒီလိုဆို မင္းတုိ႔ သပိတ္ေမွာက္ပါလား” “ခုေတာ့ ဒါကို မစဥ္းစားေသးဘူး၊ တု႔ိေဘာ္ဒါ ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေဆြးေႏြး ခြင့္ေတာင္းဖို႔ စီစဥ္ေနၾကတယ္ကြ”
“ေအး ဒီလိုေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာ့လုပ္ေနလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ထစ္ခနဲရွိရင္ သပိတ္ေမွာက္၊ မေက်နပ္မႈ တစ္ခုေပၚလာရင္ သပိတ္ေမွာက္၊ ဒီလိုမွ ခ်က္ခ်င္း ေအာင္ျမင္မွာကြ”
အတာသည္ ဤလိုေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ သတၱဝါကေလးျဖစ္ေနေလၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ အေၾကာင္းအ ရာ အေျခအေနကို သံုးသပ္ရန္မွာ သူ႔အလုပ္မဟုတ္။ သပိတ္ေမွာက္လွ်င္ (ဝါ) ဆူဆူပူပူျဖစ္လွ်င္ သူ ေခါင္းေဆာင္ခြင့္ရလာမည္။ တရားေဟာခြင့္ရမည္။ သတင္းစာေတြထဲတြင္ ပါလာမည္။ နာမည္ႀကီးလာ မည္။ ဤသည္တုိ႔သာလွ်င္ သူ၏ေတာင့္တခ်က္မ်ား ျဖစ္၏။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
အတာ ဆိုတဲ့ စာေကာင္းေလးကို ဖတ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္... ebookလဲ မရိွတဲ့အတြက္ တင္လာသမွ်အပိုင္းေတြကို ကူးယူထားပါရေစ... ခြင့္ျပဳမယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ အမေရ...
မေရႊစင္ အတာ ၄၄ လာဖတ္သြားပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။
မေရႊစင္ အတာ ၄၄ လာဖတ္သြားပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။
Post a Comment