ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၄ဝ)

 (တစ္ပုဒ္ ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ပုိင္း ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စာမေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီရက္ ေတြမွာ စာဖတ္ ပါတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြ စုပါတယ္။ ဖတ္ရက္ ေတြးရက္ ၾကာလာေတာ့ ရင္ထဲမွာ ခံစားမႈေလး ေတြ ျပည့္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကုိ စ ေရးျပန္ေရာ ေပါ့ေလ "
" သြားေလရာကုိ မွတ္စုစာအုပ္ ယူသြားတတ္ပါသလား။ ေတြ႕ျမင္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကုိ "ဒါေလးေတာ့ ၀တၳဳထဲ ထည့္သံုးလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ " ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳးနဲ႔ မွတ္သား ထားတတ္ ပါသလား ") ကို ဆက္ဖတ္ရန္....

" ခရီး႐ွည္ ထြက္တဲ့အခ်ိန္ကလဲြလုိ႔ မွတ္စု မကုိင္ပါဘူး။ စာေရးတဲ့သူဆုိေတာ့ ျဖစ္ရပ္မ်န္ေပၚ မူတည္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ၾကရတာ ဆုိေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ လက္ေတြ႕ဘ၀ရလာတဲ့ အခ်က္အလက္ေလးေတြကုိ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလုိ ေခါင္းထဲေတာ့ ထည့္လုိက္ရင္ေပါ့႐ွင္။ ကြင္းဆင္းေလ့လာရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက်မွ စာနဲ႔ေပနဲ႔ ေရး မွတ္ ျဖစ္ပါတယ္"
" ဆရာမ ၀တၳဳဖတ္ေလ့႐ွိပါသလား။ ႏုိင္ငံျခား၀တၳဳေတြေကာ ဖတ္ပါသလား။ ဆရာမ ၀တၳဳေတြမွာ ဆရာမ ဖတ္ေလ့ဖတ္ထ႐ွိတဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ "ဟန္"၊ "ပံုစံ" မ်ိဳး ၀င္လာတတ္တာ ႐ွိပါသလား"

" ကၽြန္မက "အဖတ္" ကုိ "အေရး" ထက္ေတာင္ ပုိ၀ါသနာပါပါေသးတယ္။ စာမေရးျဖစ္တဲ့ ရက္ေတြမွာ ၀တၳဳ ေတြ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ၀တၳဳ ထြက္သမဗ ကေလာင္ေဟာင္း ကေလာင္သစ္ အကုန္ ဖတ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခား၀တၳဳက်ေတာ့ ျမန္မာ၀တၳဳေတြေလာက္ မဖတ္ျဖစ္ပါဘူး။
ဆစ္ဒနီ႐ွဲလ္ဒန္နဲ႔ ဘာသာေဟလီ ကုိ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဇာတ္အိမ္ ခုိင္မာျခင္း၊ ဇာတ္ကြက္စိပ္ျခင္း၊ ဇာတ္လမ္း က်ယ္ျပန္႔ျခင္း ဆုိတာေတြကုိ သေဘာက်ပါတယ္။ အဲဒီဟန္နဲ႔ ပံုစံေတြ ကၽြန္မ ၀တၳဳေတြထဲကုိ ထုိးေဖာက္ စိမ့္၀င္ပါတယ္"
" စာေရးဆရာတုိင္းမွာ ကုိယ္ပုိင္ဟန္နဲ႔ ကုိယ္ပုိင္ပံုစံ ႐ွိသင့္တယ္လုိ႔ ႏုိဘယ္လ္ဆုရ စာေရးဆရာႀကီး "ဖရန္ဆြာေမာရယက္ခ္" က ဆုိခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမ ဘယ္လုိ ယူဆပါသလဲ"

"မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္မဆုိရင္ လံုးခ်င္းေလာကထဲ စ ၀င္ကတည္းက ကၽြန္မအတြက္ ဟန္နဲ႔ပံုစံကုိ တည္ ေဆာက္ ပါတယ္။ ဒီလုိပါ၊ ဘ၀ဇာတ္ခံုမွာ လူသားတုိင္းအတြက္ ကုိယ္စီ ဇာတ္လမ္းငယ္ေလးေတြ ႐ွိ ေနပါတယ္။ အဲဒီ ကုိယ္ပုိင္ဇာတ္လမ္းငယ္ေလးေတြ တစ္ေနရာမွာ ေပါင္းဆံုၿပီး ဇာတ္လမ္း ခြင္က်ယ္ႀကီး ျဖစ္သြား တတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လူ႔ေလာကရဲ႕ တကယ့္ျဖစ္စဥ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ၀တၳဳတုိင္းမွာ ဇာတ္ေကာင္ မ်ားပါတယ္။ ဇာတ္အိမ္ က်ယ္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း႐ွည္ၿပီး ဇာတ္ကြက္ စိပ္သြားတတ္ ပါတယ္။ သဘာ၀နဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခ်င္လုိ႔ပါ။

ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ မိန္းမသား ဦးေရက ေယာက္်ား ဦးေရထက္ ပုိမ်ားပါတယ္။ မိန္းမသား ေတြအေနနဲ႔ အားႏဲြ႕သူပါ႐ွင္ လုပ္ေနရင္ လူဦးေရတစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ဟာ ေပ်ာ့ညံ့သူေတြျဖစ္ လာပါမယ္။ တုိင္းျပည္နဲ႔ ခ်ီၿပီး နစ္နာမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မိန္းမသားဆုိတာ ႀကိဳးစားရင္ ေယာက္်ားေတြထက္ မညံ့ပါဘူးဆုိတဲ့ စံမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ပါတယ္။
 

ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္တုိင္းျပည္နဲ႔ ကုိယ့္လူမ်ိဳးကုိ ခ်စ္ဖုိ႔၊ ျမန္မာမေလးေတြ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ စည္းေဘာင္ထဲက ေက်ာ္လြန္မသြားဖုိ႔ အၿမဲသတိထားေရးပါတယ္။ အဲဒီလုိ မူခ်ထားတဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။
မူခ်၊ လုိင္းေ႐ြး၊ ဟန္နဲ႔ ပံုစံပါ စိတ္တုိင္းက် တည္ေဆာက္ၿပီးမွ ကၽြန္မ လံုးခ်င္းေလာကထဲကုိ ၀င္ခဲ့တာပါ။ အလ်ဥ္းသင့္လုိ႔ ႀကံဳႀကိဳက္တုန္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မ၀တၳဳ ေတြ ၂၅ ႏွစ္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။ မိန္းကေလးက စၿပီး ခ်စ္ေရးဆုိတာမ်ိဳး ဘယ္စာအုပ္မွာမွ မပါခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကန္႔လန္႔ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်က္ပါ"

" အဲဒီ ဆရာႀကီးကပဲ စာေရးဆရာဆုိတာ အေတြ႕အႀကံဳရင့္က်က္လာၿပီးတဲ့ အသက္အပုိင္းအျခား ေရာက္ မွသာ ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ စာေရးဆရာေတြမွာ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း နည္းပါးတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာေတာ့ လူငယ္စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စာေတြ ကုိ ပုိၿပီး ဖတ္ၾကေတာ့ ပုိၿပီး ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ ေျပာရင္ ရႏုိင္မလားဘဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာက ဆရာႀကီး ရဲ႕ အဆုိအမိန္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီက အေျခအေန ကြာျခားေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ဆရာမ အျမင္ သိပါရေစ"

" ဆရာႀကီး ဖရန္ဆြာေမာရယက္ခ္ရဲ႕ အဆုိအမိန္႔ကုိ ျငင္းစရာ မ႐ွိပါဘူး။ ေယဘုယ်မွာ လူႀကီးေတြက အေတြ႕အႀကံဳမ်ားၿပီး ပုိရင့္က်က္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ဒီေန႔ ရသစာေပဖတ္ ပရိသတ္ အမ်ားစု က လူငယ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရးသူနဲ႔ ဖတ္သူ အသက္အ႐ြယ္ခ်င္း ညီသလုိ၊ ခံစားမႈပုိင္း အေတြးအေခၚပုိင္း မွာလည္း ပုိမုိနီးကပ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ လူငယ္စာေရးဆရာေတြကုိ ပုိလက္ခံတဲ့ သေဘာပါ"
"၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးၿပီးသြားခ်ိန္မွာ အဲဒီ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမ ရင္ထဲမွာ စဲြလမ္း ေနတတ္ပါသလား "

" စေရးခ်ိန္ကတည္းက စၿပီး စဲြလမ္းတာပါပဲ။ ေရးၿပီးေတာ့လည္း မထြက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဇြတ္ကုိ ႏွင္လႊတ္လုိက္ရပါတယ္။ ဒီလုိမွ ႏွင္မလႊတ္ရင္ ေနာက္တစ္ပုဒ္ စေရးလုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ စာဖတ္ပရိသတ္ အေနနဲ႔ ကလည္း ကုိယ္ ႏွစ္သက္တဲ့ စာေရးဆရာကုိ မၾကာခဏ ဆုိသလုိ ဖတ္ခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒီဆႏၵကုိ ျဖည့္ဆည္း ေပးရမယ့္ တာ၀န္လည္း ႐ွိပါတယ္။ စာေရးသူဟာ ေရးၿပီးသား၀တၳဳထဲက ကုိယ့္ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ ကုိယ့္ ဇာတ္လမ္း ကုိ စဲြလမ္းေနရင္ ေနာက္၀တၳဳအသစ္တစ္ပုဒ္ ေရးဖုိ႔ရာမွာ အခက္အခဲေတြ႕မွာပဲ "
" ဆရမ ပရိသတ္ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာမ်ား႐ွိရင္ … "
" ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္မဆီကုိ ေရးလာၾကတဲ့ စာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ စာအုပ္ ေတြကုိ ေ၀ဖန္ရင္ လက္ခံပါ့မလားဆုိတဲ့ သံသယ၀င္ေနတဲ့ စာခ်စ္သူေတြကုိ ျပန္ၾကားခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ ခံစားမႈ အေတြးေတြကုိ "၀တၳဳ"အျဖစ္နဲ႔ စာခ်စ္သူေတြထံ ပုိ႔ဆက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ စာခ်စ္သူ မ်ားထံက "ေ၀ဖန္အႀကံျပဳစာ" မ်ားကုိ ကၽြန္မက ျပန္လည္ လက္ခံရ႐ွိပါတယ္။ ခံစားခ်က္ခ်င္း၊ အေတြး ခ်င္း၊ ဖလွယ္ႏွီးေႏွာၾကတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ခံယူပါတယ္။
ကၽြန္မ ေရးလုိက္တဲ့စာအုပ္နဲ႔ ကၽြန္မ ျပန္လည္ ရ႐ွိတဲ့ စာေတြဟာ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မ ပရိသတ္ေရးသူနဲ႔ ဖတ္သူ အၾကားမွာ ဆက္သြယ္ တြယ္ေႏွာင္းထားတဲ့ ေပါင္းကူးတစ္ခုရဲ႕ အသြားနဲ႔ အျပန္လမ္းလုိ႔ ကၽြန္မ ျမင္ ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကၽြန္မ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္ၿပီးတုိင္း ေ၀ဖန္အႀကံျပဳစာမ်ားကုိ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက လံုးခ်င္းေလာကထဲကုိ ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္ ဆုိတဲ့ နာမည္တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ ေရးပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ ကေလာင္ခဲြ မ႐ွိပါဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။
ကၽြန္မကုိ စာခ်စ္သူေတြရဲ႕ ကုိယ္စား ေတြ႕ဆံုျခင္း ျပဳလုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ကုိ၀င္းၿငိမ္းနဲ႔တကြ ေပဖူးလႊာ ၀ုိင္း ေတာ္သာ းေတြကုိ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္"
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေပဖူးလႊာရဲ႕ စာတည္းအဖဲြ႕နဲ႔ ဆရာမရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ ကုိယ္စား ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ပါရေစ"

ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၄၀၊ စက္တင္ဘာလ၊ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္။

စာသားမဲ့သီခ်င္း၊ အေၾကာင္းအရာမဲ့ ပန္းခ်ီကား၊ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ
ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ

ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာ၊ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာမဲ႔ အေျပာမ်ားလာၾကတဲ့ အခ်ိန္မုိ႔ ဒီလ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဆံုေပးရမယ့္ ကဗ်ာ ဆရာႀကီး ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ နဲ႔ ေတြ႕ရခ်ိန္မွာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ အေၾကာင္းကပဲ တုိက္႐ုိက္ စ ေမးလုိက္မိ ပါတယ္။

" ဒီေန႔ ကဗ်ာေလာကမွာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္လာၾကပါ တယ္ ဆရာ။ ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာလုိ႔ ရခဲ့သေလာက္ အထဲက ေျပာရရင္ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာ ကုိ ဆရာက စ ခဲ့တာလုိ႔ သိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာကုိ ဘာေၾကာင့္ ဆရာ ဖန္တီး ခဲ့တာ လဲ ဆုိတာက စၿပီး သိခ်င္ပါတယ္ ဆရာ " 

 

" ကုိ၀င္းၿငိမ္းက ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက စ လုိက္ေတာ့ ေျပာရတာေပါ့။ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ဒီလ ထြက္တဲ့ အထူးထုတ္မဂၢဇင္းႀကီးတစ္ခုထဲ မွာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကုိ ေတာ္ေတာ္ အားေပးတယ္ ဘာညာ ေျပာထားတယ္။ တကယ္ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ကာရန္မဲ့ တစ္ပုဒ္ မွ မပါဘူး။ ကာရန္ေတြ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ကာရန္ပ်က္ကဗ်ာေတြပဲ ေတြ႕တယ္။ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာ ဆုိတာ ကာရန္တစ္လံုးမွ မပါရဘူး။ ဒါမွ ကာရန္မဲ့ ေခၚတယ္။ အခုဟာက ကာရန္ေတြ ခ်ိတ္သံုးထား ၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ ကာရန္မဲ့က ဒါ မဟုတ္ဘူး။ ကာရန္မပါတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူက ပုိၿပီး ခက္ခဲတယ္။ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တံုးက စ သံုးခဲ့သလဲဆုိေတာ့ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္က ႐ႈမ၀တုိက္ကေန "ကဗ်ာ့ ပုလဲကံုး" ဆုိတဲ့ စာအုပ္ ထုတ္တယ္။ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳေတြ ေရးရတာ ၿငီးေငြ႕တုန္း အာ႐ွ-အာဖရိက စာေရးဆရာ ညီလာခံအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိဗီယက္ကုိ ပါသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ဖန္တီးဖုိ႔ စ ခဲ့တာပဲ။

ဟုိမွာ ဘာေတြ႕ရသလဲဆုိေတာ့ စႏၵရားဆရာမကေလးတစ္ေယာက္ စနၶရား တီးျပတယ္။ သီခ်င္း မဟုတ္ဘူး။ သူ တီးခ်င္တာ တီးေနတာပဲ။ မုန္တုိင္း တုိက္တယ္၊ သစ္႐ြက္ေႂကြတယ္၊ ေလေတြ ၿငိမ္ သြားတယ္၊ ျမင္းခြာသံ ေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာမယ္။ ေျပာရရင္ Song Without Words ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာဂီတ မွာလည္း တေယာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႐ွိပါတယ္။ ဘုိးတံအဖ်ားကေန အရင္းအထိ ထုိးခ်င္သလုိ ထုိးသြားတာ၊ ႏဲြ႕သြားတာ၊ ဘယ္လူးညာလွည့္ ၀င္ခ်င္သလုိ ၀င္လာတာေတြ။ စႏၵရားမွာ သူ အဲဒီလုိ လုပ္ခ်င္ သလုိ လုပ္သြားတယ္။
ေနာက္တစ္ခါ ဘာေတြ႕ရျပန္သလဲဆုိေတာ့ ဘဲေလးကကြက္။ ကခ်င္တာ ကသြားတာပဲ၊ ဇာတ္လမ္း မ႐ွိဘူး။ Bellet Without Plot ေပါ့။ ဘဲေလးကကြက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္လမ္း မ႐ွိဘူး။ ေနာက္ဆံုး က်ေတာ့ မွ ဒီကကြက္ရဲ႕ နာမည္ကုိ စာတန္းထုိးျပလုိက္တယ္။ Thief တဲ့။ သူခုိးေပါ့။

Painting Without Subject ဆုိတာလည္း ႐ွိတယ္။ အေၾကာင္းအရာမဲ့ေသာ ပန္းခ်ီကားေပါ့။ ေနာက္ Sculpture Without Object ပန္းပု႐ုပ္ေတာ့ ပန္းပု႐ုပ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာ႐ုပ္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ Abstract ဆန္ ဆန္ေပါ့။ အေၾကာင္းအရာေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြတ္လပ္စြာ ကြန္႔ျမဴးခြင့္ဆုိတာေတာ့ ပါတယ္။ ေနာက္ Country Without Border နယ္နိမိတ္မဲ့ေသာႏုိင္ငံ ဆုိတာေတြလည္း ႐ွိေသးတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းအရာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာမွာ တီထြင္ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ ျပန္လာေတာ့ (႐ႈမ၀)ဦးေက်ာ္ကုိ ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိ ေရးခ်င္တယ္လုိ႔၊ ဦးေက်ာ္ကလည္း ေရးပါဆုိတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္သြားတယ္။ "မုိးေသာက္ပန္းကဗ်ာမ်ား" ဆုိၿပီး သီးသန္႔က႑ ထည့္ထားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာေတြေအာက္က ဘာေၾကာင့္ ဒီကဗ်ာ ဖန္တီးတယ္ဆုိတာ မွတ္ခ်က္ေတြ ထည့္ခဲ့ပါတယ္။ " ေစာင္းသမား ႏွင့္ မုန္တုိင္း" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိ ေရးခဲပပါတယ္။ (ကာရန္မပါေသာ ကဗ်ာစာတမ္းႏု ကုိ ၀တၳဳကဲ့သုိ႔ ေရးသားသီဖဲြ႕သျဖင့္ ဤကဗ်ာကုိ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဟု စမ္းသပ္ အမည္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္) အဲဒီလုိ ေရးခဲ့တယ္။

ဒီတုန္းက ၀ုိင္းဆဲခဲ့ၾကတာ ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္။ ဒီေန႔ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ ဆုိေတာ့ ႏွစ္အစိတ္ ႐ွိခဲ့ပါၿပီ။ အခု ကာရန္မဲ့ကဗ်ာ ျပန္ေပၚလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟုိလူ လုပ္သလုလုိ၊ ဒီလူ လုပ္သလုိလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အူမွန္က မွတ္တမ္းမွတ္ရာနဲ႔ ႐ွိခဲ့တာပဲ။ သူတုိ႔ ဆက္လုပ္လာၾကတာ ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ လုပ္ေနၾကတာေတြက ကာရန္မဲ့ကဗ်ာဆုိၿပီး ကာရန္ ေတြ ခ်ိတ္ေနတယ္။ ကာရန္ပ်က္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ကေလးေတြ လုိက္ေရးရင္ ဒုကၡေရာက္ကုန္ မယ္။ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေရးတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
ကာရန္ပ်က္ကဗ်ာေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ကာရန္မဲ့ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပမယ္။ ေဟာဒါ ကာရန္မဲ့။ ကဗ်ာနာမည္က "ေမႊးလြန္းေသာအဆိပ္"။ ကာရန္တစ္လံုးမွ မပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပ မယ္။

အခ်စ္ဟာ ငါရဲ႕ နန္းေတာ္
အခ်စ္ဟာ ငါ့ရဲ႕ ရဲတုိက္
အခ်စ္ဟာ ငါ့ရဲ႕ ရထား
အခ်စ္ဟာ ငါရဲ႕ ေလွကား
အခ်စ္ဟာ ငါရဲ႕ တံခါး
အခ်စ္ဟာ ငါရဲ႕ ပေလြ
အခ်စ္ဟာ ငါရဲ႕ သီခ်င္း
အခ်စ္ဟာ ငါရဲ႕ စမ္းေခ်ာင္း
အခ်စ္ဟာ ငါရဲ႕ အိပ္မက္
အုိ … အခ်စ္ဟာ ေသမင္း လက္ထဲက
ငါ့အတြက္ ေမႊးႀကိဳင္ဆံုး အဆိပ္ပန္း။

ဘယ္မွာလဲ … ကာရန္၊ တစ္ခုမွ မပါပါဘူး။ အခု ေရးေနၾကတဲ့ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာ ဆုိတာေတြက ကာရန္ေတြ ပါေနၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကာရန္မဲ့ကဗ်ာကုိ "လြတ္လပ္ကာရန္" ဆုိၿပီး ေခၚတဲ့လူက ေခၚတယ္။ "ဗလာ ကဗ်ာ" လုိ႔ ေခၚသူက ေခၚေသးတယ္။ ေဆာရီးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ယူကတည္းကုိက အဂၤလိပ္စာလံုး Without ဆုိတာကုိ တုိက္႐ုိက္ဘာသာျပန္ ယူထားတာပဲ။ တျခားစကားလံုး အစားထုိးလုိ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မရႏုိင္ပါဘူး။ Free Verse ဆုိတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံပါဘူး။ Free Verse ဆုိတာ မ႐ွိဘူး။ Blank Verse ပဲ႐ွိတယ္။ ဂ်ပန္မွာလည္း လုပ္ေတာ့ လုပ္ခဲ့ၾကေသးတာပဲ။

ဆက္ရန္
.