(၄၁)
အစၥဘယ္လာေပၚတြင္ ကတိပ်က္ရျခင္းေၾကာင့္ မိမိမည္မွ် တန္ဖုိးႀကီးႀကီးေပးဆပ္ရမည္ကုိ စင္တိန္ သိႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။
အစၥဘယ္လာသည္ အ႐ုိးေပၚ အေရတင္မွ်ျဖစ္ေနၿပီး တစ္ကုိယ္တည္း အထီးက်န္ၿငီးေငြ႕စရာဘ၀ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရသည္။ အသားအေရက ေျခာက္ခန္းၿပီး မ်က္လံုးက အေရာင္မေတာက္ေတာ့။
" ဘယ္လုိ ... ႐ွင္လုိက္မပုိ႔ႏုိင္ဘူးဟုတ္လား၊ ႐ွင္ပဲလုိက္ပုိပမယ္လုိ႔ ကတိေပးခဲ့တာ ေမ့သြားၿပီလား ဘလိန္း ရယ္၊ ဒီတစ္ပတ္ အေမ့အိမ္သြားရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခဲ့ရတာ ၾကာပါၿပီ႐ွင္ "
အစၥဘယ္လာ က မေက်နပ္သံ ၀မ္းနည္းသံျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။
" ထြက္သြား ... ႐ွင္ထြက္သြား၊ ဒီကုိဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနဲ႔ေတာ့၊ ႐ွင္ေပ်ာ္ပဲြစားကုိ တစ္သက္လံုး လုိက္ သြားေပေတာ့၊ ကၽြန္မဟာ ရွင့္အတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မသိပါတယ္၊ ႐ွင္ ကၽြန္မ ေ႐ွ႕မွာ သံုးေလးမိနစ္ထက္ ပုိမေနခ်င္ဘူးဆုိတာလဲ ကၽြန္မသိပါတယ္ "
ဘလိန္း သည္ ရပ္မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ အစၥဘယ္လာအား ေဖးမကုိင္တြယ္ကာ ေဒါသေျပသြားေအာင္ ေခ်ာ့ လုိက္ေတာ့သည္။
" မင္းေျပာတာ မွန္ပါတယ္ အခ်စ္ရယ္၊ ေပ်ာ္ပဲြစားကိစၥ ေျပာလိုက္မိတာ ငါတစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္သလုိျဖစ္ သြားတယ္၊ ေနာက္ ငါမေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ကဲ ... ကဲ ငါ မင္းနဲ႔ပဲ လုိက္ခဲ့ပါမယ္ "
အစၥဘယ္လာမ်က္လံုးအစံုထဲ၌ ေအာင္ပဲြရ အရိပ္အေယာင္ကုိ ဘလိန္း ျမင္လုိက္ရသည္။ ဘလိန္း အစၥဘယ္လာအား တစ္သက္တြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မုန္းမိလာသည္။ ေခါင္းထဲသုိ႔လည္း အေတြး၀င္လာ သည္။ " ဘာျဖစ္လုိ႔ သူ မေသႏုိင္ေသးတာလဲ၊ သူေသသြားရင္ သူ႔အတြက္ေရာ က်န္တဲ့လူေတြအတြက္ပါ ပုိေကာင္းသြားမယ္ "
ဘလိန္းသည္ ထုိအေတြးကုိ ခ်က္ခ်င္း ေျခဖ်က္လုိက္သည္။ အစၥဘယ္လာကေျပာလုိက္သည္။
" ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ခဏေလာက္ ၾကာၾကာေနပါရေစဦး ဘလိန္းရယ္၊ သိပ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလုိ႔ပါ၊ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားစျမည္ေျပာဖုိ႔ အခြင့္အေရးက ရခဲလွပါတယ္႐ွင္၊ ႐ွင္က ပါလီမန္ မွာ အခ်ိန္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေပးေနရတယ္၊ ၀န္ႀကီးအဖဲြ႕ အစည္းအေ၀းထုိင္ရတယ္၊ အစည္းအေ၀း အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပုိလုပ္ကြင္းဆင္းရေသးတယ္မဟုတ္လား"
" မင္းကုိ ငါ ေန႔တုိင္းလာေတြ႕သားပဲ၊ မနက္တစ္ႀကိမ္၊ ညေန တစ္ႀကိမ္ေလ "
" ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စကားေျပာဖုိ႔အခ်ိန္မရခဲ့ေလး ဘာလင္ကိစၥေတာင္ မေတြးေႏြးရေသးဘူးမဟုတ္ လား၊ အခုလုိ အခ်ိန္ေတာင္မ႐ွိေတာ့ဘူး "
" ေဆြးေႏြးစရာေကာ မ်ားမ်ားစားစား႐ွိလုိ႔လားကြယ္ "
ဘလိန္းက သူ႔လက္ကုိ ကုိင္ထားေသာ အစၥဘယ္လာလက္ကုိ ေျဖလုိက္ရင္း ေမးလုိက္သည္။ သူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ကုလားထုိင္၌ သြားထုိင္လုိက္သည္။
" ႐ွိတာေပါ့၊ စီစဥ္စရာေတြအမ်ားႀကီး႐ွိတယ္၊ ႐ွင့္ရဲ႕ ပုိလုိအသင္းက ဘယ္ေတာ့သြားမွာလဲ အစၥဘယ္လာ က ေမးလုိက္သည္။
" ငါ အသင္းနဲ႔လုိက္သြားႏုိင္မွာမဟုတ္လား၊ အသင္းမသြားခင္ သံုးေလးပတ္ေစာထြက္ရမယ္၊ ဘာလင္ မသြားခင္ လန္ဒန္နဲ႔ ပါရီမွာ ၀င္ၿပီး ၿဗိတိသွ်နဲ႔ ျပင္သစ္အစုိးရေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးစရာေတြ ႐ွိေသးတယ္"
" အုိ ... ဘလိန္း၊ ကၽြန္မ ႐ွင္နဲ႔ လုိက္ပါဖုိ႔အတြက္ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ရဦးမယ္ေလ "
" ဟုတ္တယ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုတစုိက္ စီစဥ္ရလိမ့္မယ္၊ မင္းခရီးထြက္ျခင္းအားျဖင့္ မင္းရဲ႕ က်န္းမာေရး ပုိမဆုိးလာေစႏုိင္ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာေအာင္ ဦးစြာ လုပ္ရမယ္" ဘလိန္းက စကားလံုးမ်ားကုိ တစ္လံုးခ်င္း ေ႐ြးၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
" ကၽြန္မကုိ ႐ွင္နဲ႔မလုိက္ေစခ်င္ဘူးေပါ့၊ ဟုတ္လား "
အစၥဘယ္လာက စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။
" ဆုိပါေတာ့ "
" ႐ွင္ ကၽြန္မဆီက ေ၀းေ၀းထြက္သြားဖုိ႔ အခြင့္အေရးေကာင္း တစ္ရပ္ေပါ့ဟုတ္လား "
" အစၥဘယ္လာ ... စိတ္ကုိ ၿငိမ္ၿငိမ္ထားပါကြာ၊ က်န္းမာေရးကုိ ဂ႐ုစုိက္ပါ"
" ႐ွင္ ကၽြန္မကုိ ဂ႐ုစုိက္ခ်င္ေယာင္ လာေဆာင္မေနပါနဲ႔၊ ကၽြန္မဟာ ႐ွင့္အတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိး ႀကီးျဖစ္ေနတာ ကုိးႏွစ္႐ွိၿပီမဟုတ္လား၊ ႐ွင္ ကၽြန္မကုိ ေသေစခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား "
" အစၥဘယ္လာ ... "
ဘလိန္းက လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။ သူ႔အဖုိ႔ အနာေပၚ တုတ္က်ျဖစ္သြားသည္။
" ကၽြန္မ ေ႐ွ႕လာၿပီး သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ မေနပါနဲ႔ ဘလိန္းမယလကြန္၊ ကၽြန္မ ဒီလက္တြန္း ကုလားထုိင္ေပၚက မထႏုိင္ေပမယ့္ အားလံုးကုိ ျမင္ေနရတယ္ ... ၾကားေနရတယ္႐ွင့္ "
" မင္း ဒီလုိ ေဒါသႀကီးေနရင္ ငါ စကားဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မင္းစိတ္ကုိ မင္းႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ က်မွပဲ ေဆြးေႏြးေတာ့မယ္ "
ဘလိန္းက ထုိင္ရာမွထလုိက္သည္။
" ႐ွင္ ျပန္ထုိင္ ... ႐ွင္ ျပင္သစ္အပ်က္မဆီ သြားသြားေနတာကုိ ကၽြန္မ ခြင့္မျပဳႏုိင္ဘူး "
အစၥဘယ္လာ က ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။ ထုိစကားသည္ ဘလိန္းအဖုိ႔ အ႐ိႈက္ထိုးခံလုိက္ရသလုိျဖစ္သြား သည္။ အစၥဘယ္လာ က မနာလုိႀကီးစြာျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။
" ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီလုိပဲ ေျပာရမွာပဲ၊ အရိပ္အႁမြတ္ေျပာေနလုိ႔မွ ႐ွင္မသိဘဲ၊ မေကာင္းတဲ့ဟာမဟာ မေကာင္းတဲ့ ဟာမဘဲေပါ့၊ အပ်က္မဘဲေပါ့ "
" မင္း ႐ိုင္း႐ိုင္းစုိင္းစုိင္း ဆက္ေျပာေနရင္ ငါထြက္သြားလုိက္မယ္ "
ဘလိန္းက သတိေပးလုိက္သည္။
" မိန္းမယုတ္မ ... လင္ခုိးမ ... ျပည့္တန္ဆာမ "
အစၥဘယ္လာ က ဆက္ေျပာသည္။ ဘလိန္းက တစ္ဘက္သုိ႔ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။
" ဘလိန္း ... ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ျပန္လာပါ႐ွင္ ... ျပန္လာပါ "
အစၥဘယ္လာက က႐ုဏာသံျဖင့္ ေတာင္းပန္လုိက္ေသာအခါ ဘလိန္း ျငင္းဆန္ရန္ ခက္သြားျပန္သည္။ ေျခလွမ္းတံု႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္သုိ႔ ျပန္လွည့္လုိက္သည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္က တဆတ္ဆတ္တုန္ ေနသျဖင့္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲသုိ႔ ထုိးထည့္ထားလုိက္သည္။
အခန္း၀ တြင္ရပ္ၿပီး အစၥဘယ္လာအား လွမ္းေျပာလုိက္သည္။
" ေအး၊ ဟုတ္တယ္၊ မင္းေျပာတဲ့အတုိင္း မွန္တယ္ပဲထားလုိက္ပါေတာ့၊ ဘာျဖစ္လဲ စင္တိန္ကုိ ငါခ်စ္တယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မင္းအ႐ွက္မကဲြေအာင္ မထိခုိက္ မနစ္နာရေအာင္ ငါတုိ႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားထားတယ္ဆုိ တာ မင္းသိထား၊ မင္းသူ႔ကုိ ေနာက္ ဒီလုိမေျပာနဲ႔၊ သူက ခြင့္မျပဳလုိ႔ကြ၊ လက္မခံလုိ႔ကြ၊ သူသာ လက္ခံရင္ ငါမင္းကုိပစ္ၿပီး သူ႔ဆီကုိ ေရာက္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ ငါ မင္းဆီမွာ ႐ွိေနေသးတာဟာ သူက တားထားလုိ႔ ဆုိ တာ မင္းမသိေပမယ့္ ဘုရားသခင္သိတယ္ကြ "
ဘလိန္း တုန္လႈပ္သလုိပင္ အစၥဘယ္လာလည္း တုန္လႈပ္ေနသည္။
" ကၽြန္မ ႐ွင္နဲ႔ ဘာလင္ကုိလုိက္လုိ႔ မရဘူးဆုိတာ သိပါတယ္။ ကၽြန္မ ေဒါက္တာ ဂ်ိဳးဇက္ကုိ ေမးၿပီးၿပီ၊ သူကလဲ မလုိက္ဖုိ႔တားတယ္၊ အဲဒီခရီးသြားရင္ ကၽြန္မ ေသလိမ့္မယ္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ႐ွင္နဲ႔ ဟုိေကာင္မနဲ႔ ဘာေတြ စီစဥ္ထားတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မသိတယ္၊ ႐ွင္က ႐ွင့္ေကာင္မ လုိက္လာလုိ႔ ရေအာင္ သူ႔သားကုိ လက္ေရြးစင္ျဖစ္ဖုိ႔ ႐ွင့္ အ႐ွိန္အ၀ါနဲ႔ လုပ္ခဲ့တာလဲ ကၽြန္မ သိတာပဲ "
ဘလိန္း ေဒါသျဖစ္ေသာ္လည္း တားလုိ႔ရမည္မဟုတ္မွန္း သိလာ၍ ၿငိမ္ေနလုိက္သည္။
" ကၽြန္မ ႐ွင့္ကုိ ေျပာလုိက္စမ္းပါရေစ၊ ႐ွင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ထင္သလုိ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးမျဖစ္ေစရဘူး႐ွင့္၊ ႐ွင့္ သမီးတာရာနဲ႔ မယ္သီဒါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကုိ ႐ွင္နဲ႔လုိက္သြားဖုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာထားၿပီးၿပီ၊ ႐ွင္ ဘာလင္ မွာ "႐ုိမီယုိ" သြားလုပ္လုိ႔ မရဘူး၊ ကေလးထိန္းပဲလုပ္ရလိမ့္မယ္၊ တကယ္လုိ႔ ႐ွင္သမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေခၚမသြား ဘူးဆုိရင္ ႐ွင္ဘာေၾကာင့္ ေခၚမသြားတယ္ဆုိတာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကုိ ဖြင့္ေျပာလုိက္မယ္ "
*
ေတာင္အာဖရိက ကုိယ္စားျပဳ လက္ေ၀ွ႕အသင္း စာရင္းကုိ ေၾကညာေသာအခါ လုိက္ဟဲဗီး၀ိတ္တန္း အတြက္ မင္းဖရက္ ဒီလာေရးမွာ အမ်ားေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတုိင္းပင္ အေ႐ြးခံရသည္။ ထုိ႔အျပင္ ဟဲဗီး၀ိတ္တန္း အတြက္ ႐ုိအက္ဖ္စတင္ဒါ အေ႐ြးခံရၿပီး နည္းျပဆရာအျဖစ္ ဘုန္း ေတာ္ႀကီး သ႐ြန္႔ဘုိင္ အာမင္ အား တာ၀န္ေပးအပ္ခံရသည္။ စတယ္လင္ဘုိ႔႐ွ္ တကၠသုိလ္ႏွင့္ ၿမိဳ႕အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈပင္ျဖစ္ရာ ေအာင္ပဲြ မ်ား အထပ္ထပ္ အခါခါ က်င္းပၾကသည္။
ေအာ္စီ၀ါဘရင္ ၀က္လွ်ိဳ႕၀ွက္အဖဲြ႕အစည္း၏ ညဥ့္နက္ပုိင္း အစည္းအေ၀းတစ္ခုတြင္လည္း တပ္မွဴးႀကီးက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အား အာဖရိကဖြား စံျပလူငယ္အျဖစ္ ခ်ီးက်ဴးေထာပနာျပဳသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အား အရာ႐ွိတံဆိပ္မ်ားကုိ က်ဴးနစ္အက်ႌမ်ားတြင္ တပ္ဆင္ေပးလုိက္သည္။
" သူသိပ္လွတာပါပဲလား "
မင္းဖရက္က ေျပာလိုက္ၿပီး သူမဆီသုိ႔ အားသြန္ေျပးသြားသည္။ ဆာရာကလည္း သူ႔ဆီသုိ႔ေျပးလာသည္။ မင္းဖရက္ရပ္ၿပီး ဆာရာကုိ ၾကည့္ေနသည္။ ဆာရာက ေရေအးမ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါကုိ လွမ္းေပးသည္။ မင္းဖရက္က မယူေသးဘဲဆက္ၿပီးစုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ဆာရာကေ႐ွ႕သုိ႔ တစ္လွမ္းထပ္တုိးလာၿပီး မင္းဖရက္၏ လည္ပင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာမွ ေခၽြးမ်ားကုိ သူမကုိယ္တုိင္ သုတ္ေပးသည္။
" မေန႔ညေနက ကၽြန္မ အိပ္မက္မက္တယ္၊ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဒုကၡသည္စခန္းကုိ ျပန္ ေရာက္ေနၾကတယ္။ မီးရထားလမ္းေဘးက စခန္းေလးမွတ္မိေသးသလားမာနီ"
မင္းဖရက္က ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲ၌ တစ္ဆုိ႔ဆုိ႔ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး စကားလံုးမထြက္ဘဲျဖစ္ေနသည္။
" အိပ္မက္ထဲမွာေလ ကၽြန္မ အေမေသေနတာကုိေတြ႕ရတယ္။ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပဲ၊ အဲဒါေလ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းတစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားတယ္၊ ကၽြန္မ အေမမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ႐ွင္ျဖစ္သြားတယ္၊ ႐ွင့္ မ်က္ႏွာ ေလးျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ၿပီး သိပ္ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ၊ အဲဒါနိမိတ္မေကာင္းဘူး၊ ကၽြန္မ ႐ွင့္ကုိ ဆံုး႐ံႈးရၿပီ လုိ႔ စိတ္ထဲမွာသိေနတယ္၊ ကၽြန္မလဲ ႐ွင္နဲ႔ အတူ လုိက္ေသၿပီး ျဖစ္ရာဘ၀မွာ အတူ ေနခ်င္ေတာ့ တာပဲ မာနီရယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္မအိပ္မက္ပဲ "
မင္းဖရက္က ဆာရာ့ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကုိ လွမ္းကုိင္လုိက္သည္။ ဆာရာက တစ္သိမ့္သိမ့္႐ိႈက္ၿပီး မင္းဖရက္ ရင္ခြင္၌ သူမမ်က္ႏွာကုိ အပ္လုိက္သည္။
" အုိ မာနီ ... ကၽြန္မ ႐ွင့္ကုိ မဆံုး႐ံႈးပါရေစနဲ႔၊ ကၽြန္မဆီ ျပန္လာပါေနာ္၊ ႐ွင္မ႐ွိရင္ ကၽြန္မေသမွာပဲ "
ဆာရာ့ အသံ က တုန္ေနၿပီ သူ႔ကုိယ္ခႏၶာက ေအးစက္ေနသည္။
" ငါ မင္းကုိခ်စ္ပါတယ္ဆာရာရယ္ "
မင္းဖရက္အသံကလည္း တုန္ရင္လိႈက္ေမာေနသည္။
" အုိ ... မာနီ "
" မင္းကုိ ငါခ်စ္တာ အလ်င္ကမသိခဲ့ဘူး၊ အခုမွ သိတယ္ "
" အုိ ... မာနီရယ္ ကၽြန္မကေတာ့ ႐ွင့္ကုိ စျမင္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့ရသူပါ၊ ေသတဲ့အထိလဲ ခ်စ္သြားဦးမွာပါ "
ဆာရာ က ေခါင္းကေလးကုိ ေမာ့ေပးလုိက္ၿပီး ထပ္ေျပာသည္။
" နမ္းေလမာနီ ... နမ္းလုိက္စမ္းပါ "
မင္းဖရက္က ငံု႔နမ္းလုိက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိေတြ႕ ဂေဟဆက္သြားသည္။ ထုိအထိအေတြ႕က မင္းဖရက္ ခႏၶာကုိယ္ထဲ၌ မီးေတာင္ႀကီးေပါက္ကဲြသြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ လမ္းေဘး သစ္ပင္ အုပ္မ်ား ေျခရင္းျမက္ ခင္းေပၚတြင္ ႏွစ္ဦးသားလဲြခ်လုိက္ၾကသည္။ အေတြ႕အထိ၏ ေခၚေဆာင္ရာ ေနာက္သုိ႔ ႏွစ္ဦးသား ေမ်ာပါ သြားၾကသည္။
မည္သုိ႔ ျဖစ္ပ်က္သြားသည္ကုိ မင္းဖရက္မသိလုိက္ေတာ့ေခ်။ အသိစိတ္ျပန္၀င္လာေသာအခါ မင္းဖရက္ အေတာ္ပင္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားၿပီး ေဘာင္းဘီကုိ ေကာက္၀တ္လုိက္မိသည္။
" တုိ႔ေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္စရာအမွားႀကီးကုိ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကၿပီ "
မင္းဖရက္ က အထိတ္တလန္႔ေျပာလုိက္သည္။
" အင္း၊ ဒီလုိမဟုတ္ပါဘူး မာနီ ... ႏွစ္ဦးသား အျပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကတယ္ဆုိရင္ အမွားရယ္လုိ႔ မဆုိႏိုင္ပါဘူး၊ ေလာကရဲ႕ သစၥာတရား အလွတရားပါပဲ "
" မင္းဖရက္တုိ႔ အားကစားအဖဲြ႕ ဥေရာပသုိ႔ သေဘၤာႏွင့္ မထြက္ခြာမီတစ္ညတြင္ ဦးေလးအိမ္မွ သူ႔ အခန္းတြင္ မင္းဖရက္ျပန္အိပ္သည္။ ထုိညက ဆာရာ သူမအခန္းသုိ႔ တိတ္တိတ္ေလး လာအိပ္သည္။ ႏွစ္ဦးသား အားရပါးရဖက္ထားစဥ္ ဆာရာက ေျပာလုိက္သည္။
" ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ထာ၀ရပုိင္ဆုိင္ၾကၿပီေနာ္ မာနီ "
*
သေဘၤာထြက္ရန္ နာရီ၀က္ အလုိတြင္ စင္တိန္၏ သေဘၤာအခန္းက်ယ္ႀကီးထဲသုိ႔ မိတ္ေဆြမ်ားလာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ရာ ျပည့္က်ပ္လုနီးပါးျဖစ္ေနသည္။ စင္တိန္က အားလံုးကုိ ႐ွန္ပိတ္ေခ်ာင္းစီးဧည့္၀တ္ျပဳသည္။ စင္တိန္၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားထဲ၌ ဘလိန္းတစ္ေယာက္ကုိမေတြ႕ရေပ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ သေဘၤာေရလယ္ေလာက္ေရာက္မွ အမွတ္မထင္ ေတြ႕သည့္ပံုစံျဖင့္ ေတြ႕ရန္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားၾကသည္။
အခန္းေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ႐ွာဆာက ႐ြယ္တူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား ဧည့္ခံစကားေျပာေနသည္။ ႐ွာဆာ သေဘၤာအခန္း ေဘးဘက္႐ွိ မွန္အေပါက္၀ုိင္းမွ အမွတ္မထင္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ခ်ိန္တြင္ အျပင္ဘက္စႀကႍမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ ဦးေခါင္းပုိင္းကုိ ရိပ္ခနဲ ျမင္လုိက္ရသည္။ သူမ မ်က္ႏွာကုိ ေဘးတုိက္မွ ျမင္လုိက္ရ႐ံုျဖင့္ပင္ ရင္ထဲ၌ ဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားသည္။
႐ွာဆာ အခန္းထဲမွ ကမန္းကတန္းထြက္ၿပီးသူမေလွ်ာက္သြားေသာ စႀကႍဘက္သုိ႔ လုိက္ၾကည့္သည္။ အခန္း တစ္ခန္းထဲသုိ႔ ၀င္သြားေသာ သူမကုိ ေနာက္ဘက္မွသာ ျမင္လုိက္ရေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သေဘၤာ မွ အသံခ်ဲ႕စက္ ေၾကညာသံေပၚလာသည္။
" ခရီးသည္မ်ားကုိ လုိက္ပုိ႔ေသာ ဧည့္သည္မ်ား ခင္ဗ်ား၊ သေဘၤာထြက္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ ကုန္းေပၚတက္ၾက ရန္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ႏိႈးေဆာ္အပ္ပါတယ္ "
႐ွာဆာ သူ႔အေမဧည့္ခန္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဧည့္သည္မ်ား မ႐ွိေတာ့ဘဲ စင္တိန္ွင့္ ေဒးဗစ္သာက်န္ ေတာ့သည္။
" လာ သားေရ ... ထမင္းစားခန္းမွာ ေနရာ ဘယ္လုိခ်ထားတယ္ဆုိတာ သြားၾကည့္ရေအာင္"
" ေမေမ့ကုိ သေဘၤာကပၸတိန္ရဲ႕ စားပဲြေပၚမွာ လာစားဖုိ႔ ဖိတ္ထားတယ္မဟုတ္လား" ႐ွာဆာကေျပာလုိက္ သည္။
" ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းနဲ႔ေဒးဗစ္တုိ႔ အဲဒီစားပဲြမွာ ဖိတ္ၾကားမထားဘူး၊ လာေဒးဗစ္ပါလုိက္ခဲ့၊ မင္းတုိ႔ကုိ ဘယ္စာပဲြမွာ ေနရာခ်ထားေပးတယ္ဆုိတာ သြားၾကည့္ရေအာင္၊ ေနရာက မသင့္ေတာ္ရင္ ျပန္လာရတာေပါ့"
သူ႔မိခင္တြင္ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ႐ွိရမည္ဟု ႐ွာဆာရိပ္မိလုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သေဘာတူလုိက္သည္။
" ကဲလာ သြားၾကစုိ႔ " ႐ွာဆာကေျပာလုိက္သည္။
သူတုိ႔သံုးေယာက္ ေလွကားမွတစ္ဆင့္ ေအာက္ထပ္႐ွိ ပထမတန္း ထမင္းစားခန္းသုိ႔ သြားၾကသည္။ ေလွကား ေအာက္ေျခေရာက္ေသာအခါ ခရီးသည္တစ္စုသည္ စားပဲြထုိး ေဘးတြင္ ၀ုိင္းၿပီး ထမင္းစားခန္း ထုိင္ခံုေနရာ ယူေနၾကသည္။ လာဘ္ထုိးၿပီး ေနရာအေျပာင္းအလဲ လုပ္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။
ထုိလူအုပ္နွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ ရပ္ေနေသာ အရပ္႐ွည္႐ွည္ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရေသာအခါ ျမင္ဖူး ေနက်မုိ႔ ႐ွာဆာ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသြားသည္။ ထုိသူက တစ္စံုတစ္ေယာက္ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနပံုရသည္။ စင္တိန္ကုိ ျမင္လုိက္ရေသာအခါ ထုိသူၿပံဳးသြားသည္။
" ေဟာ ... ေမေမ ... ဘလိန္း ဒီသေဘၤာ နဲ႔ပါလာမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ခဲ့ဘူး၊ ပုိလုိအဖဲြ႕သား ေတြနဲ႔အတူ ေနာက္မွလာမယ္လုိ႔ ထင္ေနတာ "
႐ွာဆာ စကားစရပ္သြားသည္။ သူ႔အေမက သူ႔လက္ေမာင္းကုိ လွမ္းကုိင္ဖ်စ္ညွစ္လုိက္ၿပီး ဘလိန္းကုိ လွမ္း ၾကည့္လုိက္သည္။
႐ွာဆာသည္ အေျခအေနကုိ ရိပ္စားမိသြားသည္။ စိတ္ထဲမွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ေျပာေနမိတယ္။
" ၾသ ... သူတုိ႔ စီစဥ္ထားတာကုိး၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့အေမ စိ္လႈပ္႐ွားေနတာကုိး၊ ငါ့အေမအေၾကာင္း ငါတစ္ခါမွ မေတြးမိ ခဲ့ဘဲကုိး၊ ငါ့အေမနဲ႔ ဘလိန္းခ်စ္ေနၾကတာ ငါသတိမထားမိခဲ့ပါလား "
႐ွာဆာ ထုိသုိ႔ ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ဘလိန္းက သူတုိ႔ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
" စင္တိန္ ပါလား ... မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕လုိက္ရတာ အံ့အားသင့္သြားတာပဲ "
" ကၽြန္မ လဲ အံ့ၾသသြားတယ္ဘလိန္းမယ္လကြန္၊ ဒီသေဘၤာနဲ႔ ႐ွင္ပါလာလိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမွ မထင္ဘူး "
စင္တိန္က ႐ွာဆာညာလက္ေမာင္းကုိ ကုိင္ထားရင္း ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
႐ွာဆာက စိတ္ထဲမွ ေျပာလုိက္သည္။
" တယ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေကာင္းၾကပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လူတုိင္းကုိ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အ႐ူး လုပ္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီေကာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ႐ုပ္႐ွင္မင္းသား ကလပ္ေဂဘယ္နဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး အင္းဂရစ္ဘတ္မင္း တုိ႔အတဲြနဲ႔ တယ္တူပါလား"
သုိ႔ေသာ္ ထုိအေတြးသည္ ႐ွာဆာ စိတ္ထဲမွ တစ္မဟုတ္ခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္လြင့္စဥ္သြားသည္။ စင္တိန္ဆီ ေလွ်ာက္လာေနေသာ ဘလိန္း၏ ေနာက္မွ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႔အတြက္ အပုိအေရးႀကီးလာ သည္။
" စင္တိန္ ကၽြန္ေတာ့္သမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ ခင္ဗ်ားမွတ္မိ လိမ့္မယ္တင္တယ္၊ ဒါက တာရာ၊ ဒါက မယ္တီဒါဂ်နင္း"
႐ွာဆာသည္ စိတ္ထဲမွ တာရာ ... တာရာ ... တယ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့နာမည္ေလးပဲဟု ေရ႐ြတ္ေနမိသည္။ ေစာေစာက သူဧည့္ခန္းထဲမွလွ်ပ္တျပတ္ လွမ္းျမင္လုိက္ေသာ ေကာင္မကေလးသည္ ယခုတာရာျဖစ္ေန သည္။ ေကာင္မေလး ကလည္း သူ႔အလားတူပင္ အံ့အားသင့္သြားသည္။
တာရာ သည္ အရပ္ေျခာက္ေပ႐ွိေသာ ႐ွာဆာနီးပါး အရပ္ျမင့္သည္။ ေျခတံႏွစ္ေခ်ာင္းက႐ွည္လ်ားလွပၿပီး ခါးေသးရင္ခ်ီ အလွပုိင္႐ွင္ေလးျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာက ၀ုိင္းစက္ၿပီး အသားအေရက ႏူးညံ့အိစက္ေနသည္။ တာရာ က စင္တိန္အား ယဥ္ေက်းစြာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ႐ွာဆာဘက္ လွည့္လုိက္သည္။ ဘလိန္းက ေျပာ လာသည္။
" ႐ွာဆာ ... မင္းေကာ တာရာကုိ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္က မင္းတုိ႔ရဲ႕ ၀ယ္ဘာဗီရင္အိမ္ႀကီး ကုိ သူလာဖူးတယ္ေလ "
ဘလိန္းစကားေၾကာင့္ ႐ွာဆာ ျပန္သတိရလာသည္။ ဟုိတုန္းက ပိန္ပိန္ေသးေသးႏွင့္ စကားမ်ားမ်ား ေကာင္မေလး က အခုေတာ့ တေသြးတေမြးျဖင့္ အလွေသြးႂကြယ္ေနပံုကုိ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေသာ ႐ွာဆာအသံက တစ္ဆုိ႔ဆုိ႔ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
" မေတြ႕ၾကတာၾကာၿပီေနာ္၊ အခုျပန္ေတြ႕ရတာ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ "
" အုိ ... ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မတုိ႔ အလ်င္ကေတြ႕ခဲ့ဖူးသလား၊ ကၽြန္မ ေမ့ေနတာ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္၊ အခုလုိ ျပန္ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္၊ နာမည္က ႐ွာဆာတဲ့လား "
တာရာကလည္း အမူအရာပုိပုိျဖင့္ ျပန္ေျပာကာ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ရန္ လက္ကမ္းေပးလုိက္သည္။
" ဟုတ္ပါတယ္ ႐ွာဆာပါ၊ ဒါထက္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ထမင္းစားခန္းမွာ စားပဲြေနရာယူၿပီးပလား "
႐ွာဆာက တာရာလက္ကုိ မလႊတ္ေသးဘဲ ေမးလုိက္သည္။
" ေဖေဖကေတာ့ သေဘၤာကပၸတိန္ရဲ႕ စားပဲြမွာ ထုိင္လိမ့္မယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က သပ္သပ္ေနရာ ယူၿပီး ထုိင္ရမွာပဲ "
" ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလးေယာက္ စားပဲြတစ္လံုးမွာ အတူတူ ထုိင္ၾကတာေပါ့၊ လာ ... စားပဲြထုိးခ်ဳပ္ကုိ သြားေျပာၿပီး ေနရာယူမယ္" ႐ွာဆာက စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာလုိက္သည္။
ဘလိန္း ႏွင့္ စင္တိန္ က ဘ၀င္က်သြားေသာ အၾကည့္ျဖင့္ အျပန္အလွန္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ သူတုိ႔ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္ အကြက္အတုိင္း ၀င္လာခဲ့ၿပီေကာ။ ႐ွာဆာႏွင့္ တာရာတုိ႔ ျမင္ျမင္ခ်င္း ၿငိသြားၾက ေသာ္လည္း ေဒးဗစ္ႏွင့္ မက္တီဒါတုိ႔ကမူ သူတုိ႔ေလာက္ မၿငိၾကပါေခ်။ ေအးတိေအးစက္ျဖစ္ေနၾကသည္။
ထုိပင္လယ္ခရီးသည္ သူတုိ႔အားလံုးအတြက္ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ၊ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရာ၊ အံ့ၾသစရာ၊ စိတ္လႈပ္႐ွား စရာ ေကာင္းေသာ ခရီးပင္ျဖစ္သည္။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံ ေဆာက္သမ္တန္ ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ သြားၾက ေသာ၁၄ ရက္ခရီးတြင္ ဘလိန္းႏွင့္ စင္တိန္တုိ႔သည္ လူငယ္ေလးေယာက္ ကုိ အေတြ႕ရနည္းသည္။ နံနက္စာ မစားခင္ ေရကူးကန္ေဘး ႂကြက္ၿမီးပါတီႏွင့္ ညစာစားၿပီး ကပဲြမ်ားတြင္သာ ေတြ႕ရသည္။ က်န္ အခ်ိန္ မ်ားတြင္ လူငယ္ေလးေယာက္ ကုိယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္ႏွင့္ ေပ်ာက္ေနၾကသည္။
ေရကူးခ်ိန္တြင္ အ၀ါေရာင္ ေရကူး၀တ္စံုေလးျဖင့္ တာရာ ကုိ ႐ွာဆာမ်က္စိထဲမွာ မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေန သည္။ တစ္ပတ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ႐ွာဆာသည္ တာရာ၏ ေက်ာကုန္းႏွင့္ ပခံုးတုိ႔ကုိ ေနပူခံ အလွဆီ လူးေပးခြင့္ရသည့္ အဆင့္သုိ႔ ေ၇ာက္လာသည္။ ကပဲြတြင္လည္း သန္းေခါင္ေက်ာ္ ညဥ့္နက္ပုိင္း အထိ မီးမႈန္မႈန္ေအာက္တြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ခ်င္းကပ္၍ တဲြက ႏိုင္သည္အထိ အေျခအေန တုိးတက္ လာသည္။
သုိ႔ေသာ္ ႏုိင္ငံေရး အယူအဆႏွင့္ ပတ္သက္၍မူ တာရာ၏ အယူအဆကုိ ႐ွာဆာအံ့အားသင့္ရသည္။ တာရာ က လူမည္းမ်ားဘက္က ရပ္တည္သည္။
" လူမည္းတစ္ခ်ိဳ႕ကုိပဲ မဲေပးခြင့္ ေပးထားတာေတာ့ မသင့္ဘူး၊ အားလံုးကုိ မဲေပးခြင့္ေပးသင့္တယ္ "
ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးရာတြင္ တာရာက သူ႔အျမင္ကုိ တင္ျပလုိက္သည္။
" အားလံုးကုိ ... ဟုတ္လား၊ ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ "
"ခ်က္ခ်င္းေတာ့ အားလံုး မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ျဖစ္လာရမွာေပါ့၊ ပညာေရးနဲ႔ လုပ္ငန္းတာ၀န္ပုိင္းအရ စံခ်ိန္မီတဲ့ လူေတြကုိ ဦးဆံုး မဲေပးခြင့္ေပးရမွာေပါ့၊ ဒါဆုိ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ဆက္ ေလာက္က်ရင္ လူျဖေရာ လူမည္းပါ အားလံုးမဲေပးခြင့္ရသြားႏုိင္ပါတယ္ "
႐ွာဆာအဖုိ႔ တာရာသည္ မာ့စ္၊ လီနင္၀ါဒ ခံယူသူေဘာလ္႐ွီဗစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူမသည္ လွပေခ်ာေမာလွေသာ ေဘာလ္႐ွီဗစ္မကေလး ပါေပ။ တာရာကလည္း ႐ွာဆာ့ အယူအဆ မ်ားေပၚ တည္ၿပီး သူ႔အား အရင္း႐ွင္တစ္ေယာက္၊ ဖက္ဆစ္တစ္ေယာက္ဟု သတ္မွတ္မိ သည္။
*
စင္တိန္က ဤပင္လယ္ကူး သေဘၤာႀကီးျဖင့္ သူမ၏ ဒိန္မလာကားႀကီးကုိ တပါးတည္း တင္လာသလုိ ဘလိန္းကလည္း သူ၏ သင့္တေလကားႀကီးကုိ တစ္ပါးတည္း တင္လာသည္မွာလည္း ထူးျခားေသာတုိက္ ဆုိင္မႈ ဟု အမ်ားက ျမင္ၾကရသည္။
" ကဲ ဒါျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဘာလင္ကုိ ဒီကားႏွစ္စီးနဲ႔ အတူတူ သြားၾကတာေပါ့ "
စင္တိန္က အႀကံျပဳလုိက္သည္။ အားလံုးက လက္ခံၾကသည္။ လူငယ္ေလးေယာက္က ေနရာယူၾကသည္။ ေဆြးေႏြး ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး အေျဖတစ္ခုညွိႏိႈင္း၍ ရသြားသည္။ ဘလိန္းႏွင့္ စင္တိန္ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ က ဘလိန္း၏ သင့္တေလကားျဖင့္ ေ႐ွ႕မွသြားမည္။ ႐ွာဆာ၊ ေဒးဗစ္၊ တာရာႏွင့္ မယ္တီဒါတုိ႔ လူငယ္ေလးေယာက္က ေနာက္မွ စင္တိန္၏ ဒိန္မလာကားျဖင့္ စီးနင္းလုိက္ပါမည္။ ထုိကား ကုိ ႐ွာဆာက ေမာင္းမည္ဟူေသာ အေျဖပင္ျဖစ္သည္။
ျပင္သစ္ေရာက္ေသာအခါ စင္တိန္က သူမ၏ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ေမာ့ဟုမ္း႐ြာကေလးသုိ႔ သူတုိ႔အားလံုးကုိ ေခၚသြားသည္။ တည္းခုိခန္းတစ္ခုတြင္ တည္းၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ တျခားလူမ်ား မႏုိးခင္ စင္တိန္ႏွင့္ ႐ွာဆာတုိ႔သားအမိသည္ စင္တိန္ေနခဲ့ ေသာ ေက်းလက္စံအိမ္ေနရာသုိ႔ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ထြက္သြားသည္။ စ့အိမ္ေတာ္ အပ်က္ႀကီးကုိၾကည့္ၿပီး စင္တိန္ မ်က္ရည္က်မိသည္။ အရက္ႀကိဳက္ေသာ သူ႔ဖခင္ကုိ သတိရ လြမ္းဆြတ္မိသည္။ ဤအိမ္ေနရာကုိ ၀ယ္လုိက္သူမွာ နာမည္ႀကီး ဟင္နဆီေကာ့ဘက္ ကုမၸဏီျဖစ္မွန္း သိလုိက္ ရေသာအခါ အရက္ႀကိဳက္ေသာ ဖခင္ဘ၀င္က်ပါလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိကာ ၿပံဳးလုိက္သည္။
စံအိမ္ေတာ္ ပ်က္ႀကီး၏ အေနာက္ဘက္႐ွိ ေတာင္ကုန္းကေလးဆီသုိ႔ သူတုိ႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ တက္သြား ၾကသည္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေသာအခါ စင္ကာလက ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းလုပ္ခဲ့ေသာ သစ္ေသာ့သီး ၿခံစုိက္ခင္းဆီသုိ႔ လက္ညွိဳးထုိးျပၿပီး စင္တိန္က ေျပာလုိက္သည္။
" အဲဒီ သစ္ေသာ့ပင္ၿခံထဲမွာ မင္းအေဖရဲ႕ ေလယာဥ္အုပ္စု စခန္းခ်ခဲ့တာေပါ့သားရယ္၊ မနက္တုိင္း ငါက ဒီေနရာက ေစာင့္ၿပီး ေလယာဥ္ေတြ ပ်ံတက္လာတာကုိ ၾကည့္တယ္၊ လက္ေ၀ွ႕ယမ္းျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ တာေပါ့"
" သူတုိ႔က အက္စီအီး ၅ ေလယာဥ္ေတြနဲ႔လားေမေမ "
" ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ အစပုိင္းမွာေတာ့ ေဆာ့၀စ္ ေလယာဥ္အေဟာင္းေတြနဲ႔ ပ်ံသန္းရတာ၊ မင္း အေဖ ေလယာဥ္ကုိ အ၀ါရင့္ေရာင္ သုတ္ထားတယ္၊ ေမေမက အ၀ါေရာင္ေလးလုိ႔ေခၚတယ္၊ ေလယာဥ္ ေမာင္းဦးထုပ္ ေဆာင္းထားတဲ့ မင္းအေဖကုိ ေမေမ အခုေတာင္ ျမင္ေယာင္ေနေသးတယ္၊ သူ ေမေမ့ ေခါင္း ေပၚကျဖတ္ၿပီး ပ်ံသန္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးထုပ္ကုိ ခၽြတ္ထားေလ့႐ွိတယ္၊ ဒီေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးကုိ ေမေမ လွမ္းျမင္ ရတာေပါ့၊ မင္းအေဖဟာ တကယ္ျမင့္ျမတ္ၿပီး စိတ္ေကာင္း႐ွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ သားရယ္ "
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ျပန္ဆင္းလာၿပီး သစ္သိးၿခံမ်ားၾကားမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာသည္။ ေျမာက္ဘက္ကြင္းေထာင့္႐ွိ ေက်ာက္တံုးကာ စပါးက်ီေဟာင္းတစ္ခုေဘးသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ စင္တိန္က ကားကုိ ရပ္ခုိင္းလုိက္သျဖင့္ ႐ွာဆာက ရပ္ေပးလုိက္သည္။ စင္တိန္ ကားေပၚမွ ဆင္းသြားၿပီး သက္ငယ္မုိး စပါးက်ီေဟာင္းႀကီး၏ တံခါး၀၌ သြားရပ္ၿပီး မိနစ္အတန္ၾကာ အထဲသုိ႔ ၾကည့္ေနသည္ကုိ ႐ွာဆာ ေစာင့္ၾကည့္ ေနသည္။ ဒိန္မလာကားဆီသုိ႔ ျပန္လာေသာအခါ စင္တိန္႔ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေယာင္သန္းေနၿပီး မ်က္လံုး က အေရာင္လက္ေနပံုရသည္။
႐ွာဆာ ၏ စူးစမ္းေသာအၾကည့္ကုိ စင္တိန္ ျမင္သြားေသာအခါ ေျပာျပလုိက္သည္။
" မင္း အေဖနဲ႔ငါနဲ႔ ဒီေနရာမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ေနက်ေပါ့ "
႐ြာအ၀င္ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းေလးေ႐ွ႕ ေရာက္ေသာအခါ ကားကုိ ရပ္လုိက္ၾကျပန္သည္။ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္း၀င္းေနာက္ဘက္႐ွိ သုသာန္သုိ႔သြားသည္။ သုသာန္ ၏ အေနာက္ဘက္ဆံုး႐ွိ ေက်ာက္ထင္း႐ွဴးပင္ေအာက္တြင္ မုိက္ကယ္ကုတ္ေန၏ အုတ္ဂူကုိ ေတြ႕ရ သည္။ အုတ္ဂူေက်ာက္ျဖဴသားတုိင္ေပၚမွ စာသားကုိသားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရပ္ၿပီး ဖတ္လုိက္ သည္။
" ၁၉၁၇ ခု၊ ဧၿပီလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ေလေၾကာင္းတုိက္ပဲြ၌ က်ဆံုးသြားေသာ ၿဗိတိသွ်ေတာ္၀င္ ေလတပ္ဗုိလ္ ႀကီးမုိက္ကယ္ကုတ္ေန ၏ အုတ္ဂူ ဟု ကမၸည္းေရးထုိးထားသည္။
ေက်ာက္စာတုိင္ႏွင့္ အုတ္ဂူပတ္၀န္းက်င္မွ ေရညွိေရေမွာ္မ်ားကုိ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ႐ွင္းလင္း သန္႔စင္ လုိက္ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အုတ္ဂူေျခရင္းတြင္ ႏွစ္ဦးသားမတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဦးညြတ္အေလးျပဳၾကသည္။
စင္တိန္သည္ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းသုိ႔ ခ်က္လက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ေရးၿပီး ေငြလွဴခဲ့သည္။ တစ္ေစာင္မွာ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္း ျပင္ရန္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေစာင္မွာ မုိက္ကယ္ကုတ္ေန၏ အုတ္ဂူတြင္ တနဂၤေႏြေန႔ တုိင္း ပန္းအသစ္လဲရန္ျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သူတုိ႔အားလံုး ပါရီေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသုိ႔ ကားေမာင္းၿပီးသြားၾကသည္။ စင္တိန္၏ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားခ်က္အရ " ရစ္ဇ္" ဟုိတယ္၌ တည္းခုိၾကသည္။ ဘလိန္းႏွင့္စင္တိန္တုိ႔သည္ ပါရီ၌ ျပင္သစ္အစုိးရ ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးျခင္း၊ ေန႔လယ္စာ စားပဲြ ညစာစားပဲြမ်ား တက္ရျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ မအားလပ္ ေအာင္႐ွိေနသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ လူငယ္ေလးေယာက္ကလည္း ကုိယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လည္ပတ္ၾက၊ စားၾကေသာက္ ၾက၊ ေပ်ာ္ၾကပါးၾကသည္။ ပါရီသည္ ခ်စ္ျခင္းရိပ္ၿမံဳ၊ စိတ္၀င္စားစရာ စိတ္လႈပ္႐ွားစရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူတုိ႔သိ႐ွိလာၾကသည္။
ပါရီမွတစ္ဆင့္ ဂ်ာမန္သုိ႔ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ဂ်ာမန္ႏုိင္ငံသုိ႔အ၀င္ နယ္စပ္အေရာက္၌ အခက္အခဲစႀကံဳရ သည္။ ေဒးဗစ္ေအဘရာဟင္သည္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးျဖစ္ေနရာ ဂ်ဴးကုိ မုန္းေသာဂ်ာမန္တုိ႔အား အေတာ္႐ွင္းျပရ သည္။ ေတာင္အာဖရိကႏုိင္ငံသားျဖစ္မွန္း၊ အုိလံပစ္ပဲြ၀င္မည့္ အားကစားသမားျဖစ္မွန္းသိမွ ၀င္ခြင့္ရေတာ့ သည္။ တာရာက ဂ်ာမန္စကား အနည္းငယ္တက္၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။
ဒိန္မလာကားက ေ႐ွ႕မွဦးေဆာင္ၿပီး ဂ်ာမန္ႏုိင္ငံဘာလင္ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲသုိ႔ ေမာင္း၀င္သြားၾကသည္။
*
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment