ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အပိုင္း (၂၁)

တပည့္ေတာ္မ တို႕ အရွင္သခင္မ်ားရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာကိုလာတဲ့ အတြက္ စိတ္မဆိုးေတာ္မမူပါနဲ႕ အရွင္ နတ္မင္း မ်ား ဘုရား၊ ျငိမ္းေအးခ်မ္းေျမ႕ေရးအတြက္ လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္မတို႕၏ အျပစ္ မ်ားကို သိရိွရန္ႏွင့္ ျပဳျပင္ရန္အတြက္ သိရိွနားလည္ေအာင္ လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္ အရွင္ျမတ္ မ်ားဘုရား
ဟာနီက ေက်ာက္ေတာင္ေရွ႕တြင္ ရပ္ျပီးဆုေတာင္းပန္ႀကားလိုက္သည္။ အို၀ါကလည္း သူ႕ေဘး တြင္အလားတူ ရပ္ျပီးေျပာႀကား ျပန္သည္။

"အရွင္တို႕အား အဆိုအကမ်ားျဖင့္ ပူေဇာ္ရန္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္၊ ေအးျငိမ္းစြာ ေနထိုင္ ေရးအတြက္ လာပါတယ္၊ အရွင္တို႕ရဲ႕သနား ညႇာတာမႈနဲ႕ ဟိုအေ၀းႀကီးမွာ ေသဆုံးသြားတဲ့သား သမီး ေျမးျမစ္မ်ားနဲ႕ ျပန္လည္ေပါင္းစည္း ေတြ႕ဆုံခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ ဘုရား"
အခ်ိန္မွာ ညေနခင္းသို႕ေရာက္လာျပီး အလင္းေရာင္အနည္းငယ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ က်န္ရိွ ေသာ အလင္းေရာင္ျဖင့္ပင္ ခရီးဆက္လာႀကသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ေကြ႕ပတ္ ျပီးသြားႀကရာ ေနာက္ဆုံး အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ကြယ္ လုလုအခ်ိန္တြင္ ယခင္က လူသားမ်ား စခန္း ခ်သြားေသာ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ဆြယ္ တစ္ခုကို ေရာက္သြားသည္။ ဂူသဖြယ္ ေက်ာက္ ေဆာင္ အကာအကြယ္ ထဲ၌ မီးဖိုသြားခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ ျပာမ်ားစုပုံက်န္ခဲ့ျပီး အေပၚဘက္ ေက်ာက္ နံရံအမိုးတြင္ က်ပ္ခိုး အမည္းမ်ား စြဲတင္ေနသည္။ မီးဖိုေဘးတြင္ သစ္သားထင္းတခ်ိဳ႕ ကိုေတြ႕ရာ သူတို႕အတြက္ အဆင္ေျပ သြားသည္။

"ဒီျငိမ္းခ်မ္းေသာေနရာရဲ႕ အေစာင့္အေရွာက္ေတြက တို႕ကိုရန္မူမွာလား၊ ဆက္သြားခြင့္ျပဳမွာလား ဆိုတာ နက္ျဖန္က်ရင္ ေလ့လာရမယ္၊ နက္ျဖန္မနက္အေစာႀကီး စထြက္ရမယ္၊ ေနမထြက္ခင္ ေအးျမေနတုန္းမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ေနရာကို အေရာက္သြားရမယ္၊ ပူလာယင္ အေစာင့္ အေရွာက္ေတြ ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ျပီး အႏၱရာယ္ေပးလာႏိုင္တယ္" ဟာနီက စင္တိန္အား ေျပာျပသည္။
"အဲဒီေနရာက ဘာေနရာလဲ"
စင္တိန္က ေမးလိုက္သည္။ ဟာနီက စကားလုံးတစ္လုံးကို ခပ္တိုးတိုး ေရရႊတ္ျပလိုက္သည္။ စင္တိန္သည္ ထိုစကားလုံးကို "လွ်ိဳ႕၀ွက္ေနရာ"၊ "လုံျခဳံေသာအကာအကြယ္"၊ "လိုဏ္ဂူ"စသျဖင့္ အဓိပၸါယ္ေပါက္ နားလည္ လိုက္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ဟာနီေျပာခဲ့သည့္ အတိုင္းပင္ ေနမထြက္ခင္ အခ်ိန္အေတာ္ေစာျပီး ထြက္လာ ခဲ့သည္။ အဘိုးႀကီးႏွင့္အဘြားႀကီးတို႕က တိတ္ဆိတ္ျပီး စိတ္ေမာေနပုံေပၚသျဖင့္ စင္တိန္ပင္ အနည္းငယ္ ေႀကာက္ သလိုျဖစ္လာသည္။

သူတို႕သြားေနေသာလမ္းသည္ ေတာင္ေစာင္းေက်ာက္စြန္း တစ္ခုကိုခ်ိဳးေကြ႕ေသာ က်ဥ္းေျမာင္း ေသာ ေတာင္ႀကားလမ္းတစ္ခုအတြင္း ၀င္လိုက္ခ်ိန္၌ ေကာင္းကင္တြင္ အလင္းေရာင္ပ်ိဳးရုံသာ ရိွေသးသည္။ ထိုလမ္းေႀကာင္း အတိုင္း ၀င္သြားသည္။ အေပၚဘက္တြင္ သစ္ပင္မ်ားအုပ္ဆိုင္းျပီး  သစ္ကိုင္းခ်င္းယွက္ ေနသည္။ ေက်းငွက္သာရကာမ်ားက အိပ္တန္းမွ ထကာတြန္က်ဴး ေနႀက သည္။
ေတာင္ႀကားလမ္းက တျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းေျမာင္း သြားသည္ႏွင့္သမွ် သူတို႕ေခါင္းေပၚဘက္၌ ေက်ာက္ေတာင္ အဆြယ္ႏွစ္ခုမွာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ပိုမိုးနီးကပ္လာသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ လမ္းဆုံး သြားျပီး ေက်ာက္ နံရံ ေထာင့္ခ်ိဳးေကြ႕တစ္ခုသို႕ ေရာက္သြားသည္။ ထိုေထာင့္ခ်ိဳးကို ေကြ႕ခ်ိဳးလိုက္ သည္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ ကို မျမင္ရေတာ့ေပ။
အို၀ါသည္ နံရံေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္ျပီး သီခ်င္းဆိုလို္္က္သည္။

"ကၽြႏ္ုပ္တို႕လူမ်ိဳးစု၏အရွင္သခင္....သတၱ၀ါအားလုံး၏ အရွင္္သခင္...အရွင္၏ အလွ်ိဳ႕၀ွက္ဆုံး ေသာ ေနရာ ကို ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႕ ၀င္ေရာက္လိုပါတယ္....လမ္းဖြင့္ေပးေတာ္မူပါ"
အုိ၀ါသည္ လက္ေျမႇာက္ျပီး တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္ျပီးေနာက္ လက္ျပန္ခ်ကာ အေမွာင္ဖုံးေနေသာ ေက်ာက္ နံရံႀကား ကို ၀င္ေရာက္သြားရာ စင္တိန္အဖို႕ အို၀ါအား ျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္ သြား ေတာ့သည္။ စင္တိန္ လန္႕ဖ်ပ္သြားသလို ျဖစ္သြားရာ ဟာနီသည္ သူမလက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ ကာ ထိန္းထား လိုက္သည္။

"အႏၱရာယ္အႀကီးဆုံးေနရာကို ေရာက္လာျပီ နမ္းခ်ိဳင္၊ တကယ္လို႕ အေစာင့္အေရွာက္ေတြက တို႕ကို လက္မခံဘဲ ႏွင္ထုတ္ယင္ တို႕ေသမွာပဲ၊ ဒီေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြားရမယ္၊ ျငိမ္ျငိမ္ေလး သြားရမယ္၊ မေျပးနဲ႕၊ လက္ေတြမေ၀ွ႕ယမ္းနဲ႕၊ ဒီေနရာကိုျဖတ္သန္း သြားေနတုန္းမွာ အရွင္သခင္ ေတြကို ဆုေတာင္း ေမတၱာ ပို႕သြား၊ ႀကားလား နမ္ခ်ိဳင္း" ဟာနီကစင္တိန္အား သတိေပးလိုက္သည္။
ဟာနီက စင္တိန္႕လက္ကိုကိုင္ထားရာမွ လႊတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အို၀ါသြားသည့္ေနာက္ သို႕ အေမွာင္ထု အတြင္း လိုက္ပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
စင္တိန္ ေရွ႕မတိုးရဲေအာင္ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္လွည့္ေတာ့မလိုပင္ ျဖစ္သြားျပီးမွ ေနာက္ဆုံး မတတ္သာ ေတာ့သျဖင့္ ဟာနီ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရာ အေမွာင္ထုထဲသို႕ အားတင္းျပီး အရဲစြန္႕ ၀င္သြား ေတာ့သည္။ အေမွာင္ထုအ၀င္အ၀တြင္ လူတစ္ကိုယ္စာ ၀င္သာေသာ ေက်ာက္ လိုဏ္ဂူအေပါက္၀ကို ေတြ႕ရသည္။ စင္တိန္သည္ အသက္ကိုတ၀ႀကီးရွဴလိုက္ျပီး လိုဏ္ေခါင္း ေပါက္အေမွာင္ထုထဲသို႕ လွမ္း၀င္ သြားသည္။

အေမွာင္ထုထဲေရာက္၍ တစ္ခဏအႀကာမ်က္စိ က်င့္သားရသြားေသာအခါ မိမိေရာက္ေနေသာ လိုဏ္ေခါင္း မွာ ရွည္လ်ားလွေႀကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ထိုလိုဏ္ေခါင္းမွာ သဘာ၀အေလ်ာက္ ျဖစ္ေနေသာ ဥမင္ လိုဏ္ေခါင္းႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္သား ေျမျပင္ေပၚတြင္ ဖိနပ္မပါ ဘဲသြားေနေသာ ေရွ႕မွ ႏွစ္ေယာက္၏ ေျခသံတစ္ဖတ္ဖတ္ကို စင္တိန္ႀကားရသည္။

"ငါ့ေနာက္က ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကပ္လိုက္ခဲ့ နမ္ခ်ိဳင္း"ဟာနီ၏ သတိေပးလိုက္သံကို စင္တိန္ႀကား ရသည္။ စင္တိန္ သည္ ေရွ႕မွႏွစ္ေယာက္၏ အရိပ္ကို မွန္းဆႀကည့္ကာ ေနာက္မွ လိုက္သြားသည္။
လိုဏ္ေခါင္း အေမွာင္ထုထဲတြင္ ေလွ်ာက္သြားရင္း စင္တိန္သည္ ေခါင္းေပၚဘက္ အုတ္နံရံအမိုး၌ ပန္းကန္ျပားသဏၭာန္ မိုပြင့္မ်ားသဖြယ္ကပ္ျပီး တြဲေလာင္းက်ေနေသာ ထူးျခားသည့္ ပုံသဏၭာန္ အရာ၀တၳဳ မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕အရာ၀တၱဳမ်ားကား အေတာ္နိမ့္ေအာင္ တြဲေလာင္းက်ေန သျဖင့္စင္တိန္သည္ ေခါင္းႏွင့္္ လြတ္ေအာင္ ထိုအရာမ်ားေအာက္မွ ေခါင္းငုံ႕ခပ္လွ်ိဳးျပီးသြားရသည္။
မိမိ ေခါင္းေပၚ မွ အရာ၀တၱဳမ်ားမွာ မည္သည့္အရာ၀တၳဳျဖစ္မွန္ စင္တိန္ သိလိုက္ရခ်ိန္တြင္ ႀကက္ သီးျဖန္းျဖန္း ထသြားသည္။

ထိုအရာ၀တၳဳမ်ားကား ႀကီးမားေသာ ပ်ားအုံးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဤမွ်ႀကီးမားေသာ ပ်ားလဘို႕မ်ား တြင္ ပ်ားရည္မ်ား ဂါလံ ရာခ်ီျပီးရိွေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ပ်ားလဘို႕တြင္ ျပားေကာင္မ်ား မည္း မည္းတုပ္ အုံ႕ဖြဲ႕ကပ္ ေနႀကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အာဖရိကမွ ပ်ားေကာင္မ်ားအေႀကာင္း မိုက္ကယ္ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ကို ျပန္လည္ႀကားေယာင္လာသည္။
"အာဖရိက ပ်ားေတြဟာ မင္းတို႕ဆီက ပ်ားေတြထက္ အေကာင္လဲ ပိုႀကီးတယ္၊ အေရာင္လဲ ပိုမည္းတယ္၊ အဆိပ္လဲ သိပ္ျပင္းတယ္၊ တစ္ခါက ကၽြဲထီးတစ္ေကာင္ကို အဲ့ဒီပ်ားေတြ၀ိုင္းတုပ္လို႕ ေသသြားတာ ငါ ေတြ႕ဖူး တယ္"
ယခုဤပ်ားမ်ားသည္ မိမိေခါင္းေပၚ လက္မအနည္းငယ္၌ ေရာက္ရိွေနသည္။ တ၀ီ၀ီေအာ္ျမည္သံ မ်ားက နားကြဲ မတတ္ ရိွေနသည္။

"ဒီလမ္းအတို္င္း လာနမ္ခ်ိဳင္း၊ မေႀကာက္နဲ႕၊ ေႀကာက္ရင္ သူတို႕သိသြားလိမ့္မယ္"
ဟာနီက သတိေပးလိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ပ်ားတစ္ေကာင္ ပ်ားအုံမွထပ်ံလာျပီး စင္တိန္႕ပါးေပၚ တြင္ လာနားသည္။ စင္တိန္က လက္ႏွင့္ရိုက္လိုက္မိေတာ့မလို ျဖစ္သြားျပီးမွ သတိရလာသျဖင့္ မရိုက္ဘဲ အသာျငိမ္ ေနလိုက္သည္။ ပ်ားေကာင္သည္ပါးေပၚမွေန၍ အေပၚႏႈတ္ခမ္းအထိ ေလွ်ာက္ဆင္း လာျပီး ေနာက္ စင္တိန္၏လက္ဖ်န္ေပၚသို႕ ကူးေျပာင္းပ်ံသန္း နားေနလို္က္သည္။
စင္တိန္သည္ ဖ်ားေကာင္ကို အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕လို္က္ရေသာအခါ ပို၍ေႀကာက္လန္႕သြားသည္။ ပ်ားေကာင္ႀကီး က အလြန္ႀကီးမားသည္။ အေရာင္က ေက်ာက္မီးေသြးလို မည္းနက္ေနသည္။ အေတာင္ မ်ားက ကတ္ေႀကးသြားလို ထက္ျမေနသည္။ ျပဴးထြက္လုံး၀န္းေသာ မ်က္လုံးအစုံက မႈန္ပ်ပ် အလင္းေရာင္ တြင္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ေနသည္။

"ပ်ံပါေတာ့ပ်ားကေလးရယ္..... ပ်ံပါေတာ့၊ ကၽြန္မတို႕ သားအမိကို ခ်မ္းသာေပးပါေတာ့"
စင္တိန္ က ခပ္တိုးတိုး ဆုေတာင္းလိုက္သည္။ ပ်ားေကာင္က လက္ဖ်န္တစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္သြား ေနသည္။
"ကၽြန္မ ရဲ႕ ကေလးကိုရွင္တို႕ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္နယ္ေျမမွာေမြး ခြင့္ျပဳပါ၊ ကၽြန္မတို႕တစ္သက္လုံး ရွင္တို႕ ကို ေက်းဇူးတင္ ဆုေတာင္းေနပါမယ္"
ပ်ားေကာင္ သည္ လက္ဖ်ံေပၚ၌ ေလ်ာက္သြားေနျပီးေနာက္ တစ္ေအာင္အႀကာတြင္ ထပ်ံသြားေတာ့ သည္။ စင္တိန္ဆက္ေလွ်ာက္သြားရာ မႀကာခင္ပင္ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္း ထြက္ေပါက္၀သို႕ ေရာက္သြား ျပီအရုဏ္ဦး အလင္းေရာင္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အို၀ါက စင္တိန္အား အျပင္မွေန၍ ဆီးႀကိဳဆြဲေခၚျပီး ေျပာလိုက္သည္။

"ကဲ...အခု မင္းေဘးကင္းရာေရာက္ျပီ၊ အေစာင့္အေရွာက္ေတြက တို႕ကိုျမင့္ျမတ္ေသာေနရာ ကို၀င္ခြင့္ေပးလိုက္ျပီ၊ ဘာမွမပူပါနဲ႕ေတာ့"
စင္တိန္  သည္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနဆဲ ရိွေသာ္လည္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ႀကည့္ရႈ႕လိုက္သည္။ ေတာင္ႀကီး၏ အလယ္ေကာင္ရိွ လွ်္ိဳ႕၀ွက္ဖုံးကြယ္ေနေသာ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲသို႕ သူတိုကေရာက္လာ ႀကျခင္း ၿဖစ္သည္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္ ေတာင္နံရံမ်ားက ေပေပါင္း ရာခ်ီျမင့္သည္။ အလယ္ေကာင္ တည့္တည့္ တြင္ မူ မိုးေကာင္းကင္ကို ျမင္ေနရသည္။
ဒယ္အိုးပုံ ခ်ိဳင့္ခြက္ႀကီး၏ ေအာက္ဆုံးဘက္ အက်ယ္ဆုံး ေနရာတြင္ တစ္မိုင္ခန္႕ရိွသည္။ ယခု နံနက္ ေစာေစာပိုင္း တြင္မူ ေနေရာင္က ေအာက္ေျခသို႕ ထိုးမလာေသးေပ။ သစ္ပင္မ်ား ဆိုင္းေန၍ ေအးျမ ေနသည္။ စင္တိန္သည္ ဟာနီေနာက္မွ လိုက္ပါေလွ်ာက္သြားသည္။ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေႀကြ က်ေနေသာ သစ္သီး မ်ားက အလွ်ံပယ္ရိွေနသည္။

ဟာနီ က သစ္သီးတစ္လုံးေကာက္ျပီး စင္တိန္အား ေပးလိုက္သည္။
"စားႀကည့္စမ္း....ေကာင္းတယ္၊ မြန္ဂြန္ဂိုအသီး"
စင္တိန္က ကိုက္လိုက္ရာ သြားျမဳပ္သြားသည္။ အလယ္ေကာင္၌ႀကီးမားေသာ အေစ့ရိွသည္။ အေပၚခြံမွာ ပါးပါးေလးျဖစ္သည္။ စြန္ပလြန္သီး အရသာႏွင့္ဆင္ေသာ္လည္း စြန္ပလြန္သီးေလာက္ မခ်ိဳေပ။ ထို အပင္မ်ား ေပၚတြင္ ခိုမ်ားညည္းတြားေနသည္။ ငွက္မ်ားႏွင့္ တိရစၦာန္ အငယ္ေလးမ်ား သည္ထိုေနရာ၌ နံနက္ အစာရွာ လာႀကသည္ကို စင္တိန္ေတြ႕ရသည္။
ခ်ိဳင့္၀ွမ္း ထဲတြင္ သစ္ပင္မ်ား ထူတပ္သလို ေတာင္ေစာင္းတြင္လည္း သစ္ေတာထူတပ္သည္။ ေတာင္ပူစာ ကေလး တစ္ခု အနီးသို႕ သူတို႕ခ်ည္းကပ္လာေသာအခါ သစ္ပင္မ်ားေပၚမွ ေမ်ာက္မ်ား က သူတို႕ကို ႀကည့္ေနႀကသည္။

စင္တိန္ႏွင့္ ဟာနီတို႕က အို၀ါရိွသည့္ေနရာသို႕ ေရာက္သြားေသာ အခါ၊ အို၀ါသည္ ေတင္ေစာင္း တစ္ဘက္ နံရံရိွ မည္းေမွာင္ေနေသာ အေပါက္၀ထဲသို႕ ရပ္ႀကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအေပါက္၀ သည္ မိုင္းတြင္းတစ္တြင္း၏ အ၀င္၀အေပါက္ႏွင့္တူလွသည္။ စင္တိန္က အေပါက္ ၀မွအထဲသို႕ ေခ်ာင္းႀကည့္လိုက္ေသာအခါ ေအာက္ဘက္သို႕ ဆင္ေျခေလ်ာဆင္းသြားျပီး လမ္း ေႀကာင္းမွာ ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ႕ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ စင္တိန္က အထဲ၀င္ႀကည့္ရန္အတြက္ ေရွ႕သို႕ သြားရာအို၀ါက စင္တိန္ လက္ေမာင္း ကို လွမ္းဆြဲျပီး တားထားလိုက္သည္။
"မေလာနဲ႕နမ္ခ်ိဳင္း၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ႀကိဳတင္လုပ္ထားဦးမွ ျဖစ္မယ္"

အို၀ါက စင္တိန္အား တျခားတစ္ေနရာသို႕ ဆြဲေခၚသြားသည္။ ထိုေနရာတြင္ ေရွးေဟာင္းဆန္ လူမ်ိဳးတို႕ စခန္း ခ်ေသာ စခန္းေဟာင္းတစ္ခုကို ေက်ာက္ေဆင္ အကာအကြယ္မ်ားထဲတြင္ ေတြ႕ ရသည္။ တဲစခန္း ၏ သက္ငယ္အမိုးမွာ ျပိဳက်ပ်က္စီးေနျပီ ျဖစ္သည္။ အို၀ါက ထိုတဲအပ်က္ကို မီးရိွဳ႕ ပစ္လိုက္သည္။ သက္ငယ္ အေဟာင္းအေဆြးမ်ားႀကားတြင္ ေျမြႏွင့္အဆိပ္ရိွေသာ သတၱ၀ါမ်ား ခို ေအာင္းေနမည္စိုးသျဖင့္ မီးရိွဳ႕ ရွင္းထုတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ ဟာနီႏွင့္ စင္တိန္က သစ္ပင္ေပါက္မ်ား ျမက္အရွည္ မ်ားျဖင့္ တဲစခန္းအသစ္ ျပန္ထိုးႀကသည္။

"ကၽြန္မဆာျပီ"
စင္တိန္ သည္ မေန႕ညေနတည္းက ဘာမွ်မစားခဲ့ရေသးသျဖင့္ ဆာလာသည္။
"လာ"
ဟာနီက စင္တိန္အား မြန္ဂြန္ဂိုအပင္မ်ား ေအာက္သိုက ေခၚသြားျပီး သူတို႕အိတ္မ်ားႏွင့္အျပည့္ အသီးမ်ား သယ္ယူလာႀကသည္။ စခန္းျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဟာနီက စင္တိန္အား မြန္ဂြန္ဂိုအသီး ၏ ျပင္ပအခြံပါး ကိုခြာပုံ၊ အသားကိုစားျပီး အထဲမွအေစ့ကိုခြဲထုတ္ကာ အဆန္ကိုထုတ္ယူစားရပုံ ကိုသင္ျပသည္။ ထိုအေစ့ ထဲမွာ အဆန္သည္ဗာဒီသီးအေစ့ ထဲ မွ အဆန္ႏွင့္တူသည္။ ထိုအေစ့မ်ား ကိုခြဲထုတ္ျပီး စားႀကရာ သစ္ႀကားသီး အရသာမ်ိဳးရိွသည္။

"ဒီအသီးနဲ႕ ဒီအေစ့အဆန္ေတြကို တို႕အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္စားရမွာပဲ၊ ျပဳတ္စား၊ ကင္စား၊ ဖုတ္စား အမ်ိဳး မ်ိဳး လုပ္စားရင္ အရသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးထြက္တယ္၊ ဒီေနရာဟာ သတၱ၀ါေတြကို မသတ္ရတဲ့ေနရာ၊ သားသမင္တို႕ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းရာ မိဂုဒါ၀ုန္နယ္ေျမဆိုေတာ့ ဒီအသီးတစ္မ်ိဳးတည္းကိုပဲ တို႕စား ေသာက္ရွင္သန္ရမွာပဲ"
ဟာနီ က စင္တိန္အား ေျပာျပသည္။

သူတို႕အစားအေသာက္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္မွာပင္ အို၀ါသည္ သစ္ျမစ္တစ္မ်ိဳးကို တူးေဖာ္ျပီး ယူလာ သည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕ ေဘးဘက္ တစ္ေနရာ၌ အို၀ါတစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ျပီးတူးလာေသာ သစ္ျပစ္မ်ားကို သူ၏ လက္စြဲေတာ္ ေမာင္းခ်ဓားျဖင့္ ခုတ္ပို္င္းျဖတ္လွီး စိတ္ျဖာေနသည္။
မိုးမခ်ဳပ္ခင္မွာပင္ သူတို႕စားႀကေသာက္ႀကသည္။ ထို႕ေနာက္စင္တိန္သည္ ဗိုက္ကလည္းေလး တစ္ေန႕ လုံး လည္း ပင္ပန္းလာသျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိပ္ရာႏုိးလာေသာ အခါလန္းဆန္းေန သည္။ အို၀ါ ႏွင့္ ဟာနီ တို႕က မီးပုံေဘးတြင္ အလုပ္မ်ားေနႀကသည္။ စင္တိန္က သူတို႕အနား သြားျပီး ေရာ ထိုင္လိုက္သည္။

ဆက္ရန္
.