အခန္း(၂)
လင္ကီ
လင္ကီ
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ အေရွ႕ပိုင္းစံေတာ္ခ်ိန္ ၁၂း၃၀နာရီ
ႏို၀င္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔တြင္ ေန႔လယ္စာ စားခ်ိန္ကုိ ပံုမွန္အတုိင္း လင္ကီဒက္စ္မြန္ လႈပ္ရွားေနသည္။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီခြဲ တြင္ ရုံးခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့ၿပီး အျပင္ေလရွဴရင္း လမ္းထြက္ေလွ်ာက္သည္။ စားေနက် စားေသာက္ဆုိင္ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ရပ္လိုက္သည္။ ငါးအစာသြတ္ေပါင္မုန္႔ ေလြးရင္း ပါလာသည့္ စာမူကို ဆက္ ဖတ္မည္။
တိုက္ပိုင္ရွင္ ႏွင့္ တိတ္တိတ္ပုန္းတြဲေနသည့္တုိင္ အလုပ္ကိုေတာ့ လင္ကီ ေလွ်ာ့လုပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ သည့္ အတြက္ ပို၍ပင္ လုပ္ရမည္ဟု ယံုၾကည္ထားသည္။
သူတို႔ ဆက္ဆံေရးကို အခြင့္ေကာင္းတစ္ရပ္အျဖစ္ အသံုးခ်သည္ဟု ဟန္႔ဂရင္နီ ထင္သြားမည္ကို လင္ကီ အရမ္း စိုးရိမ္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ သူတို႔ ဖာတ္လမ္းကို တုိက္သားေတြ မရိပ္မိေစလို။ လံုး၀ မသိမွ ျဖစ္မည့္ အေျခအေနမ်ိဳး။ ဟန္႔ဂရင္နီသည္ အေမရိကန္စာအုပ္ေလာက တြင္ အထက္ဆံုး စာေပပြဲစားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။
ဆိုင္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ေန႔တုိင္းႏွင့္မတူ တစ္မူထူးျခားေနသည့္ အေျခအေနကို လင္ကီ ခ်က္ခ်င္း သတိထားလုိက္မိသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားခ်ိန္ ျဖစ္၏။ ယခုမူ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ား ဖြယ္ရာ တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ ေန႔စဥ္ ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းႏွင့္ အလွ်င္းျခားနားေန၏။
စားပြဲထိုး ေတြက ေကာင္တာဆီကို ေအာ္ဟစ္ လွမ္းမွာေနသံမ်ား မၾကားရ။ သံမဏိ ေကာင္တာ စားပြဲ ေပၚတြင္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ပစ္ခ်သံ၊ ဇြန္းခက္ရင္းသံမ်ား မၾကားရ။ ဆုိင္၀န္ထမ္းမ်ား ေရာ စားသံုးသူ မ်ားပါ စက္ရုပ္ေတြလို ၿငိမ္သက္ေနၾက၏။
မိမိကုိယ္တုိင္ ရုတ္ျခည္း နားထုိင္သြားျခင္းမ်ားလားဟု လင္ကီ ေတြးမိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မဟုတ္ႏိုင္။ ေရဒီယိုသံ လည္း ၾကားေနရသားပဲ။
"သမၼတ လုပ္ႀကံခံရေၾကာင္းနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သတင္းကို ထပ္မံ အတည္ျပဳ ေၾကညာ လိုက္ ပါတယ္"
သတင္း ေၾကညာသူက အထပ္ထပ္ ေၾကညာေနသည္။
"သမၼတ ကေနဒီ ေလ၊ သူတို႔ ကေနဒီ ကို ပစ္သတ္လိုက္ၾကၿပီ"
မၾကား၀ံ့ မနာသာ သတင္းဆိုးႀကီးေၾကာင့္ လင္ကီ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ဆုိင္ထဲမွ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ရုံးဘက္ ဆီသို႔ ဆက္ေျပးေနမိ၏။
တတိယရိပ္သာ မွ ၄၅လမ္းထဲသို႔ ခ်ိဳး၀င္လာခဲ့၏။ ရာသီဥတုမွာ ေႏြကုန္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ သာယာေန၏။ ဟိုလူ ေျပာလိုက္သည့္ ျဖစ္ေန၏။ သို႔ေသာ္ ဆုိင္ထဲက ပုဂၢိဳလ္ ေျပာလိုက္သည္ ကေတာ့ အမွန္၊ နားၾကား လြဲစရာ မရွိ။
လမ္းေပၚတြင္ လူေတြရပ္ၿပီး ခရီးေဆာင္ေရဒီယို ပါလာသူမ်ား အနီးတြင္ စုၿပံဳနားေထာင္ေနၾကသည္ ကုိ လင္ကီ ျမင္ေနရ၏။ ယာဥ္အသြားအလာ အားလံုး ရပ္တန္႔သြား၏။ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးက တံခါးပြင့္ လ်က္သားႀကီး ႏွင့္ ရပ္ေန၏။ ကားေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိေတာ့။ လမ္းေဘးတြင္ ရပ္ထားသည့္ ကားမ်ား ဆီတြင္လည္း လူေတြ အလုအယက္ တုိးေ၀ွ႕ၿပီး ေရဒီယို နားေထာင္ ေနၾက၏။ ေလွ်ာ့ေစ်း ေရာင္းခ်ေနေသာ ကုန္တုိက္ႀကီးတစ္တုိက္ေရွ႕တြင္ ဧရာမလူအုပ္္ႀကီး စုေ၀းၿပီး ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္မ်ားဆီသို႔ တိုးေ၀ွ႕ ေနၾကသည္။ ဖန္သားျးပင္ေပၚမွ သတင္းေၾကညာသူတို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ငိုေတာ့မေယာင္ ျဖစ္ေန ၾကသည္။
လင္ကီ သည္ ေျပးသြားလိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္ လုပ္ေနရာမွ နိမိတ္ဆိုးႀကီး တစ္ခုခု ျဖစ္ၿပီဟု နားလည္ လိုက္သည္။ စိတ္တစ္ပိုင္းက ရပ္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးႏွင့္ ၀င္ေရာခ်င္၏။ က်န္တစ္ပိုင္းက ရုံးကို အျမန္ဆံုး ျပန္ေရာက္ခ်င္ ေန၏။ ရုံးကို ျပန္ေရာက္ခ်င္သည့္ အပုိင္းက အားသာေနသည္။ ဟန္႔ ကို အျမန္ဆံုး ေတြ႕ရမွ ျဖစ္မည္။ သည္တဒဂၤကို ဟန္႔ႏွင့္ မွ်ေ၀ခံစားခ်င္သည္။
ဟန္႔ဂရင္နီ ၏ စာေပေပါင္းကူးတိုက္မွာ ေလးထပ္တြင္ ရွိၿပီး ထမင္းစာဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၍ ရုံးခန္းထဲတြင္ လူတစ္ေယာက္ မွ် မရွိ။ ၾကည္လင္ သာယာသည့္ေန႔မ်ား ကုန္ဆံုးေတာ့မည္ျဖစ္၍ လူတုိင္း အျပင္ ေရာက္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ေထာင့္စြန္းတစ္ေနရာရွိ ဟန္႔၏ ရုံးခန္းဆီသို႔ လင္ကီ သုတ္ေျခတင္လာခဲ့သည္။ ဟန္႔လည္း အမ်ားနည္းတူ အျပင္ထြက္ ေနပံုရ၏။ အခန္းထဲတြင္ မရွိ။ သူ႔ကို မေတြ႕သည့္အခါ အေကာင္းဆံုး လမ္းကို လင္ကီ ေရြး လိုက္သည္။ သူ႔ကုလားထုိင္တြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္၏။ သူ သံုးေနက် ဆပ္ျပာနံ႔ႏွင့္ သူေသာက္ေနက် စီးကရက္နံ႔ သည္ သူ၏ သေကၤတအျဖစ္ အခန္းထဲတြင္ က်န္ရစ္သည္။ စိတ္ထဲ ေက်နပ္သြား၏။
သတင္းဆိုးႀကီး ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အားရွိလာသလို ျဖစ္သြား၏။ စားပြဲေပၚက ေရဒီယိုကေလးကို လွမ္းဖြင့္ လိုက္သည္။ အသံလႊင့္ေလလိႈင္းထဲမွ တက္ဆက္စ္သတင္းကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ေၾကညာေန ၾက၏။
"အမည္မသိ ေသနတ္သမား၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ သမၼတ ကေနဒီ ကြယ္လြန္ အနိစၥ ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္ပါ ေၾကာင္း"
သည္ေတာ့မွ သတင္းဆိုးႀကီး၏ အနိ႒ာရုံ တုန္ခါမငအတိုင္းအတာကို လင္ကီ အာရုံျပဳႏိုင္ေတာ့ သည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္း တြင္ လင္ေတာ္ေမာင္ကုိ ခုမွ အမွတ္ရေၾကာင္းလည္း ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိလိုက္၏။
အခန္း(၃)
အယ္လီ
အယ္လီ
၀ါရွင္တန္ အေရွ႕ပိုင္းစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၁၂း၄၀နာရီ
ဘယ္အလုပ္မ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ ပ်င္းစရာ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ေဂ်ာ့ေတာင္း လို ၿမိဳ႕ကေလးမွ ကုန္တိုက္ငယ္ ကေလးတစ္တုိက္တြင္ ဖိနပ္ေရာင္းရသည့္ အလုပ္ေလာက္ေတာ့ ပ်င္းစရာ ေကာင္းမည္ မထင္ ပါ။
အလြန္ဆက္ဆံရ ခက္သည့္ ေစ်း၀ယ္သူႏွင့္ ဆက္ဆံရသည္မွာ ရင္ေမာစရာ ေကာင္းလွ၏။ ပါးေညာင္း လွ၏။ အင္း သည္တစ္ေယာက္ေတာ့ အယ္လီ စိတ္အကုန္ဆံုးပါပဲ။ သူ႔နာမည္ကို တုိင္းသိျပည္သိ မဟုတ္ ေသာ္လည္း ၀ါရွင္တန္တြင္ေတာ့ လူသိမ်ား၏။ သူေယာက်္ားက ႏိုင္ငံေတာ္ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္ရုံးမွ ထိပ္တန္း ေရွ႕ေနႀကီး။ ေဂ်ာ့ေတာင္း ညစာ၀ိုင္းမ်ားတြင္ သူတုိ႔လင္မယားကို ေနနဲ႔လ ေရႊနဲ႔ျမလို လိုက္ဖက္သည္ ဆိုၾက၏။ ေယာက်္ားလုပ္သူေတြ ဦးေႏွာက္ရွိၿပီး မိန္းမတြင္ ေငြရွိသည္ တဲ့ေလ။ ေငြေတြမွ သံုးမကုန္ ျဖဳန္းမကုန္ ႏိုင္သည့္ ေငြေတြတဲ့။
နယူးေယာက္ သို႔ အပတ္စဥ္သြားၿပီး ေရႊေရာင္ဆံပင္ကို အထူးထူးအေထြေထြ ျပဳျပင္လာတတ္၏။ နယူးေယာက္ သတင္းေတြ အတင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာတတ္၏။ ခႏၶာကိုယ္ ဖြဲ႕စည္းပံုက သူ႔ဘဏ္စာရင္း အေျခအေန ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္။ ဘဏ္ထဲတြင္ ေငြေတြ ေထာင္ပံုရာပံု။ သို႔ေသာ္ လူက ၀ါးျခမ္းျပား အ၀တ္ ပတ္ၿပီး ေဆးျခယ္ထားသည့္ ပံုမ်ိဳး။
အယ္လီမက္ဂရက္ ဆိုသည့္ မိန္းကေလးသည္ သူ ရပ္တည္ေနသည့္ ေနရာမွာ ထုိမိန္းမႀကီးကို စဥ္းငယ္မွ် အထင္ႀကီး လို႕မရေပ။
ဆုိင္ထဲမွ မီးခိုးႏုေရာင္ ေကာ္ေဇာေပၚတြင္ သားေရဖိနပ္ ခုႏွစ္ရန္ ျပန္႔က်ဲေနၿပီး သံုးရန္က ေလဒီရွဴး၊ ေလးရန္ က ႀကိဳးသိုင္းေတြ၊ သံုးရန္က အနက္ေရာင္၊ က်န္အရန္ေတြက ႏို႔ႏွစ္ေရာင္၊ အညိဳႏွင့္ အျခား အေရာင္ေတြ။
အယ္လီ က ၾကမ္းျပင္ေတြ ဒူးေထာက္ၿပီး ၀ယ္သူမိန္းမႀကီး၏ အရုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည့္ ေျခေထာက္တြင္ တစ္ရန္ၿပီး တစ္ရန္ ခၽြတ္လိုက္ စြပ္လိုက္ လုပ္ေပးေနရ၏။ ဒီမိန္းမႀကီး ဖိနပ္ ေရြးေန သည္မွာ တစ္နာရီ ေက်ာ္ၿပီ။ ခုထိ ဘယ္အေရာင္ ဘယ္အေသြးကို ေရြးရမွန္း မသိေသး။
ခ်ီတံုခ်တံု လုပ္လို႔မၿပီးႏိုင္ဘဲ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ႏွင့္ ဟိုဟာကိုင္လိုက္၊ သည္ဟာ ကိုင္လိုက္ လုပ္ေနဆဲ။
သည္ မိန္းမႀကီး ဆိုင္ထဲလာၿပီး ဖိနပ္ေရြးေနသည္မွာ သည္ေန႔မွမဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ တစ္ရန္မွ မ၀ယ္ျဖစ္ေသး။
"အင္း ... စဥ္းစားဦးမွ ထင္ပါရဲ႕"
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းတြားရင္း ဖိနပ္ေဟာင္းကို ျပန္စြပ္ေပးဖို႔ အယ္လီ ကို လက္ဟန္ေျခဟန္ ျဖင့္ အခ်က္ျပသည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ဖို႔ ထရပ္သည္။ အယ္လီက ျပန္႔က်ဲေနသည့္ ဖိနပ္ေတြကို ျပန္စုၿပီး ေရပါးစကၠဴ ႏွင့္ ျပန္ပတ္၊ ဘူးေတြထဲ ျပန္ထည့္ေနစဥ္ ဆိုင္က ခ်ာတိတ္ကေလး တစ္ေယာက္ ဖိနပ္ ေကင္တာထဲ ေျပး၀င္ လာၿပီး အေမာတေကာ ေျပာသည္။
"သမၼတ ကေနဒီ ေသနတ္ပစ္ခံရလို႔တဲ့၊ ေသၿပီတဲ့"
ထုိတဒဂၤကို အယ္လီ တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မည္မဟုတ္။ တစ္မ်ိဳးသားလံုး၏ ေသေရး ရွင္ေရး ျဖစ္သည့္ ထုိခဏ၀ယ္ တြင္ သူေရာက္ေနသည့္ ဘ၀ကို ၾကည့္ေလ။
မိမိက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ၿပီး ႏွလံုးနာခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည့္ အထက္တန္းလႊာ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္၏ ေျခေထာက္တြင္ ဖိနပ္ေတြ စြပ္လိုက္ ခၽြတ္လိုက္ လုပ္ေပးေနရသည့္ဘ၀။
ၿပီးေတာ့ ျပည္သူအားလံုး ႀကိမ္မီးအံုးသလို ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ မိန္းမႀကီး၏ တုံ႔ျပန္မႈကို ၾကည့္ဦး စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ေလသံျဖင့္ "ဟာ ဒုကၡပါပဲ၊ မနက္ျဖန္ ညစာစားပြဲေတာ့ ပ်က္ပါၿပီ၊ အီသယ္က ေျပာတယ္၊ သူနဲ႔ ေဘာ္ဘီ လာမွာ တဲ့" လက္သည္းနီေတြ ရဲေနသည့္ အရိုင္းၿပိဳင္ၿပိဳင္ လက္တစ္ဖက္ က ဆိုင္ခန္း တံခါးကို တြန္းဖြင့္ ရင္း ဆက္ေျပာေသးသည္။
"ဒုကၡပါပဲ၊ ဘာတစ္ခုမွ ငါ့မွာ ဒီေန႔ အေပါက္အလမ္း မတည့္ပါလား"တဲ့။
အယ္လီ သည္ သမၼတ လုပ္ႀကံခံရမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထုိမိန္းမႀကီး၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ အရမ္း တုန္လႈပ္ သြားသည္။ လက္စသတ္ေတာ့ သည္ကုန္တုိက္ကေလးတြင္ မိမိဘ၀ အလဟႆ ျဖစ္ေနျခင္းပါကလား။ မိမိ၏ အခ်ိန္ေတြ၊ ခြန္အားေတြ၊ တန္ဖိုးေတြ၊ ဦးေႏွာက္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ။
ငါ့ဘ၀ ျမွားဦးက ဒီလိုေနရာကို ဦးတည္ခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါဆိုသည့္ မိန္းကေလးရဲ႕ဘ၀ အေျခခံက ဒီလိုေနရာ ႏွင့္ အပ္စပ္သည္မွ မဟုတ္ဘဲ။
"ကၽြန္မ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္"
ေနာက္ တစ္နာရီအၾကာတြင္ အယ္လီက သူ႔အလုပ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးကို ငိုၿပီးေျပာသည္။
"မင္း စိတ္ သိပ္လႈပ္ရွားေနလုိ႔ပါ။ ဒီေန႔ အိမ္ျပန္နားလိုက္ပါလား။ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာေပါ့"
ကုန္တိုက္ ပိုင္ရွင္ ဂ်င္းနစ္ကယ္လင္က အယ္လီ့ကို ေခ်ာ့သည္။ အယ္လီသည္ သူ႔ဆိုင္တြင္ အေတာ္ဆံုး အေရာင္းသမ တစ္ဦး ျဖစ္သျဖင့္ ဂ်င္းနစ္ လက္မလႊတ္ႏိုင္ပါ။
"မဟုတ္ဘူးမမ၊ မမဟာ ကၽြန္မအေပၚမွာ သိပ္ေကာင္းခဲ့ပါတယ္၊ ကၽြန္မ ဒီမွာ လုပ္ရတာလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာ ဟာ ကၽြန္မ ေနရာမဟုတ္ဘူး မမ"
စိတ္လိုက္မာန္ပါႏွင့္ ရုတ္တရက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ျခင္းမ်ိဳး၊ လက္ထဲတြင္ စုမိေဆာင္းမိထားျခင္း မရွိ၊ ေနာက္ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကိုလည္း စဥ္းစားထားျခင္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ သည္ၿမိဳ႕ကေလးေတြ ဖိနပ္ ေရာင္းရ သည့္ ဘ၀ထက္ေတာ့ ဘယ္မွာမွ နိမ့္က်စရာ အေၾကာင္းမရွိ အယ္လီ ယံုၾကည္ေလ သည္။
အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေနသည့္ လမ္းမ်ားကို ျဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ရင္း အယ္လီ အိမ္ျပန္ လာခဲ့၏။ ေနာက္ဆံ တင္းစရာ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေရာ မိသားစုႏွင့္ပါ ခြဲရမည့္ အေရး ျဖစ္၏။
အုိ ကံေကာင္းမွာပါ။ ထင္တာထက္ ပိုကံေကာင္းလွ်င္ အို၀င္ကာဆယ္ ႏွင့္ေတာင္ ဆံုခ်င္ဆံုဦးမွာ။ အုိ၀င္ က အယ္လီ့ အသည္းတြင္ စြဲထင္ေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေလ။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment