Thursday, March 31, 2011

ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးစကား (The Last Lecture) အပိုင္း (၂၈)

ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္ရွိ ဌာနအသီးသီးမွ ဘဲြ႕ၾကိဳ ေက်ာင္းသားငါးဆယ္တို႔ျဖင့္ သင္တန္းကို ဖြင့္လွစ္သည္။ အဂၤလိပ္စာ အဓိက ေက်ာင္းသား ပန္းပုသမား၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ သခ်ာၤအဓိက သမားတို႔ေရာ ကြန္ျပဴတာ သမားမ်ားပါ အစံုပါသည္။ ကာနက္ဂီမယ္းလြန္ တကၠသိုလ္တြင္ ခ်မွတ္ထားေသာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ားသည္ ကိုယ့္ဌာန၌ ကိုယ့္သေဘာျဖင့္ ဘယ္လိုပင္ သတ္မွတ္ထားႏုိင္သည္ဆိုေစ ဤေက်ာင္းသားမ်ား ေလွ်ာက္ရမည့္ လမ္းကိုကား ေက်ာ္ျဖန္ရန္ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ တဲြဖက္ေပး၍ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္မရွိေသာ ဤေက်ာင္းသား မ်ားကို ဟုိလူ ႏွင့္ သည္လူ တြဲေပး၏။ သူတို႔ တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္တည္း ျဖင့္ မလုပ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္မ်ားကို အတူပူးေပါင္း၍ လုပ္ေစ၏။

အဖဲြ႔မ်ား ဖဲြ႔ေပးထားရာ တစ္ဖဲြ႔လွ်င္ လူေလးေယာက္ ပါသည္။ က်ပန္းေရြး၍ ဖဲြ႔ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သီတင္းႏွစ္ပတ္ၾကာလုပ္ရမည့္ လုပ္ငန္းစီမံခ်က္မ်ား ျပီးခ်ိန္အထိ ထုိအဖဲြ႔၀င္မ်ား အတူတဲြ၍ ေနရသည္။ 'ပကတိ နီးပါး တူေသာ ေလာကတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ျပပါ' ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔အား ခုိင္းသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔သည္ တစ္္ခုခုကို ပရုိဂရမ္ ဆြဲတာကို က်န္လူမ်ားအား လိုက္ျပသည္။ ထိုသို႔ လုပ္ငန္းတစ္ခု ျပီးသြားသည့္ အခါ ကၽြန္ေတာ္က အဖဲြ႔ မ်ားကို လူလဲ၍ျပန္ဖဲြ႔ေပးသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းသား မ်ားသည္ ေနာင္ထပ္ အတူတဲြဖက္လုပ္ရမည့္ အဖဲြ႔၀င္သစ္သံုးဦးႏွင့္ ေနာက္လုပ္ငန္း တစ္ခုကို ျပန္စ၍ လုပ္ၾကရသည္။

ဤပကတိနီးပါးတူေသာ ေလာကမ်ားကို တည္ေဆာက္ေစရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔အားစည္းကမ္း ႏွစ္ခ်က္ သတက္မွတ္ေပးထားသည္။ တစ္၊ ပစ္တာ ခက္တာ မပါရ။ ႏွစ္၊ ညစ္ညမ္းရုပ္ပံုေတြ မပါရ။ ကၽြန္ေတာ္ ဤစည္းကမ္းခ်က္ကို ထုတ္ရျခင္းမွာ ထိုအရာမ်ားသည္ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းမ်ားတြင္ အၾကိမ္းေပါင္း ကုေဋကုဋာ လုပ္ၾကျပီးသားအရာမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ကၽြန္ေတာ္က ပင္ကိုစိတ္ကူးကိုသာ ရခ်င္ေသာေၾကာင့္ပင္။

စားပဲြေပၚမွ လိင္ ႏွင့္ ပစ္တာခတ္တာကို ဖယ္ရွားေပးလုိက္ေသာအခါ ၁၉ႏွစ္သား ေက်ာင္းသားမ်ား လံုး၀ ေတြးၾကံ မရျဖစ္သြားၾကသူ ဘယ္မွ်မ်ား သည္ကုိ ေတြ႔ရလွ်င္ သင္ အံ့ၾသမိလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ရွိျပီးသား အရာေတြထက္ လြန္၍ စဥ္းစာၾကည့္ၾကစမ္းပါကြာဟု ဆိုလုိက္ေသာအခါ အမ်ားစုသည္ ေမွ်ာ္လင့္ မထားေသာ စြမ္းရည္မ်ားကို ျပလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သင္တန္းစ ေပးသည့္ႏွစ္မွာပင္ ေက်ာင္းသား မ်ားသည္ သူတို႔၏ ကနဦးလုပ္ငန္း စီမံခ်က္မ်ားကို တင္ျပလာခဲ့ၾကရာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပင္ အႏုိင္ယူ သြားၾကေလ ေတာ့သည္။

သူတို႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံုမွာ တကယ္ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ စိတ္ကူးလုိ႔မရေသာ အလုပ္မ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အထူး ေက်နပ္ သေဘာက်မိသည္ကား သူတို႔သည္ ကြန္ပ်ဴတာ အညံ့စားမ်ားျဖင့္ ေဟာလီး၀ုဒ္မွာ လုပ္ေနၾကေသာ ဗာခ်ဴယယ္ရီယယ္လတီ စံႏႈန္းမ်ဳိးေရာက္ေအာင္ ပရုိဂရမ္ ေရးဆဲြႏိုင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဤေက်ာင္းသား ကေလးမ်ားသည္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေက်ာက္ေကာင္း ရတနာ ကေလးမ်ား ျဖစ္လားၾကေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ပါေမာကၡလုပ္လာသည္မွာ ၁၀ ႏွစ္မွ် ရွိပါျပီ။ BVW ကို စခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ သူတို႔ဆီက ဘာကိုေမွ်ာ္လင့္ရမည္မွန္း မသိေသးခဲ့ေပ။ သီတင္းႏွစ္ပတ္ၾကာ လုပ္ရမည့္ ပထမဆံုး လုပ္ငန္းတာ၀န္ သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ခုကို သူတုိ႔အား ေပးလုိက္သည္။ ရလာေသာ ရလဒ္ မ်ားေၾကာင့္ အလြန္တရာေက်နပ္မိရေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနာက္ထပ္ ဘာလုပ္ရမည္ကို မသိေသး။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသည္ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ အန္ဒီဗန္ဒမ္းကို သြားေတြ႔ရေလသည္။

 'အန္ဒီ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေတြကို သီတင္း ႏွစ္ပတ္အၾကာ အလုပ္တာ၀န္တစ္ခု သတ္မွတ္ ေပးလုိက္တာ တကယ္ပဲ အေကာင္းစားရလဒ္ေတြနဲ႔ ျပန္တင္ျပလာၾကတယ္၊ အကယ္၍မ်ား ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔ကို ဒီအလုပ္ကို စာသင္ႏွစ္ တစ္ခုလံုးမွာ ျပီးေအာင္ လုပ္ၾကကြာလို႔မ်ား တာ၀န္ေပးမိရင္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို အဆင့္ ေအ ေတြနဲ႔ခ်ည္း အေအာင္ေပးရေလာက္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲဟင္'

ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ အန္ဒီသည္ ခဏၾကမွ် စဥ္းစာျပီးေနာက္ ဤသို႔ေျပာ၏။ 'ေကာင္းျပီေလ၊ ေအး၊ မင္း လုပ္ရမွာက မနက္ျဖန္ မင့္စာသင္းခန္းကို မင္းျပန္သြားပါ၊ သူတို႔မ်က္လံုးထဲကို စိုက္ၾကည့္ျပီး တပည့္တို႔၊ မင္းတို႔လုပ္တာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ ဒီထက္ပို လုပ္တတ္ဦးမယ္လုို႔ ဆရာသိတယ္လုိ႔ ေျပာပါ'

သူ႔အေျဖေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ၾကီးအံ့အားသင့္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ သူေျပာသည့္အတိုင္း လုပ္လုိက္ရာ သူေျပာခဲ့သည့္အတုိင္းပင္ ျဖစ္လာေလသည္။

ေက်ာင္သားမ်ား၏ တိုးတက္မႈသည္ ဆက္၍ ျပေနသည္။ သူတို႔၏ တီထြင္ဖန္တီးမႈမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖ်ား ခါ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခိုင္းသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကလည္း အမ်ိဳးမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ေရလိႈင္း ျဖဴျဖဴေတြေပၚမွာ ဂြန္ဒိုလာ ေလွၾကီးေတြႏွင့္ ဗဲနစ္ျမိဳ႕သို႔ ခ်စ္ခရီးလွည့္သည္မ်ိဳးမွသည္ ရိုလာကိုစတာ စီးေနေသာ နင္ဂ်ာ သိုင္းသမားမ်ားအထိ ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ကေလးဘ၀တုန္းက စိတ္ကူး ထားခဲ့ၾကသည့္ ခ်စ္စဖြယ္ သံုးဘက္ျမင္ သတၱ၀ါေတြ ေနထိုင္က်က္စားသည့္ လူ႔ေလာကတြင္္ တကယ္ တည္ရွိႏိုင္ဖြယ္ မရွိုေသာ ေလာကမ်ားကိုပင္ ဖန္တီးျပလာၾကေသားေတာ့သည္။

သူတို႔အား ခုိင္းထားသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္လည္း လုပ္ျပရ၊ ေျပာလည္းေျပာရသည့္ေန႔ မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာသင္ခန္းသို႔ လာသည္။ အခန္းထဲ၌ တပည့္ေက်ာင္းသား ငါးဆယ္သာမက ကၽြန္ေတာ္ မသိသည့္ သူတို႔ အခန္းေဖာ္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ မိဘေတြ ေနာက္ထပ္လူ ငါးဆယ္ေလာက္ ေရာက္ေနၾကသည္။ ေရွးယခင္က ကၽြန္ေတာ့္စာသင္ခန္းသို႔ မိဘမ်ား တစ္ခါမွ် မလာဖူးပါ။ ယခုေတာ့ နည္းလွသည့္ လူအုပ္ၾကီး မဟုတ္ပါတကား။

ဤသို႔ျဖင့္ မိမိတို႔ လုပ္ငန္မ်ားကို သရုပ္သကန္ႏွင့္ လုပ္ျပၾကရသည့္ ေန႔မ်ဳိးမ်ားတြင္ လူေတြက မ်ားမ်ားလာသျဖင့္ စာသင္ခန္းၾကီးသည္ လူေလးရာ ေက်ာ္ေလာက္က ေက်ာင္းသားမ်ား ဖန္တီး ၍ ျပၾကေသာ ပကတိနီးပါးတူသည့္ ဖန္တီးမႈ တင္ျပခ်က္မ်ားကို မတ္တပ္ရပ္လ်က္ လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၾကေသာ အခန္းၾကီးျဖစ္၍ ေနေလ ေတာ့သည္။
ထိုသို႔ေသာ တင္ျပခ်က္ေန႔မ်ားတြင္ မည္သူ၏ ဖန္တီးတင္ျပခ်က္သည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိသည္ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ ေျပာျပတတ္သည္။ တစ္ဖဲြ႔တည္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္းကပ္လ်က္ အတူတကြ ရပ္ေနၾကပါလွ်င္ သူတို႔သည္ တစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦး ခ်စ္ၾကည္ေႏွာင္ဖဲြ႕ထားေသာ ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးမ်ား၏ အဖြဲ႔က ဖန္တီးထားေသာ ဖန္တီးခ်က္ မ်ားသည္ ၾကည့္ထိုက္ေသာ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ဤလုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ကၽြန္ေတာ္သေဘာအက်ဆံုး အခ်က္ကား အဖဲြ႕လိုက္ ေဆာင္ရြက္ တတ္ျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အခ်က္အျခား ျဖစ္သည္ဟူေသာ္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ဤ   ေက်ာင္းသားမ်ား ဘယ္ေလာက္အထိ ဖန္တီးလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ ၾကမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္ မခန္႔မွန္း တတ္ပါ။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ အိမ္မက္မ်ားအတိုင္း တကယ္ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ႏိုင္ၾကပါမည္ေလာ။ ဤအေမး အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အေသခ်ာဆံုးေပးႏိုင္သည့္ အေျဖကား 'ဒီသင္တန္းမွာ တစ္ေယာက္ တည္းေတာ့ လုပ္လို႔မရဘူး' ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ေနသည့္ အလုပ္က ေနာက္တစ္ထစ္ တုိးေစႏိုင္သည့္ နည္းမ်ဳိးရွိပါသေလာ။

ျပဇာတ္ပါေမာကၡ ဒြန္မာရီနယ္လီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္၏ အားေပးခြင့္ျပဳခ်က္အရ ဤအလုပ္ကိ္ု စိိတ္ကူးသက္သက္ျဖင့္ မုိက္မဲရူးသြပ္စြာ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး နည္းပညာဌာန (အီးတီစီ) [WWW.etc. cmu. edu] ဆိုျပီး လုပ္ၾကည့္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။  သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ထိုအလုပ္ကို အိပ္မက္ကို လက္ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးသည့္ အလုပ္ရုံဟုသာ ထင္ျမင္ၾကပါသည္။ ထိုအစီစဥ္အရ အႏုပညာရွင္မ်ားႏွင့္ နည္းပညာရွင္မ်ားသည္ အတူတကြ လာေရာက္၍ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ လုပ္ရသည့္ အလုပ္မ်ားမွာ အပန္းေျဖဌာနမ်ားတြင္ အေပ်ာ္စီးၾကရသည့္ ခ်ားရဟတ္မ်ား၊ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္းမ်ား၊ လူ တိရစာၦန္ တို႔ႏွင့္ တကယ္တူသည့္ ရိုေဘာ့မ်ားႏွင့္ မိမိတို႔ စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚရာအလုပ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လို မရူးသြပ္သည့္ တကၠသိုလ္္မ်ားကမူ ဤလိုအရာမ်ားနားသို႔ မသိၾကပါ။ သို႔ရာတြင္ ကာနက္ဂီမယ္လြန္ တကၠသိုလ္ကမူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္ လိုင္စင္ေပထားပါေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ အႏုပညာႏွင့္ နည္းပညာကို ေပါင္းစပ္ရာတြင္ သရဖူေဆာင္းၾကသည္။ ဦးေႏွာက္ ညာျခင္းႏွင့္ ဘယ္ျခမ္း၊ ျပဇာတ္သမားႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာသမားတုိ႔ ေပါင္းမိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒြန္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မတူၾကသည္ကား မွန္၏။ သို႔ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးသည္ ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တစ္ရြက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အျမဲသျဖင့္ ဘယ္လို လုပ္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုသည္ကို ရွာေဖြတတ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ ျပဳႏုိင္ၾကျခင္း၏ ရလဒ္ကား ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ မတူေသာ ႏွစ္ေယာက္၏ နည္းမ်ားစြာမွ အေကာင္းဆံုးကို ရရွိသြားၾကပါကလား ဟူေသာ ႏွစ္ေယာက္၏ နည္းမ်ားစြာမွ အေကာင္းဆံုးကို ရရွိသြားၾကျခင္းတည္း။ (ထိုမွ်သာမက သူတုိ႔သည္ မတူေသာသူမ်ား မည္သို႔ မည္ပံု ပူးေပါင္းလုပ္သြားၾကပါကလား ဟူေသာ သူတို႔အားက်စရာ စံပုဂၢဳိလ္မ်ားလည္း ရွိသြားပါသည္။) လြတ္လပ္မႈ ႏွင့္  အဖဲြ႕လုိက္လုပ္ေဆာင္မႈတုိ႔ကို ေပါင္းစပ္ေပးျခင္းသည္ ဖန္းတီးတည္ေထာင္မႈတြင္ အလြန္ စိတ္လႈပ္ရွား ဖြယ္ ျဖစ္ေစသည္။ ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္းကို သိသြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာငး္သားမ်ားကို သံုးႏွစ္စာခ်ဳပ္ႏွင့္ ငုားပါရေစဟု ေျပာလာၾကသည္။ ထုိသို႔ ေျပာလာျခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ုက ၀င္ခြင့္ပင္ မရေသးသူမ်ား ကိုပင္ ငုားရမ္းလိုသူတို႔ ရွိေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း အဓိပၸါယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဒြန္သည္ အီးတီစီ၏ အလုပ္ 70 ရာခိုင္ႏႈန္းကို လုပ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုထက္မက ခ်ီးက်ဴးထိုက္ပါေပသည္။ သူသည္ ၾသစေၾတးလ်တကၠသိုလ္နယ္ေျမပြားတစ္ခုကို ဖန္တီးခဲ့သည္။ ကိုရီးယားႏွင့္ စကၤာပူတို႔တြင္ တည္ေထာင္ ဖန္တီးရန္လည္း အစီအစဥ္ရွိသည္။ ကမၻာအရပ္ရပ္ရွိ ကၽြန္ေတာ္သိႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာ ရာေပါင္း မ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သူတို႕ကေလးဘ၀က စိတ္ကူးခဲ့ၾကေသာ စိတ္ကူးအိပ္မက္ တကယ္ျဖစ္လာႏိုင္ၾကေတာ့မည္ ျဖစ္ေပသည္။ ေကာင္းလွေပစြ။

ဆက္ရန္
.

No comments: