ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးစကား (The Last Lecture) အပိုင္း (၂၅)

ဖုိင္ဖြင့္ထားသည့္ စနစ္ေကာင္းရွိပါေစ။

ကၽြန္ေတာ္က ေဂ်းအား အစစအရာရာကုိ အကၡရာစဥ္ျဖင့္ ဖုိင္လုပ္ထားႏိုင္ေသာ ေနရာမ်ဳိး တစ္ေနရာ အိမ္ထဲမွာ ရခ်င္သည္ဟု ေျပာေသာအခါ ေဂ်းက ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျပာရ ဆုိရ အေတာ္ခက္သည္။ သူ႔စိတ္ႏွင့္ေတာ့ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူးဟု ေျပာပါသည္။ ဤ တြင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အား ေျပာရသည္။ "အဲဒါက အျပာေရာင္ကေလးပါ၊ ငါ ဟုိဟာေလး စားေနတုန္းကေတာင္ ငါ့လက္ထဲမွာ ရွိေနေသးတယ္ လုိ႕ ေျပာျပီး ဟုိဟုိဒီဒီ လိုက္ရွာေနတာနဲ႕ စာရင္ေတာ့ အကၡရာစဥ္ အတိုင္း စီထားတာက ပုိေကာင္းတာ ေပါ့ကြာ"

တယ္လီဖုန္းကိစၥ ျပန္စဥ္းစားပါ။

ကၽြန္ေတာ္မွာ တယ္လီဖုန္းကုိ ကုိင္ထားကာ "လူၾကီးမင္းရဲ႕ ဖုန္းဆက္ျခင္းဟာ ကၽြန္မတုိ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕အတြက္ အင္မတန္ အဖုိးတန္လွပါတယ္" ဟူေသာ စကားမ်ဳိးကုိ နားေထာင္ရင္း အခ်ိန္ေတြ အမ်ား ၾကီးကုန္ေနရသည့္ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ ေနထုိင္ေနရသည္။ ဟုတ္ပါေပ့။ ယခုတစ္ၾကိမ္တြင္မွ ပထမဆုံးအ ၾကိမ္အျဖစ္ ခ်ိန္းေတြ႕ေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးအား ပါးရုိက္ကာ "နင့္ကုိ ငါတကယ္ခ်စ္တာ" ဟု ေျပာ လုိက္သည့္ ေကာင္ကေလးမ်ဳိးႏွင့္ တူေနသည္။ 

ဒါကေတာ့ ယခုေခတ္မွာ မိမိ၏ ေဖာက္သည္မ်ားအား ၀န္ေဆာင္မႈေပးသည့္ လုပ္ငန္း၏ လုပ္ကုိင္ ေဆာင္ရြက္ပုံပါတည္း။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထုိနည္းကုိ လက္မ ခံပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားႏွင့္ တယ္လီဖုန္းကုိ ကပ္ျပီး တယ္လီဖုန္းကုိ ကုိင္ထားရသည့္ အလုပ္ကုိ ဘယ္ေတာ့ မွ မလုပ္ပါ။ လက္ႏွင့္မကုိင္ရဘဲ စကားေျပာႏုိင္သည့္ မုိက္ကရုိဖုန္းႏွင့္ အသံခ်ဲ႕ စက္ပါေသာ တယ္လီဖုန္း ကုိသာ သုံးပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္းေျပာေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ လက္မ်ား အားေနသျဖင့္ အျခားတစ္ခုခုကုိ လုပ္၍ ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ မလုိအပ္ဘဲေခၚေသာ တယ္လီဖုန္းဆက္သြယ္မႈမ်ားကုိ တုိတုိႏွင့္ ျပီးသြားေစမည့္ နည္း နာ မ်ားကုိိလည္း စုေဆာင္းထားသည္။ ထုိင္လ်က္ႏွင့္ တယ္လီဖုန္းဆက္သည္ ဆုိပါလွ်င္ ကၽြၽန္ေတာ္ သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခေထာက္ကုိ ေျမွာက္တင္မထားပါ။တကယ္ေတာ့ တယ္လီဖုန္း စကားေျပာေန စဥ္မ်ဳိးတြင္ မတ္တပ္ ရပ္ထားတာက ပုိေကာင္းသည္။ စကားကုိ ျမန္ျမန္ႏွင့္ ျဖတ္သြားေစႏုိင္ေအာင္ျပဳ၍ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တယ္လီဖုန္းစကားေျပာေနခ်ိန္မ်ဳိး၌ စားပဲြေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕၌ ျမင္ႏုိင္ သည့္အရာတစ္ခုခုကုိ ထားတာမ်ဳိးကုိလည္း ျပဳတတ္သည္။ ထုိသုိ႕ျပဳထားျခင္းျဖင့္ တယ္လီဖုန္းဆက္သူ ႏွင့္ ေျပာစရာ ရွိတာကုိ ျမန္ျမန္ လက္စသတ္ ေျပာလုိေသာ ဆႏၵမ်ဳိး ျဖစ္လာသည္။

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားအတြင္း၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ အၾကံေပးတုိက္တြန္းသည့္ ဖုန္းဆက္ သြယ္မႈ မ်ား ကုိ နားေထာင္ခဲ့ရသည္။ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ လုိရာပစၥည္း မွာယူႏိုင္ေအာင္ အေရာင္းသမားမ်ား ကုိ နားေထာင္ ခဲ့ရသည္။ ထုိသုိ႕ၾကဳံလွ်င္ ကုိယ္ကလည္း ေျပာေနတုန္း၊ သူတို႕ကလည္း နားေထာင္ တုန္းမွာ တယ္လီဖုန္း ကုိ ခ်ပစ္လုိက္ပါ။ သူတုိ႕စိတ္ထဲမွာ သင္၏ဖုန္းလု္ိင္းဆက္သြယ္မႈ မေကာင္းလုိ႕ဟု ထင္ကာ ေနာက္မွပဲ ျပန္ဆက္ေတာ့မည္ဟု ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ တယ္လီဖုန္း ေျပာသည့္အခါ တုိတုိ ႏွင့္ ၿပီးခ်င္ပါသလား။ ထုိအခါ ထုိသူသည္ အျမန္ျပီးေအာင္ ေျပာလိမ့္မည္။ သင့္ စိတ္ထဲမွေတာ့ သူ ငါေျပာတာ ကုိ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနသည္ဟု ထင္ခ်င္ထင္မည္။ မထင္ပါ ေလ ႏွင့္ ေန႔လယ္စာ စားဖုိ႕ထက္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

ကုိယ္စားလွယ္လႊဲအပ္ပါ။

ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထက္ျမက္သည့္ ၁၉ ႏွစ္သား အရြယ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ကုိ ယုံ၍ ရႏုိင္ေၾကာင္း ေစာေစာကာလ ကတည္းကပင္ သိထားခဲ့သည္။ ထုိသုိ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား သည္ ေပးလုိက္သည့္ တာ၀န္ကုိ တာ၀န္သိသိလုပ္တတ္သည္။ အလြန္ေလးစားဖြယ္ ေကာင္းသည္။ ကုိယ္စား လုပ္ခုိင္းျခင္း အလုပ္သည္ ေစာလြန္းေသးသည္ဟူ၍ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သမီးကေလး ခ်လုိ သည္ ၁၈ လ အရြယ္သာ ရွိေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆုံး မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ဓါတ္ပုံႏွစ္ခုမွာ သူ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခြင္မွာ ေပြ႕ခ်ီထားေသာပုံမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမပုံတြင္ ထုိပုလင္းကုိ သူကုိယ္တုိင္ကုိင္သည့္ အလုပ္ကုိ သူ႕အား လႊဲေပးထားပုံေတြ႕ရမည္။ သူသည္ ပုလင္းကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိင္၍ ႏုိ႔စုိ႔ေနရသည္ကုိ ေက်နပ္ ေနပုံရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေက်နပ္ေနပုံ ေတြ႕ရပါမည္။

အနားယူပါ။

အီးေမးလ္ ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေစ၊ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား သိလုိ၍ တယ္လီဖုန္းဆက္ ေမးျမန္း စုံစမ္းေနစဥ္မွာ ျဖစ္ေစ၊ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ အနားယူ၍မရေပ။ ေဂ်းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီး ထြက္ေနစဥ္ တုန္းကမူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ မည္သူႏွင့္မွမေတြ႕ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ဦးတည္းသာ ရွိေန ေစခ်င္ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ႏုိင္မည့္ နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ့ ေပးထားဖုိ႕လုိမည္ဟု ေျပာ သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က တယ္လီဖုန္းဆက္၍ ေျပာရပါသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ ရန္ဒီပါ၊  ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္ေထာင္က်ဖုိ႕ ၃၉ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ေစာင့္လာခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ဇနီးျဖစ္သူ ေဂ်းတုိ႔ တစ္လၾကာေလာက္ ခရီးသြားၾကပါမယ္၊ ဒီအတြက္ ျပႆနာ မရွိေလာက္ ေပမဲ့လည္း ကၽြန္ေတာ္အထက္လူၾကီးက ျပႆနာရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆက္ သြယ္လို႔ ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးထားခဲ့ရမွာေပါ့ ခင္ဗ်ာ" ထု္ိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဂ်း၏မိဘ မ်ား၏ အမည္နာမ မ်ားနဲ႔ သူတို႔ေနတ့ဲဲျမိဳ႕ကို ေျပာျပလိုက္ပါသည္။

"တယ္လီဖုန္းလမ္းညႊန္ စာအုပ္မွာ ရွာ ၾကည့္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္၊ အကယ္၍သာ ဆရာ က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ ေယာကၡမမ်ားကို ဆရာ ဖုန္းဆက္ရတာဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ တစ္ဦး တည္းေသာ သမီးကေလး ရဲ႕ ပ်ား ရည္ဆမ္းခရီးကို အေႏွာင့္အယွက္္ ျပဳႏိုင္ေလာက္တဲ့အေရးေပၚ အေျခအေန ၾကံဳလို႔ပါလို႔ သူတို႔ ယံု ေအာင္ေျပာႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၡမမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ႏိုင္ တဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ''ဟုလည္း ေျပာလုိက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထံသုိ႕ မည္သူမွ ဖုန္းတစ္ၾကိမ္မွ မဆက္ခဲ့ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အခ်ိန္စီမံခန္႕ခဲြနည္း အခ်ဳိ႕မွာ တကယ္ကုိ အေရးၾကီးပါသည္။ အခ်ဳိ႕မွာလည္း အေရးမ ၾကီးလွ ဟု ဆုိႏိုင္ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ယင္းနည္း အားလုံးကုိ စဥ္းစားထုိက္သည္ဟုကား ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။
အခ်ိန္ ဟူသည္ သင့္မွာရွိသမွ် အရာကေလးျဖစ္သည္။ တစ္ေန႕ေသာအခါတြင္ ကုိယ္ထင္တာထက္ ေတာင္ အခ်ိန္ က နည္းေနပါလားဟု သင္ ေတြးလာႏုိင္ေပသည္။

အခန္း ၂၄
အမွန္ကို ျပန္ေတြ႕သူ

ပညာေရးတြင္ လက္ခံလာၾကသည့္ ဆီသည္မ လက္သုတ္၀တ္လို ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ စကားရွိသည္။ ေက်ာင္းဆရာ မ်ား၏ နံပါတ္တစ္ ရည္မွန္းခ်က္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား သင္ယူေလ့လာတတ္ေအာင္ ျပဳေပးရန္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ စကားျဖစ္သည္။

အမွန္ပင္ ထိုစကားတြင္ပါ၀င္ေသာ တန္ဖိုးကို ကၽြန္ေတာ္ သိျမင္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ထိုထက္ေကာင္း မြန္ေသာ နံပါတ္တစ္ရည္မွန္းခ်က္သည္ ဤသို႕ ျဖစ္ထိုက္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မူ "ေက်ာင္းသား မ်ားအား သူတို႕ကုိယ္ သူတို႕ အကဲျဖတ္တတ္ေအာင္" သာ ျပဳေပးခ်င္သည္။

အဆံုးမွာေတာ့ ပညာေရးပညာရွင္မ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုးျပဳေပးႏုိင္ၾကသည္ မွာ သူတို႕အား ကုိယ္ကိုယ္ကုိယ္ အမွန္အတိုင္း ေတြးျမင္တတ္ေအာင္ ျပဳေပးျခင္းသာျဖစ္သည္။ နည္းျပ ဆရာ ဂရာဟမ္ ကၽြန္ေတာ့္အား သင္ေပးခဲ့သကဲ့သို႕ပင္ တိုးတက္ေအာင္ျပဳေရးအတြက္ တစ္ခုတည္း ေသာ နည္းလမ္း မွာ မိမိတို႕ကိုယ္ကို မိမိတို႕ျပန္ၿပီး အကဲျဖတ္တတ္သည့္ စြမ္းရည္စစ္ စြမ္းရည္မွန္ကို ဖြံ႕ၿဖိဳး လာေစျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သို႕ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိုယ္ အကဲၿဖတ္တတ္ျခင္းသာ မရွိခဲ့ပါက ပို၍ ေကာင္း လာသည္၊ သို႕မဟုတ္ ပို၍ဆိုးလာသည္ဟူ၍ ဘယ္မွာလွ်င္ ေျပာဆိုႏိုင္ပါမည္နည္း။

အခ်ိဳ႕ေသာ ယေန႕ကာလ အေတြးအေခၚေဟာင္း သမားမ်ားက အဆင့္ျမင့္ပညာေရးမွာ ေငြေပးလွ်င္ ပစၥည္း ရသည့္ ေဖာက္သည္၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ညည္းညဴၾကသည္။ ေက်ာင္းသား မ်ားႏွင့္ သူတို႕၏ မိဘမ်ားကလည္း သူတို႕သည္ ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုအတြက္ ေငြေၾကးအမ်ားႀကီး ေပးထား ၾကရသည္ ဟု ယူဆၾက၏။ ထို႕ေၾကာင့္ သူတို႕က ပညာေရးသည္ တိုင္းတာ၍ရေသာနည္းျဖင့္ အဖိုးတန္ တာမ်ိဳး ျဖစ္ေစ ခ်င္ၾကသည္။ ဘာႏွင့္တူေနပါသနည္းဆိုေသာ္ လူတစ္ေယာက္သည္ ကုန္ပေဒ သာဆိုင္ႀကီး တစ္ဆိုင္ထဲသို႕ ၀င္သြားၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ငါးစံု ကို ၀ယ္လာရမည့္အစား ငါးဘာသာ သင္ရိုးကုန္စာအုပ္ကို ၀ယ္ၿပီး ထြက္လာသည္ ႏွင့္ တူေနေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ထိုေဖာက္သည္ ၀န္ေဆာင္မႈ ပံုစံ ျဖင့္ ပညာေရးကို လံုး၀လက္မခံတာမ်ိဳးေတာ့လည္း မျပဳ ခ်င္ပါ။ သို႕ရာတြင္ မွန္ကန္ေသာ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းတြင္ သံုးေသာ ႏိႈ္င္းယွဥ္ျပသည့္ ပံုစံမ်ိဳးကို သံုးတတ္ ဖို႕ကား အေရးႀကီးသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ပညာေရးသည္ ေစ်းေရာင္းျခင္းမ်ိဳးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ က ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ပညာသင္ေပးပံုကို အားကစားကလပ္တစ္ခုမွာ ေလ့က်င့္သင္တန္း ေပးသည့္ ဆရာကို ကိုယ္ပုိင္ အခေပး၍ ငွားထားသည္မ်ိဳးႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ျပလိုပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပါေမာကၡမ်ားက ပိုက္ဆံမ်ားအား (စာအုပ္တို႕၊ ဓါတ္ခြဲခန္းတို႕၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ကၽြမ္းက်င္မႈ ပညာတို႕ လို) ပစၥည္းကိရိယာမ်ား ကိုင္တတ္ တြယ္တတ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ျပဳေပးသည္။ သို႕ ပစၥည္းပစၥယ မ်ား ကိုင္တတ္တြယ္တတ္ၿပီးသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ သူတို႕အား ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ျဖစ္ေစခ်င္တာ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တပည့္မ်ားသည္ ကုိယ့္အားကိုယ္ထုတ္၍ တကယ္ပဲ လုပ္ၾကေလသလားကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆရာမ်ားက သိေအာင္ လုပ္ရသည္။ သူတို႕အား ခ်ီးက်ဴးလိုက္ လွ်င္ ခ်ီးက်ဴးရ၏။ ေနာက္ထပ္ သည္ထက္သည္ ပို၍ ႀကိဳးစားဖို႕လိုေသးသည္ဆိုလွ်င္လည္း ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ပင္ လိုေသးေၾကာင္း ေျပာရပါသည္။

အေရးႀကီးဆံုးမွာ သူတို႔၏ ရည္မွန္ခ်က္ ပန္းတိုင္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းရာတြင္ သူတို႕ဘယ္အေျခအေနရွိ သည္ ကို သူတို႕ အကဲျဖတ္တတ္ေအာင္ သူတို႕အား သင္ေပးရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အားကစားရံုတစ္ခု တြင္ ေတြ႕ရသည့္ အလြန္အေရးႀကီသည့္ အခ်က္တစ္ခုမွာ ၾကိဳးစားအားထုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ အမွ် သိသာ ထင္ရွားသည့္ ရလဒ္ေကာင္းလည္း ရလာတတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာလည္း ထို ဥပမာ ႏွင့္ အတူပင္ ျဖစ္သည္။ မွန္ထဲမွာ မိမိကို္ယ္ကို ၾကည့္လုိက္လွ်င္ မိမိတို႔၏ ၾကြက္သားမ်ား ဘယ္မွ် ၾကီးထြားလာျပီ ကို ျမင္ႏိုင္သကဲ့သို႕ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္လည္း မိမိတို႔၏ စိတ္ပို္င္းဆိုင္ရာမွာ ဘယ္မွ် ၾကီးထြား လာသည္ကို ၾကည့္ျမင္တတ္ေအာင္ ပါေမာကၡ တစ္ဦးက သင္ေပးရေလသည္။

ထိုသို႔ေသာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရွိရန္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ဆရာ မ်ား၏ ေ၀ဖန္အၾကံေပးခ်က္မ်ားကို နာယူတတ္ေစမည့္နည္းကို ၾကိဳးပမ္းရွာေဖြခဲ့ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ တပည့္မ်ား အား မိမိတို႔ကိုယ္ကို မိမိတို႔ ေ၀ဖန္တတ္ေသာ အေလ့အက်င့္မ်ား ဖံြ႕ျဖိဳးလာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က အျမဲ အျပတ္ ကူညီေပးရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤအလုပ္သည္ လြယ္လွသည္ကားမဟုတ္။ ေ၀ဖန္အၾကံေပးခ်က္ကို လုိလိုလားလား လက္ခံတတ္လာေအာင္ ျပဳေပးရသည္က အခက္အခဲဆံုး ျဖစ္ သည္။ ပညာေရး ပညာရွင္ တစ္ဦး အေန ႏွင့္ ေတြ႔ရသမွ်  အခက္အခဲတို႔တြင္ အခက္အခဲဆံုးဟုပင္ ဆုိႏိုင္ သည္။ (ဤကိစၥမွာ ပါေမာကၡ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ လြယ္ကူေသာကိစၥ မဟုတ္ပါေပ။)

ေျမာက္မ်ားလွ စြာေသာ မိဘမ်ားေရာ ပညာေပးပညာရွင္မ်ားကပါ ဤကိစၥအတြက္ လက္ေလွ်ာ့ လာခဲ့ၾကျခင္း မွာ ၀မ္း နည္းဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကို မိမိတန္ဖိုး ထားအပ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုၾက သည့္အခါ မိမိ၏ရုိးသားမႈ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ တည္ေဆာက္ရန္ ဆိုတာမ်ဳိးထက္ အေပၚယံ ေျမွာက္ပင့္ ေျပာဆိုိတာမ်ဳိးေလာက္ႏွင့္သာ ျပီးၾကေတာ့သည္။ အေရးပါေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္မွာ တကယ့္္ ေ၀ဖန္ အၾကံေပးျခင္းမ်ဳိးက နည္းနည္း၊ ေက်ာသပ္ေပးျခင္းမ်ဳိးက မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနျခင္းပင္။

ဆက္ရန္
.