မယဥ္ႏြယ္ ၏ မ်က္ႏွာ၌ ကၽြန္ေတာ္အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ အျပံဳးကေလးတစ္ခု ေပၚလာသည္။
"နင္ဘာျပံဳးတာ လဲ မယဥ္ႏြယ္"
"ေၾသာ္.....ျမိဳ႕မွာေနရတဲ့လူက ေတာကိုျပန္ခ်င္လို႔ တစ္ပိုင္းေသေနတယ္ ဆုိလို႔ပါ"
"နင္...ငါေျပာတာ ကို မယံုဘူးလား"
"ငါမယံုဘူး လုိ႔ မေျပာပါဘူး"
ကၽြန္္ေတာ္က မယဥ္ႏြယ္၏အေျဖကုိ မေက်နပ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္အိတ္တြင္း၌ သြားေလရာ ပါေသာပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ျပသည္။
"ဒီမွာၾကည့္စမ္း မယဥ္ႏြယ္ ...နင့္ဆြဲၾကိဳးေလးနဲ႔ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးေလ"
မေမ်ွာ္လင့္ သည္တုိ႔ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ပထမေသာ္ မယဥ္ႏြယ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ခဏ၌ မူမ်က္ႏွာ ေဖြးေဖြးေလး ၌ ရွက္ေသြးမ်ား ျပန္ဖ်န္းလာသည္။
"နင္ ဒါကို အခုထိ သိမ္းတားတုန္းပဲလား သန္႔ဇင္"
"သိမ္းထားရတာေပါ့ မယဥ္ႏြယ္ ...ဒါေတြဟာ နင့္ကိုယ္စားေတြပဲ....နင့္ကိုလည္း ငါတစ္ေန႔ မွမေမ့ဘူး"
မယဥ္ႏြယ္ က မ်က္လႊာခ်ထားရာမွ မ်က္ေတာင္မ်ားပင့္၍ ကၽြန္ေတာ့ကို သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့စြာ စိုက္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ေငးစိုက္ၾကည့္ေန မိသည္။
တစ္သက္၀ယ္ လူခ်င္းမ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္၍ ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ ၾကည့္ဖူးသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ယခု မယဥ္ႏြယ္ ႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္မိစဥ္ရင္၌ ခံစားရေသာ ေ၀ဒနာမ်ိဳးကို တစ္ၾကိမ္မွ် မခံစားဖူး"
ရင္၌စိမ့္ျခင္း၊ ေအးျခင္း၊ ေႏြးျခင္း၊ ဟာျခင္း၊ ဖိုျခင္းတုိ႔သည္ တစ္လွည့္စီ လႈပ္ရွားေနသည္။ ၾကာၾကာ ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ရွက္သလို သနားသလို ဘာလိုလိုျဖစ္မိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ မ်က္လံုးမ်ားကိုမူ လြဲဖယ္၍မရ။ ရင္မွ ေ၀ဒနာ သံသရာ မွာလည္း ထပ္ကာလည္လ်က္ ရွိသည္။
ဆိုင္မိေနၾကေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို လႊဲဖယ္မိၾကသည္။ ေနာက္ရင္မွာတဒိုင္းဒိုင္းခုန္၍ ေမာေနသည္။ လည္ေခ်ာင္း ၌ လည္း ဆို႔နင့္ျပည့္က်ပ္ေန၏။ ကိုယ္လက္မ်ား တုန္ယင္ကာ ေခၽြးေစးမ်ားလည္း ျပန္လာ၏။
မယဥ္ႏြယ္ ၏ မို႔ေမာက္ေသာရင္မ်ား ျမင့္ခ်ီနိမ့္ခ်ီ လႈပ္ရွားေနသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သတိ ျပဳမိသည္။ ျဖဴ၀င္း သန္႔စင္ေသာ မယဥ္ႏြယ္၏ လည္တိုင္အေျခ၌ တဆက္ဆက္ ေသြးတိုးခုန္လႈပ္ေနျခင္းကိုလည္း ျမင္မိ သည္။
အတန္ၾကာမွ ေျခာက္ကပ္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္က တံေတြးမ်ိဳ ၍ စုိေစျပီး စကားၾကိဳးစား ေျပာရ၏။
"ရြာကို....ႏို႔မို႔ရင္ ျပန္ခ်င္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး မယဥ္ႏြယ္၊ ရြာျပန္ေရာက္ရင္...ၾကိဳမယ့္ ငါ့အစ္မ မရွိ ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား"
ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ သည္ အမွန္တကယ္ ၀မ္းနည္းလာသည္။
"အေမ မရွိ တဲ့ ရြာ ကို ျပန္လာရတဲ့ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကိုနင္နားလည္မွာ မဟုတ္လူး မယဥ္ႏြယ္၊ ေရာက္စဥ္ က ငါ...ငိုမိေသးတယ္"
မယဥ္ႏြယ္ က လည္း မ်က္ရည္၀ဲလာသည္။
"ငါနားလည္ပါတယ္ သန္႔ဇင္၊ ေဒၚေလးပန္း၀ါအတြက္ေကာ နင့္အတြက္ေကာ ငါလည္းငိုမိ ပါတယ္၊ ေအးေလ နင့္စကား ဆက္ပါဦး"
"ငါဆက္မယ့္ စကား ကို ၾကားရင္ နင္စိတ္ဆိုးမလား မယဥ္ႏြယ္"
မယဥ္ႏြယ္ သည္ စိတ္တြင္းျဖဴစင္သည့္ ကေလးငယ္ပမာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျဖသည္။
"ငါက နင့္ကို ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ဆိုးရမွာလဲ သန္႔ဇင္"
"နင္စိတ္မဆိုးရင္ ငါေျပာျပပါမယ္၊ ဒီရြာကို ငါျပန္လာတာ နင့္ကိုေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႕ပဲ"
မယဥ္ႏြယ္က မ်က္လုံးတြင္ မ်က္ရည္၀ုိင္းရင္း...ေတာက္ပစြာျပဳံးလ်က္ ေမး၏။
''နင္ တကယ္ေျပာတာလား သန္႕ဇင္၊ ငါ့ကိုနင္တကယ္ေတြ႕ခ်င္တယ္ ဟုတ္လား''
''နင့္ကို ဘာလို႔ ငါညာ ရမွာလဲ မယဥ္ႏြယ္''
ပထမ ဦးစြာ မယဥ္ႏြယ္၏မ်က္ႏွာ၌ ကေလးဘ၀ကဲ့သို႔ လြပ္လပ္ရႊင္လန္းေသာ အျပဳံးကို ကၽြန္ေတာ္္ ျမင္ရသည္။
''သန္႔ဇင္...နင္ဒီစကားကို ခဏခဏေျပာတယ္''
''ဒီစကား အျပင္ အရင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို နင္မွတ္မိေသးသလား ဟင္... မယဥ္ႏြယ္''
''နင္က အမ်ားၾကီးေျပာခဲ့တာပဲ၊ ငါဘယ္လိုလုပ္ မွတ္မလဲ''
''အမ်ားၾကီး ေျပာခဲ့တာေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာခဲ့ တယ္''
''ဘယ္ဟာလဲ''
''တို႔ၾကီး လာရင္ ဆရာနဲ႔ မမရွင္လို ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကမယ္ ဆိုတာေလ''
''အို''
ဤအၾကိမ္တြင္ မယဥ္ႏြယ္မွာ ပါးတြင္မက တစ္မ်က္ႏွာလုံး နီရဲသြားသည္။ ''ဒါ့ေၾကာင့္...ငါ အစကတည္းက စကား ခံ ခဲ့တယ္၊ ဒီစကားၾကားရင္နင္စိတ္ဆိုးမယ္လို႔၊ ငါ့ကို နင္ အခု စိတ္ဆိုးသြားျပီလား''
မယဥ္ႏြယ္သည္ မေျဖ၊ ေခါင္းကို ငုံ႔တားေသာ္လည္း စိတ္ဆိုးဟန္မျပ။ ကၽြန္ေတာ္က အရဲစြန္႔၍ မယဥ္ႏြယ္ ၏ လက္ကေလးကိုွဆြဲယူသည္။ မယဥ္ႏြယ္က မရုန္း...၊ ႏႈတ္မွမူ တိုးတိုးေတာင္းပန္ ရွာသည္။
''သန္႔ဇင္...၊ရွိခိုးပါရဲ႕ ဟယ္၊ လူေတြျမင္ကုန္ပါ့မယ္...ငါ့လက္ကိုလႊတ္ပါ''
''ဘယ္သူမွမျမင္ပါဘူး မယဥ္ႏြယ္....၊ ငါေမးတာေျဖရင္ နင့္လက္ကိုလႊတ္မယ္''
''ေျဖပါ့မယ္...လႊတ္ပါ၊ အို...လႊတ္ပါဆိုမွ''
''ငါေမးတာေျဖရင္ လႊတ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္မဟုတ္လား''
''လႊတ္ပါဟာ ေျဖပါ့မယ္၊ နင္က ေမးလည္းမေမးဘဲနဲ႔''
မယဥ္ႏြယ္ ၏ တစ္ကိုယ္လုံးမွာဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ မ်က္လုံး၌မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လွ်ံေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ က မယဥ္ႏြယ္၏ လက္ကေလးကို လႊတ္လိုက္သည္။
မယဥ္ႏြယ္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေ၀းေအာင္ အနည္းငယ္ ေရႊ႕ထိုင္သည္။ မ်က္ႏွာကေလး ကိုလည္း အနည္းငယ္ စူထားသည္။
''ကဲ..ငါမေျပာဘူးလား ၊နင္စိတ္ဆိုးမွာလို႕''
မယဥ္ႏြယ္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးသည္။
''နင္ေတာ္ေတာ္ ၀ိတယ္ သန့္ဇင္၊ နင့္ကို ဘယ္သူက စိတ္ဆိုးလို႔လဲ''
''စိတ္သာ မဆိုး၊ဘာလို႔မ်က္ေစာင္းထိ္ုးလဲ''
မယဥ္ႏြယ္ က ထပ္မ်က္ေစာင္းထိုးျပန္သည္။
''မုန္းလို႔...ကဲ''
မုန္းသည္ဆိုေသာ္လည္း မယဥ္ႏြယ္၏မ်က္ႏွာ၌ အရွက္ႏွင့္အျပဳံးေရာေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကသာ စကားမဆိုႏို္င္ဘဲ ပါးေၾကာစိမ္းစိမ္းႏွင့္ ရိွန္းျမေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာေလးကို ေငးစိုက္ ၾကည့္ေန မိသည္။
''ကဲ...ေမးမယ္ဆို ေမးေလ၊ ဒီက ျပန္ရဦးမယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ၾကာလို႔ အစ္မ လိုက္လာ ဦးမယ္''
ကၽြန္ေတာ္ က မေမး။ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းတြင္း၌ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္တို႕ ၀င္လာေသာ ေၾကာင့္တည္း။
''ငါ အခု မေမးေတာ့ဘူး ၊ ညက်မွေမးမယ္''
''အို...ညက်မွ''
မယဥ္ႏြယ္ အၾကီးအက်ယ္ ထိတ္လန္႔သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာပိုးသတ္၍ တည္ၾကည္စြာ ဆိုရသည္။
''နားေထာင္စမ္း မယဥ္ႏြယ္၊ နင့္ကို အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေပးခ်င္လြန္းလို႕ ငါျမိဳ႕ကပစၥည္းေတြ ယူလာတယ္၊ ငါ့မုန္႔ဖိုးထဲက အငတ္ခံျပီး ၀ယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ''
မယဥ္ႏြယ္၏ ထိတ္လန္႔ေသာ မ်က္ႏွာေလးမွာ ေၾကကြဲညိႈးႏြမ္းလာသည္။
''နင္ ငါ့ကို ဘာလို႕အက်ပ္ကိုင္ခ်င္ရတာလဲ သန္႕ဇင္၊ နင္ေပးခ်င္ မခုေပးပါလား''
''အခုမေပးႏိုင္ဘူး မယဥ္ႏြယ္၊ တို႕ေပးေနက်ေနရာမွာမွ ေပးမယ္''
မယဥ္ႏြယ္က ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါသည္။
''ရွက္စရာၾကီး သန္႕ဇင္ရယ္၊ လူေတြမိကုန္လို႕ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း''
ကၽြန္ေတာ္ က ဇြတ္ေတာင္းဆိုသည္။ မယဥ္ႏြယ္က အေၾကာက္အကန္ျငင္းဆိုသည္။
ထိုအခိုက္တြင္ပင္ အရီးေလးက ေရအိုးရြက္၍ ျခံ၀၌ ျပန္ေရာက္လာသည္။
''သန္႔ဇင္ အရီးေလး ျပန္ေရာက္လာျပီ၊ ငါလည္းျပန္ေတာ့မယ္၊ နင့္ပစၥည္းေတြ ေနာက္မွေပးေပါ့ ဟုတ္လား''
မယဥ္ႏြယ္က ျပဳံးရင္း ေခ်ာ့ေမာ့ေသာေလသံႏွင့္ ဆိုသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္္ဆုံးႏိုင္ခ်က္္ကို ကိုင္သည္။
''ေကာင္းပါျပီ မယဥ္ႏြယ္၊ နင့္သေဘာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ နင္ဆင္းလာလာ မလာလာ ငါေတာ့ သန္းေခါင္တ္ိတိမွာ ျခံထဲလာခဲ့မယ္၊ နင္ဆင္းမလာလည္း ငါ့ပစၥည္းေတြ ငါယူျပီး ျမိဳ႕ျပန္ သြားေတာ့မယ္၊ ဒီရြာကိုလည္း ငါ့တစ္သက္ျပန္မလာဘူး၊ ငါ့မ်က္ႏွာကိုလည္း နင္တစ္သက္ မျမင္ေစရဘူး''
မိန္းကေလးတို႕၏စိတ္သည္ ႏူးညံ့လြန္းသည္။ မိန္းမမာယာ သဲကိုးျဖာဟု မတရား ဆိုစကားရိွေသာ္လည္း စင္စစ္ မာယာမ်ားသူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေယာက္်ားမ်ားသာတကား။ ယုံလွ်င္ ပုံမိတတ္၍ ပုံမိေအာင္လည္း ယံုတတ္ၾကေသာ မိန္းမသားတို႔၏ ပင္ကိုယ္ရိုးသား စိတ္ကို စာဆိုပညာရွိတို႕ ဘာေၾကာင့္ အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ သနည္း။
ကၽြန္ေတာ္သံုးလိုက္ေသာ လက္နက္သည္ မယဥ္ႏြယ္၏ မသည္းႏွလုံးကို စူးေဖာက္ ထိေရာက္သြားဟန္ တူသည္။
မ်က္ႏွာေလး ညိႈးငယ္သြား၍ သနားစဖြယ္ ေမးသည္။
''သန္႔ဇင္ နင္ တကယ္ေျပာတာလား''
ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ကိုတုံးတံုးခ်ထားေသာ သူရဲေကာင္းၾကီး၏ ျပတ္သားေသာ ဟန္ပန္ႏွင့္ ေျဖသည္။
''နင့္ကိုငါဘယ္တုန္းက လိမ္ဖူးလုိ႔လဲ မယဥ္ႏြယ္''
ဆက္ရန္
.
"နင္ဘာျပံဳးတာ လဲ မယဥ္ႏြယ္"
"ေၾသာ္.....ျမိဳ႕မွာေနရတဲ့လူက ေတာကိုျပန္ခ်င္လို႔ တစ္ပိုင္းေသေနတယ္ ဆုိလို႔ပါ"
"နင္...ငါေျပာတာ ကို မယံုဘူးလား"
"ငါမယံုဘူး လုိ႔ မေျပာပါဘူး"
ကၽြန္္ေတာ္က မယဥ္ႏြယ္၏အေျဖကုိ မေက်နပ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္အိတ္တြင္း၌ သြားေလရာ ပါေသာပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ျပသည္။
"ဒီမွာၾကည့္စမ္း မယဥ္ႏြယ္ ...နင့္ဆြဲၾကိဳးေလးနဲ႔ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးေလ"
မေမ်ွာ္လင့္ သည္တုိ႔ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ပထမေသာ္ မယဥ္ႏြယ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ခဏ၌ မူမ်က္ႏွာ ေဖြးေဖြးေလး ၌ ရွက္ေသြးမ်ား ျပန္ဖ်န္းလာသည္။
"နင္ ဒါကို အခုထိ သိမ္းတားတုန္းပဲလား သန္႔ဇင္"
"သိမ္းထားရတာေပါ့ မယဥ္ႏြယ္ ...ဒါေတြဟာ နင့္ကိုယ္စားေတြပဲ....နင့္ကိုလည္း ငါတစ္ေန႔ မွမေမ့ဘူး"
မယဥ္ႏြယ္ က မ်က္လႊာခ်ထားရာမွ မ်က္ေတာင္မ်ားပင့္၍ ကၽြန္ေတာ့ကို သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့စြာ စိုက္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ေငးစိုက္ၾကည့္ေန မိသည္။
တစ္သက္၀ယ္ လူခ်င္းမ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္၍ ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏ ၾကည့္ဖူးသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ယခု မယဥ္ႏြယ္ ႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္မိစဥ္ရင္၌ ခံစားရေသာ ေ၀ဒနာမ်ိဳးကို တစ္ၾကိမ္မွ် မခံစားဖူး"
ရင္၌စိမ့္ျခင္း၊ ေအးျခင္း၊ ေႏြးျခင္း၊ ဟာျခင္း၊ ဖိုျခင္းတုိ႔သည္ တစ္လွည့္စီ လႈပ္ရွားေနသည္။ ၾကာၾကာ ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ရွက္သလို သနားသလို ဘာလိုလိုျဖစ္မိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ မ်က္လံုးမ်ားကိုမူ လြဲဖယ္၍မရ။ ရင္မွ ေ၀ဒနာ သံသရာ မွာလည္း ထပ္ကာလည္လ်က္ ရွိသည္။
ဆိုင္မိေနၾကေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို လႊဲဖယ္မိၾကသည္။ ေနာက္ရင္မွာတဒိုင္းဒိုင္းခုန္၍ ေမာေနသည္။ လည္ေခ်ာင္း ၌ လည္း ဆို႔နင့္ျပည့္က်ပ္ေန၏။ ကိုယ္လက္မ်ား တုန္ယင္ကာ ေခၽြးေစးမ်ားလည္း ျပန္လာ၏။
မယဥ္ႏြယ္ ၏ မို႔ေမာက္ေသာရင္မ်ား ျမင့္ခ်ီနိမ့္ခ်ီ လႈပ္ရွားေနသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္သတိ ျပဳမိသည္။ ျဖဴ၀င္း သန္႔စင္ေသာ မယဥ္ႏြယ္၏ လည္တိုင္အေျခ၌ တဆက္ဆက္ ေသြးတိုးခုန္လႈပ္ေနျခင္းကိုလည္း ျမင္မိ သည္။
အတန္ၾကာမွ ေျခာက္ကပ္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္က တံေတြးမ်ိဳ ၍ စုိေစျပီး စကားၾကိဳးစား ေျပာရ၏။
"ရြာကို....ႏို႔မို႔ရင္ ျပန္ခ်င္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး မယဥ္ႏြယ္၊ ရြာျပန္ေရာက္ရင္...ၾကိဳမယ့္ ငါ့အစ္မ မရွိ ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား"
ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ သည္ အမွန္တကယ္ ၀မ္းနည္းလာသည္။
"အေမ မရွိ တဲ့ ရြာ ကို ျပန္လာရတဲ့ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကိုနင္နားလည္မွာ မဟုတ္လူး မယဥ္ႏြယ္၊ ေရာက္စဥ္ က ငါ...ငိုမိေသးတယ္"
မယဥ္ႏြယ္ က လည္း မ်က္ရည္၀ဲလာသည္။
"ငါနားလည္ပါတယ္ သန္႔ဇင္၊ ေဒၚေလးပန္း၀ါအတြက္ေကာ နင့္အတြက္ေကာ ငါလည္းငိုမိ ပါတယ္၊ ေအးေလ နင့္စကား ဆက္ပါဦး"
"ငါဆက္မယ့္ စကား ကို ၾကားရင္ နင္စိတ္ဆိုးမလား မယဥ္ႏြယ္"
မယဥ္ႏြယ္ သည္ စိတ္တြင္းျဖဴစင္သည့္ ကေလးငယ္ပမာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျဖသည္။
"ငါက နင့္ကို ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ဆိုးရမွာလဲ သန္႔ဇင္"
"နင္စိတ္မဆိုးရင္ ငါေျပာျပပါမယ္၊ ဒီရြာကို ငါျပန္လာတာ နင့္ကိုေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႕ပဲ"
မယဥ္ႏြယ္က မ်က္လုံးတြင္ မ်က္ရည္၀ုိင္းရင္း...ေတာက္ပစြာျပဳံးလ်က္ ေမး၏။
''နင္ တကယ္ေျပာတာလား သန္႕ဇင္၊ ငါ့ကိုနင္တကယ္ေတြ႕ခ်င္တယ္ ဟုတ္လား''
''နင့္ကို ဘာလို႔ ငါညာ ရမွာလဲ မယဥ္ႏြယ္''
ပထမ ဦးစြာ မယဥ္ႏြယ္၏မ်က္ႏွာ၌ ကေလးဘ၀ကဲ့သို႔ လြပ္လပ္ရႊင္လန္းေသာ အျပဳံးကို ကၽြန္ေတာ္္ ျမင္ရသည္။
''သန္႔ဇင္...နင္ဒီစကားကို ခဏခဏေျပာတယ္''
''ဒီစကား အျပင္ အရင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို နင္မွတ္မိေသးသလား ဟင္... မယဥ္ႏြယ္''
''နင္က အမ်ားၾကီးေျပာခဲ့တာပဲ၊ ငါဘယ္လိုလုပ္ မွတ္မလဲ''
''အမ်ားၾကီး ေျပာခဲ့တာေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာခဲ့ တယ္''
''ဘယ္ဟာလဲ''
''တို႔ၾကီး လာရင္ ဆရာနဲ႔ မမရွင္လို ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကမယ္ ဆိုတာေလ''
''အို''
ဤအၾကိမ္တြင္ မယဥ္ႏြယ္မွာ ပါးတြင္မက တစ္မ်က္ႏွာလုံး နီရဲသြားသည္။ ''ဒါ့ေၾကာင့္...ငါ အစကတည္းက စကား ခံ ခဲ့တယ္၊ ဒီစကားၾကားရင္နင္စိတ္ဆိုးမယ္လို႔၊ ငါ့ကို နင္ အခု စိတ္ဆိုးသြားျပီလား''
မယဥ္ႏြယ္သည္ မေျဖ၊ ေခါင္းကို ငုံ႔တားေသာ္လည္း စိတ္ဆိုးဟန္မျပ။ ကၽြန္ေတာ္က အရဲစြန္႔၍ မယဥ္ႏြယ္ ၏ လက္ကေလးကိုွဆြဲယူသည္။ မယဥ္ႏြယ္က မရုန္း...၊ ႏႈတ္မွမူ တိုးတိုးေတာင္းပန္ ရွာသည္။
''သန္႔ဇင္...၊ရွိခိုးပါရဲ႕ ဟယ္၊ လူေတြျမင္ကုန္ပါ့မယ္...ငါ့လက္ကိုလႊတ္ပါ''
''ဘယ္သူမွမျမင္ပါဘူး မယဥ္ႏြယ္....၊ ငါေမးတာေျဖရင္ နင့္လက္ကိုလႊတ္မယ္''
''ေျဖပါ့မယ္...လႊတ္ပါ၊ အို...လႊတ္ပါဆိုမွ''
''ငါေမးတာေျဖရင္ လႊတ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္မဟုတ္လား''
''လႊတ္ပါဟာ ေျဖပါ့မယ္၊ နင္က ေမးလည္းမေမးဘဲနဲ႔''
မယဥ္ႏြယ္ ၏ တစ္ကိုယ္လုံးမွာဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ မ်က္လုံး၌မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လွ်ံေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ က မယဥ္ႏြယ္၏ လက္ကေလးကို လႊတ္လိုက္သည္။
မယဥ္ႏြယ္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေ၀းေအာင္ အနည္းငယ္ ေရႊ႕ထိုင္သည္။ မ်က္ႏွာကေလး ကိုလည္း အနည္းငယ္ စူထားသည္။
''ကဲ..ငါမေျပာဘူးလား ၊နင္စိတ္ဆိုးမွာလို႕''
မယဥ္ႏြယ္ က ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးသည္။
''နင္ေတာ္ေတာ္ ၀ိတယ္ သန့္ဇင္၊ နင့္ကို ဘယ္သူက စိတ္ဆိုးလို႔လဲ''
''စိတ္သာ မဆိုး၊ဘာလို႔မ်က္ေစာင္းထိ္ုးလဲ''
မယဥ္ႏြယ္ က ထပ္မ်က္ေစာင္းထိုးျပန္သည္။
''မုန္းလို႔...ကဲ''
မုန္းသည္ဆိုေသာ္လည္း မယဥ္ႏြယ္၏မ်က္ႏွာ၌ အရွက္ႏွင့္အျပဳံးေရာေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကသာ စကားမဆိုႏို္င္ဘဲ ပါးေၾကာစိမ္းစိမ္းႏွင့္ ရိွန္းျမေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာေလးကို ေငးစိုက္ ၾကည့္ေန မိသည္။
''ကဲ...ေမးမယ္ဆို ေမးေလ၊ ဒီက ျပန္ရဦးမယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ၾကာလို႔ အစ္မ လိုက္လာ ဦးမယ္''
ကၽြန္ေတာ္ က မေမး။ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းတြင္း၌ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္တို႕ ၀င္လာေသာ ေၾကာင့္တည္း။
''ငါ အခု မေမးေတာ့ဘူး ၊ ညက်မွေမးမယ္''
''အို...ညက်မွ''
မယဥ္ႏြယ္ အၾကီးအက်ယ္ ထိတ္လန္႔သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာပိုးသတ္၍ တည္ၾကည္စြာ ဆိုရသည္။
''နားေထာင္စမ္း မယဥ္ႏြယ္၊ နင့္ကို အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေပးခ်င္လြန္းလို႕ ငါျမိဳ႕ကပစၥည္းေတြ ယူလာတယ္၊ ငါ့မုန္႔ဖိုးထဲက အငတ္ခံျပီး ၀ယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ''
မယဥ္ႏြယ္၏ ထိတ္လန္႔ေသာ မ်က္ႏွာေလးမွာ ေၾကကြဲညိႈးႏြမ္းလာသည္။
''နင္ ငါ့ကို ဘာလို႕အက်ပ္ကိုင္ခ်င္ရတာလဲ သန္႕ဇင္၊ နင္ေပးခ်င္ မခုေပးပါလား''
''အခုမေပးႏိုင္ဘူး မယဥ္ႏြယ္၊ တို႕ေပးေနက်ေနရာမွာမွ ေပးမယ္''
မယဥ္ႏြယ္က ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါသည္။
''ရွက္စရာၾကီး သန္႕ဇင္ရယ္၊ လူေတြမိကုန္လို႕ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း''
ကၽြန္ေတာ္ က ဇြတ္ေတာင္းဆိုသည္။ မယဥ္ႏြယ္က အေၾကာက္အကန္ျငင္းဆိုသည္။
ထိုအခိုက္တြင္ပင္ အရီးေလးက ေရအိုးရြက္၍ ျခံ၀၌ ျပန္ေရာက္လာသည္။
''သန္႔ဇင္ အရီးေလး ျပန္ေရာက္လာျပီ၊ ငါလည္းျပန္ေတာ့မယ္၊ နင့္ပစၥည္းေတြ ေနာက္မွေပးေပါ့ ဟုတ္လား''
မယဥ္ႏြယ္က ျပဳံးရင္း ေခ်ာ့ေမာ့ေသာေလသံႏွင့္ ဆိုသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္္ဆုံးႏိုင္ခ်က္္ကို ကိုင္သည္။
''ေကာင္းပါျပီ မယဥ္ႏြယ္၊ နင့္သေဘာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ နင္ဆင္းလာလာ မလာလာ ငါေတာ့ သန္းေခါင္တ္ိတိမွာ ျခံထဲလာခဲ့မယ္၊ နင္ဆင္းမလာလည္း ငါ့ပစၥည္းေတြ ငါယူျပီး ျမိဳ႕ျပန္ သြားေတာ့မယ္၊ ဒီရြာကိုလည္း ငါ့တစ္သက္ျပန္မလာဘူး၊ ငါ့မ်က္ႏွာကိုလည္း နင္တစ္သက္ မျမင္ေစရဘူး''
မိန္းကေလးတို႕၏စိတ္သည္ ႏူးညံ့လြန္းသည္။ မိန္းမမာယာ သဲကိုးျဖာဟု မတရား ဆိုစကားရိွေသာ္လည္း စင္စစ္ မာယာမ်ားသူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေယာက္်ားမ်ားသာတကား။ ယုံလွ်င္ ပုံမိတတ္၍ ပုံမိေအာင္လည္း ယံုတတ္ၾကေသာ မိန္းမသားတို႔၏ ပင္ကိုယ္ရိုးသား စိတ္ကို စာဆိုပညာရွိတို႕ ဘာေၾကာင့္ အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ သနည္း။
ကၽြန္ေတာ္သံုးလိုက္ေသာ လက္နက္သည္ မယဥ္ႏြယ္၏ မသည္းႏွလုံးကို စူးေဖာက္ ထိေရာက္သြားဟန္ တူသည္။
မ်က္ႏွာေလး ညိႈးငယ္သြား၍ သနားစဖြယ္ ေမးသည္။
''သန္႔ဇင္ နင္ တကယ္ေျပာတာလား''
ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ကိုတုံးတံုးခ်ထားေသာ သူရဲေကာင္းၾကီး၏ ျပတ္သားေသာ ဟန္ပန္ႏွင့္ ေျဖသည္။
''နင့္ကိုငါဘယ္တုန္းက လိမ္ဖူးလုိ႔လဲ မယဥ္ႏြယ္''
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment