" မင္းတုိ႔ ေဘာ့ပ္ရဲ႕ ႏွာေခါင္းကုိ ျမင္ဖူးၾကသားပဲ၊ ထိပ္က ျပတ္ေနတယ္ေလ၊ လူေတြကေတာ့ ရယ္တာပဲ၊ ဒါေပ မယ့္ ဒါမ်ိဳးက ရယ္လုိ႔ သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူးကြ သိလား၊ လူေတြကလည္း သိပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ ေတာ့ လူေတြက ဘာပဲြေတြလုပ္လုပ္ ေဘာ့ပ္ကုိ ေ႐ွ႕ဆံုးမွာ အလံကုိင္ခုိင္းတာခ်ည္းပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေခြးဖမ္းဖုိ႔ ပုိက္ လည္း ၀ယ္ေပးၾကေသးတယ္။
" ဒါေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာာကေတာ့ အရင္လုိ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ၊ ဒီလုိ ႏွာေခါင္းျပတ္နဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးမွာ ဘယ္လုိ လုပ္ၿပီး ေပ်ာ္ႏုိင္ပါေတာ့မလဲ" ပက္ဘလုိသည္ စကားကုိ အဆံုးသတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနသည္။သူသည္ ဆင္၀င္ ေအာက္ မွ တုတ္ တစ္ေခ်ာင္းကုိ လွမ္းေကာက္ၿပီး သူ႔ေျခသလံုးကုိ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ႐ုိက္ေနသည္။
" ေအးကြ၊ ငါလည္း သူ႔ႏွာေခါင္းကုိ မွတ္မိတယ္" ဟု ဒင္နီက ေျပာသည္။ ေဘာ့ပ္က သိပ္ေတာ့ ဆုိးတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။ ပင္လယ္ဓားျပေတာင္ သူ႔အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ ေခြးေလ တစ္ေကာင္မွ မမိတဲ့အခါ ပင္လယ္ဒားျပက သူ႔ေခြးေတြကုိ ေဘာ့ပ္ရဲ႕ လွည္းေပၚတင္ေပးထားတယ္။ လူေတြ ကေတာ့ ေဘာ့ပ္ ေခြးေတြ အမ်ားႀကီး ဖမ္းမိလာတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္၊ တကယ္ေတာ့ကြာ၊ ေခြးဖမ္းဖုိ႔ တာ၀န္ေပးလုိက္ရင္ ေခြးဖမ္းရတာ မလြယ္ေတာ့ဘူးကြ၊ ဒီအလုပ္ကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ"
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာသည္ နံရံကုိ ေခါင္းႏွင့္မွီၿပီး ေတြေတြေငးေငး ျဖစ္ေနရာမွ လွမ္းေျပာသည္။ " လူတစ္ေယာက္ ကုိ ၀ုိင္းၿပီး ရယ္ၾကတာ၊ သေရာ္ၾကတာဟာ တကယ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူးကြာ၊ ဟုိ အဘုိးႀကီး ေတာမတ္စ္ကုိ ၾကည့္ပါလား၊ သူ႔ခမ်ာ ေသတဲ့အထိ သေရာ္ခံသြားရတာပဲ မဟုတ္လား။ သူလည္း ေသ ေရာ သေရာ္တဲ့လူေတြလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကေရာ၊ မင္းေျပာတဲ့ အ႐ွည္ႀကီးေဘာ့ပ္ရဲ႕ အျဖစ္က ရယ္စရာ ေကာင္း တာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရယ္ေတာ့မလုိ႔ မင္းပါးစပ္ကုိ ဟလုိက္တုိင္း မင္းႏွလံုးသား ကုိ လက္နဲ႔ ညွစ္လုိက္သလုိ ခံစားရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးက ႐ွိေနတယ္ကြ၊ မင္းေျပာတာ ၾကားရေတာ့ မႏွစ္က ႀကိဳးဆဲြခ်ၿပီး ေသသြားတဲ့ မစၥတာ ရာဇန္းႏုိးရဲ႕ အျဖစ္ကုိ ငါ သတိရလာတယ္။ သူ႔အျဖစ္ ကလည္း ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္း တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ႏ်စ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး"
" ေအး ငါလည္း တစ္စြန္းတစ္စေတာ့ ၾကားလုိက္မိတယ္" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိျဖစ္ တယ္ ဆုိတာ ကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး"
" ဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ ငါက ေျပာျပရဦးမွာေပါ့ " ဟုဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ေျပာသည္။ " ရယ္သင့္ မရယ္သင့္ ဆုိတာ ကေတာ့ မင္းတုိ႔ဘာသာ မင္းတုိ႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ၾကေပါ့၊ ငါ ကေလးဘ၀တုန္းက ငါဟာ ပီတီရာဗန္းႏုိး နဲ႔ အၿမဲ ကစားတယ္။ ပီတီဆုိတဲ့ ေကာင္က ခပ္သြက္သြက္ကြ၊ ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ ္ေနရတာ ခ်ည္းပဲ၊ သူ႔မွာ အစ္ကုိႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အစ္မေလးေယာက္ ႐ွိတယ္။
သူ႔ အေဖႀကီးနဲ႔အတူတူ ေနၾကတာ၊ အခုေတာ့ ဒီမိသားစုတစ္ခုလံုး မ႐ွိေတာ့ပါဘူး၊ သူ႔အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ က ဆန္ကြင္တင္ တဲ့၊ ေနာက္ တစ္ကုိ တစ္ေယာက္ ကေတာ့ လွည္းေပၚတင္ထားတဲ့ ဖရဲသီးေတြ ၀င္ခုိးတုန္း အခင္းေစာင့္ ဂ်ပန္ တစ္ေယာက္ က သတ္လုိ႔ ေသသြားတယ္။ မိန္းကေလးေတြ ဆုိတာကေတာ့ မင္း တုိ႔လည္း အသိသားပဲ၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ထြက္သြားၾက တာပဲ၊ ဆူဆီဆုိတဲ့ သူ႔အစ္မ တစ္ေယာက္ဆုိရင္ အခု ဆလုိင္းနတ္စ္ၿမိဳ႕ က ဂ်င္နီ တုိ႔အိမ္မွာ ေရာက္ေနတယ္။
" အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔အိမ္မွာ ပီတီနဲ႔ သူ႔အေဖႀကီးပဲ က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ ပီတီ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ထံုးစံ အတုိင္း အၿမဲတမ္း ဒုကၡနဲ႔ ႀကံဳေနရတာပဲ၊ အက်င့္စာရိတၱျပဳျပင္ေရးေက်ာင္းကုိ အပုိ႔ခံခဲ့ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္၊ စေနေန႔ညဆုိရင္ သူ မူးေနၿပီ၊ မူးတုိင္း အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္သြားတာ ခ်ည္းပဲ၊ တနလၤာေန႔က်မွပဲ လြတ္တာ၊ သူ႔အဖႀကီးကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္ကြ၊ အပတ္တုိင္း သူ႔သား ပီတီ နဲ႔ တဲြၿပီး မူးေနတာပဲ၊ အခ်ဳပ္ထဲမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ေနရတာက မ်ားတယ္။ သူ႔သားပီတီ အိမ္ မွာ မ႐ွိရင္ အဘုိးႀကီး ရာဗန္းႏုိးဟာ တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းၿပီး အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ သူက သူ႔သား ပီတီ ကုိ သိပ္ ခ်စ္တာ၊ ပီတီ လုပ္သမွ်အကုန္လုိက္လုပ္တာပဲ။
" မင္းတုိ႔ ဂေရစီမြန္တက္ဇ္ကုိ မွတ္မိၾကေသးလား" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ ေမရီယာကေမးသည္။ " အဲဒီ မိန္းကေလးက သိပ္ၿပီး အက်င့္ေကာင္း တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ၊ သူ႔အသက္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ ေလာက္မွာ မြန္ထေရးၿမဳိ႕ကုိ ေရတပ္ က တပ္ခဲြတစ္ခဲြ ေရာက္လာတယ္၊ သူတုိ႔လည္း ေရာက္လာေရာ ဂေရစီ လည္း ဗုိက္ႀကီးၿပီး ကေလးေမြးတာပဲ၊ အသက္က ငယ္ငယ္ကေလး ႐ွိေသးတယ္ သိလား၊ သူက လွတာ ေတာ့ သိပ္ကုိလွတာ၊ အလြန္လည္း သြက္တယ္၊ စြာလုိက္တာလည္း အလြန္ပဲ၊ ေယာက္်ား ေတြကလည္း သူ႔ေနာက္က အၿမဲတမ္း လုိက္ေနသလုိပဲ၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ေယာက္်ားေတြက သူ႔ကုိ ဖမ္းမိသြားသလုိပဲ၊ ဒါေပမယ့္ကြာ၊ မင္းသူ႔အနားကုိေတာ့ ကပ္လုိ႔ရလိမ့္မယ္ မထင္ေလနဲ႔၊ ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳး ကြ သိလား၊ ဂေရစီဆီမွာ သူက မင္းကုိ မေပးတဲ့ အရာတစ္ခု ႐ွိေနသလုိလုိ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတယ္။
" ငါလည္း အဲဒါကုိေတာ့ သိခဲ့တယ္ကြ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ငါကုိယ္တုိင္ သူ႔ကုိ လုိက္ခဲ့ေသးတာကုိး၊ ပီတီ လည္း သူ႔ကုိ လုိက္ခဲ့ေသးတယ္၊ ပီတီကေတာ့ စိတ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ လုိက္ခဲ့တာ၊ ငါ့လုိစိတ္မ်ိဳး မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ပီတီ ကေတာ့ ဂေရစီ ကုိ သိပ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အခ်စ္နာက်ၿပီး ပိန္ပိန္ လုိက္လာတယ္၊ မ်က္လံုးႀကီးေတြကလည္း ေဆးေျခာက္စဲြေနတဲ့ ေကာင္လုိ ျပဴးျပဴးႀကီး ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္၊ အစာလည္း မစားႏိုင္ ဘူး၊ ေနာက္ဆံုးမွာ တမိႈင္မိႈင္ တေတြေတြနဲ႔ အိပ္ရာေပၚလဲတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။
သူ႔အေဖ ရာဗန္းႏုိးက ဂေရစီနဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး နင္ ပီတီကုိ ဒီလုိသာ ဆက္ဆံေနရင္ သူေသေတာ့မွာပဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဂေရစီကေတာ့ အက်င့္မွ မေကာင္းတာ ဘယ္ဂ႐ုစုိက္ပါ့မလဲ။ သူ႔အဖုိ႔ေတာ့ ဒီစကားဟာ အလြန္ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ ျပက္လံုး တစ္ခုေပါ့၊ အဲသလုိ အဘုိးႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာ ဂေရစီ ရဲ႕ ညီမ တုိနီယာ အခန္းထဲ ၀င္လာတယ္၊ တုိနီယာက အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးတယ္၊ အဘုိးႀကီးက တုိနီယာကုိျမင္ေတာ့ အသက္႐ွဴေတာင္ မွားသြားသတဲ့၊ ဂေရစီယာနဲ႔ အလြန္တူတယ္ဆုိပဲ၊ ဒါနဲ႔ပဲ အဘုိးႀကီး လည္း ႀကံရာမရ ျဖစ္ၿပီး ဟဲ့ မိန္းကေလး ဒီကုိ လာစမ္းပါဦး ေခၚသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ တုိနီယာက အသက္သာငယ္တာ အသိက လူႀကီးတစ္ပုိင္းျဖစ္ေနတာဆုိေတာ့ ဒါမ်ိဳးဆုိ ကၽြန္မက ေနာေက်ေနၿပီ႐ွင့္ လုိ႔ ဆုိတဲ့ အေပါက္မ်ိဳးနဲ႔ ရယ္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားသတဲ့။ အဘုိးႀကီးလည္းဘာမွ မတတ္ႏိုင္ ေတာ့ဘဲ အိမ္ကုိ တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရသတဲ့၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔သား ပီတီက အေဖ ဘာျဖစ္ေနတာလဲလုိ႔ ေမးတယ္၊ ငါေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ ပါဘူး၊ ဂေရစီ ကုိ မင္းမရရင္ မင္း ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့မွာ ကုိ စိတ္ပူတယ္လုိ႔ အဘုိးႀကီးက ျပန္ေျပာတယ္။
" အဲဒီေနာက္ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ကုန္တယ္လုိ႔ မင္းတုိ႔ ထင္သလဲ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျပာလက္စ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ဆက္သည္။ " ပီတီဆုိတဲ့ ေကာင္က ခ်င္ကီးဆီသြားၿပီး ငါးခဲြတဲ့ အလုပ္ လုပ္တယ္၊ ရတဲ့လုပ္ခနဲ႔ ပုိးေျခအိတ္တုိ႔၊ ဖဲစည္းႀကိဳးတုိ႔ ၀ယ္ၿပီး ဂေရစီယာကုိ လက္ေဆာင္ေပးတယ္၊ ၿပီး ေတာ့ သူ႔ပုိက္ဆံနဲ႔ပဲ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ ဓာတ္ပံုကလည္း ေရာင္စံုေတြ ဘာေတြ ျခယ္လုိ႔ဆုိပဲ။
" ဂေရစီကလည္း သူေပးသမွ် လက္ေဆာင္ေတြ ယူၿပီး လစ္သြားျပန္ေရာ၊ သူ႔ကုိ အနားေတာင္ အကပ္ မခံဘူး တဲ့၊ ေကာင္မ လုပ္သြားပံုက ေတာ္ေတာ္ဆုိးတာ၊ နမ္းလည္းနမ္း၊ လည္ပင္းလည္းညွစ္ လုပ္ခ်င္ေအာင္ ကုိ ဆုိးတဲ့ ေကာင္မကြ၊ အဲဒီေတာ့ ပီတီ ေဆြးျပန္ေရာေပါ့၊ အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ ျဖစ္ျပန္ေရာ၊ ပီတီက ငါ့ကုိေျပာတယ္၊ တကယ္လုိ႔သာ ငါနဲ႔ ဂေရစီ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းမွာ လက္ထပ္ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ သူအခုလုိ လုပ္ရဲ မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လက္ထပ္ၿပီးမွ ငါ့ဆီက ထြက္ေျပးရင္ ဒုစ႐ုိက္မႈတစ္ခုကုိ လုပ္ရာက်မွာ၊ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ သူ ေၾကာက္မွာပဲ တဲ့၊ ဒါနဲ႔ပဲ ပီတီက သူ႔ကုိ လက္ထပ္ဖုိ႔ ဂေရစီကုိ သြားေျပာတယ္၊ ဂေရစီက ဟားတုိက္ၿပီး ရယ္သတဲ့။
" ပီတီက ႐ွက္လည္း႐ွက္၊ ေဒါသလည္း ျဖစ္တာေပါ့၊ သူက အိမ္ျပန္သြားၿပီး ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကုိ အိမ္ေခါင္မုိး ထုပ္တန္း မွာ ခ်ည္တယ္၊ သူက ေသတၱာတစ္လံုးေပၚ တက္ရပ္ၿပီး လည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္းနဲ႔ စြပ္လုိက္တယ္၊ ၿပီး ေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္ ေအာက္က ေသတၱာကုိ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ၿပီး ဖယ္ပစ္လုိက္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အေဖ ႀကီးက အခန္းထဲ ၀င္လာေတာ့ ႀကိဳးကုိ တက္ျဖတ္လုိက္တယ္၊ ဆရာ၀န္လည္း ေခၚတယ္၊ ဒီအေကာင္ ႏွစ္နာရီ ေလာက္ၾကာမွ မ်က္လံုးေတြ ဖြင့္ႏိုင္တယ္၊ ေလးရက္တိတိၾကာမွ စကားေျပာႏိုင္တယ္"
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ က စကားကုိ ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားသည္။ သူ ေျပာျပေနသည့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ သူ႔သူငယ္ ခ်င္း မ်ားက စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနၾကမွန္း သိသျဖင့္ မ်ားစြာ ဂုဏ္ယူလ်က္႐ွိသည္။ " အျဖစ္ ကေတာ့ အဲဒါ ပဲကြ" ဟု ေျပာသည္။
" ဒါေပမယ့္ ဂေရစီမြန္တက္ဇ္ ဆုိတဲ့ ေကာင္မက ပီတီနဲ႔ လက္ထပ္သြားတယ္ မဟုတ္လားကြ" ဟုပီလြန္က ေမး သည္။ " ငါ သူ႔ကုိ သိပါတယ္၊ မိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ၊ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းလည္း မွန္မွန္သြားတယ္၊ တစ္လ တစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ သူ႔အျပစ္ သူ ၀န္ခံတယ္၊ ဒါဆုိ မိန္းမေကာင္းေပါ့"
" ဒါက အခုမွ ေကာင္းသြားတာကြ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ျပန္ေျပာသည္။ " သူ႔သားပီတီ ႀကိဳးဆဲြခ်ေတာ့ သူ႔ဖခင္ႀကီး ရာဗန္းႏုိးက အႀကီးအက်ယ္ ေဒါပြတာေပါ့၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဂေရစီအိမ္ကုိ သြားၿပီး ဟဲ့ေကာင္မ၊ နင္ ဟာ ငါ့သားကုိ သတ္တဲ့ ေကာင္မပဲ။ နင့္ေၾကာင့္ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသမလုိ႔ လုပ္တာလုိ႔ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေျပာသတဲ့။
" ဂေရစီလည္း သိပ္ၿပီး လန္႔သြားတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မိန္းမဆုိေတာ့ စိတ္က တစ္မ်ိဳးေပါ့ကြာ၊ ေယာက္်ား တစ္ ေယာက္အေန နဲ႔ သူ႔ အတြက္ ဒီေလာက္အထိ ျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာ သိရေတာ့ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာတာေပါ့၊ သူက လည္ပင္းႀကီး ေကာက္ေနတဲ့ ပီတီကုိ သြားၿပီး ၾကည့္တယ္၊ အဲဒီေနာက္ မၾကာပါဘူး။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၾကတာပဲ၊ပီတိ တြက္ထားတဲ့အတုိင္း ျဖစ္လာတယ္ ဆုိပါေတာ့ကြာ၊ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းမွာ လက္ထပ္တာ ဆုိေတာ့ သူထင္တာ မလုပ္ျဖစ္ဘူးေပါ့။ ဘုန္းႀကီးက မယားေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ေနရမယ္လုိ႔ ေျပာထားေတာ့ မယားေကာင္းပီသေအာင္ ေနသြားတဲ့သေဘာေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဂေရစီယာ ေယာက္်ားေတြ ကုိ ျမွဴလား ဆြယ္လား မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ပီတီကလည္း ခ်င္ကီး ဆီမွာ ငါးခဲြတဲ့အလုပ္ ဆက္လုပ္တယ္၊ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ဟာ သာသာယာယာပဲ၊ ဒီအျဖစ္မ်ိဳးက်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး တရားေဟာတဲ့ အခါမွာ ထည့္ၿပီး ေဟာရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးပဲ"
" ေအး ဟုတ္တယ္၊ ဒီဇာတ္ေၾကာင္းထဲမွာ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္ကြ" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ က်န္ လူမ်ား ကလည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ေထာက္ခံၾကသည္။
" ဂေရစီလုိ မိန္းမစားမ်ိဳး တစ္ေယာက္ကုိ ငါတကၠဆက္စ္ ျပည္နယ္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္" ဟု ဒင္နီက ေျပာ သည္။ " သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျခားနားတာ တစ္ခုပဲ႐ွိတယ္။ ဟုိေကာင္မက အက်င့္စာရိတၱ လံုး၀ေျပာင္း မသြားဘူး၊ အားလံုးက သူ႔ကုိ ဒုတိယတပ္စိတ္ ရဲ႕ မယားလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတုိ႔ေပးထားတဲ့ နာမည္က မစၥက္ ဒုတိယတပ္ စိတ္တဲ့"
ပက္ဘလုိက လက္တစ္ဖက္ကုိ ေျမွာက္လုိက္သည္။ " မင္းတုိ႔ ၀င္မေျပာၾကနဲ႔ဦး၊ ပီတီရဲ႕ ဇာတ္လမ္းမွာ ေနာက္ ဆက္တဲြေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာကုိ ဆက္ၿပီး ေျပာခြင့္ေပးလုိက္ၾကပါဦး"
" ေအး ဟုတ္တယ္၊ က်န္ေသးတယ္၊ ေနာက္ဆက္တဲြ ဇာတ္လမ္းက ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းဘူးကြ၊ ပီတီရဲ႕ အေဖႀကီးက မေသေသးဘူး၊ အသက္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္သြားၿပီ၊ သူ႔သားပီတီနဲ႔ ဂေရစီတုိ႔ လင္မယား အိမ္ ခဲြသြားေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိေတာ့ အထီးက်န္ ႏုိင္တာ ေပါ့ကြာ၊ သူက လည္း ပီတီနဲ႔ အၿမဲ႐ွိသမွ် အိမ္ထဲမွာပဲ တငုတ္တုတ္တုတ္ ထုိင္ၿပီး စိတ္ထိခိုက္ ေနတာေပါ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဂေရစီရဲ႕ ညီမတုိနီယာနဲ႔ ဆံုမိၾကတယ္။ တုိနီယာ က အသက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ႐ွိေနၿပီ၊ သူက ဂေရစီထက္ ပုိၿပီးေတာ့ ေတာင္ လွေသးတယ္။ စစ္သား တစ္ဒါဇင္၀က္ေလာက္ကလည္း ေခြးမ တစ္ေကာင္ ေနာက္က ေခြးတစ္အုပ္ လုိက္ေနသလုိ တုိနီယာရဲ႕ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနၾက တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
" အဲသလုိလည္း ျပန္ေတြ႕ၾကေရာ အဘုိးႀကီးဟာ သူ႔သားပီတီျဖစ္သလုိ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ၊ တုိနီယာကုိ စဲြလမ္းၿပီး စိတ္ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္တာေပါ့။ စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးအထိ ေရာက္လာပါေလေရာ၊ ပါးေခ်ာင္ နားေခ်ာင္ေတြက်ၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြကလည္း ေဆးေျခာက္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတာ ေပါ့၊ အဘုိးႀကီးက ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ တုိနီယာကုိ လက္ေဆာင္ေပးတယ္၊ တုိနီယာက ယူတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ေလွာင္တယ္၊ သေရာ္တယ္၊ အဘုိးႀကီး က ကေလးရယ္၊ ငါ့ဆီလာပါဦး၊ ငါဟာ မင္းမိတ္ေဆြပါလုိ႔ ေျပာေပမယ့္ တုိနီယာက အပါးႀကီးပဲ၊ ဘယ္ရမွာလဲ။
" ဒါနဲ႔ အဘုိးႀကီးက သူ႔စိတ္ထဲျဖစ္ေနတာ ပီတီကုိ ေျပာတယ္၊ ပီတီက ရယ္တာေပါ့၊ ဟာ အေဖကလည္း မဟုတ္တာ၊ အေဖ့ဘ၀မွာ မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ေတာ္ေရာေပါ့၊ ဒီအသက္အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့မွ ကေလးေပါက္စေလးေတြကုိ လုိက္ၿပီး ႀကိဳးစားမေနခ်င္ပါနဲ႔ေတာ့လုိ႔ ပီတီက ေျပာသတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာလုိ႔မရဘူး၊ အဘုိးႀကီးမွာ စားလည္း တုိနီယာ၊ အိပ္လည္း တုိနီယာ ဆုိတာမ်ိဳး ျဖစ္ေန တယ္၊ အဘုိးႀကီးက ျမက္ပင္ေတြၾကားမွာ ပုန္းၿပီး တုိနီယာ သြားလာေနတာကုိ အၿမဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာပဲတဲ့။
" ေနာက္က်ေတာ့ အဘုိးႀကီးက စတင္းဒတ္ ဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ အလုပ္၀င္လုပ္တယ္၊ ဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းတယ္၊ ကားမွန္ေတြ ဘာေတြ ေရေဆးတယ္၊ အဲ သူရသမွ်ေငြကုိ စုၿပီး တုိနီယာကုိ သၾကားလံုးတုိ႔၊ ဖဲ ျပားတုိ႔ ဂါ၀န္ တုိ႔ ၀ယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးတယ္၊ အံမယ္ သူ႔ပုိက္ဆံနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတာင္ ႐ုိက္ေပး လုိက္ေသးတယ္၊ ဓာတ္ပံုက ႐ုိး႐ုိးေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေရာင္စံုဓာတ္ပံုတဲ့။
" တုိနီယာကေတာ့ အဘုိးႀကီးေပးသမွ် ယူတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရယ္တယ္၊ အဘုိးႀကီးကလည္း ႐ူးေတာ့မတတ္ ခံစား ေနရတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ အဘုိးႀကီးက သူ႔ေခၽြးမ ဂေရစီယာဟာ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းမွာ လက္ထပ္ လုိက္ကတည္း က ေကာင္းသြားတယ္။ သူ႔ညီမ တုိနီယာကလည္း သူ႔လုိ လက္ထပ္လုိက္ရင္ သူ႔လုိ ေကာင္းသြားမွာ မုခ်ပဲလုိ႔ ေတြး သတဲ့၊ အဲဒီေတာ့ အရင္ကထက္ ပုိၿပီး ရယ္တာေပါ့"
" ဒီကိစၥမွာ သူ႔အျပစ္ မဟ္ုတ္ဘူးကြ၊ အဘုိးႀကီး မုိက္တာ" ဟု ပီလြန္က ၀င္ေျပာသည္။ " အဘုိးႀကီး ေတြအေနနဲ႔ ကေလးသာသာေလာက္ ႐ွိတဲ့ ေကာင္မေပါက္စေလးေတြေနာက္ လုိက္ဖုိ႔ ဘယ္ သင့္ေတာ္ ပါ့မလဲ၊ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ေနဆာလံႈရမယ့္ အ႐ြယ္ကြ"
" ဒါကေတာ့ကြာ၊ ရာဗန္းႏုိး မ်ိဳး႐ုိးက သူမ်ားေတြနဲ႔မွ မတူတာဘဲ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက စိတ္မ႐ွည္သံျဖင့္ ေျပာသည္။
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ ဒီအဘုိးႀကီး ဒီလုိလုပ္တာကေတာ့ မေကာင္းပါဘူး၊ သူ႔သားပီတီကုိ သိကၡာမဲ့ေအာင္ လုပ္တာ နဲ႔ အတူတူပဲေပါ့" ဟု ပီလြန္က ထပ္၍ ေဟာဒကတက္သည္။
ပက္ဘလုိက ပီလြန္ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးၾကည့္သည္။ " ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ ေျပာပါေစကြာ၊ အခုဟာ မင္းဇာတ္ လမ္း မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ဇာတ္လမ္းကြ၊ မင္းဇာတ္လမ္းက်ေတာ့မွ မင္းေျပာတာ ငါတုိ႔ နားေထာင္မယ္ "
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ပက္ဘလုိကုိ ေက်းဇူးတင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိ္က္ၿပီး သူ႔ဇာတ္ လမ္း ကုိ ဆက္ေျပာသည္။
" ၾကာလာေတာ့ အဘုိးႀကီး သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔လက္ထဲ တုိနီယာေရာက္လာေအာင္ ဘယ္လုိ လုပ္ရပါ့မလဲ လုိ႔ စဥ္းစားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူက အသစ္အဆန္းမွ စိတ္မကူးတတ္ဘဲ။ ပီလြန္လုိ စိတ္ကူးေကာင္း ရင္ေတာ့ ဒီေနရာမ်ိဳးမွာ သိပ္ဟန္က်မွာေပါ့၊ သူက ပီလြန္နဲ႔မွ မတူဘဲကုိး၊ သူက ဘယ္လုိေတြးသလဲဆုိေတာ့ ဂေရစီက ပီတီကုိ လက္ထပ္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ပီတီ ႀကိဳးဆဲြခ်လုိ႔။ ငါလည္း ႀကိဳးဆဲြခ်တုန္း ဘယ္သူမွမလာရင္ ငါေ႐ွာမွာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ မလာလုိ႔ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ ေတြးသတဲ့။
" မင္းတုိ႔လည္း ေရာက္ဖူးၾကသားပဲ၊ ဓာတ္ဆီဆုိင္က ပစၥည္းေတြထားတဲ့ တဲေလ၊ မင္းတုိ႔သိမွာပါ၊ တစ္မနက္ခင္းမွာ အဘုိးႀကီးက တျခားအလုပ္သမားေတြ ေရာက္မလာခင္ အေစာႀကီး ဆုိင္ကုိသြားတယ္၊ အလုပ္ခ်ိန္က ႐ွစ္နာရီထုိးမွ ဆုိေတာ့ တျခားလူေတြ မေရာက္ၾကေသးဘူး။ သူက ပစၥည္းထားတဲ့ တဲထဲ၀င္ၿပီး ခံုတန္းလ်ားတစ္ခုေပၚမွာ သူက တက္ရပ္ၿပီး တျခားအလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနတယ္။ တျခား လူေတြ ေရာက္လာတာလည္း ျမင္ေရာ သူ႔လည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္းနဲ႔စြပ္ၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ ေအာက္ က ခံုတန္းလ်ား ကုိ ကန္ထုတ္လုိက္တယ္၊ အဲဒီတုန္းမွာပဲ တံခါးကုိ ေလက တစ္ခ်က္၀င္ေဆာင့္လုိက္ေတာ့ ျဗဳန္း ဆုိ ပိတ္သြားပါေလေရာ"
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ၏ စကားကုိ နားေထာင္ေနၾကသူ အားလံုးက ၿပံဳးေနၾကသည္။ ဘ၀ဆုိသည္မွာ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ အလြန္ရယ္စရာ ေကာင္းသည္ဟုလည္း ေတြးၾကသည္။
" တျခားအလုပ္သမား ေတြက သူ႔ကုိေတြ႕ေတာ့ေတြ႕တယ္ " ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ေျပာသည္။ " ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ ေတြ႕တာ "
အားလံုး က ၿပံဳးေနၾကဆဲ၊ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔အၿပံဳးမ်ာ ေစာေစာက အၿပံဳးႏွင့္မတူ၊ ေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္၏။ " အဲဒါပဲ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ေျပာသည္။ " ရယ္စရာေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရင္နင့္စရာ လည္း ေကာင္းတယ္"
" တုိနီယာ ကေတာ့ ဘာေျပာသတဲ့လဲလ ဟု ပီလြန္က ေမးသည္။ " ဒီေကာင္မ သင္ခန္းစာ ရမသြားဘူးလား၊ သူ႔ အေနအထုိင္ ေကာ ေျပာင္းမသြားဘူးလား"
" ဟင့္အင္း ေျပာင္းမသြားပါဘူး၊ ပီတီက သူ႔အေဖအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူက ရယ္သတဲ့၊ ပီတီကလည္း လုိက္ရယ္ သတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ သူက သူ႔အေဖလုပ္ပံုေတြ ႐ွက္ေတာ့ ႐ွက္တာေပါ့။ တုိနီယာက ဘာေျပာသလဲ ဆုိေတာ့ အဘုိးႀကီးက ေတာ္ေတာ့ကုိ ႐ူးတာပဲလုိ႔ ေျပာသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ပီတီကုိ သူက လွမ္းၾကည့္လုိက္သတဲ့၊ သူ႔အၾကည့္ က ေယာက္်ားေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ၾကည့္ေလ့႐ွိတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးေပါ့။
" အဲဒီေတာ့ ပီတီက နင့္လုိ ခယ္မမ်ိဳးရထားတာ ငါ့အဖုိ႔ ေကာင္းတယ္၊ တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ နင္နဲ႔အတူ သစ္ေတာ ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ခ်င္ လုိက္တာလုိ႔ ေျပာသတဲ့၊ တုိနီယာက ရယ္ျပန္ၿပီး ပီတီ နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေအာင္ ထြက္ေျပးသြားသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္လွည့္လာၿပီး ႐ွင္က ကၽြန္မကုိ ဂေရစီေလာက္ လွတယ္လုိ႔ ထင္ ရဲ႕လား လုိ႔ ေမးသတဲ့၊ အဲဒီေနာက္ အိမ္ထဲ၀င္သြားတဲ့ ပီတီေနာက္ကုိ လုိက္သြားေရာ "
" ဇာတ္လမ္း က မေကာင္းပါဘူးကြာ " ဟု ပီလြန္က မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ " အဓိပၸာယ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ သင္ခန္းစာ ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ တခ်ိဳ႕ သင္ခန္းစာေတြက တစ္ခု နဲ႔ တစ္ခု ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနလုိက္ ေသး တယ္၊ ဇာတ္လမ္းက ေခါင္းထဲထည့္ဖုိ႔ ေကာင္းတဲ့ဟာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး"
" ငါေတာ့ ႀကိဳက္တယ္ကြ" ဟု ပက္ဘလုိက ေျပာသည္။ " ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸာယ္ တစ္ခု ပါေနတယ္။ ဘာဆုိတာေတာ့ ငါမေျပာတတ္ဘူး"
ေနစြယ္ က်ိဳးသြားၿပီး ေလသည္ ပူစပ္ပူေလာင္ ျဖစ္လာသည္။
" ကေန႔ေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပ ငါတုိ႔အတြက္ စားစရာ ဘာမ်ား ယူလာမလဲ မေျပာတတ္ဘူး" ဟု ဒင္နီ က ေျပာ သည္။
" ငါးကြမ္း႐ွပ္ ေတြ ေတာ္ေတာ္ရတယ္လုိ႔ သတင္းၾကားတာပဲ" ဟု ပက္ဘလုိက လွမ္းေျပာသည္။
ပီလြန္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ တလက္လက္ ေတာက္ပလာသည္။ " ငါစဥ္းစားလုိ႔ရတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခု႐ွိတယ္" ဟု သူက ဆုိသည္။ " ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက မီးရထားလမ္းေဘးမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္၊ ေန႔တုိင္းပဲ မီးရထား လာၿပီ ဆုိရင္ ငါနဲ႔ ငါ့အစ္ကုိေတြဟာ လမ္းေဘးက ေက်ာက္ခဲေတြနဲ႔ ေခါင္းတဲြကုိ လွမ္းလွမ္းၿပီး ထုၾကတယ္၊ ရထားစက္ေခါင္း သမားက ငါတုိ႔ကုိ ေက်ာက္မိးေသြးတံုးေတြနဲ႔ ျပန္ပစ္တယ္၊ တစ္ခါတေလမ်ား ေက်ာက္မီးေသြး တံုးေတြ အမ်ားႀကီး ရတယ္၊ အဲသလုိ ရၿပီဆုိရင္ ငါတုိ႔အေမဆီ ေျပးပုိ႔ၾကတာပဲ။
အခုလည္း ငါတစ္ခု ေတြးမိတယ္၊ ငါတုိ႔ အေနနဲ႔ ေက်ာက္ခဲေတြကုိ သေဘၤာဆိပ္ ေဗာတံတားအထိ သယ္သြားမယ္၊ တံငါေလ်ေတြ အနားက ျဖတ္သြားရင္ သူတုိ႔ကုိ ေအာ္ေအာ္ေခၚၿပီး ခဲေတြနဲ႔ လွမ္းထုမယ္၊ တံငါသည္ေတြကလည္း ဘယ္နည္းနဲ႔မဆုိ ေဒါသ ျဖစ္ၿပီး ငါတုိ႔ကုိ ျပန္ပစ္ခ်င္မွာပဲ။ သူတုိ႔ ေလွေပၚမွာ ျပန္ပစ္စရာ ဘာပါသလဲ။ တက္မေတြနဲ႔ ပစ္လုိ႔ရမလား။ မရဘူး။ ပုိက္ေတြနဲ႔ ျပန္ပစ္မလား၊ မရဘူး၊ သူတုိ႔ ျပန္ပစ္မယ္ ဆုိရင္ ငါးကြမ္း႐ွပ္ ေတြနဲ႔ပဲ ျပန္ပစ္ ရမယ္၊ ဘယ္ႏွယ့္လဲ ငါေျပာတာ"
ဒင္နီက ၀မ္းသာအားရ ထရပ္သည္။ " ေကာင္းလုိက္တဲ့ စိတ္ကူးကြာ" ဟု ေအာ္ေျပာသည္။ " ငါတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ပီလြန္ကျဖင့္ စိတ္ကူးေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ ႐ွာမွ ႐ွားပဲေဟ့။ ပီလြန္သာ မ႐ွိရင္ ငါတုိ႔ ဘာမွ လုပ္တတ္မွာေတာင္ မထင္ေတာ့ဘူး၊ ကဲ သယ္ငယ္ခ်င္းတုိ႔ လာၾက၊ သြားၾကစုိ႔၊ ေက်ာက္ခဲမ်ားမ်ား ဘယ္ေနရာမွာ ရႏုိင္မယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္"
" ေအးကြာ၊ ငါးထဲမ်ာေတာ့ ငါးကြမ္း႐ွပ္ဟာ ငါ အႀကိဳက္ဆံုးငါးပဲေဟ့" ဟု ပက္ဘလုိက ေျပာလုိက္သည္။
-------------------------------------
ဆက္ရန္
.
" ဒါေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာာကေတာ့ အရင္လုိ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ၊ ဒီလုိ ႏွာေခါင္းျပတ္နဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးမွာ ဘယ္လုိ လုပ္ၿပီး ေပ်ာ္ႏုိင္ပါေတာ့မလဲ" ပက္ဘလုိသည္ စကားကုိ အဆံုးသတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနသည္။သူသည္ ဆင္၀င္ ေအာက္ မွ တုတ္ တစ္ေခ်ာင္းကုိ လွမ္းေကာက္ၿပီး သူ႔ေျခသလံုးကုိ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ႐ုိက္ေနသည္။
" ေအးကြ၊ ငါလည္း သူ႔ႏွာေခါင္းကုိ မွတ္မိတယ္" ဟု ဒင္နီက ေျပာသည္။ ေဘာ့ပ္က သိပ္ေတာ့ ဆုိးတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။ ပင္လယ္ဓားျပေတာင္ သူ႔အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ ေခြးေလ တစ္ေကာင္မွ မမိတဲ့အခါ ပင္လယ္ဒားျပက သူ႔ေခြးေတြကုိ ေဘာ့ပ္ရဲ႕ လွည္းေပၚတင္ေပးထားတယ္။ လူေတြ ကေတာ့ ေဘာ့ပ္ ေခြးေတြ အမ်ားႀကီး ဖမ္းမိလာတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္၊ တကယ္ေတာ့ကြာ၊ ေခြးဖမ္းဖုိ႔ တာ၀န္ေပးလုိက္ရင္ ေခြးဖမ္းရတာ မလြယ္ေတာ့ဘူးကြ၊ ဒီအလုပ္ကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ"
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာသည္ နံရံကုိ ေခါင္းႏွင့္မွီၿပီး ေတြေတြေငးေငး ျဖစ္ေနရာမွ လွမ္းေျပာသည္။ " လူတစ္ေယာက္ ကုိ ၀ုိင္းၿပီး ရယ္ၾကတာ၊ သေရာ္ၾကတာဟာ တကယ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူးကြာ၊ ဟုိ အဘုိးႀကီး ေတာမတ္စ္ကုိ ၾကည့္ပါလား၊ သူ႔ခမ်ာ ေသတဲ့အထိ သေရာ္ခံသြားရတာပဲ မဟုတ္လား။ သူလည္း ေသ ေရာ သေရာ္တဲ့လူေတြလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကေရာ၊ မင္းေျပာတဲ့ အ႐ွည္ႀကီးေဘာ့ပ္ရဲ႕ အျဖစ္က ရယ္စရာ ေကာင္း တာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရယ္ေတာ့မလုိ႔ မင္းပါးစပ္ကုိ ဟလုိက္တုိင္း မင္းႏွလံုးသား ကုိ လက္နဲ႔ ညွစ္လုိက္သလုိ ခံစားရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးက ႐ွိေနတယ္ကြ၊ မင္းေျပာတာ ၾကားရေတာ့ မႏွစ္က ႀကိဳးဆဲြခ်ၿပီး ေသသြားတဲ့ မစၥတာ ရာဇန္းႏုိးရဲ႕ အျဖစ္ကုိ ငါ သတိရလာတယ္။ သူ႔အျဖစ္ ကလည္း ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္း တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ႏ်စ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး"
" ေအး ငါလည္း တစ္စြန္းတစ္စေတာ့ ၾကားလုိက္မိတယ္" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိျဖစ္ တယ္ ဆုိတာ ကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး"
" ဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ ငါက ေျပာျပရဦးမွာေပါ့ " ဟုဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ေျပာသည္။ " ရယ္သင့္ မရယ္သင့္ ဆုိတာ ကေတာ့ မင္းတုိ႔ဘာသာ မင္းတုိ႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ၾကေပါ့၊ ငါ ကေလးဘ၀တုန္းက ငါဟာ ပီတီရာဗန္းႏုိး နဲ႔ အၿမဲ ကစားတယ္။ ပီတီဆုိတဲ့ ေကာင္က ခပ္သြက္သြက္ကြ၊ ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ ္ေနရတာ ခ်ည္းပဲ၊ သူ႔မွာ အစ္ကုိႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အစ္မေလးေယာက္ ႐ွိတယ္။
သူ႔ အေဖႀကီးနဲ႔အတူတူ ေနၾကတာ၊ အခုေတာ့ ဒီမိသားစုတစ္ခုလံုး မ႐ွိေတာ့ပါဘူး၊ သူ႔အစ္ကုိ တစ္ေယာက္ က ဆန္ကြင္တင္ တဲ့၊ ေနာက္ တစ္ကုိ တစ္ေယာက္ ကေတာ့ လွည္းေပၚတင္ထားတဲ့ ဖရဲသီးေတြ ၀င္ခုိးတုန္း အခင္းေစာင့္ ဂ်ပန္ တစ္ေယာက္ က သတ္လုိ႔ ေသသြားတယ္။ မိန္းကေလးေတြ ဆုိတာကေတာ့ မင္း တုိ႔လည္း အသိသားပဲ၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ထြက္သြားၾက တာပဲ၊ ဆူဆီဆုိတဲ့ သူ႔အစ္မ တစ္ေယာက္ဆုိရင္ အခု ဆလုိင္းနတ္စ္ၿမိဳ႕ က ဂ်င္နီ တုိ႔အိမ္မွာ ေရာက္ေနတယ္။
" အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔အိမ္မွာ ပီတီနဲ႔ သူ႔အေဖႀကီးပဲ က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ ပီတီ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ထံုးစံ အတုိင္း အၿမဲတမ္း ဒုကၡနဲ႔ ႀကံဳေနရတာပဲ၊ အက်င့္စာရိတၱျပဳျပင္ေရးေက်ာင္းကုိ အပုိ႔ခံခဲ့ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္၊ စေနေန႔ညဆုိရင္ သူ မူးေနၿပီ၊ မူးတုိင္း အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္သြားတာ ခ်ည္းပဲ၊ တနလၤာေန႔က်မွပဲ လြတ္တာ၊ သူ႔အဖႀကီးကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္ကြ၊ အပတ္တုိင္း သူ႔သား ပီတီ နဲ႔ တဲြၿပီး မူးေနတာပဲ၊ အခ်ဳပ္ထဲမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ေနရတာက မ်ားတယ္။ သူ႔သားပီတီ အိမ္ မွာ မ႐ွိရင္ အဘုိးႀကီး ရာဗန္းႏုိးဟာ တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းၿပီး အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ သူက သူ႔သား ပီတီ ကုိ သိပ္ ခ်စ္တာ၊ ပီတီ လုပ္သမွ်အကုန္လုိက္လုပ္တာပဲ။
" မင္းတုိ႔ ဂေရစီမြန္တက္ဇ္ကုိ မွတ္မိၾကေသးလား" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ ေမရီယာကေမးသည္။ " အဲဒီ မိန္းကေလးက သိပ္ၿပီး အက်င့္ေကာင္း တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ၊ သူ႔အသက္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ ေလာက္မွာ မြန္ထေရးၿမဳိ႕ကုိ ေရတပ္ က တပ္ခဲြတစ္ခဲြ ေရာက္လာတယ္၊ သူတုိ႔လည္း ေရာက္လာေရာ ဂေရစီ လည္း ဗုိက္ႀကီးၿပီး ကေလးေမြးတာပဲ၊ အသက္က ငယ္ငယ္ကေလး ႐ွိေသးတယ္ သိလား၊ သူက လွတာ ေတာ့ သိပ္ကုိလွတာ၊ အလြန္လည္း သြက္တယ္၊ စြာလုိက္တာလည္း အလြန္ပဲ၊ ေယာက္်ား ေတြကလည္း သူ႔ေနာက္က အၿမဲတမ္း လုိက္ေနသလုိပဲ၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ေယာက္်ားေတြက သူ႔ကုိ ဖမ္းမိသြားသလုိပဲ၊ ဒါေပမယ့္ကြာ၊ မင္းသူ႔အနားကုိေတာ့ ကပ္လုိ႔ရလိမ့္မယ္ မထင္ေလနဲ႔၊ ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳး ကြ သိလား၊ ဂေရစီဆီမွာ သူက မင္းကုိ မေပးတဲ့ အရာတစ္ခု ႐ွိေနသလုိလုိ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတယ္။
" ငါလည္း အဲဒါကုိေတာ့ သိခဲ့တယ္ကြ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ငါကုိယ္တုိင္ သူ႔ကုိ လုိက္ခဲ့ေသးတာကုိး၊ ပီတီ လည္း သူ႔ကုိ လုိက္ခဲ့ေသးတယ္၊ ပီတီကေတာ့ စိတ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ လုိက္ခဲ့တာ၊ ငါ့လုိစိတ္မ်ိဳး မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ပီတီ ကေတာ့ ဂေရစီ ကုိ သိပ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အခ်စ္နာက်ၿပီး ပိန္ပိန္ လုိက္လာတယ္၊ မ်က္လံုးႀကီးေတြကလည္း ေဆးေျခာက္စဲြေနတဲ့ ေကာင္လုိ ျပဴးျပဴးႀကီး ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္၊ အစာလည္း မစားႏိုင္ ဘူး၊ ေနာက္ဆံုးမွာ တမိႈင္မိႈင္ တေတြေတြနဲ႔ အိပ္ရာေပၚလဲတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။
သူ႔အေဖ ရာဗန္းႏုိးက ဂေရစီနဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး နင္ ပီတီကုိ ဒီလုိသာ ဆက္ဆံေနရင္ သူေသေတာ့မွာပဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဂေရစီကေတာ့ အက်င့္မွ မေကာင္းတာ ဘယ္ဂ႐ုစုိက္ပါ့မလဲ။ သူ႔အဖုိ႔ေတာ့ ဒီစကားဟာ အလြန္ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ ျပက္လံုး တစ္ခုေပါ့၊ အဲသလုိ အဘုိးႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္းမွာ ဂေရစီ ရဲ႕ ညီမ တုိနီယာ အခန္းထဲ ၀င္လာတယ္၊ တုိနီယာက အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္ပဲ ႐ွိေသးတယ္၊ အဘုိးႀကီးက တုိနီယာကုိျမင္ေတာ့ အသက္႐ွဴေတာင္ မွားသြားသတဲ့၊ ဂေရစီယာနဲ႔ အလြန္တူတယ္ဆုိပဲ၊ ဒါနဲ႔ပဲ အဘုိးႀကီး လည္း ႀကံရာမရ ျဖစ္ၿပီး ဟဲ့ မိန္းကေလး ဒီကုိ လာစမ္းပါဦး ေခၚသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ တုိနီယာက အသက္သာငယ္တာ အသိက လူႀကီးတစ္ပုိင္းျဖစ္ေနတာဆုိေတာ့ ဒါမ်ိဳးဆုိ ကၽြန္မက ေနာေက်ေနၿပီ႐ွင့္ လုိ႔ ဆုိတဲ့ အေပါက္မ်ိဳးနဲ႔ ရယ္ၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားသတဲ့။ အဘုိးႀကီးလည္းဘာမွ မတတ္ႏိုင္ ေတာ့ဘဲ အိမ္ကုိ တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရသတဲ့၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔သား ပီတီက အေဖ ဘာျဖစ္ေနတာလဲလုိ႔ ေမးတယ္၊ ငါေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ ပါဘူး၊ ဂေရစီ ကုိ မင္းမရရင္ မင္း ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့မွာ ကုိ စိတ္ပူတယ္လုိ႔ အဘုိးႀကီးက ျပန္ေျပာတယ္။
" အဲဒီေနာက္ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ကုန္တယ္လုိ႔ မင္းတုိ႔ ထင္သလဲ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျပာလက္စ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ဆက္သည္။ " ပီတီဆုိတဲ့ ေကာင္က ခ်င္ကီးဆီသြားၿပီး ငါးခဲြတဲ့ အလုပ္ လုပ္တယ္၊ ရတဲ့လုပ္ခနဲ႔ ပုိးေျခအိတ္တုိ႔၊ ဖဲစည္းႀကိဳးတုိ႔ ၀ယ္ၿပီး ဂေရစီယာကုိ လက္ေဆာင္ေပးတယ္၊ ၿပီး ေတာ့ သူ႔ပုိက္ဆံနဲ႔ပဲ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ ဓာတ္ပံုကလည္း ေရာင္စံုေတြ ဘာေတြ ျခယ္လုိ႔ဆုိပဲ။
" ဂေရစီကလည္း သူေပးသမွ် လက္ေဆာင္ေတြ ယူၿပီး လစ္သြားျပန္ေရာ၊ သူ႔ကုိ အနားေတာင္ အကပ္ မခံဘူး တဲ့၊ ေကာင္မ လုပ္သြားပံုက ေတာ္ေတာ္ဆုိးတာ၊ နမ္းလည္းနမ္း၊ လည္ပင္းလည္းညွစ္ လုပ္ခ်င္ေအာင္ ကုိ ဆုိးတဲ့ ေကာင္မကြ၊ အဲဒီေတာ့ ပီတီ ေဆြးျပန္ေရာေပါ့၊ အိပ္မေပ်ာ္ စားမ၀င္ ျဖစ္ျပန္ေရာ၊ ပီတီက ငါ့ကုိေျပာတယ္၊ တကယ္လုိ႔သာ ငါနဲ႔ ဂေရစီ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းမွာ လက္ထပ္ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ သူအခုလုိ လုပ္ရဲ မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လက္ထပ္ၿပီးမွ ငါ့ဆီက ထြက္ေျပးရင္ ဒုစ႐ုိက္မႈတစ္ခုကုိ လုပ္ရာက်မွာ၊ ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ သူ ေၾကာက္မွာပဲ တဲ့၊ ဒါနဲ႔ပဲ ပီတီက သူ႔ကုိ လက္ထပ္ဖုိ႔ ဂေရစီကုိ သြားေျပာတယ္၊ ဂေရစီက ဟားတုိက္ၿပီး ရယ္သတဲ့။
" ပီတီက ႐ွက္လည္း႐ွက္၊ ေဒါသလည္း ျဖစ္တာေပါ့၊ သူက အိမ္ျပန္သြားၿပီး ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကုိ အိမ္ေခါင္မုိး ထုပ္တန္း မွာ ခ်ည္တယ္၊ သူက ေသတၱာတစ္လံုးေပၚ တက္ရပ္ၿပီး လည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္းနဲ႔ စြပ္လုိက္တယ္၊ ၿပီး ေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္ ေအာက္က ေသတၱာကုိ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ၿပီး ဖယ္ပစ္လုိက္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အေဖ ႀကီးက အခန္းထဲ ၀င္လာေတာ့ ႀကိဳးကုိ တက္ျဖတ္လုိက္တယ္၊ ဆရာ၀န္လည္း ေခၚတယ္၊ ဒီအေကာင္ ႏွစ္နာရီ ေလာက္ၾကာမွ မ်က္လံုးေတြ ဖြင့္ႏိုင္တယ္၊ ေလးရက္တိတိၾကာမွ စကားေျပာႏိုင္တယ္"
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ က စကားကုိ ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားသည္။ သူ ေျပာျပေနသည့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ သူ႔သူငယ္ ခ်င္း မ်ားက စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနၾကမွန္း သိသျဖင့္ မ်ားစြာ ဂုဏ္ယူလ်က္႐ွိသည္။ " အျဖစ္ ကေတာ့ အဲဒါ ပဲကြ" ဟု ေျပာသည္။
" ဒါေပမယ့္ ဂေရစီမြန္တက္ဇ္ ဆုိတဲ့ ေကာင္မက ပီတီနဲ႔ လက္ထပ္သြားတယ္ မဟုတ္လားကြ" ဟုပီလြန္က ေမး သည္။ " ငါ သူ႔ကုိ သိပါတယ္၊ မိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ၊ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းလည္း မွန္မွန္သြားတယ္၊ တစ္လ တစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ သူ႔အျပစ္ သူ ၀န္ခံတယ္၊ ဒါဆုိ မိန္းမေကာင္းေပါ့"
" ဒါက အခုမွ ေကာင္းသြားတာကြ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ျပန္ေျပာသည္။ " သူ႔သားပီတီ ႀကိဳးဆဲြခ်ေတာ့ သူ႔ဖခင္ႀကီး ရာဗန္းႏုိးက အႀကီးအက်ယ္ ေဒါပြတာေပါ့၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဂေရစီအိမ္ကုိ သြားၿပီး ဟဲ့ေကာင္မ၊ နင္ ဟာ ငါ့သားကုိ သတ္တဲ့ ေကာင္မပဲ။ နင့္ေၾကာင့္ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသမလုိ႔ လုပ္တာလုိ႔ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေျပာသတဲ့။
" ဂေရစီလည္း သိပ္ၿပီး လန္႔သြားတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မိန္းမဆုိေတာ့ စိတ္က တစ္မ်ိဳးေပါ့ကြာ၊ ေယာက္်ား တစ္ ေယာက္အေန နဲ႔ သူ႔ အတြက္ ဒီေလာက္အထိ ျဖစ္သြားတယ္ဆုိတာ သိရေတာ့ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာတာေပါ့၊ သူက လည္ပင္းႀကီး ေကာက္ေနတဲ့ ပီတီကုိ သြားၿပီး ၾကည့္တယ္၊ အဲဒီေနာက္ မၾကာပါဘူး။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၾကတာပဲ၊ပီတိ တြက္ထားတဲ့အတုိင္း ျဖစ္လာတယ္ ဆုိပါေတာ့ကြာ၊ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းမွာ လက္ထပ္တာ ဆုိေတာ့ သူထင္တာ မလုပ္ျဖစ္ဘူးေပါ့။ ဘုန္းႀကီးက မယားေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ေနရမယ္လုိ႔ ေျပာထားေတာ့ မယားေကာင္းပီသေအာင္ ေနသြားတဲ့သေဘာေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဂေရစီယာ ေယာက္်ားေတြ ကုိ ျမွဴလား ဆြယ္လား မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ပီတီကလည္း ခ်င္ကီး ဆီမွာ ငါးခဲြတဲ့အလုပ္ ဆက္လုပ္တယ္၊ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ဟာ သာသာယာယာပဲ၊ ဒီအျဖစ္မ်ိဳးက်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး တရားေဟာတဲ့ အခါမွာ ထည့္ၿပီး ေဟာရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးပဲ"
" ေအး ဟုတ္တယ္၊ ဒီဇာတ္ေၾကာင္းထဲမွာ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္ကြ" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ က်န္ လူမ်ား ကလည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ေထာက္ခံၾကသည္။
" ဂေရစီလုိ မိန္းမစားမ်ိဳး တစ္ေယာက္ကုိ ငါတကၠဆက္စ္ ျပည္နယ္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္" ဟု ဒင္နီက ေျပာ သည္။ " သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျခားနားတာ တစ္ခုပဲ႐ွိတယ္။ ဟုိေကာင္မက အက်င့္စာရိတၱ လံုး၀ေျပာင္း မသြားဘူး၊ အားလံုးက သူ႔ကုိ ဒုတိယတပ္စိတ္ ရဲ႕ မယားလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတုိ႔ေပးထားတဲ့ နာမည္က မစၥက္ ဒုတိယတပ္ စိတ္တဲ့"
ပက္ဘလုိက လက္တစ္ဖက္ကုိ ေျမွာက္လုိက္သည္။ " မင္းတုိ႔ ၀င္မေျပာၾကနဲ႔ဦး၊ ပီတီရဲ႕ ဇာတ္လမ္းမွာ ေနာက္ ဆက္တဲြေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာကုိ ဆက္ၿပီး ေျပာခြင့္ေပးလုိက္ၾကပါဦး"
" ေအး ဟုတ္တယ္၊ က်န္ေသးတယ္၊ ေနာက္ဆက္တဲြ ဇာတ္လမ္းက ဇာတ္သိမ္းမေကာင္းဘူးကြ၊ ပီတီရဲ႕ အေဖႀကီးက မေသေသးဘူး၊ အသက္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္သြားၿပီ၊ သူ႔သားပီတီနဲ႔ ဂေရစီတုိ႔ လင္မယား အိမ္ ခဲြသြားေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိေတာ့ အထီးက်န္ ႏုိင္တာ ေပါ့ကြာ၊ သူက လည္း ပီတီနဲ႔ အၿမဲ႐ွိသမွ် အိမ္ထဲမွာပဲ တငုတ္တုတ္တုတ္ ထုိင္ၿပီး စိတ္ထိခိုက္ ေနတာေပါ့။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ဂေရစီရဲ႕ ညီမတုိနီယာနဲ႔ ဆံုမိၾကတယ္။ တုိနီယာ က အသက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ႐ွိေနၿပီ၊ သူက ဂေရစီထက္ ပုိၿပီးေတာ့ ေတာင္ လွေသးတယ္။ စစ္သား တစ္ဒါဇင္၀က္ေလာက္ကလည္း ေခြးမ တစ္ေကာင္ ေနာက္က ေခြးတစ္အုပ္ လုိက္ေနသလုိ တုိနီယာရဲ႕ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနၾက တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
" အဲသလုိလည္း ျပန္ေတြ႕ၾကေရာ အဘုိးႀကီးဟာ သူ႔သားပီတီျဖစ္သလုိ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ၊ တုိနီယာကုိ စဲြလမ္းၿပီး စိတ္ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္တာေပါ့။ စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးအထိ ေရာက္လာပါေလေရာ၊ ပါးေခ်ာင္ နားေခ်ာင္ေတြက်ၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြကလည္း ေဆးေျခာက္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတာ ေပါ့၊ အဘုိးႀကီးက ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ တုိနီယာကုိ လက္ေဆာင္ေပးတယ္၊ တုိနီယာက ယူတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ေလွာင္တယ္၊ သေရာ္တယ္၊ အဘုိးႀကီး က ကေလးရယ္၊ ငါ့ဆီလာပါဦး၊ ငါဟာ မင္းမိတ္ေဆြပါလုိ႔ ေျပာေပမယ့္ တုိနီယာက အပါးႀကီးပဲ၊ ဘယ္ရမွာလဲ။
" ဒါနဲ႔ အဘုိးႀကီးက သူ႔စိတ္ထဲျဖစ္ေနတာ ပီတီကုိ ေျပာတယ္၊ ပီတီက ရယ္တာေပါ့၊ ဟာ အေဖကလည္း မဟုတ္တာ၊ အေဖ့ဘ၀မွာ မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ေတာ္ေရာေပါ့၊ ဒီအသက္အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့မွ ကေလးေပါက္စေလးေတြကုိ လုိက္ၿပီး ႀကိဳးစားမေနခ်င္ပါနဲ႔ေတာ့လုိ႔ ပီတီက ေျပာသတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာလုိ႔မရဘူး၊ အဘုိးႀကီးမွာ စားလည္း တုိနီယာ၊ အိပ္လည္း တုိနီယာ ဆုိတာမ်ိဳး ျဖစ္ေန တယ္၊ အဘုိးႀကီးက ျမက္ပင္ေတြၾကားမွာ ပုန္းၿပီး တုိနီယာ သြားလာေနတာကုိ အၿမဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာပဲတဲ့။
" ေနာက္က်ေတာ့ အဘုိးႀကီးက စတင္းဒတ္ ဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ အလုပ္၀င္လုပ္တယ္၊ ဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းတယ္၊ ကားမွန္ေတြ ဘာေတြ ေရေဆးတယ္၊ အဲ သူရသမွ်ေငြကုိ စုၿပီး တုိနီယာကုိ သၾကားလံုးတုိ႔၊ ဖဲ ျပားတုိ႔ ဂါ၀န္ တုိ႔ ၀ယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးတယ္၊ အံမယ္ သူ႔ပုိက္ဆံနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတာင္ ႐ုိက္ေပး လုိက္ေသးတယ္၊ ဓာတ္ပံုက ႐ုိး႐ုိးေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေရာင္စံုဓာတ္ပံုတဲ့။
" တုိနီယာကေတာ့ အဘုိးႀကီးေပးသမွ် ယူတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရယ္တယ္၊ အဘုိးႀကီးကလည္း ႐ူးေတာ့မတတ္ ခံစား ေနရတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ အဘုိးႀကီးက သူ႔ေခၽြးမ ဂေရစီယာဟာ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းမွာ လက္ထပ္ လုိက္ကတည္း က ေကာင္းသြားတယ္။ သူ႔ညီမ တုိနီယာကလည္း သူ႔လုိ လက္ထပ္လုိက္ရင္ သူ႔လုိ ေကာင္းသြားမွာ မုခ်ပဲလုိ႔ ေတြး သတဲ့၊ အဲဒီေတာ့ အရင္ကထက္ ပုိၿပီး ရယ္တာေပါ့"
" ဒီကိစၥမွာ သူ႔အျပစ္ မဟ္ုတ္ဘူးကြ၊ အဘုိးႀကီး မုိက္တာ" ဟု ပီလြန္က ၀င္ေျပာသည္။ " အဘုိးႀကီး ေတြအေနနဲ႔ ကေလးသာသာေလာက္ ႐ွိတဲ့ ေကာင္မေပါက္စေလးေတြေနာက္ လုိက္ဖုိ႔ ဘယ္ သင့္ေတာ္ ပါ့မလဲ၊ သူတုိ႔အေနနဲ႔ ေနဆာလံႈရမယ့္ အ႐ြယ္ကြ"
" ဒါကေတာ့ကြာ၊ ရာဗန္းႏုိး မ်ိဳး႐ုိးက သူမ်ားေတြနဲ႔မွ မတူတာဘဲ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက စိတ္မ႐ွည္သံျဖင့္ ေျပာသည္။
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြာ၊ ဒီအဘုိးႀကီး ဒီလုိလုပ္တာကေတာ့ မေကာင္းပါဘူး၊ သူ႔သားပီတီကုိ သိကၡာမဲ့ေအာင္ လုပ္တာ နဲ႔ အတူတူပဲေပါ့" ဟု ပီလြန္က ထပ္၍ ေဟာဒကတက္သည္။
ပက္ဘလုိက ပီလြန္ကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးၾကည့္သည္။ " ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ ေျပာပါေစကြာ၊ အခုဟာ မင္းဇာတ္ လမ္း မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ဇာတ္လမ္းကြ၊ မင္းဇာတ္လမ္းက်ေတာ့မွ မင္းေျပာတာ ငါတုိ႔ နားေထာင္မယ္ "
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ပက္ဘလုိကုိ ေက်းဇူးတင္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိ္က္ၿပီး သူ႔ဇာတ္ လမ္း ကုိ ဆက္ေျပာသည္။
" ၾကာလာေတာ့ အဘုိးႀကီး သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔လက္ထဲ တုိနီယာေရာက္လာေအာင္ ဘယ္လုိ လုပ္ရပါ့မလဲ လုိ႔ စဥ္းစားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူက အသစ္အဆန္းမွ စိတ္မကူးတတ္ဘဲ။ ပီလြန္လုိ စိတ္ကူးေကာင္း ရင္ေတာ့ ဒီေနရာမ်ိဳးမွာ သိပ္ဟန္က်မွာေပါ့၊ သူက ပီလြန္နဲ႔မွ မတူဘဲကုိး၊ သူက ဘယ္လုိေတြးသလဲဆုိေတာ့ ဂေရစီက ပီတီကုိ လက္ထပ္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ပီတီ ႀကိဳးဆဲြခ်လုိ႔။ ငါလည္း ႀကိဳးဆဲြခ်တုန္း ဘယ္သူမွမလာရင္ ငါေ႐ွာမွာ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ မလာလုိ႔ မျဖစ္ဘူးလုိ႔ ေတြးသတဲ့။
" မင္းတုိ႔လည္း ေရာက္ဖူးၾကသားပဲ၊ ဓာတ္ဆီဆုိင္က ပစၥည္းေတြထားတဲ့ တဲေလ၊ မင္းတုိ႔သိမွာပါ၊ တစ္မနက္ခင္းမွာ အဘုိးႀကီးက တျခားအလုပ္သမားေတြ ေရာက္မလာခင္ အေစာႀကီး ဆုိင္ကုိသြားတယ္၊ အလုပ္ခ်ိန္က ႐ွစ္နာရီထုိးမွ ဆုိေတာ့ တျခားလူေတြ မေရာက္ၾကေသးဘူး။ သူက ပစၥည္းထားတဲ့ တဲထဲ၀င္ၿပီး ခံုတန္းလ်ားတစ္ခုေပၚမွာ သူက တက္ရပ္ၿပီး တျခားအလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနတယ္။ တျခား လူေတြ ေရာက္လာတာလည္း ျမင္ေရာ သူ႔လည္ပင္းကုိ ႀကိဳးကြင္းနဲ႔စြပ္ၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ ေအာက္ က ခံုတန္းလ်ား ကုိ ကန္ထုတ္လုိက္တယ္၊ အဲဒီတုန္းမွာပဲ တံခါးကုိ ေလက တစ္ခ်က္၀င္ေဆာင့္လုိက္ေတာ့ ျဗဳန္း ဆုိ ပိတ္သြားပါေလေရာ"
ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာ၏ စကားကုိ နားေထာင္ေနၾကသူ အားလံုးက ၿပံဳးေနၾကသည္။ ဘ၀ဆုိသည္မွာ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ အလြန္ရယ္စရာ ေကာင္းသည္ဟုလည္း ေတြးၾကသည္။
" တျခားအလုပ္သမား ေတြက သူ႔ကုိေတြ႕ေတာ့ေတြ႕တယ္ " ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ေျပာသည္။ " ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ ေတြ႕တာ "
အားလံုး က ၿပံဳးေနၾကဆဲ၊ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔အၿပံဳးမ်ာ ေစာေစာက အၿပံဳးႏွင့္မတူ၊ ေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္၏။ " အဲဒါပဲ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ေျပာသည္။ " ရယ္စရာေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရင္နင့္စရာ လည္း ေကာင္းတယ္"
" တုိနီယာ ကေတာ့ ဘာေျပာသတဲ့လဲလ ဟု ပီလြန္က ေမးသည္။ " ဒီေကာင္မ သင္ခန္းစာ ရမသြားဘူးလား၊ သူ႔ အေနအထုိင္ ေကာ ေျပာင္းမသြားဘူးလား"
" ဟင့္အင္း ေျပာင္းမသြားပါဘူး၊ ပီတီက သူ႔အေဖအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူက ရယ္သတဲ့၊ ပီတီကလည္း လုိက္ရယ္ သတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ သူက သူ႔အေဖလုပ္ပံုေတြ ႐ွက္ေတာ့ ႐ွက္တာေပါ့။ တုိနီယာက ဘာေျပာသလဲ ဆုိေတာ့ အဘုိးႀကီးက ေတာ္ေတာ့ကုိ ႐ူးတာပဲလုိ႔ ေျပာသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ပီတီကုိ သူက လွမ္းၾကည့္လုိက္သတဲ့၊ သူ႔အၾကည့္ က ေယာက္်ားေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ၾကည့္ေလ့႐ွိတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးေပါ့။
" အဲဒီေတာ့ ပီတီက နင့္လုိ ခယ္မမ်ိဳးရထားတာ ငါ့အဖုိ႔ ေကာင္းတယ္၊ တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ နင္နဲ႔အတူ သစ္ေတာ ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ခ်င္ လုိက္တာလုိ႔ ေျပာသတဲ့၊ တုိနီယာက ရယ္ျပန္ၿပီး ပီတီ နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေအာင္ ထြက္ေျပးသြားသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္လွည့္လာၿပီး ႐ွင္က ကၽြန္မကုိ ဂေရစီေလာက္ လွတယ္လုိ႔ ထင္ ရဲ႕လား လုိ႔ ေမးသတဲ့၊ အဲဒီေနာက္ အိမ္ထဲ၀င္သြားတဲ့ ပီတီေနာက္ကုိ လုိက္သြားေရာ "
" ဇာတ္လမ္း က မေကာင္းပါဘူးကြာ " ဟု ပီလြန္က မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ " အဓိပၸာယ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ သင္ခန္းစာ ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ တခ်ိဳ႕ သင္ခန္းစာေတြက တစ္ခု နဲ႔ တစ္ခု ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနလုိက္ ေသး တယ္၊ ဇာတ္လမ္းက ေခါင္းထဲထည့္ဖုိ႔ ေကာင္းတဲ့ဟာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး"
" ငါေတာ့ ႀကိဳက္တယ္ကြ" ဟု ပက္ဘလုိက ေျပာသည္။ " ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸာယ္ တစ္ခု ပါေနတယ္။ ဘာဆုိတာေတာ့ ငါမေျပာတတ္ဘူး"
ေနစြယ္ က်ိဳးသြားၿပီး ေလသည္ ပူစပ္ပူေလာင္ ျဖစ္လာသည္။
" ကေန႔ေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပ ငါတုိ႔အတြက္ စားစရာ ဘာမ်ား ယူလာမလဲ မေျပာတတ္ဘူး" ဟု ဒင္နီ က ေျပာ သည္။
" ငါးကြမ္း႐ွပ္ ေတြ ေတာ္ေတာ္ရတယ္လုိ႔ သတင္းၾကားတာပဲ" ဟု ပက္ဘလုိက လွမ္းေျပာသည္။
ပီလြန္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ တလက္လက္ ေတာက္ပလာသည္။ " ငါစဥ္းစားလုိ႔ရတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခု႐ွိတယ္" ဟု သူက ဆုိသည္။ " ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက မီးရထားလမ္းေဘးမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္၊ ေန႔တုိင္းပဲ မီးရထား လာၿပီ ဆုိရင္ ငါနဲ႔ ငါ့အစ္ကုိေတြဟာ လမ္းေဘးက ေက်ာက္ခဲေတြနဲ႔ ေခါင္းတဲြကုိ လွမ္းလွမ္းၿပီး ထုၾကတယ္၊ ရထားစက္ေခါင္း သမားက ငါတုိ႔ကုိ ေက်ာက္မိးေသြးတံုးေတြနဲ႔ ျပန္ပစ္တယ္၊ တစ္ခါတေလမ်ား ေက်ာက္မီးေသြး တံုးေတြ အမ်ားႀကီး ရတယ္၊ အဲသလုိ ရၿပီဆုိရင္ ငါတုိ႔အေမဆီ ေျပးပုိ႔ၾကတာပဲ။
အခုလည္း ငါတစ္ခု ေတြးမိတယ္၊ ငါတုိ႔ အေနနဲ႔ ေက်ာက္ခဲေတြကုိ သေဘၤာဆိပ္ ေဗာတံတားအထိ သယ္သြားမယ္၊ တံငါေလ်ေတြ အနားက ျဖတ္သြားရင္ သူတုိ႔ကုိ ေအာ္ေအာ္ေခၚၿပီး ခဲေတြနဲ႔ လွမ္းထုမယ္၊ တံငါသည္ေတြကလည္း ဘယ္နည္းနဲ႔မဆုိ ေဒါသ ျဖစ္ၿပီး ငါတုိ႔ကုိ ျပန္ပစ္ခ်င္မွာပဲ။ သူတုိ႔ ေလွေပၚမွာ ျပန္ပစ္စရာ ဘာပါသလဲ။ တက္မေတြနဲ႔ ပစ္လုိ႔ရမလား။ မရဘူး။ ပုိက္ေတြနဲ႔ ျပန္ပစ္မလား၊ မရဘူး၊ သူတုိ႔ ျပန္ပစ္မယ္ ဆုိရင္ ငါးကြမ္း႐ွပ္ ေတြနဲ႔ပဲ ျပန္ပစ္ ရမယ္၊ ဘယ္ႏွယ့္လဲ ငါေျပာတာ"
ဒင္နီက ၀မ္းသာအားရ ထရပ္သည္။ " ေကာင္းလုိက္တဲ့ စိတ္ကူးကြာ" ဟု ေအာ္ေျပာသည္။ " ငါတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ပီလြန္ကျဖင့္ စိတ္ကူးေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ ႐ွာမွ ႐ွားပဲေဟ့။ ပီလြန္သာ မ႐ွိရင္ ငါတုိ႔ ဘာမွ လုပ္တတ္မွာေတာင္ မထင္ေတာ့ဘူး၊ ကဲ သယ္ငယ္ခ်င္းတုိ႔ လာၾက၊ သြားၾကစုိ႔၊ ေက်ာက္ခဲမ်ားမ်ား ဘယ္ေနရာမွာ ရႏုိင္မယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္"
" ေအးကြာ၊ ငါးထဲမ်ာေတာ့ ငါးကြမ္း႐ွပ္ဟာ ငါ အႀကိဳက္ဆံုးငါးပဲေဟ့" ဟု ပက္ဘလုိက ေျပာလုိက္သည္။
-------------------------------------
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment