သဒိုး အပိုင္း (၁၄) ဇာတ္သိမ္း

ဒိုးကေလး က ေတာႀကီး ရင္ပတ္က အင္က်ီစ လွမ္းဆြဲ ၿပီး တြန္းပစ္တယ္။ နိမိတ္မရွိတဲ႕ စကား ေျပာရပါ႔ မလားေပါ႔..။
သြားေလာင္းေခ်.. မင္းစကားမမ်ားနဲ႕ ကုကၠိဳလ္ကုန္းသားကြ ..ေသြးရဲတယ္…
ကိုယ္႔ရြာက လွည္း လွည္းႏိုင္ေငြႏိုင္ လုပ္ရမယ္႔ပြဲ …. နေပါက္ က်ယ္ လွည္းဘက္က ေလာင္းခဲ႔ …သူတို႕ ေပး တဲ႕ ေဘာက္ခ်ာ မေပ်ာက္ေစနဲ႕ သြားေတာ႔… ပြဲၿပီးရင္ ေငြထုတ္ၿပီး ရြာအရက္ဆိုင္ကို ျပန္ခဲ႔… ပိုက္ဆံ မေလ်ာ႔  ေစနဲ႕ ေနာ္ …

ေတာႀကီး နားမလည္ႏိုင္ဘူး.. ပြဲၿပီးရင္ ေငြထုတ္ခဲ႔ လို႕ေတာင္ မွာေနေတာ႔ ေသခ်ာလွခ်ည္႕လားလို႕လည္း တြက္ပါရဲ႕ .. ဒိုးကေလး ေပးတဲ႔ ေငြ ႏွစ္ေသာင္း လက္တြင္း ဆုပ္ၿပီးပြဲေတာ္ကြင္းထိပ္က ေဘာက္ခ်ာေရးတဲ႕ စားပြဲ ေတြ ဘက္ေလွ်ာက္ လာခဲ႔တယ္..။ ၿပိဳင္ေနတဲ႕ လွည္းေတြက ၿပိဳင္ေနၾကတုန္းဆိုေတာ႔ ပရိသတ္က တေဝါေဝါ တေဟးေဟးနဲ႕ ေပါ႔.. ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႕ ႏြားနံမည္ ကိုယ္ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကတာမ်ား နားကြဲမတတ္ပါ။ သည္ေနရာ မွာေတာ႔ ႏြားေတြက ျမင္းေတြထက္ ေတာင္ ေျပးေသး ေအာက္ေမ႕ရတယ္။ ေျခေလးေခ်ာင္း ေျမႀကီး နဲ႕ မထိၾကသေလာက္ ေလထဲမွာ ရွပ္ေျပးေနၾကတာမ်ဳိး… ေတာႀကီးက ကုကၠိဳလ္ ကုန္းက နေပါက္က်ယ္ လွည္းကို ေငြႏွစ္ေသာင္း ေလာင္းေၾကးထည္႕တယ္ ဆိုေတာ႕ ေကာ္မတီေတြေတာင္ လန္႕သြား ၾကတယ္…

ဟုတ္ကဲ႕လား.. လူၾကမ္းရာ ..ႏွစ္ေသာင္း ေအာမွာ ေသခ်ာရဲ႕လား ဒိုးကေလး သြားေမးစမ္းပါဦး… မဟုတ္ ေလာက္ ဘူးေနာ…
ဟုတ္ပါသယ္ဆို ဗ်ာ… ေရးမ်ာသာ ေရးစမ္းပါ.. နေပါက္က်ယ္ လွည္းဗ်ေနာ္… ကုကၠိဳလ္ ကုန္းလွည္း.. ခေလာက္ ကေလး နဲ႕ ဒိုးဒိုးေဒါင္…
ေတာႀကီး က ေပးလိုက္တဲ႕ ေဘာက္ခ်ာစာရြက္ အိတ္ကပ္ထဲ ထည္႕ၿပိး ေျပးလမ္းထိပ္ ဘက္ ထြက္လာ ခဲ႕တယ္။ သသည္ပြဲမွာ ေတာ႕ သူသလည္း ရင္ခုန္တာကိုး။ ဒိုးကေလးက သူ႕ရြာလွည္း ႏွစ္ေသာင္းထည္႕ ေလာင္းတယ္ ဆိုတဲ႕ စကားက ပြဲခင္းထဲ ခ်က္ခ်င္း ျပန္႕သြားေတာ႔ တာပါ။ သည္သတင္းက ပြဲခင္းထဲမွာ လႈပ္ရွားသြားတယ္ ဘယ္႕ႏွယ္ေၾကာင္႔ မ်ား ဒိုးကေလးက သည္ေလာက္ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ေလာင္းရတာပါလိမ္႔ သည္ေကာင္ က သဒိုး ဆိုေပသိ ႏြားအေၾကာင္း ႏြားၾကန္အင္ လကၡဏာရယ္လို႕ သိတာမွ မဟုတ္တာ။

ၿပီးေတာ႔ သူ႕ရြာက ႏြားေတြမို႕ ေလာင္းတယ္ ထားပါဦး။ တစ္ဖက္ရြာႏြား ဘယ္ေလာက္ ေျပးမွန္းမသိဘဲ နဲ႕မ်ား သည္ေလာက္ေတာင္ စြန္႕စားရသလား..။ ဒါထူးေတာ႕ထူးတယ္။။ သည္ေကာင္ ပိုင္လို႕ လုပ္တာ ေနမွာ တခ်ဳိ႕က ဒိုးကေလး ေလာင္းသလို ကုကၠိဳကုန္းလွည္းကို တြန္းေလာင္းၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ဒိုးကေလး က အရူးရယ္ ဦးေႏွာက္ေကာင္းတာ မဟုတ္ ဘူး..၊ အူတိအူေၾကာင္ ထလုပ္တာ ေနမွာပါကြာ … ဆိုၿပီး တစ္ဖက္ရြာ က လွည္း ေလာင္းၾကတာပါပဲ။ သည္ပြဲ က လူစိတ္ဝင္စား စရာေကာင္းေနေတာ႔ က်ိတ္က်ိတ္ တိုးေပါ႔..။ လွည္းေျပးလမ္းတေလွ်ာက္ ခဲလို႕..။
ဒိုးကေလး က တာလႊတ္မယ္႕ ထိပ္ကို ခပ္သုတ္သုတ္သြားတယ္.. တာလႊတ္ခရာမမႈတ္ခင္ အေရာက္ သြားရမွာ ဆိုေတာ႔ ေနာက္က် မျဖစ္ဘူး.. မီပါတယ္.. သူေရာက္သြားေတာ႔ ေခါင္းပန္းလွန္ၿပီး ဘယ္ျခမ္း ညာျခမ္း ေရြးေနၾကၿပီ..။

ႏ်စ္ဘက္စလံုးူ က ႏြားႏ်စ္ေကာင္စီက ဆတ္ေနၾကတာမ်ား တရြရြ နဲ႕ ႏြားႀကီး ႏွစ္ရွဥ္းစလံုး က ႏြားေကာင္း ေတြ ဆိုေတာ႔ ဖီးလို႕ တင္ပါးသားေတြမ်ား ထစ္ေနလိုက္ၾကတာ ဘို႕တေထာင္ေထာင္ ေခါင္းတေမာ႕ေမာ႕ နဲ႕.. လႊတ္ၿပီေဟ႕ ဆိုတာနဲ႕ ေျပးၾကေတာ႔ မွာ ႀကိဳးသာ ေတာင္႔ ေတာင္႔ ကိုင္ေရာ..။ ဒိုးကေလးက ေညာင္ပင္ပု ရြာက လွည္း ေဘးဝင္ရပ္လိုက္တယ္..။ တကယ္ဆိုရင္ တာထိပ္မွာ ခရာမႈတ္မယ္႕ ဒိုင္က လြဲလို႕ ဘယ္သူမွ မရွိရဘူး.. ဒိုင္ၿပိဳင္ပြဲစည္းကမ္း ေျပာေနတာကို လွည္းဆရာ ႏွစ္ေယာက္ က နားေထာင္ ၾကရတယ္.. စည္းကမ္း နဲ႕ မညီရင္ ပြဲ ပယ္မယ္ အရႈံး ေပးရမယ္.. စသည္ျဖင္႔ ေျပာေနတာပါ…။

သည္အခ်ိန္မွာ ဒိုးကေလးက ဝင္ကပ္လိုက္တာဆိုေတာ႔ ရုပ္တရက္ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ မေျပာဘူး..
ဒိုးကေလးက တစ္ဖက္ရြာက လွည္းထမ္းပိုးေရွ႕ရပ္လိုက္ၿပီး ႏြားႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ နဖူးေပၚက ၾကာ ကို ဘယ္လက္ဝါး ညာလက္ဝါးနဲ႕ တစ္ဖက္စီ လွမ္းအုပ္လိုက္တယ္။ သည္မွာတင္ ႏြားႏွစ္ေကာင္က ဓါတ္မ်ားလိုက္လိုက္သလို ဆတ္ခနဲ တုန္သြားရာက ဂနာ မၿငိမ္ေတာ႔ဘူး.. လွည္းေပၚကေန ႀကိဳးကိုင္ထားတဲ႕ ကိုဘေဖက လွည္းေပၚ မတ္တတ္ ရပ္ေနရင္းက ဟန္ခ်က္ ပ်က္သြားေတာ႔ မွ ဒိုးကေလး သူ႕လွည္း ေရွ႕ ေရာက္ေနတာ ေတြ႕ေရာ… ။

ဒိုင္လုပ္တဲ႕ ဘႀကီးမွတ္က ဒိုးကေလးကို ခ်က္ခ်င္းေမာင္းထုတ္တယ္..ေျပးလမ္း ထိပ္က ဖယ္ခိုင္းတယ္.. ဒိုးကေလး ဘာလုပ္လိုက္တယ္ မျမင္လိုက္ေပမယ္႔ ကိုဘေဖ စိတ္ထဲေတာ႔ ထင္႔သြားူမိတယ္.. ၿပိဳင္ရမွာက ကုကၠိဳကုန္း ႏြား..။ လွည္း ေရွ႕ လာရပ္ တာက ကုကၠိဳကုန္း သား ဂါထာ မႏၱာန္ မ်ား လာၿပီး ရြတ္တာလား..။ ဓါတ္တိုက္ နတ္တိုက္မ်ား လာလုပ္တာလား ဇေဝဇဝါ နဲ႕ ေပါ႔ ဒိုးကေလး က သူ႕ရြာလိညး ဆရာ နေပါက္က်ယ္ ကိုလွမ္းေျပာတယ္…။

နေပါက္က်ယ္ ႏိုင္ ေအာင္ ေမာင္းကြာ… ကုကၠိဳကုန္းလွည္း ေနာက္ မက်န္ ေစနဲ႕.. ငါ ႏွစ္ေသာင္း ထည္႕ ထားတယ္ ႏိုင္ရင္ မင္း ငါးေထာင္ရၿပီမွတ္…။
ဒိုင္ က ခရာရွည္ထြတ္ၿပီးေျပးလမ္းရွင္းၿပီ..။ ေျပးလမ္းတစ္ဝက္မွာ ရွိေနတဲ႕ လမ္းရွင္း ဒိုင္နဲ႕ ပန္းၮ၀င္ဒိုင္ ေတြ က အလံျဖဴေဝွ႕ရမ္းျပၿပီ။ ဒိုးကေလးက ေျပာၿပီးတာနဲ႕ တစ္ဖက္ပန္းမေရာက္ခင္ တာသံုးမတ္ေလာက္စီ ေျပးၿပီ တာသံုးမတ္ ေလာက္ ေရာက္ေတာ႔ လူႀကားထဲ တိုးၿပီးေျပးလမ္းနဲ႕ အနီးဆံုးူေနရာမွာ ရပ္ေန လိုက္တယ္..။ လွည္း ႏွစ္စီးက မလႊတ္ေသးပါဘူး..။ လမ္းမရွင္းေသးလို႕ တေအာင္႔ေစာင္႔ေနပံုေပၚတယ္။

ဓါတ္စက္ အသံ ေပၚလာၿပီ…။ေျပးလမ္းေျပးလမ္း မျဖတ္ ပါနဲ႕… တာလႊတ္ပါေတာ႔ မယ္…။
ရႊီ..
ေဝါကနဲ ေျပးလာတဲ႕ လွည္းႏွစ္စီးက သူတင္ကိုယ္တင္ပါပဲ လူေတြက သူ႕ရြာကိုယ့္ရြာ ေအာ္ဟစ္ အားေပး လိုက္ၾကတာ အသံႀကီးေတြ ဟီးထလို႕။ တာတစ္၀က္ ေက်ာ္တဲ့အထိလည္း ႏွာတစ္ဖ်ား မသာႏုိင္ၾက သးဘူး။ နေပါက္က်ယ္ က သူ႕ႏြားေတြ တဖ်န္းဖ်န္းရိုက္ရင္း လွည္းေပၚမွာ မတ္တတ္ႀကီး ေမာင္းလာတာပါ။ တစ္ဖက္ ကိုဘေဖ လွည္း ကလည္း မေလွ်ာ့ဘူး။ ကိုဘေဖလွည္း အနားေရာက္လာမွာကို ဒိုးကေလး ေစာင့္ ေနလိုက္တယ္။ အနားလည္းေရာက္ေရာ ဒိုးကေလးက လွည္းလမ္းေပၚတစ္ကိုယ္စာ ထြက္လိုက္ၿပီး ႏြားႏွစ္ေကာင္ ျမင္သာတဲ့ ေနရာကေန လူ႕လံုးျပလိုက္ တယ္။ ဒိုးကေလးပါးစပ္က ဟိတ္ခနဲ ေအာ္လိုက္ တယ္ဆိုရင္ပဲ လွည္းက တစ္ခ်က္ခါသြားတာ ေသခ်ာၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ေျပးရမယ့္တာ တစ္မတ္ ေလာက္ မွာေတာ့ ကိုဘေဖလွည္း က နေပါက္က်ယ္ လွည္းကို မမီႏုိင္ေတာ့ဘူး။

လွည္းတစ္လွည္းစာ တစ္လ်ားနဲ႕နေပါက္က်ယ္က ၀ုန္းဒိုင္ႀကဲ ပန္း၀င္ သြားေလရဲ႕။ ေျမတုန္ေအာင္ အားေပး လိုက္ၾကတဲ့ အသံႀကီးေနာက္မွာေတာ့ ဒိုးကေလးေရာက္ သြားၿပီ။ စိတ္ခ်ရၿပီေလ။ ေတာႀကီးက ပိုက္ဆံထုတ္လာေတာ့မယ္။ ရြာအရက္ဆိုင္ကို လိုက္လာလိမ့္ မယ္။ ပိုက္ဆံရလာမွ နေပါက္က်ယ္ကို ဆုေတာ္ေငြငါးေထာင္ ဆုခ်ရမယ္။ မနက္ျဖန္ ပြဲသိမ္းမွာ နေပါက္က်ယ္ရဲ႕ညီ ၾကက္တူေရြး ၿပိဳင္မယ့္လွည္းကို ထပ္ ေအာရမယ္။

သည္ကေန႕ သူလုပ္ခဲ့တာ သပ္ရပ္လြန္းေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကဘူးလို႕ ေတြးရင္း ဒိုးကေလး အူျမဴးေနခဲ့တယ္။ ကိုဘေဖရဲ႕ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို သူ႕လက္၀ါးေတြနဲ႕ အုပ္လိုက္ကတည္းက ႏြားေတြ တုန္ သြားၾကၿပီ။ ေျပးလမ္းမွာ သူ႕ကို ဖ်က္ခနဲ ျမင္လိုက္ရံုမက ဟိတ္ခနဲ ေျခာက္လိုက္ေတာ့ ႏြားေတြ ဖင္သီ ကုန္ၾကၿပီ။ အဆမတန္ ေၾကက္ေနတဲ့ႏြားႏွစ္ေကာင္ဟာ ေျပးလမ္းအတိုင္း ေျပးေနရာက တစ္ခ်က္တုန္႕လိုက္လို႕ တစ္လ်ား ေနာက္က်သြားခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္ ၾကက္တူေရြး ေမာင္းမယ့္ လွည္းလည္း သည္လိုလုပ္ရမွာပဲ။ သူလည္း ေငြႏုိင္၊ ကုကၠိဳကုန္းလွည္းလည္း နာမည္ရ။ ဒိုးကေလးက သူ႕အေတြး နဲ႕သူ ေက်နပ္လို႕။ ေမွာင္တဲ့အထိ ေတာႀကီး ေရာက္မလာဘူး။

ဘာမ်ားျဖစ္ လို႕ပါလိမ့္။ ေငြထုတ္ရတာ လြယ္ပါတယ္။ လူေပ်ာက္ေနတာ အေရးမႀကီးဘူး။ ပိုက္ဆံ ေရာက္မလာ တာ အေရးႀကီးတယ္။ ျပန္ဆံုဖို႕ ခ်ိန္းထားတာကလည္း ရြာအရက္ဆိုင္ဆိုေတာ့ ေနရာ လြဲစရာ လည္း မရွိဘူး။ ဒိုးကေလးက အရက္ေတြေသာက္ရင္းက ေတာႀကီးကို ေမွ်ာ္ေနတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အရက္ဆိုင္ကို တကယ္ေရာက္လာတာ ေတာႀကီးမဟုတ္ဘူး။ ေညာင္ပင္ပုရြာသားေတြ။ လွည္းသမား ကိုဘေဖ ပါ ပါလာခဲ့တယ္။ လက္ထဲမွာ တုတ္ေတြ ဓားေတြနဲ႕။ ဒိုးကေလး ထိတ္လန္႕ သြားခဲ့တယ္။ အရက္ဆိုင္ ကလည္း မုိးခ်ဳပ္ေတာ့ လူရွင္းေနၿပီ။ အရက္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ရွင္ကလည္း သည္ျပႆနာ ထဲ မပါရဲေတာ့ ေနာက္ဆုတ္ေနၿပီ။
"'ဒိုးကေလးဆိုသာ မင္းမဟုတ္လား…ငါ့ႏြားႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ေခါင္းက ၾကာကို လက္၀ါးနဲ႕အုပ္သြား သာ… ကြင္းထဲကေန ႏြားေတြကို ေျခာက္သာအကုန္လံုး ျမင္သူက ျမင္သယ္ကြ…မင္းမျငင္းနဲ႕ ေတာ့.. .မင္းေအာက္လမ္းနည္း နဲ႕ လုပ္လို႕ ငတို႕ရြာလွည္း ရႈံး ရသာကြ…မင္းကို တစ္ညေနလံုးေျမလွန္ ရွာေနသာ… ခုမွ ေတြ႕ေတာ့သယ္"

အဲသည္ည က ဒိုးကေလး ေသြးအိုင္ထဲမွာ သတိလစ္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ ၀ိုင္းရိုက္သြားၾကတဲ့ ရိုက္ခ်က္ ေတြက ဒိုးကေလးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ အခ်က္မ်ားစြာ က်ေရာက္ခဲ့ တယ္။ ေညာင္ပင္ပု သားေတြက ဒိုးကေလး ကို ႏြားရိုက္သလို ရိုက္သြားၾကတာပါ။ ႏြားသတ္ သလို သတ္မသြားတာပဲရွိမယ္။ ပန္းညိဳ ဆီ သတင္းေရာက္လာေတာ့ ကုကၠိဳကုန္း ရြာသားေတြ ခ်က္ခ်င္း အရက္ဆိုင္ ေျပးလာၾကတယ္။ ဒိုးကေလး ကို လွည္းေပၚေပြ႕တင္ၿပီး အိမ္ေခၚခဲ့ၾကရတယ္။ အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ ဒိုးကေလး သတိမလည္ဘူး။

သည့္ထက္ ဆိုးတာ က ေတာႀကီး ျပန္မလာေတာ့တာပါ။ ေငြရင္းႏွစ္ေသာင္းနဲ႕ ႏိုင္ေၾကးႏွစ္ေသာင္း ေပါင္း ေလးေသာင္း လက္ထဲေရာက္ပါၿပီ ဆိုကတည္းက ေတာႀကီး လစ္သြားခဲ့တယ္။ သည္လိုျဖစ္ ၿပီးေနာက္ ေလးငါးလ ေလာက္ၾကာမွ ဒိုးကေလးျပန္ေကာင္းလာခဲ့တယ္။ မသန္စြမ္းလွေတာ့ပါဘူး။ ေသွ်ာင္ပြ ဆံပင္က်ဲက်ဲ နဲ႕ မ်က္မွာဆိုႀကီး နဲ႕ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္း ေထာက္ေထာက္ၿပီး ရြာထဲ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဒိုးကေလး ကို ကရုဏာသက္သူကလည္း သက္ၾကရဲ႕။ သဒိုး အလုပ္ လည္း မလုပ္ႏုိင္ ေတာ့ပါဘူး။ ပန္းညိဳက ရိုက္သြားၾက တဲ့ တစ္ရြာသားေတြေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရေသးေတာ္တဲ့။ ႏို႕မို႕ အမိုက္လက္စသိမ္းမွာ မဟုတ္ လို႕တဲ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေတာင္ေ၀ွးလြတ္ သန္စြမ္းလာရွာပါရဲ႕။ အရင္လိုေတာ့ မသြက္ေတာ့ပါဘူး။

(၁၅)

ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းအုတ္ေလွကားႀကီးေပၚတက္ၾကေတာ့ ပန္းညိဳက ဒိုးကေလးကို တြဲလို႕။ လက္တစ္ဖက္ က သကၤန္းဘူး နဲ႕။ သားလုပ္သူ ဒိုးေကာင္းကေနာက္မွာ အထုပ္တစ္ထုပ္နဲ႕။ ဒိုးကေလးသံုးခဲ့တဲ့ ဓားေတြကို အ၀တ္ထူထူ နဲ႕ ထုပ္လာတာပါ။ သမီးကေလး ပန္မႈံက မေအ့ထဘီစ ဆိတ္ရင္း လုိက္လာတယ္။ ေက်ာင္းေလွကား အလယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ပန္းညိဳက ဒိုးကေလး မ်က္ႏွာကို ၾကင္ၾကင္ နာနာ ၾကည့္တယ္။ ဆရာေတာ္ ကို ႀကိဳေလွ်ာက္ၿပီးသား ဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ ကလည္း ေစာင့္ေနတာမဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ မလိုေသာ္ရွိ လိုေသာ္ရွိ လင္သား ကို ေသခ်ာ ေအာင္ ေမးရေသးတယ္။

"အစ္ကို…ေတာ္စိတ္ျပတ္ရဲ႕လား….ခဏေနရင္ ေတာ္ သကၤန္း၀တ္ရေတာ့မွာေနာ္…သကၤန္း၀တ္ ဘ၀နဲ႕ အကုသိုလ္ စိတ္ ေတြ ပါမွာစိုးသာ… ဟုတ္မွလည္း လုပ္ပါေတာ္…"
"ဟုတ္ပါသယ္ဟာ ငါ့ဓားေတြလည္းလွဴမယ္ ငါ့အကုသုိလ္ေတြလည္း လွဴမယ္… ငါလည္း ေက်ာင္းမွာပဲ ေနေတာ့မယ္ နင္တို႕ေကာ ျဖစ္ကဲ့မို႕လား"
"ျဖစ္ပါေတာ္… ေတာ္ရွိတုန္း ကလည္း က်ဳပ္အနားေနလို႕လား… က်ဳပ္စိတ္ခ်မ္းသာၿပီေတာ္ေရ က်ဳပ္က သဒိုး ကိုၾကာေပၚ သမီး… သဒိုး ဒိုးကေလးရဲ႕မယား… ဆိုတဲ့ဘ၀က ကၽြတ္ရသာကို ၀မ္းသာသာပါ… က်ဳပ္မွာ အျပစ္ရွိရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ပါေတာ္"

ေက်ာင္းေလွကား အလယ္ မွာ သားအဖေလးေယာက္ ရပ္စကားေျပာေနတာကို ဆရာေတာ္က ေလွကားထိပ္ က ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ဆရာေတာ္ က ေက်ာင္းတြင္း ၾကြ ႏွင့္ေတာ့ မွ သားအဖေလး ေယာက္ တက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒိုးကေလးက တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ပန္းညိဳကို ၾကည့္ျပန္တယ္။

"ငါက တစ္ျခား ဟာ မႏွေျမာပါဘူး ပန္းညိဳရာ… ကတံုး တံုး ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ငါ့ေသွ်ာင္ေတာ့ ႏွေမ်ာ သား…"
"မႏွေမ်ာပါနဲ႕ေတာ္… ဆံခ်ေတာ့ က်ဳပ္က ေသွ်ာင္ဆံပင္ ကိုခံၿပီး တစ္သက္လံုး ယြန္းအုပ္ နဲ႕ ထည့္ ကိုးကြယ္ မွာေတာ့္… ကိုင္း ဟုတ္ၿပီလား…"
သည္တစ္ခါ ဒိုးကေလးရယ္တဲ့ အရယ္ကအားရပါးရရွိလိုက္တာ။ ပန္းညိဳနဲ႕ ညားပါၿပီ ဆိုက တည္းက တစ္ခါ မွ မၾကားဖူးခဲ့ တဲ့ ရယ္သံမ်ိဳး။

ပန္းညိဳ အဖို႕ေတာ့ ပထမလင္နဲ႕ ရခဲ့တဲ့ သားကိုရင္ ကို ဆြမ္းတစ္စေလာင္း မေလာင္းခဲ့ရေပမယ့္ ေနာက္လင္ ဒိုးကေလးကိုေတာ့ ဆြမ္းခံၾကြတိုင္း ဆြမ္းေလာင္းရေတာ့မယ္္ဆိုတာ ေတြးၿပီး ၀မ္းသာရံုေပါ့။ ပန္းညိဳ ဘ၀က ထူးေတာ့ထူးသားမဟုတ္ လား။

ေနာက္ရက္ေတြက စၿပီး ဒိုးကေလး ဦးပဥၨင္းဘြဲ႕ကို မေခၚၾကဘူး။ ဦးဇင္းဒိုးတဲ့။ မနက္မနက္ သပိတ္ပိုက္ၿပီး ၾကြလာ တဲ့ ဆြမ္းထမင္း ဆြမ္းဟင္း ေမာက္ေမာက္လွ်ံလွ်ံ ေလာင္ေနက်။ ဦးျပည္စိမ္း နဲ႕ သကၤန္း နဲ႕ဆိုေတာ့ နဂိုရုပ္ ျပန္ေပၚလာတယ္ လို႕ေတာင္ ေအာင္းေမ့ မိတယ္။

ဦးဇင္းဒိုး အိမ္စဥ္ဆြမ္းခံရပ္ေတာ့ အိမ္ထဲက ခ်ည္တုိင္မွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ႏြားေတြက ႏွာမႈတ္ၾကတုန္း။ ခြာရွပ္ ၾကတုန္း။ ရုန္းၾကတုန္း။ ကန္းၾကတုန္း။ အကုသိုလ္ အကင္းမေသေသးလို႕နဲ႕ တူပါရဲ႕။ 

အကုသိုလ္ မ်ား ကလည္း ျပဳမိဖူးရင္ ေက်ခဲသား မဟုတ္လား။

ၿပီးပါၿပီ
.