ဖိုးဘတင္တို႔ အခန္းမွာေတာ႔ မီးသတ္ဥၾသသံ ၾကားၾကားခ်င္း လန္႔သြားတဲ႕သူက ဖိုးဘတင္ ေလ။ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ ေပၚမွာ မွိွန္းငိုက္ေလး ျဖစ္ေနတုန္း သူ႔နားစိိမ္းတဲ႕ မီးသတ္ဥ ၾသသံဟာ ရုတ္တရက္ သူ႔နားထဲမွာ ဂ်ပန္ေခတ္ေလေၾကာင္းအခ်က္ေပးသံ ဆြဲလိုက္ သလိုပဲ။ ပက္လက္ကုလားေပၚကေန ဖ်တ္ဆို ထရပ္တဲ႔ၿပီး "ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ေလယာဥ္ပ်ံ"တဲ႔။ သူ႔အသံကို ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္မိၾကဘဲ အာကာ ေရာ၊ အျမႊာမ ႏွစ္ေယာက္ ေရာ၊ သူတို႔အေဖ ေရာ ၀ရန္တာဘက္ ေျပးၾကတယ္္။
တီဗြီက မၿပီးေသးဘူး၊ တီဗြီေရွ႕မွာ မီးပူတိုက္ေပးေနတဲ႔ ဆန္နီက ေျပးၾကလႊားၾက တာကို" အားပါးပါး အားပါးပါး" နဲ႕ဆူညံေနေအာင္ေမးရင္း အျမႊာေတြေနာက္ ေျပး လိုက္သြား တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းဒဏ္ေၾကာင္႔ အျမဲတီဗြီၾကည္႔ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနက် ေခၽြးမလုပ္သူကေတာ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေဟာက္မ်ားေတာင္ ေဟာက္လို႔။ သူ႔အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ပြဲစားမလို အက္စ္အီး ကား ကုိယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ေရခဲေသတၱာ လိုက္၀ယ္ေန တုန္းေလ။
"ဟာ...ဒီေကာင္ကလဲ တစ္မ်ဳိး၊ ျဖဴျပာ နင္႔ ခ်စ္ခ်စ္ကို ေျပာျပလုိက္စမ္းဟာ" ၀ရန္တာမွာ အာကာနဲ႕ ဆန္နီ ျပသာ ျဖစ္ေနတယ္။ ျဖဴျပာက ဆန္နီကို ေျပာျပတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ပုိင္တယ္။ ဧည္႔ခန္းက မီးေခ်ာင္းကို လက္ညိႈးထိုးျပၿပီး မီးေလာင္တဲ႕ဟန္ပန္လုပ္ျပလိုက္တယ္။ ကားေမာင္းတဲ႔ဟန္လုပ္ျပၿပီး ပါးစပ္က ဥၾသဆြဲတဲ႔ အသံလုပ္ျပလိုက္တယ္။ဆန္္နီသိၿပီ။ ဒါေလာက္ဆိုဆန္နီသိၿပီ ပါးသမားလဲ မေမးနဲ႔ ။ ၀ရန္တာကေနၿပီး သူူ႔အေမဆီေအာက္ကို အျမန္ဆင္းေျပးေတာ႔တယ္။
"အာကာ... မီးေတာက္မ်ား ျမင္ရသလားေဟ႔... နီးသလား" "မနီးပါဘူးအဘိုးရ၊ ဘာမွမျမင္ရဘူး ဥၾသ ေတြပဲဆြဲ ေနတာပဲ"
"မနီးဘူး၊ မနီးဘူးနဲ႕ ေတာ္ၾကာမွ ကိုယ္ေပၚမီးလုံးက်လာတာမ်ဳိးလဲ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္ ကြာ" "ဟာ...အဘိုးကလဲ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာတာလဲ" ေျမးႏွစ္ေယာက္က ဘိုးေအေျပာ တာကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။
အျမႊာမႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာရွဳံ႕မဲ႕ၿပီး ဧည္႔ခန္းထဲ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ အသံမ်ားေတာင္ ထြတ္ၿပီးရယ္လုိက္ေသး။
ေဟ...ေဟ..ဟိုဘက္ရြာ မီးေလာင္တာ ဒီဘက္ရြာက အေနသာႀကီးေပါ႔ကြာဆိုၿပီး ျပန္အိပ္ၾကတာေလ၊ လူပ်ဳိေပါက္ဆိုေတာ႔ အိပ္ေကာင္း၊ စားေကာင္းကိုး။ အဘိုးရဲက အေမက" ဟဲ႕... ဘတင္နီးသလား၊ ေ၀းသလား" လို႔ေမးလိုက္လို႔ အိပ္ယာထဲကေန"မနီးပါဘူး၊ မနီးပါဘူး"နဲ႕၊အေတာ္ေလးၾကာေတာ႔ မီးမီးဆိုတဲ႕ အသံၾကားလို႔ ထၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ မီးလုံးက ကိုယ္႔အိမ္ေခါင္ေပၚေရာက္ေနၿပီ၊ မီးလုံးျပတ္က်တာေလ၊ မီးအားျပင္းလြန္းလို႔ မီးညႊန္႔ေတြ၊ မီးလုံးေတြျပတ္ျပတ္က်တာေပါ႔၊ ဘယ္...ရပ္ကြက္ထဲက လာၿငိမ္းၾကလို႔ေပါ႔၊ အိမ္ေခါင္တစ္ ျခမ္းပဲ ပါသြားတာ၊ ႏို႔မို႔ဆို တစ္အိမ္လုံး အေျပာင္ပဲ၊ ခုလဲ မနီးဘူး၊မနီးဘူးနဲ႕ သတိထား ၾကဦးကြ"
ဖိုးဘတင္ စကားတတြတ္တြတ္ကို ဘယ္သူကမွ နားေထာင္မေနဘဲ အာကာက သူ႔အေဖကို အေဖာ္ ညွိတယ္။"ေဖႀကီး ေအာက္ဆင္းၾကည္႔ရေအာင္" ဖေအလုပ္သူကေတာ႔ သိတဲ႔အတုိင္းပဲ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ၿပီး သားေနာက္က လို္က္တယ္။
"ကဲ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကဘယ္လဲ၊ ေအာက္မဆင္းပါနဲ႔၊ ကုိယ္႔အိမ္ေပၚ ကုိယ္ေနပါ၊ ဒီမွာ ရင္ေတြတုန္ရတဲ႔အထဲမွာ"
ေဟာ ေဒၚၾသဇာႏိုးလာၿပီ။ အိပ္မႈန္စံုမႊား ဆံပင္ဦးေရဖ်ားလ်ားနဲ႔။ အဲဗ်ာ ပခုံးမွာ သူကုိင္ေနက် ပတၱာအိတ္ႀကီးလြယ္လို႔။ "ခဏ ဆင္းၾကည္႔မွာပါကြာ၊ အက်ဳိးအေၾကာင္း သိရတာေပါ႔"
သားလုပ္တဲ႔သူက ဒီတစ္ခါေတာ႔ မိ္န္းမၾသဇာမနာခံပါလား။ ဆင္းသြားၿပီး။ ေျမးေကာင္ကေတာ႔ ေရွ႕က၊ အခြင္႔အေရးရတုန္း ဖိုးဘတင္လဲ ေျမႀကီးကို လိုက္နင္းၾကည္႔ ခ်င္တယ္။
"ေဟ႔ အာကာ၊ အဘိုးလဲ လိုက္ခ်င္တယ္ကြ" "အို ဘိုးဘိုးကလဲ မလိုက္ပါနဲ႕" ဖိုးဘတင္မွာ စကား မဆုံးေသးဘူး။ ေခၽြးမအသံက ထြက္လာတယ္။"ညႀကီးမင္းႀကီး ေခ်ေခ်ာ္ လဲေနေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္မလဲ ေလွကားေတြက ဆင္းရတာ ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး" "ငါ မ်က္စိေကာင္းပါတယ္ကြာ" "ေလွကားေတြက ေမွာင္ပါတယ္ ဆို အဘိုးကလဲ"
ေျမးအျမႊာမတစ္ေယာက္ကလဲ ၀င္ဆရာလုပ္ျပန္တယ္။ ဖိုးဘတင္ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ ၿငိမ္လိုက္တာေပါ႔။ သူတို႕က စိုးရိမ္လို႔ေျပာတာ။ ေစတနာနဲ႕ ေျပာတာပါေလ။ မွန္ေပတယ္ ေမာင္ဘတင္။ မင္းဆင္းသြားၿပီး မေတာ္ ေျခေခ်ာ္က်လို႔ တစ္ခါတည္း ကိစၥျဖစ္ရင္ ေတာ္ပါရဲ႕။ ကိစၥမျဖစ္ဘဲ ဒုကၡိတႀကီးကို သူတို႔ျပဳစုေနရရင္ ဘယ္ေတာ႔မ်ား လုပ္ပါ႔မလဲ။
"ေမႀကီးမလဲ အိတ္ႀကီး တလြယ္လြယ္နဲ႕၊ သိ္မ္းထားပါ၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး" "မျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေပါ႔၊ ဒီအိတ္ထဲ မွာက သူမ်ားပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ၊ အဖိုးတန္္ေတြ၊ ေမႀကီးမေလ်ာ္ႏိုင္ဘူး အေရးဟဲ႔ အေၾကာင္းဟဲ႔ဆို ဒါပါမွ ျဖစ္မွာ" "အန္တီခင္႔ကို သိမ္းခို္င္းတာေတာ႔မဟုတ္ဘူး၊ ေမႀကီးကလဲ"
"ေၾသာ္...ပ်ာယီးပ်ာယာနဲ႕ေလ၊ အခ်ိ္န္ကလဲ မရွိေတာ႔ဘူးေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆို သူ႔ဆီပဲသိမ္းခိုင္းေတာ႔မယ္၊ ေရွ႕ေလွ်ာက္ မီးေရးထင္းေရးက စိုးရိ္မ္ရၿပီ၊ သူ႔အိမ္မွာဆို မီးခံေသတၱာထဲ ထည္႔သိမ္းထားရုံပဲ" "ေမႀကီးလဲ မီးခံေသတၱာ ေသးေလးတစ္လုံးေလာက္ ၀ယ္ပါလား"
"မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူးျဖဴျပာရယ္၊ မီးခံေသတၱာတစ္လုံးမ်ား ဘယ္ေလာက္ေအာက္ေမ႔လို႔လဲ၊ သုံးေလးေသာင္း အနည္းေလးရွိတာ၊ သုံးေလးေသာင္း" " မီးခံေသတၱာတစ္လုံး သုံးေလး ေေသာင္းဟုတ္လား" "မွားပါတယ္"
ေျမးအျမႊာမတစ္ေယာက္ဆီက ဘာစကားမွန္းမသိတဲ႕ ဖိုးဘတင္ကို စိတ္ပ်က္သံ ထြက္လာတယ္။ ေခၽြးမ ကေတာ႔ မေကာင္းတတ္လို႔ "ေပးရတယ္ ဘုိးဘိုးရဲ႕"လို႔ေျပာေသးတယ္။
ဟိုတုန္းကေတာ႔ ဘယ္ေပးရမွာလဲကြာ။ တို႔ေတာၿမိဳ႕ေတြက အေလ႔အထမရွိၾကလို႔၊ စတိုးဆိုင္ေတြမွာ ေကာင္းလိုက္ တဲ႕ မီးခံေသတၱာေတြ၊ သံကလဲ အေကာင္းစား။ ေစ်းကလဲ ဘာရွိမွာတုံး"
"အဘိုး အဘိုး ဟိုမွာ မီးခိုးျမင္ရသလားလို႔၊ အဘိုးမ်က္စိေကာင္းတယ္ဆို၊ ၾကည္႔စမ္းပါ"
အျမႊာမတစ္ေယာက္က ဘိုေအစကားကို အလိမၼာေလးနဲ႕ ျဖတ္ေတာက္ျပစ္လိုက္ တယ္။ ဖိုးဘတင္ခမ်ာ မ်က္စိကို လက္နဲ႕ကာၿပီး ေကာင္းကင္ဆီိကို ၾကည္႔ရတာ အေမာ။
"မျမင္ပါဘူးကြာ၊ ဟုတ္ရဲ႕လား" "ဟုတ္ပါတယ္၊ ေဟာ...ေဟာ မၾကားဘူးလား၊ မီးသတ္ကားေတြမ်ားလာၿပီ၊ အဲဒါမီးႀကီး လာလို႔ေပါ႔" "ဟဲ႕ ေကာင္မေလး"
သူ႔အေမ မေက်မနပ္ဟန္႔လိုက္တာကို ျဖဴျပာက ျပဳံးစိစိနဲ႕ပဲ ဘိုးေအကို ဆက္လုပ္ ေေနတယ္။
"ဟိုမွာ....ဟိုမွာ..၊အဲဒါ မီးခိုးေတြေပါ႔၊ ေတြ႔လားအဘိုး" ဖိုးဘတင္က မီးခိုးကိုရွာေဖြဆဲ။ မီးသတ္ကား ဥၾသသံ ေတြကလဲ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာေနဆဲ။ အိတ္တစ္လုံးနဲ႕ ေဒၚသင္းသင္းကလဲ ဘုရားစာေတြကို ရႊတ္ဖတ္ဆဲ။ အျမႊာမႏွစ္ေယာက္က သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလိုက္တယ္။ အန္တီေမရီ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ မီးဥၾသ ေတြၾကားတဲ႕အခ်ိန္မွာ ဆန္နီရဲ႕ ေအာက္လႊာအိပ္ရာေပၚမွာ တစ္ေရးရေနၿပီ။ စိ္တ္၀င္စားစရာ ဖုန္းကို ေစာင္႔ရင္း၊ ေစာင္႔ရင္းနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ဥၾသသံေတြကို အိပ္မက္ထဲမွာမက္ၿပီး အန္တီေမရီမ်က္ လုံးေတြ ျပန္မွိတ္မလို ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ စူးစူးရွရွ ဆြဲလိုက္တဲ႔ ဥၾသသံေၾကာင္႔ အန္တီေမရီ ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္တာ။
ဘုရားသခင္....ဥၾသသံေတြ ဆူညံလို႔ပါလား။ မီးေလာင္ၿပီ ျမတ္စြာဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါ။ "ဆန္နီ" အိပ္ရာ ႏိုးႏိုးခ်င္း ရုတ္တရက္ ဘယ္ေတာ႔မွ ထလို႔မရတဲ႔ ခႏၶကိုယ္ဟာ ဒီတစ္ခါေတာ႔ သြက္သြက္လက္လက္ ထရပ္လို႔။ မၾကားႏိုင္တဲ႔သားကို ထုံးစံအတိုင္း အားကိုးတစ္ႀကီး အန္တီေမရီေခၚတယ္။ ဆန္နီ ျပန္မလာ ေသးမွန္းလဲ သူသိပါတယ္။
အန္တီေမရီ တံခါးေသာ႔ကို ဖြင္႔မယ္လုပ္ၿပီးမွ ျပန္ပိတ္လိုိက္တယ္။ ပိတ္ထားမွ။ အန္တီေမရီ တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ မီးေလာင္တုန္း ၾကက္ဖမ္းမဲ႕လူေတြ၀င္လာရင္ ဘယ္ႏွယ္႔လုပ္မလဲ။ ဆန္နီလဲ မလာ ေသးဘူး။ ဒီေကာင္ေလးဟာ ဟိုအခန္းက ပစၥည္းေတြ ကူသိမ္းေပးေနတယ္နဲ႔တူတယ္။ မိုက္လိုက္တဲ႕သား မေအ ဆီေတာ႔ ျပန္မလာဘူး။
"ဆန္နီ" အန္တီေမရီ အေပၚလႊာကဆင္းရင္း သားလုပ္သူကို ေခၚျပန္တယ္။ ဆန္နီက တံခါးဖြင္႔တာနဲ႕ အတင္း၀င္ေျပးလာရင္းက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႕ ပစၥည္းေတြကို သိမ္းေတာ႔တယ္။ အမယ္... လက္အုပ္ ေတြ ဘာေတြခ်ီၿပီး ဘုရားကိုလဲ ရွိခိုးလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ေတြရာ ပစၥည္ေတြကို အကုန္ ေလွ်ာက္ျဖဳတ္ ေတာ႔တာပဲ။ ဒုကၡပါပဲ၊ ဒီကေလးနဲ႕ေတာ႔၊ တုိင္ကပ္နာရီႀကီးကို ဆြဲျဖဳတ္ေနျပန္ၿပီ။
အန္တီေမရီက ဆန္နီ႔လက္ေမာင္းကို ဆြဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႔ မီးကနီးသလား၊ ေ၀းသလား သြားၾကည္႔ခိုင္းရတယ္။ ဆန္နီက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ၿပီး အျပင္ေျပးထြက္သြားတယ္။
အန္တီေမရီမွာ သိမ္းစရာအဖိုးတန္ပစၥည္းဆိုလို႔ (မီးေလာင္ရင္ ဘယ္လိုမွသယ္္ေျပး လို႔မရတဲ႔) အေပၚလႊဲနဲ႕ ေအာက္လႊာအခန္းႏွစ္ခန္းပဲ ရွိတယ္ေလ။ အင္းတကယ္ေတာ႔... အေပၚလႊာကိုေရာင္းရမွာ၊ မီးေလာင္လိုက္ရင္ အလကားဆုံးရွဳံးသြားမွာ။ တစ္ျပားမွရလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆန္နီ...ဆန္နီ႔၊ ဆန္နီကို သနားေနတာနဲ႕ မေရာင္းမိတာမွားတာပဲ။ ေအးေလမီးကလဲ ေ၀းမွာပါေနာ္၊ မီးသတ္ကားသံေတြကေတာ႔ ပြတ္ေလာရုိက္ေနတာပဲ။ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို အန္တီေမရီ မီးညွိျပန္တယ္။ "နီးတယ္...နီးတယ္၊ စံရိပ္ၿငိမ္တဲ႔၊ စံရိပ္ၿငိမ္ သိမ္းၾက သိမ္းၾက"
လမ္းကေအာ္ေျပးသံနဲ႔အတူ အန္တီေမရီပါးစပ္က စီးကရက္ျပဳတ္က်သြားတယ္။ စံရိပ္ၿငိမ္တဲ႔လား၊ စံရိပ္ၿငိမ္ဆို ျမစိမ္းျပာနဲ႔ အနီးေလးပဲ။
အန္တီေမရီ စီးကရက္အရွည္ႀကီးကို ကပ်ာကယာထိုးေျခလိုက္တယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ။
"ဆန္နီ" ဆန္နီကို လြတ္လိုက္မိတာမွားၿပီ။ မီးေတာက္ျမင္ရင္ေတာ႔ ဆန္နီျပန္ ေျပးလာမွာပါ။ တံခါးေသာ႔ကို အန္တီေမရီ သြားဖြင္႔ျပန္တယ္။ မီးသတ္ဥၾသသံေတြကလဲ ဆူညံလာျပန္တယ္။
"မီးနီးတယ္.... မီးနီးတယ္... သိမ္းၾက... သိမ္းၾက" ခုနကထက္ပိုက်ယ္တဲ႔ အသံစူးစူးတစ္ခုေၾကာင္႔ ျမစိမ္းျပာ လမ္းသြယ္ တစ္ခုလုံး လႈပ္ရွားဆူညံကုန္တယ္။
တိုက္ေပၚလူေတြလဲ ပ်ာယာခတ္ကုန္တယ္။ ဖိုးဘတင္ မီးခိုးကို တကယ္ျမင္ရၿပီ။ ဘိုးေအကိုေနာက္တဲ႕ အျမႊာမတစ္ေယာက္လဲ မီးခိုးကိုတစ္ကယ္ျမင္ရၿပီ၊ ၾကည္႔ဦးအခု က်ေတာ႔ အဘိုး... ေအာက္ဆင္း... ေအာက္ဆင္း တဲ႕။ ဖိုးဘတင္ကေတာ႔ ေရေႏြးခပ္ေႏြးေႏြးနဲ႕ သူ႔လက္ဖက္ရည္ ဒန္ကရားေလးလက္ကဆြဲၿပီး ၀မ္းသာအားရ ေအာက္ဆင္းတယ္။
အေပၚဆုံးထပ္အလႊာႏွစ္ခုက ႏွစ္ေယာက္သမား အိမ္ေထာင္စုႏွစ္ခုကလဲ ပစၥည္းေတြကို သိိမ္းၾကလို႔ ဟန္းဘက္ အိတ္ကို ခုန္၊ ခုန္ဆြဲေနတဲ႔လက္ကို ဦးကမိုးခ်ဳန္း သံနဲ႕ေအာ္တယ္။ အေရးႀကီးတဲ႔ ပစၥည္းထည္႔တဲ႔ အိတ္ ကိုပဲ ဆြဲဆင္းတဲ႔။ သူ႔လက္မွာကိုင္ထားတဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ပစၥည္းကေတာ႔ ဆက္တီစားပြဲေပၚက ရွားပါးထိုင္း စံကားပင္။
အန္တီခင္ေလးတုိ႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္မွာေတာ႔ ေသတၱာတစ္လုံးစီ ေခါင္းေပၚရြက္လို႔။ အန္တီခင္ေလး စြဲလမ္းမက္ေမာေနတဲ႕အထုပ္က ဆြယ္တာေအာက္က ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္း၊ အန္တီခင္ေလးက ပါးစပ္ကေလး ဟၿပီး ဖုိလႈိက္ဖိုလႈိက္ျဖစ္ရင္းက ေသတၱာကို ျမဲေနေအာင္ရြက္တယ္။
ေလွကားေပၚမွာ ခဏခ်င္းနဲ႕ လူေတြပစၥည္းေတြ စုပုံညွပ္လာေတာ႔တယ္။ "ေဟာ..ေဟာ သူမ်ားသြားမယ္႔ လမ္းမွာလုပ္ၿပီ ေရွ႕ကေနေသတၱာႀကီးနဲ႔ အကုန္တိုက္ကုန္္ လိမ္႔မယ္"
ဘုရား ဘုရား၊ လူ႔ခြစာႀကီးနဲ႔ အန္တီခင္ေလးနဲ႔မွ ေတြ႔ရၾကဳံရတယ္။ တြန္းမ်ားခ်လိုက္မလားလို႔ အန္တီခင္ေလး က အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔နဲ႔ ေရွာင္ေပးလို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ္႕ အန္တီခင္ေလး တို႔ေအာက္က ငရုတ္သီးစိမ္းလာေတာင္းတဲ႔ ဟို၀ိုင္းဆရာမိသားစု အျပဳံလိုက္ႀကီး၊ တစ္ႏိုင္ပစၥည္း ေတြနဲ႔ထြက္လာၾကေတာ႔ မေရွာင္သာ ေေတာ႔ဘူး။
"ထြက္ၾက... ထြက္ၾက၊ မယ္ေအးေရ.. ရတနာေတြ အေရးႀကီးတယ္ဟ၊ ဟဲ..ဟဲ ရတနာတဲ႔ ရတနာ ေလးေတြ၊ ရတနာဆိုလို႔ ဒါပဲရွိတယ္၊ ကဲ..ရတနာသုံးေကာင္၊ ေလွကားကေကာင္းေကာင္းဆင္းပါ"
ဟန္ဘက္အိတ္ႀကီးတစ္လုံး ဟိုဘက္ပခုံး၊ ဒီဘက္ပခုံးလြယ္တားတဲ႔ ကို၀င္းေအာင္က ေလွကား တစ္ဆစ္ခ်ဳိး ေထာင္႔ေလးမွာ ေသတၱာေလးရြက္ရပ္ေနတဲ႔ အန္တီခင္ေလးတုိ႔ တူ၀ရီးကို ျမင္တယ္။ ၿပီေတာ႔ သူတို႔ ေနာက္က မ်က္ႏွာႀကီးသုန္မႈန္ေနတဲ႔ ပါပါနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးေလး ညႊတ္ေနေအာင္ အိတ္ေတြ လြယ္ထား တဲ႔ သူ၏အခ်စ္ကေလးကိုလဲျမင္ရတယ္။
"ဟာ...အန္တီ၊ ေသတၱာႀကီး မႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ႕ေပး၊ ကၽြန္ေတာ္ထမ္းခဲ႔မယ္၊ အဲ...ဒါေပမယ္႕ အထဲက ပါတဲ႕ ပစၥည္းကေတာ႔ တစ္ေယာက္တစ္၀က္ေနာ္...ဟဲဟဲ"
ကို၀င္းေအာင္ကိုက် အန္တီခင္ေလးကတစ္မ်ဳိးလန္႔တယ္။ရတယ္ ေနပါေစလို႔သာ လုပ္လုိက္ရတယ္၊ ရြက္ဖူး ရြက္စ မရွိေတာ႔ ေခါင္းတုန္လည္တုန္ ျဖစ္ခ်င္ၿပီ။
"ကဲ...ဒါျဖင္႔ ခ်ီတက္ၾကစုိ႔၊ မီးကေတာ႔ ဘယ္နားေရာက္ေနၿပီ မဆိုႏိုင္ဘူး၊ လူေတြပစၥည္းေတြကေတာ႔ တိုက္ေအာက္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ ေဟေဟ႔" အလႊာသုံးလႊာက လူသားေတြ ပစၥည္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ေလွကား က်ဥ္းက်ဥ္းကေန အစုလုိက္အျပဳံလိုက္ ဆင္းေနတုန္းမွာ ဖိုးဘတင္တို႔ အလႊာကလဲ သားအမိသားအဖေတြ ပစၥည္ေတြ နဲ႔ ထြက္လာၾကၿပီး ၀င္ေရာက္ပူးေပါင္းၾကတယ္။
ေအာက္ဆုံးလႊာက အန္တီေမရီတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဆန္နီ႔လက္ခ်က္နဲ႔ ပစၥည္းေတြ အကုန္လုံး အခန္းအျပင္ဘက္ ေျမျပင္ေပၚေရာက္ေနၿပီ။ငရုတ္ဆုံေတာင္ မက်န္ဘူးေလ။
ေျမျပင္ ေပၚမွာ ပစၥည္းေတြနဲ႔အတူ ေရာေႏွာမတ္တပ္ရပ္လိုက္၊ ေျမႀကီးကို နင္းၾကည္႔ လိုက္နဲ႔ အရသာ ေတြ႔ေန တဲ႔ သူကေတာ႔ ဖိုးဘတင္ေလ။တစ္ခ်ီ တစ္ခ်ီမွာ ဒန္ကရားေလး ႏႈတ္သီးကေန လက္ဖက္ရည္ ေႏြးေႏြး ကို ေမာ႔ေသာက္လိုက္ေသးတယ္။
"သူငယ္ခ်င္းတို႔ လာၾကေဟ..လာၾကေဟ၊ ေျမျပင္ေပၚမွာ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး ကစားပါစို႔ ေဟေဟ႔ ေဟ" "ဖိုးေအာင္ ရယ္ စိတ္ညစ္ရတဲ႔ထဲ"
တိုက္ေပၚကဆင္းလာသူေတြကို ဖိုးဘတင္က ဆီးၾကည္႔တယ္။ ေရွ႕ဆုံးက ေအာ္ဆင္းလာတဲ႔ သူငယ္ကို ဖိုးဘတင္ သေဘာက်တယ္။ဒီသူငယ္လူေပ်ာ္ပဲ။ ဖိုးဘတင္က သူ႔သားကို ဒီသူငယ္လိုမ်ဳိး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြက္သြက္ လက္လက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာ။
"ကဲ...ကဲ ဘယ္သူမွ အခန္းေပၚျပန္တက္ၿပီး ပစၥည္းတစ္ေခါက္ မသယ္ၾကပါနဲ႔ဦး။ ကၽြနေတာ္ မီးတစ္ေခါက္ေလာက္ ေျပးၾကည္႔လိုက္ဦးမယ္၊ မဟုတ္ရင္ ပစၥည္းသယ္ရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွ်ာထြက္ ၾကလိမ္႔မယ္၊ ဖိုးေက်ာ္ လာေဟ႔
ကို၀င္းေအာင္တုိ႔ သမီးေယာက္ဖႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အာကာကလဲ လိုက္သြားတယ္။ အေရးထဲ ဆန္နီ တစ္ေယာက္ ဖုန္းကိုအတင္းျဖဳတ္ေနလို႔ ဆြဲၾကရေသးတယ္။ ဖိုးဘတင္ ေခၽြးမရဲ႕ ပစၥည္းစိစစ္သံနဲ႔ လတ္လတ္ ရဲ႕ ပစၥည္းစာရင္းတြက္သံ ႏွစ္ခုဟာ စူးစူးစူးစူးနဲ႔ ၾကားရတဲ႔သူအေပါင္းကို ျပာေနာက္ စိတ္ပ်က္ ေစတယ္။ အန္တီခင္ေလး ရဲ႕ ဘုရားစာရြက္သံက လဲ မအီမသာရွိလွတယ္။
ရန္ကုန္မွာရွိတဲ႔ မီးသတ္ကားေတြကလဲ ကုန္ပဲ မကုန္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးလား မသိပါဘူး။ မီးသတ္ကား ဥၾသသံေတြက အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပးေနဆဲပဲ။ မီးသတ္ကားနဲ႔ အၿပိဳင္ျမစိမ္းျပာလမ္းထဲက ကားရွိသူမ်ား ကားစက္စမ္း ႏိႈးသံ ေတြကလဲ အစီအရီထြက္္ေပၚ လာၾကတယ္။
ေလထဲမွာပါလာတဲ႔ မီးေလာင္နံ႔ကို အားလုံးရွဴရွဳိက္မိၾကတယ္။(ႏွာေစးေနတဲ႔ ဦးသက္ဦးကလြဲရင္ေပါ႔) အျမႊာလုပ္သူ နဲ႔ ဖေအလုပ္သူတုိ႔ တိုက္ေပၚတစ္ေခါက္ ျပန္တက္ေျပး ၾကျပန္တယ္။ "ဦး လတ္ တစ္ေခါက္ ျပန္တက္ဦးမယ္" "မတက္ရဘူး"
ဦးကိုေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ႏွေျမာစိတ္ဒြန္တြဲၿပီး လတ္မ်က္ရည္ေတြ၀ို္င္းလာ တယ္။
"အင္း...ခုခ်ိန္ဂရုစိုက္ရမွာကရွွွွဳိ႕မီးပဲ၊ ရွဳိ႕မီးအိမ္ေခါင္ေပၚ ေရာက္လာတတ္တယ္" ဖိုးဘတင္ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အားလုံးအိမ္အမိုးေတြေပၚ ေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္ၾကတယ္။ သူ႔စကားကို အားလုံးက စိတ္၀င္စား တဲ႔ အတြက္ ဖိုးဘတင္ေက်နပ္ေနတယ္။
"က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ရွဳိ႕မီးဆိုရင္ ျမွားနဲ႔ပစ္ရွဳိ႕တာ၊ ေရနံ၀တ္ကိုမီးရွဳိ႕ၿပီး ျမွားထိပ္မွာ တပ္ပစ္ၾကတာ၊ က်ခ်င္တဲ႔ အိမ္ေပၚက်ေပါ႕၊ ျမွားမီး ျမွားမီး၊ အဲဂဒိုမီးလို႔ေခၚတယ္၊ ၀ုတ္ဆိုရင္ ကိုယ္႕ အိမ္ေခါင္ေပၚ က်လာရင္ အဲဂဒိုမီး၊ အဲဂဒိုမီးဆိုၿပီး ေျပးရတာပဲ ၊ေလာင္တာပဲ"
"ဘယ္႔ႏွယ္႔ အဲဂဒိုးရမွာလဲ၊ အဲရိုးပါ၊ ျမားကိုအဲရိုးလို႔ပဲ ထြက္ရပါတယ္၊ ဘာအဲဂဒိုးတုံး" ေဟာ ဦးတို႔က လုပ္လိုက္ၿပီ လတ္တို႔ အဘကို အားနာလိုက္တာ။ ဟိုအဘခမ်ာ ေခါင္းေလးညိတ္ၿပီး "ဟုတ္ကဲ႔ ဟုတ္ကဲ႔တဲ႔။
"ျပည္သူလူထုႀကီးခင္ဗ်ား၊ မစိုးရိမ္ၾကပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားမ်ားဟာ မီးကိုအႏိုင္ ရရွိလိုက္ပါၿပီ။
အေ၀းႀကီးကတည္းက ေအာ္လာတဲ႔ ကို၀င္းေအာင္အသံကို တစ္လမ္းလုံးက ၀မ္းသာအားရ နားေထာင္ၾကတယ္။ "ဖိုးေအာင္ တကယ္လား၊ ၿငိမ္းသြားပလား၊ ဒီဘက္မကူးႏိုိင္ေတာ႔ဘူးလား"
"ေၾသာ္.... အဟုတ္ပါ မိန္းမရ၊ မယုံရင္ မင္းေမာင္ကိုေမးၾကည္႔၊ ေမာလိုက္တာ၊အဘ ေရ ေရေႏြးေလး တစ္ခြက္ လုိက္တိုက္စမ္းပါဦး"
ကို၀င္းေအာင္က ႏႈတ္သြက္လက္သြက္နဲ႔ ဖိုးဘတင္ဆီက ဒန္းကရားကိုယူေမာ႔တယ္။ "ကဲ...ဒီေတာ႔ ပစၥည္းေတြ ေအာက္ခ်တဲ႔အလုပ္ ၿပီးသြားၿပီမို႔ အေပၚျပန္တင္တဲ႔အလုပ္ကို အားလုံးလုပ္ႏိုင္ပါၿပီ၊ ဟဲ..ဟဲ"
ကို၀င္းေအာင္ရဲ႕ အသံဆုံးမွာ အန္တီခင္ေလး တစ္ေယာက္ ေသတၱာေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္ကေလးနဲ႔ အသက္ရွဴမ၀ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္သယ္မိတဲ႔ အျမႊာမ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ကိုယ္႔နဖူးေတြ ကိုယ္ရိုက္ၾကလို႔။ ဦးသက္ဦးကေတာ႔ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း သူ႔ရဲ႕ခ်တ္လစ္ကို ပခုံးတြန္႔ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႔ျပ လိုက္တယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ရွိလွတဲ႔ အသံကေတာ႔ အန္တီေမရီ။
"ကဲ....ဆန္နီ၊ ဒီပစၥည္းေတြကို ဘယ္လိုျပန္သြင္းၾကမလဲ၊နင္ပဲပင္ပန္းမွာပဲ" ဆန္နီက သူ႔အေမ ေျပာေနတာ ကို ေငးၾကည္႔ေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တျခားလူေတြကိုလုိက္ၿပီး အားပါးပါးနဲ႔ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမး ေတာ႔တယ္။
"ဟဲလုိ ေမာင္ဆန္နီ၊ မင္းမီးကသြားၿပီ၊ ေအး..ဟုတ္တယ္၊မင္းအခန္းမေလာင္ေတာ႔ဘူး၊ မီးမေလာင္ ေတာ႔ဘူး"
ကို၀င္းေအာင္ရဲ႕ လက္ဟန္ေျခဟန္ကို နားလည္သြားတဲ႔ ဆန္နီက ထ.ထၿပီးခုန္ လိုက္တာနဲ႔ လက္ခုတ္ ကလဲ တီးလိုက္ေသးတယ္။ ဆန္နီကို ၾကည္႔ၿပီး ကို၀င္းေအာင္ရဲ႕ ရတနာသုံးေကာင္ကရယ္ၾကတယ္။
"ေအး....အဲဒီေတာ႔၊ မင္းပစၥည္ေတြသိိမ္း၊ သိမ္းအထဲကို ျပန္သြင္းရမယ္တဲ႔" ဆန္နီက ေခါင္းညိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ တိုက္ေပၚကခ်ထားတဲ႔ ပစၥည္းေတြ အားလုံးကိုလဲ သူတစ္ေယာက္တည္း ျပန္သယ္ေပး မယ္တဲ႔ေလ။ သူ႕လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ေကြးညွစ္ၾကြက္သားထုတ္ျပၿပီး သူအားရွိပါတယ္တဲ႔။
"ဒီေကာင္အေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ေကာင္၊ ရတယ္၊ ရတယ္၊မင္းပစၥည္းပဲ မင္းသယ္ ေနာ္"
ကို၀င္းေအာင္ေျပာတာကိုဆန္္နီက လက္မခံဘူး။ လတ္ဆီက အိတ္ေတြကို ဦးကဆြဲသယ္ၿပီး အခန္းေပၚျပန္တက္တာကို ဆန္နီကအတင္းလိုက္ဆြဲတယ္။ သူလိုက္ပို႔မယ္ တဲ႔။
"ႏိုး...ႏိုးသိုင္းကယူ၊ မလုပ္ပါနဲ႔၊ရတယ္ ရတယ္၊ဟားဟား ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္ပဲ၊ သူတစ္ပါးကို ကူညီ ခ်င္စိတ္ရွိတာပဲ၊ အိုေက...မင္းကို နယူရီးယားလက္ေဆာင္ တစ္ခုေပးရ မယ္။"
ဆန္နီကေတာ႕ ေခတဲ႔သူမဟုတ္ပါလား။ လူ႔ခြစာႀကီးကို ခ်စ္ေအာင္ခင္ေအာင္ ေပါင္းႏို္င္ပါကလား၊ အမယ္ သူက ဆန္နီ႕ကိုဘာလက္ေဆာင္ဆိုလား ေပးဦးမတဲ႔။ ရယ္တာ ေမာတာ ဒီတစ္ခါေတြ႔ဖူးပါတေတာ္။ မရယ္မ်ား မရယ္တတ္ဘူးလားလို႔ေလ။
ဆက္ရန္
.
တီဗြီက မၿပီးေသးဘူး၊ တီဗြီေရွ႕မွာ မီးပူတိုက္ေပးေနတဲ႔ ဆန္နီက ေျပးၾကလႊားၾက တာကို" အားပါးပါး အားပါးပါး" နဲ႕ဆူညံေနေအာင္ေမးရင္း အျမႊာေတြေနာက္ ေျပး လိုက္သြား တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းဒဏ္ေၾကာင္႔ အျမဲတီဗြီၾကည္႔ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနက် ေခၽြးမလုပ္သူကေတာ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေဟာက္မ်ားေတာင္ ေဟာက္လို႔။ သူ႔အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ပြဲစားမလို အက္စ္အီး ကား ကုိယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ေရခဲေသတၱာ လိုက္၀ယ္ေန တုန္းေလ။
"ဟာ...ဒီေကာင္ကလဲ တစ္မ်ဳိး၊ ျဖဴျပာ နင္႔ ခ်စ္ခ်စ္ကို ေျပာျပလုိက္စမ္းဟာ" ၀ရန္တာမွာ အာကာနဲ႕ ဆန္နီ ျပသာ ျဖစ္ေနတယ္။ ျဖဴျပာက ဆန္နီကို ေျပာျပတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ပုိင္တယ္။ ဧည္႔ခန္းက မီးေခ်ာင္းကို လက္ညိႈးထိုးျပၿပီး မီးေလာင္တဲ႕ဟန္ပန္လုပ္ျပလိုက္တယ္။ ကားေမာင္းတဲ႔ဟန္လုပ္ျပၿပီး ပါးစပ္က ဥၾသဆြဲတဲ႔ အသံလုပ္ျပလိုက္တယ္။ဆန္္နီသိၿပီ။ ဒါေလာက္ဆိုဆန္နီသိၿပီ ပါးသမားလဲ မေမးနဲ႔ ။ ၀ရန္တာကေနၿပီး သူူ႔အေမဆီေအာက္ကို အျမန္ဆင္းေျပးေတာ႔တယ္။
"အာကာ... မီးေတာက္မ်ား ျမင္ရသလားေဟ႔... နီးသလား" "မနီးပါဘူးအဘိုးရ၊ ဘာမွမျမင္ရဘူး ဥၾသ ေတြပဲဆြဲ ေနတာပဲ"
"မနီးဘူး၊ မနီးဘူးနဲ႕ ေတာ္ၾကာမွ ကိုယ္ေပၚမီးလုံးက်လာတာမ်ဳိးလဲ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္ ကြာ" "ဟာ...အဘိုးကလဲ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာတာလဲ" ေျမးႏွစ္ေယာက္က ဘိုးေအေျပာ တာကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။
အျမႊာမႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာရွဳံ႕မဲ႕ၿပီး ဧည္႔ခန္းထဲ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ အသံမ်ားေတာင္ ထြတ္ၿပီးရယ္လုိက္ေသး။
ေဟ...ေဟ..ဟိုဘက္ရြာ မီးေလာင္တာ ဒီဘက္ရြာက အေနသာႀကီးေပါ႔ကြာဆိုၿပီး ျပန္အိပ္ၾကတာေလ၊ လူပ်ဳိေပါက္ဆိုေတာ႔ အိပ္ေကာင္း၊ စားေကာင္းကိုး။ အဘိုးရဲက အေမက" ဟဲ႕... ဘတင္နီးသလား၊ ေ၀းသလား" လို႔ေမးလိုက္လို႔ အိပ္ယာထဲကေန"မနီးပါဘူး၊ မနီးပါဘူး"နဲ႕၊အေတာ္ေလးၾကာေတာ႔ မီးမီးဆိုတဲ႕ အသံၾကားလို႔ ထၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ မီးလုံးက ကိုယ္႔အိမ္ေခါင္ေပၚေရာက္ေနၿပီ၊ မီးလုံးျပတ္က်တာေလ၊ မီးအားျပင္းလြန္းလို႔ မီးညႊန္႔ေတြ၊ မီးလုံးေတြျပတ္ျပတ္က်တာေပါ႔၊ ဘယ္...ရပ္ကြက္ထဲက လာၿငိမ္းၾကလို႔ေပါ႔၊ အိမ္ေခါင္တစ္ ျခမ္းပဲ ပါသြားတာ၊ ႏို႔မို႔ဆို တစ္အိမ္လုံး အေျပာင္ပဲ၊ ခုလဲ မနီးဘူး၊မနီးဘူးနဲ႕ သတိထား ၾကဦးကြ"
ဖိုးဘတင္ စကားတတြတ္တြတ္ကို ဘယ္သူကမွ နားေထာင္မေနဘဲ အာကာက သူ႔အေဖကို အေဖာ္ ညွိတယ္။"ေဖႀကီး ေအာက္ဆင္းၾကည္႔ရေအာင္" ဖေအလုပ္သူကေတာ႔ သိတဲ႔အတုိင္းပဲ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ၿပီး သားေနာက္က လို္က္တယ္။
"ကဲ သားအဖႏွစ္ေယာက္ကဘယ္လဲ၊ ေအာက္မဆင္းပါနဲ႔၊ ကုိယ္႔အိမ္ေပၚ ကုိယ္ေနပါ၊ ဒီမွာ ရင္ေတြတုန္ရတဲ႔အထဲမွာ"
ေဟာ ေဒၚၾသဇာႏိုးလာၿပီ။ အိပ္မႈန္စံုမႊား ဆံပင္ဦးေရဖ်ားလ်ားနဲ႔။ အဲဗ်ာ ပခုံးမွာ သူကုိင္ေနက် ပတၱာအိတ္ႀကီးလြယ္လို႔။ "ခဏ ဆင္းၾကည္႔မွာပါကြာ၊ အက်ဳိးအေၾကာင္း သိရတာေပါ႔"
သားလုပ္တဲ႔သူက ဒီတစ္ခါေတာ႔ မိ္န္းမၾသဇာမနာခံပါလား။ ဆင္းသြားၿပီး။ ေျမးေကာင္ကေတာ႔ ေရွ႕က၊ အခြင္႔အေရးရတုန္း ဖိုးဘတင္လဲ ေျမႀကီးကို လိုက္နင္းၾကည္႔ ခ်င္တယ္။
"ေဟ႔ အာကာ၊ အဘိုးလဲ လိုက္ခ်င္တယ္ကြ" "အို ဘိုးဘိုးကလဲ မလိုက္ပါနဲ႕" ဖိုးဘတင္မွာ စကား မဆုံးေသးဘူး။ ေခၽြးမအသံက ထြက္လာတယ္။"ညႀကီးမင္းႀကီး ေခ်ေခ်ာ္ လဲေနေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္မလဲ ေလွကားေတြက ဆင္းရတာ ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး" "ငါ မ်က္စိေကာင္းပါတယ္ကြာ" "ေလွကားေတြက ေမွာင္ပါတယ္ ဆို အဘိုးကလဲ"
ေျမးအျမႊာမတစ္ေယာက္ကလဲ ၀င္ဆရာလုပ္ျပန္တယ္။ ဖိုးဘတင္ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။ ၿငိမ္လိုက္တာေပါ႔။ သူတို႕က စိုးရိမ္လို႔ေျပာတာ။ ေစတနာနဲ႕ ေျပာတာပါေလ။ မွန္ေပတယ္ ေမာင္ဘတင္။ မင္းဆင္းသြားၿပီး မေတာ္ ေျခေခ်ာ္က်လို႔ တစ္ခါတည္း ကိစၥျဖစ္ရင္ ေတာ္ပါရဲ႕။ ကိစၥမျဖစ္ဘဲ ဒုကၡိတႀကီးကို သူတို႔ျပဳစုေနရရင္ ဘယ္ေတာ႔မ်ား လုပ္ပါ႔မလဲ။
"ေမႀကီးမလဲ အိတ္ႀကီး တလြယ္လြယ္နဲ႕၊ သိ္မ္းထားပါ၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး" "မျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေပါ႔၊ ဒီအိတ္ထဲ မွာက သူမ်ားပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ၊ အဖိုးတန္္ေတြ၊ ေမႀကီးမေလ်ာ္ႏိုင္ဘူး အေရးဟဲ႔ အေၾကာင္းဟဲ႔ဆို ဒါပါမွ ျဖစ္မွာ" "အန္တီခင္႔ကို သိမ္းခို္င္းတာေတာ႔မဟုတ္ဘူး၊ ေမႀကီးကလဲ"
"ေၾသာ္...ပ်ာယီးပ်ာယာနဲ႕ေလ၊ အခ်ိ္န္ကလဲ မရွိေတာ႔ဘူးေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆို သူ႔ဆီပဲသိမ္းခိုင္းေတာ႔မယ္၊ ေရွ႕ေလွ်ာက္ မီးေရးထင္းေရးက စိုးရိ္မ္ရၿပီ၊ သူ႔အိမ္မွာဆို မီးခံေသတၱာထဲ ထည္႔သိမ္းထားရုံပဲ" "ေမႀကီးလဲ မီးခံေသတၱာ ေသးေလးတစ္လုံးေလာက္ ၀ယ္ပါလား"
"မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူးျဖဴျပာရယ္၊ မီးခံေသတၱာတစ္လုံးမ်ား ဘယ္ေလာက္ေအာက္ေမ႔လို႔လဲ၊ သုံးေလးေသာင္း အနည္းေလးရွိတာ၊ သုံးေလးေသာင္း" " မီးခံေသတၱာတစ္လုံး သုံးေလး ေေသာင္းဟုတ္လား" "မွားပါတယ္"
ေျမးအျမႊာမတစ္ေယာက္ဆီက ဘာစကားမွန္းမသိတဲ႕ ဖိုးဘတင္ကို စိတ္ပ်က္သံ ထြက္လာတယ္။ ေခၽြးမ ကေတာ႔ မေကာင္းတတ္လို႔ "ေပးရတယ္ ဘုိးဘိုးရဲ႕"လို႔ေျပာေသးတယ္။
ဟိုတုန္းကေတာ႔ ဘယ္ေပးရမွာလဲကြာ။ တို႔ေတာၿမိဳ႕ေတြက အေလ႔အထမရွိၾကလို႔၊ စတိုးဆိုင္ေတြမွာ ေကာင္းလိုက္ တဲ႕ မီးခံေသတၱာေတြ၊ သံကလဲ အေကာင္းစား။ ေစ်းကလဲ ဘာရွိမွာတုံး"
"အဘိုး အဘိုး ဟိုမွာ မီးခိုးျမင္ရသလားလို႔၊ အဘိုးမ်က္စိေကာင္းတယ္ဆို၊ ၾကည္႔စမ္းပါ"
အျမႊာမတစ္ေယာက္က ဘိုေအစကားကို အလိမၼာေလးနဲ႕ ျဖတ္ေတာက္ျပစ္လိုက္ တယ္။ ဖိုးဘတင္ခမ်ာ မ်က္စိကို လက္နဲ႕ကာၿပီး ေကာင္းကင္ဆီိကို ၾကည္႔ရတာ အေမာ။
"မျမင္ပါဘူးကြာ၊ ဟုတ္ရဲ႕လား" "ဟုတ္ပါတယ္၊ ေဟာ...ေဟာ မၾကားဘူးလား၊ မီးသတ္ကားေတြမ်ားလာၿပီ၊ အဲဒါမီးႀကီး လာလို႔ေပါ႔" "ဟဲ႕ ေကာင္မေလး"
သူ႔အေမ မေက်မနပ္ဟန္႔လိုက္တာကို ျဖဴျပာက ျပဳံးစိစိနဲ႕ပဲ ဘိုးေအကို ဆက္လုပ္ ေေနတယ္။
"ဟိုမွာ....ဟိုမွာ..၊အဲဒါ မီးခိုးေတြေပါ႔၊ ေတြ႔လားအဘိုး" ဖိုးဘတင္က မီးခိုးကိုရွာေဖြဆဲ။ မီးသတ္ကား ဥၾသသံ ေတြကလဲ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာေနဆဲ။ အိတ္တစ္လုံးနဲ႕ ေဒၚသင္းသင္းကလဲ ဘုရားစာေတြကို ရႊတ္ဖတ္ဆဲ။ အျမႊာမႏွစ္ေယာက္က သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလိုက္တယ္။ အန္တီေမရီ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ မီးဥၾသ ေတြၾကားတဲ႕အခ်ိန္မွာ ဆန္နီရဲ႕ ေအာက္လႊာအိပ္ရာေပၚမွာ တစ္ေရးရေနၿပီ။ စိ္တ္၀င္စားစရာ ဖုန္းကို ေစာင္႔ရင္း၊ ေစာင္႔ရင္းနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ဥၾသသံေတြကို အိပ္မက္ထဲမွာမက္ၿပီး အန္တီေမရီမ်က္ လုံးေတြ ျပန္မွိတ္မလို ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ စူးစူးရွရွ ဆြဲလိုက္တဲ႔ ဥၾသသံေၾကာင္႔ အန္တီေမရီ ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္တာ။
ဘုရားသခင္....ဥၾသသံေတြ ဆူညံလို႔ပါလား။ မီးေလာင္ၿပီ ျမတ္စြာဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါ။ "ဆန္နီ" အိပ္ရာ ႏိုးႏိုးခ်င္း ရုတ္တရက္ ဘယ္ေတာ႔မွ ထလို႔မရတဲ႔ ခႏၶကိုယ္ဟာ ဒီတစ္ခါေတာ႔ သြက္သြက္လက္လက္ ထရပ္လို႔။ မၾကားႏိုင္တဲ႔သားကို ထုံးစံအတိုင္း အားကိုးတစ္ႀကီး အန္တီေမရီေခၚတယ္။ ဆန္နီ ျပန္မလာ ေသးမွန္းလဲ သူသိပါတယ္။
အန္တီေမရီ တံခါးေသာ႔ကို ဖြင္႔မယ္လုပ္ၿပီးမွ ျပန္ပိတ္လိုိက္တယ္။ ပိတ္ထားမွ။ အန္တီေမရီ တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ မီးေလာင္တုန္း ၾကက္ဖမ္းမဲ႕လူေတြ၀င္လာရင္ ဘယ္ႏွယ္႔လုပ္မလဲ။ ဆန္နီလဲ မလာ ေသးဘူး။ ဒီေကာင္ေလးဟာ ဟိုအခန္းက ပစၥည္းေတြ ကူသိမ္းေပးေနတယ္နဲ႔တူတယ္။ မိုက္လိုက္တဲ႕သား မေအ ဆီေတာ႔ ျပန္မလာဘူး။
"ဆန္နီ" အန္တီေမရီ အေပၚလႊာကဆင္းရင္း သားလုပ္သူကို ေခၚျပန္တယ္။ ဆန္နီက တံခါးဖြင္႔တာနဲ႕ အတင္း၀င္ေျပးလာရင္းက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႕ ပစၥည္းေတြကို သိမ္းေတာ႔တယ္။ အမယ္... လက္အုပ္ ေတြ ဘာေတြခ်ီၿပီး ဘုရားကိုလဲ ရွိခိုးလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ေတြရာ ပစၥည္ေတြကို အကုန္ ေလွ်ာက္ျဖဳတ္ ေတာ႔တာပဲ။ ဒုကၡပါပဲ၊ ဒီကေလးနဲ႕ေတာ႔၊ တုိင္ကပ္နာရီႀကီးကို ဆြဲျဖဳတ္ေနျပန္ၿပီ။
အန္တီေမရီက ဆန္နီ႔လက္ေမာင္းကို ဆြဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႔ မီးကနီးသလား၊ ေ၀းသလား သြားၾကည္႔ခိုင္းရတယ္။ ဆန္နီက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ၿပီး အျပင္ေျပးထြက္သြားတယ္။
အန္တီေမရီမွာ သိမ္းစရာအဖိုးတန္ပစၥည္းဆိုလို႔ (မီးေလာင္ရင္ ဘယ္လိုမွသယ္္ေျပး လို႔မရတဲ႔) အေပၚလႊဲနဲ႕ ေအာက္လႊာအခန္းႏွစ္ခန္းပဲ ရွိတယ္ေလ။ အင္းတကယ္ေတာ႔... အေပၚလႊာကိုေရာင္းရမွာ၊ မီးေလာင္လိုက္ရင္ အလကားဆုံးရွဳံးသြားမွာ။ တစ္ျပားမွရလိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆန္နီ...ဆန္နီ႔၊ ဆန္နီကို သနားေနတာနဲ႕ မေရာင္းမိတာမွားတာပဲ။ ေအးေလမီးကလဲ ေ၀းမွာပါေနာ္၊ မီးသတ္ကားသံေတြကေတာ႔ ပြတ္ေလာရုိက္ေနတာပဲ။ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို အန္တီေမရီ မီးညွိျပန္တယ္။ "နီးတယ္...နီးတယ္၊ စံရိပ္ၿငိမ္တဲ႔၊ စံရိပ္ၿငိမ္ သိမ္းၾက သိမ္းၾက"
လမ္းကေအာ္ေျပးသံနဲ႔အတူ အန္တီေမရီပါးစပ္က စီးကရက္ျပဳတ္က်သြားတယ္။ စံရိပ္ၿငိမ္တဲ႔လား၊ စံရိပ္ၿငိမ္ဆို ျမစိမ္းျပာနဲ႔ အနီးေလးပဲ။
အန္တီေမရီ စီးကရက္အရွည္ႀကီးကို ကပ်ာကယာထိုးေျခလိုက္တယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ။
"ဆန္နီ" ဆန္နီကို လြတ္လိုက္မိတာမွားၿပီ။ မီးေတာက္ျမင္ရင္ေတာ႔ ဆန္နီျပန္ ေျပးလာမွာပါ။ တံခါးေသာ႔ကို အန္တီေမရီ သြားဖြင္႔ျပန္တယ္။ မီးသတ္ဥၾသသံေတြကလဲ ဆူညံလာျပန္တယ္။
"မီးနီးတယ္.... မီးနီးတယ္... သိမ္းၾက... သိမ္းၾက" ခုနကထက္ပိုက်ယ္တဲ႔ အသံစူးစူးတစ္ခုေၾကာင္႔ ျမစိမ္းျပာ လမ္းသြယ္ တစ္ခုလုံး လႈပ္ရွားဆူညံကုန္တယ္။
တိုက္ေပၚလူေတြလဲ ပ်ာယာခတ္ကုန္တယ္။ ဖိုးဘတင္ မီးခိုးကို တကယ္ျမင္ရၿပီ။ ဘိုးေအကိုေနာက္တဲ႕ အျမႊာမတစ္ေယာက္လဲ မီးခိုးကိုတစ္ကယ္ျမင္ရၿပီ၊ ၾကည္႔ဦးအခု က်ေတာ႔ အဘိုး... ေအာက္ဆင္း... ေအာက္ဆင္း တဲ႕။ ဖိုးဘတင္ကေတာ႔ ေရေႏြးခပ္ေႏြးေႏြးနဲ႕ သူ႔လက္ဖက္ရည္ ဒန္ကရားေလးလက္ကဆြဲၿပီး ၀မ္းသာအားရ ေအာက္ဆင္းတယ္။
အေပၚဆုံးထပ္အလႊာႏွစ္ခုက ႏွစ္ေယာက္သမား အိမ္ေထာင္စုႏွစ္ခုကလဲ ပစၥည္းေတြကို သိိမ္းၾကလို႔ ဟန္းဘက္ အိတ္ကို ခုန္၊ ခုန္ဆြဲေနတဲ႔လက္ကို ဦးကမိုးခ်ဳန္း သံနဲ႕ေအာ္တယ္။ အေရးႀကီးတဲ႔ ပစၥည္းထည္႔တဲ႔ အိတ္ ကိုပဲ ဆြဲဆင္းတဲ႔။ သူ႔လက္မွာကိုင္ထားတဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ပစၥည္းကေတာ႔ ဆက္တီစားပြဲေပၚက ရွားပါးထိုင္း စံကားပင္။
အန္တီခင္ေလးတုိ႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္မွာေတာ႔ ေသတၱာတစ္လုံးစီ ေခါင္းေပၚရြက္လို႔။ အန္တီခင္ေလး စြဲလမ္းမက္ေမာေနတဲ႕အထုပ္က ဆြယ္တာေအာက္က ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္း၊ အန္တီခင္ေလးက ပါးစပ္ကေလး ဟၿပီး ဖုိလႈိက္ဖိုလႈိက္ျဖစ္ရင္းက ေသတၱာကို ျမဲေနေအာင္ရြက္တယ္။
ေလွကားေပၚမွာ ခဏခ်င္းနဲ႕ လူေတြပစၥည္းေတြ စုပုံညွပ္လာေတာ႔တယ္။ "ေဟာ..ေဟာ သူမ်ားသြားမယ္႔ လမ္းမွာလုပ္ၿပီ ေရွ႕ကေနေသတၱာႀကီးနဲ႔ အကုန္တိုက္ကုန္္ လိမ္႔မယ္"
ဘုရား ဘုရား၊ လူ႔ခြစာႀကီးနဲ႔ အန္တီခင္ေလးနဲ႔မွ ေတြ႔ရၾကဳံရတယ္။ တြန္းမ်ားခ်လိုက္မလားလို႔ အန္တီခင္ေလး က အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔နဲ႔ ေရွာင္ေပးလို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ္႕ အန္တီခင္ေလး တို႔ေအာက္က ငရုတ္သီးစိမ္းလာေတာင္းတဲ႔ ဟို၀ိုင္းဆရာမိသားစု အျပဳံလိုက္ႀကီး၊ တစ္ႏိုင္ပစၥည္း ေတြနဲ႔ထြက္လာၾကေတာ႔ မေရွာင္သာ ေေတာ႔ဘူး။
"ထြက္ၾက... ထြက္ၾက၊ မယ္ေအးေရ.. ရတနာေတြ အေရးႀကီးတယ္ဟ၊ ဟဲ..ဟဲ ရတနာတဲ႔ ရတနာ ေလးေတြ၊ ရတနာဆိုလို႔ ဒါပဲရွိတယ္၊ ကဲ..ရတနာသုံးေကာင္၊ ေလွကားကေကာင္းေကာင္းဆင္းပါ"
ဟန္ဘက္အိတ္ႀကီးတစ္လုံး ဟိုဘက္ပခုံး၊ ဒီဘက္ပခုံးလြယ္တားတဲ႔ ကို၀င္းေအာင္က ေလွကား တစ္ဆစ္ခ်ဳိး ေထာင္႔ေလးမွာ ေသတၱာေလးရြက္ရပ္ေနတဲ႔ အန္တီခင္ေလးတုိ႔ တူ၀ရီးကို ျမင္တယ္။ ၿပီေတာ႔ သူတို႔ ေနာက္က မ်က္ႏွာႀကီးသုန္မႈန္ေနတဲ႔ ပါပါနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးေလး ညႊတ္ေနေအာင္ အိတ္ေတြ လြယ္ထား တဲ႔ သူ၏အခ်စ္ကေလးကိုလဲျမင္ရတယ္။
"ဟာ...အန္တီ၊ ေသတၱာႀကီး မႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ႕ေပး၊ ကၽြန္ေတာ္ထမ္းခဲ႔မယ္၊ အဲ...ဒါေပမယ္႕ အထဲက ပါတဲ႕ ပစၥည္းကေတာ႔ တစ္ေယာက္တစ္၀က္ေနာ္...ဟဲဟဲ"
ကို၀င္းေအာင္ကိုက် အန္တီခင္ေလးကတစ္မ်ဳိးလန္႔တယ္။ရတယ္ ေနပါေစလို႔သာ လုပ္လုိက္ရတယ္၊ ရြက္ဖူး ရြက္စ မရွိေတာ႔ ေခါင္းတုန္လည္တုန္ ျဖစ္ခ်င္ၿပီ။
"ကဲ...ဒါျဖင္႔ ခ်ီတက္ၾကစုိ႔၊ မီးကေတာ႔ ဘယ္နားေရာက္ေနၿပီ မဆိုႏိုင္ဘူး၊ လူေတြပစၥည္းေတြကေတာ႔ တိုက္ေအာက္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ ေဟေဟ႔" အလႊာသုံးလႊာက လူသားေတြ ပစၥည္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ေလွကား က်ဥ္းက်ဥ္းကေန အစုလုိက္အျပဳံလိုက္ ဆင္းေနတုန္းမွာ ဖိုးဘတင္တို႔ အလႊာကလဲ သားအမိသားအဖေတြ ပစၥည္ေတြ နဲ႔ ထြက္လာၾကၿပီး ၀င္ေရာက္ပူးေပါင္းၾကတယ္။
ေအာက္ဆုံးလႊာက အန္တီေမရီတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဆန္နီ႔လက္ခ်က္နဲ႔ ပစၥည္းေတြ အကုန္လုံး အခန္းအျပင္ဘက္ ေျမျပင္ေပၚေရာက္ေနၿပီ။ငရုတ္ဆုံေတာင္ မက်န္ဘူးေလ။
ေျမျပင္ ေပၚမွာ ပစၥည္းေတြနဲ႔အတူ ေရာေႏွာမတ္တပ္ရပ္လိုက္၊ ေျမႀကီးကို နင္းၾကည္႔ လိုက္နဲ႔ အရသာ ေတြ႔ေန တဲ႔ သူကေတာ႔ ဖိုးဘတင္ေလ။တစ္ခ်ီ တစ္ခ်ီမွာ ဒန္ကရားေလး ႏႈတ္သီးကေန လက္ဖက္ရည္ ေႏြးေႏြး ကို ေမာ႔ေသာက္လိုက္ေသးတယ္။
"သူငယ္ခ်င္းတို႔ လာၾကေဟ..လာၾကေဟ၊ ေျမျပင္ေပၚမွာ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး ကစားပါစို႔ ေဟေဟ႔ ေဟ" "ဖိုးေအာင္ ရယ္ စိတ္ညစ္ရတဲ႔ထဲ"
တိုက္ေပၚကဆင္းလာသူေတြကို ဖိုးဘတင္က ဆီးၾကည္႔တယ္။ ေရွ႕ဆုံးက ေအာ္ဆင္းလာတဲ႔ သူငယ္ကို ဖိုးဘတင္ သေဘာက်တယ္။ဒီသူငယ္လူေပ်ာ္ပဲ။ ဖိုးဘတင္က သူ႔သားကို ဒီသူငယ္လိုမ်ဳိး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြက္သြက္ လက္လက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာ။
"ကဲ...ကဲ ဘယ္သူမွ အခန္းေပၚျပန္တက္ၿပီး ပစၥည္းတစ္ေခါက္ မသယ္ၾကပါနဲ႔ဦး။ ကၽြနေတာ္ မီးတစ္ေခါက္ေလာက္ ေျပးၾကည္႔လိုက္ဦးမယ္၊ မဟုတ္ရင္ ပစၥည္းသယ္ရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွ်ာထြက္ ၾကလိမ္႔မယ္၊ ဖိုးေက်ာ္ လာေဟ႔
ကို၀င္းေအာင္တုိ႔ သမီးေယာက္ဖႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အာကာကလဲ လိုက္သြားတယ္။ အေရးထဲ ဆန္နီ တစ္ေယာက္ ဖုန္းကိုအတင္းျဖဳတ္ေနလို႔ ဆြဲၾကရေသးတယ္။ ဖိုးဘတင္ ေခၽြးမရဲ႕ ပစၥည္းစိစစ္သံနဲ႔ လတ္လတ္ ရဲ႕ ပစၥည္းစာရင္းတြက္သံ ႏွစ္ခုဟာ စူးစူးစူးစူးနဲ႔ ၾကားရတဲ႔သူအေပါင္းကို ျပာေနာက္ စိတ္ပ်က္ ေစတယ္။ အန္တီခင္ေလး ရဲ႕ ဘုရားစာရြက္သံက လဲ မအီမသာရွိလွတယ္။
ရန္ကုန္မွာရွိတဲ႔ မီးသတ္ကားေတြကလဲ ကုန္ပဲ မကုန္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးလား မသိပါဘူး။ မီးသတ္ကား ဥၾသသံေတြက အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပးေနဆဲပဲ။ မီးသတ္ကားနဲ႔ အၿပိဳင္ျမစိမ္းျပာလမ္းထဲက ကားရွိသူမ်ား ကားစက္စမ္း ႏိႈးသံ ေတြကလဲ အစီအရီထြက္္ေပၚ လာၾကတယ္။
ေလထဲမွာပါလာတဲ႔ မီးေလာင္နံ႔ကို အားလုံးရွဴရွဳိက္မိၾကတယ္။(ႏွာေစးေနတဲ႔ ဦးသက္ဦးကလြဲရင္ေပါ႔) အျမႊာလုပ္သူ နဲ႔ ဖေအလုပ္သူတုိ႔ တိုက္ေပၚတစ္ေခါက္ ျပန္တက္ေျပး ၾကျပန္တယ္။ "ဦး လတ္ တစ္ေခါက္ ျပန္တက္ဦးမယ္" "မတက္ရဘူး"
ဦးကိုေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ႏွေျမာစိတ္ဒြန္တြဲၿပီး လတ္မ်က္ရည္ေတြ၀ို္င္းလာ တယ္။
"အင္း...ခုခ်ိန္ဂရုစိုက္ရမွာကရွွွွဳိ႕မီးပဲ၊ ရွဳိ႕မီးအိမ္ေခါင္ေပၚ ေရာက္လာတတ္တယ္" ဖိုးဘတင္ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အားလုံးအိမ္အမိုးေတြေပၚ ေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္ၾကတယ္။ သူ႔စကားကို အားလုံးက စိတ္၀င္စား တဲ႔ အတြက္ ဖိုးဘတင္ေက်နပ္ေနတယ္။
"က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ရွဳိ႕မီးဆိုရင္ ျမွားနဲ႔ပစ္ရွဳိ႕တာ၊ ေရနံ၀တ္ကိုမီးရွဳိ႕ၿပီး ျမွားထိပ္မွာ တပ္ပစ္ၾကတာ၊ က်ခ်င္တဲ႔ အိမ္ေပၚက်ေပါ႕၊ ျမွားမီး ျမွားမီး၊ အဲဂဒိုမီးလို႔ေခၚတယ္၊ ၀ုတ္ဆိုရင္ ကိုယ္႕ အိမ္ေခါင္ေပၚ က်လာရင္ အဲဂဒိုမီး၊ အဲဂဒိုမီးဆိုၿပီး ေျပးရတာပဲ ၊ေလာင္တာပဲ"
"ဘယ္႔ႏွယ္႔ အဲဂဒိုးရမွာလဲ၊ အဲရိုးပါ၊ ျမားကိုအဲရိုးလို႔ပဲ ထြက္ရပါတယ္၊ ဘာအဲဂဒိုးတုံး" ေဟာ ဦးတို႔က လုပ္လိုက္ၿပီ လတ္တို႔ အဘကို အားနာလိုက္တာ။ ဟိုအဘခမ်ာ ေခါင္းေလးညိတ္ၿပီး "ဟုတ္ကဲ႔ ဟုတ္ကဲ႔တဲ႔။
"ျပည္သူလူထုႀကီးခင္ဗ်ား၊ မစိုးရိမ္ၾကပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားမ်ားဟာ မီးကိုအႏိုင္ ရရွိလိုက္ပါၿပီ။
အေ၀းႀကီးကတည္းက ေအာ္လာတဲ႔ ကို၀င္းေအာင္အသံကို တစ္လမ္းလုံးက ၀မ္းသာအားရ နားေထာင္ၾကတယ္။ "ဖိုးေအာင္ တကယ္လား၊ ၿငိမ္းသြားပလား၊ ဒီဘက္မကူးႏိုိင္ေတာ႔ဘူးလား"
"ေၾသာ္.... အဟုတ္ပါ မိန္းမရ၊ မယုံရင္ မင္းေမာင္ကိုေမးၾကည္႔၊ ေမာလိုက္တာ၊အဘ ေရ ေရေႏြးေလး တစ္ခြက္ လုိက္တိုက္စမ္းပါဦး"
ကို၀င္းေအာင္က ႏႈတ္သြက္လက္သြက္နဲ႔ ဖိုးဘတင္ဆီက ဒန္းကရားကိုယူေမာ႔တယ္။ "ကဲ...ဒီေတာ႔ ပစၥည္းေတြ ေအာက္ခ်တဲ႔အလုပ္ ၿပီးသြားၿပီမို႔ အေပၚျပန္တင္တဲ႔အလုပ္ကို အားလုံးလုပ္ႏိုင္ပါၿပီ၊ ဟဲ..ဟဲ"
ကို၀င္းေအာင္ရဲ႕ အသံဆုံးမွာ အန္တီခင္ေလး တစ္ေယာက္ ေသတၱာေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္ကေလးနဲ႔ အသက္ရွဴမ၀ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္သယ္မိတဲ႔ အျမႊာမ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ကိုယ္႔နဖူးေတြ ကိုယ္ရိုက္ၾကလို႔။ ဦးသက္ဦးကေတာ႔ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း သူ႔ရဲ႕ခ်တ္လစ္ကို ပခုံးတြန္႔ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႔ျပ လိုက္တယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ရွိလွတဲ႔ အသံကေတာ႔ အန္တီေမရီ။
"ကဲ....ဆန္နီ၊ ဒီပစၥည္းေတြကို ဘယ္လိုျပန္သြင္းၾကမလဲ၊နင္ပဲပင္ပန္းမွာပဲ" ဆန္နီက သူ႔အေမ ေျပာေနတာ ကို ေငးၾကည္႔ေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ တျခားလူေတြကိုလုိက္ၿပီး အားပါးပါးနဲ႔ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ေမး ေတာ႔တယ္။
"ဟဲလုိ ေမာင္ဆန္နီ၊ မင္းမီးကသြားၿပီ၊ ေအး..ဟုတ္တယ္၊မင္းအခန္းမေလာင္ေတာ႔ဘူး၊ မီးမေလာင္ ေတာ႔ဘူး"
ကို၀င္းေအာင္ရဲ႕ လက္ဟန္ေျခဟန္ကို နားလည္သြားတဲ႔ ဆန္နီက ထ.ထၿပီးခုန္ လိုက္တာနဲ႔ လက္ခုတ္ ကလဲ တီးလိုက္ေသးတယ္။ ဆန္နီကို ၾကည္႔ၿပီး ကို၀င္းေအာင္ရဲ႕ ရတနာသုံးေကာင္ကရယ္ၾကတယ္။
"ေအး....အဲဒီေတာ႔၊ မင္းပစၥည္ေတြသိိမ္း၊ သိမ္းအထဲကို ျပန္သြင္းရမယ္တဲ႔" ဆန္နီက ေခါင္းညိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ တိုက္ေပၚကခ်ထားတဲ႔ ပစၥည္းေတြ အားလုံးကိုလဲ သူတစ္ေယာက္တည္း ျပန္သယ္ေပး မယ္တဲ႔ေလ။ သူ႕လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ေကြးညွစ္ၾကြက္သားထုတ္ျပၿပီး သူအားရွိပါတယ္တဲ႔။
"ဒီေကာင္အေတာ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ေကာင္၊ ရတယ္၊ ရတယ္၊မင္းပစၥည္းပဲ မင္းသယ္ ေနာ္"
ကို၀င္းေအာင္ေျပာတာကိုဆန္္နီက လက္မခံဘူး။ လတ္ဆီက အိတ္ေတြကို ဦးကဆြဲသယ္ၿပီး အခန္းေပၚျပန္တက္တာကို ဆန္နီကအတင္းလိုက္ဆြဲတယ္။ သူလိုက္ပို႔မယ္ တဲ႔။
"ႏိုး...ႏိုးသိုင္းကယူ၊ မလုပ္ပါနဲ႔၊ရတယ္ ရတယ္၊ဟားဟား ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္ပဲ၊ သူတစ္ပါးကို ကူညီ ခ်င္စိတ္ရွိတာပဲ၊ အိုေက...မင္းကို နယူရီးယားလက္ေဆာင္ တစ္ခုေပးရ မယ္။"
ဆန္နီကေတာ႕ ေခတဲ႔သူမဟုတ္ပါလား။ လူ႔ခြစာႀကီးကို ခ်စ္ေအာင္ခင္ေအာင္ ေပါင္းႏို္င္ပါကလား၊ အမယ္ သူက ဆန္နီ႕ကိုဘာလက္ေဆာင္ဆိုလား ေပးဦးမတဲ႔။ ရယ္တာ ေမာတာ ဒီတစ္ခါေတြ႔ဖူးပါတေတာ္။ မရယ္မ်ား မရယ္တတ္ဘူးလားလို႔ေလ။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
ျမစိမ္းျပာ မီးလြတ္သြားလို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့
တကယ္မီးျငိမ္းသြားတာေရာ ဟုတ္ရဲ႔လားမသိဘူးေနာ္... ဆန္နီေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ... သူတို႔လို ဘဝေလးေတြက သနားစရာေလးေတြေနာ္
ဘိုးဘတင္ကေတာ႔ေရေႏြးခပ္ ေႏြးေႏြးနဲ့ သူ႔လက္ဖက္ရည္ ဒန္ကရားေလးလက္ကွဆြဲျပီး ဝမ္းသာအားရနဲ့ေအာက္္ဆင္းတယ္၊ ဖတ္ၿပီး ဘိုးတင္ထက္ေတာင္ပိုေပ်ာ္သြားသလိုပဲ ေအာ္ျပီး၇ယ္လိုက္မိတယ္
Post a Comment