ေသာ္တာေဆြ ၏ ဘြေႏၱာၾကက္သူခိုး အပိုင္း (၁၉)

အခန္း (၅)

ထက္ကမူ လမ္းေျမအေကြ႕ဆီက
အခက္ျဖဴ ပန္းေတြေပြ႕ၿပီး
ျမန္ေၿခြ၍ တကယ္ဆံုမည္
စံပယ္ရံု ခ်ံဳပုတ္က
ခ်ိဳးမႈတ္လို႕ ေခၚစမ္း... 

 

ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဆင့္ကေလးနဲ႕ 'တကူးကူးကူး' လို႕ လက္ႏွစ္ဖက္အုပ္ၿပီး ခ်ိဳးမႈတ္ေခၚလိုက္မႈျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရည္းစား ဘ၀က အခု ကၽြန္ေတာ္မယား အလွကေလး ကၽြန္ေတာ္ရွိရာကို လာပါေရာ။

အႏွီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာင္းေတြးၿပီးေတာ့ ဟိုတစ္ေန႕ကေလ... သူ ေရခပ္ထြက္အလာမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဆူးခ်ံဳ ကြယ္ကာေနၿပီး 'တကူးကူး...ကူး' လို႕ ခ်ိဳးမႈတ္ေခၚလိုက္တယ္၊ သူသည္ အသံမွတ္မိေနေတာ့ အသံ လာရာဘက္ သို႕ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ရပ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အနား မရြ႕ံမရဲနဲ႕ ေလွ်ာက္သြားေတာ့...
ဟဲ့... ေသခ်င္းဆိုးရဲ႕ ကာလနာရဲ႕ ေျမြေပြးကိုက္ရဲ႕၊ ဟိုမွာ အေမလာေနတယ္

သူ႕အေမ သာမက သာေတာ္ေမာင္ ဟစ္တစ္လံုး ပါ ပါလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါတည္း သုတ္ေျခတင္ခဲ့ ရေတာ့တယ္။ ေကာင္ေလးလက္ထဲမွာ ဓားမတိုကေလးနဲ႕ဗ်။ ႏို႕ၿပီး ဘယ္သူ႕တူတယ္ မသိပါဘူး၊ လက္ရဲဇက္ရဲကေလး။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဦးျမတ္ခ်မ္းတို႕အိမ္ ျပန္ေရာက္သည့္၌ ဤသာႏွင့္ မယားကိုပဲ တေတြးေတြး တသသ ေနရ ပါေတာ့သည္။
တစ္ေန႕တ၌ အရီ ကၽြန္ေတာ့္ အနီး ေရာက္လာကာ သူ႕မ်က္ႏွာလည္း ဘယ္ၾကည္သာဘဲ...
'ေလာက မွာ ခက္တာပါပဲ ကိုၾကီးရာ၊ အဆင္ေျပတယ္ကို မရွိပါဘူး၊ ကိုႀကီးနဲ႕ အရီအျဖစ္ဟာ ေက်ာခ်င္းကပ္ ခရီး ေပမယ့္ အဆံုးစြန္ ေရာက္တာခ်င္းမွာ တူေနတယ္'
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕စကား နားမလည္ဘဲ...

'ဟင္... ဘာေျပာတာလဲ အရီ'
'ကိုႀကီးမွာ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူနဲ႕ ေကြကြင္းရျခင္းမဟုတ္လား၊ အရီမွာေတာ့ မခ်စ္ မႏွစ္မသက္သူနဲ႕ ေပါင္းသင္း ရေတာ့မယ္'
ကၽြန္ေတာ္ အ့ံအားသင့္ကာ...
'ဟင္... အရီ တကယ္ေျပာေနတာလား'
'တကယ္ေပါ့ ကိုႀကီးရယ္၊ ကိုႀကီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာမို႕ မေျပာဘူးလို႕ ေနေပမယ့္ ေက်ာခ်င္းကပ္ ခရီး အဆံုးစြန္ခ်င္း တူေနတာ ေတြးမိတာနဲ႕'
'ဘယ္လိုလဲ အရီ

အေမ့ တြက္ေပါ့ကိုႀကီးရယ္၊ အေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အရီ ကိုယ္ အရီ အနစ္နာခံရမွာေပါ့'
'ေၾသာ္... ဘာလဲ ဒီလူကို အရီက မၾကိဳက္ဘဲနဲ႕ အေမကအတင္း သေဘာတူေနတာလား'
'အေမ က သေဘာတူတယ္လဲမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလူက အက်ပ္ကိုင္လို႕ပါ'
'ဘယ္လို အက်ပ္ကို္င္တာလဲ'
'အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူ ကိုႀကီးရယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဆင္းရဲသူမ ကေလးေတြ ေတြ႕ေလ ေတြ႕ထ ရွိတဲ့ အတုိင္း ပါပဲ၊ အဲဒီလူက အေမ့အေပၚမွာ အေႀကြးရွိတယ္ေလ'
'ဘယ္လူလဲ'
'အစ္ကိုႀကီး သိပါတယ္၊ အရီတုိ႕အိမ္ကို မၾကာခဏလာေနတဲ့ ကိုေအာင္၀င္းဆိုတဲ့ လူေပါ့'

'ဟင္... ဒီလူက လူပ်ဳိမို႕လား'
'မုဆိုးဖိုေလ'
'အသက္ႀကီးတာ မုဆိုးဖိုျဖစ္တာကို လင္ေတာ္ဖို႕ အရီ ဂရုမစိုက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလူကို အရီ အရြံဆံုး၊ အစက္ဆုပ္ဆံုးက ဒီလူဟာ ရဲေဘာ္ အေရၿခံဳခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေခ်ာင္သမား၊ တေလာက အရီတို႕ၿမိဳ႕မွာ ရဲေဘာ္္ျဖဴအုပ္စိုးစဥ္အခါတုန္းက ဗိုလ္ေအာင္၀င္းဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ ႀကီးစိုးခဲ့တယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႕လက္ေအာက္ ငယ္သားေတြနဲ႕ ဓားျပတိုက္ခဲ့တယ္၊ လူေတြကို ျပန္ေပးလုပ္ခဲ့ တယ္၊ သစ္ေတြထုတ္ၿပီး ေရာင္းခဲ့တယ္၊

အဲဒီနည္းေတြန႕ဲ လက္ထဲပစၥည္းေတြရၿပီး ၿမိဳ႕ကို အစိုးရျပန္သိမ္းတဲ့အခါမွာ သူ လက္နက္ခ်ၿပီး လူခ်မ္းသာလုပ္ေနတာ၊ လူမသမာ လူယုတ္မာ သစၥာေဖာက္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ရန္သူ ဒါေၾကာင့္ေပါ့ ကိုႀကီးရာ ႏို႕ မဟုတ္ရင္ မိခင္စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ကို အရီ ၀မ္းသာအားရႀကီး ျပဳလိုက္မွာေပါ့၊ ေယာက်ၤားဟာ ေယာက်ၤားပဲ၊ မုဆိုးဖိုရယ္ တစ္ခုလပ္ရယ္ အသက္ႀကီးတယ္ရယ္ အရီ မခြဲျခားပါဘူး၊ မိန္းမပုခက္တြင္း ေယာက်ၤားပဥၥင္းဆိုတဲ့ စကားလဲရွိ တယ္ မဟုတ္လား'
ကၽြန္ေတာ္ သူကေလးကို ေတြေတြြႀကီး ၾကည့္ကာ...

'သူ႕ေငြက ဘယ္ေလာက္ ရွိတာမို႕လဲ'
'ငါးေထာင္'
'ဟင္.. အမ်ားႀကီးပဲ'
'သူက ဒီယုန္ျမင္ၿပီး တမင္ ေခ်းေခ်းေနတာေလ၊ အေမမေရႊရိုးႀကီးကလဲ အတိုးမေပးရဘူးတဲ့ဆိုၿပီး ယူယူၿပီး ကုန္ကူး လိုက္တာ တစ္ခ်ီ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း ဓားျပတုိက္ခံလိုက္ရတာနဲ႕ ရွိသမွ်ေလး ကုန္သြားပါ ေရာလား'
'ဟင္... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ'
'ဒါဟာ သူ႕စနက္ မကင္းဘူးလို႕ေတာင္ အရီ ထင္တယ္'

'ဟင္... ဒီအတိုင္းမွန္ရင္ျဖင့္'
ကၽြန္ေတာ္ အံႀကိတ္မိသည္။
'မတရားသူ... မင္းမူတဲ့ေခတ္ကိုး ကိုႀကီးရဲ႕'
'အင္း... ဒါနဲ႕ သူ ေငြမေပးႏုိင္မွန္းသိေတာ့ သမီးကို လာေတာင္းေရာ ဆိုပါေတာ့'

'ဒီ ေငြငါးေထာင္အျပင္ သူ႕မွာရွိတဲ့ ငါးေသာင္းခင္းကို လက္ဖြဲ႕ပါဦးမတဲ့ေလ၊ ဒီေတာ့ အေမက ဘယ္လိုလူ ဘယ္လိုပစၥည္းရယ္ေတာ့ မၾကည့္ဘူး၊ ယူလိုက္ပါသမီးရယ္တဲ့၊ အရီက ျငင္းမယ္ဆိုလဲ သမီး စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္မွာ ကို အေမက အတင္းတိုက္တြန္းမယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ သို႕ေသာ္လဲ သူ႕ေႀကြး ငါးေထာင္ကို တရားစြဲေတာ့ အခု အရီတို႕မွာရွိတဲ့ အိမ္ကေလး ၿခံကေလးနဲ႕ ဆိုင္ကေလးကို အသိမ္းခံရမယ္၊ အဲဒီေတာ့ အေမ့ မွာ လူေတာထဲမ်က္ႏွာမြဲနဲ႕ စိတ္ဆင္းရဲရေတာ့ မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အေမ့အတြက္ သမီးကိုယ္ကို အနစ္နာ ခံေတာ့မယ္ လို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ ရတာပဲ ကိုႀကီးရယ္'
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္မွာ ေလးလံလွကာ...

'အင္း... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ ညီမေလးရယ္ ဘယ္ေတာ့တဲ့လဲ... ရက္ကန္႕သတ္ပလား'
'ခု ၀ါမဆိုခင္ တဲ့ ကိုႀကီး'
'အို... နီးပါေရာလား၊ သူ႕ေငြငါးေထာင္ေပးႏိုင္ရင္ျဖင့္ ဒီမွာ အရီ... ေဟာ့ဒီ ဦးျမတ္ခ်မ္းတို႕အိမ္ ေျပာၾကည့္ ပါလား'
'အို...ကိုႀကီးရာ၊ ဒီလိုလူေတြဆီက ရတာမ်ိုဳးလား'
'ဟုတ္တယ္ေလ၊ အင္း... ကိုႀကီးသာ တတ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာက္.. ညီမေလးရယ္'

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကေလးအတြက္ ရင္ထုမနာ ရွိလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူႏွင့္ ေကြကြင္းရသည္ ဆိုသည္မွာ လင္ ႏွင့္ မယားလွ်ာႏွင့္သြား၊ တစ္ခဏသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူကေလးမွာေတာ့ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူႏွင့္ အပ်ိဳကေလး ဘ၀ ဆံုးရံႈးရေပေတာ့မည္။ ဤလို ရာဇ၀င္ဆိုးရွိသူႏွင့္ ရာဇ၀င္စာတင္လွမည့္ မိန္းကေလးမ်ိဳးမွ ႀကံဳေကာင္း ႀကံဳရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သူကေလးကို ခ်စ္ၾကည္ညိဳသည္။ သံေယာဇဥ္တြယ္ကာၿငိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ ဦးျမတ္ခ်မ္းတို႕လို ခ်မ္းသာပါက 'အို... သူတို႕ေလာက္ မခ်မ္းသာခ်င္ေနပါေစ၊ ဤေငြေလာက္သာ တတ္ႏိုင္ ပါက ဘုရားစူးရေစရဲ႕...

ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ႏြားတစ္ေကာင္ႏွင့္ စပါး ၁၅ တင္းမွ်ရွိသည္။ ေငြငါးေထာင္ႏွင့္ ဆိုေတာ့...
အို... ေတာင္မင္း ေျမာက္မင္း မကယ္ႏုိင္ၿပီ။ ၀ါဆိုမီဆိုေတာ့ အခုပဲ နယုန္လကုန္ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႕ မဂၤလာေဆာင္၊ သူကေလးအတြက္ အ မဂၤလာေန႕ရက္ကို မည္သို႕ ရင္ဆိုင္ပါမည္နည္း။
ေၾကကြဲေသာမ်က္ႏွာ၊ မသာေသာ ႏွလံုးျဖင့္ လုပ္ခင္းေဆာင္တာတို႕ကို ကူညီညာ လုပ္ရေတာ့ မည္။ ကနဖ်င္း မ႑ပ္ထိုးရမည္။ စားပြဲကုလားထိုင္ေတြ သယ္ပိုး ရမည္။ ကြမ္းအစ္ ေထြးခံေတြ ျပင္ဆင္ရမည္။ သူကေလး ခ်စ္သူႏွင့္ဆိုလွ်င္မည္မွ်ေလာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာပါးပါးႀကီးလုပ္ကုိင္လုိ႔ ေကာင္းလုိက္မည္နည္း။ ယခု သူ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူ ႏွင့္ ဆုိေတာ့ အုိ ... ေတြးလုိက္တုိင္း ေတြးလုိက္တုိင္း စိတ္ေလးသံလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကုိပင္ ေမ့သေလာက္ ျဖစ္သြားပါသည္။

ယင္းသုိ႔႐ွိစဥ္ ရက္မၾကာမီ၌ အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ ျမင္းလွည္းရပ္၍ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမ၏ ေမာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေယာက္ဖ ကေလး ဆင္းလာကာ...
'ကိုေလးတက္ပု... ကိုေလးတက္ပု'
'ေဟး... ဘာတံုး ေမာင္ႀကြယ္'
'အစ္မေလးက ခင္ဗ်ားကို ျပန္လာေတာ့တဲ့'
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးပင္ ၀ုိင္း၀ိုင္းလယ္သြားကာ...
'ေဟ... '

'ျပန္လာေတာ့တဲ့၊ ခင္ဗ်ာ့ကို အစ္မေလးကေရာ အေမကေရာ စိတ္ေျပၿပီတဲ့'
'ေဟ...စိတ္ေျပၿပီ'
'ဟုတ္တယ္... သူတို႕အထင္မွာတာတဲ့၊ ဟိုၾကက္ခိုးတာေပၚၿပီ၊ ကိုအင္ဖူးရယ္ပဲတဲ့'
'ဟင္...ဟုတ္လား၊ ဘယ္သူေျပာတာလဲ'
'ကိုအင္ဖူးကိုယ္တိုင္ကပဲ၊ ခင္ဗ်ာ့ ဦးႀကီးၿဖိဳးက သူ႕ကို အိမ္ေခၚလာၿပီး ၀န္ခံခိုင္းတာ'
'အို...ဟုတ္လား'
အာဂ ဦးႀကီးၿဖိဳးေပတည္း သူမည္သို႕ ႀကံေဆာင္ေပသနည္း။

'ဟုတ္တယ္၊ သူကခိုးၿပီး မပန္းစံုကိုေပးတာတဲ့၊ အစ္မေလးကိုေရာ အေမ့ကိုေရာ သူေတာင္းပန္ တယ္၊ ဒါနဲ႕ သူတို႕စိတ္ေက်ၿပီ ခင္ဗ်ာ့ကို ျပန္ေခၚတာ၊ ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့ပါတဲ့၊ ဟုိသင္းလဲ သတိထားေနာ္ တဲ့'
'ေဟ...ဘာဟိုသင္းလဲ'
'ဟာ...ခင္ဗ်ာႀကီးကလဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ကဲ...က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္၊ ျမင္းလွည္းေစာင့္ ေနတယ္'
'ေဟ...ေနပါဦး၊ ဟိုသင္းဆိုတာက ဘာတံုး'
'ဟာ... ကိုေလးတက္ပုကလဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ကို ပိုးပုဆိုး၀ယ္ေပးရမယ္ေနာ္'
ၿပံဳးစိစိကေလးႏွင့္ ေက်ာင္းခိုင္းသြားကာ ျမင္းလွည္းေပၚတက္၍ ျမင္းလွည္းထြက္သြားေလသည္။

သူ႕ 'ဟိုသင္း'ကို ကၽြန္ေတာ္ နားမရွင္းခဲ့၊ နေ၀တိမ္ေတာင္ႏွင့္သာ ျမင္းခြာသံလွည္းဘီးႀကိတ္သံ တုိ႕ကို နာခံ၍ ေတာင္ႏွင့္သာ ျမင္းခြာသံ လွည္းဘီးႀကိတ္သံတို႕ကို နာခံ၍ က်န္ခဲ့ေလသည္။
ဟင္...ဘာမ်ားတံုး၊ ဟိုက်ေတာ့ သိရေပမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမႏွင့္ ျပန္ေပါင္းထုပ္ရေပေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာေလသည္။
ဦးျမတ္ခ်မ္းတို႕ကို ျပန္ေတာ့မည့္အေၾကာင္းေျပာ၍ ပါလာခဲ့ေသာ အ၀တ္အစားေတြကို ထုပ္ပိုးျပင္ ဆင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မယား၏ မ်က္ႏွာ၊ သားကေလးေတြ၏ မ်က္ႏွာျမင္ေယာင္လာသည္။
အငယ္ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီနမ္းရႈပ္ရေတာ့မည္။ ဦးျမတ္ခ်မ္းကား ကၽြန္ေတာ့္ကို တယ္ၿပီး မျပန္ေစခ်င္ ေသးေပ။

'ေဟး...တက္ပုရ၊ တစ္ရက္ေလာက္ေနပါဦးလားကြာ၊ ဟို ထင္တံုးႀကီး ႏွစ္ခုျဖတ္ၿပီး သြားေအာင္'
သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ၿပီ။
'ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္မွ လာျဖတ္ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ'
ဤတြင္ ေဒၚေအးဆင့္က...
'ေနမလားေတာ္၊ မယားနဲ႕ကြဲလို႕ လားေနတာ၊ မယားကျပန္ေခၚေတာ့ ခ်က္ခ်င္းၾကြမွာေပါ့ရွင္'
'ဟီးဟီး...ဟီးဟီး'

ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်လိုက္ေလသည္။ ၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕အိမ္မွာ တစ္လနီးပါးမွ် စားေသာက္ ေနသည့္အတြက္ ဦျမတ္ခ်မ္းကို ပထမ၊ ေဒၚေအးဆင့္ကို ဒုတိယ ဦးသံုးၾကိမ္စီ ခ်ခဲ့ပါသည္။
'ေအး...ဘုန္းႀကီးလို႕ သက္ရွည္ပါေစကြာ၊ သားမယားနဲ႕ အိုေအာင္မင္းေအာင္ ေပါင္းရပါေစကြယ္၊ ေဟ...ငါ့ ငွက္ေပ်ာၿခံနဲ႕ သရက္ၿခံကို ဂရုစိုက္လိုက္ပါကြာ ေနာ္'
'ဟုတ္ကဲ့၊ စိတ္ခ်ပါခင္ဗ်ာ'

ကၽြန္ေတာ္အရီးေလးဆီကို ႏႈတ္ဆက္ရေအာင္သြားေသာအခါ၌ကား ကၽြန္ေတာ္၏ ၀မ္းသာေသာ မ်က္ႏွာ ေျပာင္းလဲ သြားေလသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္္းကို ေျပာျပၿပီးသည္၌ သူ႕မ်က္ႏွာကေလး ပပ၀င္ကာ...
'အရီ အစ္ကိုႀကီးအတြက္ ၀မ္းသာလိုက္တာကြာ၊ ေနာက္ကို သင့္္သင့္ျမတ္ျမတ္နဲ႔ ရန္မျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းေနာ္'
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာႏိုင္ေခ်။

'အခ်ိန္အဆင္သင့္ပါပဲ ကိုႀကီးရာ၊ မိုးေတြ ရြာေနၿပီ၊ ရြာေရာက္ရင္ လယ္ခြင္ဆင္းဖို႕ပဲ၊ လုပ္...လုပ္ ကိုႀကီးေရ... ကိုယ့္သားမယားအတြက္သာ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လံုးသာမက ႏုိင္ငံျခား သာေတြပါ စားရေအာင္ တို႕ေတာသားေတြ စုလုပ္ေပးၾကတယ္လုိ႕ ေစတနာထားၿပီးလုပ္ ကုသိုလ္ရမယ္ သိလား ကိုႀကီး။
'ရယ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးေျပာတတ္တဲ့ ကိုႀကီးရာ ၿပံဳးစမ္းပါဦး၊ ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနတာလဲ အရီ အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလား၊ မျဖစ္ပါနဲ႕ ကိုႀကီးရာ၊ သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခုပါ ကိုႀကီး၊ ဘုရားေဟာကို ယံုတယ္ မႈတ္လား။

'ေၾသာ္... ခု ကိုႀကီး ၿမိဳ႕ေရာက္လာလိုက္တာ ဟီး...ဟီး အင္မတန္ ခက္ခဲတဲ့ ဓာတ္စက္ေမာင္းလဲ တက္သြားၿပီ၊ ဘိုင္စကယ္စီးလဲ တက္သြားၿပီ၊ လူလဲ ဗိုလ္ဆံေတာက္နဲ႕ဘာနဲ႕ အသားေတြ ဘာေတြလဲ လတ္လို႕၊ ေတာ္ေတာ္ ကို ေသေသသပ္သပ္ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ဒီလိုဆိုေတာ့ အရီတို႕ ကိုႀကီးက လူေခ်ာဆရာ'
ဤမွ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိကာ...
'အရီက အေျမွာက္တတ္လိုက္တာ'
'အစားလဲတတ္တယ္ ကိုႀကီးရဲ႕၊ ကဲ...ကိုႀကီးတို႕ ရြာကို အရီလာလည္ေတာ့ ဘာေကၽြးမလဲ ေျပာ'

'ဟင္...အရီက ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ'
တစ္ေန႕ေန႕လာမွာေပါ့၊ ေၾသာ...ကိုႀကီးေရာ အရီလာျဖစ္ေအာင္ ခု ကိုႀကီးက အရီ႕ ဘိုင္စကယ္ကို စီးသြား၊ ဒီေတာ့မွ အရီက အေမ့ကို ဘိုင္စကယ္ ယူရေအာင္လို႕ ေျပာၿပီးလာခဲ့မယ္၊ မေကာင္းဘူးလား'
ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူကေလးကို ရြာသို႕ လာေစခ်င္သည္ျဖစ္၍...
'ေကာင္းတယ္...ေကာင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ယူသြားရမလားလို႕၊ အရီအေမက ဆူေနမလား'
'က္ိစၥမရွိပါဘူး... အေမ ဒီေလာက္သေဘာထားမေသးပါဘူး'
ကၽြန္ေတာ္မွာ ရြာတြင္ ဘိုင္စကယ္ေတြ ဘာေတြ စီးျပခ်င္သည္ႏွင့္လည္း အဆင္သင့္ ျဖစ္သြားေလ သည္။

'ေကာင္းၿပီ အရီ၊ ရြာထရႊံ႕ဗြက္ေတြမျဖစ္ခင္ လာခဲ့ေနာ္၊ အရီလာေတာ့ ၿမိဳ႕မွာမစားဘူးတာကို ေကၽြးမယ္'
'ဘာလဲ လင္းတသားနဲ႕ ပဒိုင္းသီးလား'
'မဟုတ္ပါဘူး...အေကာင္းေျပာတာ၊ ဖားသား၊ ဖားသားဆိုလို႕လဲ အေဖ့ကို ရြက္ခ်က္ေကၽြးမယ္ မေအာက္ေမ့ နဲ႕ဦး'
'အမယ္...ကိႀကီးက ဒါေတြေတာင္ သိေနၿပီ'
'အမယ္... ဒါေလာက္ ဘယ္ကမလဲ၊ ဦးျမတ္ခ်မ္း သား ေလး အဂၤလိပ္စာ အံအံေနတာ၊ မားသားဆိုတာ အေမ၊ စစ္စတာဆိုတာ နမ(ႏြားမ) '
'ႏွမပါ ကိုႀကီးရဲ႕'
'ဟဲ...ဟဲ အရီ မိပေဟ့၊ ကိုႀကီး သိပါတယ္ကြာ၊ ႏြားမဆိုတာ 'ေကာင္း'တဲ႕ ႏို႕ၿပီး ဖားကို ဘာေခၚသလဲဟင္'

'ဖေရာ့ခ္'
'ေအး...အရီ႕ကို အဲဒီ ဖေလာ့သား ခ်က္ေကၽြးမယ္၊ ခုလိုမိုးဦးက်မွာ ကိုႀကီးတို႕ ေတာသားေတြ ရာသီစာ ေပါ့ကြာ'
'ဒီျပင္အခ်ိန္ဆိုမွာေတာ့ မရဘူးလား'
'ရတာ ရႏိုင္တယ္၊ ခက္ခက္ခဲခဲ တြင္းေတြ ဘာေတြထဲ တူးခ်ိတ္ယူရတယ္'

'ဟင္...အရီ ဖားကို ေသေသခ်ာခ်ား ေလ့လာၾကည့္ဖူးပါတယ္၊ သူတို႕ ေျခေတြ လက္ေတြက ဘဲေျခလိုပဲ ေပ်ာ့ဖပ္ဖပ္ ေရယက္ႀကီးေတြနဲ႕ တြင္းက်စ္ႏိုင္သလား
'အဲ...အရီ သိခ်င္ရင္ ေျပာျပဦးမယ္၊ သူတို႕က ဘာတြင္းမွလုပ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ မိုးတြင္းအခ်ိန္မွာ ေတာ့ ေရထဲမွာပဲ ေနတယ္၊ မိုးေႏွာင္း ေရခန္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သူတို႕ ပုစြန္တြင္းေတြထဲ ၀င္ေရာ၊ အထဲက တြင္းရွင္ ပုစြန္ကို မ်ိဳပစ္ၿပီး အပိုင္စီးေနလိုက္တာပဲ'

ႏို႕ ပုစြန္က မညွပ္ဘူးလား'
ညွပ္တာေပါ့၊ အဲဒီေနရာမွာ သူတို႕တစ္ေဆာင္း တစ္ေႏြခိုဖို႕ အိမ္ေဂဟာ တိုက္ပြဲႀကီးေပါ့၊ ပုစြန္က ႀကီးရင္လဲ ဖားေသတာပဲ၊ ဖားက မ်ိဳႏိုင္ရင္လဲ ပုစြန္မွာ အသက္ေရာ စည္းစိမ္ေရာ ဆံုးတယ္ဆို သလိုေပါ့ကြယ္'

ဆက္ရန္
.