ႀကီးေမ က သက္ဆိုးရွည္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ညည္းစိတ္နဲ႕ပဲ ေသမွာပါပဲ။ ဒီေန႕လို ဥပုသ္ေန႕မ်ိဳးဆို ႀကီးေမ အလြန္မုန္းပဲ။ ငါ့ဟာငါ ေစ်းသြားေနတာကမွ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ရွိေသးတယ္။ ေစ်းကလဲ ၾကာေတာ့ ညည္း အေၾကာင္းကို လာမေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ငါေစ်းကိုပဲ သြားေနခ်င္တယ္။ အိမ္မွာ မေနခ်င္ဘူး။
မိုးစက္ေတြက တေျဖာက္ေျဖာက္က်လာျပန္တယ္။ အန္တီခင္ေလး ၀ရန္တာတံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ ေတြက ေနာက္ကေန တတန္းတန္း ေအာ္လိုက္လာၾကတာ။
၀ရန္တာ က မိုးရွိန္နဲ႕ နည္းနည္းေတာ့ ေအးသား။ ဒါေပမယ့္ အသက္ရွဴလို႕၀တယ္ ၀တ္ေနက် ပိုးေပါက္ ဆြယ္တာ အနီကို အန္တီခင္ေလး ဆြဲေစ့လိုက္တယ္။
ေဟာ…လမ္းထဲမွာ ေဒါမနႆ ဆရာႀကီးတို႕ လင္မယား ထမင္းစားျပန္လာၾကတာနဲ႕တူရဲ႕။ ေဟာ္ေတာ္..ၾကည့္ၾကပါဦး။ မိန္းမက ထီးမိုးေပးရသတဲ့။ လူ႕ဂြစာႀကီး၊ လူ႕ဇိမ္ခံႀကီး၊ ေယာက်ာ္း ေတြဟာ ဒီလိုခ်ည္းပါပဲ ၾကည့္ပါလား။ သူ႕ရင္ခြင္ထဲက ပန္းအိုးကိုေတာ့ တယုတယ ေပြ႕လို႕။ ေဘးက မယားေတာ့ ေရစိုခ်င္စိုပေစေပါ့။ ၿခံ၀င္းအ၀င္ မွာ လူ႕ဂြစာႀကီး ဟတ္ခ်ိဳးႏွစ္ခါေခ်တာ ျမင္လိုက္တယ္။ ၾကည့္…ၾကည့္ ေခ်တာကိုပဲ ေဒါသတႀကီးျဖစ္သြားတဲ့ပုံ။ ဟို မယားေလးကေတာ့ လက္ကိုင္ပ၀ါေလးနဲ႕ ႏွာေခါင္းကို လွမ္းသုတ္ေပးရွာတယ္။ ၿခံ၀မွာရပ္ေနၾကျပန္ၿပီ။
တိုက္ေပၚမတက္ၾကေသးဘူး။ ေဟာ…ၾကည့္ ပန္းအိုးကို မိန္းမေပးျပန္ၿပီ။ ေၾသာ္…ဒုကၡ သူက ပုဆိုးခါးပုံစ ၿမဲေအာင္ ျပင္တာ။ ပါးစပ္ကလဲ ေဒါေတြေမာေတြနဲ႕ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိဘူး။
အဲ…အဲ လာပါၿပီ၊ လာပါၿပီ၊ ကယ္တင္ရွင္ေလးလာပါၿပီ။
ဘယ္သူရမလဲ၊ ဆန္နီေလးေပါ့။ သူ႕အခန္းထဲက ေျပးထြက္လာၿပီး ပန္းအိုးကို သယ္ၿပီ။ အမယ္.. ဆန္နီကိုေတာ့ လူ႕ခြစာႀကီးက ၿပဳံးကာရယ္ကာနဲ႕။ ဆန္နီ႕ေနာက္ကေန သူတို႕ တိုက္ထဲ ၀င္သြားၾကတယ္။
အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အန္တီခင္ေလး အၿမဲလန္႕ႏိုးရတဲ့ သံတံခါးဖြင့္သံကို ၾကားရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဟိုဘက္ ၀ရန္တာက ဆန္နီရဲ႕ အားပါးပါးသံကို ၾကားရေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုလူ႕ခြစာႀကီး နဲ႕ သူ႕မိန္းမေလးရဲ႕အသံေသးေသးစူးစူးေလး။
'ဆန္နီ ဆန္နီ…ဒီမွာ၊ ဒီအိုးႀကီၤးကို ဒီဘက္၊ ဒီဘက္ကို ေရႊ႕၊ ေရႊ႕ခ်င္တယ္ေနာ္'
'ဟင္…လုပ္ျပန္ၿပီ ဦးကလဲ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ ဦးပဲ ဟိုေန႕ကေတာ့ ေရႊ႕ခ်င္တယ္ဆို၊ အဲဒီပန္းအိုးကို အဲဒီေနရာမွာ မၾကည့္ခ်င္ဘူးဆို'
'က်ဳပ္ ခုၾကည့္ခ်င္သြားၿပီ၊ အဲဒီေနရာပဲ ႀကိဳက္တယ္၊ က်ဳပ္မႀကိဳက္တာက ဟိုဘက္အုိး၊ အဲဒီအိုးကို ေရႊ႕ၿပီးခု ယူလာ တဲ့ အိုးေလးကိုထားခ်င္တယ္၊ ဒါပဲ'
'ကဲ…သေဘာေတာ္ျမတ္အတိုင္းပါ၊ တစ္ခါတည္း၊ ခုၾကည့္ခ်င္လိုက္၊ ခုမၾကည့္ခ်င္လိုက္၊ ခုဒီေနရာ ႀကိဳက္လိုက္၊ ခုဒီေနရာမႀကိဳက္လိုက္နဲ႕၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနရတာနဲ႕ပဲ ပန္းပင္ေလးေတြ ခိုက္မိကုန္ၿပီ၊ ဟင္း… မိန္းမကို ပန္းအိုးေတြလို မေျပာင္းခ်င္တာ ေတာ္ေသးတာေပါ့'
'က်ဳပ္မႀကိဳက္ေတာ့ရင္ေတာ့ ေျပာင္းမွာပဲ ေဒၚခ်က္လစ္'
'ဘာ…ေျပာင္းၾကည့္ပါလား၊ ေျပာင္းၾကည့္ပါလား၊ လတ္နဲ႕ေတြ႕မွာေပါ့'
'တကယ္ေျပာတာ၊ မိန္းမလဲ က်ဳပ္မႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ေျပာင္းမွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ခင္ဗ်ားကို မ၀ေစနဲ႕၊ လက္ေမာင္းႀကီးေတြ တုတ္မလာေစနဲ႕လို႕ က်ဳပ္အတန္တန္ သတိေပးတာေပါ့၊ က်ဳပ္စိတ္က က်ဳပ္ဘယ္ေလာက္ စြဲလမ္းစြဲလမ္းခဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ယုံၾကည္ခဲ့ ယုံၾကည္ခဲ့၊ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ က်ဳပ္ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ သြားေပေတာ့၊ လုံး၀လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူးမွတ္'
'ဦးေနာ္'
'ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္ငယ္ငယ္တုန္းက က်ဳပ္အေဖတို႕ က်ဳပ္အဘိုးတို႕ေျပာတဲ့ ကမၻာဟာျပားတယ္၊ ကမၻာဟာ မလုံးဘူး၊ ကမၻာလုံးမဟုတ္ဘူး၊ ကမၻာျပားတယ္ဆိုတာကို က်ဳပ္တစ္ခ်ိန္လုံး ယုံၾကည္ေနခဲ့တာ၊ က်ဳပ္အေဖက က်ဳပ္နဲ႕လမ္း ေလွ်ာက္တဲ့အခါဆို အၿမဲေျပာတယ္၊ ငါ့သား..ကမၻာဆိုတာ အျပားကြ၊ အျပားမို႕လို႕ တို႕လမ္းေလွ်ာက္လို႕ရတာေပါ့၊ အလုံးသာဆို ေရွ႕နားေရာက္ရင္ ဘယ္ ေလွ်ာက္လို႕ရေတာ့မွာတုံး၊ အေပၚေဆာင္းတက္သြားမွာေပါ့လို႕..ဘာတို႕ေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္အဘိုးကလဲ ေျပာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ခပ္ငယ္ငယ္မွာ တကယ္ယုံတာ၊ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္ေက်ာင္းေတြဘာေတြေန၊ ေလးတန္း ငါးတန္း ေျခာက္တန္းထိ ကမၻာျပားပဲ…
'အဲ …ခုႏွစ္တန္းက်ေတာ့မွ လတၱီတြဒ္ ေလာင္ဂ်ီတြဒ္ေတြ သင္ရတယ္၊ ပထ၀ီသင္ရတယ္၊ အဲဒီမွာ ပါတာကိုးဗ် ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲခုတ္ေမာင္းလာတဲ့ သေဘၤာႀကီးတစ္စင္းကို လွမ္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပထမဆုံး ရြက္တိုင္ထိပ္ဖ်ားကို ျမင္ရတယ္ ၿပီးေတာ့မွ ရြက္တိုင္၊ ရြက္တိုင္ၿပီးမွ သေဘာၤဦးပိုင္း ကိုယ္ပိုင္း စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကမၻာဟာ လုံးတယ္ဆိုတာ သိႏိုင္တယ္၊ အကယ္၍ ကမၻာသာျပားခဲ့ရင္ ပင္လယ္ထဲက သေဘာၤႀကီးကို စၿပီး ျမင္ရကတည္းက သေဘာၤႀကီးတစ္စင္းလုံၚကို ျမင္ရမွာေပါ့တဲ့၊ ပထ၀ီက အဲလိုဆိုတာကိုး၊ အဲဒီေတာ့မွ ဟာ…ဟုတ္ပါလားေပါ့ က်ဳပ္က ခုႏွစ္တန္းဆိုေတာ့ စဥ္းစား လဲ စဥ္းစားႏုိင္ေနၿပီေလ၊ ဟာ…ဟုတ္ပါလား၊ ကမၻာလုံးကြ၊ ကမၻာမျပားဘူးဆိုၿပီး က်ဳပ္ အဲဒီကတည္းက ကမၻာျပားဆိုတာကို တစ္ခါတည္းစြန္႕ပစ္လိုက္တာ၊ က်ဳပ္အေဖ မကလို႕ က်ဳပ္ေဘး ေသရာ က ထလာေျပာလဲ ေဆာရီး…သြားေပေရာ့ပဲ၊ က်ဳပ္တိုကအညာက အေဖ့အမ်ိဳးေတြထဲမွာ ခုထိ ကမၻာျပား ေနတဲ့သူေတြ ရွိေသးတယ္၊ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႕ေကာင္းတာ'
အန္တီခင္ေလးတစ္ေယာက္ ဒီဘက္ ၀ရန္တာကေန သူၾကားေနရတဲ့ စကားအထူးအဆန္းေတြကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ နားေထာင္ေနမိတယ္၊ စိတ္ပ်က္စရာႀကီးေတာ္ ဘယ္လို လူ႕ခြစာႀကီးပါလိမ့္၊ ကေလးမေလး ခမ်ာမေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီးလဲ ယူထားရေသးတယ္၊ ဘာေတြမွန္းမသိတဲ့ စကားေတြကိုလဲ နားေထာင္ရဦးမယ္။ အမယ္..သူကမ်ား ဒါကေလးကို ပစ္ခဲ့ဦးမတဲ့။
'ကဲ..ဦးကမၻာျပားႀကီးေရ၊ ဒီမွာၾကည့္ပါဦး၊ ဆန္နီေရႊ႕ေပးေနတာေတြကို သေဘာက်ရဲ႕လား၊ ေတာ္ၿပီလား'
'အိုေက…အိုေက၊ ကဲ…ေဒၚခ်က္လစ္၊ ဆန္နီ႕ကို ေကာ္ဖီတိုက္မယ္၊ မုန္႕ေကၽြးမယ္၊ ဆန္နီမဆိုးဘူး၊ က်ဳပ္ပန္းပင္ ေလးေတြ ပိုၾကည့္ေကာင္းသြားတာပဲ၊ အိုေက ဆန္နီ ခဏေလး ခဏေလး၊ အဲဒီ ပန္းပင္ ေတြၾကားမွာ မင္းကို ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ရိုက္ေပးမယ္'
'ခ်က္လစ္ကိုေရာ ရိုက္ေပး'
'ရမယ္ ရမယ္၊ က်ဳပ္ဖလင္ေတြ က်န္ေသးတယ္'
အန္တီခင္ေလး ဒီဘက္ကေန မ်က္ႏွာမဲ့လိုက္မိျပန္တယ္။ ထင္မိထင္ရာႀကီး။ ဘယ္လိုဟာႀကီးလဲကို မသိဘူး ဆန္နီကေတာ့ အားပါးပါးေတြ ဆူညံကုန္ၿပီ။ သူေပ်ာ္ေနၿပီ။
'ဒီဘက္ကို နည္းနည္းေလး တိုးလိုက္ ဆန္နီ၊ ရယ္ပါ၊ ဂြတ္…ဂြတ္၊ ဆန္နီ ေနတတ္တယ္၊ အိုေက'
မိုးက သည္းလာျပန္တယ္။ မိကဲေလး တို႕ ကေတာ့ ၀ရန္တာမွာ ေျပးလႊား သတ္ပုတ္ ေဆာ့ကစားၾကလို႕။ ေပ်ာ္ၾက… ေပ်ာ္ၾက၊ နင္တို႕ပဲ ေကာင္းတယ္။ ေနဦး… ငါေရေႏြးတစ္ခြက္ သြား ေသာက္ဦးမယ္။
အန္တီခင္ေလး အိမ္ထဲျပန္၀င္ခဲ့ၿပီး မီးဖိုထဲမွာ ေရေႏြးတစ္ခြက္ ေသာက္တယ္။ ေရေႏြး တစ္ပန္းကန္ေတာင္ မကုန္ေသးဘူး၊ ၀ရန္တာက ခၽြမ္၊ ဂလြမ္၊ ဂြမ္ဆိုတဲ့ အသံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
'ကဲ..ကုန္ၿပီ…ကုန္ၿပီ၊ မိကဲတို႕ ဖိုးကဲတို႕ေရ'
အန္တီခင္ေလးက အသံေညႇာင္ညိညိေလးနဲ႕ ေအာ္ရင္း ၀ရန္တာကို ထြက္ေျပးလာတေတာ့ ၾကည့္ဦး…ကျမင္းလိုက္ၾကတာကြယ္။ နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ နတ္ကြန္းေပၚ တက္ေဆာ့ၾကတာေလးေတြ မယ္ေတာ္ေရကန္လဲေမွာက္ၿပီး ေအာက္မွာကြဲၿပီး နင္တို႕ေတာ့ ငရဲႀကီးမယ္၊ ငရဲႀကီးမယ္သိလား။ တစ္ခါ တည္း။ ဒီမွာ ပန္းႏြယ္ေလးေတြ တက္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ သစ္သားတန္းေလးလဲ အကုန္ျပဳတ္၊ လာခဲ့… လာခဲ့။
အန္တီခင္ေလး လက္၀ါးရြယ္ေတာ့လဲ သနားစရာ အိမ္ထဲကို ဒေရာေသာပါး ၀င္ေျပးကုန္ၾတယ္၊ တေညာင္ ေညာင္ ေအာ္သံေတြကလဲ ဆူညံသြားတာပဲ။
မယ္ေတာ္ ေရကန္အင္တုံအကြဲေတြကို ေကာက္ဖို႕ အန္တီခင္ေလး ျပန္လိုက္တုန္းမွာပဲ သံတံခါးလႈပ္သံ ၾကားရတယ္။ ထိတ္ခနဲလန္႕တတ္တဲ့ အက်င့္အတိုင္း အန္တီခင္ေလး လန္႕သြားၿပီးမွ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူပါလိမ့္ ဟိုေကာင္မ ဆိုရင္ေတာ့ တံခါးကို ဖြင့္ လိုက္ကတည္းက သံတံခါးၾကားကေန ျမင္လိုက္ရတာက အဲဆန္နီနဲ႕ ဟိုလူ႕ခြစာႀကီးတို႕ လင္မယားပါလား။ အန္တီခင္ေလးကို ျမင္တာနဲ႕ ဆန္နီက အားပါးပါး ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ သံတံခါးကို အန္တီခင္ေလး တြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။
'အန္တီတစ္ခုခု ျဖစ္သလားလို႕၊ ကြဲသံရွသံေတြ ၾကားလိုက္လို႕'
ကေလးမေလးက သြက္သြက္လက္လက္နဲ႕ ေျပာတယ္။ အန္တီခင္ေလး အားနာသြားတယ္။ လူ႕ခြစာႀကီး ကလဲ ရႈတည္တည္ၾကည့္လို႕။
'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္၊ အန္တီ့ေၾကာင္ေလးေတြေပါ့၊ ၀ရန္တာက မယ္ေတာ္နတ္ကြန္းေပၚ တက္ေဆာ့ၾကတာ အကနု္ကြဲ အကုန္ျပဳတ္က်ကုန္တာေလ'
'ေၾသာ္…လတ္တို႕က အန္တီတစ္ေယာက္တည္းမို႕ စိုမ္းရိမ္လို႕ လတ္တို႕ ဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲ'
'ရတယ္ ရတယ္ ေက်းဇူးပဲ၊ အဲညီမတို႕ ဘာမွ မခုိင္းေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဆန္နီ႕ကို ခဏေလး အန္တီ ေခၚထား ခ်င္တယ္၊ ဟိုျပဳတ္တဲ့အတန္းေလးေတြ ျပန္လုပ္ခိုင္းခ်င္လို႕'
'ေခၚေလအန္တီ၊ လတ္တို႕က ၿပီးၿပီ၊ ဆန္နီ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး ျပန္ေတာ့မလို႕ လုပ္ေနတာ'
'ေက်းဇူးပါပဲကြယ္'
အန္တီခင္ေလး က ဆန္နီကို လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ ေခၚေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျငင္းေလ့မရွိတဲ့ ဆန္နီ႕ ထုံစံအတိုင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ နဲ႕ မီးဖိုပ်က္တာလားတဲ့။ သူကခဏခဏ မီးဖို ျပင္ေပးေနက်ကိုး။
ဟိုဘက္ လတ္ဆိုတဲ့ ကေလးမေလးက ခ်စ္စဖြယ္ၿပဳံးျပၿပီး သူ႕အခန္းထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။ ဟိုလူ႕ခြစာႀကီးကေတာ့ 'ေၾကာင္'ဆိုတာၾကားကတည္းက ခ်ာခနဲ ျပန္လွည့္၀င္သြားတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အန္တီခင္ေလး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုၿပီး ၾကည့္ေဖာ္ ရႈေဖာ္ရတဲ့ အတြက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္… သူတို႕မရွိတဲ့အခ်ိန္ အန္တီခင္ေလး ဒီဘက္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ေတာ့လဲ တိုက္ခန္းေနလူေတြ ထုံးစံ အတိုင္း လူမသိသူမသိ ေသရဦးမွာပါ။ ပုပ္ေစာ္နံ မွ လာဖြင့္ၾကည့္တာမ်ိဳးေပါ့။ အန္တီခင္ေလး ၾကက္သီး ျဖန္းခနဲ ထသြားတယ္။ အို…သတၱ၀ါတစ္ခု၊ ကံတစ္ခုပါေလ။
'ဆန္နီေရ၊ လာ…လာ ဒီမွာ'
ဆန္နီက ေၾကာင္ကေလး တစ္ေကာင္ ကို ေပြ႕ခ်ီကစားေနတယ္။ အန္တီခင္ေလး လက္တို႕ၿပီး ၀ရန္တာဘက္ေခၚခဲ့တယ္ ေၾကာင္ကေလး ေပြ႕ခ်ီလ်က္နဲ႕ လိုက္လာတယ္။
'ဒီမွာ ဒီတန္းေလး ေတြ ျပန္ရိုက္ေပးေနာ္၊ ပန္းႏြယ္ေတာင္ မတက္ရေသးဘူး၊ ပ်က္စီးၿပီ'
ဆန္နီက နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ လက္သမား ဆရာႀကီး ပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ တန္းေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္တယ္။ အမယ္..နတ္ကြန္းကိုလဲ ရွိခိုးလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အန္တီခင္ေလးကို ကူေပးပါတဲ့၊ သံေပးပါတဲ့၊ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ ေတာင္းတယ္။
အန္တီခင္ေလး ေကာက္ေနတဲ့ အင္တုံကြဲေတြကိုလဲ ဖယ္တဲ့ သူေကာက္မယ္တဲ့ဆိုၿပီးေကာက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္က အမိႈက္ျခင္းထဲသြားထည့္တယ္။
တူအေသးေလးနဲ႕ေတြ႕တဲ့ သံသုံးေလး ငါးေခ်ာင္းကို ဆန္နီလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ လက္သမား ဆရာႀကီးကို ဆန္နီက သံနည္းတယ္တဲ့ေလ။
အန္တီခင္ေလး ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သံရွာ ဖို႕ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္လာတယ္ သံကလဲ သိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။
အင္း..ဧည့္ခန္းထဲက ဟိုေကာင္မ ဓာတ္ပုံကို တစ္လက္စတည္း ဆန္နီ႕ကို ျဖဳတ္ခိုင္းရမယ္။ ဓာတ္ပုံျဖဳတ္ရင္ အဲဒီက သံ ထြက္လာမယ္။
တူမ လုပ္သူ ဓာတ္ပုံေအာက္မွ အန္တီခင္ေလး သြားရပ္တယ္။
ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီးက ပုံ မ်က္ႏွာကေလး အျပစ္ကင္းၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးေလး။ ၀ရန္တာက ဆန္နီရဲ႕ တူထုသံ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႕အၿပိဳင္ အန္တီခင္ေလး ရင္ေတြတုန္လာတယ္။ ရင္ညြန္႕ထဲမွာ ပူေလာင္လာၿပီး တစစ္စစ္ နာက်င္တဲ့ ခံစားမႈဟာ အန္တီခင္ေလးအဖို႕ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေပ်ာက္မွာပါလိမ့္။ ေဟာ…ဆန္နီက အား ပါးပါး ေအာ္ျပန္ၿပီ။
ဘာလိုျပန္ပါလိမ့္။ သံ ကုန္ၿပီ နဲ႕တူရဲ႕။
အန္တီခင္ေလး ဧည့္ခန္းထဲကေန အိပ္ခန္းထဲကို ၀င္လုိက္တယ္။
မိုးသက္ေလ က ခပ္ျပင္းျပင္းတိုက္ခတ္လာတယ္။
အဲဒီခဏမွာပဲ…အဲဒီခဏမွာပဲ…အန္တီခင္ေလး ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ၀ုန္းခနဲ အသံႀကီးနဲ႕အတူ တိုက္၀ရန္တာ ျပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္။
'ဆန္နီ'
ဆန္နီနဲ႕ ၀ရန္တာ ေအာက္ ကိုျပဳတ္က်သြားၿပီ။
အိပ္ခန္း၀ မွာ အန္တီခင္ေလး ပုံလ်က္ကေလး လဲက်သြားတယ္ခဲ့တယ္။
------------------------------------------------------------
မိုးက သဲသဲမဲမဲ ရြာေနတယ္။
အဂၤေတခင္းေပၚ သံဘီးပြတ္သံႀကိတ္သံဟာ စိတ္ႏွလုံးကို ပိုၿပီး ထိခိုက္ေခ်ာက္ခ်ားေစတယ္။
ေနရာအႏွံ႕ထြက္ေပၚေနတဲ့ သံဘီးႀကိတ္သံေတြနဲ႕အတူ ႏွလုံးေၾကကြဲငိုရွဳိက္သံေတြကလဲ ေနရာအႏွံ႕က ထြက္ေပၚေနတယ္။
အ၀တ္ျဖဴပတ္ထား တဲ့ အေအးခန္း က ထုတ္လာခါစ ဆန္နီ႕အေလာင္းဟာ ကို၀င္းေအာင္ေ၇ွ႕က သံဘီးတပ္တြန္းလွည္းေပၚမွာရွိေနတယ္။
ကို၀င္းေအာင္ေနာက္က လိုက္လာတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဦးနဲ႕လတ္လတ္။ လတ္လတ္က ဆန္နီ႕အ၀တ္အစား အသံုံးအေဆာင္အေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ကေလးကို တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္လို႕
ဒီေန႕ဟာ ဆရာ ဦးသက္ဦးရဲ႕ ပထမဆုံးစေန က်ဴရွင္ဖ်က္တဲ့ေန႕ေပါ့။
ဆန္နီ႕ ရဲ႕ သံဘီးတပ္ တြန္းလွည္းက ငိုရွိဳက္သံ ေတြ ထြက္ေပၚလာေနတဲ့ အေလာင္းတင္သံဘီးကပဲ လွည္းေတြ အစီအရီ နဲ႕ ႀကံေတာရဲ႕ အခန္းငယ္ေလးေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ ဆန္နီ တစ္ေယာက္ ဒီအခန္းငယ္ေလးေတြထဲ မွာ အသုဘမေရာက္ခင္တစ္ေထာက္ ၀င္နားစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ အေလာင္းျပင္မယ့္ ခန္းမကို တန္းသြားရုံပဲ။ အသုဘခ်ိန္က တစ္နာရီဆိုေတာ့ အခု ဆယ္နာရီ ထိုးေနၿပီ ကိုး။ အေလာင္းျပင္မယ့္ ခန္းမထိပ္မွာ သံဘီးတပ္ ခုတင္ တြန္းလွည္းကို တြန္းလာတဲ့ အမႈထမ္းက ထရပ္ လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ပတ္ထားတဲ့ အ၀တ္ျဖဴကို ဆြဲဖယ္လိုက္တယ္။
'ဆန္နီ…ဆန္နီေရ…'
လတ္လတ္ရဲ႕ မခ်ိတင္ကဲ ငိုရွိဳက္သံက ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ေခါင္းကေလးထဲ မွာ ပတ္တီးေလး စည္းထားတဲ့ ဆန္နီဟာ ေဆးရုံခုတင္ေပၚက လူနာေလးသာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ကြယ္။ ကို၀င္းေအာင္ က အံႀကိတ္ ထားရင္း ဆန္နီ႕မ်က္ႏွာေပၚက ေရခဲေခၽြးေတြကို ပိတ္ျဖဴ၀တ္နဲ႕ အသာအယာတို႕သုတ္ေပးတယ္။
'ေတာက္…ကြာ၊ ဟိုဟာမႀကီး ေၾကာင့္ ဒိီလိုျဖစ္ရတာ'
ေဒါသငိုသံပါႀကီး နဲ႕ ဦးသက္ဦး က သံဘီးတပ္ ခုတင္ကို လက္နဲ႕ ျဖန္းခနဲ ရိုက္ခ်လိုက္ေတာ့ ဆန္နီ႕ ခႏၶာကိုယ္ ေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားတယ္။
'ဦးရယ္… အဲလိုမေျပာပါနဲ႕'
ဆက္ရန္
.
မိုးစက္ေတြက တေျဖာက္ေျဖာက္က်လာျပန္တယ္။ အန္တီခင္ေလး ၀ရန္တာတံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ ေတြက ေနာက္ကေန တတန္းတန္း ေအာ္လိုက္လာၾကတာ။
၀ရန္တာ က မိုးရွိန္နဲ႕ နည္းနည္းေတာ့ ေအးသား။ ဒါေပမယ့္ အသက္ရွဴလို႕၀တယ္ ၀တ္ေနက် ပိုးေပါက္ ဆြယ္တာ အနီကို အန္တီခင္ေလး ဆြဲေစ့လိုက္တယ္။
ေဟာ…လမ္းထဲမွာ ေဒါမနႆ ဆရာႀကီးတို႕ လင္မယား ထမင္းစားျပန္လာၾကတာနဲ႕တူရဲ႕။ ေဟာ္ေတာ္..ၾကည့္ၾကပါဦး။ မိန္းမက ထီးမိုးေပးရသတဲ့။ လူ႕ဂြစာႀကီး၊ လူ႕ဇိမ္ခံႀကီး၊ ေယာက်ာ္း ေတြဟာ ဒီလိုခ်ည္းပါပဲ ၾကည့္ပါလား။ သူ႕ရင္ခြင္ထဲက ပန္းအိုးကိုေတာ့ တယုတယ ေပြ႕လို႕။ ေဘးက မယားေတာ့ ေရစိုခ်င္စိုပေစေပါ့။ ၿခံ၀င္းအ၀င္ မွာ လူ႕ဂြစာႀကီး ဟတ္ခ်ိဳးႏွစ္ခါေခ်တာ ျမင္လိုက္တယ္။ ၾကည့္…ၾကည့္ ေခ်တာကိုပဲ ေဒါသတႀကီးျဖစ္သြားတဲ့ပုံ။ ဟို မယားေလးကေတာ့ လက္ကိုင္ပ၀ါေလးနဲ႕ ႏွာေခါင္းကို လွမ္းသုတ္ေပးရွာတယ္။ ၿခံ၀မွာရပ္ေနၾကျပန္ၿပီ။
တိုက္ေပၚမတက္ၾကေသးဘူး။ ေဟာ…ၾကည့္ ပန္းအိုးကို မိန္းမေပးျပန္ၿပီ။ ေၾသာ္…ဒုကၡ သူက ပုဆိုးခါးပုံစ ၿမဲေအာင္ ျပင္တာ။ ပါးစပ္ကလဲ ေဒါေတြေမာေတြနဲ႕ ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိဘူး။
အဲ…အဲ လာပါၿပီ၊ လာပါၿပီ၊ ကယ္တင္ရွင္ေလးလာပါၿပီ။
ဘယ္သူရမလဲ၊ ဆန္နီေလးေပါ့။ သူ႕အခန္းထဲက ေျပးထြက္လာၿပီး ပန္းအိုးကို သယ္ၿပီ။ အမယ္.. ဆန္နီကိုေတာ့ လူ႕ခြစာႀကီးက ၿပဳံးကာရယ္ကာနဲ႕။ ဆန္နီ႕ေနာက္ကေန သူတို႕ တိုက္ထဲ ၀င္သြားၾကတယ္။
အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အန္တီခင္ေလး အၿမဲလန္႕ႏိုးရတဲ့ သံတံခါးဖြင့္သံကို ၾကားရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဟိုဘက္ ၀ရန္တာက ဆန္နီရဲ႕ အားပါးပါးသံကို ၾကားရေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုလူ႕ခြစာႀကီး နဲ႕ သူ႕မိန္းမေလးရဲ႕အသံေသးေသးစူးစူးေလး။
'ဆန္နီ ဆန္နီ…ဒီမွာ၊ ဒီအိုးႀကီၤးကို ဒီဘက္၊ ဒီဘက္ကို ေရႊ႕၊ ေရႊ႕ခ်င္တယ္ေနာ္'
'ဟင္…လုပ္ျပန္ၿပီ ဦးကလဲ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ ဦးပဲ ဟိုေန႕ကေတာ့ ေရႊ႕ခ်င္တယ္ဆို၊ အဲဒီပန္းအိုးကို အဲဒီေနရာမွာ မၾကည့္ခ်င္ဘူးဆို'
'က်ဳပ္ ခုၾကည့္ခ်င္သြားၿပီ၊ အဲဒီေနရာပဲ ႀကိဳက္တယ္၊ က်ဳပ္မႀကိဳက္တာက ဟိုဘက္အုိး၊ အဲဒီအိုးကို ေရႊ႕ၿပီးခု ယူလာ တဲ့ အိုးေလးကိုထားခ်င္တယ္၊ ဒါပဲ'
'ကဲ…သေဘာေတာ္ျမတ္အတိုင္းပါ၊ တစ္ခါတည္း၊ ခုၾကည့္ခ်င္လိုက္၊ ခုမၾကည့္ခ်င္လိုက္၊ ခုဒီေနရာ ႀကိဳက္လိုက္၊ ခုဒီေနရာမႀကိဳက္လိုက္နဲ႕၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနရတာနဲ႕ပဲ ပန္းပင္ေလးေတြ ခိုက္မိကုန္ၿပီ၊ ဟင္း… မိန္းမကို ပန္းအိုးေတြလို မေျပာင္းခ်င္တာ ေတာ္ေသးတာေပါ့'
'က်ဳပ္မႀကိဳက္ေတာ့ရင္ေတာ့ ေျပာင္းမွာပဲ ေဒၚခ်က္လစ္'
'ဘာ…ေျပာင္းၾကည့္ပါလား၊ ေျပာင္းၾကည့္ပါလား၊ လတ္နဲ႕ေတြ႕မွာေပါ့'
'တကယ္ေျပာတာ၊ မိန္းမလဲ က်ဳပ္မႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ေျပာင္းမွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ခင္ဗ်ားကို မ၀ေစနဲ႕၊ လက္ေမာင္းႀကီးေတြ တုတ္မလာေစနဲ႕လို႕ က်ဳပ္အတန္တန္ သတိေပးတာေပါ့၊ က်ဳပ္စိတ္က က်ဳပ္ဘယ္ေလာက္ စြဲလမ္းစြဲလမ္းခဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ယုံၾကည္ခဲ့ ယုံၾကည္ခဲ့၊ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ က်ဳပ္ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ သြားေပေတာ့၊ လုံး၀လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူးမွတ္'
'ဦးေနာ္'
'ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္ငယ္ငယ္တုန္းက က်ဳပ္အေဖတို႕ က်ဳပ္အဘိုးတို႕ေျပာတဲ့ ကမၻာဟာျပားတယ္၊ ကမၻာဟာ မလုံးဘူး၊ ကမၻာလုံးမဟုတ္ဘူး၊ ကမၻာျပားတယ္ဆိုတာကို က်ဳပ္တစ္ခ်ိန္လုံး ယုံၾကည္ေနခဲ့တာ၊ က်ဳပ္အေဖက က်ဳပ္နဲ႕လမ္း ေလွ်ာက္တဲ့အခါဆို အၿမဲေျပာတယ္၊ ငါ့သား..ကမၻာဆိုတာ အျပားကြ၊ အျပားမို႕လို႕ တို႕လမ္းေလွ်ာက္လို႕ရတာေပါ့၊ အလုံးသာဆို ေရွ႕နားေရာက္ရင္ ဘယ္ ေလွ်ာက္လို႕ရေတာ့မွာတုံး၊ အေပၚေဆာင္းတက္သြားမွာေပါ့လို႕..ဘာတို႕ေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္အဘိုးကလဲ ေျပာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ခပ္ငယ္ငယ္မွာ တကယ္ယုံတာ၊ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္ေက်ာင္းေတြဘာေတြေန၊ ေလးတန္း ငါးတန္း ေျခာက္တန္းထိ ကမၻာျပားပဲ…
'အဲ …ခုႏွစ္တန္းက်ေတာ့မွ လတၱီတြဒ္ ေလာင္ဂ်ီတြဒ္ေတြ သင္ရတယ္၊ ပထ၀ီသင္ရတယ္၊ အဲဒီမွာ ပါတာကိုးဗ် ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲခုတ္ေမာင္းလာတဲ့ သေဘၤာႀကီးတစ္စင္းကို လွမ္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပထမဆုံး ရြက္တိုင္ထိပ္ဖ်ားကို ျမင္ရတယ္ ၿပီးေတာ့မွ ရြက္တိုင္၊ ရြက္တိုင္ၿပီးမွ သေဘာၤဦးပိုင္း ကိုယ္ပိုင္း စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကမၻာဟာ လုံးတယ္ဆိုတာ သိႏိုင္တယ္၊ အကယ္၍ ကမၻာသာျပားခဲ့ရင္ ပင္လယ္ထဲက သေဘာၤႀကီးကို စၿပီး ျမင္ရကတည္းက သေဘာၤႀကီးတစ္စင္းလုံၚကို ျမင္ရမွာေပါ့တဲ့၊ ပထ၀ီက အဲလိုဆိုတာကိုး၊ အဲဒီေတာ့မွ ဟာ…ဟုတ္ပါလားေပါ့ က်ဳပ္က ခုႏွစ္တန္းဆိုေတာ့ စဥ္းစား လဲ စဥ္းစားႏုိင္ေနၿပီေလ၊ ဟာ…ဟုတ္ပါလား၊ ကမၻာလုံးကြ၊ ကမၻာမျပားဘူးဆိုၿပီး က်ဳပ္ အဲဒီကတည္းက ကမၻာျပားဆိုတာကို တစ္ခါတည္းစြန္႕ပစ္လိုက္တာ၊ က်ဳပ္အေဖ မကလို႕ က်ဳပ္ေဘး ေသရာ က ထလာေျပာလဲ ေဆာရီး…သြားေပေရာ့ပဲ၊ က်ဳပ္တိုကအညာက အေဖ့အမ်ိဳးေတြထဲမွာ ခုထိ ကမၻာျပား ေနတဲ့သူေတြ ရွိေသးတယ္၊ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႕ေကာင္းတာ'
အန္တီခင္ေလးတစ္ေယာက္ ဒီဘက္ ၀ရန္တာကေန သူၾကားေနရတဲ့ စကားအထူးအဆန္းေတြကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ နားေထာင္ေနမိတယ္၊ စိတ္ပ်က္စရာႀကီးေတာ္ ဘယ္လို လူ႕ခြစာႀကီးပါလိမ့္၊ ကေလးမေလး ခမ်ာမေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီးလဲ ယူထားရေသးတယ္၊ ဘာေတြမွန္းမသိတဲ့ စကားေတြကိုလဲ နားေထာင္ရဦးမယ္။ အမယ္..သူကမ်ား ဒါကေလးကို ပစ္ခဲ့ဦးမတဲ့။
'ကဲ..ဦးကမၻာျပားႀကီးေရ၊ ဒီမွာၾကည့္ပါဦး၊ ဆန္နီေရႊ႕ေပးေနတာေတြကို သေဘာက်ရဲ႕လား၊ ေတာ္ၿပီလား'
'အိုေက…အိုေက၊ ကဲ…ေဒၚခ်က္လစ္၊ ဆန္နီ႕ကို ေကာ္ဖီတိုက္မယ္၊ မုန္႕ေကၽြးမယ္၊ ဆန္နီမဆိုးဘူး၊ က်ဳပ္ပန္းပင္ ေလးေတြ ပိုၾကည့္ေကာင္းသြားတာပဲ၊ အိုေက ဆန္နီ ခဏေလး ခဏေလး၊ အဲဒီ ပန္းပင္ ေတြၾကားမွာ မင္းကို ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ရိုက္ေပးမယ္'
'ခ်က္လစ္ကိုေရာ ရိုက္ေပး'
'ရမယ္ ရမယ္၊ က်ဳပ္ဖလင္ေတြ က်န္ေသးတယ္'
အန္တီခင္ေလး ဒီဘက္ကေန မ်က္ႏွာမဲ့လိုက္မိျပန္တယ္။ ထင္မိထင္ရာႀကီး။ ဘယ္လိုဟာႀကီးလဲကို မသိဘူး ဆန္နီကေတာ့ အားပါးပါးေတြ ဆူညံကုန္ၿပီ။ သူေပ်ာ္ေနၿပီ။
'ဒီဘက္ကို နည္းနည္းေလး တိုးလိုက္ ဆန္နီ၊ ရယ္ပါ၊ ဂြတ္…ဂြတ္၊ ဆန္နီ ေနတတ္တယ္၊ အိုေက'
မိုးက သည္းလာျပန္တယ္။ မိကဲေလး တို႕ ကေတာ့ ၀ရန္တာမွာ ေျပးလႊား သတ္ပုတ္ ေဆာ့ကစားၾကလို႕။ ေပ်ာ္ၾက… ေပ်ာ္ၾက၊ နင္တို႕ပဲ ေကာင္းတယ္။ ေနဦး… ငါေရေႏြးတစ္ခြက္ သြား ေသာက္ဦးမယ္။
အန္တီခင္ေလး အိမ္ထဲျပန္၀င္ခဲ့ၿပီး မီးဖိုထဲမွာ ေရေႏြးတစ္ခြက္ ေသာက္တယ္။ ေရေႏြး တစ္ပန္းကန္ေတာင္ မကုန္ေသးဘူး၊ ၀ရန္တာက ခၽြမ္၊ ဂလြမ္၊ ဂြမ္ဆိုတဲ့ အသံေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
'ကဲ..ကုန္ၿပီ…ကုန္ၿပီ၊ မိကဲတို႕ ဖိုးကဲတို႕ေရ'
အန္တီခင္ေလးက အသံေညႇာင္ညိညိေလးနဲ႕ ေအာ္ရင္း ၀ရန္တာကို ထြက္ေျပးလာတေတာ့ ၾကည့္ဦး…ကျမင္းလိုက္ၾကတာကြယ္။ နံကရိုင္းမယ္ေတာ္ နတ္ကြန္းေပၚ တက္ေဆာ့ၾကတာေလးေတြ မယ္ေတာ္ေရကန္လဲေမွာက္ၿပီး ေအာက္မွာကြဲၿပီး နင္တို႕ေတာ့ ငရဲႀကီးမယ္၊ ငရဲႀကီးမယ္သိလား။ တစ္ခါ တည္း။ ဒီမွာ ပန္းႏြယ္ေလးေတြ တက္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ သစ္သားတန္းေလးလဲ အကုန္ျပဳတ္၊ လာခဲ့… လာခဲ့။
အန္တီခင္ေလး လက္၀ါးရြယ္ေတာ့လဲ သနားစရာ အိမ္ထဲကို ဒေရာေသာပါး ၀င္ေျပးကုန္ၾတယ္၊ တေညာင္ ေညာင္ ေအာ္သံေတြကလဲ ဆူညံသြားတာပဲ။
မယ္ေတာ္ ေရကန္အင္တုံအကြဲေတြကို ေကာက္ဖို႕ အန္တီခင္ေလး ျပန္လိုက္တုန္းမွာပဲ သံတံခါးလႈပ္သံ ၾကားရတယ္။ ထိတ္ခနဲလန္႕တတ္တဲ့ အက်င့္အတိုင္း အန္တီခင္ေလး လန္႕သြားၿပီးမွ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူပါလိမ့္ ဟိုေကာင္မ ဆိုရင္ေတာ့ တံခါးကို ဖြင့္ လိုက္ကတည္းက သံတံခါးၾကားကေန ျမင္လိုက္ရတာက အဲဆန္နီနဲ႕ ဟိုလူ႕ခြစာႀကီးတို႕ လင္မယားပါလား။ အန္တီခင္ေလးကို ျမင္တာနဲ႕ ဆန္နီက အားပါးပါး ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ သံတံခါးကို အန္တီခင္ေလး တြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။
'အန္တီတစ္ခုခု ျဖစ္သလားလို႕၊ ကြဲသံရွသံေတြ ၾကားလိုက္လို႕'
ကေလးမေလးက သြက္သြက္လက္လက္နဲ႕ ေျပာတယ္။ အန္တီခင္ေလး အားနာသြားတယ္။ လူ႕ခြစာႀကီး ကလဲ ရႈတည္တည္ၾကည့္လို႕။
'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္၊ အန္တီ့ေၾကာင္ေလးေတြေပါ့၊ ၀ရန္တာက မယ္ေတာ္နတ္ကြန္းေပၚ တက္ေဆာ့ၾကတာ အကနု္ကြဲ အကုန္ျပဳတ္က်ကုန္တာေလ'
'ေၾသာ္…လတ္တို႕က အန္တီတစ္ေယာက္တည္းမို႕ စိုမ္းရိမ္လို႕ လတ္တို႕ ဘာလုပ္ေပးရဦးမလဲ'
'ရတယ္ ရတယ္ ေက်းဇူးပဲ၊ အဲညီမတို႕ ဘာမွ မခုိင္းေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဆန္နီ႕ကို ခဏေလး အန္တီ ေခၚထား ခ်င္တယ္၊ ဟိုျပဳတ္တဲ့အတန္းေလးေတြ ျပန္လုပ္ခိုင္းခ်င္လို႕'
'ေခၚေလအန္တီ၊ လတ္တို႕က ၿပီးၿပီ၊ ဆန္နီ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး ျပန္ေတာ့မလို႕ လုပ္ေနတာ'
'ေက်းဇူးပါပဲကြယ္'
အန္တီခင္ေလး က ဆန္နီကို လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ ေခၚေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျငင္းေလ့မရွိတဲ့ ဆန္နီ႕ ထုံစံအတိုင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ နဲ႕ မီးဖိုပ်က္တာလားတဲ့။ သူကခဏခဏ မီးဖို ျပင္ေပးေနက်ကိုး။
ဟိုဘက္ လတ္ဆိုတဲ့ ကေလးမေလးက ခ်စ္စဖြယ္ၿပဳံးျပၿပီး သူ႕အခန္းထဲ ျပန္၀င္သြားတယ္။ ဟိုလူ႕ခြစာႀကီးကေတာ့ 'ေၾကာင္'ဆိုတာၾကားကတည္းက ခ်ာခနဲ ျပန္လွည့္၀င္သြားတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အန္တီခင္ေလး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုၿပီး ၾကည့္ေဖာ္ ရႈေဖာ္ရတဲ့ အတြက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္… သူတို႕မရွိတဲ့အခ်ိန္ အန္တီခင္ေလး ဒီဘက္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ေတာ့လဲ တိုက္ခန္းေနလူေတြ ထုံးစံ အတိုင္း လူမသိသူမသိ ေသရဦးမွာပါ။ ပုပ္ေစာ္နံ မွ လာဖြင့္ၾကည့္တာမ်ိဳးေပါ့။ အန္တီခင္ေလး ၾကက္သီး ျဖန္းခနဲ ထသြားတယ္။ အို…သတၱ၀ါတစ္ခု၊ ကံတစ္ခုပါေလ။
'ဆန္နီေရ၊ လာ…လာ ဒီမွာ'
ဆန္နီက ေၾကာင္ကေလး တစ္ေကာင္ ကို ေပြ႕ခ်ီကစားေနတယ္။ အန္တီခင္ေလး လက္တို႕ၿပီး ၀ရန္တာဘက္ေခၚခဲ့တယ္ ေၾကာင္ကေလး ေပြ႕ခ်ီလ်က္နဲ႕ လိုက္လာတယ္။
'ဒီမွာ ဒီတန္းေလး ေတြ ျပန္ရိုက္ေပးေနာ္၊ ပန္းႏြယ္ေတာင္ မတက္ရေသးဘူး၊ ပ်က္စီးၿပီ'
ဆန္နီက နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ လက္သမား ဆရာႀကီး ပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ တန္းေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္တယ္။ အမယ္..နတ္ကြန္းကိုလဲ ရွိခိုးလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အန္တီခင္ေလးကို ကူေပးပါတဲ့၊ သံေပးပါတဲ့၊ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႕ ေတာင္းတယ္။
အန္တီခင္ေလး ေကာက္ေနတဲ့ အင္တုံကြဲေတြကိုလဲ ဖယ္တဲ့ သူေကာက္မယ္တဲ့ဆိုၿပီးေကာက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္က အမိႈက္ျခင္းထဲသြားထည့္တယ္။
တူအေသးေလးနဲ႕ေတြ႕တဲ့ သံသုံးေလး ငါးေခ်ာင္းကို ဆန္နီလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ လက္သမား ဆရာႀကီးကို ဆန္နီက သံနည္းတယ္တဲ့ေလ။
အန္တီခင္ေလး ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သံရွာ ဖို႕ အိမ္ထဲ ျပန္၀င္လာတယ္ သံကလဲ သိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။
အင္း..ဧည့္ခန္းထဲက ဟိုေကာင္မ ဓာတ္ပုံကို တစ္လက္စတည္း ဆန္နီ႕ကို ျဖဳတ္ခိုင္းရမယ္။ ဓာတ္ပုံျဖဳတ္ရင္ အဲဒီက သံ ထြက္လာမယ္။
တူမ လုပ္သူ ဓာတ္ပုံေအာက္မွ အန္တီခင္ေလး သြားရပ္တယ္။
ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီးက ပုံ မ်က္ႏွာကေလး အျပစ္ကင္းၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးေလး။ ၀ရန္တာက ဆန္နီရဲ႕ တူထုသံ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႕အၿပိဳင္ အန္တီခင္ေလး ရင္ေတြတုန္လာတယ္။ ရင္ညြန္႕ထဲမွာ ပူေလာင္လာၿပီး တစစ္စစ္ နာက်င္တဲ့ ခံစားမႈဟာ အန္တီခင္ေလးအဖို႕ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေပ်ာက္မွာပါလိမ့္။ ေဟာ…ဆန္နီက အား ပါးပါး ေအာ္ျပန္ၿပီ။
ဘာလိုျပန္ပါလိမ့္။ သံ ကုန္ၿပီ နဲ႕တူရဲ႕။
အန္တီခင္ေလး ဧည့္ခန္းထဲကေန အိပ္ခန္းထဲကို ၀င္လုိက္တယ္။
မိုးသက္ေလ က ခပ္ျပင္းျပင္းတိုက္ခတ္လာတယ္။
အဲဒီခဏမွာပဲ…အဲဒီခဏမွာပဲ…အန္တီခင္ေလး ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ၀ုန္းခနဲ အသံႀကီးနဲ႕အတူ တိုက္၀ရန္တာ ျပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္။
'ဆန္နီ'
ဆန္နီနဲ႕ ၀ရန္တာ ေအာက္ ကိုျပဳတ္က်သြားၿပီ။
အိပ္ခန္း၀ မွာ အန္တီခင္ေလး ပုံလ်က္ကေလး လဲက်သြားတယ္ခဲ့တယ္။
------------------------------------------------------------
မိုးက သဲသဲမဲမဲ ရြာေနတယ္။
အဂၤေတခင္းေပၚ သံဘီးပြတ္သံႀကိတ္သံဟာ စိတ္ႏွလုံးကို ပိုၿပီး ထိခိုက္ေခ်ာက္ခ်ားေစတယ္။
ေနရာအႏွံ႕ထြက္ေပၚေနတဲ့ သံဘီးႀကိတ္သံေတြနဲ႕အတူ ႏွလုံးေၾကကြဲငိုရွဳိက္သံေတြကလဲ ေနရာအႏွံ႕က ထြက္ေပၚေနတယ္။
အ၀တ္ျဖဴပတ္ထား တဲ့ အေအးခန္း က ထုတ္လာခါစ ဆန္နီ႕အေလာင္းဟာ ကို၀င္းေအာင္ေ၇ွ႕က သံဘီးတပ္တြန္းလွည္းေပၚမွာရွိေနတယ္။
ကို၀င္းေအာင္ေနာက္က လိုက္လာတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဦးနဲ႕လတ္လတ္။ လတ္လတ္က ဆန္နီ႕အ၀တ္အစား အသံုံးအေဆာင္အေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ကေလးကို တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္လို႕
ဒီေန႕ဟာ ဆရာ ဦးသက္ဦးရဲ႕ ပထမဆုံးစေန က်ဴရွင္ဖ်က္တဲ့ေန႕ေပါ့။
ဆန္နီ႕ ရဲ႕ သံဘီးတပ္ တြန္းလွည္းက ငိုရွိဳက္သံ ေတြ ထြက္ေပၚလာေနတဲ့ အေလာင္းတင္သံဘီးကပဲ လွည္းေတြ အစီအရီ နဲ႕ ႀကံေတာရဲ႕ အခန္းငယ္ေလးေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့တယ္။ ဆန္နီ တစ္ေယာက္ ဒီအခန္းငယ္ေလးေတြထဲ မွာ အသုဘမေရာက္ခင္တစ္ေထာက္ ၀င္နားစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ အေလာင္းျပင္မယ့္ ခန္းမကို တန္းသြားရုံပဲ။ အသုဘခ်ိန္က တစ္နာရီဆိုေတာ့ အခု ဆယ္နာရီ ထိုးေနၿပီ ကိုး။ အေလာင္းျပင္မယ့္ ခန္းမထိပ္မွာ သံဘီးတပ္ ခုတင္ တြန္းလွည္းကို တြန္းလာတဲ့ အမႈထမ္းက ထရပ္ လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ပတ္ထားတဲ့ အ၀တ္ျဖဴကို ဆြဲဖယ္လိုက္တယ္။
'ဆန္နီ…ဆန္နီေရ…'
လတ္လတ္ရဲ႕ မခ်ိတင္ကဲ ငိုရွိဳက္သံက ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ေခါင္းကေလးထဲ မွာ ပတ္တီးေလး စည္းထားတဲ့ ဆန္နီဟာ ေဆးရုံခုတင္ေပၚက လူနာေလးသာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ကြယ္။ ကို၀င္းေအာင္ က အံႀကိတ္ ထားရင္း ဆန္နီ႕မ်က္ႏွာေပၚက ေရခဲေခၽြးေတြကို ပိတ္ျဖဴ၀တ္နဲ႕ အသာအယာတို႕သုတ္ေပးတယ္။
'ေတာက္…ကြာ၊ ဟိုဟာမႀကီး ေၾကာင့္ ဒိီလိုျဖစ္ရတာ'
ေဒါသငိုသံပါႀကီး နဲ႕ ဦးသက္ဦး က သံဘီးတပ္ ခုတင္ကို လက္နဲ႕ ျဖန္းခနဲ ရိုက္ခ်လိုက္ေတာ့ ဆန္နီ႕ ခႏၶာကိုယ္ ေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားတယ္။
'ဦးရယ္… အဲလိုမေျပာပါနဲ႕'
ဆက္ရန္
.
4 comments:
ဖတ္ၿပီးစိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။
စိတ္ေကာင္းရွိသူေတြအရင္ ေလာကၾကီးကေန
ထြက္ခြါၾကတာမ်ားသလိုဘဲ။
စာေတြတကူးတကတင္ေပးတဲ့အတြက္၊
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အမေရ။
မမေရႊစင္ေရ ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္တာ... တိုက္ခန္းဝရံတာျပိဳက်တာလား သံပန္းျပိဳက်သြားတာလားဟင္... မ်က္ရည္ေတာင္လည္မိတယ္... ပူးေတလဲ လတ္လတ္တို႔ေနရာမွာဆို ငိုမိမွာပါပဲ.....
မမေရႊစင္ စာေကာင္းေလးေတြ တင္ေပးတာေတြ ေက်းဇူးပါေနာ္... မမကို typing ရိုက္ၿပီးကူေပးၾကတဲ႔ မမရဲ႔ ဝန္ထမ္းအစ္မေတြကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔
ဒီအခန္းကိုဖတ္ရမွာစိုးရိမ္စိတ္နဲ့.....တထိတ္ထိတ္ဖတ္
လာခဲ့ရတာ...ခုေတာ့...ဟိုး...အရင္စဖတ္တုန္းကလိုဘဲ
ရင္နင့္ေအာင္ခံစားရျပန္တယ္.....။
ရုတ္တရက္ၾကီးဗ်ာ ရင္ထဲမွာလဲဝုန္းကနဲ႔ပဲ .......
Post a Comment