အန္တီခင္ေလးက အခန္းေပၚျပန္တက္သြားတဲ႔ ဦးသက္ဦနဲ႔ သူ႔မိန္းမေလးကိုၾကည္႔ရင္း သူ႔ေသတၱာ ကိုေတာ႕ဆန္နီကိုသယ္ခိုင္းရမွာပဲလို႔ေတြးတယ္။ "ကဲ...အန္တီ၊ ေတြးမေနနဲ႔၊ ေငးမေနနဲ႔၊ ဒီနားမွာ ေအးေအး ေဆးေဆးသာေန၊ ကၽြန္ေတာ္သယ္ေပးမယ္"
ဒီတစ္ခါေတာ႔ အားမနာတတ္တဲ႔ ၀ိုင္းဆရာကို အန္တီခင္ေလး ေက်းဇူးတင္သြားၿပီ။ "အဘိုး၊ အေပၚ တက္ေတာ႔ေလ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ" ဒန္ကရားတစ္လုံးနဲ႔ ေယာင္ေတာင္ ေတာင္လုပ္ေနတဲ႔ ဖိုးဘတင္ ကို ေျမးေတြကအမိ္န္႔ေပးၾကတယ္။
"ေအးပါ ေအးပါ၊ အဘိုးၿပီးေတာ႔မွ ျဖည္းျဖည္းတက္တာေပါ႔ကြာ ပစၥည္းေတြ သယ္ၾကပါေစဦး"
ကို၀င္းေအာင္က ဖိုးဘတင္ကို ၾကည္႔ရင္းမယ္ေအးနား တိုးတိုးကပ္ေျပာတယ္။ "မယ္ေအး၊ဟိုအဘိုးႀကီးက ေယာကၡမႀကီး ကို တၾကည္႔ၾကည္႔နဲ႔၊ သားသမီးတို႔ ၀တၱရားရွိတဲ႔ အတိုင္း ငါတို႔လုပ္လိုက္ရရင္ မေကာင္း ဘူးလား" "ဖိုးေအာင္ေနာ္...ကဲ"
မယ္ေအးက ဒီတစ္ခါေတာ႕ ကို၀င္းေအာင္ အားရပါးရ ဆြဲဆိတ္ပစ္လိုက္တယ္။
"အား...နာတယ္ဟ မိန္းမရ၊ ငါကအေကာင္းေျပာတာေတာ္ၾကာ မျဖစ္သင္႔တာေတြ ျဖစ္လာမွ ဆို မေကာင္းဘူး ငါတို႔အလုပ္သြားရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း၊ ဟ..မယ္ေအး နာတယ္ဟ၊ သြား...သြား တက္ေတာ႔"
ကို၀င္းေအာင္က တဟားဟားရယ္ရင္း မယ္ေအးကိုတြန္းလႊတ္တယ္၊ ေလွကားနားမွာ အေပၚတက္ဖို႔ အလွည္႔ ေစာင္႔ေနတဲ႔ ေယာကၡမႀကီးက သမီးနဲ႔ သားမက္ကို ဘုမသိ ဘမသိ လွမ္းၾကည္႔ ရွာတယ္။ ဖိုးဘတင္ ကေတာ႔။ အျမဲရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္ေနတဲ႔ သူငယ္ကို သေဘာက်တဲ႔အၾကည္႔နဲ႔ ၾကည္႔တယ္။
ကို၀င္းေအာင္က ဖိုးဘတင္ကို လက္ယပ္ လွမ္းေခၚတယ္။" အဘ..လာေလ၊ အေပၚတက္ၾကစို႔၊ ဟဲ႔..ဟဲ႔ အဘကို ကၽြန္ေတာက ျမင္ျမင္ခ်င္းကိုခင္တာ၊ ကုိယ္႔မိဘနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရသလိုပါပဲ"
"ေအး.ေအး အဘကလဲ မင္းကိုခင္ပါတယ္ကြာ" အေပၚေလွကား တစ္ဆစ္ခ်ဳိးကေန မယ္ေအးက ေယာက်္ားလုပ္သူကို အံႀကိတ္ျပတယ္။ ကို၀င္းေအာင္ကေတာ႔ ဖိုးဘတင္ကို ဖက္ရင္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ တက္လာတယ္။
သူတို႔ေနာက္က ေသတၱာရြက္လာတဲ႔သူက အပ်ဳိႀကီးေလး မယဥ္မြန္။ ေနာက္ဆုံးထပ္ မွာ ဆန္နီကေတာ႔ သူ႔ပစၥည္းေတြကို အျမန္ဆုံးျပန္သြင္းလို႔။ ၿပီးတာနဲ႔ အေပၚထပ္က ပစၥည္ေတြကို မေမာႏုိင္မပန္းႏိုင္ သယ္တင္ ေပးျပန္တယ္။ မီးလန္႔တဲ႔ ဒီညမွာေတာ႔ ဆန္နီတစ္ေယာက္ အေမာရွာဆုံးပဲ။ ပစၥည္းေတြအားလုံး ကုန္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ညဆယ္႔ႏွစ္နာရီ ထိုးေတာ႔မယ္။
ျမစိ္မ္းျပာလမ္းသြယ္က လူသားအားလုံး မီးလန္႔ေ၀ဒနာကို ကိုယ္စီခံစားရင္းက တစ္ညတာ အိပ္စက္ ၾကရျပန္ၿပီေလ။ သုံးထပ္တိုက္ရဲ႕ အလႊာေလးေတြက မီးေရာင္ေတြလဲ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေပ်ာက္ကြယ္ ေမွာင္မည္း သြားခဲ႔ၿပီ ဦးနဲ႔လတ္တို႔ရဲ႕နားရက္ ၾကာသပေဒးေန႔ဟာ အန္တီခင္ေလးတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေစ်းပိတ္ရက္ ဥပုသ္ေန႔လဲျဖစ္တယ္။
နံနက္ ရွစ္နာရီမွာ အေပၚလႊာသံဆြဲတံခါးႏွစ္ခု အတူူတူလိုပြင္႔လာၾကတယ္။ ဦးနဲ႔လတ္က ၿမိဳ႕ျပင္ ထြက္ၾကမယ္။ အန္တီခင္ေလးတို႔ကေတာ႔ နတ္ပြဲသြားၾကမယ္။ ဦးသံဆြဲတံခါးကို ေသာ႔ခတ္တဲ႔ အခ်ိ္န္မွာ ဟိုဘက္က ေၾကာင္ေအာ္သံေတြနဲ႔အတူ သံဆြဲတံခါးဖြင္႔သံေၾကာင္႔ လတ္ၾကည္႔လိုက္တယ္။ အမယ္.... အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ရွဳိးစမိုးအျပည္႔နဲ႔ပါလား။ သူတိုမွာ လက္၀တ္လက္စား ေတာ္ေတာ္ရွိတာပဲ (ပုံေတြက ေရွးပုံ ေတြပါ၊ ေမာ္ဒယ္ေအာက္ေနၿပီ)။
"အန္တီတို႔...ဒီေန႔ေစ်းပိ္တ္၊ အျပင္ထြက္ဟုတ္လား" လတ္က သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ျပဳံးျပ ႏႈတ္ဆက္ လုိက္ေတာ႔ ဦးကိုေၾကာက္ေနဟန္တူတဲ႔ အပ်ဳိႀကီးက ကပ်ာကယာ ျပန္ျပဳံးျပရွာပါတယ္။ "ဟုတ္တယ္၊ အမ်ဳိးအိမ္ တစ္အိမ္သြားမလို႔ေလ"
အန္တီ ခင္ေလး မလုံးမလဲျဖစ္တာကို မယဥ္မြန္စိ္တ္ပ်က္ေနမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ရွင္းေန ရတာလဲ၊ အျပင္သြားမလို႔ဆို ၿပီးေရာေပါ႔။ တစ္ခါတည္းမေန႔ညေနက ေစ်းေပါေပါရလို႔ ၀ယ္ထားတဲ႔ ေအာင္သေျပ ပန္းစည္းနဲ႔ ဂႏၶမာပန္းစည္းကိုလဲ ၀ွက္ေတာ႔မလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ နတ္ပြဲအတြက္ ဆက္တဲ႕ ပန္း ေတြမွန္း ဘယ္သူကသိမွာလဲ။
"ေရာ႔...ေဒၚခ်တ္လစ္...ေသာ႔" ဦးေပးတဲ႔ေသာ႔ကို လတ္ကယူၿပီး ပခုံးလြယ္အိတ္အနက္ ကေလးထဲ ထည္႔တယ္။ ႀကိဳးရွည္ရွည္ပခုံး လြယ္အိတ္အနက္၊ အစိမ္းႏုေရာင္ ရယ္ဒီမိတ္ဘေလာက္စ္ အကၤ်ီလက္ရွည္ ပြပြ၊ အင္ဒိုနီးရွားပါတိတ္ စိမ္း၀ါ၀ါရင္႔ရင္႔၊ ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္ အနက္ကေလးနဲ႔ လတ္လတ္ကို အန္တီခင္ေလးက ႏွေျမာသတစြာ နဲ႔ စုတ္သပ္လိုက္တယ္။
"ေကာင္မေလးႏွယ္... မိုက္လိုက္တာ၊ သူမို႔လို႔ ဒီလူခြစာႀကီးကို ႀကိဳက္တယ္" "ႀကီးေမကလည္း ၾကားသြား ပါဦးမယ္၊ ဟိုဦးက အေျပာဆိုးေပမယ္႔ ၾကည္႔ရတာသေဘာ မဆိုးေလာက္ပါဘူး"
"ငါေတာ႔ မထင္ပါေပါင္ေအ၊ ဟဲ႔...မြန္..၊ ခုနဟိုလူႀကီးက သူ႔မိန္းမကိုေခၚလိုက္တာ ဘာရဲ႕၊ ရစ္ခ်တ္ ဆိုလား ဟုတ္လား" "မြန္လဲမသိဘူး၊ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မွာေပါ႔ ၊ အဂၤလိပ္လိုေခၚ တာေနမွာေပါ႔" "ေကာင္မေလး နာမည္က လတ္ဆိုမဟုတ္လား" "ဟုတ္တယ္ေလ"
"ဒါမ်ားေအ၊ လတ္ဆိုတဲ႔ နာမည္ကေကာင္းသားနဲ႔၊ ရစ္ခ်တ္ဆိုတဲ႔ နာမည္ႀကီးက မေကာင္းဘူး" "ႀကီးေမ ကလဲ။ သူဟာသူ ေခၚခ်င္တာေခၚမွာေပါ႔၊ လာပါသြားမယ္၊ က်ပ္တန္အုပ္ေတြပါၿပီလား၊ ဟိုတစ္ခါလို အကုန္ေမ႔ ေနခဲ႔ဦးမယ္"
"ပါပါတယ္၊ ႀကီးေမ...ညကတည္းက ထည္႔ထားတာပါ" တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ေလွကားကေန ဆင္းလာၾကည္႔ရင္း ေအာက္လႊာ အေပၚလႊာ ဘုံပိုင္ေရခလုတ္ေတြနား ေရာက္ေတာ႔ မယဥ္မြန္က လက္တို႔ ျပတယ္။ ေအာက္လႊာႏွစ္လႊာစလုံးက ေရခလုတ္ေတြမီးလင္းလို႔ ။ အန္တီခင္ေလးက ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပလုိက္တယ္။
ေရွ႕ကဆင္းသြားတဲ႔ လတ္တို႔မွာေတာ႔ ၀င္းတံခါးပုေလးနားမွာတင္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး မသြားရ ေသးဘူး။ အန္တီေမရီ စပ္စုေပါ႔။ သူကဦးဆင္းလာရင္"ေမာနင္း" လုပ္ဖို႔ အျမဲတမ္းေစာင္႔ေနတတ္သူပီပီ ဒီေန႔ မွာလဲ သူ႔အခန္းေရွ႕ကေနထြက္ၿပီး "ဟဲလို..ေမာနင္း ဆရာ" တဲ႔။ ဦးကလဲ ေမာနင္းေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေမာနင္း နဲ႔ သူကမၿပီးေသးဘူးေလ။ "ဆရာဒီေန႔ ေဟာလီးေဒးထင္တယ္၊ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ" "ေဟာလီးေဒး ဆိုေတာ႔ နားမယ္ေလ၊ ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္ၿပီးစိတ္ေအးလက္ေအး အနားယူူမလို႔"
"အိုး...ဂြတ္၊ ဂြတ္ဆရာ၊ ႏွစ္ေယာက္တည္း ပစ္ကနစ္ေပါ႔" "အင္း..ဆိုပါစို႔ေလ" "ဆရာေဟာလီးေဒးဆို အိိမ္မွာနားခဲ တယ္ေနာ္၊ ဆရာတို႔အေပၚဆုံးထပ္ကလဲ နားေအးပါးေအး ရွိတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔"
"ဟာ၊ ဘယ္ကနားေအးပါးေအး ရွိရမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီလမ္းထဲက ၀ပ္ေရွာ႔ကတစ္ေနကုန္ ထုရိုက္ ေမာင္းေန တဲ႔ အသံေတြမၾကားခ်င္မွ အဆုံးဗ်ာ၊ ဟိုဘက္ခန္းက ေၾကာင္သံေတြကတေညာင္ေညာင္နဲ႔ ၊နားကိုၿငီး ေနတာပဲ၊ အခန္းကလဲ ေလွာင္အိုက္မြန္းက်ပ္ ေနတာ၊ က်ဳပ္ဘယ္လိုလုပ္နားလို႔ရမွာလဲ"
ေကာင္းတယ္၊ ဦးေျပာခ်လိုက္တာေကာင္းတယ္၊ ႏို႔မို႔ဆို ေဒၚစပ္စုႀကီး ၿပီးေတာ႔မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေတာင္မမွတ္ေသးဘူး၊ လားေသးတယ္။ "ဒါဆုိၿမိဳ႕ျပင္မွာ ေျမ၀ယ္ဆရာ၊ ေမရီရွာေပးမယ္၊ ဆရာ သေဘာက်တဲ႔ သစ္ပင္ေတြလဲပါေစ႔မယ္"
အေရးထဲသူကေျမပြဲစားလုပ္လိုက္ေသးတယ္။ လတ္ကပဲ"အန္တီရယ္၊ လတ္တို႔ေျမမ ၀ယ္ႏိုင္ေသးပါဘူး၊ သြားေတာ႔မယ္" ဆိုၿပီးဇြတ္ထြက္လာရတယ္။"ဆရာတို႔ ကားေလးတစ္စီး ေတာ႔လိုေနၿပီေနာ္" ၾကည္႔ေလ ဇြတ္ ထြက္ခဲ႔တာေတာင္မွ ေနာက္ကေနလွမ္းေအာ္ ေနေသး တယ္။ လတ္ကႏႈတ္ခမ္းစူလိုက္တယ္။ "သူက ကားပြဲစား လဲ လုပ္ေသးသလားမသိဘူး" ဦးကလဲတစ္မ်ဳိး၊ တစ္ခါတစ္ေလက် စိတ္ရွည္ခ်င္ရွည္ျပန္ေရာ (သူၾကည္႔ေနခ်ိန္မို႔နဲ႔တူပါရဲ႕)။
"သူေျပာတာမွန္တယ္၊ က်ဳပ္တို႔မွာ ကားေလးတစ္စီးေတာ႔ရွိသင္႔တယ္၊ ခရီးထြက္ တဲ႔အခါ ကားေတြက ဟိုရပ္ဒီရပ္ နဲ႔ က်ဳပ္သိပ္ပ်က္တာပဲ၊ ခရီးသည္ေတြက တစ္မ်ဳးိ ကားထြက္ ေတာ႕မယ္ဆိုကာမွ ေရေသာက္ ေနတုန္းမို႔၊ ဘာေလး၀ယ္ခ်င္ေသးလို႔၊ ညာေလး၀ယ္ ခ်င္ေသးလို႔နဲ႕။ က်ဳပ္နဲ႔မျဖစ္ဘူး"
သိပါတယ္၊ သိပါတယ္။ ဦးနဲ႕မျဖစ္မွန္း။ တစ္ခါတုန္းက ကားေပၚကခရီးသည္ေတြ အဲလို လုပ္ရမလား ဆိုၿပီး"ေမာင္း" လို႔တအားေအာ္လိုက္တာေလ။ တစ္လမ္းလုံး တစ္ကားလုံး မ်က္ႏွာေတြပူၿပီး လုိက္လာ ရတာေကာ။ ခရီးသြားရင္း အလွဴခံျပသနာကလဲ ဦးနဲ႕တစ္ေမွာင္႔။ လမ္းကအလွဴခံမွန္သမွ်ကို လုံး၀ မထည္႔ရဘူးတဲ႔။ မိန္းမေတြ အလွဴခံေနတဲ႕ အသံေတြ ၾကားရင္လဲ သူကအလြန္မုန္း။ လမ္းမွာအလွဴခံေတြ႔လုိ႔ ကားရပ္ခိုင္း ရင္ ကားသမားကေဒါမ ပြရဘူး။ သူကေဒါပြၿပီ။ ဦးကအဲသလိုလွဴတာမ်ဳိးကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဦးလွဴ တဲ႔ အလွဴမ်ဳိးက ေႏြရာသီခရီးထြက္တဲ႔အခါ ေခါင္ေပ႔ေ၀းေပ႔ဆိုတဲ႔ အစားအေသာက္ရွားပါးတဲ႔ ရြာကေလး ေတြမွာ ဆန္ေ၀တယ္။
အကၤ်ီအ၀တ္အစား ေ၀တယ္ (လတ္မယ္ခရီးထြက္ရင္ သူ႔အကၤ်ီလုံခ်ည္ တစ္ပတ္ႏြမ္း ေတြကို အိတ္ႀကီး တစ္အိတ္ နဲ႕သယ္ရၿပီ)။
"ကဲ...ေနပါဦး၊ လတ္တို႔ကား၀ယ္တာကေတာ႔ ဟုတ္ပါၿပီတဲ႔၊ ကားကို ဘယ္သူ ေေမာင္းမွာလဲ ေျပာပါဦး" "က်ဳပ္ေမာင္း မွာေပါ႔ ၊က်ဳပ္ေမာင္းတတ္သားပဲ" "အမယ္ေလး ဦးရယ္၊ ေတာ္ပါေတာ႔... ေတာ္ပါေတာ႔၊ လတ္ေတာ႔ မစီးပါရေစနဲ႕။ တစ္ခါတည္း စိတ္တိုတိုနဲ႕ မည္းမည္းျမင္တာနဲ႔ အကုန္တိုက္ပစ္မွာ၊ ဦးမေမာင္းဘဲ လတ္ေမာင္း ျပန္ရင္လဲ ေဘးကေန တိုက္္လိုက္ပါလား၊ သတ္လိုက္ပါေတာ႔လား၊ တိုက္ပစ္ခ်ပစ္နဲ႔လုပ္ေနမွာ"
"ဟုတ္တယ္...လုပ္မွာ၊ က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားေမာင္းလဲ အကုန္တိုက္ခို္င္းပစ္မွာပဲ၊ က်ဳပ္ကား ေမာင္းရင္လဲ ဘာျဖစ္လို႔မွန္း ကိုမသိဘူး၊ က်ဳပ္ကားေရွ႕က လူေတြ၊ ေခြးေတြျဖတ္ျဖတ္ ေျပးရင္တိုက္၊ တုိက္ပစ္ လိုက္ ခ်င္တာ"
ဘုရားေရ၊ လတ္ကေနာက္ေျပာင္တာ ဦးကအဟုတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ေၾသာ္..ဦးရယ္ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာင္မွ ကားမစီးရဲတဲ႕ဘ၀ပါလား၊ လတ္အျဖစ္က။ ေတာ္ပါၿပီ၊ ေတာ္ပါၿပီ လတ္တစ္သက္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားကို ၀ယ္မစီးဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။
"ေဒၚခ်တ္လစ္ေရ၊ က်ဳပ္တို႔ေနာက္မွေတာ႔ ဟို႔အပ်ဳိႀကီး မ်က္ခုံးေမြးႏွစ္ေယာက္ အန္တီေမရီရဲ႕ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္နဲ႔ မိေနၿပီထင္တယ္၊ ဟား..ဟား" "ေသခ်ာတာေပါ႔"
ဦးတစ္ေယာက္ စိတ္ၾကည္ေနတယ္။ မေျပာစဖူးေတြေျပာလို႔။ လတ္ဦးကို ဒီလိုပဲ အျမဲျမင္ခ်င္ပါတယ္။ "ေဒၚခ်တ္လစ္၊ က်ဳပ္ရိကၡာေတြ အားလုံးပါတယ္ေနာ္ စကၠဴတို႔ ေဆးဘူးတို႔ေရာ" "လတ္လတ္ေထြးပါ ဦးရယ္၊ စိတ္ခ်... ဘာမွမက်န္ေစရပါဘူးေနာ္" "ေတာ္တယ္၊ ေတာ္တယ္"
သြားပါလာေျပာမေနပါနဲ႔။ လတ္ဆြဲထားတဲ႔ ရိကၡာအိတ္ေလးေလးႀကီးဟာ အလြန္တရာမွ ေပါ႔ပါးလာတယ္။ ေဟာဒီအိတ္ထဲမွာ လတ္ခ်စ္တဲ႔ ဦးအတြက္အျမည္းပါတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ပန္းခ်ီဆရာ ဦးအတြက္စကၠဴနဲ႔ ေဆးဘူး ေတြလဲ ပါပါတယ္။ ေမွာဘီျခံထဲကို ၀င္လိုက္္တာနဲ႔ စိမ္းဆိုလတ္ဆတ္တဲ႔အနံ႔ တစ္မ်ဳိးကလတ္တို႔ကို ဆီးႀကိဳတယ္။ "အား...ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ေတာနံ႔ေလးကြာ"
လုပ္ၿပီဦးကေတာ႔ ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးကားရင္းအသက္ကို အားရပါးရ ရွဴလို႔။ ဦးသူငယ္ခ်င္းျခံက အက်ယ္ႀကီး ပဲ၊ ႏွစ္ျခံဆက္ႀကီး တစ္ျခံကသီဟိုဠ္ျခံ၊ တစ္ျခံက ဂႏၶမာနဲ႔ႏွင္းဆီျခံ။ ဦးအႀကိဳက္ေပါ႔၊ ဦးကဒီျခံကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ နားရက္ဆိုဒီကို သြားခ်င္ေတာ႔တာပဲ။ လတ္ကေတာ႔ခဏခဏ မသြားခ်င္လွပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ နားရက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေလးဘာေလးသြားခ်င္ေသးတယ္။"ဗ်ဳိ႕ ကိုေပါက္၊ ဘာလုပ္ ေနတုံးဗ်"
ျခံႏွစ္ဆက္အလယ္ေခါင္မွာ သစ္သားအိမ္ေလးတစ္လုံးရွိတယ္။ ဦးလွမ္းေအာ္တဲ႔ ျခံေစာင္႔ကိုေပါက္က ေနာက္ေတာ္ပါ ေခြးေတြနဲ႔ အိမ္ထဲကေျပးထြက္လာတယ္။ "ဟာ...ဆရာတို႔ လာ-လာ၊ အလ်င္အပတ္ ကေတာင္ေမွ်ာ္ေနတာ ဆရာ႔သူငယ္ခ်င္းေတာင္ လာသြားေသးတယ္၊ ဆရာလာလားလို႔ေတာင္ ေမးေန ေသးတယ္""ဟုတ္လား"
"ဆရာမ...ေပး ေပး၊ အိတ္ႀကီးေပး၊ ဘာေတြတုံးဆရာမ" "အျမည္းနဲ႔ ယမကာေပါ႔ရွင္။ သိတယ္မဟုတ္လား" "ဟား ဟား သိတယ္...သိတယ္။ ဘာလို႔ယူလာေနရေသးလဲဗ်ာ၊ ဘာလဲ..ဆရာဒီတစ္ခါ ဘူးသီးၾကက္သားနဲ႔ မျမည္း ေတာ႔ဘူးလား"
"အိုး-ဘယ္႔ႏွယ္႔ ေျပာပါလိမ္႔ဗ်ာ၊ ျမည္းမွာေပါ႔။ ကာလသားခ်က္ေလးလုပ္စမ္းပါ၊ က်ဳပ္ကသိပ္သေဘာကတာ" ကိုေပါက္က တဟဲဟဲနဲ႔ သေဘာက်ရင္း အိတ္ႀကီးကို အိမ္ထဲစြဲသြားတယ္။ ေခြးေတြကို လတ္ကေၾကာက္ေပမယ္႔ ေခြးေတြက အျမီးတနန္႔နန္႔နဲ႕ ခဏခဏလာေတာ႔ သိေနၾကၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ ဦး နားကိုေတာ႔ မကပ္ရဲၾကဘူး။ ပထမဆုံးတစ္ေခါက္တုံးက သူ႔ေဟာက္ရမားဆိုၿပီး ေခြးခပ္ငယ္ငယ္ တစ္ေကာင္ ကို ကိုင္ေပါက္ၿပီးၿပီေလ။ အဲဒီတုန္းက ကိုေပါက္ေတာင္လန္႔သြားတယ္။ "ကိုေပါက္...ဒီေနရာ၊ ဒီေနရာ၊ ဒီေနရာေကာင္းတယ္။
ဂႏၶာနဲ႔ ႏွင္းဆီျခံအစပ္က ပ်ဥ္းမပင္ႀကီးေအာက္မွာ ကိုေပါက္က ထိုင္စရာေတြ ဦးအႀကိဳက္ခ်ေပးတယ္။ ထန္းပက္လက္ကုလားထိုင္ႏွစ္လုံးနဲ႔ စားပြဲခုံေလး၊ ၿပီးေတာ႔ျမက္ခင္း ေေပၚမွာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ (ဦးမူးလာရင္ ေအာက္ဆင္း ထိုင္ေတာ႔မွာကိုသိလို႔)။
"အား...ဘဲရီးႏိုက္စ္၊ ဘဲရီးဆတ္တစ္ဖိုင္း၊ ေဒၚခ်တ္လစ္ၾကည္႔စမ္း၊ ပန္းနံ႔ေလးနဲ႔ ျမက္ခင္းစိမ္းေလးနဲ႔ ၊ ဘူးစင္ေလးမွာၾကည္႔စမ္း၊ ဘူးသီးေလးေတြသီးလို႔၊ က်ဳပ္ဒီဘက္ေနရာ ေလးမွာ ေနခ်င္လိုက္္တာဗ်ာ။
လတ္...ဦးကိုသနားသြားတယ္။ ဦးဟာ လူထူးလူဆန္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို လတ္အ တြက္္ေတာ႔ သနာစရာေကာင္းတဲ႔ ကေလးဆိုးတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။"ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ရြာထဲ ၾကက္သြား၀ယ္ လိုက္ဦးမယ္၊ မေန႔ကေတာပစ္တဲ႔ ေကာင္ေတြယုန္ရလာသံလဲ ၾကားလို႔"
"အိုေက၊ သိပ္ေကာင္းတာေပါ႔ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားၾကက္သားနဲ႔ ဘူးသီးလဲလုပ္ဦးေနာ္၊ ေဒၚခ်တ္လစ္... ကိုေပါက္ကိုပိုက္ဆံေပလိုက္ေလ""ဟုတ္ကဲ႔ဦး" ကိုေပါက္က လတ္ပါလာတဲ႔ အျမည္းေတြနဲ႔ စားပြဲေပၚျပင္ဆင္ေပးခဲ႔တယ္။ ဦးက ဘီယာဘူးကို စဖြင္႔တယ္။ၿပီးေတာ႔ လတ္ကိုေရာ ဘီယာေသာက္တဲ႔ ။ လုပ္ျပန္ၿပီ။
"မေသာက္ခ်င္ပါဘူးဦးကလဲ၊ လတ္မႀကိဳက္ပါဘူးဆို၊ ခါးခါးသီးႀကီး၊ လတ္ကခ်ဳိမွ၊ ဒီမွာ လတ္ေကာ္ဖီဘူး ပါတယ္၊ ကိုေပါက္ေရေႏြးၾကမ္းလဲရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ညံ႔တဲ႔ေဒၚခ်တ္ လစ္ပဲဲ ၊ ဘီယာမေေသာက္္တဲ႔ စီးကရက္ မေသာက္နဲ႔ကြာ"
ဦးကဘီယာေသာက္တဲ႔ၿပီး စီးကရက္ခဲတတ္တဲ႔မိန္းမေတြကို သေဘာက်တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပက္သက္လို႔စရင္ လတ္ကဆတ္ဆတ္ထိမခံႏိုင္ဘူး။ လတ္တို႔ ေဖေဖကေျပာတယ္ေနာ္၊ ဘီယာမေျပာနဲ႔၊ စီးကရက္ႀကီး မိန္းမကေလး ပါးစပ္ခဲထားတာ ျမင္ရရင္ဘယ္လိုၾကည္႔မရမွန္းကို မသိဘူးတဲ႔။ လတ္တို႔ေဖေဖက သူေတာင္ အရက္လွ်ာေပၚ မတင္တာ၊ လတ္တို႔ဆို ၿပီးေရာေပါ႔ "အိုး..အရက္မေသာက္တဲ႔ ေယာက်္ားဆိုရင္ လူကိုမဟုတ္ဘူး"
"ဦးဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ" "ဟုတ္တယ္ အရက္မေသာက္တဲ႔ ေယာက်္ားမွန္သမွ် ေအာက္တန္း က်မယ္၊ ကလိမ္က်မယ္၊ အဲ-တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ႕ ခၽြတ္ယြင္းေနတာခ်ည္းပဲ" " ၾသ...အရက္ေသာက္တဲ႔ လူေတြ က်ေတာ႕ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြေပါ႔ေလ၊ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္၊ သူတို႔က အရက္ပဲေသာက္တယ္၊ တျခားမဟုတ္တာ ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ အရက္ေသစာ ေရွာင္ၾကဥ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာဆိုၿပီး သက္သက္လြတ္တို႔၊ မီးလြတ္တုိ႔ ဘာလြတ္တို႔စားတဲ႔ လူေတြကမွ မဟုတ္တာ အကုန္လုပ္တာ၊ မွတ္ထား၊ က်ဳပ္တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ေဒါပြလိုက္တာဗ်ာ၊ စပတ္ကလင္ကို ေသာက္မယ္ လုပ္ၿပီး မွ က်ဳပ္လာေမး တယ္။ ဒါသက္သက္လြတ္ရဲ႕လားတဲ႔၊ ေဒါပြလိုက္တာဆိုတာ မေျပာနဲ႔ေတာ႔
"အဲဒါ အဲဒီလူေတြပဲ၊ လတ္ေဖေဖနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး" "ဟား-ဟားေကာင္မေလး၊ အေဖထိေတာ႔ မခ်ိေအာင္ နာၿပီေပါ႔၊ ေရာ႔-ေရာ႔ အျမည္းေလးေတာ႔ စားပါဦး၊ အျမည္းစားတာကေတာ႔ ေဒၚခ်တ္လစ္ ပိုင္ပါတယ္ေနာ္ ဟား..ဟား"
လတ္က မစားဘူး။ ပါးစပ္ကို အတင္းပဲေစ႔ထားတယ္။ ဟိုဘက္လွည္႔ထိုင္တယ္။ ဦးကလတ္ကိုၾကည္႔ၿပီး ေအာ္ရယ္ျပန္တယ္။"ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ သူ႔အေဖေျပာလို႔ စိတ္ေကာက္ၿပီေဟ႔" ဘီယာဘူး ကိုကိုင္ရင္း ဦးကမတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ လတ္မ်က္ႏွာလွည္႔တဲ႔ဘက္ကို ထလာတယ္။
"...မ်က္ထားညိဳ... ဘာအလိုမ်ား...မက်.. စကားမဆို၀ံ႔ေအာင္ကြယ္... အိုဘယ္႔သက္ လယ္... ေဟ႔... မ်က္ထားညိဳ" လတ္ပါးေတြကို ဦးကလိမ္ဆြဲရင္း လတ္စိတ္ ေေကာက္ရင္ေခ်ာ႔ေနက် မ်က္ေျဖသီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုတယ္။ သြား..ဒီလိုခ်ည္းပဲ။ မုန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီသီခ်င္းသုံးေခါက္ေျမာက္ေလာက္မွာ လတ္ျပဳံး ရေတာ႔မယ္။
"ေမာင္နဲ႔အတူ...ေမလဲလြမ္းတတ္ၿပီထင္တယ္...ေတြ႔ဆုံပုံရယ္...နဖူးစာရြာလည္...ထူးတာမွန္တယ္...သစၥာႏွစ္ကိုယ္ထား...ေမတၱာဖလွယ္..ဘုရားမွာတစ္ခါၾကဳံတယ္ ညက ပါကြယ္။
ေဟာေတာ္ သူ႔အသံ၀ႀကီးနဲ႔ ဘီယာဘူးကို ေျမွာက္ကာေျမွာက္ကာနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ ပုဒ္လုံးကို စိတ္ပါလက္ပါဆိုေနပါေရာလား။ ဦးေပ်ာ္ေနၿပီ။ "ကဲကြာ၊ ကိုယ္ေခ်ာ႔ တဲ႔သူက မေပ်ာ္ရင္ေတာ႔ ဘီယာေသာက္တဲ႔ စီးကရက္ေသာက္တဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေလာက္ေတာ႔ ရွာမွပါပဲ" "ဟင္း... ဒီကေပ်ာ္ေနၿပီ ဥစၥာ၊ ျပန္ေကာက္ပစ္လိုက္မွာေနာ္" "အို...မသိလို႔ပါ၊ မသိလို႔ပါဗ်ာ၊ ေဆာရီး..ေဆာရီး၊ ကဲ စိတ္ေကာက္ ေျပရင္ စကၠဴနဲ႔ ေဆးဘူးေတြထုတ္စမ္းပါဦး"
ကဲ- ပန္ခ်ီဆြဲပါေတာ႔မယ္ရွင္။ ဦးသက္ဦး အဆိုအရဆို တရားထုိင္ေတာ႔မယ္လို႔ လဲ ေျပာလို႔ရတာေပါ႔ေနာ္္။ ဦးနဲ႔ရခါစကေပါ႔။ ဦးနဲ႔ရခါစကေပါ႔။ ဦးနဲ႔ရခါစကေပါ႔။ ဦးနဲ႔ရခါစကေပါ႔။ ဦးနဲ႔ရခါစကေပါ႔။ နားရက္ေတြမွာ ပန္းခ်ီ ေတြ ေလွ်ာက္ဆြဲေနမယ္႔အစား ကိုယ္႔အသက္အရြယ္နဲ႔ တရားေလးဘာေလးထုိင္ပါလား လို႔ေျပာမိ ပါတယ္။ ၾကား မၾကားဘူးေပါင္ရွင္၊ ပန္းခ်ီဆြဲတာဟာလဲ ၀ိပသာနာအလုပ္လုပ္တာနဲ႔ တူတူပဲတဲ႔။ ဘယ္မွာပဲ အာရုံ စူးစုိက္၊ စူးစိုက္၊ တစ္စုံတစ္ခုေပၚမွာ အာရုံစူးစိုက္ေနဖို႔ပဲ လိုတယ္တဲ႔ေလ။ အႏုပညာသမား မွန္သမွ် အျမဲတမ္း ၀ိပသနာအလုပ္ လုပ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပဲတဲ႔ရွင္ မခက္ဘူးလား။
"လတ္ကို ပုံတူဆြဲေပးမလား၊ ပန္းေတြေရွ႕မွာ လတ္ထိုင္ေပးမယ္ေလ။ "လာျပန္ၿပီ ဒီပုံတူပဲ က်ဳပ္ဘယ္ေတာ႔မွ ပုံတူ မဆြဲဘူး။
ၾကည္႔ေလ၊ ေခ်ာ႔ၿပီးဘာမွ မၾကာဘူး၊ ျပန္ေငါက္ၿပီ။ဟင္း...လတ္ကခ်စ္လို႔ ေၾကာက္တာေနာ္၊ ဦးသိထားပါ။ လတ္ က ဦးပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ ျပင္ေပးရင္း တစ္စုံတစ္ရာကို သတိရလာတယ္။ "ဦးလတ္တို႕ ကားေပၚမွာေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ ကေလးေလး က ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းလိုက္တာေနာ္" "အင္း"
ေယာက်္ားေလးေပမယ္႔ ေခ်ာတာမိန္းကေလးရွဳံးတယ္။ စကားကလဲ တတ္လိုက္တာ ေနာ္၊ လတ္မွာ အဲလို သားမ်ဳိးေလး တစ္ေယာက္ရွိရင္ ေကာင္းမွာပဲ" "ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
"အိုး...ဦးကလဲ၊ လတ္မွာ အေဖာ္ရတာေပါ႔၊ သားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သမီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဟာ...ခုလိုမ်ဳိး ဦးကပန္းခ်ီဆြဲေနရင္ လတ္တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းမေနေတာ႔ဘူး၊ ကေလးနဲ႔ ျခံထဲမွာေလွ်ာက္ေဆာ႔ေနရုံပဲ"
"က်ဳပ္တို႔ ေနရတဲ႔ အခန္းေလးကမွ က်ဥ္းရတဲ႔ထဲ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မေနေလာက္တာဗ်ာ၊ ကေလး တစ္ေယာက္ ပါရွိေနလို႔ကေတာ႔ မ်က္စိရႈပ္လိုက္မယ္႔အမ်ဳိး၊ က်ဳပ္ကက်ဳပ္မ်က္စိေအာက္မွာ ကေလး တစ္ေယာက္ လာရႈပ္ေနၿပီဆိုရင္ တစ္ခါတည္း ဆြဲလႊင္႔ ပစ္္လိုက္ခ်င္တာ"
"အဲဒါဦးကေလးမဟုတ္လို႔ပါ၊ ကိုယ္႔ကေလးဆို အဲလိုလာရႈပ္တာေလးကိုပဲ ဦးသေဘာက်ေနမွာေပါ႔" "မေျပာတတ္ဘူး အဲဒါေတာ႔။ က်ဳပ္မွန္တာေျပာတာ၊ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေလာက္ တစ္ေယာက္တည္း ေနလာခဲ႔ေတာ႔ဗ်ာ ေနသားက်ေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ က်ဳပ္သိပ္ေနတတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေနဦး က်ဳပ္ ေျပာဦးမယ္၊ က်ဳပ္စဥ္းစားခဲ႔ဖူးတယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္တည္းေနလာခဲ႔ၿပီး ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ္ကို တစ္ေယာက္တည္းဘာလို႔ မေနႏိုင္ရမွာလဲလို႔၊ ေနႏိုင္ရမယ္လို႔လဲေျပာခဲ႔တယ္၊ အဲ... က်ဳပ္လဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕မွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ အကုန္ပ်က္ကုန္တာပဲ"
"ပ်က္ကုန္တာ ေကာင္းတာေပါ႔၊ ႏို႔မို႔ဆို ဦး၀မ္းနည္းေနရမွာေလ၊ လတ္လတ္ေထြးနဲ႔ လြဲသြားရတဲ႔ အတြက္ေလ" "ဟုတ္ပါတယ္ ဟုတ္ပါတယ္" "ဦးရယ္လတ္ကေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ႔ေမြးမယ္ေနာ္။ သားသမီး ဆိုတာ ရွိမွဦးရဲ႕၊ လတ္တို႔အသက္ႀကီးတဲ႔ အခါက်ေေတာ႔ ဘယ္သူ႔သြားအားကိုးမလဲ"
ဦးခဏေလး ငိုင္သြားတယ္။ မ်က္မွန္ေအာက္က ရီေ၀ေ၀မ်က္လုံးေတြက ႏူးညံ႔ေပ်ာ႔ ေပ်ာင္းစြာနဲ႔ လတ္ကို ၾကည္႔တယ္္။
ခ်တ္လစ္ရယ္၊ မင္းေျပာတာေတြမွန္တယ္၊ မင္းကေလးခ်ီတာကို က်ဳပ္ျမင္ခ်င္ပါတယ္၊ အင္း က်ဳပ္လဲ ကေလး ခ်ီၾကည္႔ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ္႔ မင္းတြက္ၾကည္႔စမ္း က်ဳပ္အသက္ ရွစ္ဆယ္ရွိတဲ႔ အခ်ိန္မွာကေလးက အသက္ ႏွစ္ဆယ္ ပဲ ရွိေသးတယ္၊ အသက္ႏွစ္ဆယ္ဆိုတာ တစ္ကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ေျခေတာက္ေပၚ ကိုယ္ မရပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး၊ အဲ...ၿပီးေတာ႔ က်ဳပ္တို႔ အသက္ရွစ္ဆယ္ထိ ေနႏိုင္ဖုိ႔ဆိုတာလဲ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ႔ ကစၥ၊ က်ဳပ္သက္တမ္းဟာ ခုႏွစ္ဆယ္႔ငါးႏွစ္ဆို က်ဳပ္တို႔ကေလးဟာ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ပဲရွိဦးမယ္၊ ဖေအနဲ႔ သားသမီး ဒါေလာက္အရြယ္ကြာေနရင္းလဲမေကာင္းဘူး၊ ေဒၚခ်တ္လစ္နားလည္လား၊ အဲဒီလို အဲဒီလိုေတြ ရွိတယ္"
ဒီတစ္ခါေတာ႔ လတ္ကငိုင္ရတဲ႔အလွည္႔။ ဦးစကားကို ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆးေျပာတာ ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ႔ဖူးေသး တယ္။ ကဲ...က်ဳပ္ပန္းခ်ီသြားဆြဲလိုက္ဦးမယ္၊ မႈိင္ေတြေတြႀကီးလုပ္မေနနဲ႔၊ ဘယ္ႏွယ္႔ဗ်ာ၊ ေအးေအး ေဆးေဆး အနားယူမလို႔ လာပါတယ္၊ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာမွန္း မသိဘူး"
ေဟာခ်ီးမြမ္းမယ္မွမၾကံေသးဘူး ဦးျပန္ၿပီးပုံမွန္ျဖစ္္လာၿပီ။ ေဒါေတြေမာေတြနဲ႔ သူ႔ပန္းခ်ီဆြဲ ကိရိယာေတြယူၿပီး ပန္းခင္း ဘက္ထြက္သြားေတာ႔တယ္။ ဦးပန္းခ်ီဆြဲေနတ႔ဲအ ခ်ိန္မွာ လတ္က ကိုေပါက္ခ်က္ေနတဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္တဲ႔ ေနရာမွာ ကူညီတယ္။ ကိုေပါက္ကယုန္သား ကင္္ကို သံပုရာသီးနဲ႔သုပ္တယ္။ သံပုရာသီးက စိမ္းလတ္ၿပီး အရည္ကလဲ ရႊမ္းေနတာပဲ။ လတ္တို႔ ရန္ကုန္သံပုရာသီးေတြနဲ႔ေတာ႔ကြာပါ႔။
ဘူးသီးကလဲ စင္ကေနခ်က္ခ်င္းခူး၊ ခ်က္ခ်င္းခ်က္ဆိုေတာ႔၊ ခ်ဳိသလားမေမးနဲ႔ လတ္ဆတ္တဲ႔ အရသာ ကိုက တစ္မ်ဳိး ထူးျခားေနတယ္။ ၾကက္ကလဲရြာထဲမွာ ေပၚလာတဲ႔လတ္ လတ္ဆတ္ဆတ္ပဲ။
ကိုေပါက္ရဲ႕ ၾကက္သားဘူးသီး အရည္စပ္စပ္ကာလသားခ်က္ကိုေတာ႔ ဦးကအသည္း စြဲ။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ ထမင္းစား မေကာင္းတဲ႔ေန႔မွာဆို ကိုေပါက္ရဲ႕ ၾကက္သားဘဘူးသီးကို "တၿပီ" "ကိုေပါက္ဟင္းနံ႔ရတာနဲ႔ ဗိုက္ေတာင္ ဆာလာၿပီ။ ဦးကိုေခၚလိုက္ရေတာ႔မလား ကိုေပါက္" "ဆရာမသေဘာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ႔ ဟင္းကေတာ႔ ရၿပီ၊ သူ႔ပန္းခ်ီမၿပီးပဲေခၚလို႔ ေအာ္ခံေနရဦးမယ္"
ကဲ ကိုေပါက္ေတာင္ ဦးအေၾကာင္းေတာ္ေတာ္သိေနၿပီ။ လတ္ကဆုေတာင္းလိုက္ တယ္။ ဟိုတစ္ခါတုန္းကလို ဖီလင္မရဘဲျဖစ္ပါေစေတာ္။ ဒါမွျမန္ျမန္ျပန္လာမွာ။ လတ္ကထ မင္းစာေနၿပီ။" ဟာ...ဆရာမ၊ ဆရာျပန္လာေနၿပီ၊ ဒီတစ္ခါတယ္ျမန္ပါလား"
ဟုတ္သားပဲ ဦးျပန္လာေနၿပီ။ လတ္ဆုေတာင္းေတာ႔ျပည္႔သြားၿပီ။ လတ္ကကေလး တစ္ေယာက္လို ဦးဆီေျပးသြားႀကိဳတယ္။ "ဘယ္ရမွာတုံး၊ ခင္ဗ်ားကပန္းခ်ီဆြဲကာနီး ေပါက္ကရေတြလာေျပာတာကိုး"
"ဦးကလဲ လတ္မသိလို႔ပါေနာ္၊ ေနာက္ဆိုဦးပန္းခ်ီဆြဲခါနီးမွာ လတ္ဘာဆိုဘာမွ မေျပာေတာ႔ဘူး၊သိလား" ဦးက မ်က္ႏွာႀကီးစူပုပ္ၿပီး လတ္ကိုၿဂိဳၾကည္႔ၾကည္႔တယ္။ လတ္ကဦး လက္ေေမာင္းေလးကို အတင္းဆြဲဖက္ မွီႏြဲ႕လိုက္တယ္္။
"လာပါဦးရယ္၊ လတ္ထမင္းဆာလွၿပီ၊ ဟိုမွာကိုေပါက္ရဲ႕ယုန္ကင္သုပ္က အရမ္း ေေကာင္း၊ ဦးအႀကိဳက္ ဘူးသီး နဲ႕ၾကက္သားကလဲ အရမ္းေကာင္း" "က်ဳပ္ကို အစားနဲ႔ ျမဴဴဆြယ္တာေပါ႔ေလ"
ဦးမ်က္ႏွာ မခ်ဳိမခ်ဥ္ျဖစ္လာၿပီ။ ဦးကလတ္ကို ခ်စ္ပါတယ္ေနာ္။ ဦး...ဘယ္ေတာ႔မွ အၾကာႀကီးစိတ္မဆိုးပါဘူး (အျမဲသာစိတ္တိုေနတာ)ေနာ္။ အထူးသျဖင္႔ဒီလိုနားရက္မ်ဳိးမွာ ဦးဘယ္ေတာ႔မွ အၾကာႀကီးစိတ္မဆိုးပါဘူး။ သူ႔နားရက္ ကေလးကို အလဟသကို ကုန္ဆုံး သြားမွာကိုဦးက သိပ္ႏွေျမာတာ။
"ကိုေပါက္ေရ ဦးကစားေတာ႔မယ္တဲ႔၊ ကိုေပါက္ဟင္းေတြယူခဲ႔ေတာ႔၊ ေရွ႕ကဖ်ာေပၚမွာပဲ စားမယ္ေနာ္ဦး "က်ဳပ္ကေသာက္ဦးမွာ" "ေသာက္ေလဦးရဲ႕၊ လတ္ကဦးေဘးနားမွာ ထမင္းစားမွာေပါ႔" ကိုေပါက္က ပ်ဥ္းမပင္ ေအာက္ ဖ်ာေပၚမွာ ခုံနိမ္႔စားပြဲ၀ိုင္းေလးနဲ႕ ထမင္းပြဲျပင္ေပးတယ္။ "ကိုေပါက္ေရာ႔ ခင္ဗ်ားလဲ ခ်ဦး" "ရတယ္ ဆရာ" ကိုေပါက္က အရက္ခြက္ကို ဂြတ္ခနဲ႕ ခ်လိုက္တယ္။ "ဟား...ဟား၊ ဒီမွာေပါ႔ဗ်၊ ကဲဘယ္မွာလဲ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ယုန္သားကင္" "ဒီမွာေလ ဦး"
လတ္မွာေမာင္ေတာ္သခင္ႀကီးကို ဖားလိုက္ရတာပ်ာလို႔။ ဦးမ်က္ႏွာၾကည္လင္ရဲ႕လား ၾကည္႔ရတာကအေမာ။ ၾကည္ပါတယ္။ ဦးမ်က္ႏွာၾကည္ပါတယ္။ အရက္ေလးႏွစ္ခြက္ သုံးခြက္၀င္ၿပီးေတာ႔ ပိုၾကည္လာတယ္။ ငါးခြက္ေျမာက္ ေလာက္မွာေတာ႔ ၾကည္ရုံတင္မကဘူး မူးစျပဳလာၿပီ။ "ၿမိဳင္ေဟ၀န္ ၿမိဳင္ေဟ၀န္ ေရတံခြန္စိမ္႔စမ္း လန္းသြယ္ျဖာ ဆင္းရန႔ံစုံလွပါ ဆင္ရာဆန္းတယ္ေတာ္ေမ ပန္းမင္းျမတ္ေရႊအာသာ" ေဟာ လုပ္ၿပီ လုပ္ၿပီ၊ လာၿပီ၊ ဦးမူးေနစဥ္မွာ အျမဲသီဆိုေလ႔ရွိေသာ ဦးရဲ႕ေဖးဘရိတ္ စတိုင္က်တဲ႔ျမိဳင္ထလာပါၿပီ။
"ရနံ႕စုံစြာငယ္ေလ တသန္႔ဟိုမွာတစ္ခြင္လုံေနာ္ ေျမာင္ေနေဗြတစ္ခြင္မွာေလ ေမာင္လွေဖလင္ျမင္ရုံနဲ႕ ေမေက်းသံငွက္သံေႏွာ ေျပာေျပာၾကရွာ ေအာင္းအုံသံေတြျပင္း ေခ်မင္းေဖ၀ိဇၨာ ဂူေက်ာင္းသခၤမ္းေနာ္ဗ်ာ သူေရာင္မင္း ဆန္းၾကျဖာ" ကဲဆိုလိုက္စမ္း ေအာ္လိုက္စမ္းဦးေရ႕။ ဒီလိုေနရမ်ဳိးမွာေတာ႔ စိ္တ္လြတ္ လက္လြတ္ဦးေအာ္ခ်င္သေလာက္ သာေအာ္။ ဘယ္သူမွအားနာစရာမလိုဘူး။ အခန္းမွာေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ဦးမူးလို႔ ဒီျမိဳင္ထကို ေအာ္ဆိုၿပီဆိုရင္ လတ္မယ္ဦးကို ပါးစပ္ပိ္တ္ရတာအေမာ။ ေတာင္းပန္ ရတာ အေမာ။ ဦးကလဲ ဒီျမိဳင္ထဆုိရင္ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ အသံကုန္ေအာ္ရမွ ႀကိဳက္တာေလ။ ဒီမွာေတာ႔ ဘယ္သူ႕ မွလဲ အားနာစရာမလိုဘူး၊ ရွက္စရာမလို။ ေအာ္လိုက္စမ္းပါဦးေရ႕။
"လြမ္းစရာ ျမိဳင္ကုန္းေဗြဗ် တစ္ခိုင္လုံးေရႊ လြမ္းစရာျမိဳင္ကုန္းေဗြ ေလေလ႔ေလ တစ္ခိုင္လုံးေရႊညင္းေလ ေဆာင္းဦးေႏြ သင္းတဲ႔ေပ်ာ္က်ဴးေဖ ေဟ႔သင္၍ ေပ်ာ္က်ဴးေဖ ညင္းေလေဆာ္ဦးေႏြ"
အဲ..အဲ...ဟုတ္ကုန္ၿပီေဟ႔၊ မင္းသားကြ၊ ခ်တ္လစ္ဘာလုပ္ေနလဲ၊ လက္ခုပ္တီးေလ၊ ေႏြဦးဆန္းသမို႔ ျမင္ရာျမင္ရာဆန္း၊ လွ်မ္းတင္ပန္းမင္႔ျမိဳင္ ရနံ႔ခ်ဳိစြာေႏွာ ေဒါနေသာ္ကခိုင္ ဟိုတစ္သန္႔မွာေနာ္ဗ်ာ ခ်ဳိပ်ံ႕ပ်ံ႕ ေတြကလႈိင္"
ဦးကအရက္ခြက္ကို ေျမႀကီးေပၚခ်၊ အားျပဳၿပီးေတာ႕ကို မ်က္စိမွတ္ေအာ္တယ္။ လတ္မွာထမင္းစားလ်က္က လိုက္ၿပီး လက္ခုပ္တီး ရေသးတယ္။ အဲဒီခဏမွာေတာ႔ လတ္ေပ်ာ္လာပါတယ္။ တိုက္ခန္းေၾကြးနဲ႕ ေလာဘေမာဟ ေတြကို လတ္ေမ႔သြားပါတယ္။
"မင္းသားကတာေႏွးတယ္၊ ကတာေႏွးတယ္၊ ဒီလိုကစမ္္းပါ၊ သြက္သြက္ေလး၊ ဒီလိုေရႊမန္းတင္ေမာင္တို႔လို" ေဟာေတာ္..ေဟာေတာ္။ ထိုင္လ်က္ကေန အားမလို အားမရနဲ႕ဦးကျပေနျပန္ၿပီ။ ဦးတစ္ေယာက္ဟာေလ။ ဘယ္လိုလဲ... "
"ဟို...ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ မင္းသားေမာတယ္၊ ေရာ႔တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္လိုက္ဦး" မင္းသားကိုေပါက္ကလဲ မျငင္းဘူး။ေတာ႔ ဂြတ္ခနဲပဲ ကထားရတာ ေခၽြးေတြသံေတြရႊဲလို႔ လူကလဲ ေဟာဟဲလိုက္လို႔။ ဒါေတာင္ "ေပ်ာ္လို္က္တာဆရာရယ္"တဲ႔။ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။
ဟား...ဟား...ေပ်ာ္သမားဗ် ကိုေပါက္၊ ခင္ဗ်ားေပ်ာ္သလို က်ဳပ္လဲေပ်ာ္တယ္၊ ခ်တ္လစ္လဲေပ်ာ္တယ္ေနာ္" "ေပ်ာ္တာေပါ႔ ဦးရဲ႕"
"ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ၊ ခဏေနရင္ က်ဳပ္တို႔ျပန္ရေတာ႔မယ္ဗ်ာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ၊ လြတ္လပ္မႈေတြ၊ လန္းဆန္းမႈေတြကို ထားခဲ႕ၿပီး၊ ပိတ္က်ပ္ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ႕ ျမိဳ႔ျပရဲ႕ ခိုအိမ္ကေလးထဲ၊ ခိုအိမ္ကိုခင္ဗ်ားသိတယ္မဟုတ္လား ကိုိေပါက္၊ ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ကေလး၊ အဲဒီထဲကို က်ဳပ္တို႔ျပန္သြားရမယ္"
"အိုး...ဦးကလဲ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ စိတ္ခ်မ္းသာ လက္ခ်မ္းသာေနစမ္းပါ၊ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ ေျပာေနတာလဲ၊ ျပန္လဲမျပန္ရေသးပါဘူး၊ ခုမွအေစာႀကီးရွိေသးတယ္" "ဟုတ္လား ကဲအေစာႀကီး ရိွေသးတယ္ တဲ႔ မင္းသားေရ၊ အလွည္႔က်မႏြဲ႔စတမ္းေနာ၊ အို...ဂႏိုင္တြင္းမွာေလဗ်ာ သင္းၾကည္ၾကည္ၾကဴ ႏွင္းဆီျဖဴ ပင္ဇလပ္ရယ္နဲ႔ ရင္ခတ္ေသလာက ေ၀ဆာႀကိဳင္ရနံ႔ရယ္ သင္းလွတယ္ေလး သင္းလွ တယ္ေလးဗ်ာ"
ေၾသာ္...ဦးရယ္၊ ဘာလို႔မွန္းမသိ။ ဦးနားထင္စပ္က ဆိုးေဆးျပယ္စ ဆံပင္ျဖဴနက္ ေၾကာင္က်ားးေလးေတြကို လတ္ေငးစိုက္ၾကည္႕ေနမိတယ္။ ဦးကိုခုခ်ိန္မ်ား တိုက္ကလူေတြျမင္ ရင္ ဘာမ်ားေျပာၾကမလဲ။ ဦးကိုျမင္တိုင္း အျမင္ကတ္ ေၾကာက္လန္႔တဲ႔ အၾကည္နဲ႔ၾကည္ တတ္တဲ႔ ဟိုအပ်ဳိႀကီးကို လတ္အလ်င္ဆုံး သတိရမိတယ္။
သူမ်ားျမင္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေျပာလိုက္မလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လတ္သတိရမိတဲ႔ အန္တီခင္ေလးတို႔ အပ်ဳိႀကီး တူ၀ရီးကေတာ႔ အထူးလွ်ဳိ႕စြာ သြားေရာက္ခဲ႔တဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ ေနရာက တစ္ခုေသာ နတ္ပြဲေလး မွာေလ။ ထုံသင္းရယ္မွ မာလာေလး ဂမုန္း ခတၱာ ဇီဇ၀ါနဲ႔ႀကိဳင္စြာရယ္မွ ျမတ္ပန္း ပုပၸါးေတာင္ေတာ္ ျမတ္မယ္ေတာ္ေပ်ာ္ ဂူေတာ္နန္းက မယ္လွမ္းလာေပါ႔"
ဆက္ရန္
.
ဒီတစ္ခါေတာ႔ အားမနာတတ္တဲ႔ ၀ိုင္းဆရာကို အန္တီခင္ေလး ေက်းဇူးတင္သြားၿပီ။ "အဘိုး၊ အေပၚ တက္ေတာ႔ေလ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ" ဒန္ကရားတစ္လုံးနဲ႔ ေယာင္ေတာင္ ေတာင္လုပ္ေနတဲ႔ ဖိုးဘတင္ ကို ေျမးေတြကအမိ္န္႔ေပးၾကတယ္။
"ေအးပါ ေအးပါ၊ အဘိုးၿပီးေတာ႔မွ ျဖည္းျဖည္းတက္တာေပါ႔ကြာ ပစၥည္းေတြ သယ္ၾကပါေစဦး"
ကို၀င္းေအာင္က ဖိုးဘတင္ကို ၾကည္႔ရင္းမယ္ေအးနား တိုးတိုးကပ္ေျပာတယ္။ "မယ္ေအး၊ဟိုအဘိုးႀကီးက ေယာကၡမႀကီး ကို တၾကည္႔ၾကည္႔နဲ႔၊ သားသမီးတို႔ ၀တၱရားရွိတဲ႔ အတိုင္း ငါတို႔လုပ္လိုက္ရရင္ မေကာင္း ဘူးလား" "ဖိုးေအာင္ေနာ္...ကဲ"
မယ္ေအးက ဒီတစ္ခါေတာ႕ ကို၀င္းေအာင္ အားရပါးရ ဆြဲဆိတ္ပစ္လိုက္တယ္။
"အား...နာတယ္ဟ မိန္းမရ၊ ငါကအေကာင္းေျပာတာေတာ္ၾကာ မျဖစ္သင္႔တာေတြ ျဖစ္လာမွ ဆို မေကာင္းဘူး ငါတို႔အလုပ္သြားရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း၊ ဟ..မယ္ေအး နာတယ္ဟ၊ သြား...သြား တက္ေတာ႔"
ကို၀င္းေအာင္က တဟားဟားရယ္ရင္း မယ္ေအးကိုတြန္းလႊတ္တယ္၊ ေလွကားနားမွာ အေပၚတက္ဖို႔ အလွည္႔ ေစာင္႔ေနတဲ႔ ေယာကၡမႀကီးက သမီးနဲ႔ သားမက္ကို ဘုမသိ ဘမသိ လွမ္းၾကည္႔ ရွာတယ္။ ဖိုးဘတင္ ကေတာ႔။ အျမဲရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္ေနတဲ႔ သူငယ္ကို သေဘာက်တဲ႔အၾကည္႔နဲ႔ ၾကည္႔တယ္။
ကို၀င္းေအာင္က ဖိုးဘတင္ကို လက္ယပ္ လွမ္းေခၚတယ္။" အဘ..လာေလ၊ အေပၚတက္ၾကစို႔၊ ဟဲ႔..ဟဲ႔ အဘကို ကၽြန္ေတာက ျမင္ျမင္ခ်င္းကိုခင္တာ၊ ကုိယ္႔မိဘနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရသလိုပါပဲ"
"ေအး.ေအး အဘကလဲ မင္းကိုခင္ပါတယ္ကြာ" အေပၚေလွကား တစ္ဆစ္ခ်ဳိးကေန မယ္ေအးက ေယာက်္ားလုပ္သူကို အံႀကိတ္ျပတယ္။ ကို၀င္းေအာင္ကေတာ႔ ဖိုးဘတင္ကို ဖက္ရင္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ တက္လာတယ္။
သူတို႔ေနာက္က ေသတၱာရြက္လာတဲ႔သူက အပ်ဳိႀကီးေလး မယဥ္မြန္။ ေနာက္ဆုံးထပ္ မွာ ဆန္နီကေတာ႔ သူ႔ပစၥည္းေတြကို အျမန္ဆုံးျပန္သြင္းလို႔။ ၿပီးတာနဲ႔ အေပၚထပ္က ပစၥည္ေတြကို မေမာႏုိင္မပန္းႏိုင္ သယ္တင္ ေပးျပန္တယ္။ မီးလန္႔တဲ႔ ဒီညမွာေတာ႔ ဆန္နီတစ္ေယာက္ အေမာရွာဆုံးပဲ။ ပစၥည္းေတြအားလုံး ကုန္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ညဆယ္႔ႏွစ္နာရီ ထိုးေတာ႔မယ္။
ျမစိ္မ္းျပာလမ္းသြယ္က လူသားအားလုံး မီးလန္႔ေ၀ဒနာကို ကိုယ္စီခံစားရင္းက တစ္ညတာ အိပ္စက္ ၾကရျပန္ၿပီေလ။ သုံးထပ္တိုက္ရဲ႕ အလႊာေလးေတြက မီးေရာင္ေတြလဲ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေပ်ာက္ကြယ္ ေမွာင္မည္း သြားခဲ႔ၿပီ ဦးနဲ႔လတ္တို႔ရဲ႕နားရက္ ၾကာသပေဒးေန႔ဟာ အန္တီခင္ေလးတို႔ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေစ်းပိတ္ရက္ ဥပုသ္ေန႔လဲျဖစ္တယ္။
နံနက္ ရွစ္နာရီမွာ အေပၚလႊာသံဆြဲတံခါးႏွစ္ခု အတူူတူလိုပြင္႔လာၾကတယ္။ ဦးနဲ႔လတ္က ၿမိဳ႕ျပင္ ထြက္ၾကမယ္။ အန္တီခင္ေလးတို႔ကေတာ႔ နတ္ပြဲသြားၾကမယ္။ ဦးသံဆြဲတံခါးကို ေသာ႔ခတ္တဲ႔ အခ်ိ္န္မွာ ဟိုဘက္က ေၾကာင္ေအာ္သံေတြနဲ႔အတူ သံဆြဲတံခါးဖြင္႔သံေၾကာင္႔ လတ္ၾကည္႔လိုက္တယ္။ အမယ္.... အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ရွဳိးစမိုးအျပည္႔နဲ႔ပါလား။ သူတိုမွာ လက္၀တ္လက္စား ေတာ္ေတာ္ရွိတာပဲ (ပုံေတြက ေရွးပုံ ေတြပါ၊ ေမာ္ဒယ္ေအာက္ေနၿပီ)။
"အန္တီတို႔...ဒီေန႔ေစ်းပိ္တ္၊ အျပင္ထြက္ဟုတ္လား" လတ္က သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ျပဳံးျပ ႏႈတ္ဆက္ လုိက္ေတာ႔ ဦးကိုေၾကာက္ေနဟန္တူတဲ႔ အပ်ဳိႀကီးက ကပ်ာကယာ ျပန္ျပဳံးျပရွာပါတယ္။ "ဟုတ္တယ္၊ အမ်ဳိးအိမ္ တစ္အိမ္သြားမလို႔ေလ"
အန္တီ ခင္ေလး မလုံးမလဲျဖစ္တာကို မယဥ္မြန္စိ္တ္ပ်က္ေနမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ရွင္းေန ရတာလဲ၊ အျပင္သြားမလို႔ဆို ၿပီးေရာေပါ႔။ တစ္ခါတည္းမေန႔ညေနက ေစ်းေပါေပါရလို႔ ၀ယ္ထားတဲ႔ ေအာင္သေျပ ပန္းစည္းနဲ႔ ဂႏၶမာပန္းစည္းကိုလဲ ၀ွက္ေတာ႔မလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ နတ္ပြဲအတြက္ ဆက္တဲ႕ ပန္း ေတြမွန္း ဘယ္သူကသိမွာလဲ။
"ေရာ႔...ေဒၚခ်တ္လစ္...ေသာ႔" ဦးေပးတဲ႔ေသာ႔ကို လတ္ကယူၿပီး ပခုံးလြယ္အိတ္အနက္ ကေလးထဲ ထည္႔တယ္။ ႀကိဳးရွည္ရွည္ပခုံး လြယ္အိတ္အနက္၊ အစိမ္းႏုေရာင္ ရယ္ဒီမိတ္ဘေလာက္စ္ အကၤ်ီလက္ရွည္ ပြပြ၊ အင္ဒိုနီးရွားပါတိတ္ စိမ္း၀ါ၀ါရင္႔ရင္႔၊ ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္ အနက္ကေလးနဲ႔ လတ္လတ္ကို အန္တီခင္ေလးက ႏွေျမာသတစြာ နဲ႔ စုတ္သပ္လိုက္တယ္။
"ေကာင္မေလးႏွယ္... မိုက္လိုက္တာ၊ သူမို႔လို႔ ဒီလူခြစာႀကီးကို ႀကိဳက္တယ္" "ႀကီးေမကလည္း ၾကားသြား ပါဦးမယ္၊ ဟိုဦးက အေျပာဆိုးေပမယ္႔ ၾကည္႔ရတာသေဘာ မဆိုးေလာက္ပါဘူး"
"ငါေတာ႔ မထင္ပါေပါင္ေအ၊ ဟဲ႔...မြန္..၊ ခုနဟိုလူႀကီးက သူ႔မိန္းမကိုေခၚလိုက္တာ ဘာရဲ႕၊ ရစ္ခ်တ္ ဆိုလား ဟုတ္လား" "မြန္လဲမသိဘူး၊ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မွာေပါ႔ ၊ အဂၤလိပ္လိုေခၚ တာေနမွာေပါ႔" "ေကာင္မေလး နာမည္က လတ္ဆိုမဟုတ္လား" "ဟုတ္တယ္ေလ"
"ဒါမ်ားေအ၊ လတ္ဆိုတဲ႔ နာမည္ကေကာင္းသားနဲ႔၊ ရစ္ခ်တ္ဆိုတဲ႔ နာမည္ႀကီးက မေကာင္းဘူး" "ႀကီးေမ ကလဲ။ သူဟာသူ ေခၚခ်င္တာေခၚမွာေပါ႔၊ လာပါသြားမယ္၊ က်ပ္တန္အုပ္ေတြပါၿပီလား၊ ဟိုတစ္ခါလို အကုန္ေမ႔ ေနခဲ႔ဦးမယ္"
"ပါပါတယ္၊ ႀကီးေမ...ညကတည္းက ထည္႔ထားတာပါ" တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ေလွကားကေန ဆင္းလာၾကည္႔ရင္း ေအာက္လႊာ အေပၚလႊာ ဘုံပိုင္ေရခလုတ္ေတြနား ေရာက္ေတာ႔ မယဥ္မြန္က လက္တို႔ ျပတယ္။ ေအာက္လႊာႏွစ္လႊာစလုံးက ေရခလုတ္ေတြမီးလင္းလို႔ ။ အန္တီခင္ေလးက ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပလုိက္တယ္။
ေရွ႕ကဆင္းသြားတဲ႔ လတ္တို႔မွာေတာ႔ ၀င္းတံခါးပုေလးနားမွာတင္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး မသြားရ ေသးဘူး။ အန္တီေမရီ စပ္စုေပါ႔။ သူကဦးဆင္းလာရင္"ေမာနင္း" လုပ္ဖို႔ အျမဲတမ္းေစာင္႔ေနတတ္သူပီပီ ဒီေန႔ မွာလဲ သူ႔အခန္းေရွ႕ကေနထြက္ၿပီး "ဟဲလို..ေမာနင္း ဆရာ" တဲ႔။ ဦးကလဲ ေမာနင္းေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေမာနင္း နဲ႔ သူကမၿပီးေသးဘူးေလ။ "ဆရာဒီေန႔ ေဟာလီးေဒးထင္တယ္၊ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ" "ေဟာလီးေဒး ဆိုေတာ႔ နားမယ္ေလ၊ ၿမိဳ႕ျပင္ထြက္ၿပီးစိတ္ေအးလက္ေအး အနားယူူမလို႔"
"အိုး...ဂြတ္၊ ဂြတ္ဆရာ၊ ႏွစ္ေယာက္တည္း ပစ္ကနစ္ေပါ႔" "အင္း..ဆိုပါစို႔ေလ" "ဆရာေဟာလီးေဒးဆို အိိမ္မွာနားခဲ တယ္ေနာ္၊ ဆရာတို႔အေပၚဆုံးထပ္ကလဲ နားေအးပါးေအး ရွိတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔"
"ဟာ၊ ဘယ္ကနားေအးပါးေအး ရွိရမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီလမ္းထဲက ၀ပ္ေရွာ႔ကတစ္ေနကုန္ ထုရိုက္ ေမာင္းေန တဲ႔ အသံေတြမၾကားခ်င္မွ အဆုံးဗ်ာ၊ ဟိုဘက္ခန္းက ေၾကာင္သံေတြကတေညာင္ေညာင္နဲ႔ ၊နားကိုၿငီး ေနတာပဲ၊ အခန္းကလဲ ေလွာင္အိုက္မြန္းက်ပ္ ေနတာ၊ က်ဳပ္ဘယ္လိုလုပ္နားလို႔ရမွာလဲ"
ေကာင္းတယ္၊ ဦးေျပာခ်လိုက္တာေကာင္းတယ္၊ ႏို႔မို႔ဆို ေဒၚစပ္စုႀကီး ၿပီးေတာ႔မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေတာင္မမွတ္ေသးဘူး၊ လားေသးတယ္။ "ဒါဆုိၿမိဳ႕ျပင္မွာ ေျမ၀ယ္ဆရာ၊ ေမရီရွာေပးမယ္၊ ဆရာ သေဘာက်တဲ႔ သစ္ပင္ေတြလဲပါေစ႔မယ္"
အေရးထဲသူကေျမပြဲစားလုပ္လိုက္ေသးတယ္။ လတ္ကပဲ"အန္တီရယ္၊ လတ္တို႔ေျမမ ၀ယ္ႏိုင္ေသးပါဘူး၊ သြားေတာ႔မယ္" ဆိုၿပီးဇြတ္ထြက္လာရတယ္။"ဆရာတို႔ ကားေလးတစ္စီး ေတာ႔လိုေနၿပီေနာ္" ၾကည္႔ေလ ဇြတ္ ထြက္ခဲ႔တာေတာင္မွ ေနာက္ကေနလွမ္းေအာ္ ေနေသး တယ္။ လတ္ကႏႈတ္ခမ္းစူလိုက္တယ္။ "သူက ကားပြဲစား လဲ လုပ္ေသးသလားမသိဘူး" ဦးကလဲတစ္မ်ဳိး၊ တစ္ခါတစ္ေလက် စိတ္ရွည္ခ်င္ရွည္ျပန္ေရာ (သူၾကည္႔ေနခ်ိန္မို႔နဲ႔တူပါရဲ႕)။
"သူေျပာတာမွန္တယ္၊ က်ဳပ္တို႔မွာ ကားေလးတစ္စီးေတာ႔ရွိသင္႔တယ္၊ ခရီးထြက္ တဲ႔အခါ ကားေတြက ဟိုရပ္ဒီရပ္ နဲ႔ က်ဳပ္သိပ္ပ်က္တာပဲ၊ ခရီးသည္ေတြက တစ္မ်ဳးိ ကားထြက္ ေတာ႕မယ္ဆိုကာမွ ေရေသာက္ ေနတုန္းမို႔၊ ဘာေလး၀ယ္ခ်င္ေသးလို႔၊ ညာေလး၀ယ္ ခ်င္ေသးလို႔နဲ႕။ က်ဳပ္နဲ႔မျဖစ္ဘူး"
သိပါတယ္၊ သိပါတယ္။ ဦးနဲ႕မျဖစ္မွန္း။ တစ္ခါတုန္းက ကားေပၚကခရီးသည္ေတြ အဲလို လုပ္ရမလား ဆိုၿပီး"ေမာင္း" လို႔တအားေအာ္လိုက္တာေလ။ တစ္လမ္းလုံး တစ္ကားလုံး မ်က္ႏွာေတြပူၿပီး လုိက္လာ ရတာေကာ။ ခရီးသြားရင္း အလွဴခံျပသနာကလဲ ဦးနဲ႕တစ္ေမွာင္႔။ လမ္းကအလွဴခံမွန္သမွ်ကို လုံး၀ မထည္႔ရဘူးတဲ႔။ မိန္းမေတြ အလွဴခံေနတဲ႕ အသံေတြ ၾကားရင္လဲ သူကအလြန္မုန္း။ လမ္းမွာအလွဴခံေတြ႔လုိ႔ ကားရပ္ခိုင္း ရင္ ကားသမားကေဒါမ ပြရဘူး။ သူကေဒါပြၿပီ။ ဦးကအဲသလိုလွဴတာမ်ဳိးကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဦးလွဴ တဲ႔ အလွဴမ်ဳိးက ေႏြရာသီခရီးထြက္တဲ႔အခါ ေခါင္ေပ႔ေ၀းေပ႔ဆိုတဲ႔ အစားအေသာက္ရွားပါးတဲ႔ ရြာကေလး ေတြမွာ ဆန္ေ၀တယ္။
အကၤ်ီအ၀တ္အစား ေ၀တယ္ (လတ္မယ္ခရီးထြက္ရင္ သူ႔အကၤ်ီလုံခ်ည္ တစ္ပတ္ႏြမ္း ေတြကို အိတ္ႀကီး တစ္အိတ္ နဲ႕သယ္ရၿပီ)။
"ကဲ...ေနပါဦး၊ လတ္တို႔ကား၀ယ္တာကေတာ႔ ဟုတ္ပါၿပီတဲ႔၊ ကားကို ဘယ္သူ ေေမာင္းမွာလဲ ေျပာပါဦး" "က်ဳပ္ေမာင္း မွာေပါ႔ ၊က်ဳပ္ေမာင္းတတ္သားပဲ" "အမယ္ေလး ဦးရယ္၊ ေတာ္ပါေတာ႔... ေတာ္ပါေတာ႔၊ လတ္ေတာ႔ မစီးပါရေစနဲ႕။ တစ္ခါတည္း စိတ္တိုတိုနဲ႕ မည္းမည္းျမင္တာနဲ႔ အကုန္တိုက္ပစ္မွာ၊ ဦးမေမာင္းဘဲ လတ္ေမာင္း ျပန္ရင္လဲ ေဘးကေန တိုက္္လိုက္ပါလား၊ သတ္လိုက္ပါေတာ႔လား၊ တိုက္ပစ္ခ်ပစ္နဲ႔လုပ္ေနမွာ"
"ဟုတ္တယ္...လုပ္မွာ၊ က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားေမာင္းလဲ အကုန္တိုက္ခို္င္းပစ္မွာပဲ၊ က်ဳပ္ကား ေမာင္းရင္လဲ ဘာျဖစ္လို႔မွန္း ကိုမသိဘူး၊ က်ဳပ္ကားေရွ႕က လူေတြ၊ ေခြးေတြျဖတ္ျဖတ္ ေျပးရင္တိုက္၊ တုိက္ပစ္ လိုက္ ခ်င္တာ"
ဘုရားေရ၊ လတ္ကေနာက္ေျပာင္တာ ဦးကအဟုတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ေၾသာ္..ဦးရယ္ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာင္မွ ကားမစီးရဲတဲ႕ဘ၀ပါလား၊ လတ္အျဖစ္က။ ေတာ္ပါၿပီ၊ ေတာ္ပါၿပီ လတ္တစ္သက္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားကို ၀ယ္မစီးဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။
"ေဒၚခ်တ္လစ္ေရ၊ က်ဳပ္တို႔ေနာက္မွေတာ႔ ဟို႔အပ်ဳိႀကီး မ်က္ခုံးေမြးႏွစ္ေယာက္ အန္တီေမရီရဲ႕ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္နဲ႔ မိေနၿပီထင္တယ္၊ ဟား..ဟား" "ေသခ်ာတာေပါ႔"
ဦးတစ္ေယာက္ စိတ္ၾကည္ေနတယ္။ မေျပာစဖူးေတြေျပာလို႔။ လတ္ဦးကို ဒီလိုပဲ အျမဲျမင္ခ်င္ပါတယ္။ "ေဒၚခ်တ္လစ္၊ က်ဳပ္ရိကၡာေတြ အားလုံးပါတယ္ေနာ္ စကၠဴတို႔ ေဆးဘူးတို႔ေရာ" "လတ္လတ္ေထြးပါ ဦးရယ္၊ စိတ္ခ်... ဘာမွမက်န္ေစရပါဘူးေနာ္" "ေတာ္တယ္၊ ေတာ္တယ္"
သြားပါလာေျပာမေနပါနဲ႔။ လတ္ဆြဲထားတဲ႔ ရိကၡာအိတ္ေလးေလးႀကီးဟာ အလြန္တရာမွ ေပါ႔ပါးလာတယ္။ ေဟာဒီအိတ္ထဲမွာ လတ္ခ်စ္တဲ႔ ဦးအတြက္အျမည္းပါတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ပန္းခ်ီဆရာ ဦးအတြက္စကၠဴနဲ႔ ေဆးဘူး ေတြလဲ ပါပါတယ္။ ေမွာဘီျခံထဲကို ၀င္လိုက္္တာနဲ႔ စိမ္းဆိုလတ္ဆတ္တဲ႔အနံ႔ တစ္မ်ဳိးကလတ္တို႔ကို ဆီးႀကိဳတယ္။ "အား...ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ေတာနံ႔ေလးကြာ"
လုပ္ၿပီဦးကေတာ႔ ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးကားရင္းအသက္ကို အားရပါးရ ရွဴလို႔။ ဦးသူငယ္ခ်င္းျခံက အက်ယ္ႀကီး ပဲ၊ ႏွစ္ျခံဆက္ႀကီး တစ္ျခံကသီဟိုဠ္ျခံ၊ တစ္ျခံက ဂႏၶမာနဲ႔ႏွင္းဆီျခံ။ ဦးအႀကိဳက္ေပါ႔၊ ဦးကဒီျခံကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ နားရက္ဆိုဒီကို သြားခ်င္ေတာ႔တာပဲ။ လတ္ကေတာ႔ခဏခဏ မသြားခ်င္လွပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ နားရက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေလးဘာေလးသြားခ်င္ေသးတယ္။"ဗ်ဳိ႕ ကိုေပါက္၊ ဘာလုပ္ ေနတုံးဗ်"
ျခံႏွစ္ဆက္အလယ္ေခါင္မွာ သစ္သားအိမ္ေလးတစ္လုံးရွိတယ္။ ဦးလွမ္းေအာ္တဲ႔ ျခံေစာင္႔ကိုေပါက္က ေနာက္ေတာ္ပါ ေခြးေတြနဲ႔ အိမ္ထဲကေျပးထြက္လာတယ္။ "ဟာ...ဆရာတို႔ လာ-လာ၊ အလ်င္အပတ္ ကေတာင္ေမွ်ာ္ေနတာ ဆရာ႔သူငယ္ခ်င္းေတာင္ လာသြားေသးတယ္၊ ဆရာလာလားလို႔ေတာင္ ေမးေန ေသးတယ္""ဟုတ္လား"
"ဆရာမ...ေပး ေပး၊ အိတ္ႀကီးေပး၊ ဘာေတြတုံးဆရာမ" "အျမည္းနဲ႔ ယမကာေပါ႔ရွင္။ သိတယ္မဟုတ္လား" "ဟား ဟား သိတယ္...သိတယ္။ ဘာလို႔ယူလာေနရေသးလဲဗ်ာ၊ ဘာလဲ..ဆရာဒီတစ္ခါ ဘူးသီးၾကက္သားနဲ႔ မျမည္း ေတာ႔ဘူးလား"
"အိုး-ဘယ္႔ႏွယ္႔ ေျပာပါလိမ္႔ဗ်ာ၊ ျမည္းမွာေပါ႔။ ကာလသားခ်က္ေလးလုပ္စမ္းပါ၊ က်ဳပ္ကသိပ္သေဘာကတာ" ကိုေပါက္က တဟဲဟဲနဲ႔ သေဘာက်ရင္း အိတ္ႀကီးကို အိမ္ထဲစြဲသြားတယ္။ ေခြးေတြကို လတ္ကေၾကာက္ေပမယ္႔ ေခြးေတြက အျမီးတနန္႔နန္႔နဲ႕ ခဏခဏလာေတာ႔ သိေနၾကၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ ဦး နားကိုေတာ႔ မကပ္ရဲၾကဘူး။ ပထမဆုံးတစ္ေခါက္တုံးက သူ႔ေဟာက္ရမားဆိုၿပီး ေခြးခပ္ငယ္ငယ္ တစ္ေကာင္ ကို ကိုင္ေပါက္ၿပီးၿပီေလ။ အဲဒီတုန္းက ကိုေပါက္ေတာင္လန္႔သြားတယ္။ "ကိုေပါက္...ဒီေနရာ၊ ဒီေနရာ၊ ဒီေနရာေကာင္းတယ္။
ဂႏၶာနဲ႔ ႏွင္းဆီျခံအစပ္က ပ်ဥ္းမပင္ႀကီးေအာက္မွာ ကိုေပါက္က ထိုင္စရာေတြ ဦးအႀကိဳက္ခ်ေပးတယ္။ ထန္းပက္လက္ကုလားထိုင္ႏွစ္လုံးနဲ႔ စားပြဲခုံေလး၊ ၿပီးေတာ႔ျမက္ခင္း ေေပၚမွာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ (ဦးမူးလာရင္ ေအာက္ဆင္း ထိုင္ေတာ႔မွာကိုသိလို႔)။
"အား...ဘဲရီးႏိုက္စ္၊ ဘဲရီးဆတ္တစ္ဖိုင္း၊ ေဒၚခ်တ္လစ္ၾကည္႔စမ္း၊ ပန္းနံ႔ေလးနဲ႔ ျမက္ခင္းစိမ္းေလးနဲ႔ ၊ ဘူးစင္ေလးမွာၾကည္႔စမ္း၊ ဘူးသီးေလးေတြသီးလို႔၊ က်ဳပ္ဒီဘက္ေနရာ ေလးမွာ ေနခ်င္လိုက္္တာဗ်ာ။
လတ္...ဦးကိုသနားသြားတယ္။ ဦးဟာ လူထူးလူဆန္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို လတ္အ တြက္္ေတာ႔ သနာစရာေကာင္းတဲ႔ ကေလးဆိုးတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။"ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ရြာထဲ ၾကက္သြား၀ယ္ လိုက္ဦးမယ္၊ မေန႔ကေတာပစ္တဲ႔ ေကာင္ေတြယုန္ရလာသံလဲ ၾကားလို႔"
"အိုေက၊ သိပ္ေကာင္းတာေပါ႔ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားၾကက္သားနဲ႔ ဘူးသီးလဲလုပ္ဦးေနာ္၊ ေဒၚခ်တ္လစ္... ကိုေပါက္ကိုပိုက္ဆံေပလိုက္ေလ""ဟုတ္ကဲ႔ဦး" ကိုေပါက္က လတ္ပါလာတဲ႔ အျမည္းေတြနဲ႔ စားပြဲေပၚျပင္ဆင္ေပးခဲ႔တယ္။ ဦးက ဘီယာဘူးကို စဖြင္႔တယ္။ၿပီးေတာ႔ လတ္ကိုေရာ ဘီယာေသာက္တဲ႔ ။ လုပ္ျပန္ၿပီ။
"မေသာက္ခ်င္ပါဘူးဦးကလဲ၊ လတ္မႀကိဳက္ပါဘူးဆို၊ ခါးခါးသီးႀကီး၊ လတ္ကခ်ဳိမွ၊ ဒီမွာ လတ္ေကာ္ဖီဘူး ပါတယ္၊ ကိုေပါက္ေရေႏြးၾကမ္းလဲရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ညံ႔တဲ႔ေဒၚခ်တ္ လစ္ပဲဲ ၊ ဘီယာမေေသာက္္တဲ႔ စီးကရက္ မေသာက္နဲ႔ကြာ"
ဦးကဘီယာေသာက္တဲ႔ၿပီး စီးကရက္ခဲတတ္တဲ႔မိန္းမေတြကို သေဘာက်တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပက္သက္လို႔စရင္ လတ္ကဆတ္ဆတ္ထိမခံႏိုင္ဘူး။ လတ္တို႔ ေဖေဖကေျပာတယ္ေနာ္၊ ဘီယာမေျပာနဲ႔၊ စီးကရက္ႀကီး မိန္းမကေလး ပါးစပ္ခဲထားတာ ျမင္ရရင္ဘယ္လိုၾကည္႔မရမွန္းကို မသိဘူးတဲ႔။ လတ္တို႔ေဖေဖက သူေတာင္ အရက္လွ်ာေပၚ မတင္တာ၊ လတ္တို႔ဆို ၿပီးေရာေပါ႔ "အိုး..အရက္မေသာက္တဲ႔ ေယာက်္ားဆိုရင္ လူကိုမဟုတ္ဘူး"
"ဦးဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ" "ဟုတ္တယ္ အရက္မေသာက္တဲ႔ ေယာက်္ားမွန္သမွ် ေအာက္တန္း က်မယ္၊ ကလိမ္က်မယ္၊ အဲ-တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ႕ ခၽြတ္ယြင္းေနတာခ်ည္းပဲ" " ၾသ...အရက္ေသာက္တဲ႔ လူေတြ က်ေတာ႕ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေတြေပါ႔ေလ၊ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္၊ သူတို႔က အရက္ပဲေသာက္တယ္၊ တျခားမဟုတ္တာ ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ အရက္ေသစာ ေရွာင္ၾကဥ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာဆိုၿပီး သက္သက္လြတ္တို႔၊ မီးလြတ္တုိ႔ ဘာလြတ္တို႔စားတဲ႔ လူေတြကမွ မဟုတ္တာ အကုန္လုပ္တာ၊ မွတ္ထား၊ က်ဳပ္တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ေဒါပြလိုက္တာဗ်ာ၊ စပတ္ကလင္ကို ေသာက္မယ္ လုပ္ၿပီး မွ က်ဳပ္လာေမး တယ္။ ဒါသက္သက္လြတ္ရဲ႕လားတဲ႔၊ ေဒါပြလိုက္တာဆိုတာ မေျပာနဲ႔ေတာ႔
"အဲဒါ အဲဒီလူေတြပဲ၊ လတ္ေဖေဖနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး" "ဟား-ဟားေကာင္မေလး၊ အေဖထိေတာ႔ မခ်ိေအာင္ နာၿပီေပါ႔၊ ေရာ႔-ေရာ႔ အျမည္းေလးေတာ႔ စားပါဦး၊ အျမည္းစားတာကေတာ႔ ေဒၚခ်တ္လစ္ ပိုင္ပါတယ္ေနာ္ ဟား..ဟား"
လတ္က မစားဘူး။ ပါးစပ္ကို အတင္းပဲေစ႔ထားတယ္။ ဟိုဘက္လွည္႔ထိုင္တယ္။ ဦးကလတ္ကိုၾကည္႔ၿပီး ေအာ္ရယ္ျပန္တယ္။"ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ သူ႔အေဖေျပာလို႔ စိတ္ေကာက္ၿပီေဟ႔" ဘီယာဘူး ကိုကိုင္ရင္း ဦးကမတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ လတ္မ်က္ႏွာလွည္႔တဲ႔ဘက္ကို ထလာတယ္။
"...မ်က္ထားညိဳ... ဘာအလိုမ်ား...မက်.. စကားမဆို၀ံ႔ေအာင္ကြယ္... အိုဘယ္႔သက္ လယ္... ေဟ႔... မ်က္ထားညိဳ" လတ္ပါးေတြကို ဦးကလိမ္ဆြဲရင္း လတ္စိတ္ ေေကာက္ရင္ေခ်ာ႔ေနက် မ်က္ေျဖသီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုတယ္။ သြား..ဒီလိုခ်ည္းပဲ။ မုန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီသီခ်င္းသုံးေခါက္ေျမာက္ေလာက္မွာ လတ္ျပဳံး ရေတာ႔မယ္။
"ေမာင္နဲ႔အတူ...ေမလဲလြမ္းတတ္ၿပီထင္တယ္...ေတြ႔ဆုံပုံရယ္...နဖူးစာရြာလည္...ထူးတာမွန္တယ္...သစၥာႏွစ္ကိုယ္ထား...ေမတၱာဖလွယ္..ဘုရားမွာတစ္ခါၾကဳံတယ္ ညက ပါကြယ္။
ေဟာေတာ္ သူ႔အသံ၀ႀကီးနဲ႔ ဘီယာဘူးကို ေျမွာက္ကာေျမွာက္ကာနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ ပုဒ္လုံးကို စိတ္ပါလက္ပါဆိုေနပါေရာလား။ ဦးေပ်ာ္ေနၿပီ။ "ကဲကြာ၊ ကိုယ္ေခ်ာ႔ တဲ႔သူက မေပ်ာ္ရင္ေတာ႔ ဘီယာေသာက္တဲ႔ စီးကရက္ေသာက္တဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေလာက္ေတာ႔ ရွာမွပါပဲ" "ဟင္း... ဒီကေပ်ာ္ေနၿပီ ဥစၥာ၊ ျပန္ေကာက္ပစ္လိုက္မွာေနာ္" "အို...မသိလို႔ပါ၊ မသိလို႔ပါဗ်ာ၊ ေဆာရီး..ေဆာရီး၊ ကဲ စိတ္ေကာက္ ေျပရင္ စကၠဴနဲ႔ ေဆးဘူးေတြထုတ္စမ္းပါဦး"
ကဲ- ပန္ခ်ီဆြဲပါေတာ႔မယ္ရွင္။ ဦးသက္ဦး အဆိုအရဆို တရားထုိင္ေတာ႔မယ္လို႔ လဲ ေျပာလို႔ရတာေပါ႔ေနာ္္။ ဦးနဲ႔ရခါစကေပါ႔။ ဦးနဲ႔ရခါစကေပါ႔။ ဦးနဲ႔ရခါစကေပါ႔။ ဦးနဲ႔ရခါစကေပါ႔။ ဦးနဲ႔ရခါစကေပါ႔။ နားရက္ေတြမွာ ပန္းခ်ီ ေတြ ေလွ်ာက္ဆြဲေနမယ္႔အစား ကိုယ္႔အသက္အရြယ္နဲ႔ တရားေလးဘာေလးထုိင္ပါလား လို႔ေျပာမိ ပါတယ္။ ၾကား မၾကားဘူးေပါင္ရွင္၊ ပန္းခ်ီဆြဲတာဟာလဲ ၀ိပသာနာအလုပ္လုပ္တာနဲ႔ တူတူပဲတဲ႔။ ဘယ္မွာပဲ အာရုံ စူးစုိက္၊ စူးစိုက္၊ တစ္စုံတစ္ခုေပၚမွာ အာရုံစူးစိုက္ေနဖို႔ပဲ လိုတယ္တဲ႔ေလ။ အႏုပညာသမား မွန္သမွ် အျမဲတမ္း ၀ိပသနာအလုပ္ လုပ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပဲတဲ႔ရွင္ မခက္ဘူးလား။
"လတ္ကို ပုံတူဆြဲေပးမလား၊ ပန္းေတြေရွ႕မွာ လတ္ထိုင္ေပးမယ္ေလ။ "လာျပန္ၿပီ ဒီပုံတူပဲ က်ဳပ္ဘယ္ေတာ႔မွ ပုံတူ မဆြဲဘူး။
ၾကည္႔ေလ၊ ေခ်ာ႔ၿပီးဘာမွ မၾကာဘူး၊ ျပန္ေငါက္ၿပီ။ဟင္း...လတ္ကခ်စ္လို႔ ေၾကာက္တာေနာ္၊ ဦးသိထားပါ။ လတ္ က ဦးပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ ျပင္ေပးရင္း တစ္စုံတစ္ရာကို သတိရလာတယ္။ "ဦးလတ္တို႕ ကားေပၚမွာေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ ကေလးေလး က ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းလိုက္တာေနာ္" "အင္း"
ေယာက်္ားေလးေပမယ္႔ ေခ်ာတာမိန္းကေလးရွဳံးတယ္။ စကားကလဲ တတ္လိုက္တာ ေနာ္၊ လတ္မွာ အဲလို သားမ်ဳိးေလး တစ္ေယာက္ရွိရင္ ေကာင္းမွာပဲ" "ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
"အိုး...ဦးကလဲ၊ လတ္မွာ အေဖာ္ရတာေပါ႔၊ သားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သမီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဟာ...ခုလိုမ်ဳိး ဦးကပန္းခ်ီဆြဲေနရင္ လတ္တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းမေနေတာ႔ဘူး၊ ကေလးနဲ႔ ျခံထဲမွာေလွ်ာက္ေဆာ႔ေနရုံပဲ"
"က်ဳပ္တို႔ ေနရတဲ႔ အခန္းေလးကမွ က်ဥ္းရတဲ႔ထဲ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မေနေလာက္တာဗ်ာ၊ ကေလး တစ္ေယာက္ ပါရွိေနလို႔ကေတာ႔ မ်က္စိရႈပ္လိုက္မယ္႔အမ်ဳိး၊ က်ဳပ္ကက်ဳပ္မ်က္စိေအာက္မွာ ကေလး တစ္ေယာက္ လာရႈပ္ေနၿပီဆိုရင္ တစ္ခါတည္း ဆြဲလႊင္႔ ပစ္္လိုက္ခ်င္တာ"
"အဲဒါဦးကေလးမဟုတ္လို႔ပါ၊ ကိုယ္႔ကေလးဆို အဲလိုလာရႈပ္တာေလးကိုပဲ ဦးသေဘာက်ေနမွာေပါ႔" "မေျပာတတ္ဘူး အဲဒါေတာ႔။ က်ဳပ္မွန္တာေျပာတာ၊ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေလာက္ တစ္ေယာက္တည္း ေနလာခဲ႔ေတာ႔ဗ်ာ ေနသားက်ေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ က်ဳပ္သိပ္ေနတတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေနဦး က်ဳပ္ ေျပာဦးမယ္၊ က်ဳပ္စဥ္းစားခဲ႔ဖူးတယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္တည္းေနလာခဲ႔ၿပီး ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ္ကို တစ္ေယာက္တည္းဘာလို႔ မေနႏိုင္ရမွာလဲလို႔၊ ေနႏိုင္ရမယ္လို႔လဲေျပာခဲ႔တယ္၊ အဲ... က်ဳပ္လဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕မွ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ အကုန္ပ်က္ကုန္တာပဲ"
"ပ်က္ကုန္တာ ေကာင္းတာေပါ႔၊ ႏို႔မို႔ဆို ဦး၀မ္းနည္းေနရမွာေလ၊ လတ္လတ္ေထြးနဲ႔ လြဲသြားရတဲ႔ အတြက္ေလ" "ဟုတ္ပါတယ္ ဟုတ္ပါတယ္" "ဦးရယ္လတ္ကေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ႔ေမြးမယ္ေနာ္။ သားသမီး ဆိုတာ ရွိမွဦးရဲ႕၊ လတ္တို႔အသက္ႀကီးတဲ႔ အခါက်ေေတာ႔ ဘယ္သူ႔သြားအားကိုးမလဲ"
ဦးခဏေလး ငိုင္သြားတယ္။ မ်က္မွန္ေအာက္က ရီေ၀ေ၀မ်က္လုံးေတြက ႏူးညံ႔ေပ်ာ႔ ေပ်ာင္းစြာနဲ႔ လတ္ကို ၾကည္႔တယ္္။
ခ်တ္လစ္ရယ္၊ မင္းေျပာတာေတြမွန္တယ္၊ မင္းကေလးခ်ီတာကို က်ဳပ္ျမင္ခ်င္ပါတယ္၊ အင္း က်ဳပ္လဲ ကေလး ခ်ီၾကည္႔ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ္႔ မင္းတြက္ၾကည္႔စမ္း က်ဳပ္အသက္ ရွစ္ဆယ္ရွိတဲ႔ အခ်ိန္မွာကေလးက အသက္ ႏွစ္ဆယ္ ပဲ ရွိေသးတယ္၊ အသက္ႏွစ္ဆယ္ဆိုတာ တစ္ကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ေျခေတာက္ေပၚ ကိုယ္ မရပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး၊ အဲ...ၿပီးေတာ႔ က်ဳပ္တို႔ အသက္ရွစ္ဆယ္ထိ ေနႏိုင္ဖုိ႔ဆိုတာလဲ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ႔ ကစၥ၊ က်ဳပ္သက္တမ္းဟာ ခုႏွစ္ဆယ္႔ငါးႏွစ္ဆို က်ဳပ္တို႔ကေလးဟာ ဆယ္႔ငါးႏွစ္ပဲရွိဦးမယ္၊ ဖေအနဲ႔ သားသမီး ဒါေလာက္အရြယ္ကြာေနရင္းလဲမေကာင္းဘူး၊ ေဒၚခ်တ္လစ္နားလည္လား၊ အဲဒီလို အဲဒီလိုေတြ ရွိတယ္"
ဒီတစ္ခါေတာ႔ လတ္ကငိုင္ရတဲ႔အလွည္႔။ ဦးစကားကို ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆးေျပာတာ ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ႔ဖူးေသး တယ္။ ကဲ...က်ဳပ္ပန္းခ်ီသြားဆြဲလိုက္ဦးမယ္၊ မႈိင္ေတြေတြႀကီးလုပ္မေနနဲ႔၊ ဘယ္ႏွယ္႔ဗ်ာ၊ ေအးေအး ေဆးေဆး အနားယူမလို႔ လာပါတယ္၊ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာမွန္း မသိဘူး"
ေဟာခ်ီးမြမ္းမယ္မွမၾကံေသးဘူး ဦးျပန္ၿပီးပုံမွန္ျဖစ္္လာၿပီ။ ေဒါေတြေမာေတြနဲ႔ သူ႔ပန္းခ်ီဆြဲ ကိရိယာေတြယူၿပီး ပန္းခင္း ဘက္ထြက္သြားေတာ႔တယ္။ ဦးပန္းခ်ီဆြဲေနတ႔ဲအ ခ်ိန္မွာ လတ္က ကိုေပါက္ခ်က္ေနတဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္တဲ႔ ေနရာမွာ ကူညီတယ္။ ကိုေပါက္ကယုန္သား ကင္္ကို သံပုရာသီးနဲ႔သုပ္တယ္။ သံပုရာသီးက စိမ္းလတ္ၿပီး အရည္ကလဲ ရႊမ္းေနတာပဲ။ လတ္တို႔ ရန္ကုန္သံပုရာသီးေတြနဲ႔ေတာ႔ကြာပါ႔။
ဘူးသီးကလဲ စင္ကေနခ်က္ခ်င္းခူး၊ ခ်က္ခ်င္းခ်က္ဆိုေတာ႔၊ ခ်ဳိသလားမေမးနဲ႔ လတ္ဆတ္တဲ႔ အရသာ ကိုက တစ္မ်ဳိး ထူးျခားေနတယ္။ ၾကက္ကလဲရြာထဲမွာ ေပၚလာတဲ႔လတ္ လတ္ဆတ္ဆတ္ပဲ။
ကိုေပါက္ရဲ႕ ၾကက္သားဘူးသီး အရည္စပ္စပ္ကာလသားခ်က္ကိုေတာ႔ ဦးကအသည္း စြဲ။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ ထမင္းစား မေကာင္းတဲ႔ေန႔မွာဆို ကိုေပါက္ရဲ႕ ၾကက္သားဘဘူးသီးကို "တၿပီ" "ကိုေပါက္ဟင္းနံ႔ရတာနဲ႔ ဗိုက္ေတာင္ ဆာလာၿပီ။ ဦးကိုေခၚလိုက္ရေတာ႔မလား ကိုေပါက္" "ဆရာမသေဘာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ႔ ဟင္းကေတာ႔ ရၿပီ၊ သူ႔ပန္းခ်ီမၿပီးပဲေခၚလို႔ ေအာ္ခံေနရဦးမယ္"
ကဲ ကိုေပါက္ေတာင္ ဦးအေၾကာင္းေတာ္ေတာ္သိေနၿပီ။ လတ္ကဆုေတာင္းလိုက္ တယ္။ ဟိုတစ္ခါတုန္းကလို ဖီလင္မရဘဲျဖစ္ပါေစေတာ္။ ဒါမွျမန္ျမန္ျပန္လာမွာ။ လတ္ကထ မင္းစာေနၿပီ။" ဟာ...ဆရာမ၊ ဆရာျပန္လာေနၿပီ၊ ဒီတစ္ခါတယ္ျမန္ပါလား"
ဟုတ္သားပဲ ဦးျပန္လာေနၿပီ။ လတ္ဆုေတာင္းေတာ႔ျပည္႔သြားၿပီ။ လတ္ကကေလး တစ္ေယာက္လို ဦးဆီေျပးသြားႀကိဳတယ္။ "ဘယ္ရမွာတုံး၊ ခင္ဗ်ားကပန္းခ်ီဆြဲကာနီး ေပါက္ကရေတြလာေျပာတာကိုး"
"ဦးကလဲ လတ္မသိလို႔ပါေနာ္၊ ေနာက္ဆိုဦးပန္းခ်ီဆြဲခါနီးမွာ လတ္ဘာဆိုဘာမွ မေျပာေတာ႔ဘူး၊သိလား" ဦးက မ်က္ႏွာႀကီးစူပုပ္ၿပီး လတ္ကိုၿဂိဳၾကည္႔ၾကည္႔တယ္။ လတ္ကဦး လက္ေေမာင္းေလးကို အတင္းဆြဲဖက္ မွီႏြဲ႕လိုက္တယ္္။
"လာပါဦးရယ္၊ လတ္ထမင္းဆာလွၿပီ၊ ဟိုမွာကိုေပါက္ရဲ႕ယုန္ကင္သုပ္က အရမ္း ေေကာင္း၊ ဦးအႀကိဳက္ ဘူးသီး နဲ႕ၾကက္သားကလဲ အရမ္းေကာင္း" "က်ဳပ္ကို အစားနဲ႔ ျမဴဴဆြယ္တာေပါ႔ေလ"
ဦးမ်က္ႏွာ မခ်ဳိမခ်ဥ္ျဖစ္လာၿပီ။ ဦးကလတ္ကို ခ်စ္ပါတယ္ေနာ္။ ဦး...ဘယ္ေတာ႔မွ အၾကာႀကီးစိတ္မဆိုးပါဘူး (အျမဲသာစိတ္တိုေနတာ)ေနာ္။ အထူးသျဖင္႔ဒီလိုနားရက္မ်ဳိးမွာ ဦးဘယ္ေတာ႔မွ အၾကာႀကီးစိတ္မဆိုးပါဘူး။ သူ႔နားရက္ ကေလးကို အလဟသကို ကုန္ဆုံး သြားမွာကိုဦးက သိပ္ႏွေျမာတာ။
"ကိုေပါက္ေရ ဦးကစားေတာ႔မယ္တဲ႔၊ ကိုေပါက္ဟင္းေတြယူခဲ႔ေတာ႔၊ ေရွ႕ကဖ်ာေပၚမွာပဲ စားမယ္ေနာ္ဦး "က်ဳပ္ကေသာက္ဦးမွာ" "ေသာက္ေလဦးရဲ႕၊ လတ္ကဦးေဘးနားမွာ ထမင္းစားမွာေပါ႔" ကိုေပါက္က ပ်ဥ္းမပင္ ေအာက္ ဖ်ာေပၚမွာ ခုံနိမ္႔စားပြဲ၀ိုင္းေလးနဲ႕ ထမင္းပြဲျပင္ေပးတယ္။ "ကိုေပါက္ေရာ႔ ခင္ဗ်ားလဲ ခ်ဦး" "ရတယ္ ဆရာ" ကိုေပါက္က အရက္ခြက္ကို ဂြတ္ခနဲ႕ ခ်လိုက္တယ္။ "ဟား...ဟား၊ ဒီမွာေပါ႔ဗ်၊ ကဲဘယ္မွာလဲ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ယုန္သားကင္" "ဒီမွာေလ ဦး"
လတ္မွာေမာင္ေတာ္သခင္ႀကီးကို ဖားလိုက္ရတာပ်ာလို႔။ ဦးမ်က္ႏွာၾကည္လင္ရဲ႕လား ၾကည္႔ရတာကအေမာ။ ၾကည္ပါတယ္။ ဦးမ်က္ႏွာၾကည္ပါတယ္။ အရက္ေလးႏွစ္ခြက္ သုံးခြက္၀င္ၿပီးေတာ႔ ပိုၾကည္လာတယ္။ ငါးခြက္ေျမာက္ ေလာက္မွာေတာ႔ ၾကည္ရုံတင္မကဘူး မူးစျပဳလာၿပီ။ "ၿမိဳင္ေဟ၀န္ ၿမိဳင္ေဟ၀န္ ေရတံခြန္စိမ္႔စမ္း လန္းသြယ္ျဖာ ဆင္းရန႔ံစုံလွပါ ဆင္ရာဆန္းတယ္ေတာ္ေမ ပန္းမင္းျမတ္ေရႊအာသာ" ေဟာ လုပ္ၿပီ လုပ္ၿပီ၊ လာၿပီ၊ ဦးမူးေနစဥ္မွာ အျမဲသီဆိုေလ႔ရွိေသာ ဦးရဲ႕ေဖးဘရိတ္ စတိုင္က်တဲ႔ျမိဳင္ထလာပါၿပီ။
"ရနံ႕စုံစြာငယ္ေလ တသန္႔ဟိုမွာတစ္ခြင္လုံေနာ္ ေျမာင္ေနေဗြတစ္ခြင္မွာေလ ေမာင္လွေဖလင္ျမင္ရုံနဲ႕ ေမေက်းသံငွက္သံေႏွာ ေျပာေျပာၾကရွာ ေအာင္းအုံသံေတြျပင္း ေခ်မင္းေဖ၀ိဇၨာ ဂူေက်ာင္းသခၤမ္းေနာ္ဗ်ာ သူေရာင္မင္း ဆန္းၾကျဖာ" ကဲဆိုလိုက္စမ္း ေအာ္လိုက္စမ္းဦးေရ႕။ ဒီလိုေနရမ်ဳိးမွာေတာ႔ စိ္တ္လြတ္ လက္လြတ္ဦးေအာ္ခ်င္သေလာက္ သာေအာ္။ ဘယ္သူမွအားနာစရာမလိုဘူး။ အခန္းမွာေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ဦးမူးလို႔ ဒီျမိဳင္ထကို ေအာ္ဆိုၿပီဆိုရင္ လတ္မယ္ဦးကို ပါးစပ္ပိ္တ္ရတာအေမာ။ ေတာင္းပန္ ရတာ အေမာ။ ဦးကလဲ ဒီျမိဳင္ထဆုိရင္ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ အသံကုန္ေအာ္ရမွ ႀကိဳက္တာေလ။ ဒီမွာေတာ႔ ဘယ္သူ႕ မွလဲ အားနာစရာမလိုဘူး၊ ရွက္စရာမလို။ ေအာ္လိုက္စမ္းပါဦးေရ႕။
"လြမ္းစရာ ျမိဳင္ကုန္းေဗြဗ် တစ္ခိုင္လုံးေရႊ လြမ္းစရာျမိဳင္ကုန္းေဗြ ေလေလ႔ေလ တစ္ခိုင္လုံးေရႊညင္းေလ ေဆာင္းဦးေႏြ သင္းတဲ႔ေပ်ာ္က်ဴးေဖ ေဟ႔သင္၍ ေပ်ာ္က်ဴးေဖ ညင္းေလေဆာ္ဦးေႏြ"
အဲ..အဲ...ဟုတ္ကုန္ၿပီေဟ႔၊ မင္းသားကြ၊ ခ်တ္လစ္ဘာလုပ္ေနလဲ၊ လက္ခုပ္တီးေလ၊ ေႏြဦးဆန္းသမို႔ ျမင္ရာျမင္ရာဆန္း၊ လွ်မ္းတင္ပန္းမင္႔ျမိဳင္ ရနံ႔ခ်ဳိစြာေႏွာ ေဒါနေသာ္ကခိုင္ ဟိုတစ္သန္႔မွာေနာ္ဗ်ာ ခ်ဳိပ်ံ႕ပ်ံ႕ ေတြကလႈိင္"
ဦးကအရက္ခြက္ကို ေျမႀကီးေပၚခ်၊ အားျပဳၿပီးေတာ႕ကို မ်က္စိမွတ္ေအာ္တယ္။ လတ္မွာထမင္းစားလ်က္က လိုက္ၿပီး လက္ခုပ္တီး ရေသးတယ္။ အဲဒီခဏမွာေတာ႔ လတ္ေပ်ာ္လာပါတယ္။ တိုက္ခန္းေၾကြးနဲ႕ ေလာဘေမာဟ ေတြကို လတ္ေမ႔သြားပါတယ္။
"မင္းသားကတာေႏွးတယ္၊ ကတာေႏွးတယ္၊ ဒီလိုကစမ္္းပါ၊ သြက္သြက္ေလး၊ ဒီလိုေရႊမန္းတင္ေမာင္တို႔လို" ေဟာေတာ္..ေဟာေတာ္။ ထိုင္လ်က္ကေန အားမလို အားမရနဲ႕ဦးကျပေနျပန္ၿပီ။ ဦးတစ္ေယာက္ဟာေလ။ ဘယ္လိုလဲ... "
"ဟို...ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ မင္းသားေမာတယ္၊ ေရာ႔တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္လိုက္ဦး" မင္းသားကိုေပါက္ကလဲ မျငင္းဘူး။ေတာ႔ ဂြတ္ခနဲပဲ ကထားရတာ ေခၽြးေတြသံေတြရႊဲလို႔ လူကလဲ ေဟာဟဲလိုက္လို႔။ ဒါေတာင္ "ေပ်ာ္လို္က္တာဆရာရယ္"တဲ႔။ လုပ္လိုက္ေသးတယ္။
ဟား...ဟား...ေပ်ာ္သမားဗ် ကိုေပါက္၊ ခင္ဗ်ားေပ်ာ္သလို က်ဳပ္လဲေပ်ာ္တယ္၊ ခ်တ္လစ္လဲေပ်ာ္တယ္ေနာ္" "ေပ်ာ္တာေပါ႔ ဦးရဲ႕"
"ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ၊ ခဏေနရင္ က်ဳပ္တို႔ျပန္ရေတာ႔မယ္ဗ်ာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ၊ လြတ္လပ္မႈေတြ၊ လန္းဆန္းမႈေတြကို ထားခဲ႕ၿပီး၊ ပိတ္က်ပ္ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ႕ ျမိဳ႔ျပရဲ႕ ခိုအိမ္ကေလးထဲ၊ ခိုအိမ္ကိုခင္ဗ်ားသိတယ္မဟုတ္လား ကိုိေပါက္၊ ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ကေလး၊ အဲဒီထဲကို က်ဳပ္တို႔ျပန္သြားရမယ္"
"အိုး...ဦးကလဲ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ စိတ္ခ်မ္းသာ လက္ခ်မ္းသာေနစမ္းပါ၊ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ ေျပာေနတာလဲ၊ ျပန္လဲမျပန္ရေသးပါဘူး၊ ခုမွအေစာႀကီးရွိေသးတယ္" "ဟုတ္လား ကဲအေစာႀကီး ရိွေသးတယ္ တဲ႔ မင္းသားေရ၊ အလွည္႔က်မႏြဲ႔စတမ္းေနာ၊ အို...ဂႏိုင္တြင္းမွာေလဗ်ာ သင္းၾကည္ၾကည္ၾကဴ ႏွင္းဆီျဖဴ ပင္ဇလပ္ရယ္နဲ႔ ရင္ခတ္ေသလာက ေ၀ဆာႀကိဳင္ရနံ႔ရယ္ သင္းလွတယ္ေလး သင္းလွ တယ္ေလးဗ်ာ"
ေၾသာ္...ဦးရယ္၊ ဘာလို႔မွန္းမသိ။ ဦးနားထင္စပ္က ဆိုးေဆးျပယ္စ ဆံပင္ျဖဴနက္ ေၾကာင္က်ားးေလးေတြကို လတ္ေငးစိုက္ၾကည္႕ေနမိတယ္။ ဦးကိုခုခ်ိန္မ်ား တိုက္ကလူေတြျမင္ ရင္ ဘာမ်ားေျပာၾကမလဲ။ ဦးကိုျမင္တိုင္း အျမင္ကတ္ ေၾကာက္လန္႔တဲ႔ အၾကည္နဲ႔ၾကည္ တတ္တဲ႔ ဟိုအပ်ဳိႀကီးကို လတ္အလ်င္ဆုံး သတိရမိတယ္။
သူမ်ားျမင္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေျပာလိုက္မလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လတ္သတိရမိတဲ႔ အန္တီခင္ေလးတို႔ အပ်ဳိႀကီး တူ၀ရီးကေတာ႔ အထူးလွ်ဳိ႕စြာ သြားေရာက္ခဲ႔တဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ ေနရာက တစ္ခုေသာ နတ္ပြဲေလး မွာေလ။ ထုံသင္းရယ္မွ မာလာေလး ဂမုန္း ခတၱာ ဇီဇ၀ါနဲ႔ႀကိဳင္စြာရယ္မွ ျမတ္ပန္း ပုပၸါးေတာင္ေတာ္ ျမတ္မယ္ေတာ္ေပ်ာ္ ဂူေတာ္နန္းက မယ္လွမ္းလာေပါ႔"
ဆက္ရန္
.
4 comments:
ခုက်ေတာ့လဲ ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကတာေနာ္... က်ဴရွင္ဆရာႀကီး ဂြစာက်တာေတာ့ သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး....
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကလဲ ဒီလုိအတၱသမားကုိ ျမန္မာပီပီ သေဘာေကာင္းျပီး သည္းခံေနၾကတာကုိး။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ဒီတစ္ခုေတာ့ ေကာင္းသဗ်။ ကုိယ့္မိန္းမကုိယ္ ခ်ိဳးတဲ့အခ်ိဳးမ်ိဳး တစိမ္းကုိ လာခ်ိဳးမယ္မၾကံနဲ႔ တရားရံုးေရာက္သြားမယ္။ လက္ေအာက္ငယ္သားကုိ ဒီလုိ သိမ္းက်ံဳးေအာ္ျပီး လူစြမ္းျပခ်င္တဲ့ ဗ်ဴရုိကရက္ေတြအတြက္ ဒီမွာ Zero tolerance policy လုပ္ထားတယ္။ ဘာတစ္ခုမွ သည္းခံစရာ မလုိဘူး၊ တုိင္လုိ႔ရတယ္ေပါ့။
လတ္ရဲ႕ ဦးလုိလူမ်ိဳးက အေနာက္တုိင္းမွာေတာ့ အတၱလြန္ကဲတဲ့ စိတ္ေဝဒနာသည္လုိ႔ သတ္မွတ္တယ္ဗ်။ လူပံုအလယ္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေဒါသတၾကီး ထထေအာ္မယ္။ စိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္စြမ္းနည္းတယ္။ သူတုိ႔အတၱေတြ၊ မာနေတြ၊ လူအထင္ၾကီးခံလုိစိတ္ေတြကုိ လူၾကားမွာ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဘဲ ထုတ္ထုတ္ျပတတ္တယ္။
သူတုိ႔ဆီက မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ ဒီလုိ တျခားကေလးေတြ အမွားလုပ္မိရင္ ေအာ္၊ ေဒါသၾကီးေၾကာင္း သည္းမခံတတ္ေၾကာင္း အျမဲတမ္း ထုတ္ထုတ္ျပေနတတ္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးကုိ စိတ္ပညာဆရာဝန္နဲ႔ျပဖုိ႔ ဆရာေတြက အၾကံေပးတတ္တယ္။ သိမ္ငယ္ေနတဲ့ အငံု႔စိတ္တစ္ခုခု ရွိလုိ႔ ဒါကုိဖံုးတဲ့အေနနဲ႔ ေမာက္မာေနတာလား၊ မိဘက သိပ္အလုိလုိက္ထားလုိ႔ တစိမ္းကုိပါ ဗိုလ္က်ခ်င္ေနတာလား စစ္ေဆးရတယ္။ တစ္သက္လံုး စိတ္ေရာဂါသည္ ျဖစ္မသြားေအာင္ ကုခုိင္းေတာ့တာပဲ။
မေ႐ႊစင္ေရ...ျမစိမ္းျပာေစာင္႔ဖတ္ေနတယ္ေနာ္
စူးႏြယ္ေလး
ဇာတ္ကေတာ႔ အေတာ္ကို ႏိုင္ပါ႔ ...
ဒါေၾကာင္႔လည္း ဆရာမ ႏုႏုရည္ ( အင္းဝ ) ျဖစ္ေတာ႔သကိုး..
Post a Comment