သဒိုး အပိုင္း (၈)

(၈)

ေညာင္ကားယား က လွည္းၾကမ္းတစ္စီးနဲ႔ သားအဖတစ္ေတြ ထြက္လာၾကေတာ့ ေနေတာင္ မွည့္ေနပါ ၿပီ။ ပန္းညိဳ က လတ္လတ္ ေလာေလာကေလး၀တ္လို႔။ သားကို ေပါင္ေပၚတင္ၿပီး လွည္းရံတုိင္ ကိုင္ရင္း လွည္းဆြဲရာ ပါေနရသလို ေငါင္ေငါင္ႀကီး လိုက္ေနရွာတာပါ။ သေဘာ မတူပါဘူးရယ္လို႔ သံုး၊ ေလးႏွစ္ ပစ္ထား တဲ့ ေယာကၡမရြာ လုိက္လာရတာဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ရဦးေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးမိလို႔ပါ။
 

ဒိုးကေလး ကေတာ့ ေျပာတာပါပဲ။ အေဖတို႔ အေမတို႔လည္း အသက္ႀကီးၾကပါၿပီ။ တုိ႔အားမကို ဘယ္သူ႔ အားကိုး မွာတုန္း၊ ဟိုတုန္း ဟိုခါက စိတ္ရွိလို႔ ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ ပစ္ထားခဲ့တာမွန္ေပသိ ခုေတာ့လည္း ဒါေတြ မရွိေလာက္ ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ သူတို႔သား အရက္သမား သဒိုးျဖစ္သြားရ တာ ညည္းေၾကာင့္ ဆိုတာေတြ လာေတာ့မွာကိုး။

မဟုတ္ဘူးလား ဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ တံငါနား နီး တံငါ၊ မုဆိုးနာနီး မုဆိုး ဆိုတာလို သဒိုး နားနီး သဒိုး ျဖစ္ရတာ ကို ျငင္းမျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပန္းညိဳ တစ္ခုေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္။ သူ႔မိသူ႔ဘလက္ထဲ ျပန္ေရာက္ရင္ ေတာင္သူနားနီး ောတင္သူျဖစ္ရမွာကို ေတြးမိၿပီး ၀မ္းသာတာပါ။ ဒိုးကေလးတင္မကဘူး သူလည္း အသားသည္ဘ၀က လြတ္ရေတာ့မွာကို လည္း ၀မ္းသာတယ္။ သူတို႔ သား ယူမိမွာေတာ့ ေယာကၡမ မိဘ ဘာေျပာေျပာ ဘာဆိုဆို ခါးစည္းခံရုံ ေပါ့လို႔ပဲ ေတြးတယ္။

လွည္းေပၚမွာ ပန္းညိဳတို႔ ပိုင္ဆုိင္သမွ် စားအုိးစားခြက္ကေလးေတြ၊ အ၀တ္အစား တစ္ေပြ႕နဲ႔ ေစာင္ထုပ္ ေခါင္းအံုးထုပ္ ေလာက္ ပါတာပါ။ ဂုံနီအိတ္ေဟာင္းနဲ႔ လိပ္လာတဲ့ ဘုိးၾကာေပၚ့ လက္က် သားလွီးဓား သားဖ်င္ဓား ေတြလည္း ပါရဲ႕။ ဒိုးကေလးအဖို႔ရာေတာ့ ေယာကၡမအေမြေပါ့ေလ။ 

ဒါလည္း ပန္းညိဳက မယူခဲ့ဖို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ ကုကၠိဳကုန္းကို အကုသိုလ္မပါ ေစခ်င္ေတာ့လို႔ပါ။ မိဘမ်ား ေရွ႕ ဓားတျပျပ လုပ္နဲ႔ လုပ္မစားေစခ်င္ေတာ့လို႔ပါ။ အကုသိုလ္အလုပ္ကုိ ေညာင္ကားယားက ေခ်ာင္ထဲ ထားပစ္ခဲ့ပါေတာ့ လို႔ အတန္တန္ ေျပာခဲ့တာပါ။ ဒိုးကေလးက ဇြတ္ယူလာခဲ့တယ္။ ဒိုးကေလး စိတ္ကူး က ကုကၠိဳ ကုန္း ကေန ဟုိရြာသည္ရြာ သဒိုးလိုက္လုပ္ဦးမယ္ေပါ့ေလ။

"ဘယ့္ႏွယ့္ ထားခဲ့ရမယ္လို႔ဟာ နင့္ႏွယ္ ... မလုပ္ခ်င္ကာမွေနေရာ ဓါးေတြ မထားရက္ခဲ့ႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ ... က်ဳပ္ေယာကၡမ အေမြ ပါ ... ငါက ကုကၠိဳကုန္း ေရာက္လို႔ ယာထြန္ကိုင္းထြန္ ထလုပ္မယ့္ေကာင္ မဟုတ္ ဘူးဗ်ာ ... အေျခအေန မဟန္ရင္ ဓါးထုပ္ဖြင့္သင့္ ဖြင့္ရမွာပဲ"
ပန္းညိဳ ကေတာ့ ဒိုးကေလးကို ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်ရုံကလြဲလို႔ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ၊ သည္လိုနဲ႔ ဓါးေတြ ပါလာ တာပါ။ လွည္းေပၚမွာေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီး။ ဒိုးကေလးလည္း ရြာျပန္ ၀င္ရေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ရြာက ၾကည္သာၾကပါ့မလား၊ မ်က္ေစာင္းတထုိးထုိး ႏွာေခါင္းတရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႔ ေနၾကမလား။ တစ္ရြာလံုး သူေတာ္ေကာင္းေတြခ်ည္း စုေနၾကတာ မဟုတ္ေပသိ လူ႔သဘာ၀ သူတစ္ပါး ကို လက္ညႇိဳး ထုိးဖို႔ ေတာ့ လြယ္ၾကတာကိုး။

"ကိုႀကီးဒိုးတုိ႔ မမညိဳတို႔က ကုကၠိဳကုန္းကို အၿပီးေျပာင္းၾကတာလား ... ကိုႀကီးဒိုး မိဘမ်ားက ခ်မ္းသာ ၾကဆို ... ေျမးေတာ့ အေမြေတြ ရေခ်ေသးေပါ့ဗ်ာ ... က်ဳပ္ကို ကိုႀကီးဒိုး "နသတ္" ဘ၀က လြတ္သာ ၀မ္းသာသာ ... ကုကၠိဳကုန္း ေရာက္မွေတာ့ သဒိုး မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ"
လွည္သမား ငသန္း က ေညာင္ကားယားသားဆိုေတာ့ ဒိုးကေလးတို႔နဲ႔ ခင္လို႔ လိုက္ပို႔တာပါ။ ငသန္းက သူ႔စိတ္ထဲ ရွိတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာခ်လိုက္တာကို ဒိုးကေလး စိတ္မဆိုးသာဘူး။ ငသန္းေျပာတာ လမ္းက် ေနတာကိုး။

"မိဘမ်ားက အခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ပါဘူးကြာ ေတာ္ရုံ ေတာင္သူပါပဲ ... ေျမနဲ႔ ယာနဲ႔ လွည္းနဲ႔ ႏြားနဲ႔ေတာ့ ရွိပါရဲ႕ ... ဒါေပသိ မိဘအေမြ တစ္သက္လံုး ထုိင္စားလို႔ ျဖစ္သာမွမဟုတ္သာ ... ငါ့အလုပ္ ငါလုပ္ရမွာေပါ့ကြ ..."
"ငါကလည္း အဲသဟာေျပာသာပဲ ငသန္းရယ္ ... နင့္အစ္ကို ကို မလုပ္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး ... ငါလည္း ရြာရိုး ကိုးေပါက္ မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဟဲ့ အေဖ့ခမ်ာ ေသကၽြတ္ကၽြတ္ သြားခဲ့ၿပီး ... လင္ ကိုလည္း ရွင္ကၽြတ္ ကၽြတ္ ေစခ်င္တာရယ္ ..."

ကုကၠိဳကုန္း လွည္း၀င္ေတာ့ ရြာက ထူးသဟဲ့ ဆန္းသဟဲ့၊ လာၾကပဟဲ့ မရွိၾကပါဘူး။ ပံုမွန္ပါပဲ။ မိဘမ်ားဆီ သားသမီး ေတြ ျပန္လာၾကၿပီဆိုတာမ်ိဳးေလာက္ပဲ ရွိၾကတာပါ။ ဘုိးပ်ားအုံနဲ႔ မယ္ႀကီးမႈံတုိ႔ ကေတာ့ လွည္းေရာက္လာေတာ့ ေပ်ာ္ၾကရွာတယ္။ သံုး၊ ေလးႏွစ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ သားမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၾကတယ္။ သည္သံုးေလးႏွစ္အတြင္းမွာ ေသွ်ာင္ႀကီးေဗြႀကီးနဲ႔ လူက ညႇင္းသိုးသိုး၊ မ်က္ႏွာ တင္းတိတ္ဖတ္ ေတြနဲ႔ မီးကၽြမ္းအုိးေရာင္ ေပါက္ေနတဲ့ သားကို ၾကည့္ၿပီး ျဖစ္ရေလ ေအာက္ေမ့ၾကရုံေပါ့။ ေရာက္လာတာ ကို ၀မ္းသာတာက သပ္သပ္ပါ။ သားလူေခ်ာက ရုပ္ၾကမ္းၿပီး ျဖစ္သြားတာ သပ္သပ္။ ရြာက ထြက္သြား တုန္းက ဆံပင္စုစည္းနဲ႔ ကတၱီပါဖိနပ္နဲပ ေကာင္က ျပန္လာေတာ့ တာယာဖိနပ္ၿမီးတို နဲ႔ ကိုး။ မေအ ကေတာ့ ေျပာရွာပါရဲ႕။

"င့ါသားမလည္း ရုပ္ႀကီး ၾကမ္းလာလိုက္သာကြယ္ ... မေအ့၀မ္းထဲက ပါလာတဲ့ရုပ္ဆိုလို႔ တစ္စိုး တစ္စိ ေတာင္ မက်န္ေတာ့ ပါလားဟဲ့ ... ငါျဖင့္ တစ္ညတည္း ႏြားေခ်ာတစ္ေကာင္ လူေခ်ာတစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့သာ ... ခုေတာ့ ပုန္းမၾကည္ အုိးေဟာင္းလိုပါေကာ ..."

"က်ဳပ္က ရြာတကာလွည့္ကတဲ့ ဗလာမင္းသားမွ မဟုတ္သာကိုး အေမရဲ႕ လုပ္ကိုင္စားရသာ ဆင္းရဲ ေတာ့ ရုပ္မငဲ့ ႏိုင္ဘူး ... အေမ့ပဲၾကည့္ေလ ... ဟိုတုန္းကလို ဟုတ္ေသးရဲ႕လားလို႔ ... ခင္ဗ်ားႏွယ္ ..."
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆုိသလိုပဲ ဒိုးကေလးက မေအကို ျပန္ေျပာေနေသးတာပါ။ မေအကေတာ့ သားဆုိး ငဒိုး ကို ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ပါလာတဲ့ ေျမးကေလး လွမ္းယူခ်င္ ေပြ႕ခ်င္ေပသိ ေခၽြးမလက္ထဲ မုိ႔ လွမ္းမယူ ဘူး။ ေရာက္လာသေကာရယ္လုိ႔ ေခၽြးမ ကို စကားတစ္ခြန္း မေျပာဘူး။ မ်က္ႏွာလႊဲေနလိုက္ ေလရဲ႕။

လွည္းျပန္သြားေတာ့ ကုိယ့္ပစၥည္းကေလးေတြ အိမ္ေနာက္ေဖး ေဆာက္ထားတဲ့ တဲထဲသြင္းၾက ရၿပီ။ ပန္းညိဳ က ၀မ္းသာရွာတယ္။ အုိးသစ္ အိမ္သစ္ရယ္လို႔ သေဘာထားတယ္။ ေတာင္သူ ေယာကၡမ မိဘမ်ား ေက်နပ္ေအာင္ ျပဳစုမယ္လို႔ ခံယူထားတယ္။ အခုစကားမေျပာ ေနာင္ ေျပာလိမ့္မေပါ ့။ အခု မၾကည္သာ ေနာင္ၾကည္သာ ရမေပါ့။ ကိုယ့္မိကုိယ္ဘလို ေအာက္ေမ့ၿပီး ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳစုမယ္။ သားေလးကို သည္ရြာေက်ာင္း မွာပဲ ထားမယ္။ ပထမလင္က က်န္ခဲ့တဲ့သား ကုိရင္ကလည္း စိတ္ခ်ရၿပီ။ ကုကၠိဳကုန္း ေျပာင္းၾကမယ္ ဆိုေတာ့ ဦးပဥၨင္းႀကီးက သူ႔တပည့္ ကိုရင္ကို မထည့္ဘူးတဲ့။ သားကိုရင္ ကလည္း မလိုက္ေတာ့ ဘူးတဲ့။ ပန္းညိဳကလည္း စိတ္ခ်ပါတယ္။

ညစာ စားၿပီးေတာ့ သားအဖသံုးေယာက္ အိမ္ေရွ႕ျပင္မွာ ထြက္ထုိင္ၾကတယ္။ ကုကၠိဳကုန္းညက လမင္းႀကီး သာလို႔။ ေနရာသစ္မွာေပသိ ပန္းညိဳ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ။ သားညႇီနံ႔ကင္းတဲ့ ေလသန္႔ ရွင္းကို အခုညက စၿပီး ရွဴရၿပီရယ္လို႔ စိတ္ခ်မ္းသာ တာပါ။ ရြာက ဒိုးကေလး သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ေရာက္ လာၾကတယ္။ စကား ေတြ ေျပာၾကတယ္။ အားေပးၾကတယ္။ ညဥ့္နက္ေတာ့ ျပန္သြားၾကေရာ။ အခုေတာ့ ပန္းညိဳတုိ႔ဘ၀ ေညာင္ကားယား မွာေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူနဲ႔သူနဲ႔ အသိုင္း အ၀ိုင္းနဲ႔ ျဖစ္လာပါပေကာရယ္လို႔ ၀မ္းသာ လိုက္ရတဲ့ျဖစ္ခ်င္း။ ညအိပ္ၾကလို႔ ဒုိးေကာင္း တစ္ေရးအႏိုး လူးလွိမ့္ငိုေတာ့ ဘြားေအႀကီး မယ္မႈံ မေနႏိုင္ဘူး။ မီးတိုင္ခြက္ကေလးနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။

"ငါ့ေျမး ေလမ်ားနာေရာ့လား ... လင္းေနျမစ္ကေလး ၀ါးခြံ႕စမ္း ... အိမ္ဘက္လာယူလွည့္ ..."
သည္စကား ၾကားေတာ့ ပန္းညိဳရင္ထဲ လိႈက္ေအာင္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒိုးေကာင္းကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ဘ၀သစ္ တစ္ခု စရေတာ့မယ္လို႔ ေတြးမိလို႔ပါ။ ပန္းညိဳကေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္မကူးခင္ ညတြင္းခ်င္းမွာ ပဲ ေယာကၡမ အိပ္ေပၚ တက္ခြင့္ရခဲ့ၿပီ။

ေျပာရမွာ အားနာပါတယ္ ဒီလ အတြက္ ဒီေလာက္ပါဘဲ
ေနာက္လ မွ ဆက္တင္မယ္ေနာ္ (ထြက္ထြက္ျခင္း တင္ပါ႕မယ္)
.