လက္တစ္လံုးျခား
ဤသုိ႔ျဖင့္ ေႏြလယ္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ဗုိလ္မွဴး၏ အိမ္ကုိ မုန္တုိင္းတပ္စစ္ဗုိလ္ေတြ၊ တပ္ညိဳ စစ္ဗုိလ္ေတြ၊ ၀င္ထြက္ သြားလာေနေသာ္လည္း ကၽြန္မသည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ ခပ္ တည္တည္ ေနႏုိင္ခဲ့ ပါသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္မႈမ်ားလြန္းေနျခင္းလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
တစ္ေန႔တြင္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာႏွင့္ ကၽြန္မႀကံဳရပါေတာ့သည္။ အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးကုိ တဒုန္းဒုန္း ထုသံၾကားလုိက္ရ၏။
ဖန္ကာ က ကိတ္မုန္႔တစ္တံုးကုိ အေအးခံဖုိ႔ လုပ္ေနစဥ္ျဖစ္၏။ ေရခဲထုပ္ကုိပစ္ခ်ၿပီး ေျမေအာက္ခန္းထဲသုိ႔ ေျပးဆင္း သြားသည္။
တံခါးထုသံက က်ယ္သည္ထက္ က်ယ္လာသည္။ ကၽြန္မ ေျပးထြက္သြားၿပီး အျပင္ကုိၾကည့္လုိက္ သည္။ အညိဳေရာင္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ စစ္ဗုိလ္တစ္သုိက္ကုိ မွန္ထဲတြင္ လွမ္းျမင္လုိက္သည္။
တံခါးကုိ ကၽြန္မ တမင္အခ်ိန္ဆဲြၿပီး ဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ သူတုိ႔က အိမ္ထဲကုိ ၀ုန္းခနဲ၀င္လာၿပီး က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း " ဒါဘယ္သူ႕အိမ္လဲ "ဟု တစ္ေယာက္က ေမးသည္။ ကၽြန္မက တတ္ႏုိင္ သေလာက္ ဣေႁႏၵဆည္ၿပီး " ဗုိလ္မွဴး႐ုဂ္မာရဲ႕အိမ္ပါ၊ ကၽြန္က သူ႔ရဲ႕အိမ္ေဖာ္ပါ" ဟုေျဖလုိက္ သည္။
အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားပံုျဖင့္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၀င္လာတုန္းကအတုိင္း အေလာ တႀကီး အိမ္ထဲမွ ျပန္ထြက္သြားၾကသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ဗုိလ္မွဴး႐ုဂ္မာႏွင့္ တပ္ညိဳစစ္ဗုိလ္ေတြ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဗုိလ္မွဴး၏ မ်က္ႏွာမွာ ေဒါသ ေၾကာင့္ နီရဲေန၏။
" က်ဳပ္အိမ္မွာ ဂ်ဴးေတြ ပုန္းေနတယ္၊ ဟုတ္လား "
စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္ေနသံျဖင့္ေမး၏။ တပ္ညိဳစစ္ဗုိလ္ေတြ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြား သည္။
" ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ သတင္းမွားရထားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ ဗုိလ္မွဴး "ဗုိလ္မွဴးက လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ကားၿပီး
" ဒါျဖင့္လည္း အိမ္ထဲ၀င္႐ွာေလ၊ သူက က်ဳပ္ရဲ႕ အိမ္ေဖာ္ပဲ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ႀကိဳက္သေလာက္႐ွာ၊ သူ လုိက္ျပ ေပးလိမ့္မယ္ "
ကၽြန္မ ၏ စုိးရိမ္စိတ္ကုိ မ်ိဳခ်ၿပီး ေကာ္ေဇာေအာက္မွ ခလုတ္နင္းကာ သူတုိ႔ကုိ ေျမေအာက္ခန္းဆီ ေခၚသြားသည္။ ေလွကားေအာက္ဆံုးထစ္ေရာက္ေတာ့ ဟုိဟုိဒီဒီ ၾကည့္ၿပီး " အင္း ဘာမွ သိပ္ၾကည့္ စရာ မ႐ွိပါဘူး" ဟုေျပာၿပီး ျပန္တက္သြားၾကသည္။
သူတုိ႔ ျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္မ ေခါင္းေတြ မူးေနာက္က်န္ရစ္သည္။ အိမ္ထဲမွာ ဂ်ဴးေတြ႐ွိေနသည္ဟူ သည့္ သတင္း ကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကုိယ္ရံေတာ္တပ္ညိဳေတြကုိ ပုိ႔ၿပီးသည္မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။ ထုိတစ္ေယာက္ သိေနသည္မွာလည္း ေသခ်ာေနၿပီ။
ကုိယ္ရံေတာ္ ငညိဳေကာင္ေတြ ေနာက္တစ္ေက်ာ့ျပန္လာႏုိင္သည္။ ဗုိလ္မွဴးအိမ္မွာ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ႐ွိေနပါေစ ဟုသာ ဆုေတာင္းေနေတာ့၏။
သည္ၾကားထဲ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ထပ္တုိးလာသည္။ နာသန္ေမာ့၏ မိန္းမ မုိင္ရီယမ္ကုိ ေတာထဲမွ ကၽြန္မ ခုိးသြင္းခဲ့ရျပန္၏။ ရိကၡာပုိ႔သည့္ကားႏွင့္ ကၽြန္မျပန္ေခၚလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ေလာေလာဆယ္တြင္ ဂ်ာမန္တုိ႔သည္ သူတုိ႔၏ တားျမစ္ခ်က္ကုိ ခ်ိဳးေဖာက္သူမ်ားအား ရက္ရက္ စက္စက္ ကြပ္မ်က္ေန၏။
တစ္ညေနတြင္ ေစ်းထြက္ၿပီး ျပန္လာသည္။ ဆပ္ျပာခဲေတြႏွင့္ ေစ်းျခင္းေတာင္း က ေလးလြန္း၍ ျဖတ္လမ္း မွ အိမ္ကုိ ျပန္လာခဲ့၏။
ပန္းၿခံနားေရာက္ေတာ့ လူအုပ္ႀကီးက လမ္းပိတ္ေနသည္။ တပ္ညိဳေတြက ႀကိဳးစင္ေတြ စီတန္း ေနသည့္ ေနရာသုိ႔ လူတစ္စုကုိ ေသနတ္ႏွင့္ေတ့ၿပီး ေခၚလာသည္။ ပုိလန္သား လင္မယားက ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ကုိ ေပြ႕ခ်ီလ်က္၊ သူတုိ႔ေနာက္မွ ဂ်ဴးလင္မယားႏွင့္ မတ္တတ္ေျပးစ ကေလးတစ္ေယာက္။
သူတုိ႔အားလံုးကုိ ႀကိဳးစင္ေပၚတက္ခုိင္းၿပီး သူတုိ႔ က်ဴးလြန္သည့္ ျပစ္မႈကုိ ဖတ္ျပသည္။
ဂ်ဴးအားလံုးသည္ ဂ်ာန္ႏုိင္ငံေတာ္၏ ရန္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ရန္သူကုိ အကာအကြယ္ေပးသည့္ ပုိလန္သူ ပုိလန္သားသည္လည္း အလားတူျဖစ္သည္တဲ့။
သူတုိ႔အားလံုးအတြက္ ႀကိဳးစင္တုိင္းတြင္ ႀကိဳးကြင္းမ်ား အလံုအေလာက္႐ွိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဂ်ာမန္တုိ႔ တြင္ ႀကိဳးေပးေနခ်ိန္မ႐ွိပါ။ သည္ကိစၥအတြက္ သူတုိ႔လံုး၀ အခ်ိန္ကုန္မခံၾကပါ။
အိမ္ကုိ ကၽြန္မ ဘယ္လုိဘယ္လုိ ျပန္ေရာက္သြားမွန္းမသိလုိက္ပါ။ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ရက္စက္မႈ ျမင္ကြင္း ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေျခေတြ လက္ေတြ ေအးစက္ထံုထုိင္းေနပါသည္။
အိမ္ထဲကုိ ကၽြန္မ တံခါးဖြင့္ၿပီး ၀င္လုိက္သည္။ ေသာ့ျပန္ခတ္ဖုိ႔ သတိမရေတာ့။ ခါတုိင္းလုိပင္ ကၽြန္မ မီးဖုိခန္းတံခါး ကုိ ဖြင့္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေတာင့္သားရပ္ၿပီး ေစ်းျခင္းေတာင္းထဲမွ အထုပ္ေတြကုိ ေၾကာင္ၾကည့္ ေနမိ၏။
ကလာရာက" အုိင္ရင္း အုိင္ရင္း ဘာျဖစ္လာတာလဲဟင္ " ဟု စုိးရိမ္ တႀကီးေမးသည္။ ဖန္ကာက ေအးစက္ေန သည့္ ကၽြန္မလက္ေတြကုိ သူ႔လက္ထဲထည့္ၿပီး ဆုပ္နယ္ပြတ္သပ္ေပးေန၏။
ထုိစဥ္ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းဆီမွ ေျခသံၾကားလုိက္သလုိလုိ ႐ွိသည္။ ကၽြန္မ စကားတစ္ခြန္းမွ မစႏုိင္မီ မီးဖုိ ခန္းတံခါး ၀ုန္းခနဲ ပြင့္သြား၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္း ဗုိလ္မွဴးလွမ္း၀င္လာသည္။
ကၽြန္မ တုိ႔ သံုးေယာက္စလံုး သူ႔ကုိ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ေတြလုိ မလႈပ္မယွက္ၾကည့္ေနမိၾက၏။ ဗုိလ္မွဴးက အံ့ၾသ လြန္းသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ မယံုၾကည္ႏုိင္စြာ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ သြားကာ ခန္းမေဆာင္ကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသံ၊ စာၾကည့္ခန္းတံခါး ၀ုန္းခနဲ ပိတ္သံ ၾကားလုိက္ ရသည္။
" အုိ ဘုရားသခင္ "
ဖန္ကာ တုိးတုိးကေလး႐ြတ္သည္။
ကၽြန္မက ခ်က္ခ်င္းမီးဖုိခန္းတံခါးကုိ တြန္းဖြင့္ၿပီး စာၾကည့္ခန္းထဲကုိ လုိက္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ သူေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမွ ကၽြန္မကုိ ျမင္ေတာ့ ရပ္သြားသည္။ ကၽြန္မဘက္ကုိ ခ်ာခနဲလွည့္ၿပီး ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေမးေတာ့သည္။
" အုိင္ရင္း၊ မင္းငါ့ကုိ ဘယ္လုိလုပ္တာလဲဟင္၊ ေသလုိက္ပါေတာ့ကြာ "
" ဗုိလ္မွဴး၊ သူတုိ႔ဟာ အျပစ္မ႐ွိတဲ့လူေတြပါ "
ေၾကာက္ေၾကာက္ ႐ြံ႕႐ြံ႕ႏွင့္ စကားလံုးေတြ ကၽြန္မႏႈတ္မွ ခုန္ထြက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ငုိခ်လုိက္မိ၏။
" သူတုိ႔ ဘာအျပစ္မွ မက်ဴးလြန္ခဲ့ၾကပါဘူး ဗုိလ္မွဴး၊ သူတုိ႔ကုိ တပ္ညိဳေတြလက္ကုိ မအပ္ပါနဲ႔ဗုိလ္မွဴး၊ ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ဗုိလ္မွဴးဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့လူဆုိတာ ကၽြန္မ သိပါ တယ္။ စစ္ႀကီးလည္း မၾကာခင္ .. "
" ေတာ္ၿပီ "
ေဒါသေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနီရဲေန၏။ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ေနပံုရသည္။
သူ႔လက္ကုိ တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ကၽြန္မ နမ္းလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက လက္ကုိ႐ုပ္ၿပီး အိမ္ျပင္သုိ႔ ထြက္သြားေတာ့၏။
ကၽြန္မကုိ သူသနားေကာင္းပါရဲ႕ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မွိန္မွိန္ကေလးထားမိသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ကၽြန္မပါ ေတာထဲကုိ ထြက္ေျပးရလိမ့္မည္။
ေအာက္ထပ္က လူေတြ၏ မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ေသြးဆုတ္ေနၿပီ။ သူတုိ႔ကုိ ဗံုးက်င္းထဲတြင္ သြားပုန္းေန ဖုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာလုိက္သည္။
" အဲဒီမွာ ၃ ရက္ေစာင့္၊ ကၽြန္မ ျပန္မလာရင္ ၀င္လာတဲ့အတုိင္း မီးေသြးေခါင္းတုိင္က အျပင္ထြက္ၿပီး ေတာထဲကုိေျပးၾက "
ေနာက္ဆံုးတြင္ ဗုိလ္မွဴးအိမ္ျပန္လာသည္။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ မမွန္ေတာ့။ မူးလာပံုရ၏။
" ဗုိလ္မွဴး၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးရမလား႐ွင့္ "
" ေနပေစ "
သူ ကၽြန္မကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျပာသည္။ ကၽြန္မ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ျဖစ္လာသည္ႏွင့္ လွည့္ထြက္ သြားမည့္ ဟန္ျပင္ေတာ့ သူကၽြန္မ ေ႐ွ႕မွလာၿပီး ပိတ္ရပ္ထားသည္။
အေျခအေနကုိ ကၽြန္မရိပ္မိလုိက္ၿပီ။ မယံုၾကည္ႏုိင္စရာကလား၊ သူက လက္ေမာင္းဆဲြၿပီး ကၽြန္မကုိ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြယူလုိက္သည္။
" မင္းလူေတြနဲ႔ မင္းအတြက္ ဒီအတုိင္းေတာ့ ႏႈတ္ပိတ္မေနႏုိင္ဘူး အုိင္ရင္း "
ကၽြန္မတစ္ကုိယ္လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနပါၿပီ။
" ဗုိလ္မွဴး တဆိတ္႐ွင္ ကၽြန္မကုိ .. "
" ငါမင္းကုိ ရမွျဖစ္မယ္၊ အဲဒါဟာ မင္းေပးရမယ့္ အဖုိးစားနားပဲ "
ကၽြန္မ၏ ပါးျပင္ေပၚကုိ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ တရေဟာဆင္းလာေနၿပီ။ တစ္ပတ္ႏြမ္းဘ၀မွ ကၽြန္မ ေနာက္တစ္ခါ ေၾကမြရျပန္ဦးမည္။
သူက ကၽြန္မလက္ကုိဆဲြၿပီး အေပၚထပ္သုိ႔ေခၚသြားသည္။
မနက္မုိးလင္းလုိ႔ ႏုိးလာေတာ့ အိပ္ရာေပၚတြင္လွဲရင္း ႐ွက္လြန္းသျဖင့္ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကုိ ဘယ္လုိ ထားရမွန္း မသိေတာ့ပါ။
သူ အခန္းထဲျပန္၀င္လာသည္။ ခုတင္စြန္းတြင္ ၀င္ထုိင္သည္ သူ႔အနားက ကၽြန္မ ထြက္မေျပးႏုိင္ ေတာ့ပါ။
" မင္းကုိ မွဲ႔တစ္ေပါက္မစြန္းေအာင္ ကုိယ္ကာကြယ္ပါ့မယ္ အုိင္ရင္း၊ တကယ္ေတာ့ မင္းကုိ ကုိယ္ခ်စ္ ေနခဲ့တာ၊ အဲဒါ မင္းသိခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္၊ မင္းကုိ ဘယ္လုိအႏၱရာယ္မ်ိဳးမွ ကုိယ္အျဖစ္မခံ ႏုိင္ဘူး"
ႀကိဳးစားၿပီး ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လုိက္ရပါသည္။
" မင္းရဲ႕မိတ္ေဆြေတြကုိလည္း ဆက္ၿပီး ၀ွက္ထားပါ။ ဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူး။ ကုိယ့္အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္မယ္၊ မင္း နားလည္တယ္ေနာ္ အုိင္ရင္း "
ကၽြန္မ ေနာက္တစ္ခါ ေခါင္းညိတ္လုိက္ပါသည္။ သူအခန္းထဲမွ ထြက္သြား၏။ သူတုိ႔ အသက္ကုိ ကယ္ဆယ္ရာ တြင္ ဘယ္ေ႐ြ႕ဘယ္မွ်အရင္းအႏွီးမ်ားခဲ့သည္ကုိ မိတ္ေဆြမ်ားအား ကၽြန္မ လံုး၀ေျပာ မျပခဲ့ပါ။ ကၽြန္မအေပၚ သူတုိ႔၏ ႐ွိရင္းစဲြ အားထားေလးစားမႈကုိ ထပ္မျဖည့္လုိေတာ့ပါ။
သည္လုိ အေပးအယူ လုပ္ရက္ျခင္းအတြက္ ဗုိလ္မွဴး ကၽြန္မအေပၚ ေလးစားမႈ ႐ွိမ႐ွိကုိေတာ့ ကၽြန္မ မခန္႔မွန္းတတ္ပါ။ စစ္၀တ္စံု ၀တ္ထားေသာ္လည္း သူသည္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ ေစာေစာကပင္ အကဲခတ္မိခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ကုိ ကၽြန္မ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသံုးခ်ခဲ့သည္။ သည္အတြက္ ကၽြန္မ ၀ဋ္လည္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ေျမေအာက္ထပ္ကုိ ကၽြန္မဆင္းလာခဲ့ၿပီး ဗံုးက်င္းထဲမွ မိတ္ေဆြေတြကုိ ေခၚထုတ္ လုိက္သည္။ ဗုိလ္မွဴးက သူတုိ႔ကုိ သနားေသာအားျဖင့္ ကယ္တင္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ ၏။
ဗုိလ္မွဴးသည္ ကလာရာႏွင့္ဖန္ကာႏွစ္ေယာက္ကုိသာ ေတြ႕သြားျခင္းျဖစ္သည္။ အားလံုးဘယ္ႏွ ေယာက္ ႐ွိသည္ကုိ သူမသိေသး။
" ဒီအတုိင္းပဲဆက္ေန၊ တိတ္တိတ္ကေလးေန၊ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္ ကၽြန္မ ဆက္လုပ္သြား မယ္ "
တစ္ေန႔တြင္ မလွမ္းမကမ္းမွ ႐ိႈပင္လမ္းေပၚ႐ွိ ဘုရား႐ွိခုိးေက်ာင္းသုိ႔ ကၽြန္မေရာက္သြားသည္။ အကု သုိလ္ျပစ္မႈကုိ ၀န္ခံဖုိ႔ ကၽြန္မ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ သက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လုိက္ၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ေလွ်ာက္တင္လုိက္သည္။ ဂ်ဴးမိတ္ေဆြမ်ား၏ အသက္ကုိကယ္တင္ဖုိ႔အတြက္ ဂ်ာမန္စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္အား ေဖ်ာ္ေျဖေနေၾကာင္းမ်ား အားလံုး ဖြင့္ထုတ္လုိက္၏။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးက မဆုိင္းမတြမွတ္ခ်က္ခ်သည္။
" မိန္းကေလး၊ ဒီကိစၥဟာ ဧရာမဒုစ႐ုိက္မႈႀကီးေပပဲ"
" ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ ဒီလုိမလုပ္ရင္ လူ ဆယ့္တစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္ ဆံုး႐ံႈးရမွာပါ ဖာသာ "
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ကၽြန္မအတြက္ အျပစ္ေျဖစကား မဆုိႏုိင္ခဲ့ပါ။ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွ ကၽြန္မ ခပ္သြက္သြက္ထြက္လာခဲ့သည္။ အျပစ္ေျဖေရးကိစၥကုိ ကၽြန္မ ေက်ာင္းထဲတြင္ပင္ ထားခဲ့ေတာ့၏။
ဘုရားသခင္သည္ ကၽြန္မ၏ အသက္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ကယ္တင္ခဲ့ပါသည္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခု႐ွိရ မည္ဟု ကၽြန္မ ယံုၾကည္ရပါေတာ့မည္။ သည္လူေတြ၏ အသက္ကုိကယ္ဖုိ႔ ကၽြန္မအား ဘုရားသခင္က အသက္႐ွင္ခြင့္ ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။
သည္အတက္ ကၽြန္မေပးဆပ္ခဲ့ရသည့္တန္ဖုိးမွာ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ မေျပာပေလာက္ပါ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ထံမွ အျပစ္ေျဖစကားမရျငားလည္း ဘုရားသခင္သည္ ကၽြန္မအား ေစာင္မလ်က္႐ွိ သည္။ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ ထားလုိက္၏။ သည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မစဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီး တုိးလာသည္။ ဘာမွမေသခ်ာေတာ့သလုိျဖစ္လာသည္။
--------------------
ဆက္ရန္
.
6 comments:
အမေရ စာလာဖတ္တယ္၊ ေနေကာင္းလားဗ်ဳိ႕ ...း)
၉ အထိ ျပီးျပီ။
ဒီလုိေလး ဆက္တိုက္ဖတ္လိုက္ရေတာ့ အရသာ ရိွသား။
သည္းထိတ္ရင္ဖုိ႕ နဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာ အခန္းေလး ကုိဖတ္သြားပါၿပီ ဆရာမခင္ဗ်ာ..
အရင္းအႏီွးၾကီးေပမဲ႔ ေမာ္ကြန္းေတာ႔ ဝင္တာေပါ႔ေလ။
ဆက္လက္ေစာင္႔ေနလွ်က္...
စိတ္ပူလိုက္ရတာ...အိုင္ရင္းလည္း အေတာ္ စြန္႕စားရတာ။
နာဇီေခတ္က ဇာတ္လမ္းေတြ ဖတ္ရရင္ အျမဲတမ္း စိတ္ေမာရတယ္..
Post a Comment