တင္ေမာင္ျမင္႔ဘာသာျပန္ (ေလထန္ေပမဲ႕ ပန္းမေၾကြ) အပိုင္း (၉)

ဆုိမာလီသုို႔တစ္ေခါက္

၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ဘီဘီစီမွ ကၽြန္မ၏ ဆူပါေမာ္ဒယ္ဘ၀ကုိ သတင္းကား႐ုိက္ခ်င္သည္ဟု ကမ္းလွမ္းလာ သည္။ ကၽြန္မက ဆုိမာလီယာကုိျပန္ၿပီး အေမ့ကုိ ေတြ႕ေအာင္ ႐ွာခ်င္သည္။ စီစဥ္ေပးႏုိင္မည္ဆုိလွ်င္ ႐ုိက္မည္ဟု ကၽြန္မက ဒါ႐ုိက္တာဂယ္ရီပုိမ႐ြိဳင္းကုိ အေၾကာင္းျပန္လုိက္သည္။ သူတုိ႔ သေဘာတူ၏။
အာဖရိကအေျခစုိက္ ဘီဘီစီအဖဲြ႕သားေတြႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႔ အပူတျပင္း အေမ႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္ၾက၏။ ေျမပံု မ်ားစြာကုိ ေ႐ွ႕ျဖန္႔ခင္းၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားလာတတ္သည့္ ေဒသေတြကုိ ေျပာျပသည္။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ လူမ်ိဳးစုနာမည္၊ မိသားစုနာမည္ေတြကုိ ကၽြန္မ ျပန္ေလ့လာရသည္။ ကႏၱာရလြင္ျပင္ သည္ မ်ားစြာေသာ ကၽြန္မ၏ အေမမ်ားျဖင့္ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္သြား၏။ ကၽြန္မ၏ အေမပါဆုိၿပီး အေမ အ႐ြယ္ေတြ အလွ်ိဳအလွ်ိဳေပၚလာၾကသည္။ တစ္ေယာက္မွ် ကၽြန္မ အေမမဟုတ္ၾကပါ။

ေနာက္ဆံုး ဂယ္ရီက အႀကံေပးသည္။
" မင္းတုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းပဲသိတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုခခ မ႐ွိဘူးလား "
" ငယ္ငယ္က အေမခ်စ္စႏုိးေခၚတဲ့ နာမည္တစ္ခု႐ွိတယ္။ အဗ္ဒုိဟုိတဲ့ "
" သူ အဲဒါကုိ မွတ္မိပါ့မလား "
" မွတ္မိမွာ ေသခ်ာပါတယ္ "

သည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ အဗ္ဒုိဟုိသည္ ကၽြန္မတုိ႔၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္သေကၤတျဖစ္လာ၏။
လာသမွ် အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ ဘီဘီစီကစစ္ေဆးသည္။ ပထမေမးခြန္းတစ္ခု ႏွစ္ခုေလာက္ကုိ ေျဖႏုိင္ၾကၿပီး ကၽြန္မ ၄င္းနာမည္ေမးရာတြင္ တပ္လန္သြားၾက၏။
တစ္ေန႔တြင္ ဘီဘီစီက ကၽြန္မကုိ အေၾကာင္းၾကားသည္။
" ငါတုိ႔ေတာ့ ေတြ႕ၿပီထင္တာပဲ ၀ါးရစ္၊ မင္းရဲ႕ငယ္နာမည္ကုိေတာ့ သူမေျပာႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ၀ါးရစ္ဆုိတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္႐ွိတယ္တဲ့။ အဲဒီမိန္းကေလးဟာ လန္ဒန္က သံအမတ္ႀကီးအိမ္မွာ အလုပ္ လုပ္ဖူးတယ္တဲ့ "

အီသီယုိးပီယားႏုိင္ငံ အဘာဘာၿမိဳ႕ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ လုိက္သြားၾက၏။ အဘာဘာမွတစ္ဆင့္ ေလယာဥ္ကေလးတစ္စီး စင္းလံုးငွားၿပီး အီသီယုိးပီယားႏွင့္ ဆုိမာလီယာ နယ္စပ္႐ွိ ဂါလာဒီ႐ြာကေလး သုိ႔ သြားၾကသည္။ ဆုိမာလီယာျပည္တြင္းစစ္ေဘးမွ ေျပးလာၾကသည့္ ဒုကၡသည္မ်ား စုေ၀းေနသည့္ ႐ြာကေလးျဖစ္သည္။
သဲကႏၱာရေလကုိ ကၽြန္မ တ၀ႀကီး႐ွဴလုိက္သည္။ ကၽြန္မ၏ ငယ္ဘ၀ကုိ ျပန္လည္သတိရလာ၏။ အေသးစိတ္ ျပန္ေပၚလာ၏။ ျဗဳန္းစားႀကီး ေျပးထြက္သြားမိသည္။ ၿပီးေတာ ေျမႀကီးကုိ လက္ႏွင့္ပြတ္ ၾကည့္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္နယ္ၾကည့္သည္။ သစ္ပင္ေတြကုိ ေလွ်ာက္ကုိင္ၾကည့္သည္။ ဖုန္ အလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ေျခာက္သေယာင္းေန၏။ ဒါဆုိ မၾကာခင္ မုိး႐ြာေတာ့မည္။ မၾကာခင္ ပန္းမ်ိဳးစံု ဖူးပြင့္ ေ၀ဆာလာေတာ့မည္။

အေမဟုဆုိေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးႏွင့္ေတြ႕ရပါၿပီ။ ကၽြန္မ အေမမဟုတ္ျပန္ပါ။ တစ္႐ြာလံုးပုိက္စိပ္တုိက္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔႐ွာသည္။ ကၽြန္မ မိသားစုအေၾကာင္းကုိ စံုစမ္းသည္။
တစ္ေန႔တြင္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ကၽြန္မဆီေလွ်ာက္လာၿပီးေမးသည္။

" ဟဲ့ နင္ ငါ့ကုိ မွတ္မိလား "
" ဟင့္အင္း၊ မမွတ္မိဘူး "
" ငါ အစၥေမ " ေလ၊ နင့္အေဖနဲ႔ ငါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပဲ "
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကၽြန္မ သူ႔ကုိ မွတ္မိလာသည္။ ခ်က္ခ်င္း မမွတ္မိသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ၏။ ကဲြတာၾကာၿပီ မဟုတ္လား။
" နင္တုိ႔ မိသားစုဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္။ ငါနင့္အေမကုိ သြားေခၚေပးရမလား၊ ငါ့အတြက္ ဓာတ္ဆီဖုိးပဲေပးပါ"

ဘီဘီစီအဖဲြ႕က သေဘာတူသည္။ ေငြထုတ္ေပးလုိက္၏။ သူ႕ထရပ္ကားႀကီးေပၚ ခုန္တက္ၿပီး ဖုန္တေသာေသာႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းေမာင္းထြက္သြား၏။
၃ ရက္ၾကာသြားသည္။ ကၽြန္မ အေမ့ကုိ အရိပ္အေရာင္မွ် မေတြ႕ရပါ။ ဂယ္ရီ စိတ္ပူစျပဳလာ၏။
" ဘာမွမပူနဲ႔ ဂယ္ရီ၊ အေမမနက္ျဖန္ ညေန ၆ နာရီမွာ ေရာက္လာလိမ့္မယ္ "
ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မသည္လုိ ေျပာလုိက္မိမွန္းမသိပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ေနာက္တစ္ေန႔ ၅ နာရီ မိနစ္ ၅၀ တြင္ ဂယ္ရီ ကၽြန္မဆီ ေျပးခ်လာသည္။
" ေဟး ၀ါးရစ္၊ သူျပန္လာၿပီကြ၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါလာတယ္၊ သူကေျပာတယ္၊ မင္းအေမတဲ့ "
အစၥေမ၏ ကားႀကီးေပၚမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္။ မ်က္ႏွာကုိ ခ်က္ခ်င္းမျမင္ရေသး။ သုိ႔ေသာ္ ေခါင္းစီးပ၀ါ ၿခံဳထားပံုကုိ ၾကည့္ၿပီး အေမမွန္းတန္းသိလုိက္၏။
" အေမ" ဟု အသံကုန္ေအာ္ၿပီး ကၽြန္မ ေျပးခ်သြားသည္။

ပထမေတာ့ ကၽြန္မတု႔ိ အေသးအဖဲြကိစၥကေလးမ်ားကုိသာ ေျပာျဖစ္ၾက၏။ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ကၽြန္မ ၀မ္းသာေနျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ကားေရာက္လာစဥ္က အေဖအိမ္မွာမ႐ွိေၾကာင္း၊ ေရ႐ွာထြက္သြားေၾကာင္း၊ အေဖ အသက္ႀကီးၿပီျဖစ္၍ မ်က္စိမေကာင္းေတာ့ေၾကာင္းမ်ား၊ မ်က္မွန္လုိအပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား အေမ ေျပာျပေန၏။
အေမႏွင့္အတူ ကၽြန္မ ေမာင္ေလးအလီပါလာသည္။ ေမာင္၀မ္းကဲြတစ္ေယာက္လည္းလုိက္လာ၏။ ကၽြန္မက အလီကုိ လွမ္းဖက္ေတာ့ သူက အတင္း႐ုန္းၿပီး ကၽြန္မကုိ ေအာ္ထုတ္သည္။
" ဟာ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ မိန္းမေတာင္ ယူေတာ့မလုိ႔"

" အမယ္ နင့္အသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီမုိ႔လဲ"
" ဒါေတာ့ ဘယ္သိမလဲ၊ ဒါေပမယ့္ မိန္းမယူလုိ႔ေတာ့ ရေနၿပီ "
ထုိညတြင္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုအား တည္းခုိခြင့္ေပးသည့္ ဂါလာဒီမွ အိမ္႐ွင္၏ တဲတစ္လံုးထဲတြင္ အေမ အိပ္သည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ ဟုိတုန္းကလုိ အျပင္မွာစုအိပ္ၾက၏။ လြတ္လပ္ေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္း ေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ိဳး ကၽြန္မ ျပန္ရေသာညျဖစ္သည္။

အလီက ကၽြန္မကုိ ဟုိဟာသိလား၊ သည္ဟာသိလားႏွင့္ ေမးခြန္းေတြ စက္ေသနတ္ပစ္သလုိ ေမးေန၏။
" အကုန္လံုးေတာ့ ငါဘယ္သိမလဲဟာ၊ ငါ့မွာ အေတြ႕အႀကံဳေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီး ေလ့လာရမွာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲေလ။ ငါတုိ႔ သဲကႏၱာရထဲမွာ မ႐ွိတဲ့အရာေတြ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္ အလီ "
ေနာက္တစ္ေန႔ တြင္ အေမကေမးသည္။

" နင္ဘာလုိ႔ ေယာက္်ားမယူေသးတာလဲ " တဲ့။
" ယူဖုိ႔လုိလုိ႔လားအေမ၊ သမီးကုိ ခုလုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ အခုိင္အမာ ေအာင္ျမင္ေနတာ အေမ မျမင္ခ်င္ဘူးလား "
" အင္း ငါ ေျမးလုိခ်င္လုိ႔ေပါ့ဟဲ့ "
ဂါရီက ကၽြန္မတုိ႔သားအမိေတြ စကားေျပာေနခန္းကုိ ႐ုိက္သည္။ အေမက မႀကိဳက္။

" အဲဒါႀကီး ငါ့မ်က္ႏွာနားမလာေစနဲ႔ "ဟုဆုိသည္။ ကင္မရာဆရာက ဘာေတြေျပာၿပီးရယ္ေနၾကတာလဲ ဟု ေမးေတာ့ ကၽြန္မက ဘာသာျပန္ရသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္မတုိ႔ကုိေခၚဖုိ႔ ေလယာဥ္ေရာက္မလာခင္ အေမ့ကုိ ကၽြန္မေမးသည္။
" ငါကလုိက္ၿပီး ဘာလုပ္ေနရမွာတံုး "
" ဘာမွမလုပ္နဲ႔ေလ၊ အေမအလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အနားယူေတာ့ေပါ့ "

" မျဖစ္ပါဘူးဟယ္။ နင့္အေဖ အသက္ႀကီးၿပီ။ ငါ႐ွိမွ ျဖစ္မွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထုိင္ၿပီးမေန တတ္ပါဘူး။ နင္လုပ္ေပးခ်င္ရင္ ဆုိမာလီယာမွာ ေနရာတစ္ေနရာ႐ွာေပး။ ငါ ပင္ပန္းရင္ အဲဒီမွာ သြား ေနမယ္။ ဒါဟာ ငါ့အိမ္ပဲ၊ ငါသိတာ ငါ့အိမ္အေၾကာင္းပဲ "
အေမ့ကုိ တအားဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
" အေမ့ကုိ သမီးသိပ္ခ်စ္ပါတယ္အေမ၊ အေမစိတ္ခ်ေနေနာ္ "

ဆက္ရန္
.