လုပ္ၾကံမႈၾကီးတြင္ ပါဝင္ခဲ႔သူတဦး (ကိုသုခ) အပိုင္း (၃)

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားပါသည္။ ဦးေစာ ဤသို႕ ႀကံစည္လိမ့္မည္၊ ေျပာလိမ့္မည္ဟူ၍ မထင္မိ ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္သက္တြင္ ဓားျပတိုက္ရန္ အေျပာခံရဖူးသည္မွာ ဤအႀကိမ္သည္သာ လွ်င္ ပထမ အႀကိမ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ အလြန္စိတ္ညစ္မိပါသည္။ ဟန္မပ်က္ေအာင္ သတိ အလြန္ထားျပီး ေနရ ပါသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာပါ။ ဤသုိ႕လွ်င္ သူ႕အား ႀကည့္ေနရပါ သည္။ သူေျပာသမွ် နားေထာင္ ခဲ့ပါသည္။

ဤမွ်အထိ ေျပာျပီး စကားျဖတ္ကာ အျခားစကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ခဏ ႀကာေသာ အခါ ထျပန္လာႀကပါသည္။ ဤရက္အထိ သူ႕အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းပင္ တစ္ခါမီ မစားဖူး ေသးပါ။ ေရာက္သည့္အခါတိုင္းေတာ့ လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳတိုက္ ပါသည္။

ဦးေစာ အိမ္မွျပန္လာေသာအခါ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေတာ စဥ္းစားရင္း လိုက္ခဲ့ ပါသည္။ ကိုသက္ႏွင္း ကိုပင္ စကားေျပာ၍မ၇ပါ။ မေျပာခ်င္ပါ။ စိတ္လည္း နည္းနည္းမွ မေကာင္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႕ တြင္ ၀ယ္ျခမ္းစရာ ရိွသည္မ်ားကို ၀ယ္ျခမ္းျပီး က်ိဳတ္လတ္သို႕ ျပန္ခဲ့ႀကပါသည္။
ရန္ကုန္ တြင္ ကိုသက္ႏွင္းႏွင့္ ဤအေႀကာင္းကို တစ္ခြန္းမွ စကားစပ္၍ မေျပာပါ။ က်ိဳက္လတ္သို႕ ျပန္ေရာက္ ေတာ့လည္း အစတြင္ တစ္ခြန္းမွ ထပ္မေျပာ။ သို႕ရာတြင္ ကိုသက္ႏွင္းသည္ ခါတိုင္းကဲ့ သို႕ပင္ ၀င္ထြက္ သြားလာေနပါသည္။

ရက္အေတာ္ႀကာေသာအခါ တစ္ညေနတြင္ က်ိဳက္လက္ကန္ႀကီးဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ႀကရင္း ကိုသက္ႏွင္း က- "ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်၊ ဦးေစာေျပာတာ သိပ္ေတာ့မဆိုးဘူး ထင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားစဥ္းစား ျပီးျပီလား" စသည္ျဖင့္ ေျပာစမ္း လာပါသည္။ ထိုသို႕ ေျပာဖန္မ်ားေသာအခါ ဤစကားမ်ားသည္ ယဥ္ပါးလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ တြင္လည္း ဤလုပ္ငန္း အထေျမာက္လွ်င္ မိမိအတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ ရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိကာ "အေကာင္းသားပဲ" ဟု တစ္ခါေျပာလိုက္မိပါ သည္။ ဤတစ္ခါသာ ေျပာမိပါသည္။ ေနာက္လည္း ဤကိစၥကို မေျပာႀက ေတာ့ပါ။
မိုးဦး က်ေသာအခါ လယ္လုပ္သည့္ေနရာတြင္ တဲအုံေဆာက္လုပ္ရန္ သြားပါသည္။ တဲေဆာက္ေန စဥ္သမၺန္ တစ္စင္း ေရာက္လာပါသည္။ ကိုသတ္ႏွင္းက စာေပးလႊတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ "ကိုသုခ အေရးႀကီးလို႕ ဤသမၺန္ ႏွင့္ အျမန္လိုက္ခဲ့ပါ"ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

အေရးႀကီး ေသာကိစၥ ဆိုသည္မွာ ဦးေစာေျပာေသာ ကိစၥပင္ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိပါသည္။ လိုက္သင့္ မလိုက္သင့္ လည္း စဥ္းစားပါသည္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ ကိစၥတစ္ရပ္ မိမိအား ေျပာထားသည္ကို ေရွာင္ေနလွ်င္ မေတာ္ ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ တြက္ဆျပီး လိုက္သြားပါသည္။ ညေနေစာင္းမွ က်ိဳက္လိက္သို႕ ေရာက္ပါသည္။
ကိုသက္ႏွင္း ကမူ ဦးေစာက အေခၚလႊတ္လိုက္သျဖင့္ မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္သို႕ ဆက္လိုက္ရန္ ေျပာျပ ပါသည္။ အိမ္သို႕ ျပန္ကာ အ၀တ္အစားျပင္၍ မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္လိုက္မည့္ အေႀကာင္းမိန္းမကို ေျပာျပသည့္အခါ မိန္းမ က နည္းနည္းမွ မသြားေစခ်င္ပါ။ "ကိုယ့္အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႕ အလုပ္အကိုင္ ၀င္ခါနီး ခရီးအသြားလို႕ မျဖစ္ဘူး လား"ဟူ၍သာ ေျပာပါသည္။ သြားခါနီး လာခါနီး စိတ္စႏုိးစေနာင့္ ျဖစ္မည္ကိုလည္း သူစိုးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အစီအစဥ္မ်ား ကိုမူမသိရွာပါ။

ဤႀကားထဲတြင္ ယခင္တစ္ေခါက္က ထိုးထားခဲ့ေသာ ထီလက္မွတ္ ၁၁ေစာင္အနက္မွ တစ္ေစာင္ က ၅၀၀ဆု ေပါက္ေႀကာင္း သတင္းစာထဲတြင္ ပါလာသျဖင့္ ထီလက္မွတ္ပါ ကၽြန္ေတာ္ယူခဲ့ပါသ္ည။ ယခု တစ္ေခါက္ တြင္ ဦးေစာအိမ္မွ ကားလာႀကိဳကာ တစ္ခါတည္း အင္းယားအိမ္သို႕ ေခၚသြား ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ကား၀င္သြားသည္ ဆိုလွ်င္ပင္ ဦးေစာက- "ဟာ လာႀကျပီ၊ လာႀကျပီ"ဟု ေဖာ္ေဖာ္ ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္ ပါသည္။ လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳမ်ား ခ်က္ခ်င္းတိုက္ပါသည္။ ဤအေခါက္တြင္ သူ႕၀င္းထဲ၌ လူ ၃၀ ေလာက္ စုမိေနပါျပီ။
လက္ဖက္ရည္ အခ်ိဳေသာက္ျပီး မႀကာမီမွာပင္ ဦးေစာက သူ႕လုမ်ားကို "ကဲ ျပင္ႀက၊ ျပင္ႀကေဟ့"ဟု ဆိုလိုက္ ပါသည္။ လူတခ်ိဳကလည္း လုပ္ဖူးလက္စ ရိွႀကသည္ ထင္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္း ျပင္ဆင္ျပီး ေလွႏွစ္စင္း ေပၚ တက္ႀကပါသည္။ ေတာ္မီ၊ စတင္း၊ ဘရင္း အစုံပါပါသည္။ ဟိုေကြ႕ သည္ေကြ႕ႏွင့္ အင္းယားထဲ ေလွာ္သြား ရရာ အတန္ႀကာလွ်င္ ကၽြန္ကေလးတစ္ကၽြန္းသို႕ ေရာက္သြားႀကပါသည္။

ထိုကၽြန္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ဦးေစာက- "တျခားလူေတြကေတာ့ အားလုံးသိေနႀကျပီ။ ကိုသုခ တစ္ေယာက္ ပဲ မသိေသးတာ၊ (ကိုသက္ႏွင္းလည္း ေတြ႕ဖူးျပီး ျဖစ္ဟန္ရိွပါသည္။) ကဲ....... ဒီလို၀င္၊ မိေအာင္ဖမ္း၊ မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ကက္ရွ္ရွာက ဗိုလ္ေတြ၊ ဒီေကာင္ေတြကို မိေအာင္ဖမ္း၊ မလႈပ္ေစနဲက၊ သူတို႕ အေရး ႀကီးတယ္၊ စာေရးေတြ အေရးမႀကီးဘူး။ ဟိုေကာင္ေတြ ေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲမႏိႈက္ေစနဲ႕၊ အံဆြဲ မဖြင့္ ေစနဲ႕၊ သူတို႕မွာ ေျခာက္လုံးျပဴး ပါခ်င္ပါမယ္၊ မတတ္သာ ပစ္ရမွာပဲ။ ရိုက္လို႕ရရင္ ရိုက္မယ္။ လုပ္ငန္း ေတာ့ အထိ မခံရဘူး" စသည္ျဖင့္ ေျပာေနစဥ္ အခ်ိဳ႕က သစ္ပင္ႀကား ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္ႏွင့္ ဘဏ္ကို တိုက္ေသာ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနႀက ပါသည္။ ဦးေစာက ကၽြန္ေတာ့္သို႕ လွည့္ကာ "တစ္ေန႕က ေျပာတဲ့ ကိစၥ ေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါရီဟာဆယ္........ အစမ္းေပါ့"ဟု ေျပာပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ေမွာင္လာေသာေႀကာင့္- "ကဲ ကဲ.........  ေနာက္တစ္ခါမွ ဆက္ႀကတာေပါ့"ဟု ေျပာျပီးေလွႏွင့္ ျပန္လာႀကပါသည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္လက္ဖက္ရည္ ေသာက္အျပီးတြင္ ဘဏ္ကိုသြား၍ ႀကည့္ရပါသည္။ ထိုဘဏ္တြင္ ဦးေစာ က ေငြ ၄ေသာင္းေက်ာ္ ၅ေသာင္းအပ္ထားပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ေန႕စဥ္ တစ္ေထာင္ထုတ္လုိက္၊ ႏွစ္ေထာင္ သြင္းလိုက္ လုပ္ကာ တပည့္မ်ားကို ႀကည့္ခိုင္း၊ ေလ့လာခိုင္း ေနပါသည္။ ထို႕ေန႕တြင္မူ- "တျခား လူ ေတြက ေရာက္ဖူးူ ႀကျပီ၊ ကိုသုခ လိုက္ႀကည့္ပါ" ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြား ရပါသည္။ ဘဏ္ ေရာက္သြား ၍ ႀကည့္ေသာအခါတြင္ ေအာက္ထပ္မွာ ျပင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ အေပၚ တက္ ရသည္ မွာ လည္း တစ္ဆစ္ခ်ိဳး၀င္ရသျဖင့္ အေပၚမွာ လုပ္ေနသည္ကို ေအာက္ကမသိႏိုင္ပါ။ သို႕ႏွင့္ ႀကည့္ျပီး ျပန္လာႀက ပါသည္။

ဤသို႕ျဖင့္ ၆ရက္၊ ၇ ရက္မွ် ဘာမွမလုပ္ရဘဲ ဤသို႕ပင္ ေနႀကရပါသည္။ သူကလည္း အလြန္ေဖာ္ ေရြ ပါသည္။ တစ္အိမ္လုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနႀကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ကို္ယ္ႀကိဳက္ေသာ လူႏွင့္ တြဲျပီး ထြက္ လည္ႏိုင္ႀကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္ေသာ ထီလက္မွတ္ အတြက္လည္း ေငြ ၅၀၀က်ပ္ ထုပ္ကာ အိမ္ သို႕ ပိုက္လိုက္ပါေသးသည္။

တစ္ေန႕ ညေန ေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းခ်ိန္တြင္ ဦးေစာက ကၽြန္ေတာ္ပါ လူဆယ့္ေလးငါးေယာက္ကို သူ႕ ၀င္းျခံႀကီး အတြင္းမွ အိမ္ကေလးတစ္အိမ္သို႕ ေခၚသြားပါသည္။ ထိုအိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အား ဘဏ္ ကို မည္သို႕ စီးရမည္ ဆိုသည္ကို အေသးစိတ္ ညႊန္ႀကားခ်က္ ေပးပါသည္။ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ ကက္ရွ္ရွာ ေငြကိုင္ ကို အထူးသတိျပဳျပီး ေသေသခ်ာခ်ာရေအာင္ မဖ္းရမည့္အေႀကာင္း၊ မန္ေနဂ်ာ ကိုဘယ္သူႏွင့္ ဘယ္သူက ဖမ္း၊ ကက္ရွ္ရာကို ဘယ္သူႏွင့္ ဘယ္သူကဖမ္း၊ စာေရး ၅၀ ေလာက္ ရိွသည္ကို ဘယ္သူဘယ္၀ါက ေတာ္မီ ၃လက္ ႏွင့္ အခန္းမႀကီး၏ အလယ္တြင္ ၀ပ္ခိုင္း ထားရမည္။ တစ္ေယာက္မွ အျပင္မထြက္ေစရ။

"ခင္ဗ်ားတို႕ဆီက ပစၥည္းဘာမွမယူဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႕ကိုလည္း ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘဏ္စီး ေနတာ၊ ခင္ဗ်ားတို႕ ျငိမ္ျငိမ္ေနႀကရင္ ျပီးေရာ"ဟု ေျပာရန္ သင္ႀကားပါသည္။ "မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ကက္ရွ္ရွာ ကို ဖမ္းသူေတြကလက္ျပန္ ႀကိဳးတုပ္၊ ေသာ့ေတြယူျပီး (safe) အာမခံ ေသတၱာေတြ ဖြင့္ခိုင္းရမယ္။ အထဲက စိန္၊ ေရႊေသတၱာေတြ၊ ေငြစကၠဴ အသစ္အေဟာင္းေတြကို တစ္ေနရာ တည္းမွာ တစ္ခါတည္းပုံ၊ အသင့္ယူသြားတဲ့ ဂုန္နီအိတ္ေတြထဲ ထည့္။ ေနာက္ေဖးေပါက္ ေလွကားကို ေျခာက္လုံးျပဴးနဲ႕ တစ္ေယာက္ ေစာင့္။ ေနာက္ေဖးက ၀င္လာသူျဖစ္ျဖစ္၊ ေရွ႕အေပါက္က ၀င္လာသူျဖစ္ျဖစ္ ၀င္လာသူကို ခြင့္ျပဳရမယ္၊ အထြက္ကို ခြင့္မျပဳရ။ ၀င္လာသူမ်ား ကို "ခင္ဗ်ားတို႕ကို ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႕ ပိုက္ဆံကို လက္နဲ႕ အတို႕ဘူး။ ဘဏ္ ကို စီးေနတာ၊ ခင္ဗ်ားတို႕ ၀ပ္ေနႀက"လို႕ ေျပာျပီး စာေရးေတြ ၀ပ္ေနတဲ့ ေနရာကို ပိုျပီး ၀ပ္ခိုင္းရမယ္"

"အေပၚႏွစ္ထပ္က တစ္ထပ္မွာ ရိွတဲ့ လူေနအိမ္ခန္းမွာ လူ ၃ေယာက္၊ အထက္ခန္းမွာ လူတစ္ ေယာက္ပဲ ရိွတယ။ ေတာ္မီစတင္းေတြနဲ႕ သုံးေလးေယာက္စီ သြားျပီး စီးထား၊ ပစၥည္း ဘာမွ ယူဖို႕မလိုဘူး၊ တယ္လီဖုန္း ႀကိဳးရိွရင္ ျဖတ္ထားရမယ္။ ေရွ႕အေပါက္၀မွာ ရိုင္ဖယ္ ကိုင္ထားတဲ့ ကုလား ဒရ၀မ္တစ္ေယာက္ ရိွတယ္၊ အဲဒီ ကုလား ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မလြတ္ေအာင္ အမိဖမ္းျပီး စာေရးေတြထဲ ၀ပ္ခိုင္း၊ လြယ္လြယ္နဲ႕ မရရင္ ရိုက္လွဲျပီး ႀကိဳးတုတ္ ထား ရမယ္္"

"ေရွ႕အေပါက္၀မွာ ဒရ၀မ္ကို စာေရးေတြဆီပို႕ျပီး (S.I.P) ရဲအုပ္လို ၀တ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကအ၀မွာ ေစာင့္ေန ရမယ္။ ရဲအုပ္အနားမွာ ပုလိပ္ကို ၀တ္ထားသူ တစ္ေယာက္ေနရမယ္၊ ၀င္လာ သူတိုင္းရဲ႕ ေနာက္ က လိုက္သြားျပီး ေလွကားေကြ႕ကို ေရာက္သြားတိုင္း ေျခာက္လုံးျပဴးနဲကခ်ိန္ ျပီး 'ခင္ဗ်ား ဟိုေရွ႕က လူအုပ္ ထဲမွာ သြားျပီး ၀ပ္ေနပါ၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဴပ္တို႕ ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ ျငိမ္ျငိမ္ ေနဖို႔ပဲ လိုတယ္၊ ဘဏ္ကိုသာ တိုက္ေနတာ' လို႕ ေျပာျပီး ၀ပ္ခိုင္း ရမယ္"

"အ၀င္၀ ဒရ၀မ္ကို မိေအာင္ ဖမ္းဖို႕က အေရးအႀကီးဆုံးျဖစ္တယ္။ သူ႕ကို အလြတ္မခံႏိုင္ဘူး၊ ဒါေႀကာင့္ သူ႕ ကို ရိွက္မွပဲ ျဖစ္မယ္။ သူက အႀကမ္းဖက္ခ်င္ ဖက္မယ္။ ပစ္လို႕လည္း မျဖစ္ဘူး၊ တုတ္တစ္ခု သပ္သပ္ ေဆာင္ သြားရ လိမ့္မယ္။ ဒရ၀မ္ကို လုပ္ဖို႕ ကိစၥျပီးရင္ အဲဒီတုတ္ကို ေလွာကား ေကြ႕မွာထားရမယ္"

"အထဲ ၀င္လာသူ တစ္ေယာက္ဟာ မူလအစီအစဥ္အတိုင္း စာေရးမ်ားနဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆး သြား၀ပ္ရင္ ၀ပ္ မ၀ပ္ဘဲ ကလန္ကဆန္ လုပ္ရင္ တုတ္စာ ေကၽြးရမယ္၊ အဘဲခ်ရမယ္။ သူ႕ကို အိထြက္မခံနဲ႕၊ လူတစ္ေယာက္ ထြက္သြားရင္ ပ်က္သြားမယ္"ဟု ဆက္ေျပာျပီး ရဲအုပ္အနားက ေနကာ လူရိုက္ရမည့္ ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမည္ဟု ခိုင္းပါသည္။

"မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ကက္ရွ္ရာက ထုတ္ေပးလို႕ ပစၥည္း အေျမာက္အျမား မူလအစီအစဥ္အတိုင္း ရျပီ အသင့္ျဖစ္ တဲ့ အခါ ၀ီစီကေလးတစ္ခုနဲ႕ အခ်က္ေပးရမယ္၊ ကိုယ့္တာ၀န္ အတိုင္း ေရႊအိတ္၊ ေငြအိတ္ ထမ္းတဲ့သူက ထမ္း၊ ဆိုင္ရာ ဌာနမ်ားကို တာ၀န္ယူထားႀကတဲ့ သူမ်ားကလည္း ဘဏ္ေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ ေလာ္ရီကားႀကီး တစ္စီးေပၚနဲ႕ ဘာလမ္းနဲ႕ ကုန္သည္လမ္းေထာင့္ ကာလမ္းအတြင္း ရပ္ထားတဲ့ ဂ်စ္ကားေပၚကို အျမန္ဆုံး တစ္ျပိဳင္တည္း အေရာက္ လာႀကရမယ္။ ကားတစ္စီးကို စိန္ႀကီး ေမာင္းရမယ္။ ေနာက္တစ္စီးကို ခင္ေမာင္ရင္ ေမာင္းရမယ္။ ကားႀကီးေပၚ ပစၥည္းတင္ျပီး ေရွ႕က သြားရမယ္။ ေနာက္က ရန္သူလာရင္ ေနာက္ကား က ခုခံရမယ္။ ကက္ရွ္ရွာ နဲ႕ မန္ေနဂ်ာကို မိမိခ်င္း သူတို႕အံဆြဲ ေတြဖြင့္ျပီး လက္နက္ရွာရမယ္။

လက္နက္ေတြ႔လို႕ မသိမ္းရင္ အထြက္မွာ ရန္ရွာႏိုင္တယ္"
"မာကင္တိုင္ဘဏ္ဟာ ေရႊေတြ၊ ေငြေတြ၊ စိန္ေတြ ကိုညဥ့္မသိပါဘူး။ မနက္ ၁၀နာရီက်မွ Reserve ရီဇာဗ္ ဘဏ္ က သြားထုတ္တယ္။ ညေနနာရီျပန္ ၂ခ်က္မွာ ပစၥည္းေတြအားလုံး ျပန္ပို႕တယ္။ ဒါေႀကာင့္ မနက္ ၁၁နာရီ နဲ႕ ၁ခ်က္ႀကားမွ အျပီးတိုက္မွ ျဖစ္မယ္။ ဘဏ္ကို သြာစီးတဲ့အခါ ယူသြား ရမယ့္ စတင္း၊ ေတာ္မီ စတဲ့ လက္နက္ ေတြကို ကိုင္ျပီး ဘဏ္ထဲ ၀င္သြားဖို႕ ကိစၥမွာ မိုးကာအကၤ်ီပါ ႀကရမယ္။ ဒါေႀကာင့္ လုပ္မယ့္ အခ်ိန္ မွာ မိုးရြာေနဖို႕ လိုတယ္၊ ဒါမွျဖစ္မယ္"ဟု ဦးေစာက္ ေျပာျပျပီး ရဲအုပ္၏ တံဆိပ္၊ ႀကယ္ စသည္ တို႕ကိုလည္း ၀ယ္ခိုင္းပါေသးသည္။
အစစ ျပည့္စုံေသာအခါ အ၀တ္အစား ၀တ္ျပီး လက္နက္ပစၥည္း ကိရိယာ အစုံအလင္ႏွင့္ နံနက္ ၁၀နာရီမွ တစ္ခ်က္ထိုး အထိ ေစာင့္ႀကရပါသည္။ လုပ္ငန္းတစ္ခုလုံးမွာ ၁၅မိနစ္ႏွင့္ ျပီးႏိုင္ပါသည္။ ျပီးေအာင္ လုပ္ရမည္ ဟုလည္း ဦးေစာက္ အမိန္႕ေပးပါသည္။

ဦးေစာ ေျပာျပ စီစဥ္ခ်က္မ်ားမွာ အားလုံး ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု သူ၏တပည့္အားလုံးက ယုံႀကည့္စိတ္ခ် ႀကပါသည္။ ဤသို႕ ျဖစ္ေအာင္လည္း သူကျပင္ဆင္မႈ အရပ္ရပ္ လုပ္ထားျပီး ျဖစ္ပါသည္။
ထို႕ေႀကာင့္ ေန႕စဥ္ အသင့္၀တ္၊ အသင့္လက္နက္ ျပင္ျပီး မိုးအရြာ ေစာင့္ရြာ ၆ရက္တိတိ မိုးမရြာ ပါ။ ၀ါဆို လဆန္း အခါေလာက္ ျဖစ္သျဖင့္ မိုးရြာမည္ မုခ်ဟု တြက္ထားခ်က္မွာ မကိုက္ဘဲ ျဖစ္ေနပါသည္။
တိုင္ပင္ ႀကရသည္ လည္း မဟုတ္၊ ဦးေစာကလည္း လက္ေလွ်ာ့ပါေတာ့မည္ဟု မေျပာ။ သို႕ရာတြင္ အားလုံး ပင္ အလိုလို တညီတည္း စိတ္ပ်က္ လက္ေလွ်ာ့္ႀကျပီး ထိုလုပ္ငန္း အစီအစဥ္ႀကီးမွာ ပ်က္ျပယ္ျပယ္ ျဖစ္သြားပါသည္။ အားလုံး၏ စိတ္ထဲတြင္ ဦးေစာက ခိုင္းေစေသာေႀကာင့္ မျငင္း ဆန္သာ၍သာ အားတင္းျပီး လုပ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ထားႀကေသာ္လည္း တကယ္အားျဖင့္ မလုပ္လိုႀက။ ၀န္ေလးႀကေႀကာင္းကို အားေလွ်ာ့ ေသာအခါ ေကာင္းစြာ အကဲခတ္မိႏိုင္ပါသည္။

ထို လုပ္ငန္းႀကီး ပ်က္သြားေသာအခါ ဘာမွအလုပ္မရိွႀကေတာ့ဘဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ေနႀကျပန္ပါသည္။ ကိုယ့္ အတြဲ ကိုယ့္အုပ္စုႏွင့္ လည္ႀကပတ္ႀကပါသည္။ ဦးေစာကလည္း အခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသးပါ။ ေတာ္ေတာ္ပင္ လြတ္လပ္ ေနႀကရပါ သည္။ အားလုံးကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြႏွင့္ ဆက္ဆံပါသည္။
ဦးေစာ ၏ အိမ္သို႕ ေန႕ေန႕ညညပင္ ကားႀကီးကားေကာင္းမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္မ်ား ၀င္ထြက္သြား ေနႀက ပါသည္။ ဂိတ္တံခါးတြင္ အေစာင့္ရိွပါသည္။ ပထမတြင္ ေတာ္ရုံတန္ရုံသာ ေစာင့္ျပီး ေနာက္တြင္ ရိုင္ဖယ္ႏွင့္ ေစာင့္ ရပါသည္။

ဤသို႕ ျငိမ္ေနစဥ္မွာပင္ ကိုဘညႊန္႕၊ ကိုစိန္ႀကီး၊ ကိုသက္ႏွင္း၊ ကိုစိုးတို႕ႏွင့္ ဦးေစာကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါျပီး ဘရင္းဂန္း အလက္ ၂၀၀ ကို ေလာ္ရီႀကီးေပၚ တင္ကာ ေန႕ခင္းႀကီးမွာပင္ ယူလာပါ သည္။  ထိုေန႕က က်ည္ဆန္ မ်ား မပါပ။ ဘရင္း ၂၀၀ႏွင့္ ေျပာင္းပို ၂၀၀သာ ျဖစ္ပါသည္။

ကား၀င္လာေသာ အခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူအုပ္မွာ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ လက္ဖက္ရည္ႀကမ္း ေသာက္ေန ႀကပါသည္။ ဦးေစာမွ အိမ္သို႕ ေရာက္ေနႏွင့္ပါသည္။ ကားေရာက္လွ်င္ အိမ္ထဲမွ ဆင္းလာျပီး ကၽြေတာ္ တို႕ဘက္သို႕ လွည့္ကာ- "ဂဠဳဳန္ကြ"ဟု လက္သီးဆုပ္၍ ျပဳံးျပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ ေႀကြးေႀကာ္ပါသည္။ ကၽြေတာ္ တို႕ အထဲက"ဘာပါလိမ့္"ဟု ေျပာလိုက္ရာ၊ သူက "အိမ္ေရွ႕မွာ သြားႀကည့္စမ္း"ဟု ေျပာပါသည္။ အိမ္ေရွ႕ သရက္ပင္ ေအာက္တြင္ ရပ္ထားေသာ ေလာ္ရီကားႀကီးေပၚတြင္ ဘရင္း ၂၀၀ႏွင့္ ေျပာင္းပို ၂၀၀ တင္လာ သည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕လည္း မ်ားစြာ အံ့ႀသေနႀကပါသည္။ ယခင္က ဘရင္းဆို၍ တစ္လက္ မွ မေတြ႕ဖူးေသးပါ။ စတင္း၊ ေတာ္မီ၊ ဆပ္မရွင္း၊ ပစၥတို၊ အေမရိကန္ေမာ္ဇာ၊ ဂ်ပန္ေမာ္ဇာ၊ ကာဘိုင္ အေမရိကန္ ရိုင္ဖယ္ စသည္တို႕သာ ျမင္ဖူးပါသည္။ ထို႕ျပင္ ဦးေစာတြင္ အလြန္ထူးဆန္းသည့္ လက္နက္ တစ္ မ်ိဳးလည္း ရိွပါေသးသည္။

ထိုလက္နက္ကေလးမွာ ေဖာင္တိန္ေလာက္သာ ရိွ၍အတြင္းက စပရင္း (Spring) သံပတ္ ပါပါသည္။ တစ္ခါ စမ္းျပသည္မွာ ထိုလက္နက္ကေလးကို ေျမႀကီးေပၚတြင္ ေထာင္ထားျပီး က်ည္ဆန္ဖ်ား ခဲကေလးကို တင္ထားရပါသည္။ ထိုခဲေပၚသို႕ ႏီွးဖ်ာကေလးႏွင့္ သြားတို႕လိုက္ရာ ရိုင္ဖယ္ ပစ္သကဲ့သို႕ အထက္သို႕ ထြက္သြား ပါသည္။ မိမိဆီသို႕ တြားသြားျပီး တက္လာေသာ ရန္သူမ်ားကို ထိုလက္နက္မ်ိဳး လမ္းတြင္ ခ်ထားျပီး ကာကြယ္လွ်င္ ရန္သူမတက္ႏိုင္ဟု ဦးေစာက ေျပာျပပါသည္။

ဘရင္းဂန္း အလက္ ၂၀၀အတြက္ ဦးေစာမွာ ဘာမွ အစီအစဥ္ရိွဟန္မတူပါ။ သုံးရက္လုံးလုံး ေလာရီ ကားေပၚ တြင္ တာလပတ္ အ၀တ္အုပ္ျပီး ထားပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ဗိုလ္တေထာင္၊ ေသာ္မဆင္ လမ္းဟု ထင္ရေသာ ကမ္းနားဘက္က ကန္ထရိုက္တာ အဖတ္ဆိုသည့္ တရုတ္ႀကီးထံတြင္ ေပပါပုံးႀကီးမ်ား ေရလုံ ေလလုံ မွာျပီး ဂရိစ္ေတြသုတ္ကာ ထည့္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ပိတ္ျပီး ညဘက္တြင္ အင္းယားကန္ထဲ၌ သူေျပာသည့္ အကြက္အတိုင္း ခ်ႀကရပါသည္။ သူက ေျမပုံႏွင့္ စာရင္းယူထားပါသည္။ ေပပါတစ္လုံးတြင္မွ ဘရင္း ရလက္ ၈လက္သာ ၀င္ရာ ေပပါပုံးမွာ မေလာက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ပါသည္။ လူေတြလည္း တစ္ေယာက ္မွ အလုပ္မအားေတာ့ပါ။

ေပပါပုံးမ်ား ရသေလာက္ ရေသာ္လည္း ကားေပၚမွ ဘရင္းပုံႀကီးမွာ ေလ်ာ့သည္ မရိွပါ။ ထို႕ေႀကာင့္ ဦးေစာ ကိုယ္တိုင္ ထင္းရွဴးေသတၱာဆိုင္မ်ားကို လိုက္ႀကည့္ကာ ၀ယ္ခဲ့ပါသည္။ အျခားသူမ်ားကို လည္း ၀ယ္ခိုင္း ပါသည္။ ထိုေသတၱာမ်ားသည္ ၇ လက္၊ ၈လက္ ဆ့ံပါသည္။ ေလာ္ရီတစ္စင္းကို အုတ္ဖိုက ၀ယ္ယူ ခိုင္းျပီး ထင္းရွဴးေသတၱာႏွင့္ ဘရင္းကို ေရျမႇဳပ္၍ မျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ရန္ကုန္ႏွင့္ ျပည္လမ္းရိွ မိတ္ေဆြမ်ားထံ လိုက္အပို႕ ခိုင္းပါသည္။

အပိုင္း (၄) ဆက္ရန္

.