ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ကမၻာရန္ အပိုင္း (၃၄)

အခန္း (၃၄)

၀ီလ်ံသည္ ေရွ႕ေန သာဒီးယပ္ကိုဟင္၏ သံုးလပတ္ အစီရင္ခံစာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဖတ္ၾကည့္သည္။ အစီရင္ခံစာ သည္ ေတာ္ေတာ္ျပည့္စုံသည္ဟု သူက ယူဆသည္။ သို႔ေသာ္ သူက အခ်က္တစ္ခ်က္ ကိုေတာ့ စိုးရိမ္ မကင္း ျဖစ္မိသည္။
ေအဘယ္ရို႕စေနာ့စကီးသည္ လက္စတာဘဏ္တိုက္တြင္ အစုရွယ္ယာတြင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပိုင္ထား ပါလ်က္ ဘာမွ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား မလုပ္ဘဲ ယခုလို ဘာေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနရသနည္း။

သူက အာမခံစာခ်ဳပ္စာတမ္းႏွင့္ စေတာ့အိတ္ခ်ိန္း ေကာ္မရွင္၏ စုံစမ္းစစ္ေဆးမႈကိုလည္း ေၾကာက္ေနစရာ လုိေတာ့မည္ မထင္။ ယခုအခါ အိုက္ဆင္ေဟာင္၀ါကလည္း သမၼတအျဖစ္ ဒုတိယအႀကိမ္ အေရြးခံ ရျပန္သျဖင့္ သည္ကိစၥကေလးေလာက္ကို စိတ္၀င္စားေတာ့မည္ မဟုတ္။

ဟင္နရီေအာ့စဘြန္းသည္ အေၾကြးလည္ပင္းခိုက္၍ အက်ပ္ရိုက္ေနေၾကာင္း သိရေသာအခါ ၀ီလ်ံ က သေဘာက် မိသည္။ မစၥတာရို႕စေနာ့စကီးက လိုက္ၿပီးကယ္ေနသျဖင့္ သူက ေလာေလာ ဆယ္ဆယ္တြင္ အေျခအေန မပ်က္ ရပ္တည္လ်က္ ရွိေနသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေအဘယ္ရို႕ စေနာ့စကီးက သူ႔ကို တစ္သက္လံုး သည္လိုပဲ ၾကည့္ထားႏိုင္မည္လား၊ ေအာ့စဘြန္းအေပၚ ဘာ ေတြမ်ား လုပ္ေပးထားလို႔လဲ၊ ေအဘယ္ ရုိ႕စေနာ့စကီးက သည္ေလာက္ေတာင္ ဣေျႏၵမပ်က္ေနႏိုင္ တာ သူမွာ ဘာျပႆနာမွ မရွိ လို႔လား။
ကိုဟင္၏ အစီရင္ခံစာအရေတာ့ ေအဘယ္ရို႕စေနာ့စကီးသည္ ေလာေလာဆယ္တြင္ ဟိုတယ္ သစ္ရွစ္လံုး ပင္ ေဆာက္လုပ္လ်က္ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ လန္ဒန္နယ္စား ဟိုတယ္ႏွင့္ လာဂို႕စ္ နယ္စားဟိုတယ္မ်ား အရႈံး ေပၚေနသည္။ သို႔ေသာ္ အားလံုးၿခံဳလိုက္လွ်င္ အျမတ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀င္ေနသည္။

၀ီလ်ံက အစီရင္ခံစာႏွင့္ ပူးတြဲတင္ျပထားေသာ "ဆန္းေဒးအိကၠစ္ပရက္စ္" သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းကို ျပန္လည္ ဖတ္ၾကည့္ သည္။ အီဒင္ဘာရာဟိုတယ္ကို ဖေလာ္ရင္တီနာက ဖြင့္ရန္ စီစဥ္ထား ေသာ္လည္း မဖြင့္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ တစ္ဆက္တည္းတြင္ သူ႔သားအေၾကာင္း သြားေတြးမိ သည္။
ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ဖိုင္တြဲကို ျပန္ပိတ္ၿပီး မီးခံေသတၱာထဲ ျပန္ထည့္လိုက္သည္။

ဒီကိစၥေတြ ငါနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး၊ ဆိုင္ရင္လဲ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။
သူသည္ အိမ္သို႔ ကားႏွင့္ ျပန္လာရင္း ရစ္ခ်တ္အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိျပန္သည္။
ရစ္ခ်တ္ ကို ေဒါသႏွင့္ ေျပာလိုက္မိကာ မွားသည္။ ရုိ႕စေနာ့စကီး၏ သမီးကို သေဘာမတူသည့္ တုိင္ေအာင္ သား အေပၚမွာေတာ့ ေထာက္ထားညႇာတာသင့္သည္။ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ဧကပုတၱၾသရသ သားႀကီး မဟုတ္လား။ ကိတ္က သားဘက္က၀င္၍ အမ်ားႀကီး ဖာဖာေထးေထး လုပ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိတ္ႏွင့္ သူ ႏွင့္ အက်ယ္အက်ယ္ စကားမ်ားခဲ့ၾကသည္။ ယခင္က တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သည္လို တစ္ခါမွ် မျဖစ္ ခဲ့ဖူး၊ ကိတ္က မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာရွာေသာ္လည္း သူက လံုး၀ အေလ်ာ့ မေပးခဲ့။

သမီးႀကီး ဗာဂ်င္နီယာႏွင့္ သမီးငယ္ လူစီတို႔ကလည္း သူတို႔အစ္ကိုႀကီးကို ေအာက္ေမ့ေနၾကသည္။ "အစ္ကိုႀကီး မရွိေတာ့ ကၽြန္မဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ ေ၀ဖန္ဖို႔ လူမရွိေတာ့ဘူး"ဟု ဗာဂ်င္နီယာက ေျပာရွာ သည္။
လူစီကေတာ့ အခန္းထဲတြင္ က်ိတ္ၿပီး သူမအစ္ကိုႀကီးထံ စာေတြ တိတ္တဆိတ္ ေရးပို႔ေနသည္။
၀ီလ်ံ ေရွ႕တြင္ ရစ္ခ်တ္အေၾကာင္း ဘယ္သူမွ တစခြန္းမဟရဲၾက။ အေျခအေနကေတာ့ တစ္အိမ္သား လံုး မီးခဲျပာဖံုး ခံစားေနၾကရသည္ပင္။
၀ီလ်ံက စိတ္ဆင္းရဲသက္သာေအာင္ အလုပ္ကိုသာ ဖိလုပ္ေနသည္။ ဘဏ္တုိက္တြင္သာ အခ်ိန္ ကုန္သည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာခဏဆိုသလို စိတ္က သားဆီ ေရာက္ေရာက္သြားသည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္ သည္။

ဘဏ္တိုက္တြင္ အလုပ္ေတြကလည္း  တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပို၍ ပို၍ မ်ားလာသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ဒုတိယဥကၠ႒ေျခာက္ေယာက္အထိ တိုးခ်ဲ႕ခန္႔ထားခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔အေန ႏွင့္ အလုပ္ က ေပါ့မသြား။ လုပ္ငန္းက ႀကီးက်ယ္သေလာက္ ဥကၠ႒၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကလည္း ပို၍ ပို၍ လုိအပ္ လာသည္။
ဒုတိယဥကၠ႒ေျခာက္ေယာက္ထဲတြင္ ဂ်ိတ္ခ္ေသာ့မတ္က အေတာ္ဆံုး၊ ရို႕စေနာ့စကီး၏ သမီးကို ရစ္ခ်တ္ က မစြန္႔လႊတ္ခဲ့လွ်င္ ၀ီလ်ံ၏ ေနရာကို ဆက္ခံႏိုင္မည့္ ပုဂၢိဳလ္မွာ သူသာ ရွိသည္။

ဘဏ္တိုက္က ႏွစ္စဥ္ အျမတ္ေပၚေနေသာ္လည္း ၀ီလ်ံက ပိုက္ဆံကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ တကယ္ ေတာ့ သူသည္ တစ္ခ်ိန္က ခ်ားလ္စ္လက္စတာ ၾကံဳခဲ့ရေသာ ျပႆနာမ်ိဳးႏွင့္ ၾကံဳေနရျခင္း ျဖစ္ သည္။ တစ္ဦးတည္း ေသာ သားႀကီးၾသရသအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ေနရၿပီ။
သူ႔မွာ အေမြဆက္ခံမည့္သား မရွိေတာ့။ သူ႔ရာထူးကို ဆက္ခံမည့္ မ်ိဳးဆက္ေသြး မရွိေတာ့။ ရစ္ခ်တ္ သည္ သူ႔ဘ၀ ထဲက ထြက္ေျပးသြားၿပီ။ ေသတမ္းစာကို ျပန္ေရးရေတာ့မည္။ အေမြပစၥည္း ဘ႑ာ ထိန္းအဖြဲ႕ကို ဖ်က္ပစ္ လိုက္ရေတာ့မည္။

သူတို႔၏ အိမ္ေထာင္သက္ ၂၅ႏွစ္ ျပည့္ေသာ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ၀ီလ်ံက ဇနီးႏွင့္ သမီး ႏွစ္ေယာက္ တို႔ကို ေခၚကာ ဥေရာပသုိ႔ အပန္းေျဖခရီးထြက္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ အပန္းေျဖခရီး ဆိုသည္ထက္ အလြမ္းေျဖ ခရီးဆိုလွ်င္ ပို၍ မွန္လိမ့္မည္။ တစ္အိမ္လံုးက ရစ္ခ်တ္ကိုခ်ည္း သတိရ ေနၾက၍ အခိုက္ အတန္႔ အားျဖင့္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ရွိပါေစေတာ့ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ၀ီလ်ံက စီစဥ္ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

သူတို႔သည္ ရစ္ဇ္ဟိုတယ္တြင္ တည္းၾကသည္။ ၀ီလ်ံက ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကိတ္ႏွင့္ ပ်ားရည္ဆမ္း ခရီး ထြက္ ခဲ့စဥ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို လြမ္းတသသ ျဖစ္မိသည္။
သူတို႔သည္ ကမၻာေက်ာ္ ေအာက္စဖို႔ တကၠသိုလ္သို႔လည္း သြားလည္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကမၻာ ေက်ာ္ စာေရး ဆရာႀကီး ရွိတ္စပီးယား ေမြးဖြားရာ စထရတ္ဖို႔ အဗြန္ၿမိဳ႕သို႔လည္း သြားေရာက္ လည္ပတ္ၾကသည္။ မင္းသားႀကီး ေလာရင့္ေအာ္လီဗာ ပါ၀င္ေသာ "တတိယေျမာက္ရစ္ခ်တ္ဘုရင္" ျပဇာတ္ကို ၾကည့္ရေသာ အခါ သည္ဘုရင္ႏွယ္ သည္နာမည္ကိုမွ မွည့္တတ္ပေလဟု အားလံုးက ေတြးမိၾကသည္။

စထရက္ဖို႔အဗြန္မွ အျပန္တြင္ ၀ီလ်ံႏွင့္ ကိတ္တို႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကေသာ သိမ္းျမစ္နားမွ ဘုရားရွိခုိး ေက်ာင္းကေလးေရွ႕တြင္ ေခတၱရပ္ၾကသည္။ ယခင္က သူတို႔တည္းခဲ့ေသာ "ဘဲလ္အင္" တည္းခို ရိပ္သာ တြင္ တစ္ညတာညတည္းခိုရန္ စိတ္ကူးခဲ့ေသာ္လည္း အခန္းမအား၍ လန္ဒန္သို႔ပင္ တန္းျပန္ လာခဲ့ ၾကရသည္။
အျပန္ခရီးတြင္ ၀ီလ်ံႏွင့္ ကိတ္တို႔က သူတို႔ေငြ ၅၀၀ လွဴခဲ့ေသာ ဘုရားေက်ာင္းမွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မွ ဘုန္းႀကီးဘြဲ႕ အမည္ကို တပ္ခ္ဗ်ဴရီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ဴခ္ဗ်ဴရီလား မသိေတာ့၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ကားေပၚတြင္ ျငင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ရစ္ဇ္ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့မွ အျငင္း ရပ္သြား ၾကေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူညီမႈရေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ကေတာ့ ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္း တြင္ အမိုးႏွင့္ ဘာႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိေနသည္ကို ျမင္ခဲ့ၾကရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ထုိည တြင္ အိပ္ရာ၀င္ေတာ့ ၀ီလ်ံက ကိတ္အား ညင္သာစြာနမ္းၿပီး ေျပာလိုက္သည္။

"ကိုယ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ရတဲ့ ေပါင္ ၅၀၀ ေပါ့ အခ်စ္ရယ္"
ေနာက္တစ္ပတ္အၾကာတြင္ အီတလီသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ေရာမၿမိဳ႕တြင္ ဗာဂ်င္နီယာ၏ ေမြးေန႔ က်င္းပသည္။ ရစ္ခ်တ္မရွိ၍ တစ္ခုခု မျပည့္စုံသလို ျဖစ္ေနသည္။ ညက်ေတာ့ ဗာဂ်င္နီယာက အစ္ကုိႀကီး က သတိရၿပီး ငိုသည္။ ကိတ္က ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ေတာ့မွ အငိုတိတ္ သြားသ္။
"ေလာက မွာ မာနထက္ တန္ဖိုးရွိတာေတြ ရွိေသးတယ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား အေဖ့ ကို ဘာလို႔ မေျပာျပတာလဲေနာ္" ဗာဂ်င္နီယာက စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ညည္းရွာသည္။

မိခင္ျဖစ္သူက ဘာမွမေျပာဘဲ ငိုင္ေနသည္။
နယူးေယာက္သို႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၀ီလ်ံမွာ လန္းဆန္းတက္ၾကြစြာျဖင့္ အလုပ္ခြင့္သို႔ ျပန္၀င္ႏိုင္ခဲ့ သည္။ အလုပ္ေတြက ေတာင္ပံုရာပံုျဖစ္ေန၍ ေန႔မအား ညမအား ဖိလုပ္ေနရေတာ့သည္။ သည္လို ႏွင့္ ခုႏွစ္ရက္ အတြင္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ခုႏွစ္ေပါင္အထိ က်ဆင္းသြားသည္။
တစ္လၿပီး တစ္လ ကုန္လြန္သြားခဲ့သည္။ အစစအရာရာတြင္ ပံုမွန္အေနအထားသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တကၠသိုလ္မွ ပူပူေႏြးေႏြးထြက္ခါစ ဗာဂ်င္နီယာက လက္ထပ္ေတာ့မည္ဟု ေျပာလာေသာ အခါ အေျခအေနသည္ ပံုမွန္အေနအထား မရွိေတာ့ဘဲ ျပန္ပ်က္သြားခဲ့ျပန္သည္။ သတုိ႔သား ေလာင္းမွာ ဗာဂ်ီနီယာ တကၠသိုလ္၊ ဥပေဒေကာ္လိပ္မွ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဤသတင္းေၾကာင့္ ၀ီလ်ံ မွာ ေခါင္းမီးေတာက္ရျပန္သည္။

"ဗာဂ်င္နီယာ အရြယ္မွ မေရာက္ေသးတာ၊ ဘယ့္ႏွယ္လက္ထပ္လို႔ ျဖစ္ပါ့မလဲ" ၀ီလ်ံက စိတ္ဆိုးဆိုး ႏွင့္ ေျပာလုိက္သည္။
"ဘာလို႔ အသက္မျပည့္ရမွာလဲ၊ သမီးက ၂၂ႏွစ္ေတာင္ ရွိေနမွာပဲ၊ သူကေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္၊ ေမာင္ က အဘိုးျဖစ္လာရမွာကို သေဘာမက်လို႔လား ဟင္"
၀ီလ်ံက မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး
"မင္း ဘာေျပာတာလဲဟင္၊ ဗာဂ်င္နီယာက ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပိမုိ႔လား ... ဟုတ္လား"
"အို က်ားသားမုိးႀကိဳး၊ ၾကံႀကီးစည္ရာ၊ မဟုတ္ရပါဘူး ေမာင္၊ ကၽြန္မက ရစ္ခ်တ္နဲ႔ ဖေလာ္ရင္တီနာ တို႔ကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေျပာလိုက္မိတာပါ၊ အခု သူတို႔မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ရေနၿပီ ေမာင္ရဲ႕"
"မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိတာလဲ"

"ရစ္ခ်တ္က ကၽြန္မဆီ စာနဲ႔ေရးၿပီး မဂၤလာသတင္းေကာင္း ပါးလိုက္တယ္ေလ၊ ေျမးကေလးေတာင္ ရေနမွ ေတာ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့လား ေမာင္ရယ္"
"တစ္သက္လံုး မလႊတ္ဘူးကြ၊ တစ္သက္လံုး မလႊတ္ဘူး"
၀ီလ်ံက ေဒါသႏွင့္ ေအာ္ေျပာၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။
ကိတ္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ သက္မႀကီး ခ်လိုက္မိသည္။
သူက ေျမးကေလးကို ေယာက်္ားေလးလား၊ မိန္းခေလးလားလို႔ေတာင္ ေမးမသြားပါလား။

ေနာက္ႏွစ္ မတ္လ၊ ေႏြဦးေပါက္ရာသီ၏ သာယာေသာေန႔ တစ္ေန႔တြင္ ေဘာ့စတြန္ၿမိဳ႕၊ ထရီနီတိ ဘုရား ရွိခုိး ေက်ာင္းေတာ္၌ ဥပေဒပညာရွင္ကေလး ေဒးဗစ္တယ္လ္ဖို႔ႏွင့္ ဗာဂ်င္နီယာတို႔၏ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ က်င္းပ သည္။

သူ၏ သမီးျဖစ္သူက ရာသက္ပန္ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ ခင္ပြန္းအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ေသာ သမက္ေလာင္း ကေလး ကို ၀ီလ်ံက ျခြင္းခ်က္မရွိ သေဘာက်ႏွစ္သက္မိသည္။
ဗာဂ်င္နီယာ သူမ၏ အစ္ကိုႀကီး ရစ္ခ်တ္အား သတို႔သားဘက္မွ လူပ်ိဳရံအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေစရန္ ဆႏၵ ရွိခဲ့သည္။ မိခင္ျဖစ္သူက ရစ္ခ်တ္အား မဂၤလာပြဲသို႔ ဖိတ္ခြင့္ေတာင္းေသာ္လည္း ဖခင္ျဖစ္သူက လံုး၀ သေဘာ မတူခဲ့။ အမွန္က သူက သေဘာတူလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ရစ္ခ်တ္အေနျဖင့္ ဖေလာ္ရင္တီနာ မပါဘဲ ႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ လာမည္မဟုတ္ဆိုသည္ကို ၀ီလ်ံက အတတ္သိထားၿပီး ျဖစ္သည္။

မဂၤလာေဆာင္ပြဲ က်င္းပသည့္ေန႔တြင္ ရစ္ခ်တ္ထံမွ ညီမျဖစ္သူထံသို႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းႏွင့္ သံႀကိဳးစာ တစ္ေစာင္ ပို႔လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ၀ီလ်ံက သံႀကိဳးစာကို ဧည့္ခံပြဲတြင္ လံုး၀ဖတ္ျပခြင့္ မျပဳခဲ့ပါေခ်။

အခန္း (၃၅) ဆက္ရန္
.